van
er een
8
STER TABAK
■1
1
'I
h
r
f
dendacf
op staat, Is het
de beste tabak
HONIGS BOUILLONBLOKJES thans 6 voor lOct
DE KLEINE ANNIE EN HET SPOOKHUIS
HET KAPERSNEST
B
ki
L
11
die ge voor Uw geld
r
kunt koopen
Een ontmoeting met Sandy
2
en
J
tegen salarisver
laging
JOSEPH CONRAD
Rustig en kalm,
beheerscht In Uw denken, handelen en spreken
«uit ook gij zijn en blijven na het gebruik van
|W
i;
y. is
NIEMEIJER’5
'i j I
[f!
Een juridische kwestie
Missie-actie in Londen
r
SiA&ndde fëe&tef
Staking in Barcelona
zün
De diamantindustrie
Kleeding der Turksche
vrouwen
ra
(Wordt vervolgd)
De leden van de rechterlijke macht
vreezen dat haar onafhanke
lijkheid in gevaar komt
Lindbergh niet over den
Oceaan
Grootache betooging in de
Engelache hoof dat ad
Mijnhardt's Zemrwtabletten
I
B
I ii
W/U.EN DcVEN umsi
nóf O/RN/n-
^^AT/<> ‘bAN/y'/yy NO ET WE
geld kunt koo;
Dat is de re<-
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Da n „direct te bewijsenl
Vraag een fijnproever
eens, waarom hij altijd
Niemeyer's Ster Tabak
rookt of - nóg beter - koop
eens een pa tje Sier Tabak
▼oor demeLden prijs als Uw
tegenwoordig merk. Alleen
zóó kunt ge te weien komen,
hoeveel meer smaak en
geur ge voor datselfde
open.
_jden waarom
Niemeijer's Ster Tabak
Holland's populairste
merk is!
De huwelijks-
receptie
WOENSDAG 29 NOVEMBER
-1
i
I
voor
(United Press)
United Press)
langst
i
DERDE HOOFDSTUK
ROMAN VAN
Ik hoorde de voetstappen van verscheidene zich
verwijderende mannen.
**<t*>Jb
Buisje 75 cent. BIJ Apothekers en (Drogisten.
S? z-
BRUSSEL, 28 Nov (Reuter) In een mede-
deeling van de Belgische federatie van dia
mantbeurzen wordt gezegd, dat er geen sprake
zal zün van een opheffing der protectle-maat-
regelen ten gunste der Belgische Industrie, zoo
lang de Dultsche Industrie geen afstand doet
van de voordeelen, haar verschaft door de be-
a ling met sperr-marken.
kousen,
des
Vsrfcrtygboer
13 H>t 5 c.nf
par half om.
Mtl bont voor
Niomoiior's bok en do
kealiitih-tadacu.
PORTO PRAIA (Kaap Verdlsche eilanden).
38 Nov. Lindbergh heeft den gouverneur mede
gedeeld, morgenochtend om 4 uur naar Dakar
(Senegal) te zullen Vertrekken.
ndzik dat ik heel ver-
>Wat had Ik anders
Ut niet kende, mengde
i 't gesprek en vroeg
lil
-Mei
opleji^
gen óm mijn oogen schoon te vegen. „Dat is
iets vreeselljks doms geweest,” kwam een onte
vreden opmerking; „zoo behandel je geen
Caballero.”
„Wat viel er anders te doen tegenover dit
soort caballero," was het korte antwoord.
Tegen dien tijd had ik genoeg met mijn
oogen geknipperd, om voor korte poosjes iets
te kunnen waarnemen. - Twee mannen stonden
over mij gebogen Carlos en O'Brien zelf.
Deze laatste selde:
„Geloof bm> '■’t was noodzakelijk. De jonge
gentleman begon «geaaardlg hinderlijk te wor
den. en hü Is In geen enkel opzicht gedeerd.”
HU sprak op fluweelen toon; zachtjes liep hij
van de sofa vandaan en verdween uit de hut.
