De bond der bloedsbroeders
i
s
r
r
<tan den dag
PRIJS 33 CEN
I
a
IN HET LAND. VAN DE
RIJZENDE ZON
E
DE KLEINE ANNIE EN HET SPOOKHUIS -
-
I I
U DE TUD AMSTERDAM
Een milde gever!
Alle abonné’s
I
ZATERDAG 16 SEPTEMBER
ZOOJUIST VERSCHENEN:
K
De moordenaars
van
Irfroekai
i
i
De Duitsche Joden
Tabak als... vischvoeder
B e volkingsci j f er»
En zoo
Radio in een doodkist
Strijd in Arabië
DOOR ANNA K. GREEN
l
1
Een geheim genootschap, dat den
„heiligen Japanschen staaf*
weer wilde herstellen
HET GEVAL
LEAVENWORTH
^zeg.hebÓegeX
HOORDWATEEN
PRACHTIG ORGEL
MIJNHEER MACk X
VOOR OE KERK GE
KOCHT HEEFT?
I
zu
uit
ten.
»K‘.’
ijjjg
'mijnheer mackVI
||6 ZOO'N UIT5TEKErro)
jMEN-XH. Hl J MOET.
tJE.ELR.IJK wezen'I
ff***
wgeFaan^Óe ke'rkFeNAbÈA
DAT HIJ DE gene fsdie DE OUDE ^ALT NET U.T Z N EIGEN ZAK^
WEDUWE drake haar BOERDERIJ
afhandig heeft gemaakt; numoet
ZE NAAR HET ARMENHUIS/
V j
bestaan uit principieels anarchisten, die hun gevaar der ijsbergen
doel door het uit den weg ruimen van politieke
tegenstanders meenden te kunnen bereiken. ZU
stelden zich vóór den „heiligen, Japanschen
staat” opnieuw In het leven te roepen.
I Je kunt gaan I
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
0 r
I
4
6 1
asg
J
seconde, dan
0. K-
■n
4
te
ZEVENDE HOOFDSTUK
I Mary Leavenworth
zij met zachte,
dus
(Wordt vervolgd).
i
--^2
:1
ft oei
de
NU, MACK IS EEN HANDIG ZAKEN
MAN] MAAR oat kan men ie-
de opzienbarende gebeur-
ie
Anton van Duinkerken], in zijn
het dagblad „De Tijd"
naast 16 bladzijden illustraties,
Verkrijgbaar in den boekhandel
TIJD'' - AMSTERDAM C
redacteur van
bladzijden,
1
w
cedonlë besloten
te vernietigen,
rend dalen,
dus weg mei
Daar de tf
eenvoudig
klept. De
aanvankel
edela krui
konden Ju
groote
schejK
„Waarom?"
„HU viel mü vandaag aan met zUn mes,
maar raakte mU niet."
„Hoe dat?”
„Och Ja. De zaak is zoo: De pijpen van den
arteslschen put ginds worden gerepareerd en ik
beval Manuel water te halen uit de rivier. De
luie kerel wilde zich die stappen besparen door
naar den vüver te gaan, waar de heele buurt
de wasch doet. En hU wilde mü het water on
gekookt voorzetten. Dat was hetzelfde als mU
den indruk was van haar geheel ander gedrag,
waarvan ik zoo Juist getuige was geweest, voelde
ik me toch cpgeluchf. Niettemin schrok ik. toen
ik de oogen van Mary strak op haar nicht ge
vestigd zag met een vragende uitdrukking, die
allesbehalve bemoedigend was. Ik stond op het
punt, haar te vragen of zij zich ifi acht wilde
i.emen, toen het afroepen van haar naam haar
tot de werkelijkheid'' temgriep. ZU richtte het
hoofd op om de Jury aan te kUken, en Ik zag
een glimp In haar oogen komen, die mü herin
nerde aan de verontwaardigde godin van daar
straks. Die uitdrukking verdween nochtans snel
en uiterst bescheiden bereidde Mary zich voor
om te antwoorden op de vragen van den coro
ner. Hoe moet ik den angst uitdrukken, dien ik
op dat oogenbllk ondervond? Zou Mary
schuldiglng herhalen? Wantrouwde
nicht niet alleen, maar haatte zU haar j
zU in het publiek durven verklaren, wan
gezegd had onder vier oogen? Hast
verried In geen enkel opzicht haar bea
Een documentair verslag, uitgebracht over
tenissen te Beauraing en Banneux, door den bekenden letlerkundigi
W. ASSELBERGS (schrijversnaam i
kwaliteit van i
Het werkje is groot 56 I
uitgevoerd op kunstdrukpapier.
