f 50.
f 76.670
I
I
l
wïAaal van den ia$
in hun wanhoop heimelijk weer naar Durga
terugkeerden en haar menschenoffers brach
ten. Ik had nooit bepaald geloofd, dat In onze
Toen de Cullinan gevonden werd
keerden wij heden uit
ONZE 272e UITKEERING
HONIG'S GROENTESOEP 6 borden
20 ets.
voor
DE PRIMEUR
EEN WERELDSENSATIE
DE KLEINE ANNIE LIJDT SCHIPBREUK
Jim maakt aanstalten
HET KAPERSNEST
Z6?
Jltytokacdt's pMdecs
L
I
I
I
nam.
Alle abonne’s
JOSEPH CONRAD
KWATTA’s SOLDAATJES
blijven hun waarde altijd houden
en- ÜMcis
WOENSDAG 24 JANUARI
In Amsterdam bewerkt
Gouden Professiefeest
Visch naar België
aan
WAARMEDE
THANS
EEN
TOTAAL
BEDRAG
VAN
DIRECTIE VEREEN. KATH PERS
Hooge Raad van Arbeid
2,
I
(Wordt vervolgd)
-Ti
OM
Een operatie in de kolen
schacht
Onderscheiding voor een moedig
geneesheer
geldende
den Heer
Durga en het
auto-ongeluk
t
l
t
ac
Geen reden tot ongerustheid
te
in
sur,
den
gen
het
zer-
ren.
J£&7pAAPKC£P
'EN WEEP öELOQPEN.EN K
Al dle Planken duóen z
op r aepand. caapna
KUNNEN WL[ EE ÓENAK
HELLEK &AAPHEEN LA
TTEN DPUVEN, WAAL? W/J
WE5TLTN J
De aanbieding van dezen reuzen
diamant aan honing Edward
ging met politieke moei
lijkheden gepaard
IHe een -^
V 1 f I NA AL DECODE M
Iif I J l BOOT WEEP OP
UI dj IJ detethebben,
j» JE OANZAL WETCNS
11- T EUJKVAL
lehepeen
JsS NlEUWEATAST
3- aaneebpenöen-,
Z OOK net HET BELL
'LEN WE HET
In Januari 1908' werd de steen naar de firma
aan onze verzekerde abonne's is uitgekeerd.
ingevolge de voor onze abonne's
gratis-ongevallen-verzekering
TH. BAKKER te Amsterdam, wegens een aan
hem overkomen ongeval. Dit is
VOOB DB w
NzKnoNAus/-
k\ DRANK y
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERUJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
I.
ruwen
i
I
Zjf PP7Z/A// HEBBEN
t
l
=3
re-
en
de
tt-
v rJjrOE DEEL
HET LOT VAN ON8, MENSCHEN
EERSTE HOOFDSTUK
soldaten
0
1
i
e
t
i
t
1
blies
over
een
de
lere
den
ROMAN VAN
1
net
sar
:oL
M»t
orkaan
menigte
7 ze V/HD DAT N£f
'WEL WAT LAAT Li,
ht-
och
met
ter
sr-
ok
ar
n,
LD
ZULLEN TOT NOP
'j£H WWNTENEO
WAAH CW5
we/uww..
i
t
i
ran
die
lag
ing
lag
fan
daar
Mn.
ast
on
ai-
ire
d-
en
ch
M*.
id
or
zijn spoedig verdreven met
Per stuk 8 ct. Doos 15 et Bij Uw drogist
nde
<-p-
ien.
er-
oe-
mp
Sen
Ing
m-
le
l
len
J
Dinsdagmorgen droeg de Hoogeerw heer Mgr
F. Wouters, Pastoor-Deken van Maastricht, en
hulsprelaat van Z. H. den Paus in de klooster
kapel der Eerw. Zusters van de Congregatie van
den H Borromeus een plechtige Hoogmis op by
gelegenheid van het gouden professiefeest van
vier kloosterzusters. Mgr. Wouters werd daarbij
geassisteerd door twee Paters Minderbroeders,
terwijl In de kapel o.m. aanwezig waren de
Algemeene Overste, de Raad van Zusters en
een stoet van bruidjes.
