DIAMANT
t
Sïrf wui den dag
Het sleutelgat op den Aventij
n
I
PRIORATO Dl MALTA
I
DE KLEINE ANNIE LIJDT SCHIPBREUK
Voor de oude, bekende stad
I FORT-MYSTERY
.V
en
Bak- en Braadvet
WOENSDAG 21 MAART 1934
De Duce als ski-looper
Achtjarig wonderkind
De laatste van Mars-
la-Tour
met de ober van café:
n
Postduivenmonument
te Budapest
De lap van
mijn vrouw
De palmentuin der
ridders
Om de handteekening
van Mussolini
Regenmeters vóór
Castelli
Origineele reclametruc
in Amerika
•fiaar stond gloeiend in het volle
zonlicht de St. Pieter
door
Robert Pinkerton
-
V
A <7*3
Zwitsersch telefoonbe
drijf gemoderniseerd
I Katharina en
De Beurs. Wilt U direct
vierentwintig flesschen
”TIP” zenden?... Ja,
't gaat ontzèttend hardl**
r MILT Lf e>u
\D£- JACNI
stoppen
\fif/jNNe£e
I uf z cv KC /v/Èr
/PEOMT rw/t>
2
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
„HALLO!
MARTIN BERDEN
/TT
U.
•i
4
45 ets p. pond - 22] ets p. hoH pond
«1
(Wordt vervolgd)
t.
dod
is.
Be
del
M’n
een
uit
van
Doch u moet niet kregel worden.
Als het ietwat langzaam gaat,
Daar de lente, pas begonnen,
In haar kinderschoenen staat!
niet eerst door een ander te laten zeggen.
En zoo werd dan eindelijk besloten: ds lap
ooit op t Idee zou zijn ge-
ooit donkerrood
In het stadspark van Boedapest vlak bjj het
graf vgn den Onbekenden soldaat zal een ge-
denkteeken worden opgericht, voor de postdui
ven, die in den wereldoorlog zijn gedood.
5,
roe
passen,
als de
op het
(Nadruk verboden)
iiiHimiiiiiiiiHiiiiniiiiiiiimiiiimniiiiiiiniiiiiiiiiimiiiiiiiiiiimiu
(Korts inhoud van bet voorafraand»
David Patterson la do etseneer van een
Moetenden pelabandel tn Noord-Canada
ZUn exnanaie-sucht vindt elechta een hin
derpaal, de machtige Hudson Bay Com
pany stm grootste concurrent Deae osset
een oost .Fort Mystery" genaamd en door
Herbert Morley beheerd waar Patterson
ondanks herhaalds oogingen. nooit in ge
slaagd is vasten voet te verkrtleen Bruce
Rochette die een diepen baat koestert te
gen de Hudeon*a aal den voor Pattereon
trachten een handelspost te vestigen In
het veelomstreden gebied HU vertrekt met
Joe Snowbird en wordt hartelllk door Mor
ley en zUn echtgenoote ontvangen Bruce
geeft voor belast te run met het doen van
waarnemingen voor een aardrijkskundig
genootschap Ztfn bediende Joe Snowbird
laat hem dan plotseling in den steek
Bruoe vreest, dat Morley hem heeft door
zién en hem In een valstrik tracht te lok
ken. maar hu bluft moedig op zijn post
en helpt bU het bUhouden der boeken
waardoor hll vele Interessante bijzonderhe
den over de Hudson's Cv te weten komt 1
••t beteekende ook een onherroepelijk besluit,
De negentienjarige Seymour Helper is het
loontje van een steenrijken vader en beeft geen
andere ambitie dan de grootste en volledigs'*
autogrammenverzamellng te bezitten. Hij bezit
reeds 14000 handteekenlngen van beroemde
menschen. In zijn dienst heeft hij tien steno
typistes, die den nalatlgen autogrammenschen-
kers aanmaningen moeten sturen. Een moder
ne administratie hebben zij tot hun beschik
king. Kolonel Lindbergh stuurde zijn handtee
kening pas na de zestiende aanmaning. Musso-
BOOTZ
waren werkelijk heerlijk. Alle brieven heb ik nog
en die geven me een geheel anderen Indruk dan
dien Ik hier van haar gekregen heb.
En dien eersten Indruk moet u bewaren,
verklaarde Bruce vlug. Op dit punt beeft u ver
keerd gedacht. Haar brieven waren werkelijk
haar-zelf. Ze schreef naar haar dochter. Ze
hield van u. Ze was alleen voor u. Er bestond
geen enkele reden om te-doen-alsof. Ik kan
zoo goed meevoelen hoe ze haar hart heeft
blootgelegd In haar brieven aan u.
Doch nu la ze niet soo.
