Daden van waren heldenmoed PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND I w^aal den dag DE LIJN BIJ DE MELAA TSCHEN IN DEN SOEDAN 'A Het Geheim van het open Raam EEN TIP-TOP "TIP”! **Vorig» waak voor zaken In Engeland geweest. Ik naar Epsom, naar do paardenrenneh. <5 DINSDAG 24 APRIL 1934 toe Het kan verkeeren sa. i De angst van Mevrouw Alberton Vaticaansche biblio theek en Amerika Muskieten verduisteren de zon De ongrijpbare bandiet T Dillinger opnieuw ontkomen L Alle abonné Ongehoorde wilsinspan- ning van een chirurg Kankerbestrijding in China Bijbel vertaald in het W orrora-dialect Detectiveverhaal door ANTHONIE GILBERT r- TREIN ONTSPOORD IN MEXICO Hoe een Jezuïetenpater geeste lijken bystand verleende aan verongelukte mijnwerkers Menschen en dieren worden er door gekweld een drama in het museum n l AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL Merkwaardige verkiezingsuit slagen in Frankryk i mniniiiiiiiinninii let». MARTIN BERDEN (Nadruk verboden) T kamer 1 H 2- I EL !E 4 11 Reizigers werden was hü hinderde dan een ze een ramp Hü grootst [lopte f I 1 8 ii 17 >o o plotseling In een hel verlicht vertrek gebracht. Geen van belden sprak een 9 e 1 F n 4 r n G. 00 ’0, grens, een n k. L -45 es. -ia ar II I, P. ln« ien nt, ill- em sla 00 de 900 ele ool 50. ram a Nlet to «Oat, niat to Straf, VL net goed I B00TZ 10 de st. s 00 er er, BL kamer, die ultzag op den tuin an waar te doel van even op de deur en ging sender op antwoord ta wachten Vit Zuld-Afrika wordt gemeld, dat zich in tal van jaren nog niet zulke enorme zwermen muskieten hebben voorgedaan als dit jaar het geval Is. Mensch en vee worden door deze kleine insecten gekweld en de ziekenhuizen bergen momenteel hoofdzakelük slachtoffers, die een vergiftiging hebben opgedaan door muskieten prikken. Artsen en deskundigen op medisch gebied zijn dagelijks aan den arbeid, om de boerenbevolking alle noodige inlichtingen te verschaffen ter voorkoming van Infectie en ter behandeling van de slachtoffers. De muskieten hebben reeds verscheidene gevallen van ma lariakoortsen veroorzaakt, vooral op het platte land. waar de hygiëne vaak zeer te wenschen overlaat. Talrijke dieren als schapen, paarden en runderen zijn aan infectie gestorven, terwijl vele kinderen van het brood of snoepgoed eten, dat door de muskieten Is bevuild. Dit jaar is het wel een vreemd verschijnsel In Zuld-Afrika. dat de muskieten zoo beduidend veel grooter van bouw zijn dan de vorige jaren. ZIJ kenmer ken zich als de echte tropische Insecten, die hevige koortsen kunnen veroorzaken. De zwer men muskieten zijn van dit jaar zoo enorm groot, dat de zon op sommige dagen er door wordt verduisterd. Bjj duizenden en duizenden trekken de dieren, vooral na een vochtlgen nacht, vanaf het land naar de steden en tas ten zelfs de planten en hoornen aan. ten gordijnen, die :h kunstaar had laten gedeeltelijk dichtgetrokken, om [ten te sluiten, soodat de kamer, den tijd van het Jaar, In het half- '4 heel hun toestand geschetst, die voort durend op een dood punt stond. Plotseling hoorde zü zachte schreden achter haar en het zachte sluiten van een deur. De Vaticaansche Bibliotheek, die steeds als een der meest beroemde en waardevolle boe kenverzameling der wereld wordt beschouwd, heeft in de laatste jaren zeer nauw samenge werkt met bultenlandsche bibliotheken, niet alleen tot uitwisseling van verschillende wer ken, doch ui het bijzonder tot opsporing en navorsching van oude waardevolle documenten. Zoo meldt het Jaarverslag van de Camegie- stichting voor den Internationalen vrede zeer interessante bijzonderheden over een nauwe samenwerking met de Vaticaansche Bibliotheek. In 1937 onderhandelden eenige Amerlkaan- sche bibliothecarissen met de Vaticaansche Bi bliotheek over de