H
PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND
OUDE GENEVER
cKd u&faxd uan den dag
zijn nog niet dood
De „bohémiens”
HET MUSEUM
CRISIS EN LEVENS
VREUGDE
FI.3.60P. LITER
NEII
LYNDON
ONTSNAPT
VRIJDAG 23 NOVEMBER 1934
Zonderlinge optocht
De man in de
pelsjas
aan
Sorteermachine voor
erwten
Een natuurwonder in
Letland
Alleabonné’s
V erkeer «ongevallen
te Parijs
Sprinkhanen richten
groote schade aan
Tragisch verhaal van een Fran-
tchen'journalist, dat de lydende
voorwerpen zelf weinig
tragisch opnemen
De walvischvangst
de Zuidpool
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
P"O O R
^VICTOR
BRIDGES
I
„vanavond
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
plooiden zich tot een sma-
waarnaar de Indianen vol eerbied
maar
Chelsea, Woensdag
Beste James!
Die
iel hU. ..goeden nacht.
JOYCE
ift bleef
iw, dat
er aan bevestigd was en dat Oom In zUn hand
hield. Daarna gaf Ut een Hinken ruk aan het
touw en het mes kwam weer te voorschijn. De
Indianen keken stom verbaasd.
Vervolgen» nam Ik een Hink stuk hout, waar
aan ook een touw Was bevestigd. Ik deed het
hout in mijn mond, waarna ik de zotste ca
priolen rondom de hut begon te maken. Daar
na trad Ik op den Ingang van de hut toe en
ging naar binnen.
Vervolgen» kwam Ik weer naar bulten en be
gon luid op een trommel te slaan. Daar werd
de fngang geopend en kwam American Pete te
voorschijn, gezond en wel. Een daverend ge
juich werd aangeheven Ik had de Indlaansche
medicijnmannen overwonnen.
Ik
vol
Met volle aandacht keek ik nu naar het drie
tal. Toen Lérou het étui had uitgepakt, amr-
handlgde hU het aan de jonge vrouw. Met een
onderdrukten krast van bewondering keek deae
raar den inhoud. Even later gaf as bet aan den
man met de pelsjas, die eveneens En be
wondering betuigde. Toen begon de onderhan-
dellng over den prijs en Ik hoorde bedragen
noemen van see en seven dulaend. Op dit oogen
blik zag Ik, dat de vrouw lets van onder de
tafel te voorschijn haalde. Tegelijkertijd klopte
haar gesel den juwelier op den schouder en
maakte hem opmerkzaam op een paar mannen
bU de deur, die in een hevig twistgesprek met
elkaar waren. De juwelier keerde het hoofd om
en keek toe. En nu dooraag ik den geheelen
toeleg.
enkele korrels
icJrlellUke nabij-
g Maar net lag
Ke interessante
•le noodsake iljcs
vrouw
loofd.
derzoekenden blik op
Ik liep direct naar
Ik las den brief, die zoö geheel en al Joyee
was, dat Ik haar als het ware hoorde spre
ken, en wendde mij tot den jongen, die nog altijd
beng was, de omgeving op te nemen
Er is geen antwoord. Charles," zei ik
Hoeveel krijg
Hij kwam plotseling tot zichzelf
„Twee shilling bode’oon, mijnheer.**
„Hier heb je M," aei Ik. „en daar heb Je
nog een shilling voor Jeaetf.'*
re niet herinneren wie hjj
i, bestelde een kop koffte.
Volgens verschillende berichten zullen de re
sultaten. behaald in het walvlaehbedrUf aan
de Zuidpool beter zijn dan de voorgaande ja-
ren. Twee en twintig walvischvaarders en hon
derd en vijftig walvlsch jagers hebben In den
loop van dit Jaar deelgenomen aan de groote
expedities naar de Zuidpool. Ook de Japan
ners hebben een succesvolle reis met een eigen
vloot ondernomen. Op het eind van October
JJ. voer opnieuw, en wellicht de laatste van
dit jaar. een Afrikaansche vloot naar de Zui
delijke IJszeeèn De ultvaring van walviach-
booten brengt in Zuld-Afrlka altijd een groote
drukte teweeg.
I flung toe en men heeft geconstateerd, dat de
bodem zeer vruchtbaar is. Men kan er evenwel
niet langer dan eenlge weken op wonen, daar
de grond vi*U moerassig is en men er op be
dacht moet zijn, dat het eiland, tegen den tijd,
dat het kouder wordt, weer verdwijnt. Aan
alle fantastische verhalen, welke omtrent het
eiland Iflung gaan, Is thans een einde gekomen
door de beweringen van een professor, die te
Riga in de Geologie doceert. Deae geleerde
heeft gedurende den afgeloopen zomer het
gansene eiland onderzocht en door middel van
boringen het raadsel van het eiland IHung op
gei ost.
