De geheimen der pyramidehl ucïftaal van den dag F 77.345. BOOTZ GRIEP! I I Een krasse vrouw rusten DE KLEINE ANNIE LIJDT SCHIPBREUK De onverschillige leerling HET KAPERSNEST JECOVITOL Waar de Pharao’s GRATIS ONGEVALLEN-VERZEKERING DONDERDAG 1 FEBRUARI Retdt 11 maal te voet naar Rome De gebroken Magische verschijnselen vaas ONZE ABONNÉS GELDENDE INGEVOLGE DE VOOR Het duivelseiland van het verre Oosten KEERDEN WIJ UIT AAN c WAARMEDE THANS EEN VAN TOTAAL ABONNÉS AAN ONZE VERZEKERDE UITGEKEERD IS DIRECTIE VEREEN. KATHOLIEKE PERS JOSEPH CONRAD Engelsche vliegtuig- basis in Irak 50.— 50.— 50- 50— 50— Engelsche boeren be zoeken Natal Ervaring en* van den bekenden Egyptoloog, sir Ernest Wal lis Badge Aan onzeTip is GEEN risico verbonden 1 Alleen genot! Probeer óók eens ’n TIP van BOOTZ H. C C. H. Th. a De totale kosten bedragen 1.500.000 pond 5|b- 50— 50— 50— 50— 50— HEET DIE GEESEL ONZE ABONNÉ S AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL de een Indiër. i IIIIIIIIIIIIIINIIIHIIIIIIIIINIIIIIIUIHIIIIHIIIIIIIIIiniHHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIItlIlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll 111(7; en MOCAPtS-STHttMAN PHARMACIA ROMAN VAN „ik ben ik •7. VIERDE HOOFDSTUK rechter wat het begin- tot het einde nu ik hun 1 (Wordt vervolgd). 1. De aandacht van geheel Oberammergau was de laatste dagen gevestigd op Katherina Kopp. een der meest geziene figuren van het dorp. ZU is meer bekend onder den naam van Kopp KktTi of nog beter van Rome KAt*rL I GEIJKTE LEVERTRAAN «n Orogufsn f - 75 p Ff I Volgens een berteht van den kapt. P. P. Fel- towes, voorzitter van de Landbouw-Unie in Na tal. zal op 19 Febr. as een groep Engelsche boeren de farms hunner Afrtkaansche broeders bezoeken. Het gezelschap zal te Ladysmith arri- veeren en door den gemeenteraad officieel wor den ontvangen. Den volgenden dag vertrekt men naar Pietermaritzburg, terwijl men op 21 Febr. in Natal's hoofdstad denkt aan te komen. Hier blijft het gezelschap eenige dagen om vervol gens naar Durban te vertrekken De Afrikaan- sche farmers stellen op dit bezoek bijzonder prijs, daar men het als een bevordering be schouwt tusschen den Afrlkaanschen en den Engelschen handel. een Indrukwekkende toespraak met iets over een jong meisje er in. Niet, dat ze u erg genadig zullen zijn. De admlraJlteltszaken draaien alle maal op hangen uit. Daarom zeggen we: als er een anker komt in het oude hof, is er geen hoop. Er hangt altijd een anker boven hun hoofd bij een admlrallteitszaak, verklaarde hü Ik luisterde met gespannen aandacht naar al wat hij zei. Ik nam mij vast voor dien dag geen enkel woord te missen Daarin lag mijn eenige kans. Deze krasse vrouw heeft niet minder dan elf bedevaarten te voet naar Rome gemaakt. Zij reisde als een echte pelgrim; zij vertrouwde op de gastvrijheid van anderen en leefde van de aalmoezen, die zij ontving. De meeat merk waardige pelgrimage die zij heeft gemaakt is geweest gedurende den oorlog. ZIJ moest daarbij door prikkeldraadversperringen krulpen en onder het snelvuur der kanonnen dwars door de Oos- tenrUksche en Itallaansche linies loopen. ..Bang was Ik heelemaal niet" vertelde zij. ,Jk liep evenveel gevaar als de soldaten en had die reis tevoren zoo dikwijls gemaakt, dat ik ge heel zeker van mijzelf was. Niemand is mij lastig gevallen en ik hield steeds het doel van de reis voor mjjn geest: niets kon me weerhouden.” zu had ook