Uit de Septembermaand 1917 I PREMI E-REIS naar PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND Gelouterd OUDE GENEVER uvifaaL aan den dag NUNTIUS PACELLI OBERAMMERGAU EN ZUID-BEIEREN FI.3.60P. LITER I DE LAATSTE WEEK J VAN 21 TOT 28 SEPTEMBER A S. MAANDAG 10 SEPTEMBER 1934 Anonieme brieven Een knoop I PURMEREND 450 JAAR MARKT Een schitterend besluit Naar spaansch HET 4 Het dorpskerkje te Oberam mergau Midden in het Beiersche Hoogland I aanzetten BEETHOVEN’S NEGENDE „Vitr weken! Dat ie onbeleefd tegenover den ouden pontifejd* AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL ft I 1 half Mei i 44 HSU dendraverü OA de goui gaat op- aan haar kelen en ineens was het dier boven op hem. mijn mes en voordat het dier oom toebrengen, trof ik het met mijn ten de schouderbladen. Met een woedend gegrom liet het beest zijn prooi les en keerde zich om. Ik vluchtte weg en de beer vloog mij achterna. Mijn hart klopte zelfde spelletje zich herbaalde. Wat kon dat zijn? Langzaam kwamen we naderbij en tot onzen schrik bemerkten we, dat het een groote Ijs beer was. „Laten we maar gauw maken dat we wegkomen,” fluisterde oom. Echter het was al te laat. Het monster bemerkte ons en stoof op ons af. Oom had daarbij het ongeluk te strui- Vlug trok ik letsel kunnei wapen tussór De 1 hoorde ik NOG ENKELE DAGEN GELEGENHEID TOT AANMELDING VOOR ONZE DERDE PREMIEREIS. Vandaag over een week (dus 14 Sept.) moeten alle aanmeldingen voor deelname aan onze derde premiereis naar Oberammergau en omgeving in ons bezit zijn. Na dien datum kunnen wij geen deelnemers(sters) meer inschrijven, omdat wij anders niet verzekerd kunnen zijn van een regeling, welke een ieder zal bevredigen. Het is daarom, dat wij eventueele gegadigden ten zeerste aanraden, geen dag meer te talmen. Het is nu nog niet te laat. 14 September sluiten wij onze lijst van deelnemers definitief af. Men weet, dat de reis georganiseerd wordt in de week van 21 tot 28 Sept. Nadere bijzonderheden zijn te bekomen aan het bureau van dit blad, afdeeling reis Oberammergau. Het muziekconcours dat Zondagmiddag werd gehouden, had ook wel iets van het aanvanke lijk minder gunstige weer te lijden. Niettemin gaf dit toch een aardige opvleuring aan de stad, zooals dat met een muziekconcours altijd het jas' te zetten.' geval is. Het feest werd desavonds besloten met een groot schitterend vuurwerk. kijken. Nu moest hij haar vragen om mee te gaan. Nu of nooit 1 Dat voelde h(j duidelijk. Maar er kwam geen woord over zijn lippen. Juffrouw Witters zette den knoop aan den jas. U gaat vanavond zeker uit hè?" zei ze glim lachend. Peter knikte. „Naar.... naar den schouwburg!" Meer niet. Nu had hij weer een gelegenheid gehad I Maar opnieuw was de moed hem in de schoenen gezakt. Behoedzaam knipte Caroline de losse draden weg en gaf den jas aan Peter terug. „’t Is in orde." zei ze vroolük. „En als u weer eens zoo’n werkje hebt, dan komt u maar ge rust bjj mij, hoorl” Peter mompelde zijn dank en verdween. HU schold zich zelf uit voor een idioot. Op zijn kamer deed hij den jas aan en voor de tweede maal sprong de knoop er af! in mijn keel. Als ik het ongeluk sou hebben om te komen'Vallen, was mijn lot beslist. De beer won gaandeweg terrein en reeds hoorde ik het dier achter mij snuiven van woe de. Zou ik het dier kunnen ontwijken? Ik durfde niet om te kijken. Plots klonk een knal nog een, weer eens. Achter ml] een zware