I
PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND
Gelouterd
TIP
N GENOT
ra
wtAaal wui den daq
Duitschland
de oorlogsschulden
en
f
OM EEN BEDRAG VAN
12 MILLIARD
GEEN SPRAKE VAN!
•J
f40.-
WOENSDAG 26 SEPTEMBER 1934
U
Van x'n familie
moet men 't hebben
De eerste „vrede*”-jaren
R FLESCH Fl. 2.80
Koerdische roovers
r
Rijst in Hongarije
De zee als werkkracht
Geschenk uit Arabië
NAAR
SPAANSCH
HET
I
Komische vergissing bij
de politie
en overwonnenen over
de gedane betalingen
Steeds heerschte er felle oneenig-
heid tauchen overwinnaar»
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Verdwijnende kranten
in Duitschland
99
I
1
1
kun-
lil
I
I
Al dit soort dingen gebeurde in de eerste
„vredes”-Jaren dag in dag uit De overwinnaars
smulden in chicanes en bereidden daardoor ten
slotte den gemakkelU keten weg voor Hitler.
waar
een
ten. Heerlijk verkwikt werden we wekker. De
slaap had ons goed gedaan.
Uit Istamboul wordt gemeld:
Aan de wandaden van een bende Koerdische
roevers is thans een einde gemaakt door het
optreden van troepen gewapende politie, die uit
gevonden waren om de bandleden op te sporen.
De bende stond onder aanvoering van Sheik
Mlr Sadlk, bekend om de rol, die hij gespeeld
heeft tijdens den Koerdlschen opstand bij den
berg Ararat in 1930.
De leden van de bende, acht in getal, waren
voor het grootste gedeelte familieleden van den
Shelk Zij waren gekleed als politie-agenten en
wisten zoodoende steeds te ontkomen.
De vervolgers wisten echter de bandieten ten
slotte te omsingelen en te overmeesteren, doch
niet dan nadat de bende eerst nog een geheel
dorp In brand had gestoken, en verschillende
menschen gedood.
De bende «al eerstdaags terechtstaan en men
verwacht, dat tegen den leider en verschillende
zijner kornuiten de doodstraf sal worden ge
dacht.
expres voor opgesocht 1
Na Jarenlange proefnemingen is men er in
Hongarije in geslaagd rijst te verbouwen.
In Zuld-HongariJe, waar het warme klimaat
en de mogelijkheid het land te besproeien met
water uit de rivier de Maros, voor het kweeken
van rijst, bijsondere gunstige factoren sUn heeft
men reeds vrij bevredigende resultaten bereikt,
wil het ook ten koste van moeizamen irbeld
Te oordeelen naar de tot dusver opgedane
ervaringen, sal het voortaan mogelijk »Jn ook
daar rijst te verbouwen, waar de grond zich
tot nu toe niet tot dit doel leende, mits men
den grond rijkelijk met water kan bevloeien.
De proefnemingen zijn niet slechts voor Hon
garije van belang, doch ook voor de om'iggende
landen, waar de omstandigheden ongeveer het
zelfde zfjn.
e
d
k
verlies van
deren vinger
de
de
rk
iel
fl
or
td
et
B-
t-
Bso advertentie behoeft geen «kapitalen* te
koeten. Plaats maar eens een Omroeper! Ruóri-
jeering en gelijkvormige setwijaa. Billijk ban
deïst arief
m
n
r-
!s
0
BRUSSEL, 24 Sept. (Reuter) De jeugdi
ge Belgische geleerde Cartier doet te Ostende
proefnemingen om de kracht vaa ds sas voor
industrieele doeleinden te benutten.
HLe> ontdeden we de dieren van hun warme
pelsen. Het was een vermoeiend karwei en we
kregen op *t laatst zoo’n slaap, dat we de lust
niet konden weerstaan om In een paar warme
huiden te krulpen en aldus wat rust te genie-
gingen we weer. We kwamen aan de plaats
waar oom ook drie beren had gedood.
dezelfde willen zijn in je achting en genegen
heid....
Ben ik het inderdaad, die veranderd bent
barstte Reina uit, terwijl zij uiting gaf aan
al de bitterheid, die zij gedurende die maan
den had opgekropt. Ben jij niet véél eerder
veranderd, dan Ik? Toen we afscheid namen,
vóór ik naar Madrid ging, was Jij de beste en
toegenegen vriend, die miin ietwat %enzame
dagen in Aledo opvroolUkte. Toen kwam jij in
Madrid.... Toen ik je dien avond in de loge
van hertogin Lugue zag verschijnen, begon mijn
hart te kloppen van verwachting. WAt ver
wachte ik eigenlijk? Misschien dat het geluk
werkelijkheid zou worden, waarvan Jij zelf met
Je woorden me hadt laten droomen? Maar de
werkelijkheid kwam niet, en zelfs die droom werd
vernietigd. Waarom die koele en vijandige
houding? Het doet me nóg Dijn, als ik er asm
denk
De MendlzAbals hadden me gezegd....
