De geheimen der pyramidehl
ucïftaal van den dag
F 77.345.
BOOTZ
GRIEP!
I
I
Een krasse vrouw
rusten
DE KLEINE ANNIE LIJDT SCHIPBREUK
De onverschillige leerling
HET KAPERSNEST
JECOVITOL
Waar de Pharao’s
GRATIS ONGEVALLEN-VERZEKERING
DONDERDAG 1 FEBRUARI
Retdt 11 maal te voet naar Rome
De gebroken
Magische verschijnselen
vaas
ONZE ABONNÉS GELDENDE
INGEVOLGE
DE
VOOR
Het duivelseiland van
het verre Oosten
KEERDEN WIJ UIT AAN
c
WAARMEDE
THANS
EEN
VAN
TOTAAL
ABONNÉS
AAN
ONZE
VERZEKERDE
UITGEKEERD
IS
DIRECTIE VEREEN. KATHOLIEKE PERS
JOSEPH CONRAD
Engelsche vliegtuig-
basis in Irak
50.—
50.—
50-
50—
50—
Engelsche boeren be
zoeken Natal
Ervaring en* van den bekenden
Egyptoloog, sir Ernest Wal
lis Badge
Aan onzeTip is GEEN
risico verbonden 1
Alleen genot! Probeer
óók eens ’n TIP van
BOOTZ
H.
C
C.
H.
Th.
a
De totale kosten bedragen
1.500.000 pond
5|b-
50—
50—
50—
50—
50—
HEET DIE GEESEL
ONZE ABONNÉ S
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
de
een Indiër.
i
IIIIIIIIIIIIIINIIIHIIIIIIIIINIIIIIIUIHIIIIHIIIIIIIIIiniHHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIItlIlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll 111(7;
en
MOCAPtS-STHttMAN PHARMACIA
ROMAN VAN
„ik ben ik
•7.
VIERDE HOOFDSTUK
rechter
wat
het begin- tot het einde nu ik hun
1 (Wordt vervolgd).
1.
De aandacht van geheel Oberammergau was
de laatste dagen gevestigd op Katherina Kopp.
een der meest geziene figuren van het dorp.
ZU is meer bekend onder den naam van Kopp
KktTi of nog beter van Rome KAt*rL
I
GEIJKTE LEVERTRAAN
«n Orogufsn f - 75 p Ff
I
Volgens een berteht van den kapt. P. P. Fel-
towes, voorzitter van de Landbouw-Unie in Na
tal. zal op 19 Febr. as een groep Engelsche
boeren de farms hunner Afrtkaansche broeders
bezoeken. Het gezelschap zal te Ladysmith arri-
veeren en door den gemeenteraad officieel wor
den ontvangen. Den volgenden dag vertrekt men
naar Pietermaritzburg, terwijl men op 21 Febr.
in Natal's hoofdstad denkt aan te komen. Hier
blijft het gezelschap eenige dagen om vervol
gens naar Durban te vertrekken De Afrikaan-
sche farmers stellen op dit bezoek bijzonder
prijs, daar men het als een bevordering be
schouwt tusschen den Afrlkaanschen en den
Engelschen handel.
een Indrukwekkende toespraak met iets over een
jong meisje er in. Niet, dat ze u erg genadig
zullen zijn. De admlraJlteltszaken draaien alle
maal op hangen uit. Daarom zeggen we: als
er een anker komt in het oude hof, is er geen
hoop. Er hangt altijd een anker boven hun
hoofd bij een admlrallteitszaak, verklaarde hü
Ik luisterde met gespannen aandacht naar al
wat hij zei. Ik nam mij vast voor dien dag
geen enkel woord te missen Daarin lag mijn
eenige kans.
Deze krasse vrouw heeft niet minder dan elf
bedevaarten te voet naar Rome gemaakt. Zij
reisde als een echte pelgrim; zij vertrouwde op
de gastvrijheid van anderen en leefde van de
aalmoezen, die zij ontving. De meeat merk
waardige pelgrimage die zij heeft gemaakt is
geweest gedurende den oorlog. ZIJ moest daarbij
door prikkeldraadversperringen krulpen en onder
het snelvuur der kanonnen dwars door de Oos-
tenrUksche en Itallaansche linies loopen.