slag. Oom Sydney had den Ijsbeer neergelegd, juist op tijd LAATSTE GELEGENHEID TOT BIJWONING DER PASSIESPELEN. Tot 14 dezer nog gelegenheid tot aanmelding voor onze derde reis. Tweede klasse t 115.Derde klasse f 90.vermeerderd met f 2.50 Administratiekosten per deelnemer. F .4 I 1 Ss- .V 2? - Tk T atuurltfk, er zün mannen <fie kranen zijn ("V in allerlei huishoudelijke karweitjes, die kunnen stoppen en koken, afwasschen en verstellen. Maar Peter Jones was maar een doodgewone vrijgezel, die van al dese dingen geen kaas had gegeten. Boekhouden kon hij ais de beste, daar wist zijn patroon, de Simons van Simons, Jacket Co., van mee te praten Maar niemand moest hem ooit vragen om een kapotte sok te stoppen of een knoop aan een Het zou best kunnen zjjr., dat hij Reina niet trof.... Maar hjj zou niet teruggaan, zon der haar gezien te hebben (al zou hjj er een dag langer tn Madrid voor moeten blijven), en zon der Zijn blikken aan haar verzadigd te hebben, teneinde zich schadeloos te stellen voor die af schuwelijke dagen van haar afwezigheid, en zon der haar gezegd te hebben, dat Aledo een gat was zonder haar, en zonder haar gevraagd te hebben, om toch vooral gauw terug te komen onder degenen, die van haar hielden. Wat vloei de het hart van den jongen over van teeder- held! Zijn liefde welde zóó onstuimig en zóó natuurlijk in hem op, dat hjj de stem van zijn gezond verstand, en van zijn trots niet eens meer hoorde. Hij was in dat gelukkige stadium, waarin men voelt, maar niet redeneert. In zijn droomerljen was hij verdiept, toen het doek viel, bjj het einde van het bedrijf De zaal vulde zich met licht, het dof gemurmel van gesprekken, die thans met luider stem gevoerd werden, verhief zich, en een krachtige hand werd vriendschappelijk op zijn schouder gelegd. H]j keerde zich om, en bevond zich van aange zicht tot aangezicht tegenover José Mendizabal. Kerel, Carvajal, wie had dat gedacht! Hoe gaat het ermee? Wanneer ben je gekomen? Zij drukten elkaar de hand. Mendizabal was een goede jongen, en Carvajal kon hem niet betrekken in de minachting, die Rosa hem in boezemde zooals hij ook nooit haar voortref felijke moeder erin betrokken had. José zou ook met welgevallige oogen Lorenzo’s huwelijk met zijn zuster gezien hebben. De belde laatste dagen van het feest dat te craxxrsi ter herdenking van mond aan de stad da msrktiTCiitetvvarteenda. waren uiteraard wel niet zoo glorieus als de twee eersten, toen de feesten werden geopend en de officleele personen de stad met hun bezoek vereerden, doch hebben niettemin een uitste kend verloop gehad. Zaterdag had des middags ten groote paar- lts. Hiervoor was als prjjs gesteld zweep van het Koninklijk Huls en voorts belangrijke geldprijzen. De belangstel ling voor deze draverij was zeer groot en ging ver uit boven die van de gewone draverijen, welke periodiek worden gehouden. Bet was evenwel we! wat merkbaar dat de tij den thans voor velen niet- zoo gunstig zjjn als wij die vroeger hebben gekend, want naar de buitengewoon groote drukte welke er heerschte werden er geen verteeringen gemaakt. Wie Pur- merend maar eenigszins kent en ook vele ande ren bjj wie belangstelling voor Purmerend was gekomen wilden de stad zien, vooral des avonds als de feeërieke verlichting overal ontstoken was. Tram en autobussen voerden de merischen bij massa's aan en af. Er heerschte een verkeer van heb ik jou daar. Des avonds