Belangrijke briefwisseling
EINIGÊN VAN
OUTWERK
5
9
i
♦W'
aan den daq
echter, grüpt hem vast en slechts met veel
moeite weet Hans zich los te rukken en holt
nu ook ate een krankzinnige de trappen af en
het gebouw uit, zonder zich over zün betrek
king bezorgd te maken, doch alleen gedreven
door angst om te vluchten voor die gekken.
EMA
VIM
Als een droom
DE KLEINE ANNIE LIJDT SCHIPBREUK
Einde
FORT-MYSTERY
GEEN AFWIJKING VAN
'HET PROTOCOL
NEEM’
BEURSMENSCHEN
ONDER ELKAAR!
VRIJDAG 23 MAART 1934
corre»-
Op afscheids-audiëntie
volging
University Boatrace
Ai
wa
Boek en blad
De zonnige dag
Korte berichten
9
Alleabonné’t
A
(Wordt vervolgd)
4
i
r
>c
ur
Welken indruk maakt deze wed
strijd op den toeschouwer?
Libanon-ceders voor
Roosevelt
De Lord Kanselier werd gedwon
gen met zichzelf te
pond eer en
door
Robert Pinkerton
r 8
v.
ur
de
«t
n-
te-
ng.
Hi
nts
lus
mr
ng.
si
de
ort
Katharina en
De gulden in de branding
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Ik hek alle maandrapportra «eoopteerd.
De achter-
W WEB VAN
VWJ.E5 OOEp
6EÓETEN 14-
JE A/mwma
oEvuia
*n.
R. 8.
n.
M
(Nadruk verboden)
MARTIN BERDEN
.,i
1
I
BOOTZ
HOOFDSTUK XIII
DE BAND MET HET VERLEDEN
uitgelatenheid werkte aanstekelük op
I
de
s-
to-
te
Ir.
de
ns
1»
Morley sou bekampen en alle
die tusschen hem en Evelyn
door
sloot
Niet te zoet, niet te straf,
net goed!
ba
.ur
la.
en
8
ld
is
:n
NEW-YORK. 33 Maart (Reuter). Als uiting
van dankbaarhsSd voor wat hot Amerikaansche
volk gedaan beeft voor het volk van het Nabije
Oosten, sljn 18 ceders van den Libanon ver-
scbeept naar New-York, om als geschenk te
worden aangeboden aan president Roosevelt.
Tot dit geschenk ia bet Initiatief genomen
door de Anneensche kerk, de Liga van t Nabije
Oosten en de broederschap van bet Nabije
Oosten.
De eens Zondag is de andere niet, al maakt
bet ten opzichte van het kerkezakje geen ver
schil! Maar wat voor ons over den Zondag be
slist is de son. Dat het woordje zon al in den
Zondag verwerkt sit, mag dan al of niet een
toevalligheid s|jn, maar wanneer wij de werke
lijke combinatie genieten, dan houdt de ion
ook in ons hart haar entree. Dat wjj dan niet
loepen te juichen kotnt alleen, omdat we vee!
om waardigheid geven. Maar do behoefte om
ons te uiten blijft bestaan.
Wij bezitten den Zondag reeds als vrijen dag.
dus tornt het er maar op aan boe wü dien
dag sullen doorbrengen. Aangezien de Zondag
de
e-
d.
led’re man mag zooveel willen
Als zijn voorraad wilskracht wil.
Maar de export van die wilskracht.
Staat, als hü getrouwd is. stil!
En hjj mag dan al het hoofd zijn.
Dat zün vrouw bij wijle aalt.
Maar de vrouw is toch het nekje,
Waar de heele boel om draait!
Ing
t 9
1—
en
a-
us
H.
gs
sr-
Ik-
logger, dat i
naderen, sou
net
Xl-
ir.
Cs
il-
ur
la
lur
tig
tr.
t-
ir
ook plichten meebrengt, kwijten wij ons daar
van het eerst. En dikwijls wordt in de vroege
morgenuren reeds over het verdere verloop van
den dag beslist, wanneer zonnestralen vallen
door het gekleurde vensterglas van den een of
anderen heilige. Die gekleurde lichtstralen bren
gen dan bij ons een schokje teweeg en wij zeg
gen bij ons selven: naar bulten!
rp£NK EEN^ AAN. NOO
NA Af? KOPT OE/.EPEN
WOON03 w /N EEN iOOffT
WEET EN Ar KACCA -300-
NEN £N OAT
SOJfJNT Ne NU AA B£NW
E£UW ÓEAEPEN TOE'}
En terwijl de zon de wereld
Op haar allerbest verguldt.