Carlos volgde, de lamp op armlengte van zich
afhoudend; vreemd genoeg had hü mü zelfs
niet aangezien Ik veronderstelde dat hU be
schaamd was en ik was te trotsch om hem, met
mijn handen en voeten gebonden, aan te spre
ken. De deur werd gesloten en ik bleef in het
donker achter. Er begon licht te schijnen door
venstertjes aan het eene uiteinde van het ver
trek, waarvan de vorm deed denken aan een
diepe nis. Steunend gekr.gik van hout en het
zwakke ruischen van water waren de geluiden,
die nu voortdurend hoorbaar werden.
Ik keek op bU een zacht geklik, zag een deur
eenvweinig geopend worden, en de kleine blauwe
vlam van een waskaars werd naar binnen
bewogen. Daarop ging de deur weer dicht en
werd met een beslisten ruk op slot gedaan....
6AN6
P/F SCHI/RkEN
pakvastEr*'
yNJN PAAI EEN!/
den ik verafschuwde dit hatelUk complot....
EindelUk kwamen er stemmen, voetstappen;
het viel mU zeer moeilijk mijn voornemen ge
stand te doen en mij van verstikte kreten en
schoppen met den voet te onthouden. Als een
lUk werd ik opgetild en door mannen, die som
tij da vloekten onder het snel voorwaarts gaan,
onder veel gestrulkel weggevoerd. Van tüd tot
tijd prevelde iemand: „Voorzichtig!” Daarna
legden ze mü in een boot. De wereld begon te
schommelen, te plonsen, te schuren en het
werd mü duidelijk, dat ik ik naar een of ander
schip gevoerd werd. Het Spaansche schip,
natuurlek. Eensklaps brak mU het koude zweet
uit door de gedachte, dat het misschien ten
slotte hun bedoeling kon zür^ mU kalmpjes over
boord te gooien. ..Carlos.” riep ik. Ik voelde de
punt van een mes op mün borst, en een ruwe
stem ze 1de: „Stilte, Senor!”
MUn vrees verdween, toen wü langssü kwa
men van een schip, dat blUkbaar al onderweg
was; maar ze sprongen zoo lomp en ruw met
mU om, dat ik volledig uitgeput en bulten adem
was tegen den tUd, dat ze mü aan boord had
den. Alles om mü heen was stil; ze hadden me
neergelegd op een sofa in de voornaamste hut.
leek het me. Langen tijd verroerde ik me niet;
toen hoorde ik een deur open- en dichtdoen,
Twee stemmen hielden op onderdrukten toon
een gesprek. Dit duurde eenigen tüd voort....
Toen was het of iemand, tamelUk wel te ver
geefs, trachtte den zak weg te trekken Ten
slotte gleed die ook inderdaad van mün hoofd
en iets zachts en zU-igs werd met verrwer.de
zorg, met leederheid zelfs, heen en weer bewo-
„Van alle werken voor God zün de missles
het werk bü uitnemendheid," heeft de Heilige
Vader in zün derde encycliek gezegd. Het was
onze GoddelUke Zaligmaker, die de eerste missie
hield voor ZUn Discipelen, en zelde:
■De oogst Is groot, maar schaarsch
de arbeidersBidt dus
En daar werd gebeden in de groote meetings-
zaal van Lambeth, zooals ik zelden zooveel
menschen heb zien bidden.
W£T AAN, MAAR 7T>£N ANN/E\
PAT NOL VOND MORT J£ H/y
HAaR (.EWeftTJENOET
J/ft zoo alleen Ronp zwfe-
JEH, ANDER*, NfAXFN D/E I30EI/EN
\JE VAN KANT. RONH/FA 5A—J
\N7EN A4N'/WERK1 J y
BARCELONA, 28 Nov. Op twee vergaderingen
van stakend tram- en bos personeel zUn 30 per
sonen gearresteerd.
