Uit de Septembermaand 1917
PREMIE-REIS
naar
PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND
Gelouterd
OUDE GENEVER
i
0
II
den daq
5
NUNTIUS PACELLI
OBERAMMERGAU EN ZUID-BEIEREN
FI.3.60P.LITER
DE LAATSTE WEEK
O
VAN 21 TOT 28 SEPTEMBER AS.
t
n
■ffl
n
IK.!
I
MAANDAG 10 SEPTEMBER 1934
p
i
Anonieme brieven
r-
9
PURMEREND 450 JAAR MARKT
Een schitterend besluit
*2
Alle abonné’s
NAAR
SPAANSCH
HET
V
te
Midden in het
Beiersche Hoogland
BEETHOVEN’SNEGENDE
I Een knoop
aanzetten
„Vier weken! Dat is onbeleefd
tegenover den ouden pontifex”
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Het dorpskerkje te
s
grootheidswaanzinnige plannen
2
44
i
i
zelfde spelletje zich herhaalde. Wat kon dat
zijn?
Langzaam kwamen we naderbij en tot onzen
schrik bemerkten we. dat het een groote Ijs
beer was. „Laten we maar gauw maken dat we
wegkomen,” fluisterde oom. Echter het was al
te laat. Het monster bemerkte ons en stoof op
ons af. Oom had daarbij het ongeluk te strui-
Met een woedend gegrom liet het beest rijn
prooi les en keerde zich om. Ik vluchtte n^g
en de beer vloog mij achterna. Mijn hart klopte
len
>rp
it-
n-
lat
de
er
It-
Het waa evenwel wel wat merkbaar dat de tij
den thana voor velen niet zoo gunstig zijn als
wij die vroeger hebben gekend, want naar de
buitengewoon groote drukte welke er heerschte
werden er geen verteeringen gemaakt. Wie Pur
merend maar eenigszins kent en ook vele ande
ren bij wie belangstelling voor Purmerend was
gekomen wilden de stad zien, vooral des avonds
als de feeërieke verlichting overal ontstoken
was. Tram en autobussen voerden de menschen
bü massa's aan en af. Er heerschte een verkeer
van heb ik jou daar.
Jker, en be-
rljen af te
Het muziekconcours dat Zondagmiddag werd
gehouden, had ook wel iets van het aanvanke
lijk minder gunstige weer te lijden. Niettemin
gaf dit toch een aardige opvleuring aan de stad,
zooals dat met een muziekconcours altijd het
geval is.
Het feest werd desavonds besloten met een
groot schitterend vuurwerk.
4*
•s*
Zooals bekend, Is slechts enkele dagen geleden
onder directie van Carl Schuricht door bet Re-
sidentie-Orkest. Toonkunst-koor en solisten in
het Schevenlngsche Kurhaus een uitvoering ge
geven van Beethoven's Negende Symphonic met
slotkoor. Naar wjj vernemen, zal Bchurlcht he
den-, Maandagavond, nog een tweede uitvoering
van Beethoven’s monumentale werk leiden.
nog enkele dagen gelegenheid tot aanmelding voor
ONZE DERDE PREMIEREIS. Vandaag over een week (dus 14 Sept.)
t te gaan,
rones de jas en den
van
HU klopte aan en wachtte,
de stem van Caroline, die
a
naar Oberammergau en omgeving in ons bezit zijn. Na dien datum
kunnen wij geen deelnemers(sters) meer inschrijven, omdat wij anders
niet verzekerd kunnen zijn van een regeling, welke een ieder zal
bevredigen. Het is daarom, dat wij eventueele gegadigden ten zeerste
aanraden, geen dag meer te talmen. Het is nu nog niet te laat.
14 September sluiten wij onze lijst van deelnemers definitief af.
Men weet, dat de rail georganiseerd wordt in de week van 21 tot 28 Sept.
Nadere bijzonderheden zijn te bekomen aan het bureau van dit blad,
afdeeling reis Oberammergau.
in mijn keel. Als ik het ongeluk zou hebben om
te komen vallen, was mUn lot beslist.
