J keerden wij uit ONZE 332e UITKEERING f 82.330. PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND Gelouterd „DE STAD ER TEGENOVER” ~TIP VAN BOOTZ did wïAaal candcndaq I I Antibes en Nice Alle abonné’s 4 DE VRIJGEZEL ft Geschilderde paarden WAARMEDE THANS EEN TOTAAL BEDRAG VAN DIRECTIE VEREEN. KATH. PERS i naar SPAANSCH HET Zuid-Afrika en de spelen te Berlijn Archief van gramofoon- platen Vreemde mengeling van een hiato- rische etad, die aanlegplaat» van modern amusements, verkeer wil worden Stichtingen van de Phoeniciers Seppo en Marietta Aanleg van rijwielpaden in Duitschland Jaarlykt 100.000 wielrijder» by verkeersongelukken betrokken •tij >- ingevolge de. voor onze abonné's geldende gratis-ongevallenverzekering aan Mejuffrouw CH.P. Zijser, Buiten Brouwersstraat 12, Amsterdam, wegens een aan haar overkomen ongeval. Dit is 1 aan onze verzekerde abonné's is uitgekeerd. xn AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL WOENSDAG 29 AUGUSTUS 1934 Voor je eigenbaat alleen! MARTIN BERDEN 1 HANS VAN ZIJL n iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimuiiiiiiiuil a t l i l t i Professor Oberth liet thans zijn zgn. „rem- kanonnen” werken, waardoor de aantrekklngs- 1 9 aan de eene zijde de U, vanaf den t l r r t ft kracht van de Maan sterk werd tegengehouden. Na handig manoeuvreeren van den professor kwamen we heelhuids op den maangrond neer. dicht pianiste sp het instrument neer- weinig - doch voi- WrtrschUnllJk daarna kwamen en allen lieten ie m m n e. Ie st IIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIII f50. ook de geweldige bergen. De professor ging nu langzamerhand toebereidselen maken om te landen, want we waren nu in het gebied geko men waar de aantrekkingskracht van de Maan invloed op den kogel begon te vertoonen en met razende vaart werden we naar het hemelli chaam toegetrokken. Toen droomde Ik. Ik bevond mU aan boord van het rakettenschip van prof. Oberth. op weg naar de Maan. De geleerde en ik bevonden ons in een grooten metalen xogei van 33 Meter middellijn. Door middel van kanonnen, welke loodpoeder wegschoten, vlogen we met gewel dige snelheid naar de Maan. Door een groot dik glas konden we de maan- bal zien, die steeds dichterbij kwam. Ik kon duidelijk de groote kraters onderscheiden en De Dultsche regeering heeft een plan op gesteld om een net van rijwielpaden door het geheele land te doen aanleggen. In Duitschland zijn vijftien millioen wielrij ders, die een ernstig vraagstuk vormen voor de verkeersautoriteiten, daar Jaarlijks 100.000 wielrijders bjj de verkeersongelukken betrokken zfjn Men hoopt dat door het aanleggen van de rijwielpaden, die de fietsers van de groote wegen zullen afbrengen, het aantal ongeluk ken zal verminderen. In het Ruhrgebled begeven tachtig procent van de werknemers zich per rijwiel naar hun v erk. terwijl in het district Maagdenburg twin tig procent van het kantoorpersoneel en zestig procent van de arbeiders de fietsen als ver voermiddel gebruiken. De plannen der autoriteiten tot het aanleg gen van rijwielpaden worden algemeen too- gejulcht. de Grade (Maryland) dat maar De kogel rolde over den grond, waarbfj we aardige tuimelingen maakten. Gelukkig bad de professor hierop gerekend en door ons stevig vast te houden aan een metalen ladder die dwars door de cabine was bevestigd kregen we geen letsel. glimlachen kan. En de potsierlUke gewichtigdoenerij derne pleziermakers, met 'veel lawaai: het niet meer vroeg-oud kind. Wat 1 1 Ij k is er nog weinig We wnren op de Maan geland. Thans staken we ons in speciale duikerpakken waaraan een zuurstofapparaat was bevestigd. Zonder deze pakken hadden we ons niet zonder gevaar op den maanbodem kunnen wagen, wegens de zeer lage temperatuur en luchtgesteldheid. Toen stapten we naar bulten. Voor het eerst