c&Aaal can den dag
I
n
1
i
m
r
t.
gedenkschriften
Lord Tennyson’s
DE KLEINE ANNIE EN HET SPOOKHUIS
1
i
ij
41
Fabelachtige
sommen
verloren
Het veiligheidscomité
Alle abonné
\De ring
die paste
I I
WOENSDAG 18 OCTOBER
>er
-
1
Haar optreden te Barcelona
en
Saint Phillip
Ontginning der Sahara
na
1st
W agnervereeniging
FRAUDULEUZE INVOER
Rogge in beslag genomen
I
i
DOOR ANNA K. GREEN
f
I
HET GEVAL
LEAVENWORTH
i
i
H
*A
Mia Peltenburg.
i
i
b
i
II 35
Wik roei reet veiuceit nu huk aaa't
II hu zuiltrt ot( rooveri wel uit&luf- I
rhjveh J
WALK ~V” facr WERD T<)0 dat we
Negen millioen vlerk, kilometer
woestyn zullen cultuur
land worden
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
I
lUT-
ds”.
>er
7.30
ring
het model bU. dat u
bijzondere
zijde uit
Pel-
en
=5
5
durft beweren dat deze man correct
theologen
de vraag
In dien waan. Ik
als er één zekerheid
md.
2 20
tidl.
tot
1.40,
- 9*
lig»
Za^
van
Za-
9ct.
het
ng-
lot-
Q 1
icta
iar-
vo-
de
cht,
me
ten
rtter
bö
iar-
on-
•un
de
icht
ster,
wa-
Al-
n t
OA.
Jnl-
58
op;
.rij-
wai-
>llarr
laar
ber.
dag
eek
evr.
UI.
neVROUlA/ FUCfr V/HQT ÓF -
schikt. EnF/fi. WE ZLHLfH HAAR
^WACHTEHJ^PE DlRDEH DIE KOFfErf-J
'zeu eert), mevrouwfuht;
WAT/i eert PE/UQHEIOi -
COM/Té. ZE HE&HETt tli/MOt
D/na hier, waarnar Mt/fi-
HFER MACK AAH'T HOOFD
staat.
En aldus geschiedde dan ook In
vang onzer twintigste eeuw.
Nog steeds zijn er Anglicaansche
te Sydney die dispuut voeren over
welke van de twee I's geschrapt geworden is.
de eerste of de tweede. Maar de diverse be
wegingen in de Anglicaansche kerk zijn zoo
talrijk dat wU ze niet meer kunnen bijhouden
meer belang heeft bU paardensport dan bij
de nagedachtenis van den eersten gouverneur.
En daar het Grieksche Pbllippos niets anders
beteekende dan „paardenliefhebber", zou zeker
gehandeld worden In den geest van de groote
meerderheid der parochianen, indten één 1 uit
den naam der kerk verwijderd werd.
den aan-
het motet
,.De
Mia
Jelleby
stellen”.
„David Jellety I” riep Nelly verbaasd.
„Zooals ik zei, mijnheer Jelleby."
„Voor mjj. heusch voor mij?”
„Dat heeft hjj niet precies gezegd, maar Ik
kreeg deze maatkaart van hem,” verklaarde
Ritsy. „Eerst dacht ik dat hij zien vergiste met
de maat, daar ik nog nooit een jonge dame
had gezien, die zulke slanke vingers had. Maar
uw vingers, juffrouw Vernon, passen precies
op die plaats in de kaart.”
Nelly's verbasing steeg ten top. „Maar....
maar hij heeft me nognietniet ge
vraagd," stamelde zij.
„In elk geval kocht hij dien ring.” verzekerde
de juwelier. „HIJ moet Zaterdag klaar zijn” en
fluisterend liet hU er op volgen:
„Misschien zal hij u dan vragen.”
„Mijnheer Rltsy," vroeg het jonge meisje,
„wilt u mij dien ring eens laten zien?”
Zooals gezegd. Simon4 Sltsy was sentimenteel
en romantisch aangelegd en hij legde den ge
kozen ring voor Nelly Vernon neer, maar na
I HOOFD MAAT VAH TVeiUÓHEIDi-COFIITÉ
HE ei 0&<J*l*\kjtALHTlL.PR MAATKÈGt' 1
VOOR DAT Ufn ham RH HIEMAHD
&AAFTlE.rl(r^ACH7 fRAAH' I3EHAL I
HfMTUUt* W MACK. VAHA VOnOHf&\
IE RifT vtCkEEH vEEMDER/RL
„Misschien hebt u toch gelijk," vervolgde
Gryce. ,Ik ben nog niet zeker van mijzelf. Nieu
we nasporingen zullen ons meer omtrent Cla-
verlng lecren. Maar toch geloof ik het niet; hij
heeft zijn rol van geheim echtgenoot van Mary
Leavenworth correct gespeeld.”
„Behalve dat hjj haar nu In den steek heeft
gelaten.”
„Hij heeft haar niet In den steek gelaten."
„Wat zegt U?”
