Tentoonstellingen te Londen
w^aal wm den dag
GROOTSCHE TRADITIE
DE KLEINE ANNIE EN HET
SPOOKHUIS
HET KAPERSNEST
h
De Luistervink
Alle abonné’s
DINSDAG 14 NOVEMBER
(Nadruk verboden)
Het K-J.M.V.-verbond
Stichtingsvergadering te Utrecht
Hertog als machinist
^33
Historische graftombe
geschonden
Achtereenvolgena exposeerden
Vlaanderen, Nederland,
Italië, Perzië en
Frankrijk
JOSEPH CONRAD
4
R
Het landgoed „Wijn
bergen**
I
Thans is Engeland zelf
aan de beurt
i Mysterie van
I de Westerkade
Rieten dak door ratten vernield
T?.
Bf het zwakke licht van het nachtlampje
zag ik, hoe de verschUning naar het bed gleed
en haar hand op het voorhoofd van mUn chef
legde. Toen klonk een kreet, zooals ik nog nim
mer vernomen had en die mü het bloed in de
aderen deed stollen. MUn chef was rechtop
gerezen en staarde met een vreeselljke uitdruk
king in z"n oogen naar het spook.
i
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
als
een
van
Dat .afspeelt in fier lijn.
ven
MARTIN BERDEN
INIIIIUIIl
een
den
R
i
eveneens
^3
levenslange gel
lies van beide
3
«Wordt vervolgd)
schaduw als Ralph het mij deed.
zelfs mlin moe-
ROMAN VAN
in Burlington House, het gebouw
Academy. ZU werd geopend In een
om
groot-
HET SCHOT DAT
JAAP OP HAAR
LOSTE HEEFT
ALLES BEDOR
VEN- ZE ZAL NU
WEI BINNENBOL
YENENZICHNieT
^LATENZ/EH
ZE ZAL fi/ET
komen; wezjjl-
\LEN HAAR NOOIT
OP DIE MANIER
l TE PAKKEN KRlJ-
rug. Er waren
gewoon men-
ge-
zlch
DAAR •ZUIPT NU AL DRIE AVON-
DEN IEMAND HIER ROND. IK ZAL
DAT VENSTER UTT NET SOUSTER-
REIUMAAREENS LOSNAKENEN
EEN NADER ONDERZOEK INSTELLEN
I
i
llillliine
riteerde me ook nog. Het leek me een onrecht
vaardigheid. dat zU in de groote wereld zou ko
men, naar Bath en Brighton zou gaan, den
prins-regent zou zien en de beroemde wedstrij
den te Hounslow Heath! Terwijl ik altijd een
boerenjongen moest blijven.
Dien avond was ik boven op mijn kamer en
keek naar mijn beeld in den grooten spiegel, ter
wijl ik me verwonderd afvroeg, of ik er nog zoo
onnoozel uitzag.
Plotseling hoorde Ik beneden de stem van
Rooksby roepen: „John!.... Zeg, John Kemp!
kom eens beneden!"
Verschrikt keerde ik mjj af van den spiegel
alsof ik betrapt was op een dwaasheid.
Rooksby stond onder aan de smalle trap en
klapte met zfjn zweep tegen zijn been.
Hij zei, dat hij me spreken moest en door den
tuin ging ik met hem mee, den muilen weg
langs de heuvels op, naar het Westen. Traag en
somber viel de avond: het was al donker in de
valleien tusschen de bruine heuvels. WU sloe
gen bij den boomgaard den hoek om.
„Ik weet wat je me vertellen wilt,” zei ik, ,Je
gaat trouwen met Veronica. Nu ja mijn zegen
heb je daarvoor niet noodig. Sommigen lui loopt
alles mee! En Ik.... Wat heb ik?!” Met gebo
gen hoofd liep Ralph voort.
„Luister eens, Ralph”, en ik pakte hem bij
zijn arm, .kun je me niet zeggen waar Car
los is? Dan ga ik hem achterna. Hij zou me
wat van de wereld kunnen laten zien.... HU
heeft het gezegd!”
Somber peinzend bleef Ralph voortloopen.
een tentoonstelling van hun kunst te Londen
praktisch onmogelijk, en bovendien om andere
tedenen ongewenscht.
Men dacht lang na. De groote schildersnaties,
op twee na, hadden haar beurt gehad. Die twee
naties waren thans uitgesloten. Wat moest men
doen? Welk land zou men thans het propagan
distische voordeel gunnen van een tentoonstel
ling in Burlington House? Welke natie zou in
1934 het Engelsche publiek ervan overtuigen dat
zij tot hooger prestaties, in staat is dan het
bouwen van oorlogsschepen, het gieten van ka
nonnen, bet houden van parades, en het zin
gen van lofliederen op zichzelf
En toen kwam iemand of) het denkbeeld:
Laat ons het Engelsche publiek eens toonen
wat Engeland gepresteerd heeft. Ook Engeland
kan wat propaganda in Engeland gebruiken.
