De gunsteling van de Bernis
J
DIAMANT
r
IVO ROL
mr
ludter sandy. daar koht
IEMAND DE TRAP OP. ZA ZOUDE
DEUR VOOR GEENMHU0EN
WILLEN OPEN MAKENW/E
KAN DA T ZOO LAAT JN OEN
9
v^iAaal uan den dag
lilIJ
ONBEWAAKT
CASANOVA’S WERK
DE KLEINE ANNIE EN HET SPOOKHUIS
7
HET KAPERSNEST
NOOIT WAS ER
zuiverder en heerlijker
bak- en braadvet dan
Braadvet
Bak
en
Alle abonné’s
peüedurfandsche Jandjiasta
^°z>/
KlOP'
-^op!
DONDERDAG 16 NOVEMBER
l
stichten
Het „financieel genie**
Verdwenen in midden-
Azië
Mgr. Marella naar Tokio
Vrouwen in het Turk-
sche leger
Feestdag in Venetië
'4
Graaf Mazzaglia Cutelli
i.
Een goed
zaakje
JOSEPH CONRAD
Onderhoud met dr. Ambolt van de
Sven Hedin-expeditie
_Ik.... ze vermoorden de agenten toch niet?”
Een herdenking te»
Rome
Hoe Lodewyk XV aan geld kwam
om een militaire school te
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
I
HEMEL
waf/
>-
Sim iitiiiiiiiiiiiiintiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiniiiiiiiii
zei
mee
(United Press)
0/
77.
45 ct« p. pond - 22} ct* p. haN pond
4
I
VERXX HOOFDSTUK
(Woedt vervolgd).
f
1/
r
zich 500 menschen, die wilden zien, hoe hü te
rechtgesteld werd. Dit bleek echter een misver
stand bü de massa te zijn, want zijn bezoekers
deden hem niets, maar lieten hem rustig ver
der trekken. Te Chotan werd later voor den
Zweedschen onderzoeker zelfs een militaire pa
rade gehouden en de regeerlng aldaar hielp hem
met geld en andere benoodlgdheden. Toen de
autoriteiten hem verzochten een getuigenis te
willen geven voor de Engelsche regeerlng over
de goede behandeling, die hij er had genoten,
zag dr. Ambolt kans een particuliere mededee-
llng in den brief te smokkelen, waardoor de
buitenwereld het eerste teeken van leven van
hem ontving. Pas op 16 Augustus van dit jaar
bereikte hij Leh in Kleln-Tlbet. waar hü voor
het eerst weer in het bereik van een telegraaf
kantoor was en zijn eerste telegrammen kon
verzenden.
Oraaf Mazzaglia Cutelli, de bekende geluiden
imitator. die het grootste deel der geluiden voor
de filmindustrie in Hollywood verzorgt, vertoeft
op het oogenbllk in ons land en zal Zaterdag
middag. te ongeveer 3.15 uur, eenlge proeven van
zijn kunnen voor de K RO.-microfoon demon-
streeren, os hoe het mogelijk is de meest ver
schillende dierengeluiden voort te brengen, zon
der een ander middel dan de menschelfjke stem.
DOOS 20 CT.- TUBE 35 cn 60 CT.
De geest der eeuw ia veranderd: alle dingen
heben zich grondig gewijzigd, dat een mensch
haast niet meer gelooven kan aan de r-alltelt
van zjjn vroeger bestaan. Maar ik herinner aM
nog. hoe ik op dat moment mijn hart ontdekte
iets, dat ik in mijn borst voelde klopper «n
bonzen, zóó. dat ik er bijna ziek van werd. Ver
dere bijzonderheden ben Ik vergeten.
ROMAN VAN
iHIHHIIIUIMIIHflIMIIIIIIIIIIlillllllllllHllllllltUlllllUIIIUIlUtUIUIlA
Senoritai (knak) 5 cent
cent
cent
8 cent
ROME, 15 Nov. Mgr. Marella is heden naar
Oenua vertrokken, om met de ..Conte di 8a-
voja” naar Tokio te reizen, waar Lij den post
zal innemen van Apostolisch Delegaat Op het
station waren aanwezig Z.Em. Kardinaal Fuma-
sini-Biondl en de Japanse!» ambassadeur, als
mede Japanse!» studenten van het college der
Propaganda Fide.
Mgr. Marella zal tijdens zijn reis eenlge dagen
in Washington verblijven.
Rangsley was riep: „Vooruit! nu hierheen!"
