Ons land
de wereldoorlog
v&fiaal van den dag
en
Wie met
PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND
Gelouterd
OUDE GENEVER
Rinso
wascht,
(Uordt aangenaam verrast
i
HET KIEKJE
HERINNERINGEN AAN
AUGUSTUS 1914
FI.3.60R LITER
f
Alle abonné’s
DONDERDAG 26 JULI 1934
Ergerlijk bedrijf
rooken
Uit Cayenne ontsnapt
et
Gevaarlijke projectielen
on-
Bibliotheken in Italië
Zomerfeesten te Verona
Een nieuw museum te
Napels
vk
Nieuw ziekenhuis te
Parijs
van
L
I
N A At
SPA ANSCH
H i T
I
I
I
1
r
F*
Eerste niet
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Vtdache geruchten, die one in
moeilijkheden dreigden te
brengen, werden gretig
verspreid
■•IS
Opdracht voor kerkbeschildering
MARTIN BERDEN
▼an
(Nadruk verboden)
f
(Woedt vervolgd)
J
I
Alleen voor slachtoffers
verkeersongevallen
daar Ik zoo geschreeuwd en gegild bad, dat men
dacht dat een boose geest In my was gevaren
en dat. Indien men my zou nuttigen, deze op
hen zou overgaan.
Ik sou thans een gevangene blijven, hoewel
men my toch eenige vrijheid van beweging
schonk. In het dorp mocht Ik vry rondloopen
en Ik moest maar probeeren meself soo goed
en
ck
i
i
t
i
hutten uitgestrekt. Ik vroeg mij verbaasd af
wat er gebeurd kon zijn. Schijnbaar hadden de
wilden mij toch niet opgepeuzeld. Daar kwam
een vrouw binnen die een groote nap geiten
melk droeg.
Voor zoover ik kon nagaan was Ik een ge
vangene van de kannibalen. Men had mij ult-
gelegd, dat men mij niet als voedsel begeerde.
mogelijk te vermaken. Ik leerde den kleinen
de edele kunst van het boogschieten.
Hoewel de kleintjes In het begin erg vrees
achtig voor mjj waren en ze my zooveel als ze
konden uit den weg gingen, werd de verhou
ding steeds beter en spoedig deden we allerlei
spelletjes zooals we die in Nederland ook speel
den en die de kleinen wat aardig vonden.
nt-
erT
itie
de
ten
ter
ek,
op
de
lie
lis
et
en
n.
te
ut
1-
a
iimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiHiHiHiiHiiniHHiimniiHHiiê
ns
we
jeh*
skr,
in
erg.
rer-
gen
sai
bruine
wees.
NB
sZ
13
ng
ter
BU
If-
D
ris
verhaalde Leeward,
zat. JK
opmerkingsgave en menschen-
In de antieke arena te Verona een kolos
saal openluchttheater, dat dertig-dulzend toe
schouwers kan bevatten zal van 28 dezer tot
15 Augustus een serie bijzondere operavoorstel
lingen plaats vinden. Het programma vermeldt
„Gioconda”, „André Chénier” en „Lucia dl Lam-
mermoor”. Medewerking verleenen os. Benja
min Gigli en Toti dal Monto. In het geheel
zullen ongeveer 1800 personen medewerken; het
orkest bestaat uit 150 musici, het aantal ko
risten bedraagt 300, het corps de ballet telt 80
leden, terwijl een duizendtal figuranten aan de
voorstellingen zal deelnemen.
Toen Ik weer uit mijn bewusteloosheid ont
waakte, lag Ik op een soort van bed In een der
r r r anneer men meer dan vijf en twintig
yy jaar by de Scotland Yard werkzaam Is
geweest, dan heeft men zich zooeeer
aangewend snel en scherp op te merken, dat
het een tweede natuur la geworden. Ez-detec-
tlve Leeward zou zich die tweede natuur best
weer willen hebben afschaffen, nu hy zijn wel
verdiende rust genoot In een villa, dicht bij de
bosschen en heide gelegen, met zijn vrouw en
soms zijn volwassen kinderen als logé'*. Het is
niet altijd prettig scherp waar te nemen en die
waarneming als een soort radlo-bericht In je
oor geroepen te krijgen, of je wilt of niet.