Aldus werd besloten, en op 6 Januari zal In
Burlington House de grootste Engelsche kunst-
tentoonstellng geopend wprdep die ooit gehou
den is.
niiiiini DE HOOFDLETTER
Ik bleef aanhouden om Carlos’ adres.
„Carlos is de eenige. dien ik ken buiten de
omgeving hier! Bovendien heeft hü kennissen
in Indlë. Daar wou ik juist heen en hU zou me
aan den gang kunnen heliien. Je weet toch nog
wel, wat Tomas Castro zei....”
Rooksby stond plotseling stil. Driftig sloeg hU
de zweep tegen zjjn kaplaarzen. „Laat Carlos
naar de maan loopen en Castro erbü! Ik kom
nog eens tusschen hen beiden in de gevangenis
te zitten. Maar als je hun adres wilt weten....
ze zitten bU mij in de schuur!”
HU holde den heuvel op, en ik keek hem
stomverbaasd na.
Toen liep ik achter hem asm en bracht hem
terug: hU stond te stampvoeten en te vloeken.
„Ik verzeker je”, zei hU heftig, dat het een
verduiveld beroerde geschiedenis is! Die Castro
met zijn gezwam over Cuba is niets anders dan
een mislukte zeerooverEn Carlos is geen
haar beter! Ze gingen naar Liverpool om van
daar naar Jamaica over te steken en zUn daar
herkend als zeeroovers.
Het einde van alles was, dat Carlos en Castro
naar Londen vluchtten en vandaar naar de
schuur van Rooksby, achtervolgd door de gen
darmes.
Het bekende landgoed „Wijnbergen”, eigendom
van mej. Crommelin, op de grens van Diepen
veen en Olst, is aangekocht door de N.V. An-
kersmit’s Katoenfabrleken te Deventer.
Het landgoed bestaat uit zeer fraaie bosch- en
waterpartijen.
De groote letter legt het af,
In Duitschland wil men kleine,
Want als men t naar de letter
neemt.
De hertog van Saragossa, wiens geslacht se
dert achthonderd jaar tot de eerste van Span
je behoort, is een van die menschen wier
jeugddroom b.v. machinist of koetsier wor
den verwezenlijkt wordt. Deze hertog be
hoorde elgeulUk philosophic te studeeren, maar
hu bleef van de colleges weg en bezocht in het
geheim de spoorwegvakschool te Madrid. HU
werd eerst stoker, daarna machinist op een
locaalspoor en behoort thans tot de beste snel-
trein-machinlsten van Spanje. Daarom werd
hjj ook be'ast met de reis, die hü de moellijk-
ste van zün leven noemt: het vervoer van den
onttroonden koning en zUn gezin naar
Fransche grens.
Het rieten dak van een boerderij in de buurt van
Alkmaar vertoonde aan de binnenzijde groote gaten,
die door ratten werden veroorzaakt Ten einde raad
nam de eigenaar een proel met Rodent met het ge
volg dat hij 's morgens tal van doode ratten vond en
nadien geen rat meer heef» gehoord ol gezien. Eén
doosje Rodent heeft hem voor h nderden guldens
reparatiekosten gevrijwaard. Laat Uw eigendommen
niet door d t schadelijke ongedierte vernielen. Maak
voor goed een eind aan de rattenp aag door aanwen
ding van Rodent Het trekt ratten en muizen on
weerstaanbaar aan. Koop nog heden een enkele doos
k 30 ct of een dubbele doos k 90 ct en morgen zult
II van rat en muis bevrijd zijn. O. a. bij alle dro
gisten. Imp.Fa. B.”Melndersma - Den Haag. B 47
der ontlokte het een norschen glimlach Maar
Ralph bezorgde het moeilijke oogenblikken.
Hoe Carlos elgenlUk in ónze buurt gekomen
was. bleef een tamelijk mysterieuze kwestie.
Als Ralph het land had aan den Spanjaard,
dan deed hU er een eed op, dat Carlos iemand
vermoord of beroofd had. Een anderen keer ze!
hU dat het om politieke redenen was.
Maar ten slotte was Carlos een graag geziene
gast op het kasteel, en kon, wanneer hU het
wilde, zich .«raaf" laten noemen!
HU had ook nog iemand bU zich, die half zUn
vriend, half zUn bediende was. Een korte, gezet
te man. met een dichten baard, die zei. dat hU
onder Napoleon - in Spanje gediend had. ZUn
ééne arm was afgehouwen bU een charge van de
cavalerie, en met zUn houten hand placht hU
nu op zün borst te kloppen en plechtig te zeg
gen: ,J Tomas Castro!
HU was een Andalusiër.
Wat mU betreft toen ik over mUn eerste
verrassing heen was. had ik een grenzelooze ver
ering voor Carlos.
Veronica mocht hem óók graag, totdat hU ons
op een goeden dag vaarwel zei, en, gevolgd door
Tomas Castro, wegreed in de richting van Lon
den.
