I
H
1
J
Sïet w^Aaal itan den dag
■j* k had mijn sigaretten aan boord laten lig-
I gen. Alleen had ik er een paar in mijn ko-
ker meegenomen, doch die had ik in den
loop van den dag al spoedig opgerookt. Wande
lend door een der vele, op elkander gelUkende
zijstraten van de Rue de Rome te Marseille,
passeerden we juist een sigarenwinkel.
Herdenking
van
DE GUYFAWKES-DAY
Onder den grond
DE KLEINE ANNIE EN HET SPOOKHUIS
HET KAPERSNEST
het buskruitverraad AANTOCHT
140.-
DINSDAG 21 NOVEMBER
T«
N
van
Fifth of November
Bruid
Ende desespereert niet!
Nieuwe vlucht om de
wereld
Het leven der pygmeeën
Luchtdienst tusschen
Londen en Sydney
Jazz-muziek in Rusland
Alexandrië als bad
plaats
Oud-Millionnair in
armoede gestorven
'zf
JOSEPH CONRAD
-
P«
v<
M
Een geheim-gehouden
„tweede Londen**
De katoen-export
Japan
Hoe de poging om het Engelsche
parlement in de lacht te laten
vliegen, mislukte
onzin1
De verloren
Vergiftiging op groote school
Het wemelde op zolder en deel van den landbouwet
P. te Aaltea van de ratten en daar ze vo doende
voedsel konden vinden, meende hij dat daartegen
•iets gedaan kon worden. Eenigen tijd later actueel
hij: .Ten einde raad probeerden we Rodent met dil
schitterende resul aat: 80 doode ratten, Dit resultaat
bereikten we met slechts één doosje Rodent van 5C
cent" Of U last hebt van één of van honderd ratten.
Rodent zal ze absoluut uitroeien Het bekt dit onge
dierte onweerstaanbaar aan en leidt ze zeker naar
hun verderf. Ook muizen ontkomen niet aan Rodent
Koop nog beden een enkele doos 50 ct of een
dubbele doos 90 ct en morgen zult U van rat en
muis bevrijd zijn. O.a. bij alle drogisten. Imp.: Fa
8. Meindersma - Den Haan. B 48
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
et is een somber tijdstip in de geschle-
(Nadruk verboden)
HOBO.
sei hij JJ
(Wordt vervolgd)
ROMAN VAN
op.
buiten.
Ooi
nat
dn
Air-commodore Sir Charles Kingsford Smith,
die onlangs het record voor de vlucht van En
geland naar Australië heeft verbeterd, heeft
verklaard dat het zeer goed mogelijk is een
betrouwbaren luchtdient op te richten tusschen
Londen en Sydney, welke afstand in tien dagen
kan worden afgelegd.
rin|
opv
ach
bas
^Cc
ken
gen
het
mil1
reet
bov
zinfi
lUki
•oei
ben
heb
kun
wer
elen
mid
ties
offe
lUfe
heel
ovei
uitsi
vooi
«roe
daai
Spa
niet
sche
popi
den
aam
VOOI
moe
in c
gele
lieze
aam
in d
wacl
een
zijn
have
tot
moei
auto
zijn
die
«ing
bebl
ren.
relig
voel
gods
In
naai
vrou
als 1
ondt
heid
der
zich
nen.
Spai
ongi
reed
vrijt
kabi
socii
met
Volgens te Tokio gepubliceerde offlcieele cU-
fers is Japan thans het grootste exportland ter
wereld van katoenen goederen In de eerste
acht maanden van dit jaar heeft Japan ruim
1113 millloen vierkante meter katoen geëxpor
teerd. hetgeen meer is dan welk ander land
ter wereld ook.
In 1928 was de katoen-export van Engeland
ruim 2% maal zoo groot als die van Japan.
Toen kon ik een vreeselUke gedachte niet lan
ger onderdrukken. Zou Miep soms ontvoerd
zijn? Ik dacht aan slavenhandelaars, wien het
op de een of andere geheimzinnige manier ge
lukt meisjes in hun macht te krijgen. Ik herin
nerde me in een boek" gelezen te hebben, dat
Marseille het Europeesche centrum zou zijn van
den meisjeshandel op Zuld-Amerika. Zou Miep
aan de wreede praktijken van dien handel ten
offer zijn gevallen? En in gedachten zag ik haar
reeds weggesleept aan boord van het een of
andere schip, bestemd voor de havens van Ar
gentinië. Miep. tegenspartelend of misschien
wel bedwelmd, vastgegrepen door Iets, een waas,
met een demonische ironie.
Ik moet onmlddelljjk de politie opbellen, hen
on de hoegte stellen ven het geleurde; mis
schien, misschien zou Miep dan nog te achter
halen zjjn. Ik liep het eerste het beste café bin
nen, rende naar de telefoon en belde, belde met
het hoofdbureau van politie.
