Na de Koninklijke bruiloft
M
H
PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND
TCcf mtfaal aan eten dag
„TIP
VAN
BOOTZ
TENTOONSTELLING VAN
GESCHENKEN
NEII
LYNDON
ONTSNAPT
p
*1
VRIJDAG 7 DECEMBER 1934
St. Jansteen-kapel
Geschiedkundige aanwinsten
voornaam
Een HUndel-anecdote
Vele kostbaarheden
Wonderkind van zes
Electrische thermo
meters
Alle abonné’s
I
Geestelijke als vlieger
Het onnauwkeurig
testament.
Haaien aan de Ameri-
sche kust
Een zalm van vijftig
pond
Het slot van
den roman
DOOR
VICTOR
BRIDGES
van
George dragen
---
Het sympathiekste geschenk aan
hét doorluchtige bruidspaar
was het cadeau van allen,
die in Engeland den
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
het
aan mün roman
‘tegemoet gezien.
BU aankomst te Washington werden we op
denk.
68
Bon Ja I" zei ik langzaam.
de
de waarheid
Vreemd opgewonden liep ik door de kamer
hem hier te leeren kennen."
gevoelens verraden had
Wordt, vervolgd.
'f
peg, waarbij wij op verschillende wijzen gefelici
teerd werden, besloten we onzen tocht raar het
Zuiden voort te zetten. Het spreekt dat de heer
Dickenson en zijn dochter met ons medeglngen.
Amy toonde zeer veel belangstelling in het be
sturen van het toestel en ik haastte mij. haar
zooveel mogelijk uitleg te geveq van de ver
schillende bedleningsinstrumenten. We werden
hartelijk uitgeleide gedaan door de autoriteiten
en bevolking van Winnipeg.
sldent ontvangen op het Witte Huls. Belang
stellend infoMneerde hij omtrent onze avontu
ren en de redding van Dickenson en zijn doch
ter. Toen wachtte ons een buitengewoon pret
tige verrassing. De president deed zelf de deur
open van een groote zaal. Daar zagen we....
moeder, vader en tante Sydney. Ik vloog in de
armen van mijn ouders. Wat een heerlijk weer
zien was dat. We praatten allen door elkaar en
Ik geloof, dat iedereen even zenuwachtig was.
Ook Oom Sydney, die zich haastte zijn vrouw
te begroeten.
Zij kwam snel naar mij toe met de lieflijke
bevalligheid haar eigen. Haar haastige wan
deling door het veld had de gewoonlijk Ivoor
bleeke tint van haar huTd gekleurd en haar
donkere oogen waren zeer levendig.
Ik reikte haar mijn hand om haar te ver
welkomen.
„Maar geen
..Ik zeg
Engeland
Op het Ponte San Pietro vliegveld te Ber
gamo, heeft een priester met succes het vlie-
gersexamen afgelegd. Deze priester, die Don
Oiovanni Sala heet, is de eerste geestelijke in
Italië, die het vliegersbrevet krijgt.
eorge las hardop: „HU stond, aan de ree
ling te wuiven naar de vrienden, die hij
over
hem
;t Is zoo mooi!”
i het laten eindigen met een
dat zou niet echt ge-
met een half pond van
lijkt me voldoende vind-Je
„Ik dacht, dat je mijn adres vergeten had.
Sonja,” zei ik.
Met -
lach
fluisterend:
„Neen, neen, ik heb het niet vergeten, zooals
je ziet."
„WU
anl
Dan kwam de uitgever weer naar zijn lesse
naar en zei: „Mijnheer Wheeler, ik heb giste
ren nog uw manuscript gelezen en het bevalt
mij wel. Het is goed werk en uw manier van
Uit Leningrad meldt het Tass-agentschap
het volgende
Electrische thermometers, zooals die, welke in
technologische processen toepassing vinden,
zijn tot nu toe in de geneeskunde nog niet
gebruikt. Hei Instituut voor Toegepaste Natuur
kunde heeft thans 'n electrischen thermometer
geconstrueerd, die temperaturen tot 0-02 gr. C.
nauwkeurig aangeeft, en waarmede de tempe
raturen op leder punt van de huidoppervlakte
van het menschelijk lichaam kan worden ge
meten. Deze thermometer kan voor het vast
stellen van de diagnose van groot nut blijken.
Van zeer veel belang is het apparaat ook voor
het constateeren van rheumatiek in het begin
stadium.
tante Sydney, die mijn ouders had weten te be
wegen om mee naar Washington te gaan ten
einde ons daar te verwelkomen. Men had alle
mogelijke medewerking der Amerikaansche
autoriteiten gehad. Den volgenden dag vroeg de
president ons om een onderhoud in het bijzijn
van verschillende autoriteiten.
