I PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND Gelouterd TIP N GENOT ra wtAaal wui den daq Duitschland de oorlogsschulden en f OM EEN BEDRAG VAN 12 MILLIARD GEEN SPRAKE VAN! •J f40.- WOENSDAG 26 SEPTEMBER 1934 U Van x'n familie moet men 't hebben De eerste „vrede*”-jaren R FLESCH Fl. 2.80 Koerdische roovers r Rijst in Hongarije De zee als werkkracht Geschenk uit Arabië NAAR SPAANSCH HET I Komische vergissing bij de politie en overwonnenen over de gedane betalingen Steeds heerschte er felle oneenig- heid tauchen overwinnaar» AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL Verdwijnende kranten in Duitschland 99 I 1 1 kun- lil I I Al dit soort dingen gebeurde in de eerste „vredes”-Jaren dag in dag uit De overwinnaars smulden in chicanes en bereidden daardoor ten slotte den gemakkelU keten weg voor Hitler. waar een ten. Heerlijk verkwikt werden we wekker. De slaap had ons goed gedaan. Uit Istamboul wordt gemeld: Aan de wandaden van een bende Koerdische roevers is thans een einde gemaakt door het optreden van troepen gewapende politie, die uit gevonden waren om de bandleden op te sporen. De bende stond onder aanvoering van Sheik Mlr Sadlk, bekend om de rol, die hij gespeeld heeft tijdens den Koerdlschen opstand bij den berg Ararat in 1930. De leden van de bende, acht in getal, waren voor het grootste gedeelte familieleden van den Shelk Zij waren gekleed als politie-agenten en wisten zoodoende steeds te ontkomen. De vervolgers wisten echter de bandieten ten slotte te omsingelen en te overmeesteren, doch niet dan nadat de bende eerst nog een geheel dorp In brand had gestoken, en verschillende menschen gedood. De bende «al eerstdaags terechtstaan en men verwacht, dat tegen den leider en verschillende zijner kornuiten de doodstraf sal worden ge dacht. expres voor opgesocht 1 Na Jarenlange proefnemingen is men er in Hongarije in geslaagd rijst te verbouwen. In Zuld-HongariJe, waar het warme klimaat en de mogelijkheid het land te besproeien met water uit de rivier de Maros, voor het kweeken van rijst, bijsondere gunstige factoren sUn heeft men reeds vrij bevredigende resultaten bereikt, wil het ook ten koste van moeizamen irbeld Te oordeelen naar de tot dusver opgedane ervaringen, sal het voortaan mogelijk »Jn ook daar rijst te verbouwen, waar de grond zich tot nu toe niet tot dit doel leende, mits men den grond rijkelijk met water kan bevloeien. De proefnemingen zijn niet slechts voor Hon garije van belang, doch ook voor de om'iggende landen, waar de omstandigheden ongeveer het zelfde zfjn. e d k verlies van deren vinger de de rk iel fl or td et B- t- Bso advertentie behoeft geen «kapitalen* te koeten. Plaats maar eens een Omroeper! Ruóri- jeering en gelijkvormige setwijaa. Billijk ban deïst arief m n r- !s 0 BRUSSEL, 24 Sept. (Reuter) De jeugdi ge Belgische geleerde Cartier doet te Ostende proefnemingen om de kracht vaa ds sas voor industrieele doeleinden te benutten. HLe> ontdeden we de dieren van hun warme pelsen. Het was een vermoeiend karwei en we kregen op *t laatst zoo’n slaap, dat we de lust niet konden weerstaan om In een paar warme huiden te krulpen en aldus wat rust te genie- gingen we weer. We kwamen aan de plaats waar oom ook drie beren had gedood. dezelfde willen zijn in je achting en genegen heid.... Ben ik het inderdaad, die veranderd bent barstte Reina uit, terwijl zij uiting gaf aan al de bitterheid, die zij gedurende die maan den had opgekropt. Ben jij niet véél eerder veranderd, dan Ik? Toen we afscheid namen, vóór ik naar Madrid ging, was Jij de beste en toegenegen vriend, die miin ietwat %enzame dagen in Aledo opvroolUkte. Toen kwam jij in Madrid.... Toen ik je dien avond in de loge van hertogin Lugue zag verschijnen, begon mijn hart te kloppen van verwachting. WAt ver wachte ik