De commissaris was hoogst verbaasd, toen ik
hem mededeelde dat mijn jonge vrouwtje plot
seling van de straat verdwenen was, ja, dat ik
vermoedde dat zij door handelaars in blanke
slavinnen moest zijn ontvoerd en gaf ten ant
woord dat ik me bepaald vergissen moest en
of ik wel zeker wist dat ik haar nergens meer
gezien had. Ja, dat wist ik zeker. Of ik even
op het hoofdbureau wilde komen, dan zou hU
intusschen de verschillende politieposten inlich
ten, dat er een jonge blonde vrouw verdwenen
was.
In een interview met Reuter verklaarde de
aviateur dat er geen enkele reden was waarom
zulk een dienst niet zou worden geopend, daar
zulk een vlucht met betrouwbare machines geen
bezwaar oplevert, terwijl de piloten volkomen
gelegenheid hebben uit te rusten op de tus-
schenstatlons, waar zij den nacht zullen door
brengen.
De geregelde vluchten van de K.L.M. hebben
overigens de mogelijkheid van deze vluchten
reeds bewezen.
EDFiri.ER GEEN HAAGT &J 1
DENK ERtENA OVER NA A ZAL JE
UIT5TEL GEVEN TOT MORGEN MAAR
AL') JE HET NET ZEGT. DAN ZULLEN
WE JE EP TOE DWINGEN EN IK VER
ZEKER JE DAT WE JE AAN 'T SPREKEN
ZULLEJT KRUGEN.
Een internationale groep wetenschappelijke
personen bereidt een expeditie voor naar Cen
traal-Afrika, om aldaar het leven der pygmeeën
en van de gorilla's te bestudeeren.
De expeditie is georganiseerd door den Ita-
liaanschen ontdekkingsreiziger Nine Del Grande.
De expeditie zal vanuit Mombasa naar de
Congo trekken en over Chartoem en Cairo
naar Europa terugkeeren.
I
men zingt dan wel van mane-
De aanleg van een grooten weg te. r<aar uit
Alexandrië wordt gemeld, de grootste -Cor-
niche" ooit door een enkele gemeente gebouwd,
is bijna voltooid. Hij is bijna 20 KM lang en
loopt van Konlng Foead's paleis te Montazah
naar de Raz-E-Tln. Een groot deel van den
weg is in zee gebouwd.
De aanleg van dezen weg vormt een deel van
het plan om Alexandrië tot een modieuse bad
plaats te maken voor toeristen.
maica aan land zal gaan en dat hij ook brieven
heeft aan den koopman Ramon; net als ik.
Vaya. meer kan 1— je niet vertellen.”
Dit leek mij zeer vreemd en een deel van het
groote mysterie ging sindsdien over op den
tweeden stuurman, die vroeger voor mij slechts
een magere, bleeke Canadees met een hinder
lijk accent en vrij onaangename manieren was.
begon op hetr te letten, telkens, wanneer ik
even de kans kreeg. Tot mijn verwondering
verkreeg ik den Indruk dat hij mij ook in het
oog hield. Eén keer vooral scheen mij dit on
twijfelbaar. De tweede stuurman slenterde over
het dek. met z'n handen in z’n zakken. Even
stond hij, vlak bij ons, stil, en spuwde in de
zee. Carlos zei: „En gij, Juan, wat ga jij in
Jamaica doen?"
De nadenng van land beïnvloedde al sterk de
stemming van het schip. Even, met een raad-
selachtigen blik, keek de tweede stuurman naar
mij en slenterde verder. Ik antwoordde, dat ik
naar de Horton-plantages van Rooksby ging,
om daar het vak te leeren onder leiding van
mister Macdonald. Carlos haalde z’n schouders
op. Ik geloof, dat ik het vrij enthousiast ver
telde.
„Och,” zei hij, met een air van levenswijsheid
en ontgoochelde ervaring, t zal er grootendeels
eender zijn als thuis.... na de eerste dagen
Hard werken en erg eentonig." Hij begon heftig
te hoesten.
Bitter zei Ik: .Ja, t zal mij wel altijd het
zelfde blijven. Nooit zal ik het leven zien. JU
hebt alle mogelUke dingen meegemaakt. Voor
jou is het niet meer erg, om met een ouden
De „Daily Herald” weet mede te deelen, dat
bij het Engelsche ministerie van binnenland-
sche zaken de beraadslaging over de te nemen
beschermingsmaatregelen tegen gifgasaanvallen
In vollen gang zijn. Verscheidene vooraanstaan
de Engelsche medici en chemici nemen aan de
beraadslaging deel.
