G I witAaal van den dag Lord Tennyson s gedenkschriften I a ONZE GOLF Fabelachtige sommen verloren •f DE KLEINE ANNIE EN HET SPOOKHUIS Het veiligheidscomite Alle abonné’% De ring die paste I WOENSDAG 18 OCTOBER Mia Peltenburg Haar optreden te Barcelona Saint Phillip Ontginning der Sahara Wagnerver eeniging r FRAUDULEUZE INVOER DOOR ANNA K. GREEN ij IC I, lil b. Negen millioen vlerk. kilometer woestyn zullen cultuur land worden (Nadruk verboden) I I F k ll AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL I HET GEVAL LEAVENWORTH het model bU, dat u bljaondere rijde uit David", Rogge in beslag genomen 35 durft beweren dat deze man correct jW F MA IK. rANA VOnoHfS UtfREFN VÈRMDER ter werd tjo om we tAommeR maatrège- n HAMEN NIEMAND I alles he men zijn .Misschien hebt u toch gelijk." vervolgde Oryce. ,Ik ben nog niet zeker van mijzelf. Nieu we nasporingen zullen ons meer omtrent Cla- vering leeren. Maar toch geloof Ik het niet; hij heeft zijn rol van geheim echtgenoot van Mary Leavenworth correct gespeeld." „Behalve dat hij haar nu in den steek heeft gelaten." .MIJ heeft haar niet in den steek gelaten." „Wat zegt u?” „Claverlng deed maar alsof hij vertrok. Hij veranderde alleen maar van domicilie, in plaats van op bevel van zijn vrouw naar Europa te rug te keeren. Hjj woont nu In een huls tegen over dat van de familie Leavenworth en be waakt het dag en nacht.’’ Ik herinnerde mij nu weer de laatste opmer king die hij maakte, voor hl) op den drempel van mijn kantoor afscheid van mij nam. Zij kreeg nu een nieuwe beteekenls voor mij. Toch antwoordde ik: „In het Hoffman Hotel heeft men mij stellig verzekerd, dat hij naar Engeland is vertrokken. Ik heb zelfs den man gesproken, die hem naar de boot heeft gebracht”. „Dat is best mogelijk." „Dan zou hij dus daarna teruggekomen zijn?” „Ja. met een ander rijtuig en naar een ander adres." „En u handelt?" „Neen, ik beweer alleen, dat er geen schijn van bewijs is om hem in verband te brengen met den moord op mijnheer Leavenworth." Jelleby stellen". „David Jellety I" riep Nelly verbaasd. „Zooals ik zei, mijnheer Jelleby.” „Voor mij, beusch voor mij?” Mat heeft hij niet precies gezegd, maar ik kreeg deze maatkaart van hem.” verklaarde Rltsy. „Eerst dacht Ik dat hU zien vergiste met de maat, daar Ik nog nooit een jonge dame had gezien, die zulke slanke vinger» had. Maar uw vingers, juffrouw Vemon, passen precies op die plaats in de kaart.” Nelly’s verbaring steeg ten top. „Maar.... maar hij heeft me nog.... niet.... niet ge vraagd,” stamelde zU. ,Jn elk geval kocht hij dien ring.” verzekerde de juwelier „Hjj moet Zaterdag klaar zijn" en fluisterend liet hij er op volgen: .Misschien zal hij u dan vragen.” .Mijnheer Rltsy,” vroeg het jonge meisje, „wilt u mij dien ring eens laten zien?” Zooals gezegd, Simon Sltsy was sentimenteel en romantisch aangelegd en hij legde den ge kozen ring voor Nelly Vemon neer, maar na \fm roet. ml rtei ve/ucfn nu hack aah't I HOOFD HAAT VAN'7 VElUGHElOi-COMITé nu zullen on rooverï iveiuir oluf- e>eu blijven,' (Hack n "’V' HEEL (.FiUKKhi VOOR OAf I Dinsdagavond om zeven uur was men te Temeuzen bezig met het laden van het schip „Anna Cornelia’’, dat een lading van ongeveer dertig ton rogge uit een vrachtauto overnam. Door een viertal ambtenaren der Nederlandsche Graan Centrale werd een onderzoek Ingesteld, waarbij kwam vast te staan, dat de rogge uit het buitenland afkomstig was. Onmlddellljk werd het laden gestaakt en werd de vrachtauto teruggestuurd naar den Heikant, waar deze vandaan kwam. Heden zullen eenige ambte naren uit Den Haag arriveeren om de zaak verder te onderzoeken. De rogge, die zich in het schip bevond, is in beslag genomen. HfMZuaeK 7f tlfTOMW „U toch ook?" O! Die glimlach van Gryce! „Welneen. Ik liet u maar in dien waan. Ik vond dat het genoeg was als er één zekerheid bad." Er ging mfj een licht op. Dus u beweert, dat het Eleonore was die ■prak? Dus al die weken