G
I
witAaal van den dag
Lord Tennyson s gedenkschriften
I
a
ONZE GOLF
Fabelachtige
sommen
verloren
•f
DE KLEINE ANNIE EN HET SPOOKHUIS
Het veiligheidscomite
Alle abonné’%
De ring
die paste
I
WOENSDAG 18 OCTOBER
Mia Peltenburg
Haar optreden te Barcelona
Saint Phillip
Ontginning der Sahara
Wagnerver eeniging
r
FRAUDULEUZE INVOER
DOOR ANNA K. GREEN
ij
IC
I,
lil
b.
Negen millioen vlerk. kilometer
woestyn zullen cultuur
land worden
(Nadruk verboden)
I
I
F
k
ll
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
I HET GEVAL
LEAVENWORTH
het model bU, dat u
bljaondere
rijde uit
David",
Rogge in beslag genomen
35
durft beweren dat deze man correct
jW
F MA IK. rANA VOnoHfS
UtfREFN VÈRMDER
ter werd tjo om we
tAommeR maatrège-
n HAMEN NIEMAND
I
alles he
men zijn
.Misschien hebt u toch gelijk." vervolgde
Oryce. ,Ik ben nog niet zeker van mijzelf. Nieu
we nasporingen zullen ons meer omtrent Cla-
vering leeren. Maar toch geloof Ik het niet; hij
heeft zijn rol van geheim echtgenoot van Mary
Leavenworth correct gespeeld."
„Behalve dat hij haar nu in den steek heeft
gelaten."
.MIJ heeft haar niet in den steek gelaten."
„Wat zegt u?”
„Claverlng deed maar alsof hij vertrok. Hij
veranderde alleen maar van domicilie, in plaats
van op bevel van zijn vrouw naar Europa te
rug te keeren. Hjj woont nu In een huls tegen
over dat van de familie Leavenworth en be
waakt het dag en nacht.’’
Ik herinnerde mij nu weer de laatste opmer
king die hij maakte, voor hl) op den drempel
van mijn kantoor afscheid van mij nam. Zij
kreeg nu een nieuwe beteekenls voor mij. Toch
antwoordde ik:
„In het Hoffman Hotel heeft men mij stellig
verzekerd, dat hij naar Engeland is vertrokken.
Ik heb zelfs den man gesproken, die hem naar
de boot heeft gebracht”.
„Dat is best mogelijk."
„Dan zou hij dus daarna teruggekomen zijn?”
„Ja. met een ander rijtuig en naar een ander
adres."
„En u
handelt?"
„Neen, ik beweer alleen, dat er geen schijn
van bewijs is om hem in verband te brengen
met den moord op mijnheer Leavenworth."
Jelleby
stellen".
„David Jellety I" riep Nelly verbaasd.
„Zooals ik zei, mijnheer Jelleby.”
„Voor mij, beusch voor mij?”
Mat heeft hij niet precies gezegd, maar ik
kreeg deze maatkaart van hem.” verklaarde
Rltsy. „Eerst dacht Ik dat hU zien vergiste met
de maat, daar Ik nog nooit een jonge dame
had gezien, die zulke slanke vinger» had. Maar
uw vingers, juffrouw Vemon, passen precies
op die plaats in de kaart.”
Nelly’s verbaring steeg ten top. „Maar....
maar hij heeft me nog.... niet.... niet ge
vraagd,” stamelde zU.
,Jn elk geval kocht hij dien ring.” verzekerde
de juwelier „Hjj moet Zaterdag klaar zijn" en
fluisterend liet hij er op volgen:
.Misschien zal hij u dan vragen.”
.Mijnheer Rltsy,” vroeg het jonge meisje,
„wilt u mij dien ring eens laten zien?”
Zooals gezegd, Simon Sltsy was sentimenteel
en romantisch aangelegd en hij legde den ge
kozen ring voor Nelly Vemon neer, maar na
\fm roet. ml rtei ve/ucfn nu hack aah't
I HOOFD HAAT VAN'7 VElUGHElOi-COMITé
nu zullen on rooverï iveiuir oluf-
e>eu blijven,'
(Hack n "’V'
HEEL (.FiUKKhi
VOOR OAf
I
Dinsdagavond om zeven uur was men te
Temeuzen bezig met het laden van het schip
„Anna Cornelia’’, dat een lading van ongeveer
dertig ton rogge uit een vrachtauto overnam.
Door een viertal ambtenaren der Nederlandsche
Graan Centrale werd een onderzoek Ingesteld,
waarbij kwam vast te staan, dat de rogge uit
het buitenland afkomstig was. Onmlddellljk
werd het laden gestaakt en werd de vrachtauto
teruggestuurd naar den Heikant, waar deze
vandaan kwam. Heden zullen eenige ambte
naren uit Den Haag arriveeren om de zaak
verder te onderzoeken. De rogge, die zich in
het schip bevond, is in beslag genomen.
