De dichter Heinrich Lersch PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND Gelouterd w^Aaal wm den da^ Rita SOLDATENABSCHIED Alle abonné’s ongsvauin1 vèrsakam °vcór mu dar vo^genae VRIJDAG 14 SEPTEMBER 1934 4 Kraft durch Freude Dieven met dynamiet De betwiste walvisch Dwars over Australië Van een kamerdienaar SPAANSCH NAAR HET - Afslachting van vee in Canada Gruwelijk ongeluk in Bulgarije Hondenjacht in Singapore In enkel» jaren nam hy in zich op, waarvoor anderen tientallen jaren noodig hadden Belangrijke vinding, maar.... CROOTE MOGELIJKHEDEN worden O geboden door advertentle-reclame in de rubriek „Omroepers". Laat die niet ont glippen. De prijs kan geen bezwaar zijn, want voor slechts 50 cent per regel komt Uw Zaken omroeper onder de aandacht van 75.000 ge- zinnen. Een zee in de Sahara AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL HOLLAND DAT IS ORANJE ^BOOTZL L voor MARTIN BERDEN (Nadruk verboden) iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiini IUI .4k 48 IWocdt vervolgd) Toen de storm was uitgeraasd en wü one naar bulten begaven, bleek, dat er veel Poolijs naar ons eiland was gedreven. Dit was in zekeren zin een gunstig teeken, want Indien de zee welke ons van het vaste land scheidde, dicht zou vrie zen. zouden we mogelijk over deze Ijsvlakte het vasteland kunnen bereiken. Lang bleven we echter niet bij de pakken neer zitten. Wat gaf het ons? We moesten zien, dat we de doodelijke verveling zooveel mogelijk kon den verdrijven. We gingen dan ook maar weer op Jacht. Te Alexandrlë Is overleden Mohamed Issa, die Egypte’s volmaakste kamerdienaar genoemd wordt. Hij heeft 25 verschillende Egyptische minlster-presidenten gediend sinds 1903. Nooit praatte hij over zijn meesters. meer en meer samen, om een ring om Reina heen te sluiten van terughoudendheid, heime lijke verbolgenheid en koelheid niet openlijk, weliswaar, maar daarom niet minder wezen lijk. En alsof de duivel er schik in had, om de draden steeds meer in de war te laten loe pen, hadden de discretie van den ouden mar kies en de gekrenkte eigenliefde van Marllena en Carvajal geen andere uitwerking, dan dat de gedwongen situatie er door bestendigd werd, die Juist voedsel kreeg door de onwetendheid, waarin Reina aangaande de omstandigheden verkeerde. Hoe gemakkelijk had de gezichts einder kunnen worden opgehelderd, met een eenvoudige verklarlAgl Lorenzo ontweek Reina niet, maar zocht haar evenmin, zooals vroeger. Trouwens, nu hü veelal het aantrekkelijk gezelschap van Isabel Lugue zocht, kon Reina die geringe verwijdering bijna niet opmerken, die volkomen verklaard werd door het feit, dat hij de Jongedame de noodige attenties moest bewijzen. Van de hoffelijkheid van Carvajal kon men niet anders verwachten en haar vriendin attenties bewijzen stond voor Reina gelijk met haar zelf attenties bewijzen Het was de avond vóór Sacramentsdag, den dag, waarop Franclsquln zijn eerste H. Com munie zou doen. Marllena had gewild, dat de plechtigheid zou plaats hebben in de parochie kerk van Aledo, tegelijk met alle andere kin deren. Dien avond waren Lorenzo. Reina, Ma rllena en Isabel Lugue druk bezig met de kerk te versleren, onderwijl pater Esteban in de zij de acrobaat wenkte deren volgen Den eenen dag trokken we er op uit om Jacht te maken, den volgenden dag om het eiland, want dit bleek het inderdaad te zijn, te ver kennen. Op een van onze tochten ontdekten we een verlaten jachthut. Nauwelijks waren we daar aangekomen of een hevige sneeuwstorm stak op. IIIIIIIIIIIN GELE BLADEREN HMIINIII<£ In Singapore worden jaarlijks ongeveer 13.000 losloopende honden doodgeschoten. Het ge meentebestuur neemt