H
1
X
K
r
Ito-
w^Aaal oan cfcn daq
De laatste Tsarina
Raspoetin
en
DESNELHEID
DE KLEINE ANNIE EN HET SPOOKHUIS
1
i
’tl Wederzijdsche verrassing
Alle abonné’s
DONDERDAG 14 SEPTEMBER
Jeugdige bendeleider
RUSLANDS EINDE
Paléologue
Een les voor
het leven
I
Lenin-verafgoding
Tegen opium-schuiven
Keldert al» schuilplaats
t
•3
4
e
ES»
DOOR ANNA K. GREEN
De ju weel en van Tsjang
Sjoe Liang
Gasbescherming in
Turkije
De authentieke lezing over den
moord op de keizerlijke
familie
HET GEVAL
LEAVENWORTH
Per vliegmachine op -
zoek naar goud
Uit de mémoires van
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES V\N ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Maar haar oogen stonden
„Ik
I
i
'<3
k
f
i
van Bohn nam het wapen op.
en
VIJFDE HOOFDSTUK
Een ondersoek
vanochtend heelemaal niet
(Wordt vervolgdj,
5
3
I
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
Aan een paar honderd hulzen In verschil
lende steden en dorpen der Sovjet-Unie, meldt
„United Press” uit Moskou, zullen gedenkstee
nen worden aangebracht, om het publiek er
opmerkzaam op te maken, dat Lenin In deze
hulzen gewoond of verkeerd heeft.
Het doel is, den levensweg van Lenin woor
delijk op den voet te volgen. In Januari 1934
hoopt men met dit werk gereed te zijn, want
In die maand Is het tien jaren geleden, dat
Left in Is gestorven.
-In de
aan het 1
De politie te Nagreb heeft een dertien Jarigen
jongen gearresteerd, die optrad als leider van
een bende jeugdige dieven.
In de laatste jaren heeft deze bende In meer
dan zestig hulkën en winkels ingebroken en
voor een aanzienlijk bedrag geroofd. De jeugdige
misdadiger heeft thans de namen van de an
dere bendeleden aan de politie genoemd, doch
hij weigert tot dusver de plaats te noemen
waar de gestolen goederen verborgen zijn. Hij
zegt, dat het gestolen geld ergens In het groote
Maxlmlr-park begraven is, doch dat hy ver
geten Is waar.
Iedere Turk zal een gasmasker moeten koo»
pen, zoodra de nieuwe fabriek, die deze voor
werpen vervaardigt, Is geopend.
De regeering heeft den bouw van deze fa
briek gelast om gasmaskers te vervaardigen,
teneinde de burgerij tegen gasaanvallen te be
schermen.
Bovendien heeft de regeering opdracht ge
geven groote gasvrlje kelders te bouwen, waarin
de bevolking bij gasaanvallen In tijden van
oorlog een schuilplaats kan zoeken.
ZOO.ZOO.EEN AARDIGE ONTMOETING*^
IK ZOU WELEEN5 WILLEN WETEN. WATS
OIE VOGELVERSCHRIKKER HIER IN DE I
BUURT KOMT DOEN9 HET 16 MOGEUJK1
OAT Hll EEN WANDELINGETJE LANGS
DE RIVIER MAAKT. HU WA5 ONAAN
GENAAM VERRAST Mij TE ZIEN, EN
jER VOLSTREKT NIET OPGE6TELD.
K ZOU WEL EENS WILLEN WETEN/
hoe of wat.
tennis gespeeld en waren warm en moe.
„Het is nu een week geleden," zei Joe om
haar te herinneren.
•Ja. Joe. Je bent teruggekomen met cadeaux.
juweelen, bloemen, met ge'.d en succes, me«e
toch- ik kan niet met Je trouwen.”
„Wat bedoel jet"
„Ik bedoel: Ik wil niet met Je trouwen." zy
KUK DAAR
HEB JE MIJN-
HEER MACK?
De snelheid is op elk gebied
In deze tijden favoriet.
En wie de kilometers remt,
Zet men belach'lijk in zijn hemd)
Bescherm de dieren.... punt, punt,
Punt,
En ook de vogels, zoo gij kunt.
Zou dit op menschen overgaan,
Ddn raakt u den voorüitgang aan!
En daarom spreekt men min of meer
Van óffers van het snelverkeer!
BIJ die woorden barstte Kate in
jammerklachten uit.
„Zij deed niets, mijnheer, heusch niet. Zij
heeft het niet gedaan. Hannah Is een goed en
net meisje. Ik wil zweren, dat zjj niets gedaan
heeft. Waarom zou zij ook? zy ging alleen naar
beneden om aan juffrouw Eleonore een genees
middel te vragen omdat zij zoo’n pijn had."
Kom, kom!” viel de coroner haar in de rede.
