Tentoonstellingen te Londen w^aal wm den dag GROOTSCHE TRADITIE DE KLEINE ANNIE EN HET SPOOKHUIS HET KAPERSNEST h De Luistervink Alle abonné’s DINSDAG 14 NOVEMBER (Nadruk verboden) Het K-J.M.V.-verbond Stichtingsvergadering te Utrecht Hertog als machinist ^33 Historische graftombe geschonden Achtereenvolgena exposeerden Vlaanderen, Nederland, Italië, Perzië en Frankrijk JOSEPH CONRAD 4 R Het landgoed „Wijn bergen** I Thans is Engeland zelf aan de beurt i Mysterie van I de Westerkade Rieten dak door ratten vernield T?. Bf het zwakke licht van het nachtlampje zag ik, hoe de verschUning naar het bed gleed en haar hand op het voorhoofd van mUn chef legde. Toen klonk een kreet, zooals ik nog nim mer vernomen had en die mü het bloed in de aderen deed stollen. MUn chef was rechtop gerezen en staarde met een vreeselljke uitdruk king in z"n oogen naar het spook. i AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL als een van Dat .afspeelt in fier lijn. ven MARTIN BERDEN INIIIIUIIl een den R i eveneens ^3 levenslange gel lies van beide 3 «Wordt vervolgd) schaduw als Ralph het mij deed. zelfs mlin moe- ROMAN VAN in Burlington House, het gebouw Academy. ZU werd geopend In een om groot- HET SCHOT DAT JAAP OP HAAR LOSTE HEEFT ALLES BEDOR VEN- ZE ZAL NU WEI BINNENBOL YENENZICHNieT ^LATENZ/EH ZE ZAL fi/ET komen; wezjjl- \LEN HAAR NOOIT OP DIE MANIER l TE PAKKEN KRlJ- rug. Er waren gewoon men- ge- zlch DAAR •ZUIPT NU AL DRIE AVON- DEN IEMAND HIER ROND. IK ZAL DAT VENSTER UTT NET SOUSTER- REIUMAAREENS LOSNAKENEN EEN NADER ONDERZOEK INSTELLEN I i llillliine riteerde me ook nog. Het leek me een onrecht vaardigheid. dat zU in de groote wereld zou ko men, naar Bath en Brighton zou gaan, den prins-regent zou zien en de beroemde wedstrij den te Hounslow Heath! Terwijl ik altijd een boerenjongen moest blijven. Dien avond was ik boven op mijn kamer en keek naar mijn beeld in den grooten spiegel, ter wijl ik me verwonderd afvroeg, of ik er nog zoo onnoozel uitzag. Plotseling hoorde Ik beneden de stem van Rooksby roepen: „John!.... Zeg, John Kemp! kom eens beneden!" Verschrikt keerde ik mjj af van den spiegel alsof ik betrapt was op een dwaasheid. Rooksby stond onder aan de smalle trap en klapte met zfjn zweep tegen zijn been. Hij zei, dat hij me spreken moest en door den tuin ging ik met hem mee, den muilen weg langs de heuvels op, naar het Westen. Traag en somber viel de avond: het was al donker in de valleien tusschen de bruine heuvels. WU sloe gen bij den boomgaard den hoek om. „Ik weet wat je me vertellen wilt,” zei ik, ,Je gaat trouwen met Veronica. Nu ja mijn zegen heb je daarvoor niet noodig. Sommigen lui loopt alles mee! En Ik.... Wat heb ik?!” Met gebo gen hoofd liep Ralph voort. „Luister eens, Ralph”, en ik pakte hem bij zijn arm, .kun je me niet zeggen waar Car los is? Dan ga ik hem achterna. Hij zou me wat van de wereld kunnen laten zien.... HU heeft het gezegd!” Somber peinzend bleef Ralph voortloopen. een tentoonstelling van hun kunst te Londen praktisch onmogelijk, en bovendien om andere tedenen ongewenscht. Men dacht lang na. De groote schildersnaties, op twee na, hadden haar beurt gehad. Die twee naties waren thans uitgesloten. Wat moest men doen? Welk land zou men thans het propagan distische voordeel gunnen van een tentoonstel ling in Burlington House? Welke natie zou in 1934 het Engelsche publiek ervan overtuigen dat zij tot hooger prestaties, in staat is dan het bouwen van oorlogsschepen, het gieten van ka nonnen, bet houden van parades, en het zin gen van lofliederen op zichzelf En toen kwam iemand of) het denkbeeld: Laat ons het Engelsche publiek eens toonen wat Engeland gepresteerd heeft. Ook Engeland kan wat propaganda in Engeland gebruiken. Aldus werd besloten, en op 6 Januari zal In Burlington House de grootste Engelsche kunst- tentoonstellng geopend wprdep die ooit gehou den is. niiiiini DE HOOFDLETTER Ik bleef aanhouden om Carlos’ adres. „Carlos is de eenige. dien ik ken buiten de omgeving hier! Bovendien heeft hü kennissen in Indlë. Daar wou ik juist heen