w^aal wui den dag Het werk der contemplatieve orden DE ABDIJ VAN EGMOND HONIG'S BOUILLONBLOKJES thans 6 voor IOcL DE KLEINE ANNIE EN HET SPOOKHUIS HET KAPERSNEST Prettig Vooru itzich t Alleabonné WOENSDAG 22 NOVEMBER T De trein vertraging Geestelijke adoptatie nd Plattelandsscholen in Mexico Tuberculose in Zuid- Afrika Draadlooze stations in de Libysche woestijn Alcöholsmokkel in Finland André Spada Opium onder afval verborgen De hoogste telefoon van Europa Scheepvaartverkeer te Bazel JOSEPH CONRAD Gesprongen handen-Ruwe huid 30 en ÖOct PUROL Bij Apothekers en Drogisten AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL f i- i—i. i i Bevordering van de veetiging van contemplatieve hlooetere in de missielanden reist u hebben?' toe wil je me dan naar langer ft de een k t- a n s. VIJFDE HOOFDSTUK t i 1 (Wordt «errotod» /i 9 h ROMAN VAN in Ml S n n r i t Utt de door de Flnache douane-auterttelten gepubliceerde cüfers blijkt dat In October 28 270 gallons gesmokkelde alcohol In beslag genomen (Un en in de laatste 10 maanden 110.720 gallons. Het vorige jaar waren deze cüfers reap >000 en 55 800 gallons. Men erkent algemeen dat slechts tien procent van den in Finland gesmokkelden alcohol In be slag wordt genomen, zoodat het totaal dat jaar lijks wordt btnnengesmokkeld geschat wordt op ruim 1 mllUoen gallons I i André Spada. de berucbte bandiet, die te Ajaccio in de gevangenis ia opgesloten, aal bin nenkort naar Montpellier worden overgebracht om door medische specialisten te worden ge observeerd. Men vermoedt dat hü niet geheel wel meer in het hoold ia. ofschoon de doktoren hem van sUnuleeren verdenken. ,4U aoudt ons kunnen helpen I" boorde ik hem mompelen. TUD ZF O JE P En tNTlNSLHEM kont de Eter ENER MET z'n BENDE UK M EN WE WORDEN ÓO/ANCENALS A RATTEN m OEM VAL I f IK GE LOOF NIET DAT I DAAR GEVAAR HX*? I BESTAAT ZELFS AtS I ZE HEM OVER RA T MOL I MER MEET T ‘MCElXRT. tDANZOUMU MET 3E ZWAARL uk kunnen VINDEN IN ELK C/EVAL ZULLEN WE OP ONZE k ROEDE ZON Men kan tegenwoordig vanaf het Jungfrau- Joch, het hoogste spoorwegstation van Europa, telefonisch aansluiting krUgen met alle deelen van de wereld. Het gaat hier om een telefoni sche automatische Installatie, die eenlg In haar soort is. De geleidingen zijn geheel onderaardach en sneeuwstortlngen noch lawines, die op deae hoogten zoo veelvuldig voorkomen, sullen daar schade aan kunnen berokkenen. De scheepvaart te Basel is gedurende de eer ste drie kwartalen van dit jaar in vergelijking met het vorig jaar toegenomen en bedroeg In totaal 1.525 273 ton (vorig jaar 1201701 ton), waarvan 299.994 ton (vorig jaar 284 830 ton) RUnverkeer en 1.225.279 ton (vorig jaar 913.071 ton) kanaalvaart. :hts- r be- •nbe- Rou Ul»> laste •rug ling XH» •er- enis rate sn- iing Iragi der ge lde nor det lef iek die •an as. in er- in- tm fte rd. ht, de in n- n« en ik. Ie: k- >n de m lis li et t- <6 Ml tn tn )- m of td origa 1 en l sas leeft I fa ndag ;n. vol- lg«n cht- Hja md- r hü uk te een aam ten- een sche rilde ken, teid. door O. i da nlge iller tee- na- )ven Met zoo’n heerlijk optimisme Werd de Volkenbond gesticht. Want men meende, dat juist hierin t Brandpunt van den vrede ligt! Volkenbond! en het geheimpje Zit alleen reeds in den naam. Hiermee vang je alle Staten Onder ‘t téne hoedje s&am! Sn Genève werd gekozen Voor dit prachtig instituut, Want de schoonheid werkt verzachtend Op onaangenaam dispuut! Al de volken hier te zamen, In gezellig onder ons, Doet de eendracht weer gedijen En god Mars krijgt zoo de bons! Ja, de opzet was zoo kwaad