vttfaal van den dag
PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND
De slag bij de Falkland
eilanden
I
flVQNTI
TE ZACHT
HET ESKADER VON SP EE
NEII
LYNDON
ONTSNAPT
Alle abonné
MAANDAG 10 DECEMBER 1934
1
Na acht jaar
Cultuur der Parthen
De laatste der slaven?
Venetië in gevaar
Losse vluchtheuvels in
a
Neurenberg
Geen Sweepstakeloten
eo
Engelands prestige
ter zee
Een gevaarlijke onder»
grondsche spoorweg
Oude fresco’s over
St. Antonius
DOOR
VICTOR
BRIDGES
Coronel, Falhland en Shagerrak
zullen blyven herinneren aan
de groote kracht van de
Duitsche marine
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN, TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
IIIIIIIIIIIIIHIIH1II
buitenland
haar kussen, maar zü
Jack, vergeef me, maar
1
i>
Sonja
Toch
’rge," vroeg Ik;
(Wordt vervolgd)
l
5
i
t
1
L
^hem de- zaken vollediger uitleggen.
Ik. „Het la nu niet goed te trach-
:hter te houden; daarvoor zijn we te
i. Het voornaamste is nu, dat Je hem
t too gauw mogelük overhandigt.
Falklandeilanden. Engelsche
tegen Duitsche pantserkruisers.
niets anders. Gelukkig bleek het, dat we in de
scheepvaartroute waren, zoodat de mogelijk
heid bestond, dat we door een in onze richting
varend schip zouden worden opgemerkt.
Het werd evenwel donker en nog steeds was
er geen schip te. bemerken. Ons toestel begon
steeds dieper te zinken en onze toestand werd
er niet rooskleuriger op. Uit de tank haalden
BU de laatste opgravingen in Mesopotamië is
een dobbelsteen gevonden, die op ongeveer vijf
duizend jaar geschat wordt. De dobbelsteen, die
uit gebrande leem bestaat, heeft denzelfden
vorm als die welk thans nog in gebruik zün,
het eenige verschil is, dat ’t getal vier tegen
de vijf ligt. Het dobbelspel wordt als het oud
ste van alle gelukspelen beschouwd.
n reeds verbo-
nam het hler-
egelen nemen
welke tot op
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
I
De nieuwe ondergrondsche spoorweg te Bue
nos Ayres, die onlangs door president Justo
was geopend is door het gemeentebestuur na'
een onderzoek van deskundigen gesloten als
gevolg van de vele ongelukken en ontsporin
gen, die geschiedden.
Het eerste deel der opgravingen tot het bloot
leggen van de aan de uitloopers van het Konst-
Turkanië ontdekte stad is
verbaasd.
Zij keek hem openhartig aan.
„Ja, ik ben Betty.ael ze zacht. .Zie je. Jack,
Het gemeentebestuur van Neurenberg is voor
nemens vluchtheuvels in de stad te laten aan
leggen. die desgewenscht kunnen worden weg
genomen.
Dit geschiedt om het voorbijtrekken van op
tochten te vergemakkelijken, speciaal ter gele
genheid van de in Neurenberg te houden partij
dagen der N. S. D. A. P.
In de historische kerk van San Dominlco te
Cittk dl Castello in Umbrië heeft men drie fres
co's over den H. Antonius gevonden, gedateera
1473.
De naam van den schilder heeft men niet
kunnen ontdekken, maar vermoedelijk was hij
uit de school van Salimbenl dl Sanaeverino.
Het eerste fresco stelt voor hoe de H. An-
tontus het brood ontvangt van den H. Paulus,
den kluizenaar. Het tweede vertoont de beko
ring van den heilige door den duivel. Het derde
fresco is verminkt en de voorstelling is niet
duidelijk.
IIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIE
we benzine, doopten daar doeken In en gaven
zoo van tijd tot tijd lichtsignalen. De zee begon
onrustig te worden. Er was vast en zeker storm
op komst. De nacht ging langzaam voorbij en
nog was er geen schip te zien. Toen de ochtend
aanbrak waren we vrij verkleumd. Plotseling
gaf Pete, die scherpe oogen had. een kreet.
„Een schip!”
De commissie, welke verleden Jaar Ingesteld
is om de mogelijkheid te onderzoeken, histori
sche gebouwen te Venetië bewaard te doen blij
ven, heeft een pessimistisch verslag hierover
uitgebracht. De tand des tüds. alsmede het wa
ter hebben hun werk op de fundamenten van
de oude palei/en gedaan, welke in een zeer
slechten toestand verkeeren. De stad zelf heett
geen geld genoeg om de uitgebreide reparaties
te bekostigen, maar Mussolini heeft een bijdrage
uit de Staatskas toegezegd. Hiernaast hoopt men
nog vrijwillige bijdragen van de burgerij te ver
krijgen.
