vader neemt afscheid f 50. keerden wij uit f 82.680. PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND I u ONZE 340e UITKEERING van den dag I I ook uit zy wegen komt verkeer L i WIJ HOUDEN VAST bedenkt het telkens weer._ NEII LYNDON ONTSNAPT I I I I I Alle abonné’s DINSDAG 30 OCTOBER #34 Wy zullen vasthouden Wat nu? VRAGENBUS Rede mr. Kropman Ten laatste male :e Koor van dertigduizend man DIRECTIE VEREEN. KATH. PERS FT IfailfaW I Het groene hondje „De gemeentelijke overheid be schouwt het een schade voor Amsterdam, dat gij heengaat* DOOR VICTOR BRIDGES WAARMEDE THANSEEN TOTAAL BEDRAG VAN I Weg van Amsterdam ingevolge de voor onze abonné's geldende gratis-ongevallenverzekering aan den heer A. ZIELTJENS, Croeseindstraat 80, Tilburg, wegens een aan hem overkomen verkeersongeval Dit is V- aan onze verzekerde abonné's is uitgekeerd. AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL i' Antw.: Ja. is voor 1 niiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiKiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuuiiiiuuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHi L to het orkest, dan zal men wellicht iiiiiinniiiimiiniiiiiniiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimininiiiniiiiiiiiiHiiiinininiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiAHiiiniiiHniiiiiiiiiiinuHiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiii r 27 heb Jack gezegd, niemand voor drie Soms het dient nergens toe. „En als Ik weigert" (Wordt vervolgd) 4 g a >P Wel zelden zal uit Amsterdam een priester zijn heengegaan, wlen zulk een afscheid, zóó hartelljk en zóó heelemaal doorvoeld is ten deel gevallen als den Centraal-Praeses. Rector J. Th. van Galen Zondagavond te beurt vieL n, ir zijn korte toespraak met belofte te vragen, dat zU genomen. gebrek. „Gelukkig heb ik hier en daar wat uitstaan." dacht hU, en hU schreef aan alle vrienden van wie hU nog geld kreeg. Maar ze bleken allen I oe in de at in el :n r e L L 1 t zeilen, in het bijzonder van de jongeren onder hen. met wier zorg hij speciaal was belast. Hij verklaarde met weemoed te scheiden van dit werk, waar de figuur van den prie ’er op zoo bijzondere wijze wordt geëerd en met zoo groote genegenheid wordt omgeven. Die verhouding van leeken tot priesters la Iets, dat een zoodanige sfeer schept als nergens elders is terug te vinden. e i i i i i i I sprak maar s I •i JU was een Oom zette toestel goed verankero hadden, gingen we op weg. We vorderden niet snel, maar kwamen toch per uur ongeveer 3 k 4 KM., vooruit. Het weer was helder, hoewel erg koud. We hadden zoo met korte tusschenpoozen ongeveer 13 KM. afgelegd, toen ik. «taande op een heuvel, door mijn kijker een vijftal grijze vlekken ontwaar de. die over het ijs voortbewogen. Antw.: Wendt u tot het R.K. bureau arbeidsrecht In uw gemeente, in het gebouw van den R.K. Volksbond. blik, dat hij «“knap speelt. Er Is trouwens ook een zakelijke zijde bij." „Natuurlijk.... daar is het George voor!” „HU is verschrikkelijk bang voor jou. Na tuurlijk probeert hU, dat voor mU te verber gen, maar ik heb gezien, dat hU altUd m een toestand van volkomen angst geleeft heeft, sinds JU weer vrU bent. ZUn eenlge noep is, dat men jou weer zal opvangen; daar klemt Vraag: Als de zoon van den voogd van ’n on der curateele staand persoon de huur niet vol doet, is dan daarvoor bU eventueel overlUden van den onder curateele staanden persoon, de toeziend voogd of de geheele familie aanspra- kelUk? Vraag: Ik ben aangeslagen naar een Inko men van f 1778. ben gehuwd en heb één kind van 1 jaar. De aanslag is f 65,10. Is dit Juist? Antw.: Die aanslag is niet te hoog. Vr. betreffende schuldvordering te A. Vraag: Iemand, gehuwd en vader van een kind, verdiende in 1033 f 