Oefent gü u. in uw eentje,
In de eigenschap: geduld!
Langs den Amstel proflteeren
Heele drommen van het weer
En zü eten vitaminen
A en B en zoo al meer.
De terrassen zijn bezeten.
Want geen plaats is onbezet.
D’een vergast zich aan een borrel.
En de ander aan sorbet.
Auto's rijden of parkeeren.
Maar het is als zegt men luid:
Wjj zijn met dit prachtig weertje
Echt eens op z’n Zondags uit!
Zelf zit gij dan bjj uw tante
En dit moet hier onderlljnd:
Drie hoog achter, op het Noorden,
Waar geen zonnestraaltje schijnt!
In den afgeloopen nacht «Dn in de nabij
heid van Alx-les-Balns (Zuid Frankrijk) op
nieuw bergmassa's in beweging gekomen. Twee
onbewoonde hulzen en een café, waarin zich
twee personen bevonden, zijn bedolven.
"Hypotheken, meneer! Huizen
on Neder land ache Werkelijke
Schuld! Okt Is safe! Oe rest
gokwork, meneer! Gisteren had
Gerritsen weer oen tip voor me.
Ik zeg: "man, van jouw tips moot
Ik niets moer hebben, ik geloof
nog maar aan EEN tip!"
"Wat is dst dan?" vroegte on
hij keek onverschillig, maar zijn
oorsn warden een centimeter
langer'. "Con TIP van BOOTZ",
zeg Ik. "Da's ongevaarlijk’*
Maar in elk hulahouden is het steeds hetzelfde
liedje: de man fungeert als adviseerend lichaam,
doch de vrouw heeft als hoogste instantie de
beslissing.
Wanneer je met je hand een Bouwmeester-
gebaar maakt, als wilde je met de vlakke hand
een paar zonnestralen als monster voorhouden,
waarbij je praat ven een wandeling naar bui
ten. dan schudt de vrouw het hoofd. En dit
hoofdschudden heeft meer beteekenls ten op
zichte van de nietigheid van den man, dan een
heel woordenboek. Het ongeluk wil, dat er bij
voorbeeld nog een oude tante van je in het
leven is gebleven en je vrouw zegt, dat het
vandaag een uitgesochte dag is om met de
kinderen die tante een bezoek te gaan brengen.
En het resultaat? i
bewezen."
-Mag ik het niet als P. 8. er onder schrij
ven?" vroeg de Lord Kanselier.
De referendaris viel bijna flauw toen hü dese
oneerbiedige vraag hoorde, en Lord Sankey
haastte zich dus een nieuwen brief aan zichzelf
te schrijven met hartelQke dankbetuigingen
voor de diensten, aan Kcming en Vaderland
bewezen.
-Moet ik de ontvangst van dit schrijven
nog bevestigen?" vroeg hij, toen hij zijn taak
tot bevrediging van den referendaris voltooid
had.
„U kunt." antwoordde de referendaris, dis,
nu san de elschen der ambtenarij voldaan was,
weer mensch geworden was en zichzelf een
glimlach veroorloofde, „u kunt door mijn be
middeling oen afschelds-audiëntle aanvragen."
Dus tegen den middag worden de kinderen
op hun Zondags aangekleed, de lichten van het
petroleumstel, waar de pootjes op staan te trek
ken, worden uitgedraaid en precies als een
Bij de drukkerij Henri Bergmans Si Cie., te
Tilburg, verscheen van de hand van prof. mr.
E. O. J. CHmbrére. hoogleeraar aan de R. K.
Handelshoogeschool te Tilburg een brochure ge
titeld: „Nederland s Monetaire Politiek”.
