Na de Koninklijke bruiloft
G
M
H
PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND
Sïet u&Aaal uan den dag
I
VAN
BOOTZ
TENTOONSTELLING VAN
GESCHENKEN
NEII
LYNDON
ONTSNAPT
F
VRIJDAG 7 DECEMBER 1934
St. Jansteen-kapel
45
voornaam
Een H&ndel-anecdote
Vele kostbaarheden
Haaien aan de Ameri-
sche kust
Wonderkind van zes
jaar
Geestelijke als vlieger
Electrische thermo
meters
i
Alle abinné’s
zy
,wy
«!-
1
Het onnauwkeurig
m testament
Een zalm van vijftig
pond
van
George dragen
DOOR
VICTOR
BRIDGES
-
L
Geschiedkundige aanwinsten
den roman
I
Het sympathiekste geschenk aan
het doorluchtige bruidspaar
was het cadeau van allen,
die in Engeland den
dan zal hy zien, Het SLOt Van
dat een loopbaan i
als tooneelschry-
ver het geluk al
leen niet kan ge-
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
I
het
l
t
By aankomst te Washington werden we op
>1
wfst van haar liefde voor my.
58
Sonja 1" sei ik langzaam.
hemel,
H
de
ik
hem hier te leeren kennen,'*
Wordt vervolgd.
HBBSEB
X
Met
lach
Na een verblijf van eenlge dagen te Winni
peg. waarbij wij op verschillende wijzen gefelici
teerd werden, besloten we onzen tocl< naar het
Zuiden voort te zetten. Het spreekt dat de heer
Dickenson 30 zijn dochter met ons medegingen.
Amy toonde zeer veel belangstelling in het be
sturen van het toestel en ik haastte mij. haar
zooveel mogelijk uitleg te geven van de ver
schillende bedlenlngsfhstrumenten. We werden
hartelijk uitgeleide gedaan door de autoriteiten
en bevolking van Winnipeg.
eenvoudige, doch bjrtelyke wijze door den pre
sident ontvangen op het Witte Kuis. Belang
stellend informeerde hij omtrent onze avontu
ren en de redding van Dickenson en zijn doch
ter. Toen wachtte ons een buitengewoon pret
tige verrassing. De president deed zelf de deur
open van een groote zaal. Daar zagen we....
moeder, vader en tante Sydney. Ik vloog in de
armen van mijn ouders. Wat een heerlijk weer
zien was dat. We praatten allen door elkaar en
ik geloof, dat iedereen even zenuwachtig was.
Ook Oom Sydney, die zich haastte zijn vrouw
te begroeten.
dat ze haar zullen verkoopen
moeilijk zijn daar iemand voor
van
Ma-
Op het Ponte San Pietro vliegveld te Ber
gamo, heeft een priester met succes het vlie-
gersexamen afgelegd. Deze priester, die Don
Giovanni" Sala heet, is de eerste geestelijke in
Italië, die het vliegersbrevet krijgt.
Ifët haar stem dalen tot
„Zij hebben er iemand
Oït Leningrad meldt het Tass-agentschap
net volgende:
Electrische thermometers, zooals die.' welke in
technologische processen toepassing vinden,
zijn tot nu toe in de geneeskunde nog niet
gebruikt. Het Instituut vgor Toegepaste Natuur
kunde heeft thans 'n electrlschen thermometer
geconstrueerd, die temperaturen tot 0.02 gr. C.
nauwkeurig aangeeft, en waarmede de tempe
raturen op ieder punt van de huidoppervlakte
van het menscheljjk lichaam kan worden ge
meten. Deze thermometer kan voor het vast
stellen van de diagnose vatfa groot nut blijken.
Van zeer veel belang is het apparaat ook voor
het constateeren van rheumatiek in het begin
stadium.
Toen wij
ihllchtln-
De president die wel verwachtte dat wU onzen
tocht zouden voortzetten, verzocht ons naar
Mandsjoerije te willen reizen om daar eens een
onderzoek in te stellen naar den stand van
Het aantal haaien, hetwelk in de afgeloopen
zomer- en herfstmaanden aan de Amerlkaan-
sche kusten een bezoek bracht, is ontstellend
groot. Men vermoedt, dat deze dieren door den
honger naar het strand worden gedreven.