eigenlijk? Misschien dat het geluk werkelijkheid zou worden, waarvan Jij zelf met Je woorden me hadt laten droomen? Maar de werkelijkheid kwam niet, en zelfs die droom werd vernietigd. Waarom die koele en vijandige houding? Het doet me nóg Dijn, als ik er asm denk De MendlzAbals hadden me gezegd.... De MendlzAbals hadden Je gezegd I Een prachtig excuus! Ze vertelden je een praatje, en Jij geloofde het, zonder dat de oprechtheid, die al mijn doen en laten beheerscht heeft, vóór en sinds ik Je leerde kennen, bij Jou ook maar éénlg gewicht tn de rchaal legde. Eén opmerking was voldoende, cm de meentag, die Je je over mij gevormd hadt, tegen den grond te gooien DAArdoor Juist dAArdoor. voelde ik me beteedigd. De vijandigheid en koelheid, die je dien avond tegenover mjj toonde, heeft roe diep gekwetst. f vlooien dan uiterst „wanderlustig* zijn, be denkelijke verliezen kunnen ontstaan. j IJ s on dit blad zün Ingevolge de vereekertngsvoorwaarden tegen bij levenslange geheel» ongseehlkthsld t >t werken door f 7C71 bU een ongeval met f bij verlies van een hand f 1 OC sfj verlies van een f Cfl bij een breuk van A UP GDOftïlt? 9 ongevallen verzekerd voor een der vólgends ultkeerlngen f «JUUV,verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen f doodeUJken afloop f «tot/Ve— een voet of een oog f a A«Je-duim of wijsvinger f «zva-bsen af arm We hoopten nu maar, dat we geen geulen in het ijs zouden tegenkomen, want we konden deze niet met de slede oversteken. Jammer genoeg echter kwamen we na een poos voor een breede geul, die zoover we links of rechts konden kijken, niet aaneensloot. Daar ston den we nu. Hoe moesten we daar overheen komen? miiHiiininiiimiii DE VROUW „Weet Je wat, Bok,* set oom. We nemen de beesten op sleeptouw, de slede kan het best trekken en kunnen we ze niet verder meer meenemen, dan kunnen we ze altijd nog van nun pels ontdoen. Laten we nu maar zoo spoe dig mogelijk verder trekken. De doode dieren werden achter de slede gebonden, en voort We klommen weer op de slede en voort gin gen we weer. Oom had den benzine-voorraad gecontroleerd en het bleek, dat er voorloopt? nog voldoende brandstof was voor een toclit van verscheidene uren. Onlangs werd de politie te Montreal gewaar schuwd. omdat men 's avonds laat in de straten van Montreal een kar vol fietsen aangetroffen had, waarbij zich een aantal verdachte indivi duen bevonden. Het bleek toen dat zij gealar meerd was om haar eigen collega’s te arrestee- ren Het volgende wee gebeurd. Detectives waren een bende fietsendieven op het spoor gekomen, die in de omgeving van Vincent St Paul ope reerden en hadden veertig gestolen fietsen ge vonden. Dese werden op een grooten wagen geladen en naar Montreal vervoerd, onderweg bezweek de wagen echter onder het gewicht van de rij wielen. De detectives, die vanwege hun ver momming versleten kleeren droegen, trokken de aandacht van oen ourvellleerenden agent, welke onmiddellijk het hoofdbureau opbelde. Toen de agenten op de bewuste plek ver schenen, ontdekten zij wie eigenlijk de ver dachte individuen waren. der diepzeególven in bruikbare energie zetten. Verleden jaar zijn dergelijke proefnemingen genomen in de haven van Antwerpen, voldoende kracht werd ontwikkeld, om I pomp te laten werken. Te mooi? Waarom? Als u haar gelukkig maakte, en zij u, zouden alle verschillen opge- heven zijn, die uw trots kan uitdenken. Want noem me mek kwalijk hier 1* geen ondeie hinderpaal, dan de trots van een man die zich de mindere voelt van een vrouw, door het feit, dat zij wat geld beeft, en bU haar niets te'danken wil hebben. Mijn trots ligt al heel lang tegen den grond, zei Carvajal langzaam. Maar Ik ben te arm, en u zult met me eens zün, dat bet venederend Is, om oo kosten van zijn vrouw te leven. - Wat gebruikt u toch groote woorden, beste heen