Sedert twee jaar geleden de Tijd-enquête
naar de wenschelükheid van devaluatie der
landsmunt het licht zag, zijn de denkbeelden
van leidende groepen in ons land wel zeer stérk
geëvolueerd in de door „De Ttjd” voorgestane
richting. Prof. Olmbrère’s brochure is daarvan
een zeer sprekend bewijs. ..De Tijd” begroet in
hem een medestrijder tegen de waandenkbeel-*
den, die al lang reeds onze monetaire politiek
beheerechen. Nu de burgerij steeds meer bedol
ven wordt onder de lawines van elkaar opvol
gende nieuwe belastingen, is het hoog tijd, dat
do publieke opinie zich realiseert, dat do „gul-
den"-theorls van de in aantal slinkende aan
hangers van den gouden standaard, leidt tot de
onteigening der debiteuren ten bate van een
groep crediteuren, met toenemende ontwrich
ting van ons economisch leven als gevolg.
Slechts onder Invloed der publieke opinie zal
wijziging der thans gevolgde monetaire politiek
kunnen worden doorgezet.
Daarom juichen ook wij het verschijnen van
prof. Olmbrère’s brochure toe.
Ook al mag dan alles zon zijn
In ons klein, gezellig hqtne.
Waar de haard op afbetaling
Ons reeds toeschünt als een droom,
Waar het extra vette plakje
Onze boterhammen dekt
En de koffie door den filter
Druppel-drupsgewüze lekt.
Als de zon schijnt, trekt de haard niet.
Ook al blijkt het, dat hü brandt.
Want men wil de zon genieten
Uit de allereerste hand!
Zon beteekent licht en leven
En een mensch het meest geniet
Als hij *t leven hier op aarde
Van den zonnekant beziet!
En een mensch, dus la het mensch'lük.
Heeft ook steeds de grootste pret,
Als hij ook eens op een keertje
In het zon’tje wordt geset.
Dus naar buiten! is de leuze
t'zjj per auto, voet of fiets.
Want de son, als zij haar best doet.
Krijg je bovendien voor niets!
u graag even willen spreken wanneer tijd
hebt. Ik.... Ik heb u noodlg.
Het was de eerste maal, dat zij hem bij zijn
naam noemde. Bruce veronderstelde, dat Evelyn
haar moeder Iets verteld had over de gebeurte
nissen van den vorlgen namiddag.
Met genoegen, riep hiFult. en hij voelde dat
hij een kleur kreeg.
Wilt u dan even met me mee komen? en
ze ging hem voor naar haar eigen kamer, door
de hal.
Ze verzocht hem, te gaan zitten, sloot de deur,
ging toen naar haar toilettafel en ooende een
lade. Ze nam daaruit een pakje documenten.
Toen se terugkwam herkende Bruoe zijn papie
ren. Het waren zijn verloren gewaande aan-
teekenlngen.
Ze beschuldigde hem niet. Doch in de ge
stelde vraag lag zoo duidelijk een pleidooi op
gesloten, dat hij zulks onmiddellijk voelde,
ondanks de ongekende verbazing, die hem over
rompelde. Hil keek de vrouw des huises verwon
derd aan. niet begrijpend; doch alvorens hij in
staat was het woord te uiten ging mevrouw
Morley verder:
M n jongen, we hebben elkander In een
moeilijk parket gebracht, zoowel gij als Ik. Hoe
moeten we ons hieruit redden?
U en ik? antwoordde Bruce, terwijl hjj haar
aanstaarde.
Gü en ik, Bruce, niemand andere weet er
lets van. Doch over het geluk van vier tnenschen
zal warden beslist door dat, wat we thans doen
sullen.
slechts aan, welken Indruk datgene, wat hij ge-
diym had, op Evelyn sou maken, als zij het zou
voelen als een nederlaag van haar vader.
Wanneer hij doorging, moest hü Morley open
lijk bekampen. Won hij, dan sou Evelyn tegen
hem zijn. Gaf hij zijn poging op, om de macht
van de Hudson's Bay Company hier In deze
streek te ondermijnen, dan werd hij ontrouw
aan datgene wat voor hem als het ware een
heilige taak was geworden en zou hij zijn woord
breken ten opzichte van hem in wiens dienst
hij stond.
Ofschoon Bruoe kalm trachtte na te denton
was hij nauwelijks rationeel. Geen enkel mensch
Is normaal in uren of dagen volgend op een
gebeurtenis als die, welke Bruce op het ijs had
meegemaakt. Hij werd beheerscht door een stem
ming die prikkelde en tot handelen dwong
Onder dien invloed bezielde Bruce het plotse
linge verlangen de lijst der jagers te vernieti
gen en verder niets meer te doen, wat Evelyn's
geluk sou kunnen storen. Toen dacht hij weer
aan zijn moeders dood, aan de niet nagekomen
belofte van zün vader, aan zijn eigen haat en
■ün contract met David Pattison: dat alles her
innerde hem aan zijn plicht.
