PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND
Gelouterd
Matthaikirchestrasze
v&Aaal wut den dag
<F2.8O
GLANS EN ELLENDE
—BIJDEN WORTEL
I
|?L.
REINNEID EN VERSTAND
DINSDAG 11 SEPTEMBER 1934
(Nadruk verboden)
l
Brutale misdadigster
SPAAN5CH~
HET
NAAR
Als het huis klaar is
sterft de heer
Slachtoffers van hun
beroep
Onderaardsche gang bij
gevangenis
Alle volken looft den
Heer!
Tegen rouge en lippen
stift
Het paleis van Stabchef Roehm
werd in enkele dagen buiten
gewoon luxueus ingericht
n
u
u
n
k
n
Wordt het liefst
Daar 't bedrijf t
Kfr
t
I Op de proef
gesteld
Alle abonné,S'Sj*y»Mèn 'voïgenas ulUeerlnguif3000. verllMev^^)de^Iaraien?^dB1beenen,of belde oogen f 75(L~ doodslaken afloop f250- een voet of een oog f125.luim of wijsvinger f SO.’^en ot arm f 40.’ anderen vinger
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
MARTIN BERDEN
klok
HU
lunchen.
n
niet,’’
1
5
’t
en
45
totaal
(Wordt vervolgd)
4
W
Nadat we een heerlUke malsche biefstuk uit
het berenvleesch hadden gesneden die ons, na
dat we deze gebakken hadden. heerlUk smaak
te, staken we een pUpje op, waarna we den
toestand eens flink bespraken
maakt. Dus sleepten we het minster naar de
hut. Een zwaar karwei.
Aan den rand van het plateau gekomen wanen
onze krachten tamelijk verminderd. We gaven
het dier nu een zetje, zoodat het naar beneden
n
n.
n
■d
I
1
l
Drie Chlneesche journalisten hebben getracht
Tsao Meng Chlu. een magistraat te Pingyuen.
Hopel, te interviewen, doch In plaats van
vriéndelijk te worden ontvangen, zooals zU zich
hadden voorgesteld, ontvingen zjj elk 10 stok
slagen, omdat zU gekleed waren, In korte broek,
ten open sporthemd en toppunt van on
beschaamdheid een bril droegen.
Of de Journalisten al beweerden, dat zü bij
hun werkzaamheden moeilijk zwaardere kleedlng
konden verdragen, en dat het niet langer on
beleefd was oen bril te dragen, aan de stok
slagen konden zU niet ontkomen.
Met roode, opgezwollen gezichten vertrok
ken zU. De heeren trachten thans te bewerk
stelligen, dat de magistraat ontslagen en be
straft wordt.
ken en Industrie-concems de hulsen binnen. Dit
paleis leek Iedereen té groot. Einde 1933 ging
eerst een stil gerucht, dan een immer luider
door het stille ,Alte Westen”, dat de nieuwbe
noemde RUksmlnlster en stafchef der SA Ernst
Röhm het paleis voor een buitengewoon hoog
bedrag voor den duur van voorlooplg drie jaren
had gehuurd, onder voorwaarde, verschillende
deelen te mogen verbouwen. Eerst werden tien
logeerkamers, leder met bad. op de bovenste
étage Ingericht. Op het dak kwamen een groot
Zonnebad en een zwembassin. De stallen wer
den als garages Ingericht. En het souterrain
Werd In orde gemaakt voor de „Stabswache-
Röhm”. Tevens werd er een extra-telefoonljjn
We waren belden erg blij dat we er zoo goed
waren afgekomen. Het doode dier was thans
een mooi buitenkaasje voor ons. Het leverde
voedsel voor een Hinken tijd, terwijl ook van
zijn pels een nuttig gebruik kon worden ge-
Men heeft te Barcelona een 10 Meter lange
cnderaardsche gang ontdekt, leidende van een
ilool naar de modelgevangenls. en zoodoende
een poging tot ontvluchting op groote schaal
verijdeld.
De tunnel, met het graven waarvan men
leeds bijna genaderd was tot de cellen, is zoo
hoog, dat een man er rechtop in kan loopen.