„Clavering deed maar alsof hjj vertrok. HU
Veranderde alleen maar van domicilie, In plaats
van op bevel van zijn vrouw naar Europa te
rug te keeren. HU woont nu in een huls tegen
over dat van de familie Leavenworth en be
waakt het dag en nacht.”
Ik herinnerde mU nu weer de laatste opmer
king die hij maakte, voor hij op den drempel
van mUn kantoor afscheid van mij nam. ZU
kreeg nu een nieuwe beteekenls voor mU- Toch
antwoordde Ik:
„In het Hoffman Hotel heeft men mfj stellig
verzekerd, dat hU naar Engeland is vertrokken.
Ik heb zelfs den man gesproken, die hem naar
de boot heeft gebracht”.
„Dat is best mogelUk.”
„Dan zou hU dus daarna teruggekomen zün?”
„Ja met een ander rijtuig en naar een ander
adres.”
„En u
handelt?”
„Neen, ik beweer alleen, dat er geen schUn
van bewUs is om hem in verband te brengen
„Ik wou maar dat mijnheer Rltsy hier was,
dan
Opnieuw ging de deur open en Simon Rltsy
trad binnen. HU zag naar de groep voor de
toonbank, wreef zich in de handen en voor
David kon protesteeren, had hU hem reeds de
hand geschud.
.M'n beste wenschen, mUnheen ..Jelleby,"
lachte hU. „m'n beste wenschen.”
„Wat bedoelt u?" vroeg David verbaasd.
„Wel, dat u altUd gelukkig moogt zijn.”
„Ik weet heusch niet wat u bedoelt,” zei Da
vid kregelig, „en u denkt me toch niet te mis
leiden met den ring dien ik bestelde en dezen
hier?”
Ritsy keek hem eens aan en zei glimlachend
„Toch had de jonge dame liever dezen ring,
mUnheer.”
„Welke Jonge dame?”
„Uw verloofde, mUnheer Jelleby. Als Ik me
niet vergis, is dat toch juffrouw Vernon.”
„Juffrouw Vernon! U bedoelt Nelly Vernon?"
„Juist, die bedoel ik.”
„En wie heeft u gezegd, dat ze m'n verloofde
zou zUn?"
„Maar mUnheer," zei de oude juwelier la
chend, „die opening tn de paskaart was als ge
knipt voor juffrouw Nelly's vinger, zoodat ieder
een kon zien dat de ring als voor haar gemaakt
was; en ten slotte was ze er zelf van overtuigd.
En toen ze vroeg den ring te zien dien u voor
haar heeft uitgezocht, kon ik dit moeilUk wei
geren. Geloof me, mUnheer Jelleby, ze was
zóó teleurgesteld toen ze de drie steentjes zag.
dat ze bUna begon te hullen."
„Wat zegt u?” vroeg David opgewonden.
,Ja. ze scheen gehoopt te hebben op een een-
voudlgen diamant in haar verlovingsring en
vond het vreemd dat u haar niet gevraagd
hadt, alvorens hem te koopen en daarom nam
ik maar de vrUheld de steenen te verwisselen,
en...."
Maar David Jelleby liet den ouden heer niet
uitspreken, greep den ring en na een luid:
„Goeden middag” snelde hU den winkel uit en
verdween in de richting der villa Vernon”.
Een half uur later kon men in den tuin van
dezelfde villa twee gelukkige menschenkinderen
zien wandelen, waarvan het meisje met teedere
bewondering keek van den diamanten verlo
vingsring aan haar vinger, naar den jongen
man aan haar zUde, die niemand anders was
dan David Jelleby.
een oogenbllk verscheen er een rimpel op haar
voorhoofd.
„Hè,” sprak ze .hoe jammer.”
„Wat meent u?" vroeg de oude heer.
..Deze bevalt me niet; er zitten drie steenen
In.
,Nu, wat zou dat?"
„O niets, maar Ik hoopte dat er één eenvou
dige diamant in zat, zooals deze bUv.” En ze
wees naar een ring met een enkelen steen in
een der toonkasten. „Ik heb altUd innig ge-
wenscht een verlovingsring met één eenvoudlgen
diamant te krUgen. Waarom vroeg die goede
jongen mU niet eerst wat Ik wenschte, vóór hU
hem kocht. Ik ben erg teleurgesteld.”
Simon Rltsy keek een poosje aandachtig voor
rich uit. Het volgend «ogenblik had hjj een
schitterend idee.
„Daar is wel iets aan te doen,” lachte hjj.
Dinsdagavond om zeven uur was men te
Temeuzen bezig met het laden van het schip
„Anna Cornelia”, dat een lading van ongeveer
dertig ton rogge uit een vrachtauto overnam.
Door een viertal ambtenaren der Nederlandsche
Graan Centrale werd een onderzoek Ingesteld.
waarbU kwam vast te staan, dat de rogge uit
het buitenland afkomstig was. OnmlddellUk
werd het laden gestaakt en werd de vrachtauto
teruggestuurd naar den Heikant, waar deze
vandaan kwam. Heden zullen eenlge ambte
naren uit Den Haag arriveeren om de zaak
verder te onderzoeken. De rogge, die zich in
het schip bevond, is in beslag genomen.
