Repetitie te Oberammergau M PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND u&fiaal oan den dag B GESPREKKEN MET DE SPELERS Het Geheim van het open Raam EEN TIP-TOP "TIP”! "Vorige week voor zaken In Engeland geweest. Ik naar Epsom, naarde paardenrenneh. En In het restaurant direct zoo’n tlp-top kerel naar me toe. ’’Tip, Sir?’* vroeg hij. Top, zei Ik, geef mij een tip. WOENSDAG 18 APRIL 1934 Een haar Leerstoel voor humor De oudste Grieksche papyrus President Lebrun als Een talengenie peetoom Twaalf nationale Nieuw soort sidderaal m n Zeven kleuren, drie stijlen Beruchte woestijn- roover gearresteerd Detective-verhaal dooi ANTHONIE GILBERT r par ken in Japan Dikwijls brengt een vrouw of moeder een van de spelers eten en drinken op de repetitie De „geheimzinnige berg** in Britsch Columbia Onaangename erva ringen voor vader Zwink AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL bezorgde men een (Wordt vervolgd). e P T Hoe lang ik daar gelegen heb weet Ik niet. Maar plots hoorde ik een motorrijwiel in mijn nabijheid stoppen en op 't welfde oogenblik beurden een paar agenten van de Weensche motorpolitie mij p en transporteerden mij in het zfjspanwngentje. Allicht had de veekoopman de politie gewaarschuwd. Na een rit van ongeveer een half uur arri veerde ik weer in mijn kosthuis, het politie bureau, waarop ik onmiddebjk door den chef van dienst aan een verhoor werd onderworpen en gewezen werd op het dwaze van mijn daad. W K d< haalde, bijna Burgoyne heeft nieuwe gordijnen in de billo- theek groote donkere tapijten hangen daar erg mooi geloof ik, maar ze maken de kamer 1 pp op Ve in Ke ke vo mi vc K kc h D V. b «i alle grij] Zijn wipt de 1 oogj Hee. vont D mee te li „V<x In voor broe een sche haar ter 1 piek M< Moet tuur! ging hl] i drag een nach tafel broo De «uik< den was Ke met dekt ren 1 alle smas protx Kees uit. 1 «ien Vast af te bakk ker. om d hU n Zo< Kees ging. Na baast bes to groot het Booal daan Dal dadel hoor, De geste Potje maar Wa Rodac •en a au Als de herfst over de met sneeuw bedekte toppen der Waddington-bergen ligt, zal men niet meer spreken van „Geheimzinnigen Berg”. De Norman Watson-expeditie, welke tot nog toe de meeste onderzoekingen in dit gebeid deed, zal met de nieuwste middelen de steenachtige kust haar geheimen ontrukken. De Waddington- berg Is meer dan 5000 Meter hoog, hooger dus dan eenlge top van het Canadeesch gebergte- Omstreeks 1800 wilde een moedig pionier, Alfred Waddington, een weg over den bergketen zoe ken. Hij toog moedig aan het werk, doch de weg werd nooit gelegd. Hij self beleefde slechts, dat de hoogtetop van den berg naar hem werd genoemd. Men vergat den bergweg en den berg zelf, zoodat de Canadeesche bergbeklimmer Don Munday den top opnieuw ging ontdekken en met eenlge helpers de eigenlijke ligging in 1926 kartegraphisch vastlegde. Aan de zijde yan den Pacific liep de berg steil af. Pogingen om den „Geheimzinnigen Berg” vanuit het Westen te veroveren, moesten bij voorbaat als vruchteloos worden beschouwd. Drie jaar geleden naderde Sir Norman Watson hem dicht, vanuit de Oost zijde. Met uitvoerig studiemateriaal keerde hij terug. Nu in 1934, heeft men de menschen en het geld tezamen gekregen om onder leiding van vroegere Hlmalaya-beklimmers de bestij ging te wagen. Men wil evenwel niet alleen den hoogsten top bereiken, doch het Waddington- project verwerkelijken, dus den weg aanleggen. Niet te zoet, niet te straf, net goed! BOOTZ toen ze een nieuwe volle kom vrij onzacht voor Zacha had neergezet, „begin ik te gelooven da» u die zélf er in doet, m'sjeut” bracht Zacha er uit, maar zy en opdracht had gegeven hem direct te bellen als ik gevonden was. Voorts vertelde hij mU namens den hoofd commissaris van politie, dat ik niet vervolgd zou worden en wat hem betrof morgen aan den dag naar Marokko mocht vliegen. Ik vergoot een stroom tranen van biydschap en had lust den inspecteur om den hals te vliegen. wat