..Bang was Ik heelemaal niet" vertelde zij.
,Jk liep evenveel gevaar als de soldaten en had
die reis tevoren zoo dikwijls gemaakt, dat ik ge
heel zeker van mijzelf was.
Niemand is mij lastig gevallen en ik hield
steeds het doel van de reis voor mjjn geest:
niets kon me weerhouden.”
zu had ook haar kleine grillen. In de kerk
zat zjj steeds op den hoek van de laatste bank
Zij sloeg nooit een godsdienstoefening over en
rustig wandelde zij naar de kerk, meestal een
half uur van tevoren. Wanneer ..haar” plaats
reeds was bezet dan bleef zjj er liever den ge-
heelen tijd naast staan dan dat ze een andere
opzocht.
Zij was zeer arm. Niemand wist waar zfj van
leefde. Enkele menschen gaven haar geregeld
aalmoezen, doch bedelen deed zij nooit Des te
meer was het dan ook te verwonderen toen na
haar dood bleek, dat zjj 60 gulden had gespaard
en aan den pastoor had gegeven om haar tjegra-
fenis te bekostigen, .opdat de parochie op geen
kosten zou worden gejaagd."
Ook had zij bjj het bureau van het piaat-
selUk blad een enveloppe gedeponeerd die na
haar dood moest worden geopend.
Deze enveloppe bleek een kleine som gelds
te bevatten om de gebruikelijke advertentie van
haar overlijden te betalen.
in den morgen kwam de cipier binnen
i in de cel heen en weer te loopen.
„Zaak komt om ongeveer Mn uur voor." zei
hij. „Groote jury-vergadeiing om half een. Ze
zullen weten wat ze doen Oroote jury-verga
dering. vijf Weet-Indlsche kooplui. Ze willen
u met alle geweld hebben, procureur-generaal,
officier van justitie, sir Robert Mead en vijf
jongeren tegen u.... Denk aan mijn raad.
Oeef u over aan de genade van bet bof en boud over een bende jeeglooperz, die hem opnü bad-
bij verlies van 'n
anderen vinger
vooruit,zeo op zuh dat
nu hahiereh zeo 'R 's wat
beteekehtd* t, mu oen ruo toe
je keereh, ais/k ror je jppeek.
nu DAH MOETJE
HÉT ZELF maar
WETEH.HOOR'jE
Kuur joop muh
PARTJE HFELE
JEyEU DOM 0LU-
ve/t; za trek me
ER N/ET7> VAH
AA/1.
DE OUDE J/M DEUKT DATJE EE&\
UAAPL>nC 3EHJ EMSAHDJEM \P!L-
LYZJJHJALQERSCHOPJE. HAAR
HAAKJE H<t T PH6ERUDT PAPPIE,
IK ZAL JE DE HAHD BOVEM HET
HOOFD HOUDEH. HU DA IK JE LES
UEVETi m‘7 MOOIE SPREKEH.
LEG HU EEHS HETJEt>QM MU
DlEZ/EE TEDOEH i ^PAPPIE
Nu begon pas de eigenlijke kwelling, de
doodsangst van het wachten. Ik sterkte mijn
aenuwen door te trachten aanteekenlngen te
maken voor mijn toespraak van den volgenden
dag tot de rechtbank. Dat waa op voorstel
van den cipier.
Ook ael hij: ,81a op uw borst, beroep u op
de eer van een Britach edelman en spreek met
heel veel vuur
Het niet voel zaaks, wat Ik schreef; Ik
HU ArJyiEHf^^MOO^EHOEO,
ZHJÓ OAARH/ET VAHHAARPIJ
ZAL WEL ALS DE MEESTE PAPE
GAAI EHZ/JH-.
YERO/rVELD KOPP/Ó.
In Irak wordt een groote vliegtuigbasis door
de Engelschen opgericht. Men heeft reeds een
begin gemaakt met de oprichting van de vlieg-
haven in Dhiban. Dit jaar werd ongeveer 300.000
pond sterling uitgetrokken voor het werk,
waarvan de totale kosten op 1.500 000 pond ster
ling geraamd worden. Toen Engeland in 1930 met
Irak een verdrag sloot, waarbij de onafhanke
lijkheid van Irak gegarandeerd werd, was over
eengekomen dat de vUeghavens in Moeoel en
Hlnaldl bij Bagdad ontruimd zouden worden cn
dat het overbrengen van het materiaal naar
een nieuwe landingsplaats In het begin van 1937
zijn beslag aal hebben gekregen. Intusschen is
men nu met een nieuwe vliegbasis In Dhiban
begonnen. Dhiban ligt op den westelijken oever
van den Euphraat:- Het heele personeel wordt
in Dhiban samengetrokken: 5000 employe's en
arbeiders, waarvaq 40 pet. Engelsche officieren
en piloten zijn.
