Na de Koninklijke bruiloft M H PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND TCcf mtfaal aan eten dag „TIP VAN BOOTZ TENTOONSTELLING VAN GESCHENKEN NEII LYNDON ONTSNAPT p *1 VRIJDAG 7 DECEMBER 1934 St. Jansteen-kapel Geschiedkundige aanwinsten voornaam Een HUndel-anecdote Vele kostbaarheden Wonderkind van zes Electrische thermo meters Alle abonné’s I Geestelijke als vlieger Het onnauwkeurig testament. Haaien aan de Ameri- sche kust Een zalm van vijftig pond Het slot van den roman DOOR VICTOR BRIDGES van George dragen --- Het sympathiekste geschenk aan hét doorluchtige bruidspaar was het cadeau van allen, die in Engeland den AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL het aan mün roman ‘tegemoet gezien. BU aankomst te Washington werden we op denk. 68 Bon Ja I" zei ik langzaam. de de waarheid Vreemd opgewonden liep ik door de kamer hem hier te leeren kennen." gevoelens verraden had Wordt, vervolgd. 'f peg, waarbij wij op verschillende wijzen gefelici teerd werden, besloten we onzen tocht raar het Zuiden voort te zetten. Het spreekt dat de heer Dickenson en zijn dochter met ons medeglngen. Amy toonde zeer veel belangstelling in het be sturen van het toestel en ik haastte mij. haar zooveel mogelijk uitleg te geveq van de ver schillende bedleningsinstrumenten. We werden hartelijk uitgeleide gedaan door de autoriteiten en bevolking van Winnipeg. sldent ontvangen op het Witte Huls. Belang stellend infoMneerde hij omtrent onze avontu ren en de redding van Dickenson en zijn doch ter. Toen wachtte ons een buitengewoon pret tige verrassing. De president deed zelf de deur open van een groote zaal. Daar zagen we.... moeder, vader en tante Sydney. Ik vloog in de armen van mijn ouders. Wat een heerlijk weer zien was dat. We praatten allen door elkaar en Ik geloof, dat iedereen even zenuwachtig was. Ook Oom Sydney, die zich haastte zijn vrouw te begroeten. Zij kwam snel naar mij toe met de lieflijke bevalligheid haar eigen. Haar haastige wan deling door het veld had de gewoonlijk Ivoor bleeke tint van haar huTd gekleurd en haar donkere oogen waren zeer levendig. Ik reikte haar mijn hand om haar te ver welkomen. „Maar geen ..Ik zeg Engeland Op het Ponte San Pietro vliegveld te Ber gamo, heeft een priester met succes het vlie- gersexamen afgelegd. Deze priester, die Don Oiovanni Sala heet, is de eerste geestelijke in Italië, die het vliegersbrevet krijgt. eorge las hardop: „HU stond, aan de ree ling te wuiven naar de vrienden, die hij over hem ;t Is zoo mooi!” i het laten eindigen met een dat zou niet echt ge- met een half pond van lijkt me voldoende vind-Je „Ik dacht, dat je mijn adres vergeten had. Sonja,” zei ik. Met - lach fluisterend: „Neen, neen, ik heb het niet vergeten, zooals je ziet." „WU anl Dan kwam de uitgever weer naar zijn lesse naar en zei: „Mijnheer Wheeler, ik heb giste ren nog uw manuscript gelezen en het bevalt mij wel. Het is goed werk en uw manier van Uit Leningrad meldt het Tass-agentschap het volgende Electrische thermometers, zooals die, welke in technologische processen toepassing vinden, zijn tot nu toe in de geneeskunde nog niet gebruikt. Hei Instituut voor Toegepaste Natuur kunde heeft thans 'n electrischen thermometer geconstrueerd, die temperaturen tot 0-02 gr. C. nauwkeurig aangeeft, en waarmede de tempe raturen op leder punt van de huidoppervlakte van het menschelijk lichaam kan worden ge meten. Deze thermometer kan voor het vast stellen van de diagnose van groot nut blijken. Van zeer veel belang is het apparaat ook voor het constateeren van rheumatiek in het begin stadium. tante Sydney, die mijn ouders had weten te be wegen om mee naar Washington te gaan ten einde ons daar te verwelkomen. Men had alle mogelijke medewerking der Amerikaansche autoriteiten gehad. Den volgenden dag vroeg de president ons om een onderhoud in het bijzijn van verschillende autoriteiten. Het