allicht nog wel eens dienst zal doen, wierp hy In de voorraadkamer van zyn herinnering het beeld van dat typische kleine bezoekstertje op dien zwoelen middag, en was zoodoende later toen de publieke opinie er belang In be gon te stellen, In staat dien indruk aan de nolltle weer te geven. De meest geliefde peetoom In Frankrijk Is president Albert Lebrun. Hy heeft reeds 497 peetkinderen en verwacht wordt dat hy by zyn aftreden in Mei 1939 meer dan 1500 peetkin deren zal hebben. Niet iedere baby kan den president als peet oom hebben. Hy of zy moet minstens het acht ste levende kind uit een familie en van zuiver Fransche nationaliteit zyn. De maatschappeiyke positie van de ouders, plaats van inwoning of godsdienst zijn evenwel geen bezwaar. Het ma ken van den staatspresident tot peetoom is in gesteld tijdens den oorlog door Poincaré. Gaston Doumergue, de huidige premier, Is peetoom van meer dan duizend kinderen. De Amerikaansche Mark Twaln-vereenlging heeft besloten, ter eere van den beroemden humorist een leerstoel voor internationalen humor te doen stichten. Deze leerstoel zal een internationaal karakter hebben en van jaar tot Jaar door een professor uit een ander land be zet worden. De eerste lezingen worden dezen zomer gehouden aan de universltelt van Mis souri. Ondertusschen had 8cott Egerton het station bereikt en z’n bespiegelingen over Ascher's huishouden beëindigd. HU was reeds met zyn gedachten by iets van veel directer belang, maar, evenals een vrouw In haar prullemandje soms vel pen strookje zijde of satijn opbergt, „O, Ja, Sir Hector, zooveel als Ik zelf wensch. Ik ben de heele week by lady Miltown in de South Street geweest die heeft een erg mooi huls. Miss Penberthy heeft mij daar aanbevolen....** Ofschoon zij al dien tyd haar blik op het vloerkleed hield gevestigd, had ze toch kans gezien de uitdrukking van zUn ge zicht even te bestudeeren. Nu ging ze op die zelfde nederige, nerveuze wyze door: „Dan la er nog Mrs. Freeman, die woont In Chelsea.** Ascher stak zyn hand uit en krabbelde den naam op het blad papier. „Freeman? Die ken Ik. Die kan ons vandaag of morgen wel te pas komen. En? Ben je nog geweest naar het huis van Mr. Burgoyne?” „Daar Is voor de eerste maanden nog heel wat werk, air Hector,** viel Hj hem bU. Mn *t Was niet duur, een halve shilling. Of Ik gewonnen heb? Man, Ik heb heelemaal niet gewed I Oööö, die tip? Dat was *n TIP van BOOTZ I de ik reeds uit myn hoofd, toen ik pas 10 Jaar was,” zegt hU. In geheel Oberammergau is er onder de opgroeiende jongelingen niet één, wiens hartewensch niet de Johannes-rol is. zyn Zeer ver- hem. in het Lang. „Opstan- aehuldlging dan een lekken band, die hen ge noodzaakt had. enkele uren In een restaurant te wachten. Zelfs het dienstmeisje had daar weinig geloof aan gehecht. Pleegdochter, voogd, secretaris en verschillende bedienden, van beider kunne, vormden het huis houden, ten tyde van deze tragedie. Daar kwam nog by Ascher'a steno-typiste, die te Chancel- bury woonde en lederen morgen en avond drie kilometer naar en van het kantoor te voet af legde. zy kon met recht beschouwd worden als een van Ascher’s unieke aanwinsten, omdat zy tot het zeldzame soort typisten behoorde, die smaak en Intelligentie, vrouweiyke charme en wellevendheid weten te combineeren aan dc onvermoeibaarheid en de accuratesse van een machine, ZU was misschien een of twee jaar ouder dan Newnham, een verbazend flinke vrouw, met een by na manneiyk georiën teerden levenskijk zooals weinig vrouwen weten te be reiken. Zelfs haar stem en haar lach waren diep, meer van een man dan van een vrouw. Ze zag er steeds eenvoudig, maar goedgekleed uit in een manteloostuum, dat door een kleermaker in strakke UJnen waa geknipt. toen hem Reeds als Te Londen Is, vrijwel onopgemerkt, Herbert Winstone gestorven, die een der grootste talen genieën was, die de wereld ooit heeft voort gebracht. Hij stamde uit een armoedig milieu en leerde