verdeeling der
u&Aaal can den
e
uren
I
I.
f
ft
L
Vadertje"warbucks is gedwongbi
'de haven binnen te loopen, om de
STORMSCHADE AAN HET JACHT TE LA
TEN HERSTELLEN,
J
H
Z6Z
MOEILIJK VRAAGSTUK
HONIG'S BOUILLONBLOKJES thans 6 voor lOcl
Frisch aan den arbeid!
DE KLEINE ANNIE LIJDT SCHIPBREUK
HET KAPERSNEST
HET OUDE JAAR-
3
1
II
Se
f
ZATERDAG 30 DECEMBER
r
De middelbare tijd
Kanker in Turkije
Amerika vraagt glazen
t
L
r
l
I
VOOR
1
t
I
verlaten standbeeld to het
Hongaarsche expeditie
naar Ethiopië
JOSEPH CONRAD
r
(ïkmuet zeggen,
DAT DIT EEN PRACU-
TIG VLOT IS, HET
ZAL EEN HJHKE
“A nationale
DRANK y
Restaurant DORRIUS
zoo,denkje\
DAT ANN/Er
DAT KOMT, OH -
DATDEOüDE
JH1 AAN HET
KORTSTE EIND
TREKT.
i Idylle in
het park
Ingenieuze uurwerken, die overal
gelyk mee loopen, behalve
met de zon
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
TT’LEEUWARDEN-
DRA15IT1AyanVALKEHBURG'S
e 4 “lUVERTRAATI
zich
de
ar
(Nadruk, verboden)
iiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMHiii iiitiniiiiinii
M4
r
2’
1
SS
die ons
DERDE HOOFDSTUK.
We
A
1
•V
I
te
een
ar
f.
ir bet station
waar Ik me
klokkenmakers uurwerken.
noemde onregelmatigheden
alle onregelmatigheden.
iee andere hemellichamen behept zijn,
it deze middelbare zon nu in het Zuiden.
ROMAN VAN
Et
B
16 uur 57 min.
15 uur 41 mln.
15 uur 53 mln
17 uur 33 mln.
>E KIST Z5 LAN
’oo zwaar me
\LS IK DACHT.
tun
en
(MAAR NET"
DIT VLOTKUN
NEN WU DE
HEELE LA
DING DROOG
EU WEL AAN
LAJiDKRIJGEIt
en bars In
H^verk zijn
id met
..Beste dokter Rostam. Hiermede heb Ik de
eer u mün erkentelijkheid te betuigen voor de
vriéndelijke hulp aan m'n lieve dochter ver
leend. toen ze vorige week Vrijdag tijdens^ de
receptie bij mevrouw Platen weer een lichte
hartkwaal te verduren had. Wanneer p haar
niet toevallig had kunnen opvangen, terwijl ze
viel, en de juiste medische behandeling had
kunnen toepassen, zou ze het zeker niet over
leefd hebben. Ik zou het bijzonder prettig vin
den. wanneer zij zich in X vervolg onder uw
patiënten zou mogen rekenen.
Met ware hoogachting Louis Nagtglas.”
te,
At
en-*
>8
De dame gaf hem met een bruusk gebaar den
brief terug.
„Hü wil wete waar-le-aan toe is,” aei de Jon
gen met een schelmschen blik: „wat mot ik nou
zegge?"
De oogen van het meisje blikten hem glim
lachend aan en twee heete tranen rolden langs
haar wangen.
„Seg die zwerrover op die bank.” zei ze ein
delijk met trillende stem, „dat z’n meissle op.
'm vracht”
ren
?e-
se-
■fd
a, ‘s avonds merk je het al gauw, dat
dagen langer worden, maar het duurt een
heele poos voor je er 's ochtends wat van
17 uur II mln.
15 uur 48 min.
15 uur 48 min.
haar gezichtje
korten tijd, i
t
N Z. VoorburgvJal bh. Spui, A'dam
PLAT’S DU JOUR EN LA CARTE
rV/y D/ENSTERKE^>
STROOM Z5 HETN0E>
Wk genoeg, op oe
BEEN te blijven
ik DENK NIET DA T
WE DE KISTEN EN
BET ZWAARDERE
GOED NAAR DE KUS!
ZOUDEN KUNNEN t
L BRENGEN.
Naar schatting zal het ongeveer 1% jaar du
ren. voordat alle hotels, restaura
de Vereenlgde Staten van het
voorzien dat zij noodig hebben, tn vei
de opheffing van het drankverbod.