De strategische beteekenls van deze vliegbasis
is zoo groot, dat de Britten niet aarzelen er
massa's geld voor uit te geven.
Deze vlleghaven in Irak zal het middelpunt
vormen van de vier landstorm-escaders In Hi-
naldln, Mossoel en Shalba en een afdeeling
watervliegtuigen in Basa. Verder staan nog on
der commando van den gouverneur van Irak de
lucht-strijdmachten In Helopolls bij Cairo, en
Heloean.
Wie op de kaart het nabije Oosten ziet, zal
aanstonds inzien dat Engeland een tamelijk
dicht net vUeghavens bezit, met behulp waar
van in korten tijd vliegtuigen naar een of ander
bedreigd punt in dat gebied gezonden kun
nen worden. Wanneer men verder in aanmer
king neemt dat in het Oosten van die streek
het Suez-kanaal ligt en dat daar ook de petro-
leumleidlngen loopen uit het gebied van Mos-
soel. kan men zich een denkbeeld vormen van
de waarde, die de Engelschen er aan hebben
onf'hler een groote strijdmacht te concentreeren,
want dit gebied vormt de voornaamste plaats
van bet Britsche wereldrijk.
Abdoel had de» edelsteen gezien en wilde U
vermoorden, om zelf in bezit te komen van
het kleinood. Ik nam de scène waar en ver
hinderde Uw vermoording door zijn dood.”
Hoewel Sir Budge in zijn lange loopbaan
als vorscher talrijke mummies heeft opgegraven
en onderzocht, is hij toch nooit getroffen ge
worden door den „vloekdie, zooals de zonder,
lingste ervaringen of wellicht alleen het toe
val leeren van mummies schijnt uit te gaan.
Budge is altijd met groote piëteit met de op
gegraven mummies omgegaan. Want hij ge.
looft aan geheimzinnige krachten, die allerwe
gen doende zijn, de rust der oude graven te
beschermen. Men herinnert zich nog wel. dat
zeer vele menschen aanstoot hebben genomen,
vooral bij de sensatloneele openlngen der ko
ningsgraven en dat er overal stemmen opgin
gen, die eischten, dat ook deze oude, historische
graven zouden worden geëerbiedigd. Er werd
zelfs gesproken van lijkschennis. Nooit heeft
Budge mummies naar Engeland vervoerd zon
der deze neer te leggen in rijkversierde lijk
kisten. Nooit ook heeft hij verzuimd de ban
dages droog te houden en de muggen af te
weren. Deze laatste maatregelen hebben echter
blijkbaar geen betrekking op den doodencultus,
maar schijnen zuiver hygiënische te zijn.
In een Interview, dat de grijze geleerde dezer
dagen met Engelsche Journalisten had. ver.
klaarde hij, dat hjj persoonlijk overtuigd was
van „een wereld der geesten" en dat de ma
gische krachten, die vele mannen bezitten, moei
lijk of niet langs natuurlijken weg zijn te ver
klaren. Deze „overtuiging" moeten wij natuur
lijk geheel voor rekening van Sir Budge laten.
Allerlei fakierachtlge en magische dingen uit
het Oosten, die op het eerste gezicht onver
klaarbaar leken, zijn „post festum" dikwijls
heel verklaarbaar ontraadseld. En hetzelfde voor
behoud geldt voor de bewering van Budge, dat
de Europeanen niet meer in staat zijn bood,
schappen van „gene zijde van het graf' in ont
vangst te nemen en dat de primitieve men
schen in het Oosten, die in hun dagelijksche
leven geen onderscheid zien tusschen het aard-
sche en bovenaardsche, daartoe wel degelijk in
staat zijn.
Intusschen: In raadselen wandelt de mensch
op aarde.