UITGAVE N.V. DRUKKERIJ „DE
Het voorbeeld van Brazilië, dat zün koffie
verbrandt, en van Amerika, dat met zUn te
veel aan graan op dezelfde «manier te werk
gaat, Is thans ook door Griekenland gevolgd.
gekregen hebben. De sterren, die In de door
dringende koude aan het tiitspansel schitteren
en die overal zUn en alle menschen bestralen
met hun koude lichten, zUn de getuigen en ge
tuigenissen der eeuwigheid, die altUd en in alle
omstandigheden onzen eerbied afdwingt.
Toen mün eerste blik op haar viel, stond zü
rechtop, In een uitdagende houding, het gezicht
naar haar nicht gewend. Maar vóór Ik de ont
roering, door haar schoonheid veroorzaakt, te
boven was. boog zü l hoofd en haar blik ont
moette den mUnen. De afschuw van de situatie
overweldigde haar en In plaats van een trotsche
▼rouw, bereid om de booze toespelingen van
haar tegenstandster met voeten te treden, zag
ik helaas alleen maar een bevend wezen, dat
Zich bewust was van het onheil, dat haar boven
het hoofd hing. Welk een droeve verandering I
Welk een afschuwelUke openbaring! Dit stond
gelUk met een bekentenis.
Intusschen had Mary haar tegenwoordigheid
▼an geest teruggevondenmet uitgestrekte hand
deed zü een stap naar voren en zei tot mü:
„U is mUnheer Raymand niet waar? U is wel
goed, dat u ons wilt büstaan.”
Toen wendde zü zich tot Gryce en vervolgde:
hVn u? Komt u ons meededen, dat men bene
den naar ons gevraagd heeft?"
Het was wel degelUk dezelfde stem, die wU
achter de deur gehoord hadden, maar nu zach
ter en streelenden Ik nam Oryce van terzUde
IK GELDOF, DAT, ALS MACK DIE
WEDUWE GEHOLPEN HAD OM
HAAR BOERDERIJ IN STAND 7E
HOUDEN, HIJ EEN VEELBETER\
werk ZOU VERRICHT hebben)
DAN EEN ORGEL AAN DE KERK
Gemeld wordt dat de Iman van Yemen een
verbond heeft gesloten met de Idrissl van Asir,
welk land Yemen van Ibn Saud opelschL
Idrissl rebelleert met Yemenltische strüdkrach-
ten, die troepen van Saud bü de Salla-heuvelen
hebben aangevallen.
nuel zou het hart
ertoe niet hebben,
die lafaard I En
zal Ik Je nu eens
zeggen, wat dat
geluid is?.Een
„Hield zU een papier in de hand?”
„Een papier?" herhaalde Mary, „had JU een
papier In de hand, Eleonore?" voegde zU er aan V
toe en wendde zich snel tot haar nicht.
Dit wis een spannend oogenbllk. Eleonore, die
bU het woord „papier” zichtbaar geschrokken
was. richtte zich bü het hooren van die on
schuldige vraag op en wilde Iets zeggen; maar
de coroner, die de voorschriften, door de wet
gegeven, trouw in acht nam, hief de hand op
en zei:
„Stel uw nicht geen vragen; u alleen moet
op dit oogenbllk spreken."
Toen herhaalde hü de vraag:
„Vertel ons alstublieft of u haar met een pa
pier in de hand gezien hebt.”
„Ik? O neen, ik heb niets gezien.”
