Het Engelsche vorstenhuis PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND BOOTZ rfTCet vm&mL oan den daq Reuzentelescoop PRINS VAN WALES 40 JAAR Alle abonné’s Het Geheim van het open Raam Ongeluk bij het gieten van den wonderspiegel MAANDAG 2 JULI 1934 EU medewerker Vertrouwen in den verschrikking souverein Het vierde eeuwfeest van Canada r Bloedbruiloft in Turkije G Teruggezonden menu De Prins is niet alleen de eerste onderdaan vétn zyn vader maar ook diens eerste Detective-verhaal dooi ANTHONIE GILBERT CROOTE MOGELIJKHEDEN i i Het eiland der Allicht: TIP van «tets ï:r la naar ladars amaak. LBOOTZ AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL x en. ix. m. den IX, ■S. afhapte. n. HENRI VAN MANDELE ■Jü tocht in bet maken. binnenland zouden per liter t 3.60. Oom besprak met mU den toestand en ik be- !4 (Wordt vervolgd) i t 6 i een glazen ongeveer een B(j een Inbraak te Londen werd een menu kaart van de laatste Derby gestolen, waarop de handteekeningen van den hertog van York en van Lord Derby voorkwamen. De dief heeft de kaart zorgvuldig Ingepakt weer teruggezonden. De rest van den bult, zijnde tweehonderd pond, heeft hU echter behouden. worden U geboden door advertentle-reclame in de rubriek „Omroepers". Laat die U niet ont glippen. De prijs kan geen beswaar zijn, want voor slechts 50 cent per regel komt Uw Zaken- Omroeper onder de aandacht van 75.000 ge- zinnen, Het weekblad van het Aartsbisdom Quebec publiceert de volgende mededeeling: „In hunne bijeenkomst van 15 Mei IX hebben Z.Em. de Kardinaal en de Bisschoppen der Pro vincie Quebec besloten officieel deel te nemen aan de plechtigheden, die ter gelegenheid van het vierde eeuwfeest der ontdekking van Canada zullen gehouden worden. Ter herinnering aan t feit, dat Jacques Cartier op 24 Juni 1534 een huls heeft opgericht In de Hitze-baaf, hebben hunne Excellenties verordend, dat'In alle Ker ken en Kapellen op Zondag 22 Juli een plechtig Te Deum zal gezongen worden uit dankbaarheid voor de Invoering van het Katholieke geloof en zijn wonderbare verbreiding, gedurende de af- geloopen vier eeuwen. De Bisschoppen spreken vervolgens den wensch uit, dat een monument zal verrijzen op de plaats, waar Jacques Cartier is geland en noodigen ten slotte alle geloovigen uit om deel te nemen aan de nationale feeste lijkheden of ten minste God te Aankan voor de bescherming, die HU de afgeloopen vier eeuwen aan de Kerk van Canada heeft verleend. dacht een plannetje. We gingen belden in het vliegtuig. Oom zette de motoren aan die met een vervaarlUk lawaai begonnen te brommen. Ik pakte een geweer en schoot pardoes een haan die zich tusschen de menschen bevond dood. Dat hielp. Luid schreeuwend van angst stoven ze in alle lichtingen weg. „Ziezoo” zei oom. Voorlooplg zullen ze zich wel niet meer in de nabijheid laten zien. Toen het vliegtuig veilig op den grond stond, kwamen er van alle kanten Hottentotten toe snellen. In het begin bleven ze op eerbiedigen afstand van de machine, maar toen ze zagen dat er niets gebeurde, kwamen ze geleidelijk dichter bU. Oom Sidney sprak met eenige der menschen en bet gelukte hem twee gidsen aan gekocMll „En weet u zeker, dat ze hier niet meer Is? Maar.... dat ia toch al te gek, dat ze weg zou gaan zonder haar halfbroer daarmee in kennis te stellen?” „ZU heeft me een week huur vooruitbetaald en dan kan het mi) niks schelen of ze wegge gaan is met of zonder uw voorkennis." „Maar dan kan ze er toch niet zoo vreeselijk slecht voor gezeten hebben. Ik heb altijd met haar te doen gehad, maar als ze een heele week vooruit kon betalen „Ja zeker, o, ze kwam niets te kort hoor, en een taxieen taxi mijnheer. Ik zorgde, dat ik bU de deur stond om te hooren, waar ze naar toe moest en ze zei Victoria. Maar ze kan na tuurlijk wel van plan veranderd zijn, toen ze eenmaal om den hoek was. Als een vrouw een maal slecht is, Is ze In niets meer te vertrouwen.” „En