Zinnebeeldige beteekenis van het Sinterklaasgebak Hoe de Sint zich vergiste EEN BLIJDE VERRASSING GEVOLGEN VANEEN VER HUIZING DUIVEKATERS EN TAAI- TAAI-POPPEN - l De nieuwe schaatsen I Vol verlangen staan de kleuters voor de etalages te kijken De kunst van het koek- vergulden Maar Piet herinnerde zich een extra briefje, dat hjj gekregen had en maakte da ver gissing goed Het ontstaan van speculaas biesjesdeeg, honingkoeken en „hylikmakers” Het besluit van i f Arthur Horwood De verschijning van den Sint in. den huiselijken kring is altijd een neer gewichtig oogenblik De Spaansche bisschop doet zijn inkoopen en Piet heeft de grootste moeite om de vele geschenken mee te dragen en dat het vooral rie kloosters, die kennen hoofdstad gedaan van maar men HU een een Na eenlg heen en weer praten besloten de beide heeren dan daar maar heen te gaan. gehjke tUdroovende werkjes, maar ook hat Spe culaasdeeg leent zich er niet meer goed toe. Vroeger bakte men het deeg hard, terwijl het heden ten dage goed boterhoudend moet zUn. wil het in den smaak vallen. Maar scherpom lijnde voorstellingen kan men er niet meer mee vormen. Men had in die oudere tijden speciale banketbak- mtsplaatst Kruidkoek, voor de kinderen was verder het „nustje mit aaler" (nestje met eieren)In Eindhoven en om streken loopen de kinderen op Sinterklaasdag >-Zwaluwe .dien dag Kien in waarom dan altijd uit, Denzelfden avond nog werd de verloving be kend gemaakt, een verloving, die door een Sint Nlcolaas verrassing tot stand was gebracht! Arthur, die juist Alice bjj haar vioolspel ac compagneerde, keek onaangenaam verrast op, toen hem medegedeeld werd, dat twee beert» hem dringend te spreken vroegen. Jongen, daar heb je Sint Nlcolaas met zijn knecht al. Heb je wat uitgehaald, soodat je moe moet? Of komen se je alleen maar een presentje brengen? vroeg Alice. Allee, ietwat ongerust geworden, verwonderde zich over zijn lange ultblijven, nadat de heeren reeds vertrokken waren, en vreezende, dat hem misschien een onaangename tijding gebracht was, ging ze eens zien waar hU bleef. Een afgrond van geluk opende zich voor zijn voeten en als een van de belde heeren hem niet gesteund had, zou hjj gevallen zijn. Zij vertrokken met de belofte, den volgenden dag terug te komen, om de zaak geheel af te handelen, en lieten Arthur alleen achter in de kamer, aan een hevige ontroering ten prooi. In gedachten zag hij reeds zich zelf met Alice verloofd, getrouwd en onbewust van wat er cm hem heen gebeurde, bleef hij in diep nadenken verzonken zitten. Toen kwam vader van Laar terug. Hij droeg een pakje, dat hij dadelijk aan Kees gaf. „Wie was het?” vroeg moeder. Vader glimlachte. wel re- Allce af- te houden. En een ont- dle hem et klaarzetten van brood voor den schim mel van 8t. Nlcolaas. maakte later plaats van brood aan de knechten al werd dit brood dan toegiften zoet gemaakt slotte het speciale feestgebk. Op den schoorsteen bij Kees van Laar thuis stond een kkine spaarpot. Het was zoon ge zellige spaarpot met een ondeugenden jongen er op, die door een verschrikkelijk dikken agent werd achterna gezeten. Kees was er nooit ach ter gekomen, waarom de jongen zoo hard weg liep; hij begreep alleen, dat hij niet veel goeds had uitgevoerd. Belletje getrokken misschien? k Die spaarpot was Iets, waar Kets trotsch op was. Kn dat was geen