Z. H. Paus Pius XI als model PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND u&Aaal wui den da^ 'N TROUWE KLANT JAN STEEN HOE FRANCIS WERKTE l Alle abonné’s Het Geheim van het open Raam Dynamiet F W JOHN. ROCKEFELLER 95 JAAR MAANDAG 9 JULI 1934 voor een een van Steun aan de weten schap Een Giovanni Bellini ontdekt Turkije zoekt familie- namen Een bescheiden boek m 1 r< - Ervaringen Weensch beeldhouwer De vredestempel te Paestum Een der oprichter» van de ^Stan dard Oil Company”, die in 1870 tot stand kwam Detective-verhaai dooi ANTHONIE GILBERT Slechts zeer zelden heeft de H. Vader gelegenheid kunstenaar te poseeren „Moest u «r misschien een dame arftmoeten?" AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL i F /HOLLAND er Als aan iets typeerends vast! HUUR 1 brand? By wlen? de opgeeprongen maar ■eg In tasten we volledig in het i be 1 1 1 I John den I t c I r i Zoo betrad ik het woud. Zacht ritselden de bladeren. Als t stormde, zou t hier ook wel an ders zijn. In gedachten liep ik verder en dwaal de zonder dat ik het merkte een heel eind af. Terwijl ik even zat uit te rusten, meende ik Na In alle richtingen rond gekeken te hebben kon ik nog niet merken welken kant ik gaan moest om bij oom Sydney terug te keeren. Om my heen groeide de dichte plantenmassa en maakte het onmogelijk om den ouden weg terug te Nietwaar, U bent ta trouw lezer van onze ru briek „Omroepers”. U znoogt er graag eens in grasduinen. De zakenman weet van Uw speur- lust te profiteered hy plaatst Zaken-Omroepers. die onze rubriek juist zoo veelzijdig doen zjjn en die Uwe regelmatige belangstelling Inderdaad motiveeren. De vereeniging van auteurs te Moskou beeft het boekje „Images de Paris” aangekocht, dat de grootte heeft van een gewonen postzegel Dit boekje is honderd jaar geleden te Parijs gepubliceerd en is geïllustreerd met fraaie gra vures. De schrijver is onbekend. 1 1 cx di n te b< te ac g< P« ni vc de B< he ge vs de kc tie vo lit Pr dli tei la ,Jk opvat,” !s ontzet plotseling in de verte geloei te hooren en toen ik aandachtig luisterde hoorde ik het kort daarop voor n tweeden keer. Wat zou het we zen? Was ik maar niet zoo ver weg gegaan. De moeheid was plotseling verdwenen. (Nadruk verboden) niiiiiiiniiiniiiiniiiitiiiHiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiniiiiiiiii - zittingen. In den afgeloopen winter is de oude John D. zeer ernstig ziek geweest, zóó zelfs, dat de ge- neesheeren voor zijn leven vreesden. Hij had een emstigen grlep-aanval gekregen, welke hem dwong verscheidene weken te bed te blijven. John D. schijnt evenwel een sterk, taal gestel te hebben, dat hem binnen eenigen tijd weer over zijn ziekte heenhlelp. Uit Capodistria (NO Italië) wordt ons ga meid dat men thans heeft kunnen vaststellen, dat een schilderij „Madonna met Kind", het welk men doorgaans den 15den eeuwscben schilder RondinelU bad toegeschreven, van de hand van den vermaarden Venetiaan Giovanni Bellini (1430—1516) te. Het schilderij wordt thans in het Stedelijk museum te Capodistria geëxposeerd, o. a. met een werk van Alvtee Vlvarinl (14461504) „Madonna met Kind en muclseerende engelen”, dat tot voor korten tijd in Oostenrijksch bezit was, doch nu eigendom van den Itallaanschen staat. vinden. Zou het geloei nader bjj komen? groote angst liep ik rond. Toen ik wat verder doorgedrongen was zag ik plotseling op een lichte plek in het bosch een reusachtlgen stier staan. bediende Beaumont in monsieur Chaumler’s studeervertrek. De Pransche advocaat was ditmaal heele- maal gekleed, mar hij verwachtte blijkbaar slecht nieuws, want heel zijn manier van op treden was zenuwachtig en arrogant. „Komt u van monsieur Legrand?” „Neen, mijnheer. Ik ben een Engelsche detec tive. Ik kom, om het verhaal dat u enkele da gen