In dito storm van tegen elkander botsende
emoties vermocht hij niet tot een weloverwogen
besluit te komen. Hij voelde zich hopeloos en
bevreesd. Eén ding stond hem helder voor den
geest: aoolang hij nog geen besluit hsd geno
men en nog niet zou hebben bepaald wat hem
te doen stond moest hij er voor zorgen, dat het
•enige bewijs namelijk ds jagersltjst dat
tegen hem ton getuigen, veilig wee. Hij sou die
UJst bü stah dragen, dag ra nacht. Eender die
Bruce dacht er niet aan zich den volgenden
ochtend te ontrekken aan een ontmoeting met
Morley. HU verlangde Integendeel open spel te
spelen, en den kamp te beginnen, die. zooals hij
wist, nu onherroepelUk komen zou.
Doch het was twee uur alvorens hij in slaap
viel en hü werd wakker, toen hu Evelyn en haar
vader beneden aan de ontbUttafel hoorde. Hij
kleedde sich vlug aan, doch toen hü beneden
kwam was er niemand meer in de eetkamer.
Bruoe gebruikte slechts weinig en hij stond
van tafel op met de bedoeling zich onverwUld
naar de trading-shop te begeven, waar hij wist
Morley te zullen aantreffen. TerwUl hU de huis
kamer doorging, ontmoette hü mevrouw Morley,
die uit de hal kwam.
Nog nooit had hjj gezien, dat zü s°° vroeg op
was; doorgaans was het nooit voor 's middags,
doch dit was het niet wat hem verbaasd deed
staan. ZU leek een andere vrouw, die hem glim
lachend groette van uit de deuropening, een
vrouw, die hU voorheen nooit gezien had. Alles
aan haar was veranderd; niet alleen haar ge
laat. haar oogen, haar houding, haar heele doen,
doch de Indruk, dien ze nu maakte was een ge
heel andere. Voor de eerste maal vond hu. dat
sU een aangenaam voorkomen had en zag hU
Iets werkelijk vrouwelijks in haar.
Bruce, zeide ze met een stem, die haast
teer klonk, vergeleken mot don eenigzzlns goaf-
fecteerdra toon, waarop ze anders sprak on
waaraan hij gewoon gewordsn was, Ut om
-w J let geringe vroolijkheid verwekte on-
langs Viscount Sankey, do Lord Kan-
seller, toen hU in de rede, waarmede
hU de nieuwe bibliotheek te Birmingham open
de, verslag deed van een hoogst belangrUke
brtefwlMOUng. die hU eens gevoerd had met...
zichzelf. Eb wel in Juni 1939, toen hü benoemd
werd tot het hooge ambt dat hjj eerst onder
het Labour-Kabinet vervulde, en thans in de
Nationale Regeering bekleedt. De Lord High
Chancellor (het woord .High" wordt in het
spraakgebruik weggelaten) Is, gelijk men weet,
lid van het Kabinet en voorzitter van het
Hoogerhuls. en als zoodanig de opperste rech
ter niet alleen in Engeland, doch in het ge-
heele Ertteche RUk. HU is namelijk, als Lord
Kanselier, president van het Juridisch Comité
van den Geheimen Raad, waarin do Dominions
vertegenwoordigd zijn, benevens president van
de JJcrda of Appeal" van bet Hoogerhuls, die
het hoogste rechtsgesag in Oroot-Brittannl» en
Ierland vertegenwoordigen. Bovendten te hU het
die de rechterlijke benoemingen doet.
Vóór Juni 1938 was Lord Sankey rechter in
het Hooggerechtshof, een functie, die hij na
tuurlijk niet veroenlgen ton met bet nog boo-
gere ambt van Lord Kanselier. Zoodra hij be
noemd was, schreef hU dus, In sUn hoedanig
heid van rechter in het Hooggerechtshof, een
brief aan den Lord Kanselier, wsarin hij me
dedeelde dat hU ontslag nam. Maar aangezien
zün voorganger reeds afgetreden waa werd
dese brief besorgd aan hem self. Lord Sankey
lachte hierom hartelijk, maar een ernstige re
ferendaris reide hem dat hij bet schrijven
persoonlijk moest beantwoorden, daar geen
nieuwe rechter benoemd kon worden alvorens
het ontslag van s|jn voorganger aanvaard en
dus ingegaan waa Dus schreef Lord Kanselier
Sankey een elgenhandigen brief aan rechter
Sankey, cm hem mede te deelen dat sUn ont
slag was aangenomen. Meer de referendaris
was niet tevreden met bet werk van lijn nieu
wen chef.
