vader neemt afscheid
f 50.
keerden wij uit
f 82.680.
PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND
I
u
ONZE 340e UITKEERING
van den dag
I
I
ook uit zy wegen komt verkeer
L
i
WIJ HOUDEN VAST
bedenkt het telkens weer._
NEII
LYNDON
ONTSNAPT
I
I
I
I
I
Alle abonné’s
DINSDAG 30 OCTOBER #34
Wy zullen vasthouden
Wat nu?
VRAGENBUS
Rede mr. Kropman
Ten laatste male
:e
Koor van dertigduizend
man
DIRECTIE VEREEN. KATH. PERS
FT
IfailfaW
I
Het groene
hondje
„De gemeentelijke overheid be
schouwt het een schade voor
Amsterdam, dat gij
heengaat*
DOOR
VICTOR
BRIDGES
WAARMEDE THANSEEN TOTAAL BEDRAG VAN
I
Weg van Amsterdam
ingevolge de voor onze abonné's geldende
gratis-ongevallenverzekering aan den heer
A. ZIELTJENS, Croeseindstraat 80, Tilburg,
wegens een aan hem overkomen verkeersongeval
Dit is
V-
aan onze verzekerde abonné's is uitgekeerd.
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
i'
Antw.: Ja.
is
voor
1
niiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiKiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuuiiiiuuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHi
L
to
het orkest, dan zal men wellicht
iiiiiinniiiimiiniiiiiniiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimininiiiniiiiiiiiiHiiiinininiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiAHiiiniiiHniiiiiiiiiiinuHiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiii
r
27
heb Jack gezegd, niemand voor drie
Soms
het dient nergens toe.
„En als Ik weigert"
(Wordt vervolgd)
4
g
a
>P
Wel zelden zal uit Amsterdam een priester
zijn heengegaan, wlen zulk een afscheid, zóó
hartelljk en zóó heelemaal doorvoeld is ten
deel gevallen als den Centraal-Praeses. Rector
J. Th. van Galen Zondagavond te beurt vieL
n,
ir
zijn korte toespraak met
belofte te vragen, dat zU
genomen.
gebrek.
„Gelukkig heb ik hier en daar wat uitstaan."
dacht hU, en hU schreef aan alle vrienden van
wie hU nog geld kreeg. Maar ze bleken allen
I
oe
in
de
at
in
el
:n
r
e
L
L
1
t
zeilen, in het bijzonder van de jongeren onder
hen. met wier zorg hij speciaal was belast.
Hij verklaarde met weemoed te scheiden van
dit werk, waar de figuur van den prie ’er op
zoo bijzondere wijze wordt geëerd en met zoo
groote genegenheid wordt omgeven.
Die verhouding van leeken tot priesters la
Iets, dat een zoodanige sfeer schept als nergens
elders is terug te vinden.
e
i
i
i
i
i
i
I
sprak
maar
s
I
•i JU
was een
Oom zette
toestel goed verankero hadden, gingen we op weg.
We vorderden niet snel, maar kwamen toch
per uur ongeveer 3 k 4 KM., vooruit. Het weer
was helder, hoewel erg koud. We hadden zoo
met korte tusschenpoozen ongeveer 13 KM.
afgelegd, toen ik. «taande op een heuvel, door
mijn kijker een vijftal grijze vlekken ontwaar
de. die over het ijs voortbewogen.
Antw.: Wendt u tot het R.K. bureau
arbeidsrecht In uw gemeente, in het gebouw
van den R.K. Volksbond.
blik, dat hij «“knap speelt. Er Is trouwens ook
een zakelijke zijde bij."
„Natuurlijk.... daar is het George voor!”
„HU is verschrikkelijk bang voor jou. Na
tuurlijk probeert hU, dat voor mU te verber
gen, maar ik heb gezien, dat hU altUd m een
toestand van volkomen angst geleeft heeft,
sinds JU weer vrU bent. ZUn eenlge noep is,
dat men jou weer zal opvangen; daar klemt
Vraag: Als de zoon van den voogd van ’n on
der curateele staand persoon de huur niet vol
doet, is dan daarvoor bU eventueel overlUden
van den onder curateele staanden persoon, de
toeziend voogd of de geheele familie aanspra-
kelUk?