bouwde ik voort op een vergissing, die u met één woord had kunnen doen verdwijnen als u gewild had?” ,Jk vond het beter, dat u dat spoor volgde. Bovendien was Ik er niet volkomen zeker van, wie er gesproken had. Zooals u weet, lijken de stemmen van de twee nichten bijzonder veel op elkaar en hun houding wees uit, dat zoo wel Mary als Eleonore de woorden had kunnen ■eggen. Daar belde veronderstellingen mogelijk Waren, merkte ik tot mijn genoegen, dat u een andere meening toegedaan was dan ik. Wjj be tonnen ieder van een ander punt. U achtte Eleonore schuldig, ik niet. Wat was het gevolg? Bjj u twjjfel, tegenstrijdigheid onzekerheid. Bij mjj echter werkte alles mee om mijn theorie te versterken en waarschijnlijker te maken," ?en veiligheid’,-comitéeet \grjuep MFtiiLMEfi. oie oe zaok \ZELF ti HA noen NEEMT, om af vVFT TE handhave Nik a en grfACKNOU, NOU? FlA AH MtsxnïftfX Fö HI/ DE RECHTE MAN. AL NEBJE I IET) TEGEN IR MAND DAAROM H z/z/ TOCH rt/FT IN ALLES icECH 7 TIAAR IK KAN NIET HELPEN SANCV! /K VRf-i TROUW HEM rr)CH NI ET. PJAAR LFIFJ NEUK O UIA/ FLINT VINDT HRM GE-. k SCHIKT. ENFIN. WE ZULLEN NAAR \^WAC HTENJZPpe OlCICEri Q!E KONEN. J meer belang beeft btf paardensport dan bjj de nagedachtenis van den eersten gouverneur. En daar het Grleksche Phillppos niets anders beteekende dan „paardenliefhebber”, sou zeker gehandeld worden in den geest van de groote meerderheid der parochianen. Indien één 1 uit den naam der kerk verwijderd werd. En aldus geschiedde dan ook in den aan vang onzer twintigste eeuw. Nog steeds zijn er Anglicaanse he theologen te Sydney die dispuut voeren over de vraag welke van de twee I’s geschrapt geworden te, de eerste of de tweede. Maar de diverse be wegingen in de AngUcaansche kerk zijn zoo talrijk dat wij ze niet meer kunnen bijhouden. Terwijl Gryce sprak, viel het kaartenhuis dat ik met zooveel moeite had opgebouwd, ineen. „U hebt gelijk,” zei ik eindelijk, .het was Eleonore die wjj hoorden. Zij slingerde Mary een beschuldiging naar het hoofd en ik was dom ge noeg om dat niet te zien." Als dus Eleonore gelooft, dat haar nicht schul dig is. moet zM er wel zeer gegronde redenen voor hebben.’’ Ik moest toegeven, dat dit juist was. Gryce hernam: „Eleonore trachtte niet voor niets die com- promltteerenden sleutel te verbergen, evenals dien brief, die Mary zou toonen zooals rij was: een vrouw, die zonder reden het geluk van een liefhebbend man vernietigt.” „Neen, neen!" riep ik uit. ,En toch gelooft u, een vreemde, die niets van Mary weet, dan wat zij u zelf heeft willen laten merken, dat zij onschuldig is, ondanks de houding die Eleonore in het begin aannam.” .Maar.” zoo drong ik aan, Eleonore is niet onfeilbaar. Misschien heeft zjj zich vergist. Zjj heeft nooit laten merken waarop haar verden kingen berustten. Naar hetgeen wjj weten, kan Claverlng evengoed de moordenaar rijn als Mary zelf en dat weet Eleonore waarschijnlijk ook.” ,De overtuiging van Clavering’s schuld is bjj u zoo ingeworteld als een bijgeloof,” merkte Gryce op. Ik schrok op. Was ik werkelijk bijgeloovig? Wad Harwell’s fantastisch verhaal mij zoo be ïnvloed, dat mijn oordeel er door vertroebeld werd?. Ik stond op en liep gejaagd het vertrek op en neer. Er hing een diepte stilte tusschen ons. Het slaan van de klok herinnerde mjj er aan, dat de tijd vervloog en ik vroeg aan Gryce wat hij zich voorstelde te doen. Met eenige wat mij overblijft," antwoordde hij. „En wat te dat?" „MU vastklampen aan den laatsten stroo- halm.... juffrouw Leavenworth arresteeren.” „Dat zou u niet kunnen verantwoorden. Het is niet voldoende dat er een motief is, en iets anders kunt u haar niet aanwrijven. „U begrijpt mij verkeerd; ik ben namelijk van plan Eleonore Leavenworth te arresteeren.” „Wat! Eleonore! En u hebt zooeven zelf ge zegd. dat zjj onschuldig is!" „Jawel, maar zij is de eenige tegen wie wij eenige bewijs hebben. Dat was juist. .Mijnheer Raymond,” ging hij voort, ..het