Een der grootste fabrieken te Toledo (Ohio)
Is reeds rijf maanden met het uitvoeren der
orders ten achter.
■iet.” .Zoo sprak de conducteur op het tram-
galcon. de plaats waar de meeste levenswaar
heden worden verkondigd. Doch hij vervolgde:
„Ach, u moet maar denken, dat zijn de nevelf
van den nacht, die zijn zoo gauw niet weg.” en
dat waren helaas zeer onwijze woorden.
De waarneming van den wagenbestuurder
was opvallend juist, maar niet "zijn conclusie
omdat hij er onkundig van was hoe de heeren
I sterrenkundigen, wier goede trouw bü hem
I boven alle verdenking verheven stond, den -rijd
J verknippen en bijrekken, om er nette gelijke
dagen van 24 uur van te maken.
De astronomen, geplaatst .voor het vraagstuk
I der tijdmeting en dagverdeellng moesten reke-
nlng houden met het feit, dat de gewone men
schen vóór en nè twaalf even lang zon wenach-
ten te zien, doch zagen zich anderzijds In
hun loffelijk streven gedwarsboomd door de
omstandigheid, dat alle dagen niet even lang
■Un- Het is den leek wellicht nooit opgevallen,
maar als het horloge 's middags twaalf uur
aanwijst, staat de zon practisch nooit in het
Zuiden. Tusschen het oogenblik. waarop de
zon gisteren In het Zuiden stond, heden In het
Zuiden staat en morgen In het Zuiden zal
staan, liggen geen gelijke tüdsduren Het oogen
blik waarop de zon in. het Zuiden staat, heet
de bovendoorgang van de zon en tot eeuwige
Schande van de dagvorstlnne moet hier worden
voorgesteld: de tijdsruimten tusschen twee
aoasbovendoorgangan <de zoogenaamde ware
■onnedagen) duren niet even lang.
Hoe dat komt? De zon doorloopt de ecliptica
volgens de tweede wet van wijlen Keppler
(15711630) met ongelijke snelheid en boven
dien maken ecliptica en equator met elkander
een hoek. Mocht dit den lezer niet recht dui
delijk zijn. hü piekere er niet over, maar ont-
houde 'slechts dit eene: alle zonnedagen duren
niet even langt
Sommige sterrenkundigen, boos geworden op
deze dartele zon, wilden haar boycotten en
meenden een andere geschikte tijdmaat bjj de
hand te hebben. Onze trouwe moeder aarde
mag wel eens een dal van tranen worden ge
noemd. ze heeft toch minstens één goede eigen
schap. De tijd dien zij noodig heeft om één
maal om haar as te draaien. Is altijd precies
gelijk en wel: 33 uur 56 mln. 4 sec. Bovenge
noemde vertoornde astronomen wierpen zich
dus met heiligen Ijver op dezen tijdsduur,
riepen Sirius, de grootste ster aan het firmament
tot tjjdsbepaler uit en noemden het oogenblik
van bovendoorgang van Slrlus twaalf uur ofte
wel middag. Het systeem was niet onverdienste-
UJk. doch het hield geen rekening met het ver
langen der burgerij, die den middag Inderdaad
midden op den dag wilde hebben. Men ging
niet accoord met een tijdmeting, die de uren
met het vorderen der seizoenen langzaam over
den dag verschoof en zoo bracht deze methode
(o.a. een der jeugdzonden van Tyche Brahe
15461601) het nooit verder dan de studeer
kamer. waar zij was uitgebroeld.
Vooropstellende, dat de verdeeling der uren
«ich bij het zonlicht moest aanpassen, ont
wierpen en vervaardigden enkele Italiaanache
poort van de Casa zelf, in waarheid. Excellenaa.
O, wend niet het licht van uw gelaat van mj
af.” Manuel, die een minuut lang stil geweest
was, begon onmlddellUk weer met zijn smeekto-
gen, in de hoop, denk ik, dat ze, nu de deur
geopend was, Seraphlna s ooren zouden berei
ken.
„Wat moeten we doen, Owen?....” vroeg de
vrouw met een kalmte, die mU erg harteloos
leek.
Het zag er precies uit of ze iemand Jn buis”
had. een erg twijfelachtig iemand, die je weer
zou trachten kwijt te raken, zoodra het met het
minste gevoel van naastenliefde maar viel
overeen te brengen.
