wtfiaal van den dag
PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND
OUDE GENEVER
I
De zonderlingste van Parijs’ markten
I
FI.3.60R LITER
NEII
LYNDON
ONTSNAPT
f40.-
ZATERDAG 15 DECEMBER 1934
Adel op het trottoir
rol
Japan leest graag
Studie in de gevangenis
Twee uur vrij, om te
trouwen
Na
Voor bridgers
Een
van
vrouwen
Ultra-violette stralen
Wordt vervolgd)
Iedere
SAMENKOMST DER
ZWERVERS
5 jaar Koerdisch
alphabeth
DOOR
VICTOR
BRIDGES
„zwarte lijst”
Alleen om te hebben, wat men op
een moment hebben wil,
hoopt men hier
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
I
ge^hiedeX I De vergeten
waarin hU goed
liet uitkomen,
dat zij voor hem
volstrekt geen
4
7
niiiiiiiijiiiiiiMiiic
e
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
liet zien
Na verloop van een uur kwamen
weer
ze
als
handelz
een
eer.
65
„het kan
soort onge-
een
zU
wierp
„Ik
Vlug werden we weggevoerd, nadat men ons
eerst de wapens" had afgenomen. Eindelijk kwa
men we aan den Ingang van een groot hol. De
Chlneezen beduidden ons daar in te gaan. Het
meubilair bestond uit een vijftal britsen. Onze
voeten werden met ketenen vastgemaakt, ter
wijl men onze handen vrijliet. Daarna lieten
de bandieten ons alleen.
Eenige weken later bracht David Borson „z'n
meisje” voor den zooveelsten keer naar huis.
Eenigen tijd liepen ze zwijgend naast elkaar.
Daarna spraken ze over hun eerste ontmoeting.
„Eén ding is zeker, David” zei ze, ..als ik toen
m’n rol niet had vergeten en de taxi er niet
geweest was. zou ik je al denzelfden avond ge
zegd hebben dat je niet terug behoefde te ko
men. Ik beschouwde je eerst ais een avonturier
en vond je erg brutaal."
„Ik zal dien chauffeur een kistje sigaren stu
ren,” lachte de jonge man. „Het nummer van
die taxi heeft de politie wel.”
..Dat is niet meer noodig.” antwoordde zij,
„dat heb ik al gedaan.”
lijders het meest van de zonnestralen profl-
teeren des morgens en In den namiddag
De zon in Indlë bevat volcp ultra-violette
stralen tusschen des middags 12 uur en 3 uur.
maar zich dan bloot te stellen aan de scherpe
stralen zou gevaarlijk zijn.
En aan stemmigheden biedt
Vindt u zelfs met héél veel guldens
In de winkelstraten niét!
We sprongen uit het toestel en begonnen
thans de omgeving eens op te nemen. De na
tuur om ons heen was wondermooi. We bleken
vlak bij een bergkreek te zijn geland die van
den hoogen sneeuwbedekten berg afvloeide.
Te Tsjentsoe.
Sjetsjoen, zijn m
op Zondagen de
Maandenlang
woede gevechten
en soldaten om
Teneinde voor de toekomst uergeiuxe onre
gelmatigheden te vermijden Is thans bepaald,
dat de Zondag voor de studenetn Zondag
blijft, terwijl voor de melsjes-scholieren Zater
dag de vrije dag zal zijn en voor de soldaten de
Maandag.
Deze maatregel wordt door de openbare In
stellingen in de provinciale hooldstad ten zeer
ste toegejuicht.
Uit Tiflis wordt gemeld, dat het vijf jaar ge
leden is dat de Sovjet-autoritelten een Koer
disch alphabet ten behoeve van de ontwikkeling
der Koerden, die tot dan toe geen eigen alphabet
hadden, invoerden. Sedert dien hebben de
Koerden zeer groote vorderingen gemaakt. Er
zijn reeds 1007 boeken van uiteenloopenden
aard in de Koerdische taal uitgegeven, terwijl
gerulmen tijd geleden het eerste Koerdische
dagblad werd gesticht. Voor de revolutie had de
Koerdische bevolking slechts twee scholen, die
Mzocht werden door vijftig leerlingen, terwijl
uitsluitend les in de Russische taal werd gege
ven. Thans bestaan alleen In de Armenische
Republiek 47 nationale Koerdische schalen, waar
bet Koerdisch de omgangstaal is.
nnmtiinmimin STEMMING
bij verlies van 'n
Anderen vinger
Als je door de straten wandelt
Van de luxueuze stad.