niet, Maar iets is er, dat niet stuit. Want in plaats van in te binden, Knijpen ze er tusechen uit! Als men zóó de banden prijs geeft Is de meening wel gegrond. Dat men hier, van bond gesproken, Overgaat tot al te bont! MARTIN BERDEN (Nadruk verboden) milWHIillHflHIIIIiaiWIIIIHIIWINIIlHIllHlllltiaillllNHIIHHHIillllllHI Toen een kar. waarop een hoop vodden ver voerd werd, door een politle-beambte te Peiping werd onderzocht, bleken 800 ons opium onder het afval verborgen t» zijn De karrijder be kende dat hU gehuurd was door een opium- Smokkelaar. voor wier» hij de opium in de stad moest brengen. De politie begaf zich onmiddellijk naar het huls van den smokkelaar, doch deze was reeds ontsnapt. ZUn moeder werd echter naar het politiebureau gebracht, om verhoord te worden In een toespraak tot de Rotaryclub van Jo hannesburg constateerde dr. Pringle directeur van een.sanatorium, jlat JaarlUks in Zuid-Afrika 3000 menschen sterven aart tuberculose Indien wU jaarluks 3000 landgenooten verlo ren aan pest of pokken, aouden wü ontsteld zijn, zoo betoogde dr. Bringle, maar over de feiten omtrenj de tuberculose zijn de menschen niet op de hoogte. In Kaapstad alleen sterven jaarlijks 700 men schen aan deze ziekte en In Johannesburg 350 t* l mot het „Goeden avond, conducteur,” zei Ik. „U hebt aan de noodrem getrokken, mün- heer?" „Inderdaad." „Wat was er aan de hand?" Bent u stans ziek?” „Niet dat Ik weet, "t Is een mooie avond: de sterren staan aan den hemel en alles Is keurig in orde" De man was Intuaachen den coupé binnen- bij verllas van *n antieMn vinger In het grensgebied van het Egyptische deel van de Libysche woestün sullen drie draadlooze stations worden opgericht. In verband met de hevige winden en zand stormen is de telegrafische verbinding met deae streken dikwijls gestoord, zoodat men we ken lang zonder berichten van de autoriteiten la. Ds draadlooee stations zullen worden opge richt in de Kharga-oase. la de Fararafra-oase en in de nabijheid van Toto. De credleten, noodlg voor het oprichten van deze stations, zullen op de begrootlng van het volgende jaar worden uitgetrokken. mmnmnunnVOLKENBOND iiiiHiimiHmiic r CCEIEOENAJJE.'VEELEIENKRU6 IK UIER NIETENMN ARMEN EN VOETEN ZuH ZOO STEVK VASTCE - BONDEN DAT IK ZE NET (3EWELFN KAN SLAPEN KANIKNIET ZE NEB BEN DEMMEElENNALMTMET EL KAAR GFPRAAI EN UI EEN ADDER VERTREK NOOR >K NIETS DAN JAN- hejtklalmten waemteveh.ze hebbent over mu J IK zoomaar mei aan! PRATEN KRU DEN, ALS !K EEN VUUR TJE ONDER VOE - TEN MOCHT STOKEN Of ZE DAN AllEbZOU VER!ELLEN MAT ZE s WliT' EN ALS ZE NU ALLE3 MRTELT WAT ZE WE ET. WAT ZULLEN wF. DAN MET HAAR DOEN1 JtWUTZEóCEN IAZ5 WE DAT6ftb TE- IS ER DANTECEN HAAR NLEP TEULTEN? N/EMAND KAN NAAR H/EP VINDEN LNCEEN JAREN 1 NEEN DAAR BEN ik teóen; al - LEEN ALS LAAT STE MIDDEL ZE ZAL WfL PRATEN, ALS WE HAAR TUD CEVEN. Door de actie der Benedictijnen vfcn Sint Andries is reeds aan tientallen van deae aan vragen voldaan. Zoo la tn de Apostolische Pre fectuur van Borneo (Paters van MUI. HUI) in 1532 een klooster gesticht door seven Carmeli- tessen uit Madrid, dat thans reeds meerdere novicen telt, waaronder een Engelache, een Chl- neeeche, een Maleische, een Maleisch-Chlnee- sche, een Phllippljnsche enz. Uit aUe oorden van het uitgebreide gebied uiten de missiona rissen hun vreugde over een ongekende toena me van het aantal bekeeringen. Het loon voor de opofferingen en gebeden, de volkomen over- geve aan den H. WU wOT*Ood en het onwan kelbare vertrouwen van zeven dochters van de groote Theresia Bidden en offeren is