Een der plannen heeft o.a. de strekking, de
„zenuw-centrale” van het staatsapparaat inge
val van gevaar uit Londen te verwijderen, zoo
als b.v. de admiraliteit, het departement van
oorlog en de ministeries van luchtvaart en ma
rine. Voor dit doel zou een geheime tweede
hoofdstad voor het geval van oorlog zijn ge
kozen, die door haar ligging zoo goed mogelijk
tegen aanvallen Is beschermd.
jBvenska Dagbladet" meldt, dat te Nice een
der grootste weldoeners der Zweedsche natuur
onderzoekers vergeten en in armoede is over
leden. Het is de Rus Siblriakow. die Indertijd
de middelen voor de Zweedsche Vega-expeditle
waarmee een bedrag van mlllloenen gemoeid
was en voor velerlei andere onderzoekingen en
expedities beschikbaar stelde.
Siblriakow stierf op 84-jarigen leeftijd. Zijn
begrafenis werd behalve door zijn hospita,
slechts bijgewoond door den Zweedschen con
sul te Nice en twee andere Zweden. Een kleine
ultkeering van de Zweedsche regeerlng heeft
hem in zijn laatste levensjaren van den honger
dood behoed. Een enkele krans van den Zweed
schen minister van eeredlenst dekte het een
voudige graf op het kerkhof der armen.
Siblriakow was eens een der rijkste mannen
van het oude Rusland. ZUn reusachtig vermo
gen was bijna geheel belegd bij Russische ban
ken en ging door de revolutie verloren.
DUS JE WU-TNIET ZEGGEN. WAAR
JE DAT GELD VERSTOPT HEELT'WAT
KAN JE DAAR ÖU WINNEN'VROEG
OF LAAI MOET JE HET TOT.H ZEG-
6EN ZAL JE HET ZEGGEN OFN£tZ
{San» inboud van bet voorafgaande
John Kemn een Kncelacbman uit Kent
ontmoet op Jamaica in dc wonina van
Don Ramon. Carlo* Rlego. met wi«n ntf
menie avontuur .leeft oeleefd Kemn beeft
Rieeo vroeger leeren rennen door aen ver
loofde van ziln luater Veronica Ralph
Bookebv BU een acntervoleme door de
eendarmen vinden Car»oe en et1n tneteeeel
een schuilplaats btl Rooksbv BH een be-
■oek aan Carlo»' wero Kemp ««arresteert
maar lat«t door Rangsley. den leider van
de smokkelaar» weer bevrtio Kemp maakt
dan bet plan met Carlo» uit te wüken
naar Weet-Indit
Wat Castro betreft, die had een leven van
onafgebroken oorlogen en veldslagen achter den
rug Ik hoopte «til. dat hU door verraad om sou
komen. Er viel niet aan te twijfelen dat de oom
hem over den Oceaan had gestuurd om Carloe
uit Europa te halen; er lag iets avontuurlijks tn
die zending.... Nu was hU een dienaar van de
familie der Rlego’s, maar in het verleden van
verborgenheden. Of je wilde of niet, je moest
De bekende Amerikaansche vlieger kapitein
Rennet Griffin, is voornemens om. wellicht ver
gezeld van den eveneens zee bekenden Jimmy
Mettern, het volgend jaar een vlucht om de
wereld te maken In drie en een halven dag.
Het record voor deze vlucht Is thans in han
den van Willey Post met vijf en halven dag.
De leger- en marine-autoritelten verleenen
kapitein Grlffln alle medewerking en een spe
ciaal vliegtuig voor dezen tocht te bouwen, dat
waarschijnlijk in Mei of Juni zal starten.
De machine zal In de lucht van benzine kun
nen worden voorzien. Griflin denkt te vliegen
met een gemiddelde snelheid van by na 400 KM
HU neemt een kleine buitenboord-motorboot
mee, ingeval hU,een noodlanding moet verlich
ten op het water.
EM [XT HOL F5 EIGENLIJK GEEN HOL
MAAR EEN NET VAN GANGEN EN
KAMERS ONDER DAT SPOOKHUIS 'VA
DERTJE ZAL ME HIER NOOIT vinde/l
EN DIE ARME SANCn' MISSCHIEN
ZAL IK HUN EENS VERTELLEN WAAR IK
DAT GELD VERSTOPT HEBZE ZOU
DEN HET MEENEMEN EN M/J VRIJLA
TEN MAAR IK VERTEL HET HUN NU
Op een terras aan de Place de la Bourse
gingen we zitten. De kapitein ging even weg
om het schip en meteen het politiebureau op
te bellen en te zeggen, dat de zaak in orde
was. Wij moesten eerst maar even van den
schrik en het wtxi zien bekomen, zei hU-
Ik keek Miep aan, zag nog een blos op haar
gelaat, haar oogen schitterden en vanaf dat
oogenblik, houden wU meer dan ooit van el
kander.