zetten aardbewoners thans de voeten op een andere planeet. En door dit gemis aan dlles, Door gemis van zorg en trouw Kent de vrijgezel het béste Juist de waarde van de vrouw! October was In het land gekomen, met zijn windvlagen, en afgevallen bladeren, en triestig voorkomen en hevige regenbuien. Lorenzo had het zeer druk met zaaien, en zijn heele dag werd In beslag genomen door het toezicht over de onmeteUjke terreinen van bet landgoed. Niemand had een vermoeden van de tragi sche uren, welke die arme vrouw dooi leefde alleen pater Esteban, die haar dapper zag strijden, en de verstandige Carmen Carvajal, die het leven, en de liefde en de mannen kende, en wist wat plicht- was. en evenals Marllena gesteund door den godsdienst de overwinning had behaald. Als Pablo Souza bet gedrag van Marllena al als een bekentenis van onmacht opvatte, dan hield hij dat vóór zich, als een ridderlijk man en aanvaardde, zoonls pater Esteban dat verondersteld had, de gedragslijn, die hem was aangegeven, en deed geen stap, om toenadering tot barones Tallares te zoeken. De hertogin kon, ondanks al haar urgwaan, niets ongewoons bespeuren in de allernatuur lijkste en openhartige manier van doen van mevrouw Carvajal, toen deze met Reina en Lorenzo afscheid kwam nemen, voorgevend, dat ..Marllena zich niet wel voelde, en haar vader ongerust was wegens de slechte medische verzorging in Rulselares.” En toen ei.kele dagen later markiezin Sousa met haar zuster een bezoek bracht op het kasteel, liet haar zoon zich verontschuldigen wegens het bezoek van een kameraad uit den dierst, dat hij dien avond verwachtte, en kwam natuurlijk niet. Alle vrijgezellen in Italiaanschan re- geerlngsdienat sullen binnenkort door gehuwden worden vervangen. „Krantenbericht" 't Leven van de vrijgezellen Is beslist niet florissant, Want zij zien het leven enkel Van den minder schoonen kant! In je eentje bioscopen Is toch altijd maar alleen, Of wanneer je 's avonds thuis zit, Zie je niemand om je heen. Altijd sju van maggiblokjes, Veel te dikwijls kropjes sla, En het eenigst vrouw’Hjk wezen Is in huis je hospita! Niemand die je stukke sokken Graag met tooi en liefde stopt, Niemand die een slagroomvlaatje, Als je liev’lingskostje klopt! En je beuzelt zelf zoo’n beetje Is je das of boordje zoek. En de vrijgezellenknoopen Zet je zelf maar aan je broek! Niemand die je eens vertroetelt, Als je wat verkouden bent. Niemand die je als het heet is, Met een kwast of ijs verwent! Niemand die je tegemoet treedt Met een vriéndelijk gebaar, Niemand die haar zachte handje Eens laat rusten in je haar! Ja, men gunt je zelfs geen baantje En men stuurt je 't liefste heen Want je nut niets, want je werkt slechts wirwar van ra’s en touwen, vergeten, dat Antibes de stad is, Plns de meer dan levensgroote soms, o wonder, komen groote fregat- en alle zeilen bol, de groen of blauw of rood geschilderd, de zeilen zijn oud en bruin; ze zijn zwaar geladen met stroo of riet. Waar komen deze schepen vandaan? Ze dragen mooie, vreemde namen. Misschien wel uit Spanje. Want zeker zijn het zulke schepen ge weest, waaruit de gevreesde Armada bestond. Het is een grappig gezicht, zoo’n schip uil de oude tijden naast een hypermodern Jacht. Op het schip zijn de mannen aan het lossen; ze dragen vlotte, kleurige kleeren; ze zijn donker en zingen een helder lied. Op ’t Jacht staan een Jong meisje en een jonge man, ze dragen polo-shirt en praten heel ge- MMllena Weef een oogenbllk onbeweeglijk verbijsterd staan. De blik van mevrouw 'Brvajal, die vast op den haren gericht was, het heel duidelijk! -Begrijp je dan niet, dat. als JU weggast, "wil blUven, de hertogin, die in staat 1», om to «*n hooiberg te vinden, onmld- JJWk het eene bU het andere zou leggen? zou Ik geen cent voor je geheim geven. Te Rome is niet lang