geleden aan monsieur Lestrange hebt ge daan, aan een nader onderzoek te onderwerpen. U treft het niet erg, dat monsieur Legrand heelemaal niet thuis geweest la” Chaumier vloekte. Beaumont schonk daar echter geen aandacht aan. De man maakte zijn droge lippen vochtig en zijn groote plompe handen rustten zwaar op zjjn bureau. „Eh bien? Wat sou dat?” „Ik wilde u dit maar zeggen, mijnheer. In- dien een onderdeel van een document valse n is, bestaat de mogelijkheid, dat heel het docu ment vatech is. Tot nu toe hebben wij geen enkel onderdeel van uw verklaringen, betref fende uw verblijf te Calais, aan de waarheid kunnen toetsen. Wij zijn dus verplicht, u te verzoeken, ons mede te deelen, om welke reden u daar heen ging. U moet toch een reden gehad hebben. Een man reist niet voor zijn genoegen vier uur in een trein?” Chaumier bleef een heelen tijd zwijgen. HIJ klapte telkens zijn handen open en dicht. HU scheen met zjjn positie geen raad te weten. Ten slotte vroeg Beaumont tamelijk vriéndelijk: Mrs. Pope opende self de deur. ,J£r. Pietsch,” sei ae een beetje vijandig, toen zy Beaumont's Neeke gezicht zag. „Ik heb u toch gezegd, dat ik sou schrijven, indien er tets bijzonders aan de hand was. Er is niets gebeurd. Afgaande op wat ik soo den laatsten tijd heb geboord, was die arme zuster van u van begin af aan niet erg wel by het hoofd. Ik bad baar nooit in huis moeten nemen. .(Wordt vervolgd) waar jij zelfs geen idee van hebt. Dan die jonge Newnham, die soo goed als onder de galg staat, en die voldoende verbeelding bezit, om al twintig maal gestorven te zijn, voordat ze hem eindelijk den strop omdoen.” Hij had met zijn schouders onder den schoorsteenmantel gestaan, maar toen Beau mont opkeek, zag hij Egerton Ineens naar het venster loepen. Toen kwam er een nieuwe, ge heimzinnige blik in zijn oogen. ,Jk sou wel eens willen weten,” merkte hij in gedachten op, ,fA die kamer al verhuurd Welke kamer?'9 ,JDe kamer, die Miss Perris in Charleston Row had natuurlijk. Ik heb soo*n idee, dat daar nog iemand anders geweest te, op soek naar mogelijke geheimzinnige vondsten, in ver band met Ascher's dood. Wie weet, is hot niet zeer de moeite waard, om daar eens een kwartiertje rond te neuzen. Wil je even om een taxi bellen? Ik meet Rosemary ondertusechen wat zeggen." Het is bekend, dat Turkije de laatste tien tallen jaren een Westerschen ommekeer onder gaat. Gewoonten, zeden en de wijze van klee- den, alles wordt door den modernen Turk van den Westerling overgenomen. Thans doet zich evenwel een moeilijkheid voor: de tegenwoordige Turksche regeertng ver langt van lederen Inwoner een passende fami lie -naam; terwijl men vroeger namen bad met Abbas Benofwel ,A11 Ben doch in den modernen tijd veroorzaken deze vrije benamingen te veel last, waarom de regee rtng haar maatregelen nam. Het Turksche par. lement heeft een proclamatie aan de bevolking gericht, waarin wordt bevolen, dat eenledet binnen zekeren tijd een achternaam behoort te hebben. Voor velen, die absoluut analfabeten zijn, is bet een uitkomst, dat zich in de Turk sche straten verscheidene zg. briefschrijvers bevinden, die de menschen helpen willen bij bet zoeken van een naam. Sommigen hebben reeds een schoonklinkenden naam gevonden, anderen wenschen geen achternaam te bezitten en zwe ren bij den naam van hun voorvaderen. Wan neer een deel der Turksche bevolking binnen den bepaalden tijd nog geen achternaam beeft gevonden, aal deze door de regeertng worden gegeven. «••«■istMsssssstsessessseMstssassemsesaesMi I daille deel te doen uitmaken der numismatische afdeeling der Vatlcaansche verzamelingen. Dan reikte Hij mij de hand ten afscheidskus en zei de: „Groet van mij Uw mooie Weenen en mogen Uw volgende werken even soo goed sla gen als dit is geslaagd." Ik