RUSSISCHE GALGENHUMOR
BOOTZ
PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND
ill
li
o
Jit
a
I
wifaal aan den dag
BI
1
n
11
t
IIH
til
MESSEN EN VORKEN AAN
KETTINGEN
Het Geheim van
het open Raam
hi1
VRIJDAG 27 APRIL 1934
T
naam
5
Een begraven kanon
KIJK NIET
"MAN
ZOO SIPl DRINK
I
R
(Wordt v«rvolg<V
H
Feesten in de Sovjet
unie
Een terugzien na zes en
twintig jaar
DE MONT BLANC IS HOOG,
het hoogste punt van Europa! En toch, als wij
een toren bouwden van al de Sunlight Zeep die
in één jaar wordt verbruikt, zou deze 521 maal
hooger zijn!
Dit enorme verbruik bewijst hoezeer de Neder*
landsche huisvrouw Sunlight Zeep op prijs stelt,
hoezeer de ervaring haar van de voortreffelijke
kwaliteit van Sunlight Zeep heeft overtuigd!
>r
s
n
n
Is
Detective-verhaal door
ANTHONIE GILBERT
Van
Het
>r
ft
1
s
Belangrijke prae-histo-
rische vondsten
LIEVER EEN TIP!”
Met doffe gelatenheid neemt de
Ruteitche moejik alle elagen
dee onheil» op
De onheilvolle
^Arthur! Ben je krankslnnlsl”
1HANS WOK 4 (illOOI I SI I KkEX. HUX l-NIHI N
CTS. OP I I.K PAK I I N BÓN VOOR I RA \lll Gl SCHI Xhl X
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Q
1.
is
ir
haar
n
h
n
Lt
de
le
„Zullen we
tueel cadeautje.
R
!t
N
Als
h«
Arthur
l-
n
HU stak de lamp aan en zette zich aan het
werk. Het vervullen van zün plicht elschte den
heelen nacht op. Eerst den veleenden ochtend
om 9 uur was de man klaar. Doodmoe verliet
hij zijn werkkamer om wat rust te nemen.
sr
e.
Ie
Ie
b.
r-
i:
lucht in te slingeren. Ik schreeuwde van ont
zetting en vloog op een hooge stoep. Juist toen
het beest zijn horens zou planten in de kleeren
van den heer Bey. sprong deze op zü en duwde
net mes In de borst van den stier. Een ijzing
wekkend gebrul steeg op. Het beest, dat nog
eenige meters was doorgehold, keerde zich om
om zich op zijn aanvaller te wierpen. Maar op
't self de oogenblik had oom Bey zijn revolver
te voorschijn gehaald en maakte met een wel
gemikt schot een einde aan het leven van het
fel-bloedende beest. Luide boera’s stegen op
uit de menigte, die pas nog hevig ontsteld was
geweest.
Men verdrong zich rond den triumfator. maar
deze, niet gesteld op eerbewijzen, drong zich
Ier eens te komen bezoeken, die
over zou verheugen dat hij na
tijd weer eens met een landsman
st
>r
n
is
te
h
n
Oom Sidney keek me aan. ik zag. dat hij niet
boos was, wat ik eerst wel had gevreesd. Jon
gen, zei hU. ik ga ook niet. We gaan samen
wat wandelen en een museum bezien. WU...
plotseling klonken verschrikte kreten. Een stier,
die uit een stal zou worden geleld, had kans
gezien te ontsnappen en rende door de straat.
HU had reeds een kar ondersteboven geloopen
en er dreigde groot onheil te gebeuren. Oom
Sidney bedacht zich geen oogenblik. HU greep
uit zün jaszak een dolkmes, dat hjj steeds bü
zich droeg, met ’t oog op de gevaren van een
wereldreis en sprong midden op den weg.
ie
Ie
Ie
it
n
ir
1
n
el
n
iu
m
n
■L
Ie
te
tn
ST
MsssseseeessssseststeseeeesseesssssssMseeseessssssss
„HU kan je niet dwingen, bü hem te blUven.
Indien JU zün hulp niet opelscht. We zullen
vannacht weggaan. Je moet me tot zoo lang
ergens verstoppen. Kan hier Iemand binnen
komen? Kun je niet zeggen dat je hoofdpün
hebt?
„Ik kan niet verhinderen dat Sir Hector bin
nenkomt."
