f375.
PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND
VAN
BOOTZ
f 83.855.-
aan onze verzekerde abonne s is uitgekeerd.
keerden wij uit
ONZE 354e'UIÏKEERING
wbfaal wui den dag
De
omgeving van den Volkenbond j"----
i
VRAAGSTUKKEN VAN
DEN DAG
NEII
LYNDON
ONTSNAPT
Alle abonné’s
i
S S5S«S f750.- f250.- X" Ta*» f 125.-fSO.-‘^° 'S'“^f40.- SsSF
DONDERDAG 8 NOVEMBER 1934
w«gens een^
I
Litwinof in Genève
St
Flats te Tokio
4
Enthousiaste fietsers
L. J. McMurtrie."
Oorsprong van de
Gorco
Jeugdige dievenbende
ontmaskerd
2>« Sovjet» zyn zooveel al» de red
ding, ^*4 zuurstofapparaat
voor het stervende Vol-
kenbonds-lichaam
DOOR
VICTOR
BRIDGES
1
\De inbraak
bij de
actrice i
Slangen- en zonne-motieven
1 Richting- Verkeer
Dit roode bord met
witte streep beteckcntl
gesloten voor alle ver
keer in deze richting
-
DIRECTIE VEREEN. KATH. PERS
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERUJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
ingevolge de voor onze' abonné's geldende
gratis-ongevallenverzekering aan de familie
GRAAF, Hoogerstraat, Den Burg, wegens een
aan den Heer Th. L. GRAAF overkomen verkeers
ongeval met doodelijken afloop.
Dit is
WAARMEDE THANS EEN TOTAAL BEDRAG VAN
VERKURiriG HEFBOOHWERKinG
mea
ls uw nieuwsgierigheid natuurlijk
r?-
met
wolkenkrabbers.
Zij legden per dag
Toen we onze zakken gevuld hadden, werd de
er
Russell.
Londen
te
Uw oprechte vriend.
•4.
er In staat, Sonja?”
verre
Je
dadelijk heengaat. Je
„Ik ben een slecht
'Wordt vervolgd)
In Londen kunnen i
enkele moeilijkheden gen
Tegen een anderen wand in de grot stonden
wat kleinere kisten opgestapeld, die verschil
lende soorten edelsteenen bleken te bevatten
Sjonge wat was hier een rijkdom bijeengegaard.
Van deze laatste besloten we er verscheidene
mee te nemen, daar we het goud toch ónmoge
lijk konden vervoeren.
terugtocht aanvaard. Pete wilde juist door de
opening naar bulten krulpen, toen hij met zijn
hoofd tegen het touw van den hefboom stootte
Een zware bons volgde en het rotsblok dat den
ingang had afgesloten kwam weer In zijn ouden
stand terug. We zaten In de schatkamer gevan
gen. Pete stootte de afgrijselijkste geluiden uit.
HIJ sloeg zich op de borst, trok zich aan de
haren en jammerde aan een stuk door.
niet langer blijven." zei ze.
uur den auto opwachten.
den,
toch
Ik
nog
luchtig
gastheer,
Irrttx H,
en
vind
iiiiiiiiiifiiiitimiiiiiiiiiiiiniiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiitniHnniiiiiiii
s
- j—1. B?gin ik
van mijn zenuwen te krijgen of Is het
dat Ik gevolgd ben, toen ik In Londen
Nell? Vaarwel?" vroeg zU
fluisterend. Ik hield nog steeds haar hand in
de mijne en wist niet goed wat te doen.
„Misschien: tot ziens!”
„WW, J» W
zich naar de deur.
Met
kwam
hoek van de straat had weggebracht.
schertsend:
Je 1
zoo iets, Sonja?"
S
de hoop.
langui tges te 1de
,Ja, Ja tot ziens!" zei ze gretig en haastte
inderdaad neer gemengde gevoelens
ik terug, nadat ik haar tot aan den
Alleen
het feit, dat ik met zekerheid ontdekt had.
nu
om zes
Hier zijn de sleutels.”
„Ik dank je, Sonja.
Sonja!"
„Vaarwel
wel wat bekommerd uit, maar overigens
heel gced.”
„Enne.... heb je dat meisje nog gezien?"
Een oogenbllk stond ik paf, maar herstelde
mij spoedig.
„Neen!”
Ik vond het beter voor Joyce om die leugen
te zeggen. Het gesprek dreigde echter de ver
keerde richting uit te gaan en daarom zei Ik:
„Sonja, Ik moet je iets vragen
last
waar,
kwam?”
ZIJ keek mij tang aan.
„Waarom denk je dat?" vroeg zjj.
