BOOTZ
BOOTZ
PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND
I
w^Aaal van den iaq
De loopbaan van Von Schleicher
I
3
I
I
I
I
I
I
3
3
I
l
OUD-RIJKSKANSELIER
Het Geheim van
het open Raam
mu BA GA GE
I
i
3
t 3
3
i
3
i
3
I
s
I
ZATERDAG 7 JULI 1934
Zijn politieke positie
Zeldzame collectie
menu’s
Een huis van Peter den
Grooten
Alleabonné’s
here van het ontslag
van Brüning
Vier en veertig jaar
vermist
Eens was de generaal de vertegen
woordiger van de „Herren-
dub" en een der bewer-
ÏEen tegen
valler I
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
et
itsbewüsen zien?" vroeg
1
L
I
I
werk-
Terhoef
antwoordde
ii.
Dooi
opgewonden In de
dat
HU* beeft
i
MARTIN BERDEN
Plotseling werd Ik met een schrik wakker,
ik koek op m’n horloge en zag dat het 2 uur
was. Naast mü lag oom rustig te slapen en om
ons heen brandden groote vuren, welke oom
Czaar Peter de Groote heeft destijds in het
hooge Noorden een klein huisje gebouwd, dat
tot op den huldigen dag in goeden staat is
gebleven. Het huisje zal thans, naar uit Ar
changel wordt bericht, verplaatst worden naar
het dorp Kolomenskoje bü Moskou, waar het
als een interessant voorwerp van oude archi
tectuur op het binnenplein van het bouwkun
dig museum zal worden geplaatst.
Onlangs «ras in Belgrado een tentoonstelling
van menu’s, verzameld door Meizet. De collec
tie, welke in drie groote kasten is onderge
bracht, bevat spijskaarten van overat Er be
vinden zich zoowel hypermoderne als zeer oude
onder, en verschillende zijn prachtig uitgevoerd,
soms met de hand geteekend door vermaarde
kunstenaars.
Zou ik niet In den schemerdonkeren woud
rand kunnen ronddwalen? Ik was gewapend
en kon mü verdedigen en ver weg gaan sou
ik niet.
in den ruimen coupé
d deae man op het
glinsterde een oon-
HU keek erg vriéndelijk naar het eenvoudige
mannetje, dat er zoo slordig uitzag, alsof bet
Bich In bet donker had aangekleed.
We besloten een vuur aan te leggen en dan
om de beurt de wacht te houden en te slapen.
Oom zou het eerst de wacht houden en op een
leger van droog gras legde ik mij neer, dicht in
de nabijheid van het verwarmde vuur dat mij
spoedig onder zeil deed gaan.
men
had
ver-
Wet publiek heeft
gekozen!f
Allicht: TIP van Boots
Is naar Ieders smaak.
Hij schoof een verbazend hooge fooi in de
handen van den ambtenaar en verdween in de
grootste wanhoop. De twee mannen keken elkaar
eens aan en knipoogden.
„Ik dacht daar net bij m’n eigen, wat heb je
aan zulke ouwe vrijsters," merkte Percy op met
een ruwen lach. „Maar nu mogen ze voortaan
lederen dag komen, als ze maar zorgen, dat ze
nog een broer hebben, die zijn eigen arm be
taalt aan fooien, om te weten te komen waar
zijn gekke zuster uithangt."
Toen Beaumont naar het kantoor terugkeerde,
vond hij het antwoord op zijn telegram. Dit ver
oorzaakte grooter verbazing dan zijn ontdekkin
gen van Miss Ferris’ gedragingen. HU stond ver
bluft naar het papier te kijken. Het was getee
kend door een bediende uit de Rue Versailles en
vertelde, dat monsieur Legrand in het begin van
de maand reeds uit Calais was vertrokken en
niet voor begin Juni terug verwacht werd.
Zenuwachtig als een terrier, die een rat heeft
gevonden, stuurde Beaumont een kruier naar
Eaton Square met een brief, waar hü het tele
gram Insloot en nam zelf den laatsten boot
trein. waarmede hü den volgenden morgen vroeg
in Parijs hoopte aan te komen. HU had nog een
paar uur, voordat hü *Un bezoek zou brengen
aan de Rue Stranger en besloot, zün toestand
sens kalm te overzien Het was duldelük, dat
Detective-verhasl dooi
ANTHONIE GILBERT
„Pardon.
wijzen voor
uitsluitend v<
zoeken uit
Gedwee
en Terhoa
„Alles i«
Zoo gebeurde het, dat mUnheer en mevrouw
van Bemmel te Nunspeet den volgenden dag
een telegram ontving met de mededeeling:
„....Komen niet... door zaken verhinderd..