,JCn ik durf me niet meer naar beneden te
laten glijden, omdat hij wellicht aan het ven
ster van zün bibliotheek staat. Als hier iemand
binnenkomt, zal Ik me achter de gordijnen ver
stoppen. Ze hangen gelukkig tot op den grond.
Luister eens goed. Wat er ook gebeuren moge,
je moet zorgen, dat je hier niet meer bent, als
hU weer terugkomt uit Frankrijk."
„We kunnen nergens heengaan, cf hij aal
ons achterna komen." riep zü wanhopig uit.
„We zullen naar het buitenland trekken Daar
sullen we veiliger zijn, en dan zal hü je wel
vrUlaten. Al was het alleen maar om zijn eigen
trots te redden.”
„Dat zal hü niet, zoolang hü mijn geld vast
kan houden. Indien hü me liet trouwen, zou
hU geen penning meer kunnen beheeten. HU
wil me dwingen met hem te trouwen, om zich
daardoor van mün erfenis meester te maken.”
„Ja, het ziet er slecht voor je uit.”
Ze had al haar weerstandsvermogen verloren
en spoedig begonnen ze een plan tot ontsnap
ping in elkaar te zetten.
,J4eem morgen den trein van 10 1 uit Chan-
celbury,” vel hij. „Zorg vooral dat je dien niet
mist. Ik zal op je wachten, maar men moet
ons niet samen zien, anders alt ja voogd ons
betrof een inzameling voor het plaataeUjk
Cottage Hospital. De dame deed erg overtui
gend en vriendelUk en zat als maar te lachen.
Paula schreef haastig een chèque ter dubbele
waarde van de gewone jaarlUksche inschrij
ving en stelde de vrouw dus gauw tevreden.
Toen de voordeur achter haar dichtviel, kwam
Ascher zenuwachtig uit de bibliotheek geloopen.
HU deed erg gejaagd en opgewonden.
„Wie was dat?" vroeg hü ruw, maar wachtte
haar antwoord niet eens af.
„Blane," riep hü verder. „Waar zit dia kerel
nu weer?
Blane verscheen op het tooneel en het twee
tal ging terug naar de bibliotheek en Het Paula
vol schrik en angst staan. Aarzelend ging zü
terug naar de ontbUtkamer, zich afvragende,
hoe lang het nog sou duren voordat haar voogd
zou vertrekken. Elk moment dat hü in huls
bleef was een gevaar voor Newnham. HU kwam
gewootUUk even naar haar kamer, voordat hü
vertrok, om goeden dag te zeggen en soms
eenige aanwUzingen te geven voor dingen, die
tUdens zUn afwezigheid moesten worden gedaan
of konden gebeuren.
Ze was vast besloten hem thans beneden
goeden dag te zeggen. Ze zei tegen haar be
diende. dat ze thee zouden drinken In de ont
bUtkamer, daar het boven voor haar te warm
was geworden. Terwül ze wachtte op het thee
blad liep ze half gek van angst in de deftige
keurig gemeubelde kamer op en neer, aan
niets anders denkend dan aan het telkens drei
gend gevaar.
BU de groote aardbeving van Messina in
het jaar 1908, werd ook het huis, waarin An
gelo Inferrera met zUn vrouw en zün vier
kinderen woonde, door de lavamassa's bedol
ven. De man werd niet levensgevaarlijk ge
wond van onder de pulnhoopen te voorschUn ge
haald. BU zün zoeken ontdekte hU weldra het
lUk van zün vrouw, maar zUn kinderen vond
hü niet en niemand kon hem vertellen of zü
gered waren en waar zü zich in dat geval
bevonden. Aan het reddingswerk werd door
schepen van velerlei landaard deelgenomen.
Inferrera werd opgenomen door een Russisch
stoomschip, dat op weg was was Genua naar
Odessa. De man, die in de meenlng verkeerde
dat zUn geheele gezin was omgekomen, bleef
in Odessa wonen. ZUn belde dochters en zün
zoon Andrea hadden echter op tüd kunnen
vluchten en waren met den stroom der ver
schrikte bewoners In een der naburige dorpen
terecht gekomen, waar zU onderdak vonden.
Op hun beurt verkeerden zü In de meenlng
dat hun beide ouders omgekomen waren.