De jublleerende zusters waren Zr. Aldegondis
<ln de wereld Johanna Oetrudes Lopes de Su-
asso)Zr. Brlgitta (Maria Elisabeth Prikk-n)
Zr. Gabrlëlle (Maria Fleischener)Zr. Cornelia
(Wilhelmina van Sleeuwen).
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiin
▼er
in
\^'bE6^NE^l
OENDOENOEO
ULTLN’T EUJD~
Behalve in geval van direct translto-verkeer
per spoorweg is voor elke zending van gepelde
of origepelde garnalen, van versche of bevro
ren visch, by invoer in België in transito, van
1 Februari 1934 af een licentie noodlg. uitge
reikt in naam van den minister van vervoer
door den directeur-generaal der scheepvaart.
Volgens een bericht der ,N. Z." uit Londen,
beeft het bestuur der Carnegie-stichting beslo
ten den geneesheer dr. Kendal een eeregeschenk
aan te bieden van 20 pond voor z‘n moedige
reddingspoging. De dokter heeft eehlgen tijd
geleden een 19-jarigen jongen diep onder in
de kolenmijn uit een uiterst gevaarlijke positie
bevrijd, door hem onder een overhangend rots
blok dat leder oogenbllk dreigde neer te
storten de hand te amputeeren.
Met donderend geraas was het rotsblok, dat
wel 100 ton woog. In de schacht gestort. Hou
ten stellingen en ladders, touwen en stalen rails
had het met zich In de diepte meegesleurd. Op
drie plaatsen vernielde het de platvormen en
raakte toen tenslotte enkele centimeters boven
den grond vastgeklemd. Gelukkig was er nie
mand ernstig gewond, maar hier beneden lag
een jonge arbeider, die met z’n rechterhand In
de klem geraakt was en dus genoopt was onder
het rotsblok te blijven liggen, zyn kameraden
konden hem niet helpen, want de Ingeklemde
nand kon onmogelijk onder het rotsblok van
daan gehaald worden
Ieder oogenbllk echter kon het blok verder
naar beneden zakken en met zijn gewicht den
Ingeslotene en zyn redden verpletteren. Er
bleef niets over dan een dokter te halen, die
de hand amputeerde.
Dat gebeurde dan ook. Een telefoongesprek
en enkele minuten later was dr. Kendal ter
plaatse. Maar-de toegang tot de myn was af-
gesneden. En zoo moest de dokter den moeilij
ken en alleen reeds levensgevaarlijken weg
langs de smalle schacht nemen.
Bij de ingesloten mynwerken aangekomen,
kroop hij op, handen en voeten naar de kleine
ruimte, die nog naast den jongen man vrij
gebleven was. Mynwerkers lichtten by met hun
mijnlampen Maar hun zwakke schyn was niet
toereikend. Meer tastend dan ziende verrichtte
de arts de amputatie Hij lag languit op z’n
rug en kon zich zelf ternauwernood verroeren
Zyn gezicht werd door den rotsblok bijna In
geklemd.
Aan een plaatselijke verdooving was onder
deze omstandigheden niet te denken. Maar de
jonge arbeider was reeds oen paar uur bewus
teloos. Elndeiyk na 45 minuten was de laatste
vinger geamputeerd De arm zakte weer naar
beneden De vastgeklemde was bevrijd. Voor
zichtig kroop de dokter achterwaarts en trok
den gekwetste behoedzaam mee. Krachtige ar
men grepen toe en zoo was de man spoedig
bulten gevaar. Maar de uitgeputte dokter kon
zich nog geen rust gunnen. Nu moest de arm
'i
Ik was zoo
enkel knikte.
„De senor Is Jong en onnadenkend. Gods
dienstige gevoelens behooren geëerbiedigd te
worden.”
De ambtenaar in 't zwart sprak mij toq op
droefgeestigen, gematigden toon.
„Deze man.” vervolgde hjj. terwijl hij den
bandiet aanzag, „heeft mij een formeel verslag
uitgebracht van uw antl-godsdientige betoo-
glng.”
Wat een noodlottig voorval, dacht ik ontstem,
maar ik trachtte de zaak te verklaren en
drukte mijn spijt uit. De ander staarde my wel
willend aan.
„Niettemin, senor, moet Ut u verzoeken mi)
te volgen ook voor uw eigen veiligheid. U
moet eenlge inlichtingen verschaffen omtrent
uw persoon.”