monnikenwerk in den letterlijken zin Dat het dit niet Is In den zin vaq de volksche uitdrukking bewijzen de cUfers. Egmond moet dus herbouwd worden, juist wül alom de nood rUpt. Belangstellenden In de geschiedenis en het streven van de Abdij Sint Andries te Lophem bU Brugge, verwijzen wjj gaarne naar de pu blicaties van de abdij: Le Bulletin des Mis sions en Contemplation et Apostolat, alsmede naar een artikel in het pas verschenen Kerst boek van de Katholieke Illustratie, Wat Eg- mond betreft, naar de speciale nummers van „Bouwen” (No. en van de Katholieke Il lustratie (8 Nov. 1933, No. 8). Maar het volgend moment keek hU mU zoo nuchter aan, dat ik schrok. ..Ophangen!" herhaalde hij. En toen: „Jon geman, knüP er tusechen uit. Luister naar m n raad en knijp er tusschen uit! Carios is een gladde bliksem. U zult mannen noodlg hebben om dat klaar te spelen Mannen, dat verzeker ik U.” Hij klopte zich op zijn beenige borst. Ik had nooit vermoed, dat hij zoo grimmig kon kijken. ZUn oogen maakten ,mij machte loos. HU deed s’n enormen mond open als wou hU me verslinden. ZUn lange kaken gingen ge luid) ros op en neer. HU scheen van gedachten te t eranderen. „t Is zóó genoeg." zei hU, met een somber zelfbedwang. Hij ging staan en draalde mij den •ug toe. i Ik had geen flauw Idee van sijn bedoeling Ik wist alleen maar, dat het weggaat, uit zUn hut voor mU Dek op een ontsnapping uit een duister roofdler-hol naar een zonnige wereld.. OngetwUfeld hadden zijn woorden, en nog meer zUn manier van doen, een gevoel van onveilig heid in mU gewekt. Maar dit gevoel had geen bepaalde rtchttaig. want het was klaarblUkelljk dwaas en onmogelUk. mUn vriend Carios te ver denken Bovendien was hangen zulk een vér ge vaar. zulk een ongeloofelUke gebeurlijkheid, dat het heele geval belacheluk werd. Toch voelde ik mU ongelukkig, on ver k las r baar ongelukkig. Spoedig vond Ik een afdoende verklaring, ik had heimwee. Aan den tweeden stuurman dacht Ik niet meer. Ik keek naar de haven, die wtj binnenzeilden en dacht aan het ouderlijk huls, vanwaar Ik aoo gretig was vertrokken. Ik was geheel trouw blUvend aan de wet en den geest hun ner ordestichters en zonder zich in het actieve k-ven te begeven, zonder ophouden en in be langrijke mate kunnen bijdragen tot het wel slagen van het missiewerk. En indien de Oversten van deae beschouwende orden (in de missiegebieden) huizen stichten of plaatsen, die in gemeen overleg (met de bis schoppen) gekozen zUn, dan zullen zU een uitermate nuttig werk verrichten voor de on- nieteUjke menigte der heidenen en aan ons per soonlijk zullen zU (daardoor) onzegbaar aange naam zUn.” De monniken van de BenedictUner Missie- abdU 8t. Andries te Lophem bU Brugge, heb ben aan dezen wensch onmiddellijk metterdaad 8*volg gegeven door de stichting van een geea- ieluk werk, dat zU „Contemplation et’ Aposto lat” genoemd hebben. Dit werk stelt zidti tweeërlei doel: le. het actieve apostolaat van de missionaris sen in de dageluksche gebeden en offers van de beschouwende kloosters te doen deelen door bet middel van geestelUke adoptaties; 2e bevordering van de vestiging van contem platieve kloosters In de missielanden zelf. Ter verwezenlijking van de eerste doelstel- Er was een jongen aan boord. Barnes ge naamd, een tuseebendekspaasagier van onge veer denzelfdehsJeeftUd »1» Ik. een ruwe, rood- kopplge boerenkerel uit Northumbrië, die zich als recruut bij een van de West-Indische regi menten ging voegen. Het was 'n ernstig, wakker man en bU zeldzame gelegenheden had ik wel een* *n praatje met