De politie vond In de tunnel vijf boren, acht
Ijzeren hefboomen, schoppen, duimstokken en
een waterpas, welke men achtergelaten had.
en stille, voorname straat In het ,Alte
Westen" te Berlijn, de exclusieve woon
wijk der Dultsche RUkshoofdstad. ge
lijkend op den Faubourg Salnt-Germaln te
Parijs of op de Mayfair te Londen, residentie
bij voorkeur van diplomatie, van geboorte- en
geld-adel, de MatthAiklrchstrasse tusschen
Tiergarten en Landwehrkanal. Een korte straat,
nauwelijks dertig huisnummers, meestal één-'
familiehuizen of hulzen met vorstelijke étages,
rustige gevelarchitectuur, waarop de parvenu-
barok van het „Neue Westen", Kurfürstendamm
met omgeving, geenerlel invloed vermocht uit
te oefenen. Midden In deze straat staat, zooals
de Vondelkerk In Amsterdam, de kerk der St.
Matth&igemeente, een nuchtere roode bak-
steenbouw, in slecht gelmlteerden stijl der bak-
steengothiek van Tangermünde en Stendhal in
de Mark Brandenburg, met haar pronklooze i
pastorie, een werk uit de vóór-WllhelmUnsche
sera, streng en onopvallend, een symbool uit
den tijd, toen Berlijn nog een oud-Pruisische I
eenvoudige provinciestad was.
In de jaren na de omwenteling van 1918
woonden in deze deftige straat hoofdzakelijk
geld-adel en eenlge rijke parlementsleden der
republiek van Weimar. Daar woonde Jakob
Goldschmidt, alleenheerscher In de .Darmstad-
ter-und Nationalbank", vriend en gunsteling
van Von Papen, commissaris van ongetelde
maatschappijen, ook van Krupp te Essen. Gold
schmidt kocht op de hoogte van zjjn carrière
in 1930 het huls van Therese Simon, de eenlge
dochter van Leopold Sonnemann, den eigenaar
der .Frankfurter Zeltung” en liet bet verbou
wen ter onderbrenging van zijn onmetelijke
kunstschatten. Een paar stappen verder woon
de het echtpaar Siegfried V. Kardorff en Ka
tharina von Kardorff-Oheimb. Hij, zoon van
een politicus uit den Intiemsten kring rondom
Bismarck, vice-president van den Rijksdag en,
voordat het Derde Rijk In storm losbrak, pre-
sumptlef opvolger van Von Hindenburg als
Rijkspresldent. wijl hij het had klaar gewonderd
zich op den besten voet te stellen met alle par
tijen, communisten en nazi’s Incluis. Zij. even
eens lid van den Rijksdag, slagvaardig, bewege
lijk, brillant spreekster. Zij beiden hadden er
slag van, ’n glanzenden pohtleken salon te voe
ren. Eén hals verder woonde Georg Wertheim
van het groote „Warenhauskonzern”, welbekend
Utt de Lelpzlgerstrasse. Tegenover hem woonde
Paul Manklewitz, directeur der .{Deutsche
Bank". En in die straat woonden ook de ban
kiers Robert Oppenheim, Urbig, von Wasaer-
tnann en Freiherr Albert' V. Goldschmidt-—
Rotschild. In die straat stond nooit een woning
leeg. Evenals de Londensche snob de eerzucht
heeft een woning te bezitten met telefoon
aansluiting bij het kantoor Mayfair, zoo trachtte
men in Berlijn zijn briefpapier met het aanbe
velende adres te sieren: Matthüiklrchstrasse.
Eén huis stond jaren lang leeg: het paleis
van den Opper-SUezlschen (jzermagnaat Paul
Huldschinsky. Tot 1938 bewoonde de oude heer
het alleen, omgeven door zijn heerlijke kunst,
schatten, voor hem door Bode bijeengebracht
en opgesteld. Dan op eenmaal liet hij al z(jn
heerlijkheden vellen. De opbrengst liep In de
millloenen goudmark.
Na zijn dood probeerden zijn erfgenamen te
vergeefs het paleis te verknopen. Om dit paleis
plofte en vlak bjj onae hut terecht kwam.
Toen we daar eindelijk ook aankwamen, be
gonnen we den beer te villen. Dit was zeker
geen gemakkelijk werkje, temeer daar we de
huid zoo gaaf mogelijk wilden houden.
De gelaatskleur van schoolmeisjes In de pro
vincie Klangsu (China) zal voortaan zijn, zoo
als de natuur deze maakte.
Het gebruik van poeder, rouge, lippenstift
door schoolmeisjes Is door het hoofd van de
provinciale regeering, Chen Kuo-Fo verboden.
Bovendien heeft hij leder meisje verboden
haar haar te laten golven.