Ik was vast besloten niets uit te laten. Maar
de Lugareno was bezig my van alle kanten op
te nemen. Hij sloop nader, stapte terug, toen
naar éën zijde.
„Deze achtbare man," begon de ambtenaar
in 1 zwart, „beklaagt zich verder over uw
gewelddadigheid
„Deze achtbare man," riep Ik stomweg. „Is
een kaper, 't Is een Lugerano van Rio Medio.
Een misdadiger.”
De ambtenaar scheen verbaasd, en onmlddel-
Ujk zag ik mijn Idiote vergissing te laatl
„Vreemd,” prevelde h(j en tegelUkertijd be
gon de ellendige schurk te roepen:
Terwijl men nog de kachel stookt
Zn zelfs van schaatsen droomt,
Zn nergens nog een blaadje groen
Te zien is aan Et geboomt.
Staat in de krant dat schoon bericht,
Zelfs kapitaal gedrukt
De eerste aardbei van het jaar
Is nu al reeds geplukt!
Al is zoo’n heerlijke primeur
-Dan van den warmen grond.
Toch brengt die eerste aardbeipluk
Je ‘t water in den mond!
Doch wat de liefde vlug bekoelt.
Hoe happig je ook bent,
Dat is de radicale prijs
Van vijf en vijftig cent!
Zoo’n prijs maakt zelfs de fijnste
vrucht
JAJA^AnniE
p/fT" Z5 Een knol)
Vlle/n hoekje;
HA AP OlLEPAL WAA
\het zoo puótlo
EN LZALEI LE> WOPD
NET OP DENPujA
l VEPl/ELEND.
op
ver
filmen en het zou my zeer veel genoegen doen,
als u mi) daartoe verlof zoudt willen geven en
zoo mogeiyk ook uwe medewerking....”
LU lachte met gesloten Uppen.
„Gaarne,” antwoordde zij.
„Gelukt!” jubelde het in LU, toen zij rich
later weer in de zaal liet brengen.
dagen nog deze bloedige cultus gehuldigd werd
tot Ik In Arrinopula aankwam. Arrinopula
Is een dorpje ver af van de greate verkeers
wegen en moeilijk te bereiken. Ik zag bet pas
toen ik onmlddeliyk In de nabijheid op een
kleine hoogte stopte.
van den bewustelooze vakkundig verbonden
worden. Toen pas ging het langs steile ladders
naar boven. Hier zorgde dr. Kendal dat de ge
kwetste zoo spoedig mogelijk naar het zieken
huis vervoerd werd en nadat het laatste ver
band gelegd was, ging de dokter wat rusten,
uitgeput door de inspanning van zoo’n levens-
gevaariyke operatie.
et Hdteeken?” herhaalde LU vragend
en rond haar mond speelde een vroo-
lyk lachje. Met wijdopen mond staar
de zU naar Dr. Winter, die voortdurend naar
het lldteeken keek, dat van onder het oor tot
onder de fyn geronde kin liep.
Na een pauze, waarin alle rimpels weer uit
LU’s gezicht wegtrokken, ael hij, dat aan Ud-
teekens altijd een gebeurtenis verbonden was,
die het vermelden waard was, waarop LU be
vestigend de oogleden sloot.
„Een teeken van de Durga” zei ze met ver
moeide stem, mat en afwezig van blik. Byna
onmerkbaar haalde zij de schouders op.
„Durga” vroeg de Winter verbaasd.
.Ja. de Indische godin, aan wie tegenwoor
dig nog menschen geofferd worden." vulde UI
aan.
Dr. Winter bleef verwonderd staan en lette
niet op de zacht wegstervende klanken, die
een einde aan den dans maakten.
„Durga?” herhaalde hy. ..Maar dat moet
ge me eens nader verteUen; Ik vergis me waar-
schiiniyk niet, als ik een buitengewoon inte
ressante geschiedenis verwacht. Maar laat ons
in den wintertuin gaan.