Het aantel haaien, hetwelk in de afgeloopen
zomer- en herfstmaanden aan de Amertkaan-
sche kusten een bezoek bracht, is ontstellend
groot. Men vermoedt, dat deze dieren door den
honger naar het strand worden gedreven.
Reeds in den afgeloopen zomer werd er een
jacht op <fe gevaarlijke visschen gemaakt, doch
hun aantel blijft nog steeds ontzettend groot.
Aan deze jacht werd ook meegedaan door den
bekenden Engelschen kapitein William Young,
cle zijn geheele leven haaienvisscher is geweest
en gemiddeld 350 haaien per maand wist te
dooden.
hebben over hetgeen zich daar den laatsten tijd
had afgespeeld Wij tu»<den ons erg vereerd met
dit verzoek en besloten zoo spoedig mogelijk te
vertrekken. Het afscheid was erg zwaar Op ult-
noodiging van de regeering zouden moeder en
vader en tante te Washington blijven wonen
totdat we teruggekeerd waren. De heer Dicken
son en zijn dochter vertrokken naar Engeland,
tcrwxjl American Pete op zijn landgoed zou
komen te wonen teneinde een rustigen ouden
dag te hebben. Pete was troosteloos dat hij niet
mee kon reizen, maar er was niets aan te doen.
Een legaat, dat aan het „Mlddlesex-Klnder-
ziekenhuls, Middlesex Street W” nagelaten was,
gaf aanleiding tot uiteenzettingen voor het Hof
van appèl in Londen! De erven wezen er op,
dat het adres fout was. Het ziekenhuis ligt nl.
niet in Middlesex Street, maar in de Mortimer -
street. De advocaten van belde partijen gingen
echerp tegen elkaar in. Er scheen aan den
strijd geen eind te zullen komen. Tot de rech
ter eindelijk zijn beslissing uitsprak. HU ver
zocht de erven, van het legaat af te zien, om-
cat<het toch de wensch van den overledene
vas geweest, dat het hospitaal het geld zou
krijgen* Vier maanden had men er over ge
twist. jften deelde nu de kosten, en het zieken
huis was 1200 gulden rUker geworden.
„Kom binnen,” verzocht ik en leidde haar
de hut in.
ZU keek de kleine kluner rond en impul
sief legde zij haar hand in de mijne.^als wilde
ml) voor
dompte vertrek.
„Spionnen van beroep. Natuur.'Uk klinkt dat
belachelUk en onmogelUk voor jou maar het
is waar. Je kent McMurtrle niet.*'
„Ik sc'nUn
merkte ik op.
„HU ts al jaren met mün vader bevriend,"
vervolgde zij. „ZU waren samen in Rusland,
daarna in Parijs, In Weenen. overal. Het was
overal hetzelfde. In leder land speurden zü
naar dingen waarvoor de regeering van een
ander land zou willen betelen Tenminste
de dokter deed dat. De anderen, mün vader.
kamer-stoelen), de oude Londensche Corporatie
der handschoenmakers (handschoenen), de Mi
nisterraad (een buitengewoon Interessante
schrijftafel en armstoel in Engelsche 18e eeuw-
sche stijl en uitwendig uit Engelsch notenhout,
inwendig uit Brltsch Honduras-mahagony ge
maakt, bedekt met blauw leder van Zuld-Afrt-
kaansche geltenvellen), de Vereenlging van
Lincoln's Inn (replica van de bekende Rayns-
ford Cup), het Officierencorps van het Engel
sche leger (prachtig antiek zilveren séhalen
van 1744), ziethler ongeveer de voornaamste
kostbaarheden die wü bü ons bezoek het meest
gewaardeerd hebben.
Het geschenk dat de Hertog en Hertogin van
Kent aan hun acht bruidsmeisjes w.o. ook
onze Prinses Juliana reeds vóór de plechtig
heid gaven, bestond uit een driehoekige broche
van dimanten en aquamarine’s, gezet in pla
tina, in X midden de letters O. en M. dragende.'
De bruidsmeisjes droegen dit souvenir tUdens
de plechtigheid In de Westmiflster-AbdU-
Doch het sympathiekst geschenk aan
doorluchtige bruidspaar is het eigenaardige ca
deau van allen die in Engeland den voornaam
van George dragen. Het geld, door hen bUeen-
gebraCht, Is speciaal door den Hertog van Kent
voor de armen, misdeelden en zieken van Lon
den bestemd en zoo men de dagelljksche op
gave van dit „Present of all England’s George’s”
in de dagbladen nakUkt, en daar zooals gis
teren opeens één gift van 20.000 tusschen
ziet vermeld, dan is men geneigd het uitelnde-
lUke bedrag van dit meest kostbare, doch tevens
het hoogst humanitaire huwelüksgeschenk
dezer belde gelukkige vorstenkinderen, hooger
dan alle hierboven beschrevene geschenken te
stellen en te waardeeren.
hebben, waren de teekenlngen van de Lyndon-
Marwood-torpedo."
