Sir John Simon en Duitschland PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND Gelouterd H dus hij kon gerust I BÓOTZ DECOPD OUDE GENEVER 7Cct van den dag ZIJN ANTWOORD AAN SIR ARCHIBALD HURD VOETGANGERSVERKEER IN LONDEN DE SPELLING 'N TROUWE KLANT 3.60 Alle a bonne’s naar DONDERDAG 9 AUGUSTUS 1934 PER LITER Bismarck en Disraeli Zonderling testament Een raket naar de maan Bekende aviatrice om het leveti gekomen HET SPAANSCH u os. n X Luchtafweergeschut in de Vereen. Staten Bezwaren tegen nieuwe regelingen Schaakwedstrijd per post „Een gewone Brit van Arischen bloede tonder eenige Jood sche vermenging” 0- AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL Een vermogende hotel bediende Voorttellen der regeering om voet- gangertverheer op sommige i gedeelten van de ry wegen geheel te verbieden I I g I Het meisje met het boek De „toovenaar van Deli” w wordt. MARTIN BERDEN (Nadruk verboden). loek- ont e 32. sta 5 den 9 V vader goedennacht Marilena (Wordt vervolgd) 4 i L tee- 1 u nis 1 Ut l uit 3. Van Ir. 1, en 0 0 xx Edel k 1, se- se in 9 E. Na deze weinig aanmoedigende woorden had den Oom en Ik niet veel lust om onder de hoede van den ons door de autoriteiten toegewezen gids, de stad verder te bezichtigen, uit vrees, dat we ons misschien op ongedachte wijze aan een of andere overtreding zouden schuldig maken. Mevrouw Frances Marsalis, de houdster van het duur-record vliegen voor vrouwen, is, naar uit Dayton (Ohio) wordt gemeld, door onbe kende oorzaak met haar toestel omlaag ge stort en om het leven gekomen. riaon Njjs- «x, Vink Dan g 1. en x. 3, nt 4 U de bespreking van het Verkeerz-wets- ontwerp in het Hoogerhuls is oppositie gevoerd tegen het voorstel der regeering om voetgangers-verkeer op den rijweg te ver bieden binnen een afstand van honderd yards van de aangegeven „oversteek"-punten Het voorgestelde systeem werd reeds Jaren geleden te New York Ingevoerd, en is thans door Parijs aangenomen. Aangezien deze zoo- wat de twee eenige steden ter wereld zijn waar bet verkeer In omvang ongeveer gelijk staat met dat te Londen, en de beperking' der „over- steek”-vrljheld er gunstige resultaten gehad beeft, meende de Brltsche regeering er ook een proef mee te kunnen nemen. Politieke bezwaren schenen hiertegen niet te bestaan, want New York en Parijs zijn belde de metropolen van in vrijheid gedijende en in democratie badende naties, soodat er van fascistische, nazi 1st,ische of bolsj-wistiscbe dlctators-dwingelandU geen sprake kon zijn. Maar als het erop aankomt staat zelfs een Engelsche Lord toch nog altijd steviger pal voor de bedreigde volksvrijheden dan de meest de magogische Fransche „arru du peuple” of Ame- rikaanache politieke avonturier. Graaf Bathurst bestreed dan ook dat de mi nister de bevoegdheid bezitten of krijgen kan voetgangersverkeer op eenlg deel van den rijweg te verbieden Hij zelde dat de burger een oud recht heeft den weg op zijn eigen risico over te steken. Men kan het verkeer, om redenen van algemeen nut en algemeene veiligheid re in een klein dorp dicht bij Poitiers vond men kort geleden een testament, dat met potlood op de pooten van een houten stoel was geschreven. Dit ongewone „document” werd aangevochten, maar de rechtbank besliste, dat het testament geldig moest heeten. daar aan de voorwaarden die hieromtrent in de Fransche wetten vermeld staan, was voldaan, 'n Testament moet eigen handig geschreven en onderteekend worden of wel door een beëedigd ambtenaar en eenige be- eedigde getuigen bjj dictaat op schrift worden gesteld. De met kool op muren geschreven testamen ten worden in Frankrijk