geleden de Steatsdlsco- theek geopend, een uitgebreide collectie gramo- loonplaten, welke de stemmen van belangrijke personen voor het nageslacht bewaren en die overigens interessant materiaal bevatten om trent de tallooze dialecten, die In Italië worden gesproken. Voor het overige bevat de disco theek een onschatbare verzameling nationale liederen, volksdansmuziek en andere folkloris tische bijzonderheden. De woorden, welke ver schillende Itallaansche legeraanvoerders bij het beëindigen van den wereldoorlog hebben ge sproken, de „Apotheose en Oproep aan de Ge vallenen." uitgesproken door den Hertog van Aosta, een rede van Marconi, naar aanleiding van de eerste radioverbinding op langen aD stand, anno 1901. Deze en dergelljke historische momepten zijn op hier aanwezige platen vast gelegd. BU elke plaat Is een portret van den spreker gevoegd, alsmede het oorspronkelijk manuscript van den tekst. Voorts bevindt zich een exemplaar van alle in Italië vervaardigde gramofoonplaten in dit archief. Van de be langrijkste platen wordt ook de matrijs aange kocht. De directeur van de discotheek. Gavino Gabriel, geboortig uit Sardinië, is na jaren- langen moelsamen arbeid erin geslaagd een om- vangrUke verzameling platen bijeen te brengen, waarop de vele eeuwen oude, typische Sardjjn- sche herderszangen en liefdesliedjes zijn vast gelegd. Men is thans bezig materiaal te ver zamelen omtrent de liederen, welke in de streek tusschen Rome en Napels inheemsch zjjn. ■et is een wonderlijk iets, dat de zeer oude stadjes hier, te midden der groote moderne steden en omgeven door breede verkeerswegen, waarlangs auto's razen van menschen, die al maar haast hebben, zóó ongerept liggen op hun rots in zee, of bloeien als een tros gouden legen in het gulden zonnelicht op hun berg, in een dal tusschen de heuvelen. Er is een charme van geschiedenis, van eeuwen, na elkaar gekomen, die elkaar niet verdrongen hebben, alleen elkaar maar opgevolgd; iedere eeuw liet iets na; dat werd historie, maar historie met een groote eenheid van bescha ving. (Nadruk verboden) ntUlllllllllllllllllllllllllMIMIimiaiMimiMUIIluf is. Maar ten met drie masten haven Inzetten. De boeg is van rust, bezinning en vergetelheid. Haar taaie wil, de practlsche raad van den priester, en de krachtdadige tusscheiUcomst van da begrU- pende mevrouw Carvajal, hadden de geweldige moellUkheld van haar weggenomen Marllena zou nu niet meer in voortdurende onrust leven vopr een dreigend gevaar. Hier was zU veilig voor iedere ontmoeting met Pablo Souza. Hier kon zU er zeker van zijn, dat zij den sluimeren den gloed niet zou wakker roepen, die niet in liefde ontbranden mocht. Hier kon zU zich terugtrekken In algeheele zelfverloochening. Smartelijk aangedaan door dien taaien strijd, nam zU haar toevlucht tot inkeer en gebed, en moest zichzelf vol verbazing bekennen, dat zU nooit een grootere kalmte gekend had, nooit eenzelfde gevoel van rust genoten had, als thans, nu zU zich geheel had overgegeven, zonder eenig voorbehoud, met enkele vurige woorden, die vol benauwdheid, als een kreet om hulp, in de eerste oogenblikken van den strijd uit haar hart waren opgeweld: Heer, hier ben ik.... doe met mij, zooals Ge wilt. En God had haar met ZUn oneindige barm hartigheid omhuld, en de opwinding *n onrust waren geweken, om een keer te meer plaats te maken zooals zoovele malen in haar leven voor een smart getemperd door berusting, en voor een kalme voldoening, die altijd het gevolg is van plichtsbetrachting. Nooit was haar stem zoo zacht geweest, haar glimlach zoo aantrekkelijk haar woorden zoo lieftallig, als gedurende die vreeselljke dagen, dat een ontzettende strijd in haar binnenste woedde. De New-Yorksche politie zoekt Uv”rig naar eep Engelschman, die er van verdacht wordt paarden dusdanig beschilderd