hoorde dan later van verschillende zijden, dat de H. Vader mijn werk ten zeerste had ge prezen. In verband met dit oordeel waarschijn lijk nam ook Kardinaal Pacelli het besluit zich door mij te laten modelleeren. Op deze opdracht was ik geweldig trotsch, want de Kardlnaal- Staatssecretaris is de meest met arbeid over laden man der CittA dl Vatlcana, de man, „die nooit tijd beeft.” Men maakte mij er dan ook opmerkzaam op, dat bet werk heel snel moest gaan. Juist wegens zijn geweldigen arbeldslast had tot dusverre nog geen kunstenaar verlof gekregen, om hem te schilderen of te model leeren. Ik was op de hoogte. Ik wist al, toen de Kardinaal nog nuntius in Berlijn was,dat hij ook toen al „geen tijd” had voor poseeren. Toen ik in de werkkamer van den Kardinaal trad, herinnerde ik hem er aan, dat hij reeds in Berlijn beloofd had, voor mij te poseeren. maar zijn belofte weer had ingetrokken wegens .geen tijd.” De Kardinaal lachte en zelde: „Nu het gaat mij hier al niet veel beter I” Intusschen was ik begonnen te werken en kon na vier minuten melden, dat de schets, die ik voor een plaquette noodig had. gereed was. De Kardinaal was over deze snelheid verrast en verheugd, dat het poseeren zoo weinig tijd in beslag had ge nomen. Direct gaf hij toestemming voor nieu we zittingen. Deze vonden plaats in het Kabinet van den staatssecretaris. De Kardinaal sat aan zijn schrijftafel, bestudeerde acten, luisterde naar rapporten. Ik maakte mijn model in was en gips. Telkens werd mij een half uur toege staan. Ik heb den Kardinaal, na den Paus den man van de grootste beteekenis in het Vaticaan, goed leeren kennen, ofschoon er geen woord werd gesproken. Men behoeft den staatssecre taris maar aan het werk te zien, om een zeer sterken Indruk van hem te krijgen. Deze man, die geen tijd heeft" soo noemt men nem in het Vaticaan fascineert geweldig, hij is van enorme beweeglijkheid, in dit verband een echte Italiaan Hij is door en door zenuwmensch en kan zich toch volkomen beneerschen. Hij is een der geestigste mannen, maar ook een der rijk- sten aan geestesgaven, die ik ooit ontmoette, een uitstekende kanselier der Kerk en een staatsman van groote conceptie, dese Kardinaal Pacelli die alleen tijd heeft voor de wereld geschiedenis. tigd. Voorts schonk John D. vijftig mlllloen dol lars aan den General Board of Education te Washington. Vele colleges, w o. de Universiteit van Chicago, mochten in tijden van financieelen nood op Rockefeller steunen. Het leven van den ouden John D. gaat de laatste jaren zeer kalm en rustig voorbij. Voor de sport interesseert hij zich nog het meest: zooals bekend, is hij een enthousiast golfspeler. Zijn leefwijze is uiterst eenvoudig. Des morgens vroeg staat hij op, ontbijt en maakt een morgen-wandeling in zijn uitge- strekten tuin. Na behandeling van de post speelt hij een partijtje golf met eenige vrienden of met eenige gasten. Des middags maakt hij vaak een autotochtje, waarna hij zich in zijn studeervertrek terugtrekt. Aan Rockefeller wordt vaak gevraagd, hoe het komt, dat hij op zulk een hoogen leeftijd nog zoo monter en levenslustig kan zijn. Dan geeft de oude John D. den vrager of de vraagster een lijstje, waar op hij zeven leefregels heeft neergekrabbeld, welke als volgt lulden: 1. Hoedt u voor de grillen en onaangenaamheden van het weer; 2. Regel matigheid betrachten; 3. Vermijd alle over daad; 4. Behoud uw goed humeur; 5. Vermijd kleine en groote ergernissen; 6. Zorg voor ge past vermaak; 7. Blijf belangstellen In de we reld en het leven en zijn uitingen.... Ofschoon de oude John D. bij meerderjarig heid van zijn zoon en ook bij diens huwelijk in 1901 een groot deel van zijn geld heeft af gestaan en daardoor reeds lang niet meer de rijkste man ter wereld Is, bezit hij toch nog eenige