Na de Koninklijke bruiloft G M H PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND Sïet u&Aaal uan den dag I VAN BOOTZ TENTOONSTELLING VAN GESCHENKEN NEII LYNDON ONTSNAPT F VRIJDAG 7 DECEMBER 1934 St. Jansteen-kapel 45 voornaam Een H&ndel-anecdote Vele kostbaarheden Haaien aan de Ameri- sche kust Wonderkind van zes jaar Geestelijke als vlieger Electrische thermo meters i Alle abinné’s zy ,wy «!- 1 Het onnauwkeurig m testament Een zalm van vijftig pond van George dragen DOOR VICTOR BRIDGES - L Geschiedkundige aanwinsten den roman I Het sympathiekste geschenk aan het doorluchtige bruidspaar was het cadeau van allen, die in Engeland den dan zal hy zien, Het SLOt Van dat een loopbaan i als tooneelschry- ver het geluk al leen niet kan ge- AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL I het l t By aankomst te Washington werden we op >1 wfst van haar liefde voor my. 58 Sonja 1" sei ik langzaam. hemel, H de ik hem hier te leeren kennen,'* Wordt vervolgd. HBBSEB X Met lach Na een verblijf van eenlge dagen te Winni peg. waarbij wij op verschillende wijzen gefelici teerd werden, besloten we onzen tocl< naar het Zuiden voort te zetten. Het spreekt dat de heer Dickenson 30 zijn dochter met ons medegingen. Amy toonde zeer veel belangstelling in het be sturen van het toestel en ik haastte mij. haar zooveel mogelijk uitleg te geven van de ver schillende bedlenlngsfhstrumenten. We werden hartelijk uitgeleide gedaan door de autoriteiten en bevolking van Winnipeg. eenvoudige, doch bjrtelyke wijze door den pre sident ontvangen op het Witte Kuis. Belang stellend informeerde hij omtrent onze avontu ren en de redding van Dickenson en zijn doch ter. Toen wachtte ons een buitengewoon pret tige verrassing. De president deed zelf de deur open van een groote zaal. Daar zagen we.... moeder, vader en tante Sydney. Ik vloog in de armen van mijn ouders. Wat een heerlijk weer zien was dat. We praatten allen door elkaar en ik geloof, dat iedereen even zenuwachtig was. Ook Oom Sydney, die zich haastte zijn vrouw te begroeten. dat ze haar zullen verkoopen moeilijk zijn daar iemand voor van Ma- Op het Ponte San Pietro vliegveld te Ber gamo, heeft een priester met succes het vlie- gersexamen afgelegd. Deze priester, die Don Giovanni" Sala heet, is de eerste geestelijke in Italië, die het vliegersbrevet krijgt. Ifët haar stem dalen tot „Zij hebben er iemand Oït Leningrad meldt het Tass-agentschap net volgende: Electrische thermometers, zooals die.' welke in technologische processen toepassing vinden, zijn tot nu toe in de geneeskunde nog niet gebruikt. Het Instituut vgor Toegepaste Natuur kunde heeft thans 'n electrlschen thermometer geconstrueerd, die temperaturen tot 0.02 gr. C. nauwkeurig aangeeft, en waarmede de tempe raturen op ieder punt van de huidoppervlakte van het menscheljjk lichaam kan worden ge meten. Deze thermometer kan voor het vast stellen van de diagnose vatfa groot nut blijken. Van zeer veel belang is het apparaat ook voor het constateeren van rheumatiek in het begin stadium. Toen wij ihllchtln- De president die wel verwachtte dat wU onzen tocht zouden voortzetten, verzocht ons naar Mandsjoerije te willen reizen om daar eens een onderzoek in te stellen naar den stand van Het aantal haaien, hetwelk in de afgeloopen zomer- en herfstmaanden aan de Amerlkaan- sche kusten een bezoek bracht, is ontstellend groot. Men vermoedt, dat deze dieren door den honger naar het strand worden gedreven. Reeds in den afgeloopen zomer werd er een jacht op de gevaarlijke visschen gemaakt, doch hun aantal blijft nog steeds ontzettend groot Aan deze jacht wera ook meegedaan door den bekenden Engelschen kapitein William Young, cie zijn geheele leven haaienvlsscher is geweest en gemiddeld 350 haaien per maand wist te dooden. en zal zich de reeds vele maanden ge leden gepubliceerde berichten herinne ren betreffende den komenden her bouw