wonder. Alles wat hjj kreeg op zijn verjaardag of bij een onverwacht bezoek van een oom of een tante van buiten de stad stopte hij In de smalle gleuf bovenin. Het was midden November, toen Kees meer dan anders naar zijn spaarpot toeliep, hij nam het busje telkens op en woog het op zijn hand. Af en toe wilde hjj wel dat hij er doorheen kon zien. Maar dat ging niet: blik Is nu een maal geen glas. Het eenlge wat Kees kon doen was eens flink schudden. Dan hoorde je ten minste den inhoud rammelen .maar veel schoot Je er toch niet mee op. Aan het gr'wld alleen kon Je niet hooren hoeveel er in zat. Waarom stelde Kees vooral zooveel belang in zijn spaarpot toen het midden November was? Als het de laatste, dus de 30ste November was, dan haalde de vader van Kees een groot stuk bruin pakpapier te voorschijn, zoo’n stuk waar anders altijd de schoenen in werden ge pakt. Ditmaal was het echter niet voor schoe nen bestemd. Waar dan wél voor? Wel, voor de spaarpot van Kees. Daar werd een keurig pakje van gemaakt en vader schreef er op in mooie rondschrlftletters: Aan Sint Nlcolaas. Madrid. Spanje. Zoo ging de spaarpot van Kees de deur uit en er was een briefje bij Ingesloten, dat Kees niet te lezen kreeg, hoewel hij wel een beetje wist, wat zijn vader er in geschreven had. Kees had ditmaal met nog meer spanning dan anders den 30sten November afgewacht. Toen het eindelijk zoover was. mocht hij zelf zijn spaarpot inpakken, want zijn vader had het te druk. En ook de moeder van Kees had geen tijd om te helpen. Dat kwam omdat de familie van Laar juist twee dagen van te voren verhuisd was. Kees had dezen keer een heele groote wensch. HU wilde dol graag een paar schaatsen, een paar echte Friesche schaatsen. Die waren niet goed koop. En nu zat er wel aardig wat in bet busje en het woog vrU zwaar, maar het waren toch meest centen, die er in zaten.... Toch had Kees het er maar op gewaagd en zijn vader zijn lievellngswenach verteld. Het was 3 December, toen moeder van Laar ’s morgens wat op bed bleef liggen. Ze had hoofdpijn. Later op den dag moest de dokter Spoedig werd het hem duidelijk, wat er aan t handje was.* De beide heeren waren Duitsche advocaten, die in opdracht van zUn oom, die inmiddels overleden was, hem kwamen opzoe ken, om hem mede te deden, dat hjj tot uni verseel erfgenaam van al diens bezittingen was benoemd. Zijn oom was voor tientallen van ja- ren naar Dultschland vertrokken, en had nooit meer iets van zich laten hooren. Nu bleek ech ter, dat deze een zeer groot fortuin had ver gaard, en dit nu in zijn geheel had nagelaten aan zUn neef Arthur Horwood. Het was Arthur of hU duizelde. ..Onze jongen had gelijk", zei hU- ..Sint Ni- colaas had zich in het adres vergist en er niet aan gedacht, dat wU verhuisd waren. Maar Piet den knecht schoot het op het laatste oogenblik nog te binnen. Piet dacht Ineens aan het extra- briefje, dat hU gekregen had en toen wist hU meteen weer ons nieuwe adres." „Wat was dat voor een extra-briefje?” vroeg moeder nieuwsgierig en se keek Kees aan. Maar die hoorde niet dat hem wat gevraagd werd. Met een hoogroode kleur zat hU te kijken naar wat hU zoo juist had uitgepakt. Het waren een paar fonkelnieuwe schaatsen.. Spoedig zag ze hem in de zUkamer zitten, ge heel verdiept in zijn droomerijen. Daar hij totaal niet scheen te bemerken, dat zU naast hem