Zie je weer, dat elke winkel
Groote keus aan schoons bevat,
't Kerstfeest nadert en dan ijvert
Men natuurlijk om het meest
Om dit feest te doen gedijen
Tot een uitgelaten feest.
Rood papier en sneeuw van watten
En daarbij een zee van licht,
Waar een rijkdom aan geschenken
Op z’n meest voordeeligst ligt.
Prachtige gedekte tafels.
Kerstversiering op damast
Houden door den glans van weelde
Eventjes de opgen vast.
Wijn, kalkoen en vette ganzen,
Reuze doozen met bonbons.
Mistletoetot beter slagen
Van de Kerstfeest-cottllons!
Alles hangt een beetje samen
Met een.tè modernen tijd.
Wat u daar dan ook zult missen
Is een beetje piëteit!
Wat het Kerstfeest juist aan schoon
heid
fflOTZ^
recor»
Een oude man van 60 jaar meldde zich ann
bij een politiebureau te Stickholm, waar hij
een aantal inbrekersvgprkt jtgen liet zien en
vroeg gearresteerd te worden
Toen de politie dit weigerde, gooide hij een
steen 'door een juwelierswink’l en nam eenige
horloges weg. Toen werd hij gearresteerd. Hij
verklaarde jarenlang in de gevangenis te heb
ben gezeten, waar de eenzaamheid hem zóo
goed deed, dat hjj er weer naar terug verlang
de. Men stelde een onderzoek naar zijn geest-
vermogens»in.
Het bleek toen dat men met een buitenge
woon intelllgenten man te doen had.
Gedurende zijn gevangenschap had hij ver
schillende wetenschappen bestudeerd. Hij had
een bijzondere studie gemaakt van de relativi
teitstheorie van Einstein
Ook oude Romeinsche geschiedenis bestu
deerde hy op deze wijze. Met het oog op zhn
leeftijd kon men hem niet meer in de gevan
genis opnemen en is hij naar huis gezonden.
en paarden. Hl) bezoekt nog trouw dé „courses"
en wint wel eens. Dan is er feest in de rue du
Plat-d’Etain. Op zijn koeten en op zijn gezond
heid wordt er dan een .xhum” gedronken aan
het „ztnc” van een kleine bar.
Ze leven heel broederlijk, de „clochards". En
waarom ook niet? Loopen ze niet allemaal rond
met hun zak die zoo leeg is en toch zoo zwaar?
Staan ze niet allemaal in de rij bij de bedeellng.
bij de ziekenhuizen, bjj het leger des Hells?
Loopen ze niet allemaal de nacht-asyls af?
Stoken ze niet samen hun vuren onder de
Selne-bruggen, waar ze zich wannen en nu en
dan een feestmaal bereiden?
voorschijn, die ons beduidden dat we ons moes
ten overgeven. Het bleek dat we In handen
waren gevallen van een troep Chineesche ban
dieten, die Zuld-MandsjoerUe onveilig maken.
Verzet bleek nutteloos.
Een twintig-Jarige metselaar, die zich we
gens nationaal-sociallstische propaganda in de
gevangenis te Opa va (Tsjecho-Blowakije) be
vond, is voor den tijd van twee uur vrijgelaten,
teneinde te kunnen trouwen.
Vergezeld van zijn advocaat en een detective,
werd hij per taxi naar de kerk gebracht, waar
hij zijn bruid ontmoette. Hij droeg -een donker
costuum, dat hem door de gevangenis was ver
strekt.
Na een uur werd de bruidegom weer naar
een taxi geleid, die hem „thuis” bracht.
A JJ1.— °P dit blad zijn Ingevolge de verzekerlngevoorwaarden tegen f bij levenslange gebeele ongeschiktheid t »t werken door bU een ongeval met f O Cfi bij verlies van een hand 1 QC ofj verlies van een f C/i bij een breuk van
CIDOlsTle S ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeeringen J verlies van beide armen, belde beenen of beide oogen f doodelijken afloop een voet of een oog of wijsvinger Z sz(Z» beeh of arm
adel wasr» Ze heeft zich gewroken en Is weg
ge loopen
Ze staat overigens niet alleen in haar ver
tegenwoordiging van den adel op het trottoir
Er Is ook nog de baronesse. Dit oude wijfje met
haar gezicht van een gekookten appel en haar
versleten zijden japon, Is vies van de kleuren
waarmee zij zich „opmaakt”, draagt *n enormen
valschen brillant en heeft in haar doen en laten
veel dat haar „blauwe bloed” meer dan on
waarschijnlijk maakt.