altijd geldig verklaard. Anders ging het met een laatsten wil, die door middel van een gramofoonplaat was vastgelegd. Deze wijze van testament maken kon niet meer als wettig worden beschouwd. laatste en op dat mlse- aan, d isert i Ox. 54 SM ie I- m ra, 54 P de in in et. en C. iet ‘ér an én rip ter iufl- der -d4 Rfl 0, 7 10 U -ei -aS, ir( :d5, -bB en op dit blad zijn ingevolgs de versekerlnnvoorv ongevallen verzekerd voor een der volgenae melden aan het bureau der stedelijke autori teiten. We werden in een kamer gebracht, waar een zware man achter een schrijfbureau zat. Op het bureau stond een doodshoofd. Deze man deelde ons op barsche wijze mede dat het ver boden was op Russisch grondgebied foto’s of aanteekenlngen te maken, op straffe van den dood. levenslange geheele ongeschl Ilea van belde armen, balde niiiiiiiiiiiiniiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiitiu anderen bezorgde. Hoezeer de knappe barones de tekortkomin gen van haar echtgenoot, en de vernietiging van haar huiselijk geluk, ook trachtte te ver bergen. de fUne reuk van de menschen van de wereld bespeurde niettemin de tragedie, die zich afspeelde. Die gedwongen glimlach, dat ver moeide gelaat, die blauwe kringen onder haar oogen. spraken overduidelijke taal. Doch Mari lena moest den mannen in haar kring in zóóver recht doen wedervareA, dat zij nooit ook maar een woord of een blik van hen ontving, die niet Ingegeven werd door het meest eerbiedige mede lijden. Alle ridderlijke gevoelens schenen Ir. hen te ontwaken, bij het zien van die vrouw vsn 23 Jaar, die alleen op de bres stond. In stilte ontstonden er vurige vriendschappen, en geest driftige vereeiingen. Doch ri) had nlemands hulp van noode Gehuld in haar koele gereser veerdheid hield zij allen op een afstand, scheen zij tot allen te zeggen, dat zU haar hun ver- eerlng en medelijden konden besparen. En zoo gebeurde het, dat al die vereerlngen weer ver- - d wenen, zooals ze waren opgekemen. -1 ultkeerlngen 13000. verlies We besloten zoo spoedig mogelUk deze weinig gastvrije omgeving te verlaten en den volgen den morgen te vertrekken, naar Archangel. Juist terwijl wij zouden starten, kwam er een man met een vel papier in de hand het veld op hollen. We deden maar net of het niet voor ons was en spoedig waren wij opgestegen. der vertwijfeling verdrongen zich om haar geest, die gemarteld werd door het tragisch visioen van den dood van Souza, of van de kwellingen, die, hl) van die wilden te verduren had. ZU wrtkig zich de handen in smart, en gaf telken male weer toe aan den gruwel van zich die ééne vraag te stellen, die op dat oogenbllk een vreeeelUk zelfverwijt Inhield: „Waarom heb ik hem gezegd, dat hU moest heengaan?" glementeeren, maar de regeering of plaatselijke overheid kan niemand het oude recht ontzeg gen van eenlg deel van den openbaren weg ge bruik te maken. Althans als voetganger Want alleen voor dezen geldt dit oude recht. Namens de regeering werd geantwoord dat de voetgangers beschermd moeten worden tegen de gevaren, waartegen zjj zichzelf niet bescher men; verder werd aangevoerd dat zU. door zich een beperking van hun vrU heden te laten wel gevallen, moeten bijdragen tot een verminde ring van het aantal ongelukken. Maar Graaf Bathurst was verre van over tuigd, en hii had vele Lords op zUn hand. Vol gens de Engelsche opvatting kan geen wetge ver. behalve lijdelijk en onder omstandigheden van buitengewonen aard Iets veranderen aan de fundamenteels rechten en vrUheden der burgers. Het recht om Oxfordstreet, op welk punt ook. vrUelUk over te steken, bestond voor den Britschen voetganger lang