„Mevrouw,” zeide Ik tamelijk koel, ,Jk doe
een beroep op uw vrouwelijk gevoel van mede
lijden.
..Zoo is het juist, dat de aartsvijand zijn
strikken «et.” viel zij met eenigszins trillenoe
stem in.
„Senorlta. ik heb u zien opgroeien. riep Ma
nuel weer. „Uw vader, die nu bij de Heiligen is,
gaf mij aalmoezen, toen ik een jongen was....
Wilt u ze iemand laten vermoorden, voor wlen
Uw vader....”
„Strikken, allemaal strikken Kan daar zegen
op rusten, als ze bij nacht, alleen, met een jon
gen man, haar natuurlijke beschermen ont
vlucht?... Hoe kunnen wij in overstemming
met onzen plicht....”
JUi komt recht van het pas gedolven graf
van haar vader en ik ben haar eenlge bescher
mer,” aei ik. 1
(Wordt vervplvP
Minuten verliepen slechts enkele ongetwij
feld maar we hoorden geen geluld. IX rus
teloosheid van het wachten deed ons nu onze
riemen op goed geluk Indompelen, zonder doel,
zonder te kunnen oordeelen, of wij zee- of land
waarts in Noordelijke of Zuidelijke richting
of enkel maar in een kring ronddreven. Een
keer joegen We in opgewonden vaart een ge-
plons na, dat een vliegende visch moet zijn
g veest; Ik hing met mUn hoofd gebogen over
mijn werklooze roeispaan, toen Seraphtna mij
aanraakte.
„Ik zie wat!” zeide ze, over den boeg heen-
wljaend. Castro, zoowel als Ik. die in horizon
tale richting over het water gluurden, zagen
niets. Geen schaduwvlek. Bovendien, als ze zoo
dichtbij waren zouden we iets hebben moeten
hooren.
„Ik geloof dat het land is!” fluisterde zij.
„Je kijkt zoo te laag, Juan.”
Zoodra ik meer omhoog keek, zag ik het
eveneens, donker en vooroverhangend als een
lage rotswand. Waar waren we in S hemels
naam op uitgedraaid? Een oogenblik was ik uit
het veld geslagen. Roode lichtflikkertogen
dansten, flauwtjes zichtbaar, boven de gedaante
uit.
Toen herkende ik waarnaar ik keek,
hadden het schip gevonden.
De mist was zoo ondiep, dat daarboven He
rand van een zwaren vierkanten achtersteven.
met als balustrade heel de bekroning van
rasterwerk en schoren uitstak in de helder
heid. als het balkon vin een onzichtbaar ge
bouw. terwijl de steven zelf met de wanden
Kijk, wtj staan weer aan het einde
Van het uitoediende jaar.
Drie en dertig gaat verdwijnen,
Vier en dertig ligt al klaar.
Toen dit jaar, een jaar geleden,
Met den eersten dag begon,
Was er niemand, die kon zeggen
Hoe dit oude worden kon.
Niemand kende toen natuurlijk
Het verloop van een jaar strijd.
Mafir hetgeen toen moest gebeuren
Is vandaag verleden tijd!
Nu weet ieder wat een jaar is,
Dat als lang begonnen wordt.
Maar wanneer je achteruit kijkt.
Blijkt het inderdaad toch kort.
Bracht het jaar u wat u wenschte,
Voorspoed, zegen en geluk?
Of voelt u van alle maanden
Even maal zooveel den druk?
Goed of slecht.... ach, wees niet
somber.
Want gewoonlijk wdt het biedt
Hangt maar af van welke zijde
V het oude jaar beziet.
Die een jaar weet te benutten
Hièft er van geprofiteerd,
Ook al was het dan maar enkel.
Dat het hem iets heeft geleerd!
Zelfs degeen. die somber neerzit,
Klagend, zuchtend van voorbV,
Kan nu weer opnieuw beginnen
Met een schoon gepoetste lei!