Leeward, die in een Idyllische steming ver
keerde, toen hij zijn villa betrok, geneigd voor
taan van alle menschen slechts bet beste te
denken, wist reeds binnen veertien dagen, tegen
zijn wil, dat zijn buurman, die zulke mooie ro
zen kweekte, aan den drank verslaafd was, dat
zijn buurvrouw aan de andere zijde haar man
en kinderen het leven zeer onaangenaam maak
te, hoewel niemand daar van buitenaf ooit Iets
van merkte. BIJ wist nog meer, na een tijd! HU
ontdekte dit de notaris valsch speelde bij het
bridgen en dat de vrouw van den dokter een
geheim In haar leven had. Het irriteerde hem
soms geweldig.
Zoo ergerde hij zich ook weer, toen hij, tij
dens een korte reis, naar aanleiding van een
kleine erfenis, die zijn vrouw had gekregen, ot>
het Waterloo-statlon stond en een vermoeiend
aantal bijzonderheden over de omstanders op
merkte, die hun niets konden schelen,
Den volgenden morgen, aan zijn smakelijk
ontbijt, in het zonnetje van de serre, die uit
den rozentuin hiernaast aanwoel, las hy echter
een bericht, dat hem deed blijven steken In het
oppeuzelen van zijn eitje.
Wel heb je ooit, dat was het gemakkelijk her
kenbare gezicht van die leeljjke vrouw zoo.
arm mensch, ver-
HU las de bijzonder-
Toen kwamen ook de anderen op mij af.
Weer werd ik van alle kanten betast; ik
schreeuwde weer, riep om hulp, gilde, doch
het baatte niet. Eindelijk begaf my het be
wustzijn en Ik bezwijmde.
Het Castel Sant’ Elmo te Napels zal, naar
men ons meldt, binnenkort tot museum warden
ingericht. De burcht werd in 1343 door Robert
den Wijze gesticht en in de 15de en 17de eeuw
uitgebreid en versterkt. Tot voor korten tijd
diende het Dastel Sant’ Elmo als militaire ge
vangenis. Het gebouw bevindt zich In de on-
mlddellljke nabijheid van het voormalige Kar-
thulzer Klooster San Martino, thans museum,
waar echter de bijzonder fraaie collecties, door
ruimte-gebrek niet voldoende tot hun recht
komen.
gaf, een heel bijzonderen afkeer van dat koude
en zelfzuchtige meisje. De redenen voor dien af
keer, die vreemd kon lijken bjj zoo’n goed en
prettig en edelmoedig meisje als Isabel,
hield deze vóór zich. Doch een scherpzinnig
klasgenootje had de veronderstelling gewaagd,
dat er een kleine liefdesgeschiedenis van de
laatste vacantie achter zat, waarin Carolina’s
kwade tong een rol gespeeld had!
Onderwijl deze strijd In de studiezaal voort
ging, nu en dan begeleid door een onbedaarlijk
gelach, was Relna bezig met het aanbrengen
van guirlandes van rozen, klimop en dahlia’s
tegen de hooge muren van de feestzaal Het
was nu al vele jaren, dat ze zich van die taak
kweet, tot algemeene tevredenheid. Ieder Jaar
zag ze, na de prijsuitreiking haar vriendinnetje*
gaan. De oudste kwamen niet meer terug, en
al* as nog een* een keer in bet pensionaat
verschenen, waren ze totaal omgevormd was
er Iets wereldsch aan haar.... Ook dit jaar
zou weer het onvermijdelijke stukje worden
worden opgevoerd, zou er geaongen en muslek
gemaakt worden, zouden er voordracht worden
gehouden sU aelf aou de afscheidsrede hou
den en dan sou het heele troepje uit elkaar
gaan, leder naar zijn eigen tehuis.
Onwillekeurig ontsnapte haar een diepe zucht.
Lupita Fuentes, die een goede vriendin was.
en erg meevoelend, keerde zich snel om op de
trap, naast die van Reina.
Wat scheelt eraan. Reinst
Wat sou me schelen, kind? stiet bet
meisje met moeite uit, terwijl ze haar gewone
aelfbehesrachlng liet varen.
V -w -V elhaast is het twintig jaar geleden, dat
\A/ de wereldoorlog uitbrak. Einde Juli.
v v begin Augustus 1914 zijn lugubere data,
die doorgetrokken werden tot November 1918
toe en die nog altijd nawerken in een wereld
crisis zonder einde. Nederland .heeft tijdens den
wereldoorlog zijn neutraliteit kunnen hand
haven. Deze werd herhaaldelljk bedreigd door
de belllgerenten. Maar ook In het land zelf,
door ophitsing der pro’s en anti’s over en weer,
door een bepaalde pers, vooral één courant,
die. volgens een raak ministerwoord, alleen
met Nederland gemeen had. dat zij in het Ne
derlandsen werd geschreven. Maar ook door
allerlei praatje* en verzinsels, die door minis
ter Mr. M. W. F. Treub gevaarlijke bakerpraat
jes werden genoemd. Hoe gevaarlijk deze
praatjes waren, moge uit het volgende blijken.