was het weer buitengewoon druk langs de straten der stad en deze drukte werd eerst onderbroken door de onweersbui welke te middernacht de feestvreugde kwam verstoren. In verband met de vele teleurstellingen welke er Donderdag en Vrijdag waren geweest, had het organlseerend comité besloten om Zaterdag nog een derde opvoering te geven van het stuk Johan van Egmonds Privilege", dat reeds twee dagen met zooveel succes was gegeven. Ook thans was de belangstelling weer goed, hoewel bU lange na niet zoo groot als de eerste dagen. De auteur en regisseur van het spel' de heer Joh. M. Rldderickhoff, heeft met zijn werk veel eer ingelegd, evenals de componist en leider van het orkest en koorwerk de heer Theo Ettema, directeur van de Purmerender Muziekschool. Aanvankelijk zette het weer van Zondag niet gunstig in, doch met den middag klaarde het weer op en was het bezoek aan de stad weer enorm. RECORJ de stem van Caroline, die Thans besloten we om ons naar het wrak van het vliegtuig te begeven teneinde er de meest waardevolle voorwerpen uit te kunnen halen. Op weg er naar toe zagen we opeens een vreemd schouwspel. Op een helling van een der vele heuvels zat een wezen, dat zich eens klaps naar beneden liet glijden. Beneden aan gekomen klom het weer naar boven, waarna het- Zooals u wilt. Ik veronderstel dat je Reina zoeken...., merkte Marilena op, zich gepeins onttrekkend. Zeg haar dan, dat Francisquln zjjn eerste Communie zal doen, ik zou graag willen, dat ze op zjjn minst acht dagen eerder kwam, zoodat ze dus moeite doet om geen af spraken te maken tegen dien datum. Ik ver wacht een paar gasten, en ik heb haar erg noo dlg. Zul je het zeggen? Natuurlijk. Sinds dat oogenbllk volgde de oude met zijn iewat ironlschen blik de heldhaftige pogin gen van den Jongeman, om zjjn zenuwen tot bedaren te brengen, die met alle geweld uit drukking wilden geven aan zijn geluk. Door zijn verstrooidheid en stommiteit verloor hl) jammerlijk een partij, die hjj al haast gewon nen had, en ten laatste kreeg de markies me delijden met hem, en stuurde hem minzaam naar huls. De markies wist heel goed, dat hij Carmen niet bepaald een genoegen deed, met die reis van haar zoon, maar dat kon hem heel weinig schelen. Het kwam hem voor, dat het nu tijd ging worden, om zich met een en an der te bemoeien, gezien de wending, die de za ken namen, Den volgenden dag vertrok Lorenzo, vol op timisme en vol hoop (die dwaze hoop van alle verliefden, die zoo dikwijls in rook vervliegt) naar Madrid. Onnoodlg te zeggen, dat hjj met bekwamen spoed de zaken van den markies af handelde, en zich vervolgens opgeruimd naar Vanavond, met den sneltrein. Ik ben erg blij je te te zien, jongen. Ik dacht, dat je bij het Derde was.... Ja, ja, dat ben ik ook. Maar ik ben met verlof. En jij? Zit je nog altijd in Aledo? Hoe maken Don Juan en Marilena het? Allemaal heel goed. Marilena is, tusschen twee haakjes, heel knap in haar rouwkléeren. Het is een geweldige vrouw, jongen. Trouwt ze niet? Marilena trouwen? Ja, we denken allemaal van wél; ééns. Wat wtl Je een vrouw, die nog zoo jong is? Maar voor het oogenbllk is er geen enkele stap in die richting te bemerken. ZIJ houdt zich heel rustig en leeft erg terugge trokken. Wanneer ga Je weer weg? Morgen alweer, als ik er in slaag, om van avond Reina Solvadal te zien. Dat zal wel moei lijk zjjn, want gis ze hier niet is, en op dit uur.... Ik zou het