Maar wat zag ik daar in de verte? Was dat
de kleur van Miep’s mantel en haar blonde
haar? Ja, het was Miep en een heer Mep naart
haar. Ik twijfelde weer, maar neen, nu zag zjj
ook mij en we kwamen op een drafje naar el
kander toe. Ik sloot haar In mijn innen, tot
verbazing van voorbijgangers. „Miep." zei ik. M
Dan dwaalde mijn blik langs haar heen naar
den beer. Het leek een vreemde, in een zomer-
pak van onberlspelijken sniL Hij keek den an
deren kant op. doch voelde waarschjjnlUk mijn
blik en draaide zich om. Ik zag een glimlach,
spelend langs zjjn lippen. Het was de kapitein
van de mailboot, dien ik nu in burger niet zoo
dadelijk had herkend.
„U was leelUk verdwaald geraakt," zei htj.
..Hoezoo?", vroeg ik. Toen vertelde Miep hoe
ze een poosje had staan wachten voor den win
kel, ik was niet gekomen Ze was den winkel
binnengegaan en had mU niet gezien. Wel ver
telde men haar, dat een vreemdeling sigaretten
gekocht had. doch reeds weggegaan was Men
wees op een deur, waardoor men geloofde dat
ik was vertrokken. Deze deur was juist gelegen
aan den anderen kant van het warenhuis dan
waar ik binnen gegaan was Miep was mU toen
achterna gegaan en kwam in een straat, die
geleek op de andere straat. ZU had mU ge
zocht langs verschillende straten in den om
trek en gewacht bU den eersten Ingang. Ik
kwam niet en zU was de stad ingegaan in de
hoop mij daar te vinden. Op een hoek van de
Cannebière bjj de Rue de la Républlque stond
ze te wachten, toen de gezagvoerder er aan
kwam, nu juist even geleden, zoo lang had ss
rondgewandeld. Hem had ze juist het gebeurde
verteld, toen Ik plotseling weer op kwam dagen.
men bezichtigd had. Nu had Ik er tzz~
dacht voor. Ook niet voor de ,Are de TriömZ
•nnnnenenen ■wa—aaaaaawsa-iIIWM^—
oom in een paleis te gaan wonen."
Plotseling overviel hem een zekere somber
heid: ..Dat zal gaan, zooals het God belieft....
Wie weet». Misschien dat zelfs In het paleis
van m'n oom het leven niet zoo veilig zal zijn."
De tweede stuurman slenterde weer op ons
af. Ik schertste: „Nu, als het mU in Horton Pen f
erg gaat vervelen, kom Ik je opzoeken In
stad van je oom.”
De eerste dagen aan boord was Miep ziek
geweest, zeeziek, maar ook van heimwee. De
gedachte, dat ze nu voor goed wegging van tint»,
had haar niet zoo gemakkelijk willen loslaten.
Dan, na het passeeren van de Golf van Bls-
caye. toen het weer beter werd, klaarde ook
Miep op. Het slingeren van het schip op de
lange deining van de Portugeesche kust deerde
haar niet meer. Later, bU het passeeren van
Gibraltar, bjj prachtig zomerweer, was zU weer
geheel de oude geworden. Ik zag Miep voor mi),
zooals wU toen samen hadden staan kijken
naar de weerkaatsing van de zachtblauwe tin
ten van de lucht in het spiegelvlakke water van
de zee, glinsterend en donkerblauw.
Weer belde ik het politiebureau op. Nleta
Weer ging ik zitten, keek naar bulten, zag
hooge tramnummers wazen. 73, 89, vergat ss
weer. Ik zag in gedachten, hoe we dien mid
dag samen daar boven op den heuvel bU da
..Notre Dame de la Garde" hadden gestaan.
Hoe we omhoog geklommen waren, eerst door
slopjes, later door een park, langs een steen
weg. hoe we steeds een ander uitzicht hadden
gekregen, over de stad, de oude en de nieuwe
havens, de zee en In de verte bet .Cnateau
d’ IT’, achter de kust uit zee oprijzend. Met den
„ascenseur” waren we naar beneden gekomen.
We hadden gewandeld door straatjes tot we
de Rue de Rome hadden bereikt om zoo terug
te wandelen naar het centrum van de stad.
Ik stapte op, ik kon ónmogelijk langer blij
ven zitten. Opbellen, waarom? Langs de Cours
Belsunce kwam Ik op de Cannebière. Als bjj
vertrek van de boot Miep nog niet terecht sou
zijn, zou ik niet naar Indlë gaan. Als de politie
haar niet kon vinden, zou ik haar self vinden.
■j—-w eerste helft van November is voor my
J de gruwelijkste tUd van het Jaar. Niet
wegens de beruchte November-mlsten. die
meestal pas In December komen, of wegens de
gure najaarsstormen, die wU doorgaans al in der.
zomer gehad hebben, maar om de al-te-snel op
elkaar volgende volksfeesten en -plechtigheden
Ais particulier burger, en vooral als vreemdeling
behoeft men zich natuurlijk niets ervan aan te
trekken. Maar als journalist staat men er heel
anders tegenover. 5 November: Guy Fawkes-day.
