PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND
TIP
i
N GENOT
dl
u&Aaal wui denda^
Herinnering aan het buskruitverraad
I
V
I
NEIL
LYNDON
ONTSNAPT
li
DE „GUY FAWKESDAY”
tr
ZATERDAG 10 NOVEMBER 1934
i
■an-
Pfannstiehl
L t S C H Fl. 2.80
I
Uit Sovjet Rusland
ii
Laatste van Garibaldi’s
Ideaal vacantieoord
Voor de Chineesche
spoorwegen
4
l
uit
De techniek ruïneert de
middeleeuwen
Grootste studentenhuis
van Parijs gesloten
De langste man ter
wereld
In geheel Spanje
heerscht rust
Schip met 102 gelijk
namige passagiers
De motorbooten zyn de vijanden
der oude Venetiaaneche
paleizen
DOOR
VICTOR
BRIDGES
»»The Fifth of November
zaTwel een schil- Vredespijp
I
„Duizend Man”
„Ruzt en Vrede”
Li
De vredespijp
i
Het verband tauchen het afeteken
van vuurwerk en het in de
lucht vliegen van het
parlement
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
F v/M
ant-
toe niet in het gezin van Franc ge-
t
t
«te steden in de Sovjet Unie
aen
hij zal het grondig moeten
maar
we
„Ik
htf er eerlijk aankomt, ik weet.
dat
HOOFDSTUK XV
..Maar morgen
gaan.
ik
ver
schoon bord eif bediende
ie
wel. En als het waar
a
n
(Wordt vervolgd»
i
t
i
5
ten zichzelf van vreugd. Liefst wilde hjj maar
direct wegvliegen.
1
l
I
t
Te Genua is, in den ouderdom van 91 Jaar.
Egisto Sevelli overleden, de laatste overlevende
van Garibaldi’s „Duizend Man”.
.Maar in elk ge-
dat deel van
acht moest worden.
De missionaria, die toevallig dezen neger ken
de en wist dat hij Catechumeen was, sprak den
man toe en bereidde hem voor op den dood.
Daar er echter in de omgeving geen water te
vinden was en ieder oogenblik den dood kon
beteekenen, heeft de missionaris den inboor
ling met water uit den radiator van zijn auto
gedoopt.
to naar een na
neger, die van
■loos langs den
rvallen, die den
i hadden toege-
uitgesloten ge
il
a
n
s
t
t
1
e
t
l
i
t
1
t
t
i.
ir
U
T
d
n
„Wel,”
werkt.
I
<7
►te
iet
lei
in
ee
ns
>nx
it-
üs
e-
Hi
er
in
le
en
en
U-
Li-
!ft
n-
en
st
i-
n,
In
m
H
tr
ix
et
cL
•n
m
n/
la
er
;h
83
ÏI1
Dg
»r-
n-
ier
en
dc
n-
ïn.
jcL
1a-
kt,
en
Kal
in mijn hoofd.
jX haar gistere
neb ik ei
zood^tr^
De drenkeling
niet vaak, dat het weer in
Het aan de stad Parijs toebehoorend gebouw,
waarin stnds tientallen van jaren de ..«aaarrtn
tlon Génerale des Etudiants” is gevestigd, is
sinds kort gesloten. De studentenvereeniging.
i die niet minder dan vier duizend leden
telt, beschikt niet meer over de noodige geld
middelen. waarom men het huis heeft moeten
verlaten. De meubelen en alle- kostbare boeken,
welke zich in de groote bibliotheek van het
huis bevonden, zullen publiek worden verkocht.
Het gebouw, staand in het Quartier Latin, is
momenteel het middelpunt van de belangstel
ling van leder Parijzenaar.
«nïngrverschll over de plaat», die
Ion zou krijgen. „Wat! zoo’ll rek
salon.
Je zult toch wel
derU uit de huis-
kamer naar bo-
ven brengen, dan
MADRID, 7 Nov. (Reuter). De ochtendbladen
berichten, dat een poging van de syndicalisten
en anarchisten, om tegen de regeeringsmaatre-
gelen in opstand te komen, in de kiem is ge
smoord.
In geheel Spanje heerscht fust, verklaarde
de Minister van Blnnenlandsche Zaken.
Te Gijon is hedenochtend een van de deel
nemers aan de revolutie gefusilleerd.
De man. Caorrales genaamd, heeft een pas
toor vermoord en ook een tweeden moord be
gaan. De man is moedig gestorven, de oogen
gericht op het crucifix.
