a
(750.
ONZE 345e UITKEERING
84.605
keerden wij uit
abonnés geldende
aan
Dollfuss en.de Missie-actie
1
PER VLIEGMACHINE’ DE WERELD ROND
w^Aaal wui den dag
Bootz Record
I J
Ba
NEII
LYNDON
DANKBARE GEDA CHTENJS
Alle abonné’s
Jeer Oube
genever
Mevrouw Hud de
Het Carnaval te Nice
WAARMEDE THANS EEN TOTAAL BEDRAG VAN
Ontdekkingen in de
geboortekerk
Het regende visschen
Hoe werd Giacomo
Lauri-Volpi bekend?*
Eskimo’s kennen geen
crisis
Rijkste Engelschman
overleden
Wg
Het diepste wezen dêr
wereldmissie
DOOR
VICTOR
BRIDGES
^ONTSNAPTI
ingevolge de voor onze
gratis-ongevallenverzekering aan de familie
LAMBOO, Hoofdweg 1634, Abbenes, wegens
een aan den Heer H. P. LAMBOO overkomen
ongeval met doodelijken afloop. Dit is
f De handige
aan onze verzekerde abonné s is uitgekeerd.
DIRECTIE VEREEN. KATH. PERS
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Dikwijle vertoefde de Ooeten-
rykeche bondakantelier in
Miaeiehuia St. Gabriel
te Mödling
VRIJDAG 9 NOVEMBER 1934
miiniiiiiiiifiii
vs
1»
pennen
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
i
‘6
water
1
rl
I
nsi.
heerschte
Gertie
zei
,U wret die vijf gulden, die u me gegeven
Jk
daar
JAe», juffrouw Oldbury heeft me gesteurd
-
Sm MO M vraten of u thuis eet
I
f.
Het Canadeesche polltle-motorechlp ,J3t. Roh"
la na vier jaar verblijf In de Poolzee weer naar
de bewoonde wereld teruggekeerd.
wIk moet me eren waaechen;
dan verhullen we naar Joyce. We gaan bij haar
dan kun je one onderhand allee
„Uitstekend in orde," antwoordde Joyce.
,En hu lukt abeoluut niet op een rooverboofd-
tji
h<
EC
8t
k*
or
r
m
at
et
U
et
VE
m
di
n
re
ai
ni
m
d<
rt
vt
dt
Wl
▼1
lu
cl
▼1
ge
d<
lu
▼i
di
n
lu
B
E
U
U
n
d
E
7
vereende krachten omhoog tilden. Een opening
werd zichtbaar, en tevena de bovenste treden
van een trap. Nadat we deze hadden afge-
loopen kwamen we in een ander vertrek, dat
echter geen uitgang had. Teleurgesteld keken
we elkaar aan. Toevallig mijn blik naar boven
richtend, ontdekte Ik een gat In <jen «older
waardoor licht in de kamer scheen.
Het was bepaald een luchtgat, waardoor frts-
Het werd ons thans werkelijk angstig te
moede. Nadat we lederen centimeter van de
wanden hadden onderzocht en niets hadden-
bemerkt dat ook maar op een uitgang leek,
gingen we moedeloos by elkaar op den grond
zitten.
Toen opperde Oom het idee om den bodem
eens te onderzoeken. We klopten op verschillen
de plaatsen en inderdaad bleek dat deae In het
Op de Place Massend zal een enorme tent
opgericht worden. In het midden van de „piste”
zullen twee groote fonteinen gekleurd
omhoog spuiten en verl.chte acrobaten zullen
daar trapezekunsten vertoonen. terwijl de stad
doorkruist zal worden door een menigte groteske
beesten: giraffen met hun hu zenhooge halzen,
olifanten, waarbij voorwereldlijke mammoutbs
nog babies zijn en andere wonderlijke figuren
uit het oerwoud.
Prins Carnaval zelf zal dit jaar de rol van
leeuwentemmer vervullen. Hy zal geheel In 1
rood gekleed zijn en een enorme zweep mee
voeren.
iiiiiiiiiiiiimiinimniniiniiiiiuiimntiiiiiiiiiniiiiniiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiï
iiiiii<iiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiimiiiitiiiiiiiimiiiiiiiiiiH
-Ik
hebben.”
me keften
scHb lucht in de kamers was gekomen tijdens
den arbeid, en het zou voor ons een welkome
uitweg kunnen beteekenen. We sleepten de
kisten waarin zich het goud bevond naar bene
den, nadat we eerst de kostbare stof eruit
hadden gegooid. Het gelukte ons het gat te be
reiken en we konden ons werkelijk in den
luchtkoker omhoog werken, hoewel met veel
moeite.