Na een verward gedrang werd het stiller om
ons. We schenen een hobbeligipad af te dalen.
Rangsley had gecommandeerd; „We hebben hier
genoeg menschen! De rest moet nu weg!” en
de hoefslag van zware paarden verwijderde zich
van ons. Eindelijk hielden we halt en Rangsley,
die vlak bü mU stond, beval met scherpe stem:
..Jullie, gendarmen en jij, John Kemp
we zullen jullie hier op den rand van de eeu
wigheid leggen, boven de oude steengroeve. Als
je loslaat, val je honderd voet loodrecht naar
beneden. We zullen jullie de beenen vastbinden
en je aan je vingers ophangen. Als je lang ge
noeg hangt, bidt dan maar goed! Maak wat
voort, jongens!”
Een van de gendarmes begon te jammeren:
„Daar zul je voor hangen.... voor hangen!”
Wat mij betreft, het was of ik droomde.
„Jack!" zei ik, ,.je zult toch niet....”
„Och. dat komt in orde”, fluisterde de stem.
.Hou nu stil! Het komt in orde!” Toen keerde
de stem zich van mijn oor en riep: „Nu, zijn jul
lie ermee klaar? Als ik drie zeg
„Kom mee!” zei Rangsley en trok me niet bij
zonder hardhandig op den weg. die vijf treden
lager lag. „t Is maar een grap!” snauwde hij.
.Ken grappige les voor die twee klabakken!..
Hoor ze eens janken! Als ze loslaten vallen ze
tien voet diep!”
We gingen een paar passen den weg af; dui
delijk hoorde ik de stemmen der gendarmen,
die om hulp jammerden.
praatte hij toch Spaansch.... we hebben In elk
geval iets voor onze moeite. HU zal gehangen
worden, diir wil ik....”
Ver boven ons klonk een roep, daarna een
verward gedrulsch van stemmen. De maan ging
op; de wolken hadden plots een zilveren glans.
Een ruiter reed behoedzaam op ons toe. HU had
een lange cape om, met een kraag, die tot de
ooren stond.
„Wat is er?” riep hü. toen hU ons tot op een
meter of tien was genaderd.
De gendarmen gaven geen antwoord. De haan
van een pistool klikte.
„In naam des konlngs!” riep Llllywhite.
.Kom van dien knol af en help ons! We hebben
een gevangene."
Sarcastisch floot de ruiter tusschen zUn tan
den door. Toen begon hU te roepen zijn stem
weerklonk langs den heuvel „Hallo! Hallo!”
Een echo klonk terug: .Hallo! Halla-o-o!” Toen
het geluld van meer stemmen. Het paard
stond stil, met gebogen kop; de ruiter draalde
zich in het zadel om. „Gendarmen!" riep hU-
.Politie! Kom eens gauw, jongens! Schiet op!
Die zullen wU eens hebben IPolitiePo
litie!....”
WU hoorden het draven van zware paarden
naderen.
.Daar zitten we!” gromde Llllywhite. „Dat
verd.... Kent!"
Thoms hield mU nog altUd stevig bU den
kraag. Een troep ruiters naderde als een on
heilspellende wolk.
ROME, 15 Nov. Het 75-Jarlg bestaan van het
LatUnsch-Amerlkaansch priester-college, dat op
21 November wordt herdacht, zal met verschil
lende plechtigheden worden gevierd. Op het
program staat os. een diner, waartoe alle Zuld-
Amerikaansche diplomaten zUn uitgenoodlgd.
De H. Vader heeft door Kardinaal Pacelli zUn
gelukwenschen doen^oekomen
(United Press)
(Korte Inhoud van het voorafgaande
John Kemp een Engelachman uit Kent,
ontmoet op Jamaica in de woning van
Don Ramon. Carlos Rlego. met wie hU
menig avontuur heeft beleefd. Kemp heeft
Rlego vroeger leeren kennen door den ver
loofde van zijn zuster Veronica. Ralph
Rooksby. Bij een achtervolging door de
gendarmen vinden Carlos en ziln metgezel
een schuilplaats bl| Rooksbv. Bil een be
zoek aan Carlos werd Kemp gearresteerd)
De mogelijkheid Is gerezen dat vrouwen In
het Turksche leger zullen worden opgenomen,
als gevolg van een opmerking van den president
der republiek Mustapha Kemal, bü een bezoek
aan de vrouwelijke studenten van de Umveiel-
teit te Istanboel.
