J
keerden wij uit
ONZE 332e UITKEERING
f 82.330.
PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND
Gelouterd
„DE STAD ER TEGENOVER”
~TIP
VAN
BOOTZ
did wïAaal candcndaq
I
I
Antibes en Nice
Alle abonné’s
4
DE VRIJGEZEL
ft
Geschilderde paarden
WAARMEDE THANS EEN TOTAAL BEDRAG VAN
DIRECTIE VEREEN. KATH. PERS
i
naar
SPAANSCH
HET
Zuid-Afrika en de
spelen te Berlijn
Archief van gramofoon-
platen
Vreemde mengeling van een hiato-
rische etad, die aanlegplaat»
van modern amusements,
verkeer wil worden
Stichtingen van de
Phoeniciers
Seppo en
Marietta
Aanleg van rijwielpaden
in Duitschland
Jaarlykt 100.000 wielrijder» by
verkeersongelukken
betrokken
•tij
>-
ingevolge de. voor onze abonné's geldende
gratis-ongevallenverzekering aan Mejuffrouw
CH.P. Zijser, Buiten Brouwersstraat 12, Amsterdam,
wegens een aan haar overkomen ongeval. Dit is
1
aan onze verzekerde abonné's is uitgekeerd.
xn
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
WOENSDAG 29 AUGUSTUS 1934
Voor je eigenbaat alleen!
MARTIN BERDEN
1
HANS VAN ZIJL
n
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimuiiiiiiiuil
a
t
l
i
l
t
i
Professor Oberth liet thans zijn zgn. „rem-
kanonnen” werken, waardoor de aantrekklngs-
1
9
aan de eene zijde de
U, vanaf den
t
l
r
r
t
ft
kracht van de Maan sterk werd tegengehouden.
Na handig manoeuvreeren van den professor
kwamen we heelhuids op den maangrond neer.
dicht
pianiste sp
het instrument neer-
weinig - doch voi-
WrtrschUnllJk
daarna kwamen
en allen lieten
ie
m
m
n
e.
Ie
st
IIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIII
f50.
ook de geweldige bergen. De professor ging nu
langzamerhand toebereidselen maken om te
landen, want we waren nu in het gebied geko
men waar de aantrekkingskracht van de Maan
invloed op den kogel begon te vertoonen en met
razende vaart werden we naar het hemelli
chaam toegetrokken.
Toen droomde Ik. Ik bevond mU aan boord
van het rakettenschip van prof. Oberth. op weg
naar de Maan. De geleerde en ik bevonden ons
in een grooten metalen xogei van 33 Meter
middellijn. Door middel van kanonnen, welke
loodpoeder wegschoten, vlogen we met gewel
dige snelheid naar de Maan.
Door een groot dik glas konden we de maan-
bal zien, die steeds dichterbij kwam. Ik kon
duidelijk de groote kraters onderscheiden en
De Dultsche regeering heeft een plan op
gesteld om een net van rijwielpaden door het
geheele land te doen aanleggen.
In Duitschland zijn vijftien millioen wielrij
ders, die een ernstig vraagstuk vormen voor
de verkeersautoriteiten, daar Jaarlijks 100.000
wielrijders bjj de verkeersongelukken betrokken
zfjn Men hoopt dat door het aanleggen van
de rijwielpaden, die de fietsers van de groote
wegen zullen afbrengen, het aantal ongeluk
ken zal verminderen.
In het Ruhrgebled begeven tachtig procent
van de werknemers zich per rijwiel naar hun
v erk. terwijl in het district Maagdenburg twin
tig procent van het kantoorpersoneel en zestig
procent van de arbeiders de fietsen als ver
voermiddel gebruiken.