verschillende talen beheerschen, doordat hy werkzaam was als keliner. Een Chinees, die door hem werd aangesproken in de taal van het Hemelsche RUk, ontdekte hem. Toen hy zesentwintig talen beheerachte, kreeg Wins tone een rVksbetrekking. Hy studeerde echter viytig door en op het eind van zyn leven beheerschte hU niet minder dan negen- en-vyftlg talen in woord en geschrift. Herbert Wlnstone is slechts acht-en-veertig jaar oud geworden. haar In de ruime en Imposante liet, welke Hector Ascher's beroemde herbergde, was zyn gezicht even onverstoorbaar als steeds. Dit zeer groote ver trek had die bekende geheimzinnige hoedanig heid, welke men sfeer noemt. BU de zeldzame gelegenheden dat het journalisten vergund werd In het Museum binnen te treden, (want zoo noemde men het huis In het dorp) namen de Interviewers In deze zaal plaats. Het groote en Indrukwekkende voorkomen ervan, bereikte steeds het wonderiyk effect, dat elk teveel aan gemoedsbeweging onmlddeliyk getemperd went Men Is dezer dagen gereed gekomen met het herstellingswerk aan den Augsburgerdom. Als leder Gothisch bouwwerk had ook deze Augs- burger Ulrichsmünster bijzonder veel van ver- weering te lyden: men restaureerde het eerst de plekken, die het meest In gevaar verkeer den en waar zelfs de kans op Instorting groot was. Het herstel van het binnenste der kerk ver oorzaakte echter niet alleen technische maar ook artistieke moeilijkheden. Hier kwam de oude strijdvraag op den vóórgrond: restauree- ren of conserveeren? Na lang over en weer ge praat, besloot men In dit geval tot het laatste over te gaan. Maar nu moest men ur. zoeken, wat eigeniyk voor verduurzamlng In aanmer king kwam. In de veertiende eeuw had de kerk Ingericht, maar sindsdien had men zes keer over de oorspronkeiyke kleur heengestre- ken. Deze zes streken, behoorende tot drie styi- perioden, moesten worden weggevaagd. Daarna conserveerde men het oorspronkeiyke schilder werk, zoodat de kerk er nu van binnen uitziet, zooals zy zes eeuwen geleden deed. dringen, vooral ’daar Paula voor hem Uitgesproken minachtli AanvankelUk hadljU niet de mlnsjé aan dacht geschonken aan verstandhouding tua- achen Paula en den JongefT Newnham. HU vond bet jongmensch leer vrijmoedig In z’n optreden. Daar Newnham zich echter dezelfde vryheden tegenover misa Marlowne veroorloofde, bleef hy vry van elke verdenking. Totdat Sir Hector op een kwaden dag naar Londen vertrok en by zyn aankomst het huls Jeeg vond. Eerst laat in den avond kwamen de belde zondaars terug, met «een andere veront- De Japansehe regeering heeft besloten tot den aanleg van twaalf nationale parken, waarvan drie reeds in beginsel gereed zijn, te weten: het „Mount Kirishlma-Nationalpark”. het „Unzen-Park” en de ..Inland Sea”. Voor vreemdelingen zal in het byzonder het Unzen-park een soort Mekka der bewoners van Achter-Azlë een groote attractie vor men, daar er zich uitstekende golflinks bevin den. heete bronnen, eersteklas hotels en vol maakte autowegen. „Inland Sea” is het eerste maritieme natio nale park In Japan. Niemand kwam ooit verder dan de zelfkant van het leven, dat deze man hier leidde en zoo moet het ons niet verwonderen, dat Miss Ferris zich onmlddeliyk een beetje beduusd gevoelde en zelfs een beetje zwak na de door gestane vermoeienissen. Het voorkomen van den geleerde viel noga! tegen en zyn verbazenden roep In aanmerking genomen, zag hU er zelfs onbeteekenend uit. t Was een kleine man, en door een buitenge woon knappen kleermaker uitstekend In de kleeren gestoken1. Aan z’n linkerhand droeg hy een enormen gouden zegelring. Z’n tameiyk borstelige donkere baard en zwarte baardos werden door den besten coiffeur van ParUs verzorgd. Z’n zwarte oogen die voor lederen vreemdeling als donkere mysterieuze steenen waren, werden nog geheimzinniger door een paar In goud gevatte brilleglazen met dikke lenzen; hy had byzonder witte, keurig verzorgde handen; s’n spreken was zacht, zonder eenlgen