„Ja, dat geloof ik graag. Er zün heel veel
menschen, die dat zouden willen. Maar ae zün
niet te koop.”
Sonja lachte zachtjes.
„De prUs. dien wjj er voor betaald hebben,"
zei ze, „bedroeg juist twaalfhonderd pond.”
Ik sprong op; thans was mün verbazing onge
huicheld.
„Jhllle hebt ze gekocht!" zet ik ongeloovlg.
„Gekocht van iemand van het departement van
marine?" A
Sonja schudde het hoofd.
..Herinner je je niet, wat je in de DaUy
Mali gelezen hebt over den roof in jullie kantoor
in Victoria Street?"
Ik staarde haar aan; plotseling drong echter
de volle waarheid tot mij door.
„George verkocht ze dus?" zei ik.
ZU knikte.
.Al dien tijd, sinds JU in de gevangenis zat.
gingen de zaken achteruit. HU zat om geld
verlegen erg verlegen; ook McMurtrle
kwam dit te weten. En ook. dat er copte van
in het kantoor was De rest kun je zelf begrü-
pen NatuurlUk was de roofpartU een afge-
sproken spel, om je neef t*. beschermen, wan
neer de regeering er achter mocht komen, dat
de Sovjet de teekenlngen In handen gekregen
had.”
„Is de regeering daarvan op de hoogte?”
Sonja haalde haar schouders op.
,Jk weet het niet. De dokter en mün vader
vertellen mU nooit iets, wanneer rij bet voor
altUd weg hebben uit dit be-
Ik zag in haar oogen weer
dien'glans, welke mU ook de vorige maal haar
gevoelens verraden had. Een oogenbllk Stond
ik in twUfel of ik haar zou zeggen, dat ik
De groote componist Handel was een tijdlang
dirigent aan de Londensche opera. Hij hield
vooral veel van öe harp, en ging dan ook dik
wijls zelf in het orkest zitten, om dit Imtru-
ment te bespelen. Op een avond zong een Ita-
liaansch tenor in de opera. Handel, die dezen
avond ook weer in het orkest de harp be
speelde, trok door zUn spel de aandacht van
het publiek, zoodat men weinig op het tnoneel
lette. Woedend kwam de tenor na afloop van
de voorstelling op Handel af, en schreeuwde
hem toe: ,Als u dat nóg eens uithaalt dan
spring ik van het tooneel in het orkest om u
tot stilzwyger. te brengen!"
„Geen slecht idee." glimlachte Hinde!
.Maar waarschuwt u mü bijtijds, dan kan ik
de pers van uw voornemen op de hoogte bren
gen. Ik ben er van overtuigd, dat u met uw
sprong op de harp meer geld zult verdienen,
dan met uw zang!”
Ikzelf, Hoffman. wü zün z'n marionetten. Alles
wat wü deden was door hem overwogen en op
touw gezet."
Er was een oogenbllk stilte.
„Hoe lang zUn jullie hier?” vroeg ik. „Wat
heeft jullie naar Engeland gevoerd?”
„WU zün hier iets meer dan drie jaar,"
antwoordde zü langzaam. „Er was Iemand in
Londen naar wien McMurtrle en mün vader
zochten Jaren geleden verried hU ons in Le
ningrad.”
Een gedachte zoo fantastisch, dat ikzelf
nauwelijks aan de mogelijkheid geloofde
schoot mU door het hoofd.
Ik maakte mün lippen vochtig, vroeg toen
bedaard
„Wie was hü?”
ZU schudde haar hoofd.
„Ik weet het niet; ik weet alleen dat hU
dood is. McMurtrle zou iedereen dooden. ale
hem verraden had als hU koel.”
zichzelf kunnen houden. Het meeste weet ik uit
brokken van gesprekken, die ikzelf in verband
heb gebracht. Ik ben 'hun nuttig en tot op
aekere hoogte vertrouwen zü mij. Maar zü
weten ook. dat ik hen belden haat.”
ZU zei dit met een diepe bitterheid, die mU
volkomen de eerlUkheld van haar woorden be
wees Ook voelde Ik, dat zU mü de waarheid
over George had gezegd. Een man. die voor
de rechters loog als hU. was ook tot landver
raad in staat. Ik zag Sonja aan.
„Waarom vertelde George al die leugens over
mU aan de rechtbank?” vroeg ik.
„Ik weet dit niet zeker. Ik denk om jou uit
den weg te hebben en je nieuwe uitvinding te
stelen. NatuurlUk begreep hU er de waarde van.