De onderhandelingen tusschen de Chineesche
regeering en Engelsche firma's «.ver de bestel
ling in Engeland van 18 locomotieven en 130
4 mlllloen pond,
«ep van Engelsche
laard. deze bestel-
De 500 inwoners van het Engelsche dorpje
Melle. in Somerset gelegen, zijn merkwaardige
lieden. Terwijl andere dorpelingen en stedelin
gen reikhalzend uitzien naar het oogenblik. dat
ook- zfj de zegeningen van de moderne techniek
deelachtig zullen worden, hadden de Melleanen.
wars van alle modernisme, een adres aan En
geland* premier. MacDonald, gericht, waarin
zjj protesteerden tegen het plan het dorp te
voorzien van telefoons. Zij maakten tevens van
deze gelegenheid gebruik den premier eens dui
delijk te maken, wat zjj over al die moderne
dingen dachten. Niets moeten zij hebben van
electrisch licht, noch van spoorwegen, noch van
autobussen. „Zij willen rust en vrede.” heet het
in het zonderling verzoekschrift. „Wü willen al
die moderne uitvindingen verre van ons hou
den. Wij wenschen ons leven niet te zien ver
haast en opgejaagd door nieuwigheden, welkp
ons in geen enkel onzicht meer geluk kunnen
bezorgen." Zou MacDonald, die in den laatsten
tijd bij zijn drukke werkzaamheden conferen
tie op conferentie wel eens zal hebben ver
langd naar ’n plek op aarde, waar hem geen tele
grammen en telefoontjes bereiken, waardeering
hebben voor het oerstandpunt zijner Mellea
nen? WU g*elooven eerder, dat de officieele
petitie van het pittoreske dorpje, welke door alle
Engelsche bladen duidelijk zichtbaar is gepubli
ceerd. een averechtsche uitwerking zal hebben.
Is er voor een vermoeiden stedeling, na een jaar
hard en enerveerend werken, een prachtiger
plek om uit te rusten te bedenken dan het
dorp Melle in Somerset?
Dat ging natuurlijk niet, daar we Murphy na
zijn gastvrijheid niet zoo maar konden achter
laten zonder afscheid van hem te hebben ge
nomen. Nog dienzelfden avond namen we af
scheid van de gastvrije eskimo's en den volgen
den morgen vertrokken we, thans met ons
Het zal waarschijnlijk spoedig verboden wor
den om met motorbooten in het Venetiaansche
Canale Grande te 'varen, want het is gebleken
dat de hevige deining die de motorbooten ver
oorzaken, de fundamenten der oude paleizen
aan tasten en zoodoende deze prachtige monu
menten der Middeleeuwen in gevaar brengen.
Met de oude romantiek van de Canale Gran
de is het tegenwoordig heel anders dan vroeger
gesteld. Zeker, er zijn nog genoeg gondels op
den groeten waterweg van Venetië, maar mees
tentijds zijn het slechts buitenlandsche pas ge
trouwde paartjes en andere toeristen, die de
betoovering van een gondelvaart willen onder
gaan. De Venetianen zelf voelen niet veel voor
de romantiek van hun stad, en buitendien nood
zaakte de uitbreiding van het verkeer het ge
bruik van snellere vaartuigen. Op het oogenblik
bezit Venetië 800 motorbooten, die meerdere ma
len daags de Canale Qrande op en af varen. In
het begin bekommerde men er zich niet erg om
of de deining al dan niet schadelijk voor de
oude paleizen was. Maar toen het kwam vast
te staan dat de reparaties aan de groote open
bare gebouwen aan het kanaal hoe langer hoe
grooter werden, ging men de zaak eens onder
zoeken, en men kwam tot de conclusie, dat nóch
de getijden, nóch de vochtige atmosfeer in den
loop der tijden zoo gevaarlijk voor de hulzen
waren geworden, als twintig jaar motorboot-
verkeer.
Men heeft uitgerekend, dat de groote repara
ties ongeveer 80.000 gulden zullen bedragen. En
het is heelemaal niet uitgesloten, dat er nog
meerdere groote reparatiën noodig zullen zijn.
Het Palazzo del Podesta was het eerste ge
bouw. dat de verderfelijke sporen van de mo
torboot-deining vertoonde. In de muren kwa
men scheuren, die in een twee uur tyds zoo
groot werden, dat zelfs de inrichting van het
gebouw in gevaar dreigde te worden gebracht.
Daarop vertoonden ook de andere palazzo’s deze
scheuren. Tot zoover gingen deze verwoestingen
aan de oogen van het gemeentebestuur voorbij,
omdat dit alles onder den waterspiegel gebeurde.
Wat-er van. de particuliere gebouwen moet
Worden, weet men niet. Als men deze allemaal
wilde repareeren. zou dat het dubbele van de
waarde dezer palazzo's kosten. De eigenaars
zullen daarom waarschijnlijk liever het huis
duimen, dan zich in zulke onkosten te storten.