Toen men haar ondervroeg over de gebeurte
nissen van den vorigen avond, vertelde zU, dat
haar oom onder het diner er nogal bezorgd uit
zag, maar niet zoo, dat men zou kunnen denken,
dat hU over het een of ander verdrietig of on
gerust was. ZU had hem den heelen avond niet
meer gezien, omdat hU in zUn kamer was ge
bleven. De laatste herinnering' die zü aan hem
behield, was, dat hü voor de laatste maal aan
zat aan het diner. Dit werd op zoo n bewogen
toon gezegd, dat de toehoorders onder den in
druk kwamen. Gryce bUt oorbeeld zat aange
daan voor een Inktkoker. Eleonore echter bleef
onbewogen. De coroner vroeg toen:
„Stond uw oom met iemand op slechten voet?
Had hU geldswaardige papieren of verborgen
geld in zijn bezit?”
anger dan een Jaar Is het Japansche pu-
bliek beziggehouden door het geding, dat
de staat voerde tegen de moordenaars van
den premier Inoekal. De daders werden ter
dood veroordeeld, maar behalve dat werd een
heele troep Jonge officieren en studenten in
verzekerde bewaring gesteld. De groep bleek te
Het was niet moellük om de onmiddellUk
schuldigen te bestraffen, want volgens de zede
van het Oude Japan stelden degenen, die den
aanslag hadden beraamd zich ter beschikking
van de Justitie, zoodra de uitvoerders waren ge-
Heel wat moellUker was het de organi
satie en geschiedenis van de revolutlonnalre
groep te leeren kennen, want volgens dezelfde
Oud-Japansche zede lieten de arrestanten geen
woord los.
Niettemin is de reconstructie van «het geval
▼rUwel gelukt.
Op 1 November 1930 werd heel Japan in op
schudding gebracht door het bericht dat er
revolverschoten waren gelost op minister-presi
dent Hamagoechi. Deze diplomaat werd zoo
zwaar gewond, dat hü gedwongen was zich ge
heel uit het openbare leven terug te trekken.
Gedurende het Jaar 1931 werden eenige moord
plannen gevormd, welker uitvoering faalde.
Maar in 1932 trof men doel.
Op 9 Februari werd de minister van finan
ciën Inoue, terwUl hü naar zUn ministerie wan-j geleefd
delde, door een „voorbUganger” neergeknald.
Midden Maart viel hettweede slachtoffer: ba
ron Takoemada, het hoofd van het geweldige
Mitsoel-concern. Het onderzoek, dat daarop
plaats had, verschafte de politie wel eenig
licht, maar hetl ukte toch niet den aanslag van
15 Mei 1932 op den premier Inoekal te voor
komen. De politie bracht het slechts tot de
inhechtenisneming van een geheimen koerier,
die in dienst der samenzweerdersgroep stond.
Aan deze omstandigheid is het te danken, dat
andere personen, die reeds ten doode waren op
geschreven, tUdlg gewaarschuwd konden wor
den. Ware dit niet gebeurd, dan zou er een
algemeene opruiming onder 's lands kopstuk
ken zUn gehouden.
Zonder de hulp van het toevff had de po
litie overigens tegen de goed georganiseerde
plannensmeders niet veel kunnen uitrichten.
Die hadden met de verwezenhjking van „het
project 1933” ongestoord een aanvang kunnen
maken. Indien niet een marine-offlcier, die op
de hand van de regeering was. een opró?p had
onderschept, waarbU vUftlg leden van de ..Na
tionale bloed broederschap” werden ultgenoo-
dlgd tot het bUwonen van een geheime büeen-
komst ergens in een ouden tempeL
De politie zag kans ongezien binnen te drin
gen en vernam, dat oa de minister van oor
log Arak! en de eerste minister Salto op de no
minatie stonden om in 1933 te worden ver
wijderd.
VUftlg personen* konden gearresteerd worden.