mogelijkheid om tfun kost bare verzameling handschriften en ander waardevol historisch materiaal ter beschikking te stellen van een nauwere Internationale sa menwerking tusschen de geleerden op dit ge bied. Als resultaat van dit congres werd be gonnen met de samenstelling van een modern catalogus-systeem. Dit plan ondervond de volle goedkeuring van den H. Vader, hetgeen van groot belang Is, daar de Paus zelf als voorma lig bibliothecaris op dit terrein zeer veel er varing heeft op dit gebied. Het moeilijk» werk stond onder deskundige leiding van Mgr. Mercati, prefect der biblio theek, en Mgr. Tlsserand, pro-prefect. Door deze cataloglseerlng Is een groot aan tal handschriften en documenten voor den dag gekomen, die tot nog toe onbekend waren ge bleven. Het werk werd gefinancierd door de Came- gie-stlchting. NEW YORK, 23 April. Uit East River wordt gemeld, dat de federale politie en de gendar merie er in waren geslaagd In de buurt van Mer cer in een boschkamp Dillinger en zijn bende opnieuw aan te houden. Het huisje, waarin Dillinger zich ophield werd In verren omtrek omsingeld. De politle-agenten wierpen met traangasbommen, waarna zü optraden. Tot hun groote verwondering troffen zij In het huisje slechts drie vrouwen, die pertinent verklaar den Dillinger en zün bendeleden niet te ken nen. Dillinger was er opnieuw in geslaagd te ontsnappen. Een gendarm, die Zondag bij het vuurgevecht gewond was, is overleden. lukte het hem de operatie ten einde te brengen en den zwaar-zieke te redden. Nauwe lijks bad hij de laatste ingrepen gedaan daar viel hjj dood op den grond. Heel Rome nam aan zijn begrafenis deel. Achter den lijk wagen schreden de Konlngjn, Mussolini, een militaire compagnie en een groote deputatie der fascistische partij. Slechts wie de overweldigende werkelijkheid van het hiernamaals en het onvergankelijke leven bjj God In het diepste zijner ziel erkent, slechts hij, die innerlijk geschokt is door de liefdebewijzen van den God-Mensch, kan zich, zooals de hier geschilderde helden deden, be geven In den nacht der zelfverloochening. Zjj hebben hun lewn verloren, om het te gewin nen voor eeuwig. Slechts menschert van dit soort zijn tenslotte de steunpilaren der wereld orde, die zonder deze liefde zou verkeeren In een onsamenhangenden chaos. En In het restaurant direct zoo’n tip-top kerel naar mo toe. Tip, Sir?” vroeg hij. Top, zei ik, geef mij een tip. •t Was niet duur, een halve ehilllng. Of ik gewonnen heb? Man, Ik heb heelemaal niet gewedOööö, die tip? Dat was n TIP van BOOTZl De boot, legde aan? Traag gingen de minuten voorbij. Ze ging de trap af. de loopplank over, verder, naar het douanelokaal. D? menschen verdrongen elkaar tusschen koffers en tas- schen. AWe bagage werd aan een onverbldde- lijk onderzoek onderworpen; er werden vragen gesteld; om de antwoorden werd twijfelachtig geglimlacht. Toen kwam de beurt aan mevrouw Alberton. De beambte bekeek onderzoekend haar ietwat gehavend ulterlük en daarna den Inhoud van dr koffer. Bleek en bevend, zoo zwak, dat ze bang was te zullen vallen, leunde ze tegen de tafel. Het zwijgen van den beambte werd onuit staanbaar. Eindelijk, nadat hij haar weer even had aan gekeken, schoof hij een koffer naar haar toe:* „Gaat u even zitten, mevrouw; de zee schijnt u nog al aangepakt te hebben. Hebt u niets te declareeren?” Ze schudde neen. De beambte was zoo vriendelijk haar koffer weer te sluiten, zei „all right," bracht de hand aan z'n pet en ging verder. Ze haalde diep adem. Gelukt! Gered! Toen ze zich weer sterk gevoelde, verliet ze vlug de zaal, nam een taxi en liet zich, geheel doordrongen van t gevoel veilig te zijn. In da kussens neervallen. In Londen kwam haar man haar van 1 sta tion halen. Mevrouw Alberton bleek haast te hebben en eerst gerust