en hU zou me aan den gang kunnen heliien. Je weet toch nog wel, wat Tomas Castro zei....” Rooksby stond plotseling stil. Driftig sloeg hU de zweep tegen zjjn kaplaarzen. „Laat Carlos naar de maan loopen en Castro erbü! Ik kom nog eens tusschen hen beiden in de gevangenis te zitten. Maar als je hun adres wilt weten.... ze zitten bU mij in de schuur!” HU holde den heuvel op, en ik keek hem stomverbaasd na. Toen liep ik achter hem asm en bracht hem terug: hU stond te stampvoeten en te vloeken. „Ik verzeker je”, zei hU heftig, dat het een verduiveld beroerde geschiedenis is! Die Castro met zijn gezwam over Cuba is niets anders dan een mislukte zeerooverEn Carlos is geen haar beter! Ze gingen naar Liverpool om van daar naar Jamaica over te steken en zUn daar herkend als zeeroovers. Het einde van alles was, dat Carlos en Castro naar Londen vluchtten en vandaar naar de schuur van Rooksby, achtervolgd door de gen darmes. Het bekende landgoed „Wijnbergen”, eigendom van mej. Crommelin, op de grens van Diepen veen en Olst, is aangekocht door de N.V. An- kersmit’s Katoenfabrleken te Deventer. Het landgoed bestaat uit zeer fraaie bosch- en waterpartijen. De groote letter legt het af, In Duitschland wil men kleine, Want als men t naar de letter neemt. De hertog van Saragossa, wiens geslacht se dert achthonderd jaar tot de eerste van Span je behoort, is een van die menschen wier jeugddroom b.v. machinist of koetsier wor den verwezenlijkt wordt. Deze hertog be hoorde elgeulUk philosophic te studeeren, maar hu bleef van de colleges weg en bezocht in het geheim de spoorwegvakschool te Madrid. HU werd eerst stoker, daarna machinist op een locaalspoor en behoort thans tot de beste snel- trein-machinlsten van Spanje. Daarom werd hjj ook be'ast met de reis, die hü de moellijk- ste van zün leven noemt: het vervoer van den onttroonden koning en zUn gezin naar Fransche grens. Het rieten dak van een boerderij in de buurt van Alkmaar vertoonde aan de binnenzijde groote gaten, die door ratten werden veroorzaakt Ten einde raad nam de eigenaar een proel met Rodent met het ge volg dat hij 's morgens tal van doode ratten vond en nadien geen rat meer heef» gehoord ol gezien. Eén doosje Rodent heeft hem voor h nderden guldens reparatiekosten gevrijwaard. Laat Uw eigendommen niet door d t schadelijke ongedierte vernielen. Maak voor goed een eind aan de rattenp aag door aanwen ding van Rodent Het trekt ratten en muizen on weerstaanbaar aan. Koop nog heden een enkele doos k 30 ct of een dubbele doos k 90 ct en morgen zult II van rat en muis bevrijd zijn. O. a. bij alle dro gisten. Imp.Fa. B.”Melndersma - Den Haag. B 47 der ontlokte het een norschen glimlach Maar Ralph bezorgde het moeilijke oogenblikken. Hoe Carlos elgenlUk in ónze buurt gekomen was. bleef een tamelijk mysterieuze kwestie. Als Ralph het land had aan den Spanjaard, dan deed hU er een eed op, dat Carlos iemand vermoord of beroofd had. Een anderen keer ze! hU dat het om politieke redenen was. Maar ten slotte was Carlos een graag geziene gast op het kasteel, en kon, wanneer hU het wilde, zich .«raaf" laten noemen! HU had ook nog iemand bU zich, die half zUn vriend, half zUn bediende was. Een korte, gezet te man. met een dichten baard, die zei. dat hU onder Napoleon - in Spanje gediend had. ZUn ééne arm was afgehouwen bU een charge van de cavalerie, en met zUn houten hand placht hU nu op zün borst te kloppen en plechtig te zeg gen: ,J Tomas Castro! HU was een Andalusiër. Wat mU betreft toen ik over mUn eerste verrassing heen was. had ik een grenzelooze ver ering voor Carlos. Veronica mocht hem óók graag, totdat hU ons op een goeden dag vaarwel zei, en, gevolgd door Tomas Castro, wegreed in de richting van Lon den. Ik had een hevig verlangen om met hem mee te gaan, de wUde wereld in. die lokte aan alle Zijden van ons lage heuvelland. Ge moet er aan denken, dat Ik niets, absoluut niets van de we reld wist. Ik was nooit verder geweest dan naar de school In Canterbury, naar de markt in Hy- the en naar de markt in Romney. Waarom zoovele