PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND vttAaal van den da$ Nieuwe titels prins George voor DE HERTOG VAN KENT NEII LYNDON ONTSNAPT ih d I Praagsch koor Zingende onderwijzer» er Hans Makart md De tchilder van het fin-de-tiècle Luxe winkel te Moskou Nieuwe luchthavens in Mandsjoekwo f .Word» vervolgd. Peers van koninklijken bloede DOOR VICTOR BRIDGES I Overwinnaar van het luchtruim i I i 7e- er- kt ut ns *4 er en n. en 1 Nog voor zyn a.». huwelyk zal d< nieuwe hertog zitting nemen in het Hoogerhui» AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL door Douglas- Roe- eft el HOOFDSTUK IX HEIL LYNDON DE MAN MET HET LITTEEKEN vroeger gevangene te Princetown. Mijn Mij 30. i Ik nam het kaartje aan en las: SIR GEORGE FRINTON, P. O. hem ernstig de hand en ant- The Reform Club. mU een heel groote eer zal voor hem. oee en eer zen voelde er meer voor om weer samen met Oom Sydney in een vliegtuig op nieuwe avonturen uit te trekken. wendde hu zich tot mij en zeide: doet mij genoegen, met u kennis ge- te hebben. Ik vertrouw, dat wif het zullen hebben, elkander ter begroeting over den onderzeeër, tuigen was het eigendom van den gastoevoer kjd maakte itopte toen i deed hem tot “er ling de aat die -urn ten Uf is nabij af- Daarop kwam de heer Wood, de comman dant mij zelf vertellen, dat er een huldlgings- plan bestond, zoodra we in Nome zouden zijn aangekomen. Ik.voelde hier echter bitter wei nig voor en vertelde dit aan den commandant. Deze zei echter dat ik hun het leven had gered toen ik in mijn duikerpak de boegspriet van den onderzeeër had losgemaakt. Daarop ver telde ik hem dat hij ons had gered door ons aan boord van zjjn onderzeeboot te nemen, zoodat we dus quitte waren en daarbij bleef het. Ik Te Mossskou is een „luxe winkel” geopend, de eerste van een aantal winkels, waar de inwo ners van Moskou kaviaar, wijnen en andere delicatessen kunnen koopen. Op den dag der opening trokken 35.000 men schen voorbij de toonbanken om naar de levens middel» ta kqkan, dia aü sedert zoovele jaren niet meer hadden gezien. Het aantal koopers was ecter gering, daar de prijzen zeer hoog zijn. De winkel, die eens behoorde aan een rijk koopman uit de dagen van het czarenrijk. is in zijn vroegere glorie van vergulde en kristallen kandelaars hersteld. Men kan er potten kaviaar koopen, 50 soorten brood, hammen en pasteitjes, 38 soorten kaas, champagne en de beste wijnen van Georgië en den Kaukasus. Oom Sydney knoopte thans onderhandelln- gen aan over den koop van het vliegtuig en weldra was de zaak beklonken. De geheele stad was feestelijk versierd ter eere van de geslaagde expeditie en aan den havenkant stonden ver schillende journalisten en fotografen. H. er bekend leden aansloeg, lang- Ide. Moest die mille 1 op elrU- ihtor zllks Het 1. akte nam de on tin ert lat er en nst- and iek- ond ler- «e- Inderaaad vlogen bij aankomst te Nome twee vliegtuig» ter Een der vliegt) heer Wood, dus dat kwam prachtig uit. BpOTZ' Q VQ NTI noegen van zijn gezicht te zien, wanneer hij het lezen zou: De ontwikkeling van de luchtvaart in Mand sjoekwo en van de luchtdiensten met Japan maken den aanleg van een nieuwe, moderne luchthaven noodlg. waartoe de voorbereidingen begonnen zUn. Behalve een nieuw vliegveld, dat 13.500 pond Sterling zal kosten en waarvan de aanleg drie jaar zal duren, wil men groote verbeteringen aanbrengen aan de bestaande terreinen. Zoo is men voornemens een nieuw radiostation voor de luchtvaart te bouwen, dat 5000 pond st. moet kosten en t nieuwe vliegveld te voorzien van zoeklichten voor nachtvliegen. ten koste van 2000 pond. Tevens wil men tusschen Dairen en Antoeng waren gekomen over het lot van en dat een welmeenend maar kort- anarchist zonder succes een aanslag had gepleegd op den president van de Ameri- kaansche Staaltrust. Over mijzelf kon ik niets vinden, dtn een korte mededeeling, dat ik nog in vrijheid was. De heer Wood vertelde daarop dat hij te Nome een eigen vliegtuig had. bestemd om de copie van zijn reisverhaal naar een der grootste Amerikaansche bladen te vervoeren. Indien echter het blad zelf een eigen vliegtuig met Journalisten stuurde, dan kon Oom Sydney zijn toestel voor een schappelijk prijsje overnemen. 