De MendlzAbals hadden Je gezegd I Een
prachtig excuus! Ze vertelden je een praatje,
en Jij geloofde het, zonder dat de oprechtheid,
die al mijn doen en laten beheerscht heeft,
vóór en sinds ik Je leerde kennen, bij Jou ook
maar éénlg gewicht tn de rchaal legde. Eén
opmerking was voldoende, cm de meentag, die
Je je over mij gevormd hadt, tegen den grond
te gooien DAArdoor Juist dAArdoor. voelde ik
me beteedigd. De vijandigheid en koelheid, die
je dien avond tegenover mjj toonde, heeft roe
diep gekwetst. f
vlooien dan uiterst „wanderlustig* zijn, be
denkelijke verliezen kunnen ontstaan.
j IJ s on dit blad zün Ingevolge de vereekertngsvoorwaarden tegen bij levenslange geheel» ongseehlkthsld t >t werken door f 7C71 bU een ongeval met f bij verlies van een hand f 1 OC sfj verlies van een f Cfl bij een breuk van
A UP GDOftïlt? 9 ongevallen verzekerd voor een der vólgends ultkeerlngen f «JUUV,verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen f doodeUJken afloop f «tot/Ve— een voet of een oog f a A«Je-duim of wijsvinger f «zva-bsen af arm
We hoopten nu maar, dat we geen geulen in
het ijs zouden tegenkomen, want we konden
deze niet met de slede oversteken. Jammer
genoeg echter kwamen we na een poos voor
een breede geul, die zoover we links of rechts
konden kijken, niet aaneensloot. Daar ston
den we nu. Hoe moesten we daar overheen
komen?
miiHiiininiiimiii DE VROUW
„Weet Je wat, Bok,* set oom. We nemen de
beesten op sleeptouw, de slede kan het best
trekken en kunnen we ze niet verder meer
meenemen, dan kunnen we ze altijd nog van
nun pels ontdoen. Laten we nu maar zoo spoe
dig mogelijk verder trekken. De doode dieren
werden achter de slede gebonden, en voort
We klommen weer op de slede en voort gin
gen we weer. Oom had den benzine-voorraad
gecontroleerd en het bleek, dat er voorloopt?
nog voldoende brandstof was voor een toclit
van verscheidene uren.
Onlangs werd de politie te Montreal gewaar
schuwd. omdat men 's avonds laat in de straten
van Montreal een kar vol fietsen aangetroffen
had, waarbij zich een aantal verdachte indivi
duen bevonden. Het bleek toen dat zij gealar
meerd was om haar eigen collega’s te arrestee-
ren
Het volgende wee gebeurd. Detectives waren
een bende fietsendieven op het spoor gekomen,
die in de omgeving van Vincent St Paul ope
reerden en hadden veertig gestolen fietsen ge
vonden.
Dese werden op een grooten wagen geladen
en naar Montreal vervoerd, onderweg bezweek
de wagen echter onder het gewicht van de rij
wielen. De detectives, die vanwege hun ver
momming versleten kleeren droegen, trokken
de aandacht van oen ourvellleerenden agent,
welke onmiddellijk het hoofdbureau opbelde.
Toen de agenten op de bewuste plek ver
schenen, ontdekten zij wie eigenlijk de ver
dachte individuen waren.
der diepzeególven in bruikbare energie
zetten.
Verleden jaar zijn dergelijke proefnemingen
genomen in de haven van Antwerpen,
voldoende kracht werd ontwikkeld, om
I pomp te laten werken.
Te mooi? Waarom? Als u haar gelukkig
maakte, en zij u, zouden alle verschillen opge-
heven zijn, die uw trots kan uitdenken. Want
noem me mek kwalijk hier 1* geen ondeie
hinderpaal, dan de trots van een man die
zich de mindere voelt van een vrouw, door
het feit, dat zij wat geld beeft, en bU haar
niets te'danken wil hebben.
Mijn trots ligt al heel lang tegen den
grond, zei Carvajal langzaam. Maar Ik ben
te arm, en u zult met me eens zün, dat bet
venederend Is, om oo kosten van zijn vrouw
te leven.
