Repetitie te Oberammergau
M
PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND
u&fiaal oan den dag
B
GESPREKKEN MET DE
SPELERS
Het Geheim van
het open Raam
EEN TIP-TOP "TIP”!
"Vorige week voor zaken In
Engeland geweest. Ik naar
Epsom, naarde paardenrenneh.
En In het restaurant direct zoo’n
tlp-top kerel naar me toe. ’’Tip,
Sir?’* vroeg hij. Top, zei Ik,
geef mij een tip.
WOENSDAG 18 APRIL 1934
Een haar
Leerstoel voor humor
De oudste Grieksche
papyrus
President Lebrun als
Een talengenie
peetoom
Twaalf nationale
Nieuw soort sidderaal
m
n
Zeven kleuren, drie
stijlen
Beruchte woestijn-
roover gearresteerd
Detective-verhaal dooi
ANTHONIE GILBERT
r
par
ken in Japan
Dikwijls brengt een
vrouw of moeder een van
de spelers eten en
drinken op de
repetitie
De „geheimzinnige berg**
in Britsch Columbia
Onaangename erva
ringen voor vader Zwink
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
bezorgde
men
een
(Wordt vervolgd).
e
P
T
Hoe lang ik daar gelegen heb weet Ik niet.
Maar plots hoorde ik een motorrijwiel in mijn
nabijheid stoppen en op 't welfde oogenblik
beurden een paar agenten van de Weensche
motorpolitie mij p en transporteerden mij in
het zfjspanwngentje. Allicht had de veekoopman
de politie gewaarschuwd.
Na een rit van ongeveer een half uur arri
veerde ik weer in mijn kosthuis, het politie
bureau, waarop ik onmiddebjk door den chef
van dienst aan een verhoor werd onderworpen
en gewezen werd op het dwaze van mijn daad.
W
K
d<
haalde,
bijna
Burgoyne heeft nieuwe gordijnen in de billo-
theek groote donkere tapijten hangen daar
erg mooi geloof ik, maar ze maken de kamer
1
pp
op
Ve
in
Ke
ke
vo
mi
vc
K
kc
h
D
V.
b
«i
alle
grij]
Zijn
wipt
de 1
oogj
Hee.
vont
D
mee
te li
„V<x
In
voor
broe
een
sche
haar
ter 1
piek
M<
Moet
tuur!
ging
hl] i
drag
een
nach
tafel
broo
De
«uik<
den
was
Ke
met
dekt
ren 1
alle
smas
protx
Kees
uit. 1
«ien
Vast
af te
bakk
ker.
om d
hU n
Zo<
Kees
ging.
Na
baast
bes to
groot
het
Booal
daan
Dal
dadel
hoor,
De
geste
Potje
maar
Wa
Rodac
•en a
au
Als de herfst over de met sneeuw bedekte
toppen der Waddington-bergen ligt, zal men
niet meer spreken van „Geheimzinnigen Berg”.
De Norman Watson-expeditie, welke tot nog toe
de meeste onderzoekingen in dit gebeid deed,
zal met de nieuwste middelen de steenachtige
kust haar geheimen ontrukken. De Waddington-
berg Is meer dan 5000 Meter hoog, hooger dus
dan eenlge top van het Canadeesch gebergte-
Omstreeks 1800 wilde een moedig pionier, Alfred
Waddington, een weg over den bergketen zoe
ken. Hij toog moedig aan het werk, doch de
weg werd nooit gelegd. Hij self beleefde slechts,
dat de hoogtetop van den berg naar hem werd
genoemd. Men vergat den bergweg en den berg
zelf, zoodat de Canadeesche bergbeklimmer Don
Munday den top opnieuw ging ontdekken en
met eenlge helpers de eigenlijke ligging in 1926
kartegraphisch vastlegde. Aan de zijde yan den
Pacific liep de berg steil af. Pogingen om den
„Geheimzinnigen Berg” vanuit het Westen te
veroveren, moesten bij voorbaat als vruchteloos
worden beschouwd. Drie jaar geleden naderde
Sir Norman Watson hem dicht, vanuit de Oost
zijde. Met uitvoerig studiemateriaal keerde hij
terug. Nu in 1934, heeft men de menschen en
het geld tezamen gekregen om onder leiding
van vroegere Hlmalaya-beklimmers de bestij
ging te wagen. Men wil evenwel niet alleen den
hoogsten top bereiken, doch het Waddington-
project verwerkelijken, dus den weg aanleggen.
Niet te zoet, niet te straf,
net goed!
BOOTZ
toen ze een nieuwe volle kom vrij onzacht voor
Zacha had neergezet, „begin ik te gelooven da»
u die zélf er in doet, m'sjeut”
bracht Zacha er uit, maar zy
en opdracht had gegeven hem direct te bellen
als ik gevonden was.