Ik had een hevig verlangen om met hem mee
te gaan, de wUde wereld in. die lokte aan alle
Zijden van ons lage heuvelland. Ge moet er aan
denken, dat Ik niets, absoluut niets van de we
reld wist. Ik was nooit verder geweest dan naar
de school In Canterbury, naar de markt in Hy-
the en naar de markt in Romney.
Waarom zoovele groot?
Wat onnut is, ook in het schrift,
Is waard, dat het verdwijne,
Het kost maar inkt en ’t staat perslot
Een beetje idioot.
In het hotel „Het Kasteel van Antwerpen" te
Utrecht vergaderden Zondag bestuur van en
afgevaardigden naar het Nationaal Verbond
der K.J.M V. In Nederland.
De voorzitter, de heer W. van der Schoot uit
Tilburg, heette vooral Breda als jongsten bond
welkom en sprak de hoop uit, dat in een vol
gende bijeenkomst ook Limburg in het verbond
welkom zou kunnen worden geheeten
Spr. deelde mede, dat door goedkeuring van
het Hoogwaardig Episcopaat het verbond ge
sticht is en dat nu het wachten nog is op de
KoninklUke goedkeuring. HU jreleveerde de'
schitterend geslaagde Rome-reis, een der eerste
daden van het verbond. Rector Timp wenschte
hU geluk met zUn benoeming tot algemeen mo
derator, waarna spr. dank bracht aan de eerste
leiders der Nationale Contact Commissie, spe
ciaal de heeren Mr. Bach, Dp. van Beurden en
Bergmans. Ook de orlëntatle-cursus Is op in
stigatie van het verbond in alle afdeelingen in
behandeling gekomen.
BU de ingekomen stukken was een brief van
het secretariaat van het Katholiek Gemeen-
schapsoord. Als gevolg van een bespreking zul
len de diocesane bonden de afdeelingen op dit
cultuur-centrum wijzen.
.De Haarlemsche Bond stelde voor om in 1934
een nationalen verbondsdag te houden car. daar
aan zoo mogelijk een nationalen tx>sturendag te
verbinden. Na eenige discussie, waarbU werd
aangedrongen op verdieping van de diocesane
bondsdagen, besloot de vergadering in den zo
mer van 1934 op een Zondag en Maandag na
tionale besturendagen te houden. De nationale
verbondsdag zal dan in 1935 als groote K.J.M.V.-
demonstratffe plaats vinden.
Besloten werd een uniforme inatallatic-plech--
tigheld samen te stellen.
Aangenomen werd de resolutie van den Haar-
lemschen bond, dat: Het nationaal verbond de
voorlichting op sociaal en economisch gebied
sterker zal propageeren en de mogeiUkheld zal
overwegen of en op welke wijze uiting moet
worden gegeven aan de richting, welke de KJ.
M.V. zal Inslaan bü de medewerking tot herstel
der maatschappelUke orde. De heer Lohman,
voorzitter van Haarlem, zette uiteen, hoe op de
laatste algemeene vergadering naar een daad
in deze richting gevraagd is. Naar aanleiding
daarvan Is het bestuur met de R. K. Staats
partij in conferentie gekomen en het staat wel
vast, dat in de komende maanden ervaren poli
tieke sprekers alle afdeelingen in het Haarlem
sche diocees zullen voorlichten.
Na-een uitvoerig debet over het politieke stre
ven van sommige jonge middenstanders werd
als antwoord op de resolutie bet volgende tele
gram aan den R. K. Middenstandsbond gezon-
De graftombe van veldmaarschalk Barclay
de Toly, op het kerkhof te Egervetse in Estland
is door dieven geschonden.
Een groote zilveren krans, welke in 1912 erop
was geplaatst, ter herdenking aan den slag van
Borodine en Napoleon’s terugtocht uit Rusland,
is door de dieven gestolen.
Om zich in het bezit van dezen krans te kun
nen stellen moesten de dieven in het binnenste
van de graftombe doordringen.
Maarschalk Barclay de Tolly, die van Schot-
sche afkomst is, was de bevelhebber van het
Russische leger in 1813 en door zün schitterende
strategie was hü de indirecte oorzaak van Na
poleon's nederlaag.
sen, wat er bulten zooal gebeurde. We hoorden
lange fluitsignalen in den nacht. En als we
toevallig menschen in onze schuren aantroffen,
deden we alsof we ze niet zagen. Dat was vei
liger! De smokkelaars zU noemden zich zelf
de „vrijhandelaars" waren even goed georga
niseerd om misdadigers naar het buitenland te
helpen, als «m verboden goederen in Engeland
binnen te halen.
Zoo kwam het. dat misdadigers van allerlei
slag, valsche munters en falsarissen, moorde
naars en Fransche spionnen, zich overdag ver
borgen in onzen hooiberg, totdat 's avonds op
den straatweg het bekende fluitsignaal gegeven
werd.