ze heeft dus geen enkel adres achterge laten?” „Geen een. Ik denk niet, dat er brieven voor mU zullen komen, heeft ze nog gezegd." „Maar.... kreeg ze dan nooit brieven?" „Van u alvast niet. Want ik heb nooit uw naam gezien. Somtijds zoo eentje van een of andere mevrouw, dat ze moest komen naaien en dan kon ze weer uren lang op haar kamer aan het werk blijven en was ze met geen stok de deur uit te slaan. Maar, waar ae nou is kan ik u niet zeggen." „Als ze soms nog eens op komt dagen of als u het te weten kwam, zou u dan willen zeggen of schrijven dat mr. Fletch naar haar gevraagd beeft. Hier hebt u mijd adres.” De tocht verliep zonder ongelukken en tegen dat de duisternis inviel landden wjj veilig te Windhoek, vanwaar we een onderaoekings- pelde hij bjj zich zelf toen hij de gevangenis verliet, „maar erg rooskleurig ziet de toestand er niet uit. Newnham heeft geluk. Heel de ge schiedenis met de hut is erg zwak en toch een leugenaar zou een heel wat steekhoudender uitvlucht hebben gevonden, alhoewel dat In dit geval niet gemakkelUk zou zUn, er zijn maar weinig plaatsen waar iemand een heelen nacht doorbrengen kan, zonder dat hij door Iemand wordt herkend." ken om den kost te verdienen, zoomaar Ineens naar het buitenland kan trekken. Maar Ik zeg nog eens, het was hoog tUd, dat ze wegging. Dat soort moet Ik nooit meer in huls hebben. Dat brengt heel de buurt maar in opspraak.” „Ik.... Ik geloof vast dat u zich vergist," zei Beaumont zenuwachtig. HU zag er uit als een kleine kruidenier, en z'n vermomming paste hem uitstekend. „H?t is elgenlUk mUn half zuster,” ging hU verder. „Ze Is jarenlang mUn huishoudster geweest, maar toen hebben we stroppen gehad en toen moest ze naaiwerk gaan doen. En ik ging met briefpapier leuren, ja. het Is wel erg gezond zoo In de vrUe lucht.” voegde hU er een beetje zenuwachtig aan toe, maar zijn Uwen gezicht vertrok geen spier. „Je ziet er wel naar uit,” mompelde ze met een grafstem. „Nou maar, als je om geld komt, ben je aan het verkeerde adres. Dat hoef je hier nooit te zoeken, ofschoon als je het m|j vraagt, erg zuivere koffie was het geloof ik niet. Een dame, die nou nooit eens over zich zelf begint te praten, nee hoorik zeg maar, diepe waters hebben stille gronden. Ik weet al leen, dat ze een heele bonk geld had verstopt In een zak onder het deksel van haar koffer.” „Een heele bonk geld?" De bleekoogjes ach ter den goudgeranden bril begonnen vinnig te schitteren. .Ja, wat moet Ik daar nou eigenlijk op zeg gen. Nou heb ik m'n mond voorbU gepraat. Ik zei alleen maar, dat ze dat wel kon hebben, want Ik heb natuurlUk nooit in haar koffer ge keken, trouwens, die «as altijd op riot." te werven, die ons In het binnenland zouden vergezellen. Alleen vond Oom Sidney het niet prettig, dat de Hottentotten hun vrees voor het vliegtuig overwonnen hadden en er nu allen zoo dicht omheen stonden. De brutaalsten onder hen zouden misschien In het toestel krulpen en er wellicht wat kunnen vernielen. De vlucht naar Zuid-West-Afrlka moest zonder tusschenlanding worden ondernomen, daar er geen vliegveld was en het gebied waar over we vlogen zich allesbehalve tot het maken van een landing leende. TerwUl Egerton zUn best deed, om het een en ander te ontdekken dat hem sou helpen om Newnham’s onvoldoende verhaal wat aanneme- lyker te maken, was Beaumont naar Charles ton Row gegaan, niet zoozeer, omdat hU daar miss Ferris dacht te zullen vinden, dan wel om van haar hospita Iets te vernemen over haar mogelijk verblijf. Charleston Row was een lange straat van verochrikkeUJke havenloose huisjes, die voor het grootste deel door even verschrik - kelUke ouwe vrüsters werden bewoond, die daar elk hun kamertje hadden met een bedstee en een waschtafel. De hospita van no. 39 Mrs. Pope, ontving Beaumont zonder eenig enthou siasme. Ze was doodziek, zei ze woedend, van al die agenten, die in volle uniform aan haar deur gekomen