Des nachts ging de prtfessor op onderzoek
uit en maakte hierbij gebruik van een groocen
schijnwerper. Het is thans, volgens de bewe
ringen van den professor, komen vast te staan
dat het eiland niet vast aan den zeebodem zit.
maar dat men hier te doen heeft met een s.g.
drijvend eiland. Volgens den geleerde bevinden
zich onder den bodem van het eiland gassen,
welke in de zomermaanden uitzetten en het
eiland naar het wateroppervlak brengen. Des
winters, zoodra de vorst Intreedt, krlmoen deze
gassen in en zinkt het eiland In de diepte
Nadat het tafereel bij de deur wm afgeloopen
iets dat waarschijnlijk btj den opeet be
hoorde begon de man met de pelsjas op
nieuw over den prijs te praten en aóé af te
dingen, dat er van verkoop geen sprake toon
zijn! Geérgerd nam de juwelier het «tut terug
en begon het in te pakken. Daarna stond hij op
en verbet het restaurant. Ik volgde hem direct.
Buiten de deur gekomen, verklaarde ik bom in
t kort maar duidelijk wat er voorgevallen waa.
Rood van woede rende hU het restaurant weer
binnen Het waardige tweetal maakte zich juist
gereed om te vertrekken. Er volgde een rumoe
rige scène, die spoedig eindigde door de komst
van een Inspecteur en vier politie agenten
Db juwelier Lérou was geen ondankbare. Na
dat hij van m'n omstandigheden volledig op da
hoogte gesteld was. zorgde hU er voor, dat Ik
door zijn invloed weer een goede positie in de
samenleving kreeg.
dagen. Hoe het ook met je werk staat, kom
niet later dan half acht. Ik zal dan eten klaar
hebben.... een waardig souper Arme lieve
ling, je zult wel uitgehongerd zijn Ik heb
enorm veel te vertellen, James, maar aal tot
morgen wachten.
sprongen,
keken.
Vervolgens gaf Oom Sydney mjj een groot
mes. dat we echter tevoren geprepareerd had
den. Ik stak het lemmet in mijn mond, maakte
een slikkende beweging en het me» qleed door
mijn keelgat naar binnen. Alleen het hefl
er bulten steken, met een groot stuk tou'
De zoo lang gevreesde inval van sprinkhanen
in Zoeloeland en Natal heeft onlangs plaats
gevonden. De sprinkhanen zUn bl) groots
zwermen het land Ingetrokken. De eerste groep
zprlnkhanen was niet mlndm
sche mijlen lang en drie mlMn
Om twaalf uur begaven Oom en ik ons naar
de tent, waarin Pete lag. Shlngebl» had zich
reeds in de nabijheid opgesteld Naast hem zaten
de belde medicijnmannen, die zwaar geboeid
waren Daarop maakte Ik een aanvang met
mijn zoogenaamde bezweringen. Ik schreeuwde,
bonkte op een trommel en maakte allerlei dwaze
naam staat zoo geschreven wel mooi
Ik kom morgen met den trein van twee vijf
tien In Tilbury Ik zal naar de ..Betty wan
delen en daar kalm wachten, tot JU komt op-
De bezoeken aan musea
Worden minder met den dag.
Lee» op-dit gebied bijvoorbeeld
Hét gemeentelijk verslag!
Maar het is voor al de gelden
Die men daaraan nog besteedt
Niet slechts nuttig maar ook leerzaam
Als men d’oorzaak daarvan weet:
op dit blad sdn Ingevolge de verzekerlngavoorwaarden tegen Z bU levenslange geheele ongeschiktheid t >t werken door Z 7C7) een ongeval met Z Mj verlies van een hand
ongevallen verzekerd voor een der volgenae ultkeerlngen «J Wv.~ verlies van belde armen, belde beenen of beid» oogen f lÜUt’ doodelUken afloop mvv» een voet of een oog
Ik zat nog met een soort van vermoeiden
trots mijn werk te bekUken. toen plotseling een
geluid, buiten, mijn aandacht trok. Ik stond op
en zag door het raam van de werkplaats den
jongen van het postkantoor; hU stond voor
de hut en zocht blikbaar naar de bel.
..Hierheen jong!*' riep ik hem toe.