gesteld, toen zij zich op haar kamer van haar kostbare kant had ontdaan Toen ze de kamer weer binnenkwam waar haar man d*r wachtte, nad zij de duur betaalde kant In de hand. Ze legde die vóór hem op de tafel en keek hem toen aan, half gelukkig om 't geslaagde avontuur, half bedrukt nog van den doorgestanen angst. „Die kant heb Ik gesmokkeld, George. Het ging of ’t gesmeerd was." Haar man luisterde met aandacht ."'terwijl ze uitvoerig de heele historie vertelde. Toen ze klaar was met vertellen, schudde George Alberton het hoofd en lachte even: „Maar kindlief, weet je dan niet dat de In voerrechten op kant in Engeland al jaren ge leden opgeheven zijn?" Mevrouw Alberton staarde hem wezenloos aan en viel, een onmacht nabij, °P een stoel neer. Op de tentoonstelling „Voeding en Hygiene'* in Den Haag wei geren vele dames pertinent sui kerproducten te proeven, uit vrees voor de slanke lijn. Bey’s kamer, waar tot mijn schrik licht brand de. terwijl oom voor t venster stond. Oom. draai dal licht uit, straks schieten ze on u! Pas had ik het gezegd, toen een kogel het raam verbrijzelde en In den muur tegenover het raam sloeg. Oom Sidney begreep nu ook, dat het ernst was. Hü knipte onmiddellijk het licht uit, trok vlug zijn laatste kleedingstukken aan. greep zijn koffertje, wierp er zijn tolletbenoo- dlgdbeden in en stormde met mij de trap af naar beneden. De eetzaal was vol menschen. Hierheen waren De geneesheeren hebben hun handen vol werk met de bereiding van speciale zalven, hoofdzakelijke bestaande uit Jodium en sal miak, welk middel aan de Afrikaners van re- geerlngswege wordt verstrekt en als voorko ming»- en geneesmiddel onontbeerlijk is. Ter nagedachtenis van dr Seen Yat Sen. den vader van het moderne China, heeft het centraal uitvoerend comité der Chineesche re- geering een prijs uitgeloofd van 50.000 Chi neesche dollars voor, het vinden van een ge neesmiddel tegen kanker, de dekte waaraan dr. Boen Yat Ben In 1935 overleden Is. Behalve Chineesche, mogen ook bultenland sche doktoren mededingen. De wijze waarop men den kanker denkt te bestrijden, moet zeer nauwkeurig worden ver meld. imiiiitiiimiiiHiiiiiiimiiitiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiml ,,/ki wius Maar Newnham was de trap al opgegaan HU hoorde haar dus niet. TWEEDE HOOFD6TUK Toen hü Miss Marlow’s kamer verliet, ging d* jonge man zoo vlug mogelük naar het andere vertrek boven de enorme bibliotheek een 1-- Paula Parkton zoo wat het haar leven doorbracht. Hü kl steeds voor als Iemand, die uit een donkeren kerker wordt woord, toen hü de deur sloot. Het gevoel, dat haar voortdurend bekroop, wanneer zü zün hand op den deurknop hoorde, scheen haar in de war te brengen en met een gebaar van medelijden en smeeken bracht zü een hand naar haar hals. Hü zei boos: „Ik heb dit boek voor u meegebracht’’ en legde het op een tafeltje. Zü was nog steeds niet in staat, een woord te uiten en dit ziende, ging hü verder, ter wijl een hoog rood naar zün wangen steeg: „PaulaIk heb nog Iets anders voor je meegebracht. Een kleinigheid, een aandenken. Je moet het van tüd tot tüd eens dragen als Ik hier niet meer ben.” Haar oogen stonden plotseling groot en bang en vragend open. „Niet hier, Arthur? Wat bedoel je daarmee? Je gaat toch niet weg?*’ „Ik moet wel. Denk je dat Ik dezen toestand nog langer kan dulden Ik had al lang weg moeten zün,” ,J3an laat je mü dus alleen met hem?** Zü keken elkander aan over de gepolüste tafels, gespannen, dramatisch. Ten slotte zei zü: „O, ik tfenk, dat ik bet besterven zal. je weet niet. „Lieveling, ga niet verder.” mompelde hü wanhopig. Om haar aandacht van haar eigen verdriet af te lelden, opende hü een smal «tul. Zij stond nog tn dezelfde houding, toen een half uur later haar voogd binnentrad. Zü had gedacht, dat sir Hector onmlddellük naar de bibliotheek zou gaan en ze kreeg een verlam men gevoel, toen ze hem hoorde stilhouden voor haar deur. Indien Arthur weggaat.” dacht ze met plot- sellngen schrik, „kan Ik zoo niet verder blijven leven, dan geve God me toch uitkomst.