- Wat gebruikt u toch groote woorden, beste
heen Verdient u dan niets? Werkt u niet?
Krijgt u geen salaris voor wat u doet? £n als
u met Reina trouwde, en haar vermogen te
beheeren kreeg, dat >x>k héél hard een Lnrenzo
Carvajal noodlg heeft, denkt u dan, dat uw
werk niet een aanzienlijke aanwinst voor de
gezamenlijke inkomsten zou beteekenen?
Rekent u het gsld niet, dat uw vrouw verdienen
zou. dank «U uw' degelijk beheer geld, dat
vn een der wijken van het oude stadje D.
I had Janus Bitter een nieuw café geheel naar
■^de eischen des tijde Ingericht Om de eiken
tafeltjes stonden gemakkelijke kleine stoelen
met wijnrood kleer bekleed; de fijn beschil
derde wanden waren voorzien van frissche
kleurrijke schemerlampjes, waartusschen een
lijke afwisseling van etsen, spreuken en plan
ten, en de groote spiegelruit aan de straatzijde
Het een getemperd licht door het moderne gor
dijn, dat de bezoekers tegen onbescheiden blik
ken van bulten beveiligde. De inrichting werd
voltooid door een fraai met nikkel gemonteerd
buffet, een breedgetakte lichtkroon en een gas
haard, waarboven een sierlijke klok, op welker
nauwkeurigheid echter niet te rekenen vieL
Met stellige zekerheid rekende Janus op een
druk bezoek, want de inrichting had hem veel
geld gekost. In t begin liep het tamelijk druk,
want ‘t was een nieuwtje. Langzamerhand nam
echter bet aantal bezoekers steeds af en kon
de kastelein slechts enkele vroegere vrienden
tot zijn vaste klanten rekenen, wier verteringen
lang niet voldoende waren om de onkosten te
dekken.
Janus vond het minder prettig, doch om
daarover moedeloos of verdrietig te worden, lag
niet in zijn karakter. Hoopvol zocht hij naar
middelen om verbetering in den toestand te
brengen en verwachtte alles van een flinke
reclame. Maar geen reclame in couranten of
met gekleurde biljetten de heele stad wist
Immers wel dat hij die zaak was begonnen
neen, een reclame zoóals ze door niemand ge
maakt werd, een reclame, ja, hjj wist zelt niet
hoe, doch hij hoopte maar dat hem een goed
idee daarvoor zou te binnen schieten
Nu zou er over eenlge dagen feest in de stad
zijn: optocht, muziek, vuurwerk enz. en Janus
hoopte dien dag wat meer te doen te hebben
Daarom ging hij daags vóór het feest een oom
bezoeken, die hem vroeger de meest pessimis
tische voorspellingen had gedaan, toen hij het
café inrichtte en tot heden dan ook nog geen
voet daarin gezet had.
Oom had thans twee nichtjes te logeeren. die
zich al op t feest van den volgenden dag ver
heugden.
„Zeg oom.” sprak Janus voor hij vertrok,
„kom nu morgenavond na het vuurwerk bij ons
eens een slaapmutsje nemen. Frans met zijn
vrouw en Willem en Toon komen ook."
Oom bromde too lets dat hij wel eens zou
zien, de nichtjes lachten en riepen: „Hé ja.
dat doen we toch, oom?” En Janus vertrok
met de overtuiging, dat oom morgen eindelijk
ook eens tot de gasten zou behooren Zóó ver
zocht Janus zfjn heele familie, ook die van zijn
trouws kant, en zoo kwam het dat op den avond
van bot feest na het vuurwerk een groot ge
zelschap het café vulde. Ook oom was met de
nichtjes gekomen en nadat hjj eerst met be
haaglijk welgevallen de zaak had bekeken, be
stelde hfl een flesch Moezelwijn. welk voor
beeld door de andere gasten even gul werd
gevolgd.
Janus was in zijn nopjes en ‘met vroolljke
gedienstigheid bediende hij naar Ieders smaak
rUn nu zoo talrijk publiek. „Hé, Janus," riep
«Un zwager Toon hem toe, „hoe vindt je t wel
dat we met zoo’n groote club gekomen zijn?
Je ziet wel. van z'n familie moet men t toch
hebben, hé?” De aangesprokene lachte en dacht
na over dat laatste gezegde; toen kreeg hjj in
eens een idee, zooals er alleen een in de hersens
van Janus Bitter kon opkomen „Verbeeld je."
zoo dacht hij, „als nu de politie vanavond
eens proces-verbaal kwam Opmaken wegens te
laat sluiten, wat een mooie reclame zou dat
voor mijn zaak zijn." En onwillekeurig moest
h1J lachen bij de gedachte dat deze dames en
I heeren. die tot de beste families van het stadje
I behoorden dan hun namen aan de politie zou
den moeten opgeven. .Janus, wat heb je ple
zier," zei oom, die nog een wijntje bestelde.