Je had hem van aanteekeningen verteld en hü
meende In staat te zün er voor zichzelf een
winstgevend gebruik van te maken.”
„HU zal daarin verschrikkelijk teleurgesteld
zUn," zei ik. „Ze wsieii in een soort van ge
heimschrift."
„Dat weet Ik. HU bood ons aan, ae te koopen
HU dacht, dat de Russen wel een moot som
metje zouden over hebben voor de kans ze te
ontcUferen.”
Hoe boos ik ook was, ik kon niet nalaten
te lachen. Ik herkende George zoo op-en-top
in een dergelUke speculatie.
„Ik kan me nauwelüks voorstellen, dat de
dokter dergelUke zaken zou doen,” zei ik.
Het was in elk geval te laat," antwoordde
kalm. .Juist nadat hü het aanbod had ge
daan, ontsnapte JU."
De president die wel verwachtte dat wU onzen
tocht zouden voortzetten, verzocht ons naar
MandsjoerUe te willen reizen om daar eens een
onderzoek In te stellen naar den stand van
Psychologen van de New-Yorksche Univer-
sitelt houden zich momenteel bezig met een
wonderkind, een zes-Jarig Joodsch jongetje,
zoon van een kleinen winkelier te New-York.
De naam van het kind wordt in zUn eigen be
lang geheim gehouden, doch eenige doctoren, die
bjj het wetenschappelijk onderzoek betrokken
waren, verklaarden, oat hü een graad van in
telligentie bereikte, die gemiddeld slechts bü
één op de millioen kinderen voorkwam.-Toen
hU achttien maanden was, sprak hij reeds
vloeiend en toen het kind twintig maanden
oud was, kende het reeds het alphabet en
was ook in staat het ook vlot van achteren
naar voren op te noemen. HU had toen 72
blokken met letters en cUfers op elk van de
zes kanten van het blok. Als hem een kant
getoond werd, was hij in staat van elke 72
blokken de vUf andere kanten op te noemen.
Nu hü zes jaar is, is zijn rekenkundig ver
mogen zoo groot, als van een normaal kind op
twaalfjarigen leeftUd.
haar merkwaardigen, korten, diepen
keek zU mü vroolUk aan en zei bijna
en zal zich de reeds vele maanden ge
leden gepubliceerde berichten herinne
ren betreffende den komenden her
bouw van de mlddeleeuwsche kapel van Onze
Lieve Vrouw ter Eecken. Deze kapel was die
van het vroegere Zeeuwsch-Vlaamsche bede
vaartsoord van O. L. Vr. ter Eecken, gelegen
onder de huidige gemeente St. Jansteen, nabU
het stadje Hulst. In vroegere eeuwen kwamen
de bewoners uit wUde omgeving daar ter plaat
se hun nooden neerleggen voor de voeten der
Lieve Vrouwe en Hare voorspraak inroepen. Dit
is echter lang geleden. De kapel werd in 1645
verwoest en geleldelUk zonk het voormalige ge-
nade-oord in de vergetelheid weg.
Tot men, niet lang geleden. bU graafwerken
de fundeerlngen der voorheen zoo glorieuze
kapel ontdekte. Eerst was er eenige voorzichtige
twUfel. doch de voortgezette onderzoekingen
hebben onloochenbaar vastgesteld, dat, wat ge
vonden werd, Inderdaad de laatste ondergrond-
sche resten zUn van de kapel van Onze Lieve
Vrouw ter Eecken.
De daartoe aangewezenen hebben niet ge
aarzeld uit deze noemenswaardlge kerkelljk-
hlstorische vondsten de conclusie te trekken,
welke zichzelf opdrong, deze namelUk, dat de
historische kapel in haar vroegeren luister
opnieuw het bezit van het katholieke volk van
Zeeuwsch-Vlaanderen worden zou.
De feiten zUn thans volop in deze richting
zich aan het ontwikkelen. De eerste spade werd
op Dinsdag 8 November 11. in den grond ge
stoken, en wie nu ter plaatse komt, kan zich
ervan overtuigen, dat de ondergrondsche steen-
fundeeringslagen in vrU ongerepten toestand
aanwezig zUn.
BU de aan den gang zUnde werkzaamheden
stuit men op verschillende waardevolle ge
schiedkundige vondsten. Zoo worden munten
gevonden van zeer oude herkomst. Voorts Is
men op de restanten van menschelüke lichamen
gestuit, waaruit de conclusie kan worden ge
trokken, dat nabU de kapel ook een begraaf
plaats moet zUn geweest. Niet buitengesloten
is, dat deze skeletten afkomstig zUn van krij
gers uit de vele gevechten, die in den loop der
tijden op den Zeeuwsch-Vlaamschen bodem
werden geleverd.