van de middeleeuwsche kapel van Onze Lieve Vrouw ter Eecken. Deze kapel was die van het vroegere Zeeuwsch-Vlaamsche bede vaartsoord van O. L. Vr. ter Eecken, gelegen onder de huidige gemeente 8t. Jansteen, nabij het stadje Hulst. In vroegere eeuwen kwamen de bewoners uit wijde omgeving daar ter plaat se hun nooden neerleggen voor de voeten der Lieve Vrouwe en Hare voorspraak inroepen. Dit is echter lanj geleden. De kapel werd in 1645 verwoest en geleidelijk zonk het voormalige ge- nade-oord in de vergetelheid weg. Tot men, niet lang geleden, by graafwerken de fundeeringen der voorheen zoo glorieuze kapel ontdekte. Eerst was er eenige voorzichtige twijfel, doch de voortgezette onderzoekingen hebben onloochenbaar vastgcsteld, dat, wat ge vonden werd, inderdaad de laatste ondergrond- sche resten zijn van de kapel van Onze Lieve Vrouw ter Eecken. Dan kwam de uitgever wier naar zijn lesse naar en zei: „Mijnheer Wheeler, ik heb giste ren nog uw manuscript gelezen en het bevalt mij wel. Het is goed werk en uw manier van Vreemd opgewonden liep ik door de kamer en zette mij op den rand van het bed. ,,En daarna," vroeg ik kalm, ..denk ik, dat de dokter van meenfng was. dat hij even goed hier zaken kon doen?” „Hij kreeg een wenk uit Moskou, in Parijs warenhad hl) alle mogelljke gen tegenwoordig is. zijn ze natuurlijk nog ver- langender gegevens over het Engelsche leger en de marine te krijgen." Zij zweeg. „Wat zli vooral graag in handen zouden Een legaat, dat aan het „Mlddlesex-Klnder- zlekenhuls, Middlesex Street W" nagelaten was, gaf aanleiding tot uiteenzettingen voor het Hof van appèl in Londen I De erven wezen er op. dat het adres fout was. Het ziekenhuis ligt nl niet in Middlesex Street, maar in de Mortimer - street. De advocaten van beide partijen gingen scherp tegen elkaar in. Er scheen aan den strijd geen eind te zullen komen. Tot de rech ter eindelijk zijn tgesllssing uitsprak HU ver zocht de erven, van het legaat af te zien, om rit het toch de wensch van den overledene «as geweest, dat het hospitaal het geld zou krijgen. Vier maanden had men ej- over ge twist. Men deelde nu de kosten, en ket zieken huis was 1200 gulden rijker geworden. Het bleek dat het idee uitgegaan was van tante Sydney, die mtn ouders had weten te be wegen om mee naar Washington te gaan ten einde ons daar te verwelkomen. Men had alle mogelljke medewerking der Amerlkaansche autoriteiten gehad. Den volgenden dag vroeg de president ons om een onderhoud in het bijzijn van verschillende autoriteiten. kamer-stoelen), de oude Londensche Corporatie der handschoenmakers (handschoenen), de Mi nisterraad (een buitengewoon Interessante schrijftafel en armstoel in Engelsche 18e eeuw- sche stijl en uitwendig uit Engelsch notenhout, inwendig uit Britsch Honduras-mahagony ge maakt. bedekt met blauw leder van Zuld-Afrl- kaansche geltenvellen), de Vereeniglng van Lincoln’s Inn (replica va» de bekende Rayns- ford Cup), het Officierencorps van het Engel sche leger (prachtig antiek zilveren schalen van 1744), zlethier ongeveer de voornaamste kostbaarheden die wij bü ons bezoek het meest gewaardeerd hebben. Het geschenk dat de Hertog en Hertogin van Kent aan hun acht bruidsmeisjes w.o. ook onze Prinses Juliana reeds vóór de plechtig heid gaven, bestond uit een driehoekige broche van dlmanten en aquamarine’s, gezet in pla tina. In *t midden de letters O. en M. dragende De bruidsmeisjes droegen dit souvenir tijdens de plechtigheid in de Westmlnster-Abdy. Doch het sympathiekst geschenk aan doorluchtige bruidspaar is het eigenaardige ca deau van allen die in Engeland den voornaam van Oeorge dragen. Het geld, door hen bijeen gebracht, is speciaal door den Hertog van Kent voor de armen, misdeelden en zieken van Lon den bestemd en zoo men de dageljjksche op gave van dit ..Present of all England’s George’s” in de dagbladen nakijkt, en daar zooals gis teren opeens één gift