„Ja, oom, ik heb echt plezier, omdat we hier
met zoo velen zoo gezellig bijeen zijn.” ant
woordde Janus. HU stond weer op omin te
schenken en dacht: ik moet probeeren ze tot
na één uur (het sluitingsuur voor dezen feest
avond) hier te houden, en met een handige be
weging van zijn linkerhand duwde hü meteen
den grooten wijzer van de schoorsteenklok een
half uur terug.
De behaaglijke warmte In de zaal en de op-
AIs da half-gestroopte Michel weigerde, dan
draaide Poch weer z’n slijpsteen.
En ondertusseben werden er allerlei bedrei
gingen. tusschen de dictaten door, uitgevoerd,
die tenslotte geleld hebben tot de jammerlijke
mislukking der RoerbezetUng. Poch trók «ijn
vermetel-dappere troepen met ongehoorde koen
heid steeds nauwer samen. Nieuwe vlekken,
dorpjes en stations werden tot op een afstand
van 8 KM. van Essen beset door den met
roem overladen veldheer Poen. Frankrijks al-
lereersten maarschalk. Het was trlest-ridlcuul.
Oorlog en vrede waren hopeloos op bet doode
punt aangekomen en de Entente-opperhoofden
stonden met hun dictaten en Poch stond met
zijn vervaarlijke sleepsabel verlegen in de
lucht te slaan, terwijl de gesjochte Michel een
bedeesd begin van een gnuivenden glimlach om
s*n (lippen kreeg. In verband met dit heldhaftig
wapengedaver tegenover bet volkomen maebte-
loose Duitschland. is hst vennakelijk er aan
te herinneren, boe onvergelljkelijk dapper des
tijds de Belgen Dusseldorp zijn binnen getrok
ken. De Fransche Homeriden van dit roem-
ruchtig oorlogsbedrijf alias de voor dit doel ge
huurde jubeljournallsten waren ijselijk veront
waardigd. toen in Berlijnsche kranten stond,
dat de Franscbe troepen bij het binnenrukken
van Dusseldorp loopgraven hadden gegraven.
Dit was ook niet juist. Feit u echter, dat de
Belgen, die om uur 's morgens Dusseldorp
binnenrukten en die slapende veste „unheim-
lich” vonden, met bekwamen spoed een naar
loopgraven hadden gemaakt. Uiterst bevredigd
naman de Franschen er nota van, dat bet
jnaar" Belgen waren geweest?
Voor het laatst heb ik nog een allersnoeslgst
Entente-dictaat uit die dagen bewaard. Toen er
aan paarden, ossen, koeien, schapen, handen,
katten etcetera niets meer op te eischen viel,
zond de Entente volgend dictaat naar BerlUn:
Duitschland beeft te leveren:
120 herten;
83.000 reeén;
660 000 hazen;
198.000 fazanten;
78.000 fazanten-eieren;
6.000.000 patrijzen.
De Duitsche bladen maakten daarbij allerlei
spottende opmerkingen: Het groote dam wild in
de boeschen is ten naastebij geteld, maar de
man, die hazen en patrijzen kan tellen, moet
nog worden geboren. Misschien heeft de Com
missie van Herstel zulk een wonderman onder
haar leden. Dien moet se Duitschland dan te
leen geven. En als de Hooge Commissie dan met
een iemand meezond, die zes mlllloen patrijzen
levend kan vangen, sou dit de heele geschiede
nis zeer vereenvoudigen. Ben ondeugend Dultsch
blad schreef toen, dat er nog een ander leve-
rantiedictaat in aantocht was. Het leuke arti
keltje volge hier ten plelziere van den lezer:
„Door allerlei duistere Duitsche machinaties
zijn in Noord-Frankrijk de ratten bijna uitge
storven en door de ontlulzingsinstltuten van de
bartroarsche Hunnen zijn vlooien en aanver
want gedierte zonder eenlge oorlogsnoodzake-
lijkheld, alléén uit lust om te vernielen en te
vernietigen, gedecimeerd. De commissie van
herstel slacht derhalve:
1.000JM ratten;
5.532.769 vlooien >n
Op poene van nieuwe sancties moet dit rat
ten-, vlooien- en luizenpark vóór den 20en Juli
worden geleverd, omdat in Augustus, zooals de
ervaring leert, door het feit, dat bijvoorbeeld de
wekkend*: kracht van het pittige vocht maak
ten de tongen losser; er werd druk geredeneerd
over he; feest, het vuurwerk, de gemaakte
zomerreisjea enz. en ongemerkt ging de tijd
voorbij.
