Uit de Septembermaand 1917 PREMIE-REIS naar PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND Gelouterd OUDE GENEVER i 0 II den daq 5 NUNTIUS PACELLI OBERAMMERGAU EN ZUID-BEIEREN FI.3.60P.LITER DE LAATSTE WEEK O VAN 21 TOT 28 SEPTEMBER AS. t n ■ffl n IK.! I MAANDAG 10 SEPTEMBER 1934 p i Anonieme brieven r- 9 PURMEREND 450 JAAR MARKT Een schitterend besluit *2 Alle abonné’s NAAR SPAANSCH HET V te Midden in het Beiersche Hoogland BEETHOVEN’SNEGENDE I Een knoop aanzetten „Vier weken! Dat is onbeleefd tegenover den ouden pontifex” AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL Het dorpskerkje te s grootheidswaanzinnige plannen 2 44 i i zelfde spelletje zich herhaalde. Wat kon dat zijn? Langzaam kwamen we naderbij en tot onzen schrik bemerkten we. dat het een groote Ijs beer was. „Laten we maar gauw maken dat we wegkomen,” fluisterde oom. Echter het was al te laat. Het monster bemerkte ons en stoof op ons af. Oom had daarbij het ongeluk te strui- Met een woedend gegrom liet het beest rijn prooi les en keerde zich om. Ik vluchtte n^g en de beer vloog mij achterna. Mijn hart klopte len >rp it- n- lat de er It- Het waa evenwel wel wat merkbaar dat de tij den thana voor velen niet zoo gunstig zijn als wij die vroeger hebben gekend, want naar de buitengewoon groote drukte welke er heerschte werden er geen verteeringen gemaakt. Wie Pur merend maar eenigszins kent en ook vele ande ren bij wie belangstelling voor Purmerend was gekomen wilden de stad zien, vooral des avonds als de feeërieke verlichting overal ontstoken was. Tram en autobussen voerden de menschen bü massa's aan en af. Er heerschte een verkeer van heb ik jou daar. Jker, en be- rljen af te Het muziekconcours dat Zondagmiddag werd gehouden, had ook wel iets van het aanvanke lijk minder gunstige weer te lijden. Niettemin gaf dit toch een aardige opvleuring aan de stad, zooals dat met een muziekconcours altijd het geval is. Het feest werd desavonds besloten met een groot schitterend vuurwerk. 4* •s* Zooals bekend, Is slechts enkele dagen geleden onder directie van Carl Schuricht door bet Re- sidentie-Orkest. Toonkunst-koor en solisten in het Schevenlngsche Kurhaus een uitvoering ge geven van Beethoven's Negende Symphonic met slotkoor. Naar wjj vernemen, zal Bchurlcht he den-, Maandagavond, nog een tweede uitvoering van Beethoven’s monumentale werk leiden. nog enkele dagen gelegenheid tot aanmelding voor ONZE DERDE PREMIEREIS. Vandaag over een week (dus 14 Sept.) t te gaan, rones de jas en den van HU klopte aan en wachtte, de stem van Caroline, die a naar Oberammergau en omgeving in ons bezit zijn. Na dien datum kunnen wij geen deelnemers(sters) meer inschrijven, omdat wij anders niet verzekerd kunnen zijn van een regeling, welke een ieder zal bevredigen. Het is daarom, dat wij eventueele gegadigden ten zeerste aanraden, geen dag meer te talmen. Het is nu nog niet te laat. 14 September sluiten wij onze lijst van deelnemers definitief af. Men weet, dat de rail georganiseerd wordt in de week van 21 tot 28 Sept. Nadere bijzonderheden zijn te bekomen aan het bureau van dit blad, afdeeling reis Oberammergau. in mijn keel. Als ik het ongeluk zou hebben om te komen vallen, was mUn lot beslist. De beer won gaandeweg terrein en reeds hoorde ik het dier achter mü snuiven van woe de. Zou ik het dier kunnen ontwUken? Ik durfde niet om te kUken. Plots klonk een knal .nog een, weer