I III mill Illi III til DE MOTOR
midden vrij hol klonk. We wierpen ons voor
over en begonnen ijlings het stof dat den grond
bedekte weg te vegen, waarna we met onze
messen aan *t werk togen In de hoop, de om
trekken van een of ander luik te vinden.
Plotseling schoot mijn mes uit In een broeden
naad. We gaven een schreeuw en verwoed
werkten we verder. Eindelijk kwamen de aan
trekken van een luik bloot, dat we weldra met
liep. Hoe de gevangenis ook op mij had in
gewerkt. stellig scheen ik er bet vermogen, mij
vrienden te maken, te hebben verkregen.
Ik bereikte Florence Court omstreeks kwart
voor zeven; toen Ik naderde keek ik scherp
de Embankment af naar eenlg toeken van een
in de buurt slenterenden detective. Op een ouden
man na die geheel In krlngetjes-spugen In de
Theems verdiept scheen, lag de straat voor het
blok geheel verlaten. Een blik op het bord en
in de hal overtuigde mij. dat Morrison en Joyce
beiden thuis waren, een overtuiging, die wat
Tommy betreft het volgend oogenbllk werd be
vestigd door zijn snel verschijnen aan de deur,
In antwoord op mijn kloppen.
„Mijnheer Morrison geloof Ik?” «et Ik.
Hij groep mij by mijn arm en trok my naar
binnen.
„Prachtig! Ik had niet gedacht dat je al aoo
vroeg komen zou. Alles in orde?"
.Zoover zijn we nog niet.” antwoordde ik;
.maar bet schijnt, dat we toch een eind in de
richting zijn.”
Hij knikte.
„Mooi aoo.
Sergeant Lanen, die het commando voerde
over het schip, beweert, dat dit land een van
de weinige Is, waar nog geen crisis heerscht.
De Eskimo’s, die er wonen, zijn gezonder en
welvarender dan welk volk ook.
Ze toonden zeer veel belangstelling voor fllm-
vertoonlngen, welke de bemanning op verschil
lende plaatsen gaf.
Het schip is op zijn vierjarigen tocht In het
Poolgebied tot Cambridge Baal gekomen en
men gelooft, dat er een groote „rush” zal plaais
hebben op de kopermijnen, die daar liggen, zoo-
dra een geregelde verbinding met de beschaafde
wereld Is tot stand gekomen.
De bekende Italiaapsche tenor Giacomo Lauri-
Volpi Is wel op een zeer eigenaardige wijze van
zijn beroemdheid gd tomen. Laurl-Volpl stu
deerde in de rechtswetenschappen en vestigde
zich, na zijn examen als rechtsgeleerde, te Rome.
Hij kreeg een aanstelling bij de Romelndbhe
rechtbank en zou dit wellicht thans nog zijn
Indien hij niet was -.ontdekt”.
Op zekeren dag kwam een proces voor het ge
recht, dat vrij veel opzien baarde en waarover
alle kranten schreven. Een Itallaansch compo
nist had eenlge zijner werken naar een uitgever
gezonden en de stukken laten drukken. Een im
presario klaagde den man echter aan wegens
plagiaat; hij beweerde, dat de man muziek van
Verdi had gestolen.
Toen het proces aanving, bevonden zich op de
publieke tribune vele musici, critici en Impre
sario’s, die het proces met belangstelling volgden.
Laurl-Volpl, die In die dagen al zeer goed was
Ingewerkt In de muziek, vroeg voor den beklaag
de Ce mogen pleiten, hetgeen werd toegestaan.
Met «eer veel ijver begon Laurl-Volpl zijn plei
dooi en eenieder stond verbaasd over zijn woor
denvloed. Totdat de zanger opeens de bewuste
aria’s van Verdl uit het hoofd ging zingen en
daarna de muziek van den componist ten ge-
hoore bracht. Eenieder in de rechtszaal was van
oordeel, dat hierbij absoluut geen plagiaat aan
te pas was gekomen en alle aanwezigen In de
zaal brachten Lauri-Volpi een enthousiaste hul
de voor zijn bijzonder mooie stem, die hij zoo
welwillend voor de rechters had doen hooren.