haar kleine grillen. In de kerk zat zjj steeds op den hoek van de laatste bank Zij sloeg nooit een godsdienstoefening over en rustig wandelde zij naar de kerk, meestal een half uur van tevoren. Wanneer ..haar” plaats reeds was bezet dan bleef zjj er liever den ge- heelen tijd naast staan dan dat ze een andere opzocht. Zij was zeer arm. Niemand wist waar zfj van leefde. Enkele menschen gaven haar geregeld aalmoezen, doch bedelen deed zij nooit Des te meer was het dan ook te verwonderen toen na haar dood bleek, dat zjj 60 gulden had gespaard en aan den pastoor had gegeven om haar tjegra- fenis te bekostigen, .opdat de parochie op geen kosten zou worden gejaagd." Ook had zij bjj het bureau van het piaat- selUk blad een enveloppe gedeponeerd die na haar dood moest worden geopend. Deze enveloppe bleek een kleine som gelds te bevatten om de gebruikelijke advertentie van haar overlijden te betalen. in den morgen kwam de cipier binnen i in de cel heen en weer te loopen. „Zaak komt om ongeveer Mn uur voor." zei hij. „Groote jury-vergadeiing om half een. Ze zullen weten wat ze doen Oroote jury-verga dering. vijf Weet-Indlsche kooplui. Ze willen u met alle geweld hebben, procureur-generaal, officier van justitie, sir Robert Mead en vijf jongeren tegen u.... Denk aan mijn raad. Oeef u over aan de genade van bet bof en boud over een bende jeeglooperz, die hem opnü bad- bij verlies van 'n anderen vinger vooruit,zeo op zuh dat nu hahiereh zeo 'R 's wat beteekehtd* t, mu oen ruo toe je keereh, ais/k ror je jppeek. nu DAH MOETJE HÉT ZELF maar WETEH.HOOR'jE Kuur joop muh PARTJE HFELE JEyEU DOM 0LU- ve/t; za trek me ER N/ET7> VAH AA/1. DE OUDE J/M DEUKT DATJE EE&\ UAAPL>nC 3EHJ EMSAHDJEM \P!L- LYZJJHJALQERSCHOPJE. HAAR HAAKJE H<t T PH6ERUDT PAPPIE, IK ZAL JE DE HAHD BOVEM HET HOOFD HOUDEH. HU DA IK JE LES UEVETi m‘7 MOOIE SPREKEH. LEG HU EEHS HETJEt>QM MU DlEZ/EE TEDOEH i ^PAPPIE Nu begon pas de eigenlijke kwelling, de doodsangst van het wachten. Ik sterkte mijn aenuwen door te trachten aanteekenlngen te maken voor mijn toespraak van den volgenden dag tot de rechtbank. Dat waa op voorstel van den cipier. Ook ael hij: ,81a op uw borst, beroep u op de eer van een Britach edelman en spreek met heel veel vuur Het niet voel zaaks, wat Ik schreef; Ik HU ArJyiEHf^^MOO^EHOEO, ZHJÓ OAARH/ET VAHHAARPIJ ZAL WEL ALS DE MEESTE PAPE GAAI EHZ/JH-. YERO/rVELD KOPP/Ó. In Irak wordt een groote vliegtuigbasis door de Engelschen opgericht. Men heeft reeds een begin gemaakt met de oprichting van de vlieg- haven in Dhiban. Dit jaar werd ongeveer 300.000 pond sterling uitgetrokken voor het werk, waarvan de totale kosten op 1.500 000 pond ster ling geraamd worden. Toen Engeland in 1930 met Irak een verdrag sloot, waarbij de onafhanke lijkheid van Irak gegarandeerd werd, was over eengekomen dat de vUeghavens in Moeoel en Hlnaldl bij Bagdad ontruimd zouden worden cn dat het overbrengen van het materiaal naar een nieuwe landingsplaats In het begin van 1937 zijn beslag aal hebben gekregen. Intusschen is men nu met een nieuwe vliegbasis In Dhiban begonnen. Dhiban ligt op den westelijken oever van den Euphraat:- Het heele personeel wordt in Dhiban samengetrokken: 5000 employe's en arbeiders, waarvaq 40 pet. Engelsche officieren en piloten zijn. De strategische beteekenls van deze vliegbasis is zoo groot, dat de Britten niet aarzelen er massa's geld voor uit te geven. Deze vlleghaven in Irak zal