PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND Gelouterd Matthaikirchestrasze v&Aaal wut den dag <F2.8O GLANS EN ELLENDE —BIJDEN WORTEL I |?L. REINNEID EN VERSTAND DINSDAG 11 SEPTEMBER 1934 (Nadruk verboden) l Brutale misdadigster SPAAN5CH~ HET NAAR Als het huis klaar is sterft de heer Slachtoffers van hun beroep Onderaardsche gang bij gevangenis Alle volken looft den Heer! Tegen rouge en lippen stift Het paleis van Stabchef Roehm werd in enkele dagen buiten gewoon luxueus ingericht n u u n k n Wordt het liefst Daar 't bedrijf t Kfr t I Op de proef gesteld Alle abonné,S'Sj*y»Mèn 'voïgenas ulUeerlnguif3000. verllMev^^)de^Iaraien?^dB1beenen,of belde oogen f 75(L~ doodslaken afloop f250- een voet of een oog f125.luim of wijsvinger f SO.’^en ot arm f 40.’ anderen vinger AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL MARTIN BERDEN klok HU lunchen. n niet,’’ 1 5 ’t en 45 totaal (Wordt vervolgd) 4 W Nadat we een heerlUke malsche biefstuk uit het berenvleesch hadden gesneden die ons, na dat we deze gebakken hadden. heerlUk smaak te, staken we een pUpje op, waarna we den toestand eens flink bespraken maakt. Dus sleepten we het minster naar de hut. Een zwaar karwei. Aan den rand van het plateau gekomen wanen onze krachten tamelijk verminderd. We gaven het dier nu een zetje, zoodat het naar beneden n n. n ■d I 1 l Drie Chlneesche journalisten hebben getracht Tsao Meng Chlu. een magistraat te Pingyuen. Hopel, te interviewen, doch In plaats van vriéndelijk te worden ontvangen, zooals zU zich hadden voorgesteld, ontvingen zjj elk 10 stok slagen, omdat zU gekleed waren, In korte broek, ten open sporthemd en toppunt van on beschaamdheid een bril droegen. Of de Journalisten al beweerden, dat zü bij hun werkzaamheden moeilijk zwaardere kleedlng konden verdragen, en dat het niet langer on beleefd was oen bril te dragen, aan de stok slagen konden zU niet ontkomen. Met roode, opgezwollen gezichten vertrok ken zU. De heeren trachten thans te bewerk stelligen, dat de magistraat ontslagen en be straft wordt. ken en Industrie-concems de hulsen binnen. Dit paleis leek Iedereen té groot. Einde 1933 ging eerst een stil gerucht, dan een immer luider door het stille ,Alte Westen”, dat de nieuwbe noemde RUksmlnlster en stafchef der SA Ernst Röhm het paleis voor een buitengewoon hoog bedrag voor den duur van voorlooplg drie jaren had gehuurd, onder voorwaarde, verschillende deelen te mogen verbouwen. Eerst werden tien logeerkamers, leder met bad. op de bovenste étage Ingericht. Op het dak kwamen een groot Zonnebad en een zwembassin. De stallen wer den als garages Ingericht. En het souterrain Werd In orde gemaakt voor de „Stabswache- Röhm”. Tevens werd er een extra-telefoonljjn We waren belden erg blij dat we er zoo goed waren afgekomen. Het doode dier was thans een mooi buitenkaasje voor ons. Het leverde voedsel voor een Hinken tijd, terwijl ook van zijn pels een nuttig gebruik kon worden ge- Men heeft te Barcelona een 10 Meter lange cnderaardsche gang ontdekt, leidende van een ilool naar de modelgevangenls. en zoodoende een poging tot ontvluchting op groote schaal verijdeld. De tunnel, met het graven waarvan men leeds bijna genaderd was tot de cellen, is zoo hoog, dat een man er rechtop in kan loopen. De politie vond In de tunnel vijf boren, acht Ijzeren hefboomen, schoppen, duimstokken en een waterpas, welke men achtergelaten had. en stille, voorname straat In het ,Alte Westen" te Berlijn, de exclusieve woon wijk der Dultsche