aantel haaien, hetwelk in de afgeloopen zomer- en herfstmaanden aan de Amertkaan- sche kusten een bezoek bracht, is ontstellend groot. Men vermoedt, dat deze dieren door den honger naar het strand worden gedreven. Reeds in den afgeloopen zomer werd er een jacht op <fe gevaarlijke visschen gemaakt, doch hun aantel blijft nog steeds ontzettend groot. Aan deze jacht werd ook meegedaan door den bekenden Engelschen kapitein William Young, cle zijn geheele leven haaienvisscher is geweest en gemiddeld 350 haaien per maand wist te dooden. hebben over hetgeen zich daar den laatsten tijd had afgespeeld Wij tu»<den ons erg vereerd met dit verzoek en besloten zoo spoedig mogelijk te vertrekken. Het afscheid was erg zwaar Op ult- noodiging van de regeering zouden moeder en vader en tante te Washington blijven wonen totdat we teruggekeerd waren. De heer Dicken son en zijn dochter vertrokken naar Engeland, tcrwxjl American Pete op zijn landgoed zou komen te wonen teneinde een rustigen ouden dag te hebben. Pete was troosteloos dat hij niet mee kon reizen, maar er was niets aan te doen. Een legaat, dat aan het „Mlddlesex-Klnder- ziekenhuls, Middlesex Street W” nagelaten was, gaf aanleiding tot uiteenzettingen voor het Hof van appèl in Londen! De erven wezen er op, dat het adres fout was. Het ziekenhuis ligt nl. niet in Middlesex Street, maar in de Mortimer - street. De advocaten van belde partijen gingen echerp tegen elkaar in. Er scheen aan den strijd geen eind te zullen komen. Tot de rech ter eindelijk zijn beslissing uitsprak. HU ver zocht de erven, van het legaat af te zien, om- cat<het toch de wensch van den overledene vas geweest, dat het hospitaal het geld zou krijgen* Vier maanden had men er over ge twist. jften deelde nu de kosten, en het zieken huis was 1200 gulden rUker geworden. „Kom binnen,” verzocht ik en leidde haar de hut in. ZU keek de kleine kluner rond en impul sief legde zij haar hand in de mijne.^als wilde ml) voor dompte vertrek. „Spionnen van beroep. Natuur.'Uk klinkt dat belachelUk en onmogelUk voor jou maar het is waar. Je kent McMurtrle niet.*' „Ik sc'nUn merkte ik op. „HU ts al jaren met mün vader bevriend," vervolgde zij. „ZU waren samen in Rusland, daarna in Parijs, In Weenen. overal. Het was overal hetzelfde. In leder land speurden zü naar dingen waarvoor de regeering van een ander land zou willen betelen Tenminste de dokter deed dat. De anderen, mün vader. kamer-stoelen), de oude Londensche Corporatie der handschoenmakers (handschoenen), de Mi nisterraad (een buitengewoon Interessante schrijftafel en armstoel in Engelsche 18e eeuw- sche stijl en uitwendig uit Engelsch notenhout, inwendig uit Brltsch Honduras-mahagony ge maakt, bedekt met blauw leder van Zuld-Afrt- kaansche geltenvellen), de Vereenlging van Lincoln's Inn (replica van de bekende Rayns- ford Cup), het Officierencorps van het Engel sche leger (prachtig antiek zilveren séhalen van 1744), ziethler ongeveer de voornaamste kostbaarheden die wü bü ons bezoek het meest gewaardeerd hebben. Het geschenk dat de Hertog en Hertogin van Kent aan hun acht bruidsmeisjes w.o. ook onze Prinses Juliana reeds vóór de plechtig heid gaven, bestond uit een driehoekige broche van dimanten en aquamarine’s, gezet in pla tina, in X midden de letters O. en M. dragende.' De bruidsmeisjes droegen dit souvenir tUdens de plechtigheid In de Westmiflster-AbdU- Doch het sympathiekst geschenk aan doorluchtige bruidspaar is het eigenaardige ca deau van allen die in Engeland den voornaam van George dragen. Het geld, door hen bUeen- gebraCht, Is speciaal door den Hertog van Kent voor de armen, misdeelden en zieken van Lon den bestemd en zoo men de dagelljksche op gave van dit „Present of all England’s George’s” in de dagbladen nakUkt, en daar zooals gis teren opeens één gift van 20.000 tusschen ziet vermeld, dan is men geneigd het uitelnde- lUke bedrag van dit meest