het middelpunt vormen van de vier landstorm-escaders In Hi- naldln, Mossoel en Shalba en een afdeeling watervliegtuigen in Basa. Verder staan nog on der commando van den gouverneur van Irak de lucht-strijdmachten In Helopolls bij Cairo, en Heloean. Wie op de kaart het nabije Oosten ziet, zal aanstonds inzien dat Engeland een tamelijk dicht net vUeghavens bezit, met behulp waar van in korten tijd vliegtuigen naar een of ander bedreigd punt in dat gebied gezonden kun nen worden. Wanneer men verder in aanmer king neemt dat in het Oosten van die streek het Suez-kanaal ligt en dat daar ook de petro- leumleidlngen loopen uit het gebied van Mos- soel. kan men zich een denkbeeld vormen van de waarde, die de Engelschen er aan hebben onf'hler een groote strijdmacht te concentreeren, want dit gebied vormt de voornaamste plaats van bet Britsche wereldrijk. Abdoel had de» edelsteen gezien en wilde U vermoorden, om zelf in bezit te komen van het kleinood. Ik nam de scène waar en ver hinderde Uw vermoording door zijn dood.” Hoewel Sir Budge in zijn lange loopbaan als vorscher talrijke mummies heeft opgegraven en onderzocht, is hij toch nooit getroffen ge worden door den „vloekdie, zooals de zonder, lingste ervaringen of wellicht alleen het toe val leeren van mummies schijnt uit te gaan. Budge is altijd met groote piëteit met de op gegraven mummies omgegaan. Want hij ge. looft aan geheimzinnige krachten, die allerwe gen doende zijn, de rust der oude graven te beschermen. Men herinnert zich nog wel. dat zeer vele menschen aanstoot hebben genomen, vooral bij de sensatloneele openlngen der ko ningsgraven en dat er overal stemmen opgin gen, die eischten, dat ook deze oude, historische graven zouden worden geëerbiedigd. Er werd zelfs gesproken van lijkschennis. Nooit heeft Budge mummies naar Engeland vervoerd zon der deze neer te leggen in rijkversierde lijk kisten. Nooit ook heeft hij verzuimd de ban dages droog te houden en de muggen af te weren. Deze laatste maatregelen hebben echter blijkbaar geen betrekking op den doodencultus, maar schijnen zuiver hygiënische te zijn. In een Interview, dat de grijze geleerde dezer dagen met Engelsche Journalisten had. ver. klaarde hij, dat hjj persoonlijk overtuigd was van „een wereld der geesten" en dat de ma gische krachten, die vele mannen bezitten, moei lijk of niet langs natuurlijken weg zijn te ver klaren. Deze „overtuiging" moeten wij natuur lijk geheel voor rekening van Sir Budge laten. Allerlei fakierachtlge en magische dingen uit het Oosten, die op het eerste gezicht onver klaarbaar leken, zijn „post festum" dikwijls heel verklaarbaar ontraadseld. En hetzelfde voor behoud geldt voor de bewering van Budge, dat de Europeanen niet meer in staat zijn bood, schappen van „gene zijde van het graf' in ont vangst te nemen en dat de primitieve men schen in het Oosten, die in hun dagelijksche leven geen onderscheid zien tusschen het aard- sche en bovenaardsche, daartoe wel degelijk in staat zijn. Intusschen: In raadselen wandelt de mensch op aarde. De wereld zou zijn indies zij meer JL_ middel om griep en „Vader! U hebt alles gedaan wat er gedaan kon worden; u kon toch niet deze muren gaan af breken 7 Niets anders zou helpen. Voortdurend werd hij geschokt door kleine, hopelooze snikken. Zijn dunne, teere, «ritte vingers omgrepen het zwarte hekwerk met den krampachtlgen greep van een heel zwak man. Het was grievender voor mij dan