Het is mogelijk, dat het verbod om met mo
torbooten op de Canale Grande te vareh, erger
voorkomen zal.
De gondels zouden dan weer de alleenheer
schappij voeren en er weer alle romantiek die
dit kanaal tot de mooiste ..straat” van de we
reld gemaakt heeft, aan verleenen.
Journalistieke eer en mijn hoop op onsterfelijk
heid verbieden mij het ten derden male te doen.
Volgens officieele Russische berichten is de
bevolking der
in de jaren 1917 tot 1934 van 16 tot 36 mlllloen
gestegen, wat in hoofdzaak zou moeten worden
toegeschreven aan het feit, dat de plattelands,
bevolking tengevolge van de burgeroorlogen,
hongersnood en vermindering van het aantal
zelfstandige boerenbedrijven, naar de steden
is gevlucht om daar werk te vinden.
drieën, daar American Pete thans van de partij
was. Om beurten namen Oom en ik 't stuur. Pete
deed maar niets anders dan het landschep on
der zich in oogenschouw te nemen. We vlogen
recht aan op Tsjitsjakow-eiland, dat wc na ver
scheidene uren vliegen bereikten. We vlogen op
groote hoogte over de toppen der bergen, en ik
had juist het stuur genomen, toen eensklaps een
geweldige ontploffing weerklonk. Het toestel
Mohammed Ghazi, een jonge Egyptenaar,
beweert de langste man ter wereld te zijn. Zijn
lengte ia drie meter. Het vreemde is dat hjj
deze afmeting aan een ongeval dankt. Drie
jaar geleden was hjj nog geen twee meter lang,
toen hij uit het raam van een huis viel en aan
zijn hoofd ernstig gewond werd. Sinds dien tijd
groeit hU met schrikbarende snelheid. Hij is
echter zoo zwak, dat hy niet op zijn boenen kan
staan en steeds In bed moet liggen. De dok-
torën durven hem wegens zijn zwakke hart niet
te opereeren. HU ligt nu in de grootste kamer
In het huis van zUn ouders, maar als hU door
gaat met groeien zal men hem moeten terug
brengen naar het hospitaal, waar de zalen
grooter zUn.
Wat waren we bij}, dat we uit onze gevangenis
in het inwendige van den krater waren ont
snapt. Oom en ik beraadslaagden thans wat
we met Pete zouden aanvangen. HU was ge
bleken een betrouwbaar mensch te zijn en al
licht kon hU ons bU ons bezoek aan de In-
dlaansche natuurreservaten nog van grooten
dienst zUn. Dus besloten we dat American Pete
met ons mee mocht reizen. De Indiaan was bui-
is laag water om half negen-we zullen er dus
op een mooien tijd zijn. Later kunnen we de
Betty” In Tilbury of Gravesend laten en van
daar met den trein teruggaan. Dan zUn we
voor het diner of het souper of iets dergelijks
thuis.”
Joyce knikte.
.Dat moet ook.
kan 1 daar hangen.
Maar dc heer des huizes bleef -op zijn suk
staan, 1 Gold hier immers een beginsel, een
zaak, die den* ondergang van zUn meesterschap
in huls kon worden. ZUn gezag stond op tapet
En daarom zocht Franc de oplossing in een
kort bevel: „1 Gebeurt zóó: 't schrijfbureau
naar de huiskamer en op die plaats aan den
muur 't pUpenrek.” .Den je heelemaal gek ge
worden? Dat schrijfbureau in de huiskamer
en de kleintjes dan?” En verdrietig geworden
door zooveel gemis aan eensgezindheid, wiéro
het jonge vrouwtje zich schreiend in den fau
teuil. Dit verbitterde Franc nog meer en daar- r
om snauwde hU haar driftig toe: .De kinderen
zullen hun gemak houden, als ik werk. Maar
als ik je in den weg ben, zal ik wel opkrassen
en op een vierde verdieping ergens een kamertje
huren, waar ik ongestoord brood voor je ver
dienen kan.” En meteen smeet hij woedend
de deur achter zich dicht en snelde naar bulten.
Toen hu een poosje In de vrije lucht vertoefd
had, trad hU werktuiglijk den winkel van den
tabakshandelaar binnen. Plotseling verhelderde
toen zUn gezicht en vroe£ hU: „Tien stuks Ka
rei I.” „Wablief?" vroeg de verwonderde win
kelier. „Tien Karel T herhaalde hij gemoede-
UJk.
Dienstvaardig knipte de sigarenleverancier de
punt van een der sigaren af en reikte -die over,
terwijl Franc, geheel als vroeger, de sigaar aan
de gasvlam van de winkeltoonbank aanstak.
Een weldadig gevoel doortintelde hem op eens.