stond, legde zij haar hand op zijn hoofd en vroeg: Arthur, wat scheelt er- aan. Heb je soe pen? Hij schrok op uit zUn gepeins. Wat heb je toch? herhaalde se. Als je moeilijkheden hebt, vertel mU ze dan ;dan kan ik je misschien helpen. Moeilijkheden» antwoordde hU- MoeiUjk- heden had ik, Alice, vele zelfs; maar nu is er maar één meer, en die zal ook wel uit den weg geruimd worden Ze kwam naast hem zitten op den rand van de crapeau. Kom, misschien kan ik je daarmede hel pen, vertel het me maar eens! zei ze. Even bleef Arthur’s blik over haar dwalen totdat hij dien opeens richtte diep in de klare kijkers van het meisje, dat haar oogen niet neersloeg, maar hem integendeel rustig en toen teeder verlangend aanzag. Liefste! er is nog maar één moeilijkheid, en dat is de vraag, of JU mUn vrouw wilt wor den, of JU met mU verder wilt gaan, samen met mU? Haar antwoord was slechts een UefdevoUe blik. Toen boog ze zich over hem, en kuste hem. komen en toen bleek, dat ze een flinke griep bad. Het was de schuld geweest van de ver huizing. die middenin de gure winterdagen had plaats gehad. Dat werd een trieste dag in het huis van den schoenmaker. Kees moest thuisblijven van school en met zijn vader moest hU al de dingen doen, die moeder anders deed. Moeder zelf lag met een bleek gezicht op bed. Als Kees kwam vragen hoe het ging, dan lachte ze een beetje ep zei, dat ze den volgenden dag weer beter was, maar Kees geloofde het maar half. Er was den volgenden dag dan ook nog geen sprake van, dat ze opmocht. Het gewone eten mocht ze ook niet hebben, alleen maar pap en melk en een el. En verder vruchten, veel vruch ten. „Vader,” zei Kees dien middag, .4k wou, dat u een nieuw briefje schreef naar Bint Nlcolaas". „Waarom?” vroeg deze verbaasd. „Om mijn spaarpot terug te vragen,” zei Kees. „Voor het geld, dat er In zat, hadden we mooie druiven voor moeder kunnen koopen. Daar houdt moeder zoo van en dan sou ze vast weer gauw beter zUn.” „En je schaatsen dan, Kees?” „Die kan ik het volgend jaar wel krijgen.” antwoordde Kees, „en misschien is er dit jaar niet eens ijs, dan zou ik er toch niets aan heb ben.” Dien zelfden middag nog zag Kees zjjn vader een briefje schrijven. Dat werd dadelijk wegge bracht en des avonds al kwam er een mandje met prachtige druiven, en er kwamen nog pe ren en perziken ook bjj. .Aan wie heb ik dat te danken?” vroeg Kees’ moeder bljj en verrast. „Aan Sint Nlcolaas”, zei Kees en hij knip oogde eens tefeen zijn vader HU had afgespro ken dat ze niet tegen moeder zeggen zouden, dat het van het geld uit Kees’ spaarpot was. Toen het 5 December was. mocht moeder het bed uit. Kees en zUn vader hadden' er voor ge zorgd dat de kachel flink brandde, en daar zat moeder nu weer met een gelukkig gezicht. ’s Avonds werd er als gewoonlUk dampende chocolademelk geschonken. Toen het tegen half acht liep en er nog steeds niet heftig aan de deur gebeld was. zei moeder: „Ik begrijp niet waar Sint Nlcolaas blijft", „Nee," zei vader, terwijl hij zijn zoon aankeek, ,Jk begrUp het ook niet goed.” Toen schoot Kees plotseling iets te binnen, een prachtige oplossing. „Ik weet het”, riep hU uit. .Sint Nlcolaas weet natuurlijk niet, dat wU verhuisd zijn. Toen is hU naar het oude huis gegaan en daar wisten ze niet waar we woonden." HU had nog niet uitgesproken, toen er gewel dig hard aan de bel