De beer won gaandeweg terrein en reeds
hoorde ik het dier achter mü snuiven van woe
de. Zou ik het dier kunnen ontwUken? Ik durfde
niet om te kUken. Plots klonk een knal .nog
een, weer eens. Achter mü een zware slag. Oom
Sydney had den Usbeer neergelegd, juist op tijd.
Zooals u wilt.
Ik veronderstel dat je Reina gaat op
zoeken...., merkte Marilena op, zich aan haar
gepeins onttrekkend.
Zeg haar dan, dat Franclsquln half Mei
zijn eerste Communie zal doen. Ik zou graag
willen, dat ze op z(jn minst acht dagen eerder
kwam, zoodat ze dus moeite doet om geen af
spraken te maken tegen dien datum. Ik ver
wacht een paar gasten, en Ik heb haar erg noo
dlg. Zul Je het zeggen?
NatuurlUk.
Sinds dat oogenblik volgde de oude met zijn
iewat ironischen blik de heldhaftige pogin
gen van den Jongeman, om zUn zenuwen tot
bedaren te brengen, die met alle geweld uit
drukking wilden geven aan zUn geluk. Door
zijn verstrooidheid en stommiteit verloor hij
jammerlijk een partij, die hij al haast gewon
nen had, en ten laatste kreeg de markies me
delijden met hem, en stuurde hem minzaam
naar huls. De markies wist heel goed, dat hü
Carmen niet bepaald een genoegen deed, met
die reis van haar zoon, maar dat kon hem heel
weinig schelen. Het kwam hem voor, dat bet
nu tijd ging worden, om zich met een en an
der te bemoeien, gezien de wending, die de za
ken namen.
Den volgenden dag vertrok Lorenzo, vol op
timisme en vol hoop (die dwaze hoop van alle
verliefden, die zoo dikwijls in rook vervliegt)
naar Madrid. Onnoodig te zeggen, dat hü met
bekwamen spoed de zaken van den markies af
handelde, en zich vervolgens opgeruimd naar
Het zou best kunnen zijn, dat hij Reina
niet trof.... Maar hij zou niet teruggaan, zon
der haar gezien te hebben (al zou hij er een dag
langer in Madrid voor moeten blijven), en zon
der zijn blikken aan haar verzadigd te hebben,
teneinde zich schadeloos te stellen voor die af
schuwelijke dagen van haar afwezigheid, en zon
der haar gezegd te hebben, dat Aledo een gat
was zonder haar, en zonder haar gevraagd te
hebben, om toch vooral gauw terug te komen
onder degenen, die van haar hielden. Wat vloei
de het hart van den Jongen over van teeder-
held! Z{jn liefde welde zóó onstuimig en zóó
natuurlijk in hem op. dat hij de stem van -zijn
gezond verstand, en van zijn trots niet eens
meer hoorde. HIJ was in dat gelukkige stadium,
waarin men voelt, maar niet redeneert.
In zijn droomerijen was hij verdiept, toen
het doek viel, bij het einde van het bedrijf. De
zaal vulde zich met licht, bet dof gemurmel van
gesprekken, die thans met luider stem gevoerd
werden, verhief zich, en een krachtige hand
werd vriendschappelijk op zijn schouder gelegd.
Hjj keerde zich om, en bevond zich van aange
zicht tot aangezicht tegenover José Mendizabal.
Kerel, Carvajal, wie had dat gedacht! Hoe
gaat het ermee? Wanneer ben Je gekomen?.
Zij drukten elkaar de hand. Mendizabal was
een goede jongen, en Carvajal kon hem niet
betrekken in de minachting, die Rosa hem in
boezemde zooals hjj ook nooit haar voortref
felijke moeder erin betrokken had. José zou ook
met welgevallige oogen Lorenzo's huwelijk met
zijn zuster gezien hebben.
kelen en Ineens was het dier boven op hem.
Vlug trok ik mjjn mes en voordat het dier bom
letsel kunnen toebrengen, trof Ik het met mijn
wapen tusschen de schouderbladen.