Ik ging naar de deur en het volgend
oogenblik reikte hu mU een enveloppe toe
met Joyee» handschrift, aan mU gericht, aan
het adres van het postkantoor van Tilbury
„Met de laatste post gekomen gister
avond,' legde de Jongen uit. „Wij konden
het u niet eerder bezorgen, omdat er niemand
was.’’
„Ga maar even zitten, Charles.'* zei ik;
„dan zal ik even zien, of er antwoord is.'
Hu zette zich op de bank en keek met over
groot» belangstelling om zich heen. Met een
aangenaam voorgevoel sneed ik de enveloppe
open en kreeg er den brief uit.
het resultaat van vier dagen en nachten van
het meest onafgebroken werk, dat iemand ooit
heeft ten einde gebracht TenzU *k een fout
bad gemaakt een vernietigende foutl lag
er genoeg van de nieuw» springstof voor me
om deze geheele streek van gras en aanslibbing
tot boven de wolken op te blazen.
boog mU voorover en nam een hand-
van het poede dat ik langzaam door
mUn vingers liet glUden. Het was met vol
komen veiligheid aan te raken; dat was een
van zijn kwaliteiten. Ik zou er een lucifer bij
hebben kunnen aanstrUken of In het vuur heb
ben kunnen gooien zonder eenlg gevaar te
loepen. de verschrikkelUke kracht er van kon
slechts worden ontketend door
buskruit of djmamlet in de onml
held tot ontploffing te brengen
niet in mUn bedoeling, om w
proef te nemen voordat ik enkel
voorbereidingen had getroffen.
Ten Noorden van Letland ligt In het IHung
Meer het gelUknamlg eiland, dat de laatste
Jaren in het teeken der algemeen» belangstel
ling staat Dit eiland is n.l een drijvend stuk
grond, waaromheen de Letlandsche boeren
steeds vele geheimzinnige verhalen hebben ge
sponnen. Des winters, zoo zegt men, verdwijnt
het eiland geheel om tegen den zomer weer te
voorschun te komen.
De boeren nu gelooven, dat het eiland slechts
geesten herbergt. ZU durven er dan ook ntet
te komen. Enkelen, die voor de ..geesten" niet
bang zUn, roeien in den zomer naar het eiland
ten de hut, om er het kostbare poeder in weg
te bergen Het was veilig genoeg boven den
grond maar met zulke ondernemende reem-
dellngen als mbnheer Latimer in de buurt,
kwam bet niet in mU op. ook maar een kor
rel satan te laten liggen, wanneer ik uit de
hut afwezig was. Ik borg alias In een -ater-
proof Uaeren doos, die ik er opzettelUk voor
had besteld en begroef deze In den kuil dien
ik bulten had gemaakt. Daarna sloot ik dien af
met een paar graszoden en ruimde alle sporen
van mUn werk uit den weg.
i ik hiermee gereed was. drong hat
ding tot ml) door hoe vermoeid 'k was
w k had betere dagen gekend. Meer dan dat;
I ik had tot een aanzienlijke rtjke familie be-
A boord. De oorlog had van mjj een invalide
gemaakt an de groote rijkdommen mijner fa
milie doen versmelten tot niets. Dien avond
was ik tot bet uiterste gebracht. In acht en
veertig uren had Ik niets gegeten. Dit zou nog
draaglijk geweest zijn, als Ut maar bet beetje
geld had kunnen bijeenbrengen, om m'n ar
moedig slaapvertrek te betalen. M'n hospita
wachtte me reeds met uitgestoken hand op
Ze was zelf behoeftig; ik kon het haar dus niet
kwalijk nemen. Rood van schaamte, vertelde
ik haar dat bet ónmogelijk voor me was haar
dezen keer te betalen.
„Gisteravond hadt u dit al moeten doen,”
herinnerde ae mij. ,Jk moet het hebben, an
ders gaat u maar weg. Ik kan genoeg andere
huurders krijgen."
Met d’r handen op de heupen staarde ze me
aan.
„Goed vrouw Gammel,” zei ik,
zult u nog de huur hebben.”
„Het is nu al avond.' klonk 't achterdochtig.
„Ik bedoel binnen twee uur.”
Met moeite beklom ik de trappen, die naar
m'n kamer voerden. M’n kamer....f Het was
niet meer dan een groote kast, een onzindelijk
bed, waarin geen raam, doch een klein boven
licht me al het lieve zonlicht bracht Toen ik
hier voor het eerst kwam, had ik er met af
keer naar gekeken; nu leek het me de kamer
van eeA paleis. Op m'n knieén trok ik m'n kof-
j ter van onder het bed Alles wat zich daar een»
van waarde in had bevonden, was reeds naar
de bank van leenlng verhuisd. Het laatste, een
ivoren mlniatuurportret, waarvan Ik ma stellig
voorgenomen had nooit te scheiden, greep ik
met bevend» hand vast. Toen ik er naar keek,
vulden zich m’n oogen met tranen. Het was
of m'n heele leven aan mijn oog voorbij ging.