alles wat ik ooit gezien had of gevoeld. Alleen het verlan gen, het intense verlangen hem te troosten, deed mij mijn zelfbeheersching herwinnen.... En het schoot mij te binnen, dat het heel ge makkelijk moest <i)n. nu ik met de buitenwereld in verbinding kon treden. Ik drukte hem op het hart mij eerst en vooral een advokaat te sturen. „Ja. ja,".zei hij, onrustig om te gaan '.Zorg voor een advokaat," seide ik. Btuur hem onmiddellijk." ,4a, ja." zei hij, ,4k zal den advokaat kunnen inlichten. Over het algemeen zijn het menschen met geen bijzonder groote scherp zinnigheid." En haastig ging hij weg. Mijn vader zag ik niet eerder, dan toen Ik reeds was binnengeleid in de wachtkamer van het gerechtshof. Hier, in het volle daglicht, met slechts een enkele deur tusschen mi) en het laatste too- neel. hier kreeg ik pas mijn aelfbeheersching terug. Van lederen duim gronde betwisten. Geen kier van hun wapenrustirig zou ik onbestookt laten. Wel klapperden mijn tanden als castagnetten, en knarsten tegen mijn kaken, tot het pijn deed. Maar dat was enkel van de kou. Een rumoerig geroep drong van de derde deur tot ons door Plotseling riep mijn cipier: „Laat den gentelman binnen. Charlie- wat mankeer je? en gejaagd kwam mijn vader blnnenstormen, HU begon een eindeloos verhsal van een huurkoetsier, die hem had willen meenemen. den gedrongen en hem zUn beurs ontfutseld hadden. Juist toen hU een woning van een advocaat gevonden meende te hebben. Een man met Mn oog stak plotseling zUn hoofd bulten de deur waar de jury beraad slaagde: „Het verhoor van dien daar kan beginnen.” .Jackie, jongen.” zei mUn vader, terwijl hjj met zijn magere hand miin pols greep en mij smeekend in de oogen keel ben.... ik kan niet zeggen Ik zeide: „het komt er niet opaan. vader” Ik kreeg er een voorgevoel van. hoe heel mUn verleden zou oprUzen om mU te verpletteren. Ik stond nog te peinzen toen de andere deur geopend werd en een stem riep: „Vooruit dan. binnen met dien beschuldigde. Wil je de rechters laten wachten V Ik stapte door de deur onmlddelljjk toe op de bank der beschuldigden; er voor zag ik een heele rU pieken. Ik gevoelde geen vr*ea; drie mannen met ontzaglUke pruiken en herme lijnen mantels zaten tegenover me; vier met korte pruiken zaten met de hoofden dicht bjj elkaar als papegaaien op een stokje. Een dik man met een kaal ooofd en een gouden keten om zUn hals glipte ergens van achter uit de zaal op een >toel naast den vooinaamsten rechter HU veegde zUn mond af en mum melde met zUn kaken. Aan eiken kant van de rechters zaten be halve de kort-geprulkte adjuncten, vele dames en heeren op stoelen. ZU hadden allemaal hun oogen op mU gericht. Ik sag dat alles heel duidelijk..,.. Ik had mij Inunen voorgenomen Een Europeesch predikant heeft Puolo Oon- dore ten Oosten van Cochin-China bezocht. Puolo Condore is oen weinig bekende straf kolonie. Slechts zelden wordt een vreemdeling op het eiland toegelaten, zoodat ons tsans din gen worden verhaald, waarvan men hier nog nooit gehoord heeft. Het bleek den bezoeker, dat de kolonie eigen- lUk uit drie eilanden bestaat. Het grootste is heuvelachtig en van een goed Irrigatiesysteem voorzien. Hier bevindt zich een kerk en het woonhuis van den commandant. Ook liggen hier de barakken der cipiers en de gevange nis zelf. Het tweede kleinere eiland. Petit Condore. is voor politieke misdadigers be stemd. terwijl het derde nog onbewoond is en ock nog