waren. Miss Ferris was vertrok ken, jawel, zonder adres achter te laten ze had alleen verteld dat ze minstens voor een paar maanden naar het buitenland zou gaan. „Nou Ik dacht onmlddellUk bU me zelf, de tijden zijn toch wel veianderd. dat een eenvou dig achepseltje, dat dag in dag uit moot wer- Hü haalde een stukje papier voor den dag met een valschen naam en een valach adres en gaf dit aan Mrs. Pope. ZU keek naar het adres. Mor- thoe Road, Paddington. „Dat is ook geen deftig adres.” merkte ze op. „U kon beter in Charleston Row komen wonen, mUnbeer. Ik heb nog een heel mooie kamer voor u.... en ik kan best koken. Ik ben niet zoo’n ouwe vrijster. die niet weet hoe ze voor een man moet zorgen." Beaumont dankte voor dit edelmoedige aan bod en ging naar Victoria, waar Egerton hem bU den trein van 1.10 zou ontmoeten, als hij door niets werd opgehouden. En precies op tijd passeerde een lange slanke gestalte den contro leur. „Heb je den spijker op den kop getikt?mom pelde hij vriéndelijk toen ze samen in een eerst* klas coupé neervielen. „Niet precies, maar er vlei ook niet veel te leeren. Ze is naar Victoria gereden en had tegen haar hospita gezegd, dat as naar bet buitenland ging" „Er loopen ook treinen van Victoria naar Chancelbury,” merkte Egerton op. „We tasten nog tamelijk in bet duister, vind je niet? Ik moet je eerlijk toegeven, dat Ik er hoegenaamd geen gat In zie. Ik zie werkelijk geen kans om Newn- ham’s verkil ringen «enigszins aannemelijk te maken." Er wfc ease eea man Is Terseesea. die voelde riek beet bij de leesoi Wve» EEN SIm Record, des oen boete fla»ch porti te det geea voreteodlge keese? Een trouwpartU op het platteland nabU Istanboel is aanleiding geworden tot een bloe dige vechtpartij. waarbU drie mannen werden gedood en twintig gewond. Een boerenjongen uit het dorp Slnanli nabU Adrtanopel zou In het huwelUk treden met een meisje uit het naburige dorp Slrklkd. Het is gebruik dat de bezoekers bi) die gele genheid een som gelds betalen. De bewoners van Slrklkd vroegen 30 Turk- sche ponden, hetgeen de mannen van Sonanli te veel vonden. Hierover ontstond een compleet gevecht, waarbU revolvers, messen en dolken werden ge bruikt Voordat de politie de orde kon herstellen waren drie mannen gedood en twintig gewond. TUdens het gevecht was de bruid verdwenen. (Korte Inbond van bet voorafgaand* Sir Hector Aeecber sast door voor een ver. woed verzamelaar van kostbare boeken In Merlin 81 Hugh, waar bil op «Un bul ten woont, leeft nil «eer eleeeonderd met zHn nichtje Paula Parkston. die in bet geheim verloofd was met den secretaris van str Hector. Arthur Newnham. Door een handlangster komt Aeecber In bet he elt van een kostbaar werk, dat uit de bi bliotheek van Burgoyn* Ie gestolen As- scher reist naar Frankrtjk om een aantal boeken te verkoopen. nagereisd door Bur goyne en den letterkundige kggerton In een luguber hotelletje te Partje wordt As. echer dan vermoord. Omtrent den dader tast men In het duister WaarachUnlUk to Aeecber reeds in den trein vermoord en in s»n boekenkoffer. door iemand me eicb voor hem uitgaf, naar bet hotel ver voerd. Het Justitieel onderzoek wordt Be leid door den detective Lestrangei HU keek met gespannen aandacht naar den gevangene, maar ten slotte was hU overtuigd van Newnham’s eerlijkheid, toen dese geide; Uk geef het op." afgood” gelijk eenmaal Edward VU, maar hU geniet de hartelUke, sollede volksliefde, die duurzaam te. Men kende hem slecht toen hij. bU den dood van zjjn Indrukwekkenden vader, de regeerlng aanvaardde. Hij was niet lang prins van Wales geweest en had bovendien een ouderen broeder, den hertog van Clarence, ge had. Het volk moest aan hem wennen, nadat het door Edward.verwend geworden was. George V had niet dat onfeilbare .xavotr- falre", dat zijn vader zulk een overwicht ver zekerde, niet alleen op de grooten, maar ook op de kleinen des lands. Er Is voor een koning minder toe