BOOTZ BOOTZ PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND I w^Aaal van den iaq De loopbaan van Von Schleicher I 3 I I I I I I 3 3 I l OUD-RIJKSKANSELIER Het Geheim van het open Raam mu BA GA GE I i 3 t 3 3 i 3 i 3 I s I ZATERDAG 7 JULI 1934 Zijn politieke positie Zeldzame collectie menu’s Een huis van Peter den Grooten Alleabonné’s here van het ontslag van Brüning Vier en veertig jaar vermist Eens was de generaal de vertegen woordiger van de „Herren- dub" en een der bewer- ÏEen tegen valler I AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL et itsbewüsen zien?" vroeg 1 L I I werk- Terhoef antwoordde ii. Dooi opgewonden In de dat HU* beeft i MARTIN BERDEN Plotseling werd Ik met een schrik wakker, ik koek op m’n horloge en zag dat het 2 uur was. Naast mü lag oom rustig te slapen en om ons heen brandden groote vuren, welke oom Czaar Peter de Groote heeft destijds in het hooge Noorden een klein huisje gebouwd, dat tot op den huldigen dag in goeden staat is gebleven. Het huisje zal thans, naar uit Ar changel wordt bericht, verplaatst worden naar het dorp Kolomenskoje bü Moskou, waar het als een interessant voorwerp van oude archi tectuur op het binnenplein van het bouwkun dig museum zal worden geplaatst. Onlangs «ras in Belgrado een tentoonstelling van menu’s, verzameld door Meizet. De collec tie, welke in drie groote kasten is onderge bracht, bevat spijskaarten van overat Er be vinden zich zoowel hypermoderne als zeer oude onder, en verschillende zijn prachtig uitgevoerd, soms met de hand geteekend door vermaarde kunstenaars. Zou ik niet In den schemerdonkeren woud rand kunnen ronddwalen? Ik was gewapend en kon mü verdedigen en ver weg gaan sou ik niet. in den ruimen coupé d deae man op het glinsterde een oon- HU keek erg vriéndelijk naar het eenvoudige mannetje, dat er zoo slordig uitzag, alsof bet Bich In bet donker had aangekleed. We besloten een vuur aan te leggen en dan om de beurt de wacht te houden en te slapen. Oom zou het eerst de wacht houden en op een leger van droog gras legde ik mij neer, dicht in de nabijheid van het verwarmde vuur dat mij spoedig onder zeil deed gaan. men had ver- Wet publiek heeft gekozen!f Allicht: TIP van Boots Is naar Ieders smaak. Hij schoof een verbazend hooge fooi in de handen van den ambtenaar en verdween in de grootste wanhoop. De twee mannen keken elkaar eens aan en knipoogden. „Ik dacht daar net bij m’n eigen, wat heb je aan zulke ouwe vrijsters," merkte Percy op met een ruwen lach. „Maar nu mogen ze voortaan lederen dag komen, als ze maar zorgen, dat ze nog een broer hebben, die zijn eigen arm be taalt aan fooien, om te weten te komen waar zijn gekke zuster uithangt." Toen Beaumont naar het kantoor terugkeerde, vond hij het antwoord op zijn telegram. Dit ver oorzaakte grooter verbazing dan zijn ontdekkin gen van Miss Ferris’ gedragingen. HU stond ver bluft naar het papier te kijken. Het was getee kend door een bediende uit de Rue Versailles en vertelde, dat monsieur Legrand in het begin van de maand reeds uit Calais was vertrokken en niet voor begin Juni terug verwacht werd. Zenuwachtig als een terrier, die een rat heeft gevonden, stuurde Beaumont een kruier naar Eaton Square met een brief, waar hü het tele gram Insloot en nam zelf den laatsten boot trein. waarmede hü den volgenden morgen vroeg in Parijs hoopte aan te komen. HU had nog een paar uur, voordat hü *Un bezoek zou brengen aan de Rue Stranger en besloot, zün toestand sens kalm te overzien Het was duldelük, dat Detective-verhasl dooi ANTHONIE GILBERT „Pardon. wijzen voor uitsluitend v< zoeken uit Gedwee en Terhoa „Alles i« Zoo gebeurde het, dat mUnheer en mevrouw van Bemmel te Nunspeet den volgenden dag een