pu bliek wordt ongeduldig; wjj moeten ’n verdach te arresteeren, al is het ook niet de goede. Eleo nore heeft bewerkt, dat de politie verdenkingen tegen haar ging koesteren; nu moet rij ook de gevolgen maar dragen. Het doet mjj werkelijk leed; het is een flinke vrouw en ik bewonder haar; maar wjj kunnen niet langer wachten en ik zal haar moeten arresteeren, hoewel ik weet dat zjj onschuldig te, tenzij...." ..Dat is krankzinnig!” riep ik uit. „U wilt een meisje, wier eenige fout is, dat zij een onwaardig familielid wil redden, een onherstelbaren slag toebrengen. Als Mary.." Wederom krijgt de wereld kennis van een plan dat wel in staat is. het grootste opzien te baren WH hebben ons intusschen in onze eeuw van snelheid vertrouwd gemaakt met de gedachte, dat niets meer onmogelijk is, en niets meer mo- geljjk om ónmogelijk te zijn! De reusachtige ontwikkeling der techniek en de moderne uitvindingen op alle gebied geven den menschen macht dingen te verwerkelijken die tientallen jaren geleden nog tot het rijk der droomen van Jules Verne behoorden. De Sahara zal vruchtbaar gemaakt worden. Geologen hebben in moeizamen arbeid en onder de moellljkste omstandigheden vastgesteld dat de groote woestijn geheel op water rust. Borin gen op de meest verschillende plaatsen van de reusachtige zandzee hebben aangetoond, dat de Sahara niet waterarm maar zelfs waterrijk is. Frankrijk heeft op grond van deze ontdekkingen het fantastische plan gemaakt, de woestijn in een' nieuw, vruchtbaar land te veranderen. Het gigantische van het plan is niet te oversten. Men moet bedenken dat de Bahara-woestUn, die van den Atlantlschen Oceaan tot aan de Roode Zee reikt, bljm zoo groot Is als Europa. Het woestijn gebied beslaat een oppervlakte van t.145.495 vierkante kilometer. Frankrijk stuurde verschillende geologen naar het Sahara-gebied die boringen moesten verrich ten om eventueele onderaardsche waterbronnen te ontdekken. Bijna was het plan mislukt, want In den eersten tijd bleven alle boorproeven zon der resultaat. Zelfs op een diepte van 10 meter vond men nog geen enkelen druppel water. De geleerden lieten zich niet misleiden en bleven bU hun idee, dat zich in de Sahara absoluut tal- looze waterbronnen moesten bevinden. Men zette dus de proeven voort en bereikte reeds na korten tijd gunstige resultaten, onder zandigen leem bodem werd IS tot 30 meter onder den grond water ontdekt, soms moest men tot 25 M. diepte boren om op water te stooten. Volgens de laatste berichten moeten zelfs vele rivieren en andere waterloopen de Sahara doorkruisen. De geologen moesten nu onderzoeken hoe de verschillende onderaardsche rivieren hun loop nemen, vanwaar ze komen en waar zij monden. Ook deze onderzoekingen werden met het groot ste succes bekroond. Men ontdekte, dat de bron nen der onderaardsche rivieren in de bergen liggen die de woestijn omgeven. De wateraderen nemen dan hun weg om in den Oceaan uit te stroomen. Alleen 't feit dat op genoemde diepte een dikke leemlaag zit, verklaart, dat de rivie ren niet tot aan de oppervlakte der aarde door kunnen dringen. „Tenzij er vóór morgenochtend iets gebeurt." vervolgde Gryce die zich niet stoorde aan mijn woorden. .Morgenochtend?" ,Ja." Ik vroeg mijzelf af, wat er wel in zoo’n kort tijdsverloop kon gebeuren. „Zou u mij niet een dag langer willen toe staan?" smeekte ik. „Waarom?" Helaas! Ik wist niet waarom! „Om Claverlng op te sporen en hem de waar heid te ontrukken,” zei ik zonder na te denken. ,En om alles te bederven!” brulde Gryce. .Meen, daar komt niets van! Eleonore kan ons de schuld van haar nicht bewijzen; als zij blijft zwijgen, moet zjj de gevolgen maar dragen." Ik deed nog één poging. Maar waarom morgen? Wjj hebben nu al zooveel tijd verspild. Wat maakt een dag meer of minder uit!” „Wel ja. laten wfj nog langer talmen! Neen, mijnheer er moet nu eindelijk eens iets gebeu ren. Ik zal de schakel die mjj nog ontbreekt, wel vinden, maar