Toen LU een tegenwerping wilde maken Uet
hij er haastig op volgen:
..Neen, nu moogt u mij niet weigeren. U
hebt mij al te nieuwsgierig gemaakt. Ziet u,
ik draal filmen met de avontuurljjkste scènes,
die de menschen vol enthousiasme meesleepen
Maar aUes wat op het linnen doek geprojec
teerd wordt, zijn slechts voorstellingen van
medewerkers, die met fantasie begaafd zyn.
Misschien kunt u mij begrVpen wanneer ik
bij afwisseling soms naar avonturen zoek, die
niets meer dan ruwe werkelijkheid zijn. Myn
persooniyke belangstelling wU Ik hier niet eens
In 1 geding brengen.” Lachend maakte hij
een buiging.
In den wintertijd was het behaaglijk koel,
als na een onweer op zwoele zomerdagen Het
rook sterk naar vochtige aarde en herfstach
tige bladeren.
„Vertel me nu.” vroeg dr. Winter, nadat zij
zich in de zachte fauteuils neergezet hadden.
LU tuurde zwijgend naar de smalle bladeren
van een palm.
„Goed” zei ae na een poosje en het klonk als
een bevrydlngals had zij na een zware
worsteling eindelijk het besluit genomen.
..Het gebeurde twee jaar geleden in Indlë. Ik
bevotid my op reis van Dargeeling naar Cal
cutta en daar ik van Indië alleen de steden
had leeren kennen, besloot Ik een omweg te
maken. In dien tyd heerschte In de vlakte ten
Zuiden van de Himalaya een groote droogte
VerachiUende weken reeds had het niet meer
geregend en het land werd door een vreeseiijke
dorheid geplaagd. In verschlUende streken wa
ren ziekten en hongersnood uitgebroken en de
regeerlng moest maatregelen treffen om de
buitengewone ellende te lenigen. In zulke tij
den is het niet aangenaam te reizen en meestal
Is het twyfelachtlg of’ de reis wel door kan
gaan, want by den nijpenden nood laait bij
4e inboorlingen de geweldige haat tegen de
3taropeanen weer op. Men had mij tevoren
gewaarschuwd en trachtte my van mijn voor
nemen af te brengen.
De voorzorgen van myn vrienden schenen
mU overdreven en overigens vertrouwde ik op
mijn auto en mijn geluk dat mij zelden in
het leven verlaat. Aan een kleinen revolver
dacht Ik toen nog niet. Dat viel me pas te
binnen toen Ik over het vlakke land reed en
overal een afkeurende houding bij de inboor
lingen ontmoette.”
„Vertel alsjeblief verder.” veraocht dr. Win
ter. toen* LU nadenkend een oogenbUk zweeg
Jk bewonder uw moed
„Het was een vreeseiyke tocht. De velden
lagen verdord en In den zengenden gloed ver
droogden de jonge maïskolven aan de wiegen
de halmen. Slap en krachteloos hing het ster
vende loof aan de boomen en als Ik met mijn
wagen door het wervelend zand van den land
weg reed, was Ik door een grijsbruine ondoor
dringbare stoflaag omhuld. Menigmaal ont
moette Ik menschen, uitgeputte gestalten, die
wezenloos In stotnpoinnige sluimering langs de
wegen lagen of voor hun armzalige hutten
hurkten. Het was een ontstellend gericht.
Slechts wie den matelooeen nood self .eerde ken
nen, kan de menschen begrypen, wanneer zy
i
é-.i
„Waarom ben Ik hier gebracht, edelachtbare?”
vroeg ik met heel veel vastberadenheid.
Er zaten twee personen In ’t zwart, de een
naast den ander achter een groote zwarte
tafel. Ik moest tusschen twee soldaten tegen
over h«n plaats nemen, in het midden van een
groote, schaarsch gemeubelde kamer met kale,
vuile muren en de wapens van Spanje boven
den setel van den rechter.
„U bent gebracht voor den rechter van de
eerste instantie,zei de man In t zwart op zij
van de tafel. Hij droeg een grooten steek met
drie punten.
Eentonig klonk het. „Wees aandachtig en
eerbiedig tijdens het verloop van het proces."
Dat was ongetwijfeld een uitmuntende raad.
Hy fluisterde nu den rechter der eerste instan-
pen en
stellen.
„Ga daar blpnen, senor. om met uw aan
klager geconfronteerd te worden,” zei de
ambtenaar In t zwart, toen hij weer verscheen.
