Admiraal Nelson herdacht den day venaal van I wU- r B EEN BEROEMD FIGUUR DE KLEINE ANNIE EN HET SPOOKHUIS I B 1 fe i Gevaarlijk onderzoek Alle abonné’s ongevallen vêrzel IR I VRIJDAG 6 OCTOBER Strijd ter zee Jacob Wantenaar AR I DOOR ANNA K. GREEN Zyn zege en dood in den dag by Travalgar Generaal, hoofd van een Toearegstam Nieuw strijdmiddel van van Schotland Yard Banketbakker koning der Swahili" HET GEVAL LEAVENWORTH fi 8 W' iroenr,dathet X F ff OLIËN VERDER!! SA/t- Dy' HIERGROEITALLER- ZE' SOORT 5TROHCENEN KLIMPLANTEN DOOREL- KAAR,ZOOOAT HE "HET G&MAKKEUJK '5 DE PLEK TE V/NDEN. IK WED DAT NIEMAND lENAtVE W'J ER IETS VAN WEE7~ WE ZULU N ER OOK Nfc- XMANO IETS VAN VERTEUA pA 5 sandy,1 VROUWENZORGEN Slechte teint - rheumatiek - te dik altijd moe AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL I Het ongeval van riceh m^pT:^PPen °°WeerSt“nbaar V weer om zijn tegenstander te vinden, liet VV V. er 1 alles sou vertellen.” ZESDE HOOFDSTUK Op mijn kantoor heer op u, hjj schijnt veel .Wordt vervolgd) verschillende was hjj meer nk geen kwaad van hem, God j Molly drong er op aan, dat Ik maar als X ontkend werd, zou het heel moei lijk zijn om het te bewijzen. Staat u mij toe. dat ik u eenlge vragen stel? Is de dame in kwestie onder haar eigen naam getrouwd?” xa I uiiiiiniiiiiiiiniiiiiiuiii vrouw hrtta .en Antje is UI Pier. uur niets gemerkt héb, roep ik hem. Ik verzin wel weer een ander karweitje voor hem en in dien tjjd ontsnap jij.” en het verlaten eten.” „Neen. maar ik kan hem wél roe pen. Als ik in een John Kelly, vroeger banketbakker in het Cen tral Park te New-York, is tot opperhoofd der Afrikaansche Swahili gekozen. Men spreekt thans eerbiedig van hem als Bwana of koning Kelly. Zijn verheffing is een belooning voor de moeite, die hjj zich heeft gegeven om twee SwahUijagers te oefenen in het gebruik van vork en mes. Drie jagers waren twee jaren ge leden met een scheepslading jonge gorilla's naar New-York gekomen en bewaakten de dieren in het Central Park. Kelly bracht hen toen op de hoogte met de Amerikaanscbe zeden en ge bruiken. Na hun terugkeer vertelden zij in Afrika zooveel goeds van den banketbakker, dat de stamleden hem eenstemmig tot koning ver kozen. mijn vriend gehuwd is, zich niet beschouwt als zijn wettige vrouw, kan hij haar dan dwingen, zich aan dit huwelijk te houden? Met andere woorden, mijnheer Raymond: is mijn vriend de wettige echtgenoot van dit meisje, ja of neen?” Het geval van Clavering's „vriend" interes seerde mU zoodanig, dat ik er niet aan dacht, dat ik den verteller kende. Ik atwoordde hem ongeveer het volgende: „Volgens de Amerikaansche wet is het huwe lijk een civiele overeenkomst, waarbij vergun ning. predikant, noch akten noodig zijn, zelfs maakt, in enkele gevallen, de afwezigheid van getuigen het huwelijk niet ongeldig. Vroeger nam men een vrouw zocals men zich elk eigen dom verschafte: tegenwoordig is in wezen Her in niets veranderd. Het is voldoende wanneer een man en een vrouw elkaar zeggen: „van nu af aan zijn wij gehuwd” of wel „gij zljt mijn vrouw” of „mijn man.” Alleen de wederzydsche toestemming is noodig. Eigenlijk gaat men een huwelijk aan op dezelfde manier als waarop men geld leent, of iets koopt.” „Dus dan bent u van meenlng....” „Dat in uw geval uw vriend de wettige echtge noot is van de.dame in kwestie, mits er natuur lijk geen beletsel bestaat, in de wet genoemd. „Wat den leeftijd van de bruid betreft, een meisje van veertien jaar kan een geldig huwe lijk aangaan.” Clavering leek zeer tevreden over dit advies. Ik vervolgde: „Ik heb u nu mijn persoonlijke meenlng ge geven over de wettigheid van dit huwelijk; DE BIET iiiuiiiiiiiiiiiiiuuHiine „Neen, mijnheer.” „Waarom niet?” „Dat weet ik niet. Ik weet dat mijn vriend nasporingen heeft gedaan, en dat hU niets heeft gevonden.” „Als alles wat u mij verteld heeft, juist is, verbaast het mjj niet, dat uw vriend zich onge rust maakt, vooral wanneer zijn vrouw ontkemt, dat het huwelijk ooit gesloten is. Niettemin is het mogelljk. dat de rechter hem in het gelijk stelt, hoewel ik het betwijfel. HU kan zich al leen op zUn