Voorts vertelde hij mU namens den hoofd
commissaris van politie, dat ik niet vervolgd zou
worden en wat hem betrof morgen aan den dag
naar Marokko mocht vliegen. Ik vergoot een
stroom tranen van biydschap en had lust den
inspecteur om den hals te vliegen.
wat allicht nog wel eens dienst zal doen, wierp
hy In de voorraadkamer van zyn herinnering
het beeld van dat typische kleine bezoekstertje
op dien zwoelen middag, en was zoodoende
later toen de publieke opinie er belang In be
gon te stellen, In staat dien indruk aan de
nolltle weer te geven.
De meest geliefde peetoom In Frankrijk Is
president Albert Lebrun. Hy heeft reeds 497
peetkinderen en verwacht wordt dat hy by zyn
aftreden in Mei 1939 meer dan 1500 peetkin
deren zal hebben.
Niet iedere baby kan den president als peet
oom hebben. Hy of zy moet minstens het acht
ste levende kind uit een familie en van zuiver
Fransche nationaliteit zyn. De maatschappeiyke
positie van de ouders, plaats van inwoning of
godsdienst zijn evenwel geen bezwaar. Het ma
ken van den staatspresident tot peetoom is in
gesteld tijdens den oorlog door Poincaré.
Gaston Doumergue, de huidige premier, Is
peetoom van meer dan duizend kinderen.
De Amerikaansche Mark Twaln-vereenlging
heeft besloten, ter eere van den beroemden
humorist een leerstoel voor internationalen
humor te doen stichten. Deze leerstoel zal een
internationaal karakter hebben en van jaar tot
Jaar door een professor uit een ander land be
zet worden. De eerste lezingen worden dezen
zomer gehouden aan de universltelt van Mis
souri.
Ondertusschen had 8cott Egerton het station
bereikt en z’n bespiegelingen over Ascher's
huishouden beëindigd. HU was reeds met zyn
gedachten by iets van veel directer belang,
maar, evenals een vrouw In haar prullemandje
soms vel pen strookje zijde of satijn opbergt,
„O, Ja, Sir Hector, zooveel als Ik zelf
wensch. Ik ben de heele week by lady Miltown
in de South Street geweest die heeft een
erg mooi huls. Miss Penberthy heeft mij daar
aanbevolen....** Ofschoon zij al dien tyd haar
blik op het vloerkleed hield gevestigd, had ze
toch kans gezien de uitdrukking van zUn ge
zicht even te bestudeeren. Nu ging ze op die
zelfde nederige, nerveuze wyze door: „Dan la
er nog Mrs. Freeman, die woont In Chelsea.**
Ascher stak zyn hand uit en krabbelde den
naam op het blad papier.
„Freeman? Die ken Ik. Die kan ons vandaag
of morgen wel te pas komen. En? Ben je nog
geweest naar het huis van Mr. Burgoyne?”
„Daar Is voor de eerste maanden nog heel
wat werk, air Hector,** viel Hj hem bU. Mn
*t Was niet duur, een halve
shilling. Of Ik gewonnen heb?
Man, Ik heb heelemaal niet
gewed I Oööö, die tip? Dat
was *n TIP van BOOTZ I
de ik reeds uit myn hoofd, toen ik pas 10 Jaar
was,” zegt hU. In geheel Oberammergau is
er onder de opgroeiende jongelingen niet één,
wiens hartewensch niet de Johannes-rol is.
zyn
Zeer ver-
hem.
in het
Lang.
„Opstan-
aehuldlging dan een lekken band, die hen ge
noodzaakt had. enkele uren In een restaurant
te wachten.
Zelfs het dienstmeisje had daar weinig geloof
aan gehecht.
Pleegdochter, voogd, secretaris en verschillende
bedienden, van beider kunne, vormden het huis
houden, ten tyde van deze tragedie. Daar kwam
nog by Ascher'a steno-typiste, die te Chancel-
bury woonde en lederen morgen en avond drie
kilometer naar en van het kantoor te voet af
legde. zy kon met recht beschouwd worden als
een van Ascher’s unieke aanwinsten, omdat zy
tot het zeldzame soort typisten behoorde, die
smaak en Intelligentie, vrouweiyke charme en
wellevendheid weten te combineeren aan dc
onvermoeibaarheid en de accuratesse van een
machine, ZU was misschien een of twee jaar
ouder dan Newnham, een verbazend flinke
vrouw, met een by na manneiyk georiën teerden
levenskijk zooals weinig vrouwen weten te be
reiken. Zelfs haar stem en haar lach waren
diep, meer van een man dan van een vrouw. Ze
zag er steeds eenvoudig, maar goedgekleed uit
in een manteloostuum, dat door een kleermaker
in strakke UJnen waa geknipt.
toen hem
Reeds als
Te Londen Is, vrijwel onopgemerkt, Herbert
Winstone gestorven, die een der grootste talen
genieën was, die de wereld ooit heeft voort
gebracht. Hij stamde uit een armoedig milieu
en leerde verschillende talen beheerschen,
doordat hy werkzaam was als keliner. Een
Chinees, die door hem werd aangesproken in
de taal van het Hemelsche RUk, ontdekte hem.