noodlg eerbied in te boezemen aan zijn hertogeUjken opperkamerheer dan aan den vischdrager van Billingsgate. Maar nog vóór In 1914 een oorlog alle gelede- -rx ren der natie om den persoon des konlngs ver- eenlgde, lang vóór In 1918 gemeenschappelUk gevaar, gemeenschappelijke hoop en een ge meenschappelijke zegepraal vorst en volk on afscheidelijk aan elkaar verbonden hadden, schonk men den souvereln dat vertrouwen, dat de grondslag is van de aanhankelUkheld der massa, en dat opgewekt was geworden door zijn rustige plichtsbetrachting, zijn democra tische waardigheid, en zijn steeds opnieuw blij kend „meeleven”. Het is dat meeleven, dat hij ten slotte niet meer alleen persoonlUk doet; hij heeft er als bet ware een deel van overgedragen aan den prins van Wales. Het zijn niet meer de fa brieksmeisjes en grootmoedertjes die den prins toelachen; het zUn de vferklooeen, de zeelieden, de mijnwerkers, die hem In hun midden zien. Het volk in zün arbeid kent hem; het volk In zijn sport kent hem. De democratteeering, en hiermede de cementeering. van het koningschap te door dezen prins vervolmaakt. Het volk hoopt hem nog lang als prins te mogen ken nen, maar op het oojenbllk waarop hU den troon bestijgt, zal het volk, ofschoon treurend over den dood van een beproefd en bemind Koning, zich onder hem zoo veilig voelen albof hjj reeds lang Koning geweest was. npv Prtos Wales heeft zijn veertlgsten I 1 verjaardag gevierd. Er wordt in Engeland van koninklijke verjaardagen zelfs van dien van den souvereln In bet openbaar „weinig gemaakt”, en het publiek, ofschoon vertrouwd met de leden van het Vorstenhuis. Is van hun geboorte-data niet al te best op de hoogte. Maar nu voltooide de Prins zijn veertigste levensjaar, en ofschoon bet feit slechts in Jn- fiemen gevierd werd, heeft bet meer aandacht getrokken dan gewoonlUk wegens de nuL De bladen drukken hoofdartikelen af, waarin ■U blijk geven van verknochtheid aan den erf genaam van den troon, en bovendien nog van tets anders, nX van bet besef dat deze prins thans een neer volwassen man te die niet, ge lijk weinige jaren geleden nog geschiedde, In bet openbaar gehuldigd kan 'worden als een charmante jongeman, wiens glimlachen het ge luk uitmaakte van het vrouwelijk Engeland van bet schoolmeisje af tot bet gerimpelde grootmoedertje toe. Het was niet zUn schuld dat tot diep In zUn vierde decennium een laffe volkspers, die haar oplage dankt aan de gunst van het mlnst-den- kende deel der vrouweljjke bevolking, hem ad verteerde als een soort filmster, wiens portret de annonces van sigaretten fabrieken en cosme- tlek-toeberelders had kunnen verluchten. Maar de uitwerking van een dergelUk headllne-by- zantlsme (men herlnnere zich den mlsselUken bijnaam „Prince Charming" toen de prins reeds een goed etnd over de dertig wasl) op het ern stiger deel der bevolking moest op den duur ongunstig zjjn. Die nare onzin behoort thans tot het verle den, en op rijpen leeftijd geniet de prins van Wales thans de eenige populariteit, waarnaar hij ooit gestreefd beeft, nX niet die van den jongen, die hfj geweest is, maar die van den Koning. die hU worden zal. Onder het Huls van Hannover, dat met Ko ningin Victoria een einde nam, gold bet als deloyaal jegens den regeerenden verat indien men den prins van Wales prees. Maar de ver houdingen hebben sindsdien Ingrijpende veran deringen, ten goede ondergaan. De prins te niet alleen de „eerste onderdaan” van sUn vader, maar ook diens eerste medewerker. Koningin Victoria poogde haar erfgenaam (Edward VU) buiten bfjna alle staatszaken te houden; Edward zelf, die hieronder vaak zeer geleden had, hield zijn zoon, den tegenwoordigen Koning, even eens op den achtergrond. Onder George V daar entegen is niet alleen aan den prins van Wales, doch ook aan diens broeders, een belangrijk aandeel toegekend In de taak van de Kroon niet In de constitutloneele, doch in de re- preaentieve taak. En