Een andere vermeldenswaardige ontdekking
is die. dat onder de gevonden en nu blootge
legde fundamenten zich nog een tweede stel
fundeerlng bevindt, vermoedelUk geconserveerd
uit den tUd der eerste kapel van O. L. Vr. ter
Eecken. welke eerste kapel uit de jaren om
streeks 1400 heet te dateeren.
Tenslotte werden ook nog devotievoorwerpen
van zeer ouden datum ontdekt. Al het gevon
dene zal door de daartoe in aanmerking ko
mende instanties op zUn oudheidkundige waar
de nader worden onderzocht.
Binnenkort zal de aanbesteding van den
herbouw der kapel plaats hebben en zonder
tegenspoed schUnt erop te mogen worden gere
kend. dat ongeveer midden 1936 de nieuwe ka
pel als opvolgster harer beide voorgangsters
op den historischen bodem van St. Jan ter
Steenc zal zün opgetrokken.
Dan gaat zich een nieuw perspectief voor 7
oude katholieke Land van Hulst openen. Eene
genadekapel met door het verleden geautori
seerde papieren doet hare her-intrede in het
leven van dit landelUke volk. Maar toch weer,
onder hoe geheel veranderde omstandigheden!
Hoeveel aanzienlUker in aantal rullen de ge-
loovigen kunnen zijn, die naar de historische
plaatse gaan optrekken, niet slechts door de
expansie der bevolking In breede omgeving,
maar ook door het zooveel grooter gemak van
verplaatsingsmogelUkheld.
Met belangstelling wordt de toekomstige
ontwikkeling van het historische pelgrimsoord
wtst van haar liefde voor mü. maar dat zü
alle illusies weg moest vagen, omdat ik mij
in geen geval wilde binden aan iemand, voor
wie Ik geen wederkeerige liefde oezat en
dan was Joyce er ook nog! Ik sprak deze ge
dachte echter niet uit; eerst wilde ik van haar
nog lets hooren over McMurtrle en haar vader.
Ik nam een aanloopje:
„Heb Je gehoord, dat Ik geslaagd ben met
mijn uitvinding? Twintig meter vaq Canvey-
eiland opgeblazen met een half pond van
deze stof. Dat
niet?”
„Prachtig! Wat was ik blU, toen Ik het van
vader hoorde."
„Wat nu. Sonja? Kan fk je vader en Mc
Murtrle vertrouwen?"
ZU liet mijn hand los en ging op den rand
van de kleine tafel zitten, waaraan ik alt-Ud
zat te schrUven.
„Hen vertrouwen?" herhaalde zU minachtend
„Ja, vertrouw hen maar, als je nog langer
bedrogen en bestolen wilt worden! Zie je dan
niet vermoed je dan niet, hoe ze je altijd
hebben voorgelogen
„NatuurlUk heb Ik dat." antwoordde lk
kalm, „maar Ik had te kiezen tusschen hen
en Dartmoor. Het is niet prettig bedrogen te
worden, maar nog altUd prettiger dan te ver
hongeren of gevangen te zitten."
Zich met beide handen aan den rand van
de tafel vasthoudend, boog zü zich voorover.
van belde is noodlg,” zei ze.
Je, dat je binnen enkele uren ui'.
weg kunt zUn met geld genoeg
Dat beginners in de hengelsport de groo' -
ste vangsten doen is een bekend feit en een
hengelaar in Wasserburg aan de Inn heeft
hiervan de waarheid weer eens bewezen door
de eerste maal, dat hU vischte, een zalm van
vUftig pond op te halen. Het duurde echter
twee uur. voordat hu zUn vangst op ’t droge
kreeg. Het beest leefde toen nog en men heeft
het tentoongesteld in een groote glazen bak
in een restaurant te Wasserburg.
Grafton, Derby, Somerset en Norfolk In
geheugen achterblUven. Langs de wanden
lange en hooge appartementen lagen op onaf
zienbare tafels een verzameling van voorwer
pen, kunstig uit zilver, goud, porcelein, glas en
leder gemaakt of schilderUen, etsen en pren
ten. zooals zelden een keurtentoonstelling deze
bU elkander zou hebben weten te brengen. Doch
als wU door ’n aparten ingang In een daaraan-
grenzende kamer binnentreden, daar waar de
juweelen uitgestald liggen, welke de jonge lief
tallige bruid ontving en die te midden van
zachte bont-stolas. kostbare vederen waaiers,
oude kanten en allerlei prachtige weefsels meer
dan ooit schitteren, dan begrijpt men eerst ter
dege dat deze vorstelUke geschenken slechts
door ’n prinses aan het schitterendste hof van
Europa kunnen worden gedragen.