hem gemaakt. In mUn groot gevoel van eenzaamheid ging Ik hem vaarwel zeggen, nadat Ik van Carios reeds voor goed afscheid had genomen. Ik was tn onze hut geweest. Overal, over heel het schip «ras een groot lawaai ontstaan van aan land gaande, afscheid nemende menschen Carlos en Castro waren binnen gekomen, ver gezeld van een langen strak-kUkenden Span jaard met ’n gouden bril op. geheel In t wit gekleed en met een zeker iets in zUn houding van optnerkzamen, aandachtlgen eerbied. die een weinig boog, toen hU In ernstig ge- L tarlos weinig boog, toen hU sprek met Tomas Castro de hut betrad, was hdn met een soort achteloosheid voorge gaan, en de Spanjaard het was Senor Ra mon. de koopman waarover ik had hooren spreken sloeg hem als met nieuwsgierige be langstelling gade. Met Tomas scheen hü reeds bekend. HU stond tn de deuropening. In het sterke Ucht, *n weinig voorovergebogen. Met een zekere hoffelijkheid, maar met een zweem van onverschilligheid, stelde Carios mij tenslotte toch nog maar een jongen, geestelük nog meer dan llchamelUk. Voor de kust krioelden vreemdsoortige boot jes. als kleine watertorren. Eén schoot op ons schip toe, toen wéér een. Ik wilde liever niet, dat zü dichterbU kgramen. 1 Was of Ik mün eenzaamheid niet verstoord wilde zien. Ik was heel niet verheugd, dat ik aan land zou gaan. Van achter een woelig kluwen vaartuigen kwam langzaam een groot en hoogvarend schip te voorschijn; swart, omgord met de twee breede gele strepen van een dubbele rij kanonnen Zon der groet voer het ons voorbU. ZUn hooge raas staken ver boven onze masten uit. Ik zag. hoe de matrozen uit het want neerkeken op ons dek WU hoorden op het schip geen ander geluid dan dat van het bootsmansflultje en van kx>- pende voeten. Ik stelde mU voor, dat hei zUr. huisreis begon en voelde een hevig verlangen on» aan boord van dat schip te varen Later, toen alles afgeloopen was. ging Ik op dat schip naar huls terug. Maar toen was het te laat Ik was een ander mensch geworden, met veel vreemdsoortige ervaringen en geheel andere verlangens. TerwUl ik het schip na stond te staren, hoorde ik de stem van Carios achter mU HU vroeg aan een van onze matrozen, wat voor een schip het was. „Kunt u geen admiraalschip onderscheiden?" snauwde een grommlge stem. ,t Is het schip van admiraal Rowley!" De matroos mopperde nog iets over: jmeroovers. ra pal Je, de kust van Cuba* Carios kwam tegen de reeling staan en teek hei oorlogBsdiip imu De Mexlcaansche minister van Onderwijs. Narciso Bassols, heeft mededeellng gedaan van een grootsch plan, n.l. om te beginnen met het volgende jaar een duizendtal plattelandsscho len in alle deelen der Mexlcaansche republiek te openen, waardoor de onderwljsgelegenheid in het komende jaar met ongeveer vUftien pro cent zal worden ultgebreld. elen in de buurt wisten niet, waarom net locaaltrelntje uit Lumley, dat 21.15 te Batterton hoort aan te komen, op den avond van den zeventienden April 1931 een half uur te laat kwam. Ik stapte te Lumley In den trein en zat een oogenbllk later in de onhebbelUke duffe doos, die de spoorwegmaatschajjpU een eerste klas rookcoupé geliefde te noemen. Onder de paar IngelUste kennisgevingen aan den wand. prUkte het bericht, dat misbruik van de noodrem met een boete van vUt pond zou gestraft worden Ik Het den trein ongeveer driehonderd meter z*n gang gaan en gaf toen een stevigen ruk aan de rem. Het ding werkte uitstekend. De trein bleef staan en de conducteur liep er langs, om na gaan, in welken coupé er misschien een ortewas bedreven. Ik stond op en