De beide laatste dagen van het feest daUte
Purmerend werd gehouden ter herdenking ëan
het feit dat voor 450 jaren terug Jan van Eg-
mond aan de stad de marfttrechten verleende,
waren uiteraard wel niet too glorieus als de
twee eersten, toen de feesten werden geopend en
de offlcieele personen de stad met hun bezoek
vereerden, doch hebben niettemin een uitste
kend verloop gehad.
Zaterdag had des middags ten groote paar-
dendraverij plaats. Hiervoor was als prijs gesteld
oa de gouden zweep van het Koninklijk Huis
en voorts belangrijke geldprijzen. De belangstel
ling voor deze draverij was zeer groot en ging
ver uit boven die van de gewone draverijen,
welke periodiek worden gehouden.
Des avonds was het weer buitengewoon druk
langs de straten der stad en deze drukte werd
eerst onderbroken door de .onweersbui welke te
middernacht de feestvreugde kwam verstoren.
In verband met de vele teleurstellingen welke
er Donderdag en Vrijdag waren geweest, had
het organlseerend comité besloten om Zaterdag
nog een derde opvoering te geven van het stuk
..Johan van Egmonds Privilege", dat reeds twee
dagen met zooveel succes was gegeven. Ook
thans was de belangstelling weer goed, hoewel
bjj lange na niet zoo groot als de eerste dagen.
De auteur en regisseur van het spel de heer
Joh. M. Ridderickhoff, heeft met zijn werk veel
eer Ingelegd, evenals de componist en leider van
het orkest en koorwerk de heer Theo Ettema,
directeur van de Purmerender Muziekschool.
Aanvankelijk zette het weer van Zondag niet
gunstig in, doch met den middag klaarde het
weer op en was het bezoek aan de stad weer
enorm.
Vanavond, met den sneltrein. Ik ben erg
blij je te te zien, jongen. Ik dacht, dat je bif
het Derde was....
Ja, Ja, dat ben ik ook. Maar ik ben met
verlof. En jij? Zit Je nog altijd in Aledo? Hoe
maken Don Juan en Marilena het?
Allemaal heel goed. Marilena is, tusschen
twee haakjes, heel knap in haar rouwkleeren.
Het is een geweldige vrouw, jongen. Trouwt
ze niet?
Marilena trouwen? Ja, we denken allemaal
van wél; ééns. Wat wil Je een vrouw, die nog
zoo Jong is? Maar voor het oogenblik is er
geen enkele stap in die richting te bemerken.
Zjj houdt zich heel rustig en leeft erg terugge
trokken. 4
Wanneer ga je weer weg?
Morgen alweer, als ik er in slaag, om van
avond Reina Solvadal te zien. Dat aal wel moei
lijk zijn, want als ze hier niet is, en op dit
uur.... Ik zou het vervelend vinden, als ik
om haar een heelen dag moest verliezen (hier
riep Lorenzo al zijn wereldsche behendigheid te
hulp, om onbeschaamd te kunnen liegen) want
ik heb zoo een en ander te doen in Aledo.
Je vat je baantje ernstig op, schijnt het,
glimlachte Mendizabal met een zeker medelij
den, waaruit oprechte sympathie sprak. Wie zou
thans dien Lorenzo Carvajal terugkennen?
Je moet iets goed doen, of het heelemaal
niet doen, jongen.
O ja, natuurlijk. Kijk, mijn moeder heeft
je al gezien en wuift je toe.
(Wordt vervolgd)
LAATSTE GELEGENHEID TOT BIJWONING DER PASSIESPELEN.
Tot 14 dezer nog gelegenheid tot aanmelding voor onze derde reis.
Tweede klasse f 115.Derde klasse f 90.vermeerderd met f 2.50
Administratiekosten per deelnemer.
I
Thans besloten we om ons naar het wrak
van het vliegtuig te begeven teneinde er de
meest waardevolle voorwerpen uit te kunnen
halen. Op weg er naar toe zagen we opeens
een vreemd schouwspel. Op een helling van een
der vele heuvels zat een wezen, dat zich eens
klaps naar beneden liet glijden. Beneden aan
gekomen klom het weer naar boven, waarna het-
de woning van hertog Lugue begaf, om Reina
te begroeten, en haar het verzoek van Mari
lena over te brengen.