Toen hy zesentwintig talen beheerachte, kreeg
Wins tone een rVksbetrekking. Hy studeerde
echter viytig door en op het eind van zyn
leven beheerschte hU niet minder dan negen-
en-vyftlg talen in woord en geschrift. Herbert
Wlnstone is slechts acht-en-veertig jaar oud
geworden.
haar In de ruime en Imposante
liet, welke Hector Ascher's beroemde
herbergde, was zyn gezicht even
onverstoorbaar als steeds. Dit zeer groote ver
trek had die bekende geheimzinnige hoedanig
heid, welke men sfeer noemt. BU de zeldzame
gelegenheden dat het journalisten vergund werd
In het Museum binnen te treden, (want zoo
noemde men het huis In het dorp) namen de
Interviewers In deze zaal plaats. Het groote
en Indrukwekkende voorkomen ervan, bereikte
steeds het wonderiyk effect, dat elk teveel aan
gemoedsbeweging onmlddeliyk getemperd went
Men Is dezer dagen gereed gekomen met het
herstellingswerk aan den Augsburgerdom. Als
leder Gothisch bouwwerk had ook deze Augs-
burger Ulrichsmünster bijzonder veel van ver-
weering te lyden: men restaureerde het eerst
de plekken, die het meest In gevaar verkeer
den en waar zelfs de kans op Instorting groot
was.
Het herstel van het binnenste der kerk ver
oorzaakte echter niet alleen technische maar
ook artistieke moeilijkheden. Hier kwam de
oude strijdvraag op den vóórgrond: restauree-
ren of conserveeren? Na lang over en weer ge
praat, besloot men In dit geval tot het laatste
over te gaan. Maar nu moest men ur. zoeken,
wat eigeniyk voor verduurzamlng In aanmer
king kwam. In de veertiende eeuw had
de kerk Ingericht, maar sindsdien had men zes
keer over de oorspronkeiyke kleur heengestre-
ken. Deze zes streken, behoorende tot drie styi-
perioden, moesten worden weggevaagd. Daarna
conserveerde men het oorspronkeiyke schilder
werk, zoodat de kerk er nu van binnen uitziet,
zooals zy zes eeuwen geleden deed.
dringen, vooral ’daar Paula voor hem
Uitgesproken minachtli
AanvankelUk hadljU niet de mlnsjé aan
dacht geschonken aan verstandhouding tua-
achen Paula en den JongefT Newnham. HU vond
bet jongmensch leer vrijmoedig In z’n optreden.
Daar Newnham zich echter dezelfde vryheden
tegenover misa Marlowne veroorloofde, bleef hy
vry van elke verdenking.
Totdat Sir Hector op een kwaden dag naar
Londen vertrok en by zyn aankomst het huls
Jeeg vond. Eerst laat in den avond kwamen de
belde zondaars terug, met «een andere veront-
De Japansehe regeering heeft besloten tot den
aanleg van twaalf nationale parken, waarvan
drie reeds in beginsel gereed zijn, te weten:
het „Mount Kirishlma-Nationalpark”. het
„Unzen-Park” en de ..Inland Sea”.
Voor vreemdelingen zal in het byzonder het
Unzen-park een soort Mekka der bewoners
van Achter-Azlë een groote attractie vor
men, daar er zich uitstekende golflinks bevin
den. heete bronnen, eersteklas hotels en vol
maakte autowegen.
„Inland Sea” is het eerste maritieme natio
nale park In Japan.
Niemand kwam ooit verder dan de zelfkant
van het leven, dat deze man hier leidde en
zoo moet het ons niet verwonderen, dat Miss
Ferris zich onmlddeliyk een beetje beduusd
gevoelde en zelfs een beetje zwak na de door
gestane vermoeienissen.
Het voorkomen van den geleerde viel noga!
tegen en zyn verbazenden roep In aanmerking
genomen, zag hU er zelfs onbeteekenend uit.
t Was een kleine man, en door een buitenge
woon knappen kleermaker uitstekend In de
kleeren gestoken1. Aan z’n linkerhand droeg hy
een enormen gouden zegelring. Z’n tameiyk
borstelige donkere baard en zwarte baardos
werden door den besten coiffeur van ParUs
verzorgd. Z’n zwarte oogen die voor lederen
vreemdeling als donkere mysterieuze steenen
waren, werden nog geheimzinniger door een
paar In goud gevatte brilleglazen met dikke
lenzen; hy had byzonder witte, keurig verzorgde
handen; s’n spreken was zacht, zonder eenlgen
nadruk en een beetje heesch.