keek uit I iWmpje. -w—e Abdij t**1 Egmond moet herbouwd wor- I Jden. Een hoofdcomité, in samenwerking J-^met sub-comités en met de pers, Uvert voor het herrijzen van de oude Nederlandsche gebedscentrale, waaraan de Nederlandsche cul tuur in geestelijken en stoffelijken zin een goed deel harer jrtlchtlng" te danken heeft. Het verblUf van de BenedlctUnen op onzen biKlem is eeuwenlang onderbroken geweest. Misschien is het gestoorde contact oorzaak, dat bet religieuze en cultureele belang, hetwelk wU bU de hernieuwde vestiging hebben, nog steeds wordt onderachat. zooal niet geheel onbegre pen blUft. Nog al te vaak wordt, ook onder katholieken van onverdachten huize, de vraag gehoord, «aarom de vestiging van die „toch maar alleen biddende en studeerende monniken" toch wo noodzakelUk Is. Anderen meenen. dat de her bouw van Egmond misschien wel ge«renscht is, doch dat het met het oog op de benarde tUds- cmstandlgheden. voorloopig bU het stellen van het ideaal behoort te blUven. Het geld kan te genwoordig wei nuttiger besteed worden; er zUn grooter nooden te lenigen. Alsof niet de geestelUke nood primair was. Terloops zU opgemerkt, dat de monniken zelf voor dit laatste argument niet ongevoelig zijn gebleven, De verwezenlUklng van Krophol- Iers plannen kost tonnen. Zooveel meenen de BenedlctUnen In de huidige omstandigheden niet te mogen vragen. ZU stellen zich gaarne tevreden met een klein voorloopig huls, dat voor enkele tienduizenden guldens te bouwen is en dat onderdak biedt aan een minimaal aantal paters. Maar afgezien hiervan, zou men op het hoo ren van opmerkingen als de bovengenoemde wenschen dat er eens een duchtige preek ge houden werd over het wezen en de beteekenis van de Gemeenschap der Heiligen. De Nederlandsche BenedictUner Apostel 8t Bonlfaelus deed dit metterdaad toen hl) tot den AM Optatus van de moeder-abdij der Orde op de Monte Casslno, het verzoek richtte om ge meenschap van gebed en goede werken met diens communauteit. ten einde verzekerd te zijn van een degeltjken, geestelijken steun bU het zware missiewerk onder de barbaarsche Filex n. Maar dat te lang geleden. Intuaachen is er echter niets veranderd Dtt te te bewijsen met eUfermateriaal. dat welis waar dor te. maar waarvoor przctisehe 20e eeuwen gevoelig plegen te zijn. In de Encycliek Rerun» Ecclesiae" geeft Z. H. de Paus Plus XI uitdrukkelUk het verlan gen te kennen, dat kloostergemeenschappen, scholen, colleges e d. voortdurend hun gebeden naar den hemel zullen opsenden voor de ver breiding van het Evangelie. Even verder in de zelfde encycliek zegt de Paus letterlUk: „Het is duidelijk, dat de monniken. 1,n» Fenl tot de oversten «an bijna alle mls- s eposten ter wereld de vraag gericht, of «U nun gebied voor zoo’n geestelUke adopteering door een religieuze communautelt In aanmer king wenschten te zien komen. Binnen een pear maanden kwamen in da abdij Bint An dries 58» geestdriftige bevestigende antwoorden binnen. Deze aanvragen werden ondergebracht t>U de contemplatleven die zich tot de sdop- teering van een missiegebied bereid hadden verklaard. In Nederland werden door acht kloosters van BenedlctUnen, van den Carmel, en van de Redemptoristlnnen even zooveel missiegebieden aanvaard. In Dultechland wer den er 10 ondergebracht, In het „heidenache” Frankrijk 127, In Italië 254 enz. De in eUfers uitgedrukte resultaten van het stille werk dezer religieuzen, die ..niets anders doen dan bidden”, zjjn verbluffend. Het Apostolisch Vicariaat van de Kleine Soenda-eilanden, dat eerst kort geleden in Mgr. H. Leven