telegram ontving met de mededeeling: „....Komen niet... door zaken verhinderd.. Ze keken elkaar glimlachend aan en mevrouw van Bemmel fluisterde: ..Eerlijk gezegd ben ik blU. dat ae niet ko men, want we hebben elgenlük geen geschikte slaapgelegenheid voor hen.” „Je hebt gelük, vrouw," antwoordde mijn beer. „We kunnen ze toch ook niet op een ker misbed leggen. Lui, die het zoo goed gewend zUn hè?" bij verllM van *n anderen vinger :n in overtuiging, dat hun nu turen kon, overhandigde ur zijn abonnement, be- Nadruk verboden) niiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiHiii je daar niet druk om. Ik zal wel sorgen, dat je voor je vrtendelUke diensten aan mün zuster bewezen. behoorlUk schadeloos Van allerlei toiletten: Voor 't strand, voor tennis, voor het bad, Wanneer u met vacantie gaat. Verzorgt dan uw bagage! Want als u straks, op reis, iets mist, Dan brul en tier en raas je! En zit u ergehs en pension, Dan weet u, dat ‘t een kruis is, Wanneer u alles, missen moet, Zooals het bij u thuis is. Neem een collectie boeken mee. Daar lezen zeer ontwikkelt. Terwijl ook schaakspel, domino Je geest tot denken prikkelt. Vooral de dames moeten er Bijzonder goed op letten. Dat zij steeds ruimschoots zijn voorzien ^5 n alle stilte is de vermoorde oud-kanseller, generaal Kurt von Schleicher, in de nabü- heid van Gross-Lichterfelde begraven In het Kadettenhaus aldaar was hü in 1900 zün militaire loopbaan begonnen. Er sloot zich op dien doodenakker een kringloop van veel be- teekenls. Het heeft geen zin meer, om heel het leven van den onfortuinlüken generaal te be handelen. w?lde vermoedelüke rol, door hem in de laatste weken zijn levens gespeeld en de ze te verklaren uit de omstandigheden, waar onder en waarmede hU korten tUd in het open baar „politiek" maakte, hij. de legendarisch geworden man van bét achterplan. Een onzer journalisten van groot formaat, de heer van Blankensteln, heeft den generaal per- soonlUk gekend en herhaaldelUk met hem in tiem geconlereerd. Hier moge volgen de quln- tessens van zijn relaas in de NR.C.: Dat von Schleicher, dese groote al te groo- te! tacticus zich zou hebben gewaagd aan een avontuur dat zoo groote kansen van ont dekking en zoo zekere kansen van mislukking had als men het nu achteraf zal toekennen, heeft zekere nadere verklaring noodlg. WU kunnen die slechts vinden In het verleden van den generaal, in het büzonder in de politieke positie, die hU als rijkskanselier In December 1933 was gaan Innemen. Eens was hü de ver tegenwoordiger geweest van de „Herrenclub" sn als zoodanig een van de hoofdbewerkers van iet verrassende ontslag van Brüning, en van set overdragen van de macht aan het conser vatieve bewind van Von Papen. Toen Von Papen □aar zün meening te zeer *n reactlonnalren koers was uitgedreven en al te onbewimpeld dictato riale neigingen had vertoond, was Von Schlei cher ook weer de bewerker van zün val gewor den. Dat had den generaal het vertrouwen ge kost van de Herrenklub. en van vele andere conservatieven. In de omgeving van den rjjks- presldent had dit reeds lang niet meer bestaan. Toen hü later zelf ten val kwam, zooals hü Brüning ten val had laten komen, was het dit wantrouwen ,«n höchster Stelle", dat men ge mobiliseerd ’had om hem weg te krijgen. Von Schleicher was tegen het einde van 1932 sterk genoeg geweest om zich zelf als rijkskanselier aan Hindenburg op te dringen. HU WÏL5 niet sterk genoeg om zich op dien post te handha ven. toen men Hindenburg vaster dan ooit te voren geloof had weten in te boezemen in bet zeker verzonnen verbaal, dat Schleicher van plan was, op een geschikt oogenblik met troepen uit den omtrek van BerlUn een staatsgreep te ondernemen, en den rUkspresldent