5 hoHt: rood* i r n d met J rood doorga- streepte swar» Aan de I rachtarzljda De llnker-!<»«r ««reet l« .tr.ath.Ht tajssrke.ren du» vrij. verbodm». -w—v e koning heeft aan zijn jongsten zoon, 1 prins George, de waardigheden verleend van Baron Downpatrick, Graaf van St. Andrews en Hertog van Kent. De prins die binnenkort in het huwelijk zal treden met prin- - ses Marina van Griekenland, voert aldus een lerschen, een Schotschen en een Engelschen titel. Het is steeds gebruik geweest dat de zonen der Britsche souvereinen, wanneer zij zekeren leeftijd bereikt hadden of In het huwelijk zou den treden, tot een „peerage" verheven werden, en wel tot een drievoudig peerage, waardoor zU niet alleen tot den Engelschen. maar ook tot den Schotschen en den lerschen erfeltfken adel kwamen te behooren. De drie .Jongere zonen” des konings zijn thans allen Engelsche hertogen; de Hertog van York en prins George sjjn bovendien Schotsche graven en lersche ba ronnen, daarentegen la de Hertog van Glou cester een lersche graaf en een Schotsche baron. Zonen van den souverein hebben niet steeds een Engelsche. doch ook wel een lersche of Schotsche waardigheid als hoogsten titel gevoerd, b.v. de thans nog in leven zijnde her tog van Connaught, de oom des konings en een zoon van koningin Victoria. De prinsentitel is in Engeland uitsluitend een beleefdheids- of geboortetitel, maar verzekert op zich zelf geen bijzonderen rang. Een prins is geen „peer”, en heeft dus niet zitting In het Hoogerhui* al vorens hij, gelijk thans prins Gecrge. in den hoogen erfeiyken adel verheven wordt. Hiermede is het feit dat de troonopvolger als hoogsten titel dien van „prins van Wales* voert, slechts schijnbaar in strijd. Het woord immers heeft hier een geheel andere beteekenis. _n soa in het Nederlandsch dan ook veel juister vertaald worden door „vorst”. De forstentitel evenwel is niet adellijk, doch koninklijk, en verzekert den drager dus geen toegang tot het Hoogerhuis. De Prins van Wales is „pe“r” doordat hij bovendien de hertogeljjke, grafelijke sa baronale titels voert, welke voor den troon- «pvolger zijn weggelegd. De nieuwe Hertog zal vóór zijn op 29 No- wber vastgesteld huwelijk zijn zitting in het ■Mgerhuls nog innemen. Evenals andere nieu ws peéri! zal hfj geïntroduceerd" wórden door twee leden van het Buis; in dit geval evenwel rullen die leden door den koning zelf aange wezen worden. De peers van koninklijken bloede wonen de zittingen van het Hoogerhuis slechts zelden bij en nemen nooit deel aan debatten waarbij par- U)politiek betrokken is. Terwijl de hertogelUke titels van den kon*ng en van diens andere zonen van zeer ouden da tum zijn, dagteekent die welke aan prins George toegekend is uit betrekkelijk modernen tijd Een graaf van Kent werd reeds door Willem den Dagen achtereen voeren we voort zonder noemenswaardlge voorvallen. We hadden de Beringstraat reeds bereikt en zouden weldra te Nome zijn. Het viel me thans op dat er aan boord een eigenaardige stemming heerschte. Telkens ontdekte ik dat men mij heimelijk lachend aankeek. Ik vroeg er Oom Sydney eens naar en deze vertelde dat men mij bij aankomst wilde huldigen. „Niets daarvan", riep ik uit. ..Waarom moet ik gehuldigd woorden, wat heb ik gedaan." Maar Oom lachte eens en zei niets. soort zich naderden voorbijsnellen met een ongeduld, dat ik nauwe lijks kon bedwingen. WIJ vlogen door Hanwell en Acton en plot seling rees het gevaaarte van de WonnwoOd- Schubbs-gevangenis op in de groeiende sche mering rechts van de spoorlijn. Daar had ik mijn tijd van