Een dezer dagen heeft men een der brutaal
ste misdadigers in Noord-Chlna gearresteerd,
een vrouw genaamd Wong-8ze, die zich aldaar
den bijnaam heeft verworven van .gemeen-
schaps-vüand No. 1”.
Zij kon gearresteerd worden, doordat een
ultgestooten lid van haar bende de autori
teiten had Ingelicht. De politie heeft haar
daarna in een val laten loopen. Eerst trok zij
nog twee revolvers en trachtte te ontkomen,
doch de overmacht was te groot, zoodat zij ont
wapend kon worden.
Deze dame heeft reeds bekend schuldig te
zijn aan meer dan 50 misdaden, waaronder
moorden en beroovingen, gepleegd door haar
zelf err haar bende.
om ben Ik hier. Hier hebt u haar brief, dan
ziet u 1 zelf."
Ze gaf hem een vel papie*, en hU las met
aandacht, wat er op stond.
.Dus u zou met haar naar 1 Alhambra-con
cert gaan, en daarna thee drinken.... een heel
geschikte tljdverdeellng. De Alhambra Is hier
vlak bi). We kunnen wel loopen, als u wilt,” ael -
Jack, en gaf haar den brief terug.
.Maar Ik kan heuach niet met u gaan! Ón
mogelijk! Ik ken u niet," zei ze aarzetend.
.Mijn naam Is Jack Belsize en ik ben jour
nalist. Ik heb de vragen over étiquette In het
„Vliegend Blad" behandeld. U begrijpt dus, dat
Ik me daartegen niet zal bezondigen."
Mariene Loseley lachte. Ze gingen en kwamen
In de concertzaal.
„Dus tot Zondag. 3 uur,” ael ze, toen hij haar
op de bus naar Hammersmith zette. Ze hadden
m Regent-street thee gedronken en gezellig met
elkaar gebabbeld. Belsize had al z’n overredings
kracht gebruikt om haar over te halen tot een
spoedige tweede ontmoeting. Hjj was daarin
tenslotte geslaagd.
Toen hij naar z’n
kamer wandelde,
glimlachte hij te
vreden. Hij
In den loop
den middag
boord, dat
Je zegt daar zoo: wat mij betreft niet, als
of het je totaal onverschillig was, of Je haar
ziet, of niet. Vindt Je haar niet sympathiek?
O, jawel, heel sympathiek zelfs. Waarom
zou Ik haar niet sympathiek vinden?
En sta je op goeden voet met haar?
Het kan niet beter. Waarom vraag je me
dat?
Kerel, omdat het me Interesseert, om te we
ten. of Je wat voor me sou kunnen doen, zei
Mendlzabal, terwijl hij zjjn stem Het dalen.
O. staat de zaak zoo? lachte Carvajal ze
nuwachtig, terwijl hij met een geweldige in
spanning zijn ongerustheid trachtte te verber
gen.
Ik ben doodelük verliefd op dat meisje.
Lorenzo, en het ergste Is, dat ze me behandelt
als een hond, en mijn bloed aan het koken
brengt met haar geringschattende manier van
doen. Dat is bet zekerste middel, dat ze tegen
over mU had kunnen aanwenden. Ik heb zoo
mijn vermoedens, dat Isabel Lugue haar op
warmt tegen mij, want ik weet niet waarom,
maar dat stomme schepsel heeft me nooit kun
nen uitstaan, en Ik geloof, dat, als Iemand
jü bevoorbeeld een soort tegengif zou willen
geven (door eens op een andere manier met
Reina te praten), nog wel wat te bereiken sou
zijn.... Dat meisje Lugue en Pablo Souza
schijnen eamengespannen te hebben.
Pablo Souza?
Ja, num. Ze duwen hem het meisje onder
den neus, alsof ze er een bijzonder belang bU
hadden, dat Reina en Souza het samen eens
worden.
Weet k waar nog goed verdiend
wordt.
Waar 't bedrijf bijzonder bloeit?
Waar het regentje van order»
De directie hddet vermoeit?
Waar nog overwerk verricht wordt
En toch-komen-we-niet-klaar
Waar men niet» speurt van malaise,
Noch van contingent-gevaar?
Het bedrijf, waar het nog toe gaat
Al» 't bekende koek-en-ei
Is thans over heel de wereld
Juist de wapensmederij!
Vlug kanonnen! vlug munitie!