eens. Achter mü een zware slag. Oom Sydney had den Usbeer neergelegd, juist op tijd. Zooals u wilt. Ik veronderstel dat je Reina gaat op zoeken...., merkte Marilena op, zich aan haar gepeins onttrekkend. Zeg haar dan, dat Franclsquln half Mei zijn eerste Communie zal doen. Ik zou graag willen, dat ze op z(jn minst acht dagen eerder kwam, zoodat ze dus moeite doet om geen af spraken te maken tegen dien datum. Ik ver wacht een paar gasten, en Ik heb haar erg noo dlg. Zul Je het zeggen? NatuurlUk. Sinds dat oogenblik volgde de oude met zijn iewat ironischen blik de heldhaftige pogin gen van den Jongeman, om zUn zenuwen tot bedaren te brengen, die met alle geweld uit drukking wilden geven aan zUn geluk. Door zijn verstrooidheid en stommiteit verloor hij jammerlijk een partij, die hij al haast gewon nen had, en ten laatste kreeg de markies me delijden met hem, en stuurde hem minzaam naar huls. De markies wist heel goed, dat hü Carmen niet bepaald een genoegen deed, met die reis van haar zoon, maar dat kon hem heel weinig schelen. Het kwam hem voor, dat bet nu tijd ging worden, om zich met een en an der te bemoeien, gezien de wending, die de za ken namen. Den volgenden dag vertrok Lorenzo, vol op timisme en vol hoop (die dwaze hoop van alle verliefden, die zoo dikwijls in rook vervliegt) naar Madrid. Onnoodig te zeggen, dat hü met bekwamen spoed de zaken van den markies af handelde, en zich vervolgens opgeruimd naar Het zou best kunnen zijn, dat hij Reina niet trof.... Maar hij zou niet teruggaan, zon der haar gezien te hebben (al zou hij er een dag langer in Madrid voor moeten blijven), en zon der zijn blikken aan haar verzadigd te hebben, teneinde zich schadeloos te stellen voor die af schuwelijke dagen van haar afwezigheid, en zon der haar gezegd te hebben, dat Aledo een gat was zonder haar, en zonder haar gevraagd te hebben, om toch vooral gauw terug te komen onder degenen, die van haar hielden. Wat vloei de het hart van den Jongen over van teeder- held! Z{jn liefde welde zóó onstuimig en zóó natuurlijk in hem op. dat hij de stem van -zijn gezond verstand, en van zijn trots niet eens meer hoorde. HIJ was in dat gelukkige stadium, waarin men voelt, maar niet redeneert. In zijn droomerijen was hij verdiept, toen het doek viel, bij het einde van het bedrijf. De zaal vulde zich met licht, bet dof gemurmel van gesprekken, die thans met luider stem gevoerd werden, verhief zich, en een krachtige hand werd vriendschappelijk op zijn schouder gelegd. Hjj keerde zich om, en bevond zich van aange zicht tot aangezicht tegenover José Mendizabal. Kerel, Carvajal, wie had dat gedacht! Hoe gaat het ermee? Wanneer ben Je gekomen?. Zij drukten elkaar de hand. Mendizabal was een goede jongen, en Carvajal kon hem niet betrekken in de minachting, die Rosa hem in boezemde zooals hjj ook nooit haar voortref felijke moeder erin betrokken had. José zou ook met welgevallige oogen Lorenzo's huwelijk met zijn zuster gezien hebben. kelen en Ineens was het dier boven op hem. Vlug trok ik mjjn mes en voordat het dier bom letsel kunnen toebrengen, trof Ik het met mijn wapen tusschen de schouderbladen. De beide laatste dagen van het feest daUte Purmerend werd gehouden ter herdenking ëan het feit dat voor 450 jaren terug Jan van Eg- mond aan de stad de marfttrechten verleende, waren uiteraard wel niet too glorieus als de twee eersten, toen de feesten werden geopend en