Met een ruk bracht ik me tot de werkelijkheid
terug Geld was er noodlg voor een dak boven
mijn hoofd en m'n maag moest gevuld worden.
Ik stond op. nam het miniatuur en ging weer
de straat op. M'n weg voerde me weer voor de
zooveelste maal naar het vieze achterbuurtje,
waar bet pandjeshuis was gelegen. Ik bad
mmel binnen twee uur haar geld be-
zou het hebben en ik kon nog vóór
dien tijd m'n hongerig» maag vullen. Dt man
achter de toonbank was in gesprek; iets, wat
zelden gebeurde. De client waarmee hij in ge
sprek was. keek even op bij m'n binnenkomst.
Ik had juist den tijd om een schitterende dis
manten dasspeld, een pelsjas en doordringende,
uitpuilende oogen op te merken Ik vroeg me
verwonderd af wat zoo n uitgedost man in die
achterbuurt moest doen.
Toen ik bU de deur bleef wachten, merkte Ik
op. dat er over mjj gesproken werd. Twee of
drie maal bad de man met den pels het. hoofd
omgedraald en naar me gekeken Hjj ver
liet eindelijk het pandjeshuis, na nog een on-
mOZr hebben geworpen
de Toonbank om m’n
kleinood te verhandelen Na veel loven en bie
den nam ik tenslotte de vijftien gulden met
bet kaartje en verliet In allerijl deze ellendige
omgeving.
Eerst wilde ik iets eten. Ik haastte mij dus
naar een klein, goedkoop restaurant Voordat
Ik echter de deur kon bereiken, voelde Ik. dat
me een hand op den schouder werd gelegd. Ik
keek om en herkende den man met den pels.
HU deed een stap achterwaarts en glimlachte.
„Ik wilde u even spreken," sprak hij
Ik schudde het hoofd. Opnieuw bewoog ik me
naar de deur. HU legde weer s'n hand op m’n
behouder
„Wacht!" beval hU. „V moet voorzichtig zUn;
u zou u zelf dooden na zoo lang gevast te heb-
lien. Kom mee. ik zal u wel helpen.'
Ik was woedend Wat had die vreemdeling
zich met m'n armoede te bemoeien? De hief
m'n hand op. om hem terug te duwen, maai
op hetzelfde oogenblik verliet me alle kracht
en zükte ik bewusteloos ineen.
Toen ik Wvcr tot me zelf kwam, bevond Ik
me in een rijk gemeubeld vertrek, terwijl m'n
beschermer zoo beschouwde Ik hem op dat
oogenblik glimlachend tegenover me *t en
me lepel na lepel met soep voerde.
„Voel Je Je beter?” vroeg hU- Dt knikte evm.
„Wacht een oogenblik. Binnen een paar mi
nuten taan we dineeren.”
Ik trachtte te glimlachen.
Onder het diner. terwUl m’n krachten zich
weer een beetje herstelden, had ik gelegenheid,
m’n gastheer en de omgeving te bestudeeren.
Dat hU geen ..gentleman" ara*, had ik direct
gevoeld. De manier, waarop hU het gesprek
gaande hield, kenmerkte hem niet alleen als
een parvenu, maar boezemde me ook weenin
In voor z'n persoon. Waarom was die man me
gevolgd? Wie was hU en wat was de bedoeling
van dit alles?
Utooken?" vroeg hU na tafel. Ik stak oen
sigaar op, maar bedankte voor champagne ot
cocktail.
.JSn nu ter zake", merkte hu even later op.
„Toen ik je bU het pandjeshuis zag, wiat ik
direct met wien
Ik te doen had.
Ik wist toen, dat
JU m'n man
was. Er wordt
een massa geld
omgezet, dat
slechts op den
julsten man wacht?"
„Ik begrijp u niet.”
Uit den afgrond van
dan 30 Engel-
i breed De in
secten zetten zich bU duizenden neer op de
suikerplantages tusschen Mount Edgecombe en
Oemvoti. Vele stukken land zien zwart van
de sprinkhanen.