groot? Wat onnut is, ook in het schrift, Is waard, dat het verdwijne, Het kost maar inkt en ’t staat perslot Een beetje idioot. In het hotel „Het Kasteel van Antwerpen" te Utrecht vergaderden Zondag bestuur van en afgevaardigden naar het Nationaal Verbond der K.J.M V. In Nederland. De voorzitter, de heer W. van der Schoot uit Tilburg, heette vooral Breda als jongsten bond welkom en sprak de hoop uit, dat in een vol gende bijeenkomst ook Limburg in het verbond welkom zou kunnen worden geheeten Spr. deelde mede, dat door goedkeuring van het Hoogwaardig Episcopaat het verbond ge sticht is en dat nu het wachten nog is op de KoninklUke goedkeuring. HU jreleveerde de' schitterend geslaagde Rome-reis, een der eerste daden van het verbond. Rector Timp wenschte hU geluk met zUn benoeming tot algemeen mo derator, waarna spr. dank bracht aan de eerste leiders der Nationale Contact Commissie, spe ciaal de heeren Mr. Bach, Dp. van Beurden en Bergmans. Ook de orlëntatle-cursus Is op in stigatie van het verbond in alle afdeelingen in behandeling gekomen. BU de ingekomen stukken was een brief van het secretariaat van het Katholiek Gemeen- schapsoord. Als gevolg van een bespreking zul len de diocesane bonden de afdeelingen op dit cultuur-centrum wijzen. .De Haarlemsche Bond stelde voor om in 1934 een nationalen verbondsdag te houden car. daar aan zoo mogelijk een nationalen tx>sturendag te verbinden. Na eenige discussie, waarbU werd aangedrongen op verdieping van de diocesane bondsdagen, besloot de vergadering in den zo mer van 1934 op een Zondag en Maandag na tionale besturendagen te houden. De nationale verbondsdag zal dan in 1935 als groote K.J.M.V.- demonstratffe plaats vinden. Besloten werd een uniforme inatallatic-plech-- tigheld samen te stellen. Aangenomen werd de resolutie van den Haar- lemschen bond, dat: Het nationaal verbond de voorlichting op sociaal en economisch gebied sterker zal propageeren en de mogeiUkheld zal overwegen of en op welke wijze uiting moet worden gegeven aan de richting, welke de KJ. M.V. zal Inslaan bü de medewerking tot herstel der maatschappelUke orde. De heer Lohman, voorzitter van Haarlem, zette uiteen, hoe op de laatste algemeene vergadering naar een daad in deze richting gevraagd is. Naar aanleiding daarvan Is het bestuur met de R. K. Staats partij in conferentie gekomen en het staat wel vast, dat in de komende maanden ervaren poli tieke sprekers alle afdeelingen in het Haarlem sche diocees zullen voorlichten. Na-een uitvoerig debet over het politieke stre ven van sommige jonge middenstanders werd als antwoord op de resolutie bet volgende tele gram aan den R. K. Middenstandsbond gezon- De graftombe van veldmaarschalk Barclay de Toly, op het kerkhof te Egervetse in Estland is door dieven geschonden. Een groote zilveren krans, welke in 1912 erop was geplaatst, ter herdenking aan den slag van Borodine en Napoleon’s terugtocht uit Rusland, is door de dieven gestolen. Om zich in het bezit van dezen krans te kun nen stellen moesten de dieven in het binnenste van de graftombe doordringen. Maarschalk Barclay de Tolly, die van Schot- sche afkomst is, was de bevelhebber van het Russische leger in 1813 en door zün schitterende strategie was hü de indirecte oorzaak van Na poleon's nederlaag. sen, wat er bulten zooal gebeurde. We hoorden lange fluitsignalen in den nacht. En als we toevallig menschen in onze schuren aantroffen, deden we alsof we ze niet zagen. Dat was vei liger! De smokkelaars zU noemden zich zelf de „vrijhandelaars" waren even goed georga niseerd om misdadigers naar het buitenland te helpen, als «m verboden goederen in Engeland binnen te halen. Zoo kwam het. dat misdadigers van allerlei slag, valsche munters en falsarissen, moorde naars en Fransche spionnen, zich overdag ver borgen in onzen hooiberg, totdat 's avonds op den straatweg het bekende fluitsignaal gegeven werd. Ik, die erin was opgegroeid, vond dat alles heel gewoon, maar mUn moeder wilde niet, dat ik me er mee bemoeide. ZU zal wel geweten hebben wat er te koop was. Trouwens, al de