,4k beschuldig Hannah heelemaal niet. Ik vraag
Rijdt nu zoo’n snelheidsmaniak
Zijn auto en zich zelf tot wrak,
Dan Spreekt het, dat u zeggen zult:
Het is den man zijn eigen schuld.
Doch zorgt men voor den dronkaard
niet,
Wanneer men hem beschonken ziet?
Op dit gebied komt zeer van pas
De arbeid van Sobriètas.
Maar rijdt zoo’n snelheidsidioot
Een mensch, die in zijn recht staat.
a dood.
Dan zegt men inderdaad met klem:
De schuld ligt zeer beslist bij him.
Doch niemand noemt dan zoo’n
barbaar
Een ordinairen moordenaar!
Br HET KAN ME NIET SCHELEfi/VAT
[MIJNHEER FUUT ALLEMAAL OVER
'DAT Z.G.6P00KHUI5 VERTELT. ER 16
IN ELK GEVAL IET5 SPOOKACHTIGS
ROND DIE PLAAT5, DAT 16 ZEKER. EN ik'
BEN VAN PLAN, HIER EEN6 ROND TE
^SNUFFELEN,TOTDAT IK ACHTER HET/*
V GEHEIM GEKOMEN BEN
De snelheid is op elk gebied
In deze tijden favoriet.
Wijl langzaam-aan, gelijk tl weet,
In menig opzicht stilstand heet.
De trekschuit-ziekte van weleer
Past niet bV ons modem verkeer.
Daar spoorwegrails op gracht en straat
Uit veiligheid beslist niet gaat,
Leeft men zich uit in snelheidszucht
Op rubber met geperste lucht.
De auto’s racen ongehóórd,
Geruischloos, langs de wegen voort.
En ’t einde, met de vracht incluis.
Komt ergens in een ziekenhuis!
OnmiddeUljk kreeg de dlenstdeur een zeer ge
wichtige beteekenis. De kaars die op de bin
nenplaats gevallen was, scheen niet alleen te
bewijzen, dat Hannah direct nadat zij baar ka
mer verlaten fcpd, naar bulten was gegaan,
maar ook, dat zij door de dlenstdeur vertrokken
was. Thomas werd weer geroepen. Hij herhaal
de zijn verklaring: alle deuren en ramen van
de benedenverdieping waren 's ochtends om zes
uur nog hermetisch gesloten.
Conclusie: Iemand had de deur achter Han
nah dicht gedaan.
Maar wie?
dert twee dagen aan kiespijn; den vorigen
avond sprong zU uit haar bed, omdat de pijn
heviger werd en kleedde zich heelemaal aan.
Dit bleef Molly volhouden, hoewel zij juist op
dit punt scherp aan den tand werd gevoeld. Toen
had Hannah een kaars aangestoken en gezegd,
dat zij aan Juffrouw Eleonore ging vragen, om
haar te helpen.
„Waarom aan juffrouw Eleonore?” vroeg de
coroner.
„Omdat zij altijd allerlei middeltjes had voor
de bedienden.”
Dit was alles wat Molly er van wist. Hannah
was niet teruggekomen en by het ontbijt bleek
zy niet meer In huls te zijn.
„U zegt dat zij een kaars mfcenam?” zei de
coroner. „Een kaars In een kandelaar?”
„Neen, mijnheer, het was een losse kaars.”
.Waarom nam zU een kaars mee? Is er dan
geen licht In de gangen?"
„Zeker, mijnheer, maar eiken avond als wij
naar boven gaan, sluiten wij den meter af en
Hannah was bang in het donker.”
„Dan moet die kaars hier dus ergens in huls
zijn. Heeft Iemand een kaars gezien?"
„Voor zoover ik weet niet, mijnheer.”
„Misschien is het deze?” riep Iemand ach
ter mij.
Het was Gryce; hy hield een half opge
brande kaars In de hand, zoodat iedereen haar
kon zien.
,Ja, mynheer,” zei Molly; „mijn hemel, waar
hebt u die gevonden?"
„Op de binnenplaats,” antwoordde de defec
tieve kalm, „halverwege de keuken en de straat.”
F WEL,BEN JA 1
idaar annie; jeÏ
'bent nogal
AARDIG VER WEG
1VAN Hu>6. Vihö 1
Ijeniet?
^NATUURLIJK, ALLE5 ZAL WEL IN ORDE ZIJN!
MAAR IN DEZE BO66CHEN 16 HET HIET
PLUISER ZIJN 5LANGEN IN EN SOORT
GELIJK GEDIERTE VEEL MEN6CHEN
KOMEN HIER NIET EN DAT LEEGE HUI5’
DAAR B'J DE RIVIER, 16 EEN GOEDE SCHUIL
PLAATS VOOR VAGEBONDEN MAAR MIE
GESCHIKT VOOR EEN KLEIN MEI5JE, ZOUII
\ZO0 ZEGGEN I KT "2MEENDE JE
X^j^MOET&N J VVAAKScHUWEH
De regeering van Mandsjoekwo heeft de Ju
weelen van maarschalk Tsjang Sjoe Llang op
een openbare veiling laten verkoopen.