Ik, die erin was opgegroeid, vond dat alles
heel gewoon, maar mUn moeder wilde niet,
dat ik me er mee bemoeide.
ZU zal wel geweten hebben wat er te koop
was. Trouwens, al de landeigenaars in de buurt
wisten het.
Ralph hoorde wel tot een jongere generatie
en blufte soms, dat hU. desgevraagd, tegen lede
ren vrUhandelaar getuigen zou, maar als het er
op aankwam, zweeg hü ook. Ik heb er ten min
ste lange jaren niets van gehoord.
Carlos was gekomen en weer gegaan. en ik
benUdde hem om dat heengaan: dat geheim
zinnige heengaan naar verre, bandelooze avon
turen misschien ging hü wel naar Spanje,
waar oorlog was en revolutie!
Kort daarna vroeg Rooksby om de hand van
VeronicamUn moeder stemde toe. Veronica
wandelde rond met een gelukkig gezicht. Dat ir-
(/OEIE DENADe'DIE KERELS BE WO-
REN TOT DE BENDE EN ZE LOEREN
OP ME DICHTBIJ HET HUIS. TUSSCHEN
DE STRUIKEN. MAAR TOT WIE ZAL IK ME
WENDEN? IKHEB AL TE VEEL VERTEjjZ
LJEVE HEM EL, HOE ZAL DA T AFLOODEM1
den: „Het Nationaal Verbond der K.J.M.V., in
vergadeiing bijeen te Utrecht, sluit zich met vol
vertrouwen aan bü uw actie en verheugt zich
ten sterkste over het aan de regeering aange
boden urgentle-program"
- De penningmeester bracht vervolgens verslag
uit van Inkomsten en uitgaven van de voor
malige Nationale Contact Commissie. BU accla
matie werden tot leden van het verbondsbestuur
gekozen de herren W. van der Schoot, Tilburg,
'en J. Koopman, Amsterdam, resp. voorzitter en
secretaris-penningmeester.
De bond in het bisdom Den Bosch verzocht
een prijsvraag uit te schrUven voor een natio
naal bondslied. Utrecht stelde voor In leder
geval de woorden van het Haarlemsche lied Ivan
den heer W. van Willige) interdiocesaan te
maken. Met algemeene stemmen besloot de ver
gadering aldus. Over de toonzetting zal nader
beraden worden. Breda stelde voor een zang
bundel met riieuwe oorspronkelijke melodieën
en teksten in het leven te roepen. Er wordt ge
vraagd naar goede liederen. Daar zich meer af
gevaardigden voor deze gedachte verklaarden,
werd een zangbundeLcommlssie benoemd.
Op voorstel van Breda zal het bestuur in een
volgende vergadering met richting gevend werk
komen voor het seizoen 19341935.
Omtrent het orgaan „De Keten” weid mede
gedeeld. dat in alle afdeelingen correspondenten
zUn aangesteld, waardoor veel administratieve
moeilUkheden vermeden zullen worden.
BU de rondvraag vroeg de heer H. Engels,
afgevaardigde uit Haarlem, of het bondsbestuur
mede zou willen helpen, om het werkloosheids
vraagstuk der jonge middenstanders op te los
sen. Het verbond zou in contact moeten treden
met mlddenstandsbedrUven en een volledig
overzicht moeten hebben van beroep en domi
cilie van den werkzoekende. Deze zaak zal ern
stig bestudeerd worden. De heer Lohman (Haar
lem) wees er op. dat in de toekomst een Cen
traal Bureau der K.J.M.V. onontbeerlijk is.
Nadat nog eenige kleine voorstellen ter tafel
waren gebracht, sloot de voorzitter met een
enthousiast woord deze stichtingsvergadering
van het K.J M.V.-verbond.
Fcn revolutie, naar het heet,
ul.i./u vriuc, mijner
Z-L.Zif haakt steeds r;rr
Wat nooit veel goeds belooft.
Z In Duitschland fchter niet aldus,
«X A z-X, 3^ nA Ar, A A AJA
CIIKIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIUI
stelleer de
Alle Hchten op het geheele bovenhuis had
den we uitgedaan om het spook niet te ver
schrikken. Bovendien had mUn chef de elec-
trlsche Uchtleiding verbonden met den me
talen deurknop der slaapkamer
„We zullen eens zien, of het spook tegen een
flinken electirlschen schok bestand is,’ grin
nikte hU
Tot twaalf uur bleef alles stil, toen deden
zich eensklaps boven ons op den zolder vreemde
geluiden hooren. Duidelijk vernamen we het
gerammel van ketenen en onheilspellend gegil.
We waren onwillekeurig toch wel een beetje
onder den indruk en lagen muisstil in onze
schuilplaatsen.