Toen in Augustus 1914 Duitschland zijn mll-
Moenenleger in beweging zette en, om sneller
Frankrijk te kunnen neerwerpen, de neutrali
teit van Be glë schond, doken al spoedig In de
wereld geruchten op, dat de Duitschers ook
door ons Zuid-Limburg waren getrokken Voor
al In Franitrijk werd dit verhaal als waarheid
aanvaard. De „Illustration” publiceerde zelfs
een kaartje, waarop de weg van het Dultsche
leger naar België met pijltje* werd aangege
ven als gaande door Nederlandsch grondgebied.
De Nederlandsche regeering protesteerde ber-
haaldelyk nadrukkeljjk tegen dit kwaadaardig
kletspraatje. Maar het was niet dood te krij
gen. De regeering was zelfs gedwongen een mi
litair onderzoek te doen instellen, waarvan de
resultaten werden opgenomen in het Oranje-
boek van 1915. Zonneklaar kon het bewijs wor
den geleverd, dat de Dultscber» Nederlandsen
grondgebied absoluut niet hadden geschonden.
Integendeel, het bleek dat de Dultsche leger
aanvoerder* van Berlijn het strikte bevel had
den gekregen, om de Nederlandsche grenzen
zorgvuldig te ontzien en dat *y dit ook hadden
gedaan. De meest kwaaddenkende moest door
de feiten overtuigd zijn, maar het aantal
kwaadwillenden was in dien tjjd groot Zooals
gezegd, de laster was niet klein te krijgen. En
zelfs in 1922 nog schreef de Amerikaansche be-
■ettlngs-generaal Pershing In zijn „RUndag-
boek” bst praatje nog eens klakkeloos neer.
Het ergste was. dat anti-Dultsche landgenooten
hadden medegewerkt aan de verbreiding van
dit heilloos gerucht, dat Nederland voortdurend
in een schadelljk-scheeve poe i Lie zette. „Hun
bedrijf”, schreef Treub In zijn boek „Oorlogs
tijd”, ,J» zoo ergerlijk, dat er geen woorden
te vinden zijn, om het naar waarde te brand
merken. Voor buitenlanders kon althans nog de
verontschuldiging dienen, dat de Dultsche heer
baan, op enkele punten, zooals bij Vaals en
Kerkrade. zóó rakelings langs de Nederlandsche
grens loopt, dat men van Nederlandsch grond
gebied aan militairen, die op dien weg voorbij
trekken, de hand kan reiken, dat het grijze
uniform onzer Infanteristen zooveel gelijkenis
vertoonde met het Dultsche uniform voor dit
wapen, dat vergissing over de nationaliteit van
een voorbytrekkenden troep voor een buiten
lander mogelijk was en dat, last not least men
in de oorlogvoerende landen, begrijpelijkerwijze
tegelijk zóó zeuuwachtlg en zóó wantrouwend
was, dat elk praatje omtrent heulen met den
tegenstander, zoodra het omtrent een neutra
len staat eenmaal was gelanceerd, er een bij
uitstek gunstigen voedings- en verbreidlngs-
bodem vond. Voor Nederlanders was echter
geen enkele verontschuldiging aan te voeren.”
Van hetselfde allooi, maar gelukkig van veel
minder praktische beteekenis, was het later
uitgebroed sprookje, dat er een geheim verdrag
tusschen Nederland en Duitschland In verband
met den oorlog aou zijn gesloten. Dit verhaal was
op zichzelf niet minder gevaarlijk en kwaad
aardig. En het zal een eeuwige schande blijven
voor de boven bedoelde pers en voor al die
„patriotten" uit diep zwaren tijd, die het steeds
meeren meer verbreidden, In de hoop en met de
record
had hem gezien. Alles werd nauwkeurig onder
zocht en het bleek dat de naaste coupé’* hoofd-
zakeltfk door dame* bezet waren geweest.
Leeward zwoer voor de honderdste maal dat
hy zich er niet mee aou bemoeien.