afzondering uitgezeten, zes verschrikkelijke maanden van eenzame op sluiting die zelfs Princetown of Portland tot een welkome en aangename afwisseling maak ten. Bij het gezicht van deze verderfelijke plaats rees al mijn vroegere bitterheid weer in mU op. Een oogenbllk zelfs scheen mijn vrijheid haar genot té verliezen en ik zat te staren naar die grimmige dikke muren, terwijl mijn handen zich tot vuisten balden en afkeer in mij opkwam. hoogs vriend, Sir George Printen, zijn bagage bij elkaar te leggen. Ik had juist den tijd, weer geheel tot mijzelf te komen voor de trein stopte. Uit de rij van wachtentde kruiers stapte er een op onzen coupé toe en opende het portier. Hij was op het punt, den koffer van mijn reisgenoot te grijpen, toen deze hem daarvan terug hield. „U kunt dezen heer helpen,” zei HU; ..mijn eigen bediende is op het perron.” Daarna „Het maakt wederzijdsche genoegen terug te zien." inkbopen kostten nogal wat ‘ijd. Ik had verscheidene dingen noodlg en daar het McMurtrie’s geld was, waarmee ik de taxi betaalde, zag ik geen reden om mi) te haasten. Ik liet bjj verschillende winkels stoppen en schafte mij een kleine, doch zorgvuldig gekozen garderobe aan. terwijl ik mij intusschen nog van sigaren, een paar schoenen en een presen tabelen Homburg-hoed voorzag. Toen ik ten slotte bijna tweehonderd gulden had besteed, scheen mij dit ongeveer de grens voor een kapitalist van zeshonderd gulden. Ik keerde dus naar de taxi terug en beval den chauffeur, mij naar het adres* te rijden, dat McMurtrle mij gegeven had. Pimlico vroeger vereerd Eensklaps verstomde het geluid van den mo tor. Het publiek stond gespannen naar boven te staren. Zou er Iets aan de hand zijn? Reeds was het aantal toeren van den propeller sterk verminderd. Een kreet steeg op uit de menigte, toen plot seling aan weerszijdeu van den staart, afsnede uit de randen der vleugels vurige tongen sche nen te schieten, wat gepaard ging met een oor verdoovend geloei. Wat was er gebeurd, stond de machine in brand? Deze vrees verdween spoedig, want toen het vliegtuig met een ont zettende snelheid schuin omhoog schoot om in de wolken te verdwijnen, begreep men dat het een soort raketvllegtuig was, dat zoo juist zijn groote reis had aangevangen. Ik zeg, een soort raketvllegtuig, want de vlammen uit de schoten. was een buurt van Londen, die ik maar weinig met mijn bezoek had en ik wist in het geheel niet, waar Edith Terrace lag. De chauffeur echter scheen beter op de hoogte te zijn; hij bracht mij rec h tast reeks naar Victoria en boog daar links van het station af in een buurt van trieste traten en pleinen, die alle het troostelooze uiterlijk hadden van betere dagen gekend te hebben. Zoo mogelijk was Edith Terrace nor troos- telooozer dan de rest. Het bestond uit een dubbele rij van onheilspellend uitziende' hul- hü naar beneden. Achter hem hoorde hij de vlammen loeien. Het geluid klonk hem als een doodsgezang in de ooren. langzaam vermin derde hij de helling. Nog honderd meter. Hij keek achter zich en zag hoe de vlammen snel naderden. Ondraag lijk heet was bet nu in de cabine. Het zweet gutste hem langs het gelaat. Vaag zag hij beneden zich een groote menigte, die in ontzetting naar boven staarde. Hij had nu al zjjn kracht noodlg om de ma chine in bedwang te houden. Nog één oogen bllk en hjj zou zijn graf in de vlammen vinden, reeds waren deze hem tot op een meter af stand genaderd Zoo ver gekomen Het Mijnheer Dibbes. ren tenier van beroep, zijn pen even rusten. Op hetzelfde oogenbllk weerklonk de basstem van zijn dierbare wederhelft: „Schei nu maar uit met dat malle verhaaltje, Theo. De redacteur smijt het toch weer In de prullenmand 1“ Het koor P. S. P U., het vermaarde ensemble van Praagsche onderwijzers, dat een toumée door Nederland komt maken, heeft in 1912 een van zjjn grootste triomfen gevierd te Parijs. Het koor zegevierde over