hiervoor scherpschutters in dienst. De meeste honden worden afgemaakt In de volkrijkste buurten der stad, en sinds 1932 Is hiermede slechts eenmaal een onbeduidend ongeval gebeurd, ofschoon ruim 35.000 patro-> nen zijn af geschoten. Nu de Sahara door bet lucht- en autover keer steeds meer wordt ontsloten, is een oud plan om een deel van de woestijn in zee te veranderen weer opgenomen. Volgens dit plan wil men het dal van El Djouf, in het Westelijk deel van de Sahara met zeewater vullen. Een kanaal van 400 K.M. lengte, van af de kust van Mauretanle. tegenover het eiland Tidra, zou noodig zijn om het water naar het binnenland te brengen. Men verwacht hiervan een verandering in het klimaat, aangezien de uitwaseming van het meer voldoende vocht zou opleveren om verbou wing mogelijk te maken. Er zullen echter wel vele Jaren verloopen, al vorens dit plan wordt uitgevoerd. Het Instituut voor het Watertransport wezen te Leningrad heeft met succes proeven genomen met een selntoestel, dat voor handelsschepen bestemd is en automatisch in werking treedt, wanneer zich een schip in zee in noot bevindt. De door dit schip uitgezonden S.O.8. sei nen worden opgevangen door alle schepen, die zich In de nabijheid bevinden, en met den nieu wen automatlschen ontvanger uitgerust zijn. Het nieuwe zelfwerkende radiotoestel, dat in geval van averij oog t eigen schip waarschuwt, maakt drie marconisten overbodig, die volgens besluit van de laatste Internationale conferentie te Madrid op leder schip aanwezig moeten zijn. w» Sir Charles Kingsford Smith is Dinsdag om 4 uur 's morgens uit Sydney vertrokken met zün Lockhead Altalr-machlne, waarmede hij om 4.17 uur P.T. des middags te Sydney Is geland. Hij heeft den afstand afgelegd in 9.32 uur. De totale afstand bedroeg 2175 mijl, zoo- dat de gemiddelde snelheid 330 mjjl per uur Is geweest. Over een afstand van 200 mijl heeft Kingsford Smith gevlogen met een snelheid van gemiddeld 272 mijl per uur. Te Adelaide heeft hij nieuwe brandstof Ingenomen. geen anderen grondslag hebben, dan de opge schroefde verbeelding van den een of ander, dis niets te doen had. Maar.... wat hij met zijn eigen oogen gezien had: Souza, Reina het hof makend, altijd aan haar zijde, haar met zijn oogen verslindend? Evenmin kon zij gelooven, dat Pablo in staat was, om onnadenkend te spelen met 'n meisje als haar nicht, die trouwens heelemaal niet ko ket was. Dus? Neen. Marllena kon geen oplos sing voor het raadsel vinden. T Verteerd door haar twijfel en gefolterd door haar jaloezie, gaf zü zich ten slotte op zekeren dag gewonnen en meende, dat het uur geko men was om een eind te maken aan dien voor haar allesbehalve behoorlijken toestand. Zekere kwesties wilde ze liever niet per brief behande len, en zoo maakte zij gebruik van de omstan digheid van de eerste H. Communie van Fran clsquln, om Souza te laten komen, zonder reden tot praten te geven. Zü noodigde hem uit, sa men rqet zijn moeder en zijn tante, vastbeslo ten, om hem zjjn woord terug te geven, als de nadere verklaring, die ze hem sou vragen, haar zou overtuigen, dat hü voor Reina genegenheid had opgevat. Het meisje was in Aledo teruggekomen, over vloeiend van teederheid voor haar bekenden en vol verlangen om zich te verkwikken aan die vredigheid, die het oude nest haar inboe zemde. Op Lorenzo was ze een beetje boos, doch de tijd legde zijn balsem op den eersten Indruk en voor zichzelf voerde zij allerlei aannemelijke redenen die het sedrasz van dan jonnen De regeering heeft toegestemd in een voorstel van de provincies Manitoba en Saskatche wan, waarbij 125.000 stuks vee In de door droog te getroffen streken geslacht zullen worden. Men la het er over eens, dat het niet zou rendeeren. als men het vee gedurende den win ter in laven hield. De provincie en de Dominions zullen geza menlijk de transportkosten nur de abattoirs voor hun rekening nemen. De spoorwegen hebben verminderde tarieven toegestaan. Bondsmlnlster van Landbouw, Welr, is naar het Westen vertrokken om de laatste maatrege len te nemen. Even trillen Maar de takken Door een stootje van den wind. Of het vroolijk Luchtig zweven Van de blaadjes Weer begint! 