PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND
wtAaal aan den dag
Daden van waren heldenmoed
I
I
IN DEN SOEDAN
Alle abonné’s
Het Geheim van
het open Raam
1
EEN TIP-TOP "TIP"!
"Vorige week voor zaken In
Engeland geweest. Ik naar
Epsom, naar do paardsnronnsh.
En In hst restaurant dlrsct zoo'n
tip-top kersl naar me tos. Tip,
Sir?" vroeg hij. Top, zei ik,
geef mij oen tip.
De angst van
Mevrouw Alberton
in
Vaticaansche biblio-
Muskieten verduisteren
de zon
De ongrijpbare bandiet
Dillinger opnieuw ontkomen
Ongehoorde wilsinspan-
ning van een chirurg
Bijbel vertaald in het
W orrora-dialect
Kankerbestrijding in
China
theek en Amerika
Detective-verhaal dooi
ANTHONIE GILBERT
TREIN ONTSPOORD IN
MEXICO
n
Hoe een Jezuïetenpater geeste
lijken bijstand verleende
aan verongelukte
mijnwerkers
Menschen en dieren worden er
door gekweld
I.
DINSDAG 24 APRIL 1934
uit
lets
„mevrouw Alberton, scheelt
M ART IN BERDEN
(Nadruk verboden)
navi
De
binnen.
hü
I
A Niet te zoet, niet te straf,
n*t gowdl
BOOTZ
Uit Zuid-Afrika wordt gemeld, dat zich in
tal van jaren nog niet zulke enorme zwermen
muskieten hebben voorgedaan als dit jaar het
geval is. Mensch en vee worden door deze kleine
Insecten gekweld en de ziekenhuizen bergen
momenteel hoofdzakelUk slachtoffers, die een
vergiftiging hebben opgedaan door muskieten
prikken. Artsen en deskundigen op medisch
gebied zijn dagelijks aan den arbeid, om de
boerenbevolking alle noodlge inlichtingen te
verschaffen ter voorkoming van infectie en ter
behandeling van de slachtoffers. De muskieten
hebben reeds verscheidene gevallen van ma
lariakoortsen veroorzaakt, vooral op het platte
land. waar de hygiëne vaak zeer te wenschen
overlaat. Talrijke dieren als schapen, paarden
en runderen zijn aaü Infectie gestorven, terwijl
vele kinderen van het brood of snoepgoed eten,
dat door de muskieten is bevuild. Dit jaar is
het wel een vreemd verschijnsel in Zuid-Afrlka,
dat de muskieten zoo beduidend veel grooter
van bouw zijn dan de vorige jaren. Zij kenmer
ken zich als de echte tropische insecten, die
hevige koortsen kunnen veroorzaken. De zwer
men muskieten zijn van dit jaar zoo enorm
groot, dat de zon op sommige dagen er door
wordt verduisterd. Bij duizenden en duizenden
trekken de dieren, vooral na een vochtigen
nacht, vanaf het land naar de steden en tas
ten zelfs de planten en boomen aan.
steeds voor als iemand, die uit een donkeren
kerker
wordt
geneesheeren hebben hun handen vol
werk met de bereiding van speciale zalven,
hoofdzakelijke bestaande uit Jodium en sal
miak, welk middel aan de Afrikaners van re-
geeringswege wordt verstrekt en als voorko-
mlngs- en geneesmiddel onontbeerlijk is.
Ter nagedachtenis van dr Boen Yat Sen,
den vader van het moderne China, heeft het
centrgal uitvoerend comité der Chlneesche re-
geering een prijs uitgeloofd van 50.000 Chi-
neesche dollars voor het vinden van een ge
neesmiddel tegen kanker, de ziekte waaraan
dr. Soen Yat Sen In 1925 overleden is.
Behalve Chineesche, mogen ook bultenland-
sche doktoren mededingen.
De wijze waarop men den kanker denkt te
bestrijden, moet zeer nauwkeurig worden ver
meld.
NEW YORK, 23 April. Uit East River wordt
gemeld, dat de federale politie en de gendar
merie er in waren geslaagd in de buurt van Mer
cer in een boschkamp Dillinger en zijn bende
opnieuw aan te houden. Het huisje, waarin
Dillinger zich ophield werd in verren omtrek
omsingeld. De polltle-agenten wierpen met
traangasbommen,, waarna zij optraden. Tot hun
groote verwondering troffen zij in het huisje
slechts drie vrouwen, die pertinent verklaar
den Dillinger en zijn bendeleden niet te ken
nen. Dillinger was er opnieuw in geslaagd te
ontsnappen. Een gendarm, die Zondag bij het
vuurgevecht gewond was, is overleden.