ZU vormden belangrijk materiaal bü het pro-
h>er be-
jfU haar
K>k? Zou
zü haar
houding
qUngen;
In mijn verwarring keek ik naar Eleonot^
had haar gelaat in haar handen verborgem
vrees voor wat haar nicht zou gaan zegi
Mary's verklaring duurde niet lang. Na eei
vragen, die betrekking hadden op haar pa
in het huls, op haar verwantschap met deX
doede, vroeg de coroner haar, alles te zeggen?
wat zü wist omtrent den moord en de ontdek
king van het lük door Eleonore en de bedien
den. Met diepe, welluidende stem antwoordde
zU:
„U stelt mU daar een vraag, waarop ik slechts
door hooren zeggen kan antwoorden. Ik weet
Niet met koffie en graan, dat men voor duur
geld moet Invoeren, ipaar met Macedonische
tabak, die In de streek tusschen Saloniki en
Guemerudjlna zóó overvloedig groeit, dat er
geen voldoende afzet meer voor gevonden kan
worden Daarom heeft de vereeniglng van ta
baksplanters en handelaren van Grleksch-Ma-
over den moord en de ontdekking van het Ujk
alleen dat, wat de bedienden er mU van verteld
hebben.
Ik herademde. Eleonore nam de handen voor
haar gezicht weg; het leek mU. dat er een straal
van hoop op haar gelaat kwam. Mary ging ver
der: „Hoe vreemd het u ook mag voorkomen.
Ik ben niet In de kamer gegaan, waar mUn
oom lag. MUn eerste Ingeving dwong mU dit
afschuwelUke tooneel te ontvluchten. Maar
Eleonore is de studeerkamer binnengegaan, en
zU zal u kunnen zeggen
„Later zullen wU Juffrouw Eleonore ondervra
gen,” vlól de coroner haar in de rede, op een
voor zijn doen heele bemlnnelUken toon. Klaar-
blljkelijk onderging ook hU de bekoring van
deze schoone vrouw. HU hernam:
„WU willen alleen maar weten, wat u gezien
hebt. U kunt ons dus niet zeggen, wat er ge
beurd Is in de studeerkamer op het oogenbllk
dat het hjk ontdekt is?”
„Neen. mUnheer."
,.U weet dus alleen, wat er In de hall ge
beurd Is?”
„Er is niets in de hall gebeurd," antwoordde
zU onbevangen.
„Ik dacht, dat de bedienden, toen zU de hall
inkwamen, daar uw nicht aangetroffen hadden,
die uit de studeerkamer kwam, nadat zU bij ge
komen was van haar flauwte."
„Dat Is ook zoo. Maar wat is daar voor bU-
zonders aan?”
„U herinnert zich dus, dat u juffrouw Eleo
nore door de hall hebt zien gaan?”
^Ja, mUnbeer,” (j
Na dertien Jaar onder de Eskimo's geleefd te
hebben, bevond Bertram Barker, van Brick
land House, Longford, Coventry zich op het
vrachtschip .Bright Fan”, toen deze in botsing
kwam met een Usberg en In de Hudsonsbaai
zonk. Barker, die Zaterdag in Liverpool aan
kwam, vertelt o.a.:
Het was ongeveer half 5 's mftrgens. Ik sliep
In mjjn kooi toen ons schip in volle vaart
tegen den Usberg botste. De Usberg was 300
voet lang en 100 voet hoog. De kapitein hoopte
het schip los te krUgen en het op-het strand te
krUgen. maar spoedig bleek dat er weinig kans
bestond het schip te redden en opeens zagen
wU datalet begon te zinken Het schip zonk zóó
snel, dat het op gelUke hoogt? van onze red-
dlngsbooten lag, toen we het ternauwernood
verlaten hadden. WU kwamen allen gelukkig
in de booten terecht, maar er bleef ons géén
tijd iets van onze bezitting te redden. Sen on
zer keerde echter nog eens terug" naar de keu
ken, om de zwarte kat. Sambo, te halen Onze
marconist zond S.O.S.-selnen en gaf de ligging
van het schip aan. WU werden door een schip
van den bewakingsdienst opgepikt, naar Call-
fornlë, in de haven Churchill gebracht.”