kostbare, doch tevens het hoogst humanitaire huwelüksgeschenk dezer belde gelukkige vorstenkinderen, hooger dan alle hierboven beschrevene geschenken te stellen en te waardeeren. hebben, waren de teekenlngen van de Lyndon- Marwood-torpedo." „Ja, dat geloof ik graag. Er zün heel veel menschen, die dat zouden willen. Maar ae zün niet te koop.” Sonja lachte zachtjes. „De prUs. dien wjj er voor betaald hebben," zei ze, „bedroeg juist twaalfhonderd pond.” Ik sprong op; thans was mün verbazing onge huicheld. „Jhllle hebt ze gekocht!" zet ik ongeloovlg. „Gekocht van iemand van het departement van marine?" A Sonja schudde het hoofd. ..Herinner je je niet, wat je in de DaUy Mali gelezen hebt over den roof in jullie kantoor in Victoria Street?" Ik staarde haar aan; plotseling drong echter de volle waarheid tot mij door. „George verkocht ze dus?" zei ik. ZU knikte. .Al dien tijd, sinds JU in de gevangenis zat. gingen de zaken achteruit. HU zat om geld verlegen erg verlegen; ook McMurtrle kwam dit te weten. En ook. dat er copte van in het kantoor was De rest kun je zelf begrü- pen NatuurlUk was de roofpartU een afge- sproken spel, om je neef t*. beschermen, wan neer de regeering er achter mocht komen, dat de Sovjet de teekenlngen In handen gekregen had.” „Is de regeering daarvan op de hoogte?” Sonja haalde haar schouders op. ,Jk weet het niet. De dokter en mün vader vertellen mU nooit iets, wanneer rij bet voor altUd weg hebben uit dit be- Ik zag in haar oogen weer dien'glans, welke mU ook de vorige maal haar gevoelens verraden had. Een oogenbllk Stond ik in twUfel of ik haar zou zeggen, dat ik De groote componist Handel was een tijdlang dirigent aan de Londensche opera. Hij hield vooral veel van öe harp, en ging dan ook dik wijls zelf in het orkest zitten, om dit Imtru- ment te bespelen. Op een avond zong een Ita- liaansch tenor in de opera. Handel, die dezen avond ook weer in het orkest de harp be speelde, trok door zUn spel de aandacht van het publiek, zoodat men weinig op het tnoneel lette. Woedend kwam de tenor na afloop van de voorstelling op Handel af, en schreeuwde hem toe: ,Als u dat nóg eens uithaalt dan spring ik van het tooneel in het orkest om u tot stilzwyger. te brengen!" „Geen slecht idee." glimlachte Hinde! .Maar waarschuwt u mü bijtijds, dan kan ik de pers van uw voornemen op de hoogte bren gen. Ik ben er van overtuigd, dat u met uw sprong op de harp meer geld zult verdienen, dan met uw zang!” Ikzelf, Hoffman. wü zün z'n marionetten. Alles wat wü deden was door hem overwogen en op touw gezet." Er was een oogenbllk stilte. „Hoe lang zUn jullie hier?” vroeg ik. „Wat heeft jullie naar Engeland gevoerd?” „WU zün hier iets meer dan drie jaar," antwoordde zü langzaam. „Er was Iemand in Londen naar wien McMurtrle en mün vader zochten Jaren geleden verried hU ons in Le ningrad.” Een gedachte zoo fantastisch, dat ikzelf nauwelijks aan de mogelijkheid geloofde schoot mU door het hoofd. Ik maakte mün lippen vochtig, vroeg toen bedaard „Wie was hü?” ZU schudde haar hoofd. „Ik weet het niet; ik weet alleen dat hU dood is. McMurtrle zou iedereen dooden. ale hem verraden had als hU koel.” zichzelf kunnen houden. Het meeste weet ik uit brokken van gesprekken, die ikzelf in verband heb gebracht. Ik ben 'hun nuttig en tot op aekere hoogte vertrouwen zü mij. Maar zü weten ook. dat ik hen belden haat.” ZU zei dit met een diepe bitterheid, die mU volkomen de eerlUkheld van haar woorden be wees Ook voelde Ik, dat zU mü de waarheid over George had gezegd. Een man. die voor de rechters loog als hU. was ook tot landver raad in staat. Ik zag Sonja aan. „Waarom vertelde George al die leugens over mU aan de rechtbank?” vroeg ik. „Ik weet dit niet zeker. Ik denk om jou uit den weg te hebben en je nieuwe uitvinding te stelen. NatuurlUk begreep hU er de waarde van. Je had hem van aanteekeningen verteld en hü meende In staat te zün er voor