Reina was niet thuis. De bediende, die hem
te woord stond, deelde hem mede, dat zij en
juffrouw Lugue met een paar vriendinnen bij
de familie Fuentes gedineerd hadden, en dat
hjj haar waarschijnlijk in den schouwburg zou
vinden, waar mevrouw de hertogin gezegd had,
dat ze na het diner naar toe zou gaan.
Lorenzo liet zijn kaartje achter, en ging be
zorgd de statige treden weer af. HU wist niet
wat te doen. ZUn zaken in Madrid waren af
gehandeld en in Aledo was hü hard noodlg,
waarom hü reeds den volgenden morgen dacht
terug te gaan. Doch weggaan, zonder Reina ge
zien te hebben? Geen denken aan. HU zou be
slist naar den schouwburg gaan. HU nam een
taxi, die hem in een oogenblik bü zUn hotel
bracht, verkleedde zich in 'n ommezien, en in
de meest onberispelijke avondkleeding en in *n
prachtige overjas een overblUfsel van zUn
rUke dagen stapte hü weer in de taxi, en
liet zich tot voor den Ingang van den schouw
burg brengen.
Men was reeds bezig met de tweede acte, toen
hU behoedzaam in de loge verscheen. HU nam
plaats in zUn fauteuil, greep zUn küf
gon nauwgezet de onderscheidene1 i
zoeken, in de hoop, Reina te ontdekken. HU
zag haar nergens. De hertog en de hertogin wa
ren er wél, en oog zag hü hertogin Ordague,
met markiezin Souza en haar zoon Pablo,
en mevrouw Mendizabal met haar dochters.
Juan, had ook zUn plannen, en zou laten mer
ken, dat hü er ook nog was.
Op zekeren avond, het was al in Maart, zag
Marilena een eigenaardige schittering in de
levendige oogen van haar vader, en zü vroeg
zich een weinig verwonderd af, wat voor vreemd
idee die hersens aan het uitwerken waren. Dien
avond was Marilena tevreden. ZU had een lan
gen brief van Souza ontvangen, zóó vol teeder-
heid, dat haar booze gedachten aanstonds ver
dwenen waren. Verdiept in haar geluk van het
oogenblik, vergat zü weldra haar vader, die heel
ernstig een schaakspelletje deed met Lorenzo.
Opeens wekten een paar woorden van Don Juan
haar aandacht op.
Wat heb ik voor een geheugen, Lorenao!
Ik was het waarachtig vergeten. Weet je wei,
dat je een reis naar Madrid moet maken? Die
verwenschte advocaten schieten nooit op, en
je ftioet nu beslist maar eens gaan informee-
ren, hoe het staat met dat proces over dien
grond in Slerramarga.
Lorenzo richtte het hoofd on, alsof er een
veer in hem" geraakt was een en al verba
zing en vreugde, wat den ouden man fUntjes
deed glimlachen.
Ja? Goed, maar dat zal dan aan het eind
van de week moeten zUn, daar dat werk voor
de landbouwschool....
Neen, neen, dat werk zal Olave wel in orde
brengen. Het andere is noodzakelUker, en als
je morgenmiddag kunt gaan met den snel
trein, of met den wagen, zooals het jou het
nitjwnxt, ga dan direct
Witters nooit méér woorden gewisseld had dan:
„Goeden morgen, juffrouw Witters I** En dan
wilde Peter Jones telkens een praatje over het
een of ander beginnen, maar op het beslissende
oogenblik had zUn moed hem steeds weer in
den steek gelaten.
Maar nul Nu zou hU de gelegenheid hebben
om een aanval te doen op het hart van de lief
tallige typiste. HU zou haar een draad en naald
vragen en haar tegelUkertUd uitnoodlgen om
mee naar den schouwbv
Haastig greep Peter
knoop en stapte naar de appartementen
Juffrouw Witters.
Toen hoorde hü
„binnen!” riep en
meteen was zijn
moed weer ver
dwenen. De lach
trok van zUn ge
zicht weg, hU zag
er weer uit als de
hulpelooze, dood
verlegen vrijgezel.
Ah! Meneer Jones!” glimlachte het meisje.