9 November: Lord Mayor's Show; 11 November
het elfde uur van den elfden dag der elfde
maand.
Jaar in. jaar uit! Het eerste Jaar gaat het nog
urmee door. Dan ontdekt men de groote feest
dagen als iemand die ze voor het eerst mee
maakt, en schrijft er over als een journalist die
ze pas ontdekt heeft. Het tweede jaar beschouwt
men de festiviteiten en plechtigheden eens van
•en ander standpunt; het derde jaar óók. als
men de noodlge fantasie bezit. Maar dan wordt
het werkelijk heel moeilijk.
Zelfrespect dwtngt ten slotte den correspon
dent de groote dagen onopgemerkt te laten voor
bijgaan, maar aan den anderen kant boort hu
in zijn onder- of bovenbewustzUn toch altUd de
stemmen van eenige lezers die smeeken: hè
opa, vertel erels iets van Guy Fawkes day.
Nu goed, dan zal Ik dit jaar een klein referaat
over Guy Fawkes dag ten beste geven, en de
Lord Mayor's show voor het volgende jaar reser-
veeren In de hoop dat deze dan afgeschaft is.
Guy Fawkes was een jezuïet. Dat wil zeggen
hU was in het geheel geen jezuïet, maar kapi
tein in het Engelsche leger. Bovendien was hjj
Katholiek, en deze verzwarende omstandigheid,
gepaard aan een onweerstaanbaren, en tot in
den jongsten tUd toe door veel politieke leiders
gevoelden drang om het Parlement in de luch'
te doen vliegen, verwekte een vermoeden van
jezuletlsme tegen hem, waardoor de afkeer dei
natie van zUn snoode daad nog aanmerkelijk
gestimuleerd werd.
Meer verlichte en verdraagzame geschied
•chrUvers hebben in later jaren uitgemaakt dat
Guy Fawkes wel geen jezuïet lik schrijf he:
Woord opzettelijk zonder hoofdletter) maar dan
toch een „werktuig der Jezuïeten" was. Bttt!
De poging om het Parlement in de lucht te
doen vliegen, geschiedde, gelijk gjj allen weten
zult, in het jaar zestienhonderd en zooveel. ZU
mislukte doordat de wacht van bet Parlement,
op een ronde door de kelders, de complotanten
ontdekte. Of toen te Berlijn een internationale
rechtbank-achtlgheld bijeenkwam om uit te
maken of een Engelsche Goering zelf den boel
niet in brand had willen steken, vermeldt de
geschiedenis niet.
Na onder gruwzame folteringen allerlei be
kentenissen te hebben afgelegd, werden Guy
Fawkes en diens medeplichtigen een paar maan
den later op wreede wUze terechtgesteld.
De historische konsekwentie hiervan is da*
in negentienhonderd en zooveel de Engelsche
natie „Gunpowder plot” op grootsche schaal
herdenkt. Een week lang loopen verkleede kin-
•Een vni dagen later Het de tweede stuurman
mU vragen, of ik in zUn hut wou komen. HU
was ziek geweest en lag nu m zUn kool, tot
het middel naakt. Eén arm en één been raaï"
ten den vloer. Toen ik binnenkwam, ging Ml
langzaam overeind zitten en spuwde op 'ien
grond. HU had een zeer sterk Oanadeesch ac
cent. Nu hU zich'had geschoren, glom zUn ge
zicht als gepoetst leer.
.Bonjour.” zei hU- ,^eg eens, jongeheer
Kemp, t schUnt. dat u uw nek graag uitgerekt
wilt zien!"
Met groote oogen en open mond keek ik h*®
asm. HU spuwde weer en wees In de richting
van het voorste schot. n
^U zullen het wel voor u doen," zei hg.
bent nog zoo’n groen I Dat kan Ik niet goe0
hebben. U hebt de kansen niet berekend, abso
luut niet. Is t wel?”
„Wat bedoelt u?” vroeg ik ontsteld.
Een heele poos keek hU nU aan, grUnzend.
half naakt. In een mU klelneerende vrooUjk-
heid.
Ieder voelt en ieder ziet het,
Ieder weet het, dat weldra
Sinterklaat ons komt bezoehen.
Langs den weg der logica!
Want de winkelramen spréken,
En al is ’t de spreektaal niet,
Iedereen weet wat ze zeggen,
Enkel door hetgeen men ziet!
i En de groote advertenties
WLfzen u waar Pieter koopt,
Waar uw Pietje of uw Klaasje,
Of uw Treesje zoo op hoopt!
Ook het klompje bij den schoorsteen
s
I
„Wil je even wachten. Miep?” vroeg ik mUn
vrouwtje, „dan ga ik even sigaretten koopen.”