millloenen bulten zijn onmetelijke be- Te Paestum, de antieke „Rozenstad" houdt men zich thans, nu de werkzaamheden, betref fende de basiliek, uit de zesde eeuw voer Chr. en den honderd Jaar later ontstanen Tempel dingen Als aan iets typeerends vast! Daarom doet het wel wat vreemd aan, Daar sta ik nu, dacht Beaumont, toen hij langzaam over het trottoir wandelde. Het be roerdste is, dat ik op geen stukken na kan zeg gen of hij de waarheid spreekt of niet. Het eenige wat ik weet, Is, dat hU deze vrouw nooit zal verraden, indien zij werkelijk bestaat. Maar dat alles helpt ons niets voor de rechtbank. De rechter zou heel terecht opmerken, dat het met den moord niets heeft uit te staan. Toen hjj echter naar Engeland terugkeerde, werd hij er telkens sterker van overtuigd, dat Chaumier niet naar Calais was gegaan om een dame te ontmoeten. Heel die verontwaardiging en pathetische verklaringen waren maar gefin geerd. Hij was uitsluitend naar Calais gegaan om daar Ascber te ontmoeten. Maar hoe was hij te weten gekomen, dat deze daar zou zijn? Door Miss Ferris? Speelde zij dubbel spel? Hij pijnigde zijn hersens opnieuw. Er viel niet te ontkennen, dat Chaumler’s alibi niet steekhou dend was. Toch was Beaumont overtuigd, dat er nog Iemand bij den moord betrokken was. Hij had nog steeds geen bevredigende oplos sing weten te bereiken, toen hij te Eaton Square aankwam en daar een uur moest wach ten op Egerton. Dat gaf hem In leder geval ge legenheid om wat kalmer te worden. „Ik geloof niet, dat we veel vooruit zijn gegaan," gaf hij toe, toen hij zijn verhaal beëindigde. „Het Is een vervelende legplaat waaraan een paar stukjes ontbreken. Natuurlijk zou alles opgelost worden. Indien we Miss Ferris maar te pakken kregen. Zoolang sjj niet ^t*£>r v^eeT^ woed verzamelaar van kostbare boeken. In Marlin SI Hugh, waar bb op sdn bul ten woont, leeft hU zeer afgezonderd mat aun nichtje Paula Parkston, die In bet geheim verloofd was met den secretaris van elr Hector Arthur Newnham Door een handlangster komt Archer In bat ba alt van een kostbaar werk, dat uit de bl- bllotheek van Burgoyne Is gestoler Ascber reist naar Frankrijk om een aantal boeken te verkoopen. nagereisd door Bur- goyne en den letterkundige Egerton. In een luguber hotelletje te Parijs wordt Ascber dan vermoord. Omtrent den dader tast men tn bet duister WaarechdnlUk is Ascber reeds In dan trein vermoord en in boeksnkoffer. door Iemand die aieb voor bem uitgaf, naar het hotel ver- voerd Het fuetitleel ondersoek wordt ge lald door dan detective Leetranae). Dat scheen aa met hem eens te zijn, maar erg hartelijk sprak de dame niet. „Ik zal even tegen mijn man vertellen, ds» hier bent,” aal ae. Vijf minuten later Het een n Rome te zijn geweest en den Paus niet te hebben gemodelleerd, is een lot, waarin vele kunstenaars tijdens het pontificaat van den tegenwoordigen Paus, die nooit een minuut tijd heeft, hebben moeten berusten. De Weensche beeldhouwer Francis vertelt in het ,J4 Wlen Journal”, hoe bij, voorzien van een aanbeve- lingsschrijven van den Patriarch van Venetië, Kardinaal La Montaine, bij den Kardlnaal- Btaatssecretaris Pacelli verscheen en hoe deze hem weinig hoop kon geven den H. Vader tot een „zitting” te bewegen. Het feit echter, dat de Paus groote belangstelling had getoond voor Francis’ kop van wijlen Dr Ignaz Seipel deed, volgens Kardinaal Pacelli toch eenlgermate de hoop wettigen, dat de Paus het verzoek niet met een kort woord van de hand zou wijzen. En werkelijk. Kort na zijn audiëntie bij Kar dinaal Pacelli ontving de kunstenaar bericht, dat de H. Vader voor hem zou poseeren Voor regelrechte „zittingen” was er echter geen tijd. De Paus had het veel te druk. Maar hij kreeg het verrassende verlof, om den Paus te mogen modelleeren en