In hare écrans hebben wU hier de geschen
ken van de Engelsche koningin aan haar
schoone schoondochter, bestaande uit een cor
sage van diamanten en een diadeem geheel uit
diamanten en saphieren samengesteld, kunnen
bewonderen, en vlak daarnaast de rlvlère van
groote diamanten, het geschenk van Koning
George V. Niet ver van hier nog een diamanten
broche en oorringen, nogmaals een geschenk
van de Koningin en den Koning te zamen.
Prachtige roode robijnen en diamanten zUn het
huwelUkscadeau van den Hertog van Kent aan
zjjn charmante bruid en halssnoeren van ver-
rukkelUke paarlen weer een geschenk van prins
Nlcolaas van Griekenland.
Al de Koninklüke Hulzen van Europa, van
Japan tot Denemarken, van Rusland tot Spanje
zonden schitterende cadeaux, te veel om zelfs
afzonderlUk te worden vermeld. Vier-en-vüftig
landen, welker gezanten aan het Hof van St.
James geaccrediteerd zUn. zonden bU monde
van hun doyen, den ambassadeur van Brazilië,
drie zwaar zilveren soep-terrlens, terwijl Enge-
lands vloot het jonge paar een zeer zeldzaam
antiek zilveren theeservies uit de Queen Anne
en George-perlode schonk. De Londensche
Kamer van Koophandel (prachtige meubelen),
de Grieksc^e kolonie In Londen (antieke eet-
èh zette mU op den rand van het bed.
„En daarna," vroeg ik kalm, „denk ik; dat
de dokter van meentng was. dat hU even goed
hier zaken kon doen?"
„HU kreeg een wenk uit Moskou. Toen wU
In Parijs waren had hU alle mogelUke inlichtin
gen daarheen gezonden En zooals de toestand
tegenwoordig is, zUn ae natuurUjk nog ver-
langender gegevens over het Engelsche leger en
de marine te krUgen."
ZU zweeg.
„Wat zU vooral graag in handen zouden
schrUven bevalt mU wel. Ook de karakters,
die u beschrUft.Maar....”
Maar?"
„Het is het slot....”
„Het slot? Waarom zou dat niet goed zUn?”
„Om een reden: u heeft Marcia vergeten.”
„Neen, dat deed ik niet. Maar
..Op dat punt is uw werk niet goed. Denkt
u dan, dat dit temperamentvolle meisje hem
za! laten vertrekken zonder een poging te doen
om hem terug te houden?”
„Wat zou zU dan moeten doen?”
Met hem trouwen. ZU is in staat hem te
boelen, maar hU heeft haar nooit goed aange
keken of op haar gelet. ZU moet zich op den
vodkgrond plaat-
sen, hU moet j
haar aanzien en
dan zal hU zien, j
dat een loopbaan
als tooneelschrU- i
ver het geluk al-
leen niet kan ge-
ven. Zoo is het leven!”
Ontdaan kwam George weer aan de deur
van Mary kloppen Toen hU binnenkwam, zag
zU dadelijk, dat hu teleurgesteld was. „HU wil
de den roman niet aannemen” zei hU. „om het
slpt. Dat zou Ik moeten veranderen, maar dat
kAn ik niet. Het zou alles* bederven.”
.Het slot? Vond hu’dat juist niet schitterend?
Hoe moest het dan zUn?"
„Dat meisje, Marcia, zou hem tot zich moeten
trekken, hem verliefd maken
„Hoe dwaas!"
Nu Mary, stel je eens even in haar plaats.
Wat zou JU in zoo n geval doen?”
„O, als Marcia maar een greintje gezond
verstand had. dan zou zU zeggen: „Ik ben blij,
dat die domme jongen vertrokken is.” O, die
uitgever en JUJe denkt maar, dat dat meisje
verliefd op dien domoor is! Neen, zU heeft ge
noeg van hem, van zUn werk, van zUn ver
waandheid als schrUver. Denk je dan, dat zU
een traan om hem zal laten? Geen een....”
George was een goed auteur, in zUn korte
verhalen kwamen dozijnen jongemannen voor,
die In zulk eoa omstandigheid zouden gewacht
hebben, tot Mary buiten adem zou zUn van
opwinding en. dan haar zachtjes over haar
roodbruine krullen zouden hebben gestreken
en gezegd„Lieveling
Maar George ging naar zUn eigen kamer.
„O, wat een akelige jongen!” dacht Mary.
ZU drukte een oogenbllk haar zakdoek tégen
haar oogen en dacht na. Dan belde zU een
vriendin op. zU wilde afleiding hebben. Met de
vriendin en nog een paar kennissen sprak zU
af er eens een ’prettig avondje van te nemen.