De wereld zou zijn
indies zij meer JL_
middel om
griep en
„Vader! U hebt alles gedaan wat er gedaan
kon worden; u kon toch niet deze muren gaan
af breken 7 Niets anders zou helpen.
Voortdurend werd hij geschokt door kleine,
hopelooze snikken. Zijn dunne, teere, «ritte
vingers omgrepen het zwarte hekwerk met den
krampachtlgen greep van een heel zwak man.
Het was grievender voor mij dan alles wat ik
ooit gezien had of gevoeld. Alleen het verlan
gen, het intense verlangen hem te troosten,
deed mij mijn zelfbeheersching herwinnen....
En het schoot mij te binnen, dat het heel ge
makkelijk moest <i)n. nu ik met de buitenwereld
in verbinding kon treden.
Ik drukte hem op het hart mij eerst en vooral
een advokaat te sturen.
„Ja. ja,".zei hij, onrustig om te gaan
'.Zorg voor een advokaat," seide ik.
Btuur hem onmiddellijk."
,4a, ja." zei hij, ,4k zal den advokaat
kunnen inlichten. Over het algemeen zijn het
menschen met geen bijzonder groote scherp
zinnigheid."
En haastig ging hij weg.
Mijn vader zag ik niet eerder, dan toen Ik
reeds was binnengeleid in de wachtkamer van
het gerechtshof.
Hier, in het volle daglicht, met slechts een
enkele deur tusschen mi) en het laatste too-
neel. hier kreeg ik pas mijn aelfbeheersching
terug.
Van
lederen duim gronde betwisten. Geen kier van
hun wapenrustirig zou ik onbestookt laten. Wel
klapperden mijn tanden als castagnetten, en
knarsten tegen mijn kaken, tot het pijn deed.
Maar dat was enkel van de kou.
Een rumoerig geroep drong van de derde
deur tot ons door Plotseling riep mijn cipier:
„Laat den gentelman binnen. Charlie- wat
mankeer je? en gejaagd kwam mijn vader
blnnenstormen,
HU begon een eindeloos verhsal van een
huurkoetsier, die hem had willen meenemen.
den gedrongen en hem zUn beurs ontfutseld
hadden. Juist toen hU een woning van een
advocaat gevonden meende te hebben.
Een man met Mn oog stak plotseling zUn
hoofd bulten de deur waar de jury beraad
slaagde:
„Het verhoor van dien daar kan beginnen.”
.Jackie, jongen.” zei mUn vader, terwijl hjj
met zijn magere hand miin pols greep en mij
smeekend in de oogen keel
ben.... ik kan niet zeggen
Ik zeide: „het komt er niet opaan. vader”
Ik kreeg er een voorgevoel van. hoe heel mUn
verleden zou oprUzen om mU te verpletteren.
Ik stond nog te peinzen toen de andere deur
geopend werd en een stem riep:
„Vooruit dan. binnen met dien beschuldigde.
Wil je de rechters laten wachten V
Ik stapte door de deur onmlddelljjk toe op
de bank der beschuldigden; er voor zag ik een
heele rU pieken. Ik gevoelde geen vr*ea; drie
mannen met ontzaglUke pruiken en herme
lijnen mantels zaten tegenover me; vier met
korte pruiken zaten met de hoofden dicht bjj
elkaar als papegaaien op een stokje. Een
dik man met een kaal ooofd en een gouden
keten om zUn hals glipte ergens van achter
uit de zaal op een >toel naast den vooinaamsten
rechter HU veegde zUn mond af en mum
melde met zUn kaken.
Aan eiken kant van de rechters zaten be
halve de kort-geprulkte adjuncten, vele dames
en heeren op stoelen. ZU hadden allemaal hun
oogen op mU gericht. Ik sag dat alles heel
duidelijk..,.. Ik had mij Inunen voorgenomen
Een Europeesch predikant heeft Puolo Oon-
dore ten Oosten van Cochin-China bezocht.
Puolo Condore is oen weinig bekende straf
kolonie. Slechts zelden wordt een vreemdeling
op het eiland toegelaten, zoodat ons tsans din
gen worden verhaald, waarvan men hier nog
nooit gehoord heeft.