Ze heeft een hobby voor gebroken porceleln
Overal zoekt ze kopjes en bordjes op die met
onuitputtelijk geduld gelijmd, worden en daarna
te koop geboden In café’s, 'hotels en ook bjj
particulieren. Wat ze niet verkoopt, geeft ze
weg, want haar stand verbiedt haar zaken te
doen met „clochards”. Tegenover de „clochards*
pleegt ze liefdadigheid!
Omtrent den „bon docteur" loopen de mee-
ningen uiteen. Er zijn er die In hem een oud-
procureur der republiek vereeren. Anderen
houden vol dat hij het nooit verder gebracht
heeft dan gedroste student. Het eenige wat van
hem vaststaat. Is. dat hij onderging aan drank
om u mijn hulde te betuigen, maar avond aas
evond heb ik reeds dit theater bezocht, alleen
cm u te zien en ik kan m’n ongeduld werkelijk
niet langer bedwingen.”
Hij riep een taxi aan.
.Mag ik u misschien even naar huls bege
leiden?"
„Ik moet u zeggen, dat u er radicale manie
ren op na houdt.” zei ze. „Het is m’n gewoonte
niet, mij door vreemde heeren naar huis te
laten brengen.”
David Borson hl
men
haalde
vens
le
aan Europa,
tuberculose-
terug. We kregen een blinddoek voor, onze ke
tenen werden losgemaakt en men beduidde ons
te gaan loopen. Na een zwaren tocht, waarbij
we den berg moesten opklimmen, werden we
een grot binnengeleid. De blinddoeken werden
afgenomen en we zagen dat we ons bevonden
In een gerieflijk ingericht rotshol in tegenwoor
digheid van een jonge Chineesche vrouw.
politie, noch de geheime dienst er voordeel bij
wist te zoeken, zooveel te slechter voor hen....
en mij.
..Dat geloof ik graag, dokter,” zei ik vrien-
kan mij heel goed voetstellen.
door de
niiilliiiiiiiiiillliiniliiiiiiliiiiiniiiminiiiiiiiimiliilliiilliiiiiliiiiiiiiiiiï:
imiitiuiiiiHiiiiiiiimiitHiiitiiwnimiiitiiW
vreemde was en dat hij haar reeds lang In
stite beminde.
Veel te vroeg naar David's meenlng, arri
veerde men aan haar woning. Het bleek dat
rij een keurige flat bewoonde op de 3e étage en
c’us toog David hoffelijk met haar naar boven.
„O! Nu heb ik m’n rol in den auto laten lig
gen!” riep ze eensklaps uK. t_
David rende direct naar beneden Gelukkig,
de taxi stond er nog. al meende hij dat ze een
eindje verder stond dan straks. Van den chauf
feur was echter geen spoor te zien. David vond
het echter niet noodig hem op te sporen, daar
lil! best zelf een onderzoek in de taxi kon in
stellen
Hij opende het portier, maar deinsde op het
zelfde oogenblik ontzet terug, in de taxi lag
bet lijk van een vrouw!
Nieumand was er in de omgeving en verbou
wereerd holde hjj terug naar het meisje, dat
hem op 't portaal opwachtte.
„Wat scheelt u?” riep ze. toen'ze hem krijt
wit naar boven zag loopen.
In weinige oogenbllkken vertelde hjj wat hem
overkomen was.
„Bel direct de politie en een dokter op. Dan
zullen we samen beneden de wacht gaan hou
den. Hoe Is 't mogelijk, dat mij zooiets moet
overkomen!"
Enkele minuten later daalden beiden naar
beneden.
„Bent u zeker dat u zich niet vergist hebt?"
vroeg ze.
„Absoluut aeker!" antwoordde hljr „Eerst twij
felde ik nog, maar toen ik haar hand aanraak
te. was deze ijskoud. Ik hoop dat de schurken
nog geen gelegenheid gekregen hebben met de
taxi weg te rijden.
Deze Vrees bleek echter ongegrond. De taxi
stond nog op dezelfde plaats. David Borson
opende de deur entot beider schrik lagen
cr thans twee vrouwenlijken in, waarvan de
het I een hen met glazige oogen aanstaarde.
Het meisje wknkelde op haar beenen en Da
vid moest haar ondersteunen, wilde ze niet
neervallen. HU sloot het portier en leidde haar
naar de steenen stoep van haar flat, om de
komst van de politie at te wachten.
„Ik ga hier' weer oogenblikkeljjk vandaan,"
huilde zij. „Ik woon hier pas en ik zou zeker
geen oog meer dicht doen, als ik daaraan denk.”