ZU zouden haar komen afhalen en zU zouden
naar de bioscoop gaan en daarna ergens sou-
peeren
Toen het tUd was, kleedde zU zich zorgvuldig
aan. Haar nieuwe avondjaiion had zU nog niet
aan gehad en die stond haar prachtig. De vrien
den en vriendinnen kwamen haar halen en
George hoorde ze in de hal praten en lachen.
HU zat voor zUn lessenaar met de handen let
ter lUk in zUn haar
Laat kwam het gezelschap Mary thuis bren
gen. Toen in de hal alles weer stil was. kwam
George aan haar deur kloppen en trad binnen.
Mary stond daar in haar mooi toilet met den
avondmantel om de schouders. Verwonderd
keek hU haar aanWel Mary, wat zie je
er lief uit, zoo heb ik je nog nooit gezien. Laat
mU Je even bekUken
ZU liet haar avondmantel van haar schou
ders glUden en draalde zich om en om als een
mannequin.
„Ik ben aan het werk geweest." hernam
hU- „Ik heb een ander slot
gemaakt. Misschien wil je wel even luisteren.
ZU maakte een toestemmend gebaar en zette
zich in het hoekje van den haard, zooals zU
zoo dikwijls gezeten had, als hU zUn werk voor
las, terwijl hU voor haarzelf geen enkelen blik
over had.
En hU las: Wallace stond aan de reeling
en wuifde naar de vrienden op den steiger.
Nu kwam hu tot de ontdekking, dat hu niets
had dan zUn succes als schrUver en dat dit het
geluk, waaraan hU was voorbUgegaan. niet kon
vervangen. Nu begreep hU, dat hU Marcla be
minde.... Zou het te laat zUn?”
.Maar zegt hu het haar niet?"
Waarom? HU heeft verstand genoeg om te
beseffen, dat hu niet de man is, voor wien zij
liefde zou kunnen koesteren. Zie je Mary, ik
stelde mUzelf in de plaats van mijn held
Ik ben het. wien plotseling de oogen zUn open
gegaan. Is het te laat Mary? Mag Ik Je zeggen,
dat ik tot het besef ben gekomen, dat ik Je be
min
„Zou dat wel een echt slot zUn?”
„Neen, het begin van een gelukkig huwe
lijksleven.
week deelge
nomen aan de koninklijke bruiloft van
ï61"1?8 ,van Kent met Prinses Ma-
--van een reeks
--- zij, die sinds
Jaren in Londen wonen, tot heden hier nog
nooit hadden aanschouwd. Die pracht herinnert
sterk aan het „vanltas vanitatumOok de
geschenken.
Alleen de tentoonstelling dier honderden ge
schenken van over de geheele wereld aan
oit jonge en bevallige paar, dat overal de har
ten der geheele Engelsche bevolking zoo bU
uitstek heeft weten te winnen, en die in drie
groote zalen van het St. James-Paleis voor het
publiek ter bezichtiging zUn tentoongesteld, was
reeds de moeite waard om te worden bewon
derd.
Op de lange tafels lagen de ontelbare ge
schenken van koningen en arbeiders, van de
kooplieden der City of London, van de Indische
Vorsten, den Engelschen Ministerraad, van de
officieren der Britsche strUdmacht. van de in
validen uit den grooten oorlog, van de bevolking
van 't Hertogdom Kent, van de „loyal and an
cient town of Downpatrick", van vele steden
en districten van Engeland en Schotland, als
b.v. Londen, Middlesex en Edinburgh en vooral
niet te vergeten van den ouden adel der Britsche
eilanden, waarbU namen als Pembroke, Bath.
Derby, Somerset en Norfolk In ons
1 der
hemel,
ZU maakte een ongeduldig gabaar met
hand.
„Luister, Ik zal je alles zeggen. Waar dtent
het voor, als JU en ik elkaar
verzwUgen?”
ZU zweeg een oogenbllk.
,,WU zUn spionnen.” zei ze toen eenvoudig
op dit blad zijn ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen f levenslange geheele ongeschiktheid t pt werken dg^or f bU ecn ongeval met f OCfï bij verlies van een hand f 1 olj verllqp van een f Cfl bij een breuk v<h f jf/l by verlies van *n
ongevallen verzekerd voor een der volgenoe ultkeeringen verlies van beide armen, beide beenen oi beide oogen f doodelijken afloop een voet of een oog 1 luim of wijsvinger </t/»“been of armf Tri/»* anderen vinger
voor geheel je leven. Weet Je hoeveel ja uit
vinding waard is? Weet je welk gebruik zU er
van willen maken?”
„Ik denk. dat ze haar zullen verkoopen.
Het zal niet moeilUk zUn daar Iemand voor
te vinden.”
„MoeielUk!" ZU liét haar stem dalen tot
een snelle fluistering: „ZU hebben er iemand
voor. De beste afnemer in geheel Europa. Een
afnemer, die alles In de wereld zal beladen voor
zoo’n gehéfm."
