De dichter Heinrich Lersch
PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND
Gelouterd
w^Aaal wm den da^
Rita
SOLDATENABSCHIED
Alle abonné’s ongsvauin1 vèrsakam °vcór mu dar vo^genae
VRIJDAG 14 SEPTEMBER 1934
4
Kraft durch Freude
Dieven met dynamiet
De betwiste walvisch
Dwars over Australië
Van een kamerdienaar
SPAANSCH
NAAR
HET
-
Afslachting van vee in
Canada
Gruwelijk ongeluk in
Bulgarije
Hondenjacht in
Singapore
In enkel» jaren nam hy in zich op,
waarvoor anderen tientallen
jaren noodig hadden
Belangrijke vinding,
maar....
CROOTE MOGELIJKHEDEN
worden O geboden door advertentle-reclame in
de rubriek „Omroepers". Laat die niet ont
glippen. De prijs kan geen bezwaar zijn, want
voor slechts 50 cent per regel komt Uw Zaken
omroeper onder de aandacht van 75.000 ge-
zinnen.
Een zee in de Sahara
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
HOLLAND
DAT IS
ORANJE
^BOOTZL
L
voor
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiini
IUI
.4k
48
IWocdt vervolgd)
Toen de storm was uitgeraasd en wü one naar
bulten begaven, bleek, dat er veel Poolijs naar
ons eiland was gedreven. Dit was in zekeren zin
een gunstig teeken, want Indien de zee welke
ons van het vaste land scheidde, dicht zou vrie
zen. zouden we mogelijk over deze Ijsvlakte het
vasteland kunnen bereiken.
Lang bleven we echter niet bij de pakken neer
zitten. Wat gaf het ons? We moesten zien, dat
we de doodelijke verveling zooveel mogelijk kon
den verdrijven. We gingen dan ook maar weer op
Jacht.
Te Alexandrlë Is overleden Mohamed Issa,
die Egypte’s volmaakste kamerdienaar genoemd
wordt. Hij heeft 25 verschillende Egyptische
minlster-presidenten gediend sinds 1903. Nooit
praatte hij over zijn meesters.
meer en meer samen, om een ring om Reina
heen te sluiten van terughoudendheid, heime
lijke verbolgenheid en koelheid niet openlijk,
weliswaar, maar daarom niet minder wezen
lijk. En alsof de duivel er schik in had, om
de draden steeds meer in de war te laten loe
pen, hadden de discretie van den ouden mar
kies en de gekrenkte eigenliefde van Marllena
en Carvajal geen andere uitwerking, dan dat
de gedwongen situatie er door bestendigd werd,
die Juist voedsel kreeg door de onwetendheid,
waarin Reina aangaande de omstandigheden
verkeerde. Hoe gemakkelijk had de gezichts
einder kunnen worden opgehelderd, met een
eenvoudige verklarlAgl
Lorenzo ontweek Reina niet, maar zocht haar
evenmin, zooals vroeger. Trouwens, nu hü veelal
het aantrekkelijk gezelschap van Isabel Lugue
zocht, kon Reina die geringe verwijdering bijna
niet opmerken, die volkomen verklaard werd
door het feit, dat hij de Jongedame de noodige
attenties moest bewijzen. Van de hoffelijkheid
van Carvajal kon men niet anders verwachten
en haar vriendin attenties bewijzen stond voor
Reina gelijk met haar zelf attenties bewijzen
Het was de avond vóór Sacramentsdag, den
dag, waarop Franclsquln zijn eerste H. Com
munie zou doen. Marllena had gewild, dat de
plechtigheid zou plaats hebben in de parochie
kerk van Aledo, tegelijk met alle andere kin
deren. Dien avond waren Lorenzo. Reina, Ma
rllena en Isabel Lugue druk bezig met de kerk
te versleren, onderwijl pater Esteban in de zij
de acrobaat
wenkte
deren
volgen
Den eenen dag trokken we er op uit om Jacht
te maken, den volgenden dag om het eiland,
want dit bleek het inderdaad te zijn, te ver
kennen. Op een van onze tochten ontdekten we
een verlaten jachthut. Nauwelijks waren we daar
aangekomen of een hevige sneeuwstorm stak
op.