gevangen te nemen. Teek enen d voor deze dingen is het volgend verhaal, dat wU indertUd uit betrouwbare bron hebben. Von Schleicher was minister van oor log onder Von Papen. Op een goeden dag komt In zün departement in de Bendlersti asse te BerlUn president von Hindenburg op bezoek Dit «ras een heel ongewoon feit, dat haast ont steltenis wekte. Hindenburg ging rechtstreeks naar de kamer van Von Schleicher. Dete wacht te af, wat het bezoek te beteekenen had. De president liet hem niet wachten. Kwasl schert send vroeg hU: ,JSn. generaal, wanneer laat U de rUksweer tegen mü oprukken?” Von Schlei cher schrok, want hü begreep het gevaarlUke van de daaruit blUkende Intrige, die den presi dent tot hem had gebracht. De generaal ant woordde dus ernstig en plechtig: Here General- Feldmarschall” (opzettelijk dezen militairen titel kiezende), ,Jk ben te lang Pruisisch officier geweest om op deze vraag te hoeven antwoor den.” Hiermede had hü Hindenburg voorlooptg ontwapend. De president lachtte gul, sloeg zün minister bü het afscheid op den schouder en «elde: „Ik wilde maar vragen.” Deze beschul- ilglng tegen Von Schleicher Is In Januari nog lens opgedoken. Toe n~ heeft de rUkspresldent tich niet meer op joviale wUze vergewist! Men seide, dat dit de hoofdoorzaak ervan was ge weest, dat Hindenburg zün bekenden afkeer van Hitler overwon en hem rijkskanselier maakte. Von Schleicher nu speelde In December 1932 een buitengewoon ingewikkeld politiek spel. HU beschouwde zich als vertegenwoordiger van het conservatieve Pruisen en van de nationale op vattingen van de rUksweer in de regeertng. Hitler was voor hem de vUand en het gevaar. Dictatuur «rilde hü in zoo beperkt mogelUke mate. HU wilde van de parlementaire metho den redden wat er van te redden was. In een gesprek dat wü op 7 Januari 1933 te BerUjn met hem hadden, verklaarde hü ons, op zün cynisch-openhartige wUze van redeneeren, waarom: „Dictatuur beteekent burgeroorlog, en wie een burgeroorlog provoceert, verliest dien. Ik wil geen burgeroorlog verliezen.” Daar om had hU naar zoo verschillende kanten voe lers uitgestoken. Als verdediger van de consti tutie en van de sociale instellingen meende hü. met de vakvereenlglngen tot een accoord te kunnen komen. HU zag beter dan de leiders der vakvereenlglngen In, hoe hun belangen nu samen vielen. Zü vormden voor hem het cen trum van de combinatie, waarmede hü het nationaal-socialisme wilde verslaan. Linker vleugel moest het Zwarte Front van Strasser, de uiterste, radicale groep van de nazi’s, vor men. Met behulp van deze uiterst merkwaardig samengestelde groepen, bestaande dus uit con servatieve nationalisten, de vertegenwoordigers der sociale democratie en van de onderdrukte oppositie in de 8.A., moest Hitler overwe worden. Geen van dese groepen echter voldoende vertrouwen, of nog voldoende, trouwen In den generaal. ZUn de verhalen juist, die over hem In om loop waren, en die zeker de oorzaak zUn ge worden van zün dood, dan heeft hü nu het zelfde geprobeerd. HU zou dan de ontevreden heid van een zekere groep der conservatieven hebben georganiseerd; hU zou weer als storm ram, waarschUnlUk om dien later ter zUde te werpen, de llnksche S A hebben «rillen gebrui ken. HU zou op de toenemende sociale onte vredenheid onder de oude aanhangers der so ciaal-democratie hebben gerekend. Verder zou hU waarschUnlUk steun hebben verwacht van zekere trouwe aanhangers, die hU nog altüd in de rUksweer had. Belangwekkend is nog het oordeel van Von Schleicher over Von Papen. Von Schleicher heeft nooit hoogen dunk ge had van de bekwaamheden van Von Papen, maar over zUn karakter had hU te voren een beter oordeel dan na de gebeurtenissen van Januari 1933. WU kunnen