getrokken werd. „Wat zou dat zUn." vroeg Kees’ vader, liep naar de voordeur. Kees en zUn moeder hoorden even later druk praten in de gang. ItUs’Caesar liet het jaar met Maart beginnen, dus in zekeren zin is het marsepein een nieuw- JaarsspUs. Een korte opsomming der in die -tUden in de koekwinkels gebruikelUke gebaksoorten bewijst wel, dat de naam van zoo menige kerswinkel „De soete inval” niet was; men verkocht in dien tijd: anljskoek. snipperkoek, sucadekoek. gerstekoek, krentenkoek, rozljnenkoek, mangelkoek, con- fUtekoek. Hylikmakers. benistekoek. keunings- koek. stroopkoek, heuningkoek. boterkoek. bU- gUnenkoek, claeskoek, kerskoek, jaepjeskoek, fonteinkoek. enz. Daar Sinterklaas de Hylikmaker was had hU niet aan drie dochters van een verarmd edelman een bruidschat geschonken? heetten ook de koekgeschenken der minnenden „Hylik- makers”. later verbasterd tot „Heiligmakers", toen men het oude woord „Hylik" voor „hu- welik” niet meer begreep. „Sinterrclaes, goed heylich man”, moet dus eigenlUk luiden: goed hyükman, goede huwelUksmakelaiar Wie een meisje gunstig wilde stemmen, stuurde een hart van marsepein en een vrijer van Claeskoek. Daarentegen was het schen ken van een taalman een bespotting, die bU het sehoone geslacht allesbehalve in den smaak viel! Zoowel in de NoordelUke provin ciën Groningen en Friesland, als in Zeeland en Limburg bakt men bovendien voor de kin deren nog Sinterklaasgoed van wittebroods- deeg, of Stóet! In Friesland was het vroeger de gewoonte, in den Sinterklaastijd koeken en taarten te verloten in de bakkerswinkels en de herbergen. In Groningen ventte het „Stoetwief” met de „Fleterknuten", verschillende figuren uit zoet wlttebroodsdeeg gebakken, die de vrouw in de „Stoetkurf” met zich meedroeg. Ook de „Doem- varende tUd te ongeduldig geworden voor der- kes’A-kMne koekjes voor de snoepende school- om dat geld trouwde, stond hem tegen.... En zoo had hU langen rijd geweifeld, tot hU op een goeden avond, thuis gekomen van een feestje bU de Warringtons, het besluit nam. om zUn liefde te overmannen, en Alice niet te vragen, of zU zijn levensgezellin wilde woe den. Een besluit, dat hem veel pUn deed.^ Alice’s moeder was in die dagen de eenlge geweest, die een blik had geslagen op de oorzaak van zUn verdriet. Maar als verstan dige moeder had ze er niet van gerept, en het geheim voor zich zelf bewaard, overtuigd, dat, als deze twee jonge menseben voor elkaar bestemd waren, zU elkander toch wel krijgen zouden, in weenril van alle moeilUkheden. Arthur zou nu dezen avond ook weer naar een feestje ten huize van de Warringtons gaan. Al kon hU Allee niet de zUne noemen, hU was dan toch In haar nabijheid en kon met haar praten! Even later Mep hU met de- handen diep in zijn zakken door de mistige Decemberkow naar het huls van de familie Warrington. Nog slechts weinige oogenblikken was hU uit zUn woning vertrokken, of een auto hield voor het huls stil. Twee heeren stapten er uit, en belden na even zoeken aan de woning van Arthur aan. De vrouw van den huiseigenaar deelde hun op hun vraag naar den heer Arthur Horwood echter mede, dat deze naar een feestje bU de Warringtons was. <•- een oud gebruik voor de uitdeeling en maagden. Meest- met honing en andere en zoo ontstond tén- - --zooals wU heden ten dage kennen. In latere tijden waren het vooral de kloosters, die ..Lebkuchen” be gonnen te vervaardigen, afgeleid van „Libetum” (met honing bereide offerkoek). Zoo ontstond het brood, dat naar verschillende kloosterpa- troons heiligennamen ontving. We Agatha, Erhard. TollentUn, Blasius. Sebastiaan en nog ander brood. De afbeeldingen van herten. zwUnen, paarden, varkens, katers, ossen enz. de Sinterklaaskoeken van Berg Am bacht. die de Spinnende Helda voorstekten (vandaar de naam SplnwUvenkoek), zij ver dwenen. om plaats te maken voor nieuwe af beeldingen, die OudstelUk-rellgieuae voorstel lingen of afbeeldingen uit het dageUjksch leven vormden. Haastig schoot Arthur Horwood zUn smo king aan, wierp nog een laatsten blik in den spiegel, om te zien of zUn met veel zorg ge strikte dasje wel goed zat, koos daarna met zorg een enkele roode bloem uit het tuiltje, dat hU een half uur geleden bU den bloemist gekocht had en bleef eenlge oogenbMkken In gedachten verzonken voor den spiegel staan. Over een uur zou hU weer in een gezlllgen familiekring verkeeren, zou hU voor enkele uren in een Uchte, vroolUke omgeving zUn, en zUn sombere huurkamer voor een tUdje kun nen vergeten, maar bovenal h(j zou bu Allee zUn, de eenlge dochter van het echtpaar Warrington. De oude heer Warrington was een studie vriend van zUn vader geweest, en had zich het lot van diens zoon, toen deze zUn werk kring In de groote stad kwam zoeken, gaarne aangetrokken. Zoodoende stond het huls van de Warringtons doorloopend voor den jongen man open. Zoo was het ook dezen avond. Het was Sint-Nlcolaas-avond, een feestdag, die bU de familie Warrington altUd gevierd werd met een soupertje, waarbU dan enkele van de meest intieme kennissen uitgenoodigd werden. NatuurlUk was onze vriend Arthur daar ook bU- Pa Warrington mocht hem graag zien, en boorde hem gaarne praten, maar één ding ver ontrustte hem een weinig, n.l. Arthur’s ver- De Steven behoort tot het échte, oude Lim- burgsche feestbaksel. Een Stevenman met een kleinen bezem In de hand gekneld, noemt men In Limburg „Zlepsjeprengert”. Meestal heeft de pop aarden pUp in den mond. In Roermond spreekt men van „Wekkeman”, in Reuver van „Boek man" of „Bulkman”; De allervoornaamste soorten van Slnterklaas- ?*bgk. al zUn er ongetwUfeld nog veel meer, zijn hiermede wel besproken. yOkOrapronkelUk werd het beeld in het dteeg II gestoken, of met de hand gemodelleerd, later kwamen de bakprenten daarvoor in de plaats, waarmede men het relief erin stem pelde! De oude koekprenten. vaak meesterwer ken van snij kunst (zU moesten in negatieven vorm gesneden worden!) zUn getrouwe afspie gelingen van het huiselUk en maatschappelUk leven in vroegere eeuwen. De koekflguren van den Sinterklaastüd worden vervaardigd van speculaas, taai-taal of gezoet wlttebroodsdeeg (stoet). Speculaasdeeg is de meest gebruikte materie. Over de beteekenis van het woord „speculaas” zUn reeds verschillende verklaringen gegeven. Een daarvan verhaalt, hoe een bakker in de zeventiende eeuw op het denkbeeld kwam om koeken van een sterk-gekruld deeg te gaan bakkén éii déze sf>ectaal in de Sfriterklaafweck te gaan verkoopen. Daar hU echter vooraf niet kon berekenen, of zUn klanten deze koeken naar hun smaak zouden vinden, moest hU deze maar „op hoop van zegen” gaan bakken en spe culeerde hU dus op de snoeplust en kooplust zUner afnemers. Vandaar, dat hij de koeken