Verder heeft men het vervoer door middel
van sommige motorgondels in de Venetiaanscho
kanalen verboden, aangezien deze het water met
zooveel kracht tegen de wanden stuwen, dat de
ondermijning van de gebouwen hierdoor zeer
versneld wordt.
de reis, de sprong over
We besloten de Zuidelijke route te nemte,
welke over de Hawaii-eilanden loopt, waar we
eventueel nog een tusschenlandlng konden ma
ken. Na eenige dagen op gunstige weerberich
ten te hebben gewacht, startten we voor den
grooten tocht.
Het begin van den tocht verliep uiterst gun-
Daar dobberden we nu op het water met een
landvliegtuig. Rondom ons water en lucht,
ik vond het vreeselijk voor JeAylvla heeft niet
gewacht en is thans getrouwd. Het zou een
zware slag voor je zijn en daaromdaar
om loog ik. En nu....”
Seconden verliepen, terwijl zij zwijgend tegen
over elkaar stonden Betty had het hoofd ge
bogen. als om den. storm te kunnen weerstaan,
die over haar zou losbreken. Maar er kwam
geen storm. Integendeel. Jack hief haar hoofd
op. om in haar oogen te kunnen zien. HU glim
lachte en toen wist ze dat alles goed was.
„Ik ben een eenzaam man, Betty,” sprak hij.
„Maar gelukkig bezit ik genoeg om Je te kun
nen aanbieden. En ik mag toch wel veronder
stellen
„Jack, ik heb altUd van Je gehouden. Ja.
tóen al! En nu nog veel meer.”
Twee gelukkige menschen liepen over den
landweg.
De kloot van acht jaren was overbrugd. Alles
was weer als vroeger.
Joyce vol. veronderstel, dat ze Je komen arres-
teeren. Latimer zou je dan niet kunnen heljjen”.
„Ik kan me niet terugtrekken, Joyce. Ik kan
me Juist nu niet terugtrekken, omdat dat ge-
vaarlUk voor me zou zUn. Achteraf beschouwd,
maken ze plannen tegen het belang van Enge
land in”.
„En wat zou dat dan nog.” zef ze verontwaar
digd. „Engeland heeft Jou op een mooie manier
behandeld”.
Ik liep op haar toe en nam haar beide han
den in de mUne.
„Kom, Joyce”, zei fk, „dat meen je niet. Ik
heb behoefte aan opwekking, niet aan ontmoe
diging. MUn geheele natuurlük instinct zegt me
voor mezelf te zorgen en Engeland te laten
waaien”.
Half lachend en half hullend sprong ze op
en sloeg haar armen om mü heen.
„Nee, pee, nee”, zei ze. „Ik wfl, dat je altijd
de goede dingen doet; maar, oh Nell, ik ben
zoo bang Je te verliezen. Ik kan Juist nu heele
maal niet meer buiten je”.
„Wel, ik mag gehangen worden als Ik dat wel
kan, dus varen we in hetzelfde schuitje”.
Ik kuste haar en ging daarna aan tafel zitten
en maakte een korte beschrUving, hoe pljnlUk
het gesprek verloopen was en voegde er aan
toe, dat ik bü de hut bleef en daar een be
zoek van McMurtrie verwachtte.
„Je kun!
Joyce.” zfi
ten iets Ic
ver gegasm
den brie
wy zeggen nu! het weer is zacht,
Omdat het ons geen koude bracht.
Het is voor winterjas te zoel
En wol heeft heelemaal geen doel.
De kachel brandt, want voor 't fatsoen
Kan men beslist niet anders doen!
Maar 't raam staat open, want 't is net
Of 't lenteweer heeft ingezet!
Doch alles wacht op kou en vorst,
De hutspot, boerenkool met worst,
De sneeuwopruimer en de man,
Die botte schaatsen slijpen kan.
De boomen ook staan theatraal,
Op koude ingesteld, dus kaal
En wachten op het winterkleed,
Dat blanke sneeuw of ijzel heet.
De nachtvorst ook schijnt van de wijs
En ‘t grachtenwater wacht op ijs.
Maar ook de zwaan begrijpt het niet.
Als hij zijn beeld weerspiegeld ziet,
Dat hij op dikke donslaag drijft.
Terwijl het weer hetzelfde blijft!