RUkshoofdstad. ge lijkend op den Faubourg Salnt-Germaln te Parijs of op de Mayfair te Londen, residentie bij voorkeur van diplomatie, van geboorte- en geld-adel, de MatthAiklrchstrasse tusschen Tiergarten en Landwehrkanal. Een korte straat, nauwelijks dertig huisnummers, meestal één-' familiehuizen of hulzen met vorstelijke étages, rustige gevelarchitectuur, waarop de parvenu- barok van het „Neue Westen", Kurfürstendamm met omgeving, geenerlel invloed vermocht uit te oefenen. Midden In deze straat staat, zooals de Vondelkerk In Amsterdam, de kerk der St. Matth&igemeente, een nuchtere roode bak- steenbouw, in slecht gelmlteerden stijl der bak- steengothiek van Tangermünde en Stendhal in de Mark Brandenburg, met haar pronklooze i pastorie, een werk uit de vóór-WllhelmUnsche sera, streng en onopvallend, een symbool uit den tijd, toen Berlijn nog een oud-Pruisische I eenvoudige provinciestad was. In de jaren na de omwenteling van 1918 woonden in deze deftige straat hoofdzakelijk geld-adel en eenlge rijke parlementsleden der republiek van Weimar. Daar woonde Jakob Goldschmidt, alleenheerscher In de .Darmstad- ter-und Nationalbank", vriend en gunsteling van Von Papen, commissaris van ongetelde maatschappijen, ook van Krupp te Essen. Gold schmidt kocht op de hoogte van zjjn carrière in 1930 het huls van Therese Simon, de eenlge dochter van Leopold Sonnemann, den eigenaar der .Frankfurter Zeltung” en liet bet verbou wen ter onderbrenging van zijn onmetelijke kunstschatten. Een paar stappen verder woon de het echtpaar Siegfried V. Kardorff en Ka tharina von Kardorff-Oheimb. Hij, zoon van een politicus uit den Intiemsten kring rondom Bismarck, vice-president van den Rijksdag en, voordat het Derde Rijk In storm losbrak, pre- sumptlef opvolger van Von Hindenburg als Rijkspresldent. wijl hij het had klaar gewonderd zich op den besten voet te stellen met alle par tijen, communisten en nazi’s Incluis. Zij. even eens lid van den Rijksdag, slagvaardig, bewege lijk, brillant spreekster. Zij beiden hadden er slag van, ’n glanzenden pohtleken salon te voe ren. Eén hals verder woonde Georg Wertheim van het groote „Warenhauskonzern”, welbekend Utt de Lelpzlgerstrasse. Tegenover hem woonde Paul Manklewitz, directeur der .{Deutsche Bank". En in die straat woonden ook de ban kiers Robert Oppenheim, Urbig, von Wasaer- tnann en Freiherr Albert' V. Goldschmidt-— Rotschild. In die straat stond nooit een woning leeg. Evenals de Londensche snob de eerzucht heeft een woning te bezitten met telefoon aansluiting bij het kantoor Mayfair, zoo trachtte men in Berlijn zijn briefpapier met het aanbe velende adres te sieren: Matthüiklrchstrasse. Eén huis stond jaren lang leeg: het paleis van den Opper-SUezlschen (jzermagnaat Paul Huldschinsky. Tot 1938 bewoonde de oude heer het alleen, omgeven door zijn heerlijke kunst, schatten, voor hem door Bode bijeengebracht en opgesteld. Dan op eenmaal liet hij al z(jn heerlijkheden vellen. De opbrengst liep In de millloenen goudmark. Na zijn dood probeerden zijn erfgenamen te vergeefs het paleis te verknopen. Om dit paleis plofte en vlak bjj onae hut terecht kwam. Toen we daar eindelijk ook aankwamen, be gonnen we den beer te villen. Dit was zeker geen gemakkelijk werkje, temeer daar we de huid zoo gaaf mogelijk wilden houden. De gelaatskleur van schoolmeisjes In de pro vincie Klangsu (China) zal voortaan zijn, zoo als de natuur deze maakte. Het gebruik van poeder, rouge, lippenstift door schoolmeisjes Is door het hoofd van de