Deze sieraden werden onlangs door de re
geering geconflqueerd en de opbrengst Is thans
In de schatkist gestort. De verkoop duurde
slechts een uur en de koopers waren meeren-
deels Juweliers uit Mandsjoekwo.
Naar men weet is generaal Tsjang Sjoe Llang
bü de tegenwoordige machthebbers In ongenade
gevallen en vertoeft hy op het oogenbllk In
Europa.
Daar de antwoorden van Kate weinig nieuws
bevatten, wilde de coroner haar wegsturen,
toen een van de gezworenen, die zich herinner
de, dat zij juffrouw Eleonore uit de studeer
kamer van haar oom had zien komen, kort na
het overbrengen van het Hjk. haar vroeg of
haar meesteres iets in de hand hield.
„Ik geloof dat zU een stuk papier In de hand
had. Ik herinner mij nu. dat ik het haar ia
haar zak zag steken.”
De volgende getuige was Molly, het linnen-
melsje. Daar haar verklaring hoofdzakelijk be
trekking had op Hannah, op hetgeen zij van dit
meisje wist en op haar vreemde verdwijning,
zal ik er alleen maar een kort overzicht van
geven.
Hannah was van lersche afkomst en weinig
ontwikkeld; men nam haar aan om dienst te
doen als kamenier van de dames Leavenworth.
ZU was een poosje vóór Molly in dienst getre-
den by de familie. Hoewel zy een zeer gesloten
karakter had en niets wilde vertellen over zich i
zelf of over haar verleden, had zy het zoo we
ten aan te leggen, dat Iedereen van haar hield.
Zy was zwaarmoedig en droomerig van natuur
en stond vaak midden in den nacht op, om in
het donker te zitten peinzen. De vermelding
van deze eigenaardige gewoonte bracht den
coroner er toe, Molly verder te ondervragen;
maar de getuige hield zich aan haar eerste ver
klaring. Hannah had de gewoonte, ’s nachts op
te staan en by het raam te gaan zitten. Meer
wist zy niet.
Toen ondervroeg men haar over de gebeurte
nissen van den vorigen nacht. Hannah teed so-
keek langs hem heen.
..Maar je hebt my toch lief?"
„Ja, in zeker opzicht wel." Dan wendde zU
zich weer tot hem en hernam: „Beste Joe, ik
xou Je zo’j vurig hebben kunnen beminnen,
maar je bent weggegaan. Je wilde my je niet
laten helpen, toen je In moeilijkheden was. Je
hebt my verlaten en mUn liefde voor Je is ver
flauwd. omdat je je trots boven my stelde."
„Maar. Irene, a's Ik niet was gegaan, «XI Ik
zooveel niet bereikt hebben!”
..Misschien niet, Joe. Er te een groot verschil
tusschen ons Daar ligt de fout. Het was niet
zoozeer da; je wegging, maar de reden, waarom
Je het deed. Je wilde veel geld verdienen om
veel voor my te kunnen koopen. Voor Jou waren
die dingen zoo belangryk. Je hebt je liefde af
gemeten naar het aantal cadeaux, dat je voor
my kon koopen. O, Joe. wat zUn die dingen?
Niets dan dingen, voorwerpen, hoe verschillend
ook, toch weer dezelfde. O, Joe, het zal de
smart van je leven zijn, dat Je eens tot het
besef zult komen, dat je in Je leven je slechte
gewijd hebt aan dingen. Er bestaat In het leven
een heeleboel gevoelens, waarvan Je geen notie
hebt: vriendschap, liefde, ontroeringen om
schoonheid, ge'uk, godsdienstWat sou Je
liefde waard zyn, als je niet meer zou weten
wat te geven? Als je je laatste geschenk had
gegeven? Wat zou je dan te geven hebben als
bewUs van je liefde? Joe, je moet Iemand
zoeken, voor wie die dingen even belangrijk zyz
als voor jou. Zoo een zul je wel vinden Laten
wy niet in ongenoegen van elkander gaan
Laten wy vrienden blijven, want Ik voorzie. dat
er nog wel eens een tyd ml komen, waarin Je
Iemand noodlg hebt om je sympathie te be
tuigenKom dan tot mij. maar enkel
alsvriend."
„Het spyt my, dat dit gebeurd Is, Joe, maar
toch In zeker opzicht ben Ik biy," zei Irene,
met een olik over hem heen in de toekomst.
„Och, lieveling, zeg dat niet, dat kan ik niet
verdragen, van jou vooral niet," smeekte hy.
„Ik zal niets meer zeggen.” ZU voelde een
opwelling van innige liefde voor hem.
..Maar ik zal terugkomen, Ik zal hun eens
Iets laten zien."
zy rilde, zoo bitter sprak hy. „Wat ga Je
doen?"