Vraag: Ik ben aangeslagen naar een Inko
men van f 1778. ben gehuwd en heb één kind
van 1 jaar. De aanslag is f 65,10. Is dit Juist?
Antw.: Die aanslag is niet te hoog.
Vr. betreffende schuldvordering te A.
Vraag: Iemand, gehuwd en vader van een
kind, verdiende in 1033 f 1606.30. Volgens sUn
aanslagbiljet 10341035 R.I.B. naar een zui
ver inkomen van f 1611 moet hU f 50.61 beta
len. Is dat juist?
Met bazuingeschal en een daverend applaus
werd de scheidende Praeses bU sUn inkomste
in de zaal begroet.
Namens den Raad van Bestuur spraken ach
tereenvolgens de heeren mr. Mutsaerts en Hol
lenkamp.
De eerste besl
van de Gezellen
al hun krachten in zouden spannen om te doen
wat Praeses Van Galen gewild heeft en om
verder uit te voeren hetgeen hU tot stand
bracht.
WU zullen, zoo verklaarde hU namens de
de vereeniging.
Deze zal zich handhaven o.a. door verstevi
ging van den band tusschen de seniores en de
leden van den Raad van Bestuur,
Door uw schitterend voorbeeld, uw bemoedi
gende woorden, uw gloedvolle overtuiging hebt
gU, aldus mr. Kropman, onder groote xrlng»n
van onze Amsterdammers een heilig Idealisme
weten te wekken en te bewaren.
In het leven van de hoofdstad behoo-en de
geestelijken tot degenen, die de groote stuwers
kunnen zUn.
Zoo een waart gU, Praeses, zoowel als kape
laan van de Magdalena, maar zeker ook als
Praeses der St. Josephsgezellenvereemging
waarin gU de beteekenls van Kolping’s woor
den in daden hebt uitgedrukt.
Weinigen hebben als gU de jonge menschen
en hun verlangens en behoeften in dezen tUd
begrepen en door dit begrip weten te vrijwaren
van draaikolken.
BU het geheele gemeentebestuur stondt gU
in het hoogste aanzien door uw zuiver idealis
me, door uw moderne en gezonde Inxihten,
door uw practischen kijk en de gemeentelijke
overheid beschouwt het als een schade voor
Amsterdam, dat gU daaruit heenga a
Het betuigt u zUn grooten eerbied en zijn
diepste dankbaarheid voor het vele moeil.lke en
zware werk door u verricht. (Daverend applaus)
De vice-praeses, kapelaan Verhaar vond
daarna gelegenheid om in een gevoelig-gnstem-
de toespraak afscheid te nemen van ziin «e-
Vervolgens verscheen op het spreekgestoelte
mr. G. O. J. D. Kropman, de wethouder voor
Arbeidszaken, die Het zich tot plicht achtte niet
allen voor zich zelf, maar ook namens zUn
ambtgenoot voor MaatschappelUken Steun, wet
houder Baas, grooten dank te brengen aan
Praeses Van Galen voor wat deze in het belang
van een groot deel van Amsterdams ingezete
nen heeft verricht. - -
Eindelijk scheen Oom een geschikt landings
terrein te hebben gevonden. Het
effen terrein met sneeuw beaekt.
den motor af en in glUvlucht gingen we naar
beneden, waar Oom het toestel weldra be
houden op de Usvlakte neerzette. HU zonk
amechtig achterover in den stuurstoel. De in
spanning was hem te zwaar geweest.
Rector van Galen heeft dan afscheid geno
men van zUn Gezellen, afseneid van Amster
dam ook, waar hij zooveel jaren achtereen zijn
zegenrUk en met volle geestdrift en algeheeie
overgave van zUn sterke persoonlUkheid ver
richte werk heeft gedaan ter eere Goxs. ten
bate van allen die in dezen gruwelUken tUd
de hulp behoeven van een. die het goed mee-'t.
die ook in tUden van materieelen neergang bet
geloof in en het vertrouwen op een hooger leven
heeft weten te handhaven.