Even Interessant als deze schildering der ramp
is het feit, dat Barker 13 Jaar -lang in het
Noord-WestelUk gebleet van Canada als Eskimo
'I heeft
„Ik heb het leven van een Eskimo geleld,
maar, hoe zonderling het oqK klinken mag, ik
heb in mUn Ushut radio gehad en' tijdens de
lange avonden beluisterde Ik de dansmuziek
uit de Londensche hotels. Ik was 300 mijlen
van de magnetische pool verwijderd en ont
ving een ot tweemaal per Jaar mUn correspon
dentie aan de Hudsonbaal. Tien maandën in
het Jaar was Ik absoluut afgesloten van de be
schaafde wereld."
Uit deze schildering van het lëVen van een
pelsdierjager valt onmiskenbaar te besluiten dat
tUd en ruimte overwonnen zün. De NoordelUke
regionen van Canada liggen geheel afgeschei
den van de wereld; daarboven neemt de een
zaamheid vormen aan. die alleen door men
schen met onverwoestbare UchamelUke en gees-
telUke krachteh te verdragen zUn.
Toen de Franklin-expedltle den 26en Juli
voor het laatst in de Melville-baal gezien werd,
was Juist de stoomscheepvaart begonnen
Maar was de redding van Nobhe iceds een
wereldhistorische étappe, eerst de radio heeft
de zegepraal voltooid.
De pelsdierjagers, die onder de Eskimo's leven
en in Noordpoolnachten de dansmuziek uit
Londensche hotels beluisteren, zUn de men
schen, die nieuwe begrippen van tUd en ruimte
Ik haastte mU om mUn gezellin te doen plaats
nemen in den uitersten hoek van het vertrek;
toen zochten mUn blikken haar nicht. Eleonore
Leavenworth toonde op dat oogenbllk noch aar
zeling noch verwarring. Leunend op den arm
van den detective, kwam zU langzaam naar vo
ren en wierp een kalmen blik op de aanwezigen.
Na den coroner gegroet te hebben, nam zU
plaats op den stoel, dien, de bedienden haar
brachten. Het was iedereen duidelUk, dat het
een houding was, maar toch was het effect er
niet minder om. OogenbllkkeHjk hield het ge
fluister op. de onderzoekende blikken wendden
zich af, en een soort eerbied kwam in de plaats
voor de onbetamelUke nieuwsgierigheid van het
eerste oogenbllk. Hoewel ik nog steeds onder
Professor Bredetsky van de Unlversltelt 'te
Leeds, leider van het Internationale Diploma
tieke werk van het nieuwe Centrale Bureau der
Zionistische organisatie In Engeland, wees er
in een persgesprek op dat het aantal uit
Duitschland gevluchte Joden, dat in Engeland
en andere landen zal mogen blUven, gering is
In Engeland worden zU slechts toegelaten
onder de verplichting, dat zU geen werk zullen
verrichten,xdat door Engelschen kan worden
gedaan en 'dat de kosten voor hun levens
onderhoud niet ten laste van den Engelschen
belastingbetaler komen.
Alle vluchtelingen warden dan ook onder
houden door Joodsche fondsen, waarom wU een
beroep meenen te kunnen doen op de Engel-
sche regeering om de deur van Palestina wat
verder open te zetten.
ces naar aanleiding van den moord op Inoekal.
Het bleek, dat de geestelUke leider der na
tionale bloedbroederschap zUn naam gemeen
had met den vermoorden minister van finan
ciën; de man heet n.l. Nissho Inoue; een on
ruststoker en mysticus. Vroeger was hü student,
maar voor geleerde toonde hU toch niet veel
aanleg te hebben. Veel geschikter was hU tot
spion. HU nam dienst In het Japansche leger
en bracht het tot geheim agent, hetgeen de
Chlneezen aan den lUve ondervonden. Ook van
dit opwindende baantje had hU spoedig genoeg.
HU meende tot het vervullen vatteen heilige
zending te zUn geroepen en ging daarom on-
verwUld over tot de stichting van een nieuwe
religleus-polltleke secte. Aan zUn brein ont
sproot de idee der renaissance van het „oude
heilige Japansche rUk” zonder Westerlingen en
zonder Westersche beschaving. ZUn orde noem
de hU de nationale bloedbroederschap, en daar
de Japanner van nature radicaal Is, was van
halve maatregelen geen sprake.
met besmettelüke bacillen te vergiftigen, >want
de cholera heerscht ginds. Ik gat hem een oor-
vUg en hU trok zU° mes."