1606.30. Volgens sUn aanslagbiljet 10341035 R.I.B. naar een zui ver inkomen van f 1611 moet hU f 50.61 beta len. Is dat juist? Met bazuingeschal en een daverend applaus werd de scheidende Praeses bU sUn inkomste in de zaal begroet. Namens den Raad van Bestuur spraken ach tereenvolgens de heeren mr. Mutsaerts en Hol lenkamp. De eerste besl van de Gezellen al hun krachten in zouden spannen om te doen wat Praeses Van Galen gewild heeft en om verder uit te voeren hetgeen hU tot stand bracht. WU zullen, zoo verklaarde hU namens de de vereeniging. Deze zal zich handhaven o.a. door verstevi ging van den band tusschen de seniores en de leden van den Raad van Bestuur, Door uw schitterend voorbeeld, uw bemoedi gende woorden, uw gloedvolle overtuiging hebt gU, aldus mr. Kropman, onder groote xrlng»n van onze Amsterdammers een heilig Idealisme weten te wekken en te bewaren. In het leven van de hoofdstad behoo-en de geestelijken tot degenen, die de groote stuwers kunnen zUn. Zoo een waart gU, Praeses, zoowel als kape laan van de Magdalena, maar zeker ook als Praeses der St. Josephsgezellenvereemging waarin gU de beteekenls van Kolping’s woor den in daden hebt uitgedrukt. Weinigen hebben als gU de jonge menschen en hun verlangens en behoeften in dezen tUd begrepen en door dit begrip weten te vrijwaren van draaikolken. BU het geheele gemeentebestuur stondt gU in het hoogste aanzien door uw zuiver idealis me, door uw moderne en gezonde Inxihten, door uw practischen kijk en de gemeentelijke overheid beschouwt het als een schade voor Amsterdam, dat gU daaruit heenga a Het betuigt u zUn grooten eerbied en zijn diepste dankbaarheid voor het vele moeil.lke en zware werk door u verricht. (Daverend applaus) De vice-praeses, kapelaan Verhaar vond daarna gelegenheid om in een gevoelig-gnstem- de toespraak afscheid te nemen van ziin «e- Vervolgens verscheen op het spreekgestoelte mr. G. O. J. D. Kropman, de wethouder voor Arbeidszaken, die Het zich tot plicht achtte niet allen voor zich zelf, maar ook namens zUn ambtgenoot voor MaatschappelUken Steun, wet houder Baas, grooten dank te brengen aan Praeses Van Galen voor wat deze in het belang van een groot deel van Amsterdams ingezete nen heeft verricht. - - Eindelijk scheen Oom een geschikt landings terrein te hebben gevonden. Het effen terrein met sneeuw beaekt. den motor af en in glUvlucht gingen we naar beneden, waar Oom het toestel weldra be houden op de Usvlakte neerzette. HU zonk amechtig achterover in den stuurstoel. De in spanning was hem te zwaar geweest. Rector van Galen heeft dan afscheid geno men van zUn Gezellen, afseneid van Amster dam ook, waar hij zooveel jaren achtereen zijn zegenrUk en met volle geestdrift en algeheeie overgave van zUn sterke persoonlUkheid ver richte werk heeft gedaan ter eere Goxs. ten bate van allen die in dezen gruwelUken tUd de hulp behoeven van een. die het goed mee-'t. die ook in tUden van materieelen neergang bet geloof in en het vertrouwen op een hooger leven heeft weten te handhaven. Waren de stoelen niet uit de zaal gehaald, velen hadden zeker geen plaats kunnen vinden in de toch zeker niet geringe ruimte, die de groote zaal'van het gebouw aan de Stadhou derskade biedt. De zaal was dan ook stampvol. Op en voor het podium hadden zich de vaandeldragers ep- gesteld. belden in een diepen slaap verzonkken. Toen we belden wakker werden, waren we heerlUk opgefrischt. We trokken onze dikke kleeding aan en besloten eerst eens een on derzoekingstocht te maken, ten einde te weten te komen, waar we ons bevonden. We namen voldoenden mondvoorraad mee voor een langen tocht, benevens onze wapens Nadat we het „Jack? O. maak je over hem maar niet bezorgd. HU diende eens voor model In Chel sea. Ik heb hem daar