de offlcieele personen de stad met hun bezoek vereerden, doch hebben niettemin een uitste kend verloop gehad. Zaterdag had des middags ten groote paar- dendraverij plaats. Hiervoor was als prijs gesteld oa de gouden zweep van het Koninklijk Huis en voorts belangrijke geldprijzen. De belangstel ling voor deze draverij was zeer groot en ging ver uit boven die van de gewone draverijen, welke periodiek worden gehouden. Des avonds was het weer buitengewoon druk langs de straten der stad en deze drukte werd eerst onderbroken door de .onweersbui welke te middernacht de feestvreugde kwam verstoren. In verband met de vele teleurstellingen welke er Donderdag en Vrijdag waren geweest, had het organlseerend comité besloten om Zaterdag nog een derde opvoering te geven van het stuk ..Johan van Egmonds Privilege", dat reeds twee dagen met zooveel succes was gegeven. Ook thans was de belangstelling weer goed, hoewel bjj lange na niet zoo groot als de eerste dagen. De auteur en regisseur van het spel de heer Joh. M. Ridderickhoff, heeft met zijn werk veel eer Ingelegd, evenals de componist en leider van het orkest en koorwerk de heer Theo Ettema, directeur van de Purmerender Muziekschool. Aanvankelijk zette het weer van Zondag niet gunstig in, doch met den middag klaarde het weer op en was het bezoek aan de stad weer enorm. Vanavond, met den sneltrein. Ik ben erg blij je te te zien, jongen. Ik dacht, dat je bif het Derde was.... Ja, Ja, dat ben ik ook. Maar ik ben met verlof. En jij? Zit Je nog altijd in Aledo? Hoe maken Don Juan en Marilena het? Allemaal heel goed. Marilena is, tusschen twee haakjes, heel knap in haar rouwkleeren. Het is een geweldige vrouw, jongen. Trouwt ze niet? Marilena trouwen? Ja, we denken allemaal van wél; ééns. Wat wil Je een vrouw, die nog zoo Jong is? Maar voor het oogenblik is er geen enkele stap in die richting te bemerken. Zjj houdt zich heel rustig en leeft erg terugge trokken. 4 Wanneer ga je weer weg? Morgen alweer, als ik er in slaag, om van avond Reina Solvadal te zien. Dat aal wel moei lijk zijn, want als ze hier niet is, en op dit uur.... Ik zou het vervelend vinden, als ik om haar een heelen dag moest verliezen (hier riep Lorenzo al zijn wereldsche behendigheid te hulp, om onbeschaamd te kunnen liegen) want ik heb zoo een en ander te doen in Aledo. Je vat je baantje ernstig op, schijnt het, glimlachte Mendizabal met een zeker medelij den, waaruit oprechte sympathie sprak. Wie zou thans dien Lorenzo Carvajal terugkennen? Je moet iets goed doen, of het heelemaal niet doen, jongen. O ja, natuurlijk. Kijk, mijn moeder heeft je al gezien en wuift je toe. (Wordt vervolgd) LAATSTE GELEGENHEID TOT BIJWONING DER PASSIESPELEN. Tot 14 dezer nog gelegenheid tot aanmelding voor onze derde reis. Tweede klasse f 115.Derde klasse f 90.vermeerderd met f 2.50 Administratiekosten per deelnemer. I Thans besloten we om ons naar het wrak van het vliegtuig te begeven teneinde er de meest waardevolle voorwerpen uit te kunnen halen. Op weg er naar toe zagen we opeens een vreemd schouwspel. Op een helling van een der vele heuvels zat een wezen, dat zich eens klaps naar beneden liet glijden. Beneden aan gekomen klom het weer naar boven, waarna het- de woning van hertog Lugue begaf, om Reina te begroeten, en haar het verzoek van Mari lena over te brengen. Reina was niet thuis. De bediende, die hem te woord stond, deelde hem mede, dat zij