Het bleek den bezoeker, dat de kolonie eigen-
lUk uit drie eilanden bestaat. Het grootste is
heuvelachtig en van een goed Irrigatiesysteem
voorzien. Hier bevindt zich een kerk en het
woonhuis van den commandant. Ook liggen
hier de barakken der cipiers en de gevange
nis zelf. Het tweede kleinere eiland. Petit
Condore. is voor politieke misdadigers be
stemd. terwijl het derde nog onbewoond is en
ock nog geen afzonderlUken naam heeft ont
vangen.
De gestraften dragen wit linnen tunica’s en
reusachtige ronde hoeden van cocosveaelg. Aan
hun voeten hebben zU houten sandalen.
Momenteel zitten er ongeveer twaalfhonderd
verogrdeelden op Puolo Condore, en wel Ton-
kineeaen. Kambodsjaërs, Anamleten en Laos.
Deze laats ten bewonen een bergachtig gebied
op de grens van China. Burma en Siam; zU
gaan voor bUzonder wild en ontembaar door.
De autoriteiten hebben voor de Laos de dood
straf af geschaft, daar deze die niet vreesen;
wel zUn zU bang voor verbanning.
Tot nu toe is bet niemand gelukt van het
duivelseiland in kwestie te vluchten.
(Korts Inhoud -an bet voorafgaande: Kemp
een Bngelechman uit Kent wijkt met Oarloe
Rlego uit naar Jamaica geholpen door den
verloofde van zlln zuster Veronica Ralpn
Rooksby. Hier komt bil In kennis met den
rechter O'Brien en met Don Ramon, die
Kemp willen overhalen dienst te nemen oil
eeeroovers die Rio Medio als oasis hebben
Kemp vlucht, maar wordt later weer door
de eeeroovere gevangen genomen en naar
Rio Medio gebracht, waar hU gaatvrU
ontvangen wordt door Don Balthasar
Bier leidt men hem aan bet sterfbed van
Oarloe Het gepeupel elacht de uitlevering
van Kemp en doet als Carlos luist g«ot?r-
ven la. een aanval op bet buis. waarbH Don
Balthasar door een Kogel wordt getroffen
on stervend ineen zakt AU tijdens de bo-
grafenuplecbtlgbeden de aandacht afgeleid
u vluebt Kemp met Don Balthasars doch
ter Serafine en wordt opgenomen op het Zn-
geleche ochlp „Llon." De BngeUche koop
vaarder wordt echter achtervolgd en Kemp
verlaat met Beraflna en Castro tijdelllK het
schip. Later komen zll weer aan boord AU
Kemp aan land gaat, valt hU echter weer
in handen van O’Brien 1
In handen van O'Brien. Deze komt om door
de handen van een alulpmoorde'.aar en Kemp
wordt van verochillendo mUdrtlven beochul-
dlgd. weggevoerd aast een KugeUcb oorlogs-
IT T e moeten hun toch een huwelUks-
Vy cadeau sturen,” zei Lien Welters tot
T haar man.
Rob staarde droefgeestig uit het raam.
,.’t Gaat niet," antwoordde hU- „WerkelUk.
het gaat niet. We hebben deze maand ternau
wernood genoeg om te leven. Voor geschenken
en brulloftvleren schiet er niets meer over. Wies
en Martin moeten dan maar trouwen zonder
een huwelUkscadeau van ons.”
„Maar als we hun nu eens een van onze eigen
dingen geven," ging Lien voort. JDat klokje dat
op het schrijf bureau staat bU voorbeeld.
„Dat heb ik van jou gekregen.” zei Rob
bruusk opeens, „dat geef ik niet weg. Zelfs niet
aar Martin.”
Ze dachten beiden na over een ander cadeau.
„Als die vaas nu maar begon Lien, doch
Rob viel haar in de rede
..Die zullen we sturen." zei hü beslist.
„Maar ze is gebroken! Je kunt toch geen ge
broken vaas als huwelijkscadeau zenden?”
„We doen er het afgebroken randje bU en
dan is het net of de Vaas tUdens het transport
gebroken is. Dat kan toch heel goed?"
Het plan was. gegeven de omstandigheden,
nog niet zoo heel kwaad en langzamerhand be
gon Llen er ook wel *at voor te voelen. ZU be
greep dat er niets anders op zou zitten, wilden
ze den Jonggetrouwden toch met alle geweld
een cadeau sturen. Het deed er zelfs niet veel
toe of de vaas gebroken was. want Wies cn
Martin zouden het geschenk even goed op pnjs
stellen.