HfMZuaeK
7f tlfTOMW
„U toch ook?"
O! Die glimlach van Gryce!
„Welneen. Ik liet u maar in dien waan. Ik
vond dat het genoeg was als er één zekerheid
bad."
Er ging mfj een licht op.
Dus u beweert, dat het Eleonore was die
■prak? Dus al die weken bouwde ik voort op een
vergissing, die u met één woord had kunnen
doen verdwijnen als u gewild had?”
,Jk vond het beter, dat u dat spoor volgde.
Bovendien was Ik er niet volkomen zeker van,
wie er gesproken had. Zooals u weet, lijken de
stemmen van de twee nichten bijzonder veel
op elkaar en hun houding wees uit, dat zoo
wel Mary als Eleonore de woorden had kunnen
■eggen. Daar belde veronderstellingen mogelijk
Waren, merkte ik tot mijn genoegen, dat u een
andere meening toegedaan was dan ik. Wjj be
tonnen ieder van een ander punt. U achtte
Eleonore schuldig, ik niet. Wat was het gevolg?
Bjj u twjjfel, tegenstrijdigheid onzekerheid. Bij
mjj echter werkte alles mee om mijn theorie te
versterken en waarschijnlijker te maken,"
?en veiligheid’,-comitéeet
\grjuep MFtiiLMEfi. oie oe zaok
\ZELF ti HA noen NEEMT, om af
vVFT TE handhave Nik a en
grfACKNOU, NOU? FlA AH MtsxnïftfX
Fö HI/ DE RECHTE MAN. AL NEBJE I
IET) TEGEN IR MAND DAAROM H
z/z/ TOCH rt/FT IN ALLES icECH 7 TIAAR
IK KAN NIET HELPEN SANCV! /K VRf-i
TROUW HEM rr)CH NI ET. PJAAR LFIFJ
NEUK O UIA/ FLINT VINDT HRM GE-.
k SCHIKT. ENFIN. WE ZULLEN NAAR
\^WAC HTENJZPpe OlCICEri Q!E KONEN. J
meer belang beeft btf paardensport dan bjj
de nagedachtenis van den eersten gouverneur.
En daar het Grleksche Phillppos niets anders
beteekende dan „paardenliefhebber”, sou zeker
gehandeld worden in den geest van de groote
meerderheid der parochianen. Indien één 1 uit
den naam der kerk verwijderd werd.
En aldus geschiedde dan ook in den aan
vang onzer twintigste eeuw.
Nog steeds zijn er Anglicaanse he theologen
te Sydney die dispuut voeren over de vraag
welke van de twee I’s geschrapt geworden te,
de eerste of de tweede. Maar de diverse be
wegingen in de AngUcaansche kerk zijn zoo
talrijk dat wij ze niet meer kunnen bijhouden.
Terwijl Gryce sprak, viel het kaartenhuis dat
ik met zooveel moeite had opgebouwd, ineen.
„U hebt gelijk,” zei ik eindelijk, .het was
Eleonore die wjj hoorden. Zij slingerde Mary een
beschuldiging naar het hoofd en ik was dom ge
noeg om dat niet te zien."
Als dus Eleonore gelooft, dat haar nicht schul
dig is. moet zM er wel zeer gegronde redenen
voor hebben.’’
Ik moest toegeven, dat dit juist was. Gryce
hernam:
„Eleonore trachtte niet voor niets die com-
promltteerenden sleutel te verbergen, evenals
dien brief, die Mary zou toonen zooals rij was:
een vrouw, die zonder reden het geluk van een
liefhebbend man vernietigt.”
„Neen, neen!" riep ik uit.
,En toch gelooft u, een vreemde, die niets
van Mary weet, dan wat zij u zelf heeft willen
laten merken, dat zij onschuldig is, ondanks de
houding die Eleonore in het begin aannam.”
.Maar.” zoo drong ik aan, Eleonore is niet
onfeilbaar. Misschien heeft zjj zich vergist. Zjj
heeft nooit laten merken waarop haar verden
kingen berustten. Naar hetgeen wjj weten, kan
Claverlng evengoed de moordenaar rijn als Mary
zelf en dat weet Eleonore waarschijnlijk ook.”
,De overtuiging van Clavering’s schuld is bjj
u zoo ingeworteld als een bijgeloof,” merkte
Gryce op.
Ik schrok op. Was ik werkelijk bijgeloovig?
Wad Harwell’s fantastisch verhaal mij zoo be
ïnvloed, dat mijn oordeel er door vertroebeld
werd?.
Ik stond op en liep gejaagd het vertrek op
en neer. Er hing een diepte stilte tusschen ons.
Het slaan van de klok herinnerde mjj er aan,
dat de tijd vervloog en ik vroeg aan Gryce wat
hij zich voorstelde te doen.
Met eenige wat mij overblijft," antwoordde
hij.
„En wat te dat?"
„MU vastklampen aan den laatsten stroo-
halm.... juffrouw Leavenworth arresteeren.”