IIIIIIIIIIIN GELE BLADEREN HMIINIII<£
In Singapore worden jaarlijks ongeveer 13.000
losloopende honden doodgeschoten. Het ge
meentebestuur neemt hiervoor scherpschutters
in dienst. De meeste honden worden afgemaakt
In de volkrijkste buurten der stad, en sinds 1932
Is hiermede slechts eenmaal een onbeduidend
ongeval gebeurd, ofschoon ruim 35.000 patro->
nen zijn af geschoten.
Nu de Sahara door bet lucht- en autover
keer steeds meer wordt ontsloten, is een oud
plan om een deel van de woestijn in zee te
veranderen weer opgenomen.
Volgens dit plan wil men het dal van El
Djouf, in het Westelijk deel van de Sahara met
zeewater vullen.
Een kanaal van 400 K.M. lengte, van af de
kust van Mauretanle. tegenover het eiland
Tidra, zou noodig zijn om het water naar het
binnenland te brengen.
Men verwacht hiervan een verandering in
het klimaat, aangezien de uitwaseming van het
meer voldoende vocht zou opleveren om verbou
wing mogelijk te maken.
Er zullen echter wel vele Jaren verloopen, al
vorens dit plan wordt uitgevoerd.
Het Instituut voor het Watertransport wezen
te Leningrad heeft met succes proeven genomen
met een selntoestel, dat voor handelsschepen
bestemd is en automatisch in werking treedt,
wanneer zich een schip in zee in noot bevindt.
De door dit schip uitgezonden S.O.8. sei
nen worden opgevangen door alle schepen, die
zich In de nabijheid bevinden, en met den nieu
wen automatlschen ontvanger uitgerust zijn.
Het nieuwe zelfwerkende radiotoestel, dat in
geval van averij oog t eigen schip waarschuwt,
maakt drie marconisten overbodig, die volgens
besluit van de laatste Internationale conferentie
te Madrid op leder schip aanwezig moeten zijn.
w»
Sir Charles Kingsford Smith is Dinsdag om
4 uur 's morgens uit Sydney vertrokken met
zün Lockhead Altalr-machlne, waarmede hij
om 4.17 uur P.T. des middags te Sydney Is
geland. Hij heeft den afstand afgelegd in 9.32
uur. De totale afstand bedroeg 2175 mijl, zoo-
dat de gemiddelde snelheid 330 mjjl per uur
Is geweest. Over een afstand van 200 mijl heeft
Kingsford Smith gevlogen met een snelheid
van gemiddeld 272 mijl per uur. Te Adelaide
heeft hij nieuwe brandstof Ingenomen.
geen anderen grondslag hebben, dan de opge
schroefde verbeelding van den een of ander, dis
niets te doen had. Maar.... wat hij met zijn
eigen oogen gezien had: Souza, Reina het hof
makend, altijd aan haar zijde, haar met zijn
oogen verslindend?
Evenmin kon zij gelooven, dat Pablo in staat
was, om onnadenkend te spelen met 'n meisje
als haar nicht, die trouwens heelemaal niet ko
ket was. Dus? Neen. Marllena kon geen oplos
sing voor het raadsel vinden. T
Verteerd door haar twijfel en gefolterd door
haar jaloezie, gaf zü zich ten slotte op zekeren
dag gewonnen en meende, dat het uur geko
men was om een eind te maken aan dien voor
haar allesbehalve behoorlijken toestand. Zekere
kwesties wilde ze liever niet per brief behande
len, en zoo maakte zij gebruik van de omstan
digheid van de eerste H. Communie van Fran
clsquln, om Souza te laten komen, zonder reden
tot praten te geven. Zü noodigde hem uit, sa
men rqet zijn moeder en zijn tante, vastbeslo
ten, om hem zjjn woord terug te geven, als de
nadere verklaring, die ze hem sou vragen, haar
zou overtuigen, dat hü voor Reina genegenheid
had opgevat.
Het meisje was in Aledo teruggekomen, over
vloeiend van teederheid voor haar bekenden en
vol verlangen om zich te verkwikken aan
die vredigheid, die het oude nest haar inboe
zemde. Op Lorenzo was ze een beetje boos, doch
de tijd legde zijn balsem op den eersten Indruk
en voor zichzelf voerde zij allerlei aannemelijke
redenen die het sedrasz van dan jonnen
De regeering heeft toegestemd in een voorstel
van de provincies Manitoba en Saskatche
wan, waarbij 125.000 stuks vee In de door droog
te getroffen streken geslacht zullen worden.