In eens werd echter het gesprek gestaakt bij
het hooren van een geweldige regenbui, die in
een oogenbllk de straten blank zette. Maar
daardoor werd men ook aan het naar huis
gaan herinnerd en oom, die 1 eerst naar de
klok keek, die zoo leugenachtig bUna één uur
aanwees, riep
„We moeten er
toch door, mvn-
schen, dat buitje
krUgen we toe,
t is zóó slui-
tlngstUd en we
willen hier geen
bekeuring oploopen.”
„Maar we kunnen toch niet door zoo’n stort
bui, we hebben geen paraplu! en onze mooie
japonnetjes dan.” opperde #en van de nichtjes
.Ja, maar we moeten er toch gauw uit. riep
Toon, die meteen zijn horloge raadpleegde, "t
Is al ver over tijd. Janus, je klok is wel een half
uur achter I” Janus, die begreep, dat het nu
',Ud werd voor zijn gefingeerden poütle-inval,
kalmeerde de gasten een weinig, door te zeg
gen: „Bedaar nu even en wacht tot de bul wat
minder wordt; ik zal de meid even alle para-
pluies. die er in huis zijn, laten opzoeken:
mocht cr onderwijl iemand komen, dan zal ik
Je wel waarschuwen en je loopt allemaal deze
kamer in. Meteen liep hij weg, gaf een paar be
velen van anderen aard aan de meid, die het
uitgierde van pret en kwam terug met drie pa-
tapluies en de boodschap, dat de regen minder
werd en men aanstalten kon maken om te ver
trekken. Het had echter nog heel wat in. voor
't zoo ver was. De een had nog dit te ver
tellen, de ander dat te zoeken en er moest nog
betaald worden ook. Toen dat was afgeloopen,
kreeg Janus op eens een geweldige hoestbui en
fut! het licht was uit en de heele stoet van
t ertrekkenden stond in het pikdonker.
„Gauw er uit, gauw,” riep Janus, „daar is
politie! Gaat allemaal hiernaast de kamer in
en door de achterdeur er zachtjes uit. Toon
weet den weg wel!”
t Was een herrie van belang. Alles drong
naar de deur, stoelen omvergooiend en glas
werk brekend Iedereen haastte zich, omdat het
toch schande was als er zulke nette families
en zooveel dames met de politie in aanraking
zouden komen; dat men dasu- schuilde voor een
regenbui kon voor den man der wet natuurlijk
niet ter verontschuldiging dienen
■t Was daarna stil in de gelagkamer en Ja-
t us ging naar buiten. Een agent was er niet
te zien, maar in T portaal trof hij de meid.
Eerst zette Janus een flinke stem op om als het
mogelUk was nog door zUn gaster, geheord te
worden en beweerde hjj heel luid, dat hU Juist
gesloten had en er niemand meer in de aaak
was. Toen haalde hij een gulden uit den aak en
gaf die aan zijn gedienstige geest, met de ern
stige vermaning erbU stipt haar mond te hou
ten, tegen welken prijs de gulden dankbaar
werd aanvaard.
Toen Janus terugkeerde, was het heele ge
selschap verdwenen. HU ruimde met gemeng
de gevoelens zUn boeltje op «t ging ter ruMe
Maar twee dagen later kreeg hU al een heele
processie van bezoekers, waarvan de een na den
«.nder.hein vroeg: „Zeg Janus, wat is hier eer
gisteren toch te doen geweest? Is er politie hier
geweest? Hebben bier dames proces-verbaal
gekregen?”
„T Had weinig gescheeld," vertelde Janus
Can, maar liet de vragers verder even wlja. Hoe
cie praatjes in de wereld waren gekomen, kon
Janus weinig schelen en gelukkig werden er-
geen namen genoemd.
Maar de dames, die zoo In angst hadden ge
zeten, hadden hun avontuur onder geheimhou
ding aan vriendinnen verteld, deze aan hun
broers, en zoo verder, en zoo vormde dit alles
de mooiste reclame die Janus Bitter maar wen-
rchen kon.
Toen zijn zwager Willem cp zekeren avond
veer eens *t café kwam bezoeken en zich ver
wonderde over de vele bezoekers, zei Janus met
een vroolUken glimlach: „Ja, Willem, sinds
jullie allemaal dien avond hier bent geweest,
is t lederen avond zoo druk. Toon had wel ge
lijk. toen hU «ei: van «n familie moet men *t
toch maar hebben!”