woord beroepen en als zUn tegen partij deze getuigenis onder eede afwijst, is het hoogst waarschUnlUk. dat de Jury zich aan haar kant schaart. De jury staat altüd aan den kant van de vrouw.” Nog steeds beminnelijk. eenigszins veranderde stem. mij. hem dit advies schriftelijk te willen gevem Het zou een bewijs zUn. dat hü zich tegenover De Engelsche bladen berichten over detectives van Scotland Yard te Londen. die in de ge vangeniskleding tezamen mét de gedetineerden in de gevangenis vertoeven en door de cipiers, die niet weten, wie zü zUn, precies als de ge straften worden behandeld. Men doet n.l. een poging om een einde te maken aan de voort durend toenemende smokkelarij van tabak en chocolade in de gevangenissen en tegelUkertijd een stokje te steken voor de drukke briefwis seling, die de gevangenen voeren met hun ken nissen. vrienden en verwanten. Ondanks nauw keurige bewaking was het tot dusverre niet mogplUk. het geheim van deze knoeierijen op het spoor te komen. Wel zijn eenigen tijd ge leden eenige corrupte gevangenisbeambten op heeterdaad betrapt, maar het smokkelverkeer "ging onverminderd voort. In verband met alar- meerende rapporten van den directeur van een der gevangenissen, besloot Scotland Yard, ge heime agenten In de gevangenissen binnen te smokkelen, daar er geen andere weg overbleef om tegen de smokkelarij on te treden. Deze agenten moeten het wel en wee van den ge vangene volledig meemaken. Het ongewone mid del is overigens van groote waarde gebleken. Men slaagde er in. de verschillende trucs te leeren kennen van de smokkelaars, die groove hoeveelheden tabak en chocolade in de gevan genissen brachten. dat hU mü meer bijzonderheden over zijn on derhoud met het meisje zou geven. „ja mijnheer. Eerst, toen ik zijn kaartje gaf scheer, zij te aarzelen; toen werd zü rood en gaf mU bevel hem weg te zenden. Ik zou het ge val zeker vergeten zUn. als die man zich van avond niet on<Jer een anderen naam had laten aandienen. Ik beware mü, m u i ^H)A T WA 5 EEN JGRP07E ROTWLDKJANP. MZ5 HErOm GERAAPT K had, dan zouden WE M/0~ den inde rivier7EREon\ GEKOMEN ZIJN. WE ZOU- 1 DEN Mi7 EN ZEKER VER LOREN ZIJN GEWEESTHE7 KWAM VAN OE TOP vANDfN HEUVEL WAAR HET SPOOR- l HU/S STAAT KOM, LATENJ WT MAKEN DAT WE H/ERZ zUn vriend trouw van zijn opdracht had gekwe ten. Dit leek mü een billijk verzoek, ik stemde toe en overhandigde Clavering een gemotiveerd advies. Teen zü hü: „En nu. mijnheer, moet ik u nog een raad geven. Als u op een goeden dag een jonge, mooie vrouw naar het altaar geleidt, dank dan even na en vraag u af: Weet ik zeker dat de hand, die ik nu In de mUne houd, werkelijk vrü is? Weet ik zeker, dat zij al niet gebonden is. zooals die vrouw waarvan ik eens heb verklaard, dat zü reeds getrouwd was volgens de wetten van mlln land?' „Maar.... daar kan ik niet in.... streefde hij. „Je kan er wel driemaal in,” besliste z'n echt- genoote, „en je doet het maar ook. „Het is nu elf uur. Over een uur precies roep ik hem. Je zorgt dat je dus met het slaan van twaalf In X portaal staat. Als je hem de huiskamer hebt zien ingaan, loop je zoo zacht als een muis de trap op naar 't kantoor, wipt er in en wacht tot hij komt. Dan bespied je hem goed door het dunne gordijn voor de ruitjes." Afaar.... ik krUg geen lucht in die kast.." ..Neen, dat beloof ik Je. Ze is van boven zoo goed als open.” ..Maarals ik nu kuchen of hoesten ..Dan slik je het in." „Maar als hU nu eens niets doet, dan kan ik toch maar niet kalm uit die kast komen krui pen. Joop goeien middag wenschen kantoor om te woordde: „Niet zoo lang ik leef” Tenslotte kreeg hij de boodschap, dat 17 vüandelüke sche pen waren buitgemaakt of vernield. Toen nam hU afscheid van Hardy en zün laatste woorden waren voor lady Hamilton. Drie uur na zün verwonding was hü dood. ZUn voornaamste tegenstander, admiraal Villeneuve, pleegde la ter zelfmoord, wetend, dat Napoleon geen on gelukkige admiraals meer In dienst nam. Zoo stierf Nelson, na de zege van zün vloot nog te hebben aanschouwd. ,JEn de heer?' .Eveneens.” „Heeft zü de akte gekregen?” „Geteekend door den predikant en de getui