en juffrouw Lugue met een paar vriendinnen bij de familie Fuentes gedineerd hadden, en dat hjj haar waarschijnlijk in den schouwburg zou vinden, waar mevrouw de hertogin gezegd had, dat ze na het diner naar toe zou gaan. Lorenzo liet zijn kaartje achter, en ging be zorgd de statige treden weer af. HU wist niet wat te doen. ZUn zaken in Madrid waren af gehandeld en in Aledo was hü hard noodlg, waarom hü reeds den volgenden morgen dacht terug te gaan. Doch weggaan, zonder Reina ge zien te hebben? Geen denken aan. HU zou be slist naar den schouwburg gaan. HU nam een taxi, die hem in een oogenblik bü zUn hotel bracht, verkleedde zich in 'n ommezien, en in de meest onberispelijke avondkleeding en in *n prachtige overjas een overblUfsel van zUn rUke dagen stapte hü weer in de taxi, en liet zich tot voor den Ingang van den schouw burg brengen. Men was reeds bezig met de tweede acte, toen hU behoedzaam in de loge verscheen. HU nam plaats in zUn fauteuil, greep zUn küf gon nauwgezet de onderscheidene1 i zoeken, in de hoop, Reina te ontdekken. HU zag haar nergens. De hertog en de hertogin wa ren er wél, en oog zag hü hertogin Ordague, met markiezin Souza en haar zoon Pablo, en mevrouw Mendizabal met haar dochters. Juan, had ook zUn plannen, en zou laten mer ken, dat hü er ook nog was. Op zekeren avond, het was al in Maart, zag Marilena een eigenaardige schittering in de levendige oogen van haar vader, en zü vroeg zich een weinig verwonderd af, wat voor vreemd idee die hersens aan het uitwerken waren. Dien avond was Marilena tevreden. ZU had een lan gen brief van Souza ontvangen, zóó vol teeder- heid, dat haar booze gedachten aanstonds ver dwenen waren. Verdiept in haar geluk van het oogenblik, vergat zü weldra haar vader, die heel ernstig een schaakspelletje deed met Lorenzo. Opeens wekten een paar woorden van Don Juan haar aandacht op. Wat heb ik voor een geheugen, Lorenao! Ik was het waarachtig vergeten. Weet je wei, dat je een reis naar Madrid moet maken? Die verwenschte advocaten schieten nooit op, en je ftioet nu beslist maar eens gaan informee- ren, hoe het staat met dat proces over dien grond in Slerramarga. Lorenzo richtte het hoofd on, alsof er een veer in hem" geraakt was een en al verba zing en vreugde, wat den ouden man fUntjes deed glimlachen. Ja? Goed, maar dat zal dan aan het eind van de week moeten zUn, daar dat werk voor de landbouwschool.... Neen, neen, dat werk zal Olave wel in orde brengen. Het andere is noodzakelUker, en als je morgenmiddag kunt gaan met den snel trein, of met den wagen, zooals het jou het nitjwnxt, ga dan direct Witters nooit méér woorden gewisseld had dan: „Goeden morgen, juffrouw Witters I** En dan wilde Peter Jones telkens een praatje over het een of ander beginnen, maar op het beslissende oogenblik had zUn moed hem steeds weer in den steek gelaten. Maar nul Nu zou hU de gelegenheid hebben om een aanval te doen op het hart van de lief tallige typiste. HU zou haar een draad en naald vragen en haar tegelUkertUd uitnoodlgen om mee naar den schouwbv Haastig greep Peter knoop en stapte naar de appartementen Juffrouw Witters. Toen hoorde hü „binnen!” riep en meteen was zijn moed weer ver dwenen. De lach trok van zUn ge zicht weg, hU zag er weer uit als de hulpelooze, dood verlegen vrijgezel. Ah! Meneer Jones!” glimlachte het meisje. „Aardig van u om eens even aan te wippen.