't Is alsof ze Naar ons wuiven Met een zweempje Van excuus: U heeft langer Geen behoefte Aan de groene Paraplu’s! 't Groen is nu tot Geel verschoven, En met ijdel Pantomien Tikken zij op Hoed of schouder, Om ons opwaarts Te doen zien! En wij weten Wat de geste Van dit spel i Ons beduidt: Want nu trekken Ook wij langzaam Onze zomer- Kleeren uit! Telkens als de barones een van die brieven ontving voelde zij het gebouw van haar twij fel aan het wankelen gebracht. Hoe was het mogelijk, dat die Pablo Souza, dien zij onder de ridderlijkste en edelste mannen rangschikte, die ze ooit gekend had van wiens ridderlijk heid en edele gezindheid zij zulke overtuigende bewijzen had ontvangen nu opeens In een ellendeling veranderd was, die op die manier de liefde van een arme vrouw te schande maakte, wier heele verdere leven op die liefde was ingesteld (wat htj toch wist)? En als hj niet meer van haar hield, als de jeugd en on gereptheid van Reina hem zijn oude liefde had den doen vergeten, waartoe dan al die voor gewende genegenheid, al die brieven overvloei- epd van teederheid? Het kon ook zijn, dat ze Lorenzo Carvajal om den tuin geleld hadden mat een van die kletspraatjes, die overal rondgaan, zonder dat iemand weet, waar ze vandaan komen, en die De inwoners van het Zweedsche stadje Kaev- Unge werden op een nacht plotseling wakker geschrikt door een geweldige explosie. Men ontdekte, dat het kantoor van een plaatselijke landbouwmaatschappl) vernield was en de brandkast in stukken gesprongen. Waarschijn lijk hadden dieven de deur van de brandkast willen openen door middel van dynamiet en er een te groote hoeveelheid voor gebruikt. Stukken papier, rekeningen en verbogen munten, die over den geheelen grond verspreid lagen, waren een bewijs van de kracht van de explosie en toonden aan. dat de mannen, die bijtijds gevlucht waren, geen buit hadden kun nen meenemen. Na de onlangs gehouden legermanoeuvres was op een terrein te Dtvotlno (Bulgarije) een bom achtergebleven, die door kinderen gevon den werd. ZD speelden ermee, maar plotseling ontplofte de helsche machine, waardoor drie kinderen aan stukken werden gereten en ver scheidene andere ernstig gewond werden. een diepe ontroering en een geweldigen om mekeer in zün gevoelens (méér verbitterd nog door zijn onmacht), dat hij Reina aan het station de hand drukte, den dag. dat zü en Isabel Lugue aankwamen, en hjj haar was ko men afhalen als hoffelijke vertegenwoordiger van markies Aledo. Kortom, noch Marllena. noch Lorenzo gaven blijk van wat er In hen omging. Voor een op- pervlakkigen opmerker was de toestand dezelfde als vóórdat Reina was weggegaan. Doch aan het scherpe opmerkingsvermogen van den mar kies ontging niet een zekere gedwongenheid, die In de houding van Marllena en Lorenzo was waar te nemen. Die van Lorenzo kon hij best begrijpen, maar die van zijn dochter maakte hem ongerust Misschien was de reden daarvan een zekere gebelgdheid over Reinaomdat deze niets had uitgelatenWant de kwestie was, dat het meisje dat altijd heel oprecht en mededeelzaam was geweest nog altijd niet open kaart gespeeld had met betrekking tot haar verloving. De markies