Bey's kamer, waar tot mijn schrik licht brand
de, terwijl oom voor X venster stond. Oom,
draai dat licht uit, straks schieten ze op u!
Pas had ik het gezegd, toen een kogel het raam
verbrijzelde en in den muur tegenover het
raam sloeg. Oom Sidney begreep nu ook, dat
het ernst was. HU knipte onmiddeHUk het licht
uit, trok vlug zijn laatste kleedlngstukken aan.
greep zijn koffertje, wierp er zijn tolletbenoo-
digdheden in en stormde met mij de trap af
naar beneden.
De eetzaal was vol menschen. Hierheen waren
8
S
niiniiiifuiiiiiiiiiiimiiiiiiifiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiitiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiirÊ
•t Was nist duur, esn halve
shilling. Of Ik gowonnsn heb?
Man, Ik heb hoelemaal niet
gewed! Oööö, die tip? Dat
waa 'n TIP van BOOTZ l
was heel hun toestand geschetst, die voort
durend op een dood punt stond.
Plotseling hoorde zij zachte schreden achter
haar en het zachte sluiten van een deur.
Suiker smaakt niet enkel zoetjes,
Suiker is ook zeer gezond.
Zonder suiker mist de voeding
Goeden suikerzoet en grond.
Suiker doe je in de koffie.
Suiker doe je in de thee,
Suiker doe je in gebakjes
Pudding, vla en praliné.
Zonder deze zoete suiker
Is het tevens onbetwist,
Dat je in het bitt’re leven
Vele zoetigheden mist!
Maar de dames, schoon zoo zoetjes
Greta 9arbo-achtig fijn,
Zien toch veel meer zoetigheden
In een' uitgedroogde lijn.'
Zij zien zich de zoetigheden
Van het leven enkel aan.
En ofschoon 't niet in haar lijn ligt
Laten zij de suiker staan.
En de vrouw,‘die juist ons leven
Moet verzoeten, als een zon.
Ach. haar pruim- en prisma mondje
Derft den smaak van een bonbon.
Slanke lijn het ideale!
Mager als een pijp kaneel....
Door haar suikerlooze houding
Missen onze dames veel!
ter begon het aangesneden onderwerp uit te
buiten. Iedereen wist een geval te vertellen, en
het kwam tenslotte op hetzelfde neer. Alleen
de personen uit de gesmokkelde artikelen ver
schilden.
De toestand werd voor mevrouw Alberton on
verdraaglijk. ZU zag zich al betrapt, voor de
oogen van alle passagiers ontmaskerd en door
een
al
ZU stond nog in dezelfde houding, toen een
half uur later haar voogd binnentrad. ZU had
gedacht, dat sir Hector onmiddellijk naar do
bibliotheek zou gaan en ze kreeg een verlam
men gevoel, toen ze hem hoorde stilhouden
voor haar deur.
..Indien Arthur weggaat," dacht ze met plot-
selingen schrik, „kan ik zoo niet verder blijven
leven, dan geve God me toch uitkomst."
Ascher kwam binnen en sloot de deur voor
zichtig achter zich. Het gesprek met den par
ticulieren detective zat hem nog versch In het
geheugen. Ondanks al zUn pogingen om zUn
zelfbeheersching te bewaren kon hU slechts met
moeite een Xherpen toon onderdrukken, toen
hu zeide:
„Ik heb je Iets te vertellen, Paula."
HU draaide nog een lamp aan en juist een,
die het vertrek In sterk wit licht zette, om de
reactie bij zijn pleegdochter des te scherper te
kunnen waarnemen. ZU zag niet naar hem.
maar naar de tafel. Toen vielen haar oogen
vanzelf op de tonazen. die daar in hun fluwee-
len bed lagen. Ascher's blik volgde den haren en
op dat oogenbllk had zelfs een hemelsche
boodschapper hem niet kunnen overtuigen van
haar onschuld. Voordat zU nog kon spreken, had
hjj de juweelen reeds in zijn hand.
(Wordt vervotad»
BlUf rij me oom, riep Ik angstig, maar oom
Bey was alweer in zUn eigen kamer verdwenen.
Ik greep mijn kleeren en vluchtte in de don
kerste hoek van de kamer. Licht opsteken durf
de Ik niet en voor X raam mU kleeden nog
minder. Men zou eens op mU kunnen gaan
schieten! Ik had wel eens gehoord, dat In
zulke oogenbllkken de militairen schoten op
ieder, die zich voor X raam vertoonde en dus
was t maar *t beste er zoover mogeUJk van
daan te blUven.