Toen de Jonge Andrea groot geworden was,
werd hU zeeman en maakte eens een reis op
een schip, dat Italiaansche goederen naar de
Zwarte Zee bracht. Toen Andrea Inferrera in
Odessa aan land was gegaan, vroeg hü. daar
hU de stad niet kende, een meisje naar den
weg. Tot zUn groote verbazing antwoordde zU
hem in rasecht Blclllaansch. ZU noodigde hem
uit haar vi
zich er zee
zoo’n lange!
in de eigerttaaal zou kunnen spreken. De Jonge
zeeman voldBrtl gaarne aan het verzoek en
tot zUn verbazing vernam hü dat de vader van
het meisje evenals hU uit Messina geboortig
was En weldra was nu het raadsel opgelost.
De man was de vader van den jongen Andrea
HU was in Odessa getrouwd met een vrouw,
die evenals hü als vluchtelinge op het Russi
sche schip naar Odessa was gekomen.
over het weer, over boeken, schilderijen en al
lerlei onderwerpen. Hun smaak was dezelfde en
belden hadden dezelfde lievelingsschrijvers, Jap
werd meer en meer verliefd op het goudharig
meisje. ZU was er stellig van overtuigd, dat hü
hemelsbreed verschilde van andere mannen.
Met zekerheid wist ze. dat ze haar geluk vol
komen aan hem zou durven toevertrouwen. In
haar geest bouwde ze reeds geweldige lucht-
kasteelen. Aan het eind van den dag was het
als een onuitgesproken gedachte tusschen hen.
Ze was zeker van zich zelf en vroeg zich ang
stig af, of hU het begreep. HU was minstens
even zeker van zichzelf, en vroeg zich eveneens
••essisMessssteeassseaa teetMeeMeeeeeMM99MM*M*6
,4a. zoo is t," sprak Truus 14 dagen later
tot een vriendin, „de mannen sUn nooit te ver
trouwen. Ik dacht stellig, dat hü oen keurige
Jongen was. Heelemaal geen gewoon type. HU
deed zich alleraardigst voor. Ik heb hem ook
gezegd, dat ik veel van hem hield. Alles heb ik
hem van me zelf verteld. HU zei, dat hU ont
zettend veel van me hield.”
Hier kon ze niet verder; tranen verstikten
liaqr stem. Toen ze wat bedaard was, vervolg
de zü:
„En toen Ik hem m'n naam noemde, merkte
Ik pas z’n waren aard, ’t Viel me direct op. dat
hü zich even bedacht vóór hU zei: „Ik heet
Jan Janssen; zoo noemen ze zich altUd, als ze
voor de aardigheid kennis aanknoopen met een
meisje."
sóó op de hielen. Probeer iets te dragen, waarin
men Je niet zoo vlug zal herkennen. Als het
eenlgszlns mogelUk is, moeten wü niet gezien
worden.”
„Arthur,” riep ze Ineens verbaasd uit. .Je
hebt je snor afgeechoren."
„Ja,” lachte hü. „En ik zou mün haar heb
ben laten bleeken en mün baard hebben laten
staan Indien er tüd voor geweest was. We
moeten ons beslist zien te vermommen, anders
kraalt morgen heel de buurt ons vertrek uit.
Hoe langer wü onze bestemming kunnen ver
bergen, des te beter. Wat is dat?**
Men hoorde bulten schreden.
„Best. Steek geen licht aan, niemand zal mü
zien.”
Een oogenblik later was hü door het half
geopend venster naar bulten gesprongen en
had hU zich verborgen in een hoek van het
ba Icon.
De zware overgordünen zouden hem vol
doende beschutten als men tenminste niet te
dicht bü het venster kwam. Maar wie het ook
mocht rijn, waarschünlük een bediende, hü
kwam In leder geval niet verder dan de deur
want Paula ging vlug naar bulten en een
oogenblik later hoorde hü de deur sluiten en
wist hü dat de kamer leeg was. Z’n eigen posi
tie. stelde hü ontevreden vast, was heusch niet
benüdenswaardlg. HU was er dankbaar voor,
dat, het dien middag zoo buitengewoon donker
en bewolkt was.
Paula ging vlug naar beneden. In de hall
zat een bezoekster op haar te wachten,
erg veel belang waa het bezoek niet.
’3
Intusschen was het nieuws van het stieren
gevecht spoedig verspreid. In de couranten
Tsaar Paul I gewroken; hü heeft Rusland bü
Oroerië ingelüfd”.