'eeti veiligheids <joniré
(jtWEP me rt sent erf, O/E oe zaak
ZELF ttr hA r-tOErr r/EEMTi OMDf
WET te hahdhavertik&EH
DA T HET l^ OPGEFFH T EtT
9 AT E RrtU TEGEfTDiE EAtHKDiEF
>TALLEFt WOKCH OFGCTEEDEFt.
WHHEee MACK n EEH E&CHrtfi
L Et DEK.
dat ik haar op de hoogte houd van mijn vorde
ringen; zU is er fel op, dat de moordenaar ont
dekt wordt en looft zelfs een groote belooning
uit. Ik zal haar 'n paar Interessante dingen ver
tellen. Het zou mU niets verbazen, als dat een
even Interessante bekentenis ten gevolge had.
Ik kan het In ieder geval probeeren; het is Eleo-
nore's kans.”
,.U zult niets bereiken. Als Mary schuldig is,
zal zU nooit bekennen, is zU onschuldig...."
„Dan zal zU spreken....”
„Behalve wanneer Clavering de schuldige ia."
„Zelfs dan zal zU spreken. U moet niet ver
wachten, dat zU zich zal opoffaren zooals Eleo-
nore.”
HU had gelijk. Mary zou niet, om een ander
te redden, sleutels verbergen. Als zU aangepakt
werd, zou zU spreken. s
De toekomst zag er donker utt. Maar toen ik
door de drukke straten naar huls liep, herhaal
de ik steeds weer bij mUzelf dat Eleonore nu
tenminste vrU was van verdenking. Later op
den avond drong het pas tot mU door, in welk
een afschuwelüken toestand Mary zich bevond:
als tenminste Gryce's theorie Juist was. Den
heelen nacht lag ik te woelen in mUn bed en
ik kon niet in slaap komen. „Er moet iets ge
beuren,” zei ik bU mUzelf, dat Gryce belet zoo
iets verschrikkelijks te doen. Clavering bekent
misschien, of Hannah wordt gevonden, of mis
schien zal Mary uit angst loslaten, wat zij mU
bUna wilde bekennen. Maar helaas, het was al
heel onwaarschijnlijk, dat een van deze dingen
i I
WtTALK! CKKJ, nou! MAAIZ tHMCLuÉrfX
r r> Ht/ DE «ECHTE MA/T.AL HEB Jé
IETS TEGEH IEFTAHD OAAtiOM D
HIJ TOCH H/FT ALLES SLECH T rfA/tf
IK KAH H/ET HELPFEt, SATtüY' rK VEE-l
TROUW HEM TT) CH Hl ET. FJAAR ZELF^
laatste berichten moeten zelfs vele rivieren en
andere waterloopen de Sahara doorkruisen.
De geologen moesten nu onderzoeken hoe de
verschillende onderaardsche rivieren hun loop
nemen, vanwaar ze komen en waar zU monden.
Ook deze onderzoekingen werden met het groot
ste succes bekroond. Men ontdekte, dat de bron-
bergen
liggen die de woestUn omgeven. De wateraderen
nemen dan hun weg om in den Oceaan uit te
stroomen. Alleen 't feit dat op genoemde diepte
een dikke, leemlaag zit, verklaart, dat de rivie
ren niet tot aan de oppervlakte der aarde door
kunnen dringen.
TerwUl Gryce sprak, viel het kaartenhuis dat
ik met zooveel moeite had opgebouwd, ineen.
„U hebt gelUk," zei ik eindelUk. .het was
Eleonore die wU hoorden. ZU slingerde Mary een
beschuldiging naar het hoofd en ik was dom ge
noeg om dat niet te zien."
Als dus Eleonore gelooft, dat haar nicht schul
dig is, moet zU er wel zeer gegronde redenen
voor hebben.”
Ik moest toegeven, dat dit juist was. Gryce
hernam
„Eleonore trachtte niet voor niets die com-
promitteerenden sleutel te verbergen, evenals
dien brief, die Mary zou toonen zooals zU was:
een vrouw, die zonder reden het geluk van een
liefhebbend man vernietigt.”
.Neen, neen!” riep ik uit.
„En toch gelooft u, .een vreemde, die niets
van Mary weet, dan wdt zU u zelf heeft willen
laten merken, dat zU onschuldig is, ondanks de
houding die Eleonore in het begin aannam.”
.Maar,” zoo drong ik aan, Eleonore is niet
onfeilbaar. Misschien heeft zU rich vergist. ZU
heeft nooit laten merken waarop haar verden
kingen berustten. Naar hetgeen wU weten, kan
Clavering evengoed de moordenaar zUn als Mary
zelf en dat weet Eleonore waarschünlUk ook."
,J3e overtuiging van Clavering's schuld is bU
u zoo ingeworteld als een bUgeloof.” merkte
Gryce op.