„Welnu, doet gij het dan!" drong do Lord
Kanselier aan.
„Dat gaat niet." antwoordde de referendaris
JBenoomlnga- on ontslagbrieven aan rechters
in het Hooggerechtshof worden steeds door den
a Lord Kanselier eigenhandig geschreven."
„Dat heb ik toch godson!" riep Lord Sankey
-Ja. maar gU bobt vergeten uw ieedweeen
ever styn ontslag te kennen te geven, en hem
y-5 rg opgewekt was de stemming niet,
H waarmede Hans Kwast dien avond het
kantoor sloot. HU had Juist met zU"
patroon gesproken en deze had hem te ken
nen gegeven dat de zaak achteruitglne, dat
weldra een goedkoopere kracht voor het kan
toorwerk moest worden aangenomen en dat
Hans daarom alvast maar eens naar een an
dere betrekking moest uitzien.
Zes weken na dit gesprek sloot Hans voor
de laatste maal het kantoor, waar hU acht
jaar sUn dagelUkschen arbeid haa verricht.
Hoewel hu steeds Boekende was naar een
ander baantje, had hU nog niets gevonden.
Ta Ir Uk waren zUn sollicitaties, maar even tal
rijk de teleurstellingen met ate eenlgst resul
taat dat hU telkens zes centen armer werd.
Moedig bleef hU echter hopen dat het hem
den een of anderen keer gelukken zou weer
zUn da^elljksch brood te kunnen verdienen. En
werkelUk kwam het succes. Doch de werkkring
die hem geboden werd, was van geheel ande
ren aard als zijn vroeger kantoorwerk. Want
de vertrouwenspositie, waarnaar AU gesollici
teerd had. was die van oppasser iMacn kraak-
zinnlgengestlcht, waarvoor hU zichTÜ^ier-
soonlUk kon komen aanmelden.
Een tUdlang bedacht hij zich of hU zulk een
baantje zou kunnen aanvaarden, want Hans
bezat zelfkennis genoeg, om te weten dat hU
niet tot de moedlgsten behoorde en afschuw,
zelfs vrees voor krankzinnigen had. Van den
anderen kant liet de soort betrekking hem
onverschillig. Hoofdzaak waa dat hU weer zUn
eigen koetje verdiende en weer iets te doen
had, want het zoeken naar werk maakte hem
gek, dacht hU- En dan kon hU toch beter op
passer dan patiënt worden van dat gesticht!
Daarom besloot Hans het maar eens te pro-
beeren en ging zich bU den directeur aanmel-
den.
De volgende week reeds trad Hans in dienst.
De hoofdverpleger leidde hem rond, gaf hem
aanwUzlngen en inlichtingen en ook werk.
En zoo kreeg Hans opdracht om op zaal 23
een teil water te gaan brengen.
„Je hebt dan meteen met de gevaarlijke pa
tiënten kennis gemaakt." zei d# verpleger.
„Spreek echter in 1 geheel niet tegen de
patiënten, zet de teil water op tafel neer. Ate
ze dorst krUgen, scheppen ze het zelf wel uit
de teil. Denk er vooral aan bU binnenkomen
en bü vertrek goed te sluiten.” Nu, dat zou
Hans stellig niet vergeten, maar de zaal bin
nengaan. Nu kwam zUn angst voor de krank
zinnigen toch boven. Reeds van verre had hU
't geschreeuw der ergste patiënten kunnen
hooren. Doch de vrees om als onbruikbaar uit
zUn betrekking te worden weggezonden, over
won zUn angst en moedig stapte hU daarom
met de teil water naar zaal 22.