Men la het er over eens, dat het niet zou
rendeeren. als men het vee gedurende den win
ter in laven hield.
De provincie en de Dominions zullen geza
menlijk de transportkosten nur de abattoirs
voor hun rekening nemen.
De spoorwegen hebben verminderde tarieven
toegestaan.
Bondsmlnlster van Landbouw, Welr, is naar
het Westen vertrokken om de laatste maatrege
len te nemen.
Even trillen
Maar de takken
Door een stootje
van den wind.
Of het vroolijk
Luchtig zweven
Van de blaadjes
Weer begint!
't Is alsof ze
Naar ons wuiven
Met een zweempje
Van excuus:
U heeft langer
Geen behoefte
Aan de groene
Paraplu’s!
't Groen is nu tot
Geel verschoven,
En met ijdel
Pantomien
Tikken zij op
Hoed of schouder,
Om ons opwaarts
Te doen zien!
En wij weten
Wat de geste
Van dit spel i
Ons beduidt:
Want nu trekken
Ook wij langzaam
Onze zomer-
Kleeren uit!
Telkens als de barones een van die brieven
ontving voelde zij het gebouw van haar twij
fel aan het wankelen gebracht. Hoe was het
mogelijk, dat die Pablo Souza, dien zij onder
de ridderlijkste en edelste mannen rangschikte,
die ze ooit gekend had van wiens ridderlijk
heid en edele gezindheid zij zulke overtuigende
bewijzen had ontvangen nu opeens In een
ellendeling veranderd was, die op die manier
de liefde van een arme vrouw te schande
maakte, wier heele verdere leven op die liefde
was ingesteld (wat htj toch wist)? En als hj
niet meer van haar hield, als de jeugd en on
gereptheid van Reina hem zijn oude liefde had
den doen vergeten, waartoe dan al die voor
gewende genegenheid, al die brieven overvloei-
epd van teederheid?
Het kon ook zijn, dat ze Lorenzo Carvajal
om den tuin geleld hadden mat een van die
kletspraatjes, die overal rondgaan, zonder dat
iemand weet, waar ze vandaan komen, en die
De inwoners van het Zweedsche stadje Kaev-
Unge werden op een nacht plotseling wakker
geschrikt door een geweldige explosie. Men
ontdekte, dat het kantoor van een plaatselijke
landbouwmaatschappl) vernield was en de
brandkast in stukken gesprongen. Waarschijn
lijk hadden dieven de deur van de brandkast
willen openen door middel van dynamiet en
er een te groote hoeveelheid voor gebruikt.
Stukken papier, rekeningen en verbogen
munten, die over den geheelen grond verspreid
lagen, waren een bewijs van de kracht van de
explosie en toonden aan. dat de mannen, die
bijtijds gevlucht waren, geen buit hadden kun
nen meenemen.
Na de onlangs gehouden legermanoeuvres
was op een terrein te Dtvotlno (Bulgarije) een
bom achtergebleven, die door kinderen gevon
den werd. ZD speelden ermee, maar plotseling
ontplofte de helsche machine, waardoor drie
kinderen aan stukken werden gereten en ver
scheidene andere ernstig gewond werden.
een diepe ontroering en een geweldigen om
mekeer in zün gevoelens (méér verbitterd nog
door zijn onmacht), dat hij Reina aan het
station de hand drukte, den dag. dat zü en
Isabel Lugue aankwamen, en hjj haar was ko
men afhalen als hoffelijke vertegenwoordiger
van markies Aledo.
Kortom, noch Marllena. noch Lorenzo gaven
blijk van wat er In hen omging. Voor een op-
pervlakkigen opmerker was de toestand dezelfde
als vóórdat Reina was weggegaan. Doch aan
het scherpe opmerkingsvermogen van den mar
kies ontging niet een zekere gedwongenheid,
die In de houding van Marllena en Lorenzo was
waar te nemen. Die van Lorenzo kon hij best
begrijpen, maar die van zijn dochter maakte
hem ongerust Misschien was de reden daarvan
een zekere gebelgdheid over Reinaomdat deze
niets had uitgelatenWant de kwestie was,
dat het meisje dat altijd heel oprecht en
mededeelzaam was geweest nog altijd niet
open kaart gespeeld had met betrekking tot haar
verloving. De markies vermoedde dan ook, dat
zijn dochter dAArover ontstemd was. Hij zelf
daarentegen voelde zich daar heelemaal niet
door gekwetst, en schreef haar gereserveerd
heid toe aan overdreven schroom. En om haar
niet te forceeren tot vertrouwelijke mededee-
ilngen, waarvan de grootste verdienste moest
bestaan in het spontane, wilde hij haar geen
enkele vraag stellen over dat jonge-meisjes-
«eheim, waar ze zelf wel mee aan zou komen,
als bet er tijd voor was.