Waarom? Waardoor? Wat was er eigenlijk ge
beurd? Wel. lieve tijd, hU rookte weer een si
gaar, bleef staan en begon om zUn houding
luid te lachen.
In die vroolljke gemoedsstemming liep hij snel
naar huis terug. ZUn vrouwtje kwam hem met
betraande oog entegemoet. vloog hem om den
hals en sprak: .Lieve beste man, wil je me
alles vergeven? Hang Je pUpenrek waar je wilt,
maar laat 't onzen vrede niet verstoren.”
Innerlijk gelukkig om zUn trlomfeerend ge
zag, doch geroerd om het verdriet dat hU zUn
vrouwtje had aangedaan, antwoordde Fr»nc:
„Ik weet nu een beter plaatsje voor het pUpen
rek, vrouwtje, 't Verhuist met alle püpen paar
den zolder. Want. Jammer genoeg, is de schuld
van al dat geharrewar tusschen ons: de vredes
pijp!”
Ofschoon de speurzin van de 'post reeds
spreekwoordeluk is geworden, komt het toch nog
wel eens voor, dat de administratie der PTT.
voor onoplosbare problemen wordt geplaatst.
Zeer moeilijk bUvoorbeeld Is de taak van den
postmeester aan boord van de groote stoom
schepen.
Zoo kwam het dezer dagen voor, dat op een
Amerikaansch mailschip, dat den dienst van
NewYork op Buenos-Aires onderhoudt, zich
102 passagiers gevonden, die allen den naatn
Smith droegen. Tot overmaat van ramp hadden
26 van bovengenoemde passagiers nog den voor
naam William.
Bij de eerste tusschenlandlng werd de post
aan boord gebracht. Voor de Smith-en waren
honderden brieven en pakketten, terwUl zich ook
bU de mail postwissels voor de diverse William
Smith-en bevonden.
Daar de Amerikaan ook bU het schrijven van
adressen zUn levensmotto: „time Is money"
trouw blijft, ontbrak op de adressen Iedere ver
dere aanwUzing betreffende beroep enz. van de
geadresseerden.
Den postmeester, voor de onmogelijkheid dit
Ingewikkeld probleem op te lossen, rezen de
haren te berge. Ook de kapitein, wien de post
meester om raad vroeg, wist in den beginne geen
uitweg. Na rUp beraad werd besloten de netelige
kwestie op de volgende wijze op te lossen, waar-
bU dan tevens den veertienhonderd passagiers
van het stoomschip eenige vroolUke oogenblik-
ken bereid zouden worden. Met toestemming der
26 William Smith-en werd op het promenade
dek een openbare brieflezing gehouden. Gehol
pen door den postmeester opende de kapitein
brief na brief en las uit lederen brief een karak
teristieke passage, alsmede 1 slot voor. Op deze
wijze was het voor lederen geadresseerde van de
brief mogelUk zUn rechten er op te doen gelden.
Met de postwissels evenwel was de kapitein van
het schip voorzichtiger. Deze gaf hU de admini
stratie der posterijen te Buenos-Aires ter „ver
dere behandeling” over en verheugde zich bij
voorbaat op de moeilUkheden, welke deze hier-!
mede zouden ondervinden.
Het gebeurt niet vaak, dat het weer in
Engeland werkelUk met een goed humeur in
overeenstemming is. maar toen ik den vol
genden ochtend de deur achter mtj dichttrok,
was de zonneschijn, die over Edith Terrace
stroomde, in volkomen harmonie met mUn
stemming. Afgezien nog van het feit dat ik
een geheelen gelukkigen dag met. Tommy en
Joyce zou samenzijn, was alleen het -oorult-
zicht, weer op het water te zUn. al voldoende
om mU in het beste humeur te brengen.
Tommy en Joyce wachtten mU reeds op het
perron van Fenchurch Streetstation. De eerste
zag er weinig presentabel uit. in een oud en
vuil grijs flanellen pak, terwUl Joyce die een
witte blouse met een groenen, gebretden mantel
droeg, prachtig in' overeenstemming was met
het zonnige weer.
„Hallof” riep Tommy uit. „We begonnen ons
net ongerust over je te maken. We dachten
dat je er vandoor was,”
Ik schudde mUn hoofd en zei:
„Ik ga er nooit vandoor "óór den middag.
Ik heb dan het noodige weerstandsvermogen
nog niet.”