Want de aanvraag staat niet stil.
Vriend of vijand, onvertchillig,
’t Is voor hem, die 't hebben wU!
Alle volken willen vrede,
Oorlog is zooveel al» moord,
Doch de wapenindustrieën
Werken onveranderd voort!
De gedachte aan den vrede
t gesaboteerd,
alleen door ruzie
En door slachtpartij floreert.
In Genève praat men rustig
Over vrede en van pact,
Doch het zijn maar holle woorden.
Waar men and’ren mee verlakt.
Sloop de wapenindustrieën,
Sla dien rommel kort en klein:
Een ddar heerschende malaise
Zou 't begin van vrede zijn!
oogen van
Lorenzo In zjjn verwarring/^
dien Souza in een oogenbllk
toen de beleefdheden en de
voorbij waren, toen Lorenzo met zijn geschoei
de vingers de fijne bevende hand van Reina
drukte, hoorde deze de stem van den Jongeman
tot zich gericht koud en klankloos, als ze
nooit van hem gehoord had:
Ik heb een boodschap voor je van je
grootvader, Reina en nog oen van tante Ma-
rilena. Ik ga morgenochtend vroeg weg, en Ik
ben speciaal hier naar toe gekomn. om ee
je over te brengen.
vermoedens van Mendlzabal waren, of praatjes
van de menschen? Doch alsof de werkelijkheid
hem volledig antwoord op die vraag wilde ge-
♦en, zag hij op dat zelfde oogenblik, hoe Souza,
vanaf de loge van zijn moeder. Reina groette,
en hoe deze, bfj het beantwoorden van dien
groet, hem een heimelijk teeken gaf, waarop de
markies snel opstond, en zijn loge verliet, om
even later in die van de Lugues te verschijnen,
waar hij plaats nam In den fauteuil, die hem
naast Reina door Andrés Lugue werd afge
staan. nadat de belde Jonge mannen een groet
gewisseld hadden.
Geef je je rekenschap van de heele schar-
relarlj? mompelde Mendlzabal, terwijl hij hem
met zijn elleboog aanstiet, en hem uit zijn ge
peins deed ontwaken.
Lorenzo Carvajal antwoordde niet. Woede en
smart deden een brok in zijn keel schieten, en
hij zou geen woord hebben kunnen uitbrengen.
Bovendien had hij genoeg te doen met naar
die twee te kijken, die In een intiem gesprek
gewikkeld waren dat door het dlcht-op-elkaar-
staan van de stoelen nog Intiemer scheen. Op
dat oogenbllk verliet Andrés de loge, toen het
gordijn al opging voor de derde acte, en zijn
plaats werd Ingenomen door een heel elegant
Jongmensch. dat Carvajal totaal onbekend
Dat Is de galant van Isabel Lugue: een
attaché van het Deensche gezantschap, legde
Mendlzabal uit.
De houding van Reina en markies Souza leek
den zwaarbeproefde!) Carvajal leder oogenbllk
duidelijk er en vertrouwelijker. Op eens be-
In het Chaldeeuwsch: Elah: Aarablsch en
Turksch: Allah; In het oud-OorsischOrsl; Ben-
gaalsch: Ish-war; oud-Egyptisch: Teut; Ameri-
kaansch (oud-Engelsch)Teutl; Egyptisch:
Term; Griekech: Thees; Dorisch: Dos; Latijn:
Deus; Keltisch: Dtu; Pransch: Dieu; Itallaansch
Dio; Spaansch: Dios; Peruaansch Blosaja; Ca-
talaansch Deu; Portugeeech Deos; lersch: Die;
ProvencaalschDlou; Bretonsch: Doue; Gal
lisch: Dlu; Dultsch: Oott; Hollandsch: God;
Teuconlsch: Ooth; En^elsch: God; Persisch:
Goda; Deensch en Zweedsch: Gud; IJslandsch:
Duo; OroenlandsdfiGudlti; Russisch: Hag;
Poolsch: Bog; Laplandsch. Jubniek; Plnsch:
Jumala; Hongaarsch: Islen; Pannonlsch; Istoe,
in de Hlndoestansche taal: R*in; Zemoliaansch
Felizo; Coromandel: Brama; Tartaanch: Ma-
gatal; TahititlaanschAtua; Hawaï Akua;
flgig: Kalon; Chlneesch Pussa; Japansch: Ka-
mlsarna; Madegascar: Annor.