Zelfs als hU stond, werd hy nog overscha-
duwd x door zijn omgeving. Een bezoeker kon
zich dlkwyis niet den Indruk ontveinzen, dat hU
deze gewaarwording bewust had geschapen door
de wyze, waarop hy zUn meubels had ge
plaatst. Op het eerste gezicht en vooral op een
donkeren dag. was het, als stond de kamer veel
te vol. Het groote donkere karpet scheen als be
zaaid met tafeltjes en tafels en overal langs
de muren stonden kleine standaards voor boe
ken van byzondere waarde, of schoonheid, die
even zooveel vallen waren voor onattente
dienstboden. De muren van dit tameiyk onge-
Toen Ik er over nadacht wat ik nu weer ge
daan had. kreeg ik razende spijt van mijn
dwaze daad. Waar moest Ik heen, waar zou Ik
onderdak vinden? Ik staarde den weg langs
om te zien of de veekoopman met zyn auto
misschien ergëns was blijven staan, *k zóu hem
dan achterna hollen. Maar *k zag niets. Wan
hopig liet Ik me voorover in het gras vallen.
De beruchte woestynroover Abu Jildeh, die
zeventien moorden op zyn geweten heeft, is
na een opwindende maandenlange jacht door
de woestyn, door de Engelsche politie gevangen
genomen. De politie moest allerlei listen te
baat nemen om den roover te arresteeren, die
gezworen had liever zelfmoord te plegen, dan
zich te laten vangen. Behalve de radio hadden
ook politiehonden een belangryk aandeel in de
achtervolging. Verscheidene politiebeambten
namen aan de achtervolging deel, vermomd als
Arabieren, zy slaagden er tenslotte In Abu JU-
deh en zyn metgezel Mustapha Armeet, die
eveneens verscheidene moorden op zyn gewe
ten heeft, In een hol te omsingelen- ZU namen
de politie onder vuur, doch moesten zich ten
slotte overgeven, zonder iemand te hebben ge
wond of getroffen.
y de kruisiging heb ik enkele veranderin
gen aangebracht. Vroeger hing de ge
kruisigde “met de handen aan kleine
t» r yn vriend Zacharias de Polster Is kunst-
|yI schilder. Weinigen zullen van hem ge-
^■’-•■hoord hebben, om de eenvoudige reden
dat Zacharias onder een anderen naam schil
dert en dan nog voor een spiegel- en lysten-
handel
Zacha zooals hy in het wereldje van schil
ders, beeldhouwers, schrijvers en artisten, ver-
eenigd in de kunstminnende vereeniging „De
Slof” genoemd wordt Is een handige Jongen.
HU levert op bestelling en op maat alle
gewenschte variaties op de bekende paartjes
„Zomer en Winter”, „Ouderdom en Jeugd”,
„Afscheid en Weerzien” en meer van die lieve
stelletjes aan den wand, welke het In menige
„mooie kamer” nog uithouden* tot het einde
der dagen, zyn werkeiyk goe*<le scheppingen
wachten nog altyd op koopers. Maar dat is door
eeuwen heen al zoo. geweest en het zal wel
zoo biyven ook.
Natuurlijk levert zUn werk voor den spiegel
en lystenhandel te -weinig op om fatsoeniyk
te kunnen leven, met het treurige volg dat hU
noodgedwongen önfatsoeniyk moet leven, dat
wil zeggen: dat hy dikwijls niet te eten heeft
en soms heel rare sprongen moet maken om
het wél te hebben. Het onfatsoenlijke In zyn
bestaan bepaalt zich hoofdzakelijk tot het feit,
dat er in het Quartier Latin verschillende ea-
fé’s en zaken zUn, waar Zacha nooit komt,
omdat hU er al te dikwijls geweest Is en ten
slotte meestal vergat te betalen. Dat zyn van
die kleine dingen in het leven, die men een
arm kunstenaar niet kwalijk moet nemen.
Dat hij een specialist Is In het zonder-beta-
llng-meerljden In de Metro, moet eveneens eer
der als compliment dan als ongepastheid wor
den beschouwd. (Tusschen haakjes: het laat
hem overigens totaal onverschillig, hoe het be
schouwd wordt!)
HU tracht op alle mogeiyke en onmogeiyke
manieren zQn voordeel te doen hy moet
het wel doen, want ik zeide reeds: Zacha Is
kunstschilder, en dat jerklaart alles. Ook met
dat haar. Dat gebeurde nameiyk zoo:
Zacha had weer eens heel weinig geld. Iets
wat hem als een chronische kwaal aangere
kend moet worden, en hy had honger. HU
stapte dus een goedkoop restaurant binnen en
bestelde een portie erwtensoep. Ik mag hier
wel verklaren, dat hy nog juist anderhalve
franc bezat, goed voor een bord erwtensoep-
met-fool.