Ik schrok op Was ik werkelUk bijgeloovig?
Had Harwell's fantastisch verhaal mU zoo be
ïnvloed, dat mUn oordeel er door vertroebeld
(Nadruk, verboden)
ËiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiniiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiuii"
y n al de jaren dat ik zaken doe, heb ik nooit
I een meisje ontmoet met zulke slanke vin-
gers, dat een ring van deze maat haar zou
passen." verzekerde de juwelier Rltsy aan Da
vid Jellesby. „U moet zich bepaald vergissen.”
.Maar," zei David, „ik heb zelf de maat ge
nomen. In deze opening vrfn de paskaart zou
haar vinger nauwkeurig passen.”
„Dan zal het wel zoo zijn," hernam de juwe
lier, „maar de maat is zóó zeldzaam klein, dat
ik op het oogenbllk geen passenden ring in
voorraad heb."
Jammer genoeg.” meende David, „maar dan
moet ik nog naar Londen, om er een te koopen.”
..Een oogenblikje, mUnheer,” riep Simon Rlt
sy. toen hU zag dat zUn klant den winkel
wilde verlaten, „misschien kan ik een ring pas
klaar maken naar de maat die u wenscht.”
HU maakte een glazen kastje open en spreid
de handig een collectie ringen op de toonbank
Uit en vroeg beleefd:
„Is hier misschien
wenscht?"
Met aandacht bekeek Jelleby de fraaie col
lectie, totdat hU een verlovingsring met fonke
lende sterretjes zag.
„Dat is een mooie ring," prees hU en bekeek
het kleinood met voldoening. „Zou deze pas
send kunnen gemaakt worden?"
„Daar sta ik voor in; als U Zaterdagmorgen
komt is hU klaar”.
„Dan is dat in orde”, zei David, betaalde den
ring en verliet den winkel.
Na vUf minuten ging de winkeldeur weer open
en trad een andere klant binnen. Er speelde
een vrlendelUk lachje om Simon Rltsy's lippen
toen hU het lieve gézichtje van Nelly Vernon
herkende.
„Goeden morgen, mUnheer Rltsy,” zei Nélly,
„mag ik m'n armbandhorloge?"
„Uw armbandhorloge? O ja, ik zal eens zien.”
De juwelier ging even weg om navraag in
zUn atelier te doen. Toen hU een paar minuten
later terugkwam, zag hU dat Nelly met iets
speelde dat op de toonbank lag
„Hier is uw horloge. Juffrouw Vernon; ik ge
loof niet dat u
HU kon den zin niet voleindigen en keek het
jonge meisje met verbazing aan. Want deze
had spelenderwijs haar vingers in de paskaart
gestoken en de derde vinger harer rechterhand
paste precies in de opening, welke de maat was
van den door Jelleby bestelden ring.
Mijnheer Ritsy was een sentimenteel man: om
z'n lippen speelde een schalksch lachje en fn
z’n oogen glinsterde een lichtje. HU strekte de
hand naar Nelly uit.
,M'n hartelUke gelukwenschen. Juffrouw Ver
non.” zei hij.
Nelly keek verwonderd van de uitgestrekte
hand naar den eigenaar van da't lichaamsdeel.
„Wat belieft u, mUnheer Ritsy?” vroetf ze.
,M’n hartelUke gelukwenschen," herhaalde de
oude man.
„Het spUt me zeer. mUnheer Rltsy. maar ik
begrUp u niet! Ik zou niet weten waarmee u
mU geluk moest wenschen.”
„Wel, met Uw verloving natuurlijk”, lachte
hU. ik weet er alles van".
„Van wat weet U alles?”
„Wel van den verlovingsring, dien mUnheer
hier tien minuten geleden kwam be-
„TenzU er vóór morgenochtend iets gebeurt.”
vervolgde Gryce die zich niet stoorde aan mijn
woorden.
Morgenochtend?"
•Ja.”
Ik vroeg mUzelf af, wat er wel In zoo'n kort
tUdsverloop kon gebeuren.
„Zou u mU niet een dag langer willen toe
staan?” smeekte ik.
„Waarom?”
Helaas! Ik wist niet waaromI
„Om Clavering op te sporen en hem de waar
heid te ontrukken,” zei ik zonder na te denken.
,Jn om alles te bederven!" brulde Gryce.
.Neen, daar komt niets van! Eleonore kan ons
de schuld van haar nicht bewUzen; als zU bluft
zwijgen, moet zU de gevolgen maar dragen.”
Ik deed nog één poging.
.Maar waarom morgen? WU hebben nu al
zooveel tUd verspild. Wat maakt een dag meer
of minder uit!”
„Wel ja, laten wU nog langer talmen! Neen,
mijnheer er moet nu eindelUk eens iets gebeu
ren. Ik zal de schakel die mU nog ontbreekt,
wel vinden, maar toch....”
„Welke schakel?"