Op die wijze pakten zich de gebeurtenissen kapel de kinderen voor de laatste maal toe-
Twee steden in Joego-Slavlë betwisten elkaar
het bezit van een walvisch
Llubljana houdt een groote jaarmarkt en
Sagreb een tentoonstelling en beiden wenschen
bet monster als speciale attractie.
Vlsschers uit Grabovo vingen de walvisch in
hun netten na een gevecht van ruim twee uur,
waarbij de netten tot flarden gescheurd wer
den. Het was een buitengewoon groot soort,
welke men gewoonlijk alleen aantreft in de tro
pische zeeën. Hij had een lengte van meter
en woog meer dan twee ton.
De tentoonstelling van Sagreb deed een bod
op het dier en het Werd op een wagen naar de
rtad vervoerd.
Maar onderweg bezweek het voertuig onder
het enorme gewicht. Een vertegenwoordiger van
de Llubljana-jaarmarkt, die op weg was om
het beest voor zijn stad aan te koopen, trof de
expeditie aan. liet den wagen repareeren en
liet de visch naar Llubjana brengen.
De tentoonstelling van Sagreb doet nu wan
hopige pogingen om het beest nog voor zich
te winnen, omdat zij per radio aangekondigcr
heeft dat het op haar tentoonstelling te bezich
tigen zou zijn en reeds duizenden er inlichtin
gen over hebben gevraagd.
man moesten verontschuldigen. Zü liet zich
dermate door haar verlangen overtuigen, dat
zij slechts op een teeken van toenadering van
Carvajal wachtte, om de hartelljke vriendschap
weer aan te knoopen, die door die noodlottige
reis was afgebroken. Van zjjn kant had Lorenzo
een kalm besluit genomen, na een aantal ramp
zalige dagen en slapelooze nachten te hebben
doorgebracht. HU begreep, dat het dwaas en
belachelUk zou wezen, om een heftige houding
tegen juffrouw Solvadal aan te nemen. Behalve
dat het in strUd zou zün met de goede manie
ren, zou het ook schreeuwend onrechtvaardig
wezen. Wat had het meisje er voor schuld aan,
dat hü een droom gekoesterd had, en dat hü
zelf met zUn eeuwige schuchterheid een ander
den tüd had gegeven, om hem vóór te weser.?
Van den anderen kant moest hij herhaalde ma
len zichzelf bekennen, dat die droom een van
de vele ónmogelijke hersenschimmen was, om
redenen, die hem duldelUk voor oogen stonden,
gezien de hpogst onvoordeellge omstandigheden,
waarin de ineenstorting van zijn voormalige
positie hem geplaatst had En als hU zelf dan
begreep, dat hü het geluk moest laten voor
bijgaan, zonder zün hand er naar uit te steken,
waarom moest hü dan wrok koesteren tegen
Reina, als deze gebruik maakte van haar
eigen vrüheid, om over haar eigen leven te
beschikken? Het was Iets, dat noodsakelüker-
wüze moest komen, en als het niet Souza was,
dan zou het een ander zün.
Doch hoewel hü voor zichzelf deze redelüke
theorie ontwikkelde, was het toch niet zonder
-w—en 12en September 1889 werd Heinrich
1 Lersch te MUnchen-Gladbach geboren.
Zün vader was ketelsmid. Hü werd ook
ketelsmld. In het kleine, duffe provinciestadje
houdt hü het niet uit. Hü wordt „Wander-
bursch", gaat den RUn op, wandelt door Zwit
serland naar Italië. Meestal zonder dak, hon
gerend, totdat het Heimweh hem weer naar de
Heimat drüft. Hü dicht, alleen voor zich zelf,
in Gods vrüe natuur. Hü wordt vrijwilliger, als
de wereldoorlog uitbreekt. Vóór hü ten velde
trekt, dicht hü eer^lled, dat vermaard is ge
worden .jSoldatenabschied". In de loopgraven
dicht hü- Dan wapenstilstand, Ineenstorting,
revolutie. Langen tüd swügt hü. Hü tast in den
nieuwen tüd, vindt geen houvast. Aarzelend
ontstaan nieuwe werken. Een nieuw dichter
schap ontstaat.