** Ja.... dat wil zeggen.... nu,” hakkelde Pe ter Jones, „de bedoeling is.... ziet u.... die knoop.... heeft u misschien een naald en draad voor me?” Het was er uitl Gek, dat hü altUd zoo van streek raakte, wanneer hü tegenover Caroline Witter» stond. „O, is 't anders niet?” vroeg het meisje, „geeft u die jas maar hier, dan zet ik den knoop er wel even aan.” Peter verschoot van kleur. „Heelemaal niet noodlg," protesteerde hü- „Als u me alleen maar een draad en naald geeft....” „Dwaasheid!” zei Caroline. „Dat is geen mannenwerk!” En meteen had zü de jas al naar zich toegetrokken en rommelde in een naaidoos je. Peter stond met een hoogroode kleur toe te kUken. Nu moest hU haar vragen om mee te gaan. Nu of nooit! Dat voelde hü duldelük. Maar er kwam geen wcord over zUn lippen. Juffrouw Witters zette den knoop aan den Jas. U gaat vanavond zeker uit hè?” zei ze glim lachend. Peter knikte. „Naar. naar den schouwburg!” Meer niet. Nu had hü weer een gelegenheid gehad! Maar opnieuw was de moed hem in de schoenen gezakt. Behoedzaam knipte Caroline de losse draden weg en gaf den Jas aan Peter terug. „’t Is in orde.” zei ze vroolük. „En als u weer eens zoo’n werkje hebt, dan komt u maar ge rust bü mU. hoor!" Peter mompelde zün dank en verdween. HU schold zich zelf uit voor een idioot. Op zUn kamer deed hü den jas aan en voor de tweede maal sprong de knoop er af! Gedachtig aan haar woorden riep Peter voor den tweeden keer Caroline’s hulp in en thans kon hU ook al zün moed bUeenrapen am haar te vragen hem te vergezellen. En hü was ta den zevenden hemel toen zü toestemde. Eenlgen tUd later vroeg hü haar nog iets en weer gaf zü het Ja-woord. Dat gaat in het leven gewoonlUk zoo. Alleen heeft Peter altUd gedacht dat het een gelukkig toeval was dat den knoop voor de tweede maal deed wegspringen. Caroline wist wel beter. Maar zü behoefde Peter toch niet te vertellen dat zü met opzet de draden weer doorgeknipt had? op dit blad rijn Ingevolge de venekeringevoorwaardan tegen f Vfïflfl bjj levenslange geheele ongeschiktheid t jt werken door f bU een ongeval met f OCfi bü verlies van een hand f 1 OC DU verlies van een f C/l bij een breuk van f bU verUee van *n ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerlngen f «jverlies van belde armen, belde beenen of belde oogen doodelljken afloop een voet of een oog f 1 duim al wijsvinger f «/(/«"been of irml Tfl/a" anderen vinger n zUn brochure „Patat, Kaiser und Sosial- democratle”, die voor het eerst het volle licht deed opgaan over de vredespogingen van Benedlctus XV in September 1917, schrijft de vroegere RUkskatiseller Ph. Scheidemann volgenden passus, die buitengewoon interes sant is, omdat zü ie gevloeid uit de pen van een soclaal-democratischen leider, die allesbe halve een vriend was van den Paus en de Ka tholieke Kerk, maar die de waarheid wilde die nen. .Men beeft mU verzekerd, dat h. H. de Paus Benedlctus XV den wensch heeft uitgesproken, over zUn vredespogingen van 1917 niet» te pu- bliceeren. Ook wanneer dat juist zou zUn. hoop ik. dat HU met het oog op mUn beweegredenen en het te bereiken doel mU zal vergeven, dat ik hier het historische feit van ZUn bemiddeling blootleg en dat HU dat selfs zal goedkeuren, want het gaat daarom, aan een diep ongelukkig volk van zestig mlllloen zielen te toonen, dat en hoe men het bepaalde mogeUJkheden, om tot vrede te geraken, gewetenloos heeft afge sneden.” Zeer kenteekenend is, dat het