vermoedde dan ook, dat zijn dochter dAArover ontstemd was. Hij zelf daarentegen voelde zich daar heelemaal niet door gekwetst, en schreef haar gereserveerd heid toe aan overdreven schroom. En om haar niet te forceeren tot vertrouwelijke mededee- ilngen, waarvan de grootste verdienste moest bestaan in het spontane, wilde hij haar geen enkele vraag stellen over dat jonge-meisjes- «eheim, waar ze zelf wel mee aan zou komen, als bet er tijd voor was. Op die wijze pakten zich de gebeurtenissen kapel de kinderen voor de laatste maal toe- Twee steden in Joego-Slavlë betwisten elkaar het bezit van een walvisch Llubljana houdt een groote jaarmarkt en Sagreb een tentoonstelling en beiden wenschen bet monster als speciale attractie. Vlsschers uit Grabovo vingen de walvisch in hun netten na een gevecht van ruim twee uur, waarbij de netten tot flarden gescheurd wer den. Het was een buitengewoon groot soort, welke men gewoonlijk alleen aantreft in de tro pische zeeën. Hij had een lengte van meter en woog meer dan twee ton. De tentoonstelling van Sagreb deed een bod op het dier en het Werd op een wagen naar de rtad vervoerd. Maar onderweg bezweek het voertuig onder het enorme gewicht. Een vertegenwoordiger van de Llubljana-jaarmarkt, die op weg was om het beest voor zijn stad aan te koopen, trof de expeditie aan. liet den wagen repareeren en liet de visch naar Llubjana brengen. De tentoonstelling van Sagreb doet nu wan hopige pogingen om het beest nog voor zich te winnen, omdat zij per radio aangekondigcr heeft dat het op haar tentoonstelling te bezich tigen zou zijn en reeds duizenden er inlichtin gen over hebben gevraagd. man moesten verontschuldigen. Zü liet zich dermate door haar verlangen overtuigen, dat zij slechts op een teeken van toenadering van Carvajal wachtte, om de hartelljke vriendschap weer aan te knoopen, die door die noodlottige reis was afgebroken. Van zjjn kant had Lorenzo een kalm besluit genomen, na een aantal ramp zalige dagen en slapelooze nachten te hebben doorgebracht. HU begreep, dat het dwaas en belachelUk zou wezen, om een heftige houding tegen juffrouw Solvadal aan te nemen. Behalve dat het in strUd zou zün met de goede manie ren, zou het ook schreeuwend onrechtvaardig wezen. Wat had het meisje er voor schuld aan, dat hü een droom gekoesterd had, en dat hü zelf met zUn eeuwige schuchterheid een ander den tüd had gegeven, om hem vóór te weser.? Van den anderen kant moest hij herhaalde ma len zichzelf bekennen, dat die droom een van de vele ónmogelijke hersenschimmen was, om redenen, die hem duldelUk voor oogen stonden, gezien de hpogst onvoordeellge omstandigheden, waarin de ineenstorting van zijn voormalige positie hem geplaatst had En als hU zelf dan begreep, dat hü het geluk moest laten voor bijgaan, zonder zün hand er naar uit te steken, waarom moest hü dan wrok koesteren tegen Reina, als deze gebruik maakte van haar eigen vrüheid, om over haar eigen leven te beschikken? Het was Iets, dat noodsakelüker- wüze moest komen, en als het niet Souza was, dan zou het een ander zün. Doch hoewel hü voor zichzelf deze redelüke theorie ontwikkelde, was het toch niet zonder -w—en 12en September 1889 werd Heinrich 1 Lersch te MUnchen-Gladbach geboren. Zün vader was ketelsmid. Hü werd ook ketelsmld. In het kleine, duffe provinciestadje houdt hü het niet uit. Hü wordt „Wander- bursch", gaat den RUn op, wandelt door Zwit serland naar Italië. Meestal zonder dak, hon gerend, totdat het Heimweh hem weer naar de Heimat drüft. Hü dicht, alleen voor zich zelf, in Gods vrüe natuur. Hü wordt vrijwilliger, als de wereldoorlog uitbreekt. Vóór hü ten velde trekt, dicht hü eer^lled, dat