Ze keken elkaar glimlachend aan en mevrouw
van Bemmel fluisterde:
..Eerlijk gezegd ben ik blU. dat ae niet ko
men, want we hebben elgenlük geen geschikte
slaapgelegenheid voor hen.”
„Je hebt gelük, vrouw," antwoordde mijn
beer. „We kunnen ze toch ook niet op een ker
misbed leggen. Lui, die het zoo goed gewend
zUn hè?"
bij verllM van *n
anderen vinger
:n
in
overtuiging, dat hun nu
turen kon, overhandigde
ur zijn abonnement, be-
Nadruk verboden)
niiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiHiii
je daar niet druk om. Ik zal wel
sorgen, dat je voor je vrtendelUke diensten
aan mün zuster bewezen. behoorlUk schadeloos
Van allerlei toiletten:
Voor 't strand, voor tennis, voor het
bad,
Wanneer u met vacantie gaat.
Verzorgt dan uw bagage!
Want als u straks, op reis, iets mist,
Dan brul en tier en raas je!
En zit u ergehs en pension,
Dan weet u, dat ‘t een kruis is,
Wanneer u alles, missen moet,
Zooals het bij u thuis is.
Neem een collectie boeken mee.
Daar lezen zeer ontwikkelt.
Terwijl ook schaakspel, domino
Je geest tot denken prikkelt.
Vooral de dames moeten er
Bijzonder goed op letten.
Dat zij steeds ruimschoots zijn
voorzien
^5
n alle stilte is de vermoorde oud-kanseller,
generaal Kurt von Schleicher, in de nabü-
heid van Gross-Lichterfelde begraven In
het Kadettenhaus aldaar was hü in 1900 zün
militaire loopbaan begonnen. Er sloot zich op
dien doodenakker een kringloop van veel be-
teekenls. Het heeft geen zin meer, om heel het
leven van den onfortuinlüken generaal te be
handelen. w?lde vermoedelüke rol, door hem
in de laatste weken zijn levens gespeeld en de
ze te verklaren uit de omstandigheden, waar
onder en waarmede hU korten tUd in het open
baar „politiek" maakte, hij. de legendarisch
geworden man van bét achterplan.
Een onzer journalisten van groot formaat, de
heer van Blankensteln, heeft den generaal per-
soonlUk gekend en herhaaldelUk met hem in
tiem geconlereerd. Hier moge volgen de quln-
tessens van zijn relaas in de NR.C.:
Dat von Schleicher, dese groote al te groo-
te! tacticus zich zou hebben gewaagd aan
een avontuur dat zoo groote kansen van ont
dekking en zoo zekere kansen van mislukking
had als men het nu achteraf zal toekennen,
heeft zekere nadere verklaring noodlg. WU
kunnen die slechts vinden In het verleden van
den generaal, in het büzonder in de politieke
positie, die hU als rijkskanselier In December
1933 was gaan Innemen. Eens was hü de ver
tegenwoordiger geweest van de „Herrenclub"
sn als zoodanig een van de hoofdbewerkers van
iet verrassende ontslag van Brüning, en van
set overdragen van de macht aan het conser
vatieve bewind van Von Papen. Toen Von Papen
□aar zün meening te zeer *n reactlonnalren koers
was uitgedreven en al te onbewimpeld dictato
riale neigingen had vertoond, was Von Schlei
cher ook weer de bewerker van zün val gewor
den. Dat had den generaal het vertrouwen ge
kost van de Herrenklub. en van vele andere
conservatieven. In de omgeving van den rjjks-
presldent had dit reeds lang niet meer bestaan.
Toen hü later zelf ten val kwam, zooals hü
Brüning ten val had laten komen, was het dit
wantrouwen ,«n höchster Stelle", dat men ge
mobiliseerd ’had om hem weg te krijgen. Von
Schleicher was tegen het einde van 1932 sterk
genoeg geweest om zich zelf als rijkskanselier
aan Hindenburg op te dringen. HU WÏL5 niet
sterk genoeg om zich op dien post te handha
ven. toen men Hindenburg vaster dan ooit te
voren geloof had weten in te boezemen in bet
zeker verzonnen verbaal, dat Schleicher van
plan was, op een geschikt oogenblik met troepen
uit den omtrek van BerlUn een staatsgreep te
ondernemen, en den rUkspresldent gevangen te
nemen.