Toen ik aangekleed was, vloog ik naar oom
TWEEDE HOOFDSTUK
EEN DRAMA IN HET MUSEUM
Toen hU Miss Marlow’s kamer verliet, ging
de Jonge man zoo vlug mogelUk naar het
andere vertrek boven de enorme bibliotheek,
een kamer, die uitzag op den tuin en waar
Paula Parkton zoo wat het grootste doel van
haar leven doorbracht. HU klopte even op de
deur en ging aondft on antwoord te vachten
Slechts ongeveer een duizendtal Australiërs
spreken het Worrora-dialect. In dit dialect
komt o.a. het bijzondere samengestelde woord
„kauerangurulaldugga” voor.
Alleen zU die een missieschool hebben be
zocht. weten wat dit woord beteekent. ZU kun
nen het lezen en vertalen en weten derhalve
dat het beteekent „zU brachten haar naar
hem.” Hoewel het Worrora-dialect door slechts
zoo weinig menschen wordt gesproken en ver
staan. heeft de British and Foreign Bible So
ciety” het toch van voldoende belang geacht
aan de vertalingen, die door haar reeds van
den BUbel zijn gegeven, nog een vertaling in
het Worrora-dialect toe te voegen. 4\>t dusver
is de bUbel In nog vier andere dialecten van
Australische stammen vertaald.
Dit vertalen bleek een uiterst moellUke ar
beid te zUn Het Worrora-dialect heeft oa. 171
vormen van het werkwoord ,xUn". Er bestaat
in hetWorrora één samengesteld woord van
36 letters. Door de geringste verandering in
een groot woord verandert zijn geheele be-
teekenis.
ksrproducten te proeven,
vrees voor de slanke U)n.
- v-n alle passagiers ontmaskerd en door
onbeleefden beambte weggevoerd. Ze zag
hoe haar
man, onheilspel
lend. B’n wenk
brauwen fronste,
ze hoorde al het
hatelUke geluis
ter van d'r ken
nissen. Eén
oogenbllk werd alles duister voor haar oogen.
„Mevrouw Alberton.” hoorde ze nog iemand
zeggen; „mevrouw Alberton, scheelt er iets
aan?”
„WaarschUnlUk een lichte aanval van zee
ziekte," zei een andere stem. Toen hield men
haar eau-de-cologne voor X gezicht. Ze zoog
den prikkelenden scherpen geur in.
plotseling In een hel verlicht vertrek
gebracht. Geen van beiden sprak een
woord, toen hU de deur sloot. Het gevoel, dat
haar voortdurend bekroop, wanneer zU zUn
hand op den deurknop hoorde, scheen haar m
de war te brengen en met een gebaar van
medehjden en smeeken bracht zU een hand
naar haar hals.
HU zei boos:
„Ik heb dit boek voor u meegebracht” en
legde het op een tafeltje.
ZU was nog steeds niet In staat, een woord
te uiten en dit ziende, ging hU verder, ter-
wUl een hoog rood naar zUn wangen steeg:
„Paula.... ik heb nog iets anders voor je
meegebracht. Een kleinigheid, een aandenken.
Je moet het van tUd tot tUd eens dragen,
als ik hier niet meer ben.”
Haar oogen stonden plotseling groot en bang
en vragend open.
.Niet hier, Arthur? Wat bedoel je daarmee?
Je gaat toch niet weg?”
„Ik moet wel. Denk je dat ik dezen toestand
nog langer kan dulden. Ik had al lang weg
moeten zUn.”
.Dan laat je mU dus alleen met hem?"
ZU keken elkander aan over de gepolUste
tafels, gespannen, dramatisch. Ten slotte aei
zU:
„O, Ik denk, dat ik het besterven zal, Je weet
niet.
„Lieveling, ga niet verder,” mompelde hU
wanhopig. Om haar aandacht van haar eigen
verdriet sl te lelden, opende bU een smal étui.
Toen ze zich weer sterk gevoelde, verliet ze
vlug de zaal, nam een taxi en liet zich, geheel
doordrongen van X gevoel veilig te zUn, in de
kussens neervallen.
In Londen kwam haar man haar van *t sta
tion halen. Mevrouw Alberton bleek haast te
hebben en eerst gerust gesteld, toen zU zich
op haar kamer van haar kostbare kant had
ontdaan. Toen ze de kamer weer binnenkwam
waar haar man d’r wachtte, nad zU de duur
betaalde kant in de hand. Ze legde die vóór
hem op de tafel en keek hem toen aan, half
gelukkig om X geslaagde avontuur, half bedrukt
nog van den doorgestanen angst.