daarbU uit ervaring spreken Op 7 Januari 1933 spraken wü, zooals boven reeds vermeld, den generaal. Op 4 Ja nuari had Von Papen, in het huls van een vriend te Keulen, met Hitler een „geheime” bespreking gehad, die echter geen oogenblik geheim was gebleven. Natuurlek vroegen wjj den toenmallgen rijkskanselier naar de betee- kenis van dese ontmoeting. „81e kennen melnen Freund Frknschen, er 1st eln braver Mensch, aber Verstand had er nicht," zei Von Schleicher letterlijk. (U kent mün vriend Fransje (Von Papen), hü Is een brave kerel, maar verstand heeft hü niet). HU vertelde toen een zeer pi kante voorgeschiedenis van het gesprek, waar aan hU geen overgroots beteekenls hechtte. „Der grosse Adolf hat ein Brett vorm Kopf der Oude - Qenev«<* k eek ztererv. eee gvrê drank! En de beste Oude-genever, het edelste vocht draagt doe noem„Record'S Het is van Boots! Por liter f3.80. Tot de eigenaardigste exemplaren behooren een menu van den keizer van China, een van koning Alexander van Servië en een von Na poleon III. Ook de lijst der spUzen, die bü het kroningsfeest van TSjar Alexander III van Rus land Is uitgereikt, werd door Meizet verwor ven; zU wordt reeds daarom door verzamelaars bijzonder hoog aangeslagen, wUl toentertüd voor den druk dezer kaarten 2000 goudmark betaald is. De collectie Meizet, die nog steeds wordt aangevuld, bevat 5000 numers. „Ik niet. We hadden het allemaal druk, en ik denk, dat ze weer een anderen kruier gevon den heeft, want ze zat hier niet meer. Wie dat geweest is. zou Ik niet kunnen vertellen." „Dat Is toch verschrikkelUk," jammerde Beaumont. „Zoo vlak bü het doel en toch zbo ver er vandaan. Weet je ook of zU nog bagage meegenomen heeft naar de wachtkamer?" „Dat zou Ik u niet kunnen zeggen, sir. De klerk weet er misschien meer van." Beaumont stopte hem vüf shilling in zün hand. De man wist niet, hoe hü het had van verbazing en ging zün weldoener met vlugge passen voor naar het bagagedepót. Hier stond iemand een beetje te luieren. „Zeg eens, Percy," zei de kruier, „deze mUn heer Is op zoek naar een dame, die hier ver leden Woensdag wat bagage heeft laten staan, een mensch op leeftijd. In het zwart; een groo te koffer, een platte doos en een hoedendoos. Ik heb het hier zelf gebracht. Weet je dat nog?" Percy grinnikte. „Dat zou Ik denken. Ik vergeet zoo gauw niet, wat JU van d’r gezegd hebt.” Anderson keek een beetje sip, maar voordat hü nog Iets kon zeggen, kwam Beaumont al ze nuwachtig tusschen belden. „Dat herinner JU je dus? Dan weet je zeker ook wel, of ze teruggekomen Is?" De ambtenaar schudde zün hoofd. „Ze is niet teruggekomen, Bir." Beaumont stond hem met open mond aan te i I hU naar Calais gekomen om Ascher te ontmoe ten? Wilde hU hem daar opwachten, of «ras er een ander motief? Waarom sou Iemand naar Calais reizen. Indien hU van plan was denzelf- den avond reeds terug te komen? Toen herin nerde hU zich, dat Chaumler zich had voorge nomen om tot Donderdagmorgen te bUJven. Dat klonk erg verdacht. Als hU den man onder vier oogen te spreken kon krUgen, zou hU niet rusten, voordat hU hem de absolute waarheid had afge dwongen HU belde in de Rue Stranger aan, aoo vroeg als maar mogehjk was en zag madame, die volkomen In deze omgeving paste. Hasu voeten vielen hard pp den parketvloer en ae bad iets log-majestueus en berekenends over zich. HU stelde zich voor als klerk van monsieur Legrand. „Monsieur Legrand is toch niet erger, hoop ik," «el ze. Maar hU zag uit het gemak, waarmee zU die vraag stelde, dat zU niet oprecht was. „Die denkt aeker wat van die erfenis binnen te scharrelen," dacht hU en hU antwoordde: „Neen, madame, ik kan u tot mUn vreugde vertellen, dat hU heel wat beter is. HU wtl zelfs voor een paar