Teek enen d voor deze dingen is het volgend
verhaal, dat wU indertUd uit betrouwbare bron
hebben. Von Schleicher was minister van oor
log onder Von Papen. Op een goeden dag komt
In zün departement in de Bendlersti asse te
BerlUn president von Hindenburg op bezoek
Dit «ras een heel ongewoon feit, dat haast ont
steltenis wekte. Hindenburg ging rechtstreeks
naar de kamer van Von Schleicher. Dete wacht
te af, wat het bezoek te beteekenen had. De
president liet hem niet wachten. Kwasl schert
send vroeg hU: ,JSn. generaal, wanneer laat U
de rUksweer tegen mü oprukken?” Von Schlei
cher schrok, want hü begreep het gevaarlUke
van de daaruit blUkende Intrige, die den presi
dent tot hem had gebracht. De generaal ant
woordde dus ernstig en plechtig: Here General-
Feldmarschall” (opzettelijk dezen militairen
titel kiezende), ,Jk ben te lang Pruisisch officier
geweest om op deze vraag te hoeven antwoor
den.” Hiermede had hü Hindenburg voorlooptg
ontwapend. De president lachtte gul, sloeg zün
minister bü het afscheid op den schouder en
«elde: „Ik wilde maar vragen.” Deze beschul-
ilglng tegen Von Schleicher Is In Januari nog
lens opgedoken. Toe n~ heeft de rUkspresldent
tich niet meer op joviale wUze vergewist! Men
seide, dat dit de hoofdoorzaak ervan was ge
weest, dat Hindenburg zün bekenden afkeer
van Hitler overwon en hem rijkskanselier
maakte.
Von Schleicher nu speelde In December 1932
een buitengewoon ingewikkeld politiek spel. HU
beschouwde zich als vertegenwoordiger van het
conservatieve Pruisen en van de nationale op
vattingen van de rUksweer in de regeertng.
Hitler was voor hem de vUand en het gevaar.
Dictatuur «rilde hü in zoo beperkt mogelUke
mate. HU wilde van de parlementaire metho
den redden wat er van te redden was. In een
gesprek dat wü op 7 Januari 1933 te BerUjn
met hem hadden, verklaarde hü ons, op zün
cynisch-openhartige wUze van redeneeren,
waarom: „Dictatuur beteekent burgeroorlog,
en wie een burgeroorlog provoceert, verliest
dien. Ik wil geen burgeroorlog verliezen.” Daar
om had hU naar zoo verschillende kanten voe
lers uitgestoken. Als verdediger van de consti
tutie en van de sociale instellingen meende hü.
met de vakvereenlglngen tot een accoord te
kunnen komen. HU zag beter dan de leiders
der vakvereenlglngen In, hoe hun belangen nu
samen vielen. Zü vormden voor hem het cen
trum van de combinatie, waarmede hü het
nationaal-socialisme wilde verslaan. Linker
vleugel moest het Zwarte Front van Strasser,
de uiterste, radicale groep van de nazi’s, vor
men. Met behulp van deze uiterst merkwaardig
samengestelde groepen, bestaande dus uit con
servatieve nationalisten, de vertegenwoordigers
der sociale democratie en van de onderdrukte
oppositie in de 8.A., moest Hitler overwe
worden. Geen van dese groepen echter
voldoende vertrouwen, of nog voldoende,
trouwen In den generaal.
ZUn de verhalen juist, die over hem In om
loop waren, en die zeker de oorzaak zUn ge
worden van zün dood, dan heeft hü nu het
zelfde geprobeerd. HU zou dan de ontevreden
heid van een zekere groep der conservatieven
hebben georganiseerd; hU zou weer als storm
ram, waarschUnlUk om dien later ter zUde te
werpen, de llnksche S A hebben «rillen gebrui
ken. HU zou op de toenemende sociale onte
vredenheid onder de oude aanhangers der so
ciaal-democratie hebben gerekend. Verder zou
hU waarschUnlUk steun hebben verwacht van
zekere trouwe aanhangers, die hU nog altüd in
de rUksweer had.
Belangwekkend is nog het oordeel van Von
Schleicher over Von Papen.