„Die kant heb ik gesmokkeld, George. Het
ging of 1 gesmeerd was.”
Haar man luisterde met aandacht, terwUl ze
uitvoerig de heele historie vertelde.
Toen ze klaar was met vertellen, schudde
George Alberton het hoofd en lachte even:
„Maar kindlief, weet Je dan niet dat de in
voerrechten op kant in Engeland al Jaren ge
leden opgeheven zUn?”
Mevrouw Alberton staarde hem wezenloos
aan en viel, een onmacht nabij, op een stoel
neer.
Ze draalde zich plotseling om. en als wilde
ze een ramp voorkomen, strekte ze een band
uit in de richting van de deur en riep heel
zacht:
.Arthur.... O, Arthur!"
Maar Newnham was de trap al opgegaan.
HU hoorde haar dus niet.
Oom Sidney nam mU rij de hand en snelde
weg, de duisternis in, door nauwe steegjes, die
ons door den hotelier waren gewezen. HU zag
wel. dat ik beefde over al mUn leden. Ben je
zoo geschrokken, vent? Nu, X had met mU ook
niet veel gescheeld hoor. Handen op of ik
schiet, klonk plots een barsche stem. De heer
Sidney liet van schrik zUn koffertje vallen en
gaf een schreeuw. OnmiddeHUk stak hU beide
handen omhoog, welk voorbeeld ik volgde. MUn
knieën knikten. Wat ging er nu gebeuren?
en berusting In haar wanhopigen
toestand lagen in dezen woorden. ZU wendde
zich van hem af en zag over den leegen tuin.
Achter haar was er geen enkel geluld in de
beschaduwde kamer.
De stilte hield hen beiden gevangen. Er
viel niets meer te zeggen. ZU was de rijke
pleegdochter van sir Hector Ascher, NU diens
secretaris en zoo arm als de mieren. Daarmee
„Dank u hartelUk. Het gaat al wat beter."
zei ze eindelek met moeite en probeerde op
te staan.
De heeren dwongen haar echter te blijven
zitten.
„Over een paar minuten zUn we In Dover.
Daar komen ons al een paar sloepen tege
moet.”
Het was dus il te laat om de kant te voor
schijn te halen. Ze maakte haar tasch open en
keek in het spiegeltje. Ze zag er nog al draag-
lUk uit. Nu was het zaak zich kalm te houden.
De boot legde aan. Traag gingen de minuten
voorbU. Ze ging de trap af, de loopplank over,
verder, naar het douanelokaal De menschen
verdrongen elkaar tusschen koffers en tas-
schen. Alle bagage werd aan een onverbtdde-
HJk onderzoek onderworpen; er werden vragen
gesteld; om de antwoorden werd twUfelachtlg
geglimlacht
Toen kwam de beurt aan mevrouw Alberton.
De beambte bekeek onderzoekend haar ietwat
gehavend ulterlUk en daarna den Inhoud van
d'r koffer. Bleek en bevend, zoo zwak, dat ze
bang was te zullen vallen, leunde ze tegen de
tafel.
Het zwUgen van den beambte werd onuit
staanbaar.
Eindelijk, nadat hU haar weer even had aan
gekeken, schoof hU een koffer naar haar toe:
„Gaat u even zitten, mevrouw; de zee schUnt
u nog al aangepakt te hebben. Hebt u niets
te declareeren?”
Ze schudde neen.
De beambte was zoo vriendelijk haar koffer
weer te sluiten, zei „aU right,” bracht de hand
aan z’n pet en ging verder.
Ze haalde diep adem. Gelukt! Gered!
De zware brocaten gordUnen, die
Ascher door een Weensch kunstaar had laten
maken, waren gedeeltelUk dichtgetrokken, om
bet licht bulten te sluiten, soodat de kamer,
ondanks den rijd van het jaar, in bet half
duister lag.
Het was een lange, vrtendelUke kamer, met
buitengewonen smaak gemeubeld. Toch vormde
ze niet meer dan een achtergrond voor de
vrouw, die bU dat zwakke kloppen was opge
staan en nu, recht en slank, stond te wachten
met haar rug tegen een der sierlUke boeken
kasten naast den haard. De eerste Indruk,
welken Iedere vreemdeling van Paula Parkton
kreeg, was er een van buitengewone schoon
heid. ZU was iets kleiner dan een middelma
tige vrouw, maar haar buitengewone slankheid
en rechte houding deden haar groot schUnen.