geen afzonderlUken naam heeft ont vangen. De gestraften dragen wit linnen tunica’s en reusachtige ronde hoeden van cocosveaelg. Aan hun voeten hebben zU houten sandalen. Momenteel zitten er ongeveer twaalfhonderd verogrdeelden op Puolo Condore, en wel Ton- kineeaen. Kambodsjaërs, Anamleten en Laos. Deze laats ten bewonen een bergachtig gebied op de grens van China. Burma en Siam; zU gaan voor bUzonder wild en ontembaar door. De autoriteiten hebben voor de Laos de dood straf af geschaft, daar deze die niet vreesen; wel zUn zU bang voor verbanning. Tot nu toe is bet niemand gelukt van het duivelseiland in kwestie te vluchten. (Korts Inhoud -an bet voorafgaande: Kemp een Bngelechman uit Kent wijkt met Oarloe Rlego uit naar Jamaica geholpen door den verloofde van zlln zuster Veronica Ralpn Rooksby. Hier komt bil In kennis met den rechter O'Brien en met Don Ramon, die Kemp willen overhalen dienst te nemen oil eeeroovers die Rio Medio als oasis hebben Kemp vlucht, maar wordt later weer door de eeeroovere gevangen genomen en naar Rio Medio gebracht, waar hU gaatvrU ontvangen wordt door Don Balthasar Bier leidt men hem aan bet sterfbed van Oarloe Het gepeupel elacht de uitlevering van Kemp en doet als Carlos luist g«ot?r- ven la. een aanval op bet buis. waarbH Don Balthasar door een Kogel wordt getroffen on stervend ineen zakt AU tijdens de bo- grafenuplecbtlgbeden de aandacht afgeleid u vluebt Kemp met Don Balthasars doch ter Serafine en wordt opgenomen op het Zn- geleche ochlp „Llon." De BngeUche koop vaarder wordt echter achtervolgd en Kemp verlaat met Beraflna en Castro tijdelllK het schip. Later komen zll weer aan boord AU Kemp aan land gaat, valt hU echter weer in handen van O’Brien 1 In handen van O'Brien. Deze komt om door de handen van een alulpmoorde'.aar en Kemp wordt van verochillendo mUdrtlven beochul- dlgd. weggevoerd aast een KugeUcb oorlogs- IT T e moeten hun toch een huwelUks- Vy cadeau sturen,” zei Lien Welters tot T haar man. Rob staarde droefgeestig uit het raam. ,.’t Gaat niet," antwoordde hU- „WerkelUk. het gaat niet. We hebben deze maand ternau wernood genoeg om te leven. Voor geschenken en brulloftvleren schiet er niets meer over. Wies en Martin moeten dan maar trouwen zonder een huwelUkscadeau van ons.” „Maar als we hun nu eens een van onze eigen dingen geven," ging Lien voort. JDat klokje dat op het schrijf bureau staat bU voorbeeld. „Dat heb ik van jou gekregen.” zei Rob bruusk opeens, „dat geef ik niet weg. Zelfs niet aar Martin.” Ze dachten beiden na over een ander cadeau. „Als die vaas nu maar begon Lien, doch Rob viel haar in de rede ..Die zullen we sturen." zei hü beslist. „Maar ze is gebroken! Je kunt toch geen ge broken vaas als huwelijkscadeau zenden?” „We doen er het afgebroken randje bU en dan is het net of de Vaas tUdens het transport gebroken is. Dat kan toch heel goed?" Het plan was. gegeven de omstandigheden, nog niet zoo heel kwaad en langzamerhand be gon Llen er ook wel *at voor te voelen. ZU be greep dat er niets anders op zou zitten, wilden ze den Jonggetrouwden toch met alle geweld een cadeau sturen. Het deed er zelfs niet veel toe of de vaas gebroken was. want Wies cn Martin zouden het geschenk even goed op pnjs stellen. En zoo gebeurde het dat het Jonge paar als huwelUkscadeau van hun beste vrienden een kist kreeg, waarop de aankondigingen ..Voor zichtig!” en „Breekbaar” zoo kwistig mogelUk waren aangebracht. TegelUkertUd kwam er een brief en Martin liet de kist even staan om eerst het epistel van zUn vriend te lezen. „Beste Martin.’ luidde de brief „WU hadden jullie graag een mooi cadeau «rillen geven bU je huwelUk. maar om Je de waarheid te zeggen: het zit er niet aan. We hebben geen rooien cent Vertel het niet aan Wies, want Lien zou het vreeselUk vinden. Nu hebben we echter een plannetje bedacht om jullie toch een geschenk te geven. WU heb ben namelUk bij ons huwelUk een prachtige vaas gekregen, die later, jammer genoeg, ge broken is. Het randje van den hals tó kapot Om Llen een plezier te doen, heb ik haar over gehaald om die gebroken vaas aan jullie te sturen. We zouden dan doen alsof we een heele gestuurd hadden, maar dat ze tUdens het ver voer gebroken was. Op die manier was de eer gered. Ik ben het er niet mee eens. beste kerel, maar Llen kan het niet hebben dat de heele wereld weet dat we geen cent hebben. Je moet dus niet boos zUn en het geval maar nemen zooals het is Doe het voor Llen. En zeg vooral niets tegen Wies. Als we later wat geld hebben wie weet? dan stuur ik je wel een echte vaas. Je vriend Rob." „Wat heeft Rob allemaal te schrUven?” in formeerde Llen. „O, niet veel bUzonders.” gaf Martin ten ant- 1 11 l op dlt blad sUn Ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen f Ofïfïfï bU levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door f JE!} bU «en ongeval met OCfi bU verllA van een hand f 1 OC oU verlies van een t Cti t>U een breuk van 4/1 AllC aDOflTie S ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerlngen f O </(/(/.-verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen f OU." doodelUken afloop Z O een voa* at een oog f 1Z duim of wjjsvlngar f at arm TVs” van lumen, Beverwijk - f Beentjes, Heemskerk- f v. d. Wel, Haarlemf Overman, Houtrakpolder. f van Tol, Vrouwenakker- f L. Kooijman, Haarlem- f 125.— d. Valk, Hillegomf d. Wiel, Bennebroek f Mejuffrouw Buschman, Haarlem f Mejuffrouw L. Zwakman, Haarlem f M. v. d. Hoorn, Haarlem t J. Duivenvoorde, Zilkf BEDRAG woord. „Ut aal het je dadelük laten lezen. Maar eerst gaan we die kist openmaken." HU nam hamer en breekUarr en vlel °P kist aan. De verpakking was solide, zoodat Martin er warm van werd. „Wel vertikke!” vloekte hU en tegelijkertijd manoeuvreerde hU zoo onhandig, dat de heele kist op den vloer viel. Wies gaf een gilletje. Martin keek schuldig. „Da's stom van me," zei hU „En er stond nog wel op: breekbaar!" Het deksel «ras tUdens den val j opengesprongen en Wies verwü- derde de hout wol. „t Is een vaas”, zei ze. „Maar zie eens! De rand is er afgebroken. O. Mart, wat sonde!" Martin beaamde het volkomen, maar terwUl zUn vrouwtje met het geschenk bezig was, mof felde hU handig den brief van Rob weg. En toen Wies zich den volgenden dag her innerde dat/Tr ook nog een brief gekomen was. bleek deze nergens te vinden te zUn. Martin gaf zUn vrouw, inplaats van de ge broken. een andere vaas cadeau. En Llen ont ving een hartelUk briefje van Wies. „B«ste Wies.” schreef ze. .Wat was dat een prachtige verrassing, die jullie ons bezorgden! Het is waarlijk een kunststuk, die vaas die je ons hebt geschonken. Je kunt je niet voorstel len hoe blU we er mee zUn en Martin en ik tiebben al haast ruzie gekregen over de vraag waar «re de vaas zullen neerzetten. Ik dank Jul- lie wel. natuurlUk ook uit naam van Martin, voor dat mooie geschenk. Je vriendin Wies.” „Die