Von Schleicher heeft nooit hoogen dunk ge
had van de bekwaamheden van Von Papen,
maar over zUn karakter had hU te voren een
beter oordeel dan na de gebeurtenissen van
Januari 1933. WU kunnen daarbU uit ervaring
spreken Op 7 Januari 1933 spraken wü, zooals
boven reeds vermeld, den generaal. Op 4 Ja
nuari had Von Papen, in het huls van een
vriend te Keulen, met Hitler een „geheime”
bespreking gehad, die echter geen oogenblik
geheim was gebleven. Natuurlek vroegen wjj
den toenmallgen rijkskanselier naar de betee-
kenis van dese ontmoeting. „81e kennen melnen
Freund Frknschen, er 1st eln braver Mensch,
aber Verstand had er nicht," zei Von Schleicher
letterlijk. (U kent mün vriend Fransje (Von
Papen), hü Is een brave kerel, maar verstand
heeft hü niet). HU vertelde toen een zeer pi
kante voorgeschiedenis van het gesprek, waar
aan hU geen overgroots beteekenls hechtte.
„Der grosse Adolf hat ein Brett vorm Kopf der
Oude - Qenev«<* k eek ztererv. eee gvrê
drank! En de beste Oude-genever, het
edelste vocht draagt doe noem„Record'S
Het is van Boots!
Por liter f3.80.
Tot de eigenaardigste exemplaren behooren
een menu van den keizer van China, een van
koning Alexander van Servië en een von Na
poleon III. Ook de lijst der spUzen, die bü het
kroningsfeest van TSjar Alexander III van Rus
land Is uitgereikt, werd door Meizet verwor
ven; zU wordt reeds daarom door verzamelaars
bijzonder hoog aangeslagen, wUl toentertüd
voor den druk dezer kaarten 2000 goudmark
betaald is. De collectie Meizet, die nog steeds
wordt aangevuld, bevat 5000 numers.
„Ik niet. We hadden het allemaal druk, en
ik denk, dat ze weer een anderen kruier gevon
den heeft, want ze zat hier niet meer. Wie
dat geweest is. zou Ik niet kunnen vertellen."
„Dat Is toch verschrikkelUk," jammerde
Beaumont. „Zoo vlak bü het doel en toch zbo
ver er vandaan. Weet je ook of zU nog bagage
meegenomen heeft naar de wachtkamer?"
„Dat zou Ik u niet kunnen zeggen, sir. De
klerk weet er misschien meer van."
Beaumont stopte hem vüf shilling in zün
hand. De man wist niet, hoe hü het had van
verbazing en ging zün weldoener met vlugge
passen voor naar het bagagedepót. Hier stond
iemand een beetje te luieren.
„Zeg eens, Percy," zei de kruier, „deze mUn
heer Is op zoek naar een dame, die hier ver
leden Woensdag wat bagage heeft laten staan,
een mensch op leeftijd. In het zwart; een groo
te koffer, een platte doos en een hoedendoos.
Ik heb het hier zelf gebracht. Weet je dat nog?"
Percy grinnikte.
„Dat zou Ik denken. Ik vergeet zoo gauw niet,
wat JU van d’r gezegd hebt.”
Anderson keek een beetje sip, maar voordat
hü nog Iets kon zeggen, kwam Beaumont al ze
nuwachtig tusschen belden.
„Dat herinner JU je dus? Dan weet je zeker ook
wel, of ze teruggekomen Is?"
De ambtenaar schudde zün hoofd.
„Ze is niet teruggekomen, Bir."
Beaumont stond hem met open mond aan te
i I
hU naar Calais gekomen om Ascher te ontmoe
ten? Wilde hU hem daar opwachten, of «ras er
een ander motief? Waarom sou Iemand naar
Calais reizen. Indien hU van plan was denzelf-
den avond reeds terug te komen? Toen herin
nerde hU zich, dat Chaumler zich had voorge
nomen om tot Donderdagmorgen te bUJven. Dat
klonk erg verdacht. Als hU den man onder vier
oogen te spreken kon krUgen, zou hU niet rusten,
voordat hU hem de absolute waarheid had afge
dwongen HU belde in de Rue Stranger aan, aoo
vroeg als maar mogehjk was en zag madame, die
volkomen In deze omgeving paste. Hasu voeten
vielen hard pp den parketvloer en ae bad iets
log-majestueus en berekenends over zich. HU
stelde zich voor als klerk van monsieur Legrand.
„Monsieur Legrand is toch niet erger, hoop
ik," «el ze. Maar hU zag uit het gemak, waarmee
zU die vraag stelde, dat zU niet oprecht was.
„Die denkt aeker wat van die erfenis binnen
te scharrelen," dacht hU en hU antwoordde:
„Neen, madame, ik kan u tot mUn vreugde
vertellen, dat hU heel wat beter is. HU wtl zelfs
voor een paar weken vacantie nemen, msmr hU
heeft me verzocht, om voor zUn vertrek enkele
détails met monsieur Chaumler te regelen. Ik
zal mUnheer geen tetse minuten ophouden."
