Dogma’s van het Derde Rijk B D PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND BOOTZ Sïet uan den daq I FORT-MYSTERY DE KACHEL Alle abonné’s EXAMENS VOOR AUTO MOBILISTEN DE GERMANOMANIE” EEN TIP-TOP "TIPT "Vorige week voor zaken In Engeland geweest. Ik naar Epsom, naardepaardenrenneh. En in het restaurant direct zoo'n tlp-top kerel naar me toe. "Tip, Sir?" vroeg hij. Top, zei ik, geef mij een tip. DONDERDAG 12 APRIL 1934 Korte berichten Big Tom en Big Ben Twee historische klokken Onwetenschappelijke fantasieën door Katharina en Robert Pinkerton Wat de statistieken leer en De laatste bankholiday Engelsch verantwoor delijkheidsbesef Op grond van het rassenbeginsel worden de Duitschers gebom bardeerd tot een heerschers- volk van „N ordisch-hel- dische” afstamming I Samuel’s wensch i AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL 1**41 Nationale het 2 MARTIN BERDEN an- Nadruk verboden) menschen I Deze hartelUk, klopten mij ffTTD verliepen. M. (Wordt vervolg.) e S fast BU warm gemaakt! iedereen beschouwd vriéndelijk op den schouder, stopten mU elk een rljksdaalder In de hand en gingen toen heen, mij verzekerende, dat Sidney Bey binnen drie dagen wel met zijn vliegtuig terug zou zijn. Spoedig daarop viel Ik in slaap, waaruit ik pas ontwaakte, toen de bewaker den volgenden morgen de celdeur opende en kwam zeggen, dat aandringend, Bruce’s Ik mij kon kleeden en de wachtkamer kon ingaan Daar gekomen vond ik een stapel boterham men, zoo groot, dat t mij op het eerste gezicht voldoende scheen om vier groote agentenmagen mee te vullen. Een beker melk completeerde mjjn ontbijt en ik vond het nog niet zoo kwaad ar restant te zijn. toch iets wat hem dwars goed en lag aan den rand hem te uniiiiiiiiiiiiiiin i: suaiiim: IS DE BESTE SLAOLIE SA1.23 A Niet te zoet, niet te straf, net goed! IIIHIIIIIflIllllllg *t Was niet duur, een halve shilling. Of ik gewonnen heb? Man, ik heb heelemaal niet gewed! Oööö, die tip? Dat was 'n TIP van BOOTZ! „Germaansch”, maar ook niet het „Duitsch" op historische grondslagen Dese alle volgen het voetspoor van ’k Behoefde gelukkig niet den heelen dag In een cel te zitten op water en breod, maar mocht een paar agenten gezelschap houden en kreeg op tijd eten en drinken, "k Voelde mij meer held dan arrestant. Toen het donker be gon te worden, werd ik naar een arrestanten cel gebracht, waar een goede brits was om op (Korte Inhoud van het voorgaande: David Patterson Is de eigenaar van een moetenden pelshandel in Noord-Canada ZUn expansle-zucht vindt slechts één hin derpaal. de machtige Hudson Bsv Com pany. zltn grootste concurrent. Deze bezet een poet „Fort Mystery" genaamd en door Herbert Morlev beheerd waar Patterson ondanks herhaalde pogingen, nooit tn ge slaagd la vasten voet te verkrilaen Bruce Rochette, die een diepen haat koestert te gen de Hudson's zal dan voor Patterson trachten een handelspost te vestigen In het veelomstreden gebied HU wordt har- telllk door Morlev en zltn echtgenoote ont vangen Bruce geeft voor belast te eUn met het doen van waarnemingen voor een aardrllkskundle genootschap en helpt bil het bUhouden der boeken waardoor hu vele Interessante bijzonderheden over de Hud son’s Cv. te weten komt. Brace beeft Inmiddels esn groote genegenheid opgeval voor Evelyn. Morlev's dochter HU gaat door met ztfn plannen tot hem plotseling blUkt dat mevr Morlev hem heeft door zien Hij geeft zij