vermaard is ge worden .jSoldatenabschied". In de loopgraven dicht hü- Dan wapenstilstand, Ineenstorting, revolutie. Langen tüd swügt hü. Hü tast in den nieuwen tüd, vindt geen houvast. Aarzelend ontstaan nieuwe werken. Een nieuw dichter schap ontstaat. In de „Kftln. Volksztg." vinden we eenige mededeeUngen en citaten over Heinrich Lersch en zün dichterschap. Richard Euringer. de dich ter der „Deutsche Passion” schrüft: „Het geval Lersch is een genade. Menschen als hü zün een uitsondering op den regel. Dat een ketelsmld tegelük een geboren dichter is, is een gelukkig geval in de geschiedenis.” Ook Lersch zelf ge bruikt het gebenedijde woord .genade” om zün dichterschap te omschrüven: .Ik heb de ge nade der taal. Vanwaar? Ik weet het niet Ik heb nooit gestudeerd. Mün kinderen, die op school taal moeten leeien, verbazen zich er over, dat vader In zün radeloosheid hen niet kan helpen." Een Paar jaren vóór den oorlog stond op een avond Lersch In het bureau van Dr. Carl Son- nenschein te M.-Gladbach. Sonnenscheln hielp Iedereen. Dus ook Lersch. Hü had ‘n paar ge dichten bü zich en wilde taallessen hebben. Schrijver dezes had toen het voorrecht, secre taris van den Doctor te zün. Deze zond Lersch naar hem, Lersch was toen een arme drom mel, klein, zwak uitziende, met een üzeren bril voor zün glanzende oogen, een geel-brulne, ver fomfaaide cape om zün smalle hoekige schou ders. Schrijver dezes mocht hem toen helpen bü de zuivering van eenige taalfouten. Sonnen scheln las de gedichten en de meester erkende de echtheid. Direct. Wü drukten de eerstelingen van Lersch af in het tüdschriftje „Volksgenos- sen” dat bestemd was voor arbeiders en stu denten, want, toen Hitler nog in Braunau op school ging, had Sonnenscheln reeds den kame- raadsehapsstaat ondekt. In het gezonde Hitler- isme zit een groot stuk Sonnenscheln, vooral door toedoen van Goebbels, die een discipel is van de Volksvereinscentrale In M.-Gladbach, die hü, aan de macht gekomen, uit dank vol komen vernietigde. In 1914 verscheen in de dépendance van den „Volksverein", In den „Verlag der Westdeut- schen Arbelterzeitung" de eerste gedichtenbun del van Lersch. ingeleld door Emil Ritter, thans chef-redacteur van de „Germania”. De bundel beet „Abglanz des Lebens”. Richard Dehmel las deze gedichten en speurde direct iets wat naar het geniale zweemt. Hü bracht Lersch In contact met den „Rheinlschen Dich- terbund”, die in die dagen het Industrieele pro bleem in de kunst tot beeld trachtte te bren gen. Dat waren de „werklieden" van „Haus Ny- land". Daar stond Lersch tusschen hen, bü. die nooit reflecteerde, die van rationalistisch uitrafelen geen benul had, die alleen maar naïef was. die overdag aan zün ketels smeedde en des nachts vol honger naar ontwikkeling in een paar Jaar in zich opnam, waarvoor anderen tientallen jaren noodig hebben en die dichtte, alsof hü de mond was van een hooger wezen, dat In hem beelden vormde, sprak en zong. Dit hoogere wezen was de mensch in den ar beider met zün wilden drang naar aarde, licht en lucht en schoonheid, met den drang, niet alleen tevreden te zün met zün beroep, maar ook moed, zon en levenslust genoeg te vinden, om Innerlüken vrede in zün beroep te vinden. De drang van den huldigen Hltlertüd, die wordt sprak, alvorens hen tot de biecht toe te laten. Het altaar was als in een tuin herschapen, waartoe een overvloed van bloemen uit de broeikassen van den markies voor het over groots deel had bijgedragen; en over de Com muniebank was een kostbaar kleed gespreid, versierd met opgewerkte lelies, even blank als de zielen van de kleinen, die hier morgen zou den neerknielen. Toen zü de kerk