„Wel,
maar
Twee jongens uit Queensland waren per
frets van Brisbane naar Melbourne gekomen,
een afstand van 2.000 kilometer om de feesten
ter herdenking van het honderd-Jarlg bestaan
der stad mee te maken,
ongeveer 100 K.M. af.
U kunt u niet In het gebouw vergissen,
daar het volkomen alleen staat; het bestaat
uit een kleine hut en een groote, bygebouwde
loods voor uw werk. Weelderig is het niet;
wy hebben uw woonkamer echter zoo aange
naam mogelijk ingericht en in de loods zult
X bed, nam het sieraad op en hield het
----- „Doub’é! Heeft ze van een man ge-
dat de man met het lltteeken een bondge
noot van McMurtrie was, gaf mij stof genoeg
voor heel wat gedachten. Mijn wantrouwen
in het verhaal van den dokter werd er door
gestaafd.
len zien vliegen.
Maar.... ik moet wel erg naïef z0n, om al
die bittere bespiegelingen te houden.
Nauwelijks was president Motta uitgesproken
of de verveling daalde neer over de vergadering
als de nacht over de velden. De warmte was
■oorzaak, dat de handen der secretarissen aan
hun papieren kleefden, om nog niet te spre-
ken van de gedelegeerden, die aan elkaar kleef
den. En de journalisten namen de vlucht! De
vlucht nemen la een van de duidelijkste onder
deden van de taal van een journalist: hetzij
Uit verveling, hetzij uit lichtzinnigheid en ten
slotte omdat de journalistieke Informatie elsclit.
dat men, zoodra men meent *n halven zin ge
hoord te hebben, naar de telegraaf loopt om
•- deze over te seinen, ook al vergist men zich In
de beteekenis er van. Ik beklaag dan ook de
journalisten. En ik begrijp volkomen, dat ze
voordat in de Volkenbondsstad de dag begint,
zich af vragen, wanneer het einde daar zal zijn.
Ik hoor ze al zeggen: „Die vervelende zaak houdt
ons natuurlijk weer tot vanmiddag bezig. Be
lang stellen we er niet meer In, aangez.en we
de redevoeringen al gedistribueerd krtgen. Van
grooter belang ia waar we vanmiddag zullen
gaan eten.”
In afwachting bestellen ze alvast een glas
„Ranja” aan het buffet, en kijken, precies ais
in Faust, naar de voorbijgangers. Want het is
geen kleinigheid, Litwinof voorbij te zien ko
men! Die goedig uitziende rhinoceros roept al
tijd phllosophlsche gedachten in iemand wak
ker. over misdaad en straf, over onderhandsche
aocoordjes, over de lafheid, over de politieke
nuttigheid, over het werk en den invloed van
óen tyd. De afgevaardigde Orumbach scharre’t
nog met hetzelfde clowneske gemak rond als
ses Jaar geleden. Wat voert hfj uit? Wie koopt
hij om? En wie verkoopt hy? Als ik het hem
vroeg, zou hy me zeggen: „Maar dat weet je
toch wel!" En hjj gelooft ook, dat ik het weet.
Alles by elkaar genomen, houdt dit organisme
der internationale politiek, geschapen door de
dellrterende democratieën, die aan het kalrnec-
ren zijn, een massa menschen bezig, die an
ders niet goed zouden weten, wat ze moesten
Uitvoeren. Alleen hebben die lieden, die hee'e-
maal niet trotsch zijn, niet graag dat men naar
hen kykt. Ze zijn bang, dat men hun een ver
wijt zal maken over de vergoeding, die ze tou-
cheeren. Maar m'n hemel, Ik ben toch ’n
Franschman? En als er één Is, die wéét wat
nuttelooze ambtenaren zijn!
Informeer niet naar hun meenlng over de
vraagstukken van den dag, de Sovjet of het
Saargebied. Daar weten ze niet meer van dan
gy zelf. Ze gehoorzamen aan wat vage ideeën,
die hun oorsprong vonden In vage gevoelens.
