PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND
OUDE GENEVER
Vrouw in Engeland opgehangen
BALANS
HET GEHEIM VAN
DE 7 WIJZERPLATEN
FI.3.6OP. LITER
1
ZATERDAG 29 DECEMBER 1934
t
Het doceurtje
Ziekenhuis voor
visschen
Koninklijk schrijfster
Een nacht in Beieren
Beroemde peetooms
T ypisten-unif orm
Een geduldswerkje
in
Borneo
Alle abonné’s
DOOR AGATHA CHRISTIE
Hactstochtelijke actie
tot redding
De rijkste vrouw van
haar tijd?
OPSCHORTING WERD
GEWEIGERD
Geen straf werkt zoozeer op de
volksverbeelding in als
de doodstraf
r*-
□-
an
n<
te
i
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
if
1111111111111111111111
iiiiniiftwiiiiimii
onze
voor
in
ze toe, dat ze er ook zoo over
„De
i
zullen
Dat wil zeggen hij
DERDE HOOFDhI Uk
Hü zweeg.
DE MISLUKTE GRAP
we het hem
(Wordt vervolgd)
■rlga
Jtto
aag
Wü besloten hjer een dag uit te rusten. Daar
na vertrokken wü weer ofh na etn vlucht van
Oemakkeiyk was dit niet. Met onze messen
moesten wl) ons door het oerwoud heenworste-
len. Niets wees erop, dat hier menschen waren
jestueuze pracht uit. Thans moesten wjj ons
oriënteeren, en hierbij de grootste voorzichtig
heid In acht nemen. Even voor de daZng had
den wij een nederzetting meenen te zien en
thans begaven wij ons, zwaar gewapend op weg
daarheen.
Op het Liitzendorferveld ten Noorden van
Weimar heeft men kort geleden de grootste
begraafplaats gevonden, die dateert uit het
late steenen tijdperk van ongeveer vierduizend
jaar geleden. Er zou toentertijd daar een bij
zondere locale cultuur hebben gebloeid.
In een van de graven trof men een In behoor
lijken staat verkeerenden ketting aan, bestaande
uit 225 doorboorde hondentanden. Verder heeft
m^n een breede bulkversiering gevonden, sa
mengesteld uit plus minus 1000 bewerkte mos
selschelpen. Geleerden hebben aan dit graf bij
zondere aandacht besteed.
Men vermoedt, dat de schelp van de parel-
mossel, die in Goethe’s tijd nog In de Tim voor
kwam, niet een sieraad was, maar vooral een
betaalmiddel van groote waarde uit dezen tijd.
Het is niet onmogelijk, dat men thans in Wei
mar het graf van de rijkste dame uit het stee
nen tijdperk gevonden heeft.
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
tien
te
bleef
Een horlogemaker te St. Imler (Zwitserland)
heeft een beweegbaar model van een draaimolen
vervaardigd. HU is twintig jaar hiermede bezig
geweest. Het model bestaat uit 1900 onderdee-
len, hoewel het slechts 35 cM. in doorsnede is.
im
lei-
/an
in
ten
■ste
Jen
ran
re naar
ls af te
leeto
nber
drag
umd
:ver-
1934
ft.
eh.... wat moet
kéren, die er teveel
van
rood-
oen-
'ovln-
verse
Oo-
sven:
1340
■drag
onen
r be-
per-
857
aand
758.
loop
agen
strie
>em-
Het parlement van TurkUe overweegt de uit
vaardiging van een decreet, krachtens hetwelk
alle Turksche typistes verplicht worden uni
forme kleedlng te dragen. Men vindt namelUk,
dat de typistes zich te frivool kleeden.' Hun
nieuwe uniform zou zwart van kleur en van
een eenvoudige patroon zijn. De typistes pro
testveren tegen de invoering van dezen maat
regel.
dan van zeggen?”
„Lieve hemel,” zei BUI. „Ik zou zeggen....**
zoo goed mogelUk in te halen. Maar door het
plotselinge gebrek aan lucht ontwaakte de heer
uit Berlijn. HU kreeg onmiddellUk twee asthma-
aanvallen. HUgend trachtte hü lucht te' krUgen.