deze bestaat vooral uit „meeleven” met bet volk; uit het geven van leiding en bezieling. De Koning te bemind. Hjj wordt niet „ver waar was hjj nu te land gekomen? Zou hij al gesignaleerd zijn en waren de vervolgsra hem al op ’t spoor? Het landschap was hem totaal onbekend en nergens was eenig levend wezen te bespeuren. HU was uitgeput van honger en vermoeienis. Daar zag hü een klapperboom. Op een steen sloeg hjj de kokosnoten stuk, dronk gretig het koele sap en at van bet vruchtvteesch. Benlgz- zins verkwikt, zocht hy een beschut plaatsje op, waar hjj den nacht zou kunnen doorbren gen. Toen de sche- mering invliel, gin hU bet ter rein verkennen. Diep in een groot bosch zag hij een dun rookvlam- metje opstijgen; daar waren dus levende wezens. Voorzichtig naderde hij en wachtte geduldig, tot hU iemand te voorschijn zag komen. Het duurde niet lang, of een groote negerin kwam uit een hut, ze raapte wat takken op en ver dween weer In haar verblUfpiaata De man zag een hangmat hangen tusschen twee boomen. vlak bU de woning der vrouw. Na eenlgen tijd kwam de vrouw weer naar buiten en ging In de hangmat liggen. In haar hand hield ze iets waarvan ze telkens een stukje afhapte. HU naderde de vrouw en begon: „Wees niet bang. Ik zal je niets doen, maar geef me wat te eten." De vrouw verroerde zich niet. „Kom, begrijp je me niet? Ik heb honger." ZU begon te lachen en wees spottend naar hem. ,JIa ha! Jij een bagnard bent, een gevluchte galeislaaf." „Geen praatjes. De storm heeft me hier aan land gespoeldWaar ben ik? Geef me maar eerst wat te eten." Z'n oogen schitterden als die van een volt, maar z’n armen hingen slap langs z’n lichaam. Met gekruiste armen ging de vrouw voor hem staan en sprak weer tergend de smadelUke woorden: „Vluchteling, bagnardI" ,Nu is bet genoeg!" schreeuwde de man. HU schudde de vrouw ruw heen en weer en riep haar toe: ,^org dat Ik wat te eten krijg!" Ze bracht hem wat brood en water. Toen de man weer wat op z’n verhaal geko men was, herhaalde hU z’n vraag: „Waar ben ik?" Als eenig antwoord lachte de negerin spot tend en In dien spot lag zoo iets afschuwelijks, dat de man angstig om zich heen keek en zich afvroeg of de vrouw hem misschien reeds ver raden had. Zou ze hem aan z’n vervolgen over leveren? Na een poos kwam de negerin uit de hut met een nap, gevuld met een heerlUken, ver- trisschenden drank. Met welbehagen dronk hjj bet vocht tot den laatsten droppel op. „JU hier slapen vannacht,” zei de negerin, en wees op de hangmat. „Waar ben Ik toch?” „JU eerst slapen gaan." De negerin ging haar hut binnen en de man viel van vermoeidheid spoedig In slaap. Den volgenden morgen bakte de vrouw ba nanen op een vuurtje, dat zjj vlak bfj de hut aangelegd had. BlUkbaar had ze hem niet ver raden. Toen de man met z'n ontbijt klaar was, vroeg hij de vrouw hem te zeggen waar hU zich bevond. „Beter niet weten," antwoordde il). fc voegde er bU: „JU hier blijven kunt." „Neen, ik moet weg. Ik wil een boot hebben." „Is niet boot hier," grinnikte de vrouw. „Dat wjjf houdt me voor den mal,” dacht de vluchteling; ,xe zal mij verraden.” In z’n angst greep hij haar bij de keel. ..Zal je me nu elndelUk zeggen waar Ik ben?" beet hU haar toe, „spreek of ik worg je." De vrouw trachtte aan den greep te ontko men, maar de handen van den man sloten zich krachtiger om d’r bate. Toen beet ze hem toe. heesch van woede: „Ha! JU te mUn hangmat gelegen. JU ver giftigd. JU doodgaan!” Eki met een afachuw*- lijken grijnslach Het ze hem haar handen zien, die bedekt waren met afachuweUjke wonden en zeere plekken.... De golven hadden den man op het eiland der melaatschen geworpen. Vol afschuw wendde de vluchteling zich van de lepra-lUdster af en liep met langzame schre den naar de kust. Brigadier Ramonl bleek wel gelijk gehad te hebben. op dit blad «ijn Ingevolge de veraekerlnnvo«rw«*rden tegen f /I bU levenslange geheel* ongeschiktheid t *t werken door