teekenen tijdens groote kerke lijke plechtigheden. Voor de eerste „zitting” werd bepaald de plechtigheid van een zaligver klaring in St. Pieter. „Ik kwam” wij laten nu den kunstenaar self aan het woord „met mjjn gereedschap, teekendoos en papierblok en ik had weinig hoop, dat ik bij de plechtigheid, die gepaard ging met de hoogste kerklijke praal ongestoord sou kunnen werken. Het tegendeel werd waar. In de onmiddellijke omgeving van den Paus, die op zijn troonzetel de ceremonies der Zalig spreking volgde, kreeg Ik mijn plaats. Er wer den nobelgarden en Pauselijke kamerheeren sóó voor mij geposteerd, dat ik een uitstekend uitzicht had op den Paus, maar niet door het publiek kon worden gezien. Ik begon den H. Vader, die er in zijn prachtige lithurglsche ge waden ontzagwekkend, maar vermoeid uitzag, te schetsen. De Paus was natuurlijk onderricht van mjjn tegenwoordigheid. Hij scheen zich te Interesseeren voor mijn moeilijk werk in zulk een ongewone situatie. Ik merkte spoedig, dat hij af en toe zijn gelaat naar mij toewendde. Een groot geluksgevoel doorstroomde mij, toen ik zag. dat de ijzeren ernst van zijn bleek ge laat een moment verhelderde door den zweem yan een stillen glimlach. En Pius XI vergat mij niet. Reeds een paar dagen later kreeg ik opdracht, mijn werk voort te zetten bij de plechtige kaarsenwijding op Maria Lichtmis in de Pauselijke troonzaal. Ik werd wederom vlak bij den Paus geplaatst en Kon het model in was klaar krijgen. De derde „zitting” vond plaats bij de viering van aen ge denkdag van 's Pausen Kroning. Ditmaal in de Blxtijnsche kapel. De Paus sat op zijn troon, omgeven van heebZljn hof en alle Kardinalen. En de H. Mis werd gelezen aan het altaar on der het machtige .Jongste gericht” van Michel angelo. En wederom bemerkte ik, dat de Paus op de hoogte was van mijn aanwezigheid. Ik had het gipsafgietsel medegebracht en bracht «enige correcties aan naar het levend model In Weenen werd de medaille in brons ge maakt. Met het eerste exemplaar reisde ik naar Rome en kreeg door bemiddeling van Kardi naal Pacelli een particuliere audiëntie by den H. Vader. En zoo verscheen ik voor bet eerst persoonlijk voor mijn hoog model dat ik in drie „zittingen” had geportretteerd. De glim lach, waarmede de H. Vader mij ontving, acheen te willen aandulden dat Hij mi) om het zoo uit te drukken reeds kende. Ik bood den Paus het bronzen relief aan en tevens een exemplaar van mijn Seipel-medaille en wacht te met begrijpelijke spanning op 's Pausen oor deel. Hij staarde lang op het relief van Seipel en zelde dan: ,JDe voorstelling van oud-Bonds- kanseller Seipel is prachtig getroffen". Nu nam hij zijn eigen relief in de hand, bekeek bet nauwkeurig, lachte erastig-mlld en zelde in bet Duitsch: „uitstekend gelukt.” Hij stelde mij direct in kennis van Zijn besluit, om de me- meteen: „Heel Amerika staat in brand!".... Maar toch alarmeert hjj de brandweer. Daar komt de commissaris van politie ook al aanrennen in zijn fordje. „Verschrikkelijk! roept hij uit. zal geen pink meer van ze te vinden zijn!” Van wie dan, in 's hemelsnaam? Van die twee negers, natuurlijk! Wat gaan mij die nikkers aan! Wat blik sem! Slenter ik misschien met dynamiet in m’n zak door het dorp? Mijn katoen is van bet grootste belang! Alle drie snellen zij het bureau uit, den dy- namletwagen achterna, in het sardineblikje van den commissaris. Nauwelijks zijn ze even buiten het dorp, of daar klinkt een vree- selijke knal die de constructie van het bakje hevig doet schudden. De burgemeester sluit zijn oogen. Maar met een ruk staat de wagen stlL „Er is een band gesprongen!” huilt de chauf feur. Alle vier staan ze in de dikke stofwolken. Auto's snellen voorbij. Voetgangers hollen wat ze kunnen naar het dorp, waar alles in rep en roer