gen?” Clavering knikte bevestigend. „Heeft zü de akte bewaard?” „Dat weet Ik niet; ik veronderstel van wel.” „Wie waren de getuigen?' .Een man waarvoor de predikant had ge zorgd „Zou men hem makkeluk kunnen vinden?" „Neen.” „Is hU dood of verdwenen?" „De predikant Is dood, de man is verdwenen.” „Is de predikant dood!” riep ik uit. .Sedert drie maanden.” „Wanneer is het huwelUk gesloten?” „In Juli van het vorige jaar.” „Waar woont de tweede getuige, de vriendin van de bruid?" ..Men weet waar zü woont, maar men kan niet op haar rekenen.” „Heeft uw vriend geen enkel bewUs van het huweUJk?" Clavering schudde het hoofd. „Is de huwelUksakte geregistreerd op bet stadhuis?” Indien deze vrouw voor elke klacht een apart middel genomen had. zou zij het erg druk heb ben gehad. En de lange tijd die noodig zou zijn geweest, om voor dit alles een kuur te doen. Neen, ze nam maar één middel en na zes weken zag zü alle klachten al verdwenen. De eenvoudige verklaring Is, dat al haar klachten voortkwamen uit één zelfde oorzaak. ZU schrUft: „Sinds ik zes weken geleden Kruschen begon te nemen, is mün gezondheid hard vooruitge gaan. Mün teint, die er onfrisch uitzag, Is nu helder jen gezond geworden. MUn rheumatiek is bijna verdwenen. Twee maanden geleden was mün gewicht 138 pond en gisteren woog ik op dezelfde weegschaal 128 pond. Deze ge- wlchtsvermindering heeft me wonderlUk veel goed gedaan, want ik voel me niet half zoo moe meer tegenwoordig en ik kan beter werken dan ik In maanden deed. Daarom zou ik Kruschen nooit meer willen missen." Mej. AL. R Zoovele kwalen, waarover de menschen kla gen vanaf .niet lekker voelen” tot acute rheumatiek kunnen veelal worden terugge bracht tot één grond-oorzaak traagheid der Inwendige organen. Er is één zekere, veilige weg om Uw organen regelmatig aan X werk te houden de .kleine dagelUksche dosis” Kru schen Salts. Kruschen is een wetenschappelüke combinatie van zes minerale zouten, die Uw afvoerorganen aansporen tot betere werking en aldus alle afvalstoffen wegruimen, die Uw organisme verstoppen en het bloed onzuiver maken. Kruschen heeft een zuiverenden en versterkenden Invloed op den bloedsomloop, zoo- dat het elke vezel van Uw lichaam doorstroomt met tintelenden levenslust. Kruschen Salts is uitsluitend verkrijgbaar bU alle apothekers en drogisten k 0.90 en 1.60 per flacon. Stralende gezondheid voor één cent per dag. Let op, dat op het etiket op de flesch. zoowel als op de buitenverpakking, de naam I Rowntree Handelmaatschappij Amsterdam voor- I komt. (Adv.) rtin invevoltre de verzekeringsvoorwaarden tegen f DEïfifi bü levenslange gebeele ongeschiktheid tot werken door f TiT/) bij een ongeval met f bij verlies van een hand f 1 OE oy verlies van een f Efï by een breuk van ^evaUen wzekerd voor een der volgenae ultkeeringen f verlies van belde armen, beide beenen of belde oogen f tUUt~ doodeiyken afloop f AvU» een voet of een oog J duim of wijsvinger «/(/.“been of arm De natuur verschaft de bieten. Doch een biet is maar een biet. Ziet u bieten in natura Och, dan watertandt u niet! Zelfs de foto tn de kranten Maakte u niet enthousiast. Hoogstens keek u naar die heuvels Bieten-voorraad iets verrast. En u zeide op dien avond, Langs uw neus weg, tot uw vrouw: 'k Wist niet, dat ons land nog plaats had Voor zoo’n reuze bieten-bouw! Maar zoo gaat het in de wereld; Niemand, die zich graag bemoeit Met de vraag hoe een artikel Tot artikel is gegroeid! Want de biet woAlt eens de suiker, Suiker! dat begeerd product, Daar toch iedere tractatie Zonder zoetigheid mislukt. En u kunt niet buiten suiker, Want u kunt niet buiten zoet. Als uw tong toch niet gestreeld wordt, Blijft uw stemming óók niet goed! En wanneer u dan zoo smaakvol Van de zoetigheid geniet. Dan is oorzaak der genieting: Die onoogelijke biet! MARTIN BERDEN (Nadruk verboden) 5 riHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiitiniiö scob Wantenaar handelde onder den naam Wantenaar en Zoon, hoewel in z'n woning geen schaduw zelfs van een zoon te beken nen viel. Zelfs geen dochter zou men er met den besten wil van de wereld hebben ontdekt, want