verlieten, om in het rijtuig te stappen, dat door twee paarden getrokken werd, die Carvajal zelf stuurde (hoe lang was het geleden, dat hü dat genoegen gesmaakt had!), voegde Franclsquln zich bü hen, terwül hü allen ernstig de hand kuste. HU had zoo juist gebiecht. Hü ging tusschen zün moeder en Reina zitten. Zün spraakzaamheid en leven digheid schenen eensklaps verdwenen, alsof hü geheel en al opging in de gedachte aan het groote geluk, dat hem den volgenden dag wachtte Toen zü op het kasteel aankwamen, troffen zü reeds de gasten, dia zoo juist uit hun auto's gestapt waren. Het kind onttrok zich aan hes geroezemoes, daar het zich bewust was van den ernst van wat het ging doen, en op dien laatsten avond van geestelüke teruggetrokken heid in zün ziel geen plaats wilde laten voor eenige verstrooiing. langzaam verwüderde hü zich langs de lanen van den tuin, om een stem mig hoekje op te zoeken, terwül zün moeder de pas aaneekomenen verwelkomde. - -- ivoorwaarden tegen f Ofïfkfi bü levenslange geheele ongeschiktheid tet werken door f 7 Cfk bü een ongeval met f O Cfk bü verliet van een hand f 1 oü verlies Van een f Cfk bü een breuk van t Aft bü verlies van *n ultkeeringen f verllee van belde armen, beide beenen of belde oogen doodelljken afloop f een voet of een oog f A fiV*duim of wijsvinger f v(r«~been of arms TVe* snoeven vinger Zü had, door het hoogroode gelaat van den jonkheer aan zün linkerslaap een wit lltteeken gezien en nu herinnerde zü zich alles. Bleek en trillend over haar heele lichaam onderdrukte se een opkomend gevoel van wraak en als antwoord op zün herhaald aanzoek, sprak zü: .MUnheer. sta mü toe, dat ik u eer. voorval vertel, een ware gebeurtenis, die.... „Ach”, sprak de jonkheer, „u bedoelt mis schien, dat standsverschil in den weg zou staan? Heb daarover geen zorg!” ,J4een,” sprak Rita fier, „luister eens” ,,’t Zal nu misschien tien jaar geleden zün, dat een kleine woonwagen een dorp binnentrok. Een acrobaat leidde het paard aan de teugels, terwül een jongen van ongeveer vüftien jaar en een schamel gekleed, bleek meisje van tien jaar naast den wagen hepen, waarin veel vreemde dingen werden meegevoerd. Vóór een kasteel, rondom ln^ tuinen gelegen, stopte de wagen; de k!n- f"“ hem te en alle i drie gingen door de groote poort j van het kasteel j waarboven twee leeuwen uit tandsteen een wapenschild vast hielden, voorstellende een zwaard in sterren. „Dat is het wapen van Velthoven,” onderbrak de jonkheer levendig. „Juist," zelde Rita, die nu zeker wist, met wien se te doen had. Op het plein begonnen de kinderen zich in hun acro- uatencostuum te verkleeden en maakten kun sten. waarnaar het personeel van’ het huls met plezier stond te küken. Maar plotseling stormde een lange, voornaam gekleede jongeman met een zweep uit den stal en schreeuwde woedend tegen het personeel of ze niets te doen hadden, en waarom ze dat „tuig” niet weg joegen. Een bediende gelastte den man en de kinderen heen te gaan, wat as terstond deden. Doch het zwak ke meisje was te langzaam misschien, want de jonge woesteling sloeg tot driemaal toe met zün lange zweep op den rug van het tengere kind. Het meisje gilde van pijn en zonk bijna neer, maar het personeel dreef haar op straat. Sinds dien heeft dat bleeke meisje wraak en haat tegen dien woesteling, dien duivel met een bloedrood gezicht en een wit lltteeken aan den linkerslaap!” De jonkheer zag haar aan als een beschon kens. zün gezicht was vaalbleek en dikke zweet droppels stonden op zün voorhoofd. Hü zocht naar woorden, maar kon niets uit brengen. Onderwijl had echter Rita zich om gekeerd en greep haar rüzweep. „Ik heb nog nooit een paard