„Het eenlge, dat mij te doen staat: heengaan
en ergens anders opnieuw beginnen."
„Wil je weggaan en van my scheiden?" Haar
oogen werden vochtig. .Joe. schat, ik smeek je
dat toch niet te doen!”
„Het moet. Ik heb geen geld. Wat ben Ik
dwaas geweest, wat moet je wel van my den
ken I”
.Ja. je bent dwaas en verkwistend geweest,
maar, Joe, Ik heb je lief. BegrUp je dat dan
niet?"
Maar hjj was verdiept in eigen gedachten
„Ik zou 't niet kunnen verdragen om je eiken
avond te bezoeken en niets voor Je mee te kun
nen brengen. Dat zou mQ dooden."
^Je dooden?”
.Ja," ging hy voort, zonder op haar woorden
te letten. „Het is veel beter, dat Ik wegga. Ik
w-a en der beste en meest onbevooroordeelde
H kenners van de laatste jaren der Rus-
slache geschiedenis onder de Romanoffs,
is ongetwijfeld Maurice Paléologue, Fransche
gezant aan het Russische hof In dien tyd. Hy
heeft de familie van den Tsaar persoonlijk ge
kend. evenals den mysterieuzen monnik Ras-
poetln en over belden heeft de Fransche Staats-
man meerdere malen onthullingen gedaan.
In zyn jongste boek, dat voor de kennis van
het laatste stadium van keizerlijk Rusland van
groote beteekenis zal blijken, teekent Paléologue
de verhouding van de Tsarina tot Raspoetin
met een objectiviteit, die zich duidelyk tus-
achen de regels door vertoont
.Alexandra Feodorowna" is de titel van zyn
boek, dat bij Unlversltas te Beriyn werd uitge
geven en dat de laatste levensjaren van de
vorstin schildert Een korte inleiding spreekt
over de Hessische afkomst van de kelnerin, haar
Engelsche opvoeding, haar overgang tot de Rus
sische orthodoxe kerk, haar huwelijk met Nlco-
laas. dat door en door gelukkig was, haar fami
lieleven. haar geluk bij de‘"geboorte van den
lang verwachten kroonprins, haar overgave aan
het spiritisme, dat door de komst van Raspoetin
asm het hof rykelyk voedsel vond.
Het beeld, dat Paléologue van den bedel
monnik schetst ziet er als volgt uit: „zwart,
lang en slordig haar, zwarte volle baard, hoog
voorhoofd, breede en vooruitspringende neus,
een sterke mond De grootste uitdrukking van
het gezicht ligt echter In de oogen, lichtend
blauwe oogen van een zeldzamen glans, een
groote diepte en een merkwaardige aantrek
kingskracht. De blik is tegelykertyd scherp en
vleierig, argeloos en pienter, energiek en afwe
zig. Als zyn woorden levendig worden, schynt
het of zyn oogen met fosfor geladen zyn en met
magnetische kracht.”
In de crisisdagen van 1914 leidde Raspoetin.
hetgeen niet alleen uit Paléologue's boek, maar
ook uit andere geschriften biykt, een bandeloos
leven. Hy vertrok daarna naar zijn geboortedorp
in Siberië, waar hy geruimen tyd ziek lag. Op
zyn zitbed schreef hy den Tsaar een brief,
waarin hy in merkwaardige profetische woor
den hevig te keer ging tegen de oorlogsplannen
van de Russische regeering. „Lieve vriend”
■chryft hy; ,Jk herhaal nogmaals dat een vree-
•eiyk onweer zich boven Rusland uitbeeldt. On
geluk en onnoemelijk lijden I Aan alle kanten
wordt het donker en nergens aan den horizon
is een straal van hoop te erkennen. Overal
tranen een oceaan van tranen en van bloed.
Ik kan geen woorden vinden om de ellende te
beschryven- En Ik weet, dat alles van jou af
hangt. zy. die den oorlog willen, weten niet
dat de oorlog ons ongeluk zal worden. Zwaar Is
de wraak des Hemels, wanneer Ood ons het
verstand ontneemt. Want dit is het begin van
het einde. OU zyt de Tsaar, de vader van het
volk. Laat toch niet de waanzinnigen trium-
feeren en zichzelf met het gansche volk in het
verderf storten. Wy zullen Dultachland over
winnen. Ja. maar wat zal er uit Rusland wor
den? Voorwaar, ik zeg het U, in weerwil van
onze overwinning, zal er van de vroegste tijden
af geen martelaarschap genoemd kunnen wor
den. dat met dat van Rusland vergeleken kan
worden. Rusland zal In het bloed verdrinken-
Zyn ondergang zal geheel en volkomen zyn.
Met elndelooae droefenis. Orlgori.”