weken vacantie nemen, msmr hU heeft me verzocht, om voor zUn vertrek enkele détails met monsieur Chaumler te regelen. Ik zal mUnheer geen tetse minuten ophouden." ..HU la erg ziek geweest," zei madame. Jïe dokter «ril nog niet, dat hU al uitgaat." „Dat apUt me verschrikkelijk. Monsieur Legrand vertelde ipe verleden week al. mUnheer verre van lekker wzte. r“ Voor lunch, diner en later. Voor tusschen-doorvoor vóór en nd. Voor vuurwerk en theater! En als het regent wil uw vrouw. Die graag wat van praktijk houdt, Haar naaimachine, knoopendoos, Verstelmand en den strijkbout! Vergeet ook niet uw apotheek, Want ’t is en blijft een kwestie. Dat men zijn lichaam goed verzorgt Bij pijn en indigestie. Dus pak maar in, zoovéél u kunt, Men zal u er om prijzen. Sleep altijd mdssa's koffers mee En danplezierig reizen! Sidney eerst aangemaakt had voor de veilig heid. Eerst bleef ik nog wat naar het vuur zitten kUken, maar dit begon spoedig te vervelen. Toen zU zich behaaj hadden geïnstalleerd, rijtuig toe. In zUn l tröletang. „Mag Ik even uw pj hU beleefd. Onverschillig, in ae toch niets meer geb mUnheer den controls nevens de drie kaartjes. De man wierp er een vluggen blik op en sprak toen kalm: k hebt tweede en de plaatsbe- dgze dame en de kinderen, gelden voor de derde klas. Mag ik«u ver te stappen?" rnlgde het gezelschap den spoorman knikte zUn eega glimlachend toe. vol,” fluisterde hü. „We gaan aan stonds weer terug naar de eerste klas." Kalm, liepen ze achter den con troleur aan, die een portier van de tweede klas opende. Deze coupé was even als de anderen geheel bezet. „Is hier een gezelschap, dat bü elkaar wenscht te blüven?" vroeg hU. „Jawel, conducteur”.... was het antwoord van een jongedame. „WU zUn met z’n vieren, m’n vriendinnen en ik. We moeten naar Zwolle.” „Wilt u dan maar overstappen In de eerste klas?' De jongedames lieten zich dit verzoek geen tweede maal herhalen. Giebelend snelden zü naar den aangedulden coupé. MUnheer en mevrouw Terhoef vonden deze beliandellng allesbehalve aangenaam, maar zij troostten zich met de gedachte, zoo geen eer ste, dan toch tweede klas te zullen réizen. HU had de kinderen reeds op de treeplank gezet, om hen in den trein te helpen, toen de ander hem verzocht, een oogenblik te wachten. Verbaasd «rechtten zü. Wat zou de man van plan zijn?.... Ze braken zich daar het hoofd nog mee, toen de controleur reeds een derde klas compartiment geopend had en aan de In zittenden vroeg, of er drie reizigers wenschten ever te stappen in de tweede klas. Het duurde geen twee minuten, of drie jongelui namen de ledig gekomen plaatsen in. „Er Is nog één plaats voor u open, mUnheer, U hebt tweede klas abonnement. Instappen alstublieft. Mevrouw en de kinderen kunnen plaats nemen In de derde klas." De chef had Inmiddels het sein tot vertrek gegeven en mUnheer Terhoef was genoodzaakt in den reeds rijdenden trein te springen, als hü niet achter «rilde blüven. Grommend nam hü plaats en besloot op het volgende station In 's hemelsnaam dan maar bü zUn gezin in de derde klas te gaan. Tot zün woede bleef echter ook deze wensch onvervuld. Geen der reizigers scheen zün einddoel bereikt te hebben en sput terend over de onhebbelükheid van het spoor wegpersoneel, kroop hü weer In zün hoekje. De trein schommelde door de wissels. Ze naderden Amersfoort. In zün boosheid begon hü ook aanmerkingen te maken op het slechte materieel der spoorwegen. „Wat slingert dat ellendige rijtuig," mopper de nü. „t Is niet om uit te houden." „Eigen schuld. mUnheer,” sprak één der medereizigers met een tikje sarcasme in zün stem. „Waarom stapt u dan ook in den aller- laatsten coupé, die slingeren altUd meer dan de andere." <n MUnheer keek den spreker