,4e komt toch gauw terug?” zei Miep. ge
dachtig aan een keer in Holland, toen ik even
sigaretten ging halen en pas twee uur later met
een ouden vriend, dien ik onderweg ontmoet
had thuiskwam.
,4a," knikte ik haar bemoedigend toe, een
glimlach van haar gelaat aflezend.
Dan ging ik den winkel binnen. Deze was
grooter dan ik aanvankeluk gedacht had. Het
bleek een klein warenhuis te zUn met verschei
dene étalages, waarvan mij slechts de étalage
met rookartikelen was opgevallen. Er werd van
alles verkocht, ik zag uitstallingen met schoe
nen, Ijzerwaren, velerlei gebruiksartikelen. De
sigarettenaffleellng kon ik zoo gauw niet ont
dekken. doch ik zocht even rond en bespeurde
ze weldra aan den anderen kant van de zaak.
Ik kocht er wat ik noodig had en zocht den
uitgang weer op.
Wie zal mijn verbazing beschrijven, dat ik,
toen ik bulten kwam, Miep nergens meer zag.
Was ik zoo lang weggebleven, dat Miep aan
mUn terugkomst was gaan twUfelen en er van
door gegaan was? Terug naar boord? Neen,
dat kon niet, dan was zU wel even achter mij
aan den winkel binnengekomen
Bijna een paar kinderen ondersteboven loo
pend. Hep ik de straat door, van den eenen
hoek naar den anderen. Nergens was er iets
van Miep te zien.
Jazz-muziek Is in Moskou zoo populair ge
worden, dat een gramophoon-plaat van beken
de bands ongeveer 100 roebel opbrengt, of het
halve maandloon van een arbeider.
Gramofoons zUn een veelbegeerd maar voor
velen onbereikbaar artikel geworden.
De staatsmuziektrust Is thans begonnen gra
mofoons in jazz-platen te fabriceeren, maar de
kwaliteit is tot dusver inferieur.
In het geheele land zUn slechts vier of vijf
orkesten met een voHedlge Jazz-Installatie; in
strumenten als saxofoons, banjo's en drums be
boeren niet tot de nationale industrie.
deren met zwartgemaakte gezichten, en »1« w
erg rUk zijn, met een kruiwagentje met een por
erop, de straten af om pennies bijeen te bede
len, waarbU zij de schoone formule gebruiken
..Remember the Guy” of «toneer zij dich
terlijk aangelegd zUn: „Remember, remember,
The Fifth of November!"
Van het geld dat zU inzamelen, koopen zU
vuurwerk. Op den avond van 5 November knal'
en sist en knettert heel Londen. Want.... de
bourgeoisie doet mee. Een leder heeft iets van
Nero’s liefde voor een goed vuurwerk in zich
En is een staatsman erg onpopulair, dan worden
poppen of „Guys", die even goed andere staats
lieden kunnen voorstellen, met groote geestdrift
verbrand. Menige revolutie is hierdoor voorko
men.
denls. Nooit heeft er, In de herinnering
Dddr bezuinigt men niet op!
MARTIN BERDEN 1
ninimiiiiniiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiimiiiiiiiiiiiiintuiiiiiintitiiniiiiin
nog wat op straat te gaan wandelen en vaa
tUd tot tijd het politiebureau even op te ben»
hU zou dan alles in het werk stellen om mHn
vrouw weer terug te vinden. Zei/ zou ik toch
niets kunnen doen.
Ik ging. Uep door de straten, langs de oude
haven, zag de zeilschepen, de ..transbordeur”
zonder veel te zien, passeerde langs het hotel'
de VlUe”, de ..Cathedra's aan de Place Es.
planade. die ik dien morgen nog met Miep sa
men bezichtigd had. Nu had ik er geen aan.
ohe” aan de Place
d’Aix, waar ik nu
plotseling voor
stond, terwijl we
er dien morgen
tevergeefs naar
gezocht hadden.
Hoe ik er ge
komen was, wist ik niet.
In een café belde ik de poUtle op. Nog niets
bekend. Op het terras ging ik zitten, be
stelde koffie. Ik dacht aan den pretttgen tijd,
dien ik met Miep samen in Holland had
doorgebracht. Vier jaar lang had ik vanuit
Indlë met Miep gecorrespondeerd. Toen, bij mjjn
terugkomst in Holland waren we in het huwe
lijk getreden, en kwamen er maanden, waarin
we niets anders behoefden te doen, dan ons aan
elkander wijden. Vlug was de tijd verstreken
en kwam de dag. dat we samen naar Indlë zou
den vertrekken nader en nader. Het afscheid
van de famlHe en de kennissen was mij, maar
vooral Miep, zwaar gevallen. Toen hadden we
gedacht, dat wèt we ook achterlieten, we altijd
elkander zouden behouden. Samen waren we
een blanke, een sneeuwwitte toekqmst tegemoet
getreden.
van hen die dit lezen, zooveel bange be
zorgdheid geheerscht; nooit heeft de toekomst
ons onberekenbaarder toegeschenen.