Zacha bestudeerde dus heel gewichtig het
beduimelde kaartje met opschrift „menu”.
,,Eén erwtensoep” kwam hy elndeiyk. toen
de Juffrouw voor de vierde maal langs kwam,
„met brood en niet zoo heet alsjeblieft.”
Toen het bestelde even later gebracht werd,
zette hU zich op zijn gemak te eten, met heel
kleine hapjes anders was de kom zoo héél
gauw leeg. Hy had dien kom al meer dan half
leeg, toen hy sjakkes! een lang haar In
de soep ontdekte.
Zacha werd woedend en timmerde driftig
met zyn lepel op den rand van de soepkom
De bedienende Juffrouw haastte zich naar hem
toe en direct viel Zacharias tegen haar uit:
„KUk u nou toch eens, juffrouw: een groot
haar in de soep. Dat is toch geen werk!”
HU hield het lange haar demonstratief In
Professor H. K. Johnson uit Cincinnati heeft
in een meer naby Michigan een nieuw soort
zoetwateraal ontdekt, die verwantschap ver
toont met de sidderalen. Zooals men weet, krUgt
men, wanneer men deze dieren aanraakt, een
electrischen schok.
De dame had ondertusschen de drie treden
beklommen en met *n bescheiden klopje, dat
volkomen In overeenstemming was met haar
ulteriyk, aandacht gevraagd voor haar per
soon. Een enorme butler deed open
„Blr Hector?” fluisterde een aenuwachtlge
fUne stem. „Ik vermoed, dat hy me verwacht.
Ik ben Miss Fsrrls.*’
De man het haar door en bracht haar in
•en keurig gemeubileerde hall, waar ze even
kon wachten. Een oogenblik later kwam hU
reeds terug.
Toen hy
kamer
bibliotheek
In den tyd van Alexander den Grooten leefde
In Memphis een Grieksche, Artemisia genaamd.
Haar familie bevond zich In geldgebrek. Zoo
juist was haar dochter overleden en lag gebal
semd In huls en nu had men de doode aan een
schuldeischer als waarborg overgelaten als
waarborg voor een leening. In Egypte was het
n.l. een gebruik, de mummies van zooeven ge
storven personen als ..pand” te gebruiken, daar
men met recht aannam, dat niemand een fa
milielid op den duur In vreemde handen en on
begraven zou laten. Maar In dit geval onttrok
zich de echtgenoot en vader eenvoudig aan zyn
plicht en ging er van door.... De papyrus nu
bevat den vloek der verontwaardigde moeder
tegen haar echtgenoot. ZU gaf het blad, opge
rold en toegebonden, In den tempel van Serapis
en daar bleef het gedurende twee duizend Jaren
liggen, tot men het in 1830 by een uitgravlng
ontdekte. Vandaar kwam het In de verzameling
der Habsburgers en draagt den naam „De vloek
van Artemisia I*
Maar wat een geluk wachtte mUhy vertel
de meteen, dat mUnheer Sidney Bey her
haalde malen was geweest om mjj te spreken
-|-^e eerste, die het repetitielokaal betreedt,
J is Maria. De spelers zitten nog aan
tafeltjes hun rollen door te lezen, want op
het tooneel In het openlucht-theater ligt nog
sneeuw. Maar binnen enkele weken worden de
repetities op het tooneel zelf gehouden. Dan
wordt het met het spelen ernst. Dikwyis wordt
urenlang gerepeteerd en het Is geen zeldzaam
heid, dat een bezorgde vrouw of moeder aan
een van de spelers eten en drinken op de
repetitie brengt.
„MUn opvatting Is sinds 1930 veranderd,"
vertelt Anny Ruts, de Maria. „Toen gaf ik
de smart weer In de uitdrukking der woorden,
maar thans zal ik dit veel meer in myn Stem
doen klinken. Vaak krijg ik brieven uit alle
werelddeelen met de vraag, hoe Ik my de moe
der van Christus voorstel, als goddeiyk of
als menschelUk wezen. Ik zie In haar In de
eerste plaats de Mo eder, een moeder, die de
hoogste genade mocht beleven, die ooit
Vrouw ten deel Is gevallen....**
Hans Zwink, de Judas-vertolker, repe
teert byzonder viytlg, want het Is de eerste
keer, dat hy deze gewichtige en dramatische
rol zal spelen. ZUn haar Is al flink lang ge
groeid en hy doet veel moeite om zich een
echten „Judas-blik” eigen te maken. Het ver-
verelscht veel oefening,” vertelt hy, „om de
stem zoo krachtig te maken, dat deze op
70 meter afstand tot aan de achterste plaat
sen van het theater doordringt. Maar Ik heb
flink geoefend. Mijn stem heeft al veel grooter
draagkracht gekregen. En de tekst? die
geeft my geen moeiiykheden, Ik ben er als het
ware ,4n geboren”, want mVn vader, de be
roemde Judas van de Passle-spelen 18901900
en 1910, wilde juist op de generale repetitie in
1890 met zyn vertolking beginnen,
myn geboorte werd medegedeeld.
kleine Jongen kende Ik zyn rol uit het hoofd.