..HU la erg ziek geweest," zei madame. Jïe
dokter «ril nog niet, dat hU al uitgaat."
„Dat apUt me verschrikkelijk. Monsieur
Legrand vertelde ipe verleden week al.
mUnheer verre van lekker wzte. r“
Voor lunch, diner en later.
Voor tusschen-doorvoor vóór en nd.
Voor vuurwerk en theater!
En als het regent wil uw vrouw.
Die graag wat van praktijk houdt,
Haar naaimachine, knoopendoos,
Verstelmand en den strijkbout!
Vergeet ook niet uw apotheek,
Want ’t is en blijft een kwestie.
Dat men zijn lichaam goed verzorgt
Bij pijn en indigestie.
Dus pak maar in, zoovéél u kunt,
Men zal u er om prijzen.
Sleep altijd mdssa's koffers mee
En danplezierig reizen!
Sidney eerst aangemaakt had voor de veilig
heid.
Eerst bleef ik nog wat naar het vuur zitten
kUken, maar dit begon spoedig te vervelen.
Toen zU zich behaaj
hadden geïnstalleerd,
rijtuig toe. In zUn l
tröletang.
„Mag Ik even uw pj
hU beleefd.
Onverschillig, in ae
toch niets meer geb
mUnheer den controls
nevens de drie kaartjes. De man wierp er een
vluggen blik op en sprak toen kalm:
k hebt tweede en de plaatsbe-
dgze dame en de kinderen, gelden
voor de derde klas. Mag ik«u ver
te stappen?"
rnlgde het gezelschap den spoorman
knikte zUn eega glimlachend toe.
vol,” fluisterde hü. „We gaan aan
stonds weer terug naar de eerste klas."
Kalm, liepen ze
achter den con
troleur aan, die
een portier van
de tweede klas
opende. Deze
coupé was even
als de anderen
geheel bezet.
„Is hier een gezelschap, dat bü elkaar wenscht
te blüven?" vroeg hU.
„Jawel, conducteur”.... was het antwoord
van een jongedame. „WU zUn met z’n vieren,
m’n vriendinnen en ik. We moeten naar
Zwolle.”
„Wilt u dan maar overstappen In de eerste
klas?'
De jongedames lieten zich dit verzoek geen
tweede maal herhalen. Giebelend snelden zü
naar den aangedulden coupé.
MUnheer en mevrouw Terhoef vonden deze
beliandellng allesbehalve aangenaam, maar zij
troostten zich met de gedachte, zoo geen eer
ste, dan toch tweede klas te zullen réizen. HU
had de kinderen reeds op de treeplank gezet,
om hen in den trein te helpen, toen de ander
hem verzocht, een oogenblik te wachten.
Verbaasd «rechtten zü. Wat zou de man van
plan zijn?.... Ze braken zich daar het hoofd
nog mee, toen de controleur reeds een derde
klas compartiment geopend had en aan de In
zittenden vroeg, of er drie reizigers wenschten
ever te stappen in de tweede klas. Het duurde
geen twee minuten, of drie jongelui namen de
ledig gekomen plaatsen in.
„Er Is nog één plaats voor u open, mUnheer,
U hebt tweede klas abonnement. Instappen
alstublieft. Mevrouw en de kinderen kunnen
plaats nemen In de derde klas."
De chef had Inmiddels het sein tot vertrek
gegeven en mUnheer Terhoef was genoodzaakt
in den reeds rijdenden trein te springen, als hü
niet achter «rilde blüven. Grommend nam hü
plaats en besloot op het volgende station In
's hemelsnaam dan maar bü zUn gezin in de
derde klas te gaan. Tot zün woede bleef echter
ook deze wensch onvervuld. Geen der reizigers
scheen zün einddoel bereikt te hebben en sput
terend over de onhebbelükheid van het spoor
wegpersoneel, kroop hü weer In zün hoekje.
De trein schommelde door de wissels. Ze
naderden Amersfoort. In zün boosheid begon
hü ook aanmerkingen te maken op het slechte
materieel der spoorwegen.
„Wat slingert dat ellendige rijtuig," mopper
de nü. „t Is niet om uit te houden."
„Eigen schuld. mUnheer,” sprak één der
medereizigers met een tikje sarcasme in zün
stem. „Waarom stapt u dan ook in den aller-
laatsten coupé, die slingeren altUd meer dan
de andere." <n
MUnheer keek den spreker aan, alsof hü aan
's mans verstand twijfelde.
meent??....