van 20.000 tusschen ziet vermeld, dan is men gen<*lgd hét uiteinde lijke bédrag van dit meest kombare. doch tevens het hoogst humanitaire huwelijksgeschenk dezer belde gelukkige vorstenkinderen, hooger dan alle hierboven beschrevene geschenken te stellen en te waardeeren. hebben, waren de teekeningen van de Lyndon- Marwood-torpedo." „Ja, dat geloof ik graag. Er zijn heel veel menschen, die dat zouden wfüen. Maar ze zijn niet te koop.” Sonja lachte zachtjes. „De prfjs, dien wij er voor betaald hebben,” zei ze, „bedroeg juist twaalfhonderd pond.” Ik sprong op; thans was mijn verbazing onge huicheld. „Jullie hebt ze gekocht!” zef ik ongeloovig. „Gekocht van iemand van het departement van marine?” Sonja schudde het hoofd. „Herinner je je niet, wat je In de Daily Mail gelezen hebt over den roof in jullie kantoor in Victoria Street?” Ik staarde haar aan; plotseling drong echter de volle waarheid tot mij dcor. „George verkocht ze dus?” zei Ik. ZU knikte. „Al dien tijd, sinds jij in de gevangenis zat. gingen de zaken achteruit. Hij zat om geld verlegen erg verlegen; ook McMurtrie kwam dit te weten. En ook, dat er copte van in het kantoor was. De rest kun Je zelf begrij pen. Natuurlijk was de roofpartij een afge- sproken spel, om Je neef t« beschermen, wan- neer de regeerlng er achter mocht komen, dat daarheeajgMtonden. En zooals de toestand de Sovjet de teekeningen in handen gekregen -- had.”, „Is 'de regeerlng ^arvan op de hoogte?” 8onja haalde haar schouders op. ,Jk weet het niet. De dokter en mijn vader vertellen mij nooft iets, wanneer zij het voor Dat beginners in de hengelsport de groot ste vangsten doen is een bekend feit en een hengelaar in Wasserburg aan de Inn heeft hiervan de waarheid weer eens bewezen door de eerste maal, dat hy vischte, een zalm van vijftig pond op te halen. Het gduurde echter twee uur, voordat hij zijn vangst op t droge kreeg. Het beest leefde toen nog en men heeft het tentoongesteld in een groote glazen bak in een restaurant te Wasserburg. tMSMgsssssssssMSMMëassasssesassaaesa» ven. Zoo is het leven!” Ontdaan kwam George weer aan de deur van Mary kloppen. Toen hij binnenkwam, zag zü dadelijk, dat hij teleurgesteld was. „HU wil de den roman niet aannemen", zei hij, „om het slot. Dat zou ik moeten veranderen, maar dat kan ik niet. Het zou alles bederven.” „Het slot? Vond hjj dat juist niet schitterend? Hoe moest het dan zijn?” .Dat meisje, Marcia, zou hem tot zich moeten trekken, hem verliefd maken....” „Hoe dwaas!” - Nu Mary, stel je eeqs even in haar plaats. Wat zou jjj in zoon geval doen?” „O, als Marcia maar een greintje gezond verstand had, dan zou zij zeggen: „Ik ben blij, dat die domme jongen vertrokken is.” O, die uitgever en jij! Je denkt maar, dat dat meisje verliefd op dien domoor is! Neen, zij heeft ge noeg van hem, van zyn werk, van zijn ver waandheid als schrijver. Denk Je dan, dat zfj een traan om hem zal laten? Geen een....” George was een goed auteur, in zijn korte verhalen kwamen dozijnen jongemannen voor, die in zulk een omstandigheid zouden gewacht hebben, tot Mary buiten adem zou zijn van opwinding en dan haar zachtjes over haar roodbruine krullen zouden hebben gestreken en gezegd.Lieveling Maar George ging naar zijn eigen kamer. „O. wat een akelige jongen!” dacht Mary. ZU drukte een oogenbllk haar zakdoek tegen haar oogen en dacht na. Dan belde zij een vriendin op, zjj wilde afleiding hebben. Met de vriendin en nog een paar kennissen sprak zij af er eens een prettig avondje van te nemen. Zij zouden haar komen afhalen en zij zouden naar de bioscoop gaan en daarna ergens sou- peeren Toen het tijd was, kleedde zl) zich zorgvuldig aan. Haar nieuwe avondjapon had zij nog niet aan gehad en die stond haar prachtig. De vrien den en vriendinnen kwamen haar halen en George hoorde ze in de hal praten en lachen. Hy zat voor zijn lessenaar met de handen let terlijk in zijn