zichzelf een winstgevend gebruik van te maken.” „HU zal daarin verschrikkelijk teleurgesteld zUn," zei ik. „Ze wsieii in een soort van ge heimschrift." „Dat weet Ik. HU bood ons aan, ae te koopen HU dacht, dat de Russen wel een moot som metje zouden over hebben voor de kans ze te ontcUferen.” Hoe boos ik ook was, ik kon niet nalaten te lachen. Ik herkende George zoo op-en-top in een dergelUke speculatie. „Ik kan me nauwelüks voorstellen, dat de dokter dergelUke zaken zou doen,” zei ik. Het was in elk geval te laat," antwoordde kalm. .Juist nadat hü het aanbod had ge daan, ontsnapte JU." De president die wel verwachtte dat wU onzen tocht zouden voortzetten, verzocht ons naar MandsjoerUe te willen reizen om daar eens een onderzoek In te stellen naar den stand van Psychologen van de New-Yorksche Univer- sitelt houden zich momenteel bezig met een wonderkind, een zes-Jarig Joodsch jongetje, zoon van een kleinen winkelier te New-York. De naam van het kind wordt in zUn eigen be lang geheim gehouden, doch eenige doctoren, die bjj het wetenschappelijk onderzoek betrokken waren, verklaarden, oat hü een graad van in telligentie bereikte, die gemiddeld slechts bü één op de millioen kinderen voorkwam.-Toen hU achttien maanden was, sprak hij reeds vloeiend en toen het kind twintig maanden oud was, kende het reeds het alphabet en was ook in staat het ook vlot van achteren naar voren op te noemen. HU had toen 72 blokken met letters en cUfers op elk van de zes kanten van het blok. Als hem een kant getoond werd, was hij in staat van elke 72 blokken de vUf andere kanten op te noemen. Nu hü zes jaar is, is zijn rekenkundig ver mogen zoo groot, als van een normaal kind op twaalfjarigen leeftUd. haar merkwaardigen, korten, diepen keek zU mü vroolUk aan en zei bijna en zal zich de reeds vele maanden ge leden gepubliceerde berichten herinne ren betreffende den komenden her bouw van de mlddeleeuwsche kapel van Onze Lieve Vrouw ter Eecken. Deze kapel was die van het vroegere Zeeuwsch-Vlaamsche bede vaartsoord van O. L. Vr. ter Eecken, gelegen onder de huidige gemeente St. Jansteen, nabU het stadje Hulst. In vroegere eeuwen kwamen de bewoners uit wUde omgeving daar ter plaat se hun nooden neerleggen voor de voeten der Lieve Vrouwe en Hare voorspraak inroepen. Dit is echter lang geleden. De kapel werd in 1645 verwoest en geleldelUk zonk het voormalige ge- nade-oord in de vergetelheid weg. Tot men, niet lang geleden. bU graafwerken de fundeerlngen der voorheen zoo glorieuze kapel ontdekte. Eerst was er eenige voorzichtige twUfel. doch de voortgezette onderzoekingen hebben onloochenbaar vastgesteld, dat, wat ge vonden werd, Inderdaad de laatste ondergrond- sche resten zUn van de kapel van Onze Lieve Vrouw ter Eecken. De daartoe aangewezenen hebben niet ge aarzeld uit deze noemenswaardlge kerkelljk- hlstorische vondsten de conclusie te trekken, welke zichzelf opdrong, deze namelUk, dat de historische kapel in haar vroegeren luister opnieuw het bezit van het katholieke volk van Zeeuwsch-Vlaanderen worden zou. De feiten zUn thans volop in deze richting zich aan het ontwikkelen. De eerste spade werd op Dinsdag 8 November 11. in den grond ge stoken, en wie nu ter plaatse komt, kan zich ervan overtuigen, dat de ondergrondsche steen- fundeeringslagen in vrU ongerepten toestand aanwezig zUn. BU de aan den gang zUnde werkzaamheden stuit men op verschillende waardevolle ge schiedkundige vondsten. Zoo worden munten gevonden van zeer oude herkomst. Voorts Is men op de restanten van menschelüke lichamen gestuit, waaruit de conclusie kan worden ge trokken, dat nabU de kapel ook een begraaf plaats moet zUn geweest. Niet buitengesloten is, dat deze skeletten afkomstig zUn van krij gers uit de vele gevechten, die in den loop der tijden op den Zeeuwsch-Vlaamschen bodem werden geleverd. Een andere vermeldenswaardige ontdekking is die. dat onder de gevonden