De rechtbank sprak den beklaagde vrij en de
impresario, die, een groote bewondering voor
Laurl-Volpl ging gevoelen, vroeg hem verder in
de muziek te mogen bekwamen. Hij trok met
Lgurl-Volpl naar' het buitenland en deze laatste
behaalde sedertdien roem op roem.
zich weer in Dartmoor te bevinden voor hij
zijn champagne gedronken had.”
„Ik weet niet, wanneer ik weer champagne
zal drinken.” zei ik. „Overmorgen moet ik met,
mijn werk beginnen.”
Er heerschte een oogenbllk stilte. Joyce
schoof haar bord weg en leunde wat voorover
terwijl Tommy zijn arm uitstrekte en mijn glas
opnieuw vulde.
„Vooruit maar." zei hfl, „wat is er gebeurd?”
Zoo kort mogelijk vertélde ik nun van mijn
gesprek met Sonja en liet hun den brief van
McMurtrie zien, dien hy had meegebracht. Zjj
lazen hem belden. Joyce eerst en aan Tommy;
deze wierp hem mij weer toe met een gegrom,
dat welsprekender was dan eenlg woord.
„Te beleefd,” zei hy, „te beleefd! Je kunt
zoo zien, dat ze een schurkenstreek In den zin
hebben."
„Dat vrees ik ook. Tommy,” antwoordde ik.
,JSn als wij gelijk hebben wat mynfreer Bruce
Latimer betreft, moet dat geen kleine schur
kenstreek zijn! Tusschen haakjes: weet Joyoe
daarvan?"
Tommy knikte.
„Geheel op de hoogte; ik heb haar alles
verteld. De vraag is. in hoeverre dat iets met
ons te maken heeft. Het is mogelijk, dat jjj op
hun rekeningetje met den geheimen dienst in
het geheel niet voor komt.”
„Verduiveld Tommy," riep ik uit. .Daaraan
heb ik nooit gedacht. Men is licht geneigd wat
egoïstisch te worden als men een ontsnapte
moordenaar ia.”
aangeven?”
,Ja zeker.” verklaarde Arte Hudde.
.Doe dat nou maar niet. Aria,” verzocht me
vrouw zacht. .Daten we hem een kans geven.”
Ja toe mijnheeru zult er nooit spijt vair
hebben.... ik beloof uw..”
„Kom, Arte,” pleitte mevrouw weer.
„Wie staat, dg toe, dat hij niet valle."
..Nou, goed, JU t wilt.... Je kunt gaan.
Peeters. Pas voortaan' beter op, dan zal ik er
met niemand over spreken, wat er vanavond
gebeurd is."
In de Geboortekerk te Bethlehem is door een
Kngelsch ingenieur, die In verband met her-
stelllngswerkzaamheden de fundamenten der
kerk onderzocht, een vloerbedekking van vroeg-
Byzantynsche mozaïek ontdekt.
Het moealek bestaat hoofdzakeiyk uit inge
wikkelde meetkundige figuren, doch de strak
heid ervan wordt gebroken door randen van
bladeren, waartusschen teekenlngen voorkomen
van vruchten en bloemen in teere kleuren.
De kleuren, die in het mozaïek overheerschen.
a|jn bruin, purper, groen, blauw, zwart, wit,
grijs rood en geel. Proefboringen, die in de
fUndeertngen werden verricht brachten veel on
bekende architectonische bijzonderheden aan
het licht. Voorts ontdekte men de fundeerlngen
van oude muren, trappen, deuren, vloeren en
ramen, alsmede een vroegeren Ingang van de
Geboortegrot, waarboven de kerk is gebouwd.