Waren de stoelen niet uit de zaal gehaald,
velen hadden zeker geen plaats kunnen vinden
in de toch zeker niet geringe ruimte, die de
groote zaal'van het gebouw aan de Stadhou
derskade biedt.
De zaal was dan ook stampvol. Op en voor
het podium hadden zich de vaandeldragers ep-
gesteld.
belden in een diepen slaap verzonkken.
Toen we belden wakker werden, waren we
heerlUk opgefrischt. We trokken onze dikke
kleeding aan en besloten eerst eens een on
derzoekingstocht te maken, ten einde te weten
te komen, waar we ons bevonden. We namen
voldoenden mondvoorraad mee voor een langen
tocht, benevens onze wapens Nadat we het
„Jack? O. maak je over hem maar niet
bezorgd. HU diende eens voor model In Chel
sea. Ik heb hem daar weggehaald van zUn
oom, die hem altUd met de pook sloeg. HU
weet’ niets van Je af. maar als hU Iets wist,
zou hu met een soort van genoegen voor je
sterven. HU is mU nogal dankbaar."
„Je hebt de menschen altUd voor je weten
in te nemen. Joyce," zei ik glimlachend. „Weet
je nog hoe Tommy en ik er altUd over twistten,
wie Je elgenlUk zou adopteeren?”
ZU knikte’ bUna ernstig; toen weer tot haar
vroegere manier van doen erugkeerend deed
zU een stap naar de binnenkamer, terwUl zU mU
meetrok.
.Kom, we zullen gaan lunchen. Het is
daar vroolüker. En bovendien wil ik je eens
bU daglicht zien."
Ik volgde haar door de gordUnen en be
vond mU in een kleine kamer, waarvan bet
venster uitzicht gaf op den achterkant van
de Burlington Arcade Joyce bracht mQ naar
het venster en nam daar, met haar arm door
den mUnen, ophieuw McMurtries werk op.
.Het is wonderlUk, Nell.'' zei ze ten slotte.
„Je ziet er vuftien jaar ouder uit. Er ia nie
mand. die je herkennen kan. behalve aan de
manier, waarop je spreekt."
„Daarin heb ik mU geoefend," zei ik met
veranderde stem. ,4k zou me niet nebben ver
raden, als je me niet bad overrompeld."
Ze glimlachte weer gelukkig.
„Het is zoo'r. wonderlUk gevoel, dat je au
veilig bent, tenminste voor een paar dagen."
ZU Het mUn arm los en ging naar den divan.
last te hebben van de malaise; niemand be
taalde.
„Wat moeten we nu?" snikte mevrouw Larry.
Larry wist het ook niet. HU tobde en werd
mager.
,Als 't zoo doorgaat, ben Je gauw dood." ver
klaarde de dokter. „Ga maar een dag of veer
tien naar zee.”
Toen gingen zU voor een dag of veertien
naar een vlsschersdorp. Den eersten dag regen
de het van den
morgen tot den
avond En preses
zoo was het op
den tweeden, der
den, vierden, vijf
den, zesden, ze
venden. achtsten,
negenden, tienden, elfden, twaalfden en der-
tienden dag.
,M'n gelukszon is getaand.” mopperde Larry.
„Weet Jé wat 1 k denk?" zei z’n vrouw. „Het
komt allemaal van dat groene hondje. Sinds
je dat hebt, loopt alles mis.”
,,’t Zou best kunnen." zei Larry.
.Laten we naar 't eind van de pier wandelen
en t in zee gooien.” zei mevrouw Larry
„En ons zelf ook?’ zei Larry. Ze wandelden
dus door den stroomenden regen naar t eind
van de pier en slingerden bet groene hondje
in zee.
En toen brak de zon door.
Den volgenden dag gingen ze naar huis,
maar al hadden ze maar één dag zon gehad,
Larry voelde zich sterker dan ooit. Toen ze
thuis kwamen, stond er een man op de stoep
te wachten. HU kwam van 't kantoor.