vervelend vinden, als ik om haar een heelen dag moest verliezen (hier riep Larenzo al zün wereldsche behendigheid te hulp, om onbeschaamd te kunnen liegen) want ik heb zoo een en ander te doen in Aledo. Je vat Je baantje ernstig op, schijnt bet, glimlachte Mendizabal met een zeker medelij den, waaruit oprechte sympathie sprak. Wie aou thans dien Lorenzo Carvajal terugkennen? Je moet iets goed doen, of bet heelemaal doen, Jongen, O ja. natuurlijk. Kük, mijn moeder beeft je al gezien en wuift je toe. (Wordt vervolgd) .Met die dingen kan ik me niet ophouden." beweerde Jones steeds, „maar daarom ben ik ook in het pension van Juffrouw Landman gaan wonen.” Inderdaad, zoo was het! Juffrouw Landman’s pension had zijn fouten en eigenaardigheden, maar de eigenares maakte dat alles goed door haar moederlijke bezorgdheid voor haar pen siongasten. Voor elk werkje kon men haar hulp inroepen, voor iedereen stond zU elk oogenbllk van den dag gereed. Waar zou de eenzelvige, onhandige Petst Jones een beter tehuis hebben kunnen vinden? Dien Zaterdagmiddag was echter op de tweede verdieping, waar Jones zjjn kamer had. Leiden in last. „Verdorie nog an toe!” vloekte Peter Jones, „dat moest er nu nog bijkomen. Juist nu ik op bet punt sta om uit te gaan, vliegt er een knoop van mijn jas. En omdat een ongeluk nooit alléén mag komen, is juffrouw landman juist naar haar zuster in Rockburg." Met een misnoegd gezicht bekeek Peter de ongeluksjas, die hl) in zjjn uitgesprelde handen vóór zich hield. „Pechvogel!” schold hjj verder, maar daar schoot hjj geen steek mee op. Een blik uit het laam was bovendien genoeg om hem te over tuigen dat het geen weer was om zonder over jas uit te gaan. Hij zou zich een verkoudheid op den hals halen en bovendienje kon toch moeilijk in een gure regenbui naar den schouwburg gaan enkel in een colbertje. Het zijn vaak de kleine ongemakken in het leven, die ons den grootsten last bezorgen. Dat voelde Peter op dat oogenbllk heel duidelijk. Wat moest hl) nu beginnen? Peter dacht na en besloot toen den knoop er zelf aan te zetten. HU had zoolets nog wel nooit bU de hand gehad, maar hü vertrouwde op zün handigheid. Hoogstens kon hU zich een keer in den vinger prikken, maar per slot van reke ning was knoopen aanzetten toch geen heksen werk. De eenlge moeilijkheid was om aan een naald en draad te komen. Nog heviger dacht Peter Jones na en plotseling klaarde zün gezicht op. Het veranderde van misnoegd in normaal en van normaal in stralend. Een glimlach plooide zich om zUn lippen en er kwamen twee kuiltjes in zün wangen van pret. „Ha!" lachte hU. .Juffrouw Witters! ZIJ zal me kunnen helpen!” Iemand die de verborgen oorzaak van deze plotselinge metamorphose niet kende, zou mis schien gedacht hebben aan een soort verstands verbijstering bU Peter Jones, maar niets was verder van de waarheid verwUderd. Voor een enkel oogenbllk was de hulpelooze vrijgezel otn- getooverd in een stralenden jongeman. En het was de naam van juffrouw Caroline Wllfers gecombineerd met den afgesprongen knoop die dit had bewerkstelligd. Sinds enkele maanden woonde de typiste Ca roline Witters in het pension van juffrouw Landman. Zjj was misschien drie en twintig jaar, aachblond en buitengemeen lieftallig. Op het hart van Peter Jones had het meisje reeds van begin af aan een diepen Indruk gemaakt, waarvan in J>)ek«t 7“ - Jacket Co. de gevolgen te zien wgipn ge weest. a „*t LUkt verdorie wel vf je verliefd bent, Jo nes,” had meneer Simona op een middag uit geroepen. toen hU voor het eerst in vele Jaren een fout In de boeken vond, waarop Peter Jo nes had gebloosd. Was hU verliefd? Peter wist het zelf niet, maar telkens wan neer hü Caroline ontmoette, raakte hfj zoo heerlijk in de war, dat hU het bUna ging ge- looven. Het was echter aan zün hulpeloosheid en verlegenheid te wijten, dat hU met Caroline Gedachtig aan haar woorden riep Peter voor den tweeden keer Caroline’s hulp In en thans kon hU ook al zün moed bUeenrapen om haar te vragen hem te vergezellen. En hü was in den zevenden hemel toen zü toestemde. Eenlgen tüd later vroeg hU haar nog iets en weer gaf zij het Ja-woord. Dat gaat In het leven gewoonlljk zoo. Alleen heeft Peter altijd gedacht dat het een gelukkig toeval was dat den knoop voor de tweede maal deed wegspringen. Caroline wist wel beter. Maar zU behoefde Peter toch niet te vertellen dat zü met opzet de draden weer doorgeknipt had? de ftrma Btanons, t 1 Zooals bekend, is slechts enkele dagen geleden onder directie van Carl Schuricht door het Re- sidentle-Orkest, Toonkunst-koor en solisten in het Scheveningsche Kurhaus een uitvoering ge geven van Beethoven’s Negende Symphonic met slotkoor. Naar wjj vernemen, zal Schuricht he den-, Maandagavond, nog een tweede uitvoering van Beethoven’s monumentale werk lelden. dig antwoord? De keizer was nJ. van opinie, dat de Paos niet genoeg had gedaan. „Want de H. Vader heeft nooit de macht, die zün positie als Paus hem verleent, in de weegschaal geworpen. Als de Paus ex cathedra zou spreken, (wolk een _ldee had de protestantsche keizer van de Infal- 11 buitelt!) en aan zün organen in alle oorlog voerende landen bevel zou geven, om van den kansel dusdanig in belang van den vrede te werken, dat tegen den geweldigen volkenhaat, die on-Christelük is, gepredikt zou worden en tegelUk er op gewezen zou worden, dat de vol keren elkander weer moesten verdragen dan zou in het volk zélf een verlangen naar vrede levend worden, waartegen de regeerders op den duur zich niet zouden kunnen verzetten.” De keizer verklaarde dan. dat dit alles in Dultsch- land niet noodlg was, omdat het Dultsche volk geen haat kende en de wensch van het volk naar vrede door alle ultslaggevende factoren werd gedeeld. Uit dit alles blijkt, dat de keizer In JuH vre delievend was gezind. Maar dat was helaas maar aoo nu en dan. De keizer was volkomen een speelbal in de hand zUner omgeving. Hoe objec tiever men de persoonlUkheld van den twee- spaltig aangelegden en volkomen verkeerd op- gevoeden laatsten keizer beschouwt, des te zwaarder worden de aanklachten, die men te gen zUn omgeving moet richten. Na het gesprek met den nuntius werd de monarch „bewerkt”. De Dultsche gezant in Weenen, graaf von Wedel, zond een telegram, waarin mededeellng werd gedaan van vredes pogingen van Weenen uit. Uit kantteekenin- gen des keizers blijkt, dat zUn adjudant-gene- raal, Van Flessen, hem een anoniem briefje Witters nooit méér woorden gewisseld had dan „Goeden morgen, juffrouw Witters!" En dai wilde Peter Jones telkens een praatje over he een of ander beginnen, maar op het beslissend» oogenbllk had zijn moed hem steeds weer ii den steek gelaten. Maar nu! Nu zou hjj de gelegenheid hebben om een aanval te doen op het hart van de lief tallige typiste. HU zou haar een draad en naald vragen en haar