„Dat zou u niet kunnen verantwoorden. Het
is niet voldoende dat er een motief is, en iets
anders kunt u haar niet aanwrijven.
„U begrijpt mij verkeerd; ik ben namelijk
van plan Eleonore Leavenworth te arresteeren.”
„Wat! Eleonore! En u hebt zooeven zelf ge
zegd. dat zjj onschuldig is!"
„Jawel, maar zij is de eenige tegen wie wij
eenige bewijs hebben.
Dat was juist.
.Mijnheer Raymond,” ging hij voort, ..het pu
bliek wordt ongeduldig; wjj moeten ’n verdach
te arresteeren, al is het ook niet de goede. Eleo
nore heeft bewerkt, dat de politie verdenkingen
tegen haar ging koesteren; nu moet rij ook de
gevolgen maar dragen. Het doet mjj werkelijk
leed; het is een flinke vrouw en ik bewonder
haar; maar wjj kunnen niet langer wachten
en ik zal haar moeten arresteeren, hoewel ik
weet dat zjj onschuldig te, tenzij...."
..Dat is krankzinnig!” riep ik uit. „U wilt een
meisje, wier eenige fout is, dat zij een onwaardig
familielid wil redden, een onherstelbaren slag
toebrengen. Als Mary.."
Wederom krijgt de wereld kennis van een plan
dat wel in staat is. het grootste opzien te baren
WH hebben ons intusschen in onze eeuw van
snelheid vertrouwd gemaakt met de gedachte,
dat niets meer onmogelijk is, en niets meer mo-
geljjk om ónmogelijk te zijn!
De reusachtige ontwikkeling der techniek en
de moderne uitvindingen op alle gebied geven
den menschen macht dingen te verwerkelijken die
tientallen jaren geleden nog tot het rijk der
droomen van Jules Verne behoorden.
De Sahara zal vruchtbaar gemaakt worden.
Geologen hebben in moeizamen arbeid en onder
de moellljkste omstandigheden vastgesteld dat
de groote woestijn geheel op water rust. Borin
gen op de meest verschillende plaatsen van de
reusachtige zandzee hebben aangetoond, dat de
Sahara niet waterarm maar zelfs waterrijk is.
Frankrijk heeft op grond van deze ontdekkingen
het fantastische plan gemaakt, de woestijn in
een' nieuw, vruchtbaar land te veranderen. Het
gigantische van het plan is niet te oversten. Men
moet bedenken dat de Bahara-woestUn, die van
den Atlantlschen Oceaan tot aan de Roode Zee
reikt, bljm zoo groot Is als Europa. Het woestijn
gebied beslaat een oppervlakte van t.145.495
vierkante kilometer.
Frankrijk stuurde verschillende geologen naar
het Sahara-gebied die boringen moesten verrich
ten om eventueele onderaardsche waterbronnen
te ontdekken. Bijna was het plan mislukt, want
In den eersten tijd bleven alle boorproeven zon
der resultaat. Zelfs op een diepte van 10 meter
vond men nog geen enkelen druppel water. De
geleerden lieten zich niet misleiden en bleven
bU hun idee, dat zich in de Sahara absoluut tal-
looze waterbronnen moesten bevinden. Men
zette dus de proeven voort en bereikte reeds na
korten tijd gunstige resultaten, onder zandigen
leem bodem werd IS tot 30 meter onder den
grond water ontdekt, soms moest men tot 25 M.
diepte boren om op water te stooten. Volgens de
laatste berichten moeten zelfs vele rivieren en
andere waterloopen de Sahara doorkruisen.
De geologen moesten nu onderzoeken hoe de
verschillende onderaardsche rivieren hun loop
nemen, vanwaar ze komen en waar zij monden.
Ook deze onderzoekingen werden met het groot
ste succes bekroond. Men ontdekte, dat de bron
nen der onderaardsche rivieren in de bergen
liggen die de woestijn omgeven. De wateraderen
nemen dan hun weg om in den Oceaan uit te
stroomen. Alleen 't feit dat op genoemde diepte
een dikke leemlaag zit, verklaart, dat de rivie
ren niet tot aan de oppervlakte der aarde door
kunnen dringen.
„Tenzij er vóór morgenochtend iets gebeurt."
vervolgde Gryce die zich niet stoorde aan mijn
woorden.
.Morgenochtend?"
,Ja."
Ik vroeg mijzelf af, wat er wel in zoo’n kort
tijdsverloop kon gebeuren.
„Zou u mij niet een dag langer willen toe
staan?" smeekte ik.
„Waarom?"
Helaas! Ik wist niet waarom!
„Om Claverlng op te sporen en hem de waar
heid te ontrukken,” zei ik zonder na te denken.
,En om alles te bederven!” brulde Gryce.
.Meen, daar komt niets van! Eleonore kan ons
de schuld van haar nicht bewijzen; als zij blijft
zwijgen, moet zjj de gevolgen maar dragen."