„Of u uw betrekking terug wou hebben?"
vroeg hU, en Larry wou.
Den volgenden dag ontmoette hU al s'n
vrienden van wie hU nog geld moest hebben,
en ze betaalden hem allemaal. En er werd in
hooger beroep uitspraak gedaan tegen de
schouwburg-dlrectle.
Larry kreeg 100 pond schadevergoeding.
„lis toch 'n wonder." riep Larry. „Alles door
zoon klein, smerig groen hondjeZoodra we
't in zee gesmeten hadden, kwam mUn geluk
terugEn opgetogen kocht hU een lot in een
liefdadlgheidsloterU. HU won een prachtig 11-
keurstel. Die gelukkige Larry!
Veertien dagen later las hU een bericht in
t ochtendblad:
„Toen professor Fuxley de beroemde ontdek
kingsreiziger, gisteren, nu een reis door Egypte,
terugkeerde, ontdekte hU dat er in z’n afwe
zigheid was Ingebroken en een groot deel van
z’n prachtige verzameling Egyptische antiqui
teiten was ontvreemd. Tal van zeer kietbare
voorwerpen worden vermist, os. het Groene
Hondje van den Pharao Ramses III, het eenig
bekende exemplaar ter wereld. De waarde van
het Groene Hondje wondt op 75.000 pond ge
schat en een beloonlng van 10.000 pond zal
worden uitgekeerd aan dengene, door wiens
tusschenkomst het kostbare voorwerp weer in
*t bezit van den eigenaar zal komen.”
ons gesprek. Joyce sprong op en een oogen
blik luisterden wU zwQgend, terwUl Jack den
bezoeker te woord stond.
„Ik weet wie het is," fluisterde Joyce, „bet
is de oude mevrouw Mortimer; zU sou om één
uur komen."
,M»ar wat wil je nu doen?" vroeg ik. „Ik
kan wel een oogenblik weggaan, of In een
andere kamer wachten of zoo."
Keen, neen bet is in orde,” fluisterde Joyce:
..ik zal het je dadelUk vertellen.”
wachtte tot wU de voordeur hadden
al ui ten; toen kwam zU weer bU mU
„Kom hier zitten. WU moeten over allerlei
dingen een beslissing nemen en zooveel tUd
hebben wU niet.”
„Ik heb je verteld wat ik van plan ben,"
antwoordde Ik. „Ik zal werkelUk de afspraak
met McMurtrie nakomen Overigens wel.
ik heb soon stel kaarten in mUn hand, dat
Ik alleen solo spelen kan."
Joyoce kéék mU asm, vast en rustig.
„Neil, herinner JU je, dat je me eens het
bokklgste kind uit heel Cbelsea noemde?"
,^oo.... dan was dat nogal ruw"
„Dat was nogal Juist. En ik ben niet ver
anderd. Nell. Als je denkt, dat Tcmmy en
ik Je dit spel alleen laten spelen, vergis je je
Een overzicht van de massale huldiging Zondagavond door de St. Josefsgezellen
te Amsterdam bereid aan hun scheidenden vader en vriend: praeses, thans
pastoor J. Th. v. Galen
Al dat den naam draagt van Gezel, al dat
zich verbonden voelt met deze groote familie,
die de Gezellenvereenlglng is, had zien dien
avond in het vertrouwde huls aan de Stad
houderskade verzameld om den scheidenden
praeses, den geliefden Gezellenvader, den ster
ken en toch zoo fUnvoelenden socialen priester
die Praeses Van Galen is, een bartehjk af
scheid te bereiden.
De Raad van Bestuur was er, den praesides
der afdeellngen, de senioren, de leden en
de Juniores ook, deze mede om een laatster
handdruk te geven aan hun praeses, kapelaan
Verhaar, die tegelUk met Rector Van Galen net
Gezellenhuls verlaten gaat.
De sfeer in de groote zaal van het groote
huis der Gezellenbeweging was op dezen Zon
dagavond moeilUker dan anders te vangen en
te deflnleeren.
Anders is er steeds vreugd en JolUt en opge
wektheid, nu was er een spanning, waaraan
een zekere wrevel niet vreemd was.