De bevolking, die dlkwüls nachten en dagen
lang queue moest maken, om brood, boter, ha
ring en zoo voorts machtig te worden, kreeg
vroeger bons, zoodat zü in de rij kon wachten,
om geholpen te worden. Later is men er toe
overgegaan, om bü het enorme gebrek aan pa
pier den menschen op den rug van hun hand
een stempel te geven, welke als bewüs moest
dienen voor recht op levensmiddelen. En daar
teekent de sovjet-caricaturist Ellssejew in een
courant een teekenlng, die een bekende stads
schoonheid voorstelde, In felle verontwaardiging
en daarnaast haar tandenknersende 'aanbid
der: „Wat *n ezel!” roept zü uit, „om zoo lomp
mün hand te kussen, dat mün heele boter-
stempel naar de maan is!”
In Moskousche restaurants is men tot den
maatregel gedwongen om messen, vorken en le
pels aan kettingen te verbinden, omdat men
machteloos stond tegenover den massadiefstal van
deze artikelen. Dezelfde teekenaar Ehssejew
heeft ook dit in de carieatuur vastgehouden.
Een man verlaat een restaurant en sleept een
heele tafel achter zich aan: „Wat een pech, ik
wou alleen den lepel maar eerlük gappen."
„Iwan, Je bevalt me niet, je bent zoo triest
en Je kükt zoo sip en Je bent toch pas voor de
vüfde maal getrouwd." „Ja. dat is Juist de pech.
Het huwelUk was pas gesloten en wü bespraken
het een en ander. En toen bleek, dat we het
vorige jaar al getrouwd geweest waren.”
Ook de bureaucratie wordt kostelük gehekeld:
De „Prawda" vertelt: De stationschef van een
der spoorwegen in Rusland kreeg een invulllngs-
biljet met 3697 vragen, die onverwüld beant
woord moesten worden.
„Ik zal vannacht niet kunnen slapen,” zei
de stationschef tegen zün ondergeschikten. „De
directie heeft mU een papier gezonden, dat on-
middellük beantwoord moet worden. Ik laat
alles in den steek en zal mUn plicht vervullen!"
ze ten slotte allemaal hun plaats hadden ge
kregen, werden ze stuk voor stuk in de oude
omslagen gewikkeld om te voorkomen, cat ze
langs elkander zouden wrijven en alle openln-
gen werden zorgvuldig met kranten toegestopt,
teneinde het schudden onderweg tegen te
gaan.
Paula zat in haar kamer, met haar rug naar
het open venster, te luisteren naar het zwak
doorkomende geluid beneden uit de bibliotheek.
Ofschoon het tamelijk vroeg was, lag er een
donkerte over dezen middag, zwart en dreigend.
Een groote wolk hing als een somber gordün
voor het daglicht en vanuit de verwüderde
heuvels naderde dof gerommel.
Ze kon t niet bepaald jammer vinden, dat
Sir Ascher voor enkele dagen weg ging De
verachrikkelüke uren. die zü met hem had
doorgebracht, sedert Arthur Newnham s ontslag,
deden baar zelfs nu nog rillen. Haar gedachten
gingen naar haar minnaar. Ze had de kaart
ontvangen, maar met ’n bedrukt hart en toen
zü zün boodschap had gelezen, was er een
melancholieke glimlach over Haar lippen ge
komen. Want hoe kon hü ooit terugkomen en
haar opelscben? Dat was immers onmogelük,
dat zag toch Iedereen In Ze sprak deze woorden
hard op en schrok toen ze de echo van haar
eigen stem vernam.
„OnmogeUjk? Wat beteetent dat nu?”
ZU draalde zich snel om en zag, hoe een been
over de balconleunlng kwam. De man waar
aan ze dacht, verscheen voor haar venster.