toch...." „Welke schakel?” „Het motief. Ik moet bijvoorbeeld zien te be wijzen, dat Leavenworth zijn nicht bedreigd had met onterving Dan hebben wjj Eleonore niet meer noodig. Helaas vindt men zoo'n ont brekende schakel gewoonlUk niet gauw. Wij hebben nu al naar alle kanten rondgesnuffeld en eigenlijk nop niets bereikt. Luister! Ik heb iets gevonden. Juffrouw Leavenworth wenacht n al de jaren dat ik zaken doe, heb ik nooit een meisje ontmoet met zulke slanke vin gers, dat een ring van deae maat haar zou passen," verzekerde de juwelier Rltsy aan Da vid Jellesby. „U moet zich bepaald vergissen." .Mnsr," zei David, „ik heb zelf de maat ge nomen. In deze opening van de paskaart zou haar vinger nauwkeurig passen.” „Dan zal het wel zoo zijn.” hernam de juwe lier, „maar de maat la zóó zeldzaam klein, dat tk op het oogenbllk geen passenden ring in voorraad heb." .Jammer genoeg." meende David, „maar dan moet Ik nog naar Londen, om er een te koopen.” „Een oogenbllkje. mijnheer.” riep Simon Rit- sy. toen hij zag dat zijn klant den winkel wilde verlaten, „misschien kan ik een ring pas klaar maken naar de maat die u wenscht." HIJ maakte een glazen kastje open en spreid de handig een collectie ringen op de toonbank uit en vroeg beleefd: „Is hier misschien wenscht?" Met aandacht bekeek Jelleby de fraaie col lectie, totdat hjj een verlovingsring met fonke lende sterretjes zag. „Dat te een mooie ring," prees hjj en bekeek het kleinood met voldoening. „Zou deze pas send kunnen gemaakt worden?” „Daar sta ik voor in; als U Zaterdagmorgen komt te hjj klaar”. ,JMn te dat in orde”, zei David, betaalde den ring en verliet den winkel. Na vijf minuten ging de winkeldeur weer open en trad een andere klant binnen. Er speelde een vriéndelijk lachje om Simon Rltsy’s lippen toen hU het lieve gezichtje van Nelly Vernon herkende. „Goeden morgen, mijnheer Rltsy,” zei Nelly, .jnag ik m'n armbandhorloge?” „Uw armbandhorloge? O ja, ik zal eens zien.” De Juwelier ging even weg om navraag In zijn steller te doen. Toen hij een paar minuten later terugkwam, zag hij dat Nelly met Iets speelde dat op de toonbank lag. „Hier te uw horloge, juffrouw Vemon; ik ge loof niet dat u....” HU kon den zin niet voleindigen en keek het Jonge meisje met verbazing aan. Want deze had spelenderwijs haar vingers In de paskaart gestoken en de derde vinger barer rechterhand paste precies in de opening, welke de maat was van den door Jelleby bestelden ring. Mijnheer Rltsy was een sentimenteel man; om z’n lippen speelde een schalksch lachje en In z*n oogen glinsterde een lichtje. HU strekte de hand naar Nelly uit. .M’n hartelUke gelukwenschen, Juffrouw Ver non.” zei hU. Nelly keek verwonderd van de uitgestrekte hand naar den eigenaar van dat lichaamsdeel. „Wat belieft u, mUnheer Rltsy?” vroeg ze. „M'n hartelUke gelukwenschen,” herhaalde de oude man Met spUt me zeer, mUnheer Rltsy. maar ik begrUp u niet! Ik zou niet weten waarmee u mU geluk moest wenschen." „Wel, met Uw verloving natuurlUk”, lachte hU. ik weet er alles van”. „Van wat weet U alles?” „Wel van den verlovingsring, dien mUnheer hier tien minuten geleden kwam be- Men schrijft ons van Barcelona: Vrijdagavond 12 October te voor het eerst in Spanje opgetreden, onze groote sopraan- zangeres, mej. Mla Peltenburg en wel te Barcelona in het Palau de la Müsica Catalana”, waar onder leiding van Pau Casals twee werken van Mozart werden uitgevoerd. het motet „Exultate jubilate" het oratorium ,J>e rouwmoedige David", In welk laatste Mla Peltenburg eerste sopraan was. Reeds gerulmen tud geleden had mej. Pel tenburg een ultnoodlglng van Mestre Casals, om in zUn concerten mede te werken, aange nomen. Eenige dagen te voren was het optreden der kunstenaresse reeds aangekondlgd als een ge beurtenis van groote beteekenls in bet Cata- laansch muziekleven. Het talrUk opgekomen publiek te door de prestaties onzer landge- noote niet in het minst teleurgesteld. Hieronder