Haar blonde haar was In het midden geschei
den en lag in zachte glanzende lokken over
haar ooren. Ze had groote grijze oogen, met
wondere donkere, gebogen wimpers. Ze was
heel vriendelUk, zelfs als ze onverschillig
iemand stond op te wachten; soodat ze de
somberste kamer, waarin ze zich bewoog, als In
een nieuw Ucht zette. Haar schoonheid was lets
positiefs als een schitterende kleur, of een ster,
die men nu eenmaal niet kan negeeren. Of
schoon hU haar nu bUna lederen dag had ge
zien, en dat gedurende vier Jaren, kon
Newnham nooit heelemaal aan deze schoonheid
wennen. HU aarzelde nog altUd even, als was
er telkens nog die kleine tUd noodlg, om zich
zelf te herstellen van den verrassenden Indruk,
welke zU on on hem maakte. HU stond
De Vatlcaansche Bibliotheek, die steeds als
een der meest beroemde en waardevolle boe
kenverzameling der wereld wordt beschouwd,
heeft in de laatste jaren zeer nauw samenge
werkt met bultëhlandsche bibliotheken, niet
alleen tot uitwisseling van verschillende wer
ken. doch in het bUzonder tot opsporing en
chlng van oude waardevolle documenten.
r meldt het jaarverslag van de Cainegie-
sticlïling voor den internationalen vrede zeer
interessante bUzonderheden over een nauwe
samenwerking met de Vatlcaansche Bibliotheek.
In 1927 onderhandelden eenlge Amerikaan-
sche bibliothecarissen met de Vatlcaansche Bi
bliotheek over de mogelUkheid om hun kost
bare verzameling handschriften en ander
waardevol historisch materiaal ter beschikking
te stellen van een nauwere internationale sa
menwerking tusschen de geleerden op dit ge
bied. Als resultaat van dit congres werd be
gonnen met de samenstelling van een modern
catalogus-systeem. Dit plan ondervond de volle
goedkeuring van den H. Vader, hetgeen van
groot belang is, daar de Paus zelf als voorma
lig bibliothecaris op dit terrein zeer veel er
varing heeft op dit gebied.
Het moellUke werk stond onder deskundige
leiding van Mgr. Mercati, prefect der biblio
theek. en Mgr. Tlsserand. pro-prefect.
Door deze catalogiseering is een groot aan
tal handschriften en documenten voor den dag
gekomen, die tot nog toe onbekend waren ge
bleven.
Het werk werd gefinancierd door de Came-
gie-stichtlng.
dat hU zoo juist uit zUn zak had gehaald en
liet het getemperde licht op den inhoud vallen.
Paula zag een collier van topazen in zilver
gezet. Ofschoon ze maar klein waren, schitter
den ze heerlUk en in dat bleeke licht blonken
zU als bleekgouden water, waar de zon op
scheen. De oogenblikkelUke vreugde deed haar
uitroepen:
„O, Arthur, wat moot. Maar ik durf ze niet
nemen. Als hU zag....”
„Kent hU dan al je geheimen?" vroeg
nUdlg. „Doe ze tenminste even aan. dan kan
ik zien, hoe ze Je staan.”
Toen zU den ketting naar haar hals bracht,
beefden haar handen zóó hevig, dat de steenen
trilden tegen haar hals en zU de sluiting niet
kon vinden. HU bood aan, haar te helpen,
maar ze deed een stap achteruit.
„Raak me niet aan, Arthur,” zei ze ver
schrikt. „Ik ben zoo bang. En als je toch weg
gaat, ga dan nu.”
In stUgende verbittering riep hU uit:
„Is er dan geen enkele weg, om uit deze
hel te geraken? Besef Je zelf niet, hoelang dit
wel kan duren?”
„Zeke^ dat weet ik."
Kalmte en berusting in haar wanhopigen
de dooclen en gewonden gebracht. Hartver
scheurende kreten stegen op. ik durfde er niet
naar kUken. Heeren, u wilt toch niet weg? X Is
uiterst gevaarlUk op straat, ieder oogenbllk kan
een kogel u treffen. Maar oom Sidney had geen
rust. De hotelier, ziende, dat wU toch vertrek
ken gingen, bood de rekening aan en wees ons
een uitgang achter in het hotel. En inderdaad
het was daar niet druk. Het angstzweet brak
mU uit. Zou ik wel ooit mUn ouders weerzien?