Deze lijst kan natuurlijk met de honderden
dialecten nog worden uitgebreld.
Wat vertel je me nou? mompelde Lorenzo
verrast. Van alle pretendenten, die Reina
zou kunnen hebben, zou niemand me zoozeer
verbazen als Souza.
Zoo? Nu, kijk eens, bet zou me niets ver
wonderen, als Souza, nog voor het seizoen
voorbij la (als ik tenminste geen medelijdende
ziel vind die met helpt), het terrein veroverd
heeft, verzekerde Mendlzabel
Maar hij....
HU? HU Is verliefd als een Jongen van
vUftten jaar! Altijd achter haar aan. En bet
meisje Lugue aldoor op wacht....
Kom. kom, stamelde Carvajal, met een
bezorgdheid, die hem bUna den adem benam.
BUna alle dagen op de lunch gevraagd bU
de Lugues.... Wil je nog meer? Uitstapjes per
auto en als ze terugkomen, samen naar Pa
lace, of naar de Cinema, of thee-drlnken b(j
een van hun kennissen. Als het niet was, dat zU
bet ontkende, sou Ik er een eed op doen, dat ze
verloofd zijn. In ieder geval, de teekenen be
driegen niet. Ben bljaonderheid: als ae Reina
ergens op een diner of op een bal vragen, ver
geten ae niet, om ook Souza te vragen en aan
tafel zet men ae onvermijdelijk naast elkaar..
Lorenzo voelde zich niet In staat, om ook
maar een woord uit te brengen. Alles, wat José
Mendlzabal hem ael, druppelde in sUa wiel als
gesmolten lood, en bU de aanraking daarvan
vervloog al zUn optimisme. Mendlzabal ging
zonder ophouden voort:
O ja. het Is een verloving, die Iedereen
zoo goed als aeker Ujkt. OelUkheld van vermo
gen, van maatechappelUke positie, van af-
nTIP
VAN
BOOTZ
De „Osservatore Romano” publiceerde een
Interessante lijst van het woord „God" zooals
dat In vijftig verschillende talen wordt gevon
den.
In het Hebreeuwsch beteekent „God”: Elohlm;
dwong hij zichzelf. Zou hU Iedereen laten sten
hoe hij gefaald had? HU was al gewoon aan
tegenslagen. Eén meer wat beteekende dat
In zUn arm, vernietigd teven?
Ga Je met me mee naar de loge van Lugues,
José? Ik moet direct met Reina Solvadal spre
ken. Het Is een kwestie van tien minuten.
Wacht Je niet tot het bedrUf uit Is?
Neen. Ik ga mijn zaken met Reina afdoen,
daarna ga Ik je moeder begroeten, en dan ga
Ik onmlddellUk naar mijn hotel, om mUn kof
fer In orde te maken. Ik moet morgenochtend
om negen uur weg.
Vooruit dan maar. Ik voel er niet veel voor,
om Souza te treffen, hoewel, op slot van reke
ning.... niet, dat ik wat met hem heb,
maar.... Nu. goed, vooruit maar.
En zij begaven zich naar de bewuste loge. In
het half donker van de zaal blonk in de mooie
Reina een glans van geluk, dien
bemerkte, doch
iwasu werd. En
noodlge uitleg
Lorenzo Carvajal antwoordde met een diepe
buiging op den hartelUken groet van markiezin
Mendlzabal. Een oogenblik bleef zUn blik rusten
op Rosa, knapper dan ooit, en druk bezig met
een .gedistingeerd” jongmensch. flat op honderd
meter afstand al te onderkennen was als een
parvenu, HU zuchtte zachtjes, met een zekere
inspanning, en met de woede, die hem altijd
beving, bU de gedachte, dat hij in staat ge
weest was, om als een Idioot op dat Udele
Schepsel verliefd te worden.
In de volgende pauze zal Ik haar gaan
begroeten, verklaarde hU, op markiezin Mendl-
zabal doelende. Nu ga Ik op de loer staan of ik
Reina de.
Is dat zoo noodlg dat je haar ziet?
Wat mU betreft, niet! zei Carvajal met
bewonderenswaardlge onverschilligheid. Maar
Ik heb een boodschap voor haar van haar groot
vader. en nog een van Marllena, en stel je voor,
wat een uitbrander Ik sou krUgen, als Ik me
daar aondar het antwoord sou aShmeMen
komst.... ja zelfs van smaak en karakter
Want Souza is een heel ernstige Jongen.
heelemaal geen vriend van uitgaan en zU lUkt
niet van dezen tUd.