..Betty” is in Leigh, waar
vastgelegd heb. Verleden Juar
j^eën zeven P.K. motor in laten zetten,
we kunnen gaan hoe de wind ook
ik weet, dat het getU ongeveer mee-
loopen zal. Nu dacht ik, dat wU drieën naar
Leigh moesten trekken en met de schuit naar
Cunnock Creek of daar in de buurt varen. Als
■alles veilig is, kun JU er aan land gaan en
eens rondkUken en als er menschen zUn, steken
wU zonder meer van wal. Joyce en ik zullen
ons in het geheel niet vertoonen. wU kunnen
aan boord blUven en het onderzoek aan Jou
overlaten.”
„Toe.
overtuigen,
doen.”
Tommy floot.
ben benieuwd, welke nieuwe schurken
streek daar weer achter steekt. Het is onmo-
«clük. IHMjlBHBil
dat ze het laatste Jaar niets hebben uitge
voerd.”
„Het zou zeker belangrijk zijn dat te weten
te komen," gaf ik toe. „Maar toch zie ik niet
in, dat Joyce al het vuile werk voor onze firma
op moet knappen."
„Dat is op het oogenblik mUn aandeel,” zei
Joyoe vroolUk. ,Dr bestaat géén vuil werk voor
onze firma."
ZU kwam naar mU toe, maakte mUn jas
los en stak de enveloppe, die zU uit haar bureau
genomen had, in mUn binnenzak.
„Twintig bankbiljetten van vUf pond.” zei
ze. „Ik heb ze vandaag van de bank gehaald.
Je zult misschien geld noodig hebben.”
Voor ik iets kon zeggen, had zU de flesch
champagne genomen en onze, glazen gevuld.
„Ik vind je betiteling van ons als de ..Firma"
een mooien num," zei ze. ,4U niet. Tommy?
Laat ons op de firma drinken!”
Tommy sprong op met zUn glas in de hand.
„Op de Firma!” riep hU uit. „Mogen alle
gekken, die Netl naar de gevangenis gestuurd
hebben lang genoeg leven om het idiote van
hun daad in te zien!”
Ik volgde zUn voorbeeld.
„Op de Firma! Moge leder, die in nood is,
vrienden als jullie vinden I”
Joyce stak haar arm door den mUnen en
steigerde en verhief zich loodrecht, waarna het
met groote vaart de hoogte in schoot.
Krampachtig hield ik het stuur omklemd. Ik
deed alle moeite om het toestel in evenwicht te
krijgen, het gelukte me maar half. Rondom
klonken hevige explosies en een inktzwarte
duisternis omgaf ons. Van Oom hoorde ik niets.
Zien kon ik ook niets, daar het veel te donker
was.
■T~v aar, dit is nog een cadeautje van moe-
IIder!” Met deze woorden overhandigde de
jeugdige echtgenoot* van den eveneens
Jongen boekhouder Franc haar jarigen man
'n pakje, dat bU opening een houten pUP bleek
'te bevatten. .Moeder denkt, dat het rooken
tan een püp gezonder'en voordeellger is dan
het rooken van sigaren, en daarom wou ze Je
vandaag met deze vredespUp verrassen!” De
heer Franc was even verbluft als aangedaan
over deze attentie van zUn schoonmama, met
wie hU in niet al te vredelievende verhouding
leefde. En daar verrassingen op zUn verjaar
dag harerzUds dan ook niet in zwang waren,
moest hU deze zinnebeeldige attentie wel dub
bel waardeeren. Bovendien, schoonmama kon
wel gelUk hebben met haar opmerkingenvoor- --- ---
deellger was een pUp in ieder geval. Daarom .Ik heb al zooveel dan sigaren bespaard, dat
betaalde hU de lieve bemiddelaarster met een
hartelUke omhelzing en trok er dadelUk op uit
om zich van beste tabak te voorzien, 's Mid
dags drerd met de rookproef begonnen. De pijp
smaakte uitstekend, de geur van de „Gold
Shag” deed aangenaam aan en stemde hem
behaaglUk. waardoor alle kwade veftnoedens,
die de heer Franc tegen zUn schoonmama ooit
had, voor een milder oordeel plaats maakten.
Daarbij stemde hem de gedachte aan de bezui
niging, die hij zonder opoffering met zUn pUp
zou bereiken, zeer vredelievend.
De sigaren werden in den ban gedaan en de
jongelui berekenden hoeveel ze in een jaar nu
wel zouden overhouden, welke som ze in tien
jaren reeds tot een kapitaal zagen aangegroeid.
Echter was de Gold Shag, waarmee de rook
proef begonnen was, nog niet de echte soort:
ze beet een weinig op de tong. Daarom moest
na enkele dagen een nieuw merk beproefd wor
den. Hiervan was het resultaat bevredigend
Een nieuwe moeilijkheid overkwam den heer
Franc, toen op zekeren morgen de kleine pijp
haar dienst weigerde. HU trok er aan, blie-.,
klopte en brak bij vergeefsche boringen een
breinaald. Alles was echter te vergeefs, de pUP
bleef verstopt. Ten einde raad spoedde hU zich
naar den tabaksleverancier, die meewarig de
schouders ophaalde, zeggende: „Ja, dat is niet
anders: 't roer is erg nauw en moet u met een
veertje schoonmaken, doch u moest liever een
behoorlijke Turksche pUp aanschaffen.”