Je moet toch wkt doen. En zy doen wat ze
kunnen. Als u meent, dat het stommiteiten zijn,
tot uw dienst, misschien denken ze dat in hun
diepste binnenste ook wel, maar dat kunnen
ae toch niet zoo maar zeggen, en ze rekenen
ten slotte altijd op.... het onverwachte, op
verrassingen. Door Sovjet-Rusland binnen den
Bond te halen, denken de tegenstanders van
Dultschland dit land In bedwang te houden. En
als ge hun zegt, dat Hitler nooit bang is ge
weest voor de Sovjets en dat heel zyn poltlek
gericht is geweest tegen hen, tegen de Joden
en tegen het Communisme, dan zullen ze u
tegenwerpen: „Heel best mogelijk, maar dan is
er Japan nog! We plagen er In leder geval
We kwamen nu In een groote rotskamer,
waar tegen een der wanden groote ruw getim
merde kisten stonden opgestapeld, welker In-
houd grootendeels uit ruw goud, korrels en
klompen bleek te bestaan. „Dit allemaal voor
heeren,” zei Pete. „Pete niets hebben, Pete
alleen ver reizen, met heenen mee. Dus dat was
het. De Indiaan wilde in ruil voor de schatten,
die hier stonden opgestapeld, met ons In het
vliegtuig reizen.
„Ik hoop dat hy een bevredigend verslag
heeft uitgebracht,” zei ik luchtig.
Sonja knikte.
„Zy wilden er alleen maar zeker van zyn,
dat je naar Edith Terrace was gegaan,
geloof niet, dat je na den eersten avond i
gevolgd bent."
„Neen,” zei ik, „dat ben ik ook niet.”
Het scheen my allerminst noodig haar
vertellen, hoe ik Integendeel myn volger ge
volgd was.
Sonja ging weer naar de tafel en opende
haar tasch.
„Ik kan
,.Ik moet
Ik ben onverwachts voor enkele dagen weg
geroepen, maar zoodra ik terug ben, zal ik
naar Tilbury komen, om u op te zoeken
Mocht u my voor dien tyd eenige mededeeling
hebben te doen, dan kunt u my schrijven of
telegrafeeren naar Hotel Russell, Londen
W. C.
In
en
„Prijs zes stuivers!"
„Maar,” riep de Inbreker, en hy kneep even
z’n oogen d cht. alsof hy pyn had. .Da’s toch
liet toppunt! Maar Juweelen is eigeniyk myn
vak niet. Hoe staat X met het zilver?”
„Zilver?” herhaalde de kamenier van Joslne
Mendoga, „we hebben geen silver, alleen een
paar vftchcouverta en een taartachep, maar ze
zyn al geel. Ik zal ze je wel even wysen, als
Je
„Wat is dit?” fluisterde de Inbreker scherp.
Er rinkelde een bel in de keuken.
„O. trek je daar maar niets van aan." zei ze.
heb Je nog vergeten te vertellen dat de
telefoon in X salon hangt; ik heb de politie
even gebeld, voor Ik hier naar toe kwam.”
„Zoo'n.... jy...."
.Maak je maar niet kwaad, man. Toen ken
de Ik je nog niet. Ik was bang dat je van t
brutale soort was. Maar je bent eigeniyk niets
dan een onnoozele kwajongen. Ja, daar gaat X
weer; kyk maar niet zoo bang. Je bent door
de acht er lift naar boven gekomen, je zult er
weer door naar beneden moeten ook. Ik wil
Je niet ongelukkig maken. Gauw dan maar."
De Inbreker schoof langs haar heen, ging
naar de keuken en zy volgde hem naar een
deur op een balkonnetje. Ze deed die deur
open, zonder zich aan het dringend belgerinkel
te storen.
„Je.... je.... Je bent een beste meld," stot
terde de Inbreker. „En ik zou toch niet op je
geschoten hebben. M’n pistool is niet eens ge
laden. Ik hou niet van schieten. Wel te rusten.”
Hy kroop in den bak, greep de twee touwen
en liet rich snel zakken. Toen ging het meisje
de keuken weer in, sloot en grendelde de deur
en repte zich naar de voordeur om open te doen.
Voor de deur stond een meisje met een goed-
koope veeren boa om haar hals en een goed
koop strooien hoedje op haar piekharen. Ze
keek verbaasd.
„■tls in orde, Mina," zei het meisje aan den
binnenkant van den drempel. Kom maar bin
nen! Er kwam een Inbreker, terwijl je uit was
en ik was heel alleen en de telefoon is kapot,
en ik was bang dat hy m'n juweelen zou nemen.
Ik ben toen naar Je kamer gegaan, heb wat
kleeren van je aangetrokken en....”
„O!” riep Mina bevend en met verschrikte
oogen, „heeft hy.... heeft hy....1"
„Neen," lachte de actr.ee. „Niets! HU dacht
dat jy de politie was en is door de achterllft
gevlucht. Maar ‘twas een erge domme inbre
ker. Hy geloofde alles wat ik hem vertelde, of
schoon ik hem vooruit had gezegd dat tooneel-
speelstera niet te vertrouwen waren.”
De New Yorksche politie heeft elf jongelie
den gearresteerd en daardoor een der gevaar-
lykste benden van de New Yorksche onderwe
reld onschadeiyk gemaakt.