In de „Kftln. Volksztg." vinden we eenige
mededeeUngen en citaten over Heinrich Lersch
en zün dichterschap. Richard Euringer. de dich
ter der „Deutsche Passion” schrüft: „Het geval
Lersch is een genade. Menschen als hü zün een
uitsondering op den regel. Dat een ketelsmld
tegelük een geboren dichter is, is een gelukkig
geval in de geschiedenis.” Ook Lersch zelf ge
bruikt het gebenedijde woord .genade” om zün
dichterschap te omschrüven: .Ik heb de ge
nade der taal. Vanwaar? Ik weet het niet Ik
heb nooit gestudeerd. Mün kinderen, die op
school taal moeten leeien, verbazen zich er over,
dat vader In zün radeloosheid hen niet kan
helpen."
Een Paar jaren vóór den oorlog stond op een
avond Lersch In het bureau van Dr. Carl Son-
nenschein te M.-Gladbach. Sonnenscheln hielp
Iedereen. Dus ook Lersch. Hü had ‘n paar ge
dichten bü zich en wilde taallessen hebben.
Schrijver dezes had toen het voorrecht, secre
taris van den Doctor te zün. Deze zond Lersch
naar hem, Lersch was toen een arme drom
mel, klein, zwak uitziende, met een üzeren bril
voor zün glanzende oogen, een geel-brulne, ver
fomfaaide cape om zün smalle hoekige schou
ders. Schrijver dezes mocht hem toen helpen
bü de zuivering van eenige taalfouten. Sonnen
scheln las de gedichten en de meester erkende
de echtheid. Direct. Wü drukten de eerstelingen
van Lersch af in het tüdschriftje „Volksgenos-
sen” dat bestemd was voor arbeiders en stu
denten, want, toen Hitler nog in Braunau op
school ging, had Sonnenscheln reeds den kame-
raadsehapsstaat ondekt. In het gezonde Hitler-
isme zit een groot stuk Sonnenscheln, vooral
door toedoen van Goebbels, die een discipel is
van de Volksvereinscentrale In M.-Gladbach,
die hü, aan de macht gekomen, uit dank vol
komen vernietigde.
In 1914 verscheen in de dépendance van den
„Volksverein", In den „Verlag der Westdeut-
schen Arbelterzeitung" de eerste gedichtenbun
del van Lersch. ingeleld door Emil Ritter,
thans chef-redacteur van de „Germania”. De
bundel beet „Abglanz des Lebens”. Richard
Dehmel las deze gedichten en speurde direct iets
wat naar het geniale zweemt. Hü bracht
Lersch In contact met den „Rheinlschen Dich-
terbund”, die in die dagen het Industrieele pro
bleem in de kunst tot beeld trachtte te bren
gen. Dat waren de „werklieden" van „Haus Ny-
land".
Daar stond Lersch tusschen hen, bü. die nooit
reflecteerde, die van rationalistisch uitrafelen
geen benul had, die alleen maar naïef was.
die overdag aan zün ketels smeedde en des
nachts vol honger naar ontwikkeling in een
paar Jaar in zich opnam, waarvoor anderen
tientallen jaren noodig hebben en die dichtte,
alsof hü de mond was van een hooger wezen,
dat In hem beelden vormde, sprak en zong.
Dit hoogere wezen was de mensch in den ar
beider met zün wilden drang naar aarde, licht
en lucht en schoonheid, met den drang, niet
alleen tevreden te zün met zün beroep, maar
ook moed, zon en levenslust genoeg te vinden,
om Innerlüken vrede in zün beroep te vinden.
De drang van den huldigen Hltlertüd, die wordt
sprak, alvorens hen tot de biecht toe te laten.
Het altaar was als in een tuin herschapen,
waartoe een overvloed van bloemen uit de
broeikassen van den markies voor het over
groots deel had bijgedragen; en over de Com
muniebank was een kostbaar kleed gespreid,
versierd met opgewerkte lelies, even blank als
de zielen van de kleinen, die hier morgen zou
den neerknielen.