Op straat werd een groep verdachte personen
gefouilleerd- Men vond 5 revolvers en een
flesch benzine
Wh/EK NES HCPE EFT
O'T GFcD. NU KUNNE” WE
Lu/r'z vfrorelE” gnaN
•e;/ noRQfN AVOND FfAKE/ F;
WE pAT HE R/EE van paan- F
VMNORÜEN AVOND
GE LEO F PAT HET NFT
WW GEPAAN ZE ZUZLfFF
MH! OF PO O O 51N/ETEN OF
AP NT ER LUITEN /N
3&ELX GEUAl /S N/jN E7N—
PT NA fj/y N/AAJf Al5 ZE
m/VE ALN TE F LATEN, NES
tK. NOG EEN FANS tX ZAL—
lli NE NEFL wl HDUDEH.OArf
I \jelgeten ze Ni/ n/skh/éi/
(Korte Inhoud van het voorafgaande: John
Kemp, eên Engelschman uit Kent, ontmoet
op Jamaica, in de woning van Don Ra
mon. Carlos Rlego, met wlen hg menig
avontuur heeft beleefd. Kemp heeft Rlego
vroeger leeren kennen door den verloofde
van zUn zuster Veronica, Ralph Rooksby.
BU een achtervolging door de gendarmen
vinden Carlos en zUn metgezel een schuil
plaats bit Rooksby. BU een bezoek aan
Carlos vrerd Kemp gear-eeteerd. maar la
ter door Rangsley den leider van de smok
kelaars. weer bevrUd. Kemp wjjkt dan met
Carloe uit naar Jamaica, waar hU werk tracht
te vinden op de plantages van Rooksby. die
door MacDonald worden beheerd. Ook komt
hU hier In kennis met den rechter O Brlen
en Don Ramon, in wiens huls later de boven
vermelde ontmoeting plaats vindt.
Ik kreeg een gevoel van onbehaaglUkheid; ik
kon niet in het minst het verband begrijpen
tuzschen den ouden Don en hetgeen voorafge
gaan ws>, en, zuiver als kwestie van vonnelUk-
heid, wis ik ook niet, hoe lang Ik nog behoorde
Je bUJven. De lucht door de spülvensters was
bed bleek geworden.
Bensklaps zeide de oude Don: Je moet mUn
p^l gedaan wor
den, omdat we
geen scène willen
maken. Als u
weigert, wordt u
onmlddeUUk aan
de ix>Utie over-
scène
r is in Zuid-Londen een grootsche be
tooging gehouden ten bate van de Missies
Mgr. Amigo, die aan het hoofd staat
van het Euid-Londensche diocees, had de lei
ding, en hU werd bUgestaan door Mgr.
Biermans, den superieur-generaal der 8t.
Joseph's Vereenlging te MUl-Hill, en Mgr.
Max Theophllos. den grooten bekeerling en
bekeerder, aan wiens zorgen het Zuid-Indische
diocees van Tiruvalla toevertrouwd is.
Daar waren twee groote meetings in de on-
metelUke vergaderzaal der Lambeth Baths.
Eerst één voor kinderen't waren er min
stens 1500. en zU luisterden naar de sprekers als
vertelden dezen avonturen, zooals men ze In
heel erg boeiende jongensboeken lee=t. En dat
deden de meesten hunner ook. Is er een zuiver
der en treffender romantiek dan die van den
missionaris? En zUn grootscher avonturen in
de wildernis denkbaar dan die. welke niet
den dood doch het eeuwige leven brengen?
Daar werden dien middag in de Lambeth
Baths ik ben er zeker van missionarissen
der toekomst aangeworven onder de tien- en
twaalfjarigen.
*s Avonds was diezelfde zaal gevuld met vol
wassenen, meerendeels menschen voor wie hun
diocees, neen hun parochie het Katholieke
Universum is. Of was! Want het heeft die groote
wereld leeren kennen, waar duizenden, tien
duizenden roepen om het Brood des Levens, en
het niet krijgen kunnen omdat er niet genoeg
prlesters-mlssionarissen zUn. Het heeft die
werefd leeren kennen waar missionarissen dag
en nacht werkend, leven in de voortdurende
vrees dat bekeerlingen, honderden en honder
den mijlen ver weg. voor Christus verloren zul
len gaan, omdat er geen priesters zUn om hun
geloof aan te wakkeren en hen door de H.
Communie te versterken.
Het heeft die mannen leeren kennen, die. als
hun t bericht bereikt, dat op dagreizen af-
stands een zwarte bekeerling op sterven ligt,
zich daarheen spoeden over ongebaande wegen,
door de junglf met al zUn doodsgevaren, om den
stervende de Genademiddelen der H. Kerk toe
te dienen een vaak vruchtelooze reis.