haar.... Laat kwam het gezelschap Mary thuis bren gen. Toen in de haf alles weer stil was, kwam George aan haar deur kloppen en trad binnen. Mary stond daar in haar mooi toilet met den avondmantel om de schouders. Verwonderd keek hy haar aanWel Mary, wat zie je er lief uit, zoo heb ik Je nog nooit gezien. Laat mjj je even bekijken ZIJ liet haar avondmantel van haar schou ders glijden en draalde zich om en om als eeij mannequin. „Ik ben aan het werk geweest," hernam hy. „Ik heb een ander slot aan mijn roman gemaakt. Misschien wil Je wel even luisteren.” zy maakte een toestemmend gebaar en zette zich in het hoekje van den haard, zooals zy zoo dlkwyis gezeten had, als hy zyn werk voor las, terwyi hy voor haarzelf geen enkelen blik over had. En hy las: „Wallace stond aan de reeling en wuifde naar de vrienden op den steiger. Nu kwam hy tot de ontdekking, dat hy niets had dan zyn succes als schryver en dat dit het geluk, waaraan hy was voorbygegaan, niet kon vervangen. Nu begreep hy, dat hy Marcia be minde.... Zou het te laat zyn?” „Maar zegt hy het haar niet?” Waarom? Hy heeft verstand genoeg om te beseffen, dat hy niet de man is. voor wien zy liefde zou kunnen koesteren. Zie Je Mary, ik stelde my zelf in de plaats van myn held Ik ben hét, wien plotseling de oogen zyn open gegaan. Is het te laat Mary? Mag ik je zeggen, dat ik tot het besef ben gekomen, dat ik je be min „Zou dat wel een echt slot zyn?” „Neen, het begin van een gelukkig huwe- lyksleven zaken. Hy wilde graag een objectief 00; d<—1 hebben over hetgeen zich daar den laatsten tyd had afgespeeld, wy toonden ons erg vereerd met dit verzoek en besloten zoo spoedig mogelyk te vertrekken. Het afscheid was erg zwaar. Op ult- noodlglng van de regeerlng zouden moeder en vader en tante te Washington blijven wonen totdat we teruggekeerd waren. De heer Dicken son en zyn dochter vertrokken naar Engeland, terwyi American Pete op zyn landgoed zou komen te wonen teneinde een rustlgen ouden dag te hebben. Pete was troosteloos dat hij niet mee kon reizen, maar er was niets aan te doen. 1 De groote componist HSndel was een tydlang dirigent aan de Londensche opera. Hy hield vooral veel van de harp, en ging dan ook dik wijls zelf in het orkest zitten, om dit Initru- ment te bespelen. Op een avond zong een Ita- liaansch tenor in de opera. Handel, die dezen avond ook weer in het orkest de harp be speelde, trok door zyn spel de aandacht van het publiek, zoodat men weinig op het too.te-i lette. Woedend kwam de tenor na afloop van de voorstelling op Handel af, en schre.'uwde hem toe: ,Als u dat nóg eens uithaalt dan spring ik van het tooneel in het orkest om D tot stilzwyger. te brengen!” „Geen slecht idee,” glimlachte Handel .Maar waarschuwt u my bytyds. dan kan ik de pers van uw voornemen op de hoogte bren gen. Ik ben er van overtuigd, dat u met uw sprong op de harp meer geld zult verdienen, dan met uw zang!” Zy kwam snel naar my toe met de lieflijke bevalligheid .haar eigen. Haar haastige wan deling door het veld had de gewooniyk ivoor bleeke tint van haar hufd gekleurd en baar donkere oogen waren zeer levendig. het verzwygen?” Zy zweeg een oogenbllk. ,,wy zyn spionnen.” zei ze toen eenvoudig in geen geval wilde binden aan iemand, voor wie ik geen wederkeerige liefde oezat.... en dan was Joyce er ook nog! Ik sprak deze ge dachte echter niet uit; eerst wilde ik van haar nog iets hooren over McMurtrie en haar vader. Ik nam een aanloopje: „Heb Je gehoord^ dat ik geslaagd "ben met mijn eiland deze niet?” „Prachtig! Wat was ik biy, toen ik het van vader hoorde.” „Wat nu. Sonja? Kan fk je vader en Mc Murtrie vertrouwen?” zy liet myn hand los en ging op den rand van de kleine tafel zitten, waaraan ik altyd zat te schryven. ,.1: „Ja, uitdrukking grypen. „Goede L „Bedoel Je zy maakte een ongeduldig gebaar met hand. „Luister, ik zal je alles zeggen. Waar dfent voor, als jy en ik elkaar de