Hun Praeses zou weggaan. Goed. Er zUn meer
Praesides heengegaan, de een door den doed
de ander ook door overplaatsing, zooals nu
Praeses van Galen.
Maar in al dle vorlge gevallen had men ge
weten dat de Vereeniging blüven zou met al
leen, maar bUJven óók zoo zU was, zoo zU nog
Is, zoo zU hoopt te bUJven.
Er hing, het viel niet te ontkennen, een
droeve stemming, met bitterheid gemengd, een
stemming van: Waarom moest ons Juist nu dit
worden aangedaan.
Getraind echter als de Gezellen zUn ’n ge
hoorzaamheid en volgen was dit uiterlUx nau-
welUks merkbaar, maar trie scherp weet te zl«n
en ook uit ongezegde dingen een klank weet
op te vangen voelde toch, dat hier iets anders
te doen was dan enkel het afscheid van Iemand,
die, zooals het ook in een der redevoeringen
werd gezegd, wel vervangbaar is.
Men vergeve ons, indien men het niet met
ons eens is, maar wU. die van verscheiden
afscheiden getuigen waren teroepsnalve heb
ben dezen avond, ons zoo één gevoeld met de
schare, die daar bUeen was, dat dit verslag
daarvan wel getuigen moet.
Meestal verwijt men ons, dat wU te vet staan
van de zaak, welke ons ambtshalve wordt op
gedrongen.
Nu geven we graag toe door dit afscheid,
door deze bUna niet meer moge>Uk geachte
uiting van aanhankelijkheid aan een Ideaal
want al ging het hier om een persoon, die <!e
drager was van dit Ideaal, per saldo gold bet
toch hfec -ideaal zelf zUn wU met al ons
scepticisme, met al onze nuchterheid, met ons
vrijwel uitgewerkt reactie-vermogen door zoo
tal van herhalingen, overrompeld.
Een beweging die Jn staat is haar leden hear
aanhangers tot zulk een geestdrift op te voe
ren. tot zulk een ongevraagde getuigenis van
trouw te brengen moet toch wel. zoo vrag“n
we ons af, iets in zich bergen, dat in dezen tUd
zelfs nog, vat heeft op velen, onder wie d«n
ook nog jongeren, voor wie de tüd heusch niet
zóó is, dat voor idealisme nog veel plaats over
bluft.
dat was gemakkelijk genoeg; Ik vroeg
Lord' Lammersfleld hem eens hier te brengen.
Je weet, hoe George is; hU zal nooit iets
weigeren, als het hem door een minister
wordt gevraagd. NatuurlUk had hU geen ver
moeden. voor hU hier kwam
.Het moet een hoogst aangename verrassing
voor hem geweest zUn," zei ik grimmig.
Kerkende hU Je onmiddeilUk?"
Joyce schudde haar hoofd.
,KU had mU alleen vcor de rechtbank ge
zien en toen droeg ik mUn haar nog tos
Overigens kunnen twee jaar werk iemand sterk
Veranderen.”
Ln jou hebben ze zeker veranderd Je bent
van een aardig meisje tot een mooie vrouw
opgegroeid, Joyce."
Met een zachten. tevreden lach kwam zU weer
op den arm van mUn stoel zitten.
„Van Jou wil ik dat graag hooren Neill"
■en oogenblik zwegen wU, terwUl ik een
van haar los geraakte krullen om mUo vinger
Als wU nagaan dat de vereeniging van Vader
Kolping vrijwel de eenlge Katholieke vereeni
ging is, die in Dultschland heeft kunnen blij
ven bestaan behoeven wU ook hier niet te ver
sagen.
In spreekkoor herhaalde de stampvoile zaal
de woorden: „WU zullen vasthouden".
Zich tn het bUzonder tot Praeses Van Galen
wendend zelde spr.: OU hadt steeds nieuwe
plannen en van al deze plannen xan worden
getuigd, dat zUMUn geslaagd.