nadruk en een beetje heesch. Zelfs als hU stond, werd hy nog overscha- duwd x door zijn omgeving. Een bezoeker kon zich dlkwyis niet den Indruk ontveinzen, dat hU deze gewaarwording bewust had geschapen door de wyze, waarop hy zUn meubels had ge plaatst. Op het eerste gezicht en vooral op een donkeren dag. was het, als stond de kamer veel te vol. Het groote donkere karpet scheen als be zaaid met tafeltjes en tafels en overal langs de muren stonden kleine standaards voor boe ken van byzondere waarde, of schoonheid, die even zooveel vallen waren voor onattente dienstboden. De muren van dit tameiyk onge- Toen Ik er over nadacht wat ik nu weer ge daan had. kreeg ik razende spijt van mijn dwaze daad. Waar moest Ik heen, waar zou Ik onderdak vinden? Ik staarde den weg langs om te zien of de veekoopman met zyn auto misschien ergëns was blijven staan, *k zóu hem dan achterna hollen. Maar *k zag niets. Wan hopig liet Ik me voorover in het gras vallen. De beruchte woestynroover Abu Jildeh, die zeventien moorden op zyn geweten heeft, is na een opwindende maandenlange jacht door de woestyn, door de Engelsche politie gevangen genomen. De politie moest allerlei listen te baat nemen om den roover te arresteeren, die gezworen had liever zelfmoord te plegen, dan zich te laten vangen. Behalve de radio hadden ook politiehonden een belangryk aandeel in de achtervolging. Verscheidene politiebeambten namen aan de achtervolging deel, vermomd als Arabieren, zy slaagden er tenslotte In Abu JU- deh en zyn metgezel Mustapha Armeet, die eveneens verscheidene moorden op zyn gewe ten heeft, In een hol te omsingelen- ZU namen de politie onder vuur, doch moesten zich ten slotte overgeven, zonder iemand te hebben ge wond of getroffen. y de kruisiging heb ik enkele veranderin gen aangebracht. Vroeger hing de ge kruisigde “met de handen aan kleine t» r yn vriend Zacharias de Polster Is kunst- |yI schilder. Weinigen zullen van hem ge- ^■’-•■hoord hebben, om de eenvoudige reden dat Zacharias onder een anderen naam schil dert en dan nog voor een spiegel- en lysten- handel Zacha zooals hy in het wereldje van schil ders, beeldhouwers, schrijvers en artisten, ver- eenigd in de kunstminnende vereeniging „De Slof” genoemd wordt Is een handige Jongen. HU levert op bestelling en op maat alle gewenschte variaties op de bekende paartjes „Zomer en Winter”, „Ouderdom en Jeugd”, „Afscheid en Weerzien” en meer van die lieve stelletjes aan den wand, welke het In menige „mooie kamer” nog uithouden* tot het einde der dagen, zyn werkeiyk goe*<le scheppingen wachten nog altyd op koopers. Maar dat is door eeuwen heen al zoo. geweest en het zal wel zoo biyven ook. Natuurlijk levert zUn werk voor den spiegel en lystenhandel te -weinig op om fatsoeniyk te kunnen leven, met het treurige volg dat hU noodgedwongen önfatsoeniyk moet leven, dat wil zeggen: dat hy dikwijls niet te eten heeft en soms heel rare sprongen moet maken om het wél te hebben. Het onfatsoenlijke In zyn bestaan bepaalt zich hoofdzakelijk tot het feit, dat er in het Quartier Latin verschillende ea- fé’s en zaken zUn, waar Zacha nooit komt, omdat hU er al te dikwijls geweest Is en ten slotte meestal vergat te betalen. Dat zyn van die kleine dingen in het leven, die men een arm kunstenaar niet kwalijk moet nemen. Dat hij een specialist Is In het zonder-beta- llng-meerljden In de Metro, moet eveneens eer der als compliment dan als ongepastheid wor den beschouwd. (Tusschen haakjes: het laat hem overigens totaal onverschillig, hoe het be schouwd wordt!) HU tracht op alle mogeiyke en onmogeiyke manieren zQn voordeel te doen hy moet het wel doen, want ik zeide reeds: Zacha Is kunstschilder, en dat jerklaart alles. Ook met dat haar. Dat gebeurde nameiyk zoo: Zacha had weer eens heel weinig geld. Iets wat hem als een chronische kwaal aangere kend moet worden, en hy had honger. HU stapte dus een goedkoop restaurant binnen en bestelde een portie erwtensoep. Ik