Overtuigd van zUn onkunde, volgde Franc
gedwee dien raad op en kocht zich terstond een
andere grootere pUp met een wezenlUken groo
ten Turkschen kop: het roer was niet al te
lang en van rood cederhout en 't mondstuk van
echt barnsteen, ’t Was een heerlijkheid om daar
uit te rooken. en achterover leunend in den
fauteuil, genoot hU van de gunstige verbete
ring. De pijp werd „Turko” gedoopt en de in
middels met de veer van een duif weer «enigs
zins bruikbaar gemaakte „schoonmama" voor-
ioopig op rust gezet.
Maar één ding was lastig aan de nieuwe PUP
Franc had er niet op gelet, dat hU, om uit zUn
cederhouten pUp met dikken kop te kunnen
rooken, allebei zUn handen noodig had, zoodat
e;- om te schrijven geen overbleef. Als hU dus
aan zUn schrijftafel zat, kon hU niet rooken en
dat gemis was te zwaar. Er zat dus niets an
ders op dan ook voor die uren een' hulpmiddel
te zoeken en hU vond dit in een korte pijp,
die hU gemakkelUk tusschen de tanden kon
houden.
Door den tabaksverkooper werd hiervoor
Maryland Doux” aanbevolen en zoodoende
versleet Franc zalige uren met ‘chrijven en roo
ken uit de „korte" gevuld met Maryland Doux.
Ook die vreugde was echter niet bestendig.
„Wat! rook JU zoo’n korte pUp?”Informeerde
een zUner collega's vriendschappelijk, „dat is
Immers heel ongezond, je hoofd en Je borst
lUden er onder, een lange pUp doet niet zoo’n
kwaad!” Die woorden drongen tot hem door.
Had hU ze niet reeds gemerkt, de duizelingen
en oorsuizingen. En den volgenden dag was de
heer Franc daarom al in ’t bezit van een met
kwastjes versierde studentenpijp met een ge-
graveerden kop. De immer dienstvaardige leve
rancier achtte het gewenscht daarvoor een soort
Varinas te nemen, terwijl hU hem tevens over
tuigde dat het wenschelUk was een verschei
denheid van pUpen te hebben, zoodat de een
kon drogen, als de andere gebruikt werd.
- Ik koesterde nog één hoop: een interview.
Dus vroeg ik aan den Jeugdigen genteman,
die een rok en een hoed van zUn vermoedelUke
mama droeg (want dat hoort er bU) en zUn
met kool zwartgemaakt gelaat tot mU ophief
terwUl hU smeekte om „a penny for the Guy,
remember, remember, the Fifth of November”.
„Weet je wie Guy Fawkes was en wat hU ge
daan heeft?”
„Big Ben in brand willen steken, meneer.’*
„En heeft hU het gedaan?” vroeg ik school-
Opziener-achtig.
..EigenlUk niet,” fluisterde de Jongen be
dremmeld, alsof hU op zware fraude betrapt
was, ,,maar voegde hU er dringend aan toe
geeft u toch maar een penny voor vuur
werk.”
j yy y on dit blad zlln Ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen Z bij levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door Z yZ*/) bij een ongeval met Z OCfï bij verlies van een hand Z 1 nC of) verlies van een Z Cfl b(j een breuk van f Afi bU verlies van ’n
J ongevallen verzekerd voor een der volgenae ultkeenr.gen J OUvv»“ verlies van belde armen, belde beenen of beide oogen f f vvt" doodeljjken afloop J een voet of een oog* Z duim of wijsvinger «JVe-been of arm f Trl*e“ anderen vinger
ik mc die uitgaven wel kan veroorloven.”
woo rd de de heer Franc gebelgd.
En zoo was het pijpenrek geworden het be
gin, 4e bron van huiselijke onaangenaamheden,
die tot fill toe niet in het gezin van Franc ge
kend waren. MUnheer had het gekocht.^ doch
nu ging ’t
het in den
met vuile pUpen
in onzen
Bernhard Pfannstlehl. de beroemde blinde
organist van de kerk van het Heilig Kruis te
Dresden, heeft zUn functie neergelegd. HU is
73 jaar oud. Op zesjarigen leéttUd verloor hU
als gevolg van roodvonk het licht zijner oogen.
HU is uit uitvinder van een machine, welke
hem in staat stelt om muziek in braille-teekens
te lezen.