Hy wees naar een kleine deur links van de
zaalMyn hart klopte rustig. Ik voelde een
soort onverschrokken onderwerping.
HAAPDAT
\\NEEMT NET
IWEO.DATJKAL-
ULENACNt/OBE
wezen alp
WwEHLEPWT
j34 AN EN OP i
1 WEO NAAENUA
A zullen zjjn I
keten om den hals, m fluweelen broek, en
zwarte kousen. Zyn stem was zacht.
was zoo uit het veld geslagen dat Ik
Asscher te Amsterdam gezonden, om gesneden
en bewerkt te worden. Als betaling ontving
zij eenlge der kleinere stukken en 94 kleine
brillanten. De „Morning Post” herinnert er
aan dat. toen de steenen bewerkt waren, drie-
maa' twee mannen naar Londen vertrokken
met drie doozen. waarvan één de steenen be
vatte. terwijl de beide andere leeg waren. Zelfs
de dragers wisten niet aan wie hunner de schat
was toevertrouwd. BU aankomst te Londen
evenwel bleken aUe drie de doozen leeg te zijn.
Groote consternatie! Het verhaal gaat dat de
heer Asscher de diamanten In zijn broekzak ge
stoken, en ze aldus op dé minst opvallende
wyze via Brussel en Parijs naar Londen ge
bracht had.
Voor onzen mond niet zoet.
Ook als j’een heelen suikerpot
Met suiker er op doet.
Je raakt zoo’n aardbei zelfs niet aan,
Al ben f’er op verzot.
Want vijf en vijftig cent per stuk
Maakt wachten.... tot genot!
MARTINJJERDEN
(Nadruk verboden)
Opeens bemerkte Ik terzijde van de dzjungle
een oud bouwwerk. Alle oude gebouwen bezit
ten een magnetische aantrekkingskracht voor
my en ook toen
kon ik haar niet
weerstaan Ik
vond een tempel
ruimte met ver
vallen muren, die
slechts bijeenge- -
houden werden
door woekerplanten en een wirwar van takken.
Duister gaapte de opening, die naar den tem
pel voerde ed een koele vochtige lucht uit
ademde. Het trok mij met onweerstaanbare
macht aan. ofschoon ik een sekere huivering
over me voelde komen. Als een nachtmerrie leg
de de schemering zich over my heen en in de
onnatuurlijke stilte hoorde ik slechts het harde
bonzen van mijn hart. Ik keerde mij om en ver
liet haastig de unheimische plaats Hoe zal Ik
mijn ontzetting beschrijven toen plotseling half
naakte menschen voor me stonden.... geraam
ten, vel over been die mU met sombere
oogen waarin wanhoop en menscheiyke begee-
nghe.d vlamden, aanstaarden. Ik weet niet ot
Ik geroepen of my verweerd heb, toen zij mij
met hun knokige handen oppakten en weer naar
de ruïne sleepten. Als Ik aan de minuten of
seconden, die toen volgden, terugdenk, word Ik
telkens weer overvallen door de afschuweiyke
huivering, d e my toen aangreep."
Lil zweeg een oogenbllk en wreef sarzelend
met haar vingers over het lldteeken Een hul-
peloose trek lag om haar dunne lippen. Dr.
Winter sag. dat zy eenlgszins beefde.
„Ongeloofeluk interessant" ael hij alleen en
wachtte gespannen naar LU’s verdere uiteen
zettingen.
„Wat er verder gebeurde, kan Ik me niet pre
cies meer herinneren," vervolgde Lil. ,JJe ge-
gebeürten ssen .volgden elkaar met overrompe
lende snelheid op. Ik weet alleen, dat Ik op
den grond lag in een gevoel van verdooving. In
bet schemerlicht zag ik onduideiyk de beide ge
stalten in haast.ge bewegingen by een groot
rotsblok, dat een offeraltaar uit het Oude Tes
tament geleek. Met verpletterende zekerheid
kwam over my de ontstellende overtuiging dat
Ik in handen van de aanbidders van Durga ge
vallen was, die in hun verbeten wanhoep de
godin door het brengen van menschenoffers
trachtten te bewegen ben van de ramp van
droogte en hongersnood te bevryden. Ik stond
op en wilde naar den uitgang vluchten, maar
de twee sprongen als tijgers naar me toe en
heel vaag herinner ik me nog boe een van hen
mij zijn mes in de borst stiet. Instinctief bukte
ik snel omlaag zoodat het mes slechts rakelln0
langs mijn gericht gleed. En instinctief moet ik
tevens naar den revolver in mUn mantelzak ge
grepen hebben, want pas toen mijn tegenstan
der op den grond viel, drong het tot my door
dat ik hem met het wapen gedood had.