Ik deed nog één poging.
Maar waarom morgen? Wjj hebben nu al
zooveel tijd verspild. Wat maakt een dag meer
of minder uit!”
„Wel ja. laten wfj nog langer talmen! Neen,
mijnheer er moet nu eindelijk eens iets gebeu
ren. Ik zal de schakel die mjj nog ontbreekt,
wel vinden, maar toch...."
„Welke schakel?”
„Het motief. Ik moet bijvoorbeeld zien te be
wijzen, dat Leavenworth zijn nicht bedreigd
had met onterving Dan hebben wjj Eleonore
niet meer noodig. Helaas vindt men zoo'n ont
brekende schakel gewoonlUk niet gauw. Wij
hebben nu al naar alle kanten rondgesnuffeld
en eigenlijk nop niets bereikt. Luister! Ik heb
iets gevonden. Juffrouw Leavenworth wenacht
n al de jaren dat ik zaken doe, heb ik nooit
een meisje ontmoet met zulke slanke vin
gers, dat een ring van deae maat haar zou
passen," verzekerde de juwelier Rltsy aan Da
vid Jellesby. „U moet zich bepaald vergissen."
.Mnsr," zei David, „ik heb zelf de maat ge
nomen. In deze opening van de paskaart zou
haar vinger nauwkeurig passen.”
„Dan zal het wel zoo zijn.” hernam de juwe
lier, „maar de maat la zóó zeldzaam klein, dat
tk op het oogenbllk geen passenden ring in
voorraad heb."
.Jammer genoeg." meende David, „maar dan
moet Ik nog naar Londen, om er een te koopen.”
„Een oogenbllkje. mijnheer.” riep Simon Rit-
sy. toen hij zag dat zijn klant den winkel
wilde verlaten, „misschien kan ik een ring pas
klaar maken naar de maat die u wenscht."
HIJ maakte een glazen kastje open en spreid
de handig een collectie ringen op de toonbank
uit en vroeg beleefd:
„Is hier misschien
wenscht?"
Met aandacht bekeek Jelleby de fraaie col
lectie, totdat hjj een verlovingsring met fonke
lende sterretjes zag.
„Dat te een mooie ring," prees hjj en bekeek
het kleinood met voldoening. „Zou deze pas
send kunnen gemaakt worden?”
„Daar sta ik voor in; als U Zaterdagmorgen
komt te hjj klaar”.
,JMn te dat in orde”, zei David, betaalde den
ring en verliet den winkel.
Na vijf minuten ging de winkeldeur weer open
en trad een andere klant binnen. Er speelde
een vriéndelijk lachje om Simon Rltsy’s lippen
toen hU het lieve gezichtje van Nelly Vernon
herkende.
„Goeden morgen, mijnheer Rltsy,” zei Nelly,
.jnag ik m'n armbandhorloge?”
„Uw armbandhorloge? O ja, ik zal eens zien.”
De Juwelier ging even weg om navraag In
zijn steller te doen. Toen hij een paar minuten
later terugkwam, zag hij dat Nelly met Iets
speelde dat op de toonbank lag.
„Hier te uw horloge, juffrouw Vemon; ik ge
loof niet dat u....”
HU kon den zin niet voleindigen en keek het
Jonge meisje met verbazing aan. Want deze
had spelenderwijs haar vingers In de paskaart
gestoken en de derde vinger barer rechterhand
paste precies in de opening, welke de maat was
van den door Jelleby bestelden ring.
Mijnheer Rltsy was een sentimenteel man; om
z’n lippen speelde een schalksch lachje en In
z*n oogen glinsterde een lichtje. HU strekte de
hand naar Nelly uit.
.M’n hartelUke gelukwenschen, Juffrouw Ver
non.” zei hU.
Nelly keek verwonderd van de uitgestrekte
hand naar den eigenaar van dat lichaamsdeel.
„Wat belieft u, mUnheer Rltsy?” vroeg ze.
„M'n hartelUke gelukwenschen,” herhaalde de
oude man
Met spUt me zeer, mUnheer Rltsy. maar ik
begrUp u niet! Ik zou niet weten waarmee u
mU geluk moest wenschen."
„Wel, met Uw verloving natuurlUk”, lachte
hU. ik weet er alles van”.
„Van wat weet U alles?”
„Wel van den verlovingsring, dien mUnheer
hier tien minuten geleden kwam be-
Men schrijft ons van
Barcelona:
Vrijdagavond 12 October te voor het eerst
in Spanje opgetreden, onze groote sopraan-
zangeres, mej. Mla Peltenburg en wel te
Barcelona in het Palau de la Müsica Catalana”,
waar onder leiding van Pau Casals twee werken
van Mozart werden uitgevoerd. het motet
„Exultate jubilate" het oratorium ,J>e
rouwmoedige David", In welk laatste Mla
Peltenburg eerste sopraan was.