„En toen?”
„Toen gaf ik hem een opstopper, dat hU om
ver viel. Ik zei hem meteen den dienst op en
hU sloop wèg, zwerende, dat hü mü wel zou
krUgen.”
Onwillekeurig dempte ik mUn stem en fluis
terde: „Lijkt dat geluld niet op iemand, die daar
voortsluipt, probeerende niet gehoord, te wor
den?”
Ten Broek lach-
te hartelUk. „Ma-
carabao!” HU gierde het uit.
„Een carabao!” herhaalde Ik.
„Zeker, een oude buffel, anders niets. ZU heb
ben er altUd pleizier in_ onder de huizen door
te sluipen en hun horens te schuren tegen de
planken van den vloer Den eersten keer, dat Ik
dat hoorde.^dacht ik, dat een Spaansche edet^
man als geest een schatkist aan het rondsieepen
was.”
„Een carabao!” bromde Ik. „Wacht^eens, ik
zal hem verjagen."
Ik sprong over het hek en greep een afgeval
len cocosnoot als projectiel. Daarna keek ik
onder den vloer van de veranda, maar zag niets.
„Ten Broek," zei ik, „er Is niets daar be
neden.”
Maar weer hoorde ik dat spookachtig geluld.
Ten Broek greep de lamp, stak die aan en
liep vlug naar het gedeelte van de veranda,
waar de afscheiding was van het dienstboden
kwartier. HU sprong erover en keek naar die
zUde. Ik was hem gevolgd en wU zagen daar
Bernardo liggen met een doodelüke wonde in
zün borst, zün ledematen reeds verstüfd. Het
was gemakk^Jük te raden, wat er gebeurd was.
Zün verdriet om het besluit van zün meester,
de terugkeer van den snoevenden Manuel, bun
worsteling en Bernardo's vurig verlangen om
Ten Broek tegen het gevaar te waarschuwen:
het spoor van dit alles was duidelUk met bloe
dige letters geschreven over de plankeiï
„O. hoe zou ik willen,” zei Ten Broek, „dat
ik vandaag dien armen Jongen maar wat wüs
had gemaakt. Had ik hem maar laten denken,
dat hü mee naar New-York zou gaan.”
De oogleden van Bernardo knipperden en
openden zich met moeite. Ten Broek viel op de
knieën naast hem neer. ..Bernardo.” zei hü
zachtjes.
De lippen van den Jongen bewogen «ich en
hü fluisterde: ,4a, sir?”
„Bernardo, je kunt gaan.”
En Bernardo glimlachte een
deed hü, wat hem bevolen werd.
Volgens het officleele kwartaalsoverzlcht voor
de drie maanden, eindigende 30 Juni JI„ Is het
aantal geboorten in Engeland en Wa'es en bet
aantal sterfgevallen afgenomen.
Het aantal levend geborenen bedroeg 154.165.
d. 1. 11.233 minder dan in de overeenkomstige
periode van 1932.
Het aantal sterfgevallen bedroeg 108 609. d. 1.
61.393 mineer dan in het voorafgaande kwar
taal en 7619 minder dan In de overeenkom
stige periode van 1932.
Ook zü had haar kalmte herwonnen, hoewel
niet zoo volkomen als haar nicht. Zü nog
bleek en haar hand trilde.
„Was ik maar nooit in dit huls gekomen,” zei
Ik tot müzelf.
En ondertusschen was ik toch blü. dat ik
Eleonore Leavenworth had leeren kennen. Ik
voelde heelemaal geen medelüden met haar.
Nooit had een misdaad er zoo duister uitge
zien; wraak, egoïsme, haat en hebzucht waren
de motieven, en toch.... Maar waarom zou Ik
mün gevoelens trachten te ontleden! Weldra
stond ik weer In de kamer, waar de-uitvoerders
van de wet ons met ongeduld wachtten.
op. De klank van deze stem maakte blükbaar
grooten indruk op hem. want de buiging, waar
mede hü die woorden beantwoeordde, was die
per dan gewoonlük.