laten wU eenige opmerkingen volgen uit de recensies, welke de bladen aan haar optreden wUdden. De „Vauguardla" schrUft .Met motet ..Exul tate, jubilate" had tot tolk voor het vocale gedeelte de Nederlandsche sopraan Mla Pel tenburg, die al spoedig het auditorium wist te boeien door het gezag en het meesterschap waarmede zU zong en door de kwaliteiten barer stUl immer in volmaakte overeenstemming met het werk. Het dobr Mla Peltenburg behaalde succes was groot en verdiend. In het orato rium „De rouwmoedige David" handhaafde zU zich als een zangeres van de eerste grootte”. De „NattKlero Universal": „In de uitvoering van het motet „Exaltate, Jubilate” openbaarde Mla Peltenburg zich als een schitterende ver tolkster van Mozart. Haar stem te van zeer goede kwaliteit en zU beheerscht de stemtech- nlek met groot meesterschap. De enorme moel- lenkheden, waarmede genoemd werk van Mozart doorzaald te, overwon Mla Peltenburg volko men en met groote natuurlUkheld. ZU oogstte geestdriftig en verdiend applaus." tateren werd In de St, Mildred’s kerk. In de City van Londen, een herden- klngsdlenst gehouden voor admiraal Arthur Phillip, die in het laatste kwartaal der achttiende eeuw leefde, en als eerste gouver neur van Australië een zekere historische be- teekenta heeft. Grooter nog is de beteekenls van zUn naam als .monument" van de ongeloofUjke dwaas heden, welke Uverige Anglicanen ten allen tUde begaan hebben. E*n van de mooiste en oudste kerken van Sydney te gewUd aan den H. Phlllppus (St. Philip). Toen zU gebouwd was en, in overeen stemming met een gebruik dat de Anglicanen steeds in eere gehouden hebben, aan een Hei lige moest opgedragen worden, werd besloten den H. Phlllppus als patroon der nieuwe pa rochie te nemen. Deze keus was hieraan te danken dat de gouverneur Phillip heette, en de geestelUken het noodig oordeelden een zoo verdienstelUk man te eeren. Daar ontdekten zU evenwel dat de dappere admiraal zUn naam met twee I’s schreef. Wat moesten zU doen? De gouverneur zou het misschien halve vriendelUk opnemen wanneer naam verbasterde door hem een 1 te kart te doen. Van den Heilige daarentegen mocht men aannemen dat hU boven dergelUke mensche- lUke zwakheden verheven zou zUn; bovendien zou hem niets te kort gedaan worden, want hU zou er een 1 bUkrUgen. Zoo werd na rUp beraad besloten dat de kerk zou worden toegewljd aan St. Phillip een gedrochtelUke combinatie van den Apostel en een Engelsch admiraal. Meer dan honderd jaren later begon de geestelUkheid van Sydney zich af te yragen of het elgenlUk niet Al te dwaas was dat een der voornaamste kerken der stad den naam voerde van een Brltsch admiraal en gouverneur, met het predlcaat „Saint”. Zou men de nagedachte nis van Arthur Phillip erg krenken door die 1 uit den naam te verwUderen, en de kerk dus voortaan alleen aan de zorgen van den heili gen apostel toe te vertrouwen? Het verhaal gaat dat de lange strUd, die zich over dit probleem ontspon, ten slotte beslecht werd door de wUsheld van een lid van het kapittel der kathedraal. Deze erkende de zeer groote verdiensten, welke Arthur Phillip voor Australië gehad had, maar meende toch dat de 1 zonder bezwaar geschrapt kon worden aangezien Sydney dat een der beroemdste renbanen ter wereld beeft In onzen tfjd een oogenbllk verscheen er een rimpel op haar voorhoofd. „Hé," sprak ze .Jioe jammer." „Wat meent u?” vroeg de oude heer. ,Deae bevalt me niet; er zitten drie steenen in....” .Nu, wat zou dat?" „O niets, maar ik hoopte dat er één eenvou dige diamant in zat, zooals deze bUv." En ze wees naar een ring met een enkelen steen in een der toonkasten. „Ik heb altUd innig ge- wenscht een verlovingsring met één eenvoudigen diamant te krUgen. Waarom vroeg die goede jongen mU niet eerst wat ik wenschte, vóór hij hem kocht. Ik ben erg teleurgesteld.” Simon Rltsy keek een poosje aandachtig voor zich uit. Het volgend oogenbllk had hij oen schitterend Idee. „Daar