Zie je? Dat is ook weer een van die din
gen. die me het meest bevallen In Reina Sol
vadal.... KUk. daar heb je haar nu gaat ze
In de loge van de Lugues, met Isabel en haar
broer Andrés.
Verbazing en smart hielden Lorenzo als aan
den grond genageld. Zoodra hij kon, wendde hij
zijn hoofd met Inspanning naar de loge van
de Lugues, waar, op den purperen achtergrond
der bekleedlng. de figuur van Reina en die van
haar vriendin allersierlUkst uitkwamen. In haar
prachtige japonnen van zilvergrijze zjjde, dte
volkomen aan elkaar gelUk waren.
Vanuit den afgrond van zijn verwarring en
kwelling, keek Lorenzo naar Reina Solvadal, en
hU kon zich niet herinneren, dat hU haar ooit
zoo lief en zoo aantrekkelUk gevonden had Op
dat oogenbllk was zij voor hem een verschrik
kelijke bekoring, nog verschrikkelijker, omdat
zij totaal onbereikbaar was.
Al zUn hoop was vernietigd, en zijn diepste
gevoelens kwamen In opstand. onderwUl hij on
beweeglijk naast het pad bleef staan, in onver
schillige en correcte houding. Wat kan de
schUn toch bedriegen! HU verwenschte nu de
omstandigheid, dat hU naar den schouwburg
was gegaan, dat Reina zoo lang op zich bad
laten wachten, (wat aanleiding was geweest,
dat hU José Mendlzabal had getroffen) en dat
dese hem dat gedienstige praatje had kunnen
verkoopenMaar als het nu eens allemaal
vroeg de
boofdredacteur. die op dat oogenblik weer bin
nen kwam.
.Nog niet, maar Ik wou juist gaan.”
Maar Jack Belsize ging niet l—._I—
moest zich reppen, als hij om 3 uur onder de
klok wilde zUn.
Onderweg dacht hU aan tal van dingen, voor
al aan de 25 000 pond van Mariene Loeeley, en
z’n kans om dat bedrag door een romantisch
huwelUk teveroveren.
,JEan meisje, dat op die manier aan een blad
schrijft, is bepaald romantisch," dacht hij.
Toen hij den hoek van het boekenstalletje
omsloeg, stond hij voor een Jonge dame met
een prettig voorkomen. „De bruine mantel en
bet gezicht van ‘t portret.' dacht hU.
Belsize was naar het ulterliJke alles behalve
misdeeld en zag er meer uit als een beschaafd
man van de wereld, dan hU inderdaad was. HU
nam z’n hoed af, boog diep en sprak
^Juffrouw Mariene Loseley waarschijalljk?"
Ik ben lady Cissy. Lacht u astublieft niet," liet
hU er snel op volgen. „U hadt zeker geen man
verwacht?"
„Heelemaal niet.” antwoordde het Jonge
meisje. .Maar u bent toch aeker niet werkeUJk
lady Cissy?
„Voor 't oognblik wel. De echte lady Cissy ligt
In bed met Influenza en Ik ben haar plaatsver
vanger. Ik hoop dat ik u evenveel van dienst
zal kunnen zUn, als haar bedoeling was," ging
hU voort, naar den uitgang van ’t station
loopend.
.Misschien weet u niet, dat lady Cicsy en Ik
al een poos gecorrespondeerd hebben er dat we
eigenlUk al oude kennissen zijn?" vroeg het
meisje. „Ze was zoo vrlendelUk te schrUven, dat
ze graag eens kennis met me zou maken; daar-
v
bad
van
ge-
de
jonge dame
T T Mi hebt u niet te doen.” ael de hoofd-
\7 redacteur van bet Vliegend Blad’ tot den
UJdelUken redacteur. .Alles lag voor hej
nummer klaar, toen juffrouw Edith influenza
kreeg; behalve de vragen bus en de correspon
dentie. Begin daar maar nan, Belsize. Nu moet
ik ti even alleen laten. Als er Iemand komt, zeg
dan maar, dat Ik om 3 uur terug ben."
Jack Belsize nam den eersten brief van den
stapel, die de vragenbus en de correspondentie
bevatte en begon te lezen en antwoorden te
schrUven.
„Ball y. Neen, niemand zal u 250" pond geven
voor een mlllloen postzegels.