En zoo gebeurde het dat het Jonge paar als
huwelUkscadeau van hun beste vrienden een
kist kreeg, waarop de aankondigingen ..Voor
zichtig!” en „Breekbaar” zoo kwistig mogelUk
waren aangebracht.
TegelUkertUd kwam er een brief en Martin
liet de kist even staan om eerst het epistel van
zUn vriend te lezen.
„Beste Martin.’ luidde de brief „WU hadden
jullie graag een mooi cadeau «rillen geven bU
je huwelUk. maar om Je de waarheid te zeggen:
het zit er niet aan. We hebben geen rooien cent
Vertel het niet aan Wies, want Lien zou het
vreeselUk vinden.
Nu hebben we echter een plannetje bedacht
om jullie toch een geschenk te geven. WU heb
ben namelUk bij ons huwelUk een prachtige
vaas gekregen, die later, jammer genoeg, ge
broken is. Het randje van den hals tó kapot
Om Llen een plezier te doen, heb ik haar over
gehaald om die gebroken vaas aan jullie te
sturen. We zouden dan doen alsof we een heele
gestuurd hadden, maar dat ze tUdens het ver
voer gebroken was. Op die manier was de eer
gered.
Ik ben het er niet mee eens. beste kerel, maar
Llen kan het niet hebben dat de heele wereld
weet dat we geen cent hebben. Je moet dus niet
boos zUn en het geval maar nemen zooals het
is Doe het voor Llen. En zeg vooral niets tegen
Wies. Als we later wat geld hebben wie
weet? dan stuur ik je wel een echte vaas.
Je vriend Rob."
„Wat heeft Rob allemaal te schrUven?” in
formeerde Llen.
„O, niet veel bUzonders.” gaf Martin ten ant-
1 11 l op dlt blad sUn Ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen f Ofïfïfï bU levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door f JE!} bU «en ongeval met OCfi bU verllA van een hand f 1 OC oU verlies van een t Cti t>U een breuk van 4/1
AllC aDOflTie S ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerlngen f O </(/(/.-verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen f OU." doodelUken afloop Z O een voa* at een oog f 1Z duim of wjjsvlngar f at arm TVs”
van lumen, Beverwijk - f
Beentjes, Heemskerk- f
v. d. Wel, Haarlemf
Overman, Houtrakpolder. f
van Tol, Vrouwenakker- f
L. Kooijman, Haarlem- f 125.—
d. Valk, Hillegomf
d. Wiel, Bennebroek f
Mejuffrouw Buschman, Haarlem f
Mejuffrouw L. Zwakman, Haarlem f
M. v. d. Hoorn, Haarlem t
J. Duivenvoorde, Zilkf
BEDRAG
woord. „Ut aal het je dadelük laten lezen. Maar
eerst gaan we die kist openmaken."
HU nam hamer en breekUarr en vlel °P
kist aan. De verpakking was solide, zoodat
Martin er warm van werd.
„Wel vertikke!” vloekte hU en tegelijkertijd
manoeuvreerde hU zoo onhandig, dat de heele
kist op den vloer viel.
Wies gaf een gilletje.
Martin keek schuldig.
„Da's stom van me," zei hU „En er stond nog
wel op: breekbaar!"
Het deksel «ras
tUdens den val j
opengesprongen
en Wies verwü-
derde de hout
wol.
„t Is een vaas”,
zei ze. „Maar zie
eens! De rand is er afgebroken. O. Mart, wat
sonde!"
Martin beaamde het volkomen, maar terwUl
zUn vrouwtje met het geschenk bezig was, mof
felde hU handig den brief van Rob weg.
En toen Wies zich den volgenden dag her
innerde dat/Tr ook nog een brief gekomen was.
bleek deze nergens te vinden te zUn.
Martin gaf zUn vrouw, inplaats van de ge
broken. een andere vaas cadeau. En Llen ont
ving een hartelUk briefje van Wies.
„B«ste Wies.” schreef ze. .Wat was dat een
prachtige verrassing, die jullie ons bezorgden!