nplannen om Hudsons te beatrUden op en verlaat Fort Myaterle, Juist manier waarop de meteorologische Instrumen ten tegen hem gebruikt werden, sou een ont hulling van mevrouw Morley's geheim na zich sleepen. Zou hij dit geheim openbaren, dan werd in Evelyn wederom Iets heiligs gebroken, het geloof in haar moeder en de trots op haar vader zouden worden vernietigd; zy zou niets geveer even algemeen is als In Engeland, meer ongelukken voorkomen en onvoorzichtiger ge reden wordt, ofschoon men daar een „proef” moet afleggen om een rij bewijs te bemachtigen. Zeker is het dat zulk een „brevet” in het minst geen waarborg tegen ongelukken is, en dat voorzichtigheid een kwestie van verant woordelijkheid is, welke niet door een „rijver gunning” kan worden opgelost. Maar dat ook het Engelsche verantwoorde lijkheidsbesef nu en dan een stimulans noodlg heeft, bleek reeds toen het autorijdend pu bliek, ontsteld door 's ministers verbolgenheid, zijn uiterste best deed om zich werkelijk voor beeldig te gedragen! te liggen. ”k Had mij juist te slapen gelegd, toen de deur open ging en de beide vliegers binnenstapten om afscheid van me te nemen. Ik vroeg hun of ze ook boos waren en vroeg vergiffenis voor het feit, dat ik hun leven in gevaar had gebracht. Ze lachten echter De kachel heeft haar dienst gedaan. Haar glanstijd is voorbij. Het vuur, waarmee zij gloeide, blaakt Niet meer voor u of mij Thans nemen wij de zoele lucht. Bereid door de natuur. Een derg’lijke „centrale" komt Ons ook wat minder duur! De kachel heeft haar plicht gedaan. Want, toen'het vroor, dat ‘t kraakt' Heeft zij zich, en tot óns gerief. Steeds heerlijk Zij werd door-- Als deel van hêfrjgezin. Behalve kolen schepten wij Er ook behagen in! Ook zorgzaam waren wij voor haar, Bekeken kleur en gloed. En handenwrijvend zeiden wij: Ziezoo, zij maakt het goed! Vu heeft zij dan haar dienst gedaan... Dus dankbaarheid? en of! Op 't zolder, in een donk’ren hoek, 3ij rommel, spinrag, stof! nooit iemand gelukt vasten voet te krijgen in Fort-Mystery. Hij lachte luidkeels en ging naar beneden. Zijn zelfvertrouwen en zijn openlijke vriend schap werkten op Bruce in als een ver sterkend geneesmiddel. Er verliep een week vóór de postmanager wist, dat zijn dochter de kamer van den gekwetste nooit betrad. HU keek toen Bruce aan met een gezicht, waarvan de ver bijsterde uitdrukking nog al komisch aandeed. Waarom toch? vroeg hy, toen de jonge man gedwongen was te erkennen, dat hy Evelyn niet gezien had sinds den dag’ van hun aankomst. Het is zeker toch niet omdat ge 'n vrjjhandelaar bent? Gedeeltelijk wel. verklaarde Bruce dade lijk. daar hy zag. dat Morley zou bleven aan dringen. Het is werkehjk omdat ze in de mee- nlng verkeert, dat ik oneerlUke methoden heb gebruikt en besloten had u ten val te brengen, terwijl ik als gast in uw huis vertoefde. Ge deed toch niets oneerlUks. riep Morley uit. Ge deed wat honderden anderen aouden doen wanneer ze voldoende hersens en energie hadden. Ge hebt het spel, dat in de pelslanden gebruikelijk is, gespeeld op een geweldig han dige manier; alleen ge hebt het niet gewonnen. Ik wil u vertrouwen en u in alles aan uw woord houden. Wacht. Ik zal probeeren het Evelyn aan t verstand te brengen. HU ging naar beneden en bleef een poosje weg. Toen hU terugkwam zag Bruce aan zUn verbaasde gelaatsuitdrukking, dat hU sen vol slagen nederlaag had geleden. Die kleine feeks I was