mag hier wel verklaren, dat hy nog juist anderhalve franc bezat, goed voor een bord erwtensoep- met-fool. Zacha bestudeerde dus heel gewichtig het beduimelde kaartje met opschrift „menu”. ,,Eén erwtensoep” kwam hy elndeiyk. toen de Juffrouw voor de vierde maal langs kwam, „met brood en niet zoo heet alsjeblieft.” Toen het bestelde even later gebracht werd, zette hU zich op zijn gemak te eten, met heel kleine hapjes anders was de kom zoo héél gauw leeg. Hy had dien kom al meer dan half leeg, toen hy sjakkes! een lang haar In de soep ontdekte. Zacha werd woedend en timmerde driftig met zyn lepel op den rand van de soepkom De bedienende Juffrouw haastte zich naar hem toe en direct viel Zacharias tegen haar uit: „KUk u nou toch eens, juffrouw: een groot haar in de soep. Dat is toch geen werk!” HU hield het lange haar demonstratief In Professor H. K. Johnson uit Cincinnati heeft in een meer naby Michigan een nieuw soort zoetwateraal ontdekt, die verwantschap ver toont met de sidderalen. Zooals men weet, krUgt men, wanneer men deze dieren aanraakt, een electrischen schok. De dame had ondertusschen de drie treden beklommen en met *n bescheiden klopje, dat volkomen In overeenstemming was met haar ulteriyk, aandacht gevraagd voor haar per soon. Een enorme butler deed open „Blr Hector?” fluisterde een aenuwachtlge fUne stem. „Ik vermoed, dat hy me verwacht. Ik ben Miss Fsrrls.*’ De man het haar door en bracht haar in •en keurig gemeubileerde hall, waar ze even kon wachten. Een oogenblik later kwam hU reeds terug. Toen hy kamer bibliotheek In den tyd van Alexander den Grooten leefde In Memphis een Grieksche, Artemisia genaamd. Haar familie bevond zich In geldgebrek. Zoo juist was haar dochter overleden en lag gebal semd In huls en nu had men de doode aan een schuldeischer als waarborg overgelaten als waarborg voor een leening. In Egypte was het n.l. een gebruik, de mummies van zooeven ge storven personen als ..pand” te gebruiken, daar men met recht aannam, dat niemand een fa milielid op den duur In vreemde handen en on begraven zou laten. Maar In dit geval onttrok zich de echtgenoot en vader eenvoudig aan zyn plicht en ging er van door.... De papyrus nu bevat den vloek der verontwaardigde moeder tegen haar echtgenoot. ZU gaf het blad, opge rold en toegebonden, In den tempel van Serapis en daar bleef het gedurende twee duizend Jaren liggen, tot men het in 1830 by een uitgravlng ontdekte. Vandaar kwam het In de verzameling der Habsburgers en draagt den naam „De vloek van Artemisia I* Maar wat een geluk wachtte mUhy vertel de meteen, dat mUnheer Sidney Bey her haalde malen was geweest om mjj te spreken -|-^e eerste, die het repetitielokaal betreedt, J is Maria. De spelers zitten nog aan tafeltjes hun rollen door te lezen, want op het tooneel In het openlucht-theater ligt nog sneeuw. Maar binnen enkele weken worden de repetities op het tooneel zelf gehouden. Dan wordt het met het spelen ernst. Dikwyis wordt urenlang gerepeteerd en het Is geen zeldzaam heid, dat een bezorgde vrouw of moeder aan een van de spelers eten en drinken op de repetitie brengt. „MUn opvatting Is sinds 1930 veranderd," vertelt Anny Ruts, de Maria. „Toen gaf ik de smart weer In de uitdrukking der woorden, maar thans zal ik dit veel meer in myn Stem doen klinken. Vaak krijg ik brieven uit alle werelddeelen met de vraag, hoe Ik my de moe der van Christus voorstel, als goddeiyk of als menschelUk wezen. Ik zie In haar In de eerste plaats de Mo eder, een moeder, die de hoogste genade mocht beleven, die ooit Vrouw ten deel Is gevallen....