Reeds gerulmen tud geleden had mej. Pel
tenburg een ultnoodlglng van Mestre Casals,
om in zUn concerten mede te werken, aange
nomen.
Eenige dagen te voren was het optreden der
kunstenaresse reeds aangekondlgd als een ge
beurtenis van groote beteekenls in bet Cata-
laansch muziekleven. Het talrUk opgekomen
publiek te door de prestaties onzer landge-
noote niet in het minst teleurgesteld.
Hieronder laten wU eenige opmerkingen
volgen uit de recensies, welke de bladen aan
haar optreden wUdden.
De „Vauguardla" schrUft .Met motet ..Exul
tate, jubilate" had tot tolk voor het vocale
gedeelte de Nederlandsche sopraan Mla Pel
tenburg, die al spoedig het auditorium wist te
boeien door het gezag en het meesterschap
waarmede zU zong en door de kwaliteiten barer
stUl immer in volmaakte overeenstemming met
het werk. Het dobr Mla Peltenburg behaalde
succes was groot en verdiend. In het orato
rium „De rouwmoedige David" handhaafde zU
zich als een zangeres van de eerste grootte”.
De „NattKlero Universal": „In de uitvoering
van het motet „Exaltate, Jubilate” openbaarde
Mla Peltenburg zich als een schitterende ver
tolkster van Mozart. Haar stem te van zeer
goede kwaliteit en zU beheerscht de stemtech-
nlek met groot meesterschap. De enorme moel-
lenkheden, waarmede genoemd werk van Mozart
doorzaald te, overwon Mla Peltenburg volko
men en met groote natuurlUkheld. ZU oogstte
geestdriftig en verdiend applaus."
tateren werd In de St, Mildred’s kerk.
In de City van Londen, een herden-
klngsdlenst gehouden voor admiraal
Arthur Phillip, die in het laatste kwartaal der
achttiende eeuw leefde, en als eerste gouver
neur van Australië een zekere historische be-
teekenta heeft.
Grooter nog is de beteekenls van zUn naam
als .monument" van de ongeloofUjke dwaas
heden, welke Uverige Anglicanen ten allen tUde
begaan hebben.
E*n van de mooiste en oudste kerken van
Sydney te gewUd aan den H. Phlllppus (St.
Philip). Toen zU gebouwd was en, in overeen
stemming met een gebruik dat de Anglicanen
steeds in eere gehouden hebben, aan een Hei
lige moest opgedragen worden, werd besloten
den H. Phlllppus als patroon der nieuwe pa
rochie te nemen. Deze keus was hieraan te
danken dat de gouverneur Phillip heette, en
de geestelUken het noodig oordeelden een zoo
verdienstelUk man te eeren. Daar ontdekten
zU evenwel dat de dappere admiraal zUn naam
met twee I’s schreef. Wat moesten zU doen?
De gouverneur zou het misschien
halve vriendelUk opnemen wanneer
naam verbasterde door hem een 1 te kart te
doen. Van den Heilige daarentegen mocht men
aannemen dat hU boven dergelUke mensche-
lUke zwakheden verheven zou zUn; bovendien
zou hem niets te kort gedaan worden, want
hU zou er een 1 bUkrUgen.
Zoo werd na rUp beraad besloten dat de
kerk zou worden toegewljd aan St. Phillip
een gedrochtelUke combinatie van den Apostel
en een Engelsch admiraal.
Meer dan honderd jaren later begon de
geestelUkheid van Sydney zich af te yragen of
het elgenlUk niet Al te dwaas was dat een der
voornaamste kerken der stad den naam voerde
van een Brltsch admiraal en gouverneur, met
het predlcaat „Saint”. Zou men de nagedachte
nis van Arthur Phillip erg krenken door die 1
uit den naam te verwUderen, en de kerk dus
voortaan alleen aan de zorgen van den heili
gen apostel toe te vertrouwen?
Het verhaal gaat dat de lange strUd, die zich
over dit probleem ontspon, ten slotte beslecht
werd door de wUsheld van een lid van het
kapittel der kathedraal. Deze erkende de zeer
groote verdiensten, welke Arthur Phillip voor
Australië gehad had, maar meende toch dat
de 1 zonder bezwaar geschrapt kon worden
aangezien Sydney dat een der beroemdste
renbanen ter wereld beeft In onzen tfjd
een oogenbllk verscheen er een rimpel op haar
voorhoofd.
„Hé," sprak ze .Jioe jammer."
„Wat meent u?” vroeg de oude heer.
,Deae bevalt me niet; er zitten drie steenen
in....”
.Nu, wat zou dat?"
„O niets, maar ik hoopte dat er één eenvou
dige diamant in zat, zooals deze bUv." En ze
wees naar een ring met een enkelen steen in
een der toonkasten. „Ik heb altUd innig ge-
wenscht een verlovingsring met één eenvoudigen
diamant te krUgen. Waarom vroeg die goede
jongen mU niet eerst wat ik wenschte, vóór hij
hem kocht. Ik ben erg teleurgesteld.”