Duizend, tweeduizend katholieken hebben
dien avond geleerd van den Mlsslepllcht. Dien
plicht nakomen, eenieder naar zUn kracht, wil
zeggen, samenwerken met den grooten Mlssie-
nlet twaalf-
deel der be-
zes millloen
-g—5 en van de eerste wetten, welke twee
H jaren geleden, toen de Nationale regee-
A-A ring in Engeland aan het bewind ge
komen was, aangenomen werden, was de Natio
nal Economy Act. waarbU alle RUkssalarlssen
en loonen werden verlaagd. Het is bUna onver-
mijdelUk dat onder zulk een maatregel de eene
groep beambten relatief zwaarder ludt dan de
ander; er is bijgevolg veel geprotesteerd gewor
den, en de regeerlng heeft er in den loop der
twee Jaren naar gestreefd rechtmatige grieven
git den weg te ruimen.
In het Hoogerhuls, welks voorzitter, de Lord
Kanselier, tevens aan t hoofd der rechterlUke
macht staat, zijn dezer dagen moties behandeld
geworden, die Ingediend waren door Lord
Ranke illour en Viscount Buckmaster, waarin de
verlaging van de jaarwedden van de leden der
rechterlUke macht afgekeurd werd, en in den
loop der debatten werd zelfs verklaard dat die
verlaging ongrondwettig was.
De leden van het Hooggerechtshof hadden
reeds maanden geleden een .Actie" gevoerd
tegen hun salarisverlaging, en waren voornemens
deze actie tot in de hoogste instantie door te
zetten De beide moties hadden geen succes,
maar de Lord-Kanselier stelde een „De-
cHratorybill" in uitzicht d- w. z. een wets
ontwerp. waarin een vroeger aangenomen wet
opnieuw geïnterpreteerd wordt. In dit geval
zou de interpretatie dus hier op kunnen neer
komen. dat de rechters-Jaarwedden niet begre
pen zUn onder de National Economy Act van
1931.
Waarom aldus zullen velen zich afvragen
wordt er juist zulk een drukte gemaakt van
de salarisverlagingen der rechters die. zooals
algemeen bekend is, verrewég de hoogst-bezol-
digde rechters ter wereld zUn? Hoe is het moge-
Ujk dat deze voorname heeren zich zoo ..laten
kennen", en de eenlge uitzondering willen vor
men op een maatregel, welke betrekking heeft
op allen, die in dienst staan van het RUk? De
politle-agent, de klerk ter griffie, de bode moe
ten offeren in het nationaal belang, maar de
gepruikte en getabjterde rechters met bun jaar
wedden van minstens vier cijfers, brengen hemel
en aarde, en zelfs het Hoogerhuls. in beroering,
omdat ook zU een klein stuk van hun statig
inkomen moeten missen! En zU arme, ver
drukte geesteluke proletariërs zien hun be
langen verdedigd door de Lords. terwUl het land
schande zou roepen over een niet-offervaar-
dlgen politle-agent.
Niet te haastig! Elk der rechters is bereid
een bedrag, minstens geluk slaande aan zUn
salarisverlaging, vrUwllllg in de schatkist te
storten of asn een liefdadige instelling te
schenken. Geen geld, doch een groot beginsel,
is de inzet van den strUd.
De rechters bewezen en hoogstwaarschUn-
hjk hebben zU volkomen geluk dat hun onaf-
hankelUkheid in geVaar komt van het oogen-
blik af waarop een regeerlng zich het recht
aanmatigt het salaris van een rechter te ver
minderen.
De .Act of Settlement” van 1701. een van
Engelands voornaamste constitutioneele wetten,
verklaart de rechters onafsetbaar en hun sala
rissen onaantastbaar. De regeerlng heeft vol
komen het recht. bU benoeming van een nieu
wen rechter, dezen een veel lager salaris toe te,
kennen dan zUn voorganger gehad heeft; zU
mag ook de beele salarisschaal verlagen, doch
de verlagingen mogen niet toegepast worden op
de zitting hebbende, doch uitsluitend op de
nog te. benoemen rechters.