** Hans Zwink, de Judas-vertolker, repe teert byzonder viytlg, want het Is de eerste keer, dat hy deze gewichtige en dramatische rol zal spelen. ZUn haar Is al flink lang ge groeid en hy doet veel moeite om zich een echten „Judas-blik” eigen te maken. Het ver- verelscht veel oefening,” vertelt hy, „om de stem zoo krachtig te maken, dat deze op 70 meter afstand tot aan de achterste plaat sen van het theater doordringt. Maar Ik heb flink geoefend. Mijn stem heeft al veel grooter draagkracht gekregen. En de tekst? die geeft my geen moeiiykheden, Ik ben er als het ware ,4n geboren”, want mVn vader, de be roemde Judas van de Passle-spelen 18901900 en 1910, wilde juist op de generale repetitie in 1890 met zyn vertolking beginnen, myn geboorte werd medegedeeld. kleine Jongen kende Ik zyn rol uit het hoofd. Nu ben ik wel nieuwsgierig, of het my precies zoo zal gaan als mUn vader. Vaak hebben opgewonden bezoekers hem na het spel opge wacht, om den „gemeenen verrader” af te ros sen. Menigmaal kwam hy bont en blauw ge slagen thuis....** Ook Johannes, Willy Blerllng speelt gyn rol voor den eersten keer. ZUn haar hangt in lange, blonde lokken op zyn schouders en kenmerkt hem reeds op straat als den Jongen lievelingsapostel. Ook voor hem Is de tekst niet moeliyk, „want de woorden van deze rol ken- wone vertrek waren één schitterend goud. dat op een heeften middag als deze een tameiyk schril effect gaf. maar In den winter, met z’n getemperde glanzen een byzondere jfcer van warmte gaf aan een kamer, die op het Noorden uitzag en waar zelden de zon In scheen. Miss Ferris kwam met vlugge passen naar binnen, stak een der In de goedkoope hand schoenen gestoken handen uit en nam den stoel, dien Ascher haar had aangewezen. ,.Ah, Miss Ferris. Hoe staan de saken?” Z’n glimlach liet een rU welverzorgde tanden zien. „Moeten er eten laatsten tyd nogal wat gordynen worden gerepareerd?" zy sprak zacht, maar een beetje haastig, alsof zy wel bemerkte, hoe hy goedmoedig tot haar afdaalde, door zooveel belang te stellen in haar schoonmaak-bezlgheden. „O, ja, Sir Hector, zooveel Om aan het aanzieniyk vermogen van tante Honoria’s erfenis te komen, trachtte sir Hector het meisje voor zich te winnen. Reeds zes jaar lang hield hU haar In z’n macht. Aanvankelyk had hy niet de minste vrees, dat zoowel haar buitengewone schoonheid als haar erfenis hem •ouden ontgaan. Nu Paula echter ovm ^enkele Mn zUn voogdyschap zou kunnen onttrekken, trachtte hU haar tot allen prUs zUn win op te ---1n.,.1.-steeds een Ing aan den dag by niet de C Van 1 tot t Juni a.s. organiseeren C 5 «4/ voor onze lezer» een premiereis c X naar de wereldberoemde Pa»siespelen C te Oberammergau, met daaraan ver- g bonden uitstapjes in de prachtige J Beiersche Alpen. C De termijn voor inschrijving is nog niet gesloten. Kventueele deelnemers o S vragen echter ten spoedigste nadere X g inlichtingen aan het bureau van dit g r blad, afdeeling Reis Oberammergau, g hy alweer over de helft was, viel zyn oog op het haar. HU zag even om zich heen, maar de aanwezigen hadden schyn- baar alleen maar oeder, Ik ga naar de graflegging!” „Eet dan tenminste nog een hapje, voor Je weggaat I” „Neen. neen. Ik heb geen tyd meer. De re- petitie begint Zulke gesprekken hoort men lederen avond te Oberammergau. Wanneer de duisternis de bergtoppen omhult en de avondklokken luldgn, dan gaan de huis deuren open en stroomen de bewoners van Oberammergau van alle kanten naar de repe titie van het Passie-spel. 150 menschen repeteeren eiken avond in drie zalen. In de school worden de zangrepeti ties gehouden, In het repetitle-theater speelt het Passle-orkest; In het steller van den regis seur Georg Lang komen de Passle-spelers bijeen. De zang-repetities zyn byzonder belangryk, want den zangers van Oberammergau, die wereldbekend zUn om hun prachtige en ge schoolde stemmen, wacht een groote taak. Vóór elk spel wordt een H. MIs opgedragen, ty- dens welke het kerkkoor zingt. Daarby komt, dat dezen keer een musicaal debuut aan de eerste opvoering van het Passie-spel verbonden is: de componist van de JECreuzesschule”, prof. Wilhelm Müller, heeft een plechtige Jublleum- Passle-mls geschreven, die *t Jubileumjaar 1934 voor de muziekliefhebbers nog aantrekkeiykei •al maken. Maar ook de musici hebben geen gemakkeiyke taak. De