ongewapend. Nog
een bekende gtem
over deze wereld- en menschheid-
ÏS^^cder Missie Juist In onze dagen
dacht, sprak hjj^fr In een rede op de feestver-
gadertog ter geit^rfMMT'van de Bisschopswij
ding, woorden, die voor alle katholieken van
Oostenrijk een heilig testament moeten zijn. „In
een tijd, waarin het rassenprobleem by ons volk
bet middelpunt vormt van alle phflosophlsche
en politieke beginselen, juist in dezen tyd gaa;
een zoon van ons Vaderland ver weg naar het
verre Oosten, niet als gewoon Priester en Mis
sionaris. maar om als Episcopus in den geest
van Christus werkzaam te zijn en mede te wer-
i ken om de tegenstellingen tusschen de men-
schen te overbruggen. By aUe waardeerlng van
het indlvldueele van een volk ook wy zyn
ons eigen cachet bewust moesten er toch en
moeten er bruggen «yn. die een weg banen over
alle verschillen der menschen. Het rassen prin
ciep is de groote these der oudheid geweest en
ha vele deelen der wereld bestaat thans nog een
praktisch rassen-onderscheld. Alleen he Chris
tendom was het, dat voor 2000 jaren met succes
de poging waagde om de menschen tot liefde op
te voeden. En het woord „Bemin uw naaste ge-
lyk u «elven” kan en mag niet tot het eigen
volk beperkt biyven. wy begroe en hjgr een
Blsschop, die als bemiddelaar der leer van
Christus nur een ander volk gaat en door hem
begroeten wy onze Broeders van het Chlneesche
volk.”’ „Ik wilde slechts vrede,” deze woorden
van den stervenden held krygen In het licht
vat^deze toespraak een wereldomvattende betee-
Zeer bevriend was Dr. Dollfuss met het Mis
siehuis Et.* Gabriel, waar hy zoo dlkwyis in
dagen Van geesteiyke afzondering zich weer
moed en kracht haalde voor zyn grootsch le
venswerk. By de Bisschopswijding sprak hy nog
Major James Archibald Morrison, de vroe
gere conservatieve afgevaardigde In het La
gerhuis, is dezer dagen In zijn villa te Ken
sington overleden. Hy werd beschouwd als de
rijkste man in Engeland. Hy en zyn broeder
waren universeel erfgenaam van een sclut-
rijken oom Charles Morrison, die In ®09
stierf. Toenmaals werd aan successierecht meer
dan één millioen pond sterling betaald.
Major Morrison heeft gedurende den we
reldoorlog aan het front gestreden en werd In
Frankrijk zvMuu- gewond.
„Er is’één ding, dat Ik niet snap,” verklaarde
Arte Hudde een kwartier later aan z’n vrouw,
toen ze weer rustig boven waren.
..Waarom wil je Peeters met alle geweld In
dienst houden, als je toch weet, dat hy niet
eeriyk Is? En Ik weet, dat je niet erg op hem
gesteld bent...”
„Hy zal nu wel oppassen.” zei ze met een
slim lachje. „Hy weet nu, dat we hem dóór
hebben enbegryp ,1e 1 dan niet Arte? Na
dat gevalletje van vanavond zal ik me ”OOT-
taan zoo zeker voelen tegenover Peeters! Je
hadt me voor m’n Plnksteren nooit een grooter
genoegen kunnen doen.”
Ja. Dr Dollfuss hield van de Missie.Jornda:
hy den Gekruisigde en het Kruis «minde
Aan een volkerenverzoening en een wereldvrede
kan slechts dié katholiek gelooven. die als
Bondskanselier Dollfuss het diepste wezerr der
wereldmissie heeft begrepen!
Er is sprake van een motor,
Een bijzonder apparaat,
Dat ook zonder scheut benzine
Evengoed motorisch gaat.
Deze vinding moet het winnen
Van zijn natten concurrent,
Wat hij komt juist door de droogte
In zijn draaiend element!
Deze motor zonder vloeistof
Kent zijn krachten wonderwel.
Want hij draait meteen den nek om
'-^lan Rataafsche en de Shell!
Maar ‘t geheim hangt als een sluier
Om dit draaiende gedoe.
Want wij hooren van de vinding,
Doch wij weten niet het: hoe?
Of de vinding ooit voldoen zal,
Weet natuurlijk nog geen mensch
Maar wij weten het: de vader
der gedachte is de wensch.
Niettemin houdt deze motor.
Zonder mechanieken drang
Reeds groote interesse
Bij de menschen aan den gang!
Ook beschikt hij zonder olie
En benzine over kracht....
Daar hij nu reeds héél wat
In beweging heeft gebracht!
„O!.... Meent u het? Meent u het vur-
achtig?”
„Heusch. hoor!”
Tot mUn verwarring begon «y plotseling te
huilen.
„U bent aoo goed voor me.”
uit. ,Ze «yn r
Enkele seconden stonden wy aUe drie swy-
gend hand in hand. Tommy was de eerste,
die de stilte verbrak.
„Vervloekt!” zei hy heeech -Ala Nell niet
aoo sprekend op een rooverhoofdman leek, zou
ik gaan grienen, geloof ik. En, Joyue, boe
voel jU je?”