landeigenaars in de buurt wisten het. Ralph hoorde wel tot een jongere generatie en blufte soms, dat hU. desgevraagd, tegen lede ren vrUhandelaar getuigen zou, maar als het er op aankwam, zweeg hü ook. Ik heb er ten min ste lange jaren niets van gehoord. Carlos was gekomen en weer gegaan. en ik benUdde hem om dat heengaan: dat geheim zinnige heengaan naar verre, bandelooze avon turen misschien ging hü wel naar Spanje, waar oorlog was en revolutie! Kort daarna vroeg Rooksby om de hand van VeronicamUn moeder stemde toe. Veronica wandelde rond met een gelukkig gezicht. Dat ir- (/OEIE DENADe'DIE KERELS BE WO- REN TOT DE BENDE EN ZE LOEREN OP ME DICHTBIJ HET HUIS. TUSSCHEN DE STRUIKEN. MAAR TOT WIE ZAL IK ME WENDEN? IKHEB AL TE VEEL VERTEjjZ LJEVE HEM EL, HOE ZAL DA T AFLOODEM1 den: „Het Nationaal Verbond der K.J.M.V., in vergadeiing bijeen te Utrecht, sluit zich met vol vertrouwen aan bü uw actie en verheugt zich ten sterkste over het aan de regeering aange boden urgentle-program" - De penningmeester bracht vervolgens verslag uit van Inkomsten en uitgaven van de voor malige Nationale Contact Commissie. BU accla matie werden tot leden van het verbondsbestuur gekozen de herren W. van der Schoot, Tilburg, 'en J. Koopman, Amsterdam, resp. voorzitter en secretaris-penningmeester. De bond in het bisdom Den Bosch verzocht een prijsvraag uit te schrUven voor een natio naal bondslied. Utrecht stelde voor In leder geval de woorden van het Haarlemsche lied Ivan den heer W. van Willige) interdiocesaan te maken. Met algemeene stemmen besloot de ver gadering aldus. Over de toonzetting zal nader beraden worden. Breda stelde voor een zang bundel met riieuwe oorspronkelijke melodieën en teksten in het leven te roepen. Er wordt ge vraagd naar goede liederen. Daar zich meer af gevaardigden voor deze gedachte verklaarden, werd een zangbundeLcommlssie benoemd. Op voorstel van Breda zal het bestuur in een volgende vergadering met richting gevend werk komen voor het seizoen 19341935. Omtrent het orgaan „De Keten” weid mede gedeeld. dat in alle afdeelingen correspondenten zUn aangesteld, waardoor veel administratieve moeilUkheden vermeden zullen worden. BU de rondvraag vroeg de heer H. Engels, afgevaardigde uit Haarlem, of het bondsbestuur mede zou willen helpen, om het werkloosheids vraagstuk der jonge middenstanders op te los sen. Het verbond zou in contact moeten treden met mlddenstandsbedrUven en een volledig overzicht moeten hebben van beroep en domi cilie van den werkzoekende. Deze zaak zal ern stig bestudeerd worden. De heer Lohman (Haar lem) wees er op. dat in de toekomst een Cen traal Bureau der K.J.M.V. onontbeerlijk is. Nadat nog eenige kleine voorstellen ter tafel waren gebracht, sloot de voorzitter met een enthousiast woord deze stichtingsvergadering van het K.J M.V.-verbond. Fcn revolutie, naar het heet, ul.i./u vriuc, mijner Z-L.Zif haakt steeds r;rr Wat nooit veel goeds belooft. Z In Duitschland fchter niet aldus, «X A z-X, 3^ nA Ar, A A AJA CIIKIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIUI stelleer de Alle Hchten op het geheele bovenhuis had den we uitgedaan om het spook niet te ver schrikken. Bovendien had mUn chef de elec- trlsche Uchtleiding verbonden met den me talen deurknop der slaapkamer „We zullen eens zien, of het spook tegen een flinken electirlschen schok bestand is,’ grin nikte hU Tot twaalf uur bleef alles stil, toen deden zich eensklaps boven ons op den zolder vreemde geluiden hooren. Duidelijk vernamen we het gerammel van ketenen en onheilspellend gegil. We waren onwillekeurig toch wel een beetje onder den indruk en lagen muisstil in onze schuilplaatsen. Toen opeens hoorden we ook het sissend ge luid, dat den vorigen avond mevrouw van Uchelen verschrikt had en.... eenige oogen blikken daarna werd de deur geopend en gleed een witte gestalte naar binnen. De electrische stroom had blUkbaar geen uitwerking gehad BovennatuurlUke krachten deden zich dus zeker gelden en de Invloed van het geheim zinnige onbekende verlamde mijn ledematen. Ook vanuit het bed