Jacob was kinderloos. Maar gehuwd was hU. En z'n vrouw maakte het heel goed; ja. ze had een gelukkig leven met Jacob, die behalve een goed koopman, ook een goed echtgenoot wes en een man van onbesproken levenswandel, eer lijk als goud en vrlendelUk en zachtzinnig van karakter. hulselUk en spaarzaam. Er zat geen kwaad bU Jacob; niets. Men kan zich dus voorstellen, wat het voor een man als hu zeggen wilde, toen op een ochtend z'n vrouw hem mededeelde dat er een dief in huls was. „Wie wie dan wel?" vroeg hU, stotterend van schrik. „Ja. wie zou het wezen ,hé?” troefde z'n JU bent het niet, ik ben het niet al een week op vacantle .dus die is het ook niet. Dus...." „Je wilt toch niet zeggen dat Joop. „Ik wil niets zeggen,” viel zU bits uit, „niets dan dat het niemand anders kan wezen dan heel jouw Joop. Dèir. „Heel Jouw Joop? Heel jouw Joop?” weer streefde zachtjes de goedmoedige Jacob; ,het is mijn Joop niet."^ „Nee. hU is van mU,” vinnlgde de vrouw, „trouwens, je weet heel goed, dat ik niets van hem moet hebben. Van den eersten dag den besten heb ik hem niet vertrouwd, voor geen cent. HU kUkt je niet recht aan .Als je mU niet kwalijk neemt.” aarzelde Ja cob, „maar is dat ook wel wat moeilUk voor hem. want hU is een tikje scheel." ..Scheel of niet, hU is oneerlUk, en dat hoeft niet. Het zou wel ongelukkig zijn, als een scheel rnensch ook een dief moest wezen. Malligheid, praatjes." „Matig je wat, vrouwtje" zoo waagde Ja cob thans haar woordenvloed af te dammen „matig je, je pakt tegen me uit alsof ik de dief ben „De heler ‘is net zoo goed als de steler.” sarde z'n vrouw, ,.en als JU niet ingrijpt, als Je hem niet pakt, dan noem ik jou den heler.” „IngrUpenpakkenklaagde Jacob, en verbleekte. „Ja, IngrUpen, pakken en goed ook,” gebood barsch z'n vrouw. „Het is allemaal je eigen schuld dat het zoo geloopen is; wat hoefde je dien kwajongen zóó maar zonder getuigschrift aan te nemen, JU met je ..goeie hart”, dat je nog aardig wat parten spelen zal. als het zoo doorgaat; en wat hoef Je hem tusschen den middag alleen op het kantoor te laten.” Juffrouw Wantenaar hield even op om adem te scheppen en vervolgde, fel en scherp: „Een patroon die z'n bediende, van wlen hu net zoo veel weet als niets, alleen op het kantoor laat, terwUl hU zelf op z'n dooie gemak in z'n huis kamer gaat zitten schransen, zoon patroon kan mü gestolen worden.” „Nou, nou, schransenHet kan nog al met je vandaag. En bovendien, weet JU eigenlijk wel zoo heel zeker dat hU steelt?” „Ik miste geld in de la, toen ik vanmorgen de kas opmaakte. Een ryksdaalder nog wel.” ..Maar ik doe de la toch altUd op slot, en JU toch ook....” „Heb JU nooit gehoord van valsche sleutels?” Ja, Jacob had er van gehoord. Maar of Joop een valschen sleutel had. wist hU niet. Z'n vrouw wist het ook niet, maar wilde zich daar om juist ervan overtuigen. ,Je overtuigen? Hoe wil je dat aanleggen?” weifelde Jacob, die haar de zaak uit het hoofd scheen te willen praten. „Wil JU je dan arm laten steleH?” vroeg z’n vrouw en speelde met deze vraag op de ge voelige snaar van z'n spaarzaamheid. Ditmaal viel Jacob haar dan ook bU- „Hoe moeten we ons dan overtuigen?" vroeg hU op z'n beurt. „Dat is gemakkelUk genoeg. Even vóór etens tijd roep ik hem naar de woonkamer, om hem een karweitje te laten doen: een venster op- schulven of 'n spijker in X behang slaan, of zoo iets. En van dat oogenblik maak JU ge bruik om je in de oude leege boekenkast op X kantoor te verst* pen.” Daar ik geen reden had. te denken dat hU kwaad in den zin had. ging ik naar de keuken en liet hem alleen in het salon. Büna onmlddeUUk daarna hoorde ik de voordeur slui ten. „Wat is dat?" vroeg Molly „Ik weet het niet" antwoordde ik, „tenzU die mUnheer ge noeg heeft van het wachten en is weggegaan." -Dan wil hU zeker geen water,” zei Molly. Ik zette het dienblad neer en ging weer naar bo ven, overtuigd dat de bezoeker weggegaan was. Maar wie zal zeggen of hU ztdi niet, terwUl ik het huis sloot, in één of anderen donkeren hoek van het salon verborgen gehouden heeft?” Opgewondener dan ik wel wilde toonen, hoor de ik dit verhaal