Verdient u dan niets? Werkt u niet? Krijgt u geen salaris voor wat u doet? £n als u met Reina trouwde, en haar vermogen te beheeren kreeg, dat >x>k héél hard een Lnrenzo Carvajal noodlg heeft, denkt u dan, dat uw werk niet een aanzienlijke aanwinst voor de gezamenlijke inkomsten zou beteekenen? Rekent u het gsld niet, dat uw vrouw verdienen zou. dank «U uw' degelijk beheer geld, dat vn een der wijken van het oude stadje D. I had Janus Bitter een nieuw café geheel naar ■^de eischen des tijde Ingericht Om de eiken tafeltjes stonden gemakkelijke kleine stoelen met wijnrood kleer bekleed; de fijn beschil derde wanden waren voorzien van frissche kleurrijke schemerlampjes, waartusschen een lijke afwisseling van etsen, spreuken en plan ten, en de groote spiegelruit aan de straatzijde Het een getemperd licht door het moderne gor dijn, dat de bezoekers tegen onbescheiden blik ken van bulten beveiligde. De inrichting werd voltooid door een fraai met nikkel gemonteerd buffet, een breedgetakte lichtkroon en een gas haard, waarboven een sierlijke klok, op welker nauwkeurigheid echter niet te rekenen vieL Met stellige zekerheid rekende Janus op een druk bezoek, want de inrichting had hem veel geld gekost. In t begin liep het tamelijk druk, want ‘t was een nieuwtje. Langzamerhand nam echter bet aantal bezoekers steeds af en kon de kastelein slechts enkele vroegere vrienden tot zijn vaste klanten rekenen, wier verteringen lang niet voldoende waren om de onkosten te dekken. Janus vond het minder prettig, doch om daarover moedeloos of verdrietig te worden, lag niet in zijn karakter. Hoopvol zocht hij naar middelen om verbetering in den toestand te brengen en verwachtte alles van een flinke reclame. Maar geen reclame in couranten of met gekleurde biljetten de heele stad wist Immers wel dat hij die zaak was begonnen neen, een reclame zoóals ze door niemand ge maakt werd, een reclame, ja, hjj wist zelt niet hoe, doch hij hoopte maar dat hem een goed idee daarvoor zou te binnen schieten Nu zou er over eenlge dagen feest in de stad zijn: optocht, muziek, vuurwerk enz. en Janus hoopte dien dag wat meer te doen te hebben Daarom ging hij daags vóór het feest een oom bezoeken, die hem vroeger de meest pessimis tische voorspellingen had gedaan, toen hij het café inrichtte en tot heden dan ook nog geen voet daarin gezet had. Oom had thans twee nichtjes te logeeren. die zich al op t feest van den volgenden dag ver heugden. „Zeg oom.” sprak Janus voor hij vertrok, „kom nu morgenavond na het vuurwerk bij ons eens een slaapmutsje nemen. Frans met zijn vrouw en Willem en Toon komen ook." Oom bromde too lets dat hij wel eens zou zien, de nichtjes lachten en riepen: „Hé ja. dat doen we toch, oom?” En Janus vertrok met de overtuiging, dat oom morgen eindelijk ook eens tot de gasten zou behooren Zóó ver zocht Janus zfjn heele familie, ook die van zijn trouws kant, en zoo kwam het dat op den avond van bot feest na het vuurwerk een groot ge zelschap het café vulde. Ook oom was met de nichtjes gekomen en nadat hjj eerst met be haaglijk welgevallen de zaak had bekeken, be stelde hfl een flesch Moezelwijn. welk voor beeld door de andere gasten even gul werd gevolgd. Janus was in zijn nopjes en ‘met vroolljke gedienstigheid bediende hij naar Ieders smaak rUn nu zoo talrijk publiek. „Hé, Janus," riep «Un zwager Toon hem toe, „hoe vindt je t wel dat we met zoo’n groote club gekomen zijn? Je ziet wel. van z'n familie moet men t toch hebben, hé?” De aangesprokene lachte en dacht na over dat laatste gezegde; toen kreeg hjj in eens een idee, zooals er alleen een in de hersens van Janus Bitter kon opkomen „Verbeeld je." zoo dacht hij, „als nu de politie vanavond eens proces-verbaal kwam Opmaken wegens te laat sluiten, wat een mooie reclame zou dat voor mijn zaak zijn." En