weggehaald van zUn oom, die hem altUd met de pook sloeg. HU weet’ niets van Je af. maar als hU Iets wist, zou hu met een soort van genoegen voor je sterven. HU is mU nogal dankbaar." „Je hebt de menschen altUd voor je weten in te nemen. Joyce," zei ik glimlachend. „Weet je nog hoe Tommy en ik er altUd over twistten, wie Je elgenlUk zou adopteeren?” ZU knikte’ bUna ernstig; toen weer tot haar vroegere manier van doen erugkeerend deed zU een stap naar de binnenkamer, terwUl zU mU meetrok. .Kom, we zullen gaan lunchen. Het is daar vroolüker. En bovendien wil ik je eens bU daglicht zien." Ik volgde haar door de gordUnen en be vond mU in een kleine kamer, waarvan bet venster uitzicht gaf op den achterkant van de Burlington Arcade Joyce bracht mQ naar het venster en nam daar, met haar arm door den mUnen, ophieuw McMurtries werk op. .Het is wonderlUk, Nell.'' zei ze ten slotte. „Je ziet er vuftien jaar ouder uit. Er ia nie mand. die je herkennen kan. behalve aan de manier, waarop je spreekt." „Daarin heb ik mU geoefend," zei ik met veranderde stem. ,4k zou me niet nebben ver raden, als je me niet bad overrompeld." Ze glimlachte weer gelukkig. „Het is zoo'r. wonderlUk gevoel, dat je au veilig bent, tenminste voor een paar dagen." ZU Het mUn arm los en ging naar den divan. last te hebben van de malaise; niemand be taalde. „Wat moeten we nu?" snikte mevrouw Larry. Larry wist het ook niet. HU tobde en werd mager. ,Als 't zoo doorgaat, ben Je gauw dood." ver klaarde de dokter. „Ga maar een dag of veer tien naar zee.” Toen gingen zU voor een dag of veertien naar een vlsschersdorp. Den eersten dag regen de het van den morgen tot den avond En preses zoo was het op den tweeden, der den, vierden, vijf den, zesden, ze venden. achtsten, negenden, tienden, elfden, twaalfden en der- tienden dag. ,M'n gelukszon is getaand.” mopperde Larry. „Weet Jé wat 1 k denk?" zei z’n vrouw. „Het komt allemaal van dat groene hondje. Sinds je dat hebt, loopt alles mis.” ,,’t Zou best kunnen." zei Larry. .Laten we naar 't eind van de pier wandelen en t in zee gooien.” zei mevrouw Larry „En ons zelf ook?’ zei Larry. Ze wandelden dus door den stroomenden regen naar t eind van de pier en slingerden bet groene hondje in zee. En toen brak de zon door. Den volgenden dag gingen ze naar huis, maar al hadden ze maar één dag zon gehad, Larry voelde zich sterker dan ooit. Toen ze thuis kwamen, stond er een man op de stoep te wachten. HU kwam van 't kantoor. „Of u uw betrekking terug wou hebben?" vroeg hU, en Larry wou. Den volgenden dag ontmoette hU al s'n vrienden van wie hU nog geld moest hebben, en ze betaalden hem allemaal. En er werd in hooger beroep uitspraak gedaan tegen de schouwburg-dlrectle. Larry kreeg 100 pond schadevergoeding. „lis toch 'n wonder." riep Larry. „Alles door zoon klein, smerig groen hondjeZoodra we 't in zee gesmeten hadden, kwam mUn geluk terugEn opgetogen kocht hU een lot in een liefdadlgheidsloterU. HU won een prachtig 11- keurstel. Die gelukkige Larry! Veertien dagen later las hU een bericht in t ochtendblad: „Toen professor Fuxley de beroemde ontdek kingsreiziger, gisteren, nu een reis door Egypte, terugkeerde, ontdekte hU dat er in z’n afwe zigheid was Ingebroken en een groot deel van z’n prachtige verzameling Egyptische antiqui teiten was ontvreemd. Tal van zeer kietbare voorwerpen worden vermist, os. het Groene Hondje van den Pharao Ramses III, het eenig bekende exemplaar ter wereld. De waarde van het Groene Hondje wondt op 75.000 pond ge schat en een beloonlng van 10.000 pond zal worden uitgekeerd aan dengene, door wiens tusschenkomst het kostbare voorwerp weer in *t bezit van den eigenaar zal komen.” ons gesprek. Joyce sprong op en een oogen blik luisterden wU zwQgend, terwUl