Nu de stratosfeer zoo aantrekt
Ligt het vrijwel tn de Ifjn
Van de hedendaagsche vrouwen
Om er spoedig bij te Mjn!
Bn de eerste vrouw die meedoet
Aan dit hoogere gebaar
Draagt den naam van den bekenden
Stratosferlschen Piccard!
Dat de vrouw zich op haar plaats voelt
In de hoogte dezer sfeer
Is ten slotte ook geen nteusotfe,
Want wij zien dit keer op keer.
Bij de dichters en verliefden,
En die hebben het niet mis,
Werd reeds lang van haar gezongen
Dat zij 'n hóóger wezen is!
Kijkt het meisje soms als balcvisch,
_S Instinctmatig en spontaan,
'^'-Met haar dweperige oogjes
Niet gedurig naar de maant
Noemen wij een fUm-heldinne,
Met wat aangeboren flair.
Om haar waarde aan te duiden,
Uit den aard der taak geen ster!
Ja, de vrouw voelt zich getrokken
Tot het sfertsche domein,
Zoadat mannen vaak beweren,
Dat zij eng‘lenekunnen zijn!
s MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
op het oogenbllk verloren gaat door slordigheid
en wanbeheer?
Reina luisterde niet verder. Langs de donkere
trap kwam de magere gedaante van de oude
huishoudster langzaam naar beneden, terwUl
zU Mch voorzichtig aan de leuning vasthield.
De gedachte, dat men haar hier sou zien luis-
teran, joeg haar een doodelUken schrik op het
hjf, en eensklaps kreeg «U weer bet volle be
wustzijn van wat ze deed. Met één sprong was
ze weer op het plein, en lang voordat de oude
gedienstige de laatste treden van de trap af
was, had Reins de poort, die toegang gaf tot
het plein, al achter zich.
De wind scheen ietwat bedaard te sUn, en de
namiddag ging over in een nevelige schemering,
die gedachten aan regen wekte. Eenmaal bulten
het dorp, was het meisje zóó volkomen tot be
daren gekomen, dat ze langzaam voortliep.
Zjj was met haar gedachten nog geheel bU het
gesprek, dat >U had afgeluisterd, en schepte ér
een genoegen in, om zich Iedere buiging, in
de stem van Carvajal te herinneren, en een
nieuwe beteekenis te vinden voor de onbetee-
kenendste woorden, die hU gebezigd had.
ZU ging reeds het bouten bruggetje over, dat
over een der ultioopera van de rivier geslagen
was. toen, ze de oude planken voelde meegeven
onder het gewicht van andere voetstappen,
zwaarder dan die van haar, en werktuiglUk
het hoofd omwendend, zag ze. dat Lorenzo
Carvajal bezig was, haar in te halen.
Met ietwat kloppend hart wachtte Reina
hem op het voetpad op. En Lorenao kwam,
bulten adem van het harde loepen.
HU meent in staat te zUn, om door middel
van een aantal schUven, bevestigd aan een
verticalen staaf, welke onder de oppervlakte
van het water wordt neergelaten, de beweging
----(Mn M
Ik zag je, toen Ik van het dorp kwam, en
ik heb gerend, om je in te halen, legde ds
jqhgeman uit, met een verlegen glimlach.
Het was al lang geleden, dat Reufi eenlge
attentie van Lorenzo ondervonden bad van
Lorenao. die zich door «Un koelheid liet be-
heerechen
WerkeUJk? prevelde zU, met een zekere
ironie, toegevend aan haar verlangen, om hem
even te tuchtigen om een oogenbllk te
Spelen met zUn verlegenheid, zooals hU ge
speeld had met haar onrechthetd en haar illu
sies, op een avond in de loge van den schouw
burg. Dat is buitengewoon aardig van je,
Lorenao. maar het was niet noodlg, dat je je
die moeite gaf. Het Is nu al een poosje sinds
Francisquii; weg is dat ik er aan gewend
ben, om het zonder gelelde van becren te
doen.
ZU Was weer door gaan loopen, met haar
vasten en veerkrachtigsn tred, die aan haar be
wegingen ben zekere onbewuste slerlükbeld gsf.
Lorenzo ging naast haar loopen. terwUl zUn
wangen kleurden, bU het in ontvangst nemen
van dat welverdiende verwUt.