Vijf dagen later kwam er bericht. De ver
dachte was gearresteerd. En wel een conduc
teur. Het was duidelijk, dat men algemeen ge
loofde goed gegrepen te hebben, alhoewel de
man ontkende. J. A. South, de conducteur in
kwestie, hield er wat weelderige neigingen op
n^/en zat In de schulden; voorts was hij een
stevig gebouwd man en niemand zou overmatig
verbaasd zijn door de verschijning van een con
ducteur. Een krant haalde Wells’ novelle „De
onzichtbare Man" aan. Onzichtbaar 1* dit. wat
wy niet bewust zien, dus bijvoorbeeld een per
soon, dien we soo gewend zijn te zien, of die
zóó goed past in het beeld van da omgeving,
dat we hem zien, zonder hem op te merken. By
Alten ---
In de Rue Colonel Renard te Parjjs zal een
ziekenhuis gebouwd worden, waarin alleen
slachtoffers van straatongelukken ter verple
ging zullen worden opgenomen.
De bouwkosten van dit ziekenhuis bedragen
ruim vier mlllloen francs.
Ja bent goed In gelicht I zei Reina, die
zich niet kon weerhouden, om te lachen.
Bah! een beetje ven hoeren zeggen, alleen,
en een paar opmerkingen, die ik zoo op
mijn eentje maak, verklaarde het Jonge ding
met gracieuze bescheidenheid, maar op zoon
komische manier, dat de wolk een oogenblik
van Reina’s voorhoofd verdween.
En ook een beetje eigen kijk op de dingen,
zeker, 1* t niet? vroeg Rein*.
Misschien wel.zei Lupita blozend.
Reina vond, dat dit meisje, met haar blonde
krullen en blauwe oogen te knap was, dan dat
ze niet In de laatste vacantie een kleine ver
overing zou hebben gemaakt.
Dat 1* het, wat JU noodlg hebt, Reina: een
aardige jongen. Er 1* niet* leuken, dan een
galant te hebben en van hem te houden, zei
je? En bovendien, voor Jou zou het heel prao-
tisch zUn. want na de verloving komt bet
huwelijk, dat in Jouw geval een oplossing zou
wezen.
Praat niet zoo dwaas, Lupe. Denk je, da*
Ik één van die menschen ben, die het huwe
lijk al* een oplossing beschouwen?
Mensch. altyd vooropgesteld, dat je van
den jongen houdt, natuturlljk
Volgens te Parijs ontvangen berichten zijn
twee gevangenen, die op weg waren naar de
strafkolonie van Cayenne, door een gat geklom
men in den wand van hun schip, waarna zU
trachtten aan land te zwemmen. Het schip lag
toen te Port of Spain op Trinidad. Zij werden
echter weer opgepikt en aan hun bewakers
teruggebracht. De beid* gevangenen waren
reeds eenmaal uit Cayenne naar Venezuela ont
snapt, doch ook toen waren zjj weer gevangen
genomen, toen zjj trachten als verstekelingen
uit Veneeuela te komen. ZU werden toen naar
Martinique meegenomen. ZU waren thans weer
op weg naar hun oude strafkolonie.
dat vraagstuk
maken.
Waar Je heen moet? Daar zou ik me nogal
erg In verdiepen I Het eerste wat Ik aou doen,
zou zijn: een Juffrouw van gezelschap zoeken
een bedaarde, beschaafde en keurige dame,
waar je Je overal mee aou kunnen laten zien.
Vervolgen* zou ik me in Madrid Instalteeren.
Heb je daar geen hulaen? Zeg dan tegen den
zaakwaarnemer dat hij als de weerga een flinke
verdieping voor Je ontruimt. Dén zou Ik ge
zelschappen opzoeken, maar zonder te overdrij
ven. want al* je wilt trouwen moet je het niet
te druk aanleggen, aagt Maripep*. De mannen
houden niet erg van vrouwen, die rich ZOO hard
Julii* gaatj amtiMgran.