„Dat deze trein te Utrecht gesplitst Is," ant
woordde de ander glimlachend. „Dat wil zeg
gen dit gedeelte gaat naar Groningen. Het
gedeelte, dat hier van Rotterdam tot Utrecht
achterliep, Is te Utrecht afgehaakt en gaat naar
Arnhem."
,Maar dat is verschrikkelUk...." stotterde
Terhoef. „MUn vrouw en kinderen zitten In
den coupé die hier juist achter was en...."
„Die coupé Is nu onderweg naar Arnhem.”
viel de ander hem in de rede. ..Als u hier dade-
lük overstapt, bent u ongeveer tezelfder tüd
Ir. Arnhem als uw gezin. Moet u naar Gronin
gen?”
„Nunspeet.
tulglUk.
„Nu, dan zult u waarschUnlUk vannacht in
Arnhem moeten overnachten, want dit is de
laatste trein dlq In Nunspeet stopt. Maar in
Arnhem zün goede hotels.... daar is büvoor-
beeld.
De ander hoorde de aanbeveling niet meer.
Hü rende al over het perron, «rear de trein
naar Arnhem al gereed stond.
Een uur later hield mUnheer zün weenende
echtgenoote omklemd. Da kleuters huilden om
hun pappie.
Hetgeen mevrouw Terhoef hirer gemaal alle
maal toevoegde, kan hier gevoeglük achter
wege blüven.
versteht nicht, dass der alte Herr Ihn nicht
will", (de groote Adolf Hitler kan niet begrij
pen, hü beseft niet, dat de oude beer (Von Hin
denburg) hem niet «ril). Dat was toen nog wel
juist, maar Von Schleicher vermoedde nog niet,
hoever Von Papen, de jonge Hindenburg, (de
zoon van den RUkspresldent) en verdere lieden
uit de omgeving van den rUkspresldent het nog
bü „den ouden heer" zouden brengen. WU had
den In het gesprek, dat zeer persoonlük was
en niet alleen over actueele feiten en' figuren,
maar ook over menschen en feiten sedert 1918
liep, Von Schleicher leeren bewonderen als een
man van zeer ongewoon en onbevooroordeeld
psychologisch Inzicht, en van merkwaardige
wüsheid. Des te opmerkelUker was daarom zün
noodlottige vergissing in Januari 1933. die
waarschUnlUk haar verklaring vindt In een
groot gebrek aan kracht tot daden bü een hy-
perlntelleétueel man. En nog grooter en tragi
scher lükt dan zün vergissing van Juni 1934.
Tot groote* verwondering van zün bloedver
wanten. is dezer dagen de 73-jarige Julius
Westerström, die sinds 44 jaar vermist werd en
in dien tüd reeds tweemaal dood was verklaard
plotseling weer komen opduiken.
Westerström. die vanaf zün prille jeugd be
kend had gestaan om zün zwerflust en zün
liefde voor de natuur, werd ontdekt door de
politie In Elvdalen In Noord-Zweden. Ongeveer
een halve eeuw geleden was hü begonnen te
vagebondeeren sindsdien had hü het grootste
deel v»n zün leven doorgebracht zwervende
door de bergstreken, waarbü hü vrijwel altüd
onder de open lucht overnachtte. De thans be
jaarde man Is de zoon van een vooraanstaand
burger uit het kleine stadje Motala in Midden-
Zweden. Nog slechts twee halfbroers van hem
zün In leven.
Reeds als jongen liep hü herhaaldelUk van
huls en van school weg, verdween dan voor ge-
ruimen tüd en keerde niet eerder terug dan
wanneer hü volkomen verhongerd was en
geen draad meer aan het lüf had. De medicus,
die hem thans onderzocht heeft, constateerde
dat zijn gezondheid perfect was.
In den loop der tüden had zün familie twee
maal een onderzoek Ingesteld naar zün ver-
blüfplaata, doch belde malen was men tot de
conclusie gekomen, dat hü vermist was en
overleden.
lachte hem plotseling toe. Hü vond een kruier,
die vast en zeker wist, deze dame geholpen
te hebben. HU beschreef haar als een klein
zenuwachtig persoontje, met verbazend kat
achtige manieren. ZU had een heelen hoop
bagage bü zich en zei, dat Iemand op het
station haar zou ontmoeten. Het was verbazend
druk op het perron, «el de kruier veelbetee-
kenend, en ofschoon hü heel wat geld had
kunnen verdienen, door meer bereisde passa
giers te helpen, was hü bü haar blüven staan
om haar wat op haar gemak te brengen.