Trouwe lezeres. Als hU blUft weigeren,
het rooken op te geven, ofschoon u hem voor
de keus hebt gesteld: de tabak of mU, zou ik u
raden het engagement te verbreken. Blijkbaar
past u niet bil elkander.
F1 d e 11 s. Een gele enveloppe met omgekeer-
den postzegel in den linker benedenhoek betee
kent: „Ik heb u Innig lief, maar ben jaloersch
op den man met de donkere oogen."
„Zoo kan ik wel den heelen dag doorgaan,
zonder moe te worden.” mompelde Belsize, on
eneed een volgenden brief open. „Hé wat is
dat?”
HU las: „Lieve lady Cissy. Het deed me veel
plezier, van morgen uw briefje te ontvangen,
’t Is heel lief van u, dat u zooveel belang in me
stelt. Ik zal u heel graag treffen In t Albert-
ctatlon onder de klok, morgenmiddag 3 uur Ik
sluit mijn portret in. dat u mU herkent en ik
zal een langen, bruinen mantel dragen. Praten
Ir zooveel prettiger dan schrUven. Steeds gaar
ne. uw Marlene L.”
„Ik ben benieuwd wie Marlene L. is,” mom
pelde Belsize. ,Jn elk geval een goed adres:
Trafalgar-squere. Wacht, daar ligt een adres
boek. Trafalgarsquaredaar heb Ik het; no.
19: Loeely, generaal-majoor sir Percival. Dat is
natuurlijk d’r vader Wat zal ik doen? Als ik
naar Albert-statlon ga, schrikt zU zich dood
als ze een man ziet inplaats van lady Cissy
Een knap meisje ookl”
HU leunde peinzend achterover in z’n stoel
„Loseley.... ik geloof dat ik dien naam van
morgen in de krant las. Waar is dat ding? Ge
boorten, sterfgevallen, huwelijken.... neen. Na
latenschappen, ja, dat was het. Nalatenschap
van wUlen mevrouw Stevenson, 375 000 pond!
een mooi sommetje; 1000 pond aan Engelsche
meisjes die vroeg opstaandaar heb ik
het.... 35.000 pond aan mejuffrouw Mariene
Loseley. nicht van de overledene,... Ik kan dat
arme kind niet alleen onder de klok laten
staan. Ik zal er heen gaan
.Al koffie gedronken, Belsize?”
gelegd naar het wUnrestaurant Kempinski. De
onkosten der verbouwing bedroegen veel meer
dan 100.000 Mark. Geopend werd het paleis van
den nieuwen minister met een feestelüke ont
vangst, waartoe waren ultgenoodigd alle leden
der regeering, de gezantschappen en alle par
tij-autoriteiten. Men was er algemeen verbaasd
over, met welk een snelheid de huisheer alle
zalen met de kostbaarste antieke meubelen had
gemeubileerd en de muren had overdekt als het
wan met Fransche gobelins en Hollandsche
meeaten.
In de nabuurschap had men er al gauw de
lucht van, dat er bacchanallên In het huls des
ministers werden gehouden. De stille straat was
plots vol leven en gerucht. Tusschen het mar
kante paradegetaerceer der elkaar aflossende
SA.-standkarden, hoorde men t geronk der zwa
re private auto’s des ministers en het geknal der
motorbrigade des stafchefs. De naam Jdatthkl-
Hrchenstrasse” verdween en werd omgedoopt
In „Standartenstrasse”. De bewoners der straat
bleven voortdurend In verbazing. Het bleek, dat
de druk der waterleiding in de straat te zwak
was, om het zwembassin des ministers lederen
dag opnieuw te vullen. De bewindsman beklaag
de zich energiek en de stad-BerlUn het in één
nacht de straat opbreken en verving de nor
male waterleidlngsbuizen door meer omvang
rijke. Ook de wUnkelder bleek te klein. Men
groef den kelder dieper en bouwde een fles-
schenglUbaan uit cement. Balzac zegt ergens
„Als het huls klaar Is, sterft de heer". Het einde
van Röhm Is bekend. De tragedie voltroz zich
op 30 Juni 1934. Nog geen jaar leefde hU in zjjn
BerlUnsch paleis. Maar het waren toch eenlge
maanden, waarin hu op bet toppunt van zUn
macht stond. ZUn buurman Jakob Goldschmidt
mocht zijn huis niet eens klaar zien. De bank
orach van 1931 maakte hem tot een arm man
ZUn huls werd gesantschapsgebouw. HU self
woont in Zwitserland. Georg Wertheim verliet
de straat, toen de conjunctuur der waren hnlwn
in het Derde RUk sonk en woont nu In een huis
op de Leipzlgerplatz, dat bestemd was bU sUn
reusachtig warenhulsgebouw te worden getrok
ken. Oppenheim werd gedwongen, sUn bank te
verlaten. Von Wasserman verloor als nlet-Arlër
zUn directeurschap van de .Deutsche Bark” en
het echtpaar Kardorff trok zich in de provincie
terug.