aan. Thomas vervolgde: ..Ziet u. mUnheer, ik wilde niet uitweiden over de bezoeken die de dames kregen, maar wU weten dat er dien avond iemand in huls was, die mUn meester vermoordde en dat het Han nah niet was. ..Dus juffrouw Leavenworth wilde hem niet Ontvangen,” viel ik hem in de rede, in de hoop, mU. of hU mU de zaak mocht uiteenzetten en toen ik hem daarop bevestigend antwoordde, haalde hU een aanteekenboekje te voorschijn en zei mU ongeveer het volgende: „Een Engelschman, die in dit land reisde, ontmoette in een badplaats een Amerikaansch meisje, waarop hU hals over kop verliefd werd en dat hU wilde huwen. HU had een aanzien- hjk vermogen en was van góede familie; hU vroeg haar ten huwelUk en kreeg het ja-woord. Maar de familie van het meisje verzette zich tegen het huwelUk en zoodoende moest hU'zUn gevoelens verbergen, hoewel het meisje en hU het nog steeds eens waren. Intusschen kreeg hU een brief, die hem naar Engeland terug riep; verschrikt bU de gedachte aan zUn afwezigheid stelde hU zUn verloofde voor, in het geheim te trouwen. ZU stemde toe op twee voor waarden: ten eerste, dat zU onmiddellUk na het huwehjk uiteen zouden gaan; ten tweede, dat hU haar hun huwelUksakte zou toevertrouwen. Dat was niet heelemaal naar den zin van den jongen man. maar op dat critieke oogenblik zou hy alle mogelUke voorwaarden hebben aangenomen, als hU rijn geliefde maar kon huwen. ZU ontmoet ten elkaar In een kleine kerk, ongeveer twin tig myi van de badlaats waar zU verbleven, en een Methodistisch predikant verbond hen in den echt. Twee getuigen woonden het huwehjk bU: een man waarvoor de predikant had ge zorgd en een dame die de bruid vergezelde; deze laatste was nog geen een en twintig en men had geen speciale vergunning. Is dit huwelUk moeilUk parket bevond. HU vroeg geldig? Als de dame die te goeder trouw door Te Tanger heeft het bericht groote opschud ding verwekt, dat generaal Silvestre, de opper bevelhebber van de Spaansche /strijdkrachten, die in 1931 in den slag bU Anual door de Riff- kabylen werden verslagen, nog in leven is Een Spaansche oud-legionnair, Lopez Exposto. die onlangs zelf uit de handen der Arabieren is ontsnapt, heeft verklaard dat generaal Sil vestre, toen zün troepen naar Melilla terug trokken, door de overwinnende Riff-opstan- dellngen gevangen genomen is. Toen Exposito drie maanden geleden te Villa Cisneros kwam, hoorde hU van zeer betrouwbare zijde dat tal rijke leglonnairs. van alle nationaliteit door de Arabieren in de Sahara gevangen gehouden worden. Exposito toonde een aantal voorwerpen, die aan generaal Silvestre toebehooren, waaronder een sigarettenkoker, die de generaal hem zelf ter hand zou hebben gesteld. Generaal Silvestre, aan wlen men een Ara bische naam gegeven heeft, zou thans hoofd zUn van een deel van den Toeareg-stam. eens niezen moet of hoewel met een vroeg Clavering i geven. drie deelen. die alle tact te herstellen. blijkbaar een voorgevoel gehad van Nelsons hu J»"- Wi?nt 111 strtW met E')n «ewoonte had hU zün schepen in dubbele Unie laten opruk- ken. zoodat de aanvallers ook na een doorbraak op een tweede linie moesten stooten. „,Toe.n de g1"00^ dag aanbrak, kon Nelson van- "'a®rnemingspost de vüandelüke op stelling duidelük onderscheiden: 33 Uniesche- u^2>,ZWare fre«atten’ waartegen 27 Engelsche ^®chep®n en 4 fregat-schepen moesten op- elTOn trok ziJn traditioneele vecht- JXV™een vcrslet<’n Jas. waarop rijn n decoratleswaren vastgenaaid Col- Ungwood, ongeveer uit hetzelfde hout gesneden ■Is zün collega, had de gewoonte voor het ge vecht zün laarzen uiWte trekken en op zijden ^rt1SenK1^>nd t5>n*** om. zooals hü zeide, de artsen by eentfnogelijke beenwonde tüd te spa ren. Een oogenblik had Nelson zich naar zün cabine begeven om een kort gebed te storten, «ooals zün gewoonte was Daarna schreef hü een deel van zün bekend testament, waarin hü Lady Hamilton en haar dochter Horatla aan de zorgen van de regeering aanbeval een verzoek, dat later niet werd ingewilligd. Toen de admi raal aan dek verscheen, was hü opgewekt, maar ernstig, een stemming, die reeds tevoren door een groote