tegelijkertijd ultnoodigen om mee naar den schouwburg te gaan. Haastig greep Peter Jones de jas en den knoop en stapte naar de appartementen van Juffrouw Witters. HU klopte aan en wachtte. Toen hoorde HU „binnen!" riep en meteen was zUn moed weer ver dwenen. De lach trok van zUn ge zicht weg, hU zag er weer uit als de hulpelooze, dood verlegen vrijgezel. Ah! Meneer Jones!” glimlachte het meisje. „Aardig van u om eens even aan te wippen.” Ja.... dat wil zeggen.... nu,” hakkelde Pe- ,ter Jones, „de bedoeling is.... riet u.... die knoop.... heeft u misschien een naald «n Juan, had ook zUn plannen, en zou laten mer ken, dat hU er ook nog was. Op zekeren avond, het was al in Maart, zag Marilena een eigenaardige schittering In de levendige oogen van haar vader, en zU vroeg zich een weinig verwonderd af, wat voor vreemd idee die hersens asm het uitwerken waren. Dieu avond was Marilena tevreden. ZU had een lan gen brief van Souza ontvangen, zóó vol teeder- held, dat haar booze gedachten aanstonds ver dwenen waren. Verdiept in haar geluk van het oogenbllk, vergat zU weldra haar vader, die heel ernstig een schaakspelletje deed met Lorenzo. Opeens wekten een paar woorden van Don Juan haar aandacht op. Wat heb ik voor een geheugen, Lorenzo! Ik was het waarachtig vergeten. Weet Je wel, dat je een reis naar Madrid moet maken? Die verwenschte advocaten schieten nooit op, en je moet nu beslist maar eens gaan Informee- ren, hoe het staat met dat proces over dien grond in Slerramarga. Lorenzo richtte het hoofd op, alsof er een veer in hem geraakt was een en al verba zing en vreugde, wat den ouden man füntjes deed glimlachen. Ja? Goed, maar dat zal dan aan het eind van de week moeten zUn, daar dat werk voor de landbouwschool Neen, neen, dat werk zal Olave wel in orde brengen. Het andere is noodzakelUker, en als je morgenmiddag kunt gaan met den snel trein, of met den wagen, zooals het jou het baate uitkomt, ga dan direct. knoop.... heeft u misschien een naald draad voor me?” Het was er uit! Gek, dat hU altUd zoo van streek raakte, wsr^ser hU tegenover Caroline Witters stond. „O, is *t anders niet?” vroeg het meisje, „geeft u die Jas maar hier, dan zet ik den knoop er wel even aan.” Peter verschoot van kleur. .Heelemaal niet noodlg." protesteerde hU- „Als u me alleen maar een draad en naald geeft...." „Dwaasheid!" zei Caroline. „Dat is geen mannenwerk!” En meteen had zU de jas al naar zich toegetrokken en rommelde in een naaidoos je. Peter stond met een hoogroode kleur toe te A /Z— L ”P dit blad rijn Ingevolge de versekerti Alle UDOntie S ongevallen verzekerd voor een der r in handen had gespeeld. Dit briefje luidt: .Reeds sedert "t midden (sic!) van den oorlog vreezen Vatikaansche kringen den val van het Vatl- kaan door een revolutie In Italië bU gelegen heid van de ineenstorting van Engeland. Enge land zal in zUn doodsangstals laatste mid del druk op Duitschland ter bereiking van spoedlgen vrede hebben aangeraden. Een zeker teeken, hoe slecht Engeland er aan toe is. Het is te hopen, dat onze regeering weet hoe de wind van Engeland waalt en wat er wordt bedoeld.” Met zulke nonsens bewerkte men den kei zer, om zUn vredelievendheid te vernietigen. Een anoniem schrUver toovert den ondergang van Engeland voor zUn oogen. In Juli 1917 nog! Zoo nu en dan schUnt de keizer toch te heb ben gemerkt, boe men in zUn omgeving werkte. Toen hem 14 Juli 1917 het