De plannen der autoriteiten tot het aanleg
gen van rijwielpaden worden algemeen too-
gejulcht.
de Grade (Maryland)
dat
maar
De kogel rolde over den grond, waarbfj we
aardige tuimelingen maakten. Gelukkig bad
de professor hierop gerekend en door ons stevig
vast te houden aan een metalen ladder die
dwars door de cabine was bevestigd kregen we
geen letsel.
glimlachen kan. En
de potsierlUke gewichtigdoenerij
derne pleziermakers, met 'veel
lawaai: het niet meer
vroeg-oud kind. Wat 1
1 Ij k is er nog weinig
We wnren op de Maan geland. Thans staken
we ons in speciale duikerpakken waaraan een
zuurstofapparaat was bevestigd. Zonder deze
pakken hadden we ons niet zonder gevaar op
den maanbodem kunnen wagen, wegens de zeer
lage temperatuur en luchtgesteldheid. Toen
stapten we naar bulten. Voor het eerst zetten
aardbewoners thans de voeten op een andere
planeet.
En door dit gemis aan dlles,
Door gemis van zorg en trouw
Kent de vrijgezel het béste
Juist de waarde van de vrouw!
October was In het land gekomen, met zijn
windvlagen, en afgevallen bladeren, en triestig
voorkomen en hevige regenbuien. Lorenzo had
het zeer druk met zaaien, en zijn heele dag
werd In beslag genomen door het toezicht over
de onmeteUjke terreinen van bet landgoed.
Niemand had een vermoeden van de tragi
sche uren, welke die arme vrouw dooi leefde
alleen pater Esteban, die haar dapper zag
strijden, en de verstandige Carmen Carvajal,
die het leven, en de liefde en de mannen kende,
en wist wat plicht- was. en evenals Marllena
gesteund door den godsdienst de overwinning
had behaald. Als Pablo Souza bet gedrag van
Marllena al als een bekentenis van onmacht
opvatte, dan hield hij dat vóór zich, als een
ridderlijk man en aanvaardde, zoonls pater
Esteban dat verondersteld had, de gedragslijn,
die hem was aangegeven, en deed geen stap,
om toenadering tot barones Tallares te zoeken.
De hertogin kon, ondanks al haar urgwaan,
niets ongewoons bespeuren in de allernatuur
lijkste en openhartige manier van doen van
mevrouw Carvajal, toen deze met Reina en
Lorenzo afscheid kwam nemen, voorgevend,
dat ..Marllena zich niet wel voelde, en haar
vader ongerust was wegens de slechte medische
verzorging in Rulselares.” En toen ei.kele dagen
later markiezin Sousa met haar zuster een
bezoek bracht op het kasteel, liet haar zoon zich
verontschuldigen wegens het bezoek van een
kameraad uit den dierst, dat hij dien avond
verwachtte, en kwam natuurlijk niet.
Alle vrijgezellen in Italiaanschan re-
geerlngsdienat sullen binnenkort
door gehuwden worden vervangen.
„Krantenbericht"
't Leven van de vrijgezellen
Is beslist niet florissant,
Want zij zien het leven enkel
Van den minder schoonen kant!
In je eentje bioscopen
Is toch altijd maar alleen,
Of wanneer je 's avonds thuis zit,
Zie je niemand om je heen.
Altijd sju van maggiblokjes,
Veel te dikwijls kropjes sla,
En het eenigst vrouw’Hjk wezen
Is in huis je hospita!
Niemand die je stukke sokken
Graag met tooi en liefde stopt,
Niemand die een slagroomvlaatje,
Als je liev’lingskostje klopt!
En je beuzelt zelf zoo’n beetje
Is je das of boordje zoek.
En de vrijgezellenknoopen
Zet je zelf maar aan je broek!
Niemand die je eens vertroetelt,
Als je wat verkouden bent.
Niemand die je als het heet is,
Met een kwast of ijs verwent!
Niemand die je tegemoet treedt
Met een vriéndelijk gebaar,
Niemand die haar zachte handje
Eens laat rusten in je haar!
Ja, men gunt je zelfs geen baantje
En men stuurt je 't liefste heen
Want je nut niets, want je werkt
slechts
wirwar van ra’s en touwen,
vergeten, dat Antibes de stad is,
Plns de meer dan levensgroote
soms, o wonder, komen groote fregat-
en alle zeilen bol, de
groen of blauw of
rood geschilderd, de zeilen zijn oud en bruin;
ze zijn zwaar geladen met stroo of riet. Waar
komen deze schepen vandaan? Ze dragen
mooie, vreemde namen. Misschien wel uit
Spanje. Want zeker zijn het zulke schepen ge
weest, waaruit de gevreesde Armada bestond.