klonk geen enkel geluid.. Angst en scl.rik maakten mij machteloos en ik was niet in staat de revolver af te schieten, die ik voor alle zekerheid mee naar boven genomen had. Ook het spook Het een kreet hooren, het keerde zich om en snelde nog vlugger heen dan het gekomen was. *t Duurde wel eenige minuten, vx>rdat we In staat warefi ons te verroeren. M'n chef bleef doodsbleek rechtop in bed zitten; dikke zweet droppels parelden op zUn voorhoofd. EindelUk was ik een beetje van den schrik hersteld en op het bed toetredend, vroeg ik. met een poging tot Ironie: „Hè, ouwe jongen, hoe is ’t er mee? Heeft het spook je zoo van streek gebracht?" „t Is ontzettend.... 1 is bovennatuurlUk," s z oude dame op te lossen. Den volgenden avond zwierven we omstreeks half twaalf langs de Westerkade. We belden den kruidenier, die op den hoek woonde, uit z’n bed. maakten hem onze kwaliteit als detec tives bekend en verzochten langs zUn huis de daken der Westerkade te mogen bereiken. Na dat we hem het doel van onzen tocht hadden uitgelegd en hem een bankbiljet van vUftlg gul den als blUk van onze eerlUke bedoelingen had den gegeven, stemde hU toe. Zonder ongevallen bereikten we het dak van mevrouw van Uche len's huls en stelden^>ns daar verdekt op. Na een twintigtal minuten bleek ons echter, dat onze aanwezigheid aldaar niet onopgemerkt was gebleven. MogelUk dat de een of andere dienstbode uit het raam van haar zolderkamer naar buiten had gekekehen ons in verdachte houding had opgemerkt. Hoe 't ook zU. we zagen twee polltle-agenten behoedzaam over de daken naar ons toesluipen. „Probeer JU hun aandacht op jou te trékken. Poser.” zei m'n chef, „dan zal ik trachten on gemerkt door het zolderraam naar oinnen te sluipen. Ik deed zooals me verzocht wetd. <-'tond op en zette het op een loopen. Onze list gelukte. De twee agenten kwamen op mU' af en ik kon bU mUn vlucht nog juist het hoofd van mijn chef in het zolderraam zien verdwijnen. Nu begon een wilde jacht, Telkens verborg ik me achter een schoorsteen, sloop dan weer,op handen en voeten, totdat ten laatste de agenten mij door bedreiging met hun revolvers tot stil stand dwongen. De dienaren van de H. Hermandad kwamen thans omzichtig nader. Opeens slaakte een hunner een luiden kreet en viel achterover in een dakgoot, terwijl de tweede onthutst en verschrikt ter zUde staarde. Ik keek ook in die richting en ontwaarde toen een tooneel, dat zich zelden op een dak zal hebben afgespeeld: mUn chef, die in iedere hand een wit spook stevig te pakken hield,. De geesten verweerden zich wanhopig, maar waren toch niet in staat zich los te rukken en mUn chef riep luid: „Hei daar, agenten, help eens een handje!” Agent no. 1 krabbelde uit de goot op en be gaf zich, gevolgd door no. 2, eenlgszins aarze lend en bevend, naar de vreemde verschUning, terwUl ik me, zoo gauw ik Junaar kon, ÏU het tweetal voegde. De spoken waren nu spoedig ontmaskerd. Het bleken een buurman van mevrouw van Uchelen en zUn verloofde te zUn. Het tweetal wenschte spoedig te trouwen, maar.... kon geen woning vinden en had daar om besloten de buurdame door spookverschij ningen uit haar huls te jagen en de huur van haar over te nemen, ’t Mysterieuze geval van den eersten avond was nu tevens verklaard. Er waren twee „spoken” en', terwUl het eene langs de zoldertrap naar boven verdween, had het andere zich niet zoo gauw uit de voeten kunnen maken en was door de oude dame ont dekt, toen ze zich omdraalde. Zooals we reeds begrepen hadden, draalden de „spoken" den hoofdschakelaar op zolder om, zoodra zU het huis betraden, ten einde in het donker veiHger te kunnen opereeren en was de Uskoude hand nagebootst door een stuk U*. dat ze in de hand hadden. Toen het eene „spook” echter het hoofd van mijn chef aanraakte en deze plotseling oprees, was de .geest” geweldig geschrokken, doordat hij in plaats van de oude dame een man voor zich zag. In zUn schrik had hU toen het stuk ijs op de trap laten vallen. Op verzoek van mevrouw van Uchelen werd het geval gesust. Nu was ze ons echter dank baar. dat we