Simon Rltsy keek een poosje aandachtig voor
zich uit. Het volgend oogenbllk had hij oen
schitterend Idee.
„Daar is wel iets aan te doen,” lachte hij.
Ms Ik dien
eenen steen zet
in dien ring dien
mUnheer Jelleby
bestelde, dan is
de moeilUkheid
opgelost MUn
heer Jelleby zal
dat niet kwalUk nemen, als hü hoort, dat u
dezen steen mooier vindt."
Toen David Jelleby den volgenden Zaterdag
naar den juwellerxwlnkel ging, was het al
vrU laat. Simon Rltsy was juist gaan lunchen.
Z’n bediende stond David te woord.
„De ring is klaar. mUnheer," zet hU. HU open
de een der vitrines, nam er een klein satijnen
doosje uit en zette dit op de toonbank.
Jelleby wierp een verbaasden blik op den
ring en vroeg: „Wat ta dat nu?"
„Uw ring, mUnheer; de patroon beeft do
boodschap
,.U droomt." zei David, „dat ta mijn ring niet.
HU ta zeker met een anderen verwisseld."
„Ik verzeker u." zei de bediende met klem,
„dat dit de ring is, welke speciaal voor u moes*
vervaardigd worden.”
.Dan moet de oude heer zich vergist hebben,
maar de ring dien ik had uitgezócht, bevatte
drie steenen." antwoordde de jonge man. HU
beet zich op de lippen.
Z’n zuster Nancy, die verloofd was met een
zee-officier. had haar ring verloren eenige da
gen voordat haar verloofde van een kruistocht
zou terugkeeren. Daar nu uit dit geval onuui-
gename gevolgen konden voortvloeien, had zU
zich voorgenomen precies eenzelfden ring te
bestellen, in de hoop dat haar verloofde er niets
van zou bemerken. ZU kende den ouden juwe
lier ata een praatziek rrnn en had daarom haar
broeder David verzocht deze zaak voor haar in
orde te maken en de zaak geheim te houden.
Het leek nu dat dit een onverkwlkkelUke ge
schiedenis voor den jongen man ging worden.
,Jk zeg u nogmaals dat het de ring niet is,"
beet hij den bediende nUdig toe.
Op dit oogenbllk ging de winkeldeur open en
een vriendelUke stem zei: .David!”
Jelleby keek om. „Lieve hemel, Nancy,” riep
hU. „wat kom JU hier doen?"
„Ik hoop dat ik nog op tUd kom.” zei z’n
zuster; „neem dien ring maar niet, het is niet
meer noodig."
.Niet meer noodig? En waarom niet?"
„Omdat Ik den ouden ring gevonden heb.”
David keek verwonderd van haar naar den
bediende.
,Jk wou maar dat mUnheer Rltsy hier was,
dan.
Opnieuw ging de deur open en Blmon Rltsy
trad binnen. HU zag naar de groep voor de
toonbank, wreef zich in de handen en voor
David kon protesteeren, had hU hem reeds de
hand geschud.
.M’n beste wenschen, mUnheer Jelleby,"
lachte hU, ,jn n beste wenschen."
„Wat bedoelt u?” vroeg David verbaasd.
„Wel, dat u altUd gelukkig moogt sU»-”
„Ik weet beusch niet wat u bedoelt," zei Da
vid kregelig, „en u denkt me toch niet te mis
leiden met den ring dien ik bestelde en dezen
hier?”
Rltsy keek hem eens aan en zei glimlachend:
„Toch had de jonge dame liever dezen ring,
mUnheer.”
„Welke Jonge dame?"
„Uw verloofde. mUnheer Jelleby. Als ik ma
niet vergis, ta dat toch Juffrouw Vernon."
„Juffrouw Vernon! U bedoelt Nelly Vernon?"
„Juist, die bedoel ik.”
Mn wie heeft u gezegd, dat as m’n verloofds
zou zUn?”
,M*ar mUnheer," zei de oude Juwelier la
chend. „die opening in de paskaart was als ge
knipt voor juffrouw Nelly’s vinger, zoodat ieder
een kon zien dat de ring als voor haar gemaakt
was; en ten slotte was ze er zelf van overtuigd.
En toen ze vroeg den ring te zien dien u voor
haar heeft uitgezócht, kon ik dit moeilUk wei
geren. Geloof me, mUnheer Jelleby, ze was
zóó teleurgesteld toen ze de drie steentjes zag,
dat ze bUna begon te hullen.”
„Wat zegt u?” vroeg David opgewonden.
Ja. ze scheen gehoopt te hebben op een een
voudigen diamant in haar verlovingsring en
vond het vreemd dat u haar niet gevraagd
hadt, alvorens hem te koopen en daarom nam
ik maar de vrUheid de steenen te verwisselen,
en...."