Ze is het toch wel. Alleen, ze heeft zich in
een soort bolster gestoken, en die bolster moet u
breken. In vijftien jaren neemt men gewoonten
aan die men niet zoo Ineens meer kan afleggen.
En haar alleenzijn moest dan ook zeker
minstens een terughoudendheid tengevolge heb
ben. Ik ben van meenlng dat u te vlug met uw
oordeel geweest zljt.
Bruoe geloofde dit niet. HU had deze gedachte
geopperd als een mogelijkheid, waardoor de
uitdrukking nn angst uit het gelaat van Evelyn
zou verdwijnen. Hij had igehoopt verder te moeten
argumenteeren, doch blijkbaar had hij genoeg
gezegd.
Ik weet, dat ik iets vreeeeltjks heb ge
dacht! riep het meisje uit. Doch ik hoop, dat
u niet zult denken, dat ik zoo ben. Het was
slechts omdat Ik van mijn moeder houd en om
dat ik er naar verlang een geaellig tehuis te
hebben na zooveel jaren.
èn als ridders van Rhodos (1309—1522) èn als
Malthezer ridders sindsdien, gestrengeld
Wjj behoeven hier een door het sleutelgat
ziene schets niet aan te bieden.
Zoo’n sleutelgat vindt u zelf hier, in onzen
1 „Pius-almanak”! Waarin, sedert de nieuwe
classificatie van een paar jaar geleden, de
Malthezer ridders nu typisch modern?
besproken worden onder het hoofd: Charlta-
Uef-maatschappelljk werk. Eerst wordt de 8t.
Vincentlus-vereenlging onder de „Algemeene
Liefdewerken" genoemd dit, onder deze
nieuwe classificatie, ook volkomen terecht!
Maar dan volgt er een stukje geschiedkundige
synopsis, dat in Al z’n beknoptheid tenminste
nog de verdienste heeft, authentiek te zijn In
de gegevens; al sou er, door slechts enkele
aanvullende regels een veel sprekender en
meer suggestief historisch getrouwe schets van
deze aloude ridderorde kunnen gegeven wor
den.
CA
w/5 I
Vp/KeCT NAAfi
W?EN?
EJ? ÓEM NTAANPV\
APp/Y/e HST F
MAT E
Z/WP VA/V N£r£>.'
AFWEZ'Ó té' P
lMESt>T EN OOP l
TEJPuó KOMT I
4. L UCNTJEbNAAK
gl QAT MAC /K WGL
was dat b(j het
_1__, maar
was. Vroeger was
geweest en nu was het crêpe de
Vele uitvindingen hebben de Ooct-Azlaten
gedaan, voordat de Europeanen er notie van
hadden. Meestal Is dit eerst In lateren tijd be
kend geworden. Een van de treffendste voor
beelden is de vervaardiging van het glas, waar
mee de Chlneezen zich al duizenden jaren ge
leden bezig hielden.
Onlangs heeft men nu de merkwaardige ont
dekking kunnen doen, dat de udometer, die om
streeks het jaar 1640 door Castelli bet eerst
werd geconstrueerd, lang te voren op Korea in
gebruik was. In bet jaar 1443 beaat de konlng
van dat, schiereiland een bronzen vat, dat tat l-
meting van den regenval diende Hierbij kan geen
.sprake zün geweest van een persoonlijke lief-
hebberlj, want soortgelijke instrumenten met
een diepte van 30 en een middellijn van 14 cM.
waren in alle deelen van bet land opgesteld, en
de bevolking was verplicht aangaande haar
waarnemingen bet bof kond te doen. Van de
oorspronkelijke toestellen werd er geen een
teruggevonden. Wel gelukte het den directeur
van den door Japanners In Korea gestichten me-
teorologlschen dienst Imitaties uit bet laatste
gedeelte der 18de eeuw op te graven. De daarop
gegraveerde Chlneesche Inscripties lichten ons
nauwkeurig In over de origine en de bestem
ming van de pluviometers in kwestie.
In de laatste weken zag men In Rome her-
haaJdeljjk ski-loopers, die van de wintersport
plaatsen der Apennijnen terugkeerden. De di
rectie der staatsspoorwegen had eenlge goed-
koope Zondagstreinen naar de Abruzzen laten
loopen. Daar Is thans Ovlndok het centrum der
sport en het heeft zelfs een „Casa Scandinavia"
als hotel-pension geopend. Daarmee nog niet
tevreden, heeft de regeering ook de autowegen
naar den Termlnlllo, den vierden hoogsten top
der Apennijnen, laten verbeteren. De berg is
2213 meter hoog en heeft op 1600 M. hoogte
een goed ski-terreln. Per auto is de weg daar
heen door de Sablna in 1% uur af te leggen.