Lil streek langzaam met de hand over het
voorhoofd.
.Als een ontwakende, die zich vergewist dag
de kwellende droom slechts een droom geweest
Is,” dacht dr. Winter.
„En de andere Inditr?” vroeg hij haastig.
„Hy bekommerde zich niet om mij, want toen
Ik bijna bulten kennis van afschuw op den doo-
de neerzag. stormde hy naar bulten en wierp
zich als een wilde op den grond die vochtig was
van den vallenden regen. Want het g
sprookjesachtige wonder was geschied. I
scheen door den dood van den Indiër
zoend. De langverwachte regen stroomde
dikke stralen neer!"
„Phantastlsch," sei dr. Winter geestdriftig en
leunde achterover in den fauteuil
Toen legde hij bedachtzaam zyn hand
LU’s arm „Ik zou uw avonturen gaarne
zy veilig zijn, en Ik eveneens, want mijn lippen
zouden verzegeld blijven. Voor mij kon Ik
daarna de bescherming van myn consul Inroe-
trachlen den juez aan de kaak tc
e ontdekking van een grooten diamant ta
II Zuld-Afrika heeft niet alleen de alge-
meene aandacht doen vallen op Sir
Ernest Oppenheimer, die den steen voor
63.000 gekocht heeft, doch ook het aanzien
gegeven aan tal van anecdotes, verband hou
dend met de nog grootere vondst, welke een
kwart eeuw geleden een wereld-sensatie ver
oorzaakte De Cullinan werd door de Zuld-
Afrikaansche regeerlng ten geschenke gegeven
•an Edward VII; rij werd gesneden in twee
groote en ver over de honderd kleine diaman
ten. De twee grootste zjjn Ingezet In den En-
gelschen scepter en de Engelsche kroon.
Het ïeit dat de onderkant van den
steen glad was. deed het vermoeden rijzen dat
er nog een stuk in de myn was achtergebleven,
en aanvankelijk meenden velen dat de nieuw,
ontdekte steen het complement van den Cul
linan was-
Dat de aanbieding van den Cullinan aan
konlng Edward van groote politieke moeilijk
heden vergezeld ging, zal wellicht weinigen be
kend zijn. Het desbetreffende voorstel Was in
de Wetgevende Vergadering van de Transvaal
ingediend door Generaal Botha. ..als teeken
van loyauteit van het Transvaalsche volk en
ter herdenking van het toestaan van zelfbe
stuur”. De motie werd aangenomen met 42 te
gen 19 stemmen, en het eigenaardige feit deed
zich voor dat. zoo weinige Jaren na den Boeren
oorlog, de HoUandsch-Afrikaansche volksver
tegenwoordigers er veel geestdriftiger voor wa
ren dan die van Engelschen bloede. Het4elt dat
het Initiatief niet van laatstgenoemden was
uitgegaan, was oorzaak dat de liberale regee-
ring van Campbell Bannerman, die den konlng
van advies moest dienen, een zeer gereserveerde
houding aannam. Hierbij kwam dat Zuld-
Afrika juist op het punt stond te Londen on-
derhandellngen aan te knoopen over een be
langrijke leenlng, en ofschoon de regeerlng er
kende dat het aanbod niet door deze omstan
digheid ingegeven was, wilde zij toch dat ook
de schijn aou worden vermeden.
De Hooge Commissaris te Pretoria, Lord
Belbourne, drong in tal van telegrammen op
aanvaarding van het geschenk aan. maar het
verzet hiertegen was. ook In ’s konlngs onmld-
deliyke omgeving, zeer groot, vooral onder die
genen. die het Onnoodig vonden dat de naam
van Mr. T- Cullinan, den directeur der Premier-
mijn, naar wien de diamant genoemd was, aan
de Kroon-juweelen verbonden sou worden.