Met de verklaring dat het werk van Praeses
Van Galen in diens geest zal worden voort-
gezet besloot de heer Hollenkamp zUb re-fe
echter niet dan nadat hU Rector Van Galen
een bronzen beeld had aangeboden, symboli-
seerend „de Plicht".
ZU
hooren
zitten.
3k
uur binnen te laten. Dan heb ik een afspiaak,
die ik niet opgeven kan, maar we hebben
dan nog twee uur tUd. Ik zal Jack voor een
lunch hier laten zorgen. Wat wil Je hebben,
NeU?"
„Wat je maar wilt, maar geen ham-and-
eggs,” zei ik. terwUl ik een sigarette opstak
ZU sprong lachend op en na mU een luci
fer te hebben gereikt, ging HJ de gang in.
terwUl ze de deur openllet. Ik hoorde dat zU
haar page riep en hem enkele bevelen gat; toen
kwam zU terug, haar oogen schitterend van
opwinding en geluk.
„Is het niet prachtig?" riep zU uit. „Van
ochtend nog kwelde ik mU met de gedachte,
dat je misechien dood was en nu slttcu we nier
juist ais vroeger in Cbelsea."
„Zou Je kleine bediende onze lunch hier
niet een beetje vreemd vinden? HU lUkt me
budehand genoeg."
Ten laatsten male sprak de Centraal-Praeses
dan zUn Gezellen toe.
Het moet hem niet gemakkelUk gevallen rijn
dat weten wij maar hU maakte het zUn
gehoor iets minder moeilik door te verklaren
dat hU volgaarne het offer bracht, dat van
hem werd gevraagd.
Toch deed het scheiden hem wee en de Prae
ses verbloemde dit niet. Schelden is te mo“i-
lUker. zoo zei hU. als een mensch de anvst be
kruipt, dat door dit scheiden een goed werk
schade lUden kan.
Wat nu?
Kolping’s werk is Gode’s werk Dit werk heeft
Iets te zeggen tot heel de gemeenschap, veel
op religieus gebied, veel ook op sociaal terrein.
WU zUn de eerste bouwers aan den Katho
lieken staat; wU zUn een stuk corporatieve
staat in de practUk.
Waar toch dan in de Gezellenvereenlglng al
leen kan het voorkomen, dat op een avond als
deze patroon en gezel in zoc hechten samen-
hang om hun geestelUken leider bUeen staan?
Onze Gezellenvereenlglng zal blijven omdat
zU een ideaal aanhangt met eeuwigheidswaarde
Ik verlaat nu wel het werk, maar de geest
van dit werk zal bU mü blUven, altoos!
(Luid applaus).
Vervolgens namen In een zUzaal de leden
afscheid van hun geliefden Praeses. die vele
hartelüke handen te drukken had en menig
gevoelig afscheidswoord te hoeren kreeg
Het was voor de Gezellen en voor Prae
ses Van Galen niet het minst een zware, een
harde avond.
Maar het zal weer ochtend worden!
hU zich aan vast. Eu dat is juist een deel van
mUn spel.”
„Van Jou spel?"
„Ja, hU denkt, dat je vroeger of later, wan
neer je hulp noodlg hebt aan mU zult schrU-
ven.”
„En dan moet JU zoo goed zUn, i>et blijde
nieuws aan hem over te brengen?"
ZU knikte.
„Wanneer ik het hem dadelUk laat weten,
zal hU zUn best doen, je veilig uit net land te
helpen, zegt hU
Achterover leunend in mUn stoel, lachte ik
luid. Joyce, die nog op den arm zat, keek
mU gelukkig aan.
.Het is zoo prettig j« weer te hooren lachen.”
zei ze en haar hand In de mUne wringend, ging
ze voort:
„Ik denk, dat hU bet zoo aanleggen zal,
dat het lUkt, of je bU toeval weer ontdekt
wordt, terwUl hU bezig is Je -veg te heipen."
„Dat denk ik ook," antwoordde ik. „Dan
zou ik weer uit den weg geruimd z-Un en jU
zóó door dankbaarheid overstelpt...enzoovoort.
Ja, dat is George wel."