en nu blootge legde fundamenten zich nog een tweede stel fundeerlng bevindt, vermoedelUk geconserveerd uit den tUd der eerste kapel van O. L. Vr. ter Eecken. welke eerste kapel uit de jaren om streeks 1400 heet te dateeren. Tenslotte werden ook nog devotievoorwerpen van zeer ouden datum ontdekt. Al het gevon dene zal door de daartoe in aanmerking ko mende instanties op zUn oudheidkundige waar de nader worden onderzocht. Binnenkort zal de aanbesteding van den herbouw der kapel plaats hebben en zonder tegenspoed schUnt erop te mogen worden gere kend. dat ongeveer midden 1936 de nieuwe ka pel als opvolgster harer beide voorgangsters op den historischen bodem van St. Jan ter Steenc zal zün opgetrokken. Dan gaat zich een nieuw perspectief voor 7 oude katholieke Land van Hulst openen. Eene genadekapel met door het verleden geautori seerde papieren doet hare her-intrede in het leven van dit landelUke volk. Maar toch weer, onder hoe geheel veranderde omstandigheden! Hoeveel aanzienlUker in aantal rullen de ge- loovigen kunnen zijn, die naar de historische plaatse gaan optrekken, niet slechts door de expansie der bevolking In breede omgeving, maar ook door het zooveel grooter gemak van verplaatsingsmogelUkheld. Met belangstelling wordt de toekomstige ontwikkeling van het historische pelgrimsoord wtst van haar liefde voor mü. maar dat zü alle illusies weg moest vagen, omdat ik mij in geen geval wilde binden aan iemand, voor wie Ik geen wederkeerige liefde oezat en dan was Joyce er ook nog! Ik sprak deze ge dachte echter niet uit; eerst wilde ik van haar nog lets hooren over McMurtrle en haar vader. Ik nam een aanloopje: „Heb Je gehoord, dat Ik geslaagd ben met mijn uitvinding? Twintig meter vaq Canvey- eiland opgeblazen met een half pond van deze stof. Dat niet?” „Prachtig! Wat was ik blU, toen Ik het van vader hoorde." „Wat nu. Sonja? Kan fk je vader en Mc Murtrle vertrouwen?" ZU liet mijn hand los en ging op den rand van de kleine tafel zitten, waaraan ik alt-Ud zat te schrUven. „Hen vertrouwen?" herhaalde zU minachtend „Ja, vertrouw hen maar, als je nog langer bedrogen en bestolen wilt worden! Zie je dan niet vermoed je dan niet, hoe ze je altijd hebben voorgelogen „NatuurlUk heb Ik dat." antwoordde lk kalm, „maar Ik had te kiezen tusschen hen en Dartmoor. Het is niet prettig bedrogen te worden, maar nog altUd prettiger dan te ver hongeren of gevangen te zitten." Zich met beide handen aan den rand van de tafel vasthoudend, boog zü zich voorover. van belde is noodlg,” zei ze. Je, dat je binnen enkele uren ui'. weg kunt zUn met geld genoeg Dat beginners in de hengelsport de groo' - ste vangsten doen is een bekend feit en een hengelaar in Wasserburg aan de Inn heeft hiervan de waarheid weer eens bewezen door de eerste maal, dat hU vischte, een zalm van vUftig pond op te halen. Het duurde echter twee uur. voordat hu zUn vangst op ’t droge kreeg. Het beest leefde toen nog en men heeft het tentoongesteld in een groote glazen bak in een restaurant te Wasserburg. Grafton, Derby, Somerset en Norfolk In geheugen achterblUven. Langs de wanden lange en hooge appartementen lagen op onaf zienbare tafels een verzameling van voorwer pen, kunstig uit zilver, goud, porcelein, glas en leder gemaakt of schilderUen, etsen en pren ten. zooals zelden een keurtentoonstelling deze bU elkander zou hebben weten te brengen. Doch als wU door ’n aparten ingang In een daaraan- grenzende kamer binnentreden, daar waar de juweelen uitgestald liggen, welke de jonge lief tallige bruid ontving en die te midden van zachte bont-stolas. kostbare vederen waaiers, oude kanten en allerlei prachtige weefsels meer dan ooit schitteren, dan begrijpt men eerst ter dege dat deze vorstelUke geschenken slechts door ’n prinses aan het schitterendste hof van Europa kunnen worden gedragen. In hare écrans hebben wU hier de geschen ken van de Engelsche koningin aan haar