lieve meld," zei Llen tot Rob. „Ze doet net alsof de vaas niet gebroken is. om ons een plezier te doen. O, ik weet bet «rel. ZU is altUd aardig voor anderen en daarom heb ik wel spijt dat we haar zoo bedrogen hebben. Het was eigenlUk gemeen, zooals we haar hebben be handeld. Gelukkig maar dat het nog zoo goed is afgeloopen." „Ja, gelukkig.” stemde Rob toe en hU kleurde tot in zUn nek. kon geen logischen gedachtengang bouwen. mijn geest doolde telkens af naar de opdracht, die ik mUn vader had gegeven. De uren gingen voort en bet was een zaak van enkele m outen. Ik moest mU vastklemmen aan den tafelrand om niet als een dolle door mUn cel te gaan vliegen. Opnieuw trachtte ik mU te verdiepen in het plan van mUn verdediger. Ik was be nieuwd wlen mün vader sou hebben gevon den. Er was hier iemand uit Kingston, zekere Cary, een man met een kaal hoofd en blauwe oogen; die moest zich mu zeker herinneren! Als hU nu maar mee wilde werken! En de advocaat, als die kwam, sou misschien weer een andere lUn van verdediging «rillen volgen Langzamerhand begon door de kleine, getra liede vensters, de duisternis binnen te vallen De heele nacht verging «onder 'n enkel woord van mUn vader. En al dien tijd liep ik heen en weer en stelde allerlei toespraken samen, die ik tot de jury zou richten. EindelUk werd het dag. Be bracht me self tot kalmte met een soort krankzinnige inspan ning. Vroeg i en begon allez te zien. mUn oogen open te houden, geen enkele kans te laten ontglippen. Ik vroeg mU af, waarom een jong meisje met blauwe oogen en rose wangen zou zitten te giebelen en de schouders eou ophalen. Ik kon niet begrUpen. wat er vermakelUks moest >Un. Wat mU verbaasde was de nietigheid, het vuile aanzien en het gebrek aan waardigheid van de zaal zelve. Het leek of ze een zaak van zooveel gewicht als de mUne daar bü vergis sing behandelden. DadelUk bemerkte ik een groot, verguld anker boven het hoofd van de rechten. Ik was benieuwd waarom het daar zou zUn, tot het mU te binnen schoot, dat ik voor een Admlrallteltsgerecht stond. Eensklaps dacht ik„AhHad ik mUn vader maar ge zegd te gaan zien of de „Llon” misschien dien nacht was binnengeloopen!" Een man begon een aantal namen op te dreunen:.... Peter Ptmley, ambteloos burger, geen bedenkingen.... Lazarus Cohen koopman, geen bedenkingen.” De cipier naast me leunde met zUn rug tegen de pieken en was in gesprek met den perooo^ die one binnengeroepen had Ik hoorde hern are gen: „Lazarus Cohen. West-Indlsch koopman Hemel nog toe. ik geloof, dat Ut beswaren zou maken." De ander kwam schielijk: 8t Btt!” „ZUn ouwe vader gaf mU vUf pond om hem van nut te zUn, als ik kon.” kwam de cipier terug. Ir Ernest Wallis Budge, de grootste auto- rlteit op het gebied der geschiedvor- sching van het oude Egypte en Chal- daea, vroeger chef der Egyptische afdeeling van het Britsche Museum, heeft een omvang rijk werk geschreven over de magische ver- schUnselen in het Oosten. Naar verluidt is Budge in staat geweest, het tot dusver onver klaarbare op te helderen. Voorlooplg zullen slechts zeven en twintig menschen het boek te lezen krUgen. Budge zelf heeft intusschen eenige gegevens gepubliceerd. Sir Budge is thans 76 jaar Meer dan 25 Jaar vorschte en studeerde hU in het oude Egypte. TUdens die periode kwam hU steeds weer in aanraking met mannen, die beschikten over bovenzinnelUke en onverklaarbare krachten. HU toonde nooit scepticisme en won daardoor