„Het motief. Ik moet bUvoorbeeld zien te be
wUzen, dat Leavenworth zUn nicht bedreigd
had met onterving Dan hebben wU Eleonore
niet meer noodig. Helaas vindt men zoo n ont
brekende schakel gewoonhjk niet gauw. WU
hebben nu al naar alle kanten rondgesnuffeld
en eigenlUk nog niets bereikt. Luister! Ik heb
kingsdienst
Arthur Phillip, die In het laatste kwartaal der
achttiende eeuw leefde, en als eerste gouver
neur van Australië een zekere historische be-
uiiiiiilllllillllllllii ONZE GOLFiiitiiiiiiimiiniiiitc
i
i
isteren werd in de St. Mildred's kerk,
in de City van Londen, een herden-
gehouden voor admiraal
Wederom krijgt de wereld kennis van een plan
dat wel in staat is, het' grootste opzien te baren.
WU hebben ons intusschen in onze eeuw van
snelheid vertrouwd gemaakt mét de gedachte,
dat niets meer onmogelUk is, en niets meer mo
gelUk om onmogelUk te rijn
De reusachtige ontwikkeling der téchniek en
de moderne uitvindingen op alle gebied geven
den menschen macht dingen te verwerkelUken die
tientallen Jaren geleden nog tot het rijk der
droomen van Jules Veme behoorden.
De Sahara zal vruchtbaar gemaakt worden.
Geologen hebben in moeizamen 'arbeid en onder
de moeilUkste omstandigheden vastgesteld dat
de groote woestUn geheel op water rust. Borin
gen op de meest verschillende plaatsen van de
reusachtige zandzee hebben aangetoond, dat de
Sahara niet waterarm maar zelfs waterrUk is.
FrankrUk heeft op grond van deze ontdekkingen
het fantastische plan gemaakt, de woestUn in
een nieuw, vruchtbaar land te veranderen. Het
.gigantische van het plan is niet te OVerzien. Men
moet bedenken dat de Sahara-woestUn, die van
den Atlantischen Oceaan tot aan de Roode Zee
reikt, bUna zoo groot is als Europa. Het woestUn-
gebled beslaat een oppervlakte van 9.145.495
vierkante kilometer.
Frankrijk stuurde verschillende geologen naar
het Sahara-gebied die boringen moesten verrich
ten om eventueele onderaardsche waterbronnen
te ontdekken. BUna was het plan mislukt, want
in den eersten tUd bleven alle boorproeven zon
der resultaat. Zelfs op een diepte van 10 meter1
vond men nog geen enkelen druppel water. De
geleerden lieten zich niet misleiden en bleven
bU hun idee, dat zich in de Sahara absoluut tal-
looze waterbronnen moesten bevinden. Men
zette dus de proeven vooft en bereikte reeds na
korten tUd gunstige resultaten, onder zandigen
leem bodem werd 18 tot 20 meter onder den
grond water ontdekt, soms moest men tot 25 M.
diepte boren om op water te stoeten. Volgens de
„U toch ook?”
O! Die glimlach van GryceI
„Welneen. Ik liet u maar 1
*°nd dat het genoeg was
bad."
Er ging mU een licht op.
Dus u beweert, dat het Eleonore was die
(prak? Dus al die weken bouwde ik voort op een
Tergisslng, die u met één woord had kunnen
d°en verdwenen als u gewild had?”
4k vond het beter, dat u dat spoor volgde.
Bovendien was ik er niet volkomen zeker van,
er gesproken had. Zooals u weet, hjken de
stemmen van de twee nichten bUzonder veel
op elkaar en hun houding wees uit, dat zoo-
*el Mary als Eleonore de woorden had kunnen
zeggen. Daar belde veronderstellingen mogelUk
*gren, merkte ik tot mijn genoegen, dat u een
oudere meenlng toegedaan was dan ik. WU be-
P>unen leder van een ander punt. U achtte
Eleonore schuldig, ik niet. Wat was het gevolg?
BU u twUfel, tegenstrijdigheid onzekerheid. BU
*rij echter werkte alles mee om mUn theorie te
j lorsterken en waarschUnlUker te maken.”
Lucht is lucht, maar tegenwoordig
Is de lucht niet zoo maar lucht!
Want de radio heeft handig
Heel de wereld overbrugd.
Lucht is heel wat meer dan water.
Want het golft er voor en na,
Bach, Suppé, Bizet, Puccini,
Strauss, Léhar etcetera.
Lucht is eetr terrein geworden.
Dat men grondig exploiteert.
Waar men grenzen is gaan
trekken,
Eigendommen registreert.'
Doch er is bij al die deining
Nog een deininkfe ontstaan.
Nu men weer aan het verdeelen
Van die golven is gegaan.
Onze golf wil men bekorten!
Maar ’t bezit is hier ons recht.
Trouwens Holland weet terdege
Hoe het tegen golven vecht!
Daarom tegen deze deining
Weren wij ons ook geducht
Thans moet Nederland ontwoekerd
Aan de golvenin de lucht!
MARTIN BERDEN
teekenis heeft.