op eigen gelegenheid het mysterie van de Westerkade hadden opgelost. en der grootste en belangrUkste beurtenissen op kunstgebied welke in het rUke en elndeloos-veelzUdige le van Londen voorgedaan hebben, was de tentoonstelling van Vlaamsche meesterwerken der Royal der eerste Januaridagen van 1927. Vlaamsche musea en kerken, openbare en particuliere kunstinstellin gen in alle landen hadden ertoe bUgedxagen in de zalen van het Academie-gebouw de ste, volledigste en indrukwekkendste verzame ling nationale kunst büeen te brengen, die Londen ooit aanschouwd had. Tienduizenden en tienduizenden defileerden in drie maanden tUds langs den troon waarop het Vlaamsche g’enle in al zUn glorie zetelde, en Engeland begon te begrUpen hoe machtig-groot een klein volk zUn kan, zelfs al is het in den staatsrechtelUken zin van het woord niet eens een volk. Aldus werd bUna zeven Jaren geleden grootsche traditie ge^pren. Twee jaren later voerde Nederland den scep ter In Burlington House. Minder vertrouwd als de Engelschen zUn met onze dan met de Vlaam sche grootmeesters, van wie twee zoovele jaren in en voor Engeland gewerkt hebben, kwam voor hen de tentoonstelling van Nederlaudsche kunst als een nog grooter en verrassender open baring. Een klein land, en toch: als schilders- ratle een grootere natie dan de Britten. Op Nederland volgde Italië, overweldigend in zUn voor het Engelsche gemoed bjjna exoti- achen gloed en exotische mentaliteit. Madon na’s en heiligen en engelen, geboren uit het hu- welUk tusschen genie en geloof, deden de En gelschen versteld staan over de bezielende kracht van het katholiekebUgeloof Na Italië zond Perzië de schatten van zUn eeuwenouden beschavingsarbeid naar Londen. Een volk. geesr.elUk zoo eindeloos ver van het Westen afstaand, zoo geheel anders van levens opvatting, moraal en Intellect, bleek niet min der grootsch te scheppen dan Italië, Nederland en Vlaanderen. Perzië aldus ontdekte men te Londen moest andere en hoogere verdien sten hebben d^npetroleum. Ten slotte FrankrUks kunst! De allerhoogste hoogten van voorgaame tentoonstellingen be reikte deze wellicht niet, maar in haar geheel was zU de indrukwekkendste van alle, doordat alleen FrankrUk als schildersland geen inzin kingen gehad heeft, en dus vUf eeuwen van nimmer falend meesterschap kon toonen. Neen. FrankrUk was zeker niet alleen een land van vrekkige, klkvorsch-etende boeren, kanonnen- fabriceerende groot-industrieelen en dubieuse romanschrUvende auteurs! „What next?” vroeg men zich af, toen ook ne Fransche meesterwerken verpakt en naar de Europeesche verzamelingen terug gezonden werden. „Spanje of Duitschland?" Men gaf Duitschland de beste kansen juist omdat zUn schilderkunst, met uitzondering van Holbein's werk, hier zeer slecht bekend is. En ook omdat er politieke en andere redenen wa ren om Duitschland langs dezen weg te „pous- seeren”. Anderen meenden dat het land van Goya, Murillo, El Greco en Velasquez niet na dat van Holbein en Dürer mocht komen. Zou het, in Januari 1934, Spaansch worden of Duitsch? Het één noch het ander, want de ontwikke ling der gebeurtenissen in belde landen maakt Onze hoeve lag aan den voet van bronsbe- groeide heuvelen, vlak bU de Romeinsche heir baan naar Canterbury: den klinkerweg: „dén weg", noemden wU hem altUd. Ralph’s landgoed lag aan de overzU van den weg en de herders, die hun schapen op de heu velen hoedden, zagen daar des nachts de schim van een gestorven Rooksby. Die heette Sir Peter en reed over de heuvelen langs de steengroeve met zUn hoofd onder zUn arm. Aan hem geloofde ik niet, maar ik geloofde wel, dat het in de buurt van den grooten straat weg krioelde van smokkelaars. Het is voor ie mand van dezen tUd een onmogelUkheld zich voor te stellen, welk een Invloed deze smokke laars. dièr, in dien tUd. hadden! ZU waren de macht waarvoor alles week! ZU trokken in groote troepen door het land en duldden niet, dat iemand zich met hun za ken bemoeide. Kort te voren waren er soldaten op hen afgestuurd, zU hadden ze bU het moe ras in een fonneelen veldslag