Derde RUk niets wil weten van de vredespogingen des Pausen in 1917. Zooals onder vele opzichten schuift het ook hier de historie hardhandig opaU- Een boek van Ritter von Lama „Die Ptpstllche Friedens- polltik" is verboden-En bet is een daad van moed, dat het „Berliner Klrchenblatt” Zondag IJ. dorst te schrijven: „Het vredesvoorstel van Benedlctus XV had het Dultscbe volk de ineen storting en het oneindige leed van het verdrag van Versailles kunnen besparen.” Uit het gesprek, dat Willem n in bet groote hoofdkwartier met nuntius Pacelli bad. moeten wU nog iets mededeelen. Het onder houd had 'n zeer levendig karakter en verliep in zijn phasen nu juist niet bovenmatig vriénde lijk. De nuntius seide namelUk zeer terecht, dat aan den Duitschen kant verschillende dingen waren voorgekomen, die groote hindernissen voor bet tot stand komen van den vrede waren en den vredesstap van den Paus bemoellUkten (bUv. de deportatie der Belgische arbeiders naar Dultschland, de Dultscbe dubbelzinnigheid in de Belgische kwestie). De keizer sprak dit tegen. Men had niet kunnen dulden, dat achter het front civilisten ledig rondliepen. Het volken recht was nooit geschonden Pacem verze kerde, dat de Paus alles bad gedaan, om de vredesgedachte te bevorderen. Bn nu volgde weer een bUzonder merkwaar- dil antwoord. Be keizer was nX van opinie, dat de Paus niet genoeg had gedaan. „Want de H. Vader heeft nooit de macht, die zUn positie als Pans hem verleent, in de weegschaal geworpen. Als de Paus ex cathedra sou spreken, (welk een idee had de protestantsche keizer van de infal- liblliteit!) en aan zyn organen in alle oorlog voerende landen bevel zou geven, om van den kansel dusdanig in belang van den vrede te werken, dat tegen den geweldigen volkenbaat, die on-ChristelUk is, gepredikt zou worden en tegelijk er op gewezen zou worden, dat de vol keren elkander weer moesten verdragen dan zou in het volk zélf een verlangen naar vrede levend worden, waartegen de regeerders op den duur zich niet zouden kunnen verzetten.” De keizer verklaarde dan, dat dit alles in Dultsch land niet noodlg was, omdat het Duitsche volk geen baat kende en de wensch van het volk naar vrede door alle uitslaggevende factoren werd gedeeld. Uit dit alles blUkt, dat de keizer tn Juli vre delievend was gezind. Maar dat was helaas maar zoo nu en dan. De keizer was volkomen een speelbal in de hand zUner omgeving. Hoe objec tiever men de persoonlUkheld van den twee- spaltlg aangelegden en volkomen verkeerd op- gevoeden laatsten krtzer beschouwt, des te zwaarder worden de aanklachten, die men te gen zUn omgeving moet richten. Na het gesprek met den nuntius werd de monarch „bewerkt”. De Duitsche gezant In Weenen, graaf von Wedel, zond een telegram, waarin mededeeling werd gedaan van vredes pogingen van Weenen uit Uit kantteekenln- gen des keizers blUkt, dat zUn adjudant-gene- laal, Van Flessen, hem een anoniem briefje in handen had gespeeld. Dit briefje luidt: „Reeds sedert t midden (sic!) van den oorlog vreezen Vatlkaansche kringen den val van het Vati- kaan door een revolutie in ItaUé bU gelegen heid van de ineenstorting van Engeland. Enge land zal in zUn doodsangst.... als laatste mid del druk op Dultschland ter bereiking van spoedigen vrede hebben aangeraden. Een zeker teeken, hoe slecht Engeland er aan toe is. Het is te hopen, dat onze regeering weet hoe de wind van Engeland waait en wat er wordt