vóór Oxford- street zelf bestond. Het berust dus op een on geschreven fundamenteele wet, waarover de wetgever geen zeggenschap heeft. Onzin? Neen, volstrekt niet. Lord Bathurst had waarschijnlijk volmaakt geiUk, en Indien de voorstellen der regeering gelijk waar schijnlijk gebeuren zal wet worden, dan be staat er alle kans dat de rechters voetgangers, die wegens overtreding vervolgd worden, sullen vrijspreken. En dat tenslotte het Hooggerechts hof zal lesllssen dat een wet, welke het publiek verbiedt gebruik te maken van een deel van den openbaren weg. In strijd met de constitu- tloneele vrijheden van den Britschen burger, en dus geen wet is. Het belang dat hlerbü op het spel staat, moge gering zUn, het beginsel is groot. de beste voornemens aan het wankelen hebben gebracht I Ja, we hebben daar wel een zekeren moed toe noodlg. Uit de manier, waarop Lorenzo dat zelde, kon men afleldsn, hoe zeer hu zelf te Ujden hnd gehad van het menschelUk opzicht Ondanks zUn gewone schuchterheid, had Reina's harte lijkheid het wonder gewrocht, dat hU mededeel zaam was geworden. Weet je wat ik vind, Lorenzo? Wat vind Je dan. Reina? Dat je geluk gehad hebt, dat je In dezen uithoek terecht gekomen bent, waar je denkelyk niet al te veel gelegenheid zult hebben, om oude bekenden te ontmoeten. Want met die gevoelig heid van je, die ik trouwens heel natuurlijk vind, onder de omstandigheden, zou je er erg onder geleden hebben, dat je moest afdalen tot een niveau, dat onze menschen als heel wat minder beschouwen dan dat, waarop je vroeger stond, en dat Je Je dan genoodzaakt had ge zien, om se eiken dag te ontmoeten. Alsof je met dat al niet de zelfde was geblevenAlsof er Iets minderwaardigs In stak, door werken Je brood te verdienen! Er volgde een stilte, die Reina een eeuwig heid leek. Lorenzo Carvajal, die dacht aam allee, wat hU had meegemaakt, sei op vertrouwglljken tooit: Je weet nog niet half, wat Ik allemaal aan de Voorzienigheid te danken heb. Ééns, als we elkaar beter kennen, zal Ik het je zeggen. Ja, ik heb de Voorzienigheid veel te danken en ik hoop, dat later, als er andere uren van beproe ving komen die moeten komen, omdat ae het begin dezer eeuw Is 81r Herbert Samuel ge weest. De Labourlelders van naam zijn geen van allen Joden, en de „donkerroode” voor mannen zijn meerendeels Schotten. Het groot ste aantal Joodsche persoonlijkheden van be- teekenis heeft waarschijnlijk de conservatieve partij voortgebracht. Disraeli, ofschoon Angll- caansch gedoopt, was natuurlijk van sulver Joodschen bloede. Hoewel hjj, naar karakter en manieren, niet specifiek Joodsch was, deed hij toch altjjd zeer on-Engelsch aan, hetgeen niet belette dat hjj als Eerste Minister de meest gevierde Brltsche staatsman zijner eeuw ge weest Is. Met Bismarck, dien hjj op het Congres van Berlijn leerde kennen, was hU spoedig zeer bevriend. „Der alte Jude, das 1st der Mann”, placht de kanselier te zeggen. En wij mogen thans, een goede halve eeuw later, zuchten: Bismarck en Disraeli, dat waren mannen Oom had van den Russischen consul te Berlijn toestemming gekregen om op Russisch grond gebied te landen. Dus vertrokken we van Riga en zetten koers naar Leningrad. Onderweg kreeg Ik een visioen van groote woest uitziende bolsjewiken, die ons gevangen namen. Bij aankomst te Leningrad moesten we ons voort op den weg, dien zij had uitgestippeld, terwijl ze zelfs nu en dan met een glimlach, zekere duistere punten in het gedrag van haar man verongelijkte, in haar verlangen, om het schandaal zooveel mogelijk te beperken. Zelf genoot zü een welverdiende reputatie van deugd zaamheid, die