Het gerinkel van d« eleclrlsche bel verurak
honderden in de zaal aanwezig, uw werk be
waren als een heilig goed, dat ook ons toebe
hoort en dat wU niet zullen laten ten onder
gaan.
De heer Hollenkamp verklaarde te begrUpen,
dat er een moedelooze stemming heerscht Dit
mag echter gelden het afscheid van den neen-
gaanden priester-vader, niet de toekomst van
eééi.j,I Z
Kime Joyce,” zei ik; ,Jk geloof, dat je
voor mU door een heel onaangenaam modder-
slootje geloopen bent."
ZU huiverde even.
,Ja, die vriendschap was in sommige op
zichten verschrikkelUk, maar dat deed er niet
toe. Ik wist, dat George iets verborgen hield,
wat Jou uit de gevangenis zou kunnen hel
pen. En dat moet <x weten. Overigens
zU glimlachte spottend, is George, CU ai zün
knapheid en geraffineerdheid. *n Udele pruik.”
,MU weet natuurlUk, wie jé bent?”
„Ik heb het hem vérteld HU zou bet toch
uitgevonden hebben en dan zou hU maar wan
trouwend geworden zUn. HU denkt nu <fUt hU
mU heel toevallig ontmoet heelt”
„Maar hU moet toch vei moed hebben dat
JU aan mUn kant stond?” wierp ik tegen
ZU lachte, kort en bitter.
,^Ja, dat vermoedde hU zeker HU noemde
dat een „heilige band” tusschen ons.
is hU büna grappig.”
„HU --- grappig-..- de Farlzeér!"
„O, ja,” ging zU harcstochteiUk voort, .Ais
ik aan alles denk dan vraag ik mU soms wel
eens af, waarom ik hem eigenl.k niet neb ge
dood. Ik denk, dat ik dat zeker gedaan zou
hebben, als hU ooit getracht sou heoten mU
te kussen. Maar nu zU lachte weer ..nu
zUn wU bezig vrienden te worden Ik ga van
avond met hem dineeren.... in het 8*voye’
.Maar als hU het probeert, je net hof te
maken...." begin ik. maar zU onderbrak mü
met een licht schouderophalen.
„O, dat komt wel. HU uenkt op bet oogen-
Vraag: Wat voor instelling is „Superbe”,
Baarle-Hertog, Hoofdkantoor Tilburg?
Antw.: Over particuliere handelsinstelllngen
geven wU in deze rubriek geen inlichtingen.
Sydney
een paar
was erg
beslist."
„Weet je welke straf er op staat, een ont
snapt gevangene te helpen?” lachte ik.
.Luister, Neil. Drie jaar lang hebben Tommy
en ik aan niets andere gedacht, dan jou uit de
gevangenis te krUgen. Dacht Je. dat wU je dan
nu in den steek zouden laten?”
Maar je kunt niets doen, Joyoe,” wierp
ik tegen. ,Je brengt alleen Jeaeli In gevaar
en.
„Neil, Heli, het dient nergens toe, er over
te praten. WU zün besloten om je te balpen.
op dit blad sUn Ingevolge de verzekerlngevoorwaarden tegen f t>U levenslange geheele ongeschiktheid t )t werken door f 7C/1 bU ongeval met f OCfl bU verlies van sen hand f 1 OtT oU verlies van sen f Cfl t>U een breuk ven f bU verlies van "n
nngavellen verzekerd voor een der volgenae ultkeerlngen f verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen T tOU.' doodelljken afloop f een voet of een oog f 1 luim of wUsvinger f tel/."been of ann fr</e" andaren vinger
Ik ging eerst naar buiten om te zien of er
niets aan het toestel was beschadigd. Gelukkig
bleek dit niet het geval te zUn en alles was nog
even gaaf als toen we Nome verlieten. Daarna
kroop ik weer naar binnen, waar Oom
zich alvast op den grond onder
dekens had uil gestrekt. Ook. ik
vermoeid en weldra lagen we
De Tsjech Janko Jeftietsj. concertmeester te
Brno heeft aan de directie van den Tzjechlscben
radlo-omroep meegedeeld, dat hU voornemens
is een koor van niet minder dan dertigduizend
man eenlge zware werken ten beste te laten
geven. Men waagt zieh waareehUnlUk af, hoe
hU deze menschen moet opstellen, vooral wan
neer men weet, dat de grootste Amerlkaanache
monsterkoren toch niet veel meer dan duizend
leden tellen. Wanneer men echter weet dat de
radio wel eens concerten levert waaioU de
zangsolist zich in een andere stad bevindt dan
raden hoe
Jeftietsj zUn plan ten uitvoer wil leggen. BU
ons te lande zUn concerten als de daar even
genoemde al met succes gegeven.