het vertrouwen van eenige dezer mannen. Op die wijze ervoer hij dingen, die geen Europeaan voor hem had vernomen. HU vervolmaakte zUn kennis met het outcUferen der inschriften in de gangen der pyramlden en koningsgraven- Dan sleutel der geheimenis vond hU in ontcUfering van een hiëroglief op een steenen tafel, gevonden in Mesopotamlë. Budge kent een Afrikaner en die plotseling in de lucht kunnen verdwUnen. Dit verdwUnen berust niet op suggestie, want hü ging op de plaats staan, waar deze ver- dwenenen zich moesten bevinden. De ruimte was leeg. BU hun wederverschijnen werd hU Op zU gedrongen. Eens bracht een Egyptenaar een bediende, die twintig kilometer weg was. op een afstand van 20 meter bU Budge, zoodat deze met hem kon spreken en hem boodschappen kon opgeven- Den volgenden dag zocht hU den man op en het bleek, dat deze de boodschappen had uitgevoerd. Hü was den vorigen dag. op het moment van het experiment, In een soort trance geraakt en kon zich het gesprek tot in de kleinste détails herinneren. TUdens een tocht langs den Blauwen NU1 bleef een ezeldrijver plotseling stokstijf staan en verklaarde, dat hij geen stap verder zou gaan. „Een paar mülen verder, tusschen de heuvels," seide hü. -J^jn twee stammen slaags geraakt. ^>p de verwonderde vraag van Budge, hoe hü dat wist, seide de ezeidrüver. dat heig e?n bode was verschenen en het h^m had medegedeeld. Noch Budge, noch iemand anders van de karavaan had een bode gezien De drüver bleef bü zün bewering. Hü knielde op den grond, maakte uit leem tvrintlg figuren van mannen. Hü zette er tien tegenover tien in slagorde. Tien er van tooide hü met papa gaaienveertjes. Hü ademde over de figuurtjes. Er leek beweging in te komen Plotseling vielen de papagaaienmannetjes om en de draver ver klaarde: „Het gaat slecht met den stam, die hier woont." en stond op. „Het is beter, dat we morgen verder gaan, dan is de strUd uit en worden we niet gedood,” Toen de karavaan den volgenden dag verder trok, vond men ver woeste velden en verbrande hutten. Oude man nen en vrouwen lagen er dood met Ingeslagen schedels. Kort daarop trof men den overwlnnen- den stam san. De overwinnaars voerden de jonge lieden van den verslagen stam als slaven en slavinnen mede. ZU waren zoo blij met hun buit, dat ze de karavaan vüftig met dadels beladen ezels schonken. Budge had een bediende, die hem jarenlang behulpzaam was bü het ontsluiten der graven en het bergen der mummies, aan wiens eer. lükheld hü echter twüfelde. Eens drongen zü een bUzonder rük graf binnen. De bediende. Abdoel. hief het deksel van een sarkophaag op en viel plotseling dood neer. Budge wilde vluchten, maar een onverklaarbare kracht dwong hem toch de hand te steken in de sarko- phaag. HU greep een onschatbaar «raardevolle smaragd, die Inplaats van een mummie in de bandage lag. Eenigen tüd later vertelde de geleerde dit feit aan een van zün „heilige" vrienden en sprak over den geheimzlnnigen dood van Abdoel. Met de grootste gemoedsrust verklaarde de man: „Ik self heb hem gedood. :ijn slagen minder voelen. JÉCOV1TOL gebruikte als bet weerstandsvermogen tegen andere infectieziekten te ver- Geijkt door een Nederlandsfh Professor op gehalte aan Vitamine A (minstens 50 eenheden); bovendien min stens 250 prophyL 125 internat.) een heden Vitamine D. tegen rhachitis, de zoo gevreesde Engelsche ziekte.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1934 | | pagina 17