NauwelUks had hU echter de deur geopend,
of de heele bende kwam joelend op hem af
Ongewoon aan een dergelUke begroeting, ver
weerde hU zich zenuwachtig met de teil,
plaatste die snel op tafel en wil haastig ver
trekken. Een der patiënten weerhoudt hem
(Korte tnhoud van bet voorehtaaade
David Patterson Is de etrensar van sen
Moetenden oelahandsl In Noord-Canada
Zttn expansie-suebt vindt slechts één hin
derpaal. de machtiao Hudson Bav Oom-
panv sttn crootste concurrent Dese oeset
een oost .Pon Mvsterv" «enasmd on door
Harbert Morlev beheerd waar Patterson
ondanks herhaalde ooalneen nooit in «e-
elaagd ia vasten voet te verkrUaen Bruce
Roohette die oen diepen heat koestert se-
ken de Hudson's SS) dan voor Patterson
traebtto sen -
bat veelomstreden rebled
Snowbird en wordt hartelUk door Mor
en «tin eobtaonoote ontvanasn Bruoe
- slaat te «Un met het doen ran
i voor eed aardrtlkekundla
ZUn bediende Joe Snowbird
dan plotseling in den «teek
valstriktracht te lok
poet
>ken.
Joden" noemen, maar dan ongeschoren, en Ik
kan dat goed niet tegen mUn Mn velen. Dit
maal evenwel droeg mijn voorman een gladde,
witgele regenjas. Erkend moet worden dat hU
een grljsto deukhoed achter op het hoofd droeg
(dit hoort erbU wanneer men op een voetbal
match of een boatraoe niet voor half wil wor
den aangezien), en dat de rand mij over den
neus scheerde aoo vaak de man omhoog keek.
HU deed dit aoo vaak, dat Ut hem tenslotte
eraan herinnerde, dat wU niet naar een lucht
race maar naar een bootrace waren komen
kUken.
Ook mijn achterkant was er beter aan toe dan
het vorige jaar, toen de luster van de juffrouw
die diende bU den broer van den ^x>x" van de
190«-race. achter mU stond met haar seer
jeugdig kind eerst op haar arm en later op mUn
schouder. Wie ditmaal achter mU stond, heb
ik niet kunnen ontwaren, maar de stooten tegen
mijn achterhoofd werden mij UaarblUkeiUk
toegebracht met de klep van een pet. Het kan
dus Mr. MacDonald geweest zUn op weg naar
de golflinks, of iemand anders die een pet
droeg.
Toen de man met de wlt-gele regenjas krank
zinnig werd, begreep ik dat er iets gebeurde.
Later vernam ik dat de belde booten op dat
moment voorbUgekomen waren. Wat onder de
pet achter mU stak, brulde „Cambridge!” en
het leek meer op de stem van Mr. Baldwin dan
op die van Mr. MacDonald. Mr. Baldwin draagt
altUd een pet als hU naar Alx-les-Balns gaat.
Ik droeg dien dag ook een pet. ZU ligt ergens
op den rechteroever van de Theems.
behalve dan de twee laatste en deze doe Ik
morgenochtend het eerst, zoodat de bode mor
gen in den loop van den voormiddag nog kan
vertrekken, sei hl). Drommels! Het te de eerste
maal sinds maanden, dat ik me opgelucht
voel!
ZUn uitgelatenheid werkte aanstekelUk op
mevrouw Morley, terwUl Bruce en Evelyn hlenn
sveneens een motief vonden om ook hun
vreugde te uiten. Nog nimmer had er tUdens het
diner zoo’n opgewekte stemming geheerscht
en twee partijtjes bridge waren zelfs niet bU
machte de stemming te veranderen. DlkwUls
ving Bruce, die aan den anderen kant der
kaarttafel gezeten was. oen blik van Evelyn op.
en steeds glinsterde daarin dèt wat ze tot nog
toe geen van belden hadden uitgesproken
Slechts toen Bruoe sich weer alleen op zUu
kamer bevond en niet meer in Evelyns gezel
schap was. voelde hü zich in staat den toestand
te overzien. Toen ging hü op den rand van zün
bod zitten en dacht soe goed mogelük over
alles na.
Iedere poging om een oplossing van het pro
bleem te vinden ging uit van eto dubbele baste
Evelyn hield van hem, terwUl zü de ware
roden van sün vorblüf op Fort-Myetery In het
geheel niet vermoedde. Van dit punt gingen vete
mogelUkheden uit. Iedere mogelUkheld over
woog hü tot in bUzonderheden, doch geen enkel
voldeed hem.