te hebben. dat men hen voor slechte exemplaren hield. Op de Havre dergelijk Aknahteen regenen, dat het goot, of al was hij nog zoo moe, zag zUn moeder vol verbazing, en mis schien ook wel eer. beetje ongerust, hoe hU zich ging verkleeden, en opknappen, en vervol gens achter het stuurrad van zUn kleinen Citroën ging zitten. Waar ga Je naar toe, Lorenzo? Ik ga een poosje naar het kasteel, mama, om oom Juan gezelschap te houden. Doch mevrouw Carvajal wist dat het niet bepaald was. om een poosje met den markies te praten dat Lorenzo zich uitdoste als een dandy, en het park overstak, weer of géén weer; eiken avond opnieuw. Donderdags en Zondags, als de familie Carvajal on het kasteel dineerde, had Carmen met haar moederlijk Instinct, gescherpt nog door een geheime en kwellende vrees al het doen en laten van dien hooghartlgen, ridderlijken en teergeliefden jongen gadegeslagen. En zij had gezien, hoe hij als een onbedachtzame vogel verstrikt was geraakt in de betooverlng van Reina Solvadal. dat lieve schepseltje, aan wier zijde het hart van der. jongen, dat naar liefde smachtte, ging vergeten, wat hU geleden had door de zorgeloosheid van een andere vrouw, en zich misschien ging branden aan de zachte vlam van een ontluiker.de liefde, die ook in de oogen van Reina begon te flikkeren. Want het was een telt, dat Lorenzo geen praatje maakte met oom Juan. maar zich aan de piano vastklampte, waaraan de kleine •’’■■vin Solvadal muziek maakte, en. onder voorwendsel van daarnaar te luiste: Doch wanneer de avond kwam, of het al mocht zette. doende, om te bereiken, dat Lorenzo er op afkwam, als geroepen. Dan sloot zij net boek, vergat de openstaande toetoenkast, en misschien ook de reet van hot gezelschap, en begon op baar suggestieve wijze te spreken, vol van aller lei aantrekkelijke wendingen, die den jongen boeiden zonder dat hU er zich van bewust was. dat zUn toegewUde houding en schitterende oogen een voldoende en klaar bewijs van liefde waren. En Carmen beefde, bil het zien van die nieuwe liefde, die was opgekomen, om wellicht de gemoedsrust te verstoren, die de jonger, nog maar nauwelijks had teruggewonnen. In hooge mate ongerust, keek zU vorschend in het gelaat van Marllena en haar vader, verwachtend, dat zij daarin een uitdrukking van ontstemdheld sou ontdekken, hoe gering dan ook. Doch tot haar groote verwondering scheen noch de een, noeh de ander zich rekenschap te geven van die toch zoo duldelUke houding van Lorenzo. Voor de moeder was het een kwelling. Reina was een Ideaal schepseltje, en zU begreep heel goed, dat de Jeugd van haar Lorenzo onder den In vloed kwam van haar bekoring. Maar tevens was zij bevreesd voor het geweldige verschil, dat de fortuin tusschen hen beiden had doen ont staan. an zU huiverde bU de gedachte, dat een nieuwe geestelijke ineenstorting Lorenzo be dreigde. En als de markies eens ging denken, dat Lorenzo Jacht maakt op aoo’n rijk meisje als Reina Solvadal, en dat zij. de moeder, een oogje toedeed, om hem te helpen, aoo’n voor- deellge zaak tot stand te brengen? hen, onbekend met de tragedie, hart verwikkeld was. dronken Lorenzo met volle teugen uit den beleer der illusies, zonder te vermoeder, dat op den bodem daarvan de droesem van de wer- kelUkheid gereed lag. om zijn bitteren smaak op hun lippen te brengen. De zon straalde boven hun hoofd, de meeuwen fladderden krijscher.d om hen heen, en over de blauwe zee bewoog zich In snelle vaart, met uitge spreide zeilen. slerHjk en statig de „Pirulo", met koers naar „Villa de Mar”. renbaan van liep een dergelUk paard, dat oor spronkelijk Aknahteen heette, maar dat kort vóór den wedstrijd door kleuren misvormd was en in Shen omgedoopt werd. Shen won den wedstrijd en de bedrieger, die zelf veel geld op zUn paard gezet had. won groote be dragen. Men