Daar klonk in de verte het geluld van den
polltie-auto en weldra stonden verschillende
polltie-autoriteiten om het tweetal verzameld.
David vertelde z’n wedervaren en wees op de
geheimzinnige taxi, waarin de lijken der vrou
wen lagen. Eenige agenten zetten de straat af,
om de toesnellende nieuwsgierigen op een af
stand te houden en een Inspecteur opende hé$
portier.... De beide vrouwen lagen nog in pre-
cies dezelfde houding. Het flauwe licht van een
zaklantaarn verlichtte de figuren en gaf aan
het geheel een luguberen aanbllk. Het was
dan ook niet dan met een gëvoel van afgrijaen.
dat de Inspecteur den politlefotograaf wenkte
cm eerst eenige opnamen van de situatie te
maken.
Drie keer flitste het magnesium-licht en drie
foto’s werden genomen.
Juist wilde de inspecteur verdere orders aan
dc agenten geven, toen eensklaps alle gemom
pel verstomde en een man met een derde vrou
wenlijk over z’n schouder uit een huls naar
bulten kwam gestapt en met stomme verbazing
het geheele geval aangaapte.
Dat duurde slechts een oogenblik, want toen
de inspecteur z'n blik richtte op het huis, waar
uit de man gekomen was, las hij, in de aan
groeiende schemering, nog flauw te onderschei
den op den voorgevel: „Groothandel in Etalage-
w asfiguren.”
Hij wist met of hjj moest lachen of kwaad
worden, maar het duurde geen vijf minuten of
de politie auto was weer verdwenen, terwijl de
oorzaak van al die consternatie lachend een
chauffeursjas uit het portaal haalde, deze aan
trok. plaats nam in den auto en met veel la
waai vertrok
delijk.
dat u een gevaarlijke woesteling is
handfg® wijze, waarop u Marks doodde."
gewoon
wam een senrede
p zekeren dag. dat David Borson een
f I boek uit de bibliotheek ging halen, ont-
moeite hij daar een allerliefste jonge
dame. David was een echt romantische jonge
man. HU werd op het eerste gezicht verliefd
op dit meisje met haar groote bruine oogen en
gitzwart haar.
Toen ze de bibliotheek verlaten had, trachtte
David haar naam en adres te weten te komen
bjj de bibliothecaresse. Als reden gaf hU op dat
tij artist was en graag dat mooie kopje zou
willen schilderen.
De juffrouw zei dat ze geen adres mocht ge
ien. maar deelde hem mede dat de jonge dame
verbonden was aan het Ridley-theater. Welke
functie ze daar echter bekleedde, wist ze niet
Toen David een half uur later op zijn kamer
kwam, gaf z’n hospita hem een brief, waarin
zich tot z’n groote blijdschap een chèque be
vond. HU danste van plezier, niet zoozeer om
het geld, dan wel omdat hU oen gouden toe
komst voor zich zag, nu er elndelUk een schil-
derU van hem was verkocht.
Nadat hU z*n chèque van tien pond bij de
oank had gewisseld, nam hU het besluit om
dienzelfden avond naar het Ridley-theater te
uaan. HU was daar ruim een half uur te vroeg.
HU gevoelde zich een rUk man met z’n tien
pond en besloot de beste plaats te nemen die
r was, omdat hU een goed figuur wilde slaan
bU z’n onbekende jonge dame, waarvan men
hem had medegedeeld dat ZU in dit .theater
werkte, zoodat hij haar zeker hoopte te zien.
HU had niet het flauwste begrip of ze in de
garderobe dan wel bij de verkoopsters van pro
gramma’s en chocolade te vinden was.
Eerst ondernam hU dan ook een verkennings
tocht door den heelen schouwburg en kwam
Indelijk na alle programma-verkoopsters en
chocolade-dames met z’n klandizie begunstigd
te hebben, op z’n plaats. In de loge waarin hU
zat, had ook een dikke heer met een kaal hoofd
plaats genomen, die verbaasd naar David keek,
toen deze een heelen stapel chocolade en pro
gramma's op een stoel deponeerde.
„Bent u misschien de manager?" vroeg de
dikke heer eensklaps.
„Neen. Waarom?”
„O, pardon, ik dacht dat zóó maar, vanwege
den groeten voorraad, dien u bU u hebt, terwUl
het stuk toch vrU onbelangrUk is."