schoone schoondochter, bestaande uit een cor sage van diamanten en een diadeem geheel uit diamanten en saphieren samengesteld, kunnen bewonderen, en vlak daarnaast de rlvlère van groote diamanten, het geschenk van Koning George V. Niet ver van hier nog een diamanten broche en oorringen, nogmaals een geschenk van de Koningin en den Koning te zamen. Prachtige roode robijnen en diamanten zUn het huwelUkscadeau van den Hertog van Kent aan zjjn charmante bruid en halssnoeren van ver- rukkelUke paarlen weer een geschenk van prins Nlcolaas van Griekenland. Al de Koninklüke Hulzen van Europa, van Japan tot Denemarken, van Rusland tot Spanje zonden schitterende cadeaux, te veel om zelfs afzonderlUk te worden vermeld. Vier-en-vüftig landen, welker gezanten aan het Hof van St. James geaccrediteerd zUn. zonden bU monde van hun doyen, den ambassadeur van Brazilië, drie zwaar zilveren soep-terrlens, terwijl Enge- lands vloot het jonge paar een zeer zeldzaam antiek zilveren theeservies uit de Queen Anne en George-perlode schonk. De Londensche Kamer van Koophandel (prachtige meubelen), de Grieksc^e kolonie In Londen (antieke eet- èh zette mU op den rand van het bed. „En daarna," vroeg ik kalm, „denk ik; dat de dokter van meentng was. dat hU even goed hier zaken kon doen?" „HU kreeg een wenk uit Moskou. Toen wU In Parijs waren had hU alle mogelUke inlichtin gen daarheen gezonden En zooals de toestand tegenwoordig is, zUn ae natuurUjk nog ver- langender gegevens over het Engelsche leger en de marine te krUgen." ZU zweeg. „Wat zU vooral graag in handen zouden schrUven bevalt mU wel. Ook de karakters, die u beschrUft.Maar....” Maar?" „Het is het slot....” „Het slot? Waarom zou dat niet goed zUn?” „Om een reden: u heeft Marcia vergeten.” „Neen, dat deed ik niet. Maar ..Op dat punt is uw werk niet goed. Denkt u dan, dat dit temperamentvolle meisje hem za! laten vertrekken zonder een poging te doen om hem terug te houden?” „Wat zou zU dan moeten doen?” Met hem trouwen. ZU is in staat hem te boelen, maar hU heeft haar nooit goed aange keken of op haar gelet. ZU moet zich op den vodkgrond plaat- sen, hU moet j haar aanzien en dan zal hU zien, j dat een loopbaan als tooneelschrU- i ver het geluk al- leen niet kan ge- ven. Zoo is het leven!” Ontdaan kwam George weer aan de deur van Mary kloppen Toen hU binnenkwam, zag zU dadelijk, dat hu teleurgesteld was. „HU wil de den roman niet aannemen” zei hU. „om het slpt. Dat zou Ik moeten veranderen, maar dat kAn ik niet. Het zou alles* bederven.” .Het slot? Vond hu’dat juist niet schitterend? Hoe moest het dan zUn?" „Dat meisje, Marcia, zou hem tot zich moeten trekken, hem verliefd maken „Hoe dwaas!" Nu Mary, stel je eens even in haar plaats. Wat zou JU in zoo n geval doen?” „O, als Marcia maar een greintje gezond verstand had. dan zou zU zeggen: „Ik ben blij, dat die domme jongen vertrokken is.” O, die uitgever en JUJe denkt maar, dat dat meisje verliefd op dien domoor is! Neen, zU heeft ge noeg van hem, van zUn werk, van zUn ver waandheid als schrUver. Denk je dan, dat zU een traan om hem zal laten? Geen een....” George was een goed auteur, in zUn korte verhalen kwamen dozijnen jongemannen voor, die In zulk eoa omstandigheid zouden gewacht hebben, tot Mary buiten adem zou zUn van opwinding en. dan haar zachtjes over haar roodbruine krullen zouden hebben gestreken en gezegd„Lieveling Maar George ging naar zUn eigen kamer. „O, wat een akelige jongen!” dacht Mary. ZU drukte een oogenbllk haar zakdoek tégen haar oogen en dacht na. Dan belde zU een vriendin op. zU wilde afleiding hebben. Met de vriendin en nog een paar kennissen sprak zU af er eens een ’prettig avondje van te nemen. ZU zouden haar komen afhalen en zU zouden naar de bioscoop gaan en daarna ergens sou- peeren Toen het tUd was, kleedde zU zich zorgvuldig aan. Haar nieuwe avondjaiion had zU nog niet aan gehad en die stond haar