„Uitstekend
Ter gelegenheid van het 57ste Carnaval te
Nice, dat op 21 Februari 1935 zal plaats vin
den ,zal de itad geheel getransformeerd wor
den In een groot circus.
de keuken en dat Peeters scharretjes opdiende,
toen z’n vrouw hem wakker schudde en be
weerde, dat zy beneden lawaai had gehoord.
Hy ging rechtop zitten in bed en luisterde.
Een potselinge slag van beneden bewees, dat
z’n vrouw zich niet had vergist.
„t Is een inbreker, Arte,” zei ze klapper
tandend.
„En nog al een brutale,” meende dV man.
.Maar Ik zal hem wel klein krygen.”
,Je zult hem moeten laten loopen,** ried
Mimie hem. .Denk er om. dat we z.g. niet thuis
zyn.”
.Dat zullen we wel zien te redden,” zei Hud
de, en hy greep den pook en snelde de trap af.
Hy vond den man, toen deze jjuist den kelder
uitkwam en hy sprak de gevleugelde woorden:
„Handen op of ik schiet!”
Tot z’n opluchting stak de man z’n handen
op. Vreemd, ook hy was
vreemder, hy vroeg met
jSchlet niet, mynheer. Ik zal 1 u uit leggen!”
J --j
S
Zy gehoorzaamde aan beide bevelen en nog
aldoor hullend, liep zy voor my de gang door
om de deur te openen.
.Dag meneer,” zei M.
Dag. Gertrude,” antwoordde ik, terwyi ik
hu, oo da atoen achterliet en de straat ia
Gedurende een hevigen storm te Rested in
West-Zweden vielen er behalve regendroppels
ook een menigte vlschjes uit de lucht.
De beestjes hadden een lengte van 2 tot 3
cM. Men veronderstelt dat ze door een wind
hoos uit de see opgezogen «yn om eenlge myien
verder weer op het land neer te daten.
„Kom mee,” zei hy, terwyi hy den hand
doek op den divan wierp. Joyce zal wel ver
langend «Un te hooren, wat er gebeurd lal”
Ik wendde mij In de richting van de hal.
maar Tommy legde zyn hand op mijn schou
der en hield my terug.
..Niet daar langs. Wij hebben een parti
culieren weg, tegenwoordig achter de ateliers
langs.”
Hy opende een deur aan den anderen kant
van de kamer, die uitkwam in een smalle
gang met een glazen dak. Daar langs volgde
ik hem naar een tweede deur, waarop Tommy
tweemaal klopte. In een oogenbllk hoorden wy
den sleutel omdraaien en Joyoe stond op den
drempel Toen zy sag. wie het waren, uitte
zy een kreet van biydachap en stak beide han
den uit.
„Wat prettig!" riep zy uit. Jk had nooit
gedacht, dat je er zoo gauw sou <yn.”
wy hadden elk een hand van naar genomen
en pratend en lachend tegeiykertyd trok zy
ons achter zich aan naar binnen en sloot de
deur.
„Elndeiyk!” zei ze. .XlndeUjkl”
„Neen, Ik ga uit.”
Gertie knikte n^enkend.
„Zeker met haar éten?” vroeg ze.
„Om je de waarheid te zeggen.” antwoordde
Ik, „12* ga met een andere dame eten.”
Na een oogenbllk van zwygen,
verlegen:
hebt?"
,Ja?”
„Nou, daar ga ik niet voor eten, ziet u.
Ik ga d’r een hoed voor koopen. zoo een als
zyals u het goedvindt.”
„Ik vind dat niet goed.” zei tk streng Dat
geld was voor je maag bestemd en niet voo<
je hoofd. Je moet er goed voor gaan eten dan
zar ik wel een nieuwen hoed koopen.”
Zy sloeg haar handen in elkaar.
T T T aar zit je over te denken, Mlmle? Heb
VU je Iets?”
„Ik zit te denken wat we met Plnk
steren zullen doen,” antwoordde mevrouw
Ik had de werkmethoden van het spring
stoffen-Syndicaat nog^ niet v^n ^nabij ge
had lUtgedrukt het was hoogst waarschUn-
lyk dat «y ergens een „vervloekt vuil werkje”
onder handen hadden en ondanks al de gerust
stellende verzekeringen van Scnja met betrek-
Mrx tot myn eigen toekomstige voorspoed was
ik ervan overtuigd, dat ik in een mysterie ver
wikkeld geraakt was. zóó du ster als er zelfs voor
een ontsnapten moordenaar kon «yn wegge-
ISEd.
Ik «at nog over dit prob’eem na te denken,
toen er op de deur geklopt werd en Gertie
Ugglns haar hoofd naar binnen stak.