Geen enkele maal kwam *t In Bruce’s gedachte
op dat in dien toestand Iets misdadigs lag. HU
had het spel van de pelslamten gespeeld over
eenkomstig ds wetten van dat land. Dat was
het ntet wat bega beaorgd maakte. HU dacht ar
waakhond, die aan den ketting te gelegd, aoo
gevoel je je gedurende de wandeling naar die
oude tante, die ze vergeten hebben op den tocht
te zetten.
Nabü Calms (Australië) te een geheimsln-
nige Japansche „sampan" ontdekt; do beman
ning bestaat uit dertig goedgewapende mannen.
Zü verklaarden aan de bemanning van een
eiken blanke, dis het schip bou
n neerschieten.
lüst kon Morley niets bewüzen. Door een
panlschen schrik bezeten opende hü zün koffer
en doorzocht het geheime vak.
Leeg!.... Niets!.... Ate bü Instinkt staarde
Bruce naar de deur en keek de kamer rond.
Daarna doorzocht hü den koffer, haalde alle
papieren er uit, alle zoogenaamde meteorolo
gische aanteekenlngvn. de blanco vellen waarop
de diagrammen nog moesten worden uit gewerkt
Doch de jagerslüst was onvindbaar.
HU doorzocht alles opnieuw, toen nog *n derde
maal. En onwillig om de waarheid te erkennen,
doch overtuigd, dat hü niets sou vinden, door
zocht hü de geheels kamer. Na tien minuten
vruchteloos werk ging hü zitten en constateerde
de feiten.
HU was in de val geloopen, was Morley's
speelbal geweest, men had hem zooveel vrüheid
van beweging gegeven, dat hü zich in een on
ontwarbaar kluwen vastgewerkt had. ZUn kamer
was een gevangenis geworden en hü self?....
een nieuw slachtoffer van de groote maat-
schappU. En Evelyn?.... zU ook! ZU moest dus
worden opgeofferd in den strüd der petelanden.
BU die gedachte kreeg zün actieve geest de
overhand. Hü besloot dat hü zün vüand nu
openlUk zou aanvallen, dat hü de Hudson’s Bay
Company en
moeilükheden,
stonden, uit den weg zou ruimen. ZU was be
koord geworden door het Noorden, door zUn
groote vrüe vlakten, door het volk dat er
woonde. Hü sou haar doen slen welke menschen
het Noorden schiep ra boe aü hun doel be
reikten.
U allen weet natuurlUk reeds, boe Za-
I y terdag de Jaarlüksche Boatrace tusschen
Oxford en Cambridge afgeloopen te.
En daar zü. die het niet weten, in roeteport
zeker geen belang stellen, acht ik mü ontheven
van de taak, u te vertellen dat Cambridge in
aooveel tüd met zooveel lengten gewonnen
heeft.
Wat daarentegen u allen interesseeren zal is
een antwoord op de vraag: welken indruk
maakt de Boatrace, die grootste sportieve ge
beurtenis in het Vaderland der Sport, nu op
den toeschouwer?
Dit hangt af van het standpunt dat men In
noemt.
Het beste standpunt te, sinds de uitvinding
van de radio, niet sooeeer een stand- ate wel
een zltpunt. Men draait namelUk een knopje
om, an vleit zich neer in zün gemakkelüken
stoel. Dank zü het onnavolgbare talent van den
radlo-expjjcateur ziet men dan met zün geee-
tes-oog alles wat zich tusschen Putney en
Mortlake op de Theems afspeelt. Men ziet
het goed, met giet bet intens, en bovendien
Biet men bet gemakkehjk.
Een andere, doch veel minder voortreflelüke.
en bovendien hoogst primitieve manier om de
Boatrace te zien. Is dat men er heen gaat. Velen
doen dit. Sommigen huren plaatsen op vlotten
ra schuiten, of klimmen in boomen en lan
tarenpalen. Dit laatste evenwel kan een gent
leman-journalist niet doen. Hü kan zich naar
een der pers-schulten begeven, maar dit is in
mün geval ultgealoten. daar ik den coltega-
roei-redacteur, wten ik eenlge jaren geleden in
mün onechuld vroeg: .Wie te toch weer licht
blauw, Cambridge of Oxford?” nooit meer
wensch te ontmoeten.