Van bet marktplein klonken nog kreten cn ook
werd er nog geschoten.
-rr- Uk toch eens wat een pracht," en me-
rC vrouw Alberton gaf haar vriendin een
x paar stukken kant. Al een paar uren zaten
de twee dames te genieten van de prachtige
artikelen, die het füne ParUsche Modehuis zoo
graag aan de rijke Engelschen liet zien.
„Ja, verrukkeUjk,” zei miss Garrod, „maar
toch zou ik Je niet raden ze te koopen. Je zult
er verschrikkelUk veel invoerrecht voor moeten
betalen.”
Die opmerking deed de opgetogenheid van
mevrouw Alberton wat luwen. Maar de kant
werd met lederen blik, dien ze er op sloeg,
mooier en begeerlUker.
„Men kan natuurUk geluk hebben.” fluisterde
miss Garrod, toen ze het teleurgestelde gezicht
van haar vriendin zag. X Ligt er maar aan,
welken beambte Je treft aan de grens. Miss
Maddens heeft er verleden jaar een paar
groote stukken kant prachtig doorheen ge
kregen."
„Jawel, maar.... als X eens uitkomt.... De
boete en de schande. Ik geloof, dat ik in den
grond zou zinken
Hoe minder kkns er scheen te bestaan, de
kant te bezitten, hoe aanlokkelijker het bezit
werd. Toen de twee dames dan ook kort daar
na de zaak verlieten, was de koop dan ook ge
sloten. Maar de glans van geluk in de oogen
der bezitster duurde niet lang. Want met
groote, roode cUfers stónden de hooge invoer
rechten mevrouw Alterton voor oogen: En wat
zou George zeggen, als ze van haar uitstapje
naar ParUs dingen meebracht, die zoó duur
kwamen?
De eerbied voor het fronsen der wenkbrau
wen van den heer George Alberton nam den
laatsten twUfel weg Ze moest het probeeren;
als George hoorde, hoe ze een koopje gedaan
had. door aan de hooge invoerrechten te ont
snappen. zou hU wel tevreden zUn.
Drie dagen later zat mevrouw Alberton op
het dek van de „Nebraska” in een gemakke-
lUken stoel. Het was prachtig weer, de zee was
kalm en een zacht briesje zorgde voor de noo
dlge verfrissching. De passagiers bevolkten het
dek en verdreven den tUd met gezellig gepraat.
Mevrouw Alberton zat in een kring van ken
nissen. Men sprak over alles en nog wat en
kwam tenslotte aan het boeiende onderwerp:
smokkelarij.
„Ik weet een geval.” zei een oude heer, „dat
den betrokkene een massa geld gekost heeft.
Een dame van den eersten stand had uit Am
sterdam diamanten meegebracht, en heel han
dig in haar kapsel verstopt. Maar die dou-
ane-beambten hebben scherpe oogen. Hoe de
dame zich verraden heeft, mag de koekoek we
ten; in ieder geval, de beambte kreeg argwaan.
De dame werd naar een aparte kamer ge
bracht en toen vond men een stuk of 15 kost
bare steenen.”
Mevrouw Alberton werd beurtelings koud en
heet. Ze verborg haar gezicht wat dieper in
de schaduw van haar parasol.
„Ik heb-in Dover ook zoolets meegemaakt,”
Jndlen Ascher al zUn vervalschlngen van de
hand zal hebben gedaan, en veroordeeld zal
«Un tot de galeien, moet Je eens vragen of ze je
Wet bU Scotland Yard kunnen gebruiken.”
»d de Jongeman haar. „Ik geloof zeker, dat ze
Je sullen nemen. In ieder geval: hartelUk dank
’oor de waarschuwing. Ik mag wel oppaseen.
anders sou ze wel eens kunnen ontdekken, dat
■e mU al kende, het Jaar voordat ik geboren
*as en mU aanklagen wegens vervalschlngen
*en koste van *n goudblonden kleinen cheru-
hUn, met name Hector, wat? Weet Je misschien
•ok of Miss Parkton thuis is?"
HU deed alle mogelUke moeite, om dese
laatste vraag zoo ongedwongen mogeUjk
M stellen.
•JQt geloof, dat se In haar kamer iz."
Ook in Ruth’s stem was niet de minste ult-
•ukking.