De mode, die zoo onverteerd
Den pels en bontkraag propageert
Voelt zich nu in haar macht en waan
Een heelen boel te kort gedaan!
En wij, die steeds afkeerig zijn,
Zoo gansch volkoken in de lijn.
Daar men het allerliefst ontwijkt
Wat ietwat op gestrengheid lijkt,
Wij uiten onvoldaan do< klacht:
Het weer behandelt ons.... té zacht!
aan kwam, een sprekend bewijs had, dat de
twee heeren uit Sheppey voor seen kleintje
vervaard stonden, toch kon ik niet begrijpen,
dat een paar zeeofficieren uit vrijen wil zulke
methodes toepasten. Als zU het gedaan hadden,
verdienden zij het slechtste lo^, dat Gow hun
zou gunnen.
Hoe het ook zij. mün eigen belang bü de
zaak scheen tüdelük op den achtergrond ge
schoven. Ik voelde, dat ik waarschijnlUk het
beste deed om mijn lot in Latimer’s handen te
leggen, in ieder geval had de detectivekoorts
mij te pakken en niettegenstaande alle ge
vaar was ik vast besloten. mün aandeel in
deze zaak getrouw te blijven. Ik wist, dat Joyce
mU in haar hart zou haten als ik anders deed.
Mijn grootste gevaar was, zooals zU dadelijk
begrepen had, dat Sonja mü verraden sou
aan de politie. De laatste, die niets wist van
de rol, die ik speelde als vrijwillig medewer
ker van den gehemen dienst, kon dadelijk in
actie zün om een ontsnapt gevangene weer
te arresteeren speciaal een dergelUken ge
vangene als ik, waar zooveel over geschreven
was.
Aan den anderen kant kon Sonja heelemaal
niet naar de politie zijn gegaan en zelfs als
ze het deed, was het best mogelijk dat Lati
mer het eerst zun slag zou slaan en mü de ge
legenheid zou geven te ontvluchten.
van Zwitserland
istlgd, dat perso-
celoten handelen.
De groote drijfjacht op het Duitsche eskader Is
begonnen.
Vóór het Panamakanaal is een sterke ge
allieerde vloot samengetrokken, om von Spee
den doorgang te beletten. Aan de Zuid-Ameri-
kaansche kust verzamelt de Britsche admiraal
Cradock zijn eskader, om de onzichtbare grilze
wolven de Straat Magelhaens te versperren of
te verhinderen, dat Von Spee in een Chlleensche
hayen zal bunkeren.
In den middag van 1 November 1914 ont
moeten elkaar de eskaders van Cradock en von
Spee ter hoogte van de Chlleensche haven
Coronel. In den vroegen schemer bü windsterkte
en zwaren zeegang ontwikkelt zich de slag.
De „Scharnhorst" ligt tegenover de „Good
Hope”, de „Gneisenau" richt zUn vuurmonden
op de „Monnouth”, de „Leipzig” vecht tegen
de „Glasgow", de „Dresden kiest Otranto”
tot doelwit. Na vier salvo's zün de Duitsche
schepen Ingeschoten en dan daalt op de Engel-
schen een ultwerkingsvuur zonder weerga. Aan
boord van de, Britsche schepen ontstaat een
paniek. Stom vah-entzettlng zien de officieren
op de brug, hoe het Duitsche vuur, door mees
terhand gericht, het zware pantser der Britsche
schepen als blik uiteen slaat.
Om 7.10 's avonds vliegt de voorste geschuts
toren op de „Monmouth” in de lucht, om 7.20
slaan de vlammen midscheeps uit de ..Good
Hope”. De Britsche kanonnen antwoorden nog
zwak. Spoedig wUken de kruisers naar stuur
boord uit, terwUl ook de „Otranto” an „Glas
gow” aan het Duitsche vuur trachten te ont
komen. Een voltreffer van de .Leipzig” slaat
een mans-groot gat in het pantser van de
„Glasgow”, juist boven de waterlUn. Te 7.24
ontploft de munitiekamer op de „Good Hope".
Het schip zinkt. 8.50 treft een Duitscne tor
pedo de „Mrnmouth”, die na enkele minuten
kentert en ondergaat.
De slag bü Coronel Is dan ten einde. Twee
trotsche Britsche pantserkruisers zün vernie
tigd, twee andere totaal ontredderd. Aan
Duitsche zijde slechts twee licht gewonden
en niet de minste schade aan de schepen! En
geland moet het hoofd buigen onder den
zwaarsten slag, welke het sinds de dagen van
de Ruyter en Tromp ter zee is toegebracht.