„Over heel de wereld ligt de handel nagenoeg
stil, en duizenden onzer armste medeburger1
gaan den naderenden winter tegemoet zonder
werk en zonder uitzicht op werk.
„In Frankrijk heerscht onzekerheid; Rusland
hangt als een donkere en stille wolk aan den
horizon van Europa. Al de geestkracht en alle
hulpbronnen van het Britsche Rijk worden
zwaar op de proef gesteld door de gebeurtenis
sen in Indlë.
„Het is een plechtig oogenblik en niemand
kan onverschillig blijven voor wat op bet spel
staat. Van onze eigen moeilijkheden kan geen
menseb het eind voorzien. Voor het oogenblik
zUn zij nog hoofdzakelUk van commercleeler.
aard, en zoo wU slechts geld moeten verliezen, en
door pijnlijke armoede Wijsheid leeren. dan be
hoeft geen onzer ernstig te wanhopen.”
Die paar laatste woorden doen ons goed. ZU
zijn vol nationale en Indlvldueele levenswijsheid
ZU zUn ontleend aan het bekende Amerikaan
sche tijdschrift „Harper's Weekly" van 10 Octo
ber.
Naschrift. Als gU u plechtlglUk aan het over
wegen van bovenstaande ontboezemingen zet.
houdt er dan vooral rekening mede dat zU voor
kaaien in „Harper's Weekly” van 10 October. O.
heb ik dat al gezegd? Maar Ik heb verzuimd hei
jaartal eraan toe te voegen: 1857.
De halve eeuw, die erop volgde, was er een
van ongekenden voorspoed In bUna alle landen
wel gelooven. dat hU met Napoleon’s leger naar
Rusland was getrokken. Misschien had hü deel
uit gemaakt van den legertros, die de troepen
volgde.... HU kon met overtuiging vertellen
over de koude, de sneeuwvlakten, zijn ontsnap
ping En uit toespelingen konden wj, ons een
beeld vormen van zUn leven daarvóór en later;
aHerlei dingen, die men door de onrust en de
verwarringen van het toenmalige Europa niet
meer kon controleeren. had hU meegemaakt.
Ongetwufeld was hU een soort bandiet ge
weest. een guerrüero. Later had hU in Spanje
gevochten. Nu werden de tUden in Europa wat
rustiger. De goede Castro was in Mexico of
Zuld-Amerika de galg ontvlucht. Als hU een
heroïsche bui had, verzekerde hU. dat z’n arm
bU Somo Sierra was afgehouwen. Zoo overtuigd
wist hU daarover U vertellen, dat z'n hoorders
het zagen gebeuren: de Poolsche lanciers, die
een charge deden op de Infanterie; hoe ver
woed zU met hun sabels hieuwen: en hoe plot
seling de hand van Castro, met de sabel er in
vastgeklemd, op den grond vlei. Maar als men
bU Carloe navraag deed van het geval, ver
klaarde deze met *n goedaardig cynisme, dat
Castro geprobeerd had een big te stelen uit den
stal van een Poolschen boer en dat deze hem
toen met een knuppel den arm had stukge
slagen.
Al deze dingen verhoogden de romantiek van
Carlo’s leven en ‘maakten het nog geheimzinni
ger. Een keer vroeg F: hem: .Muur waarom ga
je naar Jamaica, als je op Cuba moet zUn?"
HU keek me aan en glimlachte een beetje
pUnlUk.
on dit blad zijn Ingevolge de veraekerlngsvoorwaarden tegen t ffElflEl bU levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door f 711(1 by een ongeval met f bU verlies van een hand f 1 7C oU verlies van een f C(ï by een breuk van
UDOTlïlC S on ff» veils" verzekerd voor een der volgenae ultkeerlngen f verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen J doodeiyken afloop 4b«Z</»w een voet of een oog LGv»-luim of wijsvinger aJlr.”been of arm
l s 1 2. "IL. 1 a- -'-L'1
Hoe lang bet geduurd heeft voor ik met de
taxi aan het hoofdbureau was. weet Ik niet
meer, het leek lang, toch kon het maar hoog
stens tien minuten geduurd hebben.