is. De brandweer rijdt ratelend uit en *1- reent als een gek. De helmen schitteren in de zon. De burgemeester is heelemaal „uit den tijd"; hij riet heel de wereld in vuur en vlam! Inmiddels klampen Jim en Jack zich met man en macht aan den bok vast. Daar ze zwart zijn, kunnen ze niet bleek worden, maar hun hart is weg! Zij geven zich verloren. Bovendien schommelt de kist hoe langer hoe dichter naar hen toe, omdat de weg zoo hobbelig is en het paard legt er nog een schepje op! Boer Baker, die het gehol van de verte ziet aankomen, denkt dat de Indianen van de „re servatie" het strijdbiJltje weer eens opgenomen hebben. Hij krijgt het benauwd en laat de deu ren grendelen. Bange minuten vergaan.... Uitgeput houdt bet paard voor het farmbute stil en Jim en Jack verdwijnen even snel ate het weerlicht! Onder het felle zonlicht echter staat ate néon-licht het roode opschrift „Dynamiet” op de kist en daaronder in kleine letters: Het beate hakmoe! der wereld! De man keek verschrikt op. Ate hij de moor denaar van Sir Hector Ascher geweest was, had hij moeilijk wilder uit zijn oogen kunnen zien. „Bent u van plan om dat allemaal in de kranten te zetten?" vroeg Chaumier brutaal. „Neen mijnheer, als het voorkomen kan wor den, niet. Het hangt van u af. U ging dus, om daar een dame te ontmoeten? Hoe lang bent u er nu gebleven?” „Ik heb haar heelemaal niet gezien. Ik ging naar een hotel, waar ik altijd verblijf, ate ik in Calais ben. Daar zou ze mij ontmoeten. Maar in plaats daarvan, vond ik een briefje. Ik verbrandde dat briefje en kwam met den laatsten trein terug. Ik zei. dat ik ziek was en ik wte ziek. Ik brandde van koorts.” Zijn bittere stemming deed hem voor een oogenblik vergeten, dat er iemand tegenover hem zat. Maar toen Beaumont hem naar den naam en het adres van deze dame vroeg, ver anderde zijn gezicht weer. „Non,” schreeuwde hij, „jamais de ma vie". „Zou u dan liever gedwongen worden, dese vraag openlijk voor de rechtbank te beant woorden,” sprak Beaumont op grimmig drei genden toon. Chaumier wierp hem een woedenden Nik toe, waarin tevens wat grootheid school. „Mijnheer, zelfs dan zou mijn antwoord het zelfde blijven. Zelfs madame Guillotine zou bet niet over mijn lippen kunnen krijgen.” De Engelschman zag geen kans nog een let tergreep uit hem te halen De officier van Justitie te Mid delburg heeft tegen den ambtenaar van den Burgerlijken Stand der ge meente St. Jansteen procee-verbaal opgemaakt, wegens het niet in orde bevinden van de registers var> den Burgerlijken Stand over 1933. „Krantenbericht.” Haarlem heeft zijn oude Hallen En den welbekenden Hout, K rating en ’t bekende wegje, Als Methusalem zoo oud, Weesp heeft zoo zijn weespermoppen En den Haag de houten ham Met de grachten en, zijn ghetto Zegeviert weer Amsterdam. St. Jan-Steen, wel u begrijpt het, ’t Zit al in den naam meteen, Daar verwacht men niet veel anders Dan een huishou’ van Jan Steen! En zoo hebben vele plaatsen Iets, dat door zijn aard verrast, Doch men houdt graag aan die van Poseidon voltooid zijn, voornamelijk bezig met de restauratie van den Vredestempel welke uit een latere periode dateert. In tegenstelling met de belde andere, naar zuiver Grieksche opvattingen gebouwde tempels, is de vredes tempel in grondplan niet Oost-West, doch Noord-Zuid georiënteerd. De voorgevel werd geschraagd door een zestal Korinthlsche zuilen, met rijk versierde kapiteelen. Deze fraaie tem pel bewijst opnieuw welk een hoog bescha vingspeil de Lucaniërs en Samnieten. die na de Sybarleten deze streek bewoonden, hadden be reikt. John D. Rockefeller, de bekende Amerikaan- sche petroleum-magnaat, viert 8 Juli a.s. zijn 95en verjaardag. John D. Rockefeller, voluit genaamd Davidson, werd geboren te Richford in staat New Jersey op 8 Juli 1839. HU