onwillekeurig moest h1J lachen bij de gedachte dat deze dames en I heeren. die tot de beste families van het stadje I behoorden dan hun namen aan de politie zou den moeten opgeven. .Janus, wat heb je ple zier," zei oom, die nog een wijntje bestelde. „Ja, oom, ik heb echt plezier, omdat we hier met zoo velen zoo gezellig bijeen zijn.” ant woordde Janus. HU stond weer op omin te schenken en dacht: ik moet probeeren ze tot na één uur (het sluitingsuur voor dezen feest avond) hier te houden, en met een handige be weging van zijn linkerhand duwde hü meteen den grooten wijzer van de schoorsteenklok een half uur terug. De behaaglijke warmte In de zaal en de op- AIs da half-gestroopte Michel weigerde, dan draaide Poch weer z’n slijpsteen. En ondertusseben werden er allerlei bedrei gingen. tusschen de dictaten door, uitgevoerd, die tenslotte geleld hebben tot de jammerlijke mislukking der RoerbezetUng. Poch trók «ijn vermetel-dappere troepen met ongehoorde koen heid steeds nauwer samen. Nieuwe vlekken, dorpjes en stations werden tot op een afstand van 8 KM. van Essen beset door den met roem overladen veldheer Poen. Frankrijks al- lereersten maarschalk. Het was trlest-ridlcuul. Oorlog en vrede waren hopeloos op bet doode punt aangekomen en de Entente-opperhoofden stonden met hun dictaten en Poch stond met zijn vervaarlijke sleepsabel verlegen in de lucht te slaan, terwijl de gesjochte Michel een bedeesd begin van een gnuivenden glimlach om s*n (lippen kreeg. In verband met dit heldhaftig wapengedaver tegenover bet volkomen maebte- loose Duitschland. is hst vennakelijk er aan te herinneren, boe onvergelljkelijk dapper des tijds de Belgen Dusseldorp zijn binnen getrok ken. De Fransche Homeriden van dit roem- ruchtig oorlogsbedrijf alias de voor dit doel ge huurde jubeljournallsten waren ijselijk veront waardigd. toen in Berlijnsche kranten stond, dat de Franscbe troepen bij het binnenrukken van Dusseldorp loopgraven hadden gegraven. Dit was ook niet juist. Feit u echter, dat de Belgen, die om uur 's morgens Dusseldorp binnenrukten en die slapende veste „unheim- lich” vonden, met bekwamen spoed een naar loopgraven hadden gemaakt. Uiterst bevredigd naman de Franschen er nota van, dat bet jnaar" Belgen waren geweest? Voor het laatst heb ik nog een allersnoeslgst Entente-dictaat uit die dagen bewaard. Toen er aan paarden, ossen, koeien, schapen, handen, katten etcetera niets meer op te eischen viel, zond de Entente volgend dictaat naar BerlUn: Duitschland beeft te leveren: 120 herten; 83.000 reeén; 660 000 hazen; 198.000 fazanten; 78.000 fazanten-eieren; 6.000.000 patrijzen. De Duitsche bladen maakten daarbij allerlei spottende opmerkingen: Het groote dam wild in de boeschen is ten naastebij geteld, maar de man, die hazen en patrijzen kan tellen, moet nog worden geboren. Misschien heeft de Com missie van Herstel zulk een wonderman onder haar leden. Dien moet se Duitschland dan te leen geven. En als de Hooge Commissie dan met een iemand meezond, die zes mlllloen patrijzen levend kan vangen, sou dit de heele geschiede nis zeer vereenvoudigen. Ben ondeugend Dultsch blad schreef toen, dat er nog een ander leve- rantiedictaat in aantocht was. Het leuke arti keltje volge hier ten plelziere van den lezer: „Door allerlei duistere Duitsche machinaties zijn in Noord-Frankrijk de ratten bijna uitge storven en door de ontlulzingsinstltuten van de bartroarsche Hunnen zijn vlooien en aanver want gedierte zonder eenlge oorlogsnoodzake- lijkheld, alléén uit lust om te vernielen en te vernietigen, gedecimeerd. De commissie van herstel slacht derhalve: 1.000JM ratten; 5.532.769 vlooien >n Op poene van nieuwe sancties moet dit rat ten-, vlooien- en luizenpark vóór den 20en Juli worden geleverd, omdat in Augustus, zooals de ervaring leert, door het