„Is de dame weg?” vroeg se. onderzoekend de
kamer randkykend.
„Je kunt wel binnenkomen. Gertrude, en de
kolenschop komen halen.”
Ze wrong nu ook haar lichaam om de post
wan de deur.
soupeeren
vertellen."
Hy goot water in een kom, die in den hoek
van het atelier stond en waschte zich met
een snelheid, die my herinnerde aan myn eigen
toilet in het grauwe licht van de schemering
In Dartmoor Tommy was niet iemand, die
veel werk verspUde aan levens bykomstig-
beden
De pook gleed
Arte Hudde uit
de vul.lt. Er
volgde een oogen
bllk van span
ning, toen hy
naar den scha
kelaar greep en
licht aandraaide.
„Peeters!” riep hy.
.Meneer!” dep Peeters.
Arte Hudde wist niet, wat hy verder zeggen
moest. Hy dacht niet aan de vraag wat z’n
huisknecht zoo tersluiks In den kelder kwam
doen; hy besefte alleen, dat ^n knecht nu
wist, dat de familie met de Pinksterdagen
thuis gebleven was en stond op “t punt een
soort uitleg te stamelen, toenz’n vrouw
naast hem verscheen, ze nam direct bet woord.
„Zoo beloon Je ons vertrouwen," sprak ze
toornig en stMBg tot Peeters. ,Kom jy den
wynkeldep lee^nialen, als we bezg zyn....”
„Als Ik ’t #even mag uitleggen, mevrouw,*’
.Dat is hcelemaal niet noodlg. We hebben je
al een heele poos verdacht, daarom zyn we
vanavond zelf eens wacht komen houden.”
Hoe bewonderde Arte Hudde z’n vrouw op
dat oogenbllk. Hoe handig redde zy zich uit de
zoo moeiiyke s.tuatie.
„Zou u die fout niet.... niet door de vingers
willen zien?” snikte de ongelukkige huisknecht.
,M‘n moeder is ziekde dokter zegt dat «c
champagne moet hebben en toen heb ik In m’n
wanhoop.... ik.... ik....”
„Leugens!” viel mevrouw Hudde hem In de
lede en keek In de tasch, dte aan de voeten
van den huisknecht stond. ..Heeft die dokter
soms ook brandewyn en wh^ky en benedictine
en -chartreuse voorgeschreven voor je zieke
moeder? Neen, man.”
.Dus.... dus u wilt
Die verandering kwam door een opmerking
van Joyoe.
„Ik heb een gevoel, alsof Ik straks zal wak
ker worden.” zei ze, ,«1 zal zien, dat het alle
maal een droom la”
,JBtel dat aoo lang mogeiyk ’lit, zei Tommy
den wensch uit in de Goede .Week de retraite te
kunnen meemaken. Maar in die Goede Week
hadden juist de zoo gewichtige beraadslagingen
piaa.s over de nieuwe grondwet, die tot In de
nachten duurden en hem niet den tyd lieten
om zyn wensch te vervullen. Maar laat op den
avond van Witten Donderdag deelde hy per tele
foon mee. dat hy zich tenminste op Goeden
VrtJdag eenlge uren van geesteUjke rust en ge
bed In het Missiehuis wilde gunnen. Vroeg In
den morgen van Goeden Vrydag zwam hij lu
het Missiehuis aan, ofscltgon zyn werk tot diep
In den nacht had geduurd} Het was de i»«t-
ste Goede Vrydag van den Bondskanselier.
Met het Missaal van Schott volgde hy in diepe
ingetogenheid, die allen slichtte die hem zagen,
de aangry pende ceremonies. By de Kruisveree-
ring gingen hy en burgemeester Schmitz na de
Priesters het H. Kruis kussen. Waar ter wereld
heeft een staatsman zóó zyn Goeden Vrydag
gevierd? Na de plechtigheden begaf hy zich
naar- zyn kamer. Het klaargemaakte ontbyt
roerde hy niet aan. „omdat het Goede Vrydag
was”, maar kort daarna begaf hy zich r.aar
het H. Graf om te bidden; dan ging hy met de
retraltanten en kloosterbewoners mee tn pro
cessie den tuin In en bad den Kruisweg. Van de
eene statie naar de andere! Wat waren zijn ge
dachten. waarvoor bad hy? „Ik ga een Kruis
weg,” zoo uitte hy zich op dien dag. Dacht hy
er aan, dat hy zoo spoedig zyn twaalfde statie
zou bereikt hebben? Niemand, die den Kan
selier den Kruisweg zag bidden, zal dit oeeld
ooit kunnen vergeten.