De Afrikaansche planters hebben in samen
werking met de regeering wel vele voorzorgs
maatregelen getroffen om de sprinkhanenplaag
te verminderen, maar op zulke enorme zwer
men had men niet gerekend. Den ganschen
dag wordt het z«. insecten-vllegtulg van de
Tongaat Suiker Maatschappij te Durban uit
gezonden om door middel van gifgas de dieren
op de vlucht te jagen. De sprinkhanen, die zich
soms in een groote massa op de boomtakken
der vruchtboomen zetten, veroorzaken een af-
knapplng van de takken, waardoor vanzelf
sprekend veel vruchten verloren gaan.
Dr bealoot onmiddellUk tutor de .Satty**
te gaan Ik wist, dat Joyee nu aan boord zou
zUn en daar ik niets meer te doen had, waa
er geen reden, waarom ik haar ntet dadeUjk
opzoeken zou. Ik had bet de laatste dagen t»
druk gehad om iemand te missen, maar nu Le
Inspanning van bet werk voorbij waa, voelde
ik behoefte weer een van mUn goede vrienden
terug te zien. Bovendien waa Ik verlangend
naar nieuws over Tommy en George
Ala een bescheiden bijdrage bU bat souper,
stak Ik de tweede ftesch champagne in mUn
zak; toen stak Ik een sigaar op. sloot het huis
af en begaf mU langs den gewonen weg naar
de kreek Het was boog water en -ma MJd
tot tUd moest ik boven over den dijk gaan, m
het volle gezicht vsh bet veld en den rrooten
weg Gelukkig scheen er. als gewoo.-JUk, nie
mand in de nabijheid te zUn en ik bereikte
de kreek, vonder groot gevaar waargenomen
te hebben en gevolgd te zijn.
De „Betty** lag op baar gewone plaate.
maar er waa geen enkel teeken of er temend
aan boord waa. Ik liep de kreek langs tot
tegenover de boot en met mUn handen aaa de
mond [waaide Ik haar.
OogenblikkelUk dook bet hoofd vaa Joyee
op uit de kajuit en het volgend oogenblik was
sU aan boord en wuifde mjj vrooHjk toe met
MO hrsa/tpan
„O, ben JU het al!” riep zU uit. „Wat prettig!
Ik ben in een seconde bU je!”
„Waar is Oow?"
„Op vaoanttel”
Te Parijs stijgt het aantal verkeersongevallen
onrustbarend. Het Departement Seine, waar
onder is begrepen de Fransche hoofdstad en
omgeving, gat onlangs in zijn jaarverslag de
volgende cUfcrs te zien: in 1927 206 ongevallen
met doodelUken afloop; in 1928 210 dooden; in
1929 344 dooden. Totdat men te Parijs met
krachtiger maatregelen te£en de verkeersover-
treders begon op te treden Dat deze maatrege
len niet zonoer uitwerking zjjn gebleven, too-
nen de volgende cijfers aan: in 1930 telde men
306 dooden. alzoo bijna 40 minder dan het
voorafgaand jaar en respectievelUk 149 en 148
In de Jaren 1931—1933. Toch tjUJft het aantal
ongelukken door eigen echuld nog zeer groot.
z’n zakken diepte hU
bundels bankbiljetten op. die hU op de tafel
uitspreidde, tot een bedrag van circa 30.000
gulden.
.JBegrijp Je dit?” vroeg hU met een sluw
lachje. Jk doe zaken," vervolgde Ml. Jiet te
een nieuw soort handel en er zijn rgbatten mee
te verdienen.”
Z’n oogen waren half dichtgeknepen
gluurden me onderzoekend aan.
..Hoe ver durf Je met iemand te gaan die je
een dergelUk bedrag aanbiedt?” HU wees naar
de bankbiljetten on tafel, .Jk heb een man
noodlg zooals JU. die blindelings m'n bevelen
opvolgt, een man van opvoeding, dien men on-
middellUk voor een gentleman houdt. Ik ben
geen gentleman En hU grijnslachte.
TerwUl hU sprak, was ik opgestaan en vroeg:
Hoeveel zou een diner koeten, wat ik aoo Juist
gebruikt heb?"
„Wat wil je daal uwe zeggen?”
..Dat ik. zooals u zegt, een gentleman ben en
feen misdadiger
Z'n dunne
lend lachje.
,JXis beter gentleman te zijn en te verhon
geren dan wU» en rijk?” vroeg hU grijnaend.
„Juist, zoo denk ik er over.” Ik legde tien
gulden op tafel voor het diner en verliet do
kamer.
Met de overgeschoten vijf gulden kwam ik
bU vrouw Gammel, aan wie Ik de twee gulden
huur betaalde. Het was me dien avond onrno-
gelUk op m’n kamer te blUven zitten, aoodat
Ik met drie gulden op aak de straat op ging.