MARTIN BERDEN
klarende omschrijving van m’n Idealen behoef
te geven HU weet heel goed wat ze geweest
zijn en wat ze nóg zUn. In zoover ze op dit ge
val betrekking hebbend, noem Ik loyaliteit en
waarheid de allergrootste. Zeg hem, dat ik mijn
hart aan ten nauwgezet onderzoek heb onder
worpen en mU er thans op beroem, zoowel z’n
feiten als z’n behoeften te kennen. En daarom
weiger Ik absoluut z’n pleitredb aan te hooren,
hoe deze ook moge zijn. M'n besluit om hem
te vergeven is niet genomen dan na een zwa
ren gewetensstrUd. De motieven, die mij daartoe
noopten. zUn niet gegrondvest op losse praat
jes van derden, verre van daar. En daarom
vond ik het niet noodzakelljk hem te beschul
digen van unfaire practljken. Nu hij er echter
op aandringt datgene te vernemen wat hU reeds
weet, zal ik mU verwaardigen de situatie nader
uiteen te zetten. Zeg hem, dat Ik dien avond
door de achterdeur der serre binnen trad om
een roos voor m'n moeder te plukken. Zeg hem.
dat ik hem met juffrouw Nagtglas onder den
rose oleander zag. Het was een prachtige scène,
maar» de pose en houding vanb elde personen
was te welsprekend en evident, dan dat er een
andere dan een bepaalde uitleg aan kón wor
den gegeven. Ik verliet de serre en ter zelfder
tUd de roos en m’n Ideaal. Je kunt dezen dans
en dit lied aan je impressario overbrengen.”
Het veelbelovend jongmensch keek met een
half toegenepen oog de jonge dame aan en zei:
„Ik snap geen snars van al die stadsche woor
den die je daar uitkraamde, juffrau. hoe see je
dat ook weer: prose, plose?...."
.Poseje moogt 1 ook een vorm van
adhaesie noemen, ofo, t kan me niet sche
len wat.”
Het kiezelzand schuurde onder dé versleten
schoenen van het jochie. HU stond weer voor
z’n tljdelUken patroon. De oogen van den man
blikten hongerig in z’n guitige kUkers.
„Se heb er tabak van om na je smoessies te
luisteren, want de melssles motte er altijd onder
life. Se see, dat ze je in de smieze had onder
een rooie oliekan ergens in de serre. Se wou
een bossie rosles plukke voor d’r ouwe frouw en
zag je scharrele met een ander meissle. Se see,
dat ze maar, effe te kalke had om te wete waar
de aap zat. Je mos maar ophoepele na 't spoor.”
De jonge man floot tusschen de tanden en
z’n oogen lichtten wnsklaps op. Hij stak z’n
hand gejaagd in den binnenzak van z’n jas en
haalde een pakje brieven te voorschijn. Vlug
wipte hu er een uit en overhandigde hem met
een rUk^laalder aan een jongen.
„Geef haar dien brief.” zei hij. bereid van
aandoening, „en vraag vooral of ze dien lezen
wil. Zeg haar dat *t alles zal ophelderen. Zij
had meer vertrouwen in haar Ideaal moeten
stellen, dan zou haar en mU veel leed bespaard
zUn gebleven. Zeg haar dat de waarheid, die ae
altUd zoo verheerlijkt heeft, ongeschonden in
den strijd is gebleven. Zeg haar dat ik smacht
naar een antwoord.”
De boodschapper boog zich naar de dame.
„HU von ’t niet, „wat-joe-kol”, dé Je 'm zoo
gauw bevit heb. HU see dat ie geen hlngelaar
was en as je dit papier geleze heb, sal je seblet
sien dat-le gelUk heb.”
De jonge dame ontvouwde den brief en be
gon te leaen:
Het Hongaarsche Aardrijkskundige Genoot
schap heeft besloten een wetenschappelUke
expeditie te organlseeren naar de. onbekende
gebieden van Ethiopië.
Dr. Benda, wordt met de voorbereiding be-
lart. De leden der expeditie worden uit Jeug
dige Hongaarsche geleerden gerecruteerd.
De ekpeditle zal de gebieden van Tigre 8e-
rfiien en Amhara bereizen.
vereffening, positief, andersom negatief
De tUdvereffentog is nu over één jaar:
3 minuten.
14 mln. positief maximum.
los, den gestorven vader en het gewicht van
haar gestorven traditie's, die haar nooit iets
anders meer konden zUn dan een herinnering.
O. ze droeg het zoo goed; fier en hoog op
gericht hield zU haar hoofd. De deur «van de
kajuit ging open en een stUve vrouwenfiguur
stond strak ernstig in het licht van de ope
ning. In dij licht scheen Seraphlna voor t
eerst op het dek goed zichtbaar. Een erbar-
melUke stem begon te roepen:
„SenorltaSenorltaen nog eens, op
dringenden, hartverscheurden toon: „Seno
rlta!.
Het was de stem van Manuel zelf, die kort
geleüen, bU zUn mislukten aanval, door de En-
gelschen was gevangen genomen.