Een nieuw touristencentrum is daar ontstaan.
De Olornale d’Italia brengt een beschrijving en
een foto van deze wlntersche streek. Op den
voorgrond ziet men den duce in sportcostuum.
Arnoldo Geraldlnl voegt hier aan toe:
„Heel dikwijls stopt een auto midden tus-
schen de andere bij den Pas van Roece, tot
waar de straat voorloopig aangelegd is. Een
ski-looper met krachtig hart en sterke spieren
In sportcostuum stapt uit den auto, gespt zijn
ski-schoenen aan, ijlt in vliegensvlugge vaart
over het terrein. De meeste sportbeoefenaars
aan den Termlnlllo kennen hem als een der
hartstochtelUkste vrienden der wintersport. Het
is de Duce! Mussolini stelt zich niet alleen te
vreden met den bewoners van Rome door de
nieuwe prachtige wegen hun heerlijke berg
streken geopenbaard te hebben hij wil per
soonlijk de massa den weg wijzen dien zij vol
gen moet.
sultaat bereiken en daarom gaat ze eerst naar
dT vriendinnen om raad.
Ze zegt tegen iedere vriendin: ,Jk heb dat
en dat besloten, vindt gjj dat óók niet bet
beste?’
heeft het totaal geen hut haar om raad te
vragen. Wat men zelf weet, hoeft men zich
SiiMminiiiiiniiiiiiix?/ T'iiiiiiiiiiiiiiiiii
llnl beschikte na het tiende verzoek afwijzend,
Maar Seymour schreef hem toen terug, dat hij
handteekenlngenbezat van alle koningen ter
wereld en zelfs van den Paus. Na eenigen tijd
kreeg hij een lid van het Itallaansche geaant-
schap op bezoek, die zich van de juistheid van
deze bewering wilde overtuigen* Daarna ont
ving de taaie jongeling eindelijk het zoolang
begeerde autogram.
I VOeeSP' AA.Ó/A0
DAAfP P/ST
OOK NfOEriK AN/JE
QAAf> (,auk 1
NfOQEVJA: AE&v I
een lachend gelaat naar haar begeleider ge
richt. Is het niet grappig de sneeuw te doen
opvliegen? Doch ik zal langzamer gaan want
ik moet u spreken.
Bruce's hart klopte sneller. Er lag iets ver-
trouwelljks, een verzoek om hulp in dat laatste
gezegde.
Het is over moeder, vervolgde zf). Ik maak
me ongerust. Aan vader wil ikniets zeggen,
doch u hebt van haar meer gezien dan ik en
wellicht kunt u me helpen. U wilt toch?
Waarom niet? Natuurlijk, antwoordde
Bruce verbaasd, ofschoon ik me werkelijk niet
kan verbeelden waarom u over mevrouw Morley
zoudt gaan piekeren.
Dat is het misschien Juist. Als ik wist
waarover ik moest piekeren, zou ik het veel pret
tiger vinden. Doch ik weet niet waar ik den
vinger in de wonde moet leggen. Ik kan niet
precies zeggen wat ik bedoel.
Haar gezondheid Is t niet, wierp Bruoe op
Nee, nee; physlek voelt ze zich heel goed.
Eniets met haar verstand is het ook niet.
Wellicht is het iets, wat je zoudt kunnen zeggen
!n verband te staan met het temperament.
Zwijgend schreed ze eenlge oogenbllkken
voort. De uitdrukking van diepe bezorgdheid,
die uit haar trekken sprak, overtuigde er Bruoe
van, meer dan woorden zulks hadden kunnen
doen, dat zij werkelijk beangst was HU
vermoedde dat Evelyn’s belangstelling in de
jagers en hun gezinnen niet zonder verborgen
reden was Dikwijls hetzU tijdens het theeuurtje,
hetzij aan tafel, had ze met hem over de
Indianen gesproken. Geen jager was er wiens
Dus de lente is gekomen!
Eind’lijk antwoord op: wanneer
Zon en bloemen, open ramen
En het zachte zomersch weer?
Ja, dat kunt u net begrijpen!
’t Weertje is daar een soldaat.
Die zich door uw wandkalender
Zoo maar commandeeren laat!
Laat uw kachel nog maar branden,
Houd de ramen nog wat dicht.
Tracht uw avond te verlichten
Met het electrische licht!
Draag maar vlijtig gabardine
Of uw warme winterjas-
Want de kamfer tegen motten
Komt vooreerst nog niet van pas!
Wees voorloopig op uw hoede,
Zegt de wijsheid in De Bilt,
Want de stormen uit Zuid-Westen
Zijn in ’t luchtruim zeer gewild.