In de Sint Lucas Academie te Rome wordt
thans een tentoonstelling gehouden, die een
overzicht geeft van de belangrijkste objecten,
welke de Italiaansche bibliotheken in de laat
ste tien jaar hebben verworven. BU deze ge
legenheid wordt os. de vermaarde geïllustreer
de Bybel van Berso d’Esto geëxposeerd, als
mede een uit de vroege middeleeuwen, een
Ethiopische Bijbel. Verschillende van Boccac-
cio’s werken waarvan een In manuscript en
een in 1492 te Venetië gedrukte Dec* me rnne
bevinden zich op deze tentoonstelling. Voorts
vindt men er het eerste in Grieksche letter-
teekens gedrukte boek en het vroegste Itall-
aansch-Duitsche woordenboek. In groote zalen
werden teekenlngen en prenten, alsmede mu
ziekuitgaven geëxposeerd. De boeken uit de
zeventiende eeuw onderscheiden zich niet
slechts door hun historische beteekenis, doch
ook door blzonder fraaien druk en prachtig
bindwerk. Verscheidene werken uit Pauselijk
bezit zijn vooralen van een band, waarin goud
en edelsteenen zijn verwerkt. Interessant is
overigen* een groote collectie topografische en
geografische kaarten uit vroegere eeuwen.
on dit blad sljn Ingevolge de versekerlngsvoorwaarden tegen bij levenslang* geheele ongeschiktheid ttt werken door f 9P'ft bU ongeval met f QCfl bij verllee vaneen hand f 19C 31J verlies van een
ongevallen veraekerd voor een der volgende ultkeeringen r VW*verllee van belde armen, belde beenen of belde oogen f doodsUJken afloop f een voet of een oog f s At/.-duim of wijsvinger f t/V.“been of
bedoeling, Nederland in den oorlog te drijven,
maar dan aan de zijde der geallieerde en ge
associeerde mogendheden. Hoewel bet verhaal
zijn ronde begon op een oogenblik dat de ge
moederen niet meer zóó verhit waren en niet
meer zóó ontvankelijk voor elk aensaUebericht,
boe onwaar en hoe onwaarschijnlijk het ook
zjjn mocht, heeft het toch nog zooveel stof op
geworpen. dat het de eer kreeg in beide Kamers
der Staten Generali te worden besproken. De
regeering kon met de meeste beslistheid het
gerucht dementeeren en de „vader des vader
lands". de grijze minister-president Oort van
der Linden, deed dit dan ook met den aller -
grootsten nadruk.
TTeub merkt in zijn genoemd boek op, dat
het laatste verhaal in zjjn gevolgen minder
ernstig is geweest dan dat der schending onzer
neutraliteit door de Dultsche troepen. Maar dat
zjj minder kwaad hebben gesticht dan de duim
zuigers in casu schending der Nederlandsche
grenzen, kan men al heel bezwaarlijk als ver
ontschuldiging doen gelden. Ook hun gedrag
grensde aan landverraad. Dat hun verhaal
minder ernstige gevolgen had, lag aan omstan
digheden, onafhankelijk van hun wil. Ware bet
ontstaan op een oogenblik van even groote al
gemeene opgewondenheid, als in Augustus 1914
heerschte, of ware het door de Fransche pers
even gretig opgenomen en verspreid als zijn
leugenbroeder uit die dagen, dan sou het in zijn
uitwerking aan dezen niets hebben toegegeven.
,De duim, waaruit het is gezogen,” zeide Treub
met het volste recht In die dagen, „diende ten
overstaan van Neerlands volk te worden ver
brijzeld.”
Well was het de
postbode. x
wien men vroeg
of ze iemand een
huis hadden zien
binnengaan, zel
den neen. Een
postbode telde
niet mee, die kwam altijd omstreek* dien tijd,
die hoorde bij het beeld van de straat op
dét uur.
En de conducteur hoorde by het beeld
den trein, zoo redeneerde men.
Leeward verraste zijn vrouw, door een kof
fertje te pakken en met een geërgerd gezicht
mede te deelen dat hjj weg moest. „Die Idioten
beletten een stommiteit te begaan,” gromde hij
achter den steel van zjjn stevig vastgebeten
pijpje vandaan en rende, om den eerstvolgen-
den trein te halen.
Leeward’s bezoek aan de Scotland Yard had
onderzoekingen tengevolge In een richting, die
tot nog toe niet het minste interesse gewekt
had. Die onderzoekingen hadden tengevolge,
dat de speelzieke, doch brave conducteur Smith
in vrijheid werd gesteld en een andere ver
dachte zijn plaats innam, weldra in gezelschap
van een tweede. De eerste was een zekere myn
heer Atkins, broeder van de dame, die met de
vermoorde heette gereisd te hebben. Broer en
zuster leeken in twee dingen op elkander; uiter-
Hjk en innerlijk. Jim Atkins, met een pruik op,
bril voor en de gebreken zijner zuster imitee-
rend, was „twee druppels water met haar.”