provinciale regeering, Chen Kuo-Fo verboden. Bovendien heeft hij leder meisje verboden haar haar te laten golven. Een dezer dagen heeft men een der brutaal ste misdadigers in Noord-Chlna gearresteerd, een vrouw genaamd Wong-8ze, die zich aldaar den bijnaam heeft verworven van .gemeen- schaps-vüand No. 1”. Zij kon gearresteerd worden, doordat een ultgestooten lid van haar bende de autori teiten had Ingelicht. De politie heeft haar daarna in een val laten loopen. Eerst trok zij nog twee revolvers en trachtte te ontkomen, doch de overmacht was te groot, zoodat zij ont wapend kon worden. Deze dame heeft reeds bekend schuldig te zijn aan meer dan 50 misdaden, waaronder moorden en beroovingen, gepleegd door haar zelf err haar bende. om ben Ik hier. Hier hebt u haar brief, dan ziet u 1 zelf." Ze gaf hem een vel papie*, en hU las met aandacht, wat er op stond. .Dus u zou met haar naar 1 Alhambra-con cert gaan, en daarna thee drinken.... een heel geschikte tljdverdeellng. De Alhambra Is hier vlak bi). We kunnen wel loopen, als u wilt,” ael - Jack, en gaf haar den brief terug. .Maar Ik kan heuach niet met u gaan! Ón mogelijk! Ik ken u niet," zei ze aarzetend. .Mijn naam Is Jack Belsize en ik ben jour nalist. Ik heb de vragen over étiquette In het „Vliegend Blad" behandeld. U begrijpt dus, dat Ik me daartegen niet zal bezondigen." Mariene Loseley lachte. Ze gingen en kwamen In de concertzaal. „Dus tot Zondag. 3 uur,” ael ze, toen hij haar op de bus naar Hammersmith zette. Ze hadden m Regent-street thee gedronken en gezellig met elkaar gebabbeld. Belsize had al z’n overredings kracht gebruikt om haar over te halen tot een spoedige tweede ontmoeting. Hjj was daarin tenslotte geslaagd. Toen hij naar z’n kamer wandelde, glimlachte hij te vreden. Hij In den loop den middag boord, dat Je zegt daar zoo: wat mij betreft niet, als of het je totaal onverschillig was, of Je haar ziet, of niet. Vindt Je haar niet sympathiek? O, jawel, heel sympathiek zelfs. Waarom zou Ik haar niet sympathiek vinden? En sta je op goeden voet met haar? Het kan niet beter. Waarom vraag je me dat? Kerel, omdat het me Interesseert, om te we ten. of Je wat voor me sou kunnen doen, zei Mendlzabal, terwijl hij zjjn stem Het dalen. O. staat de zaak zoo? lachte Carvajal ze nuwachtig, terwijl hij met een geweldige in spanning zijn ongerustheid trachtte te verber gen. Ik ben doodelük verliefd op dat meisje. Lorenzo, en het ergste Is, dat ze me behandelt als een hond, en mijn bloed aan het koken brengt met haar geringschattende manier van doen. Dat is bet zekerste middel, dat ze tegen over mU had kunnen aanwenden. Ik heb zoo mijn vermoedens, dat Isabel Lugue haar op warmt tegen mij, want ik weet niet waarom, maar dat stomme schepsel heeft me nooit kun nen uitstaan, en Ik geloof, dat, als Iemand jü bevoorbeeld een soort tegengif zou willen geven (door eens op een andere manier met Reina te praten), nog wel wat te bereiken sou zijn.... Dat meisje Lugue en Pablo Souza schijnen eamengespannen te hebben. Pablo Souza? Ja, num. Ze duwen hem het meisje onder den neus, alsof ze er een bijzonder belang bU hadden, dat Reina en Souza het samen eens worden. Weet k waar nog goed verdiend wordt. Waar 't bedrijf bijzonder bloeit? Waar het regentje van order» De directie hddet vermoeit? Waar nog overwerk verricht wordt En toch-komen-we-niet-klaar Waar men niet» speurt van malaise, Noch van contingent-gevaar? Het bedrijf, waar het nog toe gaat Al» 't bekende koek-en-ei Is thans over heel de wereld