f '7C[Ï bij een ongeval met f bQ verllee van een hand f f OC ol] verllee van een f C/l bij een breuk van f Aft bU verlies van *n ongevallen verzekerd voor een der volgenoe ultkeeringen s aJverllee van belde armen, belde beenen ot belde oogen I tvUt* doodeiyken afloop f iiUUt* een voet ol een oog f 1 av»duim of wijsvinger f *z(Z«~been at annf We* anderen vinger e grootste telescoop, waarmee wU hier op aarde, de sterren kunnen begluren, be vindt zich natuurlUk in.... Amerika. Het is de beroemde 2K-ipeter reflector In gebruik bU het Observatorium op den Mount- Wllson in California. Tal van interessante ontdekkingen heeft de moderne sterrenkunde aan dezen reuzenteles coop te danken. Ik herinner hier alleen maar aan het wegijlen van de spiraalnevels. Dit heeft de belangstelling der geleerden gevestigd op een groep van verschUnaelen, die plaats vin den juist aan de grenzen van het voor ons zichtbare gedeelte van het heelal. Geen wonder dat het verlangen der astronomen uitging naar een instrument, dat In staat zou zUn deze gren zen weer een heel stuk verder in de diepten der wereldruimte te doen terugwUken. Zoo ontstond daar in de Nieuwe Wereld waar financieels beswaren niet schUnen te bestaan het plan tot de vervaardiging van een instru ment, dat het grootste bestaande belangrijk in afmetingen zou overtreffen. Mount-Wilson zou weer de eigenaar worden van dezen reus- achtlgen telescoop. Het belangrijkste onderdeel van deze soort instrumenten is een holle spiegel, welke de in vallende lichtstralen weerkaatst en In één punt samenbrengt. TerwUl deze spiegel bU den reeds bestaanden kUker een doorsnee had van 214 meter (100 inch), zou de nieuwe een spie gel krijgen van 5 meter (200 Inch). Het vervaardigen van zoo’n spiegel Is een werk, waarbU men voor ongehoorde moeilijk heden komt te staan. In .Die Umschau” vin den wU daarover eenige bUzonderheden. Behalve de enorme afmetingen. Is daar da delijk reeds het feit, dat hU de eerste is en dus eenig In zUn soort. Alle ervaring ontbreekt dus ten eenenmale. Reeds aan het materiaal zelf worden zeer hooge eischen gesteld. Het moet zoo weinig mogelijk onderhevig zUn aan verandering tengevolge van temperatuurswis selingen. Daarom nam men voor den nieuwen spiegel boorsillcaat-glas, waarvan de ultzet- tlngscoèfflciént slechts een vierde bedraagt van die van gewoon vensterglas. Met het oog op gewichtsbesparing besloot men den spiegel niet massief te maken, doch den achterkant van een systeem van holle hooge glazen tusschen wanden, er ongeveer zou uitzien honigraat, als -|-<w e jacht waz vergeefsch geweest. Bulten II adem en bezweet kwamen de mannen weer samen, -gevolgd door de honden, die de ooren lieten hangen, als schaamden zU zich dat ze het goede spoor niet hadden ge vonden. Brlgadie? Ramonl, de aanvoerder, een Cor- sicaan, waz woedend, dat hU, die bekend was om het succes van z’n drijfjachten, den gevluch- ten gevangene niet had kunnen vinden. „Pas vUf weken hier en nu al zóó slim," bromde hij. Maar hU zal z’n lot niet ontgaan. Als hU niet sterft in de moerassen, zullen de krokodillen hem verslinden, of zal hU wel op een andere manier omkomen. De laatste groepen veroordeelden uit Frank rijk, met zware kettingen aaneengeketend. keer den van hun moeizame dagtaak terug In het kamp. In het oerwoud baande de vluchteling zich een weg door dicht struikgewas, dat hem han en gelaat verwondde en snelde hU over dikke boomstronken, die hem menigmaal deden struikelen. Het zweet gutste hem langs het voorhoofd. Het was de man, die z’n bewaker den heelen dag om den tuin had weten te lel den en den honden het spoor bUster had doen worden Eensklaps gleed hU uit, viel en bleef even liggen. Overal om hem heen was het voch tig en moerassig en stegen vergiftige dam pen op. Maar sterven wilde hU niet. HU wilde leven! Ginds in de kleine kreek lag een boot. Als hU die kon bereiken, zonder dat de bewakers hem snapten, kon