Toen opeens hoorden we ook het sissend ge
luid, dat den vorigen avond mevrouw van
Uchelen verschrikt had en.... eenige oogen
blikken daarna werd de deur geopend en gleed
een witte gestalte naar binnen. De electrische
stroom had blUkbaar geen uitwerking gehad
BovennatuurlUke krachten deden zich dus
zeker gelden en de Invloed van het geheim
zinnige onbekende verlamde mijn ledematen.
Ook vanuit het bed klonk geen enkel geluid..
Angst en scl.rik maakten mij
machteloos en ik was niet in staat de revolver
af te schieten, die ik voor alle zekerheid mee
naar boven genomen had. Ook het spook Het
een kreet hooren, het keerde zich om en snelde
nog vlugger heen dan het gekomen was.
*t Duurde wel eenige minuten, vx>rdat we In
staat warefi ons te verroeren. M'n chef bleef
doodsbleek rechtop in bed zitten; dikke zweet
droppels parelden op zUn voorhoofd. EindelUk
was ik een beetje van den schrik hersteld en
op het bed toetredend, vroeg ik. met een poging
tot Ironie: „Hè, ouwe jongen, hoe is ’t er mee?
Heeft het spook je zoo van streek gebracht?"
„t Is ontzettend.... 1 is bovennatuurlUk,"
s
z
oude dame op te lossen.
Den volgenden avond zwierven we omstreeks
half twaalf langs de Westerkade. We belden
den kruidenier, die op den hoek woonde, uit
z’n bed. maakten hem onze kwaliteit als detec
tives bekend en verzochten langs zUn huis de
daken der Westerkade te mogen bereiken. Na
dat we hem het doel van onzen tocht hadden
uitgelegd en hem een bankbiljet van vUftlg gul
den als blUk van onze eerlUke bedoelingen had
den gegeven, stemde hU toe. Zonder ongevallen
bereikten we het dak van mevrouw van Uche
len's huls en stelden^>ns daar verdekt op.
Na een twintigtal minuten bleek ons echter,
dat onze aanwezigheid aldaar niet onopgemerkt
was gebleven. MogelUk dat de een of andere
dienstbode uit het raam van haar zolderkamer
naar buiten had gekekehen ons in verdachte
houding had opgemerkt. Hoe 't ook zU. we
zagen twee polltle-agenten behoedzaam over de
daken naar ons toesluipen.
„Probeer JU hun aandacht op jou te trékken.
Poser.” zei m'n chef, „dan zal ik trachten on
gemerkt door het zolderraam naar oinnen te
sluipen.
Ik deed zooals me verzocht wetd. <-'tond op
en zette het op een loopen. Onze list gelukte.
De twee agenten kwamen op mU' af en ik kon
bU mUn vlucht nog juist het hoofd van mijn
chef in het zolderraam zien verdwijnen.
Nu begon een wilde jacht, Telkens verborg ik
me achter een schoorsteen, sloop dan weer,op
handen en voeten, totdat ten laatste de agenten
mij door bedreiging met hun revolvers tot stil
stand dwongen.
De dienaren van de H. Hermandad kwamen
thans omzichtig nader. Opeens slaakte een
hunner een luiden kreet en viel achterover in
een dakgoot, terwijl de tweede onthutst en
verschrikt ter zUde staarde.
Ik keek ook in die richting en ontwaarde
toen een tooneel, dat zich zelden op een dak
zal hebben afgespeeld: mUn chef, die in iedere
hand een wit spook stevig te pakken hield,.
De geesten verweerden zich wanhopig, maar
waren toch niet in staat zich los te rukken en
mUn chef riep luid:
„Hei daar, agenten, help eens een handje!”
Agent no. 1 krabbelde uit de goot op en be
gaf zich, gevolgd door no. 2, eenlgszins aarze
lend en bevend, naar de vreemde verschUning,
terwUl ik me, zoo gauw ik Junaar kon, ÏU
het tweetal voegde.
De spoken waren nu spoedig ontmaskerd. Het
bleken een buurman van mevrouw van Uchelen
en zUn verloofde te zUn.
Het tweetal wenschte spoedig te trouwen,
maar.... kon geen woning vinden en had daar
om besloten de buurdame door spookverschij
ningen uit haar huls te jagen en de huur van
haar over te nemen, ’t Mysterieuze geval van
den eersten avond was nu tevens verklaard.
Er waren twee „spoken” en', terwUl het eene
langs de zoldertrap naar boven verdween, had
het andere zich niet zoo gauw uit de voeten
kunnen maken en was door de oude dame ont
dekt, toen ze zich omdraalde.
Zooals we reeds begrepen hadden, draalden
de „spoken" den hoofdschakelaar op zolder om,
zoodra zU het huis betraden, ten einde in het
donker veiHger te kunnen opereeren en was de
Uskoude hand nagebootst door een stuk U*.
dat ze in de hand hadden.
Toen het eene „spook” echter het hoofd van
mijn chef aanraakte en deze plotseling oprees,
was de .geest” geweldig geschrokken, doordat
hij in plaats van de oude dame een man voor
zich zag. In zUn schrik had hU toen het stuk
ijs op de trap laten vallen.