Reeds in den afgeloopen zomer werd er een
jacht op de gevaarlijke visschen gemaakt, doch
hun aantal blijft nog steeds ontzettend groot
Aan deze jacht wera ook meegedaan door den
bekenden Engelschen kapitein William Young,
cie zijn geheele leven haaienvlsscher is geweest
en gemiddeld 350 haaien per maand wist te
dooden.
en zal zich de reeds vele maanden ge
leden gepubliceerde berichten herinne
ren betreffende den komenden her
bouw van de middeleeuwsche kapel van Onze
Lieve Vrouw ter Eecken. Deze kapel was die
van het vroegere Zeeuwsch-Vlaamsche bede
vaartsoord van O. L. Vr. ter Eecken, gelegen
onder de huidige gemeente 8t. Jansteen, nabij
het stadje Hulst. In vroegere eeuwen kwamen
de bewoners uit wijde omgeving daar ter plaat
se hun nooden neerleggen voor de voeten der
Lieve Vrouwe en Hare voorspraak inroepen. Dit
is echter lanj geleden. De kapel werd in 1645
verwoest en geleidelijk zonk het voormalige ge-
nade-oord in de vergetelheid weg.
Tot men, niet lang geleden, by graafwerken
de fundeeringen der voorheen zoo glorieuze
kapel ontdekte. Eerst was er eenige voorzichtige
twijfel, doch de voortgezette onderzoekingen
hebben onloochenbaar vastgcsteld, dat, wat ge
vonden werd, inderdaad de laatste ondergrond-
sche resten zijn van de kapel van Onze Lieve
Vrouw ter Eecken.
Dan kwam de uitgever wier naar zijn lesse
naar en zei: „Mijnheer Wheeler, ik heb giste
ren nog uw manuscript gelezen en het bevalt
mij wel. Het is goed werk en uw manier van
Vreemd opgewonden liep ik door de kamer
en zette mij op den rand van het bed.
,,En daarna," vroeg ik kalm, ..denk ik, dat
de dokter van meenfng was. dat hij even goed
hier zaken kon doen?”
„Hij kreeg een wenk uit Moskou,
in Parijs warenhad hl) alle mogelljke
gen
tegenwoordig is. zijn ze natuurlijk nog ver-
langender gegevens over het Engelsche leger en
de marine te krijgen."
Zij zweeg.
„Wat zli vooral graag in handen zouden
Een legaat, dat aan het „Mlddlesex-Klnder-
zlekenhuls, Middlesex Street W" nagelaten was,
gaf aanleiding tot uiteenzettingen voor het Hof
van appèl in Londen I De erven wezen er op.
dat het adres fout was. Het ziekenhuis ligt nl
niet in Middlesex Street, maar in de Mortimer -
street. De advocaten van beide partijen gingen
scherp tegen elkaar in. Er scheen aan den
strijd geen eind te zullen komen. Tot de rech
ter eindelijk zijn tgesllssing uitsprak HU ver
zocht de erven, van het legaat af te zien, om
rit het toch de wensch van den overledene
«as geweest, dat het hospitaal het geld zou
krijgen. Vier maanden had men ej- over ge
twist. Men deelde nu de kosten, en ket zieken
huis was 1200 gulden rijker geworden.
Het bleek dat het idee uitgegaan was van
tante Sydney, die mtn ouders had weten te be
wegen om mee naar Washington te gaan ten
einde ons daar te verwelkomen. Men had alle
mogelljke medewerking der Amerlkaansche
autoriteiten gehad. Den volgenden dag vroeg de
president ons om een onderhoud in het bijzijn
van verschillende autoriteiten.
kamer-stoelen), de oude Londensche Corporatie
der handschoenmakers (handschoenen), de Mi
nisterraad (een buitengewoon Interessante
schrijftafel en armstoel in Engelsche 18e eeuw-
sche stijl en uitwendig uit Engelsch notenhout,
inwendig uit Britsch Honduras-mahagony ge
maakt. bedekt met blauw leder van Zuld-Afrl-
kaansche geltenvellen), de Vereeniglng van
Lincoln’s Inn (replica va» de bekende Rayns-
ford Cup), het Officierencorps van het Engel
sche leger (prachtig antiek zilveren schalen
van 1744), zlethier ongeveer de voornaamste
kostbaarheden die wij bü ons bezoek het meest
gewaardeerd hebben.
Het geschenk dat de Hertog en Hertogin van
Kent aan hun acht bruidsmeisjes w.o. ook
onze Prinses Juliana reeds vóór de plechtig
heid gaven, bestond uit een driehoekige broche
van dlmanten en aquamarine’s, gezet in pla
tina. In *t midden de letters O. en M. dragende
De bruidsmeisjes droegen dit souvenir tijdens
de plechtigheid in de Westmlnster-Abdy.
Doch het sympathiekst geschenk aan
doorluchtige bruidspaar is het eigenaardige ca
deau van allen die in Engeland den voornaam
van Oeorge dragen. Het geld, door hen bijeen
gebracht, is speciaal door den Hertog van Kent
voor de armen, misdeelden en zieken van Lon
den bestemd en zoo men de dageljjksche op
gave van dit ..Present of all England’s George’s”
in de dagbladen nakijkt, en daar zooals gis
teren opeens één gift van 20.000 tusschen
ziet vermeld, dan is men gen<*lgd hét uiteinde
lijke bédrag van dit meest kombare. doch tevens
het hoogst humanitaire huwelijksgeschenk
dezer belde gelukkige vorstenkinderen, hooger
dan alle hierboven beschrevene geschenken te
stellen en te waardeeren.
hebben, waren de teekeningen van de Lyndon-
Marwood-torpedo."