Verschrikt riep ze:
De stier kwam snuivend en brullend op hem
af. Het beest had zün nek gekromd, gereed om
oom Sidney op zün horens te nemen en de
y y et feit, dat de gecollectlveerde Russl-
l—l sche mensch buitengewoon gevoelig op
A -*■ elke nieuwe verslechtering van zün
toestand in de „Volkswlts” reageert, dat hü on
telbare anecdoten in omloop brengt en bü allen
jammer en ellende nog Iets aardigs. Iets geestigs
weet te ontdekken, zou men als toeken kunnen
beschouwen, dat zün ziel nog niet geheel Is ge
broken en dat hü beschikt over een onverwoest-
baren humor. Kükt men echter scherper, dan
ertdekt men den ouden RussuxJ.tn moejik, die
alle slagen des onheils met doffe gelatenheid op
neemt. Het merkwaardigste is, dat de alles ver
biedende Sovjet-regeering de politieke anec
dote niet verbiedt, ook al is zü zeer bedenkelük
voor het aanzien van t regiem. Een noodige
veiligheidsklep. Hier volgen eenige recente anec
doten. die overgenomen zün uit sovjet-bladen
De ongedierteplaag is in Rusland als het ware
tot een probleem geworden. Een landgoedbezit-
ter klaagt tegenover een vriend: „Wat moet ik
doen? De luizen verslinden me.” „Heel een
voudig!” zegt deze, „schrijf een briefje: hier
worden nog nieuwe leden in het collectieve be
drijf opgenomen en alles gaat in panlschen
schrik aan den haaL*
In een ontspanningspark is een zoogenaamd
dood uur ingevoerd, dat gewüd moet zün aan
de abeolute rust. Op een bank echter maakte een
bezoeker allerlei onrustige bewegingen, kükt
send, krabt zich. „Rustig zün!” beveelt een col
lectief wachter. „Ik Un niet, ik mis de luizen,
in de gangen daar zün geen law&alende stem
men te hooren, uit de kamers hoor je door de
luidsprekers geen programreden neem me
niet kwalük, partügenoot, maar dat la toch te
ongewoon”.
In de „Krasnaja Oazéta” van Leningrad
staat een geschiedenis in versvorm, die een schel
licht werpt op de sovjet-producten. „Om 10
uur kocht ik schoenen in de ledertrust, om 13
uur timmerde ik de hakken er opnieuw aan,
om 3 uur lieten de solen onbarmhartig los van
bet bovenleer, om 9 uur zaten er twee spükers
in mün hiel, om 5 uur trad ik met mün bloote
voeten in het slUk, totdat ik om 7 uur begreep,
dat de producten van de ledertrust maar be
rekend zün voor één dag”.
^De sovjetcensoren dat is een hoofdstuk op
zich zelf. Op een tentocnstelling staan twee
dezer machtigen voor een volslagen leeg doek:
„Tegen dit werk is toch werkelük zoo goed als
niets in te brengen; de kunstenaar heeft het
gegeven uitermate voorzichtig aangepakt."
De goede grootvader aan de wieg van aün
kleinzoon: „Hier, mün jongen, heb Je een ac-
een lidmaatschapskaart der
Moskousche regeering voor woningzoekenden.
Als JU het ook misschien niet mag beleven, laat
het dan je zoon na, opdat het in de manne-
lüke lün bluft
In een stad van den Kaukasus wordt een der
schier dagelUksche feesten gehouden, die in de
Bovjet-unle nog talrijker gevierd moeten worden
dan mirablle dlctu in het Derde Rdk. Een
aanwezige leider der Groeslërs (Groesiérs vor
men een Kaukasische volksstam) kon zich niet
weerhouden in zün feesttoast met een duideiü-
ken wenk in de richting van een aanwezigen
Moskouschen commissaris te zeggen: „Wü, be
woners van den Kaukasus. zün het groote Rus
land tot dank verplicht. Want het heeft Bakoe
in ons bezit gelaten, maar de petroleum ons ont
nomen, de yelden hooren van ons, ofschoon het
graan in bezit overgaat van Rusland, de wün-
bergen hooren van ons, maar de wün hoort van
Rusland”. De commissaris had gevoel voor hu
mor en antwoordde: ,JEn wü zün tot dank ver
plicht, omdat het centrale comité van ons is.
maar de commissaris van jullie, de zware in
dustrie is van ons, maar de commissaris is van
jullie, en de partü is van ons, maar haar lei
der Stalin is van jullie."
Toen de „Kaukasische mode” in de leidende
Sovjet-posities voortdurend toenam, werd in
Moskou verteld: „Elndelük heeft Stalin zich op
Het papier handelde over inrichtingen, die
het station niet bezat en waarvan de stations
chef weinig verstand had, maar het bevel van
de directie was duidelük: hü moest dus gehoor
zamen en alle 2697 vrager, beantwoorden. Den
heelen nacht kraste de pen van den stations
chef en schreef 3697 maal het woord „neen"
neer.
Y an Janssen naatte z’n naam. Wie zou ook
I aan zoon naam geen hekel hebben? 't Ia
en blüft een echt algemeene naam. Er Is
niets romantisch aan verbonden. Toen hü dan
ook met vacsntle naar een badplaats ging,
huisden er absoluut geen dlchterlüke gedachten
in s’n hoofd. HU ging op vacantle en daarmee
uit. HU ging om rust te hebben. Heel gewoon
kocht hü een serie prentbriefkaarten en zond
die aan z’n kennissen; bezichtigde de ruïnes
van een kasteel in den omtrek, bezocht het
casino, üsbeerde langs het strand, gebruikte
zonder veel trek een sorbet bü de schetterende
klanken van een Jazzband. Totdat hü het
goud-blonde meisje zag.