„Ge wenscht eens afgevaardigde te worden,”
zelde hU aan een der vrouwelUke studenten.
„Waarom neemt ge dan geen dienst lq het
leger?”
Deze opmerking heeft in het land opzien
gebaard en men meent, dat de president voor
nemens is, naar Russisch voorbeeld, een vrou
wen-regiment op te richten.
Militaire autoriteiten hebben als hun meenlng
te kennen gegeven, dat vrouwen, zooal niet
bU het eigenlUke leger, dan toch wel bü de
hulptroepen kunnen worden toegelaten.
AVOND JUN?
WA T e>P TEE KENT DA T.
SANDY? SANDY MAAKTE
NOG NOOIT ZOO'N ORUME,
HET MOET EEN &EKEN0È
VAN HEM ZUN. ->
L MAAR. WIE'
„Jack Rangsley!” snikte ik. „Laat ze me niet
ophangen. U weet, dat ik geen spion ben. Laat
ze me niet ophangen. Jack!"
..Hou Je mond!" snauwde hU jn begon een
Ingestudeerde redevoering te houden, waarin hU
de gendarmen verwenschte en dreigde, dat hü
ons aan onze vingernagels over den rand van
de steengroeve zou hangen, met onze beenen
vastgebonden. BUval en protesten weerklon
ken; tenslotte werd men het eens. Rangsley liet
zich van zUn paard glUden.
„Blinddoekenjongens!” riep hü. terwül hü
me vastgreep en heftig rondsleurde.
„Verzet je niet!” fluisterde hU me in m’n oor.
Z’n zijige handschoen streek koel over mün oog
leden. BU mijn achterhoofd warden handen aan
een knoop. „JU hoeft niet bang te zUn”, zei hü
nog eens. Het rumoer van stemmen hield plot
seling op. „Nu jongens, vooruit!”
Een stem, die me bekend voorkwam, zei luid
hun wachtwoord en toen, op zachteren toon:
„Wat is er aan de hand?” Een ander antwoord
de: „Rooksby? Sir Ralph!" Scherp viel de eer
ste Stem in de rede: „Geen namen nul Ik ver
lang absoluut niet naar de galg!”
De hand liet m’n arm los; de stoet stond een
oogenbllk stil. Ik hoorde gefluister.
Toen riep een stem, die ik nog niet had ge
hoord: .Kleed ze uit tot op het hemd! We moe
ten ze ultkleeden! Dat is het beste!”
Ik hoorde gebrom en een kreet: „Jullie ver
móórden ons toch niet?” Somber, met een neus
geluid antwoordde iemand: „Dat doen we ze
ker!” .Weer een ander ik geloof, dat het
De gendarmen begonnen te overleggen, wat
«Ij moesten doen. Thoms wou vluchten over het
Teld. Maar Llllywhite was niet gebouwd voor
een snelle vlucht. Bovendien kende hü de streek
niet en beschouwde de vrUhandelaars als boe
mannen.
JZij zullen wel van ons afblUven”, bromde Lll
lywhite. „We hebben een bevel.... in naam des
konlngs....” HU Het het licht van zUn lantaarn
doelloos in de richting van den heuvel vallen.
„In elk geval,” begon hü weer, dezen vogel
hebben we geknipt. Al is hU geen Spanjaard.
hU weet er toch alles van. Ik heb hem gehoord.
H|) kan wel Kemp heeten, maar daarginds
Evenalj elk jaar, zal ook thans op den 2lsten
November te Venetië het feest van de .Madon
na della Salute” worden gevierd. Dit feest,
waarvoor jaarlijks deelnemers uit geheel Italië
naar de Dogestad trekken, vindt zUn oorsprong
in een gelofte uit het jaar 1576, toen Venetië
door een fatale epidemie werd geteisterd. Het
herdenkingsfeest is vooral daarom zoo fraai van
aspect, omdat voor deze gelegenheid steeds een
speciale brug over het Canal Grande wordt
geslagen, waarover de bedevaartgangers voor
een groot gedeelte in nationale of regionale
kleederdracht zich naar de votlefkerk be
geven. Des avonds worden de oevers van het
kanaal met gekleurde lampions verlicht.
.Heen, neen!” antwoordde hü- .Dat kunnen
we niet doen! Konden we t maar! Maar ze zou
den ons het vuur te na aan de schenen leggen!”