heeft in zes gevallen kunnen con- stateeren, dat hetzelfde paard, een prima race paard, zoo onherkenbaar gemaakt wordt, dat niemand er op durfde te wedden. Aangezien in andere deelen van Amerika dergeUjke gevallen ook voorgekomen zijn, meent de politie te mo- -j-x at zelden de Grieken, toen ze omstreeks IJ 600 vóór Christus hun overwinning op de Phoeniclërs behaalden en de stad, die gs introkken, Nikè noemden, dat beteekent: overwinning. Die stad is het tegenwoordige Nice, wat nog makkelUker uit den naam af te lelden .valt en die stad er tegenover is het huidige Antibes. Wanneer we nu loopen op de oude wallen die Antibes nu nog. aan de zeezUde, geheel omringen, en we zien bet prachtige gave haventje en de stille, oude stadswUk, stralend de zacht kleurige gevels in de helle Zuidelijke zon, dan denken we onwillekeurig: ..Hier liepen ze, hoor, 600 Jaar voor Christus. Heel gewoon, pet zooals wU hier loopen, de kleeding gemak- kelijk tegen de warmte,’de bloote voeten in sandalen, en blootshoofds. En in de stad werd markt gehouden, er waren tempels, er was nijverheid.” Er is hier niet zooveel veranderd jn die vUf en twintig eeuwen. Heel eerlUk denken we dan plotseling aan ons vaderland, aan Nederland, daar ergens in het hooge Noorden. OnvermUdelUk is dan meteen de eerste zin uit ons Vaderlandsche geschiedenisboek: 100 jaar vóór Christus: Frie sen en Batavieren komen in deze streken. Dat was het begin. Ongeveer 500 jaar na de Inname van dit gedeelte der Zuid-Fransche kust dóór de Grieken, kwamen in Holland de allereerste bewoners. Laten we ons gerust even y»hRm»n Toen de menschen hier al een hooge trap van ontwikkeling bereikt hadden, liepen onze voorvaderen nog llchttzlnniglUk bedekt door een berenhuidje. Toen de menschen hier in tempels baden, die van een ten top gevoerde bouwkunst getuigden, hadden onze voorvade- deren als hoogste ideaal het matige genoegen. Her te drinken uit de schedels hunner vijan den. Ik voel me als een neger, wiens ouders nog tam-tam speelden in de oerwouden en die ver dwaald en verdwaasd In een bar op den Broad way in een jazzband moet spelen, gehuld ift •0D 8moUX^|< WB mot 1 nenm) ftftn „Dus vanavond breng je me naar het kerkhof." Ja. Marietta, ik zal er zUn, hoor!” Nu klaarde haar gezicht weer op en met een blij lachje sprak ze: „En als ik weer kan zien, zal 1 niet lang meer duren ot we kunnen trouwen. Weet Je wat we doen zullen, Seppo? fJU moet Je fluit en je okartno meenemen, waarop je zoo moot kunt speten. En als we dan heen of terugvaren zal ik zingen en kun je me accompagneeren. Dan zullen de vreemde lingen luisteren en ons geld geven, wat wij sparen tullen voor ons trouwen,” „Ach, Marietta,” zuchtte Seppo. „Wat. wil Je niet, Seppo?" ,4a, ik wil aan Je wenschen voldoen. Maar Marietta, als JU zult kunnen zien, zallen an deren Je meer behagen dan ik en dan....” „Niet zoo spreken, Seppo, ik zou haast boos op Je worden” en gelUkertÜd streelde zU zijn bruine, eeltige handen. Nu zweeg Seppo, en een traan viel op Marietta’s hand. maar zU voelde het niet. Des avonds, toen de hemel rood was van de weerkaatsing der ondergaande zon. vergezelde hU haar tot de brug, waar zijn bootje geankerd lag en nadat hU er haar voorzichtig in had getild, roeide hU Marietta naar t kerkhof. Een vredige rust heerschte op deze plaats der af gestorvenen. In de boomen en struikgewassen zongen de vogels hun avondlied en terwijl Ma rietta bad, zat Seppo in haar nabUheid op een bank te luisteren. Daarna leidde hU haar weer naar de boot en fluisterde zacht: „Geloof Je, Marietta, dat Je spoedig zult kunnen zien?” „Ik geloof t stellig. Seppo.” Toen ze op den terugweg in de boot zaten, wierp de zon haar laatste stralen op t water en begon Marietta zacht en helder te zingen, terwijl Seppo haar met de fluit begeleidde. Spoedig