concept voor een antwoord op een eigenhandig geschreven brief van den Paus van 13 Juni werd voorgelegd, kantteekende de imperator: „Vier weken!! Dat is onbeleefd tegenover den ouden pontifex. W.” -Scheldemann zegt tenslotte, dat tegenover de „rückhaltlos anzuerkennenden BemUhun- gen des Papstes* om aan de wereld den vrede te bezorgen, staan de duistere machinaties der kelzerhjke regeering. Inderdaad. Denken we maar alleen aan de „dllatorlsche behandeling” van 's Pausen bemiddeling door den stumperi- gen stakkerlgen Michaelis, aan het liegen en bedriegen van Von KUhlmann, staatssecretaris van buitenlandsche zaken, waardoor de RUks- dag werd gedupeerd, aan de blaaskakerij van dezen „staatsman”, die praalde, terwUl Dultsch- and reeds haast tn agonie verkeerde: „bU ons is geen sprake van noodzaak om vrede te slui ten”, grootspraak, „die op een zoo verstandigen man als den nuntius Pacelll, die volkomen op de hoogte was van de Dultsche omstandigheden' direct afstootend moest werken”. Hoe meer actenstukken uit dezen tUd bekend zUn geworden, des te heeriUker treedt de gestal te van den Vatlcaanschen vredevorst in X licht, des te treuriger wordt de politiek der imperiale egeering, die, opgestookt door de al-Duitsche de woning van hertog Lugue begaf, om Reina te begroeten, en haar het verzoek van Marl- lena over te brengen. Reina was niet thuis. De bediende, dip hem te woord stond, deelde hem mede, dat zU en juffrouw Lugue met een paar vriendinnen bU de familie Fuentes gedineerd hadden, en dat hU haar waarschUnlUk In den schouwburg zou vinden, waar mevrouw de hertogin gezegd had. dat ze na het diner naar toe zou gaan. Lorenzo liet zUn kaartje achter, en ging be zorgd de statige treden weer af. HU wist niet wat te doen. ZUn zaken In Madrid waren af gehandeld en In Aledo was hU hard noodlg, waarom hU reeds den volgenden morgen dacht terug te gaan. Doch weggaan, zonder Reina ge zien te hebben? Geen denken aan. HU zou be slist naar den schouwburg gaan. HU nam een taxi, die hem In een oogenbllk bü zUn hotel bracht, verkleedde zich In ’n ommezien, en in de meest onberispelUke avondkleedlng en in ’n prachtige overjas een overbhjfsel van zUn rijke dagen stapte hU weer in de taxi, en liet zich tot voor den ingang van den schouw burg brengen. Men was reeds bezig met de tweede acte, toen hU behoedzaam In de loge verscheen. HU nam plaats in zUn fauteuil, greep zUn kUker, en be gon nauwgezet de onderscheidene rUen af te zoeken, in de hoop. Reina te ontdekken. HU zag haar nergens. De hertog en de hertogin wa ren er wél. en oog zag hU hertogin Ordague, met markiezin Souza en haar zoon Pablo, en mevrouw Mendizabal met haar dochten. —ridveroveraars, onder wier Invloed de beta- xjs verpolitiekte opperste legerleiding stond, .en oorlog niet wilde beëindigen, alvorens niet Longwy en Briey, België en Calais 4est in un- serer Hand” waren en alvorens niet de her togshoed van Koerland het hoofd des keizers zou sieren. Voor deze grootheidswaanzinnige plannen presenteerden dan de overwinnaars in Juli 1919 in de Spiegelzaal van Versailles de rekening aan het Dultsche volk. n zijn brochure JPabst, Kaiser und Soalal- democratie”, die voor het eerst het volle licht deed opgaan over de vredespogingen van Benedlctus XV in September 1917, schrijft de vroegere RUkskanseller Ph. Scheldemann volgenden passus, die buitengewoon interes sant is. omdat zU ia gevloeid uit de pen