is de zoon van een geneesheer, die met zijn gezondheids- middeltjes het geheele land doorkruiste. Op 26- jarigen leeftijd kwam hjj als boekhouder in een warenhuis te Cleveland. Door taaien arbeid en een groote dosis ondernemingsgeest wist John D. zich op te werken tot een belangrijke figuur in den petroleum-handel, welke toentertijd in opkomst was. Hij werd mede-oprichter van de „Standard Oil Company”, welke maatschappij in 1870 tot stand kwam. De onderneming kwam onder zijn bekwame leiding tot groote ontwikkeling en breidde zich allengs uit. Ten voordeele van de Standard 0*1 Company sloot Rockefeller schitterende con tracten af met de spoorweg-maatschappijen welke samenwerking ook laatstgenoemde instel ling weer ten goede kwam. Want Rockefeller leverde den spoorweg-directies zooveel vracht goederen. dat ook deze ondernemingen goed van den petroleumhandel profiteerden. Als voornaamste deelhebber van de Standard Oil Company is Rockefeller de beheerscher der Amertkaansche petroleummarkt geworden en tevens een der rijkste mannen ter wereld. Er is zelfs een tijd geweest, waarin hij eenige .jnilliardair” was. Door zijn ongeëven aarde energie en handelsgeest heeft Rockefel ler zijn reusachtig concern opgebouwd en zijn macht over de petroleum-Industrie is buitenge woon omvangrijk. Bijzondere mildheid heeft John D. Rockefeller betoond tegenover instel lingen van onderwijs, wetenschap en maat schappelijk werk. Begin 1930 had hij in het ge heel 774 millioen dollars daarvoor besteed. Zijn bekende stichting is het Rockefeller Institute te New-York voor Medische en Biologische on derzoekingen, hetwelk gebouwd werd in 1909 en geheel en al door Rockefeller werd bekoe- ao dit blad «tin ingevolge de verzekeringevoorwaarden tegen Z OJlftn btj levenslange geheele ongeschiktheid V»t werken door Z TC/J b*l een ongeval met Z OCJi bij verlies van een hand f 1 oi) verlies van een f Cfi b« een breuk van Z A/3 btj veriles van ongevallen veraekerd voor een der volgenae ultkeeringen s verlies van belde armenToeide beenen of belde oogen doodeljjken afloop s een voet of een oog Z JSv<e»”dulm of wijsvinger Z <zlZ«~been of szasS anderen vlngri komt opdagen, duister." JDat heb ik ook al verteld, man," ze! Egerton op een luchtigen toon, die Beaumont woedend maakte. .Miss Ferris, beste kerel te een ver bazend verstandige vrouw, en ik heb er altijd eenige voldoening van als ik bemerk, dat mijn tegenstander tenminste behoorlijk party weet te geven. Ik ben van plan, om al mijn aan dacht op die dame te concentreeren." ,4e bent een optimist,’’ antwoordde Beau mont uit het veld geslagen. ,^e kan op bet oogenblik wel in Tlmboektoe zitten.” „Zou de uitleveringswet ook daar van kracht zijn?'’ vroeg Egerton beleefd. ben blij, dat jy die zaak zoo luchtig bromde Beaumont, .jnaar ik geloof, dat we wel tot Sint Juttemis kunnen wachten, als we de oplossing van dit geheimzinnige ge val willen meemaken.” ..Ongetwyfeld,’’ gaf Egerton kalm toe. „Van den anderen kant zou ik zeggen wat voor keus hebben we? De voornaamste troeven ritten steeds in de handen van het geluk. Je moest wat meer dichters lezen. Beaumont. „Zij die altyd wachten, weten te dienen.” of ,Jiy die geleerd heeft te wachten, heeft geleerd te leven.” .Man, Je verveelt me,” ze! Beaumont ge ërgerd. Egerton trok nu eindeiyk voor het eerst ontstemd zyn wenkbrauwen op. .Maar heb Je dan heelemaal geen fantasie? Denk nou eens aan die twep vrouwen, die stuk voor stuk ten prooi >yn aan een kwelling. -r-^ e expreaeetrein naar Nieu*-Orieans had II juist het kleine houten station verlaten. toen Jack met paard en wagen, wolken van stof opjagend, kwam aanrennen. Eerst groette hy de stationsbeambten met zyn bree- den lach, zonder welken hy absoluut ondenk baar was, en daarna riep hy den