De schilder vond het echter overbodig een
verklaring te geven voor al z’n meegebrachte
materialen en daarom haalde hU maar een
zakdoek voor den dag, hield dezen voor z’n
voorhoofd en deed alsof hU zeer vermoeid was
Inmiddels ging het scherm op en het stuk
begon. Het interesseerde David maar matig en
hij bepaalde slechts z’n aandacht tot het too-
r.eel, wanneer een nieuwe actrice opkwam, want
oat ae op het tooneel werkte, stond thans bij
lem vast. Eerst in de tweede acte werd zUn
geduld beloond en verscheen werkelUk 1
ueisje-ult-de-blbllotheek, zooals hU haar noem
de. ZU speelde niet onaardig, maar David vond
dat Sarah Bernhardt *t niet beter had kunnen
doen.
Lang voor het einde van het stuk vertrok hU,
kocht in den eersten den besten bloemenwin
kel een prachtig bouquet roode rozen en pos
teerde zich daarmee gewapend voor den artis-
ten-ingang van het theater. De minuten kro
pen voorbU en het begon te motregenen, maar
David Borson scheen hiervan niets te voelen.
Geduldig wachtte hU, totdat elndelUk de eerste
artlsten, diep in hun jassen gedoken, uit het
theater kwamen. Weldra verscheen ook zU-
Direct trok David zich in de schaduw terug en
zag hoe ze min of meer hulpeloos naar den
dreinenden regen keek.
Nu achtte hu het oogenblik daar om ter hulp
te snellen.
„Mejuffrouw,” zei David met een diepe bui
ging. .sta mU toe u mijn bewondering te be
toenen voor uw prachtig spel en laat deze bloe
men de vertolking zUn van de oprechtheid mU-
ner woorden.”
De jongedame keek hem ten hoogste verbaasd
aan
.Maar mUnheer...." begdn ze
„Ik weet wat u zeggen wil." viel hU haar in
de rede, „namelUk dat het hier geen plaats is
itastte zich z’n naam te noe-
en ver-
haar te- s
<7 malle straatjes, vervallen huizen, stil over-
dag, rumoerig van een vreemde levendig-
held ’s nachts, zoo is het groezelige quartier
des Halles tusschen den boulevard Sébastopol
en de rue de Rivoli. Het asfalt en de steenen
der trottoirs zUn er glibberig en glinsteren In
de schemering wan den dag, In het licht van
vrachtauto’s en handkarren des nachts. Het
ruikt er naar rottende kool, naar oude kleeren,
naar modder.
Het is In de rue du Plat-d’Etain dat van den
nanacht tot zonsopgang de zonderlingste van
ParUs’ vele markten gehouden wordt, ült alle
deelen van de metropool stroomen de zwervers,
de „clochardes” te zamen en lr> de zakken,
welke zU op hun schouders dragen, sleepen
alles aan wat ParUs den afgeloopen dag voor
den vuilnisman bestemd had en dat de vuilnis
belt niet bereikt heeft.
Er zit iets aardigs In deze tragische markt.
Menschen, die het lachen verleerd, ja, die den
moed van te durven hopen verloren hebben,
doen bedrijvig met allerlei kleinigheden, welke
de vreugden en voldoeningen en vertroostingen
van anderen zUn geweest en die ten slotte toch
werden weggeworpen. Dat een oude „clocharde”
een gebroken heiligenbeeldje koopt, wie zal er
iets vreemds In zien? Maar wat moet een oude
man, die langzaam diep, heel diep ten onder
is gegaan in het leven, doen met den minne
brief van wie-weet-wle, ergens opgediept uit 71
vuilnisbak? En Is het de weemoed van een
heel oude herinnering aan een eigen huis, welke
een „clochard” een .Journal des concierges”
doet koopen. een stapel bedrukte formulieren
met de onverschillige namen der onverschiUige
bewoners van een onverschillig huis? Een zwer
ver koopt voor goed geld „het Individu in de
Maatschappij Een catechismus brengt tien
sous op. Een volledige uitgave van Hugo’s ,ies
Misérables” gaat echter voor slechts anderhal-
ven frank van de hand. Overschotten van fiet
sen, vodden, oud Uzer, twintig sous per kilo.
Een spiegel, een fietspomp, een kapotte koffie
molen, een versleten „père Noel", overal zUn
koopers voor.