„Hoet laat was dat?”
„Nou. toen het één uur «rerd, zei ze. dat er
'beslist een vergissing in het «pel moest zün.
Raar vriendin kwam blUkbaar niet meer op
dagen, toen zei Ik. waarom zou u de bagage
niet in het depöt brengen; Ik zal ze wel even
voor u brengen, neem dan In de wachtkamer
een sandwich tot uw vriendin misschien met
den tateren trein komt. Ze scheen het met me
eens te zün, ik droeg het spul dus weg en zü
verdween. Ze was naar een bakker geweest,
mUnheer. zei ze, en had daar brood en melk
gekocht. Ja, ja Ik geloof dat ze al haar geld
had besteed aan haar kaartje In ieder geval kon
er voor mü niet eens een sixpence af. Ik kreeg
niet meer dan wat koper."
Beaumont viel hem
rede
.Maak
(Korte tnboud van bet voorafgaande
Bir Hector Ascher gaat door voor een ver
woed verzamelaar van zoetbare Doeken
In Merlin 8t Hugh waar hU op «Un bui
ten woont, leeft hu «eer afseeonderd met
«Un nichtje Paula Parkston, die in het
geheim verloofd was met den secretaris
van sir Hector Arthur Newnham
een handlangster komt Ascher In het be
zit van een kostbaar werk, dat uit de bi
bliotheek van Burgoyns is geatoler
Ascher reist naar Frankrijk om een aantal
boeken te vsrkoopen. nagereisd door Bur-
goyne en den letterkundige Kgerton. In
een luguber hotelletje te Parus wordt
Ascher dan vermoord Omtrent den dader
tast men in het duister WaarschUnlUk
la Ascher reeds In den trein vermoord
en in stjn boekenkoffsr. door iemand die
zich voor hem uitgaf naar het hotel ver
voerd Het justitieel ondersoek wordt es
leid door den det active Leatranee)
„Neen, sir. Al haar bagage Is nog hier. Mal.
niet waar? Daar staat ze. Ik zei vanmorgen nog
tegen mün maat, dat je tegenwoordig 'n rilling
over je hart krijgt, als je een koffer van iemand
aan moet nemen, nou ze Veer pas dat lük in
den koffer hebben gevonden. Ik vind het ver
schrikkelUk hoor. Ik hoop maar, dat er niet weer
zoo iets inzit als we deze openen."
Beaumont slaagde er keurig in om een huive
ring te imlteeren.
„Hou toch op," mompelde hU. Het nieuws
scheen hem heelemaal overstuur gebracht te
hebben. „ZU kwam dus niet meer terug," fluis
terde hü- .Maar dat Is verschrikkelUk. ZU heeft
wel eens last van verstrooidheid,” legde hü voor
de zooveelste maal uit. „Wie weet, waar zü nd
naar toe getrokken is. Heeft ze al haar bagage
achtergelaten?"
„Alles, behalve die hoedendoos, sir. Die wilde
ze bü haar houden, zei ze, omdat er geen naam
op stond. Ze was zeker bang, dat ze anders ver
loren raakte. Het was een van die glimmend
zwarte dingen, die dat soort dames altUd onder
hun arm dragen. U kent ze zeker wel?"
Beaumont knikte terneergeslagen.
,Ja. Dat hield ze dus bü zich? Nou. ik dank
je wel hoor. Als soms iemand hier naar haar zou
komen vragen en haar bagage «rilde opelschen,
wilt u die persoon dan eerst naar mü zenden,
voordat u het afgeeft. Strand 10001. Als Ik uitga,
zal ik wel een boodschap achterlaten, waar ik
ben, zoodat ze mü onmlddellük kunnen vinden
op dit blad zün ingevolge de veraekertngsvoonvaarden tegen f Qflflfi bU levenslange geheele ongeschiktheid t >t werken door f JCn bU een ongeval met f QCfl bü verliee van een hand t 1 oU verilee van een Z Z”/> bü een breuk van Z Z/>
ongevallen verzekerd voor een dar volgenae ultkeeringen f VVUU»- verlies van belde armen, belde beenen of beide oogen t OU.- doodelijken afloop f £OU.- een voet of een oog S 1 £O.~ -luim of wüsvlnger f OU.-bem at arm f 7</e"
■a «•ijnheer Willem Terhoef was er trotsch op,
I 1 vertegenwoordiger te zün van een groot
T Amagazün. Niet alleen om de betrekking.