haar den eerbied van alle Het Amerlkaanache leger doet in den laatsten tijd proefnemingen met nieuw luchtafweerge schut, dat in staat zou zijn met een draagwjjdtë van eenlve duizenden meters loodrecht omhoog te schieten. Het geschut vuurt automatisch en is voorzien van een electriach apparaat, dat het naderen van een vliegtuig reeds op grooten af stand signaleert. Bovendien kunnen hoogte snel - heid en richting van het naderende vliegtuig met behulp van dit apparaat worden bepaald. Een schijnwerper van 800 mlllioen kaars is op het geschut gemonteerd. Dit nieuwe geschut heeft een kaliber van 105 millimeter, doch sou ook In kleiner kaliber, van 75 millimeter, een zeer sterke uitwerking hebben. Nietwaar. U bent n trouw leser van onze ru briek „Omroepers". U moogt er graag eens in grasduinen. De zakenman weet van Uw speur- lust te profiteered. hjj plaatst Zaken-Omroepers, die onze rubriek Juist zoo veelzijdig doen zijn en die Uwe regelmatige belangstelling Inderdaad motivaeren. Albert Charles Gabb, een voormalige be diende van het Grand Hotel te Eastbourne, is onlangs overleden in den ouderdom van 75 Jagr. nadat hij vijftig jaar lang In dit hotel Is werk zaam geweest. Gabb heeft een fortuin nagelaten van 20 683 pond, welk bedrag hU uitsluitend heeft kunnen wegleggen van de fooien, welke de hotelgasten den ouden bediende toestopten. Vóór zfjn dood verklaarde Gabb. dat hjj zoo veel geld heeft kunnen overleggen, omdat hjj steeds dacht aan het gezegde„Het juiste woord op de juiste plaats". Gabb was bij Iedereen ge zien en stond bekend als een liefdadig mensch. Oox hij heeft financleele verliezen geleden door de huidige depressie, want eenige jaren geleden bezat hij aanzienlijk meer dan 20.000 pond. Zijn geld belegde Gabb op verstandige wjjze. Hier omtrent won hU raad In bU de hotelgasten en zakenlieden, die hem gaarne bij zijn zaken hiel pen. De Duitsche RUkspost heeft de mogelijkheid geschapen tot het houden van een groot schsaktouraool per post, waaraan 300 clubs deelnemen. Er worden door de posterijen voor enkele Pfennlngen speciale briefkaarten in om loop gebracht, waarop mededeeling wordt ge daan van de zetten. Binnen veertig dagen moe ten tien zetten gedaan worden en men ver wacht, dat de uitslag van het tournool over achttien maanden bekend kan zijn. Denk je, dat er weinig moed voor noodlg om het leven onder de oogen te zien, zooals JU bet onder de oogen gezien hebt? Maar Ik heb alleen van den nood een <*u»d gemaakt. Ik had geen anderen uitweg, “n aan het werk te gaan. Er was geen cent huis. Ik kon toch niet gaan bedelen of bu mUn rijke familie aankloppen of veld op- *““en o» Je titel, om te kijken, of Je een iuLP*rt'1 kon doen- Lorenzo- heb respect voor mannen en vrouwen, die TY**). en alle soort van werk is voor ml) even J“eoenlUk. Voor wat mjj betreft, kun Je even wotsch zijn op Je betrekking van rentmeester. de rechter op zijn ambt, en de dokter op •Ub titel. Bovendien ben Je altijd een Carvajal. kan niemand je afnemen. Als één van Je yirnden Je er minder om acht, omdat je werst, **t hem dan eenvoudig naar de maan loopen! mijnheer! hé** gelijk. Het moest ons eigenlijk koud wat de menschen. die ons niet begrijpen, ons denken. En toch, hoe dikwijls zal dat •wat zullen de menschen ervan zeggen?" Dr. Ansari, de lijfarts van Mahatma Gandhi heeft de grootste dokterspraktijk over de ge heele wereld. Onder zijn cliënten telt hij tal rijke Maharadja’s en Indische autoriteiten, die door geen anderen arts zouden willen worden behandeld. De geneesheer Is onnoemelijk rijk en ontvangt vele geschenken van dankbare patiën ten. Binnenkort