Hagel kunt u ook verwachten,
Natte sneeuw en bovendien
Naast wat nachtvorst natte neuzen,
Hoestjes, griep en aspirien!
Den 16en Aug. 1870 lag het 6e Regiment dra
gonders in de nabijheid van Mars-la-Tour,
tegenover de Fransche strijdkrachten, die. veel
sterker in aantal dan de Dultsche. onder ge
neraal Bazaine zich met de strijdkrachten rond
Verdun hoopten te vereenlgen. Was dit gelukt,
dan was de overwinning der Franschen nage
noeg een feit geweest. De Dultsche legerleiding
wierp daarom In het oogenblik van het groot
ste gevaar de cavalerie en ’n sterke infanterle-
macht in het vuur. In een moordenden slag
keerde de oorlogskans en dreigde tenslotte ten
gunste der Franschen uit te loopen. Op. het
laatste nippertje beval Generaal van Alvensle-
ben het 6e regiment dragonders aan te vallen.
Heldhaftig wierpen de ruiters zich in het ifti-
mer dichter wordende kanonvuur der Franschen.
De rUen van het regiment dunden snel. Maar
de dappere ruiters hadden succes: de Fran
sche linie werd doorbroken en 14 dagen later
legde Napoleon m bij Sedan de wapens neer.
Deze rit van Mars-la-tour was beslissend. Van
het 6e regiment dragonders keerden er slechts
6 terug, onder hen bevond zich de vrijwilliger
Josef Górlch, die als jongen van 17 jaar vrij
willig In dienst getreden was. Oórlch, die af
komstig was uit Dingelstadt in Elchsfeld ves
tigde zich na het einde van den oorlog in
Oostenrijk en werd hotelhouder in Weenen. In
zijn „Marsenkeiler" kwamen indertijd vooraan
staande politieke personen uit Oostenrijk, onder
wie Graaf Tlsza en Sturgsch als stamgasten
genoemd mogen worden. Eenlge weken geleden
overleed Joseph Görlch in den ouderdom van 81
jaren. Hjj werd te Weenen begraven. Met hem
is de laatste van den rit van Mars-la-Tour
heengegaan.
naam zU niet kende. De Indianen waren steeds
b(j haar gekomen met hun zorgen.
Dat alles, met een wonderlijk mengelmoes
van humor en medelijden, had ze aan haar
huisgenooten verteld. Het was onmogelijk, dat
Iemand die haar had hooren spreken en die
daarbU zoo diep in het Indianenleven werd
Ingewijd, zich de Indianen anders voorstelde
dan als menschelljke wezens. Doch bU dat alles
had mevrouw Morley onbeweeglijk zitten luis
teren en uiterlljk zonder belangstelling.
Aangezien deze karaktertrek van mevrouw
Morley Bruce zoo tegen de borst stootte, was
hij beducht voor het onderhoud dat dreigde
HIJ kende geen enkele behoorlijke uitvlucht, die
hij zou kunnen aanwenden ter verdediging der
gastvrouw om de dochter gerust te stellen.
U hebt gehoord wat moeder dien eersten
avond zei aangaande het onderhoud der
.kleine dingen”, zooals zij ze noemt, vervolgde
Evelyn. Ze zei. dat ze de wereld, waarin ze had
geleefd, den rug niet mocht toekeeren, dat zl)
zich zelf niet mocht laten afzakken hoe dan
ook. Ik vind het bewonderenswaardig. Er Is
moed noodlg geweest om zooiets te doen. Doch,
ziet u, ik ben er bang voor, dat ze te veel
gedaan heeft op dat terrein, dat ze het punt
genaderd is, waar haar „kleine dingen” gewor
den zijn „groote dingen”, de eenlge waar het
om gaat. Ze heeft zich zelf een blinddoek voor
gebonden met haar schljn-wereld en daarbij
heeft ze de groote wereld, die hier om haar
heen is, uit het oog verloren. Ik heb getracht
haar uit die sfeer te halen, haar te toonen,
dat hier voor haar een leven open ligt, en dat
haar aandeel in dit leven veel meer belang-
Vóór vier jaar meldde een dame met haar
vierjarig kind zich aan bij een der professoren
van de Muziek-Academie te San Francisco. De
leeraar, die zeer weinig tijd had, zond de dame
heen met de boodschap, dat de leerlingen min
stens tien jaar oud moeten zijn, willen zjj aan
de Academie muziek-onderricht ontvangen. De
moeder vertrok, doch keerde reeds den vol
genden dag, toen zij dacht, dat de professor
meer gelegenheid sou hebben haar aan te hoo
ren, met haar dochtertje terug. Na eenigen tijd
stemde de man er In toe, dat het kleine meisje
„een stukje” speelde op de piano, maar hoe
verbaasd was hij, toen hjj hoorde, dat het
kind een geheele Beethoven-prelude kon voor
dragen! En nóg enkele minuten later bemerk
te hjj, dat hjj hier met een genie had te doen.