We begonnen den heuvel af te dalen. Uit da
groeve klonk een schreeuw: .Help! Help! In
Gods naam! Ik kan!....” Daarna een doffe
kreet en een plof. Toen dezelfde geluiden nog
eens.
.Dat is ’n goede les!” zei Rangsley grimmig.
„Kom mee! ze zün m»sr tien voet gevallen. Ze
hingen niet boven de groeve. X Is in orde; dat
verzeker ik je!”
Zoo uitte zich de wreede humor der smokke
laars. Ieder, die hun onwelkom was, en die ze
niet zonder al te bedenkehjke gevolgen konden
vermoorden, plachten ze over den rand van een
ondiepen kuil te hangen, onder de verzekering
dat hU boven een of anderen afgrond hing. De
ongelukkige slachtoffers doorstonden dan alle
doodsangsten, tot ze loslieten; en meestal kwa
men ze nooit meer in onze streek terug.
Zoolang wij óverwegen hebben,
Waarbij het woordje onbewaakt,
l» ’t noodtg vóór ze te passeeren.
Dat men een overwigtng maakt.
Met onbewaakte overwegen
Kan men nog niet goed overweg,
Want daag’lijks lees je de berichten
Van onvoorzichtigheid en pech.
Kerst uitzien schijnt hier niet te
wegen,
Men overweegt.... maar dan te laat.
Je loopt een trein niet van de sokken,
Maar krijgt het zelve ièr te kwaad!
Ken mensch moet voor zich zelven
waken.
Wanneer een ander het niet doet
Juist waakzaamheid en op je hoede
Ontwikkelt steeds den meesten spoed!
Bij onbewaakte overwegen.
Die gij passeert, denk: nu waak ik!
Want hier juist loeren de gevolgen
Van ‘t onbewaakte..... oogenbllk!
MARTIN BKRDKN
(Nadruk verboden)
ziet toch, dat je m’n paard schichtig maakt!
Nu jongens, komen jullie er maar eens bU!”
In een onregelmatigen halven cirkel kwamen
de paaiden om ons; plomp als zakken koren, lie
ten de ruiters zich er af vallen. Iemand greep
de lantaarn en liet het licht op ons schUnen. Ik
hoorde allerlei stemmen, verward door elkaar.
MUn naam werd ook genoemd.
,4a. ik ben John Kemp.... John Kemp!”
riep ik.
„Wat moet u hier bU de gendarmen?” vroeg
een stem.
Het rumoer hield niet op veertig of vUftig
stemmen hoorde ik wel. De gendarmen werden
vastgegrepen. Ik ook. Ik kon me onmogelUk ver.
staanbaar maken; een vuist sloeg op mün wang.
„Hang ze op!” schreeuwde er een, „ze hebben
mün neef ook gehangen. Alle drie moeten aan
de galg! De moeder van Kemp is niet te ver
trouwen. HU is een verklikker. Hang ze maar
op!”
Ik werd op m|jn knieën gesleurd en toen voor
uit geduwd. Daarna lieten ze me liggen en gin
gen op Llllywhite af. Ik stootte tegen een groot
rustig boerenpaard.
De verwarring duurde voort; een gebiedende
stem riep:
.Hou je stil. Idioten! Hou je mond....l”
Een ander schreeuwde: .Duister naar Jack
Rangsley! Luister naar hem!” Toen was hei
stil. Een der mannen stak bU de lantaarn een
toorts aan. Een flakkerend licht bescheen het
rgewoel van gezichten, lichamen, paardekonoen,
jioe die lantaarn weg!” beval de ruiter. .Je jen de rustige boomkruinen daarboven.
het plan van Casanova dat hU niet eens kan
laten zien, omdat het niet bestaat, met alge-
meene stemmen aan, zooals zU het pjan van
Cal&abigl eerder met algemeene stemmen ver
worpen had.
I Calsablgi woont al tien jaren te ParUs en
gelooft niet langer aan het plan voor een
loterU. dat hU al herhaaldelUk bU den Minister
aanbeval, maar waaraan nog nooit eenlge aan
dacht geschonken werd. ZUn broer, een voor-
treffelUke wiskundige en de ontwerper van het
plan, woont bU hem in. HU lUdt aan een soort
lepra en kan zich moellUk in het openbaar
vertoonen. Het is daarom dat de wiskundige
zUn jongeren broer de loterU aan den Minister
1 liet voorleggen.
1 Beide broers hooren van Casanova en begrij
pen wat voor een gevaarlUk concurrent hu is-
ZU vragen hem bU hen te komen dineeren.