Het Engelsche prestige ter zee dient hersteld
te worden. De beteekenis van de nederlaag bij
Coronel ontgaat de wereld niet. Tegenmaat
regelen worden getroffen. Een nieuwe oorlogs
leugen vindt met geld zUn weg vanuit Engeland
naar een deel der wereldpers. De Duitschers
hebben hun tegenstanders bij Coronel mishan
deld en als honden laten verdrinken Vergeefs
is daartegen het Duitsche protest, vergeefs zijn
de verklaringen van neutrale zee-officieren.
dat reddingspogingen door von Spee bU een zoo
hoogen zeegang als op den avond van 1 No
vember vóór Coronel zelfmoord ware geweest.
De Britsche oorlogs-propaganda zorgt er voor
dat het sprookje graag wordt geloofd.
Maar inmiddels is von Spee nog ongeslagen.
zUn de Britsche scheepvaartverbindingen nog
steeds bedreigd. De uitvoer van koper en tin
uit Zuid-Amerika, waaraan Engeland thans
meer’ dan ooit behoefte heeft, staat geheel stil.
De bevolking der Chlleensche haven Valparaiso
brengt de bemanning der zegevierende Duitsche
schepen bü het binnenloopen een grootsche
ovatie.
Op 7 November lichtten de „Leipzig” en de
..Dresden” als laatsten van het eskader te Val
paraiso de ankers Weer zün de „grUze wolven”
met onbekende bestemming verdwenen. De
groote Jacht is opnieuw begonnen. Een over-
machtlge vijand nadert van alle kanten. Den
Hen November verlaat admiraal Sturdee met de
slagkruisers „Invincible" en „Inflexible" Devon-
port en zet koers naar het Zuid-Westen. HU
zal de Britsche strijdkrachten verzamelen en
den Duitschers slag leveren.
Het eskader-von Spee heeft Kaap Hoorn ge
rond en koerst in den Atlantischen Oceaan in
de richting der Falklands-ellanden. Op den
helder-winterschen morgen van 8 December
glijden de „grUze wolven” voor het laatst de
Dag-Gebergte in
thans beëindigd.
De opgravingen zUn van bijzonder belang,
omdat tot dusver geen enkel overblUfsel van
eenige beteekenis van de cultuur der Parthen
bekend was.
Op de plaats der opgravingen heeft omstreeks
300 jaar v. Christus een groote stad gelegen,
die waarschijnlijk de hoofdstad der Parthen
was. Het grootste deel van de stad is op een
heuvel gelegen en omringd door een muur.
De binnen- en buitenmuren van een groot
bouwwerk, dat vermoedelljk als tempel of als
grafkelder zal hebben gediend, zUn reeds bloot
gelegd.
In het inwendige van dit bouwwerk is een
groote rechthoekige zaal gelegen, die met vier
zuilen en zes halfzullen aan lederen wand ver
sierd is. Van buiten is het bouwwerk versierd
met beeldhouwwerk, dat menschen- en dieren
figuren alsmede voorwerpen van verschillenden
aard voorstelt.
In het voorjaar 1935 zullen de opgravingen
op veel grootere schaal worden voortgezet.
zon tegemoet. Von Spee weet dan, dat zijn po
ging om vóór de nadering der vUandelUke vloot
op de Falklands-ellanden kolen, munitie en pro
viand te laden, mislukken zal. Het treffen is
onvermUdelUk.
De slag bij
slagschepen
Engelsche pantserkruisers tegen Duitsche lich
te kruisers. Een al te ongeluke strijd vecht
het Duitsche eskader en het vecht dien
met eere. Von Spee sneuvelt, zUn beide
zoons sneuvelen. De Duitsche kanonnen vuren
tegen den overmachtigen vUand tot het water
over de loopen samenvloeit. Als de ..Nürnberg"
kentert en zinkt, is het laatste wat de Engel-
schen zien vier Duitsche matrozen, die de
zwart-wlt-roode vlag met het ijzeren kruis tot
het laatste oogenblik boven de golven heffen.
Maanden later drjjft aan de Brazlllaansche
kust het H)k aan van een Duitschen matroos
In de linkerhand houdt hU de huls omkneld
van een 21 cM. .projectiel. Als men de huls uit
den greep der doode vingers heeft gebroken en
naziet, vindt men er in, stuf opgerold, de oor-
logsvlag van de „Scharnhorst”.
waardeloos mag klinken, maar die Joyce blijk
baar geruststelde.