De konlng. die den diamant gerien had. en
die terecht meende dat verwerping van het
geschenk een zeer slechten Indruk in Zuld-
Afrika aou maken, riep, toen zijn vriend. Lord
Esher, bovenstaand argument te berde bracht,
uit: „Waarom zou een koninklijk juweel niet
naar Cullinan genoemd kunnen worden, ter
wijl de overjas, die ik op het oogenbllk over mijn
koninklijke gestalte draag, den naam van een
Bekeren Lord Raglan voert 1"
De prins van Wales de tegenwoordige
Oeorge drong krachtig op aanvaarding
van het geschenk aan, maar de stryd duurde
maanden lang, tot eindelijk de regeerlng toe
gaf. en de Cullinan den kpning op 9 November
1907, zyn 6«sten verjaardag, door Sir Francis
Hopwood en Sir Richard Solomon op het paleis
te Sandringham namens het volk van de Trans
vaal aangeboden werd. B
onder het voorbij trekken. Daarna was alles
onmlddellljk stil behalve het zilveren gerinkel
van schelletjes. De menschen voor my vleien
gezamenlijk op de knieën en Ik bleef alleen
staan.
Natuurlyk had ik nieuwsgierig toegekeken
naar die voor my geheel nieuwe plechtigheid
en een dergeiyke beweging had ik niet ver
wacht.
Ik vergat volkomen myn hoed a*te nemen.
De Lugareno keek op en voor Ik besefte, dat
ik zijn of iemands gevoelens met mijn ge
drag kwetste, sprong hy overeind en sloeg mU
den hoed van het hoofd.
Juist brak weer het trompetgeschetter los en
begonnen de klokken te dreunen, zoodat nie
mand zyn kreet hoorde Met een slag van mijn
vuist deed Ik hem terugwankelen.
De processie was voorby; de menschen «ton
den van hun knieën op en stroomden de nauwe
straat uit. Vloekend schikte hy zyn mantel
recht; ik sloeg hem Intusschen nauwlettend
gade; maar na een oogenbllk sprong hy weg
en raakte tusschen de menigte uit het gezicht
Ik raapte mijn hoed op.
„Senor," hoorde Ik^eensklaps een stem. Ik
keek op.
Een bejaard man in *t zwart, met een Witte
snor en bakkebaard stond voor me. de schooier
naast hem en achter hem vier soldaten met een
officier. Het geheele onheil drong rich met één
enkelen oogslag aan my op.
„De senor is seksr een vreemdeling mis
schien een Engelschman,” seide de ambtenaar
In 1 swart. HU droeg een kanten kraag, een
tie enkele woorden in het oor. Het was dulde-
lyk genoeg voor me, dat de rechter maar een
heel gering ambtenaar was, die enkel besliste
of er reden tot rechtsvervolging zou zijn; zelfs
tegenover zijn klerk was er In zijn houding
groote schuchterheid en twijfel.
-Ik seide: .Maar ik sta er op te weten....1*
„Senor," seide hy, „er is geen beschuldiging
tegen u. maar de zaak is juist, dat niemand weet
wie u bent. U komt van een plaats waar zeer
betreurenswaardige en onverklaarbare dingen
gebeurden; nu bent u in Havana; u hebt geen
paspoort. Ik verzoek u kalm te blüven.... Deae
dingen «Un allemaal gauw in arde.”
Ik twyfelde er niet aan. of hu sprak de waar
heid. zooover hij die wist. ’HU was klaarblijkelijk-
iemand van vervelend- naleven eenvoud.
Misschien was het werkelUk waar, dat Ik enkel
verklaringen had te geven en dan misschien
alles was afgeloopen.
Op dat oogenbllk kwam O’Brien het vertrek
binnen met den achteloozen stap van een
ambtenaar, die ambtshalve by een ambtgenoot
binnen treedt.
Het leek of het feit, dat hjj mij daar sag,
iets was, dat hU buitengewoon verafschuwde
terwyi hü kwam, alsof hy enkel behoefte had
zich te overtuigen van mijn bestaan, mijn iden
titeit >n mijn alleen-sUn. De langzame blik,
dien hij mij schonk, arijsigde niet de kalmte
van zUn binnenkomst.