Grooter nog is de beteekenls van zün naam
als „monument” van de ongelooflUke dwaas
heden, welke Uverige Anglicanen ten allen tUde
begaan hebben.
Den van de mooiste en oudste kerken van
Sydney is gewUd aan den H. Phllippus fÖt.
Philip). Toen zU gebouwd was «en, in overeen
stemming met een gebruik dat de Anglicanen
steeds In eere gehouden hebben, aan een Hei
lige moest opgedragen worden, werd besloten
den H. Phllippus als patroon der nieuwe pa
rochie te nemen. Deze keus was hieraan te
danken dat de gouverneur Phillip heette, en
de geestelUken het noodig oordeelden een zoo
verdienstelUk man te eeren. Daar ontdekten
zU evenwel dat de dappere admiraal zUn naam
met twee I's schreef. Wat moesten zU doen?
De gouverneur zou het misschien alles bè-
halvè vrlendelUk opnemen wanneer men zUn
naam verbasterde door hem een 1 te kort te
doen. Van den Heilige daarentegen mocht men
aannemen dat hU boven dergelUke mensche-
lUke zwakheden verheven zou zUn; bovendien
zou hem niets te kort gedaan worden, want
hU zou er een 1 bUkrUgen.
Zoo werd na rijp beraad besloten dat de
kerk zou worden toegewUd aan St. Phillip
een gedrochtelUke combinatie van den Apostel
en een Engelsch admiraal.
Meer dan honderd jaren later begon de
geestelUkheid van Sydney zich af-te vragen of
het eigenlUk niet kl te dwaas was dat een der
voornaamste kerken der stad den naam voerde
van een Britsch admiraal en gouverneur, met
het predicaat „Saint". Zou men de nagedachte
nis van Arthur Phillip erg krenken door die 1
uit den naam te verwUderen, en de kerk dus
voortaan alleen aan de zorgen van den heili
gen apostel toe te vertrouwen?
Het verhaal gaat dat de lange strijd, die zich
over dit probleem ontspon, ten slotte beslecht
werd door de wUsheld van een lid van het
kapittel der kathedraal. Deze erkende de zeer
groote verdiensten, welke Arthur Phillip voor
Australië gehad had, maar meende toch dat
de 1 zonder bezwaar geschrapt kon worden
aangezien Sydney dat een der beroemdste
renbanen ter wéreld heeft in onzen rijd
„Als ik dien
eenen steen zet
in dien ring dien i
munheer Jelleby i
bestelde, dan is
de moeilijkheid i
opgelost MUn-
heer Jelleby zal
dat niet kwalUk nemen, als hU hoort, dat u
dezen steen mooier vindt.”
Toen David Jelleby den volgenden Zaterdag
naar den juwellerswinkel ging, was het al
vtU laat. Simon Rltsy was juist gaan lunchen.
Z'n bediende stond David te woord.
„De ring Is klaar. mUnheer,” zei hU- HU open
de een der vitrines, nam er een klein satijnen
doos Ie uit en zette dit op de toonbank.
Jelleby wierp een verbaasden blik ao den
ring en vroeg: „Wat is dat nu?”
„Uw ring, mUnheer; de patroon heeft de
boodschap
„U droomt," zei David, „dat is mUn ring niet.
Hij is zeker met een anderen verwisseld.”
„Ik verzeker u,” zei de bediende met klem,
„dat dit de ring is, welke speciaal voor u moest
vervaardigd worden."
,X>an moet de oude heer zich vergist hebben,
maar de ring dien ik had uitgezócht, bevatte
drie steenen.” antwoordde de jonge man. HU
beet zich op de lippen.
Z'n zuster Nancy, die verloofd was met een
zee-offlcler, had haar ring verloren eenige da
gen voordat haar verloofde van een kruistocht
zou terugkeeren. Daar nu uit dit geval onaan
gename gevolgen konden voortvloeien, had zU
zich voorgenomen precies eenzelfden ring te
bestellen, in de hoop dat haar verloofde er nieta
van zou bemerken. ZU kende den ouden Juwe
lier als een praatziek man en had daarom haar
broeder David verzocht deze zaak voor haar in
orde te maken en de zaak geheim te houden.
Het leek nu dat dit een onverkwikkelUke ge
schiedenis voor den Jongen man ging worden.
,Tk zeg u nogmaals dat het de ring niet is,"
beet hij den bediende nUdlg toe.
Op dit oogenbllk ging de winkeldeur open en
een vrlendelUke stem zei: „David!”
Jelleby keek om. „Lieve hemel, Nancy,” riep
hU. „wat kom JU hier doen?”
„Ik hoop dat ik nog op tUd kom,” zei z’n
zuster; „neem dien ring maar niet, het is niet
meer noodig.”
.Niet meer noodig? En waarom niet?”
„Omdat ik den ouden ring gevonden heb.”
David keek verwonderd van haar naar den
bedléhde.