Passie-muziek van Rochus Dedler is uitgesproken Rococomuzlek, die een zeer grondig instudeeren van haar bekooriyke melodieën vereischt. Men heeft Dedler den Mozart” van Oberammergau” ge noemd, verheven en llefeiyk als de werken van Mozart is ook Dedler's Passie-muziek. In het atelier verwacht de regisseur zyn spelers. „Hoewel wij het Passie-spel pas vier jaar ge leden hebben opgevoerd, moet er toch veel veranderd worden. Niet alleen moet de ensce- neering worden verbeterd, maar ook van m'n spelers verlang ik de grootste toewyding en een groeiende verlnneriyklng. lederen keer wan neer zy op de repetitie komen, moeten zy „beter” spelen,” zoo vertelt Georg Lang. gezondheid moeiend zUn „WU bevinden Passie -gebeuren,” Verleden week ding” en eten zoo donker, alsof er altyd een onweer int de lucht hangt" Weer liet Ascher zyn tanden zien. „Des te beter,’’ antwoordde hy. „Een bibliotheek kan niet donker genoeg zijn. Miss Ferris.” „Dat ben Ik volkomen met u eens," gaf zUn geheimzinnige bezoekster op emstigen toon toe. „En hier heb Ik Iets, dat ik u kwam bren gen....’* Uit haar groote tasch haalde zU een klein langwerpig pakje, dat erg netjes was in gepakt. Er stond op geschreven: „Miss Ferris. 39 Charlton Row, S/W 1." Dit overhandigde zU hem en ze volgde met een merkwaardig schranderen blik de-zenuwachtige haast, waar mede hy het opende. Op het eerste gezicht scheen de Inhoud echter tameiyk prozaïsch, een erg versleten band van een half in leer gebonden boek, waarvan de bladzyden alle op de hoeken waren omgevouwen ot uitgerafeld met allerlei vlekken op het leer en een ver geelde kleur In het papier. Maar de druk zou een expert hebben doen watertanden. Ascher hield het boek op zyn beide handen, hy keek afwezig voor zich uit. ZUn lichaam stond ge spannen van een woordelooze vreugde. Ten slotte wendde hy zich tot de kleine naaister. JHadt u er veel moeite mee?” „Toppunt!” bracht Zacha er uit, maar zy was al verdwenen. HU lepelde nu snel zyn soep op en bedacht dat hy In dit restaurant wel niet meer zou terugkomen. BU de laatste hapjes werd hy op den schouder getikt en een mager heertje met waterige oogjes sprak: .Pardon, maar mag Ik u eens Iets vragen?" „Ga uw gang,” antwoordde Zacha en veegde zyn mond af. Het heertje lachte, gaf een knipoogje nar bet haar en vroeg: Ja dat haar al vry?” de hoogte en zag de juffrouw daarby verre van vrlendeiyk aan. zy mompelde een excuus. M’sjeu kreeg natuuriyk een andere portie. Zacha deponeerde het haar op tafel en dacht by zich zelf: .JZie zoo, dat Is ten minste ander halve kom voor hetzelfde geld....” De juffrouw verscheen met een nieuwe kom en Zacha begon weer rustig te eten. Maar toen I Interesse voor hun borden, niemand lette op hem. En Zacha sleepte het haar weer In de soep.... „Juffrouw," klonk het even later, „Juffrouw!” en de gedienstige haastte zich weer naar hem toe. één en al vraagteeken. „Blijft dat soms zoo,” vroeg Zacha veront waardigd en toonde ten tweede male een lang haar, „ik begin nou werkeiyk te gelooven....- Wat hy geloofde, interesseerde de juffrouw schynbaar heelemaal niet, want met een hoofd als een biet griste ze de kom weg en verdween er mee. „Als er nou weer een haar in zit,” zei ze. t 11 1 *1 op dit blad zyn Ingevolge de versekcringsvoorwsanlen tegen f by levenslange geheele ongeschiktheid Ut werken door f een ongeval met f by verlies van een hand f 1 OC oy verlies van een Cfl bij een breuk van by verlies van *n AllC UDOflïlC S ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeertngen f Jvvlf. verlies van belde armen, belde beenen ot belde oogen J doodeiy ken afloop een voet ot een oog f A A duim ot wysvlnger f «/(/«"been ot arms anderen vinger De Christus vertolker waagt voor zyn rol de repetietles voor ons reeds midden 1 vertelt Alois hebben wy de „Oiyfberg” gerepeteerd. Van daag zyn de ..grafwachters en de opstanding” aan de beurt. De volgende week komt de „Gang naar Jerusalem”. Ik ben lederen dag