De Tsaar verwierp weliswaar deze woorden
niet geheel, maar zy konden toch niet dien in
druk op hem maken, als wanneer ze waren uit
gesproken door den fasclneerenden mond van
Raspoetin zelf, vooral ook. omdat aan het hof
een koortsachtige oorlogsstemmlng heerschte,
waartegen de Tsaar niet was opgewassen. De
Tsaar bleef anti-oorlogsgezind, maar kon zyn
eenmaal genomen besluit niet terugnemen.
In dien oorlogstijd heeft Dultschland meer
dere malen zich bediend van tusschenpersonen,
om achter de geheimen van de Russische di
plomatie te komen. Een van deze tusschenper
sonen heeft Paléologue goed gekend Het was
de bankier Manus, die gedurende geruimen tyd
wekeiyks een diner gaf ter eere van Raspoetin,
aan welk diner werden uitgenoodlgd generaals,
gezanten, kelzeriyke adjudanten en hooge amb
tenaren. en als gebruikeiyk was. een aantal
vrouwen, die den gasten niet onvrlendeiyk ge
zind waren. Men dronk den ganschen nacht
door en Raspoetin sloeg aan t redeneeren en
hield hoogdravende redevoeringen. Alles wat
hy aan plannen wist, alles, wat hy met het
vorsteiyk paar had besproken, of wat hy als
geschiedenis voorzag. liet hU zich In bloemrUke
teal ontvallen en den volgenden morgen ging
een uitvoerig bericht naar Stockholm, waar de
Dultsche gezant alle berichten ontving en naar
Beriyn doorgaf. Zoo wordt ons ook verteld over
het misbruik, dat Raspoetin maakte van zyn
invloed op den Tsaar, door aan vriendjes en
pupillen posten en ambten te geven, waarvoor
Plotseling weerklonk, te midden van de al-
geheele ontsteltenis die zich van de toehoorders
had meester gemaakt, het gerinkel van de deur
bel. Alle oogen keken die richting uit en de
agent, die een uur te voren zoo geheimzinnig
met een opdracht van den coroner was wegge
stuurd, trad de kamer binnen, gevolgd door
een jongen man, die er schrander uitzag. Hoe
wel Iedereen naar hem keek, kwam hU zonder
den minsten schroom naar voren en maakte een
lichte buiging voor den coroner.
„U hebt Iemand van Bohn Co. laten haten,"
zei hy.
Bonn Co. was de bekende vuurwapen-
leverancler van Broadway.
,Ja, mynheer.” antwoordde de coroner. „WU
aouden graag zien, dat u dezen kogel onder-
De regeering van de provincie Kwangsi heeft
besloten met ingang van 1 October as. een
krachtige campagne tegen het opium-schuiven
te beginnen.
Het Is gebleken, dat het gebruik van opium
In deze provincie den laatsten tyd sterk Is toe
genomen en de provinciale autoriteiten hebben
In verband hiermede besloten, In het begin van
de volgende maand alle oplum-kitten te slui
ten.
Het gebruik van opium en andere verdooven-
de middelen zal strafbaar worden gesteld. Al
leen personen, die hiertoe een speciale Vergun
ning van de regeering krygen en daarvoor een
hoogen prijs betalen, zullen voortaan nog opium
mogen gebruiken.
je alleen maar, wat ze deed nadat zU naar haar
kamer was gegaan. Je zegt dat zU naar beneden
ging. Hoelang waren jullie toen al boven?"
„Werkeiyk. mUnheer, dat herinner ik my niet
meer.”
„Zag jy haar de trap afgaan?"
„Neen, mUnheer."
„Zag je haar ook niet terugkomen?”
„Neen, mynheer.”
„Heb Je haar
meer gezien?”
„Neen, want zy was Immers weg."
„Wel, zeg mU dan nu maar, wanneer je ge
hoord hebt, dat mUnheer Leavenworth ver
moord was.”
U was jong enarm. Maar tegenover
Irene deed hy, alsof hy rUk was. Iedere
week zond hy haar de kosteiykste bloe
men. ZU protesteerde: ,Je moet niet al je geld
aan bloemen besteden, beste jongen. ZU zyn
zoo duur.”
„Niets is te duur voor jou, liefste. Zou ik Je
niet alles willen geven, Ik, die je Uef heb?”
Maar begryp je niet, dat liefde geen ge
schenken noodlg heeft?” ZU keek hem angstig
aan.
By een andere gelegenheid: „Dat te een hee!
mooie armband!”
droevig.
„Ik dacht, dat je hem wel graag sou willen
hebben, schat. Ik heb overal naar zoo een ge
zocht en ten laatste vond ik hem. Hy staat je
zoo mooi!"
HU leek zoo biyi
.Afaar Joe,” antwoordde zy bedroefd.
kan hem niet aannémen. Werkeiyk niet." Zy
deed den armband af en gaf hem dien terug.
.Keen." zei zy dapper. „Ik heb je telkens ge-
vraagd geen dure cadeaux voor mU te koopen
Er moet een eind aan komen, wy aouden toch
eens willen trouwen, niet waar? Als die dag
komt, zul je geen geld meer hebben om ons
huishouden op te zetten. Dan zul je spyt heb
ben. dat Je zooveel verkwist hebt."