Waarom koopen deze menschen? Alleen om
te hebben wat ze op een moment hebben wil
len. Morgen verkoopen ze weer tegen elk bod
Vrouwen uit deze armeljjke buurt, die op „occa
sions” uit zUn. en voddenkoopers. die eens ko
men kUken. bezorgen de gemeenschap der „clo
chards” het beetje geld dat rusteloos van eige
naar verwisselen blUft, maar de gemeenschap
toch niet verlaat. Want de uitgaven dezer
zwervers zijn niet hoog. Twee franken per dag
om te slapen en te eten is genoeg en drie tot
vier franken verdienen ze gewoonljjk wel. En
dan is er altijd nog de „veine”. Er is wel eens
een kort aangebonden hylsvrouw of een slor
dige dienstbode die van opruimen houdt, en dan
is er slechts de ..chance” noodig van Iemand
tegen het lijf te loopen die juist naar zooiets
rondkijkt, om uit enkele vuilnisbakken een for
tuin van tien franken op te scharrelen.
De handel is levendig. Er is een „hausse" In
de afdeeling kleeding, want het zijn niet alleen
„clochards”, die tegenwoordig door Parijs zwer
ven. Werkloozen hebben zich bij hen gevoegd.
Drie franken een pet, twee franken een pull
over ,Jn goeden staat”, wie zich van top tot
teen in „het nieuw” wil steken, komt voor twin
tig franken klaar. En ook de afbetaling is er
niet onbekend. Echter alleen voor .groote stuk
ken”. zooals bjj voorbeeld een overjasvan
een daalder.
Natuurlijk hebben deze „types" ook hün
i „typen”. Daar is, om maar iemand te noemen,
de Gravin. In haar jeugd heeft ze een onge
lukkige liefde gehad, is van huis weggeloopen
thans zwerft ze langs de Seine. De naam, wel
ken men haar toeschrijft, stamt inderdaad uit
de hoogste aristocr
•en zeer waardig.
denis van haar lie
lie een .jiietsniet"
Plotseling sprong uit de ons omringende
boschjes een menigte gewapende Chlneezen te
Het was de laatste wanhopige poging die ik
waagde, maar zij trof doel.
Savaroff’s gezicht werd vuurrood en met
een harden vloek pakte hij een steel beet cn
zwaaide die boven zijn hoofd. De dokter hield
hem met zijn hand tegen. Wat Iwanowna be
treft, die bleef staan waar hij stond, terwijl hjj
boos en verwonderd van den een naar den
ander keek. Hij begreep klaarblijkelijk niet in
het minst, waar ik het over had.
McMurtrfe sprak het eerst.
,,Ja.” zei hij met een koude zachte stem.
„Ik doodde Marks. HU was de laatste, die
mU bedroog. Ik geloof dat u hem zult benijden,
voordat ik met u afgerekend heb, mUnheer
Lyndon.”
.Allemachtig!" riep Iwanowna boos, „wat
beteekent al die nonsens. We kunnen de politie
direct hier hebben. Geef hem op zijn kop. den
gek. en
.JBtop!"
Dit eene woord sloeg blijkbaar goed In. We
keken allen In de richting waar het vandaan
kwam en daar stond in het venster tusschen
de gordijnen de eenzame gestalte van Bruco
Latimer. HU had een Mauser-revolver bU zich,
die bedenkeUJk voor ons vieren flikkerde.
„Stil zUn," commandeerde hU, „absoluut «tU,
asjeblieft. Ieder die zich beweegt, schiet ik
neer."
Er ontstond een oogenblik van doodsche
stilte. Toen maakte Iwanowna zijn lippen nat
met zijn tong.
j
McMurtrie deed een stap naar voren, ernstig
en onverstoorbaar als altUd.
„Ik geloof, dat de heer Iwanowna geluk
heeft, Savaroff,” zei hU- „De politie kan het
jacht herkend hebben en fn dat geval zou het
gekheid zUn om niet weg te gaan. terwUl wU
de kans nog hebben. We kunnen een boodschap
achterlaten voor de anderen."
Als Savaroff nog eenige tegenwerpingen had,
moet hU ze bü zich gehouden hebben. HU
draaide zich schouderophalend om, terwUl
McMurtrie aan de tafel ging zitten en’ haastig
enkele regels schreef. w*lke hU aan Iwanowna
liet lezen. Deze knikte goedkeurend.
„Dat is heel goed zoo." zei hU;
geen kwaad als een ander het zou vinden
en Smerdjakoff weet toch waar hU heen
moet."
McMurtrie deed nét briefje fn een enveloppe,
welke hU midden op de tafel legde.
„En nu,” zei hU. zUn stoel achteruitschui
vend, ,,hoe eerder wU nu weg komen hoe
beter."
Ik voelde dat, als ik tusschenbeide wflde
komen, het nu het geschikte moment zou
zUrj. Iwanowna's antwoord aan ijavaroff had
mU juist de noodige aanleiding er toe ge
geven.