aan, alsof hü aan 's mans verstand twijfelde. meent??.... „Dat deze trein te Utrecht gesplitst Is," ant woordde de ander glimlachend. „Dat wil zeg gen dit gedeelte gaat naar Groningen. Het gedeelte, dat hier van Rotterdam tot Utrecht achterliep, Is te Utrecht afgehaakt en gaat naar Arnhem." ,Maar dat is verschrikkelUk...." stotterde Terhoef. „MUn vrouw en kinderen zitten In den coupé die hier juist achter was en...." „Die coupé Is nu onderweg naar Arnhem.” viel de ander hem in de rede. ..Als u hier dade- lük overstapt, bent u ongeveer tezelfder tüd Ir. Arnhem als uw gezin. Moet u naar Gronin gen?” „Nunspeet. tulglUk. „Nu, dan zult u waarschUnlUk vannacht in Arnhem moeten overnachten, want dit is de laatste trein dlq In Nunspeet stopt. Maar in Arnhem zün goede hotels.... daar is büvoor- beeld. De ander hoorde de aanbeveling niet meer. Hü rende al over het perron, «rear de trein naar Arnhem al gereed stond. Een uur later hield mUnheer zün weenende echtgenoote omklemd. Da kleuters huilden om hun pappie. Hetgeen mevrouw Terhoef hirer gemaal alle maal toevoegde, kan hier gevoeglük achter wege blüven. versteht nicht, dass der alte Herr Ihn nicht will", (de groote Adolf Hitler kan niet begrij pen, hü beseft niet, dat de oude beer (Von Hin denburg) hem niet «ril). Dat was toen nog wel juist, maar Von Schleicher vermoedde nog niet, hoever Von Papen, de jonge Hindenburg, (de zoon van den RUkspresldent) en verdere lieden uit de omgeving van den rUkspresldent het nog bü „den ouden heer" zouden brengen. WU had den In het gesprek, dat zeer persoonlük was en niet alleen over actueele feiten en' figuren, maar ook over menschen en feiten sedert 1918 liep, Von Schleicher leeren bewonderen als een man van zeer ongewoon en onbevooroordeeld psychologisch Inzicht, en van merkwaardige wüsheid. Des te opmerkelUker was daarom zün noodlottige vergissing in Januari 1933. die waarschUnlUk haar verklaring vindt In een groot gebrek aan kracht tot daden bü een hy- perlntelleétueel man. En nog grooter en tragi scher lükt dan zün vergissing van Juni 1934. Tot groote* verwondering van zün bloedver wanten. is dezer dagen de 73-jarige Julius Westerström, die sinds 44 jaar vermist werd en in dien tüd reeds tweemaal dood was verklaard plotseling weer komen opduiken. Westerström. die vanaf zün prille jeugd be kend had gestaan om zün zwerflust en zün liefde voor de natuur, werd ontdekt door de politie In Elvdalen In Noord-Zweden. Ongeveer een halve eeuw geleden was hü begonnen te vagebondeeren sindsdien had hü het grootste deel v»n zün leven doorgebracht zwervende door de bergstreken, waarbü hü vrijwel altüd onder de open lucht overnachtte. De thans be jaarde man Is de zoon van een vooraanstaand burger uit het kleine stadje Motala in Midden- Zweden. Nog slechts twee halfbroers van hem zün In leven. Reeds als jongen liep hü herhaaldelUk van huls en van school weg, verdween dan voor ge- ruimen tüd en keerde niet eerder terug dan wanneer hü volkomen verhongerd was en geen draad meer aan het lüf had. De medicus, die hem thans onderzocht heeft, constateerde dat zijn gezondheid perfect was. In den loop der tüden had zün familie twee maal een onderzoek Ingesteld naar zün ver- blüfplaata, doch belde malen was men tot de conclusie gekomen, dat hü vermist was en overleden. lachte hem plotseling toe. Hü vond een kruier, die vast en zeker wist, deze dame geholpen te hebben. HU beschreef haar als een klein zenuwachtig persoontje, met verbazend kat achtige manieren. ZU had een heelen hoop bagage bü zich en zei, dat Iemand op het station haar zou ontmoeten. Het was verbazend druk op het perron, «el de kruier veelbetee- kenend, en ofschoon hü heel wat geld had kunnen verdienen, door