hU de zee overvaren, de vrijheid tegemoet. Het woord vrUheid alleen was al voldoende om den armen kerel z'n honger en dorst te doen vergeten. Verborgen tusschen hooge waterplanten, lag de kleine boot aan den oever, daar gebracht door iemand, die eenlgen tüd geleden ontsnapt was. Twee roeiriemen en een kleine voorraad proviand was alles wat het vaartuig bevatte. Hiermee zou hU trachten een veilige haven te bereiken Aan den waterkant gekomen, verborg hU zich voorlooplg nog tusschen de hooge planten. Eerst toen de schemering gedaald was, waagde de man het in de boot te stappen. Na eenlgen tijd proefde hU den zouten smaak van het wa ter; de zee was niet ver meer. Dorst begon hem te kwellen. De kruik met drinkwater had hU al lang geledigd en ook z'n proviand was op. Het viel niet mee tegen de golven op te roeien, die al hooger en hooger opkuifden. Zou er storm op komst zijn? Dan was hU verloren HU kon niet meer. Van afmatting viel hU in slaap. Toen .de vluchteling eenige uren later de oogen weer opsloeg, voelde hU een branden de pUn in den hals. De zon stond hoog aan den hemel en in deze tropische streek was de zonnehitte verzengend. Nog altUd dobberde het bootje op de baren. Als er maar eens een schip voorbU voer Maar hU zag er geen, al spande hU z’n oogen nog zoo in. Wel trok een lichte streep rechts van de boot z'n aandacht. Het was het zog van een haat. HU wist dat haaien hun prooi niet uit het oog verliezen en het juiste oogen- blik afwachten Langzaam maar zeker kreeg hU de overtui ging dat er iets onheilspellends zou gebeu ren. Donkere wolkenmassa's pakten zich sa men, de zee lag onbeweeglUk: de stilte werd bUna ondraaglUk. Uit de verte naderde een zacht gefluit. Het klonk steeds duidehjker. Eensklaps begon de zee te koken; hulzenhooge golven kwamen aangerold. Daarna zag de man niets meer, z’n scheepje werd opgenomen, rond gedraald en neergesmeten. Na eenlgen tUd kwam hü weer tot bewust- zUn.... HU lag tegen de helling van een heu vel, te midden van doode planten, vlsschen en andere zeedieren. Z'n lichaam was geheel be dekt met glibberig zeewier. De vloed had hem daar neergeworpen; een pUnlUke wond aan z’n been deed hem begrijpen dat het een harde smak moest geweest rijn. De ketting, die nog steeds aan z’n enkel vastzat, bracht hem spoe dig terug tot de werkelUkheid. HU was een vluchteling op weg naar de vrUheid I Maar, te voorzien cellen met zoodat deze als een laag uit de dekseltjes van alle cellen afgenomen zijn Zoo liep de stevigte geen gevaar en zou bet gewicht teruggebracht worden tot de helft van het oorspronkelUke. Toch zou de spiegel op deze wyze nog altUd de kleinigheid van 20 ton blUven wegen. Aan de Corning Glass Works, te Corning, New-York, werd opgedragen het werk uit te voeren. Het zou echter niet plaats hebben in hair eigen werkplaatsen, doch in het Califor nia Institute of Technology. Ten efnde de noodlge ervaring op te doen, werd eerst, louter voor proefdoelelnden een 2S meter- splegel vervaardigd, volgens hetzelfde systeem, waarna men zou overgaan tot het vervaardi gen van den elgenlUken 5 meterspiegel. Reeds bet gieten, bet laten afkoelen en het slUpen van dezen proefsplegel was een werk van jaren. Tien volle dagen duurde het smelten van de benoodigde glasmassa van 20 ton. De tempera tuur was voortdurend 1500 gr. Daarna begon bU een standvastige temperatuur van 982 gr. het gieten. waarbU met geweldige lepels de dikke, sulkerstroopachtige glasmassa uit den smeltkroes geschept werd en In den gietvorm overgeschonken, daarna werd de temperatuur van den vorm tot 1215 gr. verhoogd. Eerst na eenlgen tUd Het men ze langzaam afkoelen tot 650 gr. Nu begint het verdere afkoelen Dit moet zeer geleldelUk geschieden, om spannin gen In de glasmassa te voorkomen. Daarom heeft het plaats in een koeloven, waarvan men de temperatuur in 10 maanden tUds tot die van de omgeving terugbrengt. Men kan zich voorstellen