Casanova neemt dit gaarne aan. Wat toch zou
er van zUn hoog bezongen plan terecht komen
wanneer hU de hulp van een bekwaam wiskun
dige miste? HU zegt dat echter niet en doet
erg uit de hoogte. Casanova spreekt over al zUn
relaties, over De Bernis, ov^r den Hertog van
Cholseul, over Madame de Pompadour. En hU
bereikt als steeds zün doel. De gebroeders Cal-
sabigi laten aan hem gaarne de leiding der
onderneming over en smeeken met hem
te mogen werken.
Casanova krUgt zes bureaux der konlnklUke
loterU. HU verkoopt er vUf voor twee-duizend
.Jivres” per stuk. Het zesde opent hU in de
rue Salnt-Denls. Aan zUn kamerknecht ver
trouwt hu de leiding er van toe. zelf strUkt hU
vler-dulzend .Jivres” salaris op. Voor de eerste
trekking incasseert hU veertlg-dulzend .livres”
waarvan hU er zeventlen-dulzend aan de prijs
winnaars moet uitbetalen. HU is weer rük. ZUn
zakken zUn zwaar van het geld. HU houdt een
eigen koets, gaat naar de opera, bezoekt de
beste salons.
In totaal zUn er bU de eerste trekking voor
twee millloen livres” loten verkocht. De staat
verdient zes honderd duizend „llvres".
En de militaire school bloeit. VUf-honderd
spruiten van verarmde adelhjke families worden
er kosteloos onderwezen in den wapenhandel.
Een kind dat op het oogenbllk nog niet ge
boren is. zal er als jonge man eens de geheimen
leeren kennen der krUgskunde. En hU zal se
goed leeren kennen, hU zal ze alle leeren
kennen.
WU spreken van Napoleon Buonaparte.
een kleinen borg moeten stellen, sooals u reeds
in de annonce heeft gelezen. Die borgstortlng
heeft een tweeledig doel. Ten eerste dient se tot
zekerheid voor mU; maar in de tweede plaats
beteekent ze een goede kapltaalsbelegging voor
u. Er wordt u namelUk een rente uitgekeerd van
negen procent.”
Meneer Wood hapte naar adem en zUn oogen
glansden begeerlg.
.Hoeveel moet ik borgstellen,” vroeg hü haas
tig.
Grant glimlachte.
„Ik had gedacht ongeveer tweehonderd pond
sterling,” zei hU. ..maar als u meer geld wilt
storten heb ik er niets tegen.”
Meneer Wood rekende uit.
„Mag Ik.... eh. vUfhonderd pond storten?”
vroeg hü. „U begrUpt tegen negen procent be
teekent dat.
„In orde.” besliste de heer Grant, waaron
Wood ’n cheque
boekje te voor-
ichljn haalde en
sen cheque invul
de. „Het is pre
cies alles wat ik
heb kunnen bU-
eensparen,”
oen Casanova uit de gevangenis van
Venetië ontsnapte en in Januari 1757 zUn
toevlucht zocht te ParUs, was hU twee-
sn-dertig jaar oud. had hü geen cent op zak
en beschikte hU zelfs niet over kleeren, waarin
hü zich vertoonen kon. Maar hü bezat durf en
Wist zün kansen uit te buiten.
Te ParUs is er maar een op wlen hü rekenen
kan en die in staat is om hem vooruit te hel
pen: de Minister van Buitenlandse!» Zaken
De Bemls. dien hü te Venetië heeft gekend als
Gezant van den Franschen konlng. HU gaat
dadelük naar palais Bourbon, wordt hartelük
ontvangen en de Minister beloofde hem alles
wat HU wil Casanova moet zün dramatische
ontvluchting te boek stellen en krUgt honderd
«louls”.
Een week later is zün garderobe weer in orde
en heeft hü een uitvoerig verhaal, dat meer
boeiend dan waar is, van zün ontsnapping uit
de gevangenis van Venetië klaar. De Bernls
laat het manuscript circuleeren In de hoogste
kringen, geeft fantastische verhalen ten beste
over zün beschermeling, en drie weken later
reeds is Casanova de gast van den Hertog de
Cholseul. die hem aan Mad. de Pompadour
voorstelt en aan De Boulogne, den .surlnten-
dant des finances”, die hem op zün beurt toe
vertrouwt aan zün eersten intendant, Paris-
Duverney. een der handigste en vindlngrükste
oeconomen van zün tüd.