Den volgenden avond kwam hy voor het
eerst ronder bloemen, bonbons of cadeau. ..Me
dunkt. Ik had niet moeten komen." zei hy ver
ontschuldigend. „Ik heb niets voor je meege
bracht, zelfs geen bloem. De waarheid is
dat Ik op zwart zaad zit."
„Natuuriyk. na alles, wat je voor my uit
geven hebt," riep zy uit.
Kort daarna werd hy op zekeren dag In het
kantoor van zyn patroon geroepen „Ga zitten,”
zei deze.
Jge deed het met een onverschillig gezicht,
■misschien kreeg hy opslag.
„U heeft rekeningen loopen by een bloemist,
sby een juwelier en by een zaak in fyne bon
bons. Eindeiyk hebben vyf firma's ons geschre
ven, dat ii hun groote bedragen schuldig zyt.
Is het zoo?”
,Ja.”Joe begon onrustig te worden.
„U is dat geld al sedert eenigen tyd schul
dig. niet waar?” Joe knikte en de patroon ging
voort: „Voor een jongeman met een nog niet
groot salaris zyn die rekeningen veel te hoog.
Die firma’s vroegen ons, dat het geld worde af
betaald uit uw salaris, maandeiyks of weke-
lyksmaar wy kunnen geen bedienden ge
bruiken. die hun salaris aan bonbons, bloemen
en sieraden verkwisten. Het spyt mij, maar ’.k
moet u uw ontslag geven. Op dit oogenbllk bent
u waarschyniyk woedend en denkt, dat wy geen
hart hebben, maar eens zult u het zelf inzien.
Hier zyn die brieven. Vecht het maar zelf uit."
„Maarprotesteerde Joe.
„Hier, geef den kassier dit briefje voor het
loopende salaris. Adieu!”
zU allerminst geschikt waren, en waardoor de
militaire en landbouw organisaties In korten
tyd in elkaar vleten.
De meening, die geruimen tyd heerschte, als
zou de Tsarina, gezien haar Dultsche afkomst,
sympathie gekoesterd hebben voor Dultschland,
verwerpt Paléologue volkomen. Vanaf het
oogenbllk, dat de oorlog verklaard was. kende
zy slechts één hoop: dat het Russische leger
zou winnen en dat het volk veilig uit den strUd
zou komen, zy stond aan de zyde van den
Tsaar, toen deze besloot den oorlog tot het
bitter einde te voeren, en in ieder geval geen
onereuzen vrede te teekenen, zoolang de cen
trale landen nog stand hielden- In tegenstel
ling met vroegere vorstinnen van het groote
Rusland, die eigenzinnig en ydel waren In hun
energie, heeft Alexandra steeds een onbaat
zuchtige liefde en een groote kracht getaand,
waaraan alle Udelheld vreemd was. „Zy had
ongetwyfeld een harder karakter dan haar
gemaal, was trotscher en onbuigzamer van wil,
had grooten geestelyken weerstand, een grooten
lust tot werken en een strydbaren geest” Dat
zy echter Raspoetin, dien zy als een heilige en
als den redder van haar zoontje vereerde, zoo
grooten invloed gaf op haar leven en haar In-
neriyk. heeft zoowel voor haar als voor Rus
land verechrlkkeiyke gevolgen gehad. Aan de
hand van talryke geheime documenten vertelt
de schryver over den moord op Raspoetin. „Na
een langdurige voorbereiding en een sadistische
nauwkeurigheid, werd de misdaad gepleegd in de
kelders van Joessoepof’s paleis op de meest
verraderiyke manter". Zoo noemt de schryver
dezen moord op den Staretz.
Kort daarna stort het Russische front In
elkaar, de revolutie breekt uit, de Tsaar wordt
weggeschreeuwd, met zyn geheele familie ge
vangen genomen en neergeschoten In de kel
ders van Jekaterinenburg door de bolsjewisten
op 17 Juli 1918. Aldus vertelt Paléologue dit
treurig verhaal..,. ".Kven later verschynt de
bolsjewistische commissie opnieuy. gevolgd door
tien soldaten, die een revolver In de hand
houden. Zonder een woord te spreken geeft
Jurowschky het teeken, terwUl hy een schot
loet op Nicolaaa II. De Tsaar stort neer en een
schreeuwV'van ontzetting weerklinkt tegelyk
met een tiental schoten uit de andere revol
vers. Alle gevangenen liggen In een plas bloed
op den grond. Het tafereel heeft geen twee
minuten geduurd. Daarna werden de lyken op
een vrachtwagen naar een nabUgelegen bosch
vervoerd. In groote haast wordt de vrachtauto
leeggemaakt. Men rooft de sieraden die de
lUken aan handen en hals dragen, medaillons,
ringen, oorsleraden. colliers en Ikonen. Dan
worden de lyken ontkleed en met groote mes
sen verminkt en aan stukken gesneden. Ten
slotte worden zy met 190 kilogram zwavelzuur
overgoten om daardoor zoowel het vleesch als
de beenderen volkomen te vernietigen. Einde-
lyk worden zU met 200 Liter petroleum begoten
en totaal verbrand. Dit alles geschiedde vol
gens nauwkeurige instructie van Moskou, op
gesteld door Lenin. Troteki. Swerdlow. en
Zinowlew, zoodat de bolsewlsten van Jekate
rinenburg in de geschiedenis slechts de rol kun
nen spelen van uitvoerders van een massamoord
op bevel van de executieve te Moskou.