Het meisje werd aan de overige leeraren voor
gesteld. Men gaf haar de moeilijkste piano-
werken en het kind speelde ze met een gemak,
alsof het een musicus met jarenlange studie
was. De geheele school stond verbaasd en
Iedereen wilde het meisje hooren. ZU speelde
Bach, Beethoven, Orleg en Liszt en na eenlge
studiejaren overtrof zij zelfs haar leeraren.
Thans, na vier jaar is de kleine Ruth 81e-
noynskl een ster aan Amerika’s muzikaal fir
mament en nog onlangs bjj een pianoconcert
te New-York zette zfj een elvolle zaal In stom
me bewondering. Van nu af aan zal Ruth's
loopbaan snel bergopwaarts gaan, want nu reeds
ontving het kind verscheidene aanvragen van
muzlekdlrectles uit groote steden om voor één
of meer avenden bij hun gezelschappen te wil
len optreden. Mevrouw Slenoynskl is evenwel
een verstandige moeder, die haar kleine meisje
door al deze plotselinge hulde niet van de wijs
wil laten brengen, waarom zij er voorloopig
niet In toestemt het kind nu reeds een tour
nee te laten ondernemen. De vader van Ruth
was vóór hij in den oorlog sneuvelde een zeer
muzikaal man; hl) dirigeerde verscheidene be
langrijke orkesten.
zou niet grijs en
ook niet zwart
geverfd worden,
maar lila. Lila
was verrukkelijk I
Dien avond, toen
voor lila
werd,
op de wereld twee waarachtig ge
stelling waard is en veel grooter is dan het
leven dat ze hier leidt. Daar heb je bijvoorbeeld
de jagers en hun gezinnen. Ze zijn niet alleen
belangwekkend, doch ze hebben behoefte aan
hulp, althans voor een groot gedeelte. Ik vond
gisteren in een koude wigwam een zieke vrouw
liggen en trachtte moeder te bewegen met me
mee te gaan om die vrouw te helpen. Maar
moeder wilde niet. Ze zelde, dat het nutteloos
was iets voor deze menschen te doen en vol
gens haar lag de ware liefdadigheid juist in het
alleen laten van de Indianen.
Opnieuw zweeg ze en wijl Bruce eenzelfde
geval meegemaakt had kon hjj niets zeggen om
haar moed In te spreken.
Het is misschien vreeselljk van me, dat ik
op die wijze over mijn moeder spreek, ging
Evelyn weer verder, doch het is omdat ik van
haar houd en van haar wil blijven houden en
haar wil blijven bewonderen, juist zooals ik deed,
toen ik vér weg was. dat ik er iets op moet
vinden.
U moet er aan denken dat haar leven hier
geheel anders is geweest dan dat van andere
vrouwen, zei Bruoe op bemoedigenden toon. Ze
heeft hier zoo lang gewoond, ze heeft zoo
weinig menschen gezien, dat het haast niet
anders kan of ze moet op het laatst we! eigen
aardigheden hebben gekregen.
Het zijn niet die eigenaardigheden, en ook
niet dat gekunstelde, antwoordde Evelyn. Ik be
doel het standpunt dat ze inneemt. Moeder
houdt van me, ze doet alles voor mij. Ik weet
dat ze op haar eigen uitgaven beeft bezuinigd
om te zorgen dat ik tn Engeland toch goed
gekleed ging. En de brieven die ze me schreef
In de afgeloopen maanden zijn in Zwltsersche
steden, in de eerste plaats in Zürich, nieuwe
automatisch werkende apparaten in openbare
telefooncellen geïnstalleerd, welke onder bet
publiek een zeker opzien gebaard hebben.
De nieuwe toestellen stellen het publiek «niet
alleen in staat locaal, maar ook interiocaal, «on
der tusschenkomst van een telefoniste, te tele-
foneeren.
Het is de bedoeling, dit vol-automatlsch te
lefoonverkeer in geheel Zwitserland in te
ren en ook voor het buitenland toe te
Zoowel de openbare telefooncellen
nieuwe automatische telefooncentrale
Jungfraujoch zijn het werk van de groote Zwit-
sersche Telefoonfabriek Hasler A.G. te Bem.
Het Jungfraujoch met zijn hotel Berghaus
en het internationale wetenschappelijke proef
station is velen Nederlanders wel bekend. Nu
heeft dit jaar ook in deze hooggelegen oorden
de automatische telefoon zijn intrede gedaan.