Maar David Jelleby liet den ouden beer niet
uitspreken, greep den ring en na een luid:
„Goeden middag” snelde hU den winkel uit en
verdween In de richting der villa „Vernon”.
Een half uur later kon men In den tuin van
dezelfde villa twee gelukkige menschenklnderen
zien wandelen, waarvan het meisje met teedere
bewondering keek van den diamanten verlo
vingsring aan haar vinger, naar den jongen
man aan haar zUde, die niemand anders was
dan David Jelleby.
naar het front trok. Erkend moet worden dat
hU ook daar het credlet van zUn land ophield.
Tot driemaal toe kwam zUn naam voor op de
bisten der gewonden, en tot twee maal toe op
die der gesneuvelden. Dit laatste schrUft hU
in zUn boek droogweg toe aan een vergissing.
Ook Engeland was door den oorlog ver
armd, maar als overwinnaar in het vaderland
teruggekeerd, begon Lord Tennyson weer hard
t® werken voor de wederopbeurlng van het na
tionale credlet. Dit is eindelUk gelUk men
weet werkelUk er boven op gekomen.
Maar de arme Lord Tennyson heeft zich ge
dwongen gezien zUn Mémoires uit te geven, en
wie ze leest en overdenkt vraagt zich af of die
bankier vUf-en-twlntig jaren geleden misschien
niet geUJk had. K
Lucht is tucht, maar tegenwoordig
Is de lucht niet too maar lucht!
Want de radio heeft handig
Heel de wereld overbrugd.
Lucht ts heel wat meer dan water,
Want het golft er voor en na,
Bach, Suppé, Bizet, Puccini,
Strauss, Léhar etcetera.
Lucht is een terrein geworden,
Dat men grondig exploiteert,
Waar men grenzen is gaan
trekken,
Bigiendommen registreert'
Doch er is bij al die deining
Nog een deininkje ontstaan.
Nu men weer aan het verdeelen
Van die golven is gegaan.
Ome golf wil men bekorten!
Magr ’t bezit is hier ons recht.
Trouwens Holland weet terdege
Hoe het tegen golven vecht!
Daarom tegen deze deining
Weren wij ons ook geducht
Thans moet Nederland ontwoekerd
Aan de golven.... in de lucht!
MARTIN BARDEN
00 dit blad «Un Ingevolge de vereekeringsvoorwaarden tegen f btj levenslange geheels ongeschiktheid tot werken door f NtCfl bU ongeval mat f OCfï hu verlies van oen hand f 1 9P OU verlies van oen f F ft MJ een breuk van Aft bU verUee van "n
ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeeringen J UUUU.’ verlies van beide armen, belde boenen of belde oogen doodelUken afloop s Sieen voet of een oog f duim of wijsvinger UV.’been of armJTVs" anderen vinger
taatslieden, die afgedankt, en mllllon-
nalrs, die afgetakeld zUn, verlagen zich
althans in Engeland bU voorkeur
tot bet schrüven van mémoires. Soms doen zU
bet bU wUze van wraakneming op de gedeser
teerde kiezers of mlllioenenvaker evenwel
omdat mémoires, ofschoon slecht gelezen, goed
gekocht en duur betaald worden.
Thans sUn de gedenkschriften verschenen
van Lord Tennyson niet van den beroem
den „poet laurèate” der Victorlaansche periode
doch van diens kleinzoon, een Peer, die zich
in het Hoogerhuta zelden of nooit, op de wed
rennen des te vaker vertoond heeft. Van zUn
grootvader heeft hU wel den titel, doch niet
den dichtersgeest geërfd; hU is daarentegen
behalve een bekend cricketer een zeer
verdienstelUk prozaschrUver. Aangezien poëzie
de meer primitieve, proza de meer geavan-
4 ceerde manier ta cm zUn gedachten tot uiting
te brengen (in hun oertUd berUmden de vol
ken zelfs hun sterrenkundige referaten) moet de
tegenwoordige Lord Tennyson in zekeren zin
als een verbetering op zUn onsterfelUken groot
vader beschouwd worden.
HU is beroepsofficier geweest in een van de
luxe-reglmenten, een beroep dat, behalve ge
durende den oorlog, alles was behalve een
beroep, en dat men dan ook alleen bekleeden
kon wanneer men geld genoeg had om alles
ts doen, behalve offlcler-zUn. Maar aangezien
de jonge Tennyson (hU was toen nog geen
Lord, want zUn vader leefde nog) een harts-
tochtelUk wedder en speler en bovendien een
,jnan van eer” was, gold hU als een sieraad
van zün keur-regiment. Des te hooger stond
hU aangeschreven omdat hU zulke fabelachtige
sommen verloor. Dit immers ta veel voornamer
dan fabelachtige sommen winnen.
Op zUn twee-en-twlntlgste Jaar verloor hU
In ruim een week tUd 10.000 bU rennen. Maar
als een „true and gallant British gentleman”
liet hU zich niet kennen. Den edelman Immers
speelt terwille van de sport, niet om bet geld,
en de jonge Tennyson bleef een schitterende
figuur in de wereld der adellUke ex-artatocra-
tisebe spelers en wedders.