„.-Ha, dank je wel. ZU vroeg mU een paar
■Jeinigheld voor haar mee te brengen uit de
*•4. Ik gal m haar even bezorgen."
en den swaar-zleke te redden. Nauwe-
lUks had hU de laatste ingrepen gedaan
daar viel hU dood op den grond. Heel Rome
nam aan zUn begrafenis deel. Achter den Ujk-
wagen schreden de Koningin, Mussolini, een
militaire compagnie en een groote deputatie
der fascistische partU-
Slechts wie de overweldigende werkelUkheld
van het hiernamaals en het onvergankelUke
leven bU God In het diepste zUner ziel erkent,
slechts hU, die InnerlUk geschokt is door de
UefdebewUzen van den God-Mensch, kan rich,
zooals de hier geschilderde helden deden, be
geven in den nacht der zelfverloochening ZU
hebben hun leven verloren, om het te gewin
nen voor eeuwig. Slechts menschen »an dit
soort zUn tenslotte de steunpilaren der wereld
orde, die zonder deze liefde zou verkeeren in
een onsamenhangenden chaos.
PARIJS, 23 April (Per tel.) Zondag zUn op
drie verschillende plaatsen verkiezingen ge
houden, waarvan de uitslag niet heelemaal zon
der beteekenis is. Te Lorient werd In plaats van
den overleden radlcaal-soclallst Chartier, de
rechtsche candidaat Tristan gekozen. Te Parijs
ging de strUd tusschen een zekeren Cousin en
een candidaat der Centrum-groepen Godin.
Enkele ParUsche bladen voerden tegen Godin
een heftige campagne, omdat hU een bekend
lid Is der vrijmetselarij, die zich in de zaak-
Stavlsky zoo gecompromitteerd heeft.
Godin, die bU de gemeenteraadsverkiezingen
van 2 jaar terug met een groote meerderheid
Ineens gekozen werd, kreeg thans 1557 stem
men, terwUl Cousin er 2902 haalde. De her
stemming heeft a.s. Zondag plaats.
Tenslotte behaalde te Mantes de rad.-soc.
Bergery, die in 1933 zonder herstemming geko
zen was. 7703 stemmen, terwUl zUn rechtsche
tegenstander Varret er 7610 kreeg. Ook hlet
heeft aa. Zondag de herstemming plaats.
r wordj in heel de wereld, vooral in de
M sensatloneele dagbladpers, dag in dag
uit nog altUd een schier oorverdoovend
lawaai gemaakt over de helden en grootheden
der eerzucht en Udelheid op het gebied van
spieren en intellect. En daarom is het immer
weer noodzakelUk te wijzen op de groote daden,
die gesteld worden, onbemerkt haast en In
diepen eenvoud, door waarachtige navolgers
van Christus, daden, die voortkomen uit de
volheid der genade van bovennatuurlUke liefde.
Hieronder volgen eenlge feiten, alle In de
laatste weken gebeurd. ZU stonden opgeteekend
in bladen, die door de wereld zonder beteeke
nis worden geacht.
Maar het zUn feiten, die in conceptu Dei
gewichtiger zUn dan alle politieke, weten-
SchappelUke en artistieke gebeurtenissen.
Hoe dikwUls lezen wU niet over den helden
moed der missionarissen, broeder en zusters,
bU de verpleging der melaatscben. Een con
creet voorbeeld. In het melaatschentehuis
Kbormelan in Engelsch-Egyptlsch Soedan
stierf de mlsslebroeder Jozue Delcas uit Wee
nen. Als vUf-en-twintig-Jarige vertrok hU naar
de missie onder de negers. Na twaalf jaren in
gespannen arbeid kreeg hU verlof naar het
vaderland terug te keeren. Juist In dien tUd
Heek, dat hU aangetast was door de vreeselUke
ziekte, de melaatschheid. Broeder Jozue smeek
te, om naar Soedan terug te mogen gaan, om
er te sterven, te midden zUner zieke negers.
Nog jaren lang werkte hU in het melaat-
schenhuls, waar hU stierf, betreurd door de
tweehonderd melaatsche negers, die hU ver
zorgde.
De Jezuïetenpater G. Scholl van de Kerk
van bet H. Hart moest als zielzorger rijstand
verleenen aan de in de mUn Karsten-Zentrum
verongelukte mijnwerkers. Hooren wU zUn
eigen verhaal: „Snel trokken wU andere klee
ren aan. namen nummer en lamp in ontvangst
en dan ging het naar beneden. 700 Meter diep.
Snel liepen wU met onzen gids door de gan
gen naar de plaats des onheils. Daar aange
komen troffen wU de eerste gewonden aan.
die, ofschoon zU 72 uren in gevaar hadden ge
zweefd. toch aan den dood waren ontkomen.