Ik meng mü dus ate een gewoon mensch. In
wien niemand *n hofmaarschalk van de .Ko
ningin der Aarde" vermoedt, onder de menigte,
en dit heet ongetwüfeld zün voordeelen, daar
het mij In strat stelt u era indruk te geven
van den Indruk, dien het ..gewone publiek'' van
de boat-race krijgt.
NU moet ik onmiddellük zeggen dat ik Zater
dag een buitengewoon goede plaats had. Het
vorige jaar stond er een man voor mü met een
ruige, harige jas. aooiets ate wat de Dultechers
•S ao dit Mad stjn Ingevolge de veraekerlngrvoorwaarden tegen f Mj levenslange geheele ongeeehlktheid tot werken door f •7EA bü een ongeval met f bü verllee van een hand f 1 9C verltee van oen f Cft bij een breuk van bü verlleo van ’n
ragevaUen vsraekerd voor een dar vcügenao ultkoeringen r verUee van bolde armen, beide boenen of belde oogen f VVe" doodehjken afloop f Atzlre een voet of een oog f 1 gkduim of wijsvinger f Ov»"been of mal “Ut' anderen vinger
te kunnen ma
ken door over
een sloot te i
springen en het
weiland over te
rennen. Doch als
hü dan het re-
EN NU Z/T /r VE/-
ucen wel. /Neen
TEEJ EEN
PE/N9E5 NET J.UWT tWFA
EEN NEOJUJKE tTPOON, VA-
PEETJE, Nf AAI?
EJ? VOO# PAT net wozee-
ujnnejp we/ztt.
hü dan het re-
sultaat van zün
moedige daad wil gaan beschouwen, ziet hü
juist den krankzinnige uit de sloot krulpen.
En weer gaat het over greppels en wellanden.
De gedachte, dat straks de krankzinnige zich
vol wraak op hem zal werpen, maakt Hans
radeloos. Hü loopt niet meer, hü draaft, hü
vliegt. Maar de 22-er vloog eveneens.
Doch daar ontdekte de nieuwe oppasser-
verpJeger iets wtft. hem redding zal kunnen
brengen. Ginds te de overweg en de signalen
staan veilig. Aanstonds sullen dus de boonvn
worden neergelaten. Zoo hü er onderdoor Is
en de krankzinnige er voor moet blUven. heeft
hü een grooten voorsprong op hem, zal hij
Hans uit t gezicht verloren hebben en t spoor
büster zün. Nu nog t uiterste van zün afne
mende krachten gevergd. Langzaam tastend
zakten echter de boomen al en nog had Hans
ze niet bereikt. Nog een paar meter! En Juist
toen Hans er onderdoor wilde schieten, vleien
de boomen knarsend neer. Zwügend staat hü
er voor en zweetend van angst en vermoeid
heid, ziet hü den achtervolger naderbü komen.
Nog enkele meters schelden hen. De krank
zinnige zal weinig te doen hebben, want Hans
is al half dood van angst. Nog even.... en de
patiënt heeft hem bereikt.
En terwUl hU den bevenden oppasser vrien-
delük lachend op de schouders klopt, zegt de
22-er zegevierend: „Tik, nu ben JU hem, nu
moet JU mü qjen te krügen!"
vtrkruzsi
bsat ko«
u vasten
Rocbette dl» een
xen de Hudson's --- --
tmebtw s«b handelspost w u>
-a--U t4 snaraw
geeft ^voor oeisst“i«
waarnemingen
xeBoosechan 1
laat hem ---- -
Bruoe vreeet dat Morlev hem heeft door
eten en hem in een 1-1-'-1- -
ken. maar hit blijft moedtr op zün i
e* belpt bil bet bUbouden der boel
weardoor bü vete mtereeeante bflaonderto-
den over de Hudeon'e Cv te weten komt
En zün haast wordt grooter. als hü omkü-
kend bemerkt dat de patiënt van zaal 33 hem
op de hielen zit. De angst geeft hem kracht
om zün snelheid als "t ware te verdubbelen,
maar ook de loegebroken patiënt is even vlug
ter been en zet hügend en brullend de vervol
ging voort. Bü een kromming van den weg
meende Hans een einde aan de achtervolging
«■saasssiasssassassaiassistsssesaseosasassosississsts
te
'NAAt? p-V
WONT NOU
PE^EPrAN-
N/E', PA Ar
NOET JE TO(N
\OON WAT
l PGOEVBNjW-