Hoe het ook zU. ze nam afscheid met haar
gewone vroolükheid en moed, en we scheidden
na een laatsten hartelüken kus m het volle
gezicht van de uitgestrekte grasvlakte. Daarna
keerde Ik terug naar de hut, lijdende onder
het nieuwe en hoogst onaangename gevoel van
verlatenheid, dat Joyce's vertrek oij mü begon
op te wekken.
Ik geloof niet, dat er iets is, dat je zenuwen
meer op de proef stelt, dan te zitten wachten
op een critieke gebeurtenis welke elk oogen-
bllk komen kan. Wel honderd keer ging ik nog
eens na. wat Latimer en Sonja mU verteld had
den, hun verschillende verhalen oomblneerer.de
en nagaande of er iets was, wat ik over het
hoofd gezien kon hebben. Ik kon niets vinden.
Alleen de wijze reeds, waarop hun verhalen
aan elkaar aansloten, maakte mij zeker, dat ze
belden de waarheid gesproken hadden.
Ik mag dom lijken, dat ik den dokter niet
eerder doorzien had. maar achteraf beschouwd
Is een bende beroepsspionnen het laatste wat
men verwacht tegen te komen in een klein
dorp in Devonshire. Een naar jaar geleden
zou ik inderdaad gelachen hebben over de ge
dachte, dat ze nog bestonden buiten de blad
zijden van een dubbeltjesroman. maar mün
laatste drfe Jaren In Dartmoor hadden mü een
ruimeren blik gegeven over de soorten schur
ken. die er in de wereld bestaan.
Wat betreft het vermoorden van Marks, ik
twijfelde niet erg meer aan hun schuld aan
de poging tot doodslag. Hoewel fk. ais het er op
over den landelljken weg, die naar het dorpje
leidde.
„Ep vertel me nu eens,” vroeg hij, „wat is er
zooal gebeurd in mUn afwezigheid? Hoe maken
Je ouders het? Je had toch ook nog een zusje,
hé? Hoe gaat het met haar? Ik wil eigenlijk
van alles weten.”
HU lachte.
.JBetty is getrouwd," antwoordde zü.
„Getrouwd?” Het verwonderde hem, maar
dan herinnerde hü zich dat het kind van zes-
tien nu vler-en-twintlg moest zUn.
„JU bent an
ders dezelfde
gebleven,” sprak
hl). „-Weet je
nog hoe we
langs dezen weg
hebben gewan
deld? Den laat
sten keer, vóór dat Ik naar het
ging?”
„En hoe Je enthousiaste brieven schreef?”
vulde zü aan.
HU sloeg zijn arm om haar schouders.
„Er is eigenluk niets veranderd," zei hU tee-
der.
„Sylvia!”
.Jack!” HU wilde
weerhield hem.
„Wacht ik moet....
Sylvia heeft niet....”
„Sylvia?” vroeg hU
„Vertel het mU". zei kalm. „Ik weet al van
Latimer; Ik zag Tommy vanmorgen op de flat”.
„Wel, dat maakt de zaak eenvoudiger.” zei Ik;
«onder meer tUd te verspillen aan zelfverwij
ten viel ik midden In het verhaal van Sonja’s
onverwacht bezoek en het plotselinge einde er
van.
Na dit verhaal dacht Ik een oogenblik diep na.
„We moeten het Latimer dadelük laten we
ten", zei ik, „Ik zal opechrijven wat Sonja mü
vertelde precies de hoofdzaken, en JU moet
«ten brief dadelük naar Londen brengen en hem
opzoeken zoo gauw als Je maar kunt, De zal hier
Wijven, als hü soms naar mü mocht vragen.
Joyce's gezicht betrek een beetje.
,,Wat denk Je dat Sonja zal doen?” vroeg ze.
„Ik weet het niet. Misschien wel booze plan
tten”.
„Veronderstel eens, dat ze naar de politie gaat
en allee vertelt”, zei Joyce, min of meer angstig.
.Dat zal ze moeilijk kunnen doen wierp fk
’Ten.
hield
v T ol verwachting was Jack Green in Lon-
VZ den aangekomen en hü voelde zich van
top tot teen een verloren zoon, die in-het
vaderhuis terugkeert. Met dit verschil dan. dat
hij niet met leege handen kwam, maar rijk ge
noeg was om zelf het vetgemeste kalf te kun
nen betalen.
Er waren acht Jaren verloopen. sinds hU
Londen voor het laatst zag. Het leek hem een
menschenleven, wanneer hU terug dacht aan
alles wat hU in die jaren had beleefd. Het speet
hem alleen dat oom George geen getuige kon
zUn van zUn glorieuze terugkomst.