een enorm aantal me dedingers. tezamen geroepen utt de meest ult- eenioopende landen van Europa en Amerika en behaalde den eersten prijs, evenals dea prijs die gegeven werd door den president van de repu- blik. de Grand Prix. Behalve met deze prijzen werd bet koor nog vereerd met een bijzonderen prijs, verstrekt door de jury, een waardevolle Limoges-vaas, die het opschrift droeg: „voor de hoogste artistieke verdienste aan *t koor werd ook een gouden krans aangeboden. De pesident van den zang wedstrijd, Alphonse Deville, ultte zich als volgt: „Uw koor was het sieraad van onzen wedstrijd en er was geen koor zoo vol maakt als het uwe.” Camille Saint-Saëns, de beschermheer van den wedstrijd en lid van de jury, zeide: „U bent ar- tisten van den hoogsten rang. Ik zal u de eerste compositie, die ik voor een koor schrijft, wijden. Het zal heel moeilijk zijn. U zingt zoo goed, dat ik geen ander op een gelijke lijn meb u kan stellen, na wat ik ge hoord heb, heb Ik den indruk gekregen, dat niets u ónmogelijk Is.” Claude Debussy verzocht daarna om mo derne Tsjeehisabe com posities te hooren. De bekende componist volg de de uitvoering van een werk van V. Novik, „De Ballade op de Véh Rivier”, met de parti tuur in handen. HU verbaasde zich over de moeilijkheid en zeide ten slotte: ,,Ik had geen idee, dat een zoo moeilijk geschreven werk uit gevoerd kon worden." De Parijsche zangwed- strijd was tot toen de grootste onderneming van dien aard. In het comité waren onder an- Veroveraar gecreëerd, en de titel, die herhaal- deliJk uitstierf, werd tot het einde der Middel eeuwen toe steeds opnieuw verleend. De hertogelijke titel van Kent evenwel was nog slechts door één persoon gevoerd en wel door Edward, den vierden zoon van George III, den vader van koningin Victoria. De hertog van Kent stierf in 1820 zonder man nelijke nakomelingen, zoodat ook de titel uit stierf. Prinses Marina kwam de vorige maand van Frankrijk naar Engeland over aan boord van de kanaalboot „Duchess of Kent" en dit gaf aanleiding tot de thans verwezenlijkte voorspel- ling dat z|j weldr^ denzelfden titel zou voeren als de moeder van koningin Victoria De koning is Hertog van Lancaster, een 'itel die sinds Hendrik VII aan de kroon is ver bonden. De oudste zoon van den koning wordt Hertog van Cornwall zoodra zijn vader den troon bestijgt; dit is dus de eigenlijke titel van den troonopvolger. Prins of Wales wordt hij eerst na op het kasteel te Carnarvon Ingehul digd te zjjn, en dit gebeurt vaak eerst geruimen tijd nadat zjjn vader de regeermg aanvaard heeft. welke buizen werden niet Veroorzaakt door raketten. maar door een soort gas, dat, met zuurstof ver mengd. ontbrandde. Enkele minuten later ratelden de persen der groote dagbladen. Tezelfdertijd zat de haven meester van het vliegveld te Melbourne stom verbaasd te staren op een telegram, dat zoojuist was ontvangen .Jlaketvllegtulg neemt deel Mildenhall.” Intusschen vloog de Hollandsche Douglas- machine met groote snelheid zijn doel tege moet. op ongeveer 50 meter gevolgd door den „Pander jager*'. Plotseling stootte de bestuurder zjjn mede- piloot, die door het raampje naar de glinste rende zee onder hen keek, heftig aan. Deze opgeschrokken, keek in de door zijn collega aangewezen richting Hjj kon een kreet van ver bazing niet onderdrukken, want daar hoog bo ven hen vloog een oogenschUnlijk brandende machine met groote snelheid voort. Stomverbaasd haalde de piloot zijn schouders op Daar tikte het telegraaftoestel. Machinaal schreef de piloot de woorden op. Plotseling drong de beteekenis der boodschap tot hem door en zacht tusschen zjjn tanden fluitend schoof hij het papiertje naar zijn collega toe. Deze kreeg een nog verbaasder uitdrukking op zjjn gezicht can hjj reeds had. want voor hem op het vodje papier gekrabbeld, stond te lezen: .Raketvllegtuig neemt deel Mildenhall.” Cor Tenope had intusschen