Juist de wapensmederij! Vlug kanonnen! vlug munitie! Want de aanvraag staat niet stil. Vriend of vijand, onvertchillig, ’t Is voor hem, die 't hebben wU! Alle volken willen vrede, Oorlog is zooveel al» moord, Doch de wapenindustrieën Werken onveranderd voort! De gedachte aan den vrede t gesaboteerd, alleen door ruzie En door slachtpartij floreert. In Genève praat men rustig Over vrede en van pact, Doch het zijn maar holle woorden. Waar men and’ren mee verlakt. Sloop de wapenindustrieën, Sla dien rommel kort en klein: Een ddar heerschende malaise Zou 't begin van vrede zijn! oogen van Lorenzo In zjjn verwarring/^ dien Souza in een oogenbllk toen de beleefdheden en de voorbij waren, toen Lorenzo met zijn geschoei de vingers de fijne bevende hand van Reina drukte, hoorde deze de stem van den Jongeman tot zich gericht koud en klankloos, als ze nooit van hem gehoord had: Ik heb een boodschap voor je van je grootvader, Reina en nog oen van tante Ma- rilena. Ik ga morgenochtend vroeg weg, en Ik ben speciaal hier naar toe gekomn. om ee je over te brengen. vermoedens van Mendlzabal waren, of praatjes van de menschen? Doch alsof de werkelijkheid hem volledig antwoord op die vraag wilde ge- ♦en, zag hij op dat zelfde oogenblik, hoe Souza, vanaf de loge van zijn moeder. Reina groette, en hoe deze, bfj het beantwoorden van dien groet, hem een heimelijk teeken gaf, waarop de markies snel opstond, en zijn loge verliet, om even later in die van de Lugues te verschijnen, waar hij plaats nam In den fauteuil, die hem naast Reina door Andrés Lugue werd afge staan. nadat de belde Jonge mannen een groet gewisseld hadden. Geef je je rekenschap van de heele schar- relarlj? mompelde Mendlzabal, terwijl hij hem met zijn elleboog aanstiet, en hem uit zijn ge peins deed ontwaken. Lorenzo Carvajal antwoordde niet. Woede en smart deden een brok in zijn keel schieten, en hij zou geen woord hebben kunnen uitbrengen. Bovendien had hij genoeg te doen met naar die twee te kijken, die In een intiem gesprek gewikkeld waren dat door het dlcht-op-elkaar- staan van de stoelen nog Intiemer scheen. Op dat oogenbllk verliet Andrés de loge, toen het gordijn al opging voor de derde acte, en zijn plaats werd Ingenomen door een heel elegant Jongmensch. dat Carvajal totaal onbekend Dat Is de galant van Isabel Lugue: een attaché van het Deensche gezantschap, legde Mendlzabal uit. De houding van Reina en markies Souza leek den zwaarbeproefde!) Carvajal leder oogenbllk duidelijk er en vertrouwelijker. Op eens be- In het Chaldeeuwsch: Elah: Aarablsch en Turksch: Allah; In het oud-OorsischOrsl; Ben- gaalsch: Ish-war; oud-Egyptisch: Teut; Ameri- kaansch (oud-Engelsch)Teutl; Egyptisch: Term; Griekech: Thees; Dorisch: Dos; Latijn: Deus; Keltisch: Dtu; Pransch: Dieu; Itallaansch Dio; Spaansch: Dios; Peruaansch Blosaja; Ca- talaansch Deu; Portugeeech Deos; lersch: Die; ProvencaalschDlou; Bretonsch: Doue; Gal lisch: Dlu; Dultsch: Oott; Hollandsch: God; Teuconlsch: Ooth; En^elsch: God; Persisch: Goda; Deensch en Zweedsch: Gud; IJslandsch: Duo; OroenlandsdfiGudlti; Russisch: Hag; Poolsch: Bog; Laplandsch. Jubniek; Plnsch: Jumala; Hongaarsch: Islen; Pannonlsch; Istoe, in de Hlndoestansche taal: R*in; Zemoliaansch Felizo; Coromandel: Brama; Tartaanch: Ma- gatal; TahititlaanschAtua; Hawaï Akua; flgig: Kalon; Chlneesch Pussa; Japansch: Ka- mlsarna; Madegascar: Annor. Deze lijst kan natuurlijk met de honderden dialecten nog worden uitgebreld. Wat vertel je me nou? mompelde Lorenzo verrast. Van