met welke moeilUkheden het over brengen van het gietstuk In zulk een warmen toestand naar den koeloven gepaard moet gaan. Vóórdat nu de afgekoelde spiegelplaat ver zonden wordt naar de slUperU. moet ze eerst. terwUl ze recht ópstaat, met behulp van ge polariseerd licht onderzocht worden op giet fouten. Dit is een zeer angstig oogenblik, reeds het kleinste blaasje In het glas kan een ge- I vaar beteekenen. Dit is duldelUk, wanneer men bedenkt dat de holle spiegel als hü na het slUpen gereed Is. tot op 1/41.000 mm. nauw keurig moet zUn! Ook. het sUJpen vordert tal van voorzorgsmaat regelen. en geschiedt slechts zeer langzaam. Want de oppervlakte mag door het slUpen niet warm worden. Dit zou later oneffenheden ver oorzaken. Eén een-en-veertigduizendste milli meter is niet veel! En toch is zulk een buiten gewone nauwkeurigheid noodzakelUk, wil er een scherp en zuiver spiegelbeeld ontstaan. En de nauwkeurigheid der weergave is nog van meer belang dan de sterke vergrootlng. Geen wonder dus. dat het slUpen op deze wijze drie Jaaa duurt. Nu moet de oppervlakte voorzien worden van een spiegelende metaan^ag. Tot op heden was gewoon zilver hiervoor algemeen In gebruik. Toch is dit lang niet het Ideale metaal, want het kaatst van’de ultra-vlolette stralen, die er op vallen, slechts een klein gedeelte terug. En dat. terwUl deze stralen in de sterrenspectra zoo belangrijk zUn. Daarom zal. op voorstel van dr. John Strong, van het Technologisch In stituut een alumlnlumbedekking aangebracht worden. Deze kaatst 85 pct. van de ultra-vlolette stralen. terwUl de doffe laag alumtniumoxyde, die rich aan de lucht aUlcht zal vormen, met zeepwater gemakkelUk afgewasschen kan worden. 25 Maart JX had het gieten plaats, waarbU een ongeval heeft plaats gehad. Toen men den vorm volgegoten had, lieten enkele tappen in den bodem los en kwamen aan de oppervlakte van de gloelend-vloelbare massa drUven. Men heeft onmlddellUk getracht de stukken er uit op te vlsschen. Of er desondanks geen gebreken zullen overgebleven zUn. zal men pas volledig over drie jaar kunnen vaststellen. Voorlooplg staat het gietstuk eenige maanden af te koelen en verkeert men in spanning over den afloon. Doch niet enkel de technici verkeeren In span ning, ook de astronomen popelen van ongeduld. Want de nieuwe telescoop zal de viervoudige Uchtsterkte bezitten van den 2S-m.-spiegel en hU zal ten behoeve van de onderzoekingen over de spiraalnevels, en ook over de Marskanalen, ongetwijfeld zeer belangrijke feiten aan ’t Ucht kunnen brengen. „Dat is erg jammer. Tusschen twee haakjes, indien ik niet al te vrU ben. hoe komt het toch dat je zoo’n vreeeelUk Utteeken op je vinger hebt?” .Dat? Dat te een splinter van een granaat. De dokter vertelde me nog. dat het maar een haar gescheeld had, of heel de vinger moest er af. HU had dat ernstig overwogen.” jjat zullen wel meer menschen weten, hè? Het ziet er uit als een doodgewone brandwonde, vind je niet?” Newnham keek hem vragend aan en begreep niet waar hU heen wilde. „O Ja, enkele vrienden en mUn kameraden, maar ik heb er nooit erg veel aandacht aan geschonken. In het begin hinderde het me wel. omdat het verbazend pUn deed, maar alles went. Ik voel of zie het niet meer dat een van mUn vingers een beetje krom staat.” „Nog iets. Heb je ooit om welke reden dan ook, voor een tooneelstukje of iets dergelUks een zwarten baard gekocht?" Newnham lachte. „Dan sou Ik toch zeker geen zwarten baard gekocht hebben.” Toen werd hU opeens somber- „Groote genade, staat de zaak er zoo voor?" „Op het oogenblik wel, ja.” JDua.... er is toch nog eenige hoop?" .Ja, de zaken kunnen soms heel vlug een an deren keer nemen. Het is als met eb en vloed. BU laag getU vind je soms dingen, welke de vloed verborgen hield en die toch het oprapen waard zUn.” Ue mag er van denken wat Je wilt", mtxn- feflarf?

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1934 | | pagina 11