Jack den bezoeker te woord stond. „Ik weet wie het is," fluisterde Joyce, „bet is de oude mevrouw Mortimer; zU sou om één uur komen." ,M»ar wat wil je nu doen?" vroeg ik. „Ik kan wel een oogenblik weggaan, of In een andere kamer wachten of zoo." Keen, neen bet is in orde,” fluisterde Joyce: ..ik zal het je dadelUk vertellen.” wachtte tot wU de voordeur hadden al ui ten; toen kwam zU weer bU mU „Kom hier zitten. WU moeten over allerlei dingen een beslissing nemen en zooveel tUd hebben wU niet.” „Ik heb je verteld wat ik van plan ben," antwoordde Ik. „Ik zal werkelUk de afspraak met McMurtrie nakomen Overigens wel. ik heb soon stel kaarten in mUn hand, dat Ik alleen solo spelen kan." Joyoce kéék mU asm, vast en rustig. „Neil, herinner JU je, dat je me eens het bokklgste kind uit heel Cbelsea noemde?" ,^oo.... dan was dat nogal ruw" „Dat was nogal Juist. En ik ben niet ver anderd. Nell. Als je denkt, dat Tcmmy en ik Je dit spel alleen laten spelen, vergis je je Een overzicht van de massale huldiging Zondagavond door de St. Josefsgezellen te Amsterdam bereid aan hun scheidenden vader en vriend: praeses, thans pastoor J. Th. v. Galen Al dat den naam draagt van Gezel, al dat zich verbonden voelt met deze groote familie, die de Gezellenvereenlglng is, had zien dien avond in het vertrouwde huls aan de Stad houderskade verzameld om den scheidenden praeses, den geliefden Gezellenvader, den ster ken en toch zoo fUnvoelenden socialen priester die Praeses Van Galen is, een bartehjk af scheid te bereiden. De Raad van Bestuur was er, den praesides der afdeellngen, de senioren, de leden en de Juniores ook, deze mede om een laatster handdruk te geven aan hun praeses, kapelaan Verhaar, die tegelUk met Rector Van Galen net Gezellenhuls verlaten gaat. De sfeer in de groote zaal van het groote huis der Gezellenbeweging was op dezen Zon dagavond moeilUker dan anders te vangen en te deflnleeren. Anders is er steeds vreugd en JolUt en opge wektheid, nu was er een spanning, waaraan een zekere wrevel niet vreemd was. Hun Praeses zou weggaan. Goed. Er zUn meer Praesides heengegaan, de een door den doed de ander ook door overplaatsing, zooals nu Praeses van Galen. Maar in al dle vorlge gevallen had men ge weten dat de Vereeniging blüven zou met al leen, maar bUJven óók zoo zU was, zoo zU nog Is, zoo zU hoopt te bUJven. Er hing, het viel niet te ontkennen, een droeve stemming, met bitterheid gemengd, een stemming van: Waarom moest ons Juist nu dit worden aangedaan. Getraind echter als de Gezellen zUn ’n ge hoorzaamheid en volgen was dit uiterlUx nau- welUks merkbaar, maar trie scherp weet te zl«n en ook uit ongezegde dingen een klank weet op te vangen voelde toch, dat hier iets anders te doen was dan enkel het afscheid van Iemand, die, zooals het ook in een der redevoeringen werd gezegd, wel vervangbaar is. Men vergeve ons, indien men het niet met ons eens is, maar wU. die van verscheiden afscheiden getuigen waren teroepsnalve heb ben dezen avond, ons zoo één gevoeld met de schare, die daar bUeen was, dat dit verslag daarvan wel getuigen moet. Meestal verwijt men ons, dat wU te vet staan van de zaak, welke ons ambtshalve wordt op gedrongen. Nu geven we graag toe door dit afscheid, door deze bUna niet meer moge>Uk geachte uiting van aanhankelijkheid aan een Ideaal want al ging het hier om een persoon, die <!e drager was van dit Ideaal, per saldo gold bet toch hfec -ideaal zelf zUn wU met al ons scepticisme, met al onze nuchterheid, met ons vrijwel uitgewerkt reactie-vermogen door zoo tal van herhalingen, overrompeld. Een beweging die Jn staat is haar leden hear aanhangers tot zulk een geestdrift op te voe ren. tot zulk een ongevraagde getuigenis van trouw te brengen moet toch wel. zoo