was hun bootje niet meer t eenlge op het water. Verschillende vreemdelingen ge noten van den mooien avond en 't heerlijke ge zang. Ze kwamen met hun vaartuigjes nader- bü en wierpen geldstukjes naar 't arme blinde meisje, dat zoo schoon zong. Zoo deden ze ver scheidene avonden. Doch op zekeren avond, toen Seppo weer op de bank op Marietta wachtte, kwam een sta tige heer naar hem toe. die hem aansprak en zeide: „Excuseer mU. mijnheer, maar ik stel belang in dat bekoorlijke blinde meisje, dat lederen avond zoo hartroerend op het graf bidt. Mijn naam is professor Marini van de oog- k Uniek te Milaan. Zoudt ge beiden er in toe stemmen. dat ik met mUn kunde tracht hare tUndheld te genezen?" Seppo trilde van ontroering bU deze woor den van den vreemdeling en sprak: „Graag, mijnheer, doe uw best haar te doen zien. ZU ia blind vanaf haar eerste levensjaar; een ern stige ziekte maakte haar blind en geen enkele dokter trachtte nog, haar te genezen, want haar ouders waren arm.” Reeds den volgenden dag reden Seppo en de gelukkige en hoopvolle Marietta naar Milaan, Daar onderzocht de professor de oogen van de blinde en bevond dat er wel genezing voor haar was. En reeds drie dagen daarna was de ope ratie goed gelukt. Marietta moest toen nog een paar dagen in een donkere kamer verblijven. Toen deed men haar het verband van de oogen en bracht haar geleidelijk naar bulten Daar zag ze de zon, de bloemen en.... Seppo! Wijl ze nog nimmer Iemand gezien had, wist ze dus niet of hU mooi of leeljjk was. Vol vreugde wierp ze zich in de armen van Seppo en kuste hem, terwUl tranen van dankbaarheid en aandoening bU belden den vrijen loop gingen. 's Avonds gingen ze weer samen naar t kerk hof om een extra dankgebed te storten. Door de vreugde over de genezing vergat Sepixi zUn angst en onrust over de toekomst. Deze bleek ook geheel ongegrond te sUf geweest, want nog dienzelfden avond juichte Marietta: „JU bent voor mU de mooiste Seppo en slechts jou alleen wil ik heel mUn leven liefhebben." De laatste gebeurtenissen waren voorbUge- aaan als een droom. Marllena zou het een ver- Lnving genoemd hebben, waaruit zU ontwaakte in Aledo het goede oude huls, dat hen allen In vrede opnam, met zUn onschatbare gaven Goede genade, wat voor leelUke praatjes zouden we dkn te hooren krijgen I Tk kan er moeilijk in toestemmen, dat jullie Je voor mU berooftbegon de barones. Toch moet je het doen. Er zUn dingen, die meer te betreuren zouden zUn. Kijk eens, eerlUk gezegd, begon ik me al een beetje te vervelep in Rulselares, loog de markiezin held- b^r'^olgde een lange stilte die aangevuld werd door de welsprekende taal van drie paar oogen. Geen woord werd er tusschen hen gewisseld, en niettemin was het geheim welbekend, en de wil van die drie menschen éénstemmig, om een ziel In nood te redden. Ver van waarin een Reina en De Unie van Zuld-Afrika zal deelnemen aan de Olympische spelen, welke in 1936 te BerUjn zullen worden gehouden. Het bestuur van het Zuid-Afrlkaansche Olympische Comité heeft besloten de Officleele uitnoodiging van Duitschland tot het zenden van vertegenwoordigers aan te nemen. ,L TOi— de verwekeringsvoorwaarden tegen 2/)/)/) by levenslange geheele ongeschiktheid t »t werken door f '7Cfï bU een ongeval met f bU verlies van een hand f 1 OP OU verlies van een f Cfl bU een breuk van f Afl bU verlies van o^laui^TOWkert voor eroder volgenae ui tkeerlr.gen (/.-verlies van belde armen.belds beenen of belds oogen ƒ□(/.-doodeljjksn afloop U. een voet of een oog/ 140.