Op verzoek van mevrouw van Uchelen werd
het geval gesust. Nu was ze ons echter dank
baar. dat we op eigen gelegenheid het mysterie
van de Westerkade hadden opgelost.
en der grootste en belangrUkste
beurtenissen op kunstgebied welke
in het rUke en elndeloos-veelzUdige le
van Londen voorgedaan hebben, was de
tentoonstelling van Vlaamsche meesterwerken
der Royal
der eerste
Januaridagen van 1927. Vlaamsche musea en
kerken, openbare en particuliere kunstinstellin
gen in alle landen hadden ertoe bUgedxagen
in de zalen van het Academie-gebouw de
ste, volledigste en indrukwekkendste verzame
ling nationale kunst büeen te brengen, die
Londen ooit aanschouwd had. Tienduizenden en
tienduizenden defileerden in drie maanden tUds
langs den troon waarop het Vlaamsche g’enle
in al zUn glorie zetelde, en Engeland begon te
begrUpen hoe machtig-groot een klein volk zUn
kan, zelfs al is het in den staatsrechtelUken zin
van het woord niet eens een volk.
Aldus werd bUna zeven Jaren geleden
grootsche traditie ge^pren.
Twee jaren later voerde Nederland den scep
ter In Burlington House. Minder vertrouwd als
de Engelschen zUn met onze dan met de Vlaam
sche grootmeesters, van wie twee zoovele jaren
in en voor Engeland gewerkt hebben, kwam
voor hen de tentoonstelling van Nederlaudsche
kunst als een nog grooter en verrassender open
baring. Een klein land, en toch: als schilders-
ratle een grootere natie dan de Britten.
Op Nederland volgde Italië, overweldigend in
zUn voor het Engelsche gemoed bjjna exoti-
achen gloed en exotische mentaliteit. Madon
na’s en heiligen en engelen, geboren uit het hu-
welUk tusschen genie en geloof, deden de En
gelschen versteld staan over de bezielende
kracht van het katholiekebUgeloof
Na Italië zond Perzië de schatten van zUn
eeuwenouden beschavingsarbeid naar Londen.
Een volk. geesr.elUk zoo eindeloos ver van het
Westen afstaand, zoo geheel anders van levens
opvatting, moraal en Intellect, bleek niet min
der grootsch te scheppen dan Italië, Nederland
en Vlaanderen. Perzië aldus ontdekte men
te Londen moest andere en hoogere verdien
sten hebben d^npetroleum.
Ten slotte FrankrUks kunst! De allerhoogste
hoogten van voorgaame tentoonstellingen be
reikte deze wellicht niet, maar in haar geheel
was zU de indrukwekkendste van alle, doordat
alleen FrankrUk als schildersland geen inzin
kingen gehad heeft, en dus vUf eeuwen van
nimmer falend meesterschap kon toonen. Neen.
FrankrUk was zeker niet alleen een land van
vrekkige, klkvorsch-etende boeren, kanonnen-
fabriceerende groot-industrieelen en dubieuse
romanschrUvende auteurs!
„What next?” vroeg men zich af, toen ook
ne Fransche meesterwerken verpakt en naar
de Europeesche verzamelingen terug gezonden
werden. „Spanje of Duitschland?"
Men gaf Duitschland de beste kansen juist
omdat zUn schilderkunst, met uitzondering van
Holbein's werk, hier zeer slecht bekend is. En
ook omdat er politieke en andere redenen wa
ren om Duitschland langs dezen weg te „pous-
seeren”. Anderen meenden dat het land van
Goya, Murillo, El Greco en Velasquez niet na
dat van Holbein en Dürer mocht komen.
Zou het, in Januari 1934, Spaansch worden of
Duitsch?
Het één noch het ander, want de ontwikke
ling der gebeurtenissen in belde landen maakt
Onze hoeve lag aan den voet van bronsbe-
groeide heuvelen, vlak bU de Romeinsche heir
baan naar Canterbury: den klinkerweg: „dén
weg", noemden wU hem altUd.
Ralph’s landgoed lag aan de overzU van den
weg en de herders, die hun schapen op de heu
velen hoedden, zagen daar des nachts de schim
van een gestorven Rooksby. Die heette Sir Peter
en reed over de heuvelen langs de steengroeve
met zUn hoofd onder zUn arm.
Aan hem geloofde ik niet, maar ik geloofde
wel, dat het in de buurt van den grooten straat
weg krioelde van smokkelaars. Het is voor ie
mand van dezen tUd een onmogelUkheld zich
voor te stellen, welk een Invloed deze smokke
laars. dièr, in dien tUd. hadden! ZU waren de
macht waarvoor alles week!