Het is een grappig gezicht, zoo’n schip uil
de oude tijden naast een hypermodern Jacht. Op
het schip zijn de mannen aan het lossen; ze
dragen vlotte, kleurige kleeren; ze zijn donker
en zingen een helder lied. Op ’t Jacht staan
een Jong meisje en een jonge man, ze dragen
polo-shirt en praten heel ge-
MMllena Weef een oogenbllk onbeweeglijk
verbijsterd staan. De blik van mevrouw
'Brvajal, die vast op den haren gericht was,
het heel duidelijk!
-Begrijp je dan niet, dat. als JU weggast,
"wil blUven, de hertogin, die in staat 1», om
to «*n hooiberg te vinden, onmld-
JJWk het eene bU het andere zou leggen?
zou Ik geen cent voor je geheim geven.
Te Rome is niet lang geleden de Steatsdlsco-
theek geopend, een uitgebreide collectie gramo-
loonplaten, welke de stemmen van belangrijke
personen voor het nageslacht bewaren en die
overigens interessant materiaal bevatten om
trent de tallooze dialecten, die In Italië worden
gesproken. Voor het overige bevat de disco
theek een onschatbare verzameling nationale
liederen, volksdansmuziek en andere folkloris
tische bijzonderheden. De woorden, welke ver
schillende Itallaansche legeraanvoerders bij het
beëindigen van den wereldoorlog hebben ge
sproken, de „Apotheose en Oproep aan de Ge
vallenen." uitgesproken door den Hertog van
Aosta, een rede van Marconi, naar aanleiding
van de eerste radioverbinding op langen aD
stand, anno 1901. Deze en dergelljke historische
momepten zijn op hier aanwezige platen vast
gelegd. BU elke plaat Is een portret van den
spreker gevoegd, alsmede het oorspronkelijk
manuscript van den tekst. Voorts bevindt zich
een exemplaar van alle in Italië vervaardigde
gramofoonplaten in dit archief. Van de be
langrijkste platen wordt ook de matrijs aange
kocht. De directeur van de discotheek. Gavino
Gabriel, geboortig uit Sardinië, is na jaren-
langen moelsamen arbeid erin geslaagd een om-
vangrUke verzameling platen bijeen te brengen,
waarop de vele eeuwen oude, typische Sardjjn-
sche herderszangen en liefdesliedjes zijn vast
gelegd. Men is thans bezig materiaal te ver
zamelen omtrent de liederen, welke in de streek
tusschen Rome en Napels inheemsch zjjn.
■et is een wonderlijk iets, dat de zeer oude
stadjes hier, te midden der groote moderne
steden en omgeven door breede verkeerswegen,
waarlangs auto's razen van menschen, die al
maar haast hebben, zóó ongerept liggen op
hun rots in zee, of bloeien als een tros gouden
legen in het gulden zonnelicht op hun berg, in
een dal tusschen de heuvelen. Er is een
charme van geschiedenis, van eeuwen, na
elkaar gekomen, die elkaar niet verdrongen
hebben, alleen elkaar maar opgevolgd; iedere
eeuw liet iets na; dat werd historie, maar
historie met een groote eenheid van bescha
ving.
(Nadruk verboden)
ntUlllllllllllllllllllllllllMIMIimiaiMimiMUIIluf
is. Maar
ten met drie masten
haven Inzetten. De boeg is
van rust, bezinning en vergetelheid. Haar taaie
wil, de practlsche raad van den priester, en
de krachtdadige tusscheiUcomst van da begrU-
pende mevrouw Carvajal, hadden de geweldige
moellUkheld van haar weggenomen Marllena
zou nu niet meer in voortdurende onrust leven
vopr een dreigend gevaar. Hier was zU veilig
voor iedere ontmoeting met Pablo Souza. Hier
kon zU er zeker van zijn, dat zij den sluimeren
den gloed niet zou wakker roepen, die niet in
liefde ontbranden mocht. Hier kon zU zich
terugtrekken In algeheele zelfverloochening.