De BrUnnache concertmeester wil op hon-
derdvUftlg plaatsen des lands microfoons in
daartoe geschikte lokalen neeraetten en deze
telefonisch met de stations Praag, Brno, Mo-
ravska Oatrawa en Bratislava verbinden. Voor
iedere microfoon zingen dan tweehonderd le
den van het koor.
De Tsjechische omroep heeft de plannen ech
ter nog niet aanvaard, zoodat het nog niet
vaststaat, dat de uitvoering Inderdaad plaats
heeft.
w arry was een geluksvogel. Als hU Iemand
I geld leende, kreeg hU dat altUd terug. Als
■^*hU vacantie had, scheen altUd de zon. Alz
duizenden werkloos rondliepen, hield nu zl»
baan. Als er iets verloren was, vond Larrv het
en Larry kreeg de beloonlng. Als hU naar den
schouwburg ging, trof hU altUd de mooiste
plaats.
Het was dus niets meer dan natuurlUk, dat
Larry het groene hondje vond. Honderden men
schen moesten er langs geloopen zUn, maar
niemand zag het dan Larry.
Er was geen polltle-agent In de buurt. Larry
wist dus niet goed wat hU met bet hondje doen
moest.
,Jk zal t maar weer naar huls nemen,"
dacht hU. „Als 't niets waard is, benadeel ik
niemand; als *t wel wat waard is. komt 't in
de krant, en dan kan ik de beloonlng op-
elachen.”
HU bekeek het hondje, stak bet In s'n zak
en tufte door Het hondje waa een centimeter
of twaalf lang. 1 Was van een soort aanie-
werk, vuilgroen. *t Leek nog al oud.
Een kilometer verder kreeg Larry-een lekken
band. Dat verbaasde hem. HU had nooit zoo
Iets. Maar nu wis er een lek, en een flink lek
ook. HU had er drie kwartier werk aan, reed
toen door, en vUf minuten verden was oe
tweede band lek. HU kwam twee “uur te laat
thuis.
„Bandenpech, kindlief,” zei hU tot z’n vrouw
,Jk dacht dat Je nooit zoo iets had,” zei deze
,D*t dacht Ik ook,” zei Larry. „Enfin, kijk
eens wat ik gevonden heb!” En hU Uet haar
het groene hondje zien.
„1 LUkt me niet veel,” meende z’n vrouw.
Keen," zei Larry, „maar als er niemand om
komt, zal ik ’t houden als een curiositeit.”
*s Avonds gingen ze naar den schouwburg. Ze
kwamen net achter een pilaar terecht en zager
zoo goed als niets.
Toen het uit was, vie! Larry op de trap over
een bananenschil en brak z’n been. Hu moest
zes weken In bed blUven. HU sprak er den
schouwburgdirecteur voor aan, maar verloor
het proces.
„*t LUkt wel of alles me tegenwoordig tegen
loopt,” klaagde Larry.
Toen hU beter was en weer aan 1 werk
wilde gaan, was er geen werk meer voor hem'
’t speet hem, maar ze hadden niet zoo lang
kunnen wachten: een ander had z’n plaats in-
Er kwam zorg. Larry kreeg geld-
SLECHT^ e
■■W// TOT 30 NOVEMBER 1934 ONTVANGT U.
TEGEN INLEVERING VAN 60 VOORZIJDEN VAN
f C j PRESTO PAKJES AAN ONS ADRES TE AMERS-
TOORT GRATIS EEN PRACTISCH GESCHENK
-’i?