meer bereisde passa giers te helpen, was hü bü haar blüven staan om haar wat op haar gemak te brengen. „Hoet laat was dat?” „Nou. toen het één uur «rerd, zei ze. dat er 'beslist een vergissing in het «pel moest zün. Raar vriendin kwam blUkbaar niet meer op dagen, toen zei Ik. waarom zou u de bagage niet in het depöt brengen; Ik zal ze wel even voor u brengen, neem dan In de wachtkamer een sandwich tot uw vriendin misschien met den tateren trein komt. Ze scheen het met me eens te zün, ik droeg het spul dus weg en zü verdween. Ze was naar een bakker geweest, mUnheer. zei ze, en had daar brood en melk gekocht. Ja, ja Ik geloof dat ze al haar geld had besteed aan haar kaartje In ieder geval kon er voor mü niet eens een sixpence af. Ik kreeg niet meer dan wat koper." Beaumont viel hem rede .Maak (Korte tnboud van bet voorafgaande Bir Hector Ascher gaat door voor een ver woed verzamelaar van zoetbare Doeken In Merlin 8t Hugh waar hU op «Un bui ten woont, leeft hu «eer afseeonderd met «Un nichtje Paula Parkston, die in het geheim verloofd was met den secretaris van sir Hector Arthur Newnham een handlangster komt Ascher In het be zit van een kostbaar werk, dat uit de bi bliotheek van Burgoyns is geatoler Ascher reist naar Frankrijk om een aantal boeken te vsrkoopen. nagereisd door Bur- goyne en den letterkundige Kgerton. In een luguber hotelletje te Parus wordt Ascher dan vermoord Omtrent den dader tast men in het duister WaarschUnlUk la Ascher reeds In den trein vermoord en in stjn boekenkoffsr. door iemand die zich voor hem uitgaf naar het hotel ver voerd Het justitieel ondersoek wordt es leid door den det active Leatranee) „Neen, sir. Al haar bagage Is nog hier. Mal. niet waar? Daar staat ze. Ik zei vanmorgen nog tegen mün maat, dat je tegenwoordig 'n rilling over je hart krijgt, als je een koffer van iemand aan moet nemen, nou ze Veer pas dat lük in den koffer hebben gevonden. Ik vind het ver schrikkelUk hoor. Ik hoop maar, dat er niet weer zoo iets inzit als we deze openen." Beaumont slaagde er keurig in om een huive ring te imlteeren. „Hou toch op," mompelde hU. Het nieuws scheen hem heelemaal overstuur gebracht te hebben. „ZU kwam dus niet meer terug," fluis terde hü- .Maar dat Is verschrikkelUk. ZU heeft wel eens last van verstrooidheid,” legde hü voor de zooveelste maal uit. „Wie weet, waar zü nd naar toe getrokken is. Heeft ze al haar bagage achtergelaten?" „Alles, behalve die hoedendoos, sir. Die wilde ze bü haar houden, zei ze, omdat er geen naam op stond. Ze was zeker bang, dat ze anders ver loren raakte. Het was een van die glimmend zwarte dingen, die dat soort dames altUd onder hun arm dragen. U kent ze zeker wel?" Beaumont knikte terneergeslagen. ,Ja. Dat hield ze dus bü zich? Nou. ik dank je wel hoor. Als soms iemand hier naar haar zou komen vragen en haar bagage «rilde opelschen, wilt u die persoon dan eerst naar mü zenden, voordat u het afgeeft. Strand 10001. Als Ik uitga, zal ik wel een boodschap achterlaten, waar ik ben, zoodat ze mü onmlddellük kunnen vinden op dit blad zün ingevolge de veraekertngsvoonvaarden tegen f Qflflfi bU levenslange geheele ongeschiktheid t >t werken door f JCn bU een ongeval met f QCfl bü verliee van een hand t 1 oU verilee van een Z Z”/> bü een breuk van Z Z/> ongevallen verzekerd voor een dar volgenae ultkeeringen f VVUU»- verlies van belde armen, belde beenen of beide oogen t OU.- doodelijken afloop f £OU.- een voet of een oog S 1 £O.~ -luim of wüsvlnger f OU.