Toen zü de kerk verlieten, om in het rijtuig
te stappen, dat door twee paarden getrokken
werd, die Carvajal zelf stuurde (hoe lang was
het geleden, dat hü dat genoegen gesmaakt
had!), voegde Franclsquln zich bü hen, terwül
hü allen ernstig de hand kuste. HU had zoo
juist gebiecht. Hü ging tusschen zün moeder
en Reina zitten. Zün spraakzaamheid en leven
digheid schenen eensklaps verdwenen, alsof hü
geheel en al opging in de gedachte aan het
groote geluk, dat hem den volgenden dag
wachtte
Toen zü op het kasteel aankwamen, troffen
zü reeds de gasten, dia zoo juist uit hun auto's
gestapt waren. Het kind onttrok zich aan hes
geroezemoes, daar het zich bewust was van
den ernst van wat het ging doen, en op dien
laatsten avond van geestelüke teruggetrokken
heid in zün ziel geen plaats wilde laten voor
eenige verstrooiing. langzaam verwüderde hü
zich langs de lanen van den tuin, om een stem
mig hoekje op te zoeken, terwül zün moeder
de pas aaneekomenen verwelkomde.
- -- ivoorwaarden tegen f Ofïfkfi bü levenslange geheele ongeschiktheid tet werken door f 7 Cfk bü een ongeval met f O Cfk bü verliet van een hand f 1 oü verlies Van een f Cfk bü een breuk van t Aft bü verlies van *n
ultkeeringen f verllee van belde armen, beide beenen of belde oogen doodelljken afloop f een voet of een oog f A fiV*duim of wijsvinger f v(r«~been of arms TVe* snoeven vinger
Zü had, door het hoogroode gelaat van den
jonkheer aan zün linkerslaap een wit lltteeken
gezien en nu herinnerde zü zich alles.
Bleek en trillend over haar heele lichaam
onderdrukte se een opkomend gevoel van wraak
en als antwoord op zün herhaald aanzoek,
sprak zü:
.MUnheer. sta mü toe, dat ik u eer. voorval
vertel, een ware gebeurtenis, die....
„Ach”, sprak de jonkheer, „u bedoelt mis
schien, dat standsverschil in den weg zou staan?
Heb daarover geen zorg!”
,J4een,” sprak Rita fier, „luister eens”
,,’t Zal nu misschien tien jaar geleden zün,
dat een kleine woonwagen een dorp binnentrok.
Een acrobaat leidde het paard aan de teugels,
terwül een jongen van ongeveer vüftien jaar en
een schamel gekleed, bleek meisje van tien jaar
naast den wagen hepen, waarin veel vreemde
dingen werden meegevoerd. Vóór een kasteel,
rondom ln^ tuinen gelegen, stopte de wagen;
de k!n- f"“
hem te
en alle i
drie gingen door
de groote poort j
van het kasteel j
waarboven twee
leeuwen uit tandsteen een wapenschild vast
hielden, voorstellende een zwaard in sterren.
„Dat is het wapen van Velthoven,” onderbrak
de jonkheer levendig. „Juist," zelde Rita, die
nu zeker wist, met wien se te doen had. Op het
plein begonnen de kinderen zich in hun acro-
uatencostuum te verkleeden en maakten kun
sten. waarnaar het personeel van’ het huls met
plezier stond te küken. Maar plotseling stormde
een lange, voornaam gekleede jongeman met
een zweep uit den stal en schreeuwde woedend
tegen het personeel of ze niets te doen hadden,
en waarom ze dat „tuig” niet weg joegen. Een
bediende gelastte den man en de kinderen heen
te gaan, wat as terstond deden. Doch het zwak
ke meisje was te langzaam misschien, want de
jonge woesteling sloeg tot driemaal toe met zün
lange zweep op den rug van het tengere kind.
Het meisje gilde van pijn en zonk bijna neer,
maar het personeel dreef haar op straat. Sinds
dien heeft dat bleeke meisje wraak en haat
tegen dien woesteling, dien duivel met een
bloedrood gezicht en een wit lltteeken aan den
linkerslaap!”
De jonkheer zag haar aan als een beschon
kens. zün gezicht was vaalbleek en dikke zweet
droppels stonden op zün voorhoofd.
Hü zocht naar woorden, maar kon niets uit
brengen. Onderwijl had echter Rita zich om
gekeerd en greep haar rüzweep.