„Aardig van u om eens even aan te wippen.**
Ja.... dat wil zeggen.... nu,” hakkelde Pe
ter Jones, „de bedoeling is.... ziet u.... die
knoop.... heeft u misschien een naald en
draad voor me?”
Het was er uitl Gek, dat hü altUd zoo van
streek raakte, wanneer hü tegenover Caroline
Witter» stond.
„O, is 't anders niet?” vroeg het meisje,
„geeft u die jas maar hier, dan zet ik den
knoop er wel even aan.”
Peter verschoot van kleur.
„Heelemaal niet noodlg," protesteerde hü- „Als
u me alleen maar een draad en naald geeft....”
„Dwaasheid!” zei Caroline. „Dat is geen
mannenwerk!” En meteen had zü de jas al
naar zich toegetrokken en rommelde in een
naaidoos je.
Peter stond met een hoogroode kleur toe te
kUken.
Nu moest hU haar vragen om mee te gaan.
Nu of nooit! Dat voelde hü duldelük. Maar er
kwam geen wcord over zUn lippen.
Juffrouw Witters zette den knoop aan den
Jas.
U gaat vanavond zeker uit hè?” zei ze glim
lachend.
Peter knikte.
„Naar. naar den schouwburg!”
Meer niet. Nu had hü weer een gelegenheid
gehad! Maar opnieuw was de moed hem in de
schoenen gezakt. Behoedzaam knipte Caroline
de losse draden weg en gaf den Jas aan Peter
terug.
„’t Is in orde.” zei ze vroolük. „En als u weer
eens zoo’n werkje hebt, dan komt u maar ge
rust bü mU. hoor!"
Peter mompelde zün dank en verdween. HU
schold zich zelf uit voor een idioot.
Op zUn kamer deed hü den jas aan en
voor de tweede maal sprong de knoop er af!
Gedachtig aan haar woorden riep Peter voor
den tweeden keer Caroline’s hulp in en thans kon
hU ook al zün moed bUeenrapen am haar te
vragen hem te vergezellen. En hü was ta den
zevenden hemel toen zü toestemde. Eenlgen tUd
later vroeg hü haar nog iets en weer gaf zü het
Ja-woord. Dat gaat in het leven gewoonlUk zoo.
Alleen heeft Peter altUd gedacht dat het een
gelukkig toeval was dat den knoop voor de
tweede maal deed wegspringen. Caroline wist
wel beter. Maar zü behoefde Peter toch niet te
vertellen dat zü met opzet de draden weer
doorgeknipt had?
op dit blad rijn Ingevolge de venekeringevoorwaardan tegen f Vfïflfl bjj levenslange geheele ongeschiktheid t jt werken door f bU een ongeval met f OCfi bü verlies van een hand f 1 OC DU verlies van een f C/l bij een breuk van f bU verUee van *n
ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerlngen f «jverlies van belde armen, belde beenen of belde oogen doodelljken afloop een voet of een oog f 1 duim al wijsvinger f «/(/«"been of irml Tfl/a" anderen vinger
n zUn brochure „Patat, Kaiser und Sosial-
democratle”, die voor het eerst het volle
licht deed opgaan over de vredespogingen
van Benedlctus XV in September 1917, schrijft
de vroegere RUkskatiseller Ph. Scheidemann
volgenden passus, die buitengewoon interes
sant is, omdat zü ie gevloeid uit de pen van
een soclaal-democratischen leider, die allesbe
halve een vriend was van den Paus en de Ka
tholieke Kerk, maar die de waarheid wilde die
nen.
.Men beeft mU verzekerd, dat h. H. de Paus
Benedlctus XV den wensch heeft uitgesproken,
over zUn vredespogingen van 1917 niet» te pu-
bliceeren. Ook wanneer dat juist zou zUn. hoop
ik. dat HU met het oog op mUn beweegredenen
en het te bereiken doel mU zal vergeven, dat ik
hier het historische feit van ZUn bemiddeling
blootleg en dat HU dat selfs zal goedkeuren,
want het gaat daarom, aan een diep ongelukkig
volk van zestig mlllloen zielen te toonen, dat
en hoe men het bepaalde mogeUJkheden, om
tot vrede te geraken, gewetenloos heeft afge
sneden.”