reeds een voor sprong verkregen, dien hij gestadig vergrootte. Volkomen op zijn gemak vloog hij daar hoog in de lucht In zijn .Boterkist”. zooals hij zijn vliegtuig genoemd had, zijn doel tegemoet. Na eenige uren was hij Bagdad gepasseerd. Spoedig was ook Allahabad achter den rug. Singapore en Darwin volgden snel op de lijst der overwonnenen. Overal bracht het toestel de menschen in verbazing. Velen waren In de mea ning dat een meteoorsteen langs het firmament suisde, temeer daar de vorm der machine niet duidelijk te onderscheiden waa, vanwege de enorme hoogte. Ook de luchthaven CharleviUe lag nu achter hem. Naarmate het einddoel naderde werd hij ner veuzer. Het »>u een glorieus oogenbllk zijn zoo dra hij als eerste op het vliegveld zou neer dalen. De naam der Hollsmdsehe luchtvaart zou meer dan ooit gevestigd zjjn. Ingespannen keek Tenope voor zich Uit. Een kreet van vreugde ontsnapte hem. Daar lag het vliegveld voor hem, blinkend in het licht van ettelijke zoeklichten, die den duisteren nacht in klaarlichten dag veranderden. Snel naderde hij het hslverllcbu vlak. Hl) sloot, pen af en zette den motor aan. Spoftef* de propeller een paar slagen weer. Een sissend geluid achter1 ?wm zijn hoofd omwenden. De adem stokte nem. Hij slaakte een angst kreet, want het achterstuk van het vliegtuig had door de grootte hitte, veroorzaakt door de brandende gassen, vlam gevat en zoo vloog hij nu als een brandende toorts in den donkeren nacht het einddoel tegemoet. Zou hij nog in tijds kunnen dalen? In een stellen duik schoot y angzaam rolde de ochtendnevel voort over het vliegveld Mildenhall. De stralen der opkomende zon scheurden het mist gordijn aan flarden. Alles wees er op dat het een prachtige herfstdag sou worden. Op het vliegveld was men druk In de weer Mecaniciens Hepen af en aan. Hangardeuren rolden open. Werklieden haalden de vliegtuigen uit de loodsen. Groote en kleine machines. Eén- en tweedekkers. Een groote Farman-ma- chlne werd broederlijk opgesteld naast een „Havilland Cornet Heden zou de start plaats vinden van de LondenMelbourne race. Over eenige uren zouden een aantal dappere piloten onderUng den strfjd aanbinden. Al hun kunnen zouden zij geven, om maar als nummer één neer te strij ken op het vliegveld van Melbourne. Op het veld heerschte een groote bedrijvig heid. Alle vUegtuigen, die deel zouden nemen aan de vlucht, stonden voor de hangars op gesteld. Hier werd er nog een van benzine voor zien. Daar werd reeds de propeller aangeslagen van een Bellanca-ééndekker. Een der toestellen zette zich in beweging en verhief zich, na even getaxied te hebben, gra cieus in de lucht, waar het boven het vliegveld bleef rondcirkelen. Nu werd bet spreekwoord bewaarheid: „Als er één schaap over de brug is, volgen er meer." De een na de ander stegen de machines op. Daar ging de Farman-machlne de lucht in, op den voet of beter gezegd op den staart gevolgd door den „Pandérjager”. één der Hollandsche deelnemers. Bjj het gezicht der sierlijke ma chine ging »en luid gejuich op uit een groep Hollandsche supporters. Het oorverdoovend geronk der boven Milden hall cirkelende vUegtuigen maakte den men schen het spreken onmogelijk. Daar steeg de Amerikaansche machine, waarmede Nederland zou deelnemen, op. Snel taxiede het vliegtuig over het terrein, om vervolgens als 't ware met een sprong bet luchtruim in te schieten. Op het terrein scheen iets niet in orde te zijn. De leden der startcommissie stonden druk met elkaar te praten. De toeschouwers bemerk ten spoedig dat er iets gaande was en dra deed het nieuws de ronde dat een der deelnemers nog niet gearriveerd was. De Hollander. Cor Tenope, die voor zijn vUegtuig een aparten hangar had gereserveerd, was nog niet komen opdagen. Na onderlinge beraadslaging besloot men het startsein maar te geven. Het Hcht van den seintoren flitste aan en onder oorverdoovend geronk