„Ja, dat geloof ik graag. Er zijn heel veel
menschen, die dat zouden wfüen. Maar ze zijn
niet te koop.”
Sonja lachte zachtjes.
„De prfjs, dien wij er voor betaald hebben,”
zei ze, „bedroeg juist twaalfhonderd pond.”
Ik sprong op; thans was mijn verbazing onge
huicheld.
„Jullie hebt ze gekocht!” zef ik ongeloovig.
„Gekocht van iemand van het departement van
marine?”
Sonja schudde het hoofd.
„Herinner je je niet, wat je In de Daily
Mail gelezen hebt over den roof in jullie kantoor
in Victoria Street?”
Ik staarde haar aan; plotseling drong echter
de volle waarheid tot mij dcor.
„George verkocht ze dus?” zei Ik.
ZU knikte.
„Al dien tijd, sinds jij in de gevangenis zat.
gingen de zaken achteruit. Hij zat om geld
verlegen erg verlegen; ook McMurtrie
kwam dit te weten. En ook, dat er copte van
in het kantoor was. De rest kun Je zelf begrij
pen. Natuurlijk was de roofpartij een afge-
sproken spel, om Je neef t« beschermen, wan-
neer de regeerlng er achter mocht komen, dat
daarheeajgMtonden. En zooals de toestand de Sovjet de teekeningen in handen gekregen
-- had.”,
„Is 'de regeerlng ^arvan op de hoogte?”
8onja haalde haar schouders op.
,Jk weet het niet. De dokter en mijn vader
vertellen mij nooft iets, wanneer zij het voor
Dat beginners in de hengelsport de groot
ste vangsten doen is een bekend feit en een
hengelaar in Wasserburg aan de Inn heeft
hiervan de waarheid weer eens bewezen door
de eerste maal, dat hy vischte, een zalm van
vijftig pond op te halen. Het gduurde echter
twee uur, voordat hij zijn vangst op t droge
kreeg. Het beest leefde toen nog en men heeft
het tentoongesteld in een groote glazen bak
in een restaurant te Wasserburg.
tMSMgsssssssssMSMMëassasssesassaaesa»
ven. Zoo is het leven!”
Ontdaan kwam George weer aan de deur
van Mary kloppen. Toen hij binnenkwam, zag
zü dadelijk, dat hij teleurgesteld was. „HU wil
de den roman niet aannemen", zei hij, „om het
slot. Dat zou ik moeten veranderen, maar dat
kan ik niet. Het zou alles bederven.”
„Het slot? Vond hjj dat juist niet schitterend?
Hoe moest het dan zijn?”
.Dat meisje, Marcia, zou hem tot zich moeten
trekken, hem verliefd maken....”
„Hoe dwaas!” -
Nu Mary, stel je eeqs even in haar plaats.
Wat zou jjj in zoon geval doen?”
„O, als Marcia maar een greintje gezond
verstand had, dan zou zij zeggen: „Ik ben blij,
dat die domme jongen vertrokken is.” O, die
uitgever en jij! Je denkt maar, dat dat meisje
verliefd op dien domoor is! Neen, zij heeft ge
noeg van hem, van zyn werk, van zijn ver
waandheid als schrijver. Denk Je dan, dat zfj
een traan om hem zal laten? Geen een....”
George was een goed auteur, in zijn korte
verhalen kwamen dozijnen jongemannen voor,
die in zulk een omstandigheid zouden gewacht
hebben, tot Mary buiten adem zou zijn van
opwinding en dan haar zachtjes over haar
roodbruine krullen zouden hebben gestreken
en gezegd.Lieveling
Maar George ging naar zijn eigen kamer.
„O. wat een akelige jongen!” dacht Mary.
ZU drukte een oogenbllk haar zakdoek tegen
haar oogen en dacht na. Dan belde zij een
vriendin op, zjj wilde afleiding hebben. Met de
vriendin en nog een paar kennissen sprak zij
af er eens een prettig avondje van te nemen.
Zij zouden haar komen afhalen en zij zouden
naar de bioscoop gaan en daarna ergens sou-
peeren
Toen het tijd was, kleedde zl) zich zorgvuldig
aan. Haar nieuwe avondjapon had zij nog niet
aan gehad en die stond haar prachtig. De vrien
den en vriendinnen kwamen haar halen en
George hoorde ze in de hal praten en lachen.