Smartelijk aangedaan door dien taaien strijd,
nam zU haar toevlucht tot inkeer en gebed,
en moest zichzelf vol verbazing bekennen, dat
zU nooit een grootere kalmte gekend had,
nooit eenzelfde gevoel van rust genoten had,
als thans, nu zU zich geheel had overgegeven,
zonder eenig voorbehoud, met enkele vurige
woorden, die vol benauwdheid, als een kreet om
hulp, in de eerste oogenblikken van den strijd
uit haar hart waren opgeweld:
Heer, hier ben ik.... doe met mij, zooals
Ge wilt.
En God had haar met ZUn oneindige barm
hartigheid omhuld, en de opwinding *n onrust
waren geweken, om een keer te meer plaats
te maken zooals zoovele malen in haar leven
voor een smart getemperd door berusting,
en voor een kalme voldoening, die altijd het
gevolg is van plichtsbetrachting. Nooit was
haar stem zoo zacht geweest, haar glimlach
zoo aantrekkelijk haar woorden zoo lieftallig,
als gedurende die vreeselljke dagen, dat een
ontzettende strijd in haar binnenste woedde.
De New-Yorksche politie zoekt Uv”rig naar
eep Engelschman, die er van verdacht wordt
paarden dusdanig beschilderd te hebben. dat
men hen voor slechte exemplaren hield. Op de
Havre
dergelijk
Aknahteen
regenen, dat het goot, of al was hij nog zoo
moe, zag zUn moeder vol verbazing, en mis
schien ook wel eer. beetje ongerust, hoe hU
zich ging verkleeden, en opknappen, en vervol
gens achter het stuurrad van zUn kleinen
Citroën ging zitten.
Waar ga Je naar toe, Lorenzo?
Ik ga een poosje naar het kasteel, mama,
om oom Juan gezelschap te houden.
Doch mevrouw Carvajal wist dat het niet
bepaald was. om een poosje met den markies
te praten dat Lorenzo zich uitdoste als een
dandy, en het park overstak, weer of géén
weer; eiken avond opnieuw. Donderdags en
Zondags, als de familie Carvajal on het kasteel
dineerde, had Carmen met haar moederlijk
Instinct, gescherpt nog door een geheime en
kwellende vrees al het doen en laten van
dien hooghartlgen, ridderlijken en teergeliefden
jongen gadegeslagen. En zij had gezien, hoe
hij als een onbedachtzame vogel verstrikt was
geraakt in de betooverlng van Reina Solvadal.
dat lieve schepseltje, aan wier zijde het hart
van der. jongen, dat naar liefde smachtte,
ging vergeten, wat hU geleden had door de
zorgeloosheid van een andere vrouw, en zich
misschien ging branden aan de zachte vlam
van een ontluiker.de liefde, die ook in de oogen
van Reina begon te flikkeren. Want het was een
telt, dat Lorenzo geen praatje maakte met oom
Juan. maar zich aan de piano vastklampte,
waaraan de kleine •’’■■vin Solvadal muziek
maakte, en. onder voorwendsel van daarnaar te
luiste:
Doch wanneer de avond kwam, of het al mocht zette.
doende, om te bereiken, dat Lorenzo er op
afkwam, als geroepen. Dan sloot zij net boek,
vergat de openstaande toetoenkast, en misschien
ook de reet van hot gezelschap, en begon op
baar suggestieve wijze te spreken, vol van aller
lei aantrekkelijke wendingen, die den jongen
boeiden zonder dat hU er zich van bewust
was. dat zUn toegewUde houding en schitterende
oogen een voldoende en klaar bewijs van liefde
waren.