Deze bepalingen van de .Act of Settlement’’
hadden ten doel te voorkomen dat geluk in
het verleden herhaaldelUk geschied was
rechten de werktuigen zouden worden van
v nr, stt «Mn innvolee de verzekeringevoorwaarden tegen f QDIHl bU levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door f 7CD bü een ongeval met Z OCD bU verlies ven een hand Z OZ oU «erlles van een f EH bU een breuk van Z Aft b|j writes van “n
Alle abonne y ongevallen vemeVerM voor een der volgenae ultkeeringen verlies van beide armen, belde beenen of belde oogen f tOU," doodslljken afloop I een voet of een oog f 1 Jk«J.luim wijsvinger T *z(Zs-been of arm f andoren vinger
p huwelUksreceptle te gaan, als men is
uitgenoodigd. is iets heel gewoons. EeX
man gaat er niet graag heen. Zoo n re-*
ceptle is meer iets voor vrouwen. Maar naar
een huwelUksreceptle te gaan, waarop men niet
is uitgenoodigd. in het huls van menschen die
we totaal niet kenden, dat -leek me heel iets
anders, daar zat wel Iets in, dacht ik. Er was
de risico aan verbonden, om na ontmaskering,
de deur uflgegooid te worden. Maar van den
anderen kant vond ik, dat als men zich niet
vergiste, het mogelUk was er zich door heen te
slaan. Ik besloot in leder geval de proef er van
te nemen, want ik ben dél op het nemen van
proeven. A
Op een moeden ochtend in Juni, toen ik in
Hyde-park gewandeld had, kreeg ik het huis in
t oog. Het was een vrU groot huls aan de ooet-
zUde van het park. Arbeiders waren bezig den
gevel te versleren en met het maken van andere
toebereidselen. Ik vroeg aan een van de werklui
of dat niet het huis van mUnheer Dextry was.
HU zei van neen en vertelde me, zooals ik ver
wacht bad. wie er wèl woonde. Het was de wo
ning van mevrouw Trake. HU voegde er aan toe
dat de dochter van mevrouw Trake dien dag
trouwde met een officier en dat ze voort moesten
maken om klaar te komen.
Dien middag liet ik me, in de puntjes ge
kleed, in een taxi naar mevrouw Trake brengen.
De receptie was in vollen gang. Uit de taxi vóór
me stapte een knap man van middelbaren leef-
tUd in uniform. Ik sloeg hem nauwkeurig^gfiSeT
toen hU over den rooden looper het huis inliep
en stelde bU me vast dat hU een collega en
vriend van den bruidegom was; ik hoorde hem
aandienen als majoor..'.. den naam ver
stond ik niet, omdat er zoo’n geroezemoes van
stemmen was. HU groette de gastvrouw en ging
daarna in de menigte verloren.
Toen kwam mUn beurt; mUn naam 'dien
ik pas had uitgegeven werd afgeroepen. M'n
gastvrouw stond vóór me, dik. rond, goedhartig
en zeer weelderig gekleed. Ik zei dat ik t heer-
UJk vond haar weer eens te ontmoeten en dat
bU zulk een gelukkige gelegenheid en ze ant
woordde dat ik Edward wel hier of daar zou
vinden. Ze zag me aan voor een vriend van
den bruidegom. Tot hiertoe ging alles goed.
In de eerste ontvangkamer trof ik den majoor
aan. HU stond achter een deur, afgescheiden
van de overtalrUke receptlegangers. Het trof
me dat hU er ernstig, ja zelfs bezorgd uitzag.
HU keek bUna voortdurend de kamer rond,
alsof hu iemand zocht. Eensklaps veranderde
de uitdrukking van z'n gelaat. HU glimlachte
Innemend en joviaal en baande zich een weg
door de menigte naar een der tafels, waarop de
huwelijksgeschenken lagen uitgestald en nam
daar plaats in de voorste rU. terwUl hU zich
zeer langzaam langs de tafel voortbewoog. Het
vqprkomen en de manier van doen van den
man boezemende me veel belang in, zoodat ik
hem volgde. Binnen een halve minuut wist ik
wat voor soort man hU waa
HIJ nam een gouden sigarettenkoker van de
tafel op en keerde zich half om, alsof hU tot
iemand sprak die achter hem stond:
„Kijk, Hanna, dat had ik uitgezócht
Edward. Heb Je....”