35
„Joyce vond dat uit,” biechtte Tommy be
scheiden. „Maar het heeft veel kans, dat dat de
Juiste oplossing is. Natuurlijk hebben wU
er op het oogenblik geen enkel bewUs van.
Wat denk je dat dat meisje Sonja van
plan is?”
Ik haalde mUn scljouders op. J
„Ik weet het niet,” zei ik. „Ik had liet gevcWT
dat er misschien een mogelUkheid bestond on-
middellUk een geweldig voordeel uit mUn uit
vinding te kunnen trekken en dat het haar be
doeling was, dat ik dat in handen krijgen
zou in plaats van haar vader en McMurtrie.
Een andere oplossing weet ik niet.”
Tommy nam een schoon bord ei» bediende
zich van kaas.
„Je behoeft me niet in te prenten, dat er
bjj haar toch wel een andere bedoeling achter
«it, dan alleen Jou te helpen,” zei hU
,Jteh, waarschUnlUk wel. En als het waar
wat Ik vermoed, dan vind ik mezelf erg
Franc’s pijpenverzameling werd zoodoende
waer met een exemplaar vermeerderd en toen
er daarna nog een gezpndheldspijp en een
droogrooker bU de collatie gevoegd werden,
vertrok het bedenkeluk gezicht van mevrouw
Franc zich tot een zorgeHjken plooi. ..Maar man,
nu wordt t toch al te bar, waar WUft je be
zuiniging. Overal zwerven pUP«n en in Bl!e
hoekenU
De aangesprokene belette haar meer
merkingen te maken door te zeggen:
vrouwtje, die zwervende ptjpen is me ook een
voortdurende ergernis. Ik ga een pUpenrek
koopen: ’n mooien grooten hanger, om alle pij
pen In te zetten." „Wel zeker, dat kost
geld,” antwoordde mevrouw op een toon, die
niet van instemming met het plan getuigde.
liet haar hoofd tegen mijn schouder rusten.
„Op dc Firma!" zei ze zacht en met iets
gesmoord in haar stem fluisterde zU:
„MUn Neil!!”
eder beroep heeft rijn schaduwzUden en
een van de schaduwzijden van een Lon-
crediteerd is, beschrijft de correspondent dezen
grooten historischen herinneringsdag met weel
gratie, humor ^folkloristisch inricht al naar
hy gestemd of geaard is. De bijzonderheden om-
trent de poging van Guy Fawkes het parlement
in de lucht te doen vliegen, de ontdekking van
het misdrijf en de veroordeellng en terechtstel
ling der schuldigen, ontleent hU aan een of
andere „Vaderlandsche Geschiedenis” of En
cyclopedie, en de lezers zeggen dan: „Gus, gus
hoe weet hu dat allemaal!" T
Het tweede Jaar speelt hU het gemakkelUk
klaar een variatie op zUn referaat van het
vorige jaar te componeeren. Maar daarna wordt
hU zich er van bewust dat die vUfde November
eik jaar onverbiddelUk terugkeert, en dat het
aantal variaties op dit onderwerp zeer beperkt
is. De lezers, die hem eerst zoo bewonderden
omdat hU „dit allemaal zoo precies wist”, we
ten het nu langzamerhand ook precies. Ze
kennen de geleldelUk uitgeputte humoristische
en folkloristische invallen van den correspon-
dent van buiten. Ze weten evengoed als hU dat
verkleedc kinderen door de straten en van huls
tot huls trekken met een monsterachtige pop,
die Guy Fawkes symboliseert, en bedelen om
„a penny for the guy”. Een bedrieglijk voor-
wendsél overigens, want de ..guy” krijgt niets
van het opgehaalde geld, dat besteed wordt aan
vuurwerk.
Nu is er voor den correspondent, die ten ein-
de raad is, nóg een manier om Guy Fawkes day 1
te beringen, namelUk de pedante manier. HU
kan er de aandacht op vestigen dat er tusschen i
het afsteken van vuurwerk en het niet-in-de- 1
lucht-vliegen van het Parlement (drie eeuwen 1
geleden) geen logisch verband bestaat: hU kan
een pleidooi houden voor veredeling van het
volksvermaak; hU kan zUn paedagogischen tóórn
luchten wegens het feit dat kinderen uit den
fatsoenlUken arbeidersstand elk jaar een week
lang 4jp den openbaren weg om pennies bede-
len \zU het dan ook met het verheven doel
ze aan vuurwerk uit te geven. HU kan ook een i
vruchtkBar betoog op stapel zetten over de on-
gepermltteerdheld van dat urenlange geknal,
gekraak en gesis van honderdduizenden vuur
pijlen boven de hoofden van millioenen Londe-
naars. HU kan zich tot kampioen opwerpen van
de zenuwen zUner medeburgers, toch reeds zoo
zwaar geschokt door al datgene dat speciaal
uitgevonden is om zenuwen te schokken, en
bovendien nog elk Jaar op den 5 November zoo
noodeloos. wreed en baldadig bezocht.