En Carmen beefde, bil het zien van die
nieuwe liefde, die was opgekomen, om wellicht
de gemoedsrust te verstoren, die de jonger, nog
maar nauwelijks had teruggewonnen. In hooge
mate ongerust, keek zU vorschend in het gelaat
van Marllena en haar vader, verwachtend, dat
zij daarin een uitdrukking van ontstemdheld sou
ontdekken, hoe gering dan ook. Doch tot haar
groote verwondering scheen noch de een, noeh
de ander zich rekenschap te geven van die toch
zoo duldelUke houding van Lorenzo. Voor de
moeder was het een kwelling. Reina was een
Ideaal schepseltje, en zU begreep heel goed,
dat de Jeugd van haar Lorenzo onder den In
vloed kwam van haar bekoring. Maar tevens
was zij bevreesd voor het geweldige verschil, dat
de fortuin tusschen hen beiden had doen ont
staan. an zU huiverde bU de gedachte, dat een
nieuwe geestelijke ineenstorting Lorenzo be
dreigde. En als de markies eens ging denken,
dat Lorenzo Jacht maakt op aoo’n rijk meisje
als Reina Solvadal, en dat zij. de moeder, een
oogje toedeed, om hem te helpen, aoo’n voor-
deellge zaak tot stand te brengen?
hen, onbekend met de tragedie,
hart verwikkeld was. dronken
Lorenzo met volle teugen uit den
beleer der illusies, zonder te vermoeder, dat op
den bodem daarvan de droesem van de wer-
kelUkheid gereed lag. om zijn bitteren smaak
op hun lippen te brengen. De zon straalde
boven hun hoofd, de meeuwen fladderden
krijscher.d om hen heen, en over de blauwe
zee bewoog zich In snelle vaart, met uitge
spreide zeilen. slerHjk en statig de „Pirulo",
met koers naar „Villa de Mar”.
renbaan van
liep een dergelUk paard, dat oor
spronkelijk Aknahteen heette, maar dat
kort vóór den wedstrijd door kleuren misvormd
was en in Shen omgedoopt werd. Shen won
den wedstrijd en de bedrieger, die zelf veel
geld op zUn paard gezet had. won groote be
dragen. Men heeft in zes gevallen kunnen con-
stateeren, dat hetzelfde paard, een prima race
paard, zoo onherkenbaar gemaakt wordt, dat
niemand er op durfde te wedden. Aangezien in
andere deelen van Amerika dergeUjke gevallen
ook voorgekomen zijn, meent de politie te mo-
-j-x at zelden de Grieken, toen ze omstreeks
IJ 600 vóór Christus hun overwinning op
de Phoeniclërs behaalden en de stad, die
gs introkken, Nikè noemden, dat beteekent:
overwinning.
Die stad is het tegenwoordige Nice, wat nog
makkelUker uit den naam af te lelden .valt en
die stad er tegenover is het huidige Antibes.
Wanneer we nu loopen op de oude wallen
die Antibes nu nog. aan de zeezUde, geheel
omringen, en we zien bet prachtige gave
haventje en de stille, oude stadswUk, stralend
de zacht kleurige gevels in de helle Zuidelijke
zon, dan denken we onwillekeurig: ..Hier liepen
ze, hoor, 600 Jaar voor Christus. Heel gewoon,
pet zooals wU hier loopen, de kleeding gemak-
kelijk tegen de warmte,’de bloote voeten in
sandalen, en blootshoofds. En in de stad werd
markt gehouden, er waren tempels, er was
nijverheid.” Er is hier niet zooveel veranderd
jn die vUf en twintig eeuwen.
Heel eerlUk denken we dan plotseling aan
ons vaderland, aan Nederland, daar ergens in
het hooge Noorden. OnvermUdelUk is dan
meteen de eerste zin uit ons Vaderlandsche
geschiedenisboek: 100 jaar vóór Christus: Frie
sen en Batavieren komen in deze streken.