Nu ben ik wel nieuwsgierig, of het my precies
zoo zal gaan als mUn vader. Vaak hebben
opgewonden bezoekers hem na het spel opge
wacht, om den „gemeenen verrader” af te ros
sen. Menigmaal kwam hy bont en blauw ge
slagen thuis....**
Ook Johannes, Willy Blerllng speelt
gyn rol voor den eersten keer. ZUn haar hangt
in lange, blonde lokken op zyn schouders en
kenmerkt hem reeds op straat als den Jongen
lievelingsapostel. Ook voor hem Is de tekst niet
moeliyk, „want de woorden van deze rol ken-
wone vertrek waren één schitterend goud. dat
op een heeften middag als deze een tameiyk
schril effect gaf. maar In den winter, met z’n
getemperde glanzen een byzondere jfcer van
warmte gaf aan een kamer, die op het Noorden
uitzag en waar zelden de zon In scheen.
Miss Ferris kwam met vlugge passen naar
binnen, stak een der In de goedkoope hand
schoenen gestoken handen uit en nam den
stoel, dien Ascher haar had aangewezen.
,.Ah, Miss Ferris. Hoe staan de saken?” Z’n
glimlach liet een rU welverzorgde tanden zien.
„Moeten er eten laatsten tyd nogal wat gordynen
worden gerepareerd?"
zy sprak zacht, maar een beetje haastig,
alsof zy wel bemerkte, hoe hy goedmoedig tot
haar afdaalde, door zooveel belang te stellen
in haar schoonmaak-bezlgheden.
„O, ja, Sir Hector, zooveel
Om aan het aanzieniyk vermogen van tante
Honoria’s erfenis te komen, trachtte sir Hector
het meisje voor zich te winnen. Reeds zes jaar
lang hield hU haar In z’n macht. Aanvankelyk
had hy niet de minste vrees, dat zoowel haar
buitengewone schoonheid als haar erfenis hem
•ouden ontgaan. Nu Paula echter ovm ^enkele
Mn zUn voogdyschap zou kunnen onttrekken,
trachtte hU haar tot allen prUs zUn win op te
---1n.,.1.-steeds een
Ing aan den dag
by niet de
C Van 1 tot t Juni a.s. organiseeren C
5 «4/ voor onze lezer» een premiereis c
X naar de wereldberoemde Pa»siespelen
C te Oberammergau, met daaraan ver-
g bonden uitstapjes in de prachtige J
Beiersche Alpen.
C De termijn voor inschrijving is nog
niet gesloten. Kventueele deelnemers o
S vragen echter ten spoedigste nadere X
g inlichtingen aan het bureau van dit g
r blad, afdeeling Reis Oberammergau, g
hy alweer over de
helft was, viel zyn
oog op het haar.
HU zag even om
zich heen, maar
de aanwezigen
hadden schyn-
baar alleen maar
oeder, Ik ga naar de graflegging!”
„Eet dan tenminste nog een hapje,
voor Je weggaat I”
„Neen. neen. Ik heb geen tyd meer. De re-
petitie begint
Zulke gesprekken hoort men lederen avond
te Oberammergau.
Wanneer de duisternis de bergtoppen omhult
en de avondklokken luldgn, dan gaan de huis
deuren open en stroomen de bewoners van
Oberammergau van alle kanten naar de repe
titie van het Passie-spel.
150 menschen repeteeren eiken avond in
drie zalen. In de school worden de zangrepeti
ties gehouden, In het repetitle-theater speelt
het Passle-orkest; In het steller van den regis
seur Georg Lang komen de Passle-spelers
bijeen.
De zang-repetities zyn byzonder belangryk,
want den zangers van Oberammergau, die
wereldbekend zUn om hun prachtige en ge
schoolde stemmen, wacht een groote taak.
Vóór elk spel wordt een H. MIs opgedragen, ty-
dens welke het kerkkoor zingt. Daarby komt,
dat dezen keer een musicaal debuut aan de
eerste opvoering van het Passie-spel verbonden
is: de componist van de JECreuzesschule”, prof.