HU brak den zin af als ontdekte hU op dit
oogenbllk s'n vergissing.
„O." zei hu tot de dames achter hem. die
hem blUkbaar niet kenden, „neemt u niet kwa-
Ujk. mUn vrouw was zooeven hier en Ik dacht.
ah. daar is ze!”
Vlug liep hU weg. HU vond natuurlUk z’n
echtgenoote niet en keerde niet bU die tafel
terug, evenmin als de gouden sigarettenkoker.
Het was heel handig en glad gedaan.
NatuurlUk kon Ik het niet zoo laten, maar
als ik er de algemeene aandacht op vestigde,
was het heel goed mogelijk dat mUn eigen on
verdedigbaar tegenwoordlg-zUn op de receptie
mU mocllUkheden zou berokkenen. Het leek me
beter de zaak stilletjes te behandelen. Juist
toen de pseudo-majoor op een andere tafel af
ging, kwam ik achter hem en tikte hem op den
schouder. HU maakte geen beweging van schrik
of keek me verschrikt aan. Menschen die in
deze „branche” willen slagen, moeten sterke ze
nuwen hebben en niet gemakkelUk van hun
stuk raken.
Ik bleef daar aan handen en voeten gebonden
langen tUd liggen, wel net lang genoeg om bU
zinnen te komen en in tB zien, dat ik een gek
was geweest om m(J met O'Brien in te laten.
Ze hadden me een zak over *t hoofd gewor
pen en me veilig ergens opgeborgen in een
soort kelder, naar het leek.
Romantiek!.... Die zocht ik Immers; en hier
waren alle elementen aanwezig: Spanjaarden,
een samenzweerder en een ontvoering. Maar Ik
kon mU geen dwaas gevoelen en tegelUkertUd
romantisch. Ware romantiek bestaat, geloof Ik.
uit «en warreling van emoties, waardoor al'e
zinnen verdoofd worden, en enkel t gezicht
beneveld blUft. Op het gezicht na, dat ik In
het geheel niet had. had Ik nu gebruik van al
mUn zinnen, alle gelUkelUk getroffen, enkel
door onaangename dingen.
Ik voelde PÜnen en kloppingen, met mijn
hoofd in een zak en mUn mond vol meel, dat
beschimmeld was en onaangenaam mUn reuk
orgaan prikkelde; ik voelde alles als een oneer
en maakte mij hevig boos; van den ouden Don
kon ik zien, dat hU klndsch was maar tegen
over Carlos voelde Ik groote bitterheid.
Ik wachtte en mUn woede nam toe, terwijl
alles in doodsche stilte bleef. Hoe zou bet ein
digen; met 'wat voor beleed!ging? Ik zou.mUn
verachting toonen en mUn waardigheid behou
den, door in bet geheel geen tegenstand te ble-
4
zUn het
trouw gebleven aan haar sluiers, lange zwarte
gewaden cn primitieve schoenen en
maar het voorbeeld uit andere deelen
lands en de krachtige propaganda van Kemal
Pasja, hebben thans Invloed in de meest ach-
terlUke districten.
i-
konlng of parlement. ZU werden, door volmaakte
onafhankelUkheld, Integendeel de beschermers
van de rechten en vrijheden van het volk tegen
willekeur van den konlng, van zün ministers,
van het parlement.
ZU zouden ook de beschermers zUn van het
volk tegen eenieder die erin slagen mocht hier
een dictatuur in te stellen.
Dit is niet alleen een theorie. Meer dan ééns
hebben de Engelsche rechters sinds 1701 de
volksrechten gehandhaafd, onder anderen toen
een zwakke Engelsche regeerlng vervolgingen
liet Instellen tegen uitgewekenen, omdat zU een
bultenlandsch dictator, den Eersten Consul
Bonaparte, terwille wenschte te ZUn.