kpeculatiegebak" noemde en daarmede binnen korten tUd zeer veel succes had! Doch deze verklaring klinkt zeer gezocht en is ook zeker niet juist! Anderen zeggen, dat de bakprenten afspiege lingen van de werkelükheld waren en dat het woord speculaas derhalve wel verband zal hou den met het woord „speculum” het LatUnsche woord jjpor spiegel. AllerwaaxschUnlükst echter zal het woord Speculaas tn regelrecht verband staan met t woord speculator" dat „bisschop" beteekent. Speculaas was dus waarschUnlUk bis- schop.'koek. daar St. Nlcolaas bisschop van Myra was. Jammer, dat 1 fraaie werk met bak prenten zeer zeldzaam is geworden. Waar is de tUd gebleven, dien Hildebrandt ons zoo sma- kelUk en gezellig wist te schilderen in zUn „Familie Kegge" (Camera Obscura), als de ge- heele vriendenkring van bakker De Groot bezig is met de sehoone kunst van koekvergulden? Met behulp van bladgoud en een penseel wer den de dure stukken, de groote vrijers en vrij- ■ters, de driemastelg én diligences opgesierd tot pronkstukken der jtoen nog zoo primitieve bakkers-étalages. Niet alleen is onze voort- met „hanen op een stok”, in H< worden, evenals In het Groningerlj muizen van wlttebroodsdeeg gebal Veghel .krollen”, in knoopjes- of in S-vorm. In Limburg behoort tot de stroolschat van Sinterklaas, behalve de pepernoten, een aan tal „PeperkQoke Mennekes”, in allerlei vormen: een boer achtersteboven op een varken. Sinter klaas zélf, een tUger, een kat, een opgerolde slang, een papegaai, een zwaan, een druiven tros, een schip, een trompet, een viool, een eere- kruis. een wikkelkind. Ook „Stevens” is een ge wilde koeksoort, met vee! krenten en rozUnen, In vrUersvorm gebakken. Een Steven munt nu juist niet uit door bevalligheid van ulterlUk, maar toch Is dit toonbeeld van plompheid een zeer gewilde versnapering. Een Steven moet zegt de traditie altUd bU den kop aangesne den worden, terwUl men tegelUk zUn vonnis opzegt: Steve, wie lang zals te leve? Honderd jaor en elnen daag, Kip, kap, de kop aaf! standhouding tot zUn dochter Allee. HU mocht Arthur graag, en toen hU bemerkte, dat die twee meer dan gewone vriendschap voor el kaar gingen voelen, had hU dit zelfs aan- gemoedlgd. Maar maanden verliepen en niets gebeurde. Het Jonge. 20-jarige meisje, was steeds meer van Arthur gaan houden, maar deze zelf?.... De oudelul Warrington konden er geen hoogte van krijgen. De jongen was dol op haar, dat was zoo duidelUk als wat, maar stelde hU het beslissende gesprek en vroeg hUt Allee niet, die hem zeker met open armen ontvangen zou. Het scheen hem toe, dat achter dit alles iets schuilde, dat ze niet ontwarren konden, iets, dat Arthur niet onthullen wilde, en dat het geluk van de twee kinderen In den weg stond. Arthur had degelUk een den. om steeds op een sand dat was hulling, die zUn vader hem kort voor zUn vertrek naar de had. Steeds was hU in de meenlng, dat zUn vader, een invloedrUk handelsman, goed gefor tuneerd was. Eenlge dagen, vóór hU naar zUn werk vertrok, had zUn vader hem echter in een particulier onderhoud medegedeeld, dat zUn- fortuin zoo goed als geheel verspeculeerd was en dat Arthur met de grootste zuinig heid moest leven, wilde hU zUn ouders niet geheel tot den bedelstaf brengen. Toen nu Arthur Allee ontmoette, en hU bemerkte, dat hU zich hoe langer hoe meer aan haar begon te hechten, had