..Een oogenblik. heeren!" zei ik, uit mijn stoel
opstaande.
Alle drie keken heel verwonderd op over deze
onderbreking.
„Wel?" snauwde Iwanowna, „wat Is er?"
,.Ik verkeerde fn de meenlng.” zei Ik, „dat
(hUn nieuwe explosiestof op de markt sou
We bevonden ons In een tamelUk groot
vertrek. laag van verdieping en verlicht
door een paar Fransche ramen welke op den
tuin uitkeken. Ze waren gedeeltelUk bedekt met
twee lange gordUnen. welke half dicht geschoven
waren. Het zag er gezellig uit en een ezel met
een half afgemaakt zeegezicht er op bewees de
eerlükheld der bewoners.
Iwanowna keek rond met
duldige verbazing.
„Waar zUn de anderen?" vroeg hU ruw.
«Waarom hebben ze het hier zoo achter ge
laten?”
„Ze moesten nog even naar de post,” zei
McMurtrie. „Ik weet, dat Hoffmann nog een
telegram verzenden wou, ze zullen we! dadelUk
terugkomen, denk ik."
Iwanowna fronste zyn voorhoofd.
„Ze hadden dat zoo niet mogen doen.
Smerdjakoff wist dat in leder geval wel be
ter.” HU Uep de kamer door. Heed een deur
open en verdween In een aangrenzend vertrek.
Dr. Ukll van de vereeniging tot bestrjding
der Tuberculose In Bengalen heeft proefonder-
vindelUk aangetoond, dat de zon in Britsch-
Indiè des morgens en des namiddags practisch
geen ultra-violette stralen bevat.
Dit is juist tegenovergesteld
waar men van meenlng is dat
Volgens te Tokio gepubliceerde cUferè over
bibliotheken en dagbladen wordt In Japan veel
gelezen. Uit bedoelde cUfers bhjkt namehjk, dat
25 mlllloen personen per jaar bUna 5000 open
bare en particuliere bibliotheken bezoeken; ver
leden jaar in Japan 24.Q35 boeken en geschriften
werden gepubliceerd; 847 rijdschriften verkrijg
baar waren; 11.000 nieuwsbladen werden uit
gegeven. waarvan 179 dagbladen.
Eenige van de rijdschriften hebben een op-
lage van soms 400.000 exemplaren, terwUl min
stens twee groote dagbladen te Tokio <de
„Asahl Sjlmboen” en de „Nltsji Nitsji Sjim-
boen”) en twee te Osaka (de „Asahl Sjlmboen”
en de „Mainltsjt Sjlmboen") een oplage hebben
van meer dan een mlllloen exemplaren.
De honderden tweede-handsch boekwinkels
te Tokio en andere groote steden, alsmede de
gewone boekwinkels, hebben steeds vele af-
nemera.
Te Lodz wordt een „zwarte lUst" opgesteld
van vrouwen, die een betaalde betrekking be
klef den. terwUl haar mannen meer dan 323
zlotys per week verdienen. Het comité ter be
strijding van de werkloosheid, waarvan deze
actie uitgaat, heeft reeds ongeveer 150 gehuwde
vrouwen, die rijks- of gemeente-betrekklngen
vervullen, op de lUst gezet. Dezen vrouwen zal
verzocht worden haar betrekkingen op te zeg
gen. waarna de opengevallen plaatsen door
werkloozen zuilen worden ingenomen. Mochten
de vrouwen weigeren om haar betrekking vrU-
willig op te geven, dan zal het ccmlté haar
werkgevers verzoeken haar te ontslaan.
Een Hongaarsch ingenieur heeft een uitvin
ding gedaan, waardoor het mogelijk zal rijn,
dat tUdens een a4. bridge-concours te Boeda
pest tusschen Amerika en Hongarije honder
den personen alle kaart-n in de handen der
spelers zien.
Het concours vindt plaats in een speclalen
schouwburg en alle aanwezigen zullen niet
slechts het verloop kunnen zien, doch tevens
ieder bod kunnen hooren.
Achter ieder der spelers bevindt zich een
electrisch schakelbord dat door een man wordt
bediend, en een microfoon geeft alles weer wat
de spelers zeggen.
De toehoorders kunnen alles volgen op een
groot doek, dat In een afzonderlijke zaal is aan
gebracht.
gebracht worden
artikel?"
McMurtrie stond op
vooruit.
„U hebt volkomen gelijk," zei hU- „Wat zou
u anders willgn?"