Zeer kenteekenend is, dat het Derde RUk niets
wil weten van de vredespogingen des Pausen
in 1917. Zooals onder vele opzichten schuift het
ook hier de historie hardhandig opaU- Een boek
van Ritter von Lama „Die Ptpstllche Friedens-
polltik" is verboden-En bet is een daad van
moed, dat het „Berliner Klrchenblatt” Zondag
IJ. dorst te schrijven: „Het vredesvoorstel van
Benedlctus XV had het Dultscbe volk de ineen
storting en het oneindige leed van het verdrag
van Versailles kunnen besparen.”
Uit het gesprek, dat Willem n in bet
groote hoofdkwartier met nuntius Pacelli bad.
moeten wU nog iets mededeelen. Het onder
houd had 'n zeer levendig karakter en verliep in
zijn phasen nu juist niet bovenmatig vriénde
lijk. De nuntius seide namelUk zeer terecht, dat
aan den Duitschen kant verschillende dingen
waren voorgekomen, die groote hindernissen
voor bet tot stand komen van den vrede waren
en den vredesstap van den Paus bemoellUkten
(bUv. de deportatie der Belgische arbeiders naar
Dultschland, de Dultscbe dubbelzinnigheid in
de Belgische kwestie). De keizer sprak dit tegen.
Men had niet kunnen dulden, dat achter het
front civilisten ledig rondliepen. Het volken
recht was nooit geschonden Pacem verze
kerde, dat de Paus alles bad gedaan, om de
vredesgedachte te bevorderen.
Bn nu volgde weer een bUzonder merkwaar-
dil antwoord.
Be keizer was nX van opinie, dat de Paus
niet genoeg had gedaan. „Want de H. Vader
heeft nooit de macht, die zUn positie als Pans
hem verleent, in de weegschaal geworpen. Als
de Paus ex cathedra sou spreken, (welk een
idee had de protestantsche keizer van de infal-
liblliteit!) en aan zyn organen in alle oorlog
voerende landen bevel zou geven, om van den
kansel dusdanig in belang van den vrede te
werken, dat tegen den geweldigen volkenbaat,
die on-ChristelUk is, gepredikt zou worden en
tegelijk er op gewezen zou worden, dat de vol
keren elkander weer moesten verdragen dan
zou in het volk zélf een verlangen naar vrede
levend worden, waartegen de regeerders op den
duur zich niet zouden kunnen verzetten.” De
keizer verklaarde dan, dat dit alles in Dultsch
land niet noodlg was, omdat het Duitsche volk
geen baat kende en de wensch van het volk
naar vrede door alle uitslaggevende factoren
werd gedeeld.
Uit dit alles blUkt, dat de keizer tn Juli vre
delievend was gezind. Maar dat was helaas maar
zoo nu en dan. De keizer was volkomen een
speelbal in de hand zUner omgeving. Hoe objec
tiever men de persoonlUkheld van den twee-
spaltlg aangelegden en volkomen verkeerd op-
gevoeden laatsten krtzer beschouwt, des te
zwaarder worden de aanklachten, die men te
gen zUn omgeving moet richten.
Na het gesprek met den nuntius werd de
monarch „bewerkt”. De Duitsche gezant In
Weenen, graaf von Wedel, zond een telegram,
waarin mededeeling werd gedaan van vredes
pogingen van Weenen uit Uit kantteekenln-
gen des keizers blUkt, dat zUn adjudant-gene-
laal, Van Flessen, hem een anoniem briefje
in handen had gespeeld. Dit briefje luidt: „Reeds
sedert t midden (sic!) van den oorlog vreezen
Vatlkaansche kringen den val van het Vati-
kaan door een revolutie in ItaUé bU gelegen
heid van de ineenstorting van Engeland. Enge
land zal in zUn doodsangst.... als laatste mid
del druk op Dultschland ter bereiking van
spoedigen vrede hebben aangeraden. Een zeker
teeken, hoe slecht Engeland er aan toe is. Het
is te hopen, dat onze regeering weet hoe de wind
van Engeland waait en wat er wordt bedoeld.”