is wel iets aan te doen,” lachte hij. Ms Ik dien eenen steen zet in dien ring dien mUnheer Jelleby bestelde, dan is de moeilUkheid opgelost MUn heer Jelleby zal dat niet kwalUk nemen, als hü hoort, dat u dezen steen mooier vindt." Toen David Jelleby den volgenden Zaterdag naar den juwellerxwlnkel ging, was het al vrU laat. Simon Rltsy was juist gaan lunchen. Z’n bediende stond David te woord. „De ring is klaar. mUnheer," zet hU. HU open de een der vitrines, nam er een klein satijnen doosje uit en zette dit op de toonbank. Jelleby wierp een verbaasden blik op den ring en vroeg: „Wat ta dat nu?" „Uw ring, mUnheer; de patroon beeft do boodschap ,.U droomt." zei David, „dat ta mijn ring niet. HU ta zeker met een anderen verwisseld." „Ik verzeker u." zei de bediende met klem, „dat dit de ring is, welke speciaal voor u moes* vervaardigd worden.” .Dan moet de oude heer zich vergist hebben, maar de ring dien ik had uitgezócht, bevatte drie steenen." antwoordde de jonge man. HU beet zich op de lippen. Z’n zuster Nancy, die verloofd was met een zee-officier. had haar ring verloren eenige da gen voordat haar verloofde van een kruistocht zou terugkeeren. Daar nu uit dit geval onuui- gename gevolgen konden voortvloeien, had zU zich voorgenomen precies eenzelfden ring te bestellen, in de hoop dat haar verloofde er niets van zou bemerken. ZU kende den ouden juwe lier ata een praatziek rrnn en had daarom haar broeder David verzocht deze zaak voor haar in orde te maken en de zaak geheim te houden. Het leek nu dat dit een onverkwlkkelUke ge schiedenis voor den jongen man ging worden. ,Jk zeg u nogmaals dat het de ring niet is," beet hij den bediende nUdig toe. Op dit oogenbllk ging de winkeldeur open en een vriendelUke stem zei: .David!” Jelleby keek om. „Lieve hemel, Nancy,” riep hU. „wat kom JU hier doen?" „Ik hoop dat ik nog op tUd kom.” zei z’n zuster; „neem dien ring maar niet, het is niet meer noodig." .Niet meer noodig? En waarom niet?" „Omdat Ik den ouden ring gevonden heb.” David keek verwonderd van haar naar den bediende. ,Jk wou maar dat mUnheer Rltsy hier was, dan. Opnieuw ging de deur open en Blmon Rltsy trad binnen. HU zag naar de groep voor de toonbank, wreef zich in de handen en voor David kon protesteeren, had hU hem reeds de hand geschud. .M’n beste wenschen, mUnheer Jelleby," lachte hU, ,jn n beste wenschen." „Wat bedoelt u?” vroeg David verbaasd. „Wel, dat u altUd gelukkig moogt sU»-” „Ik weet beusch niet wat u bedoelt," zei Da vid kregelig, „en u denkt me toch niet te mis leiden met den ring dien ik bestelde en dezen hier?” Rltsy keek hem eens aan en zei glimlachend: „Toch had de jonge dame liever dezen ring, mUnheer.” „Welke Jonge dame?" „Uw verloofde. mUnheer Jelleby. Als ik ma niet vergis, ta dat toch Juffrouw Vernon." „Juffrouw Vernon! U bedoelt Nelly Vernon?" „Juist, die bedoel ik.” Mn wie heeft u gezegd, dat as m’n verloofds zou zUn?” ,M*ar mUnheer," zei de oude Juwelier la chend. „die opening in de paskaart was als ge knipt voor juffrouw Nelly’s vinger, zoodat ieder een kon zien dat de ring als voor haar gemaakt was; en ten slotte was ze er zelf van overtuigd. En toen ze vroeg den ring te zien dien u voor haar heeft uitgezócht, kon ik dit moeilUk wei geren. Geloof me, mUnheer Jelleby, ze was zóó teleurgesteld toen ze de drie steentjes zag, dat ze bUna begon te hullen.” „Wat zegt u?” vroeg David opgewonden. Ja. ze scheen gehoopt te hebben op een een voudigen diamant in haar verlovingsring en vond het vreemd dat u haar niet gevraagd hadt, alvorens hem te koopen en daarom nam ik maar de vrUheid de steenen te verwisselen, en...." Maar David Jelleby liet den ouden beer niet uitspreken, greep den ring en na een luid: „Goeden middag” snelde hU den winkel uit en verdween In de richting der villa „Vernon”. Een half uur later kon men In den tuin van dezelfde villa twee gelukkige menschenklnderen zien wandelen, waarvan het meisje met teedere