Dat was het begin. Ongeveer 500 jaar na de
Inname van dit gedeelte der Zuid-Fransche
kust dóór de Grieken, kwamen in Holland de
allereerste bewoners. Laten we ons gerust even
y»hRm»n
Toen de menschen hier al een hooge trap
van ontwikkeling bereikt hadden, liepen onze
voorvaderen nog llchttzlnniglUk bedekt door
een berenhuidje. Toen de menschen hier in
tempels baden, die van een ten top gevoerde
bouwkunst getuigden, hadden onze voorvade-
deren als hoogste ideaal het matige genoegen.
Her te drinken uit de schedels hunner vijan
den.
Ik voel me als een neger, wiens ouders nog
tam-tam speelden in de oerwouden en die ver
dwaald en verdwaasd In een bar op den Broad
way in een jazzband moet spelen, gehuld ift
•0D 8moUX^|< WB mot 1 nenm) ftftn
„Dus vanavond breng je me naar het kerkhof."
Ja. Marietta, ik zal er zUn, hoor!”
Nu klaarde haar gezicht weer op en met een
blij lachje sprak ze: „En als ik weer kan zien,
zal 1 niet lang meer duren ot we kunnen
trouwen. Weet Je wat we doen zullen, Seppo?
fJU moet Je fluit en je okartno meenemen,
waarop je zoo moot kunt speten. En als we dan
heen of terugvaren zal ik zingen en kun je
me accompagneeren. Dan zullen de vreemde
lingen luisteren en ons geld geven, wat wij
sparen tullen voor ons trouwen,”
„Ach, Marietta,” zuchtte Seppo.
„Wat. wil Je niet, Seppo?"
,4a, ik wil aan Je wenschen voldoen. Maar
Marietta, als JU zult kunnen zien, zallen an
deren Je meer behagen dan ik en dan....”
„Niet zoo spreken, Seppo, ik zou haast boos
op Je worden”
en gelUkertÜd
streelde zU zijn
bruine, eeltige
handen. Nu
zweeg Seppo, en
een traan viel op
Marietta’s hand.
maar zU voelde het niet.
Des avonds, toen de hemel rood was van de
weerkaatsing der ondergaande zon. vergezelde
hU haar tot de brug, waar zijn bootje geankerd
lag en nadat hU er haar voorzichtig in had
getild, roeide hU Marietta naar t kerkhof. Een
vredige rust heerschte op deze plaats der af
gestorvenen. In de boomen en struikgewassen
zongen de vogels hun avondlied en terwijl Ma
rietta bad, zat Seppo in haar nabUheid op een
bank te luisteren. Daarna leidde hU haar weer
naar de boot en fluisterde zacht: „Geloof Je,
Marietta, dat Je spoedig zult kunnen zien?”
„Ik geloof t stellig. Seppo.”
Toen ze op den terugweg in de boot zaten,
wierp de zon haar laatste stralen op t water
en begon Marietta zacht en helder te zingen,
terwijl Seppo haar met de fluit begeleidde.
Spoedig was hun bootje niet meer t eenlge
op het water. Verschillende vreemdelingen ge
noten van den mooien avond en 't heerlijke ge
zang. Ze kwamen met hun vaartuigjes nader-
bü en wierpen geldstukjes naar 't arme blinde
meisje, dat zoo schoon zong. Zoo deden ze ver
scheidene avonden.
Doch op zekeren avond, toen Seppo weer op
de bank op Marietta wachtte, kwam een sta
tige heer naar hem toe. die hem aansprak en
zeide: „Excuseer mU. mijnheer, maar ik stel
belang in dat bekoorlijke blinde meisje, dat
lederen avond zoo hartroerend op het graf bidt.
Mijn naam is professor Marini van de oog-
k Uniek te Milaan. Zoudt ge beiden er in toe
stemmen. dat ik met mUn kunde tracht hare
tUndheld te genezen?"
Seppo trilde van ontroering bU deze woor
den van den vreemdeling en sprak: „Graag,
mijnheer, doe uw best haar te doen zien. ZU ia
blind vanaf haar eerste levensjaar; een ern
stige ziekte maakte haar blind en geen enkele
dokter trachtte nog, haar te genezen, want
haar ouders waren arm.”