Hudde.
„We zouden toch naar de Van Zien deren s
gaaan,” zei haar man. „Dat vond ik nu juist
zoo’n prachtige invitatie. Dat is tenminste ech
te chic, niet dat soort, dat je alleen maar
vraagt omdat je toevallig rtjk bent.”
„Waarom vragen ze ons dan, Arte?” vroeg
mevrouw kalm.
Hy keek een beetje verslagen. „Heb jy dan
geen zin om te gaan?”
„Niet veel,” gaf ze toe, en ze zuchtte by de
gedachte aan het deftige gezelschap, waarin ae
zich met tegenzin zou moeten bewegen.
De menschen waren daar allemaal zoo koel
en zoo neerbuigend, en T personeel deed zoo
verwaand! Wat was het levpn moeuyk gewor
den, sinds Arie zoo’n massa geld verdiend had;
wat deugde zy slecht voor dat weelderig, deftig
bestaan!
,Jk wou etgeniykbegon ae, maar zweeg
verder, want Peters, de huisknecht, was de
kamer binnen komen glijden en in ’t byzyn
van dat Indrukwekkend personag^kon se noo.t
f preken zooals ze wou.
Natuuriyk was ze niet bang voor den man;
ze voelde zich alleen maar gegeneerd als hy er
was, en biy, als hy wegging, ’t Was een zeer
bekwame huisknecht, en men beweerde, dat hy
een der beste wynkenners der Res-dentie was.
Haar man was geweldig trotsch op hem, maar
zy, het kleine vrouwtje, vroeg zich af. of ze
zich niet een beetje schuw voor Peeters voelde.
In elk geval, toen Peeters klaar was met z’n
dienst aan tafel het was aan T ontbyt
en de kamer weer uitgegleden was. klaarde de
atmosfeer op en aten belden met minder ge
dwongenheid.
„Wil je me nu eens 'n plezier doen, man?”
vroeg mevrouw Hudde opeens.
„Natuuriyk.” zei haar man. „Diamanten?”
„Ach neen.” zuchtte mevrouw; Jk wou zoo
graag dat we met Plnksteren thuis bleven.”
„Maar kind, dat kan niet. We hebben tegen
1 personeel gezegd, dat 't huls gesloten zou
worden; ze tekenen op een paar vrije dagen.”
.Die mogen ze hebben, Arte. Ik wou ju st een
paar dagen met jou alleen zyn, zonder al d‘e
drukte en last, en zelf ens eten koken, net als
toen we pas getrouwd en nog arm waren Ik
ga dan 's Zaterdagsavonds zelf boodschappen
floen en niemand zal weten dat we thuis zyn.”
Arie Hudde protesteerde, maar na nog eenlg
heen en weer gepraat, kregen de Van Zende-
rens de boodschap, dat de heer en mevrouw
Hudde door familie-omstandigheden absoluut
verhinderd waren enz.
,D*t Is nou weer eens echt ouderwetsch,” «el
mevrouw Hudde met een groot schort voor,
blozend en opgewekt. ..Als jy nou onderwyi
vast dekt.
„Waar liggen de messen en vorken?”
,^oek maar; we moeten natuuriyk het keu
kengerei hebben. *t Zilver Is weggesloten en dat
hoort hier ook niet Wat heb je?”
,Jk herinner me opeens, dat Peeters den
sleutel van den wUnkelder heeft. Wat moeten
wy drinken?”
„Zulke arme lui als wy hebben geen wyn-
kelders. Arte. Ik heb vier fleschjes b.er meege
bracht.”
Toen Arte Hudde tien minuten later aan ta
fel zat, schoot hy In den lach. Dat moesten die
ryke kerels van z’n sociëteit eens zien; dat h.'j
in z’n e.gen keuken scharretjes met bier zat
te eten.
Maar hy moest toegeven, dat het eten hem
In geen jaren zoo lekker gesmaakt had. Alles
was precies zooals hy 't het liefst hadalles
herinnerde hem aan z’n half vergeten jeugd
Toen gingen ze samen afwasschen en daarna
zaten ze by het fornuis kastanjes te piepen en
te praten over dagen van vroeger. Sluipend
gingen ze later naar boven, en tastend zochten
ze hun weg, want 't was gevaariyk, Ucht aan
te draaien; dat zou van bulten af gezien kun
nen worden.