vrag“n we ons af, iets in zich bergen, dat in dezen tUd zelfs nog, vat heeft op velen, onder wie d«n ook nog jongeren, voor wie de tüd heusch niet zóó is, dat voor idealisme nog veel plaats over bluft. dat was gemakkelijk genoeg; Ik vroeg Lord' Lammersfleld hem eens hier te brengen. Je weet, hoe George is; hU zal nooit iets weigeren, als het hem door een minister wordt gevraagd. NatuurlUk had hU geen ver moeden. voor hU hier kwam .Het moet een hoogst aangename verrassing voor hem geweest zUn," zei ik grimmig. Kerkende hU Je onmiddeilUk?" Joyce schudde haar hoofd. ,KU had mU alleen vcor de rechtbank ge zien en toen droeg ik mUn haar nog tos Overigens kunnen twee jaar werk iemand sterk Veranderen.” Ln jou hebben ze zeker veranderd Je bent van een aardig meisje tot een mooie vrouw opgegroeid, Joyce." Met een zachten. tevreden lach kwam zU weer op den arm van mUn stoel zitten. „Van Jou wil ik dat graag hooren Neill" ■en oogenblik zwegen wU, terwUl ik een van haar los geraakte krullen om mUo vinger Als wU nagaan dat de vereeniging van Vader Kolping vrijwel de eenlge Katholieke vereeni ging is, die in Dultschland heeft kunnen blij ven bestaan behoeven wU ook hier niet te ver sagen. In spreekkoor herhaalde de stampvoile zaal de woorden: „WU zullen vasthouden". Zich tn het bUzonder tot Praeses Van Galen wendend zelde spr.: OU hadt steeds nieuwe plannen en van al deze plannen xan worden getuigd, dat zUMUn geslaagd. Met de verklaring dat het werk van Praeses Van Galen in diens geest zal worden voort- gezet besloot de heer Hollenkamp zUb re-fe echter niet dan nadat hU Rector Van Galen een bronzen beeld had aangeboden, symboli- seerend „de Plicht". ZU hooren zitten. 3k uur binnen te laten. Dan heb ik een afspiaak, die ik niet opgeven kan, maar we hebben dan nog twee uur tUd. Ik zal Jack voor een lunch hier laten zorgen. Wat wil Je hebben, NeU?" „Wat je maar wilt, maar geen ham-and- eggs,” zei ik. terwUl ik een sigarette opstak ZU sprong lachend op en na mU een luci fer te hebben gereikt, ging HJ de gang in. terwUl ze de deur openllet. Ik hoorde dat zU haar page riep en hem enkele bevelen gat; toen kwam zU terug, haar oogen schitterend van opwinding en geluk. „Is het niet prachtig?" riep zU uit. „Van ochtend nog kwelde ik mU met de gedachte, dat je misechien dood was en nu slttcu we nier juist ais vroeger in Cbelsea." „Zou Je kleine bediende onze lunch hier niet een beetje vreemd vinden? HU lUkt me budehand genoeg." Ten laatsten male sprak de Centraal-Praeses dan zUn Gezellen toe. Het moet hem niet gemakkelUk gevallen rijn dat weten wij maar hU maakte het zUn gehoor iets minder moeilik door te verklaren dat hU volgaarne het offer bracht, dat van hem werd gevraagd. Toch deed het scheiden hem wee en de Prae ses verbloemde dit niet. Schelden is te mo“i- lUker. zoo zei hU. als een mensch de anvst be kruipt, dat door dit scheiden een goed werk schade lUden kan. Wat nu? Kolping’s werk is Gode’s werk Dit werk heeft Iets te zeggen tot heel de gemeenschap, veel op religieus gebied, veel ook op sociaal terrein. WU zUn de eerste bouwers aan den Katho lieken staat; wU zUn een stuk corporatieve staat in de practUk. Waar toch dan in de Gezellenvereenlglng al leen kan het voorkomen, dat op een avond als deze patroon en gezel in zoc hechten samen- hang om hun geestelUken leider bUeen staan? Onze Gezellenvereenlglng zal blijven omdat zU een ideaal aanhangt met eeuwigheidswaarde Ik verlaat nu wel het werk, maar de geest van dit werk zal bU mü blUven, altoos! (Luid applaus). Vervolgens namen In een zUzaal de leden afscheid van hun geliefden Praeses. die vele hartelüke handen te drukken had en menig gevoelig afscheidswoord te hoeren kreeg Het was voor de Gezellen en voor Prae ses Van Galen niet