Ik heb op mijn lange en roemrijke Lon- i
densche loopbaan Guy Fawkes Day bekeken
van aUc kanton -vool vool mcor kanton ö<ah
hu heeft. Ik ben uitgeput. De meeste aspecten
heb ik al minstens tweemaal beschouwd. MUn
sche
was
daar IndertUd Juist aan-toe. Ik had al wat wui.
het poeder gemaakt en er de kracht van op we
proef gesteld, maar nog niet op zoo groote
schaal, dat men er werkelUk over oordeelen
kon Als ze mij alles gegeven hebben, wat Ik
noodig heb, zie ik niet in, waarom ik de rtof
niet in twee of drie dagen zou kunnen samen
stellen. Maar ik ben niet te nauwkeurig ge
weest tegenover McMurtrie. Ik meende, dat liet
beste zou zUn. mUzelf wat speling te geven.”
Tommy knikte.
„Tot nog toe heb Je de zaak goed aange
pakt," zei hu „Maar ik denk, dat het moeie-
lUkste gedeelte nu pas begint.”
HU zweeg.
„KUk eens." zei hU plotseling, „ik heb een
goed idee. Waarom zouden we er morgen niet
met de Betty” heen zeilen en eens die plek
gaan opnemen?”
Ik ademde diep.
„Ik zou het graag doen, Tommy, maar het
is vrijwel moeielUkheden uitlokken. Als Mc
Murtrie ook maar eenigszlns vermoedde, dat
ik iemand in het geheim genomen had....”
..Maar dat zal hU niet,” onderbrak Tommy.
,J3at is onmogelUk. We zullen daarvoor wel
oppassen. Luister. Ik heb het heele plan klaar
laat ons gaan!” riep Joyce uit met
schitterende oogen. „Het is absoluut niet gc-
vaarlUk en je zoudt er allerlei nuttige ontdek
kingen kunnen doen.”
„Overigens,” viel Tommy bU, „wat voor een
dag kan dat worden! En het is lang geleden,
dat een van ons drieën een goeden dag neeft
gehad, hé Joyce?”
„Drie jaar.” antwoordde Joyce kalm.
Dat deed mU besluiten
„Jullie hebt gelUk.” zei Ik. ,,En jullie jul
lie weet zoo ongeveer wat vriendschap is.”
WU bezegelden de afspraak met een hand
druk. Joyce sprong van tafel op en liep naar
een kleine schrijftafel.
„Ik moet hier ergens een spoorboekje heb
ben,” zet ze. ,Dan kunnen wU een trein uit
zoeken.”
.Doe geen moeite,” zei Tommy. „Ik ken
ze van buiten. We kunnen die van negen uur
vUf van Fenchurch-Streetstatlon nemen. Het
„Daar valt over te twisten, Neil, maar laten
dat liever niet doen en vertel me maar
eens hoe rit het met je uitvinding? Hoe
lang zal het duren die uit te werken?” -
zei ik, „eigenlUk is die al uitge-
Voor zoover een uitvinding tenminste"
uitgewerkt te noemen is, voordat de pracl
werking er van op de proef is gesteld. Sïi
Ik heb n.l. weer een af
spraak met George. O. ik heb Jullie nog niet
over gisteravond verteld!”
„Neen.” antwoordde ik.
val zou ik graag zien, dat je
het spel maar uit handen gaf. Joyce. De ge
dachte. dat JU ergens met George dineert is
niet prettig.”
ZU nam een enveloppe uit het bureau en
kwam op haar plaats aan tafel terug.
„Ik denk dat spel gauw gewonnen te heb
ben,” zei ze kalm. .Maar morgen moet tk
George is op het punt interessant te
worden.”
ZU zweeg een oogenblik.
„Hij vertelde mU gisteravond, dat hU op
het punt was, een chëque van twaalfduizend
■pond te verwachten.’’
„Twaalfduizend pond?” herhaalde
baasd.
„Waar moet hU die vandaan krijgen?” vroeg
Tommy.”
„Dat is juist wat ik van plan ben te ontdek
ken.” zei Joyce.
„Zie je, George verkeert op het oogenblik in
dc meenlng. dat ik hem voor een leugenaar
houd, wat die chëque betreft HU wil mU er dus
van overtuigen. Wel morgen zal ik me laten
„Ach,
laf om van haar diensten gebruik te maken,
als het noodig mocht zUn."
llngen te financieren.