Hy zat voor zijn lessenaar met de handen let
terlijk in zijn haar....
Laat kwam het gezelschap Mary thuis bren
gen. Toen in de haf alles weer stil was, kwam
George aan haar deur kloppen en trad binnen.
Mary stond daar in haar mooi toilet met den
avondmantel om de schouders. Verwonderd
keek hy haar aanWel Mary, wat zie je
er lief uit, zoo heb ik Je nog nooit gezien. Laat
mjj je even bekijken
ZIJ liet haar avondmantel van haar schou
ders glijden en draalde zich om en om als eeij
mannequin.
„Ik ben aan het werk geweest," hernam
hy. „Ik heb een ander slot aan mijn roman
gemaakt. Misschien wil Je wel even luisteren.”
zy maakte een toestemmend gebaar en zette
zich in het hoekje van den haard, zooals zy
zoo dlkwyis gezeten had, als hy zyn werk voor
las, terwyi hy voor haarzelf geen enkelen blik
over had.
En hy las: „Wallace stond aan de reeling
en wuifde naar de vrienden op den steiger.
Nu kwam hy tot de ontdekking, dat hy niets
had dan zyn succes als schryver en dat dit het
geluk, waaraan hy was voorbygegaan, niet kon
vervangen. Nu begreep hy, dat hy Marcia be
minde.... Zou het te laat zyn?”
„Maar zegt hy het haar niet?”
Waarom? Hy heeft verstand genoeg om te
beseffen, dat hy niet de man is. voor wien zy
liefde zou kunnen koesteren. Zie Je Mary, ik
stelde my zelf in de plaats van myn held
Ik ben hét, wien plotseling de oogen zyn open
gegaan. Is het te laat Mary? Mag ik je zeggen,
dat ik tot het besef ben gekomen, dat ik je be
min
„Zou dat wel een echt slot zyn?”
„Neen, het begin van een gelukkig huwe-
lyksleven
zaken. Hy wilde graag een objectief 00; d<—1
hebben over hetgeen zich daar den laatsten tyd
had afgespeeld, wy toonden ons erg vereerd met
dit verzoek en besloten zoo spoedig mogelyk te
vertrekken. Het afscheid was erg zwaar. Op ult-
noodlglng van de regeerlng zouden moeder en
vader en tante te Washington blijven wonen
totdat we teruggekeerd waren. De heer Dicken
son en zyn dochter vertrokken naar Engeland,
terwyi American Pete op zyn landgoed zou
komen te wonen teneinde een rustlgen ouden
dag te hebben. Pete was troosteloos dat hij niet
mee kon reizen, maar er was niets aan te doen.
1
De groote componist HSndel was een tydlang
dirigent aan de Londensche opera. Hy hield
vooral veel van de harp, en ging dan ook dik
wijls zelf in het orkest zitten, om dit Initru-
ment te bespelen. Op een avond zong een Ita-
liaansch tenor in de opera. Handel, die dezen
avond ook weer in het orkest de harp be
speelde, trok door zyn spel de aandacht van
het publiek, zoodat men weinig op het too.te-i
lette. Woedend kwam de tenor na afloop van
de voorstelling op Handel af, en schre.'uwde
hem toe: ,Als u dat nóg eens uithaalt dan
spring ik van het tooneel in het orkest om D
tot stilzwyger. te brengen!”
„Geen slecht idee,” glimlachte Handel
.Maar waarschuwt u my bytyds. dan kan ik
de pers van uw voornemen op de hoogte bren
gen. Ik ben er van overtuigd, dat u met uw
sprong op de harp meer geld zult verdienen,
dan met uw zang!”
Zy kwam snel naar my toe met de lieflijke
bevalligheid .haar eigen. Haar haastige wan
deling door het veld had de gewooniyk ivoor
bleeke tint van haar hufd gekleurd en baar
donkere oogen waren zeer levendig.
het
verzwygen?”
Zy zweeg een oogenbllk.
,,wy zyn spionnen.” zei ze toen eenvoudig
in geen geval wilde binden aan iemand, voor
wie ik geen wederkeerige liefde oezat.... en
dan was Joyce er ook nog! Ik sprak deze ge
dachte echter niet uit; eerst wilde ik van haar
nog iets hooren over McMurtrie en haar vader.
Ik nam een aanloopje:
„Heb Je gehoord^ dat ik geslaagd "ben met
mijn
eiland
deze
niet?”
„Prachtig! Wat was ik biy, toen ik het van
vader hoorde.”
„Wat nu. Sonja? Kan fk je vader en Mc
Murtrie vertrouwen?”
zy liet myn hand los en ging op den rand
van de kleine tafel zitten, waaraan ik altyd
zat te schryven.
,.1:
„Ja,
uitdrukking
grypen.
„Goede L
„Bedoel Je
zy maakte een ongeduldig gebaar met
hand.