hoopt Dr. Ansari zich naar Londen te begeven, om daar in kennis te wor den gebracht met de nieuwste medische vor deringen. Dr Ansari Is een vurig propagandist voor de Intreding der Westersche beschaving in Indië. In zijn werkkamer bezit hij moderne uitvindin gen op medisch gebied, welke hU persoonlijk in Europa heeft besteld. Alle methodes, welke hfj opdoet op Zijn Europeeache reizen, tracht hij toe te passen In Britsch-Indië en hoewel de maharadja’s aldaar nu niet bepaald allen voor standers zijn van de Westersche beschaving, wachten zij zich wel hierover Iets te laten blij ken tegenover Dr. Ansari, den „toovenaar van Dell", die geen patiënt teleurstelt. was grooter en mooier waardeering van zijn talenten, dan hjj ooit gehoopt had te ontvan gen. Roerloos zat ze daar, haar gezichtje dicht over het boek gebogen, er bijna geheel in weg gedoken. Met een glimlach dacht Ter Linden: Voor haar bestaat er op het oogenbllk al leen maar Lucia Elman, de hoofdpersoon uit ..Haar groote liefde". De trein reed voorbij Voorburg. De lichten van Den Haag kwamen in zicht. Nog enkele minuten en de trein stoomde het Hollandscbe Spoorstation binnen. „Den Haag" zei Terllnden. Zijn reisgenoote schrok op. keek hem aan. „Wat zegt U. Den Haag”? Terllnden knikte. „Dan moet ik er uit. Als U me niet gewaar schuwd had, zou Ik heusch niets gemerkt heb ben”. ,4a. Ja. Ik kén dat”, deed hU begrijpend, „dat heb Ik ook als ik een goed boek lees”. „Dan vergeet ik alles wat er om mij heen ge beurt". .Een goed boek?” ze’ ""erllnden’s reisgenoote, terwijl ze haar koffertje ml het net tilde, „noemt U dit maar een goed boek, waar Je In slaap vau valt en bjj na de plaats van bestemming voor bijrijdt". Ze las op het titelblad den naam van den schrijver: Terllnden. „Als U er niet geweest was, zei ze met een Ueflachje, zou die mijnheer Terllnden me een leelljke poets gebakken hebben”. ,Ja, ik bedoel nee,” stamelde meneer Ter llnden. terwijl hij krampachtig met zijn mond hoeken trok. waren de groote zwarte letters van zijn laatste roman, van .Haar Groote Liefde”. Deze bekoor lijke Jonge vrouw las zijn werk. Welk een zoete sensatie. Terllnden voelde een siddering van trots en geluk over zijn lichaam gaan. HU had haar op hetzelfde moment willen aanspreken, willen zeggen, wie hü was. HU deed het echter niet hU zweeg en dat was een onbeschrUfelUk genot. Daar zat een Jonge vrouw en gaf zich geheel over aan het verhaat dat door hem geschreven was. Ze wist niet meer van haar omgeving, ze ging op In de vrucht van zUn fantasie, se verslond zUn werk met gretige aandacht. Dat niet uit mUn gedachten kan zetten? Het zou ontzettend Jammer zUn zoon beste jongen, en dan de eenige zoon. Ik heb Rocamadre al gezegd, dat hU me telefoneeren moet, aoodra hU In Madrid Is. HU beschikt over middelen, om wat positiefs te weten te komen, op *t ministe rie van oorlog. Marilena slaakte een zucht ale van verlich ting, doch waagde het niet, om ook maar een enkel woord te zeggen, daar zU bang was, dat men de tranen uit haar stem zou hooren. Heb je me niet verstaan? vroeg de markies verbaasd over haar zwijgen Marilena antwoordde met een bevestigend knikje, terwUl zU zich naar hem toekeerde. Omdat Je niets zegt.... Dat komt, omdat Ik een verschrikkeüjken slaap heb, papa, verklaarde zU tusschen haar tanden, met ietwat heesche stem en Ik ge loof, dat Ik een beetje verkouden ben. Ik heb hoofdpUn. NatuurlUk, het is laat geworden.... Toen haar kamenier was heengegaan, nadat zU alle lichten had uitgedaan, en de balkon deuren half open had gelaten, zoodat een zil veren straal van de volle maan naar binnen