Geld is de spil waarom in die dagen heel de
wereld draalt, en óe Bernls weet den vluchte
ling van Venetië dan ook niet beter aan te be
velen dan door hem een financieel genie te
noemen. Casanova la misschien een genie, maar
van geld weet hü toch heusch niet meer af dan
dat het prettig Is. het met handen vol weg
te smüten en dat hü zich soms In de gekste
bochten wringen moet om er aan te komen.
Geboren uit reizende tooneelspelers. houdt hü
echter van het onzekere en beschikt hü over
een groot aanpassingsvermogen. Schotschrüver.
bedrieger, spion, toovenaar, banneling, kent hü
de kracht züner welsprekendheid en weet hü
dat de grootste specialisten het makkelükst te
vangen zün. En wanneer Parls-Duvemey de
grootste financiers büeenroept voor een bespre
king van den berooiden flnancieelen toestand
des konlngs, dan aarzelt Casanova geen oogen
bllk en verschünt ter vergadering.
Lodewük XV is besloten tot den bouw van
een militaire school die onderdak zal bieden aan
vüfhonderd spruiten van verarmde adellüke.
families De architect Gabriel heeft opdracht
gekregen om iets moois te maken; de school
moet de Invalides van Lodewük’XIV. waar
achter zü verrüzen zal, in schoonheid over
treffen. Maar architectonische schoonheid Is
duur. En juist het geld ontbreekt. De bouw die
in 1751 begonnen werd, is gestaakt wegens
geldgebrek. Voorlooplg heeft men honderd jon
ge edelen In de school kunnen onderbrengen,
maar hun opleiding is zoo kostbaar, dat men ze
weg zal moeten zenden, wanneer er geen mid
delen gevonden worden. Het is hierover dat
de deskundigen spreken in wier midden Casa
nova zich plotseling bevindt.
Hü zegt niets, kan niets zeggen en heeft ook
niets te zeggen. Maar de anderen zien zün
zwügen voor de hoogste wü:heid aan. Wan
neer het vruchtelooze debat een oogenbllk ge
staakt wordt, zegt Duverney:
Meneer Casanova, ik weet dat u een plan
heeft. En Ik meen te weten wat vóór een plan
het is.”
En hü duwt hem een manuscript onder den
neus met den titel: .Doterle de 90 billets dont
les lots seront tlrës au sort.”
Casanova herademt. Van loterüen weet hü
alles af. Die kent hü uit Italië, uit Venetië.
Hü praat en praat, keurt het plan dat door
Duverney is getoond en dat afkomstig is van
een zekeren Calsablgi, af, omdat het slechts
twintig millloen „llvres” aan prüzen voorziet,
terwül hü meent dat honderd millloen veel meer
aantrekkingskracht op het publiek zou uitoefe
nen; hü praat en praat. vermUdt angstvallig
den naam Calsablgi en spreekt slechts van
■jnUn” plan; en tenslotte neemt de commissie
„Svehska Dagbladet” publiceert een inter
view met dr. Ambolt van de Sven Hedin-expe
ditie. De bekende onderzoeker was maanden
lang in Midden-Azië verdwenen, zonder eenig
teeken van leven ergens achter te laten, zoo-
dat men het ergste vreesde, en dr. Sven Hedin
reeds een hulp-expedltle in gereedheid bracht.
Dr. Ambolt deelde in een interview oa. mede,
dat hü zich reeds in Mei 1932 aan de grens
tusschen Tibet en Turkestan van zün vrien
den scheidde. Het was zün bedoeling over de
Tibetaanse!» hoogvlakte en voorbü het be
roemde meer Lop Mor naar Peking te komen.