geslagen," schreeuwde ze toornig, maar jü je hebt een meisje van tien jaar.,.. zóó behandeld. Een zweepslag was haar antwoord op zün liefdesverklaring. De Jonkheer vertelde zün vrienden niet waar hü zoo lang geweest was. De storm dwong ons om In de hut verbUjf- plaats te zoeken, waar we het ons in onze slaap zakken zoo behagelük mogelük maakten. De storm nam in hevigheid toe en ten einde raad besloten we in onze nieuwe schuilplaats te blüven overnachten. uitgedrukt door de termen: „Kraft durch Freude” en .JBchönhelt der Arbeit”, leefde toen reeds in den arbelder-dlchter Heinrich Lersch. De wereldoorlog brak uit en bracht Duitsch- land hèt soldatenlied van Lersch. Dit lied met zün telkens weerkeerende slotregel aan elke strofe .Deutschland muss leben und wenn wlr sterben milssen” werd het lied, de troost van millioe- nen. Plotseling brengen in de laatste dagen alle Duitsche couranten, op het voorbeeld van de „Völklsche Beobachter”! dit lied en het heeft er allen schün van. dat het een pendant zal worden van bet Horst Wessel-lled en Lersch de „poeta laureatus” zalAorden van het Derde Rük. Het lied verscheen 5 Augustus 1914 als eerste „Krlegsgedicht"^!er .Jtölnlsche Volkszel- tung”. In een voetnoot schreef de redactie: .Au teur ketelsmld Heinrich Lersch, M.-Gladbach, lid van het Secretariaat Sozialer Studentenar beid Sonnenscheln had het gedicht voor Lersch Ingestuurd. Wü zeiden reeds, dat na den oorlog en na de revolutie Lersch, als tallooze anderen, geen weg noch steg meer wist. Wat In 1918 ontstond, kon niet het blüvende zün. Dat voelde hü In hart en nieren. Zün weg leidde hem allengs tot de gebieden van het Marxisme. Maar hü betrad ze niet. Zün oude bloed sprak en hü ging weer de wegen van den socialen Doctor, van Carl Sonnenscheln, roemrüker en zaliger gedach tenis. Lersch wilde niets meer weten van het nieuwe individualisme, dat ook in den ,Rhei- nischen Dichterbund” was binnengedrongen. Hü verliet dién bond met éclat. Joseph Winck ler. de groote Wetsfaalsche dichter, schreef toen: .Lersch is geen anarchist, geen prediker van het geweld, maar in donker woelende uren ontlaadt zich In hem die Uefde-ln-nood tot het volk, waaruit hü is voortgekomen, onverwacht, als een bazuin, die alles In hem verdooft. Dan vloeien gedichten uit hem. die zün als zelfbe- tooverlng, niets meer met verstand hebben te maken, maar door toekomstige tüden zullen rollen. Niet de mensch Lersch zingt, maar In hem zingt het geheele volk.” De tragiek, waarin deze arbelder-dlchter was geraakt, heeft hü «elf zóó uitgebeeld: ,Aóó heb Ik allee van mün beroep als ketelsmid aan mü en wül ik door de bloem der kunst heen moet spreken, is dat het conflict, hetwelk mü remt en hindert. Daarom mogen mün collega’s mü niet. Dien van *t User ben ik te veel dichter, dien van de pen te veel ketelsmld.” Thans is dit conflict opgelost. Thans is hü dé man der arbeiders, van hen. die jm Nieten hkmmemd, in der Hitze schwltzen", maar tegelük voor de anderen de prediker der sociale plichten tegen over het volk. En daarop berust zün Ideaal: uit allen moge ontstaan de nieuwe mensch, de volksgenoot, die weer wonen moge op een zui vere aarde, bezield van het eeuwige licht van boven. Lersch en zün werk .gehören der Na tion". Hooger kan een dichter niet komen. Het is het toppunt van het dichterschap. -r T óór den ingang van het circus .Miranda" V stonden twee politieagenten, ooi de op- dringende menigte tegen te houden. De belangstelling was enorm voor dit ulterlük en Inwendig zoo smaakvol verzorgde paardenspel, dat sinds enkele avonden met een keurig ver zorgd program een talrijk publiek trok. Ook dezen avond zün alle plaatsen bezet