*' Ascher kwam binnen en sloot de deur voor zichtig achter zich. Het gesprek met den p*r- ticulleren detective zat hem nog versch in het geheugen. Ondanks al zün pogingen om zün selfbeheersching te bewaren kon hü slechts met moeite een itherpen toon onderdrukken, toen hü aside: „Ik heb Je iets te vertellen, Paula." Hü draalde nog een lamp aan en juist een. die het vertrek In sterk wit licht zette, om de reactie bü zün pleegdochter des te scherper te kunnen waarnemen. Zü zag niet naar hem. m»ir naar de tafel. Toen vielen haar oogen vanzelf op de topazen. die daar in hun fluwee- len bed lagen. Ascher's blik volgde den haren en op dat oogenbilk had selfs een hemelache boodschapper hem niet kunnen overtuiRsn van haar onschuld. Voordat zü nog kon spreken, had hü de Juweelen reeds In zün hand. (Wordt vervolgd) Zs draalde zich plotseling om. en als wilde p voorkomen, strekte te een hand uit in de richting van de deur en riep heel zacht: „Arthur.... O, Arthur!" en berusting In haar wanhoplgen toestand lagen In dezen woorden. Zü wendde zich van hem af en zag over den regen tuin. Achter haar was er geen enkel geluid in de beschaduwde kamer. De stilte hield hen beiden gevangen. Er viel niets meer te zeggen Zü wu de rijke pleegdochter van sir Hector Ascher, hü diens secretaris en zoo arm als de mieren. Daarmee Hü verdween en sloot de deur met opval lende zorg. Ruth zat haar mooie egale tanden met haar vulpotlood te bewerken. „Ik zou wel eens willen weten." mompelde zü. ..of hü werkelük van plan Is. zün hoofd te verliezen door die vrouw. Als hü niet oppast, wordt zün positie hier onmogelük.' Het was niet voor t eerst, dat d*t vraag stuk haar eenige kopzorg gaf. Ze wist maar al te goed, dat de minste inmenging van haar kant Newnham’s onmlddellük ontslag tengevolge zou hebben. Hü behandelde Ascher altüd met op- merkelüke geringschatting, maar legde een voortdurenden eerbied aan den dag voor Paula Parkton, wat Ruth meer uitgesproken hofmakerij- de dooden en gewonden gebracht. Hartver scheurende kreten stegen op. Ik durfde er niet naar küken. Heeren, u wilt toch niet weg? *t Ia uiterst gevaarlük op straat, leder oogenbilk kan een kogel u treffen. Maar oom Sidney had geen rust. De hotelier, ziende, dat wü toch vertrek ken gingen, bood de rekening aan en wees ons een uitgang achter In het hotel. En inderdaad het was daar niet druk. Het angstzweet brak mü uit. Zou ik wel ooit mün ouders weerzien? Van bet marktplein klonken nog kreten en ook werd er nog geschoten. Oom Sidney nam mü bü de hand en snelde weg. de duisternis in. door nauwe steegjes, die ons door den hotelier waren gewezen. Hü zag wel, dat Ik beefde over al mün leden. Ben je zoo geschrokken, vent? Nu. ’t had met mü ook niet veel gescheeld hoor. Handen op of Ik schiet, klonk plots een barsche stem. De heer Sidney liet van schrik zün koffertje vallen en gaf een schreeuw. Onmlddellük stak hü belde handen omhoog, welk voorbeeld Ik volgde. Mün knieën knikten. Wat ging er nu gebeuren? „Dank u hartelük. Het gaat al wat beter.” zei ze elndelük met moeite en probeerde op te staan. De heeren dwongen haar echter te blüven zitten. „Over een paar minuten zün we In Dover. Daar komen ons al een paar sloepen tege moet." Het was dus U te laat om de kant te voor schijn te halen. Ze maakte haar tasch open en keek In het spiegeltje. Ze zag er nog al draag lijk uit. Nu was het zaak zich kalm te houden. Blüf bü me oom, riep ik angstig, maar oom Bey was alweer In zün eigen kamer verdwenen. Ik greep mün