ZU trokken in groote troepen door het land
en duldden niet, dat iemand zich met hun za
ken bemoeide. Kort te voren waren er soldaten
op hen afgestuurd, zU hadden ze bU het moe
ras in een fonneelen veldslag verslagen. Op den
dag dat ik wegging dat herinner ik me nog
goed konden we onzen vrachtwagen niet ge
bruiken, want de smokkelaars hadden ons mee
gedeeld. dat zU dien avond onze paarden noo
dig zouden hebben.
In die streek, waar toch al zooveelgeweld
dadigheden werden gepleegd, maakten zU de on
veiligheid nog grooter.
WU woonden vlak bU den straatweg, In het
middelpunt dus van hun bedrUvlgheid. Als het
donker werd, sloten we deuren en luiken. En als
we dan om den haard zaten, konden we wel gis-
S Het Duitsche volk staat op de bres,
f Het kookt en ziedt en bruist er.
Ben revolutie vindt er plaats
Op politiek terrein.
f En hevig kampt men tegen hen,
Die wroeten in het duister.
Btjv&irbeel'i in het oroot proces,
=-' Dat .afspeelt in fierlijn.
S'
I Fcn revolutie, naar het heet,
j Sneelt altijd ondermijner.
L Z'O haakt steeds naar verandering,
Wat nooit veel goeds belooft.
22 >7 1 en TinWfnhln», A
Men doet het daar iets fijner.
Geen hoofden rollen er on straat.
Maar letters met een hoofd!
i sidderde m’n chef. ..De electrische stroom had
geen invloed op de verschUningen de hand
die me aanraakte was Ijskoud
doode.”
Een rilling liep me langs den
dan toch nog dingen, die een
schenverstand niet kon bevatten L
„Zullen we ons onderzoek nog voortzetten?"
vroeg ik. „Of zuUen we maar Uever naar be
neden gaan?"
„Ga JU maar alleen, beste jongen.” kreeg
ik ten antwoord. ,Jk ga nu regelrecht naar
huis. Morgen zullen we verder zien.”
Ik ging naar de deur, greep den knop en
ontving een gevoellgen slag door m’n heele
lichaam. Op mU had de electrische stroom wél
z’n uitwerking!
BU het licht van het nachtkaarsje bracht ik
de leiding weer in orde en ging toen naar be
neden, waar ik mevrouw van Uchelen en haar
twee schoonzoons
in het donker
vond zitten.
..Goddank, dat
u nog leeft, mUn-
heer Poser,” klonk
de begroeting.
„Waar is uw
chef?”
„Die is naar huis gegaan. HU is eenlgszins
onder den indruk van den schrik.”
,Wat is er toch gebeurd? We hoorden zulk
vreeselUk gillen en dachten dat we u beiden
niet levend zouden terugzien. Toen die vreese-
Uke angstkreet klonk, wilden we het licht aan
draaien om te hulp te komen, maar de lamp
wilde niet aangaan, ’t Is allemaal zoo geheim
zinnig."
„Wilde het licht niet aangaan?” vroeg ik
en ging naar den schakelaar, dien ik omdraal
de. De kamer stond nu in ’t volle licht.
TegelUkertUd kwam er een idee bU me op.
„Waar is de hoofdschakelaar van de elec
trische leiding?” vroeg ik.
„Op den zolder,” klonk het verwonderde ant
woord
.En het spook is ook van den zolder ge
komen.” zei ik nadenkend. „Zou ’t nu te voren
den hoofdschakelaar hebben omgedraaid, vóór
dat het naar beneden afklom en den stroom
weer ingeschakeld hebben zoodra zUn bezoek
aan ons was afgeloopen? Daardoor zou ook
verklaard worden, waarom de aanraking van
den deurknop geen Invloed op de verschUning
heeft uitgeoefend.... Maar dit zUn toch rare
manieren voor een spook.”
MUn angst was nu veel verminderd en ik
snelde naar den zolder. Op de trap vond ik een
stukje üs, dat de geest bU z’n vlucht blUkbaar
had laten vallen en dat hU misscnlen in z’n
hand gehouden had, toen hU mUn chef aan
raakte. Op den zolder ontdekte ik echter niets
verdachts. Er was slechts één raam en dit was
door een bout stevig afgesloten. Verder was
de zolder slechts te bereiken langs de trap, die
naar beneden voerde en langs een brandgang,
die, zooals ik kon constateeren, met de zolders
der belendende perceeleu in verbinding stond.
Ik besloot, den volgenden avond speciaal aan
den zolder mUn aandacht te wuden en ont
grendelde daartoe het venster.
- Vervolgens ging ik weder naar beneden om
aan mevrouw van Uchelen mUn verder plan
de campagne te ontvouwen. Ik stuitte echter
op de besliste tegenwerking van de oude dame.
ZU was niet van ’t idee af te brengen, dat er
bovennatuurlUke krachten aan ’t werk waren,
waartegen men beter deed niet te reageeren.