zUn nieuwen vicaris kreeg, is geadop teerd door de BenedlctUnen van de Sint Pau- lusabdU te Oorterhout. Volgens het PauselUk Jaarboek van 192» bedroeg het aantal katho lieken in genoemd gebied 100.070. In Augustui 1930 was het getal gestegen tot 160 880; In 1931 tot 191.145 en In Juli 1932 telde men 212.092 katholieken. En deze stUging houdt nog voort durend aan, ten spyt van het teer hooge sterf- tecUfer In den Archipel. In de Apostolische Prefectuur van Kubanao, Anzola, zijn de resultaten nog Indrukwekken der. Van 45.000 In 1928 sprong het aantel ka tholieken op 175 157 In 1930. BU een zoo over- vloedlgen oogst moest de Apostolische Prefect, Mgr. Kelling, alles In het werk stellen, om het aantal zUner priesters, die het werk niet meer aankonden, gelUken tred te doen houden met den aanwas der geloovigen. Zeer korten tUd na de geestelUke adoptatie door den Carmel van Brugge, werd in het Aartsbisdom Calcutta het tevoren ongekende succes bereikt, dat op één dag 000 doopellngen in de Kerk konden worden opgenomen. Ter wille van de volledigheid moge nog ver meld worden dat ter verwezenlijking van het tweede doel, dat het werk ..Contemplation et Apostolat” zich gesteld heeft, de vestiging van contemplatleven tn de missielanden, aan bijna alle missiebisschoppen de volgende drie vragen werden voorgelegd: 1- Is de vestiging van een contemplatlef- klooster in Uw missie mogelUk? Wenscht Uwe Hoogw Excellentie een zoodanige vestiging? 2. Zouden er roepingen tot het contempla tieve leven zUn? 3. Zou de eventueele stichting de materieele bestaansmogelijkheden vinden Mt hoe? In korten tüd werden 300 bevestigende ant woorden op de eerste vraag ontvangen, snge- rekend de dubbele aanvragen om vestiging van ven communautelt van manneluke en een van vrouwelüke contemplatleven. Onder de ant- woorden op de derde vraag sUn zeer treffen de: „Als God de middelen geeft”, „Als de stich ting er maar eenmaal is”, „Ja. de heidenen zelf zullen er voor zorgen". Met fierheid ver melden WU een antwoord uit Nederlandsch- Indlë (Psdangi: ,J3e katholieken in de groo te steden zijn gaarne bereid te helpen Samen met een soortgelük antwoord uit Carthago het eenige van dezen aard. gestapt. „O, Ik begrUp het al." zei hU. „een beetje getikt, hè?" „Toch n-et." antwoordde Ik; „als ik Je ver teld had, dat het regende, en dat er geen star retje aan de lucht Is en dat er hier Iets grie zeligs is gebeurd, dan had Je mogen veronder stellen .JMU." grUnslachte de man, ,ar zAl ln elk ge val wel Iets gebeuren. Waarom hebt u aan net gouw getrokken?” „Het schoot me te binnen, dat Ik die kleine lleinebberU best betelen kon, en dat lx ’t nog nooit gedaan iiad. Vul pond lukt me die liei- nebberU eigemuz mei waard, maat de maat schappij heelt natuuriUk gelux, dat ze er zoo veel voor rekent, ais ze maar krijgen kan. Za- Ken zun zaxen, gevoelsoverwegingen komen •laaiou met te pa*. „Heoc u nog ai veel gegadigoen voor de nood rem? En wai ik zeggen wil moet Ik nu betalen of op 'l kantoor? Hoe zit dat?” ,X>at zuil u wel liouren," ais we in Batterton aauaomen. Wnl u nu maar al vast uw naam uu am oj opge ven/' is. ga» nvm nauwkeurig ue gevraagde inilch- tn*«en en n^j veiuweeu. e/p au ve»u»<vvg naai »u goeuereu wagen werd mj ne*vo. .nu noo» >»aaeu lui uu»w.u ue laampjes gesvoaeu houi- uen en ue trem zeive z»ca »«.er m ueaeguig. ia uduv aai nu zoowaï een awaïvinu» voo»l- gesuzaeiu zal z^u, toen is opnieuw aan nel ■vuwfuuc Wee» suipve ue uem. nu’ was ue eouuucvcur nee» uous. „we neuuen nu onsen uuni van je vol, mooie jOoscu, suauwue nu, .ais