waarheid „Maar geen „Ik zeg ik I Engeland De daartoe aangewezenen hebben niet ge aarzeld uit deze noemenswaardlge kerkeiyk- hlstorische vondsten de conclusie te trekken, welke zichzelf opdrong, deze nameiyk, dat de historische kapel in haar vroegeren luister opnieuw het bezit van het katholieke volk van Zeeuwsch-Vlaanderen worden zou. De feiten zyn thans volop in deze richting zich aan het ontwikkelen. De eerste spade werd op Dinsdag 6 November IJ. in den grond ge stoken, en wie nu ter plaatse komt, kan zich ervan} overtuigen, dat de ondergrondsche. steen - fundeerlngslagen in vrij ongerepten toestand aanwezig zyn. By de aan den gang zynde werkzaamheden stuit men op verschillende waardevolle ge schiedkundige vondsten. Zoo worden munten gevonden van zeer oude herkomst. Voorts is men op de restanten van menscheiyke lichamen gestuit, waaruit de conclusie kan worden ge trokken, dat naby de kapel ook een begraaf plaats moet zyn geweest. Niet buitengesloten is, dat deze skeletten afkomstig zyn van kry- gers uit de vele gevechten, die In den loop der tyden op den Zeeuwsch-Vlaamschen bodem werden geleverd. Een andere vermeldenswaardlge ontdekking Is die, dat onder de gevonden en nu blootge legde fundamenten zich nog een tweede stel fundeering bevindt, vermoedelyk geconserveerd uit den tyd der eerste kapel van O. L. Vr ter Eecken, welke eerste kapel uit de Jaren om streeks 1400 heet te dateeren. Tenslotte werden ook nog devotlevoorwerpen van zeer ouden datuih ontdekt. Al het gevon dene zal door de daartoe in aanmerking ko mende Instanties op zyn oudheidkundige waar de nader worden onderzocht. Binnenkort zal de aanbesteding van den herbouw der kapel plaats hebben en zonoer tegenspoed schynt erop te mogen worden gere kend, dat ongeveer midden 1935 de nieuwe ka pel als opvolgster harer beide voorgangsters op den historischen bodem van 8t. Jan ter Steene zal zyn opgetrokken. Dan gaat zich een nieuw perspectief voor oude katholieke Land van Hulst openen. Eene genadekapel met door Hét verleden geautori seerde papieren doet hare her-intrede in het leven van dit landeiyke volk. Maar toch weer, onder hoe geheel veranderde omstandigheden! Hoeveel aanzieniyker In aantal zullen de ge- loovigen kunnen zyn, dl? naar de historische plaatse gaan optrekken, niet slechts door de expansie der bevolking in breede omgeving, maar ook door het zooveel grooter gemak van verplaatslngsmogeiykheid. Met belangstelling wordt de toekomstige ontwikkeling van het historische pelgrimsoord tegemoet gezien. Ikzelf, Hoffman, wy zyn z’n marionetten Alles wat wy deden was door hem -overwogen en op touw gezet.” Er was een oogenbllk stilte. „Hoe lang zyn jullie h er?" vroeg ik. „Wat heeft Jullie naar Engeland gevoerd?” „Wy zyn hier iets meer dan drfe jaar,” antwoordde zy langzaam. „Er was Iemand m Londen naar wien McMurtrie en myn vader zochten. Jaren geleden verried hy ons in Le ningrad." Een gedachte zoo fantastisch, dat ikzelf nauweiyks aan de mogeiykheld geloofde schoot my door het hoofd. Ik maakte myn lippen vochtig, vroeg toen bedaard: „Wie was hy?" Zy schudde haar hoofd. „Ik weet het niet; ik weet alleen dat hy dood is. McMurtrie zou iedereen dooden, ole hem verraden had als hy kot>.” „Spionnen van beroep. Natuur Ijk klinkt dat belacheiyk en onmogeiyk voor jou maar het is waar. Je kent McMurtrie niet.’ „Ik schyn merkte ik op. „Hy ts al jaren met myn vader bevriend," vervolgde zij. „Zy waren samen in Rusland, daarna in Parys, In Weenen. overal. Het was overal hetzelfde. In leder land speurden zy naar dingen, waarvoor de regeerlng van een ander land zou willen betalen. Tenminste 1 de dokter deed dat. De anderen, myn vader, zichzelf kunnen houden. Het meeste weet ik uit brokken van gesprekken, die ikzelf in verband heb gebracht. Ik ben 'hun nuttig en tot op zekere hoogte vertrouwen zy my. Maar zij weten ook. dat ik hen beiden haat.” zy zei dit met een diepe bitterheid, die mü volkomen de eeriykheid van haar woorden be wees. Ook voelde Ik, dat zy my de waarheid over George had gezegd. Een man. die voor de rechters loog als hy, was ook tot landver raad in staat. Ik zag Sonja aan. „Waarom vertelde George al dfe leugens over my aan de rechtbank?” vroeg ik. „Ik weet dit niet zeker Ik denk om jou uit den weg te hebben en je nieuwe uitvinding te stelen. Natuuriyk begreep hy er de waarde van. Je had hem van aanteekeningen verteld en hy meende in staat te zyn er voor zichzelf een winstgevend gebruik van te maken.” „Hy zal daarin verschrikkeiyk teleurgesteld zyn," zei ik. „Ze waren in een soort van ge heimschrift." „Da^- weet ik. Hy bood ons aan. ze te koopen. Hy dacht, dat de Russen wel een mooi som metje zouden over hebben voor de kans ze te ontcyferen.” Hoe boos ik ook was, ik kon niet nalaten te lachen. Ik herkende George zoo op-en-top In een dergeiyke speculatie. „Ik kan me nauweiyks voorstellen, dat de dokter dergeiyke zaken zou doen,” zei ik. „Het was in elk geval te laat,” antwoordde zy kalm. .Juist nadat hy het aanbod had ge daan, ontsnapte jy.” maar dat rij voor geheel je leven. Weet je hoeveel Je ult- alle illusies weg moest vagen, omdat ik mij vinding waard is? Weet Je welk gebruik zy er van willen maken?” „Ik denk. Het zal niet te vinden.” „Moeieiyk!” een snelle fluistering: voor. De beste afnemer in geheel Europa. Een afnemer, die alles in de wereld zal betalen voor zoo’n gehe.In.” Ik keek haar aan met een goed gespeelde van verbaz.ng en oortjzend be- Ik reikte haar myn hand om haar te ver welkomen „Ik dacht, dat Je myn adres vergeten had, Sonja,” zei Ik. haar merkwaardigen, korten, diepen keek zy my vrooiyk aan en zei byna fluisterend „Neen, neen, ik heb het niet vergeten, zooals Je zet.” „Kom binnen,” verzocht ik en leidde haar de hut in. Zy keek de kleine kamer rond en impul sief legde zy haar hand in de myne. ah wilde zy my voor altyd weg hebben uit dit be dompte vertrek. Ik zag in haar oogen weer dien glans welke my ook de vorige maal haar gevoelens 'verraden had. Een oogenblik stond ik in twytel of ik haar zou zeggen, dat U- Psychologen van de New-Yorksche Unlver- sitelt houden zich momenteel bezig met een wonderkind, een zes-jarig Joodsch jongetje, zoon van een kleinen winkelier te New-York. De naam ven het kind wordt in zyn eigen be lang geheim gehouden, doch eenlge doctoren, die by het wetenschappeiyk onderzoek betrokken waren, verklaarden, oat hy een graad van in telligentie bereikte, die gemiddeld slechts by één op de mlllloen kinderen voorkwam. Toen hy achttien maanden was. sprak hy reeds vloeiend en toen het kind twintig maanden oud was, kende het reeds het alphabet en was ook in staat het ook vlot van achteren naar voren op te noemen. Hy had toen 72 blokken met letters en cyiers op elk van de zes kanten van het blok. Als hem een kant getoond werd, was hy in staat van elke 72 blokken de vyt andere kanten op te noemen. Nu hy zes jaar is. is zyn rekenkundig ver mogen zoo groot, als van een normaal kind op twaalfjarigen leeftyd. uitvinding? Twintig meter van Canvey» opgeblazen met een hall pond van stof. Dat iykt me voldoende vind-je schryven bevalt my weL Ook de karakters, die u beschryft....- Maar....” ,Maar?” „Het is het slot....” „Het slot? Waarom zou dat niet goed zyn?” „Om een reden: u heeft Marcia vergeten.” „Neen, dat deed ik niet. Maar..’