Alleen rechters, die volmaakt onafhankelUk
zUn. kunnen zulk een rol vervullen, en er zUn
redenen waarom thans, meer dan ooit, het En-
gelsche volk er belang bU heeft dat die onaf
hankelUkheld tot in de kleinste onderdeden
geëerbiedigd wordt.
Paus Pius XI, onder wiens nog
Jarig Rewind meer dan het derde
staande missies aangevangen en
heidenen bekeerd geworden zUn.
oogen veranderde, ze keken strak over mUn
schouder terwUl van zUn lippen nauwelUks
hoorbaar de woorden beefden: „Je moet komen.
Je moet komen.”
Ik kon enkel het hoofd schudden. Eensklaps
deed hU een stap achterwaarts, als schikte hU
zich er naar. HU gaf het op met mU en het
viel mU in dat. zoo her gevaar van zUn verlet-
dir^ al voorbU was, het gevaar van mUn aan
houding buiten de deur bleef.
Iemand achter mU zei gebiedend„Het is
tüd” en het licht scheen flikkerend weg te ster
ven. Even zag ik nog vaag het beeld van den
ouden Don, soezend met z n hoofd naar achte
ren en van het lange raam door de zwarte
staven in vierkanten gesneden. Iets harig ruigs
schoot ruw langs mUn gezicht omlaag; ik werd
blind; mUn mond, mUn oogen, mUn neusgaten
waren gevuld met «tof; mijn afgesloten adem
werd een golf warme lucht. Ik had geen tüd om
weerstand te bieden. Mün béenen schopten
krampachtig; mUn armen werden stüf tegen
mUn lichaam gebonden. Iemand zuchtte onder
den last van mün gewicht; toen werd ik gedra
gen naar beneden, ’n lang eind gelükvloers,
toen naar boven, toen weer naar beneden; mün
voeten stietten telkens tegen een muur,en
mün hoofd schuurde nu en dan langs Iets dat
het gewelf moest «Un van een lage steenen
gang, die een uitweg had onder de achterkamer
van Ramon's pakhuis. Ten slotte werd Ik neer
gelaten op iets, dat aanvoelde als een hoop hout
krullen. Mün verrassing, woede en afschuw
waren soo groot geweest, dat ik na den eersten
ventlkten kreet geen geluld meer had gegeven.
Turksche boerenvrouwen in de omgeving van
Tarsus (Anatollë) zUn thans, het voorbeeld
'volgend van haar landgenooten In de andere
streken, eveneens voornemens ongesluierd te
gaan loopen en Europeesche hoeden en kleeren
te gaan dragen.
De vrouwen In Anatollë
„Een oogenbllk,” zei ik, „ik heb een bood-
hap voor u.”
genoegen,” antwoordde hü, en keek me
kl aan: ,Jk geloof niet; ken ik u?”
<^leen, m n boodschap is nog al van particu
lieren aard"
HU stapte met mU ter züde.
„Nu?” vroeg hü glimlachend.
.MUn boodschap Is dat u dien sigarettenko
ker onmlddeUUk teruglegt op de plaats waar u
hem vandaan hebt gehaald; als u daarna direct
het huis verlaat, zullen er geen verdere stap-
VMSMtMMMaMSSMssMggMgggeMsessseseMgasssesMi
politie over- i
geleverd. scène
of geen scène. De koker zit in denzelfden zak
als uw zakdoek. Een beetje vlug!"
HU had dadelUk z’n besluit genomen.
„Natuurlijk, beste kerel.” sprak hü. „t zal
gebeuren. En laat me u even feUclteeren. Ik
dacht dat ik julllb zoowat allen van gezicht
kende en ook allen van JulUe stül, maar ik geef
toe dat je me keurig te grazen hebt genomen.
Keurig hoor, nogmaals m’n compliment! Ik zag
Je natuurlUk wel, maar ik had er geen notie
van, dat je een detective was; ik heb er nooit
een gezien die er zoo keurig uitzag. Op ’t eerste
■gefcleht zou iedereen je voor een heer aanzien
De vrijmoedigheid van den man verbaasde
en ergerde me. Het ergerde me ook, dat hü me
voor een detective hield, althans voorgaf dit
te doen.