alle pretendenten, die Reina zou kunnen hebben, zou niemand me zoozeer verbazen als Souza. Zoo? Nu, kijk eens, bet zou me niets ver wonderen, als Souza, nog voor het seizoen voorbij la (als ik tenminste geen medelijdende ziel vind die met helpt), het terrein veroverd heeft, verzekerde Mendlzabel Maar hij.... HU? HU Is verliefd als een Jongen van vUftten jaar! Altijd achter haar aan. En bet meisje Lugue aldoor op wacht.... Kom. kom, stamelde Carvajal, met een bezorgdheid, die hem bUna den adem benam. BUna alle dagen op de lunch gevraagd bU de Lugues.... Wil je nog meer? Uitstapjes per auto en als ze terugkomen, samen naar Pa lace, of naar de Cinema, of thee-drlnken b(j een van hun kennissen. Als het niet was, dat zU bet ontkende, sou Ik er een eed op doen, dat ze verloofd zijn. In ieder geval, de teekenen be driegen niet. Ben bljaonderheid: als ae Reina ergens op een diner of op een bal vragen, ver geten ae niet, om ook Souza te vragen en aan tafel zet men ae onvermijdelijk naast elkaar.. Lorenzo voelde zich niet In staat, om ook maar een woord uit te brengen. Alles, wat José Mendlzabal hem ael, druppelde in sUa wiel als gesmolten lood, en bU de aanraking daarvan vervloog al zUn optimisme. Mendlzabal ging zonder ophouden voort: O ja. het Is een verloving, die Iedereen zoo goed als aeker Ujkt. OelUkheld van vermo gen, van maatechappelUke positie, van af- nTIP VAN BOOTZ De „Osservatore Romano” publiceerde een Interessante lijst van het woord „God" zooals dat In vijftig verschillende talen wordt gevon den. In het Hebreeuwsch beteekent „God”: Elohlm; dwong hij zichzelf. Zou hU Iedereen laten sten hoe hij gefaald had? HU was al gewoon aan tegenslagen. Eén meer wat beteekende dat In zUn arm, vernietigd teven? Ga Je met me mee naar de loge van Lugues, José? Ik moet direct met Reina Solvadal spre ken. Het Is een kwestie van tien minuten. Wacht Je niet tot het bedrUf uit Is? Neen. Ik ga mijn zaken met Reina afdoen, daarna ga Ik je moeder begroeten, en dan ga Ik onmlddellUk naar mijn hotel, om mUn kof fer In orde te maken. Ik moet morgenochtend om negen uur weg. Vooruit dan maar. Ik voel er niet veel voor, om Souza te treffen, hoewel, op slot van reke ning.... niet, dat ik wat met hem heb, maar.... Nu. goed, vooruit maar. En zij begaven zich naar de bewuste loge. In het half donker van de zaal blonk in de mooie Reina een glans van geluk, dien bemerkte, doch iwasu werd. En noodlge uitleg Lorenzo Carvajal antwoordde met een diepe buiging op den hartelUken groet van markiezin Mendlzabal. Een oogenblik bleef zUn blik rusten op Rosa, knapper dan ooit, en druk bezig met een .gedistingeerd” jongmensch. flat op honderd meter afstand al te onderkennen was als een parvenu, HU zuchtte zachtjes, met een zekere inspanning, en met de woede, die hem altijd beving, bU de gedachte, dat hij in staat ge weest was, om als een Idioot op dat Udele Schepsel verliefd te worden. In de volgende pauze zal Ik haar gaan begroeten, verklaarde hU, op markiezin Mendl- zabal doelende. Nu ga Ik op de loer staan of ik Reina de. Is dat zoo noodlg dat je haar ziet? Wat mU betreft, niet! zei Carvajal met bewonderenswaardlge onverschilligheid. Maar Ik heb een boodschap voor haar van haar groot vader. en nog een van Marllena, en stel je voor, wat een uitbrander Ik sou krUgen, als Ik me daar aondar het antwoord sou aShmeMen komst.... ja zelfs van smaak en karakter Want Souza is een heel ernstige Jongen. heelemaal geen vriend van uitgaan en zU lUkt niet van dezen tUd. Zie