vlogen de machines voor het laatst over het vliegveld. Een donderend gejubel steeg uit de menigte op, toen daar, hoog boven hen. die koene mannen hun tocht aanvtngen. De machines waren nog niet uit het gezicht verdwenen, toen een slanke gestalte, gekleed in overall, schuins het terrein overstak en af stevende op hangar F., waar het vliegtuig van den Hollander Tenope was opgeborgen. De ge heele startcommlssie liep met haastige schreden op den aviateur toe, want deze was het, die doodgemoedereerd de loods ontsloot en met de hulp van eerJge mecaniciens het vliegtuig naar buiten rolde. Langzaam klom hij in de cabine. Hjj wisselde nog eenige woorden met de leden der startcommlssie, schudde één van hen de hand en sloot vervolgens de cabine. Stomver baasd stond het publiek te kijken toen het toe stel, nadat de propeller ronkei zaam over het terrein voorl kist deelnemen aan de LondenMelbourne race? Hij zou in geen maand zijfi doel berei ken. Waarvoor dienden in 's hemelsnaam die gekke witte buizen, die op het dek dtr vleugels en bij het uiteinde van der! romp «aren gan- gebracht? Met een matig gangetje koos de machine het luchtruim. Kenners onder het publiek waren .vol bewon dering voor de prachtige stroomlijn van het toestel, maar schudden hun hoofden, wanneer men hun meening omtrent den motor vroeg, want o. zoo langzaam cirkelde het vliegtuig boven de hoofden der toeschouwers, és deren: Massenet, d lndy, Charpentier, Puccini, Elgar en anderen. Het concert door het koor gegeven te Wee nen in 1813, werd door de Weensche pers toege juicht als een triomf van Tsjechische muziek. De „Zelt” schreef: .het orkest speelde de over ture van Wagner’s Meistersinger, waarna de werkelijke meesters van den zang verschenen. Onder de aanwezigen bevond zich de eerbied waardige Goldmark, die voor de eerste maal zjjn koorwerk „Kalmte op Zee” hoorde, dat lang ge leden geschreven was op Goethe’s woorden. De pers schreef hierover: .het was noodlg, dat de Tsjechische leeraren kwamen opdat Weenen het werk kon hooren van haar beroemden com ponist." In den loop van hetzelfde jaar ondernam het koor een toumée door Frankrijk. België, Luxemburg en Duitschland. Fransche, Engelsche en Duitsche bladen, in totaal ca. 120, publiceer den de gunstigste critieken over de resultaten en het koor ontving vele artistieke gedenkpen ningen en medailles van de autoriteiten van Pa rijs, Brussel, Rijssel, Luik en Namen. M. Ravel, de bekende componist, uitte zich bjj die gele genheid als volgt: „de Praagsche leeraren vor men een koor, waarvan men tot nu toe tever geefs droomde." Ook de reis naar Amerika werd een groot succes. zen, die uit den tijd schenen te zijn en waar van bjj de meeste de oorspronkelijke bepleis tering sinds lang was afgechlUerd. Het was er uiterst kalm, want in de geheele lengte zagen wij slechts een man, die onder een lan taarn een sigarette stond aan te steken. Hij keek op, toen wij voorbijreden en gedurende een oogenbllk zag ik duidelijk zijn gezicht. Op een lltteeken aan zijn wang na. leek hij merk waardig veel op een van de bewakers van Princetown; ik denk, dat om deze reoen dat overigens onbelangrijke feit zich in mijn herin nering prentte. Wij hielden stil voor No. 3, waar ik een stoep van enkele, niet zeer onderhouden treden opging en hard aan de bel trok, die in een toestand van verval verkeerde. Na een oogen bllk hoorde ik het geluld van schuifelende .voetstappen; toen ging de deur open en een kleine, grappig uitziende oude dame stond mij op den drempel aan te kijken. „Hoe maakt u het?" vroeg ik. -U bent zeker juffrouw Oldbury?" Zij antwoordde als het ware met schokken. „Ja, mijnheer, ik ben juffrouw Oldbury en u bent de mijnheer, dien ik verwacht? De mijn heer van dokter McMurtrle?’ Dit was eij accurate, ofschoon weinig vlei ende beschrjjvng van mijzelf; ik Knikte en zei: ,Ja, dat is in orde. Ik ben Nicholson. „En toen de zwaar beladen chauffeur de stoep opkwam, veegde ik «r aan toe: „En dit is mijn bagage Uit deze minder aangename overdenkingen werd ik gewekt door een plotseling licht schijnsel en een verward geluld aan weers kanten van den trein. Ik ging rechtop zitten, met bijna het schuldige gevoel, dat ik op het punt geweest was, mijzelf te verraden; toen Het ik het venster neer en bemerkte, dat wij het Paddlngton-station binnenstoomden. In den anderen hoek van den wagon begon mijn Hians herinnerde ik mij hem. HU was een tamelük bekend politicus, een van de conservatieve leden van de Hberiüe partij, wiens naam Ik vroeger dikwijls had gehoord. Ik had hem nooit persoonlijk ontmoet en kende hem slechts van enkele portretten en caricaturen. Een oogenbllk bleef ik zwijgen, strijdend tegen een sterken aandrang om te lachen. Er was iets uiterst vermakelijka in de gedachte dat ik hier op de meeat plezierige manier met een welbekend politicus beleefdheden zat te wisselen, terwijl Scotland Yard en de Rijks- polltie hun hersens aftobden over mdn ver dwijning. Het was Jammer, dat Ik hem geen kaartje v» mijzelf kon teruggeven louter om het ge- Ik drukte woordde „Het zijn.” Van alle onbewuste voorspellingen, die ge- uit warden, was dit een van de weinige, die nauwkeurig worden vervuld Voorgegaan door den kruier, die mijn koffer droeg, liep ik het perron over naar een taxi. „Waarheen, mijnheer?" vroeg de chauffeur. ..Langzaam door de Oxfordstreet.” ant woordde ik. „Ik moet In enkele winkels zUn.” De man zette zijn machine aan en langzaam begon mijn eerste tocht sinds jaren door Lon den. Ik leunde achterover in een hoek en ademde diep en kostelijk. Ik waa in Londen eindelUk in Londen en wien deze woor den niet den Indruk geven van de opgewon den voldoening, die mU vervulde, moet een fc—en 3den October is het vijftig jaar gele- 1 den, dat Hans Mai art in Weenen ge- storven is. Deze stad heeft sedert dien tijd om geen kunstenaar meer zoo diep ge treurd. Met Hans Makart was er voor Weenen meer weggegaan dan een schilder, n.l. eer. lieveHng, de drager der gecachte van, het toen nieuwe. Weenen. een personificatie van den wtl dezer stad, die zich in de jaren van 1870 1880 in een buitengewotxen opbloei opnieuw hao getooid. En toen Makart, de bemlnae dictator dor stad, in J879 bij de zilveren bruiloft van et An 'hét Kbortt vUn>yén féesft^töcht te paard over 'den Ring Téed, had zijn' leven zich vervuld; toen had Makart. het prachtigste zijner schilderwerken in de werkelijkheid omge zet en was er zelf het middelpunt van. Makart was de exponent van een'tUdperk. HU doordrong niet alleen de kunst. hU door drong ook het leven van alledag. En de kleine en de groote wereld lag aan zün voeten Men had zUn schildersvorst, die zich met een Rem- even groot tekort aan begrip hebben als de directeur van een gevangenis. BlUkbaar verloor ik als bron van nieuws iets van mUn eerste frischheid. Het laatste gedeelte van de reis, vanaf Maidenhead, scheen mU eindeloos lang. Een van opgewonden rusteloosheid maakte van mU meester, naarmate wU Londen en ik zag de velden en de hulzen Prof. Metod Dolezil, de dirigent van het koor der Praagsche Ondermin MU met moeite bedwingend, verborg ik mijn blijkbare verlegenheid achter een lichte buiging. „Het was heel dom van m(j, dat ik u niet herkende van uw portretten Dit compliment behaagde hem blijkbaar, want hU lachte mU stralend toe. „U begrijpt nu." zei hU. ..waarom het mU volkomen onmogelijk is over de zaak in kwestie te spreken.” Ik boog opnieuw. Ik begreep het in het geheel niet, maar hU sprak op een toon, alsof het zoo duldelUk was. aat ik het beter vond het onderwerp te laten varen. WU spraken nog over enkele andere dingen; daarna verdiepten wU ons weer in onze kran ten. Ik kan niet zeggen, dat ik de milne met groote belangstelling volgde; ik waa te zeer met mUn eigen zaken bezig om veel belang te kunnen stellen in wat ik las. Ik zag alleen, dat wU in een vrU gespannen verhouding tot Rusland Servie zichtig til 1 .f oo dH bléd ziln Ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen f Ob« levenlang, geheele ongeschiktheid t»t werken door f •7Cn by een ongeval met f bij verMe. van een hand f 1 t: verlies van een f Cf) _bijeen breuk van f Af) »>U verlies van *n <ÏOOnn€ Sg«»»hin V»lrero voor een der volgenae uitkeerlngen f verllee van beide armen, belde beenen of belde oogen I t doodeljjken afloop AUI/.