Op dit oogenblik kwam de kapitein van het
schip, een gezet man. die zich Williams
noemde, in gezelschap van zUn stuurman.
Sebright genaamd, eenigszins bedremmeld naar
het scheen, op me toe, om zUn verontschuldi
ging te maken dat hU zóólang had gewacht
ons op te nemen.
Hakkelend, vervolgde hU:
„Ik bedoel enkel maar, dat mUn vrouw....”
HU stopte even. Daarna aei hU'. „Ze kreeg het
in haar hoofd deze vaart mede te maken. Voor
den eersten keer-... En nu Jullie op die manier'
alleen in een open boot te zien komen! t Is
niet wat ze gewend is." s
1 Januari
13 Februari
15 April
14 Mei
19 Juni i
26 Juli
1 September
3 November
25 December
1 Januari
We zetten overal het teeken omdat de
nauwkeurige waarden elk Jaar verschillen en
zelfs de data der maxima en minima kunnen
bU het verschuiven der jaren en schrikkeljaren,
één dag opschuiven.
Deze tUdvereffenlng is nu de schuld van bet
door den wagenbestuurder opgemerkte ver
sehUnsel, Beschouwt men de tUden van zons
ondergang voor een plaats op de breedte,van
Amsterdam, dan krijgt men volgens den tüd
van de ware zon:
30 November
10 December.
3 Januari.
33 Januari, 17 uur 11 min.
Men ziet dus. hoe op twee data, die even ver
van den koristen dag verwUderd zUn. de zon
even lang zichtbaar is. maar beschouwt men nu
deaelfde zaak volgens den tUd dien de klokken
aanwUzen. den middelbaren rijd, dan komt hel
bedrog aan het licht:
20 November.
10 December.
2 Januari.
33 Januari.
Dezelfde oorzaak, die de zon schUnbaar zoo
laat doet ondergaan, doet haar eveneens later
opgaan. De wagenbestuurder zocht de oorzaak
van het late licht worden, ondanks het lengen
der dagen, bU den nevel, maar de nevel deed
het niet. Het midden van den dag Valt niet op
den middag en dat leveren ons de sterrenkun
digen. die met hun middelbaren tUd en hun
tUdvereffenlng de dagen uniformeerden en de
goe-gemeente bU den neus namen. Of zouden
de trouwe voorstanders.van den zonpetUd we
ten, dat hun bloedeigen horloge hen tusschen
3 November en 1 Februari voor een dik half
uur zuiveren zonnetijd oplicht?
Op dit oogenblik werd de kajuitdeur weef ge
opend en de gestalte van de dame, die ik
tevoren gezien had, kwam weer tegen X licht te
voorschUn.
jSxceUenza, ik heb mogen staan onder de
Rooksbv Hier komt bil in kennis met den
rechter O’Brien en met Don Ramon, die
Kemn willen overbalen dienst te nemen bü
■eeroovers. die Rlo Medio als basis hebben
Als hU hier niet op Ingaat, wordt hl| over,
weldigd en aan boord van een schln ge
bracht Hil weet te ontsnappen en wordt op
gebikt door een ander schip dat hem naar
Havana meeneemt.' Nabil Cuba worden SU
echter door eeeroovers. die onder bevel staan
van een vriend van Carlos Thomas de Castro,
overvallen John Kemp wordt door bet ka-
nerschlp naar Rlo Medio gebracht, waar hit
gastvrli ontvangen wordt door Don Baltbasar
Hier leidt men hem aan het sterfbed van
Carlos Het gepeupel elscht de uitlevering
„n Kern o en doet als Carlos tuist gestor
ven la. een aanval op het buis, waarbij Don
Baltbasar door een kogel wordt getroffen
en stervrnd Ineenzakte Carlos 6an
bet plan, om zich tijdens de begrafenis
plechtigheden als de »*n<»acht afgeleid iar
met Don Balthasar’s dochte^- Seraflna in
veiligheid te brengen).
bChlen was dit wel te wUten aan de originaliteit
ot 'Vermetelheid van den meeuwen-Jager, door
tegen alle regels
van conventie
door tusschen-
komst van zoo’n
boodschapper, zh
wenschen aldus
kenbaar te ma
ken. Ze westlgde
haar blik op een
kale park en zei tot den plenteren koerier:
„Zeg aan dien munheer, dat Ik geen ver-
EindelUk, Seraphlna. dit is een tehuis. Alles-
is geleden, zeide ik; zij stond nu naast mU op
het dek. Den zwarten mantel trok zU van het
hoofd en haar blank gezichtje verscheen boven
het sombere zwart van haar rouwkleederen In
stilte keek zU om zich heen naar den mist,
naar de groepen ruwe mannen, en de vegen
licht, die eveneens waren als iets ruws, iets
geweldigs. ZU zeide niets, maar liet haar hand
rusten op mijn arm.