het minst een zware, een harde avond. Maar het zal weer ochtend worden! hU zich aan vast. Eu dat is juist een deel van mUn spel.” „Van Jou spel?" „Ja, hU denkt, dat je vroeger of later, wan neer je hulp noodlg hebt aan mU zult schrU- ven.” „En dan moet JU zoo goed zUn, i>et blijde nieuws aan hem over te brengen?" ZU knikte. „Wanneer ik het hem dadelUk laat weten, zal hU zUn best doen, je veilig uit net land te helpen, zegt hU Achterover leunend in mUn stoel, lachte ik luid. Joyce, die nog op den arm zat, keek mU gelukkig aan. .Het is zoo prettig j« weer te hooren lachen.” zei ze en haar hand In de mUne wringend, ging ze voort: „Ik denk, dat hU bet zoo aanleggen zal, dat het lUkt, of je bU toeval weer ontdekt wordt, terwUl hU bezig is Je -veg te heipen." „Dat denk ik ook," antwoordde ik. „Dan zou ik weer uit den weg geruimd z-Un en jU zóó door dankbaarheid overstelpt...enzoovoort. Ja, dat is George wel." Het gerinkel van d« eleclrlsche bel verurak honderden in de zaal aanwezig, uw werk be waren als een heilig goed, dat ook ons toebe hoort en dat wU niet zullen laten ten onder gaan. De heer Hollenkamp verklaarde te begrUpen, dat er een moedelooze stemming heerscht Dit mag echter gelden het afscheid van den neen- gaanden priester-vader, niet de toekomst van eééi.j,I Z Kime Joyce,” zei ik; ,Jk geloof, dat je voor mU door een heel onaangenaam modder- slootje geloopen bent." ZU huiverde even. ,Ja, die vriendschap was in sommige op zichten verschrikkelUk, maar dat deed er niet toe. Ik wist, dat George iets verborgen hield, wat Jou uit de gevangenis zou kunnen hel pen. En dat moet <x weten. Overigens zU glimlachte spottend, is George, CU ai zün knapheid en geraffineerdheid. *n Udele pruik.” ,MU weet natuurlUk, wie jé bent?” „Ik heb het hem vérteld HU zou bet toch uitgevonden hebben en dan zou hU maar wan trouwend geworden zUn. HU denkt nu <fUt hU mU heel toevallig ontmoet heelt” „Maar hU moet toch vei moed hebben dat JU aan mUn kant stond?” wierp ik tegen ZU lachte, kort en bitter. ,^Ja, dat vermoedde hU zeker HU noemde dat een „heilige band” tusschen ons. is hU büna grappig.” „HU --- grappig-..- de Farlzeér!" „O, ja,” ging zU harcstochteiUk voort, .Ais ik aan alles denk dan vraag ik mU soms wel eens af, waarom ik hem eigenl.k niet neb ge dood. Ik denk, dat ik dat zeker gedaan zou hebben, als hU ooit getracht sou heoten mU te kussen. Maar nu zU lachte weer ..nu zUn wU bezig vrienden te worden Ik ga van avond met hem dineeren.... in het 8*voye’ .Maar als hU het probeert, je net hof te maken...." begin ik. maar zU onderbrak mü met een licht schouderophalen. „O, dat komt wel. HU uenkt op bet oogen- Vraag: Wat voor instelling is „Superbe”, Baarle-Hertog, Hoofdkantoor Tilburg? Antw.: Over particuliere handelsinstelllngen geven wU in deze rubriek geen inlichtingen. Sydney een paar was erg beslist." „Weet je welke straf er op staat, een ont snapt gevangene te helpen?” lachte ik. .Luister, Neil. Drie jaar lang hebben Tommy en ik aan niets andere gedacht, dan jou uit de gevangenis te krUgen. Dacht Je. dat wU je dan nu in den steek zouden laten?” Maar je kunt niets doen, Joyoe,” wierp ik tegen. ,Je brengt alleen Jeaeli In gevaar en. „Neil, Heli, het dient nergens toe, er over te praten. WU zün besloten om je te balpen. op dit blad sUn Ingevolge de verzekerlngevoorwaarden tegen f t>U levenslange geheele ongeschiktheid t )t werken door f 7C/1 bU ongeval met f OCfl bU verlies van sen hand f 1 OtT oU verlies van sen f Cfl t>U een breuk ven f bU verlies van "n nngavellen verzekerd voor een der volgenae ultkeerlngen f verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen T tOU.' doodelljken afloop f een voet of een oog f 1 luim of wUsvinger f tel/."been of ann fr</e" andaren