Oom George! Thans kon Jack met liefde
over hem denken. Hoe anders was dat acht
jaar geleden.
O, hU herinnerde het zich nog scherp, hoe
hU tegenover den man had gestaan, wild en
onbesuisd in woorden en daden, met een on
begrensd vertrouwen in zUn eigen kundighe
den. Ze hadden hoogloopende ruzie gehad. Oom
Georgo had hem verweten dat hU zUn tUd ver
beuzelde met niets-doen In plaats van te wer
ken.
Een weemoedige glimlach gleed óver Jack's
gelaat, toen hü over deze scène nadacht.
NatuurlUk had oom George geluk gehad. Hü
had in de afgeloopen Jaren tijd genoeg gehad
ógn dat te leeren inzien.
Het gevolg van den twist was geweest, dat
Jack zün koffers had gepakt en was heenge
gaan. Met de enorme zelfoverschatting van
zün twee-en-twintig jaren vertrouwde hü er
'op zün fortuin in het buitenland te maken. Dat
hü daarin slaagde, was echter meer geluk dan
wüsheid. Nu kwam hü in het oude Londen te
rug. om den draad van zijn leven, dien hü daar
had afgebroken, weer op te halen. Maar al
heel spoedig kwam hü tot de ontdekking dat
die draad zoek was geraakt.
Er waren geen oude vrienden, geen gezellige
restaurants. De oude jazz-bands zelfs hadden
voor nieuwe moeten plaats maken. Als verlo
ren liep Jack door de stad en met het uur
groeide zün teleurstelling en neerslachtigheid.
Het deed hem pün, dat de kellners van „Fltz-
roy-restaurnnt” hem niet meer herkenden, dat
er zooveel nieuwe taxl-chauffeurs langs de stra
ten zwierven, dat hij onder de meisjes van
thans geen enkele kennis had.
De slag was hard. Maar zoo was het leven
tenslotte een opeenvolging van klappen, die je
moest ondergaan.
Op^^einde van den tweeden dag dacht hü
aan Sylvia. Zou zü hem nog kennen? Na al
de teleurstellingen durfde hü niet te vragen
of zü hem nog zou liefhebben. Voor acht Jaren
hadden zü hartstochtelük afscheid van elkaar
genomen, elkaar beloofd te zullen wachten en
van zün kant had hü de herinnering aan haar
bewaard als een kostbare schat.
Langen tüd hadden zü brieven gewisseld, die
echter korter en korter werden en elndelük op
hielden. Moest hü dat opvatten als een teeken
dat 8vlvla hem vergeten had?
Hü durfïe die vraag niet te beantwoorden.
Hü had nu ondervonden dat acht Jaar een
groot stuk van een menschenleven vormden.
Toch waagde hü den stap. Met den locaal-
trein reed hü naar Wlllbury, nadat hü haar
van zijn komst had verwittigd.
Onderweg groeide zijn angst. Hoe zou hij
Sylvia terugvinden? Wat zouden acht jaren
aan haar veranderd hebben? Zü moest nu.
evenals hij, tegen de dertig loopen.
Het stationnetje van Wlllbury was verlaten.
HU merkte het °P met een licht gevoel van
teleurstelling.
Nee. daar was toch iemand! Een meisje! Zü
liep op hem toe, verlegen blozend, niet wetend
wat voor houding aan te nemen.
iBylvia!” riep hü verrast uit. Groote hemel!
Welk wonder was er gebeurd? Daar stond Syl
via vóór hem. jong en blozend, als was hü
slechts een dag weg geweest.
„Dag Jack,” groette zü verlegen.
Hoe moest je elkaar na acht laar begroeten?
Een witkiel, die zün diensten aanbood, bracht
hem over het doode punt heen. Jack merkte
met verwondering, dat hU naast Sylvia liep
Een Turkse he vrouw te Nicosia, die beweert de
laatste der slaven te zün geweest, heeft zoojuut
haar 114den verjaardag gevierd. ZU verricht
niettemin nog steeds alle huishoudelüke bezig
heden.
Zü was tot 1876, toen Engeland het eiland
bezette, een der slavinnen van den laatsten
Turkschen Commissaris van Cyprus.
Toen zü haar vrüheld herkreeg, huwde zi;
Haar oudste nog in leven zünde kind is 85 jaar
oud.
dadelük naar Cheyne Walk zal gaan, tenzü ik
dood ben of gevangen.”
Joyce pakte mün arm.