Voor haar, met haar groot verdriet, was dit
nu het tehuis, dat ik aanbood. Ze keek terug
naar de verschansing. Ik dacht dat ze weer
naar de boot terug moest verlangen. Ik Beide:
..De menschen in dit schip zUn te vertrouwen
en mU vertrouw je toch ook.
ZU antwoordde: „Ik kan op Je vertrouwen;
het is mUn plicht op Jou te vertrouwen, en dit
is nu mUn tehuis."
Enkel door de aanraking van haar hand op
mijn arm was het, dat Ik alle hoop had. dat
zU op mU vertrouwde, om mUn persoon, afge
zien van de wenschen van den gestorven Car-
Te Istanboel zal begonnen worden met den
bouw van het eerste kanker-ziekenhuls. dat zal
worden uitgerust met de jongste medische en
heelkundige toestellen.
Deze inrichting is dringend noodig in TurkUe,
daar volgens een rapport van professor Nissen,
een der uit Duitschland gevluchte hoogleeraren,
die aan de unlverslteit te Istanboel zUn ge^
plaatst, de kankerverschunselen in TurkUe
sterk toenemen.
gaat ie meewe schiete op de VUverberg in t
Haagie. HU aee. dat ie Je geen rosse briefies
meer schryve mog en dat je m verboje had
nog langer over t tuinmuurtje te hange. en
nou wil ie nog een laatste kansle wage. HU zee.
dat ie luch foor je gewone was en je nle wou^
vertelle hoe de keet in mekaar sat HU see.
dat je m de sr'. regeve had en ie het er geen
sjoege van waarom.”
De interesse in de oogen der bekoorlUke
jonge dame was volstrekt niet verminderd. Mis-
0.
4 mln, negatief maximum.
0.
6 mln. positief maximum
- 0.
16 min. negatief maximum.
0-
3 mln.
het teeken omdat
Toen trad een omstandigheid in,
het leven redde.
Het schip werd plotoeUg door Manuel's zee-
roovers overvallen en zou verloren zUn geweest
zonder onzen overrompelenden aanval in den
rug van den vUand. Door panischen schrik be
vangen sloeg deze op de vlucht en wU werden
nu met open armen ontvangen en met dank
betuigingen overladen.
die met bovenge-
van de zon reke
ning hielden. De klokken waren werkelUk in
genieus bedacht, dat dient gezegd. De regeling
werd verkregen door een uurwerkje in het
sllngergewlcht. dat een klein gewichtje deed
rijzen en dalen en zoo den sllngertUd verlengde
of verkortte, doch het resultaat was droevig.
De uurwerken hepen gelUk met alles, behalve
met de zon en hadden daarbU een zeer leelUke
gewoonte. Had men vergeten ze op te winden
en stonden ze enkele dagen stil, dan mocht
men een Jaar wachten eer men ze weer op kon
winden, want anders was de datumverdeellng
achter. Tegenwoordig vindt men ze nog in en
kele musea, met het leugenachtige bijschrift:
loopt gelUk met de ware zon. Zooals gezegd, de
vinding was alleraardigst, maar het resultaat
zóó teleurstellend, dat het bijschrift: loopt ge
lUk met de ware aon. eenvoudig humbug is.
Met deze ervaring rekening houdend, heeft
men de zaak anders aangevat en den gemiddel
den duur van een zonnedag een dag genoemd
Kon men de zaak nu zoo Inrichten, dat de
ware middag niet te ver van den klok-mlddag
viel, dan was het pleit gewonnen, hadden de
alledaagsthe menschen hun dierbaren zonne-
tUd en konden de klokkenmakers zich onledig
houden met de meer vruchtdragende fabricatie
van klokken, die alle dagen even hard moesten
loopen.
Deze opeet slaagde. Daar de zon nu eens
sneller en dan weer langzamer dan haar ge
middelde loopt, slaagde men er In den waren
middag- niet te ver van den kunstmatigen
middag te laten vallen en om dit bedrog een
theoretlschen grondslag te geven, beweerde
men. dat de klokken liepen volgens een nieuw
uitgevonden hemellichaam: de middelbare aon.