Terecht merkt Paléologue op. dat het lange
martelaarschap, zonder een zucht of een
klacht gedragen, de menscheiyke kroon Is van
de Tsarina, die In weerwil van de edelste be
doelingen toch de aanleiding en de oorzaak was
van den ondergang van haar familie en haar
zelf. Een van de typische gezegden van Ras-
poetin om den trots der keizerin te breken was
de volgende: „Als je in het dal ym Josaphat
zult zUn. zul Je geen keizerin meerxyrt en geen
kroon meer op Je hoofd dragen. Je zult voor
God verschynen In de naaktheid van je ziel
en op dien dag zul je niet de hoogmoedige
spelen.”
En zoo bracht Alexandra haar laatste levens
jaren door onder den ban van den gevdariyken
bedelmonnik met alle droevige gevolgen van
dien en besloot zU haar trots alles zoo ramp
zalig leven met den dood door den revolutlon-
nalren kogel.
Over eenlge weken zal een groepje geologen
en Ingenieurs Londen in vier vliegmachines
verlaten; een vyfde aeroplaan wordt voor het
transport van materiaal meegenomen. Het doel
van de reis Is voorlooplg een geheim. Men weet
alleen, dat de expeditie In de richting van
Labrador zal vertrekken, en dat men op on
geveer 50 gr. N. B. en 65 gr. W. L. zUn tenten
zal opslaan. Het te de taak van de Ingenieurs
en de aardkundigen de baste voor T» geregel*
den vliegdlenst naar de nieuw ontdekte goud
velden te Labrador te leggen. Het te de be
doeling den goudgravers een gemakkeiyken
overtocht mogeiyk te maken.
Volgens de mededeelingen van vorachers te
New-Foundland strekt zich het goudgebied
over een oppervlakte van honderd vierkante
myien uit. Wat rykdom betreft zou de grond
zUn te vergeiyken met die van Klondyke. Tot
nu toe hebben vierduizend avontuuriyke men
schen de reis naar Labrador gewaagd. De „Ob
server" te Londen beweert, dat de nieuwe
goudaders verscheidene conferenties In White
hall tengevolge hebben gehad, daar de vond
sten Invloed op de Brltsche goudpolltiek schy-
nen te hebben.
Door de lucht kan men het dorado in lut
tele uren bereiken. Men verwacht, dat de ge
regelde luchtvaartdienst zyn beginpunt aan
den oever van het Hamlltonmeer zal hebben.
De prijs per tocht te op vyftig Engelsche pon
den gesteld, hetgeen overeenkomt met onge
veer 420 gulden. Voor den terugtocht heeft
men het tarief zeer hoog gemaakt, want men
gaat van de veronderstelling uit, dat de vracht
voor het grootste deel uit goud zal bestaan. De
prijs te dan ook i 100 plus één procent van
de verdienste. Passagiers en lading zyn hoog
verzekerd, terwUl vliegtuigen de goudvelden
scherp bewaken, zoodat plunderingen geiyk die
vroeger plaats hadden, tot de zeldzaamheden
zullen behooren. Van Engeland uit kost de reis
naar het goudgebied heen en terug £200, pro
viand voor eenlge weken Inbegrepen.
In de toekomst zal dus de goudkoorts een
comfortabele aangelegenheid worden.
bed staat. Het wapen lag in een fluweelen étui,
waar ook nog een doos patronen in lag; één er
van heb ik als monster meegebracht.”
„Was de la afgesloten?”
,Ja, mUnheer, maar de sleutel stak in bet
slot.”
De bediende
Hy sprak:
„Deze trommel bevat zeven kamers en zy zyn
allemaal geladen."
Na een nauwkeuriger onderzoek voegde hy er
langzaam aan toe:
,KU zyn niet allemaal even lang geladen ge
weest. Onlangs heeft men de patroon van een
der kamers afgeschoten.
„Hoe weet u dat?” riep een der juryleden-
„Hoe ik dat weet, mynheer?" zei hy en wend
de zich tot den coroner. „Wilt u deze revolver
eens goed bekyken? Kijkt u eerst eens naar den
loop; hy te schoon en glimmend; men ziet geen
spoor van het afschieten van een kogeL Dat
komt, doordat men hem heeft schoongemaakt
Maar kyk nu eens naar de trommel. Wat ziet u
daar?”