Terwijl zjj den schijn aannam op reis te zijn,
reisde in werkelijkheid hij, gewapend met een
stok, die ook als twee droppels water leek op
den haren, doch een met lood gevulden knop
had. Innerlijk was de overeenkomst tusschen
broer en zuster even groot
Beiden waren tot alles in staat voor geld.
Het heele plan was met werkelijk bijna bewon-
oerenswaardig raffinement uitgedacht en voor
bereid. Eenlgen tijd geleden was Juffrouw At
kins verhuisd en gaan wonen in een plaat* op
de route Glasgow, waar niemand haar kende
en vermoedde dat zij een broer bezat. Op den
bewusten dag stapte de moordenaar, verkleed
als zijn zuster, in den trein. Na den moord ge
pleegd te hebben, wat slechts enkel* minuten
duurde, verkleedde hij zich en stapte uit den
trein, zoodra deze «til stond, als een jongen
zonder bril, een koffertje in de hand, waarin
de vrouwenkleeren zaten en de buit. Niemand
herkende natuurlijk in hém de vrouw, die in
dezen coupé had gezeten. Juffrouw Atkins, die
des morgens vertrokken was, zorgde met den-
zelfden trein terug te keeren al* die waarin de
moord gepleegd werd, zoodat zij Inderdaad uit
stapte, haar kaartje afgaf, duidelijk herkend
werd en officieel thuis terugkeerde op den tijd,
dat de moord werd gepleegd. Beiden handelden
slechts in opdracht. Het was niet het beetje
geld in de tasch of de juweelen, waarom zfj tof
misdadigers werden, doch, de enorme *om, die
Lord Bemingham hun beloofde indien *lj hem
verlossen wilden van een vrouw, die niet wikte
scheiden en die het vermogen in handen had.
dat hjj erg noodlg had.
Hoe ik erop kwam,
toen hij weer gezellig bij zijn vrouw
kwestie van
kennis.
Die fraaie meneer stond bij mij in de buurt
en commandeerde tegen den kruier: „Eerste
niet rookenI” Hij zei dat volkome* onnoodig en
zéér luid, eenlge malen! Op my maakte dat een
eigenaardigen indruk.
Voordat ik er om zoo te zeggen over gedacht
had, wist ik: Een teeken. Die man geeft iemand
een teeken. Wat voor een teeken? Waar hij is,
of waar die vrouw is. Waarom? Toen wou ik
niet verder denkend! Maar later nam ik den
draad weer op, waar ik dien had laten vallen.
Waarom? Waarom sprak een deftig man zoo
luid en zoo uitdrukkelijk en herhaalde hjj on
noodig hetzelfde zinnetje eenlge malen? Kon
het zijn, dat hfj de aandacht wou trekken van
iemand, die moest weten óf waar hjj was, öt
waar zijn vrouw Instapte. Zoo ja, kon het dan
*ljn, dat hij den moord had laten bedrijven?
Maar kon een oud dametje, een rheumatlsche
vrouw, die volgens doktersverklaringen, sinds
jaren den rechterarm niet meer goed kon op
heffen, schuldig zijn? De conducteur leek zóó
veel aannemelijker.maar dat zinnetje liet
me niet met ru»t. En toen men in die richting
L’et zoeken, bleek al gauw, wat Lord Beralng-
ham voor een man was. Toen bleek bij nader
onderzoek, dat er een broer van die juffrouw
Atkin* bestond en zóó kwamen rij tenriotte
bjj de waarheid aan!
allemaal weg en ik blijf achter. Lijkt J* dat
niet de moeite waard?
Een oogenblik bleef Lupita zoo staan, met
de bos sleutelbloemen, die ze in baar hand had.
vóór haar gezicht, terwijl ze, by gebrek aan
een schaar, met haar blanke tanden den draad
afknapte, waarmee ze de bloemen vastbond,
om *e dan ergens aan den wand te bevestigen.
De kwestie is, dat je familie zich heel
leelljk tegenover je gedraagt, Relna. En hier
kun je je heele leven niet blijven. Je bent al
achttien, ia t niet?
Ja, Lupe. Op mijn leeftijd ga je al aan
trouwen denken.
Hoor daar nu eens! Maar, «eg, omdat die
grootvader van Je zoo’n stijfkop is, hoef Je X
nog niet ergens te begraven.
Wat wil Je dan, dat ik doe? Waar moet
ik heen? Zieker, ik ben rijk en daarom hoeft
me niet direct ongerust te
DJ» wel goed. Zuster Carmen.