je zou muiuum txmi, 1 oènoeven vge je me» ie veivoeren. waai oacu» (S uai je l voor neen» „m oen van uu geoourle al geneeioniliouder kje uiaauamappu leuuu je wtn aeser mei, uu passagvets te iwisve pussagiers, U*e U UUGU.k, „ik zou maar mei zooveel piaai* hebben (vaalom ueih u aan ue noourem geiroaaen/ ,uu n nonage is oi a uunuven voor, oi o uu- uuveu acuvei. xa nacol. aai u misscmen hui jmalen i«ja ou u zou ueouen. xa aan er mets auoexs van maaeu uan Uen imuuveu voor. „u nem er LU pouu van gemaaai, ais i niet meer is. u zuil uioevei» UMxtu voor uxe gekiMuu. xa zou liet spenetje maar mei weer pxoueexen. a ani we laten hei» uexn xaxm uoor gaan. ix nog eens aan ue noomem uea, en de Ue«n Sxopi mei, uan zal lx een xuicul Op ue uiaavscouppu inlueuen. Ais ix veraxes ió pona aan cm uuaei le oesieuen, wil ut waar voor m n geld iieuuen. Ga nu maar weer heen, goeie man en zeg tegen je vriend voorop, aal mj z n oude naaimacxune wel weer op gang kan orengen. Op dn oogenbllk scheen een lumineus idee door het brein van den conducteur ie scnleien. „Een oogenbUkje,” zei hU .Mag Ik even zien of u ook een kaarlje hebt?" Tenslotte vroeg hU cynisch, of hij mijn oogen •Pen zou maken. Ik antwoordde niets „Weet u, wat u wacht," vroeg hij. .AA dien Carios niet laat schieten?" Vol verwondering mompelde ik, dat Ik het Biet wist. .Dan zal Ik het u sens vertellen! Ze tellen hangen t” Ik was te verbaasd om kwaad to worden. Ik veronderstelde maar, dat de man drouten VM. eens." zei hij. .4k denk hier verscheidene jaar tjes te zijn." HU nam zUn koffer op en beklom de ladder, zoo onromantisch mogeluk. HU zou «rel even naar Macdonald vragen voor me. Een paar mannen, bU het luik samenkomend, begonnen hardop een gesprek, waarvsm leder woord, tn de stilte van mijn ellende en hek groote, verlaten tueschendek, duldelük tot mijn ooren doordrong. Een van hen. blukbaar pas van huls, stelde vragen. Een ander gaf ant woord' „O. ik verloor een halven seroen, bij den laat- sten tocht het oude liedje." „Hebben ze de schurken nog niet uitgn- roeld?" vroeg de ander. De eerste verzachtte zijn stem. Ik kon enkel opvangen dat „de admiraal een ouwe dwaas was, heel niet geschikt voor zoon zaakje. HU is den naam te weten gekomen van de plaats wut de kapers vandaan komen Rto Medio. Dat is de plaats, hij kan die nu enkel maar niet bereiken met zUn driedekker» Zag je zijn schip F' Rlo Medio was de naam der stad waar Car ios heenging de stad van zijn oom. Boven hoorde Ik de mannen zich verwUderen. Wat moest Ik gelooven? Wat kon dit betee- kenen? Maar de woorden van den tweeden stuurman „Knijp er tusschen uit, jonge man,** schenen als een trompetstoot in mijn ooren te klinken. Plotseling kreeg ik een hevig verlan gen Macdonald te vinden niets meer van Carlos to zien. Don Ramon. Carios JUeso. o»» menie avontuur ueeft beliefd Ke®?_h”ft Rlego vroeser leeren sennen door den w- loofde van zijn zuster v*ronlc,M Rooksby. BU een ecntervoleins door de «endermen vinden Cerioe en sUn meteeee' een echullpieele bU Rookebv BU «n oe zoek aan Carlo, werd Kemp maar later door Rengeley. den leider ven de unokkelaare weer bevrijd Kemp my 11 dan het plan met Oarlce uit te wijken naar Weet-Indiél. voor. Ramon richtte op mU zijn onderzoeken den. rustig ontledenden blik. Maar gaat de Caballero ook mee over?....” vroeg hU. Carios antwoordde: „Neen Nu ten minste niet, denk Ik.” Juist dit oogenbllk kwam de tweede stuur man, met de schouders zich een weg banend door* de menigte wltgekleede, van de kust aan gekomen menschen. achter Senor Ranion opda- gen. Een