Het is heelemaal geen moeite voor me
geweest, om je in te halen, en dat is het nu
ook niet, om met je mee te loopen, Reina,
telde hU. vol zachtmoedigheid, die hst -nstsje
ontwapende. Ik moest je spreken, en als Ik
je nü niet zoo onverwacht getroffen had. zou
ik vanavond bU je thuis een of ander voor
wendsel gezocht hebben, om je te vragen, om
een paar woorden van me aan te booren.
Ben paar woorden maar? Niet meer? Dat
n een vorig artikel heeft men
nen lezen, hoe fantastisch het, na het
sluiten van den dlctaatsvrede te Versailles,
is toegegaan bU het vaststellen van het bedrag
der door Duitschland te betalen schadeloos
stellingen. Om bet beeld der extorsles, der af
persingen want dit Is toch tenslotte de wer-
kelUkheld geweest! te vervolmaken heden iets
uit bet moeilijke jaar 1921 na de conferenties
van Londen en ParUs, waarop het mllUarden-
bedrag der oorlogsschatting „voorlooplg ult-
elndelUk" werd vastgesteld. Maar afgezien van
dit cUfer. hetwelk tot dan toe alléén bU de af-
standsberekenlng van hemellichamen werd ge
bruikt. was er nog meer. Volgens paragraaf 235
van het verdrag van Versailles had Duitschland
de verplichting, om gedurende de jaren 1919,
1920 en de eerste vier maanden van 1921 in
zóóveel termUnen en in zulk een vorm (in goud,
schepen, waren, effecten en aoovoerte). als de
Commissie van Herstel bepaalde, 20 milllarden
mark in goud te betalen. Zooals altUd In al
die jaren bU de uitvoering van de wapen-
stilstandsbepalingen was het al direct begon
nen heerschte er voortdurend felle onsen 1g
held tusschen overwinnaars en overwonnenen
over de gedane betalingen. Dit ging dan op
deze manier: Duitschland beweerde deze 20
milliard in verschillende praesvaties te hebben
betaald en zelfs reeds voor 21 milliard te heb
ben geleverd. De Entente beweerdegeen kwestie
van, jullie hebben pas 8 milliard betaald. Voor
den len Mei 1921 moeten wU dus nog 12 mil
liard hebben. Maar, «ooals altUd. zullen wfl
maar weer (om, zooals de toen nieuwste En-
tentenota het cynisch uitdrukte, „het econo
misch herstel van Duitschlana niet te bemoei
lijken") genade voor recht laten gaan en be
palen dus, dat Jullie ons vóór 1 Mei een mil
liard, dus 1000 mlllloen in goud hebben te
betalen. Zeg nou erels. of wU hillle niet prach
tig op de been helpen! Duitschland antwoordde
in een nota: af gezien van het feit, dat wU
meenen reeds te hebben betaald, moeten we tot
onze spijt mededeelen, dat we momenteel in
den dalles zitten en niet kunnrn betalen. Daar
op weer een nieuwe Entente-notaDaarmede
gaan wU niet acooord. SU men oetaall Of: nieuwe
sancties. Een nieuw dictaat staat te wachten.
Foch krUgt opdracht, om zUn sabel op den slUp-
steen te setten.
De gehsele wereld der niet-politici vroeg zich
dan af. welke partU elgenlUk gelijk had. Hoe
kon er een verschil van 12 milliard mark ont
staan in de beoordeeling van het door Duitsch
land reeds gepresteerde? Duitschland rekende
waarschUnllik wat ruim, toen het t reeds ge
presteerde op een waarde van 21 milliard schat
te. maar van den anderen kant rekende de En
tente niet zuinig naar zich toe. Dtt bewees al
het nuchtere feit, dat de Commiasie de waarde
der geheele uitgeleverde Duitsche handelsvloot
op 500 mlllloen had getaxeerd. terwUl Duitsch
land dezen post op seven milliard raamde.
Duitschland rekende zeker té veel, maar de
Entente rekende belachelijk weinig. En zoo
ging bet met alle posten. Een verstandig, dood
gewoon zakenmensch zou zeggen: maar, hooge
heeren. maken jullie dan bU elke leverantie
geen acooord hoeveel de boel waard is? Wordt
er maar op los geleverd? Dit laatste schUnt
werkelijk het geval geweest te zUn. Geen mensch
behoeft zich daarover te verwonderen. In de
hooge staatsregionen gebeuren dag in dag uit
de allerdomste dingen, waaraan een gezond-
denkend onderdaan zich nooit aal bezondigen!