Terwijl de belde meisjes zich verwijderden,
gevolgd door de zenuwachtige Zuster Magds-
lena, mompelde een der andere meisjes, dat
het heele tooneel had gadegeslagen met klaar
blijkelijke ontstemming:
Goede hemel, wat maken ze een drukte
met die Reina! Ze kunnen niet* doen zonder
haar. Ze lykt wel onmisbaar. Zll moet de
bloemen in de zaal rangschikken, zij meet de
muziek laten instudéeren, zij moet de lijst van
de Prijzen opmaken. Zij moet alles doen. En
te voelt rich ook! Denk maar niet, dat je van
haar te weten komt, wie den eersten prijs
voor goed gedrag heeft. O, ze is stiekem!
Neen, Juffrouw, dat is geen kwestie van
■tlekem dat 1* een kwestie van voorzichtig
rijn. Ik zou Jou wel een* willen zien, in haar
Plaat*, of je dan ook niet J* mond hieldt!
hep een voornaam uitziend “tsje, met groote
bruin* oogen en lange wimpe.s.
Het zou wat mooi* rijn, al* je een
geheim toevertrouwden, en j* ging het dan
over de heele schooi uitkramen, viel Isabel
U«|U* K
Ik weet wel, dat we in jouw tegenwoor
digheid aan haar niet mogen raken, jonge
dame, mompelde degene, die het eerst gespro
ken had, woedend (Carolina MendlzAbal de
dochter van een nicht van markies Aledo).
Het moest Juist andersom wezen. «U
moest het Juist kwalyk nemen, als ze aan haai
raakten, want ze 1* familie van je.
Wat je maar familie noemt!
Maar jouw moeder....
Myn moeder beeft niet meer naar naAr
moeder omgekeken, toen die met Jalme Sol-
vadal trouwde. En Reina is kwaad met de
heele familie. Haar grootvader kent haar niet
eens en wil haar ook niet in huls hebben.
Jullie zult allemaal wel gemerkt hebben, dat
hy haar nooit met de vacantie thuis gehaald
heeft, en ze zou hier van verveling zdn omge
komen, als Isabella's moeder haar niet meege
nomen bad naar Zwitserland.
En we zullen haar wéér meenemen, soo
dikwijls al* ze wil, en heel graag, want ae i*
bet liefste en «ympathlekste meisje van de
wereld.
Dan zou het beste, wat je moeder kan
doen, wezen, dat ze haar voor altQd mee
neemt, want Relna is nu achttien jaar *n baar
grootvader schynt zich niet te herinneren, dat
hjj een kleindochter beeft, aei Carolina met
bytende ironie.
Dat zouden we vreeeeiyk vinden, aeg!
lachte de sympathieke Isabel.
Iemand anders aou het vreeseiyker vin
den. zei een ander uit het troepje, met een knip
oogje la de richting van Carolina.
De Uaeren roosters rond de boomen op de
boulevards te Parys zullen vervangen worden
door zware betonnen roosters uit een stuk.
Gedurende de onlusten In Februari was ge
bleken, dat deze ijzeren roosters, gevaarlijke
projectielen waren en gemakkelyk by straat
gevechten konden worden gebruikt. De nieuwe
betonnen boomroosters zyn byna niet te han-
teeren.
had In een coupé
dames.
Ze 1* jaloersch! zei bet meisje met de
groote bruine oogen heftig, terwijl ae op
Carolina wees.
Ik jaloersch? Op die gekke meld? zei
Carolina met .verheven minachting.
Ja, Jongedame, jy, begon Isabel weer.
En sinds wanneer?
Sinds Je Je rekenschap gegeven hebt, dat
ae knapper is dan jy, en rijker, en dat haar
naam overal méér indruk maakt dan Jouw
naam, al trekt haar familie zich dan ook niets
van haar aan.
Praat niet zoo dom.
En sinds ze je verleden zomer, in Grln-
delwald een paar kwade dagen heeft bezorgd,
naar aanleidirg van dien jongen .Jig? c> >uun.
Omdat ze zoo koket isl siste Juffrouw
MendlzAbal woedend, daar te zag, dat aller
oogen met leedwezen en ironie op haar per
soontje gericht waren
Ach watl Relna Solvadal is bet onschul
digste schepsel op dat gebied, wat je maar den
ken kunt. Doe niet zoo idioot, Carolina. Er
wat geen sprake van koketterie van den kant
van Reina. Dat komt, omdat Je eerlijk beken
nen moet, ^at er een beetje verschil bestaat
tusschen Reina en jou; en daar die Engelsch-
man niet bijziende was....