viel, voelde Marilena zich opgelucht als iemand die aan een hevige kwelling ontsnapt. Alléén, in de stilte van haar slaapvertrek, ver van onder zoekende blikken. Het de arme vrouw den vrijen loop aan haar tranen en snikken, die baar hart van het begin van den avond af benauwd had den. De woorden „vermist", „gesneuveld” dansten akelig voor haar oogen. Haar gedachten dwarrelden dooreen. De donkere schaduwen Max CosUns. die een nieuwe stratosfeertocht gaat ondernemen, wil wanneer hjj zijn hoogste punt bereikt heeft, een raket In de richting van de maan af schieten. Dit voorwerp zal niet meer dan twee pond wegen en de toenemende snelheid er van wordt gegarandeerd door con structies, die er In zijn aangebracht en die voortdrijvende explosies tot resultaat zullen heb ben. Daar de raket op groote hoogte wordt los gelaten. moet ze zich in korten tUd binnen de aantrekkingssfeer van de maan bevinden en daardoor op dit hemellichaam neerstorten. In verband staan met het verleden, en er het logisch gevolg van zijn dat zU mij dan wederom bU de hand zal nemen, opdat ik er niet onder bezwUk Waar doelde Lorenzo Carvajal op? Reina was zich bewust van een groote nieuwsgierigheid, en sympathie tevens, doch haar gezond verstand zelde haar, dat zij den jongeman thkns niet tot verdere vertrouwelijkheid mocht aanzetten. Vanavond was hU al mededeelzaam genoeg ge weest. gezien zUn schuchter en gereserveerd karakter ZU zwegen beiden, en door dat zwijgen begrepen zij elkander beter, dan woorden hadden kunnen bewerken. Na een poosje stond Reina op, en nam weer plaats op haar tabouret, terwUl ze zelde: Ik ga weer eens Je zin doen Lorenzo. En een oogenbllk later ontlokten haar be kwame vingers een paar schoone melodieën aan de plano. Lorenzo Carvajal kwam weer stil met zUn arm op den kap van het Instrument leunen. Ihlktheid t»t werken door 7C/1 bU “n "ngeval met f QCf} „j beenen of belde oogen t doodeijjken afloop f A«/ve" Het «as drie Jaar geledenslechts drie Jaar geleden in de dagen van pUnlüke herinnering, dat baron Tallares. na eerst zijn vrouw in het openbaar door zijn gedrag ver nederd te hebben, het waagde, om zich aan haar persoonlijk te vergrijpen.... Marliena kon die beleediging moeilijk verdragen. Zil wendde zich tot verschillende menschen om raad, niet anders verwachtend, dan dat de wet haar tegen de ruwheid van haar man zou beschermen. En zU zelde haar, dat zij ook werkelUk kon gaan, waarheen ze wilde, doch ten koste van het kind, dat aan den vader zou worden toege wezen. Marilena gruwde. Haar Francisquln in de handen van een man zonder eer, zonder godsdienst, sopder schaamte? Dan zou zU zich eerst zelf tot puin laten slaan. En haar moeder liefde vond de noodlge kracht, om zich op te offeren, zooals Oarlnea Carvajal gezegd had. barones Tallares spreidde haar verdriet en user vernederingen voor niemand ten toon. Zwijgend, fier, vol waardigheid en berusting, zette Mari lena haar leven In den kring van haar beken den voort, alsof er niets bijzonders was voor gevallen Haar man bedreef de eene schurkerij na de andere, doch zU schreed onverschrokken Het epellingrvraagttuk is beslist. Maar toch niet van de baan. Omdat niet ieder met ’t besluit Gewillig mee wil gaan. De een, die zegt, het gaat te ver, De ander zegt van nee En meent er moet nog meer beknot Aan ‘t Hollandsch A.B.C. Een derde vraagt: hoe moet het nuf Want ’k heb nog niet het llair. En srijl ie schrijven met c-h Of enkel met s-ri En als het heuse zomer is. Schrijf ik dan heusch met sT Want waar die niet Gaat c-h op de fles, En in de sqaduw van de nagt Of blijft het hier c-h? 