EindelUk strompelde hü naar het raam, kon in
het donker de vensterklink niet vinden, en sloeg
na enkele wanhopige pogingen, een ruft in.
Weliswaar had hU zUn hand bezeerd, maar de
frlssche lucht stelde hem althans in staat de
slaap te hervatten.
Nu was evenwel de Ingolst&dter weer in nood.
HU bleef tengevolge van den kouden lucht
stroom den heelen verderen nacht hoesten, en
daar de ruit stuk was kon hü het raam ook
niet meer sluiten.
Toen de asthmaticus den volgenden morgen
ontwaakte en de „wakkere” Berljjner een
blik op de thans door het ochtendlicht verhel
derde kamer wierp, ontdekten belden tot hun
ontzetting, dat de Biedermayer-splegel, die tus-
schen de twee vensters hing, aan gruzels was
geslagen. terwUl beide ramen potdicht waren.
•a yr Unheer Chabot laat vragen, of u hem
yl vanavond bü het sluiten van de boeken
XTXen het tellen van de kas wilt asslstee-
ren," zei de jongste bediende van het waren
huis „Bromley and White”.
Willy Morks, de jonge klerk, keek het jochie
l'cos aan en antwoordde kortaf: „In orde.”
Dat beleefde verzoek van den hoofdboekhou
der was niets anders dan een bedekt bevel. Er
was geen ontkomen aan. En dat, terwUl hü
Juist dezen avond met zün meisje had afge
sproken de nieuwe revue te gaan zien. HU
spoedde zich naar het privékantoor, om zoo
vlug mogelijk klaar te zUn.
MUnheer Chabot zat met een dik boek voor
zich en Jack Drummond, de jongste bediende,
was bezig de verschillende muntsoorten op
volgorde te leggen.
De boekhouder knikte tevreden en sprak:
Morks, als we een beetje geluk hebben,
kunnen we om zeven uur weg Zün.
De ander knikte en begon aanstonds het geld
tellen. Het viel tegen. Er was veel kleln-geld
bU en dat hield langer op dan Willy gehoopt
bad. Toen hu met tellen gereed was en op de
klok keek, was het al’ vUf minuten voor zeven.
Welnu? vroeg Chabot, toen hü zag dat
B°0T.fn
RECOPJ
Generaal ven Epp, de Rijksstadhouder voor
Beieren, is peet geworden van den negenden
zoon in een boerengezfh.
President von Hindenburg werd peet van den
zevenden zoon in 1?32, Hitler van den acht
sten in 1933 en nu generaal Von Epp van den
negenden.
„Twaalf uur,” zei Soeks wanhopig.
De grap als grap was niet erg goed afge-
loopen. De wekkers daarentegen hadden hun rol
In een herberg te Rosenheim (Beieren) moes
ten dezer dagen bü gebrek aan kamers twee
heeren in één vertrek slapen. De eene was uit
BerlUn, de andere kwam uit Ingolstadt.
De heer uit BerlUn zocht het eerst zün bed
op en liet daarbU de twee vensters wUd open
staan. Na eenlgen tUd verscheen zijn kamer
genoot, sloot de belde ramen en wilde gaan
slapen. Daarop zei de heer uit BerlUn: „Neem
me niet kwalijk, maar ik kan niet met alle ra
men dicht slapen. Ik ben asthmalUder.” De heer
uit Ingolstadt antwoordde: hoeft zich niet
te verontschuldigen, maar ik kan nu Juist met
open raam niet slapen, want ik hoest en kan
geen tocht verdragen.”
Na veel heen en weer gepraat sloot men een
compromis: van de twee openslaande vensters
zou men één der vleugels op een kier zetten.
Toen dit gebeurd was, viel de asthmalUder on
middellUk in tevreden slaap. Maar de gevoelige
Ingolst&dter bespeurde duldelük den kouden
luchtstroom.
Ondanks het dikke veerenbed begon hU
te hoesten. ZUn buurman in het andere bed
Het zich daardoor niet storen. Tenslotte stond
de Ingolst&dter op en sloot teneinde raad het
venster.