- luim of wijsvinger T UW. “been ot tmf anderen vlngsg J>e doet er heel goed aan, dat je ï**1- n “d tr al juut over gedacht. Je ziet zelf ook hier zonder dokter, zonder goede ver pleging, zonder de vereischte hulpmiddelen, in •«val van nood. Maar je moet niet verwachten. iemand van ons erin berusten zal, om Je •Heen te laten gaan noch ik, noch Reina, “°ch Lorenzo. We hebben al voldoende van het •ttand genoten, vindt u ook niet, meneer P“toor? Neen, stribbel niet tegen, seg geen Morgenavond allemaal weer in “ledo. Meneer pastoor u kunt Don Juan mee delen, dat hU ons met het diner verwachten kan. korte broek wichtig met Zoo is het precies in Antibes. De vreemde mengeling van een historische stad, die aanleg plaats van modern amusementsverkeer wil worden. De diepe en innige UeflUkheld van het oude stadje aan de zee, als een oud ge zicht, dat aUes meegemaakt heeft en toch nog aan den anderen kant van de mc- ®we en veel sMMricunnen van een whet winnen? Eigen- veranderd p een der marktpleinen in Venetië zat I voor haar kleine markttentje de jonge maisverkoopster Marietta. Nu ze even geen klanten had, liet ze één voor één haar ont vangen geldstukjes door de handen glUden en aan haar manier van tellen kon men bemerken, dat het mooie meisje het licht der oogen miste, dus blind was. De torenklok sloeg juist twaalf uur, toen een flinke Jongeman, met een door de zon gebruind gelaat, het marktplein overstak en stil hield bU *t tentje van Marietta. „Ben JU het, Seppo," vroeg deae, en haar ge laat klaarde heelemaal op. „Ja, Marietta, ik ben het, je Seppo Maar hoe wist je, dat ik het was. Je ongelukkige oogen konden mU toch niet zien?” „Ik herken je aan Je stap. mUn Scppo, en mUn ongelukkige oogen zullen je spoedig ook kunnen zien. „O, Marietta,” riep Seppo blU uit, „hoe kun je dat zeggen, wie gaf je die hoop, spreek toch!" ,MUn moeder. Seppo.” Angstig kwam de jongeman dichter naar haar toe, en zei bevreesd: .Marietta, hoe kun Je zóó spreken. Wat is je overkomen, je bent heelemaal in de war. Je moeder is immers al twee jaar dood!” „Ik ben heusch niet in de war, Seppo, en ral je alles vertellen. Toen ik dezen morgen bad, zag ik mUn lieve moeder, die tot me sprak: „Lieve kind, als je ziende wilt worden, kom dan lederen dag bU mijn graf en bid God om het licht in Je oogen. Ik zal er ook God cm smeeken en als je gelooft en vertrouwt, zul Je spoedig kunnen zien." En daarom Seppo, wilde ik jou vragen, of Je mU lederen avond naar 't kerkhof wilt begeleiden, naar 't graf van mijn moeder?" „Graag wil ik dat doen. Marietta, en vurig hoop ik. dat die woorden in vervulling zullen gaan. Maar Marietta.” en hier sprak Seppo droevig, „als Je eenmaal zult mogen zien, zul jt’ gelukkig, maar zal ik opgelukkig zijn. Want dan zul je me spoedig verbeten. JU bent moot, zooals maar weinig meisjes in Venetië zyn. Vele jonge mannen zullen je het hof maken die knap en ryk zijn en ik ben maar een arme. leelUke jongen!” „Spreek zóó niet. Seppo, zeg me of je het doen wilt.” „Ja. Marietta, al zou ik mijn eigen geluk erdoor verwoesten, toch wil ik jou helpen, om dat ik je zoo innig liefheb." Seppo brak het houten tentje af, pakte alles bU elkaar op den wagen en reed toen met Marietta naar huis, waar de oude huishoudster gen aannemen, dat een geheele bend* aan het I het eten klaar had en verder voor alles zorg, werk is, die op deze wUze aan geld komt. de. Voor Seppo vertrok, vroeg Marietta weer: Boo i« het ook In Antibes, stichtten de Phoeniclërs het, de Grieken, toen de Romeinen •e er wat achter van hun beschaving, van hun grootheid. Maar er Is elgenlUk heel weinig veranderd. Als Je nu wandelt langs de wallen, dan is zee, die er altijd geweest eersten dag. Aan den anderen kan rfjst het stadje op. dat bUna natuur zelve geworden is. Een UeflUke, kleurige, milde na tuur, met veel zon en veel bloemen. De haven is altUd vol met Jachten. Kleine, vlugge, op vogels gelUkende Jachten en ook groote, zware schepen met drie masten en een Men moet niet; waar Juan les villawUk van

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1934 | | pagina 7