feit, dat bijvoorbeeld de wekkend*: kracht van het pittige vocht maak ten de tongen losser; er werd druk geredeneerd over he; feest, het vuurwerk, de gemaakte zomerreisjea enz. en ongemerkt ging de tijd voorbij. In eens werd echter het gesprek gestaakt bij het hooren van een geweldige regenbui, die in een oogenbllk de straten blank zette. Maar daardoor werd men ook aan het naar huis gaan herinnerd en oom, die 1 eerst naar de klok keek, die zoo leugenachtig bUna één uur aanwees, riep „We moeten er toch door, mvn- schen, dat buitje krUgen we toe, t is zóó slui- tlngstUd en we willen hier geen bekeuring oploopen.” „Maar we kunnen toch niet door zoo’n stort bui, we hebben geen paraplu! en onze mooie japonnetjes dan.” opperde #en van de nichtjes .Ja, maar we moeten er toch gauw uit. riep Toon, die meteen zijn horloge raadpleegde, "t Is al ver over tijd. Janus, je klok is wel een half uur achter I” Janus, die begreep, dat het nu ',Ud werd voor zijn gefingeerden poütle-inval, kalmeerde de gasten een weinig, door te zeg gen: „Bedaar nu even en wacht tot de bul wat minder wordt; ik zal de meid even alle para- pluies. die er in huis zijn, laten opzoeken: mocht cr onderwijl iemand komen, dan zal ik Je wel waarschuwen en je loopt allemaal deze kamer in. Meteen liep hij weg, gaf een paar be velen van anderen aard aan de meid, die het uitgierde van pret en kwam terug met drie pa- tapluies en de boodschap, dat de regen minder werd en men aanstalten kon maken om te ver trekken. Het had echter nog heel wat in. voor 't zoo ver was. De een had nog dit te ver tellen, de ander dat te zoeken en er moest nog betaald worden ook. Toen dat was afgeloopen, kreeg Janus op eens een geweldige hoestbui en fut! het licht was uit en de heele stoet van t ertrekkenden stond in het pikdonker. „Gauw er uit, gauw,” riep Janus, „daar is politie! Gaat allemaal hiernaast de kamer in en door de achterdeur er zachtjes uit. Toon weet den weg wel!” t Was een herrie van belang. Alles drong naar de deur, stoelen omvergooiend en glas werk brekend Iedereen haastte zich, omdat het toch schande was als er zulke nette families en zooveel dames met de politie in aanraking zouden komen; dat men dasu- schuilde voor een regenbui kon voor den man der wet natuurlijk niet ter verontschuldiging dienen ■t Was daarna stil in de gelagkamer en Ja- t us ging naar buiten. Een agent was er niet te zien, maar in T portaal trof hij de meid. Eerst zette Janus een flinke stem op om als het mogelUk was nog door zUn gaster, geheord te worden en beweerde hjj heel luid, dat hU Juist gesloten had en er niemand meer in de aaak was. Toen haalde hij een gulden uit den aak en gaf die aan zijn gedienstige geest, met de ern stige vermaning erbU stipt haar mond te hou ten, tegen welken prijs de gulden dankbaar werd aanvaard. Toen Janus terugkeerde, was het heele ge selschap verdwenen. HU ruimde met gemeng de gevoelens zUn boeltje op «t ging ter ruMe Maar twee dagen later kreeg hU al een heele processie van bezoekers, waarvan de een na den «.nder.hein vroeg: „Zeg Janus, wat is hier eer gisteren toch te doen geweest? Is er politie hier geweest? Hebben bier dames proces-verbaal gekregen?” „T Had weinig gescheeld," vertelde Janus Can, maar liet de vragers verder even wlja. Hoe cie praatjes in de wereld waren gekomen, kon Janus weinig schelen en gelukkig werden er- geen namen genoemd. Maar de dames, die zoo In angst hadden ge zeten, hadden hun avontuur onder geheimhou ding aan vriendinnen verteld, deze aan hun broers, en zoo verder, en zoo vormde dit alles de mooiste reclame die Janus Bitter maar wen- rchen kon. Toen zijn zwager Willem cp zekeren avond veer eens *t café kwam bezoeken en zich ver wonderde over de vele bezoekers, zei Janus met een vroolUken glimlach: „Ja, Willem, sinds jullie allemaal dien