„Luister, ik zal je alles zeggen. Waar dfent
voor, als jy en ik elkaar de waarheid
„Maar geen
„Ik zeg
ik I Engeland
De daartoe aangewezenen hebben niet ge
aarzeld uit deze noemenswaardlge kerkeiyk-
hlstorische vondsten de conclusie te trekken,
welke zichzelf opdrong, deze nameiyk, dat de
historische kapel in haar vroegeren luister
opnieuw het bezit van het katholieke volk van
Zeeuwsch-Vlaanderen worden zou.
De feiten zyn thans volop in deze richting
zich aan het ontwikkelen. De eerste spade werd
op Dinsdag 6 November IJ. in den grond ge
stoken, en wie nu ter plaatse komt, kan zich
ervan} overtuigen, dat de ondergrondsche. steen -
fundeerlngslagen in vrij ongerepten toestand
aanwezig zyn.
By de aan den gang zynde werkzaamheden
stuit men op verschillende waardevolle ge
schiedkundige vondsten. Zoo worden munten
gevonden van zeer oude herkomst. Voorts is
men op de restanten van menscheiyke lichamen
gestuit, waaruit de conclusie kan worden ge
trokken, dat naby de kapel ook een begraaf
plaats moet zyn geweest. Niet buitengesloten
is, dat deze skeletten afkomstig zyn van kry-
gers uit de vele gevechten, die In den loop der
tyden op den Zeeuwsch-Vlaamschen bodem
werden geleverd.
Een andere vermeldenswaardlge ontdekking
Is die, dat onder de gevonden en nu blootge
legde fundamenten zich nog een tweede stel
fundeering bevindt, vermoedelyk geconserveerd
uit den tyd der eerste kapel van O. L. Vr ter
Eecken, welke eerste kapel uit de Jaren om
streeks 1400 heet te dateeren.
Tenslotte werden ook nog devotlevoorwerpen
van zeer ouden datuih ontdekt. Al het gevon
dene zal door de daartoe in aanmerking ko
mende Instanties op zyn oudheidkundige waar
de nader worden onderzocht.
Binnenkort zal de aanbesteding van den
herbouw der kapel plaats hebben en zonoer
tegenspoed schynt erop te mogen worden gere
kend, dat ongeveer midden 1935 de nieuwe ka
pel als opvolgster harer beide voorgangsters
op den historischen bodem van 8t. Jan ter
Steene zal zyn opgetrokken.
Dan gaat zich een nieuw perspectief voor
oude katholieke Land van Hulst openen. Eene
genadekapel met door Hét verleden geautori
seerde papieren doet hare her-intrede in het
leven van dit landeiyke volk. Maar toch weer,
onder hoe geheel veranderde omstandigheden!
Hoeveel aanzieniyker In aantal zullen de ge-
loovigen kunnen zyn, dl? naar de historische
plaatse gaan optrekken, niet slechts door de
expansie der bevolking in breede omgeving,
maar ook door het zooveel grooter gemak van
verplaatslngsmogeiykheid.
Met belangstelling wordt de toekomstige
ontwikkeling van het historische pelgrimsoord
tegemoet gezien.
Ikzelf, Hoffman, wy zyn z’n marionetten Alles
wat wy deden was door hem -overwogen en op
touw gezet.”
Er was een oogenbllk stilte.
„Hoe lang zyn jullie h er?" vroeg ik. „Wat
heeft Jullie naar Engeland gevoerd?”
„Wy zyn hier iets meer dan drfe jaar,”
antwoordde zy langzaam. „Er was Iemand m
Londen naar wien McMurtrie en myn vader
zochten. Jaren geleden verried hy ons in Le
ningrad."
Een gedachte zoo fantastisch, dat ikzelf
nauweiyks aan de mogeiykheld geloofde
schoot my door het hoofd.
Ik maakte myn lippen vochtig, vroeg toen
bedaard:
„Wie was hy?"
Zy schudde haar hoofd.
„Ik weet het niet; ik weet alleen dat hy
dood is. McMurtrie zou iedereen dooden, ole
hem verraden had als hy kot>.”
„Spionnen van beroep. Natuur Ijk klinkt dat
belacheiyk en onmogeiyk voor jou maar het
is waar. Je kent McMurtrie niet.’
„Ik schyn
merkte ik op.