Dit is de glans en de ellende van een voor
name BerlUnsche straat.
meerderjarig was, en hU had vorderingen ge
maakt boven z’n stoutste verwachtingen.
Niet veel weken later, toen ae gearmd langs
den Hammersmith-weg liepen, In ’t geheim ver
loofd, zei Jack:
„Vind je niet, dat je me zoo zachtjes aan,
aan je familie moest voorstellen, Marlen*?”
Het meisje huiverde even. ,Jk bon vreeselUk
bang, dat vader 't niet gped zou vinden.”
,Dat zeg je altUd, liefste," antwoordde hU-
Ik kan nooit over kennismaking met Je lami-
11e beginnen of je komt met een uitvlucht.
*t Moet toch ééns gebeuren.”
■Jk geloof, dat het beter is nog een poosje
te wachten,” zei ze.
.Mariene, hou je van me?" vroeg hu harts-
tochtelUk.
.Natuurlijk houd Ik van je," zei ze zacht.
„Wanneer wil Je dan met me trouaen?"
Er ging op dat oognblik een heele meisjes
school voorbij, wat haar even het antwoord be
lette en haar tUd gaf na te denken.
„Vóór Ik je dat zeg, moet Ik je wat vragen.
Jack? Weet Je zeker, dat je me lief hebt?”
,Net zoo zeker, als dat die omnibus daar
rood is," antwoordde hU, na vruchteloos gezocht
te hebben naar een poëtischer vergelijking
Ze keek naar de omnibus om zich te verge
wissen, dat die rood was en hernam*
„Weet je héél zeker, dat je om geen enkele
reden minder van me zou gaan houden?"
„Absoluut zeker."
„Onderstel nu eens, dat ik heelemaal geen
geld had. zou je dan nog van me houden?”
\roeg ze en keek hem lief de vol aan.
.NatuurlUk,” antwoordde Belsize; „maar ik
wéét helaas, dat je geld hebt. Ik wou, dat je 1
maar niet had," ging hu vurig voort.
„Hoezoo?” vroeg ze zacht. Ze wilde hem zoo
graag hooren zeggen, dat hU haar zelf hef had
en niet dat „ellendige geld."
„Omdat dat geld ons van elkaar houdt. Als
je 't niet had, konden we direct trouwen, maar
omdat je dat afschuwelUke fortuin van me-
viouw Stevenson bezit, blUven we gescheiden."
HU sprak met groote vurigheid en overtuiging.
„Jack," zei ze, „Jack, het geld is geen be
zwaar.”
„Wat wil je daarmee zeggen?” vroeg hU be
zorgd.
„Omdat Ik geen geld heb, liefste,” antwoordde
zU. „Ik ben Mariene Loseley niet. Ik heet Lln-
oer en Ik ben de kamenier van juffrouw Lo
seley.... Maar je houdt toeh van me, Is *t
niet?"
„Je wilt toch niet zeggen, dat je je opzette
lijk voor juffrouw Loeeley hebt uitgegeven, om
mU te bedriegen en m'n genegenheid op te wek
ken, onder valsche voorwendsels?” viel hU uit,
zonder aan de voorbUgangers te denken
„Je scheen te denken, dat Ik juffrouw Lose
ley was. dus ik liet je maar In dien waan. Maar
je hebt *t altUd zóó ellendig gevonden dat Ik
geld had, mUn beste, dat je nü wel blU zult
zUn, nu je hoort, dat Ik *t niet heb; niets be
halve mUn loon en m'n spaarbankboekje....
en nu kunnen we trouwen zoo gauw we maar
willen. Jack."
Maar Jack had haar al los gelaten, en toen
ze omkeek, was hü verdwenen.
Dien avond weende Mariene Loseley bittere
tranen, omdat zU Jack Belsize onderworpen
had aan de proef der liefde en hü die proef
niet doorstaan had.