Ik kocht een doos sigaretten en ging naar een
klein restaurant om een kop koffie te drinken
en den avond rond te komen.
Toen ik binnenkwam, zag ik direct m'n man
in de pelsjas Ik had hem nog geen twee uur
geleden verlaten, en nu zat hU daar, met een
jonge, mooie vrouw. HU zag me ntet en Ik ging
in een hoek zitten, vast besloten, meer te we
ten te komen van dien gehelmrinnigen sinjeur.
Het duurde ntet lang, ot er kwam een tweede
heer binnen, die zich naar h«t tafeltje van het
tweetal begaf. Z’n gezicht kwam me bekend
voor, maar Ik kon me
was. HU nam plaats.
en haalde een zorgvuldig ingepakt étui uit z'n
zak Nu herkende ik hem; het wae de bekende
Juwelier Lérou.
plaatst. HU beschouwt apothekers als de meest
vooruitstrevende menschen van dezen tijd, om
dat hU onder hen zijn meeste klanten heeft."
„En dan R lachte een der vrienden van
Delcrolx: ,.U moet hem kannen, den aquarel-
list. Die is in een garage terecht gekomen als I
monteur. terwUl hjj niet wist hoe je olie of I
benzine in 'n auto moet doen. Een beetje langer
het ft hij het uitgehouden bü de Opéra-Comlque
waar hU de kaartjes knipte. Tenslotte kreeg
hU een serieuze betrekking in de tapUtafdeellng
van een warenhuis. HU staat echter al weer
op straat, omdat hij weigerde een b pas ld soort
tapijten te -verkoopen. De kleuren vloekten te
gen zijn esthetisch gevoel.”
„Weet u hoe ik aan den kost kom?" vroeg de
ander: ..Ik verkoop zeep, scheerzeep. Met een
koffertje vol ga Ut ergens op den hoek van een
straat staan en.... Wilt u het erns hooren?”
HU legde zijn pijp neer en op mijn wobrd. Ik
heb aan de Parjjsche boulevards nooit een orl-
glneeler „camelot” gezien.
,Ja. dames en heeren. aoo'n zeep heeft u
nog nooit gezkn nog nooit gebruikt. Honing
en de zuiverste olie Probeer het eens. madame,
en uw man zal nooit meer ongeschoren rond-
loopen! En u. monsieur. Laat uw humeur niet
bederven door dat brandende gevoel in uw ge
zicht. Gebruik mUn zeep, mijnheer, en u zult
zich Uever scheren dan een kus krijgen van
een mooie vrouw!”
Aldus het verhaal van onwn collega Jacques
Paullac in de ..Presse’’. Een verhaal dat zijn
tragische zijden heeft, maar dat wU toch niet
trglscher hoeven op te nemen dan degenen die
er de lijdende voorwerpen van zijn.
Paullac besluit:
Dus de ..bohémiens” zijn nog niet dood Hoe
fel de crisis ook woedt, zij heeft tenminste de
levenvreugde nog niet kunnen uitroeien.
Pa zegt op een mooien Zondag:
Vrouwtje, kleed jeAeurig aan
Want wij zut-en mxt g*n allen
Ook eens naar ‘t museum gaan!
Ben je heelemaal betoeterd?
Ja, ik ben daar drie kwart gek!
Dajos Beta speelt vanmiddag
In de lunchroom toch van Heek?
Groote broer zet groote oogen
En hjj vraagt wat vader scheelt.
Want hi) toil de match niet missen
Waarin heden Ajar speelt!
Zusje zegt: ’k ga bioscopen,
Want ik ben niet vierkant mal!
Greta Garbo wordt gerolprent
En die speelt eenvoudig kndl!
Broertje meent: naar het museum?
Dat beschouw ik als een straf,
Want ik heb m'n nieuwe Uiver
Van meccano nog niet af!
Vader zwijgt en heeft zelfs zichtbaar
Van zijn haastig voorstel spijt,
Want hjj voelt nu dat ze denken:
Hij gaat niet mee met z’n tijd!
BOlI?n
»ECORJ
..Houd je oogen open. Gow, en ato er nog
meer heeren. die den weg naar Tilbury !.wUt
zUn, Je naar den eigenaar van de ..Betty"
komen vragen, zeg dan maar dat het de schuit
la van den Lord Mayor van Londen."
HU tikte ernstig aan zijn pet.
„Goed, münheer." zei hU. .goeden nacht.
BUnheer
„Goeden nacht, Oow!"
Ik klom tegen den oever op en begaf mij
huiswaarts.