De detective wendde zün blik niet naar- Eleo
nore. hoewel het jonge meisje hem aankeek met
een blik, waarvan <)e angstige uitdrukking wel
sprekender was dan welke uitroep ook. Diep
ontroerd, vergat ik dat Mary het woord tot mü
gericht had, ikyvergat zelfs haar tegenwoordig
heid en ik wilde naar haar nicht toegaan, toen
Oryce zün hand op mün schouder legde, mü
tegenhield en zei:
„Juffrouw Leavenworth spreekt tegen u.”
Weer tot mü zelve gekomen, draalde Ik mü
om. om Mary Leavenworth mün arm aan te
bieden; wü gingen naar de deur. Oogenblikke-
lük verloor haar houding alle stüfheld, zü glim
lachte zelfs en ik moet bekennen, dat geen en
kele vrouw glimlachte zooals zü.
„U bent heel vriendelük,” zei
welluidende stem.
„Ik heb behoefte aan steun en mün nicht
doet zoo vreemd vandaag."
Hum. dacht ik. Waar is nu de verontwaardig
de godin gebleven, die ik da*r straks gezien
heb. met woede in de oogen en een bedreiging
op de lippen? I
Is het mogelük. dat zü trachtte onze verden
kingen af te wenden? Of vergiste zü zich zoo
danig, dat zU dacht, dat wü geen belang hecht
ten aan de verschHkkelüke beschuldiging, die
zü op een zoo kritiek moment geult had?
Maar Eleonore. die op den arm van den de
tective steunde, trok weldra al mün aandacht.
ao dit blad zün Inge volte de verzekerlngavoorwaarden tegen f bU levenslange geheele ongeschiktheid tot jverken door f bij een ongeval met f ‘JCfl bU verlies van een hand f 1 OC oü verlies van een f Cf) bij een breuk van f Af) bU verlies van *n
ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerlngen verlies van beide armen, bolde beenen of belde oogen f t doodelUken afloop f een voet of een oog f duim ot wüsvlnger f vl/e~been ot arm f anderen vinger
Een buitengewoon merkwaardig testament Ir
gemaakt door een rük poolsch edelman, -die
te Warschau leefde. In zün testament, dat eeni
ge uren na zün dood is geopend, verzocht de
edelman zün radiotoestel in zün doodkist
plaatsen en hem de koptelefoon op te zetten.
Verder verzocht deze zonderling ook zün pijp
en vier pond tabak, alsmede zün yo-yo in zün
kist te leggen.
T T T at was dat?” vroeg Ik verschrikt.
yy De maan wierp een zilveren glans over
de hennepvelden en cocospalmboschjes
en verlichtte spookachtig de veranda van de
bungalow. Ten Broek en ik tfAren er alleen In
het verblüf voor het personeel werd veronder
steld, dat niemand aanwezig was.
Het geluid, dat mü had-opgeschrikt, was een
zachtjes schuiven over de. planken van den
vloer, alsof iets erover werd gesleept. Dan hield
het op
Ten Broek lachtte. HU was een groote, breed
geschouderde man. afkomstig van de eerste
landverhuizers in Amerika en hü bezat een nog
al hardvochtig gevoel voor humor.
„Ik herinner mü, dat Ik ook kippenvel kreeg
eenige jaren geleden, toen ik het voor het eerst
hoorde.” zei hü- „En Je zult jezelf hartelUk uit
lachen. als ik Je vertel wat het is.”
„Is Bernardo daar?”
Bemardo was zün eerste houseboy een brui
ne. ernstige Philippijn, die Ten Broek veraf
goodde ZUn meester had hem een flauwe aar
digheid geleerd om zün gasten te amuseeren.
Als wü aan het babbelen waren, bü voorbeeld
over te groote spanning van de oogspier, dan
klapte Ten Broek in de handen en riep: „Ber
nardo!"
„Ja, sir!”
„Bernardo, weet Je iets van granuleerende
conjunctlvls?”
„Heelemaal niets, sir.”
„Je kunt gaan."