..” „Op dat punt is uw werk niet goed. Denkt u dan, dat dit temperamentvolle meisje hem zal laten vertrekken zonder een poging te doen om hem terug te houden?" „Wat zou zy dan moeten doen?” Met hem trouwen, zy is In staat hem te boeien, maar hy heeft haar nooit goed aange keken of op haar gelet, zy moét- sich op den voorgrond plaat- sen, hy moet j haar aanzien en rr \;tip op dit blad zijn Ingevolge de veraekerlnjravoorwaarden tegen f bij levenslange geheele ongeschiktheid t >t werken door f een on8®val f vwli®® hand f 1 verlies van een f bij een breuk van f Afl by verlies van ’n ongevallen verzekerd voor een der volgenae ultkeeringen f Uverlies van beide armen, beide beenen of beide oogen f (OU»" doodeiyken afloop een voet of een oog f Jluim of wysvinger been of arm/ anderen vinger - - eorge las hardop: „HIJ stond aan de ree ling te wuiven naar de vrienden, die hy vaarwel had gezegd en dacht na over de toekomst, die zoo heeriyk zich voor hem opende.” Dan legde hy het blad op de tafel en her nam: „Ziezoo, dat is het slot....l Ik heb dan een roman geschreven." Mary riep geestdriftig uit: „Werkeiyk het slot? O, George, ik ben zoo biy vOor jou.” Dan dacht zy: „Dat was dus het einde. Hij vertrekt en laat haar achter. Ik had het wel kunnen denken!" „Ik zou het boek Jou kunnen opdragen: Aan het meisje aan den overkant. Ik hoop, dat het goed is geworden." „O, het is prachtig!” Zy moest zich geweld aandoen om dat te herhalen. „Och, men kan nooit weten. Een schryver geeft in zyn werk alles, wat hy te geven heeft, maar een uitgever denkt er soms anders over. Toch ben ik er zeker van, dat hy het slot mooi zal vinden.” „Natuuriyk, het is zoo móói!” „Byna had ik het laten eindigen met een verloving, ,maar neen, dat zou niet echt ge weest zyn. Wallace is niet verliefd op Marcia, zy waren slechts vrienden, meer niet. Hy is een tooneclschrijver, hy heeft een stuk geschre ven en ontvangt ee»-ntéweodiging om het in Londen op te voeren. Dat opent voor hem de toekomst en hy heeft geen tyd om verliefd te worden. Ik heb ‘■my vereenzelvigd met hem en ik zou zoo juist doen. Hy wuift een vaar wel tot de vrienden op den steiger en vertrekt naar de stad, waar zich zyn toekomst zal openbaren. „De vrienden die hy verlaat.... Marcia....” „Maar het is toch slechts de geschiedenis van Wallace? Hy telt hier alleen mee. Het slot is goed, vind je niet?” George verliet haar, het meisje aan den overkant van de hal In het flatgebouw, het meisje dat te allen tyde gereed was naar hem te luisteren, hem aan te moedigen! Hy ging naar den uitgever, die reeds de eerste hoofd stukken van zyn roman had en bereid was het manuscript van hem te koopen. Het zou aardig wat opbrengendan by vertalingen de auteursrechten, misschien zou er wel een film naar gemaakt worden. Ja als de uitgever het kocht, zou het een reisje naar Europa kun nen iy denDan dacht hy aan Mary Hy zou een mooi cadeau voor haar koopen, zy had hem toch zoozeer geholpen door haar raad, haar bemoediging! En Mary dacht: Och Ja, dat slot moest echt zynIk ben niet meer dan een meisje aan den overkantMarcla! Heeft hy wel ooit gekeken naar de kleur van myn haar, van myn oogen? Ik zou het leelykste oude vrouwtje kunnen zyn en hy zou er niets van weten. Ik ben alleen goed om naar hem te luisteren, hem kopjes thee met biscuits te geven, als hy ver geten heeft te lunchen. Myn tafelkleed heeft hy bedorven door er zyn brandende sigaretten op te leggen, in plaats van op het aschbakje.” Zy zou willen hullen, maar neen, zy hield zich In. Dom schepsel! Hullen, waar er geen reden voor Was? zy moest maar afleiding zoe ken en vergeten George kwam by den uitgever en deze nam het manuscript aan. Hy moest morgen maar eens terugkomen, dan zou hy wel alles met hem bespreken. Gek van biydschap liep hy den heelen dag rond, tot het avond werd, toen ging hy naar huis en klopte by Mary aan. maar er kwam geen antwoord, zy was niet thuis.... Den volgenden dag kwam de jonge schryver bij den uitgever, die hem niet onvrtendehjk ontving. „Een oogenblik”, zei hy, „ik moet even iets noteeren." George voelde een soort van beklemming in de streek van zyn maag Wat had hy toch ook weer by het ontbyt ge geten? Hy wist het niet. Dan ging de telefoonbel en Mr. Leweis stond op om te luisteren. George hoorde zeggen „Ja, ik ga vanmiddag naar Washington en biyf eenige dagen weg. Ik zal u wel opbellen, als ik weer thuis ben.” „Hen vertrouwen?" herhaalde zy minachtend „Ja, vertrouw hen maar, als Je nog langer bedrogen en besto'en wilt worden! Zie Je dan niet vermoed Je dan niet, hoe ze je altyd hebben vcorgelogen?” „Natuuriyk heb ik dat,” antwoordde ik kalm, „maar ik had te kiezen tusschen hen en Dartmoor. Het is niet prettig bedrogen te worden, maar nog altyd prettiger dan te ver hongeren of gevangen te zitten.” Zich met belde handen aan den rand van de tafel vasthoudend, boog zy zich voorover. van beide is noodig.’ zei ze. je, dat je bfnnen enkele aren u>- weg kunt zyn met geld genoeg eel Engeland heeft deze aan de koninklllke bruiloft rlna van Griekenland, het slot van schitterende feesten, welke jaren in Londen wonen, tot heden hier nooit hadden aanschouwd. Die pracht herinnert week deelge nomen i Jen Hertog van Kent met Prinses van een reeks zy, die sinds nog sterk aan het „vanitas vanitatumOok de geschenken. Alleen de tentoonstelling dier honderden ge schenken van over de geheele wereld aan dit Jonge en bevallige paar, dat overal de har ten der geheele Engelsche bevolking zoo by uitstek heeft weten te winnen, en die in drie groote zalen van het 8t. James-Palels voor het publiek ter bezichtiging zyn tentoongesteld, was reeds de moeite waard om te worden bewon derd. Op de lange tafels lagen de ontelbare ge schenken van konlngen en arbeiders, van de kooplieden der City of London, van de Indische Vorsten, den Engelschen Ministerraad, van de officieren der Britsche strydmacht. van de In validen uit den grooten oorlog, van de bevolking van t Hertogdom Kent, van de ..loyal and an cient town of Downpatrick”, van vele steden en districten van Engeland en Schotland, als b.v. Londen, Middlesex en Edinburgh en vooral niet te vergeten van den ouden adel der Britsche eilanden, waarby namen als Pembroke. Bath. Grafton, Derby. Somerset en Norfolk in ons geheugen achterblyven. Langs de wanden der lange en hooge appartementen lagen op onaf zienbare tafels een verzameling van voorwer pen. kunstèg uit zilver, goud, porceleln, glas en leder gemaakt of schllderyen, etsen en pren ten, zooals zelden een keurtentoonstelllng deze by elkander zou hebben weten te brengen. Doch als wy door ’n aparten Ingang in een daaraan- grenzende kamer binnentreden, daar waar de Juweelen uitgestald liggen, welke de Jonge lief tallige bruid ontving en die te midden van zachte bont-stolas, kostbare vederen waaiers, oude kanten en-allerlei prachtige weefsels meer dan ooit schitteren dan begrypt men eerst ter dege dat deze vorsteiyke geschenken slechts door ’n prinses aan het schitterendste hof van Europa kunnen worden gedragen. In hare écrans hebben wy hier de geschen ken van de Engelsche koningin aan haar schoone schoondochter, bestaande uit een cor sage van diamanten en een diadeem geheel uit diamanten en saphieren samengesteld, kunnen bewonderen, en vlak daarnaast de rlvière van groote diamanten, het geschenk van Koning George V. Niet ver van hier nog een diamanten broche en oorringen, nogmaals een geschenk van de Koningin en den Koning te samen. Prachtige roode robynen en diamanten zyn het huweiykscadeau van den Hertog van Kent aan zyn charmante bruid en halssnoeren van ver- rukkeiyke paarlen weer een geschenk van prins Nlcolaas van Griekenland. Al de Koninklyke Huizen van Europa, van Japan tot Denemarken, van Rusland tot Spanje zonden schitterende cadeaux. te veel om zelfs afzonderiyk te worden vermeld. Vier-en-vyftig landen, welker gezanten aan het Hof van St. James geaccrediteerd zyn, zonden by monde van hun doyen, den ambassadeur van Brazilië, drie zwaar zilveren soep-terriens, terwyi Enge- lands vloot het Jonge paar een zeer zeldzaam antiek zilveren theeservies uit de Queen Anne en George-periode schonk. De Londensche, Kamer van Koophandel (prachtige meubelen), de Grlekjche kolonie In Londen (kfflSeke eet-

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1934 | | pagina 11