Daartegen mopperde hü lederen dag, want het
salaris dat hü genoot was maar juist genoeg om
zün vrouw en zün twee kinderen te onderhou
den. Dat was het ook niet, «rearom hü behagen
schepte in zijn betrekking. Veeleer was het, om
aan ieder, die het hooren «rilde, te vertellen,
dat hü altüd tweede klas per spoor reisde. Met
veel omhaal en een gezicht vanhoe vind je
dat?.... toonde hü dan zün algemeen abon
nement. Ook de buren van het echtpaar Ter
hoef moesten het weten en het was juist op
dezen dag, dat mevrouw terloops had verteld,
dat ze nog vandaag met man en kroost ging
logeeren bü een nicht, die in een villa te Nun
speet woonde.
,JDe reis is wel duur,” had ze gezegd, maar
ze had er een afschuwelüken hekel aan, tusschen
het gewone volk te reizen en daarom reisden ze
eerste klas.
De buren glimlachten veelzeggend tegen el
kaar, maar mevrouw Terhoef moest hen toch
even laten voelen, dat ze vér en vér boven hen
stond. Toen mUnheer van de zaak thuiskwam,
werd hü met een taxi voor de deur gebracht.
Hü betaalde den chauffeur met een vorstelük
gebaar het verschuldigde bedrag, benevens een
halven stuiver fooi en stormde de trap op naar
de vierde verdieping.
„Jenny.... Jenny”.... riep hü, al voor llü
boven was, „is alles gereed voor de reis? Wü
gaan met den trein van vüf minuten over half
drie. Ik heb ernaar geïnformeerd en deze trein
is op Zaterdag altüd geweldig druk.”
Stom verbaasd keek zün echtgenoote hem
aan, schudde het hoofd en haalde minachtend
de schouders op, terwül ze een niet te misken
nen gebaar met de hand naar het voorhoofd
maakte.
„Wat vertel je me nou?.... Altüd even druk?
Man. je bent in je hersenpan geraakt."
Hü lachte geheimzinnig en trok zün weder
helft een weinig terzüde, opdat de kinderen zün
woorden niet zouden hooren.
„Verbeeld Je nu maar niet, dat Ik gek ben,
omdat ik een drukken trein heb uitgezocht,
maar ik weet heel goed wat ik doe," fluister
de hü.
„We gaan op het laatste oogenblik het per
ron op en als de trein dan stampvol is, dan
doen we net of we eerste klas biljetten hebben
en stappen in een eerste klas coupé.”
Hü toonde haar een paar spoorkaartjes en
vervolgde vragend:
,^le je dat?.... Eén enkele reis derde klas
en twee ktnderkaartjes voor half geld. Samen
nog geen tien gulden. Ikzelf reis natuurlük op
mün abonnement."
Mevrouw glunderde.
„Het is dus niet noodlg, dat we tusschen het
gewone volk zitten?"
„Neen," zei hü lachend. „Fün in de roode
kussens. Maar denk er ommondje dicht,
hoor, ook tegen de kinderën.”
Hügend en puffend, groote witte stoomwol
ken ultblazend, reed de lange trein het station
binnen, waarop zich een groot aantal reizigers
bevond, die allen een goed plaatsje trachtten
te veroveren.
Op eenlgen afstand stond de familie Terhoef
naar het drukke gedoe te küken en mUnheer
verkneuterde zich inwendig over de menache-
lüke domheid, om zooveel moeite te doen een
plaatsje op een houten bank te krügen, terwül
het toch zoo eenvoudig was voor hetzelfde geld
In de kussens te zitten.
Etndelük waren alle derde klas coupé s geheel
bezet. Er kon als het ware geen muls meer bü
en een tiental reizigers kon niet geborgen wor
den. MUnheer Terhoef zag met een welwillen-
den glimlach toe, hoe deze reizigers een plaats
je In de tweede klas werd aangewezen. Toen
achtte ook hü den tüd gkiamen, om zich en de
zünen een goed plaatsje te verzekeren. Onge
vraagd is ongeweigerd, dacht hü en vrüpos-
tlg opende hü de deur van een eerste klas
coupé, die nog geheel ledig was, en stapte met
zün vrouw en kroost, alsof het hun dagelüksch
werk was, In.
Het was echter jammer voor mUnheer Ter
hoef, dat hü geen aandacht geschonken had
aan den man met een zilveren band om de
pet, die hen gerulmen tüd had gadegeslagen.
-4^