Met zulke nonsens bewerkte men den kei
zer, om zUn vredelievendheid te vernietigen.
Een anoniem schrUver toovert den ondergang
van Engeland voor zUn oogen. In Juli 1917 nog!
Zoo nu en dan schUnt de keizer toch te heb
ben gemerkt, boe men in »Un omgeving werkte.
Toen hem 14 Juli 1917 het concept voor een
antwoord op een eigenhandig geschreven brief
van den Paus van 13 Juni werd voorgelegd,
kantteekende de imperator: „Vier weken!! Dat
is onbeleefd tegenover den ouden pontifex. W.”
Scheidemann zegt tenslotte, dat tegenover de
„rilckhaltlos anzuerkennenden Bemtibun-
gen des Papstes”, om aan de wereld den vrede
te bezorgen, staan de duistere machinaties der
keizerlijke regeering. Inderdaad. Denken we
maar alleen aan de „dilatorische behandeling”
van *s Pausen bemiddeling door den stumperi-
gen stakkerigen Michaelis, aan het liegen en
bedriegen van Von KUhlmann, staatssecretaris
van bultenlandsche zaken, waardoor de Rijks
dag werd gedupeerd, aan de blaaskakerU van
lezen „staatsman", die praalde, terwUl Duitsch-
and reeds haast in agonie verkeerde: „bU ons
is geen sprake van noodzaak om vrede te slui
ten", grootspraak/ „die op een zoo verstandigen
nuntius Pacelli, die volkomen op de
■van de Duitsche omstandigheden,
>tend moest werken”,
actenstukken uit dezen tUd bekend
n, des te beerUjker treedt de gestal-
n Vaticaanschen vredevorst in t licht,
vuriger wordt de politiek der imperiale
Van zUn kant bleef Lorenzo even veelvul
dig als altUd op het kasteel komen, doch hü
»ag er zóó ontmoedigd en treurig uit, dat de
markies tot zichzelf moest zeggen, dat Carmen
misschien te laat gekomen was. Hem leek dat
alles een onnoodige wreedheid. Waarom al die
moeilijkheden en gewetensbezwaren? Omdat
Lorenzo op Ralna verliefd was, en Reina op Lo
renzo? De pastoor was er toch om ze te trou
wen? En het huwelQk tusschen die twee jon
gelui zou juist een prachtige oplossing zijn
Voor de financieele moeilUkheden van Lorenzo
-v en voor een behoorlUk beheer van Reina s
Vermogen, dat heel groot was, en een eerUJk en
bekwaam man als Carvajal noodlg had. Doch
het kwaad was geschied, Carmen had bereikt
**t ze wilde, en Reina verveelde zich daar
ginds in Madrid, en snakte naar Aledo, en
haar grootvader, en misschien ook naar
Carvajal, hoewel ze dat niet sei. Als Carmen
«lacht, dat de stand van zaken zóó moest bUJ-
van, dan vergiste zU Heb JeeUik, want hU, DOS
"NT atuurlUk, er zUn mannen die kranen zUn
I V in allerlei huishoudelUke karweitjes, die
v kunnen stoppen en koken, afwasschen en
verstellen. Maar Peter Jones was maar een
doodgewone vrUgezel, die van al deze dingen
geen kaas had gegeten. Boekhouden kon hU
als de beste, daar wist zUn patroon, de Simons
van Simons, Jacket Co., van mee te praten.
Maar niemand moest hem ooit vragen om een
kapotte sok te stoppen of een knoop aan een
jas te zetten.
„Met die dingen kan ik me niet ophouden.”
beweerde Jones steeds, ,jnaar daarom ben ik
ook in het pension van Juffrouw landman gaan
wonen.”
Inderdaad, zoo was het! Juffrouw Landman’s
pension had zUn fouten en eigenaardigheden,
maar de eigenares maakte dat alles goed door
haar moederlijke bezorgdheid voor haar pen
siongasten. Voor elk werkje kon men haar hulp
inroepen, voor iedereen stond zU elk oogenblik
van den dag gereed.
Waar zou de eenzelvige, onhandige Detet
Jones een beter tehuis hebben kunnen vinden?