Men schrijft ons van
Barcelona:
r
Vrijdagavond 12 October is voor het eerst
in Spanje opgetreden, onze groote sopraan-
zangeres, mej. Mia Peltenburg en wel te
Barcelona In het Palau de la Müslca Catalana”,
waar onder leiding van Pau Casals twee werken
van Mozart werden uitgevoerd,
„Exiïtate jubilate” het oratorium
rouwmoedige David”, In welk laatste
Peltenburg eerste sopraan was.
Reeds geruimen tUd geleden had tnej.
tenburg een ultnoodiging van Mestre Casals,
om in zUn concerten mede te werken, aange
nomen.
Eenlge dagen te voren was het optreden der
kunstenaresse reeds aangekondlgd als een ge
beurtenis van groote beteekenls in het Cata-
laansch muziekleven. Het talrijk opgekomen
publiek is door de prestaties onzer landge-
noote niet in het minst teleurgesteld.
Hieronder laten wU eenige opmerkingen
volgen uit de recensies, welke de bladen aan
haar optreden wUdden.
De „Vauguardla” Sbhrijft „Het motet .Jbcul-
tate, jubilate” had tot tolk voor het vocale
gedeelte de Nederlandsche sopraan Mia Pel
tenburg, die al spoedig het auditorium wist te
boeien door het gezag en het meesterschap
waarmede zU zong en door de kwaliteiten harer
stUl immer in volmaakte overeenstemming met
het werk. Het door Mia Peltenburg behaalde
succes was groot en verdiend. In het orato
rium „De rouwmoedige David” handhaafde zij
zich als een zangeres van de eerste grootte”.
De .Natimiero Universal": ,Jn de uitvoering
van het motet „Exaltate, Jubilate” openbaarde
Mia Peltenburg zich als een schitterende ver
tolkster van Mozart. Haar stem i$ van zeer
goede kwaliteit en zU beheerscht de stemtech-
niek met groot meesterschap. De enorme moel-
lenkheden, waarmede genoemd werk van Mozart
doorzaaid is, overwon Mia Peltenburg volko
men en met groote natuurlUkheld. ZU oogstte
geestdriftig en verdiend applaus.”
f on dit blad rijn Ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen f Qflfifï bU levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door f ’ECfl blJ een ongeval met f OCfi bU verUes van een hand f 1 *>C OU verlies van een f Cfl bU een breuk van Z Afl bU verlies van "n
X ongevallen veroekerd voor een der volgende ultkeeringen f a/lZl/l/." verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen f f doodelUken afloop f een voet of een oog f l G- dulm of wijsvinger S «J</e-been of arm f anderen vinger
Ten einde het Instituut der Buitengewone
Opera-avonden te Den Haag te handhaven en
er een duurzamen grondslag aan te geven,
zUn onderhandelingen geopend tusschen de
leiding dier Opera-avonden en het Bestuur
der Wagnervereeniglng..-><»„ v, n
Met ingang van dtt eeizoen is tusschen
beide instellingen een nauwe samenwerking
tot stand gebracht, in dien rin, dat op Za
terdag 24 Februari 1934 een Buitengewone
Opera-avond te 's-Gravenhage onder auspi
ciën der Wagnervereeniging zal worden ge-
geven. Voor deze voorstelling is gekozen Mo- ^nen der onderaardsche rivieren in de
zart's „Entfiihrung aus dem Serail'- onder
muzikale leiding van Bruno Walter, in de mise
en scène van dr. Meihuizen en in de décors
van Leo Pasetti. Voorts zal medewerking wor
den verleend door het Residentieorkest en het
koor der Wagnervereeniging.
naar het front trok. Erkend moet worden dat
hU ook daar het crediet van zUn land ophield.
Tot driemaal toe kwam zUn naam voor op de
lUsten der gewonden, en* tot_tw«e maal toe op
die der gesneuvelden. Dit laatste schrijft hU
in zUn boek droogweg toe aan een vergissing.
Ook Engeland was door den oorlog ver
armd, maar als overwinnaar in het vaderland
teruggekeerd, begon Lord Tennyson weer hard
te werken voor de wederopbeuring van het na
tionale crediet. Dit is eindelUk gelUk men
neet, werkelUk er boven op gekomen.
Maar de arme Lord Tennyson heeft zich ge
dwongen gezien zUn Mémoires uit te geven, en
wie ze leest en overdenkt vraagt zich af of die
bankier vUf-en-twintig jaren geleden misschien-
niet gelUk had. -
taatslieden, die afgedankt, en milllon-
nalrs, die afgetakeld zUn, verlagen zich
althans In Engeland bU voorkeur
tot het schrUven van ihémolres. Soms doen zU
het bU wUze van wraakneming op de gedeser
teerde kiezers of millloenen; vaker evenwel
omdat mémoires, ofschoon slecht gelezen, goed
gekocht en duur betaald worden.