Het is waarlijk een kunststuk, die vaas die je
ons hebt geschonken. Je kunt je niet voorstel
len hoe blU we er mee zUn en Martin en ik
tiebben al haast ruzie gekregen over de vraag
waar «re de vaas zullen neerzetten. Ik dank Jul-
lie wel. natuurlUk ook uit naam van Martin,
voor dat mooie geschenk.
Je vriendin Wies.”
„Die lieve meld," zei Llen tot Rob. „Ze doet
net alsof de vaas niet gebroken is. om ons een
plezier te doen. O, ik weet bet «rel. ZU is altUd
aardig voor anderen en daarom heb ik wel spijt
dat we haar zoo bedrogen hebben. Het was
eigenlUk gemeen, zooals we haar hebben be
handeld. Gelukkig maar dat het nog zoo goed
is afgeloopen."
„Ja, gelukkig.” stemde Rob toe en hU kleurde
tot in zUn nek.
kon geen logischen gedachtengang bouwen.
mijn geest doolde telkens af naar de opdracht,
die ik mUn vader had gegeven. De uren gingen
voort en bet was een zaak van enkele m outen.
Ik moest mU vastklemmen aan den tafelrand
om niet als een dolle door mUn cel te gaan
vliegen. Opnieuw trachtte ik mU te verdiepen
in het plan van mUn verdediger. Ik was be
nieuwd wlen mün vader sou hebben gevon
den.
Er was hier iemand uit Kingston, zekere
Cary, een man met een kaal hoofd en blauwe
oogen; die moest zich mu zeker herinneren!
Als hU nu maar mee wilde werken! En de
advocaat, als die kwam, sou misschien weer
een andere lUn van verdediging «rillen volgen
Langzamerhand begon door de kleine, getra
liede vensters, de duisternis binnen te vallen
De heele nacht verging «onder 'n enkel woord
van mUn vader. En al dien tijd liep ik heen
en weer en stelde allerlei toespraken samen,
die ik tot de jury zou richten.
EindelUk werd het dag. Be bracht me self
tot kalmte met een soort krankzinnige inspan
ning.
Vroeg i
en begon
allez te zien. mUn oogen open te houden, geen
enkele kans te laten ontglippen. Ik vroeg mU
af, waarom een jong meisje met blauwe oogen
en rose wangen zou zitten te giebelen en de
schouders eou ophalen. Ik kon niet begrUpen.
wat er vermakelUks moest >Un.
Wat mU verbaasde was de nietigheid, het
vuile aanzien en het gebrek aan waardigheid
van de zaal zelve. Het leek of ze een zaak van
zooveel gewicht als de mUne daar bü vergis
sing behandelden. DadelUk bemerkte ik een
groot, verguld anker boven het hoofd van de
rechten. Ik was benieuwd waarom het daar zou
zUn, tot het mU te binnen schoot, dat ik voor
een Admlrallteltsgerecht stond. Eensklaps
dacht ik„AhHad ik mUn vader maar ge
zegd te gaan zien of de „Llon” misschien dien
nacht was binnengeloopen!"
Een man begon een aantal namen op te
dreunen:.... Peter Ptmley, ambteloos burger,
geen bedenkingen.... Lazarus Cohen koopman,
geen bedenkingen.”
De cipier naast me leunde met zUn rug tegen
de pieken en was in gesprek met den perooo^
die one binnengeroepen had Ik hoorde hern are
gen:
„Lazarus Cohen. West-Indlsch koopman
Hemel nog toe. ik geloof, dat Ut beswaren zou
maken."
De ander kwam schielijk: 8t Btt!”
„ZUn ouwe vader gaf mU vUf pond om hem
van nut te zUn, als ik kon.” kwam de cipier
terug.
Ir Ernest Wallis Budge, de grootste auto-
rlteit op het gebied der geschiedvor-
sching van het oude Egypte en Chal-
daea, vroeger chef der Egyptische afdeeling
van het Britsche Museum, heeft een omvang
rijk werk geschreven over de magische ver-
schUnselen in het Oosten. Naar verluidt is
Budge in staat geweest, het tot dusver onver
klaarbare op te helderen. Voorlooplg zullen
slechts zeven en twintig menschen het boek
te lezen krUgen. Budge zelf heeft intusschen
eenige gegevens gepubliceerd.