'k Weet werk’lijk niet of ik hier niet Dan wel een fout begaf De nieuwe spelling valt niet mee, Want dit is onbetwist. Juist als men het eens goed wil doen, Dat mep zich 't meest vergist! Ondanks de vereenvoudiging Der letter - schrijverij Zal ‘t resultaat waarschijnlijk zijn: Er komt een spelling bij! stapte verplicht een wat minder non chalante houding aan te nemen Maar, nadat hU zlin reisgenoote had begroet, achtte hU het geen bezwaar de oogen weer dicht te doen. Hij soesde wat Toen hU opkeek, zag hU. dat het meisje zat te lezen. Het was een aardige Jongedame met mooi verzorgde handen, een fljngeteekend ge zichtje met groote grijze oogen. Dat laatste constateerde Terllnden, toen se hem van haar lectuur opkUkend even aanzag. Ja, heel mooie handen had se. lange slanke vingers, die met een gracieus gebaar het boek omsloten. Het boek Terllnden keek. Maar neen, dat was toch niet waar? Het was wèl waar, dat was de gele kaft, dat bu vsrtles van een hand f 1 QC verlies van een f Cn bU een breuk van f jtn bU verlies van *n een voet of een oog f SMtZv^duim of wijsvinger s ezi/«"been of arms Trl/»w anderen vinger Ir John Simon heeft geantwoord op een schrijven van Sir Archibald Hurd, den bekenden publicist, wiens artikelen in de JDally Telegraph* over maritieme aangelegen heden gedurende den oorlog veel opgang maak ten. Sir Archibald had de aandacht er op geves tigd dat zoowel hier als in bet buitenland sinds gerulmen tijd beweerd wordt dat sir John van Joodsche afzomst is. en dat deze afkomst een machtigen Invloed op de politiek der Nationale regeering uitgeoefend heeft Aangezien tot voor kort de buitenlandsche politiek beheerscht werd door Mr. MacDonald persoonlUk, is het twijfelachtig of de „afkomst” van Sir John eemgen Invloed gehad kan heb ben. Is dit wel zoo, dan kan die invloed slechts Britsch geweest zUn, want In zijn antwoord aan Sir Archibald heeft Sir John verklaard jsm gewone Brit van Arischen bloede zonder eenige Joodsche vermenging* te zUn. Dat hU de woorden „van Arischen bloede" sarcastisch bezigde, spreekt vanzelf. De beroemde Anglo- Dultscbe phlloloog. prof. Max Müller immers beeft er herhaaldelUk den nadruk op gelegd dat „Arisch’ geen volkenkundig, doch een taal kundig begrip weergeeft Str John wUst verder op het algemeen be kend feit dat in vele deelen van Engeland BU- belsche namen niet alleen als doop-, maar ook als geslachtsnamen gebruikt worden. HU waarschuwt ervoor zUn tegenspraak, wat betreft zjjn veronderstelde Joodsche afstamming niet te verwringen tot een bewUs van sympa thie met anil-semitisme, een standpunt (schrijft hU> „dat Ik als on-Engelsch beschouw en ten strengste veroordeel", en hU voegt hieraan toe, onder zUn vrienden eenige Engelsche Joden te tellen, wier Brltsche denkbeelden en pa- triotische diensten velen hunner critici zouden beschamen. De „Daily Telegraph* verklaart dat 81r John Simon’s brief eigenlijk tot BerlUn gericht ia In diplomatieke en Journalistieke kringen in Duitschland kan men, zegt bet blad, niet ge- looven dat Iemand die Simon heet, van Arischen bloede is. Dat men In Duitschland Ettr John’s Oud- Tëstamentlschen geslachtsnaam uitbuitte zoo vaak EngeUnds politiek niet in den Dultschen smaak viel, was ook hier natuurlUk sinds lang bekend. Sir John heeft thans op zeer kiesebe wijze, en tevens met duidelijke, ofschoon onuit gesproken minachting voor het Duitsche stand punt, de .geruchten* tegengesproken, klaarbhj- keljjk met het doel te voorkomen dat zU lange? als propaganda-mlddel dienst zouden doen. Dat hjj dit niet eerder gedaan beeft, staat ultalul- tend hiermede in verband, dat men er in