..BU een groote graanfirma te Wimbledon
nabij Londen werkt momenteel een machine,
die gedroogde erwten sorteert en automatisch
alle erwten, die zijn aangetast door wonnen, of
om andere redenen ondeugdeluk sUu. er uit
haalt. Tot nog toe kon dit werk alleen met
de hand worden gedaan.
De sorteermachine is uitgevonden door een
Engelsch ingenieur. Horsfleld Het principe
van zijn machine is verbluffend eenvoudig. De
erwten worden gestort In een roteerenrt’
trommel, waarin rijen pennetjes in de draai
richting sljn aangebracht, op zoodanige wijze,
dat de erwten langs de pennen schuren en
elke erwt waar een gat In zit aan een pen
bluft hangen. Met behulp van een draalenden
borstel worden deze ondeugdelljke erwten Uit
oe trommel verwijderd.
f 125»~ duim of wUsvtngsr f50.**te»n ot ■^f40.-
De laatste vier dagen had Ik nauwelijks de
werkplaats verlaten en ik geloof dat ik al
dien H)d niet meer dan drie uur per acht
met slapen had verkwist De belangstelling in
inün werk had ml) op de been gehouden en nu
dit afgeloopen was, viel Ik haast neer van
moeheid.
Ik sloot de werkplaats af en begaf mU naar
de hut. waar ik een van de Hesscnen cham
pagne, die ik aoo gelukkig van da herberg had
meegenomen, openmaakte. Fijne wjjn wm t
niet, maar |k was niet in een critlsche stem
ming en dronk er enkele glazen van met
groote waardeering Daarna legde ik mU te
bed en binnen vUf minuten wm ik "ast in
Precies om half vUf ontwaakte ik Hoe ver
moeid Ik ook mag zUn, enkele uren slaap
geven mU altUd mUn volle kracht terug en
toen ik mU gewasschen en schoon» kleeren
aangetrokken had. voelde ik mU geheel friacb.
HU sprang op en nam het geld Mn met een
uiting van dank. Toen stond hU een oogenblik
aarzelend.
.Jieem mU niet kwalijk, mUnheer.” aei hU.
„maar bent u ntet aoo iemand, die van allerlei
maakt?"
„Dat doet een menach in den regel Char
les." antwoordde ik lachend, „al h het meestal
niets dan fouten.”
HU keek de werkplaats rond met een soort
van ontzag
„Maakt u vuurwerk?" vroeg hU
ik keek onwillekeurig naar het hoopje
poeder.
„In zekeren zin wel,” antwoordde ik beschei
den „Hoezoo?"
HU zuchtte
„Ik wou alleen maar weten, of hot moeie-
lUk la." zei hU ,A wou het liefst vuurwerk
kunnen maken
..Het is niet aoo moeielUk,” zei Ik troos
tend. ..Breng Je me mUn brieven en telegram
men maar onmiddellUk als ze aanzomen dan
aal ik Je, voor Ik hier weg ga. leeren boe Je
het maken moet. Maar je moet er met nie
mand over praten, anders zal iedereen me sr
om komen vragen,"
ZUn gezicht klaarde op en terwUl hU stot
terend verklaarde de afspraak geheel geheim
te zullen houden vertrok hU met tegenzin
Ik kon er van verzekerd zUn. dal Ik alles, wat
voor mU »n het postkantoor sou aankomen
zonder uitstel ontvangen soul
Het volgend half uur hield ik m|| beslg
met bet Inrichten van een soort magasUn bul-
HOOFD6TUK XVIII
Nieuw Echt la een eude aaak
Het wm juist half elf den volgenden Don
derdagochtend, toen ik mU met een zucht
van voldoening en uitputting op 'e ruwe
houten bank in mUn werkplaats zette. Vóór
mU. op de looden plaat van het aanrecht,
lag een hoopje donkerbruin poeder, dat een
oningewijde hoogst waarachUn'Uk vooé fUn-
gemalen koffie sou hebben gehouden. Het WM
et was een zonderlinge optocht dien Ik
gistermorgen tegenkwam in de rue Or
dener: Drie jonge jongens die vroolUk
floten en met bewonderenswaardlgen üver duw
den en sjorden aan een kreunend handwa
gentje.
In net lemoen herkende Ik niet zonder ver
bazing mijn vriend Jean Delcrolx. een van de
meest bolides espoirs" der school van Mont
martre. ZU bet ook met minder elegance, was
het toch met de fierheid van een jong paard
dat hU rijn wagen trok.
Ik riep hem:
„Ah, mon pauvre vieux! Ga Je verhuizen of
hm ben je in het expedltle-bedrUf te
recht gekomen? Wat sjouw je aUemaal mee?”