De leider der bende, de vier en twintig Jarige
Walter O. Leary, gaf zyn bevelen vanuit een
luxueus Ingerichte woning te New York, waar
hy een Chinees als huisknecht in dienst had.
De bende wordt er van beschuldigd meer dan
honderd diefstallen te hebben gepleegd ten
nadeele van kleine winkeliertjes en In totaal Is
een bedrag van 75.000 dollar buitgemaakt, waar
van O. Leary een derde gedeelte in zyn zak
heeft géfttoken.
Onlangs heeft men alhier twee groote flat
gebouwen gebouwd, welke zoo vlot verhuurd
zyn, dat men den bouw* van meer dezer flat
gebouwen overweegt.
Thans wonen nog alle huisgezinnen te Tokio
in hulzen van een of twee verdiepingen, groo
tendeels van hout opgetrokken.
In het onlangs gereedgekomen Edegawa-
flatgebouw wonen driehonderd gezinnen, voor
da helft in vertrekken in Japanschen styl. de
andere helft in vertrekken van een meer wes-
tersch type. Een enquête heeft aangetoond,
dat de nieuwe huizen hun goed bevallen.
Met het oog op het gevaar van aardbevingen
verbieden de gemeentebepallngen het bouwen
van wolkenkrabbers, doch naar de meenlng
van Japansche architecten zal de wetenschap
hier wel wat op vinden.
vriendschap kon Ik haar geven en op dit
moment ook tpedeiydenmaar myn liefde!...
neen, Ik kon het niet! Het zou mijn plannen
ongetwyfeld ten goede komen als ik haar vol
komen aan my kon binden, doch ik voelde
my te veel gentleman om op deze oneeriyke
manier een meisjesleven te vernietigen. Terwyi
Ik dit stond^ te overwegen, kwam onbewust
het beeld van Joyce voor myn oogen. Dit ver
sterkte nog myn besluit om Sonja zachtjes
myn Inzicht op dit punt te laten merken.
Ik deed een slap naar haar toe en reikte
haar myn hand.
„Sonja, Ik ben je dankbaar voor die woor-
maar wat ik je bidden mag, houd je
van elke Inmenging ten gunste
van my. Je zoudt er onaangenaamheden met
vader door krijgen.” En plotseling van
stem veranderend vervolgde ik
l, ,,Ik ben een slecht
niet? Gebruik Je niet een kopje 'hee of
„Nu kan Je self zien dat ik geiyk heb," ant
woordde ze koel. .Haal X boeltje maar uit Je
zak en kyk eens goed."
Aarzelend keek hy haar aan, toen deed hij
met een vloek de zaklantaarn uit en stak die
in z’n broekzak. Hy liep naar het groote b?d
en strooide over de zyden sprei ringen en arm
banden en snoeren en een armbandhorloge, op
X oog van goud met gouden band.
„Z.er je dat horloge?” Het meisje ging naar
’t bed. nam het sieraad op en hield het voor
dat u van uw welverdiende
vacant.e genoten hebt,
Ook wy waren verre van gerust. By onder
vraging van Pete, bleek er geen andere uitgang
in de kamer aanwezig te zyn. terwyi hy ook
geen idee had hoe het mechanisme dat den
toegang afsloot in werking moest worden ge
bracht van binnen uit, We probeeren uit alle
macht tegen den steen tc duwen, doch er was
geen verwikken in te krijgen. Daarna onder
zochten we de wanden, doch er bleek inder
daad geen andere uitweg te zyn.
zooveel als de redding, het zuurstof-apparaat.
Zoodat de stervende weer adem haalt en opleeft
en Iedereen er weer naar kykt. En dan wordt
er gezegd:
,,t Gaat beter! X Gaat goed! We zullen weer
buitengewone dingen gaan doen!”
„Zóó?,... En wat allemaal?”
„Ge moest eens weten hoe onze bureaux
werken voor het Saargebied! Zo zyn bezig alle
mogeiyke gevallen te voorzien en er een
juridische oplossing voor te geven. Daar zyn
wat ’n moeilijkheden te regelen!"-
Wat zullen de wildemannen van Hitler
lachen en hun snytanden laten zien! zy voor
zien niet „alle gevalle n’X Ze vertrouwen
slechts op hun instinct en zullen zich laten lel
den door den dollen inval van het oogenbllk.
Hoe die zyn zal weten ze natuuriyk zelf a’ler-
rnlnst, want hun incasseeringsvermogen is even
groot als hun brutaliteit.