„Praat maar niet zooveel.” zei ik korzelig. „Ik
geef u een minuut en zal u volgen.”
„Maak het je toch niet te moeilük,” zei hü
weer; „als er lui van jullie slag in de buurt
zün, is t voor mü de moeite niet waard hier
nog meer tüd te vermorsen."
Hü ging naar de tafel en legde den gouden
sigarettenkoker neer. Een bezoeker stond hem
hierbü In den weg.
„Pardon, mUnheer,” zei hü. ..mag Ik er even
bü? Ik moet even....”
Toen de behendige gauwdief het huls verUet,
struikelde hü op de stoep en moest zich aan
mü vastgrüpen. om niet te vallen. Overigens
was z’n houding correct. Hü Het een taxi voor
rijden en toen hU Instapte, keerde hü zich half
naar me toe en zei, zóó dat de assisteerende
huisknecht het hoorde: „Nou, bonjour, kerel.
Kom morgenochtend weer bü me aan Misschien
leen ik je dan dat geld en misschien niet. Ik
zal er nog eens over denken."
Toen riep hü: .Jïótel Hllalr!” «tt den chauf
feur en sloeg het portier achter zich dicht. Na
tuurlijk ging hU niet naar „Hllalr", maar hü was
een man die de waarde van den schUn begreep.
Op dit oogenbltk had ik spUt dat ik hem niet
direct aan de politie had uitgeleverd. Ik had
hem ongemoeid laten gaan en hü behandelde
mü niet netjes.
Enfin, ik reed naar de club, dronk een glas
en vertelde m’n avontuur aan een paar heeren.
Ze zeiden natuurlUk dat Ik in dat huls niets
te maken had. Het was m’n verdiende loon als
Ik me door een dief voor den gek had laten
houden.
„Die llefhebberU om proeven te nemen, sal
je nog eens duur te staan komen." beweerde een
Jonge wijsneus.
„Best mogelUk, maar de omstandigheden In
aanmerking genomen, vind,
standlg ben opgetreden,
kunnen doen?" I
Een klein heertje, dat i
zich op dit oogenbllk In
me hoe laat het was.
Aan m’n vest hing als overblüfsel van een
prachtkettlng een centimeter er van. M’n hor
loge en de rest van den gouden ketting waren
afwezig. M’n clubgenooten lachten en ik her
innerde mU dat de pseudo-majoor op de stoep
gestruikeld was, bü mU steun had gezocht en
toen z'n slag geslagen moest hebben.
arm stadje Rlo Medio eens bezoeken;” maar
hü deed geen bepaalde uitnoodlglng en sprak
niet verder.
Later vroeg hü °P tamelük klagenden toon:
„Waar zit toch O'Brien? Hü moet de brieven
voor mü schrijven."
Zün dochter antwoordde: „HU is ons voorge
gaan naar het schip. Daar zal hü ze schrijven."
Ze was teruggegaan naar haar plaatsDon
Balthasar haalde heel hoog de rcliouders op en
lichtte zün handen van zün knieën.
„OngetwUfeld; hU zal wel weten wat het beste
Is," zei hü; maar hü behoorde het mü toch te
vragen.”
Het werd nog voortdurend donkerder; de
oude Don scheen weer In slaap gesukkeld.
Slechts de glans van den zilveren gesp aan
zUn hoed verried nog zün tegenwoordigheid....
Ik herinnerde mü een afspraak met iemand aan
boord van de ..Lion” te gaan dineeren en stond
op Er scheen voor mü geen enkele kans te be
staan met het Jonge meisje in gesprek te
komen. Ze zat weer achteloos ov.er de hagedis
gebogen en heur haren vielen neer langs haai
gezicht als druiventrossen. Er was een glinste
ring van licht op een klein stukje blank voor
hoofd en overal rond en om haar waren
schaduwen, die dieper werden. Carlos kwam
bezorgd óp mü toe, toen Ik naar de deur
keek.
„Je moet nu toch nog niet gaan," zei hü
zacht. ,Jk heb zoooveel dingen te zeggen. Ver
tel me....’’
ZUn houding deed mün onbehaaglük gevoel
tot vrees verkeeren. De uitdrukking van «ün