„Hy ts al jaren met myn vader bevriend,"
vervolgde zij. „Zy waren samen in Rusland,
daarna in Parys, In Weenen. overal. Het was
overal hetzelfde. In leder land speurden zy
naar dingen, waarvoor de regeerlng van een
ander land zou willen betalen. Tenminste 1
de dokter deed dat. De anderen, myn vader,
zichzelf kunnen houden. Het meeste weet ik uit
brokken van gesprekken, die ikzelf in verband
heb gebracht. Ik ben 'hun nuttig en tot op
zekere hoogte vertrouwen zy my. Maar zij
weten ook. dat ik hen beiden haat.”
zy zei dit met een diepe bitterheid, die mü
volkomen de eeriykheid van haar woorden be
wees. Ook voelde Ik, dat zy my de waarheid
over George had gezegd. Een man. die voor
de rechters loog als hy, was ook tot landver
raad in staat. Ik zag Sonja aan.
„Waarom vertelde George al dfe leugens over
my aan de rechtbank?” vroeg ik.
„Ik weet dit niet zeker Ik denk om jou uit
den weg te hebben en je nieuwe uitvinding te
stelen. Natuuriyk begreep hy er de waarde van.
Je had hem van aanteekeningen verteld en hy
meende in staat te zyn er voor zichzelf een
winstgevend gebruik van te maken.”
„Hy zal daarin verschrikkeiyk teleurgesteld
zyn," zei ik. „Ze waren in een soort van ge
heimschrift."
„Da^- weet ik. Hy bood ons aan. ze te koopen.
Hy dacht, dat de Russen wel een mooi som
metje zouden over hebben voor de kans ze te
ontcyferen.”
Hoe boos ik ook was, ik kon niet nalaten
te lachen. Ik herkende George zoo op-en-top
In een dergeiyke speculatie.
„Ik kan me nauweiyks voorstellen, dat de
dokter dergeiyke zaken zou doen,” zei ik.
„Het was in elk geval te laat,” antwoordde
zy kalm. .Juist nadat hy het aanbod had ge
daan, ontsnapte jy.”
maar dat rij voor geheel je leven. Weet je hoeveel Je ult-
alle illusies weg moest vagen, omdat ik mij vinding waard is? Weet Je welk gebruik zy er
van willen maken?”
„Ik denk.
Het zal niet
te vinden.”
„Moeieiyk!”
een snelle fluistering:
voor. De beste afnemer in geheel Europa. Een
afnemer, die alles in de wereld zal betalen voor
zoo’n gehe.In.”
Ik keek haar aan met een goed gespeelde
van verbaz.ng en oortjzend be-
Ik reikte haar myn hand om haar te ver
welkomen
„Ik dacht, dat Je myn adres vergeten had,
Sonja,” zei Ik.
haar merkwaardigen, korten, diepen
keek zy my vrooiyk aan en zei byna
fluisterend
„Neen, neen, ik heb het niet vergeten, zooals
Je zet.”
„Kom binnen,” verzocht ik en leidde haar
de hut in.
Zy keek de kleine kamer rond en impul
sief legde zy haar hand in de myne. ah wilde
zy my voor altyd weg hebben uit dit be
dompte vertrek. Ik zag in haar oogen weer
dien glans welke my ook de vorige maal haar
gevoelens 'verraden had. Een oogenblik stond
ik in twytel of ik haar zou zeggen, dat U-
Psychologen van de New-Yorksche Unlver-
sitelt houden zich momenteel bezig met een
wonderkind, een zes-jarig Joodsch jongetje,
zoon van een kleinen winkelier te New-York.
De naam ven het kind wordt in zyn eigen be
lang geheim gehouden, doch eenlge doctoren, die
by het wetenschappeiyk onderzoek betrokken
waren, verklaarden, oat hy een graad van in
telligentie bereikte, die gemiddeld slechts by
één op de mlllloen kinderen voorkwam. Toen
hy achttien maanden was. sprak hy reeds
vloeiend en toen het kind twintig maanden
oud was, kende het reeds het alphabet en
was ook in staat het ook vlot van achteren
naar voren op te noemen. Hy had toen 72
blokken met letters en cyiers op elk van de
zes kanten van het blok. Als hem een kant
getoond werd, was hy in staat van elke 72
blokken de vyt andere kanten op te noemen.
Nu hy zes jaar is. is zyn rekenkundig ver
mogen zoo groot, als van een normaal kind op
twaalfjarigen leeftyd.
uitvinding? Twintig meter van Canvey»
opgeblazen met een hall pond van
stof. Dat iykt me voldoende vind-je
schryven bevalt my weL Ook de karakters,
die u beschryft....- Maar....”
,Maar?”
„Het is het slot....”
„Het slot? Waarom zou dat niet goed zyn?”
„Om een reden: u heeft Marcia vergeten.”
„Neen, dat deed ik niet. Maar..’..”
„Op dat punt is uw werk niet goed. Denkt
u dan, dat dit temperamentvolle meisje hem
zal laten vertrekken zonder een poging te doen
om hem terug te houden?"
„Wat zou zy dan moeten doen?”