Het is waar, dit hemellichaam bestaat nle^
Geen oog heeft het ooit aanschouwd, geen oog
zal het ooit aanschouwen, maar dit is niet
minder waar: als het niet bestond, moest het
worden uitgevonden. Het doorloopt in een jaar
den hemelequator met geUJke. of zooals dat
officieel heet, eenparige snelheid en onthoudt
zich zorgvuldig van
waum<
Stkal
udan staat de werkeUjke aon, ae zon die wU zien
fthUnen. er op sommige tUden van het jaar
enkele minuten voor, op andere tUden van het
jaar er enkele minuten voortu en het bedrag
van dit tüdsverloop heet de tUdvereffenlng.
Omdat de ware zon nu eens voor de middel
bare zon uitloopt, dan weet achter de middel
bare zon aan komt sukkelen, moest men on
derscheiden. of men de tUdvereffenlng bU den
waren zonnetUd moest optellen of aftrekken
en daarom zet men in de zeevaartkundige al
manakken. waar de tUdvereffenlng te vinden
is. vóór bet bedrag van idem zooveel min. zoo
veel sec-, het teeken of het teeken
Moet men de tUdvereffenlng bU den waren
tUd optellen, om den middelbaren.tUd te vin
den. dan noemt men haar positief en geeft
haar hst teeken Moet men de tUdvereffe
nlng daarentegen van den waren tUd aftrekken
om den middelbaren tüd te vinden, dan noemt
men haar negatief en geeft haar het teeken
Met andere woorden: is het op de klok
twaalf uur en staat de zon nog niet in het
Zuiden, dan noemt men bet verschil, de tüd-
ANDERS GAAT PE M
s 1
r VOL MET BROODJ
et was noch het uur. noch het geschikte
seizoen om in het Park te gaan wande
len, daarom mogen we aannemen, dat de
Jonge dame, die op een der banken aan den
weg gezeten was, slechts gehoorzaamd had aan
een plotselinge impulsle. om zich neer
vleten op den gehalveerden boomstam en
weinig te genieten van het komende lenteweer
ZU rustte daar peinzend en stil.. Een aekere me
lancholie lag over haar gezichtje gespreid:
waarschünlük sinds korten tUd. want haar
wangen hadden de fUne, Jeugdige tint behou
den. en haar lippen waren speelseh gekruld.
Een slanke jonge man kwam door het Part
langs bet pad. waar het meisje in gedachten
verzonken zat. op den voet gevolgd door een
zeer slordig gekleeden jongen, die met het ver
voer van een handkoffertje was belast.
Toen hü de jongedame bespeurde, werd de
man beurtelings rood en bleek. HU sloeg haar
strak gade en liep langzaam door. Z’n sympe-
tieke oogen drukten vage hoop en bezorgdheid
uit. Het meisje gaf geen teeken. dat ze zich
van z’n tegenwoordigheid of bestaan bewust
was en hü passeerde haar op enkele meters af
stand. TWintlg schreden verder bleef hü on
verwacht staan en zette zich zuchtend neer op
de punt van een andere bank. De jongen
gooide het handkoffertje op het mos en staarde
z’n leidsman met listige oogen verbaasd aan.
Diep adem halend, wischte de man z’n voor
hoofd af.
Met trillende stem zei hU tot den jongen:
,4e moet een boodschap voor me overbrengen
aan de jonge dame op dien boomstam daar
Zeg haar, dat ik op weg ben
voor mUn reis naar San-Prani
bU een expeditie hoop te voegen om in Alaska
beren te Jagen. Zeg haar, dat ik langs dezen
weg voor de laatste maal een beroep doe op
haar rechtvaardigheidsgevoel, want we^J Je. ze
beeft me ultdrukkelUk verboden haar te schrij
ven of aan te spreken. Zeg haar, dat ik X in
strüd met haar karakter acht, in zoover ik dit
meen te kennen, om iemand zonder eenigen
beweeggrond te verachten en te negeeren en bü
voorbaat alle kans op rechtvaardiging uit te
sluiten. terwUl het slachtoffer z’n kop suf
peinst om te ontdekken, waaraan hü zoo n in
fame behandeling Vt danken heeft. Zeg haar,
dat ik haar strenge bevelen heb durven over
treden in de stellige hoop, dat ze op t aller
laatste oogenblik nog van opinie zou verande
ren. Ga naar haar toe. en zeg wat ik je voor
gekauwd heb.”