prachtig. De vrien den en vriendinnen kwamen haar halen en George hoorde ze in de hal praten en lachen. HU zat voor zUn lessenaar met de handen let ter lUk in zUn haar Laat kwam het gezelschap Mary thuis bren gen. Toen in de hal alles weer stil was. kwam George aan haar deur kloppen en trad binnen. Mary stond daar in haar mooi toilet met den avondmantel om de schouders. Verwonderd keek hU haar aanWel Mary, wat zie je er lief uit, zoo heb ik je nog nooit gezien. Laat mU Je even bekUken ZU liet haar avondmantel van haar schou ders glUden en draalde zich om en om als een mannequin. „Ik ben aan het werk geweest." hernam hU- „Ik heb een ander slot gemaakt. Misschien wil je wel even luisteren. ZU maakte een toestemmend gebaar en zette zich in het hoekje van den haard, zooals zU zoo dikwijls gezeten had, als hU zUn werk voor las, terwijl hU voor haarzelf geen enkelen blik over had. En hU las: Wallace stond aan de reeling en wuifde naar de vrienden op den steiger. Nu kwam hu tot de ontdekking, dat hu niets had dan zUn succes als schrUver en dat dit het geluk, waaraan hU was voorbUgegaan. niet kon vervangen. Nu begreep hU, dat hU Marcla be minde.... Zou het te laat zUn?” .Maar zegt hu het haar niet?" Waarom? HU heeft verstand genoeg om te beseffen, dat hu niet de man is, voor wien zij liefde zou kunnen koesteren. Zie je Mary, ik stelde mUzelf in de plaats van mijn held Ik ben het. wien plotseling de oogen zUn open gegaan. Is het te laat Mary? Mag Ik Je zeggen, dat ik tot het besef ben gekomen, dat ik Je be min „Zou dat wel een echt slot zUn?” „Neen, het begin van een gelukkig huwe lijksleven. week deelge nomen aan de koninklijke bruiloft van ï61"1?8 ,van Kent met Prinses Ma- --van een reeks --- zij, die sinds Jaren in Londen wonen, tot heden hier nog nooit hadden aanschouwd. Die pracht herinnert sterk aan het „vanltas vanitatumOok de geschenken. Alleen de tentoonstelling dier honderden ge schenken van over de geheele wereld aan oit jonge en bevallige paar, dat overal de har ten der geheele Engelsche bevolking zoo bU uitstek heeft weten te winnen, en die in drie groote zalen van het St. James-Paleis voor het publiek ter bezichtiging zUn tentoongesteld, was reeds de moeite waard om te worden bewon derd. Op de lange tafels lagen de ontelbare ge schenken van koningen en arbeiders, van de kooplieden der City of London, van de Indische Vorsten, den Engelschen Ministerraad, van de officieren der Britsche strUdmacht. van de in validen uit den grooten oorlog, van de bevolking van 't Hertogdom Kent, van de „loyal and an cient town of Downpatrick", van vele steden en districten van Engeland en Schotland, als b.v. Londen, Middlesex en Edinburgh en vooral niet te vergeten van den ouden adel der Britsche eilanden, waarbU namen als Pembroke, Bath. Derby, Somerset en Norfolk In ons 1 der hemel, ZU maakte een ongeduldig gabaar met hand. „Luister, Ik zal je alles zeggen. Waar dtent het voor, als JU en ik elkaar verzwUgen?” ZU zweeg een oogenbllk. ,,WU zUn spionnen.” zei ze toen eenvoudig op dit blad zijn ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen f levenslange geheele ongeschiktheid t pt werken dg^or f bU ecn ongeval met f OCfï bij verlies van een hand f 1 olj verllqp van een f Cfl bij een breuk v<h f jf/l by verlies van *n ongevallen verzekerd voor een der volgenoe ultkeeringen verlies van beide armen, beide beenen oi beide oogen f doodelijken afloop een voet of een oog 1 luim of wijsvinger </t/»“been of armf Tri/»* anderen vinger voor geheel je leven. Weet Je hoeveel ja uit vinding waard is? Weet je welk gebruik zU er van willen maken?” „Ik denk. dat ze haar zullen verkoopen. Het zal niet moeilUk zUn daar Iemand voor te vinden.” „MoeielUk!" ZU liét haar stem dalen tot een snelle fluistering: „ZU hebben er iemand voor. De beste afnemer in geheel Europa. Een afnemer, die alles In de wereld zal beladen voor zoo’n gehéfm." Ik keek