avond hier bent geweest, is t lederen avond zoo druk. Toon had wel ge lijk. toen hU «ei: van «n familie moet men *t toch maar hebben!” Nu de stratosfeer zoo aantrekt Ligt het vrijwel tn de Ifjn Van de hedendaagsche vrouwen Om er spoedig bij te Mjn! Bn de eerste vrouw die meedoet Aan dit hoogere gebaar Draagt den naam van den bekenden Stratosferlschen Piccard! Dat de vrouw zich op haar plaats voelt In de hoogte dezer sfeer Is ten slotte ook geen nteusotfe, Want wij zien dit keer op keer. Bij de dichters en verliefden, En die hebben het niet mis, Werd reeds lang van haar gezongen Dat zij 'n hóóger wezen is! Kijkt het meisje soms als balcvisch, _S Instinctmatig en spontaan, '^'-Met haar dweperige oogjes Niet gedurig naar de maant Noemen wij een fUm-heldinne, Met wat aangeboren flair. Om haar waarde aan te duiden, Uit den aard der taak geen ster! Ja, de vrouw voelt zich getrokken Tot het sfertsche domein, Zoadat mannen vaak beweren, Dat zij eng‘lenekunnen zijn! s MARTIN BERDEN (Nadruk verboden) op het oogenbllk verloren gaat door slordigheid en wanbeheer? Reina luisterde niet verder. Langs de donkere trap kwam de magere gedaante van de oude huishoudster langzaam naar beneden, terwUl zU Mch voorzichtig aan de leuning vasthield. De gedachte, dat men haar hier sou zien luis- teran, joeg haar een doodelUken schrik op het hjf, en eensklaps kreeg «U weer bet volle be wustzijn van wat ze deed. Met één sprong was ze weer op het plein, en lang voordat de oude gedienstige de laatste treden van de trap af was, had Reins de poort, die toegang gaf tot het plein, al achter zich. De wind scheen ietwat bedaard te sUn, en de namiddag ging over in een nevelige schemering, die gedachten aan regen wekte. Eenmaal bulten het dorp, was het meisje zóó volkomen tot be daren gekomen, dat ze langzaam voortliep. Zjj was met haar gedachten nog geheel bU het gesprek, dat >U had afgeluisterd, en schepte ér een genoegen in, om zich Iedere buiging, in de stem van Carvajal te herinneren, en een nieuwe beteekenis te vinden voor de onbetee- kenendste woorden, die hU gebezigd had. ZU ging reeds het bouten bruggetje over, dat over een der ultioopera van de rivier geslagen was. toen, ze de oude planken voelde meegeven onder het gewicht van andere voetstappen, zwaarder dan die van haar, en werktuiglUk het hoofd omwendend, zag ze. dat Lorenzo Carvajal bezig was, haar in te halen. Met ietwat kloppend hart wachtte Reina hem op het voetpad op. En Lorenao kwam, bulten adem van het harde loepen. HU meent in staat te zUn, om door middel van een aantal schUven, bevestigd aan een verticalen staaf, welke onder de oppervlakte van het water wordt neergelaten, de beweging ----(Mn M Ik zag je, toen Ik van het dorp kwam, en ik heb gerend, om je in te halen, legde ds jqhgeman uit, met een verlegen glimlach. Het was al lang geleden, dat Reufi eenlge attentie van Lorenzo ondervonden bad van Lorenao. die zich door «Un koelheid liet be- heerechen WerkeUJk? prevelde zU, met een zekere ironie, toegevend aan haar verlangen, om hem even te tuchtigen om een oogenbllk te Spelen met zUn verlegenheid, zooals hU ge speeld had met haar onrechthetd en haar illu sies, op een avond in de loge van den schouw burg. Dat is buitengewoon aardig van je, Lorenao. maar het was niet noodlg, dat je je die moeite gaf. Het Is nu al een poosje sinds Francisquii; weg is dat ik er aan gewend ben, om het zonder gelelde van becren te doen. ZU Was weer door gaan loopen, met haar vasten en veerkrachtigsn tred, die aan haar be wegingen ben zekere onbewuste slerlükbeld gsf. Lorenzo ging naast haar loopen. terwUl zUn wangen kleurden, bU het in ontvangst nemen van dat welverdiende verwUt. Het is heelemaal geen moeite voor me geweest, om je in te halen, en dat is het nu ook niet, om met je mee te loopen, Reina, telde