„Laten we een pact opstellen," zoo is er ge
mompeld, „een universeel pact, waardoor alle
naties ter wereld ^Ich vereenlgen tegen den aan
valler. door Litwinof met zooveel talent om
schreven!”
Ditmaal Is uw nieuwsgierigheid natuuriyk
geprikkeld. Als ze ook maar voldaan Is. De Rus
sische rhinoceros heeft gezegd: ,JDe aanvaller
is degeen, aie gewapend een grens overschrydt,
zonder er het recht toe te hebben!”
Niet tevreden? Waarom dan toch niet? Kyk
dan eens naar Mademoiselle Vacaresco, die daar
juist voorbystapt en die toch zóó tevreden is!
„Is het wel om die definitie?" vraagt u my.
,Maar natuuriyk! Ze is tevreden om en over
alles! En als dichteres ook. Ze maakt deel uit
van de „Kinder-Cdtnmissle”. Daar heeft ze
een eigenaardig heer binnen zien komen, die
ging zitten en zoo Iets als een groetend gebaar
maakte. „Wie is dat?" vroeg se. „De afgevaar
digde van de Sovjets” werd haar geantwoord.
En toen heeft ze, vol geestorlft, vol moed en
oprechte vreugde gedacht: „Daar komt werk
aan den winkelU moet niet vergeten, dat" ze
voor de „Annales de la Bociété des Nations”
Juist bezig Is met een conferentie over Lucretia
Borgia. En ze is er van overtuigd, dat zelfs de
leden der conferentie nog werkeiyke voordeelen
zullen trekken uit de komst van de Sovjets.
.Beste vriend,” voegde ze my met haar kraak-
stem toe, „geloof me. er breekt voor den Volken
bond, voor Frankrijk, voor zyn bondgenooten.
voor u, voor my, voor allen een tydperk aan
van welvaart! Denk eens na...."
Ze zwygt, en Ik denk na.... waarover weet
Ik niet precies. Dan stoot se my aan:
„Wel, als Rusland aan onze zyde staat, zyn
de grondstoffen toch voor ons!"
„Best mogeiyk..ofschoon ik persooniyk.
Mademoiselle Vacaresco stapt In haar auto.
Ik wilde haar nog vragen: ,A propos, mademoi
selle, welke grondstoffen bedoelt u?" Doch de
wina sloeg, het portier dicht. En Ik zag slechts
haar glimlach door de portierruit. Toen kreeg
ik het vertrouwen terug.
Maar.... slechts voor één oogenbllk. Ik stond
voor het hulpgebouw van den Volkenbond en
zag dat zich aan den overkant van de straat
een terras bevond, waarop een aantal hoogbe
jaarde afgetobde dames een lucht Je schepten,
en strak den blik gevestigd hielden op oe deur,
waarlangs ik zoo Juist het gebouw verlaten had.
Vergiste ik me? Doch ik onderging heel sterk
den Indruk, dat die oude, afgetobde dames, vol
vertrouwen zaten te wachten op het oogenbllk,
waarop zij die andere oude dame van de Btao
aan het Meer In hoogst eigen persoon zouden
zien verschynen, haar toeroepend, met de oogen
vol tranen: „Zusters, ontfermt *U over myi Ik
kom in uw midden sterven!”
ben jy?"
„Ik ben haar kamenier.”
„Aangenaam," spotte de Indringer. ,X>oe nu
dat licht uit!”
„Ik denk er niet aan,” snauwde ze. „Doe Jij
je lampje maar uit; dat is pure verkwisting
Hoe dlkwyis scheer je Je? Nooit?”
.IDoe X licht uit,” herbaalde hy s*n tivel.
•Maar man, wie belet me dan de deur uit te
slippen en een agent te roepen."
,JDkt!" blafte hy en uit z’n zak kwam een
ouderwetsche revolver, die hy op haar richtte.
■Jammer dat ik je kromme beenen gezien
heb,” sarde ze hem. ,Bn je pet is smerig en als
ik zulke handen had, trok ik maar 1-ever hand
schoenen aan. en dat pistool is van X jaar ntfl,
en je durft niet te schieten, omdat er hier In
buis tien gezinnen wonen.”
De Inbreker wist niet hoe hy X met dat on
verschrokken meisje had. a
„Schiet maar,” ging se voort, „dan rit Je zoo
achter de tralies. Ik zal je maar vertellen dat
ik je binnen heb zien komen. Je hebt je naar
bóven geheschen door de leveranclersllftHad
Ik je maar gezien toen je er nog in was! Ik zat
In X salon, toen je de keuken In kwam van X
echterbalcon; Ik zat In X donker te doezelen
en je hebt me wakker gemaakt met je licht en
jc lawaai. Jammer dat Juffrouw Medoga van
avond spelen moest; se sou je wel interessant
gevonden hebben."