Toen hü haar voor ’t eerst zag en zü tegen
hem glimlachte, keerde hü z’n hoofd om. BU de
tweede ontmoeting glimlachte ze weer en nam
hü meer notitie van haar. HU was daar zelf
verwonderd over, omdat hü zich self als vrü
prozaïsch kende, maar nu....?
Hü keek om. Zü keek om.
ZU stopten en gingen terug, keken, glimlach
ten kleurden en t einde van 1 lied was. dat
hü vroeg of ze elkander reeds ontmoet hadden
te Z. (Hü was nog nooit in Z. geweestI) ZU
geloofde echter wel zich zoo iets te herinneren.
„Hebt u de ruïnes al bezichtigd?" vroeg Jan
diplomatiek, ,,’t Lükt me wel aardig daar eens
naar toe te gaan. Vindt u ook niet?" Hlerbü
verzweeg hü. dat hü de ruïnes het vervelendste
plekje van de omgeving vond.
„Wel, dat lükt me verrukkelük." antwoordde
het goudharige meisje. ,Jk ben er nog nooit
geweest." En ze verzweeg het feit dat ze er
al zes maal vertoefde.
Ze gingen naar de ruïnes van t Kasteel. Bel
den vonden het prettig. Het goudharig meisje
vond Jan leuk en Jan vond het goudharig
meisje leuk. Toen ze van de ruïnes terugkeer
den. waren ze hopeloos op elkaar verliefd. Maar
zü was een meisje, en kon het dus niet zeg
gen. En Jan Janssen was verlegen en wist niet,
hoe hU t moest zeggen. Ze scheidden bü den
toren en "t duurde wel 3 minuten vóór ze el
kanders hand los konden laten.
„Ik hoop, dat het morgen moot weer is," zei
Jan.
„Ik ook,” lispelde het aanvallige kind.
„Morgenkunnenzien we elkaar mor
gen?" hakkelde Jan.
„Best!"
„Op de pier?” vroeg Jan hoopvol.
„O, dat is eenlg.”
„Dus morgenochtend ongeveer tien uur dan
maar.”
„Goed."
„Ik hoop dat het weer net zoo prettig zal
worden,” ging Jan verder.
„Ik hoop het ook.”
„Ik weet zeker, dat het prettig wordt,"
Jan.
„Ik ook,” antwoordde zü blozend.
„Slaap wel! Ik ben blü, dat ik je ontmoet
heb.” „Slaap wel! Ik vond het echt prettig!"
„DM"
,DM”
Zoo gingen ze van elkaar.
Het goud-harige meisje had vóór de ontmoe
ting met Jan Janssen al de hoop opgegeven,
ooit haar ideaal te ontmoeten. Maar nu vroef
ze zich af, of hü soms een uitsondering maakte.
In ieder geval, ze hield van hem.
Ze hadden afgesproken om 10 uur en ze was
er om 10 uur.
,.Ik hoop, dat het moot blüft,” zei ze.
„Ik hoop het ook,” zei Jan.
..Het riet er heel goed uit”
,Ja. prachtig."
Toen stelde Jan Janssen voer:
gaan?"
„Ja, dat is goed.”
Ze wandelden de pier af, volgden het strand
en liepen ongemerkt steeds verder. Ze spraken
door de menigte heen, pakte mü bU den arm,
stapte in een auto en gelastte den chauffeur
ons eqn eind weg te rüden, waaraan deze ge
willig gehoor gaf. Oom hoe durft u, riep Ik,
nog steeds bevend uit. Och Jongen, het moest.
Er hadden groote ongelukken kunnen gebeu
ren, waarbü tal van slachtoffers zouden zün
gevallen. Het moest! Intusschen heb je nu
toch een stierengevecht gezien. Ja oom, *t is
waar, maar een ander dan gewoonlük geleverd
wordt. Men begrijpt, dat van dit oogenblik af
mün respect voor mün chef nog meer was ge
stegen. Ik voelde mü veilig onder de hoede van
zulk een dapper man.