Rooksbv Hier komt bil U» kennis met den
rechter O’Brien en met Don Ramon, me
Kemp willen overhelen dienet te nemen btl
seeroovsre die Rio Medio ale Mals hebben
Kampt vluebt. tnsar wordt later weer door
de seerooven gevangen genomen en naar
Rio Medio gebracht waar «1 gastvrU
ontvangen wordt door Don
Hier leidt men hem aan bet sterfbed ven
Carloe Het gepeupel elscht de uitlevering
van Kemp en doet als karlos luist gestor.
ven is. een aanval on bet buis, waarbil Don
Balthasar door een kogel wordt
en stervend tneen zakt Ale ttldena de be-
ITOc^SS^? ^n ïattr^»
ter Serafina en wordt ooeenomen on het sn-
▼•Ucb» «chip Uon” Dt Bnffeliche koop
vaarder wordt echtar achtervolgd wi Kemp
verlaat met Orrafina en Caetro tMdeill* het
■chip, dat hen later weer m! opolkken iTj-
den* den storm slaat hun boot om Ee word n
on de gust geworue» en verbergen «eb in
•en spelonk, waar nil door O’Brien worden
belegerd).
groep
trompetgeschetter
7NU D/TEILAriDJ$\
LW NLETZüO H V
\neCHTE VEP6LUF-
\PZW5. EP Li H/EP f
\owreVLOED AAN I
yOEDóEL EN HET Lj I
\EP PUÓT/O.WE I
HADDEN HET ft
WEEL Slechtec |T
[L UPNEN TPEFEEH J
De laatste alinea van het communiqué van
den Hoogen raad van Arbeid Inzake zUn verga
dering van 20 Januari moet als volgt luiden:
Nadat een voorstel om den minister te advl-
aeeren het voorontwerp van wet. houdende
wetteiyke regelen inzake het erkennen en sub-
sidieeren van vereenlglngen met werkloozenkas
en de instelling van een crisis-werkloosheids-
fonds terug te nemen, was Ingetrokken in ver
band met de ernstige bezwaren, waaronder
van formeelen aard, die daartegen van
verschillende zijden waren ingébracht, werd
de behandeling van het betreffende concept
advies uitgesteld tot de volgende vergaaerlng,
enz.
„Hij Is het! De verrader! De ketter! Ik her
ken hem
„Kalmte, kalmte!” ze! de man In t zwart.
„Ik vraag gebracht te worden bij den jues
don Patricio voor een verklaring," gilde de
Lugareno. Er begon zich een oploopje te
vormen.
De ambtenaar en de officier wisselden be
raadslagende blikken. Bij een woord van den
laatste drongen de soldaten om mij heen.
Ik voelde my vernietigd, alsof de grond
onder mijn voeten was ingestort en de hemelen
In tweeën gescheurd. Als In een angstwekken-
den droom stak ik tusschen mijn bewakers de
straat over en beklom de trappen van het paleis
van justitie.
In de sombere, kille hal Heten ze my
wachten. Aan eiken kant had ik een soldaat
naast me en daar vlak voor me op een
tafeltje, lagen Mrs. William’s sjaal en
Sebright’s muts.
Het leek meer dan ooit een ongerijmde droom
Maar Ik had den tyd mijn zinnen te vename-
len. Ik kon niet de bescherming van den con
sul ingeroepen, eenvoudig, omdat ik dan een
getrouw verslag van al myn doen zou moeten
uitbrengen, wat gelyk stond met Seraphlna uit
te leveren. Haar kon de oonsul niet beschermen.
Maar de „Llon” zou den volgenden dag uit
zeilen. Sebright zou het begrypen, als Wil
liams het niet deed. Ik vertrouwde op Sebright’s
scherpzinnigheid. Ja, vóór den avond zouden
zU uitzeilenBinnen anderhalven dag y
Al« ik enkel maar tot zoover Seraphfna’s
redding voor O Brieu kon verborgen houden, zou
ongevaUen1 veraekèrd °voor een der voegende uitkeerlrgen fSOOO.verlies van beide armen, 'belde beenen of belde oogen f7S0.doodelykea afloop f250.- een voet oi oen oog f 125-~ duim oï'wj^riz^er X^A-bee”” *o?Uksnn f 40-~ anderen* vinger
or
its
rt
er