verschei dene uren op de repetitie. Zoodra men op het open tooneel van het theater kan spelen, beginnen de repetities aan het kruis. Deze zyn zeer vermoeiend. Ofschoon de krulslgings- scène by de cpvoenng-zelf 28 minuten duurt, is dit by de repetities natuuriyk veel langer. Voor het oprichten van het kruis worden al leen maar betrouwbare menschen gekozen, want wanneer er maar een kleinigheid aan de wyze van oprichting zou haperen, dan zou ik met het kruis kunnen vallen en misschien het leven er by Inschieten. Wanneer men voor de eerste maal „gekruisigd” wordt, krUgt men een eigenaardig gevoel, dat men even moet overwinnen. Want zoodra de machinerieën on der den vloer van het tooneel In werking tre den, heft het kruis zich omhoog en men heeft dan een gewaarwording, alsof men in de toe- schouwersrulmte terecht komt. Ook aan het hangen aan het kruis op een hoogte van 3,5 meter, moet men eerst weer wennen. Ik weet, dat menig Christus-vertolker duizelig is ge worden, wanneer hy vanuit deze hoogte naar beneden keek. Armen en beenen worden al gauw gevoelloos en zyn als het ware afgestor ven. Dat geeft byzondere moeiiykheden, want tusschen de afname van het kruis en mUn weerverschynen op het tooneel mag slechte 1J5 minuut voorbijgaan. ..Het ergste, waarover alle Christus-vertolkers klaagden, is de koude aan het kruis. TUdens het nagelen ligt men onder een glazen dak. waar het zeer warm Is. Maar het opgerichte kruis staat op zulk een hoogte, dat het thea ter geen bescherming meer biedt. De koude bergwind waalt scherp en snydend om het slechts met tricot en lendendoek bedekte lichaam. Het Is dan ook geen wonder, dat de Christusvertolker een gedeelte van zyn leven voor zUn rol opoffert. De grootste lichame- lyke inspanning van de krulslglngsscéne voel Ik nauweiyks. Ja, Ik zou byna zeggen, hoe grootere llchameiyke Inspanning, des te beter het spel! Het kruis, dat Ik moet dragen. Is zeer zwaar. Het weegt byna 100 K G. Ook dat moet worden geoefend. dwarsriemen. Ik heb nu riemen overlangs Inge voerd. Hierdoor is het mogeiyk, dat het lichaam na den dood als het ware krachteloos Ineen zakt. Daardoor wordt het effect van deze scène verhoogd. „De vroegere Christus-vertolkers droegen on der het tricot een metalen plaatje op de plaats, waar de speer het hart moet treffen. De speer, waarmede de steek wordt toege bracht. Is reeds drie eeuwen oud en een won derwerk van tooneelkunst. De punt wykt te rug en laat bloed op het lichaam stroomen. Nu heb ik deze metalen plaat weggelaten, om de Illusie niet te verstoren. Het was voor mU byna slecht afgeloopen, toen de eerste speer- steek zonder metalen plaat werd uitgevoerd. De „Romelnsche landsknecht", die den steek moest volbrengen, trof niet de juiste plaats. De punt van de speer week niet terug, maar de speer zelf gleed af en kwam In myn onderkaak terecht. De hevigheid was zóó groot, dat mUn medespelers dachten, dat myn kaak was doorboord. „Maar ook de moordenaars, die naast my gekruisigd worden, hebben het niet gemak- keiyk. ZU moeten nu reeds beginnen om hun rol lichameiyk te oefenen. Want tydens de krulslglngsscéne moeten zy 28 minuten lang op één been staan, wat een geweldige llcha- meiyke inspanning Is. ..Maar wanneer ik over de repetities vertel,” zoo eindigt „Christus” „mag ik ook myn ezeltje niet vergeten, dat my naar Jeru salem brengt. Vroeger was het een ezel uit Unterammergau, maar tegenwoordig moet het uit Zuld-Tirol komen. Het moet steeds een braaf en gewillig dier zUn. opdat den kinderen, die met den intocht meedoen, niets overkomt. MUn vorig ezeltje, dat Ik uit Bozen was zóó zwak en ondervoed, dat het onder my bezweek. Toen heb Ik het net zoo lang met mais gevoed, tot het sterk en wel gedaan was. Het heeft my by elke opvoering heel gewillig over het tooneel gedragen. Ook dat moet geoefend wordén en het is niet een van de gemakkeiykste scènes....”

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1934 | | pagina 22