bewondering keek van den diamanten verlo vingsring aan haar vinger, naar den jongen man aan haar zUde, die niemand anders was dan David Jelleby. naar het front trok. Erkend moet worden dat hU ook daar het credlet van zUn land ophield. Tot driemaal toe kwam zUn naam voor op de bisten der gewonden, en tot twee maal toe op die der gesneuvelden. Dit laatste schrUft hU in zUn boek droogweg toe aan een vergissing. Ook Engeland was door den oorlog ver armd, maar als overwinnaar in het vaderland teruggekeerd, begon Lord Tennyson weer hard t® werken voor de wederopbeurlng van het na tionale credlet. Dit is eindelUk gelUk men weet werkelUk er boven op gekomen. Maar de arme Lord Tennyson heeft zich ge dwongen gezien zUn Mémoires uit te geven, en wie ze leest en overdenkt vraagt zich af of die bankier vUf-en-twlntig jaren geleden misschien niet geUJk had. K Lucht is tucht, maar tegenwoordig Is de lucht niet too maar lucht! Want de radio heeft handig Heel de wereld overbrugd. Lucht ts heel wat meer dan water, Want het golft er voor en na, Bach, Suppé, Bizet, Puccini, Strauss, Léhar etcetera. Lucht is een terrein geworden, Dat men grondig exploiteert, Waar men grenzen is gaan trekken, Bigiendommen registreert' Doch er is bij al die deining Nog een deininkje ontstaan. Nu men weer aan het verdeelen Van die golven is gegaan. Ome golf wil men bekorten! Magr ’t bezit is hier ons recht. Trouwens Holland weet terdege Hoe het tegen golven vecht! Daarom tegen deze deining Weren wij ons ook geducht Thans moet Nederland ontwoekerd Aan de golven.... in de lucht! MARTIN BARDEN 00 dit blad «Un Ingevolge de vereekeringsvoorwaarden tegen f btj levenslange geheels ongeschiktheid tot werken door f NtCfl bU ongeval mat f OCfï hu verlies van oen hand f 1 9P OU verlies van oen f F ft MJ een breuk van Aft bU verUee van "n ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeeringen J UUUU.’ verlies van beide armen, belde boenen of belde oogen doodelUken afloop s Sieen voet of een oog f duim of wijsvinger UV.’been of armJTVs" anderen vinger taatslieden, die afgedankt, en mllllon- nalrs, die afgetakeld zUn, verlagen zich althans in Engeland bU voorkeur tot bet schrüven van mémoires. Soms doen zU bet bU wUze van wraakneming op de gedeser teerde kiezers of mlllioenenvaker evenwel omdat mémoires, ofschoon slecht gelezen, goed gekocht en duur betaald worden. Thans sUn de gedenkschriften verschenen van Lord Tennyson niet van den beroem den „poet laurèate” der Victorlaansche periode doch van diens kleinzoon, een Peer, die zich in het Hoogerhuta zelden of nooit, op de wed rennen des te vaker vertoond heeft. Van zUn grootvader heeft hU wel den titel, doch niet den dichtersgeest geërfd; hU is daarentegen behalve een bekend cricketer een zeer verdienstelUk prozaschrUver. Aangezien poëzie de meer primitieve, proza de meer geavan- 4 ceerde manier ta cm zUn gedachten tot uiting te brengen (in hun oertUd berUmden de vol ken zelfs hun sterrenkundige referaten) moet de tegenwoordige Lord Tennyson in zekeren zin als een verbetering op zUn onsterfelUken groot vader beschouwd worden. HU is beroepsofficier geweest in een van de luxe-reglmenten, een beroep dat, behalve ge durende den oorlog, alles was behalve een beroep, en dat men dan ook alleen bekleeden kon wanneer men geld genoeg had om alles ts doen, behalve offlcler-zUn. Maar aangezien de jonge Tennyson (hU was toen nog geen Lord, want zUn vader leefde nog) een harts- tochtelUk wedder en speler en bovendien een ,jnan van eer” was, gold hU als een sieraad van zün keur-regiment. Des te hooger stond hU aangeschreven omdat hU zulke fabelachtige sommen verloor. Dit immers ta veel voornamer dan fabelachtige sommen winnen. Op zUn twee-en-twlntlgste Jaar verloor hU In ruim een week tUd 10.000 bU rennen. Maar als een „true and gallant British gentleman” liet hU zich niet kennen. Den edelman Immers speelt terwille van de sport, niet om bet geld, en