Duitschland niets mede te maken heeft welke de afstamming is van een Britsch Minister van Buitenlandsche Zaken. Wanneer hier een Brlt sche Jood voor dit ministerschap in aanmerking sou komen, dan zou de vraag of Duitschland zich met diens benoeming vereenlgde, in 1 ge heel geen rol spelen. Sir John’s onmiddellUke voorganger was een Jood, nX de Markies von Reading die nu: Augustus tot November 1931 in het Nationale „Noodkablnet* minister van buitenlandsche taken was, en oa. Onderkoning van Indië ge weest is. Joden hebben overigens in het staatkundige leven van Engeland geen belangrijke .rol ge speeld. De eenige Joodsche partijleider sinds Toen Marilena haar wenachte, terwijl zU een teederen kus op het voorhoofd van den ouden man drukte, kon zU nauwelijks den snik onderdrukken, die haai naar de keel drong. ZU had de deur van de salon reeds opengedaan, toen de markies haar terughield met een paar woorden, die haar als op haar plaats genageld deden blUven staan. Heb Je dat gehoord, Marilena, van dien armen Souza? .WU Je wel geknven, dat Ut het et een zucht ging Kees Terllnden in een hoek van een coupé zitten en sloot dade- Hjk de oogen. Het was een leege coupe, op een erg luie manier gaan zitten, zonder dat iemand er aanstoot aan sou nemen. HU sloot de oogen en dacht na. Het was een koude winteravond, maar hierbinnen was het bUna behaaglijk, vond Terllnden. De trein schokschommelde hem met bedaarde regelmaat heen en weer. HU dacht er aan, dat hU over een uur weer thuis zou zjjn in het kleine boekenwlnkeltje, tusschen de prentenboeken, de schrijfbehoeften en den standaard met stads gezichten. Dat was toch maar een miezerig bestaan voor een kerel als hU En het zag er niet naar uit, dat het spoedig zou verbeteren Vroeger, vUf, zes Jaar terug, ja, toen had hU gedacht, dat het anders zou worden, dat hij het boekenbedrljfje aan den kant zou kunnen doen om zich geheel te wijden aan zUn ro mans. Nu wist hU wel beter. Nu wist Koos Terllnden. dat er op de were’d nog miskende kunstenaars rondliepen. HU was er zelf een van. hjj Terllnden. de schrijver van de romans: „Het Eeuwige Geluk" en „Haar Groote Liefde". Tja, wanneer deze beide romans bU groote en bekende uitgevers waren verschenen, dan had de zaak er anders voor gestaan! Dan had de critlek hem zonder den minsten twUfel den lof niet onthouden, welke hem toekwam. Dan zou zUn naam over het geheele land gemaakt zijn. Dan zou men den boekverkooper om het hardst hebben gevraagd: „Is er alweer een nieuwe Terllnden verschenen?” Maar helaas, zün romans zagen het licht bu een klein uitgevertje en werden gedrukt slecht papier. Dat maakte geen indruk, stond. Terllnden moest het toegeven, i rabel. Zooals hij het zelf noemde: de zielige omslag lokte niet aan om den zlelvollen in houd te lezen. De groote critlek ging aan zijn romans stil zwijgend voorbij En de kleine critlek evenzoo Slechts één blad had lets over hem geschre ven, over „Het Eeuwige Geluk". Dat was niet bepaald een bespreking geweest om den schrij ver gelukkig te stemmen: De beste zin er uit was: Er zullen altUd nog wel menschen ge vonden worden, die dergelijke boeken met plezier lezen Dat was natuurlUk van een of ander wrang critlcastertje Knarsende remmen, geschreeuw van statlons- jongens met couranten en eetwaar. De trein was het station Haarlem binnen geschoven. Zou hU met rust gelaten worden in zUn coupé. Het leek er op. Maar neen, op het moment wordt de deur opengerukt en een jonge vrouw stapte haastig In. Terllnden voelde zich en m n- en «r Ier ok o’ 0 o 0

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1934 | | pagina 7