*s avonds stond een heele kolom. En merkwaar
dig, het heele geval met betrekking tot onze
arrestatie en onze vrijlating stond er bü ver
meld. Ik voelde toen, dat het sterke beenen
moeten zün, die de weelde kunnen dragen
Want toen Ik mün naam in de krant zag. voel
de Ik mü erg gewichtig. *t Liefst sou ik een
exemplaar naar Amsterdam hebben gezonden,
maar ik durfde daarop niet aandringen, ’k
Vond het véat al te.... Intusschen wachtte ons
in het hotel een heele verrassing. Het gemeen
tebestuur had voor oom Sidney een grooten
krans laten bezorgen, terwül de burgemeester
op onze terugkomst zat te wachten. HU stak
een reusen-speech af en hing oom Sidney den
krans om. terwül mü een couvert met inhoud
werd overhandigd.
Te Auckland in Australië Is een groot, negen-
inch kanon weggeruimd. Ruim een kwart eeuw
geleden werd het kanon op den Mount Victoria
aan den Noordkant van de haven van Auck
land geplaatst om de hoofdstad van Nieuw
Zeeland te verdedigen.
Indertüd moest In den weg dien het kanon
sou gaan, te weten van de hoofdstraat van de
voorstad Devenport tot aan de berggloollng.
een pad worden aangelegd, waarna het. met
behulp van hydraulische katrollen, naar zün
hooge plaats op den berg werd geheschen.
Toen het kanon, geheel volgens voorschrift,
was geplaatst, Is het ook even geprobeerd. Hier-
bü werd de helft van alle ruiten in Devenport
oogenblikkelük verbrüzeld, terwül een In
nabüheld gelegen reservoir scheurde.
Nadien beeft men het kanon nimmer meer
afgevuurd. De kosten die moesten worden ge
waakt om het kanon van den berg te halen,
werden niet gedekt door het bedrag dat het als
oud metaal sou opbrengen. Daarom heeft men
het thans begraven en alleen een met gras be
groeid heuveltje kan getuigen dat het er eens
geweest is.
af. of zü het be-
greep. Ze spra- j
ken weer af voor I
den volgenden l
dag. Ze wandel-
den, bezochten
ten de ruïnes en
zaten bü de mu
ziek in een café. Zoo kwam het einde van den
dag.
„Tot morgen?” vroeg Jan hoopvol.
„Tot morgen," antwoordde z’n aangebedene.
Toen schepte Jan moed en zei. met
hand in de züne geklemd: „Ik bemin je"
„En ik beminde jou al van af den eersten
keer,” gaf ze blozend ten antwoord.
Hand In hand wandelden ze verder. Ze dach
ten aan geen tüd. Ongemerkt was het laat
geworden.
„O. Ik moet om 11 uur binnen zün!” riep ze
verschrikt uit. Nu moet ik gauw gaan. Dag!"
„Dag. Maar dat Is waar ook. Ik weet niet
eens je naam,” lachte Jan.
„En Ik niet dien van Jou." schaterde ze terug
Ze noemden hun namen. Haar naam was
Truus Vlnkel.
Den volgenden dag liep Jan stralend van ge
luk té wachten. In z’n hand hield hü een bou
quet rozen. Ongemerkt ging z’n blik naar de
klok. Wat is dat? Al kwart over tienen en nog
geen Truus te bekennen Hü wachtte tot 11 uur.
„Zeker hebben we pas om 2 uur afgesproken.”
stelde hü zich gerust.
Om 3 uur stond hü weer op de plaats der
ontmoeting. Weer geen Truus. Tot 4 uur liep
hü zenuwachtig op en neer. De voorbüganqers
keken naar hem, maar dat merkte hij niet,
's Avonds stond hü van 8 tot 11 uur weer te
vergeefs te wachten. Toen ging hü heen. Wie
hem nu zag loepen, dacht, dat er een door
’s levens last gebroken man liep. Ook den an
deren dag kwnm er geen Truus opdagen Woe
dend schold hü rich zelf voor idioot. NatuurlUk
had ze maar wat willen flirten. Toch had hü
bet niet van haar gedacht. Z’n vacantle liep
ten einde en verbitterd ging hü weer aan z’n
Hü glimlachte tiiomfantelük en keek haar
blü In de oogen.
„Heb Ik je niet gezegd, dat Ik terug zou
komen, lieveling?"
„Maar vandaag, vanavond?
hoort.”
„Hü?" Arthur fronste de wenkbrauwen.
„Je Voogd? Maar hü Is immers in Frankrijk.
Hü is gisteravond overgestoken."