„Hou je mond!" riep hy dreigend.
„Je .bent ook zoo onhadig.” sprak se. „Als
Je me hier zoo laat staan, worden we
allebei, doodmoe. Wat wou Je hebben? Mis
schien kan Ik je helpen!”
,Me helpen!”
„Waarom niet? Ik ben volstrekt niet gesteld
op Joslne Mendoga. Ik vind haar een kat en
ze is niet te vertrouwen ook. Kyk maar eens
naar dat halssnoer dat je net hebt laten val
len. Je dacht natuurlijk dat X parels waren.
Maar
„Nou?"
„Ze heeft X van de West-Ariatlache Parel-
maatschappy en X kost precies een pond. Ik
heb X bonnetje gezien. En die d.amanten ring,
dien je in je zak stak, net vóór ik X licht aan
draaide, Is Fransch goud met cristal de Roche.”
„Hoor 'na eventjes," viel de man haar boos
in de rede, ,Jk heb je smoesjes niet noodig.
Toen haar Juweelen den vorlgen keer gegapt
waren, heeft ze van de verzekering 5000 pond
gehad. Het heeft In de krant gestaan.”
Het meisje lachte hardop.
„Stakker!" riep ze. „Die gelooft wat er ge
drukt staat! Nooit gehoord van reclame? De
heele Inbraak was namaak, net als haar ju
weelen.”
„Allemachtig!” riep de teleurgestelde Inbre
ker.
„Ze heeft Juweelen gehad,” hernam ze, „maar
die heeft ze na laten maken en toen heeft ze
ze beleend. Dat heele boeltje, dat je in Je sak
hebt, Is samen nog geen 5 pond waard, en je
kunt er niets van verkooptn, Xis gewoon rom
mel. Daar sta je nou."
Het licht van X lantaarntje ging heen en
weer, en zy. meenend dat het geschikt oogen-
bidt gekomen was, draaide het licht weer aan
„Waar doe je dat voor?" vroeg de man.
Langzaam vouwde ik den brief weer op
„Je weet zeker wat
vroeg ik.
zy knikte.
„zy willen, dat je er
moet het doen; je moet voorlooplg alles doen
wat zy Je zegjen.”
In het geheel zyn zeven byeenkomsten
houden.
Ten slotte hield Geheimraad Leo Frobenius
een voordracht over „wereldgeschiedenis". Spre
ker had de geheele wereldgeschiedenis als cul
tuurgeschiedenis tot een minimum samengevat
doordat hy niet de feiten en gebeurtenissen
der wereldgeschiedenis vermeldde, doch het we
zen ervan.
De ex-kelzer heeft Geheimraad Frobenius
nog geluk gewenscht met het resultaat van
diens twaalfde expeditie naar Afrika.
het kan natuuriyk verbeelding zyn,
Ik ben ervan overtuigd, dat een man
met.een lltteeken op zyn wang een soort van
beminneiyke belangstelling voor myn handelin
gen toonde."
Een oogenbllk aarzelde zy; toen haalde zy
met een minachtend lachen haar schouders
op.
Japan mee!”
Het groote felt is ten slotte, dat de Volken
bond bezig was, onherroepeiyk bezig was. stil
letjes In een hoekje te sterven uit gebrek aan
belangstelling. En de Sovjets beteekenen nu
„Ik heb hun lang genoeg gezegd, dat het
overbodig waa."
Ik bedwong den ultrcep, die naar myn
lippen drong. De man met het lltteeken was
dus een vriend van McMurtrie en zyn hou
ding tegenover Bruce Latimer stond onge
twyfeld ook met my in verband. Het gevoel,
dat ik verward geraakt was In een onzicht
baar netwerk van boosaard ge geheimzinnig
heid kwam met een dubbele kracht weer in
mij op.
..Neen, neen,” antwoordde zy snel. ,Jk
moet dadelyk weg; Ik meet myn vader met
den auto ophalen. Maar vertel my eens, wat
Jezelf In dien tyd gedaan hebt. Heb je Je neef
geziendien man, die je door zyn leugens
In de gevangenis heeft gebracht. Ik ben er
bang voor geweest, dat je hem zou dooden
en daardoor weer ontdekt zou worden."
„Neen, dat heb ik niet gedaan."
„Maar Je hebt hem gezien?"