zUn uitroep, toen hU weer naast Bruce's bed ging zitten. Hoe dan ezer dagen werden de wetsvoorstellen bekend, waardoor de Engelsche minister van transport hoopt de veiligheid van het verkeer eenlgszlns te verzekeren. Volgens de statistieken van de automobile Association reden er op den laatsten Bankholi- day op den weg van Londen naar Hastings ook, ik ben het er heelemaal niet mee eens. Bruce, ze is onredeiyk. Ik vertelde haar, dat ze zoolets niet zeggen mocht over een gast, die in mUn huls vertoeft. Ik trachtte haar aan te toonen, dat ge deed wat iedeif'pelshandelaar zou doen, wat ook ik zou doen/Doch ze wilde me niet gelooven. Ze schynt me op een voetstuk te hebben gezet en ze zegt, dat ik daarop moet blUven staan. Bruce probeerde te glimlachen bU het zien van Morley's verslagenheid, toen deze het relaas van zUn onderhoud gaf. HU voelde wel, dat de vader hem van weinig nut zou zUn in het bepleiten van zUn zaak. wyi hU zoo bitter weinig afwist van den werkelUken toestand. Evenmin kon hy den manager iets vertellen, want dan zou hy daarin allen en alles moeten betrekken. HU trachtte daarna dit onderwerp niet meer aan te roeren tydens de bezoeken van Morley. Doch de nadenkende houding van den ouden man, de afwezigheid van de oude joviale manier van doen, zeiden aan Bruce, dat hy gekweld werd. Ach, ze is maar een kind, en is nauweiyfcs een maand in het land, mompelde hy. En nu werpt ze zich op als een rechter inzake den pelshandel. als de Indianen, die hem achtervolgen. willen dooden, snellen de Morley's hulp.) 2000 Werkloozen zyn bü een betooglng te Lublin (Polen) in botsing gekomen met de politie. Een persoon is gedood, eenlge anderen zUn gewond. ZU bleef even in de deuropening staan en keek hem aan, niet als verlangde ze iets, of als zou ze iets hebben gehoopt, doch eerder met een soort onverschilligheid, een verlangen om niet onrechtvaardig te zUn. Terwyi ze daar wachtte, voelde Bruce plot seling de onmogeiykheid van de heele situatie. Hij had haar kunnen verteUen, wat hU had willen doen; hoe hy er naar verlangd had Winnipeg te bereiken om ontheffing te krUgen van zyn overeenkomst vóór de handelsuitrus- tlng aan hem afgezonden zou worden. Doch de werkelUke toestand maakte hem het resul taat van zUn mislukking duideLUk. De handels- uitrusting was voor hem onderweg. Steeds wiu hU nog de vertegenwoordiger van de andere maatschappU. Wanneer de uitrusting bwam moest hy deze in ontvangst nemen, er nr.ede werken, en zich van zUn verplichtigen. daarvan hU geen ontheffing had bekomen, tywUten. De werkelUke handigheid van zUn plannen 4»as de oorzaak van zUn ondergang. ZUn pose, 4ile hem van zUn succes had verzekerd, de instrumenten, waarmede hU het ware doel van zUn bezoek had verborgen, hadden hem versla gen door de vrees welke hU daardoor had opge- ,wekt. HU alleen moest de verantwoorielUkheld van dat alles dragen Iedere verklaring van de losbandigheid had echter niets uit te staan met vrUheld, omdat het begrip van orde er in ont brak. Grillparzer loopt dan even door de his torie heen: bU de volksverhuizingen, by het optreden der Longobarden in Italië, der Fran ken in Gallic, der Saksen in Brittannlë. overal hetzelfde beeld van groote gewelddadigheid, wreedheid, trouweloosheid en verraad. En ook de kracht tot daden, de volksche energie in de zen wirwar van stammen was niet groot, omdat de aandrift tot daden uit hun wildheid ont stond. Tegenover