„Neen, nee, dat is niet waar. HU moest nog
een dag wachten. Er was Iemand, die hem een
boek niet kon bezorgen en toen heeft hü zün
reis uitgesteld. Ze zyn beneden aan het pak
ken, hü en miss Marlowe. Ze zün er al den
heelen dag mee bezig. Ze sullen nog minstens
een half uur doorgaan. Nog wel langer mis
schien."
^Je zegt 'dat se in de bibliotheek zün?"
„Natuurlijk. Hoe ben JU naar boven geko
men?”
,JO, heelemaal langs den anderen kant. Door
het hek. Weet Je, dat je mü daar eenmaal den
sleutel van gegeven hebt, liefste? Ik ben geko
men om mün belofte te vervullen en Je mee te
nemen. Het ia niet veilig voor jou, hier nog
langer te blüven Je moet met mü mee komen.
We zullen de zaken wel alen te regelen. Ik
heb een beetje gespaard en Ik zal wel werk
zien te krügen. Ik durf je hier niet achter
laten.
.Arthur,” fluisterde zQ wanhopig, „je hebt
gelük. Ik durf niet te blüven. Je weet niet,
wat hü die laatste dagen met mü heeft ge
daan. Hü heeft me beleedlgd zooala geen
mensch mü ooit zou kwetsen.”
J 11 op dit blad zün Ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen f bU levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door f TC/J bü een ongeval met f bü verlies van een hand f IOC OU vertlee van een f Cfï t>U een breuk van f A bU verlleovan ’n
AllC UDOIlïie S verzekerd voor een der volgende uitkeerlngen l ÜUVV»’ verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen doodehjken afloop SSaJVeT een voet of een oog f 1 «Je duim of wijsvinger 4 «Jl/.“bssn of anal anderen vinger
10.
Bovenop legde hü *1 de gebonden deelen
▼an de Encyclopaedia Britannica. Verder werd
de koffer gesloten met een apart slot, waarvan
hQ den eenlgen sleutel op zün bloote borst
droeg aan een ketting rond zün hals Bulten
op de koffer stonden de letters geschilderd
W. J. m. en Ruth Marlowe had Juist een
tweedehands valles aangeschaft van zeer be
scheiden afmetingen, waarop dezelfde letters
waren aangebracht. HU had een paspoort ge
kregen op den naam van Walter James
Marchant en op dezen naam een kamer be
steld in een onbeteekenend hotelletje aan den
buitenkant van Parijs.
HU was zelf tegenwoordig bü het inpak
ken der boeken, terwül Ruth zün nauwkeu
rige aanwüzlngen plichtgetrouw opvolgde. Alle
boeken lagen in hooge stapels op het vloerkleed
»an de bibliotheek. Hü ging er uiterst voor-
■tehtig mee om, pakte ze zorgvuldig tn. als was
bet glaswerk, zoozeer vreesde hü, dat ze tüdens
kat wglMBOrt zouden worden beschadigd, Toen
De Zweedsche archeoloog dr. Ture Arm
heeft In Perrië onderzoekingen verricht naar
de oorspronkelüke woonplaats van het Indo-
Europeeeche ras. Deze bekende archeoloog heeft
aan den voet van de Elbrusbergen In Noord
oost Perrië aan de Kaspische Zee uitgebreide
opgravingen verricht. In den ouden berg ran
Shah-Tepe heeft hü verscheidene zeer belang-
rüke overblüfselen gevonden van een vüfdui-
zend jaar oude stad, wier bestaan door een of
andere oorzaak, waarschünlük tengevolge van
een catastrophe of een klimaatverandering
omstreeks tweeduizend Jaar voor Christus, op
hield.
Deze vroege nederzetting dateert uit het ko
peren tüdperk. Zeer kunstig uit koper bewerkte
voorwerpen, waaronder beelden, dolken, siera
den en lampen werden door de Zweedsche ex
peditie gevonden.
Dr. Ame heeft eveneens ongeveer den veer
tigtal geraamten gevonden. Uit oen vorm van
de gevonden schedels van deze vroegere oe-
woners blükt. dat zü hebben behoord tot de
vroegst bekende Indo-Europeanen. Men heeft
sporen gevonden die er op wüzen, dat bet
brengen van menschenoffers deel uitmaakte
van den godsdlenstigen ritus van de bewoners
van Shah-Tepe. De mogelükheid wordt niet
uitgesloten geacht, dat voort gezette opgravin
gen In dezelfde streek sullen leiden tot de op-
•lossing van verscheidene prae-historische pro
blemen.