Eenlge maanden geleden namelijk werd in
een kleine expresseiyk uitgeholde en uitge
bouwde zijgang van het door rotsen omsloten
ondergrond-station in het Jungfraujoch een
kleine automatische telefooncentrale Hasler ge
ïnstalleerd, waarbij elk der verschillende ge
bouwen van het Joch met een of meer lijnen
aangesloten zijn.
Deze centrale is wel de hoogst gelegen auto
matische telefoonaanleg ter wereld.
De automatische Centrale Jungfraujoch is
door een kabel met een anderen automatlschen
aanleg in het Station Eigergletscher in de groo-
tere Centrale' Lauterbrunnen verbonden. Lau-
terbrunnen is weer vla Interlaken met Bern
verbonden. Daardoor is het mogelijk, dsd 'van
alle stations van het Jungfraujoch-net door
nummerkeus, zonder Interventie van menache-
H)ke hulp, Iedere abonné van Bern en omge
ving en ook andere met de hoofdstad automa
tisch verbonden netlijnen als Lausanne, Mon
treux. Biel enz. bereikt kan worden.
Heeft een toerist, na een gevaarlijke klim
partij, In het gebied van de Jungfrau het Berg
haus bereikt, dan kan hjj zich binnen een paar
minuten door het aanslaan van een cijfercom
binatie In verbinding stellen met zijn familie
leden in Lausanne. Olten of andere plaatsen
in Zwitserland en hun van den goeden afloop
van z’n klauterpartij op de hoogte brengen.
yj-’n vrouw wou een nieuwe Japon laten
|y/| maken, die niets zou kosten en goed-
koop zóu uitkomen, omdat zij de stof al
bezat. Als een vrouw geen stof heeft, dan is
die het goedkoopste .van de heele japon en dan
komen de bijdlngen en het maken het duurste
uit. Als ze echter al stof heeft, dan is het
precies omgekeerd: dan is de stof het duurste
en de andere uitgaven spelen geen rol.
M’n vrouw had een lap roods foulard, die
ze ook jaren geleden gekocht had en die ze al
door had laten liggen, want rood stond haar
niet en had haar nooit gestaan, maar ze had
den lap tóch gekocht, omdat het zoo’n mooie
kleur en zoo’n goedkoope coupon was. Ze had
bem niet gekocht om hem te gebruiken, maar
alleen om hem te hebben en bjj gelegenheid
aan iemand cadeau te geven
Maar cadeau gegeven heeft ze hem natuur
lijk niet. Een vrouw geeft niet gauw wat weg,
want je kunt nooit weten hoe t je later nog
te pas kan komen. Maar het komt niet te pas
en ze geeft het ook niet weg; ze laat het lig
gen totdat de kasten zóó vol zijn, dat er niets
meer in kam. Maar dan geeft ze nóg niets weg:
ze koopt er kasten bjj en als die in de oude
woning geen plaats kunnen vinden, verhuist
ze naar een ruimere woning.
Hoe m’n vrouw op X idee kwam de lap roode
foulard tóch nog te gebruiken, weet Ik niet;
ze heeft ’t niet verteld en Ik heb ’t niet ge
vraagd. Er zouden in de wereld veel meer ge
lukkige huwelijken zijn, als de mannen zich
het vragen konden afwennen. Maar rood stond
m’n vrouw niet; het heeft haar nooit gestaan
en het zal haar ook nooit staan. Zoo bleef er,
volgens den raad van haar naaister, maar één
ding over: de lap foulard moest geverfd wor
den, óf grijs, óf zwart.
M n vrouw besloot de stof grijs te laten ver
ven, neen, zwart, neen, toch maar grijs, of
misschien toch maar liever zwart, want ze had
al zooveel grijze Japonnen. Maar zwart droeg
ze niet graag en grijs stond haar beter. Het
zag er ook direct veel lichter en vriendelijker
uit, maar zwart was wél voornamer, fijner, be
ter geschikt voor groote gezelschappen. In den
schouwburg droeg ze echter liever grijs; ze had
trouwens nog dien grooten grijzen hoed met
die prachtige struisveer, ofschoon bij zwart
zou ze den grooten zwarten hoed met zwarte
veeren kunnen dragen; maar den grijzen ook,
die zag er nog heel goed uit, eigenlijk nog beter
dan de zwarte, die was een beetje effen, een
beetje triest. Maar bU een grijze japon kon
ze ook den rosen hoed dragen of dien witten
met het rose lint....
Dus, grijs of zwart? Wat zou het zijn? Ach.
het leven is moeilijk. M’n vrouw aarzelde,
peinsde.