al deze stammen stelt Grillparzer de „Angll”, de Engelschen. Dezen hebben uit gemunt door flinkheid en uithoudingsvermogen. Maar hun is het nooit in de gedachte geko men, om zich superieur boven anderen te plaatsen en anderen als minderwaardig aan te zien. De stemmen al dezer geleerden klinken ders dan die der tegenwoordige leiders en ge leiden van en in het Duitsche RUk van thans en zUn er moeiiyk mede in samenklank te brengen. Het overgroote gedeelte der Duitschers wil niet naar het oude Germanendom terug. Het zUn onrijpe en onwetenschappelUk-fantasee- rende elementen, die dit wenschen en propa- geeren. Kardinaal von Faulhaber opende den aanval op het neo-Germanisme en hU zal over winnaar worden in den stryd. Trouwens, men moet de zaak ook niet al te tragisch opvatten. Het is zelfs nu en dan heel amusant naar de pogingen te schouwen, die er door de „rassisten” worden aangewend, om op grond van het rassen beginsel de Duitschers zonder onderscheid van rang en positie te bombardeeren tot een edel volk, tot een heer- schersvolk van „Nordlsch-heldlsche” afstam ming. Het is 1 ietwat al te belacheiyke resul taat derGermanomanie. ig Ben is de beroemdste klok ter wereld, zeggen de Londenaars, en ofschoon zyn roem van betrekkelUk jongen datum is, gelooven wü dat zU gelUk hebben. ZUn lied wordt dagelUks door honderdduizenden .West minster klokken” over heel de wereld meege zongen, en zyn eigen stem hebben millioenen kinderen van byna alle naties gehoord, zooals zU dag in, dag uit door den ether verspreid wordt. Big Ben zal worden schoon gemaakt; zyn „keel” zal eens worden gezuiverd, en zoo zullen Londen en de wereld hem een tydlang niet te hooren krijgen. Maar zyn plaats zal, van 1 Mei af, ingeno men worden door Big Tom. De twee klokken zUn in zekeren zin familie van elkaar, want beide zUn ontworpen door wUlen Lord Grimthorpe. Big Ben 2500, op dien dag naar Eastbourne 2000, op dien naar Brighton 1800 motorvoertuigen per uur. Tegen den avond, toen de stroom weer huis waarts keerde, steeg het verkeer op den weg van Brighton naar Londen tot ruim 3000 per uur, hetgeen wil zeggen dat dit aantal wagens een bepaald punt in een uur tUds passeerde. Dat ondanks deze bUna voorbeeldelooze druk te zich bUna geen ongelukken voorgedaan heb ben. schUnt toch wel gedeeltelUk het gevolg hiervan te zUn, dat het publiek diep onder den indruk geweest is van de minlsterieele verma ningen, en door bUaonder .goed gedrag” hoopt de voorgestelde verordeningen wat verzacht te krijgen. Het meest is daarvan besproken en becritl- seerd geworden, volgens welke zU die voor het eerst een vergunning aanvragen, voortaan een „proeve van bekwaamheid” zullen moeten af leggen. Deze navolging van een in byna alle landen van het continent bestaand voorschrift, stuit hier op veel verzet. Men vindt er iets .xm- Engelsch” in. Het breveteeren en diplomeeren voor alles-en-nog-wat is ongetwyfeld eenlgs- zins in strijd met de Engelsche mentaliteit. Maar bovendien beweert men dat het afleggen van zulke „proeven" geheel nutteloos is. Uit de officieele statistieken Immers is gebleken, dat bUna geen ongelukken veroorzaakt worden door beginnelingen, die immers uit den aard der zaak zeer voorzichtig zUn. Niet door on kunde, maar door onvoorzichtigheid komen de meeste ongelukken voor, en een ieder die een officieele proef moet afleggen, zal er wel voor waken geen roekelooze dingen te