overwinning, maar ook door het v®rlies van zün leven scheen ingegeven. Zün officieren en manschappen Juichten hem geest driftig toe, toen hü bevel gaf dichter op den vyand af te trekken, hetgeen geschiedde onder den kreet: ..Engeland verwacht, dat leder zün pUcht zal doen”. Kort na den middag raakten de schepen •laags. De Royal Souveralng. het vlaggeschip van Collingwood, brak het eerst door de vüan delüke linie. In het voorbyvaren werd een volle laag op de Santa Anna afgevuurd. Vierhon- deed man werden gedood. Nelson intusschen zocht den Franschen admiraal, doch kon hem niet vinden, daar Villeneuve geen büzonder herkenbare vlaggen had geheschen. Acht Pran- sche schepen openden toen het vuur op Nel son’s schip en trachtten het getouw te vernieti gen om den admiraal het manoeuvreeren on mogelijk te maken. Verschillende zeilen werden aan flarden geschoten en 50 man wérden ge dood, doch Nelson liet geen enkel tegenschot stvissasistastssstzztzzsatzztztzMttWMaMasssi afvuren. Pas toen hü de onmogelijkheid inzag om zün tegenstander te vinden. Uet hü een aanval doen, doch koos, typisch voor hem. zün starksten tegenstander, de Trinidad, die met 120 kanonnen bewapend was. Na de prachtige manoeuvre van Collingwood waren de Pran- schen echter op hun hoede. ZU sloten zich aan een om een tweede doorbraak te verhinderen, zoodat Nelson de Trinidad niet kon bereiken. Toen stevende Nelson los op de Bucentaure. die toevallig, zonder dat de Engelschman het wist het vlaggeschip van Villeneuve was. Precies om 1 uur vuurde de Victory haar eerste kanonnade af en joeg 500 kogels in de vüandelüke schepen. Op het Fransche admi raalschip werden 20 kanonnen bulten gevecht gesteld en 400 manschappen sneuvelden En terwUl Nelson voorbQzeUde om een tweeden vyand aan te vallen, werd de Bucentaure door de Conqueror genomen. Vrijwel alle schépen waren nu slaags geraakt en het was een ge vecht geworden van schip tegen schip en büna van man tegen man. Nelson’s schip scheen In middels het mikpunt van de totale vüande lüke macht te zün geworden. Van alle kanten werd hü beschoten en naast hem zag hü hoe zün secretaris door een kanonskogel In tweeën werd gereten. SpUnters van vernielde masten vielen voor zUn voeten en het bloed der geval lenen en gewonden stroomde over het dek „Lang kan het niet meer duren” meende Nel- son koeltjes, waarna hü bevel gaf het schip langs de Fransche Redoutable te leggen, die hem met een lading over de heele breedte van het schip begroette. Aan manoeuvreeren viel nauwelijks meer te denken. Vanuit de masten der Redoutable werd naar het dek van de Vic tory geschoten met volle ladingen scherp ooe- der, dat in dien tüd een sterken reuk ver spreidde en wanneer het In groote hoeveelheden werd losgelaten, den manschappen vaak het vechten belette. Deze strüdmethode werd door Nelson nooit toegepast. HU vond haar onwaar dig en onedel, omdat zü gemakkelUk brand kon veroorzaken en niet het gevolg was van een moedig en manneUjk aanvallen. Op de voorplecht van de Redoutable knielde een man met een gelakten hoed op en een witte jas aan. Hü hanteerde een geweer, dat hü met groote zekerheid op zün doelwit afvuurde en dat vrüwel steeds doel trof. Toen kapitein Har dy, die in de nabüheld van Nelson heen en weer liep om bevelen te geven, den be velhebber om zichzelf zag draaien en neer storten, sprong hü op hem toe om hem op te vangen. Een geweerkogel had den admiraal een schouder doorboord en zün ruggegraat ge raakt. Toen men hem opnam, zeide hü: „Het Is hun dan toch elndelük gelukt”. Toen beval hü. dat men hem naar de verbandplaats zou brengen. Als een loopend vuur verspreidde zich het nieuws, dat de admiraal getroffen was. De mededeeling van den arts, dat de wonde doo- delük was. was overbodig. Nelson kende zyn toestand en berustte er in. Tegelük met hem werden nog een vyftigtal gewonden naar be neden gebracht, zoodat bet dek vrijwel geheel leeg was. Van deze omstandigheid maakten de Franschen gebruik om het schip te enteren en het dek van het Engelsche admiraalschip te bestormen, doch de kapitein der marlnc-lnfan- terie raapte zün mannen