„Neil,” zei ze, „wat er ook gebeuit, je mag
niet gearresteerd worden. Als je denkt, dat er
kans voor bestaat, moet je naar je „Betty”
gaan en met haar ergens op de rivier gaan
liggen. Je kunt mü aan de flat laten weten,
waar je zit. Wil je me dat beloven. Nefl? Je
begrüpt. dat als de politie Je te pakken krUgt,
zelfs Latimer niets meer voor je kan doen.”
Een oogenblik aarzelde fk. Tot nog toe had
ik Joyce nog niet verteld over de losse ver
onderstelling. die ik mU gevormd had na
Sonja's openbaringen omtrent de Identiteit
van Marks. Ik wilde niet, dat ze zou gaan hopen,
wat later toch weer teleurstelling bleek te zün.
Bovendien, al was ik werkelük op het goede
spoor, dat Marks de man was. die fn Leningrad
het complot verraden had. dan was het nog een
andere vraag of zü schuld hadden aan zün
dood. Ik had niets om die gedachten te
ondersteunen, dan alleen Joyce’s gezegde, dat
ze McMurtrie in het huls gezien ha'd op dfn
dag van den moord. Sonja's getuigenis mocht
nuttig geweest zün, maar na het gebeurde van
vanmiddag kon ik mil haar nauwelUks voor
stellen in de getuigenbank, om bewüzen te
leveren voor mün onschuld.
Daarom leek het mü over het algemeen
hgt beste de zaak nog maar voor mü te hou
den. Toch beloofde ik. dat in het geval een
politieagent mü bespiedde en de hut naderen
zou, fk dadelük veiligheid zou gaan zoeken op
de ,rBetty” een verzekering, die menigeen
fS f3000.-^r^S^ te7dke#no^nr 750.- Mk^Mi^ f250.- f 125.-S«"wU?v"^r f 50.-^° ^S^f 40.- MÏÏT
Thans wachtte ons de moeilükste dtappe van stig. We vlogen over de Hawaii-eilanden en
den Stillen Oceaan. over Honoloeloe en besloten maar Ineens door
te vliegen. Op ongeveer 100 K.M. afstand van
Honoloeloe geraakte de motor onklaar en oom.
die stuurde, moest een noodlanding maken op
het water.
T"V ngelands afgunst jegens Dultsclnand en zün
H vrees voor de groeiende macht van de
Duitsche vloot is een der oorzaken geweest
van den wereldoorlog. En ofschoon het nooit
tot een groote krachtmeting is gekomen tus-
schen de vloten van Duitschland en Brittannië,
heeft toch het verloop van de ontmoetingen
tusschen Duitschers en Britten ter zee aange
toond. dat die beduchtheid der Engelschen ge
grond is geweest. Ook op het water hebben de
Duitschers in den wereldoorlog blük gegeven
van krügsmanseigenschappen, die het schier
onoverwinbaar maakten, zün zü het tenslotte
geweest, die in den oorlog ter zee geschiedenis
hebben gemaakt.
De namen Coronel, Falkland. Skagerrak zullen
slechts blüven voortleven als herinnering aan de
kracht van de Duitsche marine, die in open zee
den Engelsclunan de baas was. De verrichtingen
van een „Göben", ..Breslau", .Emden”.
,Möwe", „Wolff" zün door geen der tegenstan
ders geëvenaard.
Op 8 December 1914. heden vóór 20 jaren,
werd met d^n slag bü de Falkland-eilanden de
roemrijke tocht van het Duitsche eskader-von
Spee, een der terkste staaltjes van strategie in
den wereldoorlog afgesloten. Het hoogtepunt
van dezen tocht viel op 1 November In den slag
bü Coronel.
Het zwakke Duitsche Zuidzee-eskader, dat zich
bü het uitbreken van den wereldoorlog in hét
Zuldelük deel van den Stillen Oceaan bevond,
werd geformeerd door twee pantserkruisers en
vier lichte kruisers, onder bevel van vice-ad-
miraal Graaf von Spee. In de spannende Junl-
en Julidagen, toen de komende gebeurtenissen
hun schaduw vooruit wierpen, was het voor den
Duitschen vlootaanvoerder reeds duldelük, dat
zün positie in geval van oorlog hopeloos zou
zün. Aan de kusten van Azië, Australië en
Zuid-Amerika formeerden zich reeds de zee-
strüdkrachten der toekomstige tegenstanders.
Zü hadden de beschikking over alles, wat het
Duitsche eskader, ver van het vaderland, ont
beerde; steunpunten, georganlseerden berich
tendienst, gewaarborgde voorziening van brand
stof, munitie en proviand.