„Ik heb nog nooit een paard geslagen,"
schreeuwde ze toornig, maar jü je hebt een
meisje van tien jaar.,.. zóó behandeld.
Een zweepslag was haar antwoord op zün
liefdesverklaring. De Jonkheer vertelde zün
vrienden niet waar hü zoo lang geweest was.
De storm dwong ons om In de hut verbUjf-
plaats te zoeken, waar we het ons in onze slaap
zakken zoo behagelük mogelük maakten. De
storm nam in hevigheid toe en ten einde raad
besloten we in onze nieuwe schuilplaats te
blüven overnachten.
uitgedrukt door de termen: „Kraft durch
Freude” en .JBchönhelt der Arbeit”, leefde toen
reeds in den arbelder-dlchter Heinrich Lersch.
De wereldoorlog brak uit en bracht Duitsch-
land hèt soldatenlied van Lersch. Dit lied met
zün telkens weerkeerende slotregel aan elke strofe
.Deutschland muss leben und wenn wlr sterben
milssen” werd het lied, de troost van millioe-
nen. Plotseling brengen in de laatste dagen
alle Duitsche couranten, op het voorbeeld van
de „Völklsche Beobachter”! dit lied en het heeft
er allen schün van. dat het een pendant zal
worden van bet Horst Wessel-lled en Lersch
de „poeta laureatus” zalAorden van het Derde
Rük. Het lied verscheen 5 Augustus 1914 als
eerste „Krlegsgedicht"^!er .Jtölnlsche Volkszel-
tung”. In een voetnoot schreef de redactie: .Au
teur ketelsmld Heinrich Lersch, M.-Gladbach,
lid van het Secretariaat Sozialer Studentenar
beid Sonnenscheln had het gedicht voor Lersch
Ingestuurd.
Wü zeiden reeds, dat na den oorlog en na
de revolutie Lersch, als tallooze anderen, geen
weg noch steg meer wist. Wat In 1918 ontstond,
kon niet het blüvende zün. Dat voelde hü In
hart en nieren. Zün weg leidde hem allengs
tot de gebieden van het Marxisme. Maar hü
betrad ze niet. Zün oude bloed sprak en hü
ging weer de wegen van den socialen Doctor, van
Carl Sonnenscheln, roemrüker en zaliger gedach
tenis. Lersch wilde niets meer weten van het
nieuwe individualisme, dat ook in den ,Rhei-
nischen Dichterbund” was binnengedrongen.
Hü verliet dién bond met éclat. Joseph Winck
ler. de groote Wetsfaalsche dichter, schreef
toen: .Lersch is geen anarchist, geen prediker
van het geweld, maar in donker woelende uren
ontlaadt zich In hem die Uefde-ln-nood tot het
volk, waaruit hü is voortgekomen, onverwacht,
als een bazuin, die alles In hem verdooft. Dan
vloeien gedichten uit hem. die zün als zelfbe-
tooverlng, niets meer met verstand hebben te
maken, maar door toekomstige tüden zullen
rollen. Niet de mensch Lersch zingt, maar In
hem zingt het geheele volk.”
De tragiek, waarin deze arbelder-dlchter was
geraakt, heeft hü «elf zóó uitgebeeld: ,Aóó
heb Ik allee van mün beroep als ketelsmid aan
mü en wül ik door de bloem der kunst heen
moet spreken, is dat het conflict, hetwelk mü
remt en hindert. Daarom mogen mün collega’s
mü niet. Dien van *t User ben ik te veel dichter,
dien van de pen te veel ketelsmld.” Thans is
dit conflict opgelost. Thans is hü dé man der
arbeiders, van hen. die jm Nieten hkmmemd,
in der Hitze schwltzen", maar tegelük voor de
anderen de prediker der sociale plichten tegen
over het volk. En daarop berust zün Ideaal:
uit allen moge ontstaan de nieuwe mensch, de
volksgenoot, die weer wonen moge op een zui
vere aarde, bezield van het eeuwige licht van
boven. Lersch en zün werk .gehören der Na
tion". Hooger kan een dichter niet komen. Het
is het toppunt van het dichterschap.
-r T óór den ingang van het circus .Miranda"
V stonden twee politieagenten, ooi de op-
dringende menigte tegen te houden. De
belangstelling was enorm voor dit ulterlük en
Inwendig zoo smaakvol verzorgde paardenspel,
dat sinds enkele avonden met een keurig ver
zorgd program een talrijk publiek trok.