bedoeld.” Met zulke nonsens bewerkte men den kei zer, om zUn vredelievendheid te vernietigen. Een anoniem schrUver toovert den ondergang van Engeland voor zUn oogen. In Juli 1917 nog! Zoo nu en dan schUnt de keizer toch te heb ben gemerkt, boe men in »Un omgeving werkte. Toen hem 14 Juli 1917 het concept voor een antwoord op een eigenhandig geschreven brief van den Paus van 13 Juni werd voorgelegd, kantteekende de imperator: „Vier weken!! Dat is onbeleefd tegenover den ouden pontifex. W.” Scheidemann zegt tenslotte, dat tegenover de „rilckhaltlos anzuerkennenden Bemtibun- gen des Papstes”, om aan de wereld den vrede te bezorgen, staan de duistere machinaties der keizerlijke regeering. Inderdaad. Denken we maar alleen aan de „dilatorische behandeling” van *s Pausen bemiddeling door den stumperi- gen stakkerigen Michaelis, aan het liegen en bedriegen van Von KUhlmann, staatssecretaris van bultenlandsche zaken, waardoor de Rijks dag werd gedupeerd, aan de blaaskakerU van lezen „staatsman", die praalde, terwUl Duitsch- and reeds haast in agonie verkeerde: „bU ons is geen sprake van noodzaak om vrede te slui ten", grootspraak/ „die op een zoo verstandigen nuntius Pacelli, die volkomen op de ■van de Duitsche omstandigheden, >tend moest werken”, actenstukken uit dezen tUd bekend n, des te beerUjker treedt de gestal- n Vaticaanschen vredevorst in t licht, vuriger wordt de politiek der imperiale Van zUn kant bleef Lorenzo even veelvul dig als altUd op het kasteel komen, doch hü »ag er zóó ontmoedigd en treurig uit, dat de markies tot zichzelf moest zeggen, dat Carmen misschien te laat gekomen was. Hem leek dat alles een onnoodige wreedheid. Waarom al die moeilijkheden en gewetensbezwaren? Omdat Lorenzo op Ralna verliefd was, en Reina op Lo renzo? De pastoor was er toch om ze te trou wen? En het huwelQk tusschen die twee jon gelui zou juist een prachtige oplossing zijn Voor de financieele moeilUkheden van Lorenzo -v en voor een behoorlUk beheer van Reina s Vermogen, dat heel groot was, en een eerUJk en bekwaam man als Carvajal noodlg had. Doch het kwaad was geschied, Carmen had bereikt **t ze wilde, en Reina verveelde zich daar ginds in Madrid, en snakte naar Aledo, en haar grootvader, en misschien ook naar Carvajal, hoewel ze dat niet sei. Als Carmen «lacht, dat de stand van zaken zóó moest bUJ- van, dan vergiste zU Heb JeeUik, want hU, DOS "NT atuurlUk, er zUn mannen die kranen zUn I V in allerlei huishoudelUke karweitjes, die v kunnen stoppen en koken, afwasschen en verstellen. Maar Peter Jones was maar een doodgewone vrUgezel, die van al deze dingen geen kaas had gegeten. Boekhouden kon hU als de beste, daar wist zUn patroon, de Simons van Simons, Jacket Co., van mee te praten. Maar niemand moest hem ooit vragen om een kapotte sok te stoppen of een knoop aan een jas te zetten. „Met die dingen kan ik me niet ophouden.” beweerde Jones steeds, ,jnaar daarom ben ik ook in het pension van Juffrouw landman gaan wonen.” Inderdaad, zoo was het! Juffrouw Landman’s pension had zUn fouten en eigenaardigheden, maar de eigenares maakte dat alles goed door haar moederlijke bezorgdheid voor haar pen siongasten. Voor elk werkje kon men haar hulp inroepen, voor iedereen stond zU elk oogenblik van den dag gereed. Waar zou de eenzelvige, onhandige Detet Jones een beter tehuis hebben kunnen vinden? Dien Zaterdagmiddag was echter op de tweede verdieping, waar