HU sluimerde daarna in om de verloren uren
vele uren te landen in Sandakan in Britsch-
Bomeo, vanwaar wü den volgenden dag koers
zetten met bestemming naar Bandje rmasin
aan Borneo's Zuidkust. Gebrek aan benzine
noodzaakte ons echter om een noodlanding te
maken aan de groote Dajakrlvier in de Da jak-
landen.
We landden in een uitgedroogde bedding van
‘een der vele beken, die naar de rivier leidden.
Rondom strekte het oerwoud zich in zün ma-
leder praat nu van balansen
En van jaarlijksch overzicht.
Daar een beetje nabetrachting
In den aard der menschen ligt!
Dus men ziet uit statistieken
Hoe de markt het wilde doen
In de thee, de suiker, rubber
Koffie, koper en katoen!
Orfic de Beurs wordt niet verg et f
En men ziet nu een graphiek
Hoe de koersen zich bewogen
In de lijnen der..... tragiek!
En van zelf, de eigen zaken,
’t Zij dan goed of niet gelukt.
Moeten in een credit-cijfer
Of een debet uitgedrukt!
Maar van heel de serie cijfers
Wint de nul het bovenal,
óf zij tempert onze vreugde
óf zij schept een..... groot getal!
Doch ten slotte, ook al weet je
Hoe het met de zaken staat,
Wat voorbij is heet verleden
En dus helpt geen raad of daad!
Operf dus een nieuwe reek’ning
En het beste wat je doet:
Plaats daarop dan maar als goodwill
Weer een groote dosis moed!
Dat veg JU altüd. En ik probeer het toch zoo
goed." v
„Dat doet ze zeker,” zei Gerald Wade sotto
voce. „Ze zoekt geen voorwendsels. Ze zou haar
hoofd op je schouder leggen, als ze op geen
andere manier kans zag in je kaarten te kUken."
„Ik weet, dat je het probeert," zei sir Oswald.
„Het komt gewoon, omdat Je geen aanleg voor
het kaartspel hebt.”
„Dat weet ik, lieve,” zef lady Coote. „Dat zeg
JU altijd. En ik krUg nog tien shilling van je
Oswald.”
„Heusch?”
Sir Oswald leek verbaasd.
„Ja. Vijfhonderd zestig punten: acht pond
tien shilling. Je hebt me maar acht pond ge
geven.”
„Lieve hemel," zei sir Oswald, „dan heb ik me
vergist."
Lady Coote lachte hem tragisch toe en nam
het bankbiljet van tien shilling op. Ze hield
veel van haar man, maar ze was niet voor
nemens zich voor tien shilling door hem te kort
te laten doen.
Sis Oswald ging naar een zütafeltje en be
diende zich royaal van whisky en soda. Het
was half twaalf toen allen naar bed gingen.
gegaan. Na eenige dagen zwaren arbeid, waar
bij' wU eetbare vruchten, wat boscHhoenders en
ander wild ontdekten, die ons voedsel voldoende
verschaften, stond op zekeren dag een gewapen
de Dajakker voor ons. De man wierp onmid
dellUk zün wapens weg en toonde aldus zün
vreedzame bedoeling. HU sprak eenlg Neder-
landsch en bood ons aan als gids te dienen op
onzen tocht naar de nederzetlng, hetgeen
wU gaarne aanvaardden.
Te Toronto in Canada bestaat een visschen-
kllnlek, waar alle ziskten vanaf een ontsteking
aan de Oogen tot tuberculose toe behandeld
worden. Iedere ongestelde visch heeft zün eigen
ziekbed, dat een aquarium is. Daar boven hangt,
geluk bU gewone klinieken het geval is, een
kaart, waarop aard en verloop van de ziekte
beschreven staan.