kleeren en vluchtte In de don kerste hoek van de kamer. Licht opsteken durf de Ik niet en voor t raam mij kleeden nog minder. Men zou eens op mü kunnen gaan schieten! Ik had wel sens gehoord, dat In zulke oogenbllkken de militairen schoten op leder, die zich voor 't raam vertoonde en dus was 1 maar 1 beste er zoover mogelük van daan te blüven. Toen ik aangekleed was, vloog Ik naar oom binnen. De zware Ascher door een Wd maken, war het licht ondanksde dulstéf lag. Het was een lange, vriendelijke kamer, met buitengewonen smatk gemeubeld. Toch vormde ze niet meer dan een achtergrond voor de vrouw, die bü dat zwakke kloppen was opge staan en nu, recht en slank, stond te wachten met haar rug tegen een der slerlüke boeken kasten naast den haard. De eerste Indruk, welken Iedere vreemdeling van Paula Parkton kreeg, was er een van buitengewone schoon heid. Zü was Iets kleiner dan een middelma tige vrouw, maar haar buitengewone slankheid en rechte houding deden haar groot schünen. Haar blonde baar was in het midden geschei den en lag in zachte glanzende lokken over haar ooren Ze had groote grijze oogen. met wondere donkere, gebogen wimpers. Ze was heel vrlendelük, zelfs als ze onverschillig iemand stond op te wachten; soodat ze de somberste kamer, waarin se zich bewoog als in een nieuw licht zette. Haar schoonheid was Iets positiefs als een schitterende kleur, of een ster, die men nu eenmaal niet kan negeeren. Of schoon hü haar nu büna lederen dag had ge zien, en dat gedurende vier Jaren, kon Newnham nooit heelemaal aan deze schoonheid wennen. Hü aarzelde nog altüd even, als was er telkens nog die kleine tüd noodlg. om zich zelf te herstellen van den verrassenden Indruk, welke zü op op ham maakte. Hü stond er Suiker' smaakt niet enkel toetjes, Suiker is ook teer gezond. Zonder suiker mist de voeding Goeden suikerzoeten grond. Suiker doe je in de koffie, Suiker doe je in de thee, Suiker doe je in gebakjes Pudding, vla en praliné. Zonder deze zoete suiker Is het tevens onbetwist, Dat je in het bitt’re leven Vele zoetigheden mist! Maar de dames, schoon zoo zoetjes Greta Garbo-achtig fijrt, Zien toch veel meer zoetigheden In een uitgedroogde lijn! Zij zien zich de zoetigheden Van het leven enkel aan. En ofschoon 't niet tn haar lijn ligt Laten zij de suiker staan. En de vrouw, die juist ons leven Moet verzoeten, als een zon, Ach. haar pruim- en prisma mondje Derft den smaak van een bonbon. Slanke lijn het ideale! Mager als een pijp kaneel.... Door haar suikerlooze houding Missen onze dames veel! dat hü zoo juist uit zün zak had gehaald en Het het getemperde licht op den tnhoud vallen. Paula zag een collier van topazen In zilver gezet. Ofschoon ze maar klein waren, schitter den ze heerlük en in dat bleeke licht blonken zü als bleekgouden water, waar de zon op scheen. De oogenbllkkelüke vreugde deed baar uitroepen: „O, Arthur, wat mooi. Maar Ik durf se niet nemén. Als hü zag....” „Kent hü dan al Je geheimen?” vroeg nüdlg. „Doe ze tenminste even aan. dan kan ik zien, hoe ze je staan.’* Toen zü den ketting naar haar hals bracht, beefden haar handen zóó hevig, dat de steenen trilden tegen haar hals en zü de sluiting niet kon vinden. Hü bood. aan. haar te helpen, maar ze deed een stap achteruit. „Raak me niet aan. Arthur,” zei ze ver schrikt. „Ik ben zoo bang. En als je toch weg gaat, ga dan nu." In stügende verbittering riep hü uit: ,Js er dan geen enkele weg, om uit deze hel te geraken? Besef Je zelf niet, hoelang dit wel kan duren?” „Zeker, dat weet Ik.” Kalmte ter begon het aangesneden onderwerp uit te buiten. Iedereen wist een geval te vertellen, en het kwam tenslotte op hetzelfde neer. Alleen de personen uit de gesmokkelde artikelen ver schilden. De toestand werd voor mevrouw Alberton on verdraaglijk. Zü