hU. vol zachtmoedigheid, die hst -nstsje ontwapende. Ik moest je spreken, en als Ik je nü niet zoo onverwacht getroffen had. zou ik vanavond bU je thuis een of ander voor wendsel gezocht hebben, om je te vragen, om een paar woorden van me aan te booren. Ben paar woorden maar? Niet meer? Dat n een vorig artikel heeft men nen lezen, hoe fantastisch het, na het sluiten van den dlctaatsvrede te Versailles, is toegegaan bU het vaststellen van het bedrag der door Duitschland te betalen schadeloos stellingen. Om bet beeld der extorsles, der af persingen want dit Is toch tenslotte de wer- kelUkheld geweest! te vervolmaken heden iets uit bet moeilijke jaar 1921 na de conferenties van Londen en ParUs, waarop het mllUarden- bedrag der oorlogsschatting „voorlooplg ult- elndelUk" werd vastgesteld. Maar afgezien van dit cUfer. hetwelk tot dan toe alléén bU de af- standsberekenlng van hemellichamen werd ge bruikt. was er nog meer. Volgens paragraaf 235 van het verdrag van Versailles had Duitschland de verplichting, om gedurende de jaren 1919, 1920 en de eerste vier maanden van 1921 in zóóveel termUnen en in zulk een vorm (in goud, schepen, waren, effecten en aoovoerte). als de Commissie van Herstel bepaalde, 20 milllarden mark in goud te betalen. Zooals altUd In al die jaren bU de uitvoering van de wapen- stilstandsbepalingen was het al direct begon nen heerschte er voortdurend felle onsen 1g held tusschen overwinnaars en overwonnenen over de gedane betalingen. Dit ging dan op deze manier: Duitschland beweerde deze 20 milliard in verschillende praesvaties te hebben betaald en zelfs reeds voor 21 milliard te heb ben geleverd. De Entente beweerdegeen kwestie van, jullie hebben pas 8 milliard betaald. Voor den len Mei 1921 moeten wU dus nog 12 mil liard hebben. Maar, «ooals altUd. zullen wfl maar weer (om, zooals de toen nieuwste En- tentenota het cynisch uitdrukte, „het econo misch herstel van Duitschlana niet te bemoei lijken") genade voor recht laten gaan en be palen dus, dat Jullie ons vóór 1 Mei een mil liard, dus 1000 mlllloen in goud hebben te betalen. Zeg nou erels. of wU hillle niet prach tig op de been helpen! Duitschland antwoordde in een nota: af gezien van het feit, dat wU meenen reeds te hebben betaald, moeten we tot onze spijt mededeelen, dat we momenteel in den dalles zitten en niet kunnrn betalen. Daar op weer een nieuwe Entente-notaDaarmede gaan wU niet acooord. SU men oetaall Of: nieuwe sancties. Een nieuw dictaat staat te wachten. Foch krUgt opdracht, om zUn sabel op den slUp- steen te setten. De gehsele wereld der niet-politici vroeg zich dan af. welke partU elgenlUk gelijk had. Hoe kon er een verschil van 12 milliard mark ont staan in de beoordeeling van het door Duitsch land reeds gepresteerde? Duitschland rekende waarschUnllik wat ruim, toen het t reeds ge presteerde op een waarde van 21 milliard schat te. maar van den anderen kant rekende de En tente niet zuinig naar zich toe. Dtt bewees al het nuchtere feit, dat de Commiasie de waarde der geheele uitgeleverde Duitsche handelsvloot op 500 mlllloen had getaxeerd. terwUl Duitsch land dezen post op seven milliard raamde. Duitschland rekende zeker té veel, maar de Entente rekende belachelijk weinig. En zoo ging bet met alle posten. Een verstandig, dood gewoon zakenmensch zou zeggen: maar, hooge heeren. maken jullie dan bU elke leverantie geen acooord hoeveel de boel waard is? Wordt er maar op los geleverd? Dit laatste schUnt werkelijk het geval geweest te zUn. Geen mensch behoeft zich daarover te verwonderen. In de hooge staatsregionen gebeuren dag in dag uit de allerdomste dingen, waaraan een gezond- denkend onderdaan zich nooit aal bezondigen! Tusschen al die slordige milllarden-dictaten door regende het allerhand warendlctaten. Bltte sehr, levert u even per omgaande