- oen voet of een oog l ShU,- luim of wijsvinger V(/.“been of armf 7Ve" anderen vinger brandtschen pronk omgaf. een pronk, die mee tuimelde in den tuimel van'n oververzadigd le ven. Geen salon, geen kamertje zonder de Ma- kart-boeket met zUn grassen en pluimen. In herfstachtige kleuren; geen mooie vrouw zon der den roodachtigen glans in het haar, dien Makart, volgens Tltlaan, voorschreef. En daar de schilderkunst zich met gescfhiedenls en al legorie bezighield, kwamer ze ook bU Makart op bet tooneel: de konlngen en godinnen, de triomftochten en al het symbolische gedoe. Zoo wilde het de tUd. Makart wilde echter ook de kleur, den gloed, de stof, het vleesch. En zoo schiep hU. de vlammende colorist, de mo numentale decorateur, al zUn kolossale schil derwerken, nu eens historieerend. dan weer al- legorleerend, maar altUd verzot op den kleurigen glans, altijd schilder, altijd een feestelUk ar rangeur. Soms is het slechte een kleine groep, een nietigheid, die hem aanlokt en die hU met meesterschap uitvoert; rondom groeit dan ▼luchtig, dat, wat de tUd verlangt. De kleuren werden dof en vaal en met hun glans verwelkte ook zUn roem. Maar er zyn kleinere werken, vaak slechts studies, welker onvergankeiyk colorlet het groote mees terschap van Makart's penseel, de kleurenroes van zUn palet, boven allen twUfel verheven zUn. Daar zUn vrouwenportretten, die uit een fluweelachtig donker in een fUn geaderd, door schijnend Incarnaat opllchten en die zich waar dig naast de edelste Engelsche. Vlaamsche en Itallaansche werken kunnen plaatsen. Hoe had de kleine, zwUgzame man uit Salz burg, die naar Weenen was gekomen, alles, wat hem innerlijk bewoog anders kunnen zeg gen, dan in geUjkenis, zinbeeld en geschiedenis van zUn tUd? En hU was zóó sterk, dat zUn vorm den inhoud brak; mythologie en geschie denis werden tot een vocrwendsel. een folie, verlaagd terwllle van de zinnelUkheid zUner kleuren en den groeten opzet zUner decoratie ve visioenen. Maar toch Ugt over al dit weel derige genieten al te dikwijls de schaduw der Vanitas, de sombere glans van een begrafenls- pronk. De tUd is vervuld, het hoogtepunt over schreden. Fin de siècle. Er waait een koelere wind. Nu, vUftig jaren later, Ugt een kleine eeuwig heid tusschen de ulterlUke pracht van toen en de nuchterheid van het beden. Makart stierf jong, vier en twintig jaar oud Maar toch niet vroeg genoeg, om niet meer naar het afkHn- ken van zUn leven te behoeven te luteteren. HU was als een meteoor, die kwam en verdween en die, nu men hem minder haat en bemint, terugkeert. HU is het Weenen van het. eind der 19de eeuw. Maar hU is tevens de Oosten- rUker vol levensvreugde, overschaduwd door die resignatie, welke door haar gedempten mol toon de levensmelodie afrondt en die het don ker is, waardoor het Hcht beter uitkomt Zoo dringt zich ook InnerlUk steeds weer een ver- geUjk met Mozart op, die evenals Makart in het feestelUke Salzburg geboren, jong in Wee nen is gestorven: die ook het leven genoot en toch den smartbeker moest uitdrinken, zjjn lot vervullend door een onge’ooflUke scheppings kracht. Het werk dezer be.de kunstenaars legt een eeuwige getuigenis af van den levenslust en het levensleed der OostenrUksche menschen. DR. HERBERT 6TIFTER n- b- i- Ls— en sr- (Llnkerhelft vba het bord:

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1934 | | pagina 21