je? Dat is ook weer een van die din gen. die me het meest bevallen In Reina Sol vadal.... KUk. daar heb je haar nu gaat ze In de loge van de Lugues, met Isabel en haar broer Andrés. Verbazing en smart hielden Lorenzo als aan den grond genageld. Zoodra hij kon, wendde hij zijn hoofd met Inspanning naar de loge van de Lugues, waar, op den purperen achtergrond der bekleedlng. de figuur van Reina en die van haar vriendin allersierlUkst uitkwamen. In haar prachtige japonnen van zilvergrijze zjjde, dte volkomen aan elkaar gelUk waren. Vanuit den afgrond van zijn verwarring en kwelling, keek Lorenzo naar Reina Solvadal, en hU kon zich niet herinneren, dat hU haar ooit zoo lief en zoo aantrekkelUk gevonden had Op dat oogenbllk was zij voor hem een verschrik kelijke bekoring, nog verschrikkelijker, omdat zij totaal onbereikbaar was. Al zUn hoop was vernietigd, en zijn diepste gevoelens kwamen In opstand. onderwUl hij on beweeglijk naast het pad bleef staan, in onver schillige en correcte houding. Wat kan de schUn toch bedriegen! HU verwenschte nu de omstandigheid, dat hU naar den schouwburg was gegaan, dat Reina zoo lang op zich bad laten wachten, (wat aanleiding was geweest, dat hU José Mendlzabal had getroffen) en dat dese hem dat gedienstige praatje had kunnen verkoopenMaar als het nu eens allemaal vroeg de boofdredacteur. die op dat oogenblik weer bin nen kwam. .Nog niet, maar Ik wou juist gaan.” Maar Jack Belsize ging niet l—._I— moest zich reppen, als hij om 3 uur onder de klok wilde zUn. Onderweg dacht hU aan tal van dingen, voor al aan de 25 000 pond van Mariene Loeeley, en z’n kans om dat bedrag door een romantisch huwelUk teveroveren. ,JEan meisje, dat op die manier aan een blad schrijft, is bepaald romantisch," dacht hij. Toen hij den hoek van het boekenstalletje omsloeg, stond hij voor een Jonge dame met een prettig voorkomen. „De bruine mantel en bet gezicht van ‘t portret.' dacht hU. Belsize was naar het ulterliJke alles behalve misdeeld en zag er meer uit als een beschaafd man van de wereld, dan hU inderdaad was. HU nam z’n hoed af, boog diep en sprak ^Juffrouw Mariene Loseley waarschijalljk?" Ik ben lady Cissy. Lacht u astublieft niet," liet hU er snel op volgen. „U hadt zeker geen man verwacht?" „Heelemaal niet.” antwoordde het Jonge meisje. .Maar u bent toch aeker niet werkeUJk lady Cissy? „Voor 't oognblik wel. De echte lady Cissy ligt In bed met Influenza en Ik ben haar plaatsver vanger. Ik hoop dat ik u evenveel van dienst zal kunnen zUn, als haar bedoeling was," ging hU voort, naar den uitgang van ’t station loopend. .Misschien weet u niet, dat lady Cicsy en Ik al een poos gecorrespondeerd hebben er dat we eigenlUk al oude kennissen zijn?" vroeg het meisje. „Ze was zoo vrlendelUk te schrUven, dat ze graag eens kennis met me zou maken; daar- v bad van ge- de jonge dame T T Mi hebt u niet te doen.” ael de hoofd- \7 redacteur van bet Vliegend Blad’ tot den UJdelUken redacteur. .Alles lag voor hej nummer klaar, toen juffrouw Edith influenza kreeg; behalve de vragen bus en de correspon dentie. Begin daar maar nan, Belsize. Nu moet ik ti even alleen laten. Als er Iemand komt, zeg dan maar, dat Ik om 3 uur terug ben." Jack Belsize nam den eersten brief van den stapel, die de vragenbus en de correspondentie bevatte en begon te lezen en antwoorden te schrUven. „Ball y. Neen, niemand zal u 250" pond geven voor een mlllloen postzegels. Trouwe lezeres. Als hU blUft weigeren, het rooken op te geven, ofschoon u hem voor de