Wilhelm Müller, heeft een plechtige Jublleum-
Passle-mls geschreven, die *t Jubileumjaar 1934
voor de muziekliefhebbers nog aantrekkeiykei
•al maken. Maar ook de musici hebben geen
gemakkeiyke taak. De Passie-muziek van
Rochus Dedler is uitgesproken Rococomuzlek,
die een zeer grondig instudeeren van haar
bekooriyke melodieën vereischt. Men heeft
Dedler den Mozart” van Oberammergau” ge
noemd, verheven en llefeiyk als de werken van
Mozart is ook Dedler's Passie-muziek.
In het atelier verwacht de regisseur zyn
spelers.
„Hoewel wij het Passie-spel pas vier jaar ge
leden hebben opgevoerd, moet er toch veel
veranderd worden. Niet alleen moet de ensce-
neering worden verbeterd, maar ook van m'n
spelers verlang ik de grootste toewyding en een
groeiende verlnneriyklng. lederen keer wan
neer zy op de repetitie komen, moeten zy
„beter” spelen,” zoo vertelt Georg Lang.
gezondheid
moeiend zUn
„WU bevinden
Passie -gebeuren,”
Verleden week
ding” en eten
zoo donker, alsof er altyd een onweer int de
lucht hangt"
Weer liet Ascher zyn tanden zien.
„Des te beter,’’ antwoordde hy. „Een
bibliotheek kan niet donker genoeg zijn. Miss
Ferris.”
„Dat ben Ik volkomen met u eens," gaf zUn
geheimzinnige bezoekster op emstigen toon toe.
„En hier heb Ik Iets, dat ik u kwam bren
gen....’* Uit haar groote tasch haalde zU een
klein langwerpig pakje, dat erg netjes was in
gepakt. Er stond op geschreven: „Miss Ferris.
39 Charlton Row, S/W 1." Dit overhandigde
zU hem en ze volgde met een merkwaardig
schranderen blik de-zenuwachtige haast, waar
mede hy het opende. Op het eerste gezicht
scheen de Inhoud echter tameiyk prozaïsch,
een erg versleten band van een half in leer
gebonden boek, waarvan de bladzyden alle op
de hoeken waren omgevouwen ot uitgerafeld
met allerlei vlekken op het leer en een ver
geelde kleur In het papier. Maar de druk zou
een expert hebben doen watertanden. Ascher
hield het boek op zyn beide handen, hy keek
afwezig voor zich uit. ZUn lichaam stond ge
spannen van een woordelooze vreugde. Ten
slotte wendde hy zich tot de kleine naaister.
JHadt u er veel moeite mee?”
„Toppunt!” bracht Zacha er uit, maar zy
was al verdwenen.
HU lepelde nu snel zyn soep op en bedacht
dat hy In dit restaurant wel niet meer zou
terugkomen. BU de laatste hapjes werd hy op
den schouder getikt en een mager heertje met
waterige oogjes sprak:
.Pardon, maar mag Ik u eens Iets vragen?"
„Ga uw gang,” antwoordde Zacha en veegde
zyn mond af.
Het heertje lachte, gaf een knipoogje nar
bet haar en vroeg:
Ja dat haar al vry?”
de hoogte en zag de juffrouw daarby verre van
vrlendeiyk aan. zy mompelde een excuus.
M’sjeu kreeg natuuriyk een andere portie.
Zacha deponeerde het haar op tafel en dacht
by zich zelf: .JZie zoo, dat Is ten minste ander
halve kom voor hetzelfde geld....”
De juffrouw verscheen met een nieuwe kom
en Zacha begon weer rustig te eten. Maar toen
I
Interesse voor hun borden, niemand lette op
hem. En Zacha sleepte het haar weer In de
soep....
„Juffrouw," klonk het even later, „Juffrouw!”
en de gedienstige haastte zich weer naar hem
toe. één en al vraagteeken.
„Blijft dat soms zoo,” vroeg Zacha veront
waardigd en toonde ten tweede male een lang
haar, „ik begin nou werkeiyk te gelooven....-
Wat hy geloofde, interesseerde de juffrouw
schynbaar heelemaal niet, want met een hoofd
als een biet griste ze de kom weg en verdween
er mee.
„Als er nou weer een haar in zit,” zei ze.
t 11 1 *1 op dit blad zyn Ingevolge de versekcringsvoorwsanlen tegen f by levenslange geheele ongeschiktheid Ut werken door f een ongeval met f by verlies van een hand f 1 OC oy verlies van een Cfl bij een breuk van by verlies van *n
AllC UDOflïlC S ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeertngen f Jvvlf. verlies van belde armen, belde beenen ot belde oogen J doodeiy ken afloop een voet ot een oog f A A duim ot wysvlnger f «/(/«"been ot arms anderen vinger
De Christus vertolker waagt
voor zyn rol
de repetietles voor
ons reeds midden 1
vertelt Alois
hebben wy de
„Oiyfberg” gerepeteerd. Van
daag zyn de ..grafwachters en de opstanding”
aan de beurt. De volgende week komt de „Gang
naar Jerusalem”. Ik ben lederen dag verschei
dene uren op de repetitie. Zoodra men op
het open tooneel van het theater kan spelen,
beginnen de repetities aan het kruis. Deze
zyn zeer vermoeiend. Ofschoon de krulslgings-
scène by de cpvoenng-zelf 28 minuten duurt,
is dit by de repetities natuuriyk veel langer.