Zoodra de zwaar-gepantserde beter be
wapende vüandelüke slagschepen de positie
van het Duitsche eskader zouden hebben be
paald, bleef er nlete over dan een eervolle on
dergang. Dezen ondergang zoo lang mogelük uit
te stellen en den vUand zooveel mogelük schade
te berokkenen was de taak die von Spee zich
stelde, een taak, waarvan het eskader zich op
schitterende wüze heeft gekweten.
Als de oorlog is uitgebroken geeft de Duitsche
admiraliteit telegrafisch aan Graaf von Spee
vrijheid van handelen. Enkele uren later vangt
de laatste reis van het Zuldzee-eskader aan.
een vaart door duizend gevaren, een zuiver be
rekende vlucht, die een doldrieste aanval, een
veroveringstocht zal worden.
Op 14 Augustus geeft Graaf von Spee aan
den commandant van den lichten kruiser Em
den”, welke tot zün eskader behoort, bevel, om
op eigert gelegenheid In den Indlschen Oceaan
te opereeren. Hoe de „Emden” zich van deze
taak kweet, heeft vriend en vüand met bewon
dering vervuld.
Inmiddels vaart het Duitsche Zuldzee-
eskader op volle kracht naar liet Westen. De
„grUze wolven" van Graaf von Spee zün over
al en zün nergens. Plotseling duiken zü op I
voor Honolulu, onmiddellük daarna weer bü de
Chrlstmas-ellanden. Zü vernielen de Australlë-
Canada-telegraafkabel. Dan staan zü voor
Tahiti, waar de kustbatterüen en de kanon
neerboot „Zëlée" buiten gevecht worden ge
steld. de reusachtige opslagruimten in brand
geschoten, het draadlooze station vernield.
Binnen enkele weken zün het Engelsche
Stoomschip „Elsinor". het reusachtig trans
portschip „Bankfields", het met contrabande
geladen S. S. „Helicon”, de Fransche bark „Va
lentine", het S.S. „North Wales", de 12000 ton
metende „Drummuler", het 8.8. Holmwood''
en het SS. „Hyades" ten offer gevallen aan
de grüze wolven, terwül uit den Indischen
Oceaan alarmeerende berichten komen van de
„Emden", die de oorlogs- en handelsvloot der
geallieerden slag op slag toebrengt.
De Britsche admiraliteit wordt nerveus. Whi
tehall telegrafeert zonder ophouden. Al het
beschikbare scheepmateriaal kiest zee. Engel
sche, Australische, Japansche, Canadeeache,
Fransche en Russische oorlogsschepen; dread
noughts, linieschepen, pantserkruisers, lichte
kruisers: 45 eenheden, waarvan het grootste
deel de Duitsche schepen in snelheid en be
wapening overtreft. Verder 24 hulpkrulsers en
een ongeteld aantal torpedobooten. jagers,
kustwachtachepen, twee flotillen onderzeeërs.
Tommy zal waarschünlük wel weten, waar hü
is.”
ZIJ knikte.
„Ik zal hem wel vinden.'1
ZU borg den brief weg en keek op haar
armbandhorloge.
„Er zün nog verschillende dingen, die ik je
graag zou willen vertellen,” voegde zü er aan
toe, „maar ze zün geen van alle van belang
voor het oogenblik. Als ik nu dadelük ga, kan
ik den trein van drie uur dertig halen.”
„Ik zal tot aan den weg met Je meegaan,"
zei ik. ,.Ik durf de hut niet langer te verlaten,
voor het geval, dat McMurtrie eens kwam."
We gingen naar buiten en keken goed rond,
was al lang verdwenen en de omtrek
zag er als gewoonlUk zeer verlaten uit.
nam ik de voorzorg de deur te sluiten en
daarna stapten we met een fllnken pas over
het grasveld. 1
„Vertel me eens wat van George,” vroeg Ik;
„maak je al vorderingen?’1
Joyce glimlachte.
„Ik geloof, dat hü het een beetje benauwd
krügt.” antwoordde ze. „HU wfl liefst zoo gauw
mogelük weg.”
,.Ik kan het me voorstellen. Er bestaat zware
straf op het verkoopen van regeerlngsgehelmen.
Bovendien geloof ik. dat hü nog steeds een
beetje in angst zit over mü.”
Joyoe knikte.
„Enfin," vervolgde ik. .Latimer zal waar-
schUnlük terstond beginnen te handelen als hU
mün brief ontvangen heeft en ik geloof, dathü
heden welig tierde.