„Ik zie een klein streepje vuil vtek M een der
kamers.”
„Uitstekend. Laat u dat eens aan de beeren
zien."
Het wapen ging van hand tot hand en de be
diende ging verder met zyn betoog.
schappy
nooit te
Hr. J. W. kan be
schouwd worden
als een zeer kun
dige zakenman...”
enx.
Irene las het bericht en keek Bedroefd voor
zich uit.
„Die étuis moeten aan dit gdres gezonden
worden," zei Joe tot, den juwelier. En hy nam
een halssnoer van turkooizen op en mompelde:
.Aan haar hals
Dan schreef hy op een kaartje: ,Aan Irene
met Innige liefde." Toen hy het magazUn ver
liet wankelde hU een beetje. Ja, die jaren van
Ingespannen arbeid hadden zyn zenuwen geen
goed gedaan.
Weer een jaar ging voorby. Toen ontving
Irene een telegram: „Ik kom over, wU hebben
elkaar zoo lang niet gezien."
Toen hy by haar kwam, zag het Jonge meisje
er kalm uit. een glimlach was op haar lippen.
Hy had zich voorgesteld, dat zy met uitge
strekte armen hem tegemoet zou zyn geloopen,
maar nu kuste zy hem niet eens.
,Je bent niet veranderd. Joe,” zei zy en later,
toen hy over hun voorgenomen huweiyk wilde
spreken sel zy: „Alles te ook veranderd. Geef
my een week bedenktyd, Joe, dan zal ik ja
seggen
Het was een week later Zy hadden een party
on dit blad ziln Ingevolge de veseekerlngsvoorwaarden tegen f QDDD bU levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door f “TCd oy een ongeval met f by verlies van een hand f 1 oy verlies van een f Cfl by een breuk ven f AD verlies van
ongevallen verzektrd voos OM der volgende ultkeerlngen f s)UVV»“ verlies van belde armen, belde beenen of beide oogen doodelyken afloop s een voet of een oog J 1 duim of wijsvinger f <zt/-“been ot arms We" anderen vinger
zocht. Door welk soort revolver te hy sdgeecho-
ten?”
De jonge man nam het projectiel tusschen
duim en wUsvlnger, bekeek het aandachtlg en
legde het weer op tafel.
,Jïet te een kogel van kaliber 32, die gewoon-
lyk verkocht wordt voor kleine revolvers, ver
vaardigd door Smith Wessem.”
Vpti kleine revolver!" riep de huisknecht uit
en sprong op. „MUn meester had er een van
zoo 'n kaliber In de la van zyn nachtkastje. Ik
heb ze dikwUte gezien. WU wisten allen dat hy
ze had.”
„Ja,” hoorde ik achter my, ,Jk heb ze zelf ook
eens gezien, toen mUnheer ze schoonmaakte."
De keukenmeid had deze woorden gesproken.
„In de la van het nachtkastje?” vroeg de
coroner.
„Ja. mynheer, asm het hoofdeinde van het
bed.”
Men stuurde een agent weg om de la te on
derzoeken. Eenlge oogenbllkken later kwam
hy terug en hield een kleine revolver in de
hand, die hy op de tafel voor den coroner legde.
Iedereen stond op om beter te kunnen zien;
maar de coroner gaf het wapen aan den be
diende van Bohn, die onderzocht of bet van het
reeds genoemde merk was.
.Ja," antwoordde de jonge man zonder aar
zelen. „u kunt den naam van de fabrikanten
zien."
„Waar hebt u die revolver gevonden*?" vroeg
de coroner aan den agent.
venste la van het nachtkastje, dat
[deinde van mUnheer Leavenworth'”*
heb al een plan gemaakt. Een. twee jaar, aal
Ik weg blijven en dan aal ik er boven op zijn.
Als we elkaar beminnen, kunnen wy elkander
schrUven en wat hindert het dan een beetje te
wachten? BegrUp je dat dan niet, liefste?”
„Maar, Joe, er «Un vrouwen, die graag maa
zouden willen helpen, om hun liefste er weer
bovenop te brengen.”
„Dat weet ik, maar ik ben het, die dom ge
handeld heb en nu moet ik toonen, wat ik
wavd ben. Dat moet ik toonen tegenover Jou.
tegenover iedereen."
„Och ja," antwoordde zy zachtjes. Het waa
alsof er iets In haar versluierd werd
Er ging een jaar voorby. Eerst schreven zy
elkaar elke week, dan had hy het zoo druk, dat
hy nauweiyks tyd vond om af en toe een
briefkaart te schrUven. Op het einde van het
tweede jaar zond hy haar een krantenuitknip
sel: „Onder de bekwame leiding van Mr. J.
Wetherby bloeit
de Driskell Maat-
zooaLs
voren.