eenlge mll- lloenen kuWekmeter hout! Jawel, zeide Duitsch land dan, maar hoeveel marren wordt mU° schuld dan kléiner? Er werd overlegd. Men kwam tot geen accoord. Nieuwe nota: „Omdat men niet tot overeenstemming is gekomen, is de commissie tot een dictaat overgegaan en bepaalt de navolgende prU«en.’ danken, als het toeval ons nier niet samenge- bracht had. Zoodat Je het aanneemt? vroeg Reina, terwUl haar afwijzende gelaatsuitdrukking plaats maakte voor een beminnelüken glim lach. Ik neem het aan. en ben er dankbaar voor, verklaarde de jongeman op vasten toon. Ik zie, dat js groote vorderingen maakt in de nederigheid, en feliciteer Je, Lorenzo. Hou me niet voor den gek. als Je wilt. Ik moet je nóg wat vragen, aei Carv»lal zachtjes. De spottende blik van Reina ging vol onge rustheid schuil achter haar oogleden, en bevend wachtte zU Lorenzo's woorden af. In het half donker van de mistige schemering was bet park vol verheven majesteit. Het was Indrukwekkend, onder het dichte loover door tc loopen, In de schaduw van den vallenden avond. Luister Relna. Ik luister al. ZU liepen nu dicht naast elkaar. Belden waren diep ontroerd, en hadcen het gevoel, dat ze een geheel éénig oogenbllk gingen be leven. Lorenzo boog 4Jn hooge gestalte, en «Un warme stem klonk Relna In de ooren: JU en ik waren vroeger héél goede vrien den, weet je nog wel? Ik stortte mifc hart voor je uit, en JU hoorde mi1n vertrouwelijk heden aan met een sympathie, die me goed deed. JU was in mUn treurig en vernietigd leven een machtige factor. Maar toen ik weet niet, hoe, of waarom ben JU veranderdWaar om ban Je veranderd. Relna? Ik zou graag is al heel weinig. Als ae dan maar waard aUn in kwaliteit, wat er aan de kwantiteit ont breekt... Je spreekt in scherts.... en misschien is het ook ironisch bedoeld,... En toch gaat het over heel ernstige dingen, aei -orenzo ver wijtend, op het oogenbllk. dat aU de u>xron poort van bet park doorgingen. Ik ben nog juist bU pater Estéban geweest.... Relna zag «Un verlegenheid, doch gaf rich niet de minste moeite, om hem te helpen Ik ben hem gaan vragen, of nU west, wie de persoon Is. die In Madrid aan «et werk ge weest is, en al de successierechten voor mün titel betaald heeft, waarvan ik de oetreffende stukken vanmorgen per post ontvangen heb. Ja? Zoodat je Je nu dus.... ik wil zeggen: zoodat wU Je nu voortaan markies Carvajal kunnen noemen? Ik weet niet, hoe me dit een genoegen doet. Lorenao. En is ds naam van den edelmoedlgen gever onbekend? Tusschen de half neergeslagen oogleden door, trof Lorenao een boosaardige 'lik, dis tiem nog minder op zUn gemak deed zUn. Neen, antwoordde hU bruusk, zUn schuch terheid overwinnend. De edelmoedige gever kan niemand anders «Un, dan markies Aledo, en JUzelf, «Un medeplichtige misschien wel de aanstichtster. Neen, dos jeen moeite, om te ontkennen, at er om heen te draaien. Ik ben Je er véél meer dankbaar voor, dan ik Je ooit zal kunnen zeggen, je weet dat wel sprekendheid niet mUn fterkste zUde is. en ■ooals Ik Je straks si gezegd heb: ik «u Je tr om te be- De Eknlr van Transjordanlë heeft konlng George als geschenk een prachtig volbloed Ara bisch paard gezonden, getuigd met een zeer fraai bewerkt kostbaar zadel. Gemeld wordt dat het bekende negentig jaar oude scheepvaartblad de „Weeer Zeltung” uitgegeven te Bremen, sal ophouden te bestaan als een zelfstandig blad, en sal worden samen gesmolten met het blad „Bremer Nachrlchten” De „Deutsche AUgemelne Zeltung" betreurt het, dat er in het Derde RUk geen plaats meer is voor bladen van een dergelUk uitstekend gehalte en hU klaagt naar aanleiding hiervan over de geringe belangstelling voor de kran ten, die er van de «Ude van bet Duitsche pu bliek momenteel bestaat. P 'ff

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1934 | | pagina 7