de jonge Tennyson bleef een schitterende figuur in de wereld der adellUke ex-artatocra- tisebe spelers en wedders. ZUn vader, een degelUk man van ouderwet- sche opvattingen, beklaagde zich eens tegen over een bevriend bankier over de lichtzinnig heid van sUn overigens zoo bemlnnelUken ■oen. MU werkt voor de grootheid van Engeland", was bat verbazingwekkende antwoord van den solieden groot-flnancier „Weet gU wel dat wU ons wereldcredlet meer te danken hebben aan de buitensporigheden van onze spelers dan aan de degelUkheld onzer banken." Mikele jaren later bereikte de jongeman het hoogtepunt van zijn loopbaan. HU verloor op één enkelen avond 7000. HU had maar 5000 qp de bank, en ten einde niet in de handen van geldschieters te vallen, wendde hU zich na offervaardig zUn beroemde Rolls Royce verkocht te hebben, tot zl^n vader. Deze gaf hem de ontbrekende 2000, was evenwel dagen lang overstuur, en dwong hem bet luxe-regi- ment te verlaten en dienst te nemen in een der „gewonere" regimenten, waar een officier althans een deel van zijn tjjd aan zUn beroep moest geven. Met wedden en spelen zat mU In bet bloed", verklaart Lord Tennyson, schrUvend over deze periode van zUn leven. ,Ms ik twee vliegen tegen den wand zag oploopen, dan voelde ik al den drang om een weddenschap aan te gaan." Ondanks zUn verminderde positie bleef hU bet „wereldcredlet” van Engeland ophouden, tot de oorlog uitbrak en hU met zijn regiment Ten einde het Instituut der Buitengewone Opera-avonden te Den Haag te handhaven en er een duurzamen grondslag aan te geven, zUn onderhandellngen geopend tusschen de leiding dier Opera-avonden en bet Bestuur der Wagnervereenlglng. Met ingang van dit seizoen ta tusschen beide instellingen een nauwe samenwerking tot stand gebracht, in dien zin, dat op Za terdag 24 Februari 1834 een Buitengewone Opera-avond te 's-Gravenhage onder auspi ciën der Wagnervereenlglng zal worden ge geven. Voor deze voorstelling is gekozen Mo zarts „Entfilhrung aus dem Serail’* onder muzikale leiding van Bruno Walter, in de mlse en scène van dr. Meihuizen en in de décors van Leo Pasettl. Voorts zal medewerking wor den verleend door het Residentieorkest en het koor der Wagnervereenlglng, dat ik haar op de hoogte houd van mUn vorde ringen; zU ta er fel op, dat de moordenaar ont dekt wordt en looft zelfs een groote beloonlng uit. Ik zal haar *n paar interessante dingen ver tellen. Het sou mU niets verbazen, als dat een even Interessante bekentenis ten gevolge had. Ik kan het in leder geval probeeren; het ta Eleo» nore’s kans.” „U zult niets bereiken. Als Mary schuldig Ia zal zU nooit bekennen, ta zU onschuldig...." ,Dan zal zU spreken,..." „Behaive wanneer Claverlng de schuldige te." „Zelfs dan zal zU spreken. U moet niet ver wachten, dat zU zich zal opofferen zooals Eleo- a nore." HU had gelUk. Mary zou niet, om een ander te redden, sleutels verbergen. Ata zU aangepata werd, zou zU spreken. De toekomst zag er donker uit. Maar toen ik door de drukke straten naar huis Uep, herhaal de ik steeds weer bU mijzelf dat Eleonore nu tenminste vrU was van verdenking. Later op den avond drong het pos tot mU door, in welk een afschuwelUken toestand Mary zich bevond: als tenminste Gryce’s theorie Juist was. Den heelen nacht lag ik te woelen in mUn bed en ik kon niet in slaap komen. Mr moet tets ge beuren," zei ik bU müzelf, dat Gryce belet roo iets verschrikkelUks te doen. Claverlng br .1» misschien, of Hannah wordt gevonden, of - schlen zal Mary uit angst loslaten, wat ril mij bUna wilde bekennen. Maar helaas, het was al heel onwaarschijnlijk, dat een van deze dingen sou gebeuren. (Wordt vervolgd) 5Ó// DA 7 HET ONGERICHT ET1 JAT ER NU TEGENOlE DANkDiEF TALLEN wordt OPGCTRFOEN. MIJNHEER MACK EEN zeu ETH\ MEVROUW flint; WATIi EEN PE/UGHElDi- COM/Té. ZE HFR/SEN Nu ZAP DING HIER, WMRVAN MIJN HEER MACK AAN'T HOOFD iTAAT.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1933 | | pagina 9