Onderweg was hü meermalen aan levensgevaar
blootgesteld. Een wolkbreuk herschiep het dal,
waardoor de karavaan, die dr. Ambolt had uit
gerust. trok, in een groot meer. Tengevolge van
de groote koude de thermometer daalde tot
40 graden onder nul en de üle lucht op de
op 6000 Meter hoogte gelegen hoogvlakte, stier
ven de meeste dieren der expeditie, die bü het
vertrek uit negentig ezels, veertig paarden en 3
muilezels had bestaan. Bovendien liepen eenlge
Inboorlingen weg, omdat zü geloofden dat de
expeditie verloren was. Dr. Ambolt bleef ech
ter regelmatig zün wetenschappelüke waarne
mingen doen. Toen tenslotte het eene dier na
het andere stierf, moest hU eindelük zün oor
spronkelijk plan opgeven en zich in Noorde-
lüke richting naar Turkestan in veiligheid zien
te brengen. Het grootste gedeelte van zün ba
gage, alle aanteekenlngen van zün vüfjarige
onderzoekingsrelzen door Azië, en zün instru
menten. moest hü in den steek laten. Later
kon alles echter door een hulp-expedltle wor
den gevonden en in veiligheid gebracht. Toen
büna alle dieren dood waren, kwam de expe
ditie tenslotte in streken, waar weer grasland
en water was. Te Dalai Kurghan werd een
nieuwe karavaan samengesteld. De gouverneur
van Ooet-Turkestan maakte het de expeditie
zeer moeilijk, door allerlei formaliteiten. Maan
denlang moest dr. Ambolt zonder verbinding
met de buitenwereld op vergunning wachten
om verder te mogen reizen. Inmiddels brak er
een revolutie uit, en zoowel de oude als de nieu
we heerschers gaven hem vergunning om ver
der te trekken. De revolutionnalren brachten
hem een bezoek en voor zün huls verzamelden
Stabilo
Geur en Kleur
Artiva
Delgado 8 cent
Koerier 10 cent
Elegant 10 cent
Special12 cent
Standaard 12 cent
I Er is moor 4én
Standaardkwaliteil voor Nederland
ssstssssssseesseesseeeeesmsseeeesseeseeeeeeeaaaaaeee
hU. „maar de bank geeft maar drie procent.”
„V zult me zeker wel toestaan naar de bank
te informeeren?” vroeg Grant, terwül hü naar
de telefoon greep.
Even later had hü van de bank de bevestiging
dat de heer Aloyis Wood goed was voor 500
pond en dat een cheque door hem geteekend ge
accepteerd zou worden.
.Prachtig,” zei Grant, terwül hü het kostbare
papiertje in zün portefeuille stak en een qul-
tantie schreef.
„Maar....” vroeg de heer Wood aarzelend....
„heeft u er iets op tegen om me vast een klein
voorschot op mUn salaris te geven, meneer?
Ik zit op het oogenbllk slecht bü kas en een
tweehonderd pond kan ik voor het huishouden
goed gebruiken.”
Grant keek verstoord. Hü had al gerekend op
een verdienste van 500 pond, maar dat zou niet
doorgaan. Voor zün fatsoen kon hü de 200 pond
echter niet weigeren.
Toen enkele mdnder belangrüke zaken nog
geregeld waren ^i-rtrok de heer Wood, terwül
Grant zich meteen gereed maakte voor een
haastig vertrek. Hü snelde naar de bank om de
cheque te Innen, waarna het zün bedoeling was
voor enkele maanden de grens over te wippen.
Op de bank werd hem echter meegedeeld dat
de cheque niet betaald kon worden, omdat er
geen rekeninghouder van dien naam bestond.
Getelefoneerd? Wel nee, de bank had niet met
hem getelefoneerd.
Zeer onbehaaglük en tweehonderd pond lichter
ging Grant naar huls terug.
TegelUkertüd had de heer Wood eèn samen
komst met een anderen heer en een Jongedame,
met wie de 200 pond werden verdeeld.
„Heb je al andere advertentiee gevonden,
Harry?” vroeg hü- „De zaken gaan goed. Een
beetje handigheid en een goed electromonteur
die de telefoonlelding aftapt, een jongedame
om voor telefoonjuffrouw te spelen en een oud
chequeboekje: met dat alles gewapend zullen
we nog meer van die zwendelaars in hun eigen
gegraven kullen laten vallen.”
cn dit blad zijn Ingevolge de verzekeringevoorwaarden tegen bU levenslange gebeele ongeschiktheid tot werken door f bü een ongeval met f OCfl bü verlies van een hand f 1 OC oü verlies van een f Cfk bü een breuk van t Afk bil verlies van ‘n
ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeeiingen J Ir verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen f f doodelüken afloop J cJU.“ een voet of een oog f A Aar»** luim of wüsvlnger J v(rs**been of arms anderen vlngsr
imon Grant was *n vernuftig man, die aller-
lel middelen wist te verzinnen om aan den
kost te komen. Zün opvatting van eerlükheld
was rekbaar als elastiek, zoodat hü niet spoedfg
gekweld werd door wroeging. Maar hü wist
heel goed dat de meeste van zün handelingen
van dien aard waren dat een kale cel voor vele
maanden zün lot zou zün, indien de politic op
de een of andere manier er achter kwam. Ach
ter zün vrlendelüke oogjes school dan ook een
scherpzinnig brein, dat de kans op mislukken
van zün „zaken” zoo gering mogelük trachtte
te maken.