Tusschen al die slordige milllarden-dictaten
door regende het allerhand warendlctaten. Bltte
sehr, levert u even per omgaande eenlge mll-
lloenen kuWekmeter hout! Jawel, zeide Duitsch
land dan, maar hoeveel marren wordt mU°
schuld dan kléiner? Er werd overlegd. Men
kwam tot geen accoord. Nieuwe nota: „Omdat
men niet tot overeenstemming is gekomen, is
de commissie tot een dictaat overgegaan en
bepaalt de navolgende prU«en.’
danken, als het toeval ons nier niet samenge-
bracht had.
Zoodat Je het aanneemt? vroeg Reina,
terwUl haar afwijzende gelaatsuitdrukking
plaats maakte voor een beminnelüken glim
lach.
Ik neem het aan. en ben er dankbaar voor,
verklaarde de jongeman op vasten toon.
Ik zie, dat js groote vorderingen maakt
in de nederigheid, en feliciteer Je, Lorenzo.
Hou me niet voor den gek. als Je wilt.
Ik moet je nóg wat vragen, aei Carv»lal
zachtjes.
De spottende blik van Reina ging vol onge
rustheid schuil achter haar oogleden, en bevend
wachtte zU Lorenzo's woorden af. In het half
donker van de mistige schemering was bet park
vol verheven majesteit. Het was Indrukwekkend,
onder het dichte loover door tc loopen, In de
schaduw van den vallenden avond.
Luister Relna.
Ik luister al.
ZU liepen nu dicht naast elkaar. Belden
waren diep ontroerd, en hadcen het gevoel,
dat ze een geheel éénig oogenbllk gingen be
leven. Lorenzo boog 4Jn hooge gestalte, en «Un
warme stem klonk Relna In de ooren:
JU en ik waren vroeger héél goede vrien
den, weet je nog wel? Ik stortte mifc hart
voor je uit, en JU hoorde mi1n vertrouwelijk
heden aan met een sympathie, die me goed
deed. JU was in mUn treurig en vernietigd leven
een machtige factor. Maar toen ik weet niet,
hoe, of waarom ben JU veranderdWaar
om ban Je veranderd. Relna? Ik zou graag
is al heel weinig. Als ae dan maar waard aUn
in kwaliteit, wat er aan de kwantiteit ont
breekt...
Je spreekt in scherts.... en misschien is
het ook ironisch bedoeld,... En toch gaat het
over heel ernstige dingen, aei -orenzo ver
wijtend, op het oogenbllk. dat aU de u>xron
poort van bet park doorgingen. Ik ben nog
juist bU pater Estéban geweest....
Relna zag «Un verlegenheid, doch gaf rich
niet de minste moeite, om hem te helpen
Ik ben hem gaan vragen, of nU west, wie
de persoon Is. die In Madrid aan «et werk ge
weest is, en al de successierechten voor mün
titel betaald heeft, waarvan ik de oetreffende
stukken vanmorgen per post ontvangen heb.
Ja? Zoodat je Je nu dus.... ik wil zeggen:
zoodat wU Je nu voortaan markies Carvajal
kunnen noemen? Ik weet niet, hoe me dit een
genoegen doet. Lorenao. En is ds naam van
den edelmoedlgen gever onbekend?
Tusschen de half neergeslagen oogleden
door, trof Lorenao een boosaardige 'lik, dis tiem
nog minder op zUn gemak deed zUn.
Neen, antwoordde hU bruusk, zUn schuch
terheid overwinnend. De edelmoedige gever
kan niemand anders «Un, dan markies Aledo,
en JUzelf, «Un medeplichtige misschien
wel de aanstichtster. Neen, dos jeen moeite,
om te ontkennen, at er om heen te draaien.
Ik ben Je er véél meer dankbaar voor, dan ik
Je ooit zal kunnen zeggen, je weet dat wel
sprekendheid niet mUn fterkste zUde is. en
■ooals Ik Je straks si gezegd heb: ik «u Je tr
om te be-
De Eknlr van Transjordanlë heeft konlng
George als geschenk een prachtig volbloed Ara
bisch paard gezonden, getuigd met een zeer
fraai bewerkt kostbaar zadel.
Gemeld wordt dat het bekende negentig
jaar oude scheepvaartblad de „Weeer Zeltung”
uitgegeven te Bremen, sal ophouden te bestaan
als een zelfstandig blad, en sal worden samen
gesmolten met het blad „Bremer Nachrlchten”
De „Deutsche AUgemelne Zeltung" betreurt
het, dat er in het Derde RUk geen plaats meer
is voor bladen van een dergelUk uitstekend
gehalte en hU klaagt naar aanleiding hiervan
over de geringe belangstelling voor de kran
ten, die er van de «Ude van bet Duitsche pu
bliek momenteel bestaat.
P 'ff