Jones zUn kamer had, Leiden in last. „Verdorie nog an toe!” vloekte Peter Jones, „dat moest er nu nog bUkomen. Juist nu ik op het punt sta om uit te gaan, vliegt er een knoop van mijn jas. En omdat een ongeluk nooit alléén mag komen, is juffrouw Landman Juist naar haar zuster in Rockburg.” Met een misnoegd gezicht bekeek Peter de ongeluksjas, die hU in zijn uitgespreide handen vóór zich hield. „Pechvogel!" schold hU verder, maar daar schoot hU geen steek mee op. Een blik uit het laam was bovendien genoeg om hem te over tuigen dat het geen weer was om zonder over moeten alle aanmeldingen voor deelname aan onze derde premiereis 1“ uit te gaan. HU zou zich een verkoudheid gOOTZ^ RECOPJ op den hals halen en bovendienje kon toch moeilUk in een gure legenbul naar den schouwburg gaan enkel in een colbertje. Het zUn vaak de kleine ongemakken in het leven, die ons den grootsten last bezorgen. Dat voelde Peter op dat oogenblik heel duidelUk. Wat moest hU nu beginnen? Peter dacht na en besloot toen den knoop er zelf aan te zetten. HU had zooiets nog wel nooit bU de hand gehad, maar hU vertrouwde op zUn handigheid. Hoogstens kon hU zich een keer !n den vinger prikken, maar per slot van reke ning was knoopen aanzetten toch geen heksen werk. De eenige moelUJkheid was om aan een naald en draad te komen. Nog heviger dacht Peter Jones na en plotseling klaarde zUn gezicht op. Het veranderde van misnoegd tn normaal en van normaal in stralend. Een glimlach plooide zich om zUn lippen en er kwamen twee kuiltjes in zUn wangen van pret. „Ha!” lachte hü. .Juffrouw Witters! ZU zal me kunnen helpen!" Iemand die de verborgen oorzaak van deze plotselinge metamorphose niet kende, zou mis schien gedacht hebben aan een soort verstands verbijstering bU Peter Jones, maar niets was verder van de waarheid verwUderd. Voor een rnkel oogenblik was de hulpelooze vrijgezel om- getooverd in een stralenden jongeman. En het was de naam van juffrouw Caroline Wilfers. gecombineerd met den afgesprongen knoop die dit had bewerkstelligd. Sinds enkele maanden woonde de typiste Ca roline Witters in het pension van juffrouw Landman. Zü was misschien drie en twintig jaar, aschblond en buitengemeen lieftallig. Op het hart van Peter Jones had het meisje reeds van begin af aan een diepen Indruk gemaakt, waarvan in de boeken van de firma Simons, Jacket Co. da gegplgfn te zien ge weest „1 LUkt verdorie wel of Je verliefd bent, Jo nes,” had meneer Simons op een middag uit geroepen, toen hü voor het eerst in vele jaren een fout in de boeken vond, waarop Peter Jo nes had gebloosd. Was hü verliefd? Peter wist het zelf niet, maar telkens wan neer hü Caroline ontmoette, raakte hü zoo heerlUk in de war, dat hü het bUna ging ge- looven. Het was echter aan zün hulpeloosheid en verlegenheid te wüten, dat hü met Caroline man als den hoogte was/ direct afs/öc Hoe rijn ge te van les te egeering, die, opgestookt door de al-Duitsche .ereldveroveraars, onder wier Invloed de hell- x» verpolitiekte opperste legerleiding stond, .en oorlog niet wilde beëindigen, alvorensniet Longwy en Briey, België en Calais „fest in un- serer Hand" waren en alvorens niet de her togshoed van Koerland bet hoofd des keizers zou sieren. Voor dese .presenteerden dan de overwinnaars in Juli 1919 in de Spiegelzaal van Versailles de rekening aan het Duitsche volk.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1934 | | pagina 3