,,In dat geval,” antwoordde Ik vastberaden,
„zou ik graag willen weten wat de heer Iwa
nowna meende met zUn opmerking over de
toekomst, van Rusland.”
Er ontstond een korte pauze.
„Nou!" snauwde Iwanowna. ,,Wut doet het
er toe? Waarvoor verliezen we nog meer tud?
Vertel het hem, als hU dat wil.’’
„Waarom ook niet," antwoordde McMurtrie
glimlachend. „Het Is absoluut geen gehefm. ik
heb het alleen maar voor mU gehouden tot dat
alles bepaald was Daarna richtte hij zich tot
mU: „De Russische regeering deed ons een
goed bod voor uw uitvinding. natuurlUk, als zij
werkelUk zoo is, als u voorgeeft.”
„Dat is alles goed en wel," antwoordde Ik.
„maar ik wensch mUn uitvinding niet aan de
Russische regeering te verkoopen."
Iwanowna en Savaroff waren belden ten
zeerste ontsteld en Ik zag McMurtrie's oogen
zich samenknUpen tot vervaarlUke katachtige
spleetjes.
,,U wilt niet!!!” herhaalde hU ijskoud. .Mag
Ik u vragen waarom?"
„Zeker,” zei Ik. .Met een springstof als de
mUne zou Rusland In staat zUn. Engeland bin
nen zes weken totaal te vernietigen."
Veronderstel dat dat waar la,” onderbrak
Iwanowna. „Wat kan dat u schelen
ontsnapten gevangene."
ZUn stem worstelde tusschen ongeduld en
zelfbeheerschlng en ook Ik begon opgewonden
te worden.
„Dan kan me zooveel schelen.” antwoordde
ik. „dat Ik u liever ik weet niet waar zag.”
McMurtrie kwam langzaam naar mU toe en
keek mij recht In de oogen. ZUn gezicht was
spierwit en onheilspellend een loodgrauw
masker van ingehouden toorn.
„JU -., gek!" zei hU medelUdend. „JU on
betaalbare gek! Verbeeld je je, dat je eenige
keus hebt In deze zaak?"
Iwanowna kwam naast hem en zoo kwam
ik dus voor deze drie te staan.
„U hebt mUn keus gehoord.” zei ik.
McMurtrie lachte. HU deed net ongeveer
op de wijze, zooals Ik me een dutvelslach
voorstel op zeldzame oogenbllkken. dat hU rich
amuseert.
„U Is waarschUnlUk een slecht Karakterle-
zer, mUnheer Lyndon,” zei hU. ..Menschen die
mU trachten te weerstreven, zijn er meestal
slecht aan toe.”
Op dit oogenblik Heten zijn woorden mU
geheel koud. Ik had mUn best gedaan alles
zoolang mogelUk _te rekken en als noch de
Zonder te wachten, tot men het mij aanbood,
ging ik zitten op een lagen gemakkelUken steel
in den uitersten hoek van de kamer. Ik voelde
me betrekkeUjk kalm, hoewel ik, moest toestem
men. dat de situatie er voor mU weinig hoop-
wel begon uit te zien. TenzU Larimer onmiddel-
lijk kwam opdagen, zou hU hoogstwaarschUnlUk
te laat komen Als ik naging van hoe groot be
lang 't was zoowel voor Iwanowna als voor Mc
Murtrie, was het niet waarschUnlUk. dat ze zich
langer* op lieten houden dan hoogst noodzake-
lijk was. Ik kon natuurlUk botweg weigeren cm
met hen mee te gaan, maar In dat geval zou
den ze mU er toe dwingen, daar zU met hun
drieën veel krachtiger waren, dan Ik alleen.
Iwanowna leek mU een beetje te stevig om
mee te vechten. terwUl Savaroff me zoo sterk
leek als een stier. Als ik eenmaal goed en
wel op het landgoed was. zouden te er onge-
twijfeld op rekenen, dat ik wel over te halen
was.
Met een koffer in de eene hand en een
stapel papieren fh de andere kwam Iwanowna
weer In de kamer terug.
„Ik wacht niet." deelde hU bits mede. „De
gevaren zUn te groot. Smerdjakoff en uw
vriend moeten ons volgen zoo vlug als
kunnen."
„Ze moeten zoo dadelUk hier zUn,"
Savaroff tegen.
Iwanowna keek hem met een nUdlgen glans
fn zUn blauwe oogen aan.
„Ik wacht niet,” herhaalde hU- „De toekomst
van Rusland is van meer belang dan dia van
ben."
van