ZU waren vroolUk en opgewekt. Een van hen
Belde: „Zooveel als we nu hébben gebeden,
pater, hebben we langen tUd niet gedaan.”
X Nachts om half twaalf daalde ik weer in
de mUn af, naar de plaatsen der ontzetting.
TUdens mUn ambtsbezigheid als mUnwerkers-
pastoor heb ik veel ongelukken en steeninstor
tingen gezien, maar wat ik hier zag, was meer
dan ik mU had kunnen voorstellen. VUftig
Meter lang moest ik door een soort slurf krul
pen. die men door de kolen heen had geboord,
cm tot een gewonde te komen. Een onver-
draaglUk heete, neerdrukkende stiklucht
beerschte in de nauwe slurf, te meer wUl er
aan het einde nog een paar Ujken lagen. Krui
pend en trekkend moest men trachten, zich
voort te bewegen. ElndelUk zag Ik den ge
wonde Kapol voor mU liggen. Een voet stak
Uit onder een groot rotsblok. Aan de andere
rijde waren het hoofd, een stuk van het bo
venlichaam en een hand vrij. Na kort tot be
sinning te zUn gekomen, was Kapol weer in
diepe bewusteloosheid gevallen. Ik had de H.
Olie bU mU, soodat ik den ongelukkige kon be
dienen en hem de generale absolutie kon
geven.
Een bediening onder moeilUke omstandig
heden. Meer niet. lete vanzelfsprekends voor
den priester. Maar toch, hoe ongewoon en
grootsch is deze kracht ten offer voor den in
doodsgevaar verkeerenden naaste!
Nog een document
De Romelnsche chirurg, prof. Triolo, werd
rildens een bUzonder moellUke operatie over
vallen door hevige hartkrampen. Met de laat-
•te kracht en ongehoorde wllslnspannlng ge-
HU verdween en sloot de deur met opval-
lende zorg.
Ruth zat haar mooie egale tanden met haar
vulpotlood te bewerken.
„Ik zou wel eens willen weten," mompelde
zU, „of hU werkelijk van plan is, zUn hoofd
te verliezen door die vrouw. Als hU niet oppast,
wordt zUn positie hier onmogelUk.'
Het was niet voor X eerst, dat dit vraag
stuk haar eenlge kopzorg gaf. Ze wist maar al
te goed, dat de minste Inmenging van haar kant
Newnham s onmiddeHUk ontslag tengevolge zou
hebben. HU behandelde Ascher altUd met op-
merkelUke geringschatting, maar legde een
voortdurenden eerbied aan den dag voor Paula
Parkton, wat Ruth meer hinderde dan een
uitgesproken hofmakerij-
ongevsuèin1 veizekMd70voor een der voegende ultkeertogenf3000. verl'lM'van'tS'ideMTneny^ld^beenen^ telde^ogen f 750-~ doodelUken* afloop f250.- een voet of een oogfl2S. W duim of w^svingerf50. “been11 of U^ann 40.- anderen” v”ngèr
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
.H
NEW YORK 23 April. (Reuter). Volgens
„Associated Press” ontspoorde bU Queretaro,
ongeveer 200 K. M. N. W. van Mexico-Clty, de
Intern, express van Loredo aan de grens van
Texas naar Mexlco-Clty. 11 Reizigers werden
zwaar gewond en 26 licht Het verkeer is ver
sperd.
begon' een andere passagier.
„Ik kwam uit Rome terug en had al in den
trein van ParUs naar Calais kennis gemaakt
met een gedistingeerd Jongmensch. Er was niet
de minste reden tot argwaan, ik had tenminste
niets bUzonders bemerkt. HU gedroeg zich keu
rig en bleek zooveel te weten, dat ik dacht met
een jongen professor te doen te hebben. In
Dover ontdekte de douane dat het een be
roepssmokkelaar was. In den dubbelen bodem
van z’n koffer zat platina. Sedert dien tUd heb
ik groeten eerbied voor den speurzin en de
menschenkennls der dpuane-beambten.”
Het begon te stormen in X gemoed van me
vrouw Alberton. Met haar zakdoek depte ze
zich het voorhoofd. Ze had niet de kracht
meer onverschilligheid te huichelen, haar poe-
derdoosje uit haar tasch te halen en zich wat
op te frisschen, alsof die verhalen haar niets
aangingen. De kant, die ze onder haar japon
droeg, begon zachtjes aan te werken als een
pantser, dat haar ademhaling drukte. Ze kreeg
pUn van het stuf zitten. Haar gezelschap ech-
„Voeding
aag wei-