„En bovendien,” zei ze, „als de spokerU niet
door een werkelUken geest wordt uitgeoefend,
welk doel zou men dan hebben om mij daar
mee schrik aan te jagen? Gestolen is er niets,
ofschoon het spook er gelegenheid genoeg toe
gehad heeft en vUanden bezit ik niet
MUn tegenwerpingen baatten niet. Mevrouw
van Uchelen betaalde mU m’n honorarium en
wees mUn aanbod tot verdere gratis-hulpver-
leening beslist af, er bUvoegend. dat zU reeds
binnen enkele dagen zou verhuizen om 4>U een
van haar dochters haar intrek te nemen. Tot
zoo lang zou ze op de le etage nlUven slapen,
bewaakt door haar beide schoonzoons.
We lieten de zaak er echter niet bU rusten.
Onze eer was er mee gemoeid en we besloten
Kort voor de verloving van Ralph en Vero
nica verloren de Spanjaarden hun lomantisch
waas. Plotseling stond het echte, groote avon
tuur voor me. Ik maakte kennis met Carlos
Rlego! Ge kunt u niet voorstenen. wat dat voor
mü was.
Ralph Rooksby was heel geschikt voor me. HU
nam me mee naar het kasteel, waar ik kennis
maakte met zUn belde achternichtjes die voor
het huishouden zorgden. Ralph was werkelUk
geschikt, maar ik haatte hem bUna om zUn
vriendelUkheid en ik verheugde me er wel wat
over, toen hU óók eens Jaloersch werd....
jaloersch op Carlos Rlego.
Carlos met «i'n donker uiterlUk en zün prach
tige gestalte! HU stelde Ralph evenzeer in de
schaduw als Ralph het mü deed, en Carlos
had heel wat meer van de wereld gezien dan
Ralph.
HU had een on-Engelsch soort humor, die
hem telkens zün waardigheid deed prUseeven.
Dat amuseerde Veronica erg «n zelte miin moe-
on dit blad zijn Ingevolge de verzekertngsvoorwaarden tegen f 9bU levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door f bUeen ongeval met f 9C(l bU verlies van een hand f 1 9C oU verlies van een f C() bU een breuk van f Aft bü verlies van
ongevallen verzekerd voor een der volgenae ultkeerlrgen 3 OUUU.~ verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen f doodelljken afloop f een voet of een oog f A duim of wijsvinger f DU»~been of arm f TV." anderen vinger
P) leek en bevend zat de oude dame op den
rx rand van haar stoel, toen ze ons het ver
haal van de spookverschünlng had veiteld.
Ze was anders, volgens hen die haar kenden,
voor geen klein geruchtje vervaard, maar nü
zag ze ons met een angstige en hulpelooze uit
drukking in de oogen, aan.
Reeds zes Jpren bewoonde mevrouw de Wed.
Van Uchelen het bovenhuis aan de Wester
kade, zonder dat zich daar ooit bovennatuur-
lUke verschünselen hadden geopenbaard. Twee
dagen geleden had ze echter op den zolder, die
boven haar slaapkamer gelegen was, gerommel
van ketenen en afgrüselUke geluiden gehoord
en den volgenden nacht, omstreeks 12 uur had
den zich deze geluiden herhaald. Kort daarna
dienzelfden nacht, hoorde ze een eigenaardig
sissend geluld en direct daarop werd de deur
van haaF'siaapkamer opengeworpen en zag de
oude dame een in t wit gekieede verschUning,
die dreigend de rechterhand ophief en even
plotseling weer verdween
Zoodra ze van den eersten schrik bekomen
was. snelde de krasse vrouw de verschUning na
en ze zag het spook toen verdwünen langs de
zoldertrap. Ze staarde het een oogenbllk na.
keerde zich om en.... ontwaarde het spook
weer bü den Ingang van haar slaapkamer. Dit
was, zelfs voor deze vrouw vol geestkracht, te
veel. Ze verloor het bewustzijn en toen ze weer
bijkwam, was de verschUning verdwenen. Met
den meesten nadruk ontkende mevrouw van
Uchelen, dat ze gedroomd had. Ze had zich
dien avond zeer laat ter ruste begeven en was
nauwelijks in bed. toen de vreemde geluiden
op den zolder haar oor reeds troffen.
Wij m'n chef en ik die de oude dame
als particuliere detectives over 't geval geraad
pleegd had. besloten des avonds om 11 uur in
het huis aan d« Westerkade aanwezig te zün
Mevrouw van Uchelen werd in gezelschap van
haar twee schoonzoons op de le eta^é achter
gelaten. terwül wü een verdieping hooger. naar
de slaapkamer gingen, waar mün chef zich in
het bed verborg en ik mü onder de tafel in-
TJA,MAAR JAAP WIST
\NIET OAT ZJJ HET
6ELD A EBENOMEN
EN ERGENS ANDERS
VERSTOPT HAD
HU DACHT DAT. ALS
ZU UIT DEN WEG GE
RUIMD WAS NIEMAND
VERDER IETS VANDIfa
i HOL ZOU WETEN A