haar aan met een goed gespeelde uitdrukking van verbazing en oorUzend be grijpen. „Goede I „Bedoel je vaarwel had gezegd en dacht na de toekomst, die zoo heerlijk zich voor opende." Dan legde hU het blad op de tafel en her nam: „Ziezoo, dat is het slot....! Ik heb dan een roman, geschreven," Mary riep geestdriftig uit: „WerkelUk het slot? O, George. Ik ben zoo blU voor jou." Dan dacht zU: „Dat was dus het einde. HU vertrekt en laat haar achter. Ik had het wel kunnen denken!” „Ik zou het boek Jou kunnen opdragen: Aan het meisje aan den overkant. Ik hoop, dat het goed is geworden „O, het is prachtig!” ZU moest zich geweld aandoen om dat te herhalen. „Och, men kan nooit weten Een schrUver geeft in zijn werk alles, wat hU te geven heeft, maar een uitgever denkt er soms anders over. Toch ben ik er zeker van. dat hu het slot mooi zal vinden.” „NatuurlUk, het „BUna had i^| verloving, maar neen, weest zijn. Wallace is niet verliefd op Marcla, zij waren slechts vrienden, meer niet. HU Is een tooneelschrUver, hij heeft een stuk geschre ven en ontvangt een ultnoodiging om het In Londen op te voeren. Dat opent voor hem de toekomst en hU heeft geen tUd om verliefd te worden. Ik heb mU vereenzelvigd met hem en ik zou zoo juist doen. HU wuift een vaar- wel tot de vrienden op den steiger en vertrekt naar de stad, waar zich zUn toekomst zal openbaren." „De vrienden die hU verlaat.... Marcla „Maar het is toch slechts de geschiedenis van Wallace? HU telt hier alleen mee. Het slot is goed, vind Je niet?” George verliet haar, het meisje aan den overkant van de hal in het flatgebouw, het meisje dat te allen tUde gereed was naar hem te luisteren, hem aan te moedigen! HU ging naar den uitgever, die reeds de eerste hoofd stukken van zUn roman had en bereid was het manuscript van hem te koopen. Het zou aardig wat opbrengendan bU vertalingen de auteursrechten, misschien zou er wel een film naar gemaakt worden. Ja als de uitgever het kocht, zou het een reisje naar Europa kun nen lUden.... Dan dacht hU aan Mary.... HU zou een mooi cadeau voor haar koopen, zjj had hem toch zooz^r geholpen door haar raad. Maar bemoediging! En Mary dacht: Och Ja. dat slot moest echt zUnIk ben niet meer dan een meisje aan den overkantMarcla! Heeft hu wel ooit gekeken naar de kleur van mijn haar, van mUn oogen? Ik zou het leelUkste oude vrouwtje kunnen zUn en hU zou er niets van weten. Ik ben alleen goed om naar hem te luisteren, hem kopjes thee met biscuits te geven, als hU ver geten heeft te lunchen. MUn tafelkleed heeft hU bedorven door er zUn brandende sigaretten op te leggen, in plaats van op het aschbakje." ZU zou willen huilen, maar neen. zU hield zich in. Dom schepsel! Hullen, waar er geen reden voor was? ZU moest maar afleiding zoe ken en vergeten George kwam bU den uitgever en deze nam het manuscript aan. HU moest morgen maar eens terugkomen, dan zou hU wel alles met hem bespreken. Gek van bludschap liep hU den heelen dag rond, tot het avond werd, toen ging hU naar huls en klopte bU Mary aan. maar er kwam geen antwoord. ZU was niet thuis.... Den volgenden dag kwam de jonge schrUver bU den uitgever, die hem niet onvriendelUk ontving. „Een oogenbllk”. zei hü. „ik moet even lets noteeren.” George voelde een soort van beklemming in de streek van zün maag Wat had hü toch ook weer bü het ontbüt ge geten? Hü wist het niet. Dan- ging de telefoonbel en Mr. Lewels stond op om te luisteren. George hoorde zeggen „Ja. ik ga vanmiddag naar Washington an blijf eenige dagen weg. Ik zal u wel opbellen, als ik weer thuis ben eel Engeland heeft deae v aan de koninklüke bruiloft rina van Griekenland, het slot sc,hitl5rende feesten, welke - --.1 wonen, tot heden hier nog Na een verbluf van eenige dagen te Winni- eenvoudige. doch hartelüke wüze door den pre- Het bleek dat het idee uitgegaan was van

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1934 | | pagina 23