hU een zwaren innerlUken strijd te voeren gehad. Aan den eenen kant Allee, met haar groote Uefde, aan den anderen kant de meedoogen- looze wetenschap, dat hU haar niets aan te bieden had, dan zUn Uefde en zUn klein in komen. En dat voor Allee, die, als dochter van een zakenman. weliswaar geen buiten sporige weelde gewend was, maar toch niet opgewassen zou zUn tegen het moellUke leven met een schraal inkomentje. HU wilde niet, dat naar figuur gebogen zou worden onder den aanhoudenden last van zorgen, dat haar kleine handjes ruw zouden worden van den arbeid. Dat Allee misschien eenlg geld mee ten huwelUk zou brengen, maakte het geval voor hem nog moeilUker. De schUn, dat hU haar houtsnUders, die zich vooral bezig hielden met de bakprenten-fabrikage. Dit geslacht is uitge storven op den heer K. H. Wennink uit Wes tendorp na. In 1931 kreeg deze den titel konlnk- !Uk prentensnUder en hofleverancier. In de meer dan vUftlg jaren. dat de heer Wennink zUn vak uitoefent, heeft hU reeds meer dan twee dui zend figuren ontworpen. ZUn modelboek, waar mede de al 75-Jarige het land afreist, is een schetsboek als van een schilder .ZUn eerste werk had betrekking op den Boerenoorlog. ZUn on derwerpen van heden staan nog in het teeken van de folklore en de spent. RUtuigen, diligences, trekschuiten, bakers met zuigelingen, kinderen, kwispelstaartende hond jes, jongens met vliegers, tollen, dieren, appelpluk- kende jongedames met Jongemannen die den ladder vasthouden, karnende boerinnen, lan taarnopstekers, omroepers, kruiers, arresleden. en niet te vergeten de onsterfelUke Jan Klaas- sen en KatrUn! De meeste dieren uit de arite Noachs, Adam en Eva, Konlng David met zUn harp en beroemde feiten uit de geschiedenis, als de uitvinding der boekdrukkunst door Laurens Janszoon Koster te Haarlem. Zoo kan men oa. den geheelen ontwikkelingsgang onzer voer tuigen in koekvorm nagaan. De gewone boeren kar met de kollen ervoor, naast de kunstig be werkte boerenwagens uit alle provinciën, de oude postkoets, de omnibus en later de stoom- booten en eerste stoomlocomotieven. Taai-taal is een andere vorm van speculaas, echter zonder suiker gebakken. In sommige streken van Friesland noemt men de speculaas „Suikergoed” om aan te geven, dat dit, in tegen stelling met het taai-taai, met suiker toebereid Is. Een andere naam voor taai-taai Is „Biesjes deeg". Dat slaat op den vroegeren vorm van de taai-taalkoeken, nJ. den vorm van beestje»; (Biesjes). Een duidelUken kUk op de brooden van den Sinterklaastüd geeft het beroemde schllder-U van Jan Steen ..Bakker Oostwaard”, waar we os. de bekende „Duivekater" vinden. Honing koeken en Hylikmakers, Deventerkoeken, sjje- culaasvrUers en taaitaaipoppen. In de 15e. 18e en 17de eeuw spreekt men ook van „amandel brood”, dat wel hetzelfde zal zUn, als ons te genwoordige marsepein. Marsepein is feitelük misplaatst in December. Het is afgeleid van Marei panls. Brood van Mars en behoort dus feltelUk in de maand Maart thuis. Echter Ju- jeugd, mochten niet ontbreken. Men sprak dan in die dagen niet meer van een relletje of vechtpartU. maar van een „bouldag zonder doemkes”. Ook hield men veel Stoetloterijen. waarbU stoeten van wel een Meter lengte de hoofd- prUzen waren. Een speciaal Sinterklaasbroodje - i

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1934 | | pagina 35