Ik gaf den commissaris een volledige beschrij
ving: hoe mUn vrouw gekleed was. hoe zU er
uit zag. blond met blauwe oogen. waar ik haar
vermist had. hoe lang ik hoogstens in het wa
renhui^ was geweest. Dan sprak ik weer over
mUn vermoeden dat zU ontvoerd zou zUn. De
commissaris lachte; dat kon niet, dat was al
in geen jaren meer gebeurd en nooit zoo maar
van de straat. Ik keek wantrouwend, dacht dat
hü mU voorloog Op zUn verzoek belde ik de
mailboot op. of zU soms aan boord was terug
gekomen. Neen. Of men dan onmiddellUk het
politiebureau wilde opbellen, zoodra zU aan
boord terugkwam
Neen, zU was dus niet aan boord. De com
missaris verzocht mU rustig te biyven, liever
„Och. Juon mlo.” zei hUi „Spanje la een heel
ander land dan Engeland; onveilig en wissel
vallig. De partij, die nu de baas is. moet niets
van me hebben. En zU zUn in Spanje en op Cu
ba de baas. Maar In zUn provincie heeft mUn
oom alle macht. Daar zal Ik veilig zUn.” HU
verwaardigde zich een paar sigaretten te rollen
voor Thomas, die dat met z’n houten arm niet
zoo vlug kon.
En lachend liet hU een paar blaadjes tabak
wegwaaien. ..In Jamaica woont „in zekere Senor
Ramon, een koopman. Ik heb brieven aan
hem. HU zal me naar Rlo Medio, de stad van
mUn ooam helpen. HU is een afiliado”.
HU lachte weer. _*t Is niet gemakkelUk om
In die stad binnen te komen. Juanino.”
Die stad vanz Un oom was iets heel geheim
zinnigs. Eens hoorde ik Carloe *s nachts met
Castro praten. Ik ving op: „Zeg eens. Tomas
zou het mogelUk zUn om dezen caballero. mUn
neef, naar Rlo Medio mee te nemen?”
Castro gaf eerst geen antwoord; gromde
toen..,.:
„Senor, wanneer wy het niet eerst aan den
Ier vragen of wanneer de Engelsche lord zich
niet bU de vrijbuiters zou willen aansluiten, Is
het zeker niet veilig.”
Verbaasd riep Carlos uit:
„Pero? Is bet zóó erg in de stad van mUr
oom?"
Tomas mompelde iets, wat ik niet verstond
en zei toen:
,JEh als de Engelsche Caballero onbescheiden
zou zUn of ruzie maken en die lui maken
allemaal ruzie, de hemel mag weten, waarom;
Spreekt een tale, en niet ^nis,
Dat de groote vriend der kind’ren
Dit jaar weer in aantocht is!
"t Zijn niet enkel maar de kleinen,
Dit zich spitsen op dit feest.
Ook de grooten scheppen vreugde
En misschien nog wel.... het meest!
Ééns per jaar een blijde avond,
Ééns per jaar een pak-festijn,
Ja, i-
Maar het brengt toch zonne-schijnl
Daarom, naar het woordje crisis
f Keer en wij het bordje „stop”,
T Want op vroolijke gezichten.
GOGF GÉNADf.f’wKT££NKE
REL! IK WNT DAT HU HET ZUI
VER OP DE GRAAT WAG MAARNIET
DAT HU ZOON XJ4URK WAb
EN HU HET HOOFD WLN DE
HEELE BENDE' EN IEDEREEN IN
BLUE-BELL DMJTT, DAT HU EEN
QROOTE MIJNHEER WAS
de Ier sou heel wat menschen kunnen laten
hangen. Zelfs mU< Of hU sou zich wreken
op u!”
Carloe peinsde stil. Na een poos aei hU:
.Maar als de situatie zóó is, kunnen we be
ter met ons drieën gaan. De caballero, mUn
neef, is sterk en dapper."
Castro bromde: ,4a, dapper! Maar 1 spreek
woord zegtBreng een Engelsctunan bU een
horzelnest, en ze zullen er niet lang in blUven.”
Na dat gesprek vermeed ik iedere zinspeling
op Cuba. Ik kon de zaak onmogelijk verklaren
*t Was klaarblükelUk. dat daar op Cuba onwet
tige dingen gebeurden. Waar haalde „de Ier"
wie dat dan ook was de macht vandaan
om Tomas op te laten hangen en zich te wre
ken op Carloe? Mijn sympathie voor Carloe leed
er niet onder. Maar onze omgang vlotte toch
minder door deze kwellende geheimzinnigheid.
Het was duidelijk, dat Carloe niets wilde of
niets kon vertellen over de dingen, die hem
bezig hielden.
Ik had opgemerkt, dat er een zekere vertrou-
welUkheid was ontstaan tusschen Tomas en der
tweeden stuurman van het schip. Voortdurend
zat Tomas in de hut van den tweeden stuur
man te praten. Ik vroeg Carlos, of hem dit
ook opgevallen was. t Liep jn t oog. want
Castro bemoeide zich met geen ander aan
boord. Nerveus glimlachend antwoordde Carlos
mUo
„Och, Juan. je moet niet te veel vragen. Ik
wou, dat je met me mee kon gaan; maar ik kan
je niet alles vertellen. Ik weet zelf trouwens
lang niet alles, t SchUnt, dat die man in Ja-