ZUn vader, een degelUk man van ouderwet-
sche opvattingen, beklaagde zich eens tegen
over een bevriend bankier over de lichtzinnig
heid van sUn overigens zoo bemlnnelUken
■oen.
MU werkt voor de grootheid van Engeland",
was bat verbazingwekkende antwoord van den
solieden groot-flnancier „Weet gU wel dat wU
ons wereldcredlet meer te danken hebben aan
de buitensporigheden van onze spelers dan aan
de degelUkheld onzer banken."
Mikele jaren later bereikte de jongeman het
hoogtepunt van zijn loopbaan. HU verloor op
één enkelen avond 7000. HU had maar 5000
qp de bank, en ten einde niet in de handen
van geldschieters te vallen, wendde hU zich
na offervaardig zUn beroemde Rolls Royce
verkocht te hebben, tot zl^n vader. Deze gaf
hem de ontbrekende 2000, was evenwel dagen
lang overstuur, en dwong hem bet luxe-regi-
ment te verlaten en dienst te nemen in een
der „gewonere" regimenten, waar een officier
althans een deel van zijn tjjd aan zUn beroep
moest geven.
Met wedden en spelen zat mU In bet bloed",
verklaart Lord Tennyson, schrUvend over deze
periode van zUn leven. ,Ms ik twee vliegen
tegen den wand zag oploopen, dan voelde ik
al den drang om een weddenschap aan te
gaan."
Ondanks zUn verminderde positie bleef hU
bet „wereldcredlet” van Engeland ophouden,
tot de oorlog uitbrak en hU met zijn regiment
Ten einde het Instituut der Buitengewone
Opera-avonden te Den Haag te handhaven en
er een duurzamen grondslag aan te geven,
zUn onderhandellngen geopend tusschen de
leiding dier Opera-avonden en bet Bestuur
der Wagnervereenlglng.
Met ingang van dit seizoen ta tusschen
beide instellingen een nauwe samenwerking
tot stand gebracht, in dien zin, dat op Za
terdag 24 Februari 1834 een Buitengewone
Opera-avond te 's-Gravenhage onder auspi
ciën der Wagnervereenlglng zal worden ge
geven. Voor deze voorstelling is gekozen Mo
zarts „Entfilhrung aus dem Serail’* onder
muzikale leiding van Bruno Walter, in de mlse
en scène van dr. Meihuizen en in de décors
van Leo Pasettl. Voorts zal medewerking wor
den verleend door het Residentieorkest en het
koor der Wagnervereenlglng,
dat ik haar op de hoogte houd van mUn vorde
ringen; zU ta er fel op, dat de moordenaar ont
dekt wordt en looft zelfs een groote beloonlng
uit. Ik zal haar *n paar interessante dingen ver
tellen. Het sou mU niets verbazen, als dat een
even Interessante bekentenis ten gevolge had.
Ik kan het in leder geval probeeren; het ta Eleo»
nore’s kans.”
„U zult niets bereiken. Als Mary schuldig Ia
zal zU nooit bekennen, ta zU onschuldig...."
,Dan zal zU spreken,..."
„Behaive wanneer Claverlng de schuldige te."
„Zelfs dan zal zU spreken. U moet niet ver
wachten, dat zU zich zal opofferen zooals Eleo- a
nore."
HU had gelUk. Mary zou niet, om een ander
te redden, sleutels verbergen. Ata zU aangepata
werd, zou zU spreken.
De toekomst zag er donker uit. Maar toen ik
door de drukke straten naar huis Uep, herhaal
de ik steeds weer bU mijzelf dat Eleonore nu
tenminste vrU was van verdenking. Later op
den avond drong het pos tot mU door, in welk
een afschuwelUken toestand Mary zich bevond:
als tenminste Gryce’s theorie Juist was. Den
heelen nacht lag ik te woelen in mUn bed en
ik kon niet in slaap komen. Mr moet tets ge
beuren," zei ik bU müzelf, dat Gryce belet roo
iets verschrikkelUks te doen. Claverlng br .1»
misschien, of Hannah wordt gevonden, of -
schlen zal Mary uit angst loslaten, wat ril mij
bUna wilde bekennen. Maar helaas, het was al
heel onwaarschijnlijk, dat een van deze dingen
sou gebeuren. (Wordt vervolgd)
5Ó// DA 7 HET ONGERICHT ET1
JAT ER NU TEGENOlE DANkDiEF
TALLEN wordt OPGCTRFOEN.
MIJNHEER MACK EEN
zeu ETH\ MEVROUW flint;
WATIi EEN PE/UGHElDi-
COM/Té. ZE HFR/SEN Nu ZAP
DING HIER, WMRVAN MIJN
HEER MACK AAN'T HOOFD
iTAAT.