keus hebt gesteld: de tabak of mU, zou ik u raden het engagement te verbreken. Blijkbaar past u niet bil elkander. F1 d e 11 s. Een gele enveloppe met omgekeer- den postzegel in den linker benedenhoek betee kent: „Ik heb u Innig lief, maar ben jaloersch op den man met de donkere oogen." „Zoo kan ik wel den heelen dag doorgaan, zonder moe te worden.” mompelde Belsize, on eneed een volgenden brief open. „Hé wat is dat?” HU las: „Lieve lady Cissy. Het deed me veel plezier, van morgen uw briefje te ontvangen, ’t Is heel lief van u, dat u zooveel belang in me stelt. Ik zal u heel graag treffen In t Albert- ctatlon onder de klok, morgenmiddag 3 uur Ik sluit mijn portret in. dat u mU herkent en ik zal een langen, bruinen mantel dragen. Praten Ir zooveel prettiger dan schrUven. Steeds gaar ne. uw Marlene L.” „Ik ben benieuwd wie Marlene L. is,” mom pelde Belsize. ,Jn elk geval een goed adres: Trafalgar-squere. Wacht, daar ligt een adres boek. Trafalgarsquaredaar heb Ik het; no. 19: Loeely, generaal-majoor sir Percival. Dat is natuurlijk d’r vader Wat zal ik doen? Als ik naar Albert-statlon ga, schrikt zU zich dood als ze een man ziet inplaats van lady Cissy Een knap meisje ookl” HU leunde peinzend achterover in z’n stoel „Loseley.... ik geloof dat ik dien naam van morgen in de krant las. Waar is dat ding? Ge boorten, sterfgevallen, huwelijken.... neen. Na latenschappen, ja, dat was het. Nalatenschap van wUlen mevrouw Stevenson, 375 000 pond! een mooi sommetje; 1000 pond aan Engelsche meisjes die vroeg opstaandaar heb ik het.... 35.000 pond aan mejuffrouw Mariene Loseley. nicht van de overledene,... Ik kan dat arme kind niet alleen onder de klok laten staan. Ik zal er heen gaan .Al koffie gedronken, Belsize?” gelegd naar het wUnrestaurant Kempinski. De onkosten der verbouwing bedroegen veel meer dan 100.000 Mark. Geopend werd het paleis van den nieuwen minister met een feestelüke ont vangst, waartoe waren ultgenoodigd alle leden der regeering, de gezantschappen en alle par tij-autoriteiten. Men was er algemeen verbaasd over, met welk een snelheid de huisheer alle zalen met de kostbaarste antieke meubelen had gemeubileerd en de muren had overdekt als het wan met Fransche gobelins en Hollandsche meeaten. In de nabuurschap had men er al gauw de lucht van, dat er bacchanallên In het huls des ministers werden gehouden. De stille straat was plots vol leven en gerucht. Tusschen het mar kante paradegetaerceer der elkaar aflossende SA.-standkarden, hoorde men t geronk der zwa re private auto’s des ministers en het geknal der motorbrigade des stafchefs. De naam Jdatthkl- Hrchenstrasse” verdween en werd omgedoopt In „Standartenstrasse”. De bewoners der straat bleven voortdurend In verbazing. Het bleek, dat de druk der waterleiding in de straat te zwak was, om het zwembassin des ministers lederen dag opnieuw te vullen. De bewindsman beklaag de zich energiek en de stad-BerlUn het in één nacht de straat opbreken en verving de nor male waterleidlngsbuizen door meer omvang rijke. Ook de wUnkelder bleek te klein. Men groef den kelder dieper en bouwde een fles- schenglUbaan uit cement. Balzac zegt ergens „Als het huls klaar Is, sterft de heer". Het einde van Röhm Is bekend. De tragedie voltroz zich op 30 Juni 1934. Nog geen jaar leefde hU in zjjn BerlUnsch paleis. Maar het waren toch eenlge maanden, waarin hu op bet toppunt van zUn macht stond. ZUn buurman Jakob Goldschmidt mocht zijn huis niet eens klaar zien. De bank orach van 1931 maakte hem tot