Mynheer Hudde sliep gerust en droomde dat
hy den burgemeester by zich ten eten kreeg tn
“X T steeds «Un wy diep onder den Indruk
I van het tragisch gebeuren van den 25en
I Juli, schrijft men ons uit Oostenrijk, wy
kunnen het maar niet gelooven, dat de groote
Kanselier en de trouwe, overtulglngsvolle ka
tholieke staatsman niet meer by on® is. En toch,
het onbegrypeiyke Is wreede werkeiykheid en in
nederigheid moeten wy de hand kussen, die van
OostenrUk het offer elschte van zyn trouwsten
en edelsten zoon.
Het zou ondankbaar zyn, als ook de Mlssle-
krlngen en de Misslepers hem niet een enkel
woord ter dankbare gedachtenis zouden wyden
Wat hy over de Missie en de Mlssleactie In het
vaderland dacht, bracht hy op Juiste wijze
naar voren, toen hy op 8 Januari In het M-s-
slehuis Et. Gabrtél (Mödllng by Weenen) te
genwoordig was by de Bisschopswijding* van
Mgr. Schoppelrey, Apost. Vicaris van Sinyan-
Cbow (China). Diep was Bondskanselier Dr
Dollfuss doordrongen van dat. wat het diepste
en laatste fundament is van allen Mlsslearbeld.
dat in den Wereldverlosser Jezus Christus alle
menschen van allerlei kleur, natie en taal broe
ders en zusters zyn. In het dagboek van den
Bleuwgewyden Blsschop schreef hy de heerlijke
woorden: „Excellentie, breng aan onze Broeders
in Christus in China den groet van het Oosten-
ry$che Vaderland met Gods zegen.” Zoo zou
«yn bloed, dat hy voor Oostenryk vergoot, dat
hy echter, hiervan zyn allen oveituigd, ook
vergieten moest daar hy in de oogen der duis
tere anti-christtoyke machten té katholiek was
en *n katholieken staat wilde stichten, ook tnar-
telaarsbloed zyn voor de groote Ryksldee van
Jezus Christus, voor de verwerkeiyklng van den
laatsten wil van zyn en onzen HaUand. dat ailt
volkeren één zyn, by den ééaeiöïerder en In
de ééne Kudde.
Wat hl
op dit blad «Mn ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen f Dflfifl by levenslange geheels ongeechlktheld t »t werken door f Ml ongeval met f OCfl Ml verllee van een band Z 125 f50 “hlLTT*1 b/7UkZrm f 40.“ etteren* vïzwee
ongevallen veraekenl voor een der volgenae uitvoeringen/ «)(/(/(ƒ•-verllee van beide armen, belde beenen at. belde oogen doodeiy ken afloop/ een voet of een oog# luim of wijsvinger «ZV» been of arms TVe anderen vinger
i
zy deed stap achteruit en keek my aan
met een soort van teederen elgenaarstrota.
Jk wel, dat we er aan sewend zullen
raken,’^merkte Tommy op. „In het begin gaf
hy me aoowat een hartkwaal.”
Hy ging de zydeur op slot draaien er)
voegde er vrooiyk aan toe:
„En nu stel Ik voor, maar dadeiyk te sou
peeren. Ik heb niets dan wat whisky gehad,
sinds Ik van de schuit kwam.”
„O, er Is genoeg te eten,” zei Joyoe. ..Ik
ben inkoopen gaan doen In King’s Road pn heb
twee flesschen champagne meegebracht."
„Prachtig!" riep^ Tommy. „En waar Is de
trouwe Clara?”
„Ik heb haar vrtj gegeven, vanavond,
wilde niemand dan ons drieën hier f
wy verdrongen ons in Joyce's kleine keften
om het souper naar het atelier over te bren
gen, waar we het op de tafel in het midden
zettifti. We waren zoo belacheiyk gelukkig, dat
ons gesprek een tydlang buitenge *oon onsa
menhangend geweest moet zyn. Niet voordat
wy rustig aaa tafel «aten en Tommy den hals
van de eerste champagneflesch met zyn zak
mes afgeslagen, kwamen wy eigerüyk tot
het besef van den werkeiyk toestand.
„U bent «oo goed voor me,” stootte «e
uit. ^e «yn nooit gced voor me geweest,
behalve u. Ik zou ik zou alles voor u willen
doen.”
AU dat bet geval is, breng me dan myn
hoed en lach weerl"