vinger Ik ging eerst naar buiten om te zien of er niets aan het toestel was beschadigd. Gelukkig bleek dit niet het geval te zUn en alles was nog even gaaf als toen we Nome verlieten. Daarna kroop ik weer naar binnen, waar Oom zich alvast op den grond onder dekens had uil gestrekt. Ook. ik vermoeid en weldra lagen we De Tsjech Janko Jeftietsj. concertmeester te Brno heeft aan de directie van den Tzjechlscben radlo-omroep meegedeeld, dat hU voornemens is een koor van niet minder dan dertigduizend man eenlge zware werken ten beste te laten geven. Men waagt zieh waareehUnlUk af, hoe hU deze menschen moet opstellen, vooral wan neer men weet, dat de grootste Amerlkaanache monsterkoren toch niet veel meer dan duizend leden tellen. Wanneer men echter weet dat de radio wel eens concerten levert waaioU de zangsolist zich in een andere stad bevindt dan raden hoe Jeftietsj zUn plan ten uitvoer wil leggen. BU ons te lande zUn concerten als de daar even genoemde al met succes gegeven. De BrUnnache concertmeester wil op hon- derdvUftlg plaatsen des lands microfoons in daartoe geschikte lokalen neeraetten en deze telefonisch met de stations Praag, Brno, Mo- ravska Oatrawa en Bratislava verbinden. Voor iedere microfoon zingen dan tweehonderd le den van het koor. De Tsjechische omroep heeft de plannen ech ter nog niet aanvaard, zoodat het nog niet vaststaat, dat de uitvoering Inderdaad plaats heeft. w arry was een geluksvogel. Als hU Iemand I geld leende, kreeg hU dat altUd terug. Als ■^*hU vacantie had, scheen altUd de zon. Alz duizenden werkloos rondliepen, hield nu zl» baan. Als er iets verloren was, vond Larrv het en Larry kreeg de beloonlng. Als hU naar den schouwburg ging, trof hU altUd de mooiste plaats. Het was dus niets meer dan natuurlUk, dat Larry het groene hondje vond. Honderden men schen moesten er langs geloopen zUn, maar niemand zag het dan Larry. Er was geen polltle-agent In de buurt. Larry wist dus niet goed wat hU met bet hondje doen moest. ,Jk zal t maar weer naar huls nemen," dacht hU. „Als 't niets waard is, benadeel ik niemand; als *t wel wat waard is. komt 't in de krant, en dan kan ik de beloonlng op- elachen.” HU bekeek het hondje, stak bet In s'n zak en tufte door Het hondje waa een centimeter of twaalf lang. 1 Was van een soort aanie- werk, vuilgroen. *t Leek nog al oud. Een kilometer verder kreeg Larry-een lekken band. Dat verbaasde hem. HU had nooit zoo Iets. Maar nu wis er een lek, en een flink lek ook. HU had er drie kwartier werk aan, reed toen door, en vUf minuten verden was oe tweede band lek. HU kwam twee “uur te laat thuis. „Bandenpech, kindlief,” zei hU tot z’n vrouw ,Jk dacht dat Je nooit zoo iets had,” zei deze ,D*t dacht Ik ook,” zei Larry. „Enfin, kijk eens wat ik gevonden heb!” En hU Uet haar het groene hondje zien. „1 LUkt me niet veel,” meende z’n vrouw. Keen," zei Larry, „maar als er niemand om komt, zal ik ’t houden als een curiositeit.” *s Avonds gingen ze naar den schouwburg. Ze kwamen net achter een pilaar terecht en zager zoo goed als niets. Toen het uit was, vie! Larry op de trap over een bananenschil en brak z’n been. Hu moest zes weken In bed blUven. HU sprak er den schouwburgdirecteur voor aan, maar verloor het proces. „*t LUkt wel of alles me tegenwoordig tegen loopt,” klaagde Larry. Toen hU beter was en weer aan 1 werk wilde gaan, was er geen werk meer voor hem' ’t speet hem, maar ze hadden niet zoo lang kunnen wachten: een ander had z’n plaats in- Er kwam zorg. Larry kreeg geld- SLECHT^ e ■■W// TOT 30 NOVEMBER 1934 ONTVANGT U. TEGEN INLEVERING VAN 60 VOORZIJDEN VAN f C j PRESTO PAKJES AAN ONS ADRES TE AMERS- TOORT GRATIS EEN PRACTISCH GESCHENK -’i?

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1934 | | pagina 15