Als een man peinst, gaat hij in z’n leunstoel
zitten, steekt van z’n goede sigaren de aller
beste op en denkt na totdat hij de oplossing
gevonden heeft. Een vrouw wil juist geen re-
tholieke schrijvers als t
groote voortzetting waren
ouden strijd der Orde en
tegen den gevaarlljksten
Christendom, den Saraceen
stellig
besloten
waren er op de wereld twee waarachtig ge
lukkige menschen, mijn vrouw en ik.
Maar midden in den nacht schokte een
stomp In mijn rug me uit m’n diepen sleep
dat ik je wakker maak, maar lik'kon niet ste^
pen als ik Je 1 niet eerst gevraagd had. Geloof
Jij ook niet dat grijs misschien toch maar beter
sou zijn?”
.JJeen," antwoordde ik, „neen, kindlief. Tot
lila hebben we besloten en daar blijft het bij.”
Toen dommelde ik weer in.
Den volgenden morgen moest ik vernemen
dat „lila" niet kon. De stof nam die kleur met
aan, maar een mooi bruin sou In leder geval
gaan; wat ik daarvan dacht?;...
„Bruin of niet bruin? Ja, dat is niet zoo
makkelijk." zei Ik. „Daar moet ik eerst eens
goed over denken."
In den loop van den middag kwam m\i
vrouw, stralend van geluk, met een brief bij
me in m’n studeerkamer. Een vriendin schreef
haar dat een vriendin van haar een vriendin
had, die Janen geleden een lap stof lichtgroen
had laten varen. Of dat met foulard ook ging,
wist ze niet, maar dat kon ze gemakkelijk in-
formeeren. M’n vrouw informeerde en bet kon
niet.
Dus het bleef bU grijs, zwart.
Niets ver-soedende particulieren ontvingen
een dezer dagen een kleine kooi, waarin een
duif was opgesloten. De bijgaande brief ver
klaarde dit geheimzinnige geschenk. De afzen
der, een bekende textielfirma, liet tegelijkertijd
zijn nieuwste en voordeeligste offerte toekomen
en verzocht de. eveneens Ingesloten orderkaart
in het buisje aan het poot.e van de duif te
schuiven en daarna den vogel weer in vrijheid
te stellen. „WH willen gaarne onzen geachten
cliënten den vervelenden weg naar de brieven
bus besparen”.
yus net bleef b« grijs, zwart, bruin, swart,
grijs, bruin.
Drie dagen daarna riep een telegram me
voor zaken naar Parijs; ik ging en toen ik
terug kwam, kwanr m’n vrouw me Juichend
tegemoet. De japon was al in de maak; ze
wou me er mee verrassen.
De verrassing was dan ook volkomen, want
toen ik de MchtbUaw geverfde japon eindelek
bewonderen mocht, bewonderde ik niet alleen de
schoonheid der Japon, maar ook de wijze waar-
op de stof geverfd was, zóó mooi, dat zelfs geen
Sherlock Holmes czte
komen, dat dit zachte blauw
was geweest.
Maar het wonderbaarste c
verven niet alleen de kleur van de stof
ook de stof zelf veranderd
het foulard
chine
dat spoedig uitgevoerd zou worden. De boeken
waren nu bijgewerkt en Morley had zijn hulp
niet langer meer noodlg. Het spel was uit en
de verplichting, die de manager ten opzichte
der maatschappij had was deze, dat hU Bruce
moest verpletteren, bem thans moest wegzen
den.
Er werd op zijn deur geklopt; hij opende deze
en zag het Indlaansche meisje in het portaal
staan.
De Juffrouw zegt, dat ze een wandeling
wil maken naar het meer, luidde* de boodschap.
Zeg aan juffrouw Morley, dat Ik over tien
minuten klaar ben, antwoordde Bruce
Toen hij zijn wandeloostuum aantrok, zette
hij de verschillende vraagstukken danper van
zich af en ging naar beneden.
Ik stoorde u toch niet in uw werk? vroeg
Evelyn, toen hl) zich bij haar vervoegde.
Natuurlijk niet. Voor mezelf heb ik niet
veel werk en ik ben wat laat aan den arbeid
geweest, daar ik u vader geholjien heb met zijn
boeken.'Doch dat is nu klaar.
En ik weet, wat dót voor hem beteekent
HIJ heeft er zoo dikwijls over gesproken. HIJ is
er zeker van. dat hü wanhopig zou zt'n gewor
den, wanneer u bem daarbij niet ter hulp
waart gekomen.
Meer dan een mijl liepen ze naast elkander en
zeiden niets. Evelyn’s groote physische energie
scheen door haar stoelen met de Indianenkin
deren opgewekt te zijn. Ze schreed voorwaarts,
terwijl de fijne droge sneeuw van onder haar
sneeuwschoenen opvloog, waarbij haar schreden
even groot waren als die van Bruoe.