en In de eerste rangen bevinden zich hooge gasten en sportliefhebbers. De Graaf van Linden en Baron van Sonbal zitten met hun vriend Jonk heer van Velthoven vooraan; echte paarden kenners en bewonderaars van kunst- en rü- toeren. Nog een paar minuten wordt hun geduld op de proef gesteld, dan wüken plotseling de stalknechten voor den ingang en een zestal smaakvol gekleede dames rüden te paard de manege binnen, om onder daverend applaus achter de roode gordünen te verdwünen. Het programma bracht eerst eenige acrobaten op 't tooneel, waarvoor Jonkh. van Velthoven maar matige belangstelling toonde. „Nu.” vroeg zün vriend van Sonbal, „was t geen prachtidee om naar t circus te gaan.” „Tot heden verveel ik me,” antwoordde de Jonkheer. .Dat zul je straks niet meer zeggen,” ant woordde de baron. „Na dit nummer moet Rita optreden. Die moet alle kunstrüders en rijd sters ver overtreffen en keurige toeren verrich ten,” verzekerde hü- Pas had hü dit gezegd of 'n vroolüke melodie werd ingezet, de südeuren werden geopend en in de fel verlichte arena verscheen Rita op haar geliefde Bles. Haar lief gezicht straalde van vreugde en voldoening, toen een storm van applaus losbrak. Bloemen werden haar toege worpen en vriendelük wuivend vloog ze eenige malen in haar vuurrood züdcn rükleed de arena rond. De jonkheer was sprakeloos van bewon dering. vooral toen daarna Rita met een be haaglijk lachje langs hem reed en staande in het zadel het paard tot een vliegenden galop aanzette. Na een kwartiertje gunde Rita haar verhit paard en zich zelf een weinig rust en daarna volgde het slot van haar optreden, n.l. het springen door guirlandes en hoepels. Het suc ces was zóó overweldigend, dat het applaus het orkest verre overstemde. Toen trok de schoone kunstrüdster zich terug en gaf het publiek over aan een paar binnenrollende clowns, die met hun dolle sprongen en handige kwinkslagen de aanwezigen spoedig In een andere stemming brachten. Zonder echter op deze aardigheden, noch op de vragende gezichten van zün vrienden te let ten, was de jonkheer opgestaan en had zich naar den achterkant van het circus begeven. Hü was zóó onder den Indruk geraakt van de bekoorlüke schoonheid van Rita, dat hü zich onverwüld met haar In verbinding wilde stellen. „Wenscht u misschien de paarden te zien?” vroeg hem een tegemoetkomende stalknecht. „Neen," antwoordde de jonkheer, ,Jk zou graag juffr. Rita willen spreken." „Ze is In haar kleedkamer,” sprak de stal knecht. „Wees dan zoo goed haar dit naamkaartje te overhandigen, en zeg dat t mü een genoegen zal zün haar te ontmoeten." De knecht voldeed aan het verzoek en Rita, die juist gereed was en de kleedkamers wilde verlaten, las met een lichten blos: Jonkheer van Velthoven. Ze be keek zich nog eens in den spiegel, schikte een roos op haar japon en ging toen den bezoeker tegemoet. „Goeden avond, juffrouw Rita,” verwelkomde haar de jonkheer, terwül hü haar de hand reikte, „ik dank u. dat u mü een onderhoud toestaat.” „Zeer verplicht Jonkheer,” antwoordde Rita, „de dank Is geheel aan mün zijde.” Plotseling bedacht ze zich. Had ze deze stem niet eens eerder gehoord? Ze herinnerde zich vaag een enaangename ontmoeting en In gedachten ver diept hoorde ze niets van de vleiende woord jes van den jonkheer. Ze schrok even en schudde onverschillig met het hoofd, toen deze tenslotte om haar liefde vroeg. „Wat is er op tegen om mün voorstel aan te nemen," vroeg de jonkheer -revelig, terwül een hoogroode kleur zün ontstemming te kennen gaf. Ritas gelaat teekende verbazing en een plotselinge gil ontsnapte haar mond.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1934 | | pagina 11