verslagen. Op den dag dat ik wegging dat herinner ik me nog goed konden we onzen vrachtwagen niet ge bruiken, want de smokkelaars hadden ons mee gedeeld. dat zU dien avond onze paarden noo dig zouden hebben. In die streek, waar toch al zooveelgeweld dadigheden werden gepleegd, maakten zU de on veiligheid nog grooter. WU woonden vlak bU den straatweg, In het middelpunt dus van hun bedrUvlgheid. Als het donker werd, sloten we deuren en luiken. En als we dan om den haard zaten, konden we wel gis- S Het Duitsche volk staat op de bres, f Het kookt en ziedt en bruist er. Ben revolutie vindt er plaats Op politiek terrein. f En hevig kampt men tegen hen, Die wroeten in het duister. Btjv&irbeel'i in het oroot proces, =-' Dat .afspeelt in fierlijn. S' I Fcn revolutie, naar het heet, j Sneelt altijd ondermijner. L Z'O haakt steeds naar verandering, Wat nooit veel goeds belooft. 22 >7 1 en TinWfnhln», A Men doet het daar iets fijner. Geen hoofden rollen er on straat. Maar letters met een hoofd! i sidderde m’n chef. ..De electrische stroom had geen invloed op de verschUningen de hand die me aanraakte was Ijskoud doode.” Een rilling liep me langs den dan toch nog dingen, die een schenverstand niet kon bevatten L „Zullen we ons onderzoek nog voortzetten?" vroeg ik. „Of zuUen we maar Uever naar be neden gaan?" „Ga JU maar alleen, beste jongen.” kreeg ik ten antwoord. ,Jk ga nu regelrecht naar huis. Morgen zullen we verder zien.” Ik ging naar de deur, greep den knop en ontving een gevoellgen slag door m’n heele lichaam. Op mU had de electrische stroom wél z’n uitwerking! BU het licht van het nachtkaarsje bracht ik de leiding weer in orde en ging toen naar be neden, waar ik mevrouw van Uchelen en haar twee schoonzoons in het donker vond zitten. ..Goddank, dat u nog leeft, mUn- heer Poser,” klonk de begroeting. „Waar is uw chef?” „Die is naar huis gegaan. HU is eenlgszins onder den indruk van den schrik.” ,Wat is er toch gebeurd? We hoorden zulk vreeselUk gillen en dachten dat we u beiden niet levend zouden terugzien. Toen die vreese- Uke angstkreet klonk, wilden we het licht aan draaien om te hulp te komen, maar de lamp wilde niet aangaan, ’t Is allemaal zoo geheim zinnig." „Wilde het licht niet aangaan?” vroeg ik en ging naar den schakelaar, dien ik omdraal de. De kamer stond nu in ’t volle licht. TegelUkertUd kwam er een idee bU me op. „Waar is de hoofdschakelaar van de elec trische leiding?” vroeg ik. „Op den zolder,” klonk het verwonderde ant woord .En het spook is ook van den zolder ge komen.” zei ik nadenkend. „Zou ’t nu te voren den hoofdschakelaar hebben omgedraaid, vóór dat het naar beneden afklom en den stroom weer ingeschakeld hebben zoodra zUn bezoek aan ons was afgeloopen? Daardoor zou ook verklaard worden, waarom de aanraking van den deurknop geen Invloed op de verschUning heeft uitgeoefend.... Maar dit zUn toch rare manieren voor een spook.” MUn angst was nu veel verminderd en ik snelde naar den zolder. Op de trap vond ik een stukje üs, dat de geest bU z’n vlucht blUkbaar had laten vallen en dat hU misscnlen in z’n hand gehouden had, toen hU mUn chef aan raakte. Op den zolder ontdekte ik echter niets verdachts. Er was slechts één raam en dit was door een bout stevig afgesloten. Verder was de zolder slechts te bereiken langs de trap, die naar beneden voerde en langs een brandgang, die, zooals ik kon constateeren, met de zolders der belendende perceeleu in verbinding stond. Ik besloot, den volgenden avond speciaal aan den zolder mUn aandacht te wuden en ont grendelde daartoe het venster. - Vervolgens ging ik weder naar beneden om aan mevrouw van Uchelen mUn verder plan de campagne te ontvouwen. Ik stuitte echter op de besliste tegenwerking van de oude dame. ZU was niet van ’t idee af te brengen, dat er bovennatuurlUke krachten aan ’t werk waren, waartegen men beter deed niet te reageeren. „En bovendien,” zei ze, „als de spokerU niet door een werkelUken geest wordt uitgeoefend, welk doel zou men dan hebben om mij daar mee schrik aan te jagen? Gestolen is er niets, ofschoon