Daar nul zei ze, langzamer loopend, met
til 1 on dit blad zUn Ingevolge de veraekerlngsvoorwaarden tegen f tiflDD bU levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door f TEfl bij een ongeval met f OCD bU verlies van een hand f 1 ol) verlies van een f Cfl bij een breuk van f A/l bij rarllaa van *n
Allt dDORTlP S ongevallen verzekerd voor een der volgenas ultkeerlngen f UvUV»“ verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen f **/(ƒ,- doodeiyken afloop f A (Jve— een voet of een oog f A At «J» duim of wijsvinger f We” been of arm f 7f(/e“ anderen vinger
f-e^oan ik voor X eerst den zetel van den
Prins-Grootmeester der Malthezer rld-
X ders mocht bezichtigen, had ik mij
van een en ander een eigen, cerebrale voor
telling gemaakt. Door een grondig en vrU
langdurig, ook nog herhaald, contact met de
werkelijkheid van het Prioraat, de bibliotheek
roet de talloose relieken, waarachter de on
schatbare archieven werden bewaard, begon
mijn subjectieve voorstelling van hun drama
tische en toch zoo Katholieke geechiedenls *n
roenschelljker Inzicht en meer waarachtigheid
te krijgen. En ik vermoedde toen reeds, wat
ik nadien zoo goed begreep, dat de groote
roeeningsverschillen omtrent de .Jalte et ges
tes* der Orde, welke ik nog Ui onze dagen be
staan vond tusschen Katholieke en nlet-Ka-
ware slechts een
van den eeuwen-
haar voorstanders
vijand van het
in welke la
tere metamorphose die zich ook toonde.
Dus dat eerste bezoek.
Onder de vele mooie gezichtspunten van
Home wordt u. helaas, niet altijd de pronktuin
van bet Prioraat van Malta aanbevolen. Keent
dat omdat deze begenadigde schaduwplek met
dat verrukkelijk uitzicht eigenlijk maar toe
gankelijk is ’s Woensdag en 's Zaterdags? Bloot
toeval was bet dan ook, dat ik. op den weg
van .Sant’ Anselmo", bet merkwaardige Bene
dictijner klooster tegen den Aventljn, naar dat
allerkostelijkst archaeologisch juweeltje der
Dominicanen, Santa Sablna. de karakteris
tieke piazzetta del Priorato dl Malta
voorbij kwam. M’n jonge gids meldde
lakonlek. met een armzwaai „Priorato
dl Malta!" En daarnaast lag de aloude rid
derkerk, de Santa Maria in Aventlno. Toen
ik geïnteresseerd bleek te zijn, vertelde de
Jongen me, dat „bij de Romelnsche revolutie
van 1849” een kanonschot „van de overzijde",
over den Tiber, den beroemden palmentuin
der ridders nogal beschadigd had. En nu moest
ik maar, net als Alle touristen. met m’n oog
sens door het enorme sleutelgat der groote
poortdeur gaan loeren. Nee. dAn zou ik eerst
sens een indruk van Rome krijgen!....
„Va bene!” Met m’n oog vlak voor dat
rieutelgat in die geweldlg-masslevo poortdeur
der Priorato stond ik bewegingloos, sprakeloos
Midden door een koele, statige, ietwat
i-aandgia0g palmenlaan van een fris-
seben, lichtenden, groen-grljzen pronktuin
dwaalde m’n blik verder, vér daarachter, over
wat blijkbaar een breed dal was heen want
dsn Tiber, die beneden, rond den Aventljn.
achter den Malthezer tuin zich ombuigt, kon
ik vandaar natuurlijk niet zien! op een
anderen, den Vatikaanschen heuvelkam. DAAr
stond, gloeiend in het volle zonlicht, de Sint
Pieter, met «Ijn machtigen koepel hóóg
boven Al die sonnig-grUze platte daken
den Borgo en de beige, rood-gekapte campa
niles. met hier en daar wat schaarsch. stof
fig groen ertusschen; terwijl uit duizend ven
sters de St. Pieter, feitelijke hoofdkerk van
hst Christendom, duizend fel-stralende zon
netje* uitschoot en weerkaatste over het land-
sehap....
Zoo was m’n eerste indruk van eenlg „ver
band* tusschen de Kerk en de Malthezer rid
ders en dien eersten indruk raak ik niet
kwjjt, al wAs bet dan een touristen-indruk!
M* later verdiepend in de geschiedenis van de
„Ordo Mllltiae S. loannls Baptlstae Hospita
lis Hierosolymltam", merkte ik al ras, hoe door
de veelbewogen mlddeleeuwsche geschiedenis
van het Pausdom en die der Kerk óók. als een
karmoeljnen draad, die der Hospitaalbroeders.
It
a
a
a
e
t
il