van een soclaal-democratischen leider, die allesbe halve een vriend was van den Paus en de Ka tholieke Kerk, maar die de waarheid wilde die- Den. .Men heeft mU verzekerd, dat ta. H. de Paus Benedlctus XV den wensch heeft uitgesproken, over zUn vredespogingen van 1917 niets te pu- bllceeren. Ook wanneer dat juist zou zijn, hoop ik, dat HU met het oog op mUn beweegredenen en het te bereiken doel mU zal vergeven, dat ik hier het historische feit van Zün bemiddeling blootleg en dat HU dat zelfs zal goedkeuren, want het gaat daarom, aan een diep ongelukkig volk van zestig mlllloen zielen te toonen, dat en hoe men het bepaalde mogelijkheden, om tot vrede te geraken, gewetenloos heeft afge sneden.” Zeer kenteekenend is, dat het Derde RUk niets wtl Weten van de vredespogingen des Pausen in 1917. Zooals onder vele opzichten schuift het ook hier de historie hardhandig opzü. Een boek van Ritter von Lama „Die Pipstllche Friedena- polltlk” is verboden En het is een daad van moed, dat het „Berliner Kirchenblatt” Zondag U. dorst te schrijven: „Het vredesvoorstel van Benedlctus XV had het Dultsche volk de ineen storting en het oneindige leed van het verdrag van Versailles kunnen besparen.” Uit het gesprek, dat Willem H in het groote hoofdkwartier met nuntius Pacelll had. moeten wü nog iets mededeelen. Het onder houd had ’n zeer levendig karakter en verliep in zjjn phasen nu juist niet bovenmatig vriénde lijk- De nuntius zelde nameUJk zeer terecht, dat aan den Dultschen kant verwchl Herwis dingen waren vóórgekomen, die groote hindernissen voor het tot stand komen van den vrede waren en den vredesstap van den Paus bemoeilükten (büv. de deportatie der Belgische arbeiders naar Duitschland, de Dultsche dubbelzinnigheid in de Belgische kwestie). De keizer sprak dit tegen. Men had niet kunnen dulden, dat achter het front civilisten ledig rondliepen. Het volken recht was nooit geschonden Pacelll verze kerde, dat de Paus alles had gedaan, om de ji» W 1 ingsvoorwsarden tegen f bU levenslange geheele ongeschiktheid t>t werken door f ’7Cf\ bij een ongeval met f OCfl bjj verlies van een hand f 1 9C aU verlies van een f Cfl bU een breuk van jfbU verlies van *n vedgenae ultkeeringen verlies van beide armen, beide beenen ot beide oogen J t doodelU ken afloop/ een voet of een oog/ A duim of wijsvinger been of armf w(/s* anderen vinger Vkn zün kant bleef Lorenzo even veelvul dig als altüd op het kasteel komen, doch hü zag er sóó ontmoedigd en treurig uit, dat de markies tot zichzelf moest zeggen, dat Carmen misschien te laat gekomen was. Hem leek dat alles een onnoodlge wreedheid. Waarom al die moeilükheden en gewetensbezwaren? Omdat k I^renzo op Reina verliefd was, en Reina op Lo- g. renzo? De pastoor was er toch om ze te trou- Fw Wei>? En het huwelük tusschen die twee jon gelui zou Juist een prachtige oplossing zün L voor de flnancleele moeilükheden van Lorenzo en voor een behoorlük beheer van Relna’s vermogen, dat heel groot was. en een eerlük en bekwaam man als Carvajal noodlg had. Doch het kwaad was geschied, Carmen had bereikt wSt ze wilde, en Reina verveelde zich daar ginds in Madrid, en snakte naar Aledo, en haar grootvader, en misschien ook naar Carvajal, hoewel ze dat niet zei. Als Carmen dacht, dat de stand van zaken zóó moest blü- »«n. dan vergiste zü zich leelük, want hU. Do»

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1934 | | pagina 15