Reeds den volgenden dag reden Seppo en de
gelukkige en hoopvolle Marietta naar Milaan,
Daar onderzocht de professor de oogen van de
blinde en bevond dat er wel genezing voor haar
was. En reeds drie dagen daarna was de ope
ratie goed gelukt. Marietta moest toen nog een
paar dagen in een donkere kamer verblijven.
Toen deed men haar het verband van de oogen
en bracht haar geleidelijk naar bulten
Daar zag ze de zon, de bloemen en....
Seppo!
Wijl ze nog nimmer Iemand gezien had, wist
ze dus niet of hU mooi of leeljjk was. Vol
vreugde wierp ze zich in de armen van Seppo
en kuste hem, terwUl tranen van dankbaarheid
en aandoening bU belden den vrijen loop
gingen.
's Avonds gingen ze weer samen naar t kerk
hof om een extra dankgebed te storten.
Door de vreugde over de genezing vergat
Sepixi zUn angst en onrust over de toekomst.
Deze bleek ook geheel ongegrond te sUf geweest,
want nog dienzelfden avond juichte Marietta:
„JU bent voor mU de mooiste Seppo en slechts
jou alleen wil ik heel mUn leven liefhebben."
De laatste gebeurtenissen waren voorbUge-
aaan als een droom. Marllena zou het een ver-
Lnving genoemd hebben, waaruit zU ontwaakte
in Aledo het goede oude huls, dat hen allen
In vrede opnam, met zUn onschatbare gaven
Goede genade, wat voor leelUke praatjes zouden
we dkn te hooren krijgen I
Tk kan er moeilijk in toestemmen, dat
jullie Je voor mU berooftbegon de barones.
Toch moet je het doen. Er zUn dingen,
die meer te betreuren zouden zUn. Kijk eens,
eerlUk gezegd, begon ik me al een beetje te
vervelep in Rulselares, loog de markiezin held-
b^r'^olgde een lange stilte die aangevuld werd
door de welsprekende taal van drie paar oogen.
Geen woord werd er tusschen hen gewisseld,
en niettemin was het geheim welbekend, en de
wil van die drie menschen éénstemmig, om een
ziel In nood te redden.
Ver van
waarin een
Reina en
De Unie van Zuld-Afrika zal deelnemen aan
de Olympische spelen, welke in 1936 te BerUjn
zullen worden gehouden.
Het bestuur van het Zuid-Afrlkaansche
Olympische Comité heeft besloten de Officleele
uitnoodiging van Duitschland tot het zenden
van vertegenwoordigers aan te nemen.
,L TOi— de verwekeringsvoorwaarden tegen 2/)/)/) by levenslange geheele ongeschiktheid t »t werken door f '7Cfï bU een ongeval met f bU verlies van een hand f 1 OP OU verlies van een f Cfl bU een breuk van f Afl bU verlies van
o^laui^TOWkert voor eroder volgenae ui tkeerlr.gen (/.-verlies van belde armen.belds beenen of belds oogen ƒ□(/.-doodeljjksn afloop U. een voet of een oog/ 140.- luim of wijsvinger T UW. “been ot tmf anderen vlngsg
J>e doet er heel goed aan, dat je ï**1- n
“d tr al juut over gedacht. Je ziet zelf ook
hier zonder dokter, zonder goede ver
pleging, zonder de vereischte hulpmiddelen, in
•«val van nood. Maar je moet niet verwachten.
iemand van ons erin berusten zal, om Je
•Heen te laten gaan noch ik, noch Reina,
“°ch Lorenzo. We hebben al voldoende van het
•ttand genoten, vindt u ook niet, meneer
P“toor? Neen, stribbel niet tegen, seg geen
Morgenavond allemaal weer in
“ledo. Meneer pastoor u kunt Don Juan mee
delen, dat hU ons met het diner verwachten
kan.
korte broek
wichtig met
Zoo is het precies in Antibes. De vreemde
mengeling van een historische stad, die aanleg
plaats van modern amusementsverkeer wil
worden. De diepe en innige UeflUkheld van
het oude stadje aan de zee, als een oud ge
zicht, dat aUes meegemaakt heeft en toch nog
aan den anderen kant
van de mc-
®we en veel
sMMricunnen van een
whet winnen? Eigen-
veranderd
p een der marktpleinen in Venetië zat
I voor haar kleine markttentje de jonge
maisverkoopster Marietta. Nu ze even
geen klanten had, liet ze één voor één haar ont
vangen geldstukjes door de handen glUden en
aan haar manier van tellen kon men bemerken,
dat het mooie meisje het licht der oogen miste,
dus blind was.