Thans rijn de gedenkschriften verschenen
van Lord Tennyson niet van den beroem
den „poet faurèate" der Victoriaansche periode
doch van diens kleinzoon, een Peer, die zich
fa het Hoogerhuls zelden of nooit, op de wed
rennen dea te vaker vertoónd heeft. Van zUn
grootvader heeft hU wel den titel, doch niet
den dichtersgeest geërfd; hU is daarentegen
behalve een bekend esteketer een zeer
verdienstelUk prozaschrUver. Aangezien poëzie
de meer primitieve, proza de meer geavan
ceerde manier is om zUn gedachten tot uiting
fe brengen (in hun fcertUd berijmden de vol
ken zelfs hun sterrenkundige referaten) moet de
tegenwoordige Lord Tennyson in zekeren zin
als een verbetering op zUn onsterfeUJken groot
vader beschouwd worden.
HU is beroepsofficier geweest In een van de
luxe-regimenten, een beroep dat, behalve ge
durende den oorlog, alles was behalve een
beroep, en dat men dan ook alleen bekleeden
kon wanneer men geld genoeg had om alles
te doen, behalve officier-zUn. Maar aangezien
de jonge Tennyson (hU was toen nog geen
Lord, want zUn vader leefde nog) een harts-
tochtelUk wedder en speler en bovendien een
,jnan van eer” was. gold hU als een sieraad
van zUn keur-regrfKent. Des te hooger stond
hU aangeschreven omdat hU zulke fabelachtige
sommen verloor. Dit immers is veel voornamer
dan fabelachtige sommen winnen.
Op zUn twee-en-twintlgste jaar verloor hU
in ruim een week tUd 10.000 bU rennen. Maar
als een „true and gallant British gentleman”
Het hU zich niet kennen. Den edelman immers
speelt terwllle van de sport, niet om het geld,
en de jonge Tennyson bleef een schitterende
figuur in de wereld der adellUke ex-aristocra-
tische spelers en wedders.
ZUn vader, een degehik man van ouderwet-
sche opvattingen, beklaagde zich eens tegen
over een bevriend bankier over de lichtzinnig
heid van zUn overigens zoo beminneUJken
zoon.
„HU werkt voor de grootheid van Engeland”,
was het verbazingwekkende antwoord van den
(olieden groot-flnancier. „Weet gU wel datwU
ons wereldcredlet meer te danken hebben aan
de buitensporigheden van onze spelers dan aan
de degelUkheid onzer banken."
Enkele jaren later bereikte de jongeman het
hoogtepunt van zUn loopbaan. HU verloor op
één enkelen «vond 7000. HU had maar 5000
op de bank, en ten einde niet in de handen
van geldschieters te vallen, wendde hU zich
na offervaardig zUn beroemde Rolls Royce
verkocht te hebben, tot zUn vader. Deze gaf
hem de ontbrekende 2000, was evenwel dagen
lang overstuur, en dwong hem het luxe-regi
ment te verlaten en dienst te nemen in een
der ^gewonere” regimenten, waar een officier
althans een deel van zUn tijd aan zUn beroep
moest geven.
„Het wedden en spelen zat mU in het bloed",
verklaart Lord Tennyson, schrUvend over deze
periode van zUn leven. ,,Als ik twee vliegen
tegen den wand zag oploopen, dan voelde ik
al den drang om een wedctenschap aan te
gaan.”
Ondanks zUn verminderde positie bleef hU
het „wereldcredlet" van Engeland ophouden,
tot de oorlog uitbrak en hU met zUn regiment
Ik stond op en liep gejaagd het vertrek op
en neer. Er hing een diepte stilte tusschen ons.
Het slaan van de klok herinnerde mU er aan.
dat de tUd vervloog en ik vroeg aan Gryce wat
hU zich voorstelde te doen.
„Het eenlge wat mU overbluft,” antwoordde
hü-
„En wat is dat?”
,MÜ vastklampen aan den laatsten stroo-
halmJuffrouw Leavenworth arresteeren."
.Dat zou u niet kunnen verantwoorden. Het
is niet voldoende dat er een motief is, en iets
anders kunt u haar niet aan wrijven.
„U begrUpt mU verkeerd; ik ben namelUk
van plan Eleonore Leavenworth te arresteeren."
„Wat! Eleonore! En u hebt zooeven zelf ge
zegd, dat zU onschuldig is!"
„Jawel, maar zU is de eenlge tegen wie wU
eenige bewUs hebben.
Dat was Juist.
.MUnheer Raymond.” ging hij voort, „het pu
bliek wordt ongeduldig; wU moeten 'n verdach
te arresteeren, al is het ook niet de goede. Eleo
nore heeft bewerkt, dat de politie verdenkingen
tegen haar ging koesteren; nu moet rij ook de
gevolgen maar dragen. Het doet mU werkelUk
leed; het is een flinke vrouw en ik bewonder
haar; maar wU kunnen niet langer wachten
en ik zal haar moeten arresteeren, hoewel ik
weet dat zU onschuldig is, tenzU....”
.Dat is krankzinnig!" riep ik uit. „U wilt een
meisje, wier eenige fout is, dat zU een onwaardig
familielid wil redden, een onherstelbaren slag