Het was ongeveer vier uur ‘s middags dat
Simon Grant op zün kantoor was gezeten, ter
wül vóór hem op het schrüfbureau een menigte
kranten in schilderachtige wanorde dooreenlagen.
Van al die kranten lag een advertentiepagina
naar boven gekeerd en het was geen toeval dat
één bepaalde advertentie in elke krant büzonder
goed opviel. Onveranderd luidde deze adver
tentie als volgt: „LevenspositieBelangrüke fir
ma zoekt geroutineerd boekhouder om de ge-
heele boekhouding op zich te nemen Flink
salaris. Kleine borgstelling gewenscht, waarvoor
rente wordt uitgekeerd."
Toen Simon Grant deze advertentie in de
bladen plaatste vertrouwde hü op zün ervaring
die hem zei, dat op een dergelüke aankondiging
steeds een massa gegadigden kwamen opdagen
Vooral nu de tüden zoo slecht waren kon hü
rekenen op veel liefhebbers voor de betrekking,
zoodat niemand het zelfs ongewoon zou vinden
om een kleine borgstelling te stellen. Voor een
levenspositie hadden de menschen tegenwoordig
veel over.
Hü behoefde niet lang te wachten tot er een
klein verlegen mannetje verscheen dat luisterde
naar den naam Aloyis Wood. Het ventje zag er
schichtig en wantrouwend uit en maakte den
Indruk bang en onbeteekenend te zün. Grant
merkte het met voldoening op.
HU bood z(Jft bezoeker een stoel en een sigaar
aan. waarna hü meteen de kern van de zaak
blootlegde. „Wel, meneer Wood." begon hij. „u
hebt geschreven op mün advertentie en u wilt
.graag de betrekking hebben die bü mü vacant
is. Laat ik u vooraf meedeelen dat u niet de
eenlge bent. Ik heb ongeveer vüftlg andere
brieven gekregen van gegadigden. Iets wat heel
gemakkelük te begrüpen is. want een levens
positie is in dezen woel!gen en onzekeren tüd
heel wat waard.”
Aloyis Wood knikte Uverlg en dééd alle moeite
om zün sigaar brandende te houden.
„Vertelt u eerst eens." vervolgde Grant, „waar
u gewerkt hebt, welke diploma's u heeft en wat
voor getuigschriften. U moet goed begrünen de
betrekking waarom het hier gaat is een zeer
verantwoordelüke. waarvoor ik een kundig, be
kwaam man moet hebben.”
Het kleine mannetje begon zenuwachttg in al
zün zakken te zoeken en haalde tenslotte een
bundeltje papieren te voorschün, die hü aan
den heer Grant overhandigde.
.Dit zün de getuigschriften en de diploma's,"
zei hü- ,Jk heb het laatst gewerkt bü de N.V.
Storm en Co., maar die ging failliet, zoodat ik
op straat kwam te staan. Op mün leeftüd be
teekent dat een zwaren slag, meneer. Ik had een
vrouw en kinderen om voor te zorgen en het
geld ligt ook niet op straat. Maar u kunt uit
de getuigschriften zien dat ik voor mün werk
berekend ben."
De heer Grant las de papieren door, knikte
bevredigend en ging toen over tot het volgende
deel van de zaak.
„Ik geloof,” zei hü. „dat ik in u den geschlk-
ten man heb gevonden. Gelukkig, want, dat be
spaart me de moeite om al die andere candl-
daten te woord te staan. U moet weten dat
mün firma veel handel drüft met het buiten
land en dat er veel geld door uw handen zal
gaan. WU hebben in onze zaken al enkele jaren
van voorspoed achter den rug en het ziel er
niet naar uit dat de crisis daaraan een eind zal
maken.”
Hü toonde enkele balansen, die meneer Wood
bestudeerde en daarna met een bewonderenden
blik teruggaf.
„Dat mag er wezen, nietwaar?” straalde Grant
van voldoening. Inderdaad de balansen mochten
er wezen, maar het had Grant veel tüd gekost
om ze goed in elkaar te zetten t
„Als goed zakenman neem ik echter geen
risico. Als u de betrekking aanvaardt zult u
L/EVE