Of dan weer zonder de minste reden liet hü
den Jongen komen „Bernado?”
,Ja, sir?” s
„In welke richting* waaien de panden van
je Jas?”
„Naar het Zuiden, sir.”
„Je kunt gaan.”
De Jongen leende zich met een verrukkelüken.
zoogenaamden argeloozen ernst ,ian dat spel
letje van zün heer, hoewel hü niet geheel het
pleizier kon vertfergen. dat hü voelde om als
mikpunt van die grappen te diehen. Behalve
zün bewondering voor zün meester, koesterde
Bernardo nog een vurlgen wensch. Hü wilde
met Ten Broek mee naar de Vereenigde Sta
ten gaan zooals diens plan was voor de vol
gende week. De Jongen wilde daar studeeren,
Ugelük zijn kost verdienend als knecht van
Ten Broek. Dat was het Ideaal, waarop hü zün
zinnen gezet had.
„Neen, het geluid, dat Je hoorde, Is niet Ber
nardo," grinnikte mün gastheer „HU is wegge
gaan half hullend, omdat Ik hem vertelde, dat
hü zijn droom moest opgeven, en dat het niet
mogelük was, hem mee naar New-York te
nemen."
^rme Jongen, het spüt mü voor hem.”
„Ik ben niet van plan mü in moeilükheden
te steken. Weet Je, dat Ik hier een papier zou
moeten teekenen, waardoor ik voor hem ver-
antwoordelük word? En weet Je, hoe het gere
geld gaat? Zoodra zü Ir bewoonde streken zün
aangekomen gaan zü op <en loop. Zü zün al
len hetzelfde. Geef ze een vinger, dan nemen
zü de heele hand. Ik ken dat volkje veel te goed
om dankbaarheid te verwachten. Neen, zelfs
niet van Bemardo!"
„Het was zün vurigste wensch,” zei Ik, ,3>U
droomde ervan.”
„Droomen zün bedrog. Hü zal er zich gauw
genoeg overheen agjjen
Het schuren'en sleepen begon weer. Er kwam
een lichte trilling in den vloer Ik voelde die in
mün voeten. Hoe dan ook, ik was er akelig
van.
„Laten wfj eens küken," zei Ik. „Is het mis
schien Manuel, die beneden onder de veranda
aan het werk is?”
Manuel was de tweede boy Ten Broek lachte
smadelijk. „Neere^Jg Is aan de deur gezet.”
tar duizend b^en tabak
baksprüzen. di^ voortdu-
gehandhaafd worden
Overtollige tabak!
nabü is, heeft men de tabak
<Ae^4^n kademuur in het water ge-
ylsschen der Egeesche zee zullen zich
mk wel verwonderd hebben over het
ld, dat hen voorgeworpen werd. Later
e dat niet meer, want er kwam een
:Aterfte onder de vlsschen. De kustvis-
die met tabak niets te maken hebben,
sqhféven den massadood der vlsschen aan de
tabak toe en dienden bezwaren in bü de betref
fende autoriteiten. Er werden onderhandelm-
gen gevoerd, die teriSlotte tot een vergelük voer
den. De regeering, die inzag dat er iets gebeu
ren moest om de tabaksprüzen op peil te hou
den, had niets tegen de vernietiging van de
tabak de visschers mochten echter door de
vermindering der opbrengst van hun visscherü
niet gedupeerd worden en nu werd bevolen dat
voortaan de tabak niet vlak bü de kust, maar
enkele mijlen ver in open zee geworpen moest
worden. Bovendien moest men de balen met
steened verzwaren, opdat ze onder de zeevls-
schen, die de open zee prefereeren, zoo weiijig
mogelük schade zouden aanrichten.
'V^EVE RHD/R'0A1 200 MILDE
JE GEVEN. MAAR DAT ZOU NI ET
ZOOVEEL.OPZIEN GEBAARD
.HEBBEN'EIGENAARDIG HOE
\20PULAIRHU in EEN-S GE WO'fi DEN I5L
o ‘’o*
po’
VRIJGEVIG,UITSTEKEND'
IN VERDIENT HIJGEPR.E-;
TE WORDEN/