man, die be last was met de afgifte der vrachtgoederen toe: „Kom Joe, de kist voor mister Baker, jou ouwe galgenstrop!” Dat was zoo zyn manier. Niemand werd boos om. Op hetzelfde oogenblik kwam Jim uit de wachtkamer en liep met verwonderiyk leven dige uitroepen van biydschap op Jack toe. De stationschef stond er by en schudde het hoofd. „Negers blyven negers,” zei hy langs zich heen. Intusschen was de kist van mister Baker op den platten stoffigen wagen geschoven en Jim en Jack stegen op den bok. „Zoo'n rytoertje zal je geen kwaad doen,” meende Jack en zoo nam de tocht onder de gloeiende zon en wolkelooeen hemel een aan vang. Jack was in dienst van boer Baker, die westeiyk van de kleine plaats Reedland zijn akkers had liggen. De weg van het station voer de door Reedland en liep dan, door uitgestrekte katoenplantages, recht naar Bakers farm. De wagen ratelde en het paardje kloste On der de sneldraalende wielen wolkte dik het stof op, en Jim en Jack zongen uit volle borst „spi rituals", zooals alleen negers dat kunnen. La chen de gele katoenbloesems niet? Kwinkeleer den de vrooiyke vogels niet? En waren licht en kleuren niet een genot voor bet oog? „Onder de warme zon zwellen de gele bloe sems aan de Mis-sis-tip-p-1” zongen ze nu. Na een kwartier reden ze het dorp Reedland binnen. Jim groette den verkeersagent met een vrooiyk „Hallo. Dick!” en wilde juist de aan- prtjzende reclames van den „bazar” met zyn aan dacht vereeren, toen de agent op zyn polltie- flultje blies en gesticuleerend achter hem kwam aanrennen. In een oogenblik was de heele straat in koortsachtige opwinding! Vensters vlogen open, barbiers openden de deuren en hielden hun nog zeepachuimhoudende scheermessen in de hand; de menschen op straat bleven verlamd van schrik staan en zochten te begrijpen wat er eigeniyk aan de hand was. Jim was even ver wonderd als Jack, maar bet paard was door de ongewone beweging op de straat onrustig geworden en zette het op een draf. Jim draaide zich naar den politieman om en zyn blik viel op de kist, die hy op z’n wagen had. En op die kist stond met groote, roode letters het woord „Dynamiet!” „Groote Moees!” riep hy uit en probeerde het paard tot staan te brengen; maar dat bleek onmogelyk te zyn. Integendeel: het werd schichtig, sloeg op hol en raasde de straat door. De verkeersagent stortte zich in de naby- zynde telefooncel. „Hallo Politiebureau? Om Godswil! Laat de straat naar het westen vry maken. Twee negers jagen als bezetenen met een zware lading dynamiet op hun wagen over den straatweg in de richting van Waterloo!” Zoo geraakte in eenige minuten de heele plaats in opwinding. „Dynamiet!" Een siddering ging door Reedland.... De gemeentesecretaris stortte zich zonder aan te kloppen in het bureau van den burgemeester, die juist bezig was in zjjn gemakkelyken bureau stoel‘een uiltje te knappen Burgemeester, de brandweer moet geal armeerd worden! Waarom? Is er dan Waar? Nu is hy klaar wakker. Nee, geen brand dynamiet! Bommen? Bommen? De burgemeester Bevend als een riet verklaart de secretaris wat er te doen te. Maar waarvoor de brandweer? vraagt de dorpsgeweldige De katoenplantages kunnen in brand ra ken als het dynamiet ontploft! De hoop van heel de streek.... ach, hemel! De geheele staat Louisiana kan in vuur vergaan! Praat nou geen onzin, man, Dat de rechtbank zich verstout. Nu Jan-Steen zich zoo historisch Aan zijn reputatie houdt! Neen, het is hier juist in órde! ’t Niet-in-orde is slechts schijn. Anders zou dit Zeeuwsche plaatsje Immers St. Jan-Steen niet zijn! Dus terwille der folklore. Der historie, renommée. Scheure men ’t proces-verbaal maar, Op z’n St. Jan-Steensin twee! MARTIN BERDEN I DAT IS i ORANJE kBOOTZL I

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1934 | | pagina 10