een arm man ZUn huls werd gesantschapsgebouw. HU self woont in Zwitserland. Georg Wertheim verliet de straat, toen de conjunctuur der waren hnlwn in het Derde RUk sonk en woont nu In een huis op de Leipzlgerplatz, dat bestemd was bU sUn reusachtig warenhulsgebouw te worden getrok ken. Oppenheim werd gedwongen, sUn bank te verlaten. Von Wasserman verloor als nlet-Arlër zUn directeurschap van de .Deutsche Bark” en het echtpaar Kardorff trok zich in de provincie terug. Dit is de glans en de ellende van een voor name BerlUnsche straat. meerderjarig was, en hU had vorderingen ge maakt boven z’n stoutste verwachtingen. Niet veel weken later, toen ae gearmd langs den Hammersmith-weg liepen, In ’t geheim ver loofd, zei Jack: „Vind je niet, dat je me zoo zachtjes aan, aan je familie moest voorstellen, Marlen*?” Het meisje huiverde even. ,Jk bon vreeselUk bang, dat vader 't niet gped zou vinden.” ,Dat zeg je altUd, liefste," antwoordde hU- Ik kan nooit over kennismaking met Je lami- 11e beginnen of je komt met een uitvlucht. *t Moet toch ééns gebeuren.” ■Jk geloof, dat het beter is nog een poosje te wachten,” zei ze. .Mariene, hou je van me?" vroeg hu harts- tochtelUk. .Natuurlijk houd Ik van je," zei ze zacht. „Wanneer wil Je dan met me trouaen?" Er ging op dat oognblik een heele meisjes school voorbij, wat haar even het antwoord be lette en haar tUd gaf na te denken. „Vóór Ik je dat zeg, moet Ik je wat vragen. Jack? Weet Je zeker, dat je me lief hebt?” ,Net zoo zeker, als dat die omnibus daar rood is," antwoordde hU, na vruchteloos gezocht te hebben naar een poëtischer vergelijking Ze keek naar de omnibus om zich te verge wissen, dat die rood was en hernam* „Weet je héél zeker, dat je om geen enkele reden minder van me zou gaan houden?" „Absoluut zeker." „Onderstel nu eens, dat ik heelemaal geen geld had. zou je dan nog van me houden?” \roeg ze en keek hem lief de vol aan. .NatuurlUk,” antwoordde Belsize; „maar ik wéét helaas, dat je geld hebt. Ik wou, dat je 1 maar niet had," ging hu vurig voort. „Hoezoo?” vroeg ze zacht. Ze wilde hem zoo graag hooren zeggen, dat hU haar zelf hef had en niet dat „ellendige geld." „Omdat dat geld ons van elkaar houdt. Als je 't niet had, konden we direct trouwen, maar omdat je dat afschuwelUke fortuin van me- viouw Stevenson bezit, blUven we gescheiden." HU sprak met groote vurigheid en overtuiging. „Jack," zei ze, „Jack, het geld is geen be zwaar.” „Wat wil je daarmee zeggen?” vroeg hU be zorgd. „Omdat Ik geen geld heb, liefste,” antwoordde zU. „Ik ben Mariene Loseley niet. Ik heet Lln- oer en Ik ben de kamenier van juffrouw Lo seley.... Maar je houdt toeh van me, Is *t niet?" „Je wilt toch niet zeggen, dat je je opzette lijk voor juffrouw Loeeley hebt uitgegeven, om mU te bedriegen en m'n genegenheid op te wek ken, onder valsche voorwendsels?” viel hU uit, zonder aan de voorbUgangers te denken „Je scheen te denken, dat Ik juffrouw Lose ley was. dus ik liet je maar In dien waan. Maar je hebt *t altUd zóó ellendig gevonden dat Ik geld had, mUn beste, dat je nü wel blU zult zUn, nu je hoort, dat Ik *t niet heb; niets be halve mUn loon en m'n spaarbankboekje.... en nu kunnen we trouwen zoo gauw we maar willen. Jack." Maar Jack had haar al los gelaten, en toen ze omkeek, was hü verdwenen. Dien avond weende Mariene Loseley bittere tranen, omdat zU Jack Belsize onderworpen had aan de proef der liefde en hü die proef niet doorstaan had.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1934 | | pagina 7