Met hem trouwen, zy is In staat hem te
boeien, maar hy heeft haar nooit goed aange
keken of op haar gelet, zy moét- sich op den
voorgrond plaat-
sen, hy moet j
haar aanzien en rr
\;tip
op dit blad zijn Ingevolge de veraekerlnjravoorwaarden tegen f bij levenslange geheele ongeschiktheid t >t werken door f een on8®val f vwli®® hand f 1 verlies van een f bij een breuk van f Afl by verlies van ’n
ongevallen verzekerd voor een der volgenae ultkeeringen f Uverlies van beide armen, beide beenen of beide oogen f (OU»" doodeiyken afloop een voet of een oog f Jluim of wysvinger been of arm/ anderen vinger
- -
eorge las hardop: „HIJ stond aan de ree
ling te wuiven naar de vrienden, die hy
vaarwel had gezegd en dacht na over
de toekomst, die zoo heeriyk zich voor hem
opende.”
Dan legde hy het blad op de tafel en her
nam: „Ziezoo, dat is het slot....l Ik heb dan
een roman geschreven."
Mary riep geestdriftig uit: „Werkeiyk het
slot? O, George, ik ben zoo biy vOor jou.” Dan
dacht zy: „Dat was dus het einde. Hij vertrekt
en laat haar achter. Ik had het wel kunnen
denken!"
„Ik zou het boek Jou kunnen opdragen: Aan
het meisje aan den overkant. Ik hoop, dat het
goed is geworden."
„O, het is prachtig!” Zy moest zich geweld
aandoen om dat te herhalen.
„Och, men kan nooit weten. Een schryver
geeft in zyn werk alles, wat hy te geven heeft,
maar een uitgever denkt er soms anders over.
Toch ben ik er zeker van, dat hy het slot mooi
zal vinden.”
„Natuuriyk, het is zoo móói!”
„Byna had ik het laten eindigen met een
verloving, ,maar neen, dat zou niet echt ge
weest zyn. Wallace is niet verliefd op Marcia,
zy waren slechts vrienden, meer niet. Hy is een
tooneclschrijver, hy heeft een stuk geschre
ven en ontvangt ee»-ntéweodiging om het in
Londen op te voeren. Dat opent voor hem de
toekomst en hy heeft geen tyd om verliefd
te worden. Ik heb ‘■my vereenzelvigd met hem
en ik zou zoo juist doen. Hy wuift een vaar
wel tot de vrienden op den steiger en vertrekt
naar de stad, waar zich zyn toekomst zal
openbaren.
„De vrienden die hy verlaat.... Marcia....”
„Maar het is toch slechts de geschiedenis
van Wallace? Hy telt hier alleen mee. Het
slot is goed, vind je niet?”
George verliet haar, het meisje aan den
overkant van de hal In het flatgebouw, het
meisje dat te allen tyde gereed was naar hem
te luisteren, hem aan te moedigen! Hy ging
naar den uitgever, die reeds de eerste hoofd
stukken van zyn roman had en bereid was
het manuscript van hem te koopen. Het zou
aardig wat opbrengendan by vertalingen
de auteursrechten, misschien zou er wel een
film naar gemaakt worden. Ja als de uitgever
het kocht, zou het een reisje naar Europa kun
nen iy denDan dacht hy aan Mary
Hy zou een mooi cadeau voor haar koopen,
zy had hem toch zoozeer geholpen door haar
raad, haar bemoediging!
En Mary dacht: Och Ja, dat slot moest echt
zynIk ben niet meer dan een meisje aan
den overkantMarcla! Heeft hy wel ooit
gekeken naar de kleur van myn haar, van myn
oogen? Ik zou het leelykste oude vrouwtje
kunnen zyn en hy zou er niets van weten. Ik
ben alleen goed om naar hem te luisteren, hem
kopjes thee met biscuits te geven, als hy ver
geten heeft te lunchen. Myn tafelkleed heeft
hy bedorven door er zyn brandende sigaretten
op te leggen, in plaats van op het aschbakje.”
Zy zou willen hullen, maar neen, zy hield
zich In. Dom schepsel! Hullen, waar er geen
reden voor Was? zy moest maar afleiding zoe
ken en vergeten
George kwam by den uitgever en deze nam
het manuscript aan. Hy moest morgen maar
eens terugkomen, dan zou hy wel alles met
hem bespreken. Gek van biydschap liep hy den
heelen dag rond, tot het avond werd, toen ging
hy naar huis en klopte by Mary aan. maar
er kwam geen antwoord, zy was niet thuis....
Den volgenden dag kwam de jonge schryver
bij den uitgever, die hem niet onvrtendehjk
ontving. „Een oogenblik”, zei hy, „ik moet even
iets noteeren." George voelde een soort van
beklemming in de streek van zyn maag
Wat had hy toch ook weer by het ontbyt ge
geten? Hy wist het niet.