-bem at arm f 7</e" ■a «•ijnheer Willem Terhoef was er trotsch op, I 1 vertegenwoordiger te zün van een groot T Amagazün. Niet alleen om de betrekking. Daartegen mopperde hü lederen dag, want het salaris dat hü genoot was maar juist genoeg om zün vrouw en zün twee kinderen te onderhou den. Dat was het ook niet, «rearom hü behagen schepte in zijn betrekking. Veeleer was het, om aan ieder, die het hooren «rilde, te vertellen, dat hü altüd tweede klas per spoor reisde. Met veel omhaal en een gezicht vanhoe vind je dat?.... toonde hü dan zün algemeen abon nement. Ook de buren van het echtpaar Ter hoef moesten het weten en het was juist op dezen dag, dat mevrouw terloops had verteld, dat ze nog vandaag met man en kroost ging logeeren bü een nicht, die in een villa te Nun speet woonde. ,JDe reis is wel duur,” had ze gezegd, maar ze had er een afschuwelüken hekel aan, tusschen het gewone volk te reizen en daarom reisden ze eerste klas. De buren glimlachten veelzeggend tegen el kaar, maar mevrouw Terhoef moest hen toch even laten voelen, dat ze vér en vér boven hen stond. Toen mUnheer van de zaak thuiskwam, werd hü met een taxi voor de deur gebracht. Hü betaalde den chauffeur met een vorstelük gebaar het verschuldigde bedrag, benevens een halven stuiver fooi en stormde de trap op naar de vierde verdieping. „Jenny.... Jenny”.... riep hü, al voor llü boven was, „is alles gereed voor de reis? Wü gaan met den trein van vüf minuten over half drie. Ik heb ernaar geïnformeerd en deze trein is op Zaterdag altüd geweldig druk.” Stom verbaasd keek zün echtgenoote hem aan, schudde het hoofd en haalde minachtend de schouders op, terwül ze een niet te misken nen gebaar met de hand naar het voorhoofd maakte. „Wat vertel je me nou?.... Altüd even druk? Man. je bent in je hersenpan geraakt." Hü lachte geheimzinnig en trok zün weder helft een weinig terzüde, opdat de kinderen zün woorden niet zouden hooren. „Verbeeld Je nu maar niet, dat Ik gek ben, omdat ik een drukken trein heb uitgezocht, maar ik weet heel goed wat ik doe," fluister de hü. „We gaan op het laatste oogenblik het per ron op en als de trein dan stampvol is, dan doen we net of we eerste klas biljetten hebben en stappen in een eerste klas coupé.” Hü toonde haar een paar spoorkaartjes en vervolgde vragend: ,^le je dat?.... Eén enkele reis derde klas en twee ktnderkaartjes voor half geld. Samen nog geen tien gulden. Ikzelf reis natuurlük op mün abonnement." Mevrouw glunderde. „Het is dus niet noodlg, dat we tusschen het gewone volk zitten?" „Neen," zei hü lachend. „Fün in de roode kussens. Maar denk er ommondje dicht, hoor, ook tegen de kinderën.” Hügend en puffend, groote witte stoomwol ken ultblazend, reed de lange trein het station binnen, waarop zich een groot aantal reizigers bevond, die allen een goed plaatsje trachtten te veroveren. Op eenlgen afstand stond de familie Terhoef naar het drukke gedoe te küken en mUnheer verkneuterde zich inwendig over de menache- lüke domheid, om zooveel moeite te doen een plaatsje op een houten bank te krügen, terwül het toch zoo eenvoudig was voor hetzelfde geld In de kussens te zitten. Etndelük waren alle derde klas coupé s geheel bezet. Er kon als het ware geen muls meer bü en een tiental reizigers kon niet geborgen wor den. MUnheer Terhoef zag met een welwillen- den glimlach toe, hoe deze reizigers een plaats je In de tweede klas werd aangewezen. Toen achtte ook hü den tüd gkiamen, om zich en de zünen een goed plaatsje te verzekeren. Onge vraagd is ongeweigerd, dacht hü en vrüpos- tlg opende hü de deur van een eerste klas coupé, die nog geheel ledig was, en stapte met zün vrouw en kroost, alsof het hun dagelüksch werk was, In. Het was echter jammer voor mUnheer Ter hoef, dat hü geen aandacht geschonken had aan den man met een zilveren band om de pet, die hen gerulmen tüd had gadegeslagen. -4^

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1934 | | pagina 23