doen. Verder beroept men zich met recht er op dat in Engeland het aantal ongelukken niet grooter is dan in de meeste continentale landen, al thans niet in verhouding tot den omvang van het verkeer, en dat in Frankrijk, het eenlge I Europeesche land waar het automobilisme on- elkaar, want beide zyn wyien Lord Grimthorpe. werd genoemd naar Sir Benjamin Hall, die Minister van Openbare Werken was. toen de klok die tot grooter beroemdheid voorbestemd was dan hy zelf, gegoten werd. Big Tom is, vergeleken by zyn grooten broer, maar heel klein. HU weegt „maar” vUf ton, waartegenover Benjamin er 13 kan stellen. Hy was aanvankeiyk bestemd om in het ca rillon van twaalf klokken in den Noordeiyken toren der St. Paul’s kathedraal dienst te doen, maar door byzondere omstandigheden kreeg hU een meer gedistingeerde taak. In 1883 was een klok gegoten, die bestemd was een der sa tellieten te worden van Great Paul. Deze hangt in den Zuldelyken toren der kathedraal, en is met een gewicht van 17 ton de grootste klok van Engeland. De nleuw-gegoten klok bleek te zwaar te zUn om in den toren geheschen te worden, zoodat Big Tom die 385 17 z. 6 d. gekost had plotseling gepronfoveerd werd tot particulier secretaris van Great Paul, zyn functie heeft hy steeds voortreffelyk vervuld; slechts eenmaal is hy ..schoongemaakt”. Van 1 Mei af zal hy in de gelegenheid zyn voor de ooren der wereld te toonen waartoe hy in staat is. Laat ons hopen dat hy Big Ben geen schande zal aandoen, en dat hU de kans om carrière te maken, niet ongebruikt zal laten voorbygaan. Tot nu toe heeft hy misschien .meer geluk dan wUsheld” gehad. amuel Gard zat in den gemakkelyken leunstoel te soezen. Het was een mooie zomermorgen en de frissche opwekkende buitenlucht kwam door de open tuindeuren de huiskamer binnen. „HeerHjke lucht”, vond Samuel. „Dat deed een oud mensch goed. Je kon met plezier de bloe mengeuren opsnuiven en toekyken hoe de vlie gen over de strepen zonneschUn kropen. Een dag om te genieten. Een dag om jarig te zyn.” De oude man grinnikte zachtjes voor zich heen. Een dag om jarig te zyn! En hy wis van daag jarig! Zeventig jaar, overdacht hü, een heele tUd. Een menschenleeftUd. Nu, 1-U kon zich niet zoo heel veel verjaardagen herinneren, maar er waren er geweest, die triestlger, som berder, zelfs ongelukkiger waren dan deze dag. Voor Samuel was het leven nog al schappe- lyk geweest. Het was by heuveltjes en by beek jes gebleven en nooit had hU zich behoeven te wagen op barre gebergten, waar ook de dalen en de afgronden zooveel te dieper en gevaar- lyker zyn. Slechts eenmaal had hU gevoeld dat het le ven hard en onverbiddeiyk is. Dat was toen zUn vrouw stierf. Samen hadden zy gewerkt en opgebouwd en juist toen de tyd van het rust nemen zou beginnen, liet Maggie hem alleen. HU had er zich in geschikt, zooals een mensch zich in allerlei andere harde werkelUkheden moet schikken. Frans, zyn zoon, had hem in huls genomen en hier voelde de oude man zich heerlijk thuis. Er werd goed voor hem gezorgd. Marie en de kinderen waren hartelUk en ver troetelden hem. Te klagen had Samuel Gard niet. dat hü rigFTiuis en maar het la' Samuel haalde diep adem en genoot. Even later kwamen zy:t beide kleinkinderen Johnnie en Elsie, binnen. HU hoorde hun rappe voetjes al op het tegelpad, vóór hU hen zag. Even later kwamen ze bü hem binnenstormen. Blozende wangen, verward' haren en hun schooltasscheiy