De torenklok sloeg juist twaalf uur, toen een
flinke Jongeman, met een door de zon gebruind
gelaat, het marktplein overstak en stil hield
bU *t tentje van Marietta.
„Ben JU het, Seppo," vroeg deae, en haar ge
laat klaarde heelemaal op.
„Ja, Marietta, ik ben het, je Seppo Maar
hoe wist je, dat ik het was. Je ongelukkige
oogen konden mU toch niet zien?”
„Ik herken je aan Je stap. mUn Scppo, en
mUn ongelukkige oogen zullen je spoedig ook
kunnen zien.
„O, Marietta,” riep Seppo blU uit, „hoe kun
je dat zeggen, wie gaf je die hoop, spreek
toch!"
,MUn moeder. Seppo.”
Angstig kwam de jongeman dichter naar
haar toe, en zei bevreesd: .Marietta, hoe kun
Je zóó spreken. Wat is je overkomen, je bent
heelemaal in de war. Je moeder is immers al
twee jaar dood!”
„Ik ben heusch niet in de war, Seppo, en
ral je alles vertellen. Toen ik dezen morgen
bad, zag ik mUn lieve moeder, die tot me
sprak: „Lieve kind, als je ziende wilt worden,
kom dan lederen dag bU mijn graf en bid God
om het licht in Je oogen. Ik zal er ook God
cm smeeken en als je gelooft en vertrouwt,
zul Je spoedig kunnen zien." En daarom Seppo,
wilde ik jou vragen, of Je mU lederen avond
naar 't kerkhof wilt begeleiden, naar 't graf
van mijn moeder?"
„Graag wil ik dat doen. Marietta, en vurig
hoop ik. dat die woorden in vervulling zullen
gaan. Maar Marietta.” en hier sprak Seppo
droevig, „als Je eenmaal zult mogen zien, zul
jt’ gelukkig, maar zal ik opgelukkig zijn. Want
dan zul je me spoedig verbeten. JU bent moot,
zooals maar weinig meisjes in Venetië zyn.
Vele jonge mannen zullen je het hof maken
die knap en ryk zijn en ik ben maar een arme.
leelUke jongen!”
„Spreek zóó niet. Seppo, zeg me of je het
doen wilt.”
„Ja. Marietta, al zou ik mijn eigen geluk
erdoor verwoesten, toch wil ik jou helpen, om
dat ik je zoo innig liefheb."
Seppo brak het houten tentje af, pakte alles
bU elkaar op den wagen en reed toen met
Marietta naar huis, waar de oude huishoudster
gen aannemen, dat een geheele bend* aan het I het eten klaar had en verder voor alles zorg,
werk is, die op deze wUze aan geld komt. de. Voor Seppo vertrok, vroeg Marietta weer:
Boo i« het ook In Antibes,
stichtten de Phoeniclërs het,
de Grieken, toen de Romeinen
•e er wat achter van hun beschaving, van hun
grootheid. Maar er Is elgenlUk heel weinig
veranderd.
Als Je nu wandelt langs de wallen, dan is
zee, die er altijd geweest
eersten dag. Aan den anderen
kan rfjst het stadje op. dat bUna natuur zelve
geworden is. Een UeflUke, kleurige, milde na
tuur, met veel zon en veel bloemen.
De haven is altUd vol met Jachten. Kleine,
vlugge, op vogels gelUkende Jachten en ook
groote, zware schepen met drie masten en een
Men moet niet;
waar Juan les
villawUk van