samen en sloeg den aanval af. Hyzelf en 200 man vielen in het handgemeen. Intusschen was de Franschman in een zeer ongunstige positie gekomen, doe dat de twee schepen door den wind naar het Oosten waren afgedreven en op het Engelsche schip Temeraire stietten. De commandant van dit schip had spoedig den toestand overzien. Fet Fransche schip werd door de Temeraire geën terd en lag nu klem tusschen twee Engelsche schepen. Maar de moedige commandant van de Redoutable gaf zich pas over, nadat hü zwaar gewond was neergevallen. Intusschen ontvingen Nelson en Hardy de eene goede boodschap na den andere. Van alle kanten kwamen berich ten, dat de Engelschen overwonnen. Iedere maal, dat de Engelsche manschappen de vlag gen der overwonnen vüandelüke schepen om laag haalden, steeg een luid hoera van het t’ek der Victory op en telkens straalde Nelson's ge zicht van vreugde. Daar hü met de minuut zwakker werd, was men wel genoodzaakt hem te vragen of niet Collingwood het commando moest ovememen, maar de bevelhebber ant- -J-V ezer dagen heeft Engeland zün groot- J sten admiraal Horatius Nelson herdacht, die 175 jaar geleden werd geboren. Aan den naam Nelson is die van Trafalgar verbon den, waar de Engelsche admiraal de vloot van Napoleon versloeg. Deze slag is wel het groot ste wapenfeit in het leven van Nelson, wiens typisch Engelsche eigenschappen de vloot van Napolemi overwonnen. Nog altüd Is Nelson de beroemdste figuur uit de geschiedenis van het 611 W°rdt vlaggeschip. ^L”Z!CtOTy als 6611 reUkwle bewaard en in V^.‘eder j!>ar versierd Llchamelük was Nelson geen sterke figuur In de vele gevechten, die hü leverde, had hü een oog en een arm verloren en ook in zün züde en aan zün hoofd had hij verwondingen opgeloopen. Uiterlijk dan e€n man' maar dlt wrak was be- VUrt«cn dat hü Offi- De strüd ter zee had ten tüde der Napoleon- ttahe oorlogen een andere taak dan nu. Men ren ^eUrVr«rtm geI^,lmen °P elkaar in tót «trUdmachten een stelling gevonden ^ad- gunstig leek, waarna het vuur werd b,^ïïnd Nelson’s vlaggeschip bezat 102 voor- laadkanonnen en van één züde van bet schin eXiTt” 8e*1Cht Van 550 kll°8'-am worden af- modcrn kanon intusschen had Vun Nelson met een enkel schot T* kunnen J«*en. Voor bet laden en richten der kanonnen had men een groot aanta! manschappen noodig. die een zware ta^ van £UvwAhad^n 06 °PPervla‘tte der zeilen üerkaL m bedroeg niet minder dan 4000 rt^hte M r snelheid van het schip Srt ter per uur' °e trefkracht van «d2mta dat niemand op de hld h' “bePen te pantseren. Het had ook weinig zin, want alleen een voltreffer seer nabü een vüandelük «chip in den grond boren. Dit gebeurde dan ook zelden en dlt^doordat Vernield werd ^schiedde dit doordat het in brand geschoten werd. De dZÏ* £raCht .Van ““P ‘n de «erkte der bemanning. De Victory had 841 Kkkelhk 2160 ton hetgeen der 1 meer 15 dan de bemanning deI. bedendaagsche oorlogsschepen. '’verwinning in den slag bü Trafalgar was EmJr'h1 g VaT een Trt) eenvoudig ohm van den n “dmiraal. Hü lag voor een Fransch- hEUT:?’e, V1°°l en tvilde trachten de vüande- bririetale “ddden te dborbreken en dan ‘de gescheiden fronten tegelUkertyd aan te mlrani “lf 200 den eenen vleugel en ad- “i‘raaI Collingwood den anderen aanvoeren In plaats van In twee brak de vüandlge Unie in verhinderd werden het con- Toen ik den volgenden dag op mün kantoor kwam, zei een van de bedienden mü: ,JEr wacht een haast te hebben.' Daar Ik elgenlük weinig zin had om gesprek ken te voeren, met oude of nieuwe cliënten, zing ik langzaam naar de deur van mün ka mer. Ik was meer dan verbaasd, toen ik daar Clavering aantrof. Ik was te zeer in de war om iets te zeggen en kon alleen maar even buigen. Hülkwam naar mü toe en gaf mij zün kaartje, waarop ik las: Henry Ritchie Clavering. Hü verontschuldigde zich, dat hü zich niet had la ten voorstenen, wijzende op het feit, dat hü een vreemdeling was; hü voegde er aan toe. dat hü over mü had hooren spreken als een goed ad vocaat en daarom was hü naar mü toe geko men, om advies te vragen voor een vriend, die zich in een 1- f Afi bü verlies van "n anderen vinger „Een