Ook dezen avond zün alle plaatsen bezet en
In de eerste rangen bevinden zich hooge gasten
en sportliefhebbers. De Graaf van Linden en
Baron van Sonbal zitten met hun vriend Jonk
heer van Velthoven vooraan; echte paarden
kenners en bewonderaars van kunst- en rü-
toeren.
Nog een paar minuten wordt hun geduld
op de proef gesteld, dan wüken plotseling de
stalknechten voor den ingang en een zestal
smaakvol gekleede dames rüden te paard de
manege binnen, om onder daverend applaus
achter de roode gordünen te verdwünen. Het
programma bracht eerst eenige acrobaten op 't
tooneel, waarvoor Jonkh. van Velthoven maar
matige belangstelling toonde. „Nu.” vroeg zün
vriend van Sonbal, „was t geen prachtidee om
naar t circus te gaan.”
„Tot heden verveel ik me,” antwoordde de
Jonkheer.
.Dat zul je straks niet meer zeggen,” ant
woordde de baron. „Na dit nummer moet Rita
optreden. Die moet alle kunstrüders en rijd
sters ver overtreffen en keurige toeren verrich
ten,” verzekerde hü-
Pas had hü dit gezegd of 'n vroolüke melodie
werd ingezet, de südeuren werden geopend en
in de fel verlichte arena verscheen Rita op haar
geliefde Bles. Haar lief gezicht straalde van
vreugde en voldoening, toen een storm van
applaus losbrak. Bloemen werden haar toege
worpen en vriendelük wuivend vloog ze eenige
malen in haar vuurrood züdcn rükleed de arena
rond. De jonkheer was sprakeloos van bewon
dering. vooral toen daarna Rita met een be
haaglijk lachje langs hem reed en staande in
het zadel het paard tot een vliegenden galop
aanzette.
Na een kwartiertje gunde Rita haar verhit
paard en zich zelf een weinig rust en daarna
volgde het slot van haar optreden, n.l. het
springen door guirlandes en hoepels. Het suc
ces was zóó overweldigend, dat het applaus het
orkest verre overstemde. Toen trok de schoone
kunstrüdster zich terug en gaf het publiek over
aan een paar binnenrollende clowns, die met
hun dolle sprongen en handige kwinkslagen de
aanwezigen spoedig In een andere stemming
brachten.
Zonder echter op deze aardigheden, noch op
de vragende gezichten van zün vrienden te let
ten, was de jonkheer opgestaan en had zich
naar den achterkant van het circus begeven.
Hü was zóó onder den Indruk geraakt van de
bekoorlüke schoonheid van Rita, dat hü zich
onverwüld met haar In verbinding wilde stellen.
„Wenscht u misschien de paarden te zien?”
vroeg hem een tegemoetkomende stalknecht.
„Neen," antwoordde de jonkheer, ,Jk zou
graag juffr. Rita willen spreken."
„Ze is In haar kleedkamer,” sprak de stal
knecht.
„Wees dan zoo goed haar dit naamkaartje te
overhandigen, en zeg dat t mü een genoegen
zal zün haar te ontmoeten." De knecht voldeed
aan het verzoek en Rita, die juist gereed was
en de kleedkamers wilde verlaten, las met een
lichten blos: Jonkheer van Velthoven. Ze be
keek zich nog eens in den spiegel, schikte een
roos op haar japon en ging toen den bezoeker
tegemoet.
„Goeden avond, juffrouw Rita,” verwelkomde
haar de jonkheer, terwül hü haar de hand
reikte, „ik dank u. dat u mü een onderhoud
toestaat.”
„Zeer verplicht Jonkheer,” antwoordde Rita,
„de dank Is geheel aan mün zijde.” Plotseling
bedacht ze zich. Had ze deze stem niet eens
eerder gehoord? Ze herinnerde zich vaag een
enaangename ontmoeting en In gedachten ver
diept hoorde ze niets van de vleiende woord
jes van den jonkheer. Ze schrok even en
schudde onverschillig met het hoofd, toen deze
tenslotte om haar liefde vroeg.
„Wat is er op tegen om mün voorstel aan te
nemen," vroeg de jonkheer -revelig, terwül een
hoogroode kleur zün ontstemming te kennen
gaf. Ritas gelaat teekende verbazing en een
plotselinge gil ontsnapte haar mond.