zag zich al betrapt, voor de oogen van alle passagiers ontmaskerd en door een onbeleefden beambte weggevoerd. Ze zag al hoe haar man, onhellspel- s lend, 2’n wenk- anast van brouwen fronste, j an£st van ze hoorde al het f hatelüke geluis- ter van d'r ken- nissen. Eén oogenbilk werd alles duister voor haar oogen. „Metrouw Alberton.” hoorde se nog iemand zeggen; ,jnevrouw Alberton, scheelt er t-—. aan?” „Waarachünlük een lichte aanval van zee ziekte,” zei een andere stem. Toen hield men haar eau-de-cologne voor t gezicht. Ze zoog den prikkelenden scherpen geur in. y v- ük toch eens wat een pracht,” en me- vrouw Alberton gaf haar vriendin een A paar stukken kant. Al een paar uren zaten de twee dames te genieten van de prachtige artikelen, die het füne Parüsche Modehuis zoo graag aan de rüke Engelschen liet zien. „Ja, verrukkelük,” set miss Garrod, ..maar toch zou Ik je niet raden ze te koopen. Je zult er verschrikkelük veel Invoerrecht voor moeten betalen.” Die opmerking deed de opgetogenheid van mevrouw Alberton wat luwen. Maar de kant werd met lederen blik, dien ze er op sloeg, mooier en begeerlüker. .Men kan natuurük geluk hebben." fluisterde miss Garrod, toen ze het teleurgestelde gezicht van haar vriendin zag. *t Ligt er maar aan, welken beambte je treft aan de grens. Miss Maddens heeft er verleden jaar een paar groote stukken kant prachtig doorheen ge kregen.” „Jawel, maar.... als "t eens uitkomt.... De boete en de schande. Ik geloof, dat Ik in den grond zou zinken....” Hoe minder kins er scheen te bestaan, de kant te bezitten, hoe aanlokkelüker het bezit werd. Toen de twee dames dan ook kort daar na de zaak verlieten, was de koop dan ook ge sloten. Maar de glans van geluk In de oogen der bezitster duurde niet lang. Want met groote, roode cüfers stonden de hooge invoer rechten mevrouw Alterton voor oogen: En wat zou George zeggen, als ze van haar uitstapje naar Parüs dingen meebracht, die zóó duur kwamen? De eerbied voor het fronsen der wenkbrau wen van den heer George Alberton nam den laatsten twüfel weg. Ze meest het probeeren; als George hoorde, hoe ze een koopje gedaan had, door aan de hooge invoerrechten te ont snappen, zou bü wel tevreden zün. Drie dagen later zat mevrouw Alberton op het dek van de „Nebraska" In een gemakke- lüken stoel. Het was prachtig weer, de zee was kalm en een zacht briesje zorgde voor de noo dige verfrissching. De passagiers bevolkten het dek en verdreven den tüd met gezellig gepraat. Mevrouw Alberton zat In een kring van ken nissen. Men sprak over alles en nog wat en kwam tenslotte aan het boeiende onderwerp: smokkelarij. - „Ik weet een geval," zei een oude heer, „dat den betrokkene een massa geld gekost heeft. Een dame van den eersten stand had uit Am sterdam diamanten méegebracht, en heel han dig in haar kapsel verstopt. Maar -die dou- ane-beambten hebben scherpe oogen. Hoe de dame zich verraden heeft, mag de koekoek we ten; in leder gevat de beambte kreeg argwaan. De dame werd naar een aparte kamer ge bracht en toen vond men een stuk of 15 kost bare steenen.” Mevrouw Alberton werd beurtelings koud en heet. Ze verborg haar gezicht wat dieper in oe schaduw van haar parasol. „Ik heb In Dover ook zoolets meegemaakt,” begon een andere passagier. „Ik kwam uit Rome terug en had al in den trein van Parüs naar Calais kennis gemaakt met een gedistingeerd jongmensch. Er was niet de minste reden tot argwaan. Ik had tenminste niets büzonders bemerkt. Hü gedroeg zich keu rig en bleek zooveel te weten, dat ik dacht met een jongen professor te doen te hebben. In Dover ontdekte de douane dat het een be- roepssmokkelaar was. In den dubbelen bodem van a’n koffer zat platina. Sedert dien tüd heb ik grooten eerbied voor den speurzin en de menschenkennis der douane-beambten.” Het