op den rug bengelend. .Dag grootma! Dag grootva!” Marie was achter haar kinderen binnenge komen. „Jongens, niet te luid, hoor! Grootva moet nadenken over zyn wensch. Heeft u el iets gevonden, vader?” Samüel glimlachte. „Och,” zei hy, „och...." „Dan nog maar langer nadenken,” j hoor. Dat is extra! Nee, e Germanomanie is in het Derde RUk I 1 een dogma geworden. Het rassenvraag- stuk wordt doorsnuffeld. Uit vergeelde archlefdocumenten worden de bewyzen voor het leerstuk gehaald, dat de Duitsche natie een edel volk is en in haar overgroot gedeelte blauw bloed in de aderen heeft en daarom trouw moet biyven aan haar „heldisch-Nordl- sche afstamming. In waarheid loopen al deze Duitsche „Mystlken des Blutes” achter de verre van wetenschappelyke theorieën van den Fran- schen graaf Goblneau, die eens de ontdekking deed, dat hU een afstammeling was van een .Nordisch-heldlsch Könlgsgeschlecht” en op deze vondst de heilsleer van de meer-waarde van een paar volken boven de andere in haast religieusen vorm baseerde. Goblneau heeft ner gens meer aanhangers gevonden dan in Duitschland. waar, ook onder Invloed der Duit sche vereenigingsmanie. talrijke „Goblneauge- sellschaften” werden gesticht, die nu met Teu- toonschen furor zich op de rassologie wierpen. Later maakte de Engelsche admiraalszoon en schoonzoon van Richard Wagner, Houston Steward Chamberlain, ten behoeve van het Duitsche volk, aanspraak op de superioriteits- theorie. Het Derde RUk maakte van deze theo rie een staatsdogma. Duitsche, nog onbevooroordeelde geleerden Uit de jaren vóór 1914 verklaren echter allen, dat er nooit een „Germaansche natie” heeft bestaan, dat er alleen stammen waren met by- sondere namen (Vandalen. Sueviërs enzoo- voorts) en zelfs Nietzsche, die thans weer zoo wordt opgepoetst, ofschoon hy in zyn boeken de Duitschers op alle mogelijke wüzen belee- dlgt. constateert, dat niet alleen het woord woord berust. Tacitus, die zelde. dat het woord „Germania” slechts een „vocabulum recens" was en slechts ter aan duiding diende van een ondergeschikten stam. Het ééne Germaansche ras is slechts hersen schimmige wijsheid van lustig er op los fan- taseerende partUgeleerden van nu. In waarheid bestaan er alleen gemengde rassen, wat vooral voor de Pruisen geldt, in wier aderen een groot percentage Slavisch bloed stroomt. Zelfs de Uzeren Kanselier Bismarck was van meening. dat uit deze vermenging van bloed juist een volk was ontstaan, zeer geschikt tot staats vorming en staatsconservatisme, karaktertrek ken trouwens aller .JBorussen”. Negentig jaren geleden heeft Grillparzer zich in zyn „Historische und politlsche Studiën” met dit vraagstuk bezig gehouden en gaat aan de hand van Tacitus na, wat voor een soort menschen de Germanen zUn geweest. HU wUst er op, dat het werk van Tacitus „Qe morribus Germanorum” een roman is. Dit biykt daaruit, dat zyn schilderingen der Germanen als ge vestigde patriarchalische natie in tegenspraak zyn met die der vorige Romeinsche auteurs, vooral van Julius Caesar, den beschrVver der Clbrisch-Teutoonsche oorlogen, en van Tacitus zelf, die in zyn „Annalen” een heel ander beeld der Germanen ophangt als in zyn .roman”. Grillparzer karakteriseert het agglomeraat van stammen, die samen Germanen waren, als een „ztlgelloser, tumultuarischer, fast <iur durch Wildheid tapferer Haufen”. BU deze wilden was als bU alle wilden, de hang naar wreedheid en