,Jk had gisteren het genoegen een paar
kilometer lang achter hem te loopen. Hy sag
En nu: Vaarwel,
Dezer dagen heeft op Huize Doorn ex-kelzer
Wilhelm voor de leden der „Doorner Arbelts-
Gemeinschaft” en genoodigden een voordracht
met lichtbeelden gehouuen over den „Oorsprong
van- de Gorgo Het onderzoek van den spreker
ging uit van een rellefbeeld, dat hy zelf met
Paschen van het jaar 1011 met de resten van
een ouden Gorgo-tem pel op Korfoe had opge
graven en gereconstrueerd met medewerking
van professor Dörpfeld. Aan de hand van tai
van illustraties, ter beschikking gesteld door
Gehelmrat Frobenius uit zyn Onderzoekings-
instituut voor Cultuurmorphologle te Frankfort
a. d. Main, toonde spr. aan. dat vogel-en slangen-
motievei. hun oorsprong vinden In een Oosteiyk
cultuurgebied, de en-face-leeuwen In de Wes
telijke randgebieden van de Mlddellandsche
Zee en dat de Gorgo waarachyniyk In Voor-
Azlë Is ontstaan.
Uit de zonnemotleven, die In al deze elemen
ten aan te wijzen zyn, kan ook de zin van de
Gorgo als een zonnesymbool worden vastge
steld.
Uit de slangenmot leven biykt, dat het niet
de d a gzon betreft, doch de n a c h tzon, die
volgens het antieke geloof haar weg nam door
de onderwereld. De voorstelling van de nacht
zon werd wellicht versmolten met het symbool
van de onderaardsche slangenkopachtige Moe
dergodin. De verdere ontwikkeling van de
Gorgo In den geest der Hellenen leidt dan tot
de schepping van heeriyke kunstwerken, waar
van aan het einde "an de voordracht eenige
L laatjes werden gedraaid.
De voordracht vond grooten by val der toe
hoorders en by de gedachtenwisseling de toe
stemming der in de „werkgemeenschap" veree-
nigde geleerden.
Professor Loinmel (Frankfort a. d. Main)
heeft een zeer belangrijke voordracht gehouden,
over „Die Hochzelt des Soma". Hy gaf een dul-
deiyk inzicht in de Indische mythologie
haar arische en voor-arLsche elementen.
Voorts hebben voordrachten gehouden: pro
fessor Vollgraff (Utrecht) over ,,Het paard in
het geloof aan den dood” en-Dr. Aitheim
(Frankfort a. d. Main) over „het wezen van de
etruskische vrouw als sociale verschyning”.
Op Iedere voordracht volgde onder leiding
van den ex-kelzer een levendige discussie,
waaraan behalve de reeds genoemde geleerden
deelnam professor W. Otto (Frankfort a. d.
Main), die belangrijke mededeelingen deed.
X Is wel droevig, dat Ik In de acht dagen die
in de plechtige omgeving van den Volkenbond
doorbracht, slechts vyf spannende, eclit
achelyke minuten beleven mocht. Dat waren de
vyf minuten van de redevoering van Motta, den
Zwltserschen Bondspresident, waarin deze de
diepere oorzaken aangaf van den afkeer der
Zwitsers voor de Sovjet-republiek
Het ft alwéér eenlgen tyd geleden, maar het
biyft actueel. Die man sprak met heel z’n ziel
Het was heel eenvoudig, maar het was schoon'
Toen had u de gedelegeerden moeten zien en
de verbazing op hun gezichten moeten lezen over
«zoooveel naïveteit”. Toen begingen aan X emde
van zyn reae ae meeste voorst.mmers voor ae
toelating van Rusland de onvoorzichtigheid lang
en warm fe applaudlsseeren. wyien Barthou
staarde op zyn nagels, Massigli bestudeerde z'n
voeten. Belden zetten ze Xi hoogen rug Het was
nog geen kwartier geleden, dabde president by
oe opening van de zitting had gezegd: „Myns
heeren, als u het goed vindt, zullen we begin
nen met de gebrulkeiyke photographische op-
mune!" Een man met een zwarten doek riep:
Jflet meer bewegen!" en werkte met een groot
toestel, waaruit ik minstens verwachtte een
koppel wilde eenden (de woordspeling met het
Fransche „Canards” Is niet te vertalen, maar
tngewyden vatten hiermee de bedoeling) te zul-
z'n neus. „1
kregen, die dol
verliefd op haar
was. Ze was woe
dend, toen ze
ontdekte dat het
geen goud was.
En doe dat pis
tool nu maar weg.
Dat staat nog bespotteiyker dan dat rommeltje’’
„Wat ’n strop!" mopperde de inbreker, en
hy stak de revolver In een der zakken, die hy
geleegd had.
„Is X waarachtig waar....?”