Dien Zaterdagmiddag was echter op de
tweede verdieping, waar Jones zUn kamer had,
Leiden in last.
„Verdorie nog an toe!” vloekte Peter Jones,
„dat moest er nu nog bUkomen. Juist nu ik
op het punt sta om uit te gaan, vliegt er een
knoop van mijn jas. En omdat een ongeluk nooit
alléén mag komen, is juffrouw Landman Juist
naar haar zuster in Rockburg.”
Met een misnoegd gezicht bekeek Peter de
ongeluksjas, die hU in zijn uitgespreide handen
vóór zich hield.
„Pechvogel!" schold hU verder, maar daar
schoot hU geen steek mee op. Een blik uit het
laam was bovendien genoeg om hem te over
tuigen dat het geen weer was om zonder over
moeten alle aanmeldingen voor deelname aan onze derde premiereis 1“ uit te gaan. HU zou zich een verkoudheid
gOOTZ^
RECOPJ
op den hals halen en bovendienje kon
toch moeilUk in een gure legenbul naar den
schouwburg gaan enkel in een colbertje.
Het zUn vaak de kleine ongemakken in het
leven, die ons den grootsten last bezorgen. Dat
voelde Peter op dat oogenblik heel duidelUk.
Wat moest hU nu beginnen?
Peter dacht na en besloot toen den knoop er
zelf aan te zetten. HU had zooiets nog wel nooit
bU de hand gehad, maar hU vertrouwde op zUn
handigheid. Hoogstens kon hU zich een keer
!n den vinger prikken, maar per slot van reke
ning was knoopen aanzetten toch geen heksen
werk.
De eenige moelUJkheid was om aan een naald
en draad te komen. Nog heviger dacht Peter
Jones na en plotseling klaarde zUn gezicht op.
Het veranderde van misnoegd tn normaal en
van normaal in stralend. Een glimlach plooide
zich om zUn lippen en er kwamen twee kuiltjes
in zUn wangen van pret.
„Ha!” lachte hü. .Juffrouw Witters! ZU zal
me kunnen helpen!"
Iemand die de verborgen oorzaak van deze
plotselinge metamorphose niet kende, zou mis
schien gedacht hebben aan een soort verstands
verbijstering bU Peter Jones, maar niets was
verder van de waarheid verwUderd. Voor een
rnkel oogenblik was de hulpelooze vrijgezel om-
getooverd in een stralenden jongeman. En het
was de naam van juffrouw Caroline Wilfers.
gecombineerd met den afgesprongen knoop die
dit had bewerkstelligd.
Sinds enkele maanden woonde de typiste Ca
roline Witters in het pension van juffrouw
Landman. Zü was misschien drie en twintig
jaar, aschblond en buitengemeen lieftallig. Op
het hart van Peter Jones had het meisje reeds
van begin af aan een diepen Indruk gemaakt,
waarvan in de boeken van de firma Simons,
Jacket Co. da gegplgfn te zien ge
weest
„1 LUkt verdorie wel of Je verliefd bent, Jo
nes,” had meneer Simons op een middag uit
geroepen, toen hü voor het eerst in vele jaren
een fout in de boeken vond, waarop Peter Jo
nes had gebloosd.
Was hü verliefd?
Peter wist het zelf niet, maar telkens wan
neer hü Caroline ontmoette, raakte hü zoo
heerlUk in de war, dat hü het bUna ging ge-
looven.
Het was echter aan zün hulpeloosheid en
verlegenheid te wüten, dat hü met Caroline
man als den
hoogte was/
direct afs/öc
Hoe
rijn ge
te van
les te
egeering, die, opgestookt door de al-Duitsche
.ereldveroveraars, onder wier Invloed de hell-
x» verpolitiekte opperste legerleiding stond,
.en oorlog niet wilde beëindigen, alvorensniet
Longwy en Briey, België en Calais „fest in un-
serer Hand" waren en alvorens niet de her
togshoed van Koerland bet hoofd des keizers
zou sieren.
Voor dese
.presenteerden dan de overwinnaars in Juli 1919
in de Spiegelzaal van Versailles de rekening aan
het Duitsche volk.