losbandigheid zeer groot. De bekende Italiaansche vlieger Donatl heeft Woensdagochtend op het vliegveld Mon- tecesio bU Rome met een Capronl-vliegtuig een hoogte bereikt van 15.400 M. en op die hoogte een temperatuur geregistreerd van 56 graden beneden het vriespunt. BUzonderheden over deze vlucht, welke een absoluut wereld- hoogterecord beteekent, zUn nog niet bekend. De Fransche vlieger Lemoine heeft verleden jaar een hoogte van 13.661 M. bereikt. Het Nationale verzekeringsinstituut. grootste van geheel Italië, heeft ter bevorde ring van de huwelüken en de stUging yan het geboortecyfer een speciale verzekering moge- iyk gemaakt. Volgens deze verzekering ontvangt een ver zekerde, als hy zes levende kinderen heeft, de helft terug van het verzekerde bedrag, terwyi hy voor de andere helft tot het afloopen van de verzekering geen premie behoeft te betalen. Mussolini heeft dezen maatregel van de ver- zekeringsmaatschappy zeer geprezen. Niemand heeft eenlg letsel bekomen, of schoon vader en moeder erg vermoeid zyn. We hadden al een flinken tocht achter den rug zonder de minste nachtrust, toen we by u kwamen, terwyi drie dagen noodlg waren om naar het fort terug te keeren. We hadden slechts twee sleden en twee hondenspannen. Ik.... ik vind het erger dan ik zeggen kan, dat ik u zooveel last heb veroorzaakt, zei hy in dat oogenblik was hy boos oo zichzell om de banaliteit van de opmerking. O, Bruce! riep Evelyn uit ze ging weer in den stoel zitten, terwyi haar oogen vol tranen schoten. Dat is het niet! We zouden alles willen doen u hier te houden, om u de noodlge rust te geven, opdat ge spoedig zoudt herstellen. Dat is het niet. Doch waarom zyt ge na alles wat er reeds was voorgevallen weg- geloopen, zonder de minste verklaring van uw gedrag? Al het andere werd er zooveel erger door, Bruce, zoo ondenkbaar, zoo onvergeef- lyk! Ziet ge dat niet in? Waart ge maar hier gebleven, er zou zich wel een gelegenheid hebben voorgedaan om excuus te maken, hadt ge maar gezegd, wat ge ginds gezegd hebt toen ge van aangezicht tot aangezicht tegen over den dood stond. Dan had ik willen trach ten om alles te vergeven en alles te begrijpen. Doch wegloopen, tersluiks ons bestelen! O, Bruce! Dat kan ik nimmer vergeten! zy stond op en verdween door de deur. Evelynl riep hy. lachte Marie vrooiyk, „maar zal ik u eens een geheimpje vertel- j len? Dat heeft niets met uw wensch te maken, Frans en ik hebben er over gedacht, dat u het hier zoo gezellig vindt en daarom hebben we.... nou, bent u niet nieuwsgierig?.... we hebben dit huis aangekocht. Dan zyn we met een van het huurbetalen af en bovendien heeft u de zekerheid dat u hier altyd kunt blUven. Een pracht idee, vindt u niet?” Wat had ze gezegd? Samuel zag opeens de zon achter de wol ken schuil gaan. Het werd stil in de kamer. Met moeite hield hy zich goed. „Zoo.” zei hy langzaam, „zoo!” „O, ik dacht wel dat u het heeriyk zou vin den,” zei Marie enthousiast. „En nu moet u maar goed nadenken over uw wensch. Weet u al wat het zal worden?" Samuel schraapte zUn keel. „Och,” antwoordde hy dapper, „wat zal ik zeggen? Jullie zorgen zoo goed voor me Nee ik geloof niet dat ik ook maar iets te wen schen heb.” zon niet in het water kan zien schynen, dan slaat u de plank mis. HU gunde den slovenden menschen hun eenen vrUen dag van harte. Maar het lawaai kon hU niet verdragen. Het schetterde in zyn ooren en maakte hem suf. Er