Delcrolx zette zUn wagen neer, droogde als
•en heuschelUke karrevoerder zUn gezicht met
zUn mouw af en veranderde dan op slag weer
in den artist dien ik zoo goed ken Met een
konlnklUk gebaar sloeg hU het oude tapijt weg
dat zijn last toedekte, en ik zag een veelkleu
rig mengelmoes van landschappen, stillevens en
portretten in alle soorten lijsten.
„Zoosls je ziet, ben Ik nog altUd In de kunst
We hebben juist een tentoonstelling afgebroken
en gaan weer naar huls." i
..Prachtig En waar heb Je geëxposeerd? In
de rue de Séze? Aan het fauborg Salnt-Hono-
ré? Of ben je het „Petit Palais** soms al waar
dig gekeurd?"
„Ml ux que cela! WU komen van de Lsone",
man! Daar vindt je de eenlge Jury die er wat
van afweet. NamelUk de massa, de doodgewone
massa Die menschen vinden tets mooi of lee-
lUk. omdat ze voelen dat het mooi of teelUk ia.
Die kUken niet naar namen, die weten van geen
mode, die
„En goede zaken gedaan, hoop ik?”
Delcrolx' woordenvloed stokte. HU keek zUn
Vrienden eens aan en ze lachten alle drie een
beetje aarzelend.
,Je. zie je; dat is natuurlijk iets anders. Maar
we hebben verkocht, een stuk of drie, en op
m'n woord, het is op het oogenblik niet alleen
mooi dat je Iets verkoopt, het is ronduit ge
zegd een half mirakel wanneer Je wat kwUt
raakt”
Een kwartier later wm de handwagen afge
laden en zaten we In een atelier, ergens in een
groot g bouw dat de gemeente Parijs ter be
schikking heeft gesteld vsn degenen die met
een palet hun brood verdienen of althans in
die richting pogingen aanwenden. Een paar
tubes indigo en vermiljoen werden van een tafel
genomen waarop vervolgens een vrU zindelUk
kleed neerdaalde, een groot brood, een eind
worst en een stuk kaas.
„Enfer." daverde een van mUn gastheeren:
„nous allions oubller le pinard!”
Delcrolx gaf geen ai twoord, maar stormde
weg en de fout werd hersteld. De eetlust leed
niet onder den eenvouo van het maal en toen
ten slotte de pUpen werden aangestoken, was
het brood vrUwel verdwenen, terwUl de kaM
en de worst geen spoor hadden achtergelaten.
Daarna vertelde Delcrolx:
,.Eh oul mon vieux, een beetje magertjes is
het wel. Maar het gaat nu eenmaal niet an
ders. Het is beroerd, doch het feit nlet
weg te redeneeren: schilderen, teekenen, beeld
houwen. de heele kunst tan slotte..ca ne
nourrit plus son hommel
„Vroeger, en dat ia nog maar een paar Jaren
geleden konden wU ons fstaoendelUk kleeden en
redelUk eten. WU verkochten soms heel aardig,
dikwijls ook tamelUk slecht, maar, zie je. wU
verkóchten!.... Toen kwam de crisis. Voor al
lemaal Is de crisis hard, maar voor ons Is de
crisis meedoogenloos. O. er zUn nog menschen
genoeg die zouden kunnen koopen. maar wie
denkt er nu in een tUd dat je eiken dag een
klap kan krUgen aan een landachap of een
portret?
„Niemand trekt zich wat van ons aan. Er
zUn zoo veel dringende „nuttige” dingen waar
aan men denken moet, dat ar voor ons geen*
tUd overschiet.
„WU zUn op ons zelf aangewezen en slaan er
ons zoo goed mogelUk doorheen. Het is WMr
dat een schilder elgenlUk geen msrktkoopman
1* Msar aan den anderen kant wordt ons werk
toch bekeken, soms bewonderd, een heel enke
len keer verkocht. En zoo konden we tenminste
de Illusie van voor en met en door ons werk
te leven.
,.Moir al kan je je honger heel goed stillen
met brood en worst en kaas, een menach but
toch ook nog wel eens graag in een stuk
vleesch. En zoo ben Ik al handelsrelzlger ge
weest in pakpapier en later in olie voor auto
mobielen MUn vriend hier teistert de mensch-
held voor rekening van een veraekcringsmaat-
achappU F. van hiernaast, dien je zeker nog
kent, heeft er het beeldhouwen aan moeten ge
ven. HU fabriceert nu moderne winkelpuien in
bont geschilderd blik die hU zelf verkoopt en