Voor het oprichten van het kruis worden al
leen maar betrouwbare menschen gekozen,
want wanneer er maar een kleinigheid aan de
wyze van oprichting zou haperen, dan zou
ik met het kruis kunnen vallen en misschien
het leven er by Inschieten. Wanneer men voor
de eerste maal „gekruisigd” wordt, krUgt men
een eigenaardig gevoel, dat men even moet
overwinnen. Want zoodra de machinerieën on
der den vloer van het tooneel In werking tre
den, heft het kruis zich omhoog en men heeft
dan een gewaarwording, alsof men in de toe-
schouwersrulmte terecht komt. Ook aan het
hangen aan het kruis op een hoogte van 3,5
meter, moet men eerst weer wennen. Ik weet,
dat menig Christus-vertolker duizelig is ge
worden, wanneer hy vanuit deze hoogte naar
beneden keek. Armen en beenen worden al
gauw gevoelloos en zyn als het ware afgestor
ven. Dat geeft byzondere moeiiykheden, want
tusschen de afname van het kruis en mUn
weerverschynen op het tooneel mag slechte
1J5 minuut voorbijgaan.
..Het ergste, waarover alle Christus-vertolkers
klaagden, is de koude aan het kruis. TUdens
het nagelen ligt men onder een glazen dak.
waar het zeer warm Is. Maar het opgerichte
kruis staat op zulk een hoogte, dat het thea
ter geen bescherming meer biedt. De koude
bergwind waalt scherp en snydend om het
slechts met tricot en lendendoek bedekte
lichaam. Het Is dan ook geen wonder, dat de
Christusvertolker een gedeelte van zyn leven
voor zUn rol opoffert. De grootste lichame-
lyke inspanning van de krulslglngsscéne voel
Ik nauweiyks. Ja, Ik zou byna zeggen, hoe
grootere llchameiyke Inspanning, des te beter
het spel! Het kruis, dat Ik moet dragen. Is zeer
zwaar. Het weegt byna 100 K G. Ook dat moet
worden geoefend.
dwarsriemen. Ik heb nu riemen overlangs Inge
voerd. Hierdoor is het mogeiyk, dat het lichaam
na den dood als het ware krachteloos Ineen
zakt. Daardoor wordt het effect van deze scène
verhoogd.
„De vroegere Christus-vertolkers droegen on
der het tricot een metalen plaatje op de
plaats, waar de speer het hart moet treffen.
De speer, waarmede de steek wordt toege
bracht. Is reeds drie eeuwen oud en een won
derwerk van tooneelkunst. De punt wykt te
rug en laat bloed op het lichaam stroomen.
Nu heb ik deze metalen plaat weggelaten, om
de Illusie niet te verstoren. Het was voor mU
byna slecht afgeloopen, toen de eerste speer-
steek zonder metalen plaat werd
uitgevoerd. De „Romelnsche landsknecht",
die den steek moest volbrengen, trof
niet de juiste plaats. De punt van de
speer week niet terug, maar de speer zelf gleed
af en kwam In myn onderkaak terecht. De
hevigheid was zóó groot, dat mUn medespelers
dachten, dat myn kaak was doorboord.
„Maar ook de moordenaars, die naast
my gekruisigd worden, hebben het niet gemak-
keiyk. ZU moeten nu reeds beginnen om hun
rol lichameiyk te oefenen. Want tydens de
krulslglngsscéne moeten zy 28 minuten lang
op één been staan, wat een geweldige llcha-
meiyke inspanning Is.
..Maar wanneer ik over de repetities vertel,”
zoo eindigt „Christus” „mag ik ook
myn ezeltje niet vergeten, dat my naar Jeru
salem brengt. Vroeger was het een ezel uit
Unterammergau, maar tegenwoordig moet het
uit Zuld-Tirol komen. Het moet steeds een
braaf en gewillig dier zUn. opdat den kinderen,
die met den intocht meedoen, niets overkomt.
MUn vorig ezeltje, dat Ik uit Bozen
was zóó zwak en ondervoed, dat het
onder my bezweek. Toen heb Ik het net zoo
lang met mais gevoed, tot het sterk en wel
gedaan was. Het heeft my by elke opvoering
heel gewillig over het tooneel gedragen. Ook
dat moet geoefend wordén en het is niet een
van de gemakkeiykste scènes....”