moest eens een eind aan komen, meende Samuel en op dezen dag bestond die mogeiyk- heid. Frans en Marie hadden hem gezegd dat hU iets voor zyn verjaardag mocht wenschen. Sprookjesachtig, het deed hem denken aan dui- zend-en-een nacht! Doch Samuel bleef met zyn voeten op de aarde. Hier werd hem een kans geboden. Had hy niet vaak terug verlangd naar het huis waar Maggie en hy hun Ikngsten tUd ge sleten hadden? Waarom zou hy niet wenschen daar mocht wonen? Het was een klei- lang niet zoo ^eriefeiyk als dit, rustig aan den zoom van het bosch. Er waren geen drukke wegen en geen la waaiende auto’s. Samuel glimlachte. De «’ag leek hem nog mooier te worden. Ja, dat zou hy aan Frans en Marie vragen. Het zou hem niet veel be hoeven te kosten. En ze begrepen ook wel dat hU niet heenging, omdat hU het by hen niet gezellig vond. op dit blad zyn Ingevolge de verzekerlngavoorwaarden tegen by levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door f bij een ongeval met f O Cfl by verlies van een hand f 1 oU verlies van een Cfl by een breuk van jtfi by verlies van *n ongevallen verzekerd voor een der volgenae ultkeerlngen f verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen f t doodeiyken afloop een voet of een oog f A duim of wysvlnger ézl/s“been of arm f ffU»— anderen vinger Maar.... er was zat. Het huis was van de stad. Het was er vrU en zonnig, maar de breede, drukke verkeersweg die er langs liep, vergalde hem vaak zyn sluimeruurtjes. Vooral Zondags. Want dan liet de groote stad als het ware de sluizen open en spuide haar Inwoners langs de groote wegen naar bulten, naar de hei. de zee. de boeschen. Al wat dan kon. trok per fiets of per wagen, met een motorfiets of met een auto de muffe straten uit. BU drommen zag Samuel ze voorbytrekke. Bellend, toete rend, zingend! Als een lawaaiige volksverhui zing. Als u denkt, dat Samuel i meer bezitten na zooveel lange jaren alleen te zyn geweest. De benauwing, veroorzaakt door het hope- looze van den toestand, drukte hem zoowel physiek als geesteiyk zeer zwaar. ZUn hoofd zonk achterover, hy sloot de oogen. terwyi Evelyn naar beneden ging. Toen Bruce wederom de oogen opende was het donkerHU was alleen. Dagen verliepen, langzaam en eindeloos; althans, dit scheen Brace zoo toe. Mevrouw Morley, die thans weer geheel hersteld was van de physieke vermoeienissen, veroorzaakt door de dagenlange tochten en, het verbluf i>U de kampvuren, kwam Bruce meermalen in zUn kamer opzoeken. Ook Morley kwam aikwyis bU Bruce, steeds joviaal, biy en opgewekt, er op dat hy iets zou doen voor comfort, en verliet den jongen man slechts dón. wanneer zUn vrouw eenige rust voor haar patiënt opeischte. De strUdbyi is begraven tot ge in staat zyt ze weer op te nemen, oude kameraad, zei de manager op zekeren dag. Het mes van dien ouden gek was zeker in m’n hart terecht geko men, wanneer gü het niet in uw schouder hadt opgevangen, weet ge. De post is van u. met alles wat ik heb en zoodra u zich weer goed gevoelt zullen we samen er op uittrekken om de pelsen op te koopen. hè? Dat is net mooiste van den pelshandel. We kunnen elkander naar wensch bekampen en toch de beste vrienden biyven. Doch, ik waarschuw je, m’n jongen Ge zult het spel verliezen. Er is nooit Iemand geweest, die voor langen tyd de Hudson’s Bay achteruit beeft kunnen zetten, en het la nog

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1934 | | pagina 17