Ik keek haar aan met een goed gespeelde
uitdrukking van verbazing en oorUzend be
grijpen.
„Goede I
„Bedoel je
vaarwel had gezegd en dacht na
de toekomst, die zoo heerlijk zich voor
opende."
Dan legde hU het blad op de tafel en her
nam: „Ziezoo, dat is het slot....! Ik heb dan
een roman, geschreven,"
Mary riep geestdriftig uit: „WerkelUk het
slot? O, George. Ik ben zoo blU voor jou." Dan
dacht zU: „Dat was dus het einde. HU vertrekt
en laat haar achter. Ik had het wel kunnen
denken!”
„Ik zou het boek Jou kunnen opdragen: Aan
het meisje aan den overkant. Ik hoop, dat het
goed is geworden
„O, het is prachtig!” ZU moest zich geweld
aandoen om dat te herhalen.
„Och, men kan nooit weten Een schrUver
geeft in zijn werk alles, wat hU te geven heeft,
maar een uitgever denkt er soms anders over.
Toch ben ik er zeker van. dat hu het slot mooi
zal vinden.”
„NatuurlUk, het
„BUna had i^|
verloving, maar neen,
weest zijn. Wallace is niet verliefd op Marcla,
zij waren slechts vrienden, meer niet. HU Is een
tooneelschrUver, hij heeft een stuk geschre
ven en ontvangt een ultnoodiging om het In
Londen op te voeren. Dat opent voor hem de
toekomst en hU heeft geen tUd om verliefd
te worden. Ik heb mU vereenzelvigd met hem
en ik zou zoo juist doen. HU wuift een vaar-
wel tot de vrienden op den steiger en vertrekt
naar de stad, waar zich zUn toekomst zal
openbaren."
„De vrienden die hU verlaat.... Marcla
„Maar het is toch slechts de geschiedenis
van Wallace? HU telt hier alleen mee. Het
slot is goed, vind Je niet?”
George verliet haar, het meisje aan den
overkant van de hal in het flatgebouw, het
meisje dat te allen tUde gereed was naar hem
te luisteren, hem aan te moedigen! HU ging
naar den uitgever, die reeds de eerste hoofd
stukken van zUn roman had en bereid was
het manuscript van hem te koopen. Het zou
aardig wat opbrengendan bU vertalingen
de auteursrechten, misschien zou er wel een
film naar gemaakt worden. Ja als de uitgever
het kocht, zou het een reisje naar Europa kun
nen lUden.... Dan dacht hU aan Mary....
HU zou een mooi cadeau voor haar koopen,
zjj had hem toch zooz^r geholpen door haar
raad. Maar bemoediging!
En Mary dacht: Och Ja. dat slot moest echt
zUnIk ben niet meer dan een meisje aan
den overkantMarcla! Heeft hu wel ooit
gekeken naar de kleur van mijn haar, van mUn
oogen? Ik zou het leelUkste oude vrouwtje
kunnen zUn en hU zou er niets van weten. Ik
ben alleen goed om naar hem te luisteren, hem
kopjes thee met biscuits te geven, als hU ver
geten heeft te lunchen. MUn tafelkleed heeft
hU bedorven door er zUn brandende sigaretten
op te leggen, in plaats van op het aschbakje."
ZU zou willen huilen, maar neen. zU hield
zich in. Dom schepsel! Hullen, waar er geen
reden voor was? ZU moest maar afleiding zoe
ken en vergeten
George kwam bU den uitgever en deze nam
het manuscript aan. HU moest morgen maar
eens terugkomen, dan zou hU wel alles met
hem bespreken. Gek van bludschap liep hU den
heelen dag rond, tot het avond werd, toen ging
hU naar huls en klopte bU Mary aan. maar
er kwam geen antwoord. ZU was niet thuis....
Den volgenden dag kwam de jonge schrUver
bU den uitgever, die hem niet onvriendelUk
ontving. „Een oogenbllk”. zei hü. „ik moet even
lets noteeren.” George voelde een soort van
beklemming in de streek van zün maag
Wat had hü toch ook weer bü het ontbüt ge
geten? Hü wist het niet.
Dan- ging de telefoonbel en Mr. Lewels stond
op om te luisteren. George hoorde zeggen
„Ja. ik ga vanmiddag naar Washington an
blijf eenige dagen weg. Ik zal u wel opbellen,
als ik weer thuis ben
eel Engeland heeft deae v
aan de koninklüke bruiloft
rina van Griekenland, het slot
sc,hitl5rende feesten, welke
- --.1 wonen, tot heden hier nog
Na een verbluf van eenige dagen te Winni-
eenvoudige. doch hartelüke wüze door den pre-
Het bleek dat het idee uitgegaan was van