brief had hU ln zijn hand. „Ik, Ik ga mee over." zei hü met «Mn hoo- gen neusklank, op eenlgszlns woesten toon. Ramon keek schroomvallig om zich heen. Carios zelde: „MUn neef hoopt naar een zekeren mUnheer Macdonald te gaan. Kent u hem. senor?” Ramon maakte een droog gebaar, om uit te drukken, dat hU mUn man volkomen kende „Ik geloof, dat Ik hem nog net gezien heb." zelde hU. „Ik zal eens even navraag doen." Alle drie volgden ze hem en verdwenen tus schen de menigte Toen was het, niet wetend, of Ik Carios nog ooit zou terugzien en met dat wanhopig. rampzalig gevoel van eenzaam heid. dat ik Bame» was gaan soeken In de duistere uitgestrektheid van het tueschendek. In het vierkant van bleek licht, dat door het luik binnenviel, was hij, onaandoenlUk-nuchter en zakelijk, bezig »Un nijgen koffer toe te binden. Op alledaagschen toon begon hü te praten over zUn plannen. HÜ zou afgehaald worden door een oom, bü wien hü enkele dagen zou logeeren vóórdat hü naar de barakken ging „Misschien tmtmoeton ve eiv.-r wig wel i Ik toonde hem een heldergroen derde-klas- kaartje van Lumley naar Batterton. ..Dat dacht Ik wel." grinnikte hü: eerste op een kaartje derde klasse.” •„Ik zou 't verschil kunnen bü betalen,” opperde Ik. ..Dat gaat nu niet meer. Er Is ruimte genoeg ln de 3e klas-wa-’ gens. Het is een poging tot frau de.” „Groot gelUk. dat u 't verschil niet wilt laten bü betalen," zet ik. „want ik zou het tóch niet gedaan hebben." „Zoo. als je nu maar uitstapt,” pruttelde de conducteur. „Waar vroeg ik. „Naar de 3e klas, waar je hoort." „Dan stap ik niet uit." ..Dat sullen we eens zien aan t eerste het beste station. Je maakt het hoe langer hoe erger voor je zelf." ..Luister eens goed." hernam Ik. „Ik wil met je wedden om een pond, dat Je me aan het volgend station niet uit dezen coupé krügt. En ruk nu maar op en zeg tegen dien münheer met het zwarte gezicht, dat hü weer verder kan gaan.” Toen de trein aan het volgende stationnetje stopte, kwam er een heel gezelschap ambtelüke personenvoor m'n deurtje staan. Er was er een bü met een goud-omrande pet. Deze zet me heel beleefd, dat Ik er piaar liever uit moest komen om geen last te krijgen. „Waarom?" vroeg ik. „Hier is mün kaartje. „Ik liet een eerste klas kaartje van Lumley naar Batterton zien. „Ik kan er een eed op doen, dat hü me zoo- even een derde klas kaartje heeft laten zien,” zei de conducteur ..Best mogelük." riposteerde ik; „ik heb twee kaartjes gekocht. Als ik er zes wou nemen, ging het u nog niets aan. Ik kan met jullie spoorwegmenschen niet wijs worden Jullie hebt geld te maken van kaartjes en rukjes aan de noodremmen en hoe meer geld er van ge maakt wordt, hoe vervelender schünen Jullie het te vinden. Dat gaat m'n zakenverstand te boven. Ik beschouw me zelf als een goeden klant van jullie, En toch komt er een bende kevers op me af met beleedigingen en een aan bod van geweldpleging. Ik was van plan onder leeg nog voor 5 pond te besteden, maar nu doe ik het <»iet.“ Toen sloegen ze m'n deurtje dicht; ze floten en zwaaiden met een lantaarn en de trein stoomde verder. De maatschappü heeft netjes haar geld van me loe gekregen en schreef me een zeer stren gen brief Ze hadden mijn geval dit keer nog met eenige consideratie behandeld, maar als het zich herhaalde, zouden ze tot af doende maatregelen moeten overgaan. Ik schreef terug om de heeren te bedanken, maar herhaalde tn mün schrijven de verzekering dat hun handel- wüze m’n zakenverstand te boven ging.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1933 | | pagina 7