Dan ging de telefoonbel en Mr. Leweis stond
op om te luisteren. George hoorde zeggen
„Ja, ik ga vanmiddag naar Washington en
biyf eenige dagen weg. Ik zal u wel opbellen,
als ik weer thuis ben.”
„Hen vertrouwen?" herhaalde zy minachtend
„Ja, vertrouw hen maar, als Je nog langer
bedrogen en besto'en wilt worden! Zie Je dan
niet vermoed Je dan niet, hoe ze je altyd
hebben vcorgelogen?”
„Natuuriyk heb ik dat,” antwoordde ik
kalm, „maar ik had te kiezen tusschen hen
en Dartmoor. Het is niet prettig bedrogen te
worden, maar nog altyd prettiger dan te ver
hongeren of gevangen te zitten.”
Zich met belde handen aan den rand van
de tafel vasthoudend, boog zy zich voorover.
van beide is noodig.’ zei ze.
je, dat je bfnnen enkele aren u>-
weg kunt zyn met geld genoeg
eel Engeland heeft deze
aan de koninklllke bruiloft
rlna van Griekenland, het slot
van schitterende feesten, welke
jaren in Londen wonen, tot heden hier
nooit hadden aanschouwd. Die pracht herinnert
week deelge
nomen i
Jen Hertog van Kent met Prinses
van een reeks
zy, die sinds
nog
sterk aan het „vanitas vanitatumOok de
geschenken.
Alleen de tentoonstelling dier honderden ge
schenken van over de geheele wereld aan
dit Jonge en bevallige paar, dat overal de har
ten der geheele Engelsche bevolking zoo by
uitstek heeft weten te winnen, en die in drie
groote zalen van het 8t. James-Palels voor het
publiek ter bezichtiging zyn tentoongesteld, was
reeds de moeite waard om te worden bewon
derd.
Op de lange tafels lagen de ontelbare ge
schenken van konlngen en arbeiders, van de
kooplieden der City of London, van de Indische
Vorsten, den Engelschen Ministerraad, van de
officieren der Britsche strydmacht. van de In
validen uit den grooten oorlog, van de bevolking
van t Hertogdom Kent, van de ..loyal and an
cient town of Downpatrick”, van vele steden
en districten van Engeland en Schotland, als
b.v. Londen, Middlesex en Edinburgh en vooral
niet te vergeten van den ouden adel der Britsche
eilanden, waarby namen als Pembroke. Bath.
Grafton, Derby. Somerset en Norfolk in ons
geheugen achterblyven. Langs de wanden der
lange en hooge appartementen lagen op onaf
zienbare tafels een verzameling van voorwer
pen. kunstèg uit zilver, goud, porceleln, glas en
leder gemaakt of schllderyen, etsen en pren
ten, zooals zelden een keurtentoonstelllng deze
by elkander zou hebben weten te brengen. Doch
als wy door ’n aparten Ingang in een daaraan-
grenzende kamer binnentreden, daar waar de
Juweelen uitgestald liggen, welke de Jonge lief
tallige bruid ontving en die te midden van
zachte bont-stolas, kostbare vederen waaiers,
oude kanten en-allerlei prachtige weefsels meer
dan ooit schitteren dan begrypt men eerst ter
dege dat deze vorsteiyke geschenken slechts
door ’n prinses aan het schitterendste hof van
Europa kunnen worden gedragen.
In hare écrans hebben wy hier de geschen
ken van de Engelsche koningin aan haar
schoone schoondochter, bestaande uit een cor
sage van diamanten en een diadeem geheel uit
diamanten en saphieren samengesteld, kunnen
bewonderen, en vlak daarnaast de rlvière van
groote diamanten, het geschenk van Koning
George V. Niet ver van hier nog een diamanten
broche en oorringen, nogmaals een geschenk
van de Koningin en den Koning te samen.
Prachtige roode robynen en diamanten zyn het
huweiykscadeau van den Hertog van Kent aan
zyn charmante bruid en halssnoeren van ver-
rukkeiyke paarlen weer een geschenk van prins
Nlcolaas van Griekenland.
Al de Koninklyke Huizen van Europa, van
Japan tot Denemarken, van Rusland tot Spanje
zonden schitterende cadeaux. te veel om zelfs
afzonderiyk te worden vermeld. Vier-en-vyftig
landen, welker gezanten aan het Hof van St.
James geaccrediteerd zyn, zonden by monde
van hun doyen, den ambassadeur van Brazilië,
drie zwaar zilveren soep-terriens, terwyi Enge-
lands vloot het Jonge paar een zeer zeldzaam
antiek zilveren theeservies uit de Queen Anne
en George-periode schonk. De Londensche,
Kamer van Koophandel (prachtige meubelen),
de Grlekjche kolonie In Londen (kfflSeke eet-