.Alle tooneelspelers zyn X zelfde,” verklaarde
het meisje bitter. „Niet te vertrouwen. Nets
dan, schyn. O, daar hebben we X pronkstuk
van de verzameling.” Ze raapte iets op. dat ook
een parelsnoer leek. „Uit den bazar!” riep ze.
u alles vinden, wat in uw lyst als noodzake-
lyk voor uw proeven stond aangegeven.
Ik zou graag zien, dat u het zoo kon schik
ken, dat u overmorgen daarheen kon gaan om
uw werk te beg.nnen. Er gaat een trein van
Fenchurch Streetstaticn naar Tilbury om 1145
’s morgens en wanneer u hiermee gaat, zal
Ik zorgen, dat er een rijtuig aan het station
ft om u langs den weg zoo dicht mogeiyk
naar de plaats te brengen. Daardoor zult u
niet een heele week zooals u had verlangd
blijven, maar er zijn
ezCTi, die het voor ons
noodzakeiyk maken, uw uitvinding zoo spoedig
als maar eenigszins mogelyk Is aan de markt
te brengen Wat u zslf betreft, hoe eerder uw
werk geëindigd ft, des te eerder zult u over uw
aandeel In de fondsen kunnen beschikken,
waardoor u In staat zult rijn, uw vryheld te
gebruiken naar het u het beste lykt
Sonja heeft de sleutels van het huls en zal
ze u met dezen brief brengen.
Zoolang het werk in de hut duurt, lykt
het my beter, dat u geheel en al in de buurt
biyft. Ik denk, dat u alles, wat u aan voed
sel en kcoktoestellen noodig heeft, In de hut
zult vinden en u kunt natuuriyk aityd naa’
Tilbury gaan, maar ik raad u sterk af dit
te doen, tenzy het bepaa’d noodzakeiyk ft.
Afgezien nog van het gevaar, dat u ontdekt
mocht worden, zyn wy er ten zeerste op ge
steld, dat niemand, die by springstoffen be
trokken ft, eenlg v’ermceden kiygen zal, dat
experimenten voor een nieuwe stof worden ge-
nomen.
vp eh seconde of drie stonden het meisje oo
den drempel en de Inbreker by de toilet
tafel naar elkaar met de oogen te knip
pen, verblind door het plotselinge, felle licht.
Het meisje had net den schakelaar omgedraaid
en de man met de stoppelkin stond een beetje
voor spot met het zaklantaarntje In z’n linker
hand. Toen vroeg hy:
„Wat moet je voor den donder?" Hy kon
z’n gevoelens vry gemakkelyk baas, want ze
was maar een klein mager ding met een korte,
zwarte Jurk, een wit schortje en een wit mutsje.
„Wat moet jy voor den donder?” gaf ze
flink terug.
Hy schraapte z’n keel, liet een parelsnoer,
dat hy pas uit het étui had gehaald, uit z’n
hand vallen en greep in z’n jaszak.
„Ik kom maar even op visite.’’ zei hy; ,4k
wou de diamanten van de beroemde actrice
Joslne Mendoga wel eens rien. Lieg maar niet,
dat Ik verkeerd ben. Ik weet wel beter. Wit
.Moet Ik hem nu lezen?” vroeg Ik. toen
rij den brief had overhand gd. zy kn’kte; Ik
scheurde dus de enveloppe open en haalde er
een gevouwen vel van een bloc-note uit. Het
was McMurtries schrift, maar de brief droeg
geen datum of adres.
„Geachte Heer Nicholson,
Al de voorbereidingen voor uw werk in
Tilbury rijn nu geë ndlgd. Uw werkplaats ligt
te het veenland dicht by de rivier, drie mylen
ten oosten van de stad en een myl ten westeb
van de Cunnocfc-kreet. U kunt er komen zoo
wel langs den grooten weg, die er een halve
myi landwaarts langs gaat, als langs tte aan-
sLbbingen achter den dUh.
.Daartoe zal Ik langzamerhand wel In staat
zy’n,’’ antwoordde Ik grimmig. ,,Ik neb de laatste
drie jaar niets anders gedaan."
Met een stille, snelle beweging kwam zy
by my en legde haar hand op myn arm.
„Heb vertrouwen,” zei zs met zachte stem.
„Heb vertrouwen Er zal misschien nog een
tyd komen, waarin je een kans krijgt, een
kans, die voor jou zal beteekenen vryheld en
rijkdom.... en vcor my m s chien.
zy draalde het hoofd om. Ik meende, dat
ik een traan in haar oog zag glinsteren.
Ik begreep, wat In haar omging, maar Ik
mocht aan haar gevoelens niet toegeven. Mijn
JoutKAri ca OHM
SaMTWUJt CZjUlTtW*