het spook er gelegenheid genoeg toe gehad heeft en vUanden bezit ik niet MUn tegenwerpingen baatten niet. Mevrouw van Uchelen betaalde mU m’n honorarium en wees mUn aanbod tot verdere gratis-hulpver- leening beslist af, er bUvoegend. dat zU reeds binnen enkele dagen zou verhuizen om 4>U een van haar dochters haar intrek te nemen. Tot zoo lang zou ze op de le etage nlUven slapen, bewaakt door haar beide schoonzoons. We lieten de zaak er echter niet bU rusten. Onze eer was er mee gemoeid en we besloten Kort voor de verloving van Ralph en Vero nica verloren de Spanjaarden hun lomantisch waas. Plotseling stond het echte, groote avon tuur voor me. Ik maakte kennis met Carlos Rlego! Ge kunt u niet voorstenen. wat dat voor mü was. Ralph Rooksby was heel geschikt voor me. HU nam me mee naar het kasteel, waar ik kennis maakte met zUn belde achternichtjes die voor het huishouden zorgden. Ralph was werkelUk geschikt, maar ik haatte hem bUna om zUn vriendelUkheid en ik verheugde me er wel wat over, toen hU óók eens Jaloersch werd.... jaloersch op Carlos Rlego. Carlos met «i'n donker uiterlUk en zün prach tige gestalte! HU stelde Ralph evenzeer in de schaduw als Ralph het mü deed, en Carlos had heel wat meer van de wereld gezien dan Ralph. HU had een on-Engelsch soort humor, die hem telkens zün waardigheid deed prUseeven. Dat amuseerde Veronica erg «n zelte miin moe- on dit blad zijn Ingevolge de verzekertngsvoorwaarden tegen f 9bU levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door f bUeen ongeval met f 9C(l bU verlies van een hand f 1 9C oU verlies van een f C() bU een breuk van f Aft bü verlies van ongevallen verzekerd voor een der volgenae ultkeerlrgen 3 OUUU.~ verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen f doodelljken afloop f een voet of een oog f A duim of wijsvinger f DU»~been of arm f TV." anderen vinger P) leek en bevend zat de oude dame op den rx rand van haar stoel, toen ze ons het ver haal van de spookverschünlng had veiteld. Ze was anders, volgens hen die haar kenden, voor geen klein geruchtje vervaard, maar nü zag ze ons met een angstige en hulpelooze uit drukking in de oogen, aan. Reeds zes Jpren bewoonde mevrouw de Wed. Van Uchelen het bovenhuis aan de Wester kade, zonder dat zich daar ooit bovennatuur- lUke verschünselen hadden geopenbaard. Twee dagen geleden had ze echter op den zolder, die boven haar slaapkamer gelegen was, gerommel van ketenen en afgrüselUke geluiden gehoord en den volgenden nacht, omstreeks 12 uur had den zich deze geluiden herhaald. Kort daarna dienzelfden nacht, hoorde ze een eigenaardig sissend geluld en direct daarop werd de deur van haaF'siaapkamer opengeworpen en zag de oude dame een in t wit gekieede verschUning, die dreigend de rechterhand ophief en even plotseling weer verdween Zoodra ze van den eersten schrik bekomen was. snelde de krasse vrouw de verschUning na en ze zag het spook toen verdwünen langs de zoldertrap. Ze staarde het een oogenbllk na. keerde zich om en.... ontwaarde het spook weer bü den Ingang van haar slaapkamer. Dit was, zelfs voor deze vrouw vol geestkracht, te veel. Ze verloor het bewustzijn en toen ze weer bijkwam, was de verschUning verdwenen. Met den meesten nadruk ontkende mevrouw van Uchelen, dat ze gedroomd had. Ze had zich dien avond zeer laat ter ruste begeven en was nauwelijks in bed. toen de vreemde geluiden op den zolder haar oor reeds troffen. Wij m'n chef en ik die de oude dame als particuliere detectives over 't geval geraad pleegd had. besloten des avonds om 11 uur in het huis aan d« Westerkade aanwezig te zün Mevrouw van Uchelen werd in gezelschap van haar twee schoonzoons op de le eta^é achter gelaten. terwül wü een verdieping hooger. naar de slaapkamer gingen, waar mün chef zich in het bed verborg en ik mü onder de tafel in- TJA,MAAR JAAP WIST \NIET OAT ZJJ HET 6ELD A EBENOMEN EN ERGENS ANDERS VERSTOPT HAD HU DACHT DAT. ALS ZU UIT DEN WEG GE RUIMD WAS NIEMAND VERDER IETS VANDIfa i HOL ZOU WETEN A

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1933 | | pagina 9