begon te stormen In 't gemoed van me vrouw Alberton Met haar zfitdoek depte ze zich het voorhoofd. Ze had plet de kracht meer onverschilligheid te huichelen, haar poe derdoosje uit haar tasch te halen en zich wat op te frtsschen. alsof die verhalen haar niets aangingen. De kant, die ze onder haar Japon droeg, begon zachtjes aan te werken als een pantser, dat haar ademhaling drukte. Ze kreeg pün van het stüf zitten. Haar gezelschap ech- „Indien Ascher al zün vervalschlngen van de hand zal hebben gedaan, en veroordeeld zal *ün tot de galeien, moet je eens vragen of se je “let bü Scotland Yard kunnen gebruiken.” Jéé de jongeman haar. ,Jk geloof zeker, dat se Je zullen nemen. In leder geval: hartelük dank ?°or de waarschuwing. Ik mag wel oppassen, •aders zou ze wel eens kunnen ontdekken, dat K mü al kende, het Jaar voordat ik geboren en mü aanklagen wegens vervalschlngen ten koste van n goudblonden kleinen cheru- Min, met name Hector, wat? Weet je misschien ot Mias Parkton thuis Is?” Hü deed alle mogelüke moeite, om deze Jtetste vraag aoo ongedwongen mogelük stellen. op dit blad rijn ingevolge de vemekeringsvoorwaanlen tegen f b« levenslange geheels onaeechlktheld tot werken door f JCfi bü een ongeval met f rjCfl bü vertiee van een hand f oü vertloe van oen f Cf) een breuk van f Af) bü verlies van H J ongevallen versekert voor een der vólgende ultkeerlngen T JUUU,- verlies van belde armenTbelde beenen of belde oogen f /<></.-doodelüken afloop 4 JV.” oen voet of sen oog f J Z, «J. du lm of wye vinger OU. “been of arm f TV.- anderen vinger NEW YORK 23 ApriL (Reuter). Volgen» ..Associated Press” ontspoorde bü Queretaro, ongeveer 200 K. M. N. W. van Mexlco-City, de Intern, express van Loredo aan de grens van Texas naar Mexico-Clty. zwaar gewond en 20 licht. Het verkeer is ver sperd. Slechts ongeveer een duizendtal Australiërs spreken het Worrora-dialect. In dit dialect komt o.a. het büzondere samengestelde woord „kauerangurulaldugga" voor. Alleen zü die een missieschool hebben be zocht, weten wat dit woord beteekent Zü kun nen het lezen en vertalen en weten derhalve dat het beteekent ,aü brachten haar naar hem.” Hoewel het Worrora-dialect door slechts zoo weinig menschen wordt gesproken en ver staan. heeft de British and Foreign Bible So ciety” het toch van voldoende belang geacht aan de vertalingen, die door haar reeds van den Bijbel zün gegeven, nog een vertaling in het Worrora-dialect toe te voegen. Tot dusver is de bübel in nog vier andere dialecten var, Australische stammen vertaald. Dit vertalen bleek een uiterst moeilüke ar beid te zün. Het Worrora-dialect heeft oa. 171 vormen van het werkwoord ..zün". Er bestaat in het Worrora één samengesteld woord van 38 letters. Door de geringste \4randering in een groot woord verandert zün geheele be- teekeniA r wordt in heel de wereld, vooral in de M sensationeele dagbladpers, dag in dag uit nog altüd een schier oorverdoovend lawaai gemaakt over de helden en grootheden der eerzucht en üdelheld op het gebied van spieren en intellect. En daarom Is bet immer weer noodzakelük te wüzen op de groote daden, die gesteld worden, onbemerkt haast en in diepen eenvoud, door waarachtige navolgers van Christus, daden, die voortkomen uit de volheid der genade van bovennatuurlüke liefde. Hieronder volgen eenige feiten, alle in de laatste weken gebeurd. Zü stonden opgeteekend In bladen, die door de wereld zonder beteeke- nls worden geacht. Maar het zün feiten, die in conceptu Del gewichtiger zün dan alle politieke, weten schappelijke en artistieke gebeurtenissen. Hoe dlkwüls lezen wü niet over den helden moed der missionarissen, broeder en rusters. bü de verpleging der melaatschen. Een con- creet voorbeeld. In bet melaatscbentehuis Kbonnelan in Engelsch-Egyptisch