De teleurgestelde minnaar liet een gulden
in de hand van X boefje vallen. Het smoezelig
gezicht van den jongen kleurde diep
de heldere, scherpzinnige oogen keken flikke
rend naar het, blanke zilver in z’n vuile vuist.
Daarna zette hü X haastig op een loopen. On
beschroomd naderde hü de jonge dame op den
gehalveerden boomstam en Uk te tegen de klep
van z’n oude motorpet, die schuin op z n ach
terhoofd gedrukt stond. Ze nam hem koel, op,
niet vüandlg. maar ook niet aanmoedigend
„Juffrauw,” zei het veelbelovend jongmensch,
„die zwerver daar op die bank het me hier
heengestuurd om 'n steppfe te dansen en n
flauwe kulletje te singe. Ais je geen kentlis an
die fent heb en ie je de keel uithangt, hè Je,
X maar te segge, en *n smeris is in drie mi
nuten bü je. As je van z’n bestaan afweet en
X eerlUk spul is, zal Tc Je segge, wat ie mUn
gesegt heb om u te segge....”
De belangstelling der Jonge dame was géWekt.
„Een dans en een lied,” zei ze met een be
dachtzame lieve stem, welke haar woorden in
een doorzichtig kleed vair uiterst füne ironie
scheen te hullen. „Een nieuw idee, een nieuwe
troubadour, veronderstel ik. Ja, ik heb dien
münheer vroeger gekend en denk X dus wel
buiten een politieagent te kunnen stellen. Je
moogt met je dans en je lied aanvangen, als je
X maar niet al te luidruchtig doet. X Is nog
wel wat te vroeg voor een openlucht-vaude-
ville en ik voel er uiteraard bitter weinig voor,
de attentie van X publiek te trekken."
„Soo.” hernam de edele boodschapper, z’n
magere schouders ophalend. .Je begrüp wel wat
ik bedoel. X Is abseluut geen gein. Ik mos Je
vertelle, as dat ie z’n mesjette en boorde-
knoopies to die tasch heb voor een plef-poef-
paf partUtje met 'n kaper op de kust. En dan
- „lt m—vnin, de vereekeringsvoorwaarden tegen f “Sfinfl bU levenslange gebeele ongeschiktheid tot werken door f bij een ongeval met f OCfï b« verlies van sen hand f °U verlies van een f Efl rij een breuk van f Afl rij verlies van «n
j4ZZe J^^vaU^ »«,r der ultxeeringen I JUUU.-verllee vantelde armen.belde beenen of belde oogen f t DV.- doodelUken afloop f LOUp een voet ot om oog J duim of wijevlnger J Ol/.-bosn of arm f Vs- anderen vinger
van de romp in de dikke witte laag beneden
verborgen bleef. En als ik mün hoofd achter
over Wierp, zag ik zelfs de neerg .aten zenen,
parelgrUze kanteelen van schaduw, lang en
bewegingloos naar de maah omhoogrüzen.
Voorzichtig, als had ik verwacht geen, ant
woord te zullen ontvangen, praalde Ik: „Hola,
een bopt!”
MUn roepen scheen een groot aantal mannen
te doen opspringen, te oordeelen naar het
leven dat ontstond en de woorden die ik van
bóven tot mü hoorde komen. Uitroepen van ver
wondering eh ontstelenis: „Hé, wat? Worden
we nu gepaald?”
..Schip in de buurt?”
„In X Engelsch, sir."
„WU zUn de piraten ontvlucht,’ riep ik, „redt
ons, neem ons aan boord!”
„Dat Ujkt me verdacht,” hoorde ik Iemand
zeggen.
„Ga op zoek naar den kapitein, een van
allen,” beval een gezaghebbende stem. „HU t>
naar beneden gegaan. Verschrik mevrouw niet.
Roep hem bedaard.”
Gesprekken op vertrouowelUken, zachten toon
volgden.
„Hem zien?" Onmogelük. sir." ..Ik ben be
nieuwd, waar die slimmerd zit.” „Aan den
achtersteven, geloof ik. sir.” Die vervloekte
mist, hij ligt op het water zoo dik als erwten
soep.”
Ik wachtte en na een sqprt geheimzinnige
stilte, hoorde ik een streng: „BUJf op afstand!
WU kunnen u niet opnemen.’