Sir Budge is thans 76 jaar Meer dan 25 Jaar
vorschte en studeerde hU in het oude Egypte.
TUdens die periode kwam hU steeds weer in
aanraking met mannen, die beschikten over
bovenzinnelUke en onverklaarbare krachten.
HU toonde nooit scepticisme en won daardoor
het vertrouwen van eenige dezer mannen. Op
die wijze ervoer hij dingen, die geen Europeaan
voor hem had vernomen. HU vervolmaakte zUn
kennis met het outcUferen der inschriften in
de gangen der pyramlden en koningsgraven-
Dan sleutel der geheimenis vond hU in
ontcUfering van een hiëroglief op een steenen
tafel, gevonden in Mesopotamlë.
Budge kent een Afrikaner en
die plotseling in de lucht kunnen verdwUnen.
Dit verdwUnen berust niet op suggestie, want
hü ging op de plaats staan, waar deze ver-
dwenenen zich moesten bevinden. De ruimte
was leeg. BU hun wederverschijnen werd hU
Op zU gedrongen. Eens bracht een Egyptenaar
een bediende, die twintig kilometer weg was.
op een afstand van 20 meter bU Budge, zoodat
deze met hem kon spreken en hem boodschappen
kon opgeven- Den volgenden dag zocht hU den
man op en het bleek, dat deze de boodschappen
had uitgevoerd. Hü was den vorigen dag. op
het moment van het experiment, In een soort
trance geraakt en kon zich het gesprek tot
in de kleinste détails herinneren.
TUdens een tocht langs den Blauwen NU1
bleef een ezeldrijver plotseling stokstijf staan
en verklaarde, dat hij geen stap verder zou
gaan. „Een paar mülen verder, tusschen de
heuvels," seide hü. -J^jn twee stammen
slaags geraakt. ^>p de verwonderde vraag van
Budge, hoe hü dat wist, seide de ezeidrüver.
dat heig e?n bode was verschenen en het h^m
had medegedeeld. Noch Budge, noch iemand
anders van de karavaan had een bode gezien
De drüver bleef bü zün bewering. Hü knielde
op den grond, maakte uit leem tvrintlg figuren
van mannen. Hü zette er tien tegenover tien
in slagorde. Tien er van tooide hü met papa
gaaienveertjes. Hü ademde over de figuurtjes.
Er leek beweging in te komen Plotseling vielen
de papagaaienmannetjes om en de draver ver
klaarde: „Het gaat slecht met den stam, die
hier woont." en stond op. „Het is beter, dat
we morgen verder gaan, dan is de strUd uit en
worden we niet gedood,” Toen de karavaan
den volgenden dag verder trok, vond men ver
woeste velden en verbrande hutten. Oude man
nen en vrouwen lagen er dood met Ingeslagen
schedels. Kort daarop trof men den overwlnnen-
den stam san. De overwinnaars voerden de jonge
lieden van den verslagen stam als slaven en
slavinnen mede. ZU waren zoo blij met hun
buit, dat ze de karavaan vüftig met dadels
beladen ezels schonken.
Budge had een bediende, die hem jarenlang
behulpzaam was bü het ontsluiten der graven
en het bergen der mummies, aan wiens eer.
lükheld hü echter twüfelde. Eens drongen zü
een bUzonder rük graf binnen. De bediende.
Abdoel. hief het deksel van een sarkophaag op
en viel plotseling dood neer. Budge wilde
vluchten, maar een onverklaarbare kracht
dwong hem toch de hand te steken in de sarko-
phaag. HU greep een onschatbaar «raardevolle
smaragd, die Inplaats van een mummie in de
bandage lag. Eenigen tüd later vertelde de
geleerde dit feit aan een van zün „heilige"
vrienden en sprak over den geheimzlnnigen
dood van Abdoel. Met de grootste gemoedsrust
verklaarde de man: „Ik self heb hem gedood.
:ijn slagen minder voelen.
JÉCOV1TOL gebruikte als
bet weerstandsvermogen tegen
andere infectieziekten te ver-
Geijkt door een Nederlandsfh
Professor op gehalte aan Vitamine A
(minstens 50 eenheden); bovendien min
stens 250 prophyL 125 internat.) een
heden Vitamine D. tegen rhachitis, de zoo
gevreesde Engelsche ziekte.