uur.... een uur.... dat Is een aardig poosje om In die kast te zitten. Vind Je een half uur niet genoeg? Of büv. vandaag om te beginnen eens een kwartier, morgen een half uur enz. Dat Is dan tegelük een oefening, want je kan zeggen wat Je wilt, maar in die kast valt het lang niet mee.” „Het zal je daar beter bevallen dan je denkt. Als je er eenmaal inzit, wil Je er misschien nooit meer uit.” malde de cordate vrouw, om hem wat op te fleuren. Jacob stond op het punt te zeggen dat ze er best zelf kon inkruipen, als ze het er zoo ge zellig vond, maar zün zachtmoedigheid weer hield hem. Hü weerstreefde niet meer en zoo kwamen ze tot de afspraak voornoemd. Jacob vond het vooruitzicht maar zoo. zoo. Hü aarzelde en weifelde tot het laatste oogen blik. Toen de eerste slag van twaalf van de Friesche staartklok klonk, had hü in zoover z'n angst overwonnen, dat hü in X portaal stond. En toen de verdachte Jonkman, op bevel zijner echtgenoote naar beneden gekomen, juist de huiskamerdeur achter zich sloot, klom Jacob met bevende beenen en een krijtwit gezicht de trap op. In X kantoor gekomen, aarzelde hü vóór de geopende kast. terwUl hü met de deur kruk in de hand gereed stond om er in te stappen. Maar eigenlijk was hü heelemaal niet gereed, want de voor hem beschikbare ruimte was niet overgroot. Wel waren er grootendeels geen plan ken in. maar een heqjp stapel oude rekenlng- courantboekeh verkleinde die beschikbare plek meer dan hü wel vermoed had. Den stapel be- kykend. viel het hem in: stel je voor dat die eens omvalt, dan ben ik weg.... En met Uver ging de zware folianten *at steviger opstuwen Daar klonken echter reeds de voetstappen van den verdachte, er was geen oponthoud meer mogelük. en één-twee- drie schoof de ongelukkige Jacob zich de kast In. naast de onhandelbare folianten, de deur krampachtig achter zich toehalend. Joop kwam binnen. HU floot een deuntje, trad op het ven ster toe, keek eens naar bulten, kwam terug- loopen naar X midden van X kantoor, waar de groote lessenaar van Jacob stond. Angstig rondzoekend, floot hü nog een paar malen, trok langzaam een sleutel ult.a’n broekaak te voor- schün en duwde dien, terwUl de angst z'n ge laatstrekken vertrok, in het slot van de geld la.... Maar nog had hü den sleutel niet om gedraaid, of een vreeselüke slag klonk achter hem. Jacob sprong van schrik wel een halven meter van den grond. Als een vormelooze massa zag hü z’n patroon te midden van een paar dozUn verspreide folianten op den vloer liggen. HU was zóó geschrokken, dat hü geen vin ver roeren kon. Maar de bydehande juffrouw Wantenaar. die onder aan de trap den uitslag had staat af wachten. holde, ontdaan door het vreeeelük ru moer, naar boven. In haar verbeelding zag ze haar man met den betrapten dief in een doo- delüke worsteling gewikkeld en stiet, schier bui ten adem, onderweg verscheidene aanmoedigen de zinnen uit: .Hou je taai! Hou je taait” Toen ze het kantoor binnen kwam en Jacob als levenloos te midden van de folianten op den grond zag liggen, begreep ze dat hü uit de kast gevallen was. Ze knielde naast hem neer en riep Joop toe een glas water te gaan halen. Als verwezen verwüderde de beteuterde jonkman zich, daalde de trap af enwerd nooit meer terug gezien. Intusschen sloofde de arme vrouw zich uit om van haar man nog te redden wat er te redden viel. Zü groef z'n beenen op uit den drukkenden last van een aantal folianten, maakte zün halsboord los. paste de kunstmatige ademhaling voor drenkelingen toe voor zoover ze die machtig was, schold op den jongen, die maar niet met het glas water kwam en vroeg in alle toonaarden aan haar bewusteloozen echt genoot wat er dan toch elgenlUk gebeurd was. Nooit of nimmer heeft ze echter mondeling antwoord op deze vraag ontvangen, wel later schriftelük, op een lei, toen de deerniswaardige Jacob, bügekomen. z’n spraakvermogen eens en voor altüd had ingeboet. De aanbllk der misdaad van Joop had den zachtzinnigen man een beroerte bezorgd, waar- bü hü in zyn val de folianten had meegesleurd. Hü was en bleef stom.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1933 | | pagina 17