Soedan stierf de mlssiebroeder Joeue Delcas uit Wee nen. Als vüf-en-twlntlg-jarige vertrok hü naar de missie onder de negers. Na twaalf jaren in gespannen arbeid kreeg hü verlof naar het vaderland terug te keeren. Juist in dien tüd bleek, dat hü aangetast was door de vreeseluke riekte, de melaatschheid. Broeder Jocue smeek te, om naar Soedan terug te mogen gaan, om er te sterven, te midden «üner zieke negers. Hog jaren lang werkte hü in het meteat- Khenhuls, waar bü stierf, betreurd door de tweehonderd melaatsche negers, die bü ver- mrgde. De Jezuïetenpater G. Scholl van de Kerk van het H. Hart moest als zielzorger büstend verleenen aan de in de mün Karsten-Zentrum verongelukte mün werkers. Hooren wü zün eigen verhaal: ..Snel trokken wü andere klee ren aan. namen nummer en lamp in ontvangst en dan ging het naar beneden, 700 Meter diep. Snel liepen wü met onzen gids door de gan gen naar d» plaats das onhells. Daar aange komen troffen wü de eerste gewonden aan. die, ofschoon s|) 72 uren in gevaar hadden ge zweefd, toch aan den dood waren ontkomen. Zü waren vroolük en opgewekt. Een van hen telde: „Zooveel als we nu hebben gebeden, pater, hebben we langen tüd niet gedaan.” Z Nachts om half twaalf daalde ik weer in de mün af, naar de plaatsen der ontzetting. Tüdens mün ambtsbezigheid als münwerker»- pastoor heb ik veel ongelukken en steenlnstor- tingen gezien, maar wat ik hier zag. was meer dan Ik mü had kunnen voorstellen. Vüftlg Meter lang moest ik door een soort slurf krul pen, die men door de kolen heen had geboord, em tot een gewonde te komen. Een onver draaglijk heete, neerdrukkende stiklucht heerschte in de nauwe slurf, te meer wül er san het einde nog een paar lüken lagen. Krui pend en trekkend moest men trachten, zich voort te bewegen. Elndelük sag Ik den ge wonde Ka pol voor mü liggen. Een voet stak uit onder een groot rotsblok. Aan de andere «üde waren het hoofd, een stuk van het bo- venlichaana en een band vrij. Na kort tot be zinning te zün gekomen, was Kapol weer in diepe bewusteloosheid gevallen. Ik had de H. Olie bü mü. zoodat ik den ongelukkige kon be dienen en hem de generale absolutie kon geven. Een bediening onder moeilüke omstandig heden. Meer niet. Iet» vanzelfsprekends voor den priester. Maar toch, hoe ongewoon en grootsch is deze kracht ten offer voor den in doodsgevaar verkeerenden naaste I Nog een document. De Romeinsche chirurg, prof. Trlolo, werd tüdens een büzonder moeilüke operatie over vallen door hevige hartkrampen. Met de laat ste kracht en ongehoorde zrilsinspanning ge- A geloof, dat se in haar kamer is." ttek in Ruth's stem was niet de minste uit- dank je wel. Zü vroeg mü **en paar **>nlgheld voor haar mee te brengen uit de Ik zal m haar even bezorgen.” Hg* V PARIJS, 23 April (Per tel.) Zondag zün op drie verschillende plaatsen verkiezingen ge houden, waarvan de uitslag niet heelemaal zon der beteekenis is. Te Lorient werd in plaats vgn den overleden radicaal-socialist Charrier, de rechtsche candidaat Tristan gekozen. Te Parüs ging de strüd tusschen een zekeren Cousin en een candidaat der Centrum-groepen Godin. Enkele Parüsche bladen voerden tegen Godin een heftige campagne, omdat hü een bekend lid is der vrijmetselarij, die zich in de zaak- Stavisky zoo gecompromitteerd heeft. Godin, die bü de gemeenteraadsverkiezingen van 2 jaar terug met een groote meerderheid ineens gekozen werd, kreeg thans 1557 stem men. terwül Cousin er 2902 haalde. De her stemming heeft as. Zondag plaats. Tenslotte behaalde te Mantes de rad.-soc Bergerydie in 1932 zonder herstemming geko zen was. ?7J3 stemmen, terwül zün rechtsche tegenstander Varret er 7810 kreeg. Ook hlei heeft as. Zondag de herstemming plaats.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1934 | | pagina 3