Nieuw gelach steeg op uit het troepje, be
lust als het was op een tooneeltje als dit.
Carolina genoot niet veel sympathie van den
kant van haar klasgenooten. die daarentegen
Rein* Solvadal aanbaden, en bovendien had
Isabel Luque die zoo vlug met haar antwoorden
klaar stond, ca aoo onomwonden ten boete
’t Is niet enkel meer voldoende
Als wij ergens stjn geweest,
Want de napret der vacantie
Amuseert ens nog net meest!
Of om u te overtuigen,
Wat men van tün uitvlucht zegt,
Worden kleine tafereeltjes
Op een kiekfe vastgelegd.
Pa staat met een kinderschepje
Naast een nietig hoopje sand,
Ma rijdt op een tammen esel
Acrobatisch langs het strand.
Tante, die zoo graag voornaam doet
En steeds van decorum praat,
Zie je juist op het momentje,
Dat ze, shocking, pootje baadt!
En Marietje, die verloofd is,
Consumeert café-glacé
Op het zonnige terrasje
Van een zeer voornaam café.
Groote broerdie zoo precies is.
Broek met vouwtjes, scheiding glad,
Is genomen juist terwijl hij
Weer een auto-panne had.
Gretel, die voor de bagage
En de kind’ren zorgen moet,
Zie je lui-uit in een strandstoel,
Blauw bebrild en zon-be-hoed!
Daarom spreken zulke kiekjes
Dikwijls méér dan wat men zegt,
Want zij hebben zoo in doorsnee
Juist die eigenschap van écht!
Den kunstschilder P. Peters uit Steyi 1* op
gedragen de schildering van het dorpskerk)* te
Plaine in de Elzas-Lotharingsche Vogezen.
zoo, lady Bemingham,
moordroofmoord
heden.
De vermoorde vrouw
gezeten met twee andere dames, die ver
zocht werden zich aan te melden. Belde
dames waren verdwenen, toen men. by aan
komst van den trein te Glasgow, het portier
van den coupé opende en de daad ontdekte.
Lady Bemingham lag op den grond, men had
haar gedood door een slag met een zwaar voor
werp, dat met groote kracht moest zyn aan
gekomen. Leeward legde haastig de krant neer
en besloot zyn dageiyksche morgenwandeling
te gaan maken en er niet meer aan te denken
Het was nu zyn werk niet meer.
Natuuriyk gelukte het hem toch niet en dkt
maakte hem prikkelbaar.
's Avonds konden de kranten al melden, dat
één der dames zich bekend had gemaakt. Het
was een zekere juffrouw Atkins. Haar portret
stond natuuriyk by het bericht. Het was een
vrouw met een breed gezicht, een bril op en
grys haar. Ze had, volgens den conducteur, die
haar in den coupé hielp, moeliyk kunnen in
stappen. rheumatlsche aandoeningen mamkten
haar half kreupel en ook lam aan den rechter
arm. Ze steunde op een stok. Deze stok werd
natuuriyk grondig onderzocht dat stond niet
in de krant, doch het was zoo, en Leeward wist
dat evengoed alsof het er gestaan had er
was géén sprake van, dat met dien stok de
moord kon zyn gebeurd. Juffrouw Atkins viel
dus er buiten. Bleef de andere juffrouw, zy
meldde zich den volgenden morgen en het bleek
een keurige oude dame te zyn. Ze was maar
meegereden tot het eerstvolgende station' Juf
frouw Atkins was uitgestapt een station vooe
Glasgow, dus moest de moord gebeurd rijn tusL
schcn die plaats en Glasgow, binnen een half
uur. Het waren geen doorloopende wagens ge
weest, de dader moest dus van een anderen
coupé zyn gekomen en langs de treeplank den
trein bereikt hebben. Hoe hy kon binnenkomen,
zonder de arme vrouw te alarmeeren, was een
raadsel. Misschien dacht ze dat hy door een of
andere reden buitengesloten was en op het
laatste oogenblik op een rijdenden trein ge
sprongen.
Misschien liet ze hem zelf wel binnen. Toen
■loeg hy haar neer, nam de tasch en de Ju
weelen en keerde waarschyniyk langs denaelf-
dan weg terug. Waarheen? Geen enkel* coupé
was onbezet geweest en geen enkele passagier
f Cfl by ran breuk van f by verlte*
«/l/»-bran of arm f anderen