Het dieet der zieke visschen is van het groot
ste belang en varieert, naar gelang van den
aard van de ziekte tusschen brood, eieren, kalfs
lever en gedroogde garnalen. Röntgenfotografie
en kunstmatige hoogtezon worden in deze kli
nieken eveneens toegepast, terwUl, indien noo-
alg, ook operatief wordt ingegrepen.
paten we later nog wel eens over. Over een
jaar of tien büvoorbeeld. Sluit de boeken maar
al op het bedrag, zonder die tien pond sterling,
ole er te veel zün. MUnheer White en ik heb
ben die tien pond er eergisteren zelf bügelegd,
cm Je zenuwen te sparen. begrUp Je?We heb
ben het stilletjes In de brandkast gelegd.
Ohhh.... zuchtte de ander met een kleur
van opwinding. En.... eh,
er met die tien pond gel
zijn?
Chabot, zei White vrlendelUk, je bent een
man, die een beloonlng waard is, en münheer
Morks niet minder. Jullie hebt beiden een paar
onplezierige uurtjes beleefd en daarvoor komt
jullie wel een kleine schadeloosstelling toe. HU
nam tien biljetten van een pond sterling van
de tafel en legde er vUf voor den boekhouder
neer en de andere vUf stopte hü Morks in
dc hand.
Ziezoo, zei hU lachend, nu zUn die over
complete tien pond ook verrekend en nu klopt
de zaak, nietwaar?
Maar.... stotterden beiden tegelUk.
Niets te maren.... viel Bromley hen in
de rede. Jullie hebt dat bagatel dubbel en dwars
verdiend. Beschouw het dus maar als een
Nieuwjaarsfooi.
zien en
kreeg geen
legenheid
de
erbU
Er
vervuld. ZU waren afgeloopen met een vurig
heid en een élan, die moeilUk overtroffen kon
den worden. Ronny Devereux was er door? uit
bed gesprongen met een verward idee, dat de
laatste oordeelslag daar was. Als dit de uit
werking was in de kamer ernaast wat moet het
er dan vlakbU wel niet geweest zUn? Ronny
snelde de gang op en legde zün oor aan de
spleet van de deur.
HU
„Wacht tot hü naar bed gegaan en Ingeela-
pen IS. Ga dan heel stil zUn kamer binnen en
zet de wekkers op den vloer.”
kleine Pongo heeft weer gelUk,” zei
Jimmy. „Als er één gezegd wordt, zetten^-WÉ’
allen de wekkers neer en dan
beneden gaan om de verdenking van
wenden.”
Beneden waren ze nog aan het bridgen met een
kleine wUzigfng.
Sir Oswald speelde nu met zün vrouw en
legde haar gewetensvol de fouten uit die ze
had gemaakt in den loop van ieder spelletje.
Lady Coote ontving de berispingen zonder een
oogenbllk haar buitengewoon goed humeur te
verliezen en met een totaal gebrek aan eenige
werkelUke belangstelling. ZU herhaalde niet eens,
maar vele 'malen:
„Juist, lieve, ik begrUp het. Het is aardig van
je het me te zeggen."
En ze ging door met juist dezelfde feuten te
maken.
Nu en dan zei Gerald Wade tegen Pongo:
„Goed gespeeld, partner, heel goed gespeeld.”
Billy Eversleigh zat te rekenen met Ronny
Devereux.
„Laten we aannemen, dat hU ongeveer twaalf
uur naar bed gaat, op hoeveel tüd moeten we
dan rekenen, ongeveer een uur?”
HU geeuwde.
„Vreemd om drie uur 's nachts, zeg tk
gewoonUJk „wel te rusten” maar vanavond Juist
omdat we een tUdje op moeten blijven, zou tk
er alles voor over hebben een moedersjongetje
te zün en direct naar kool te gaan.”
De verwachting, spoedig onze familieleden
weer terug te zien, maakte den tocht zeer aan-
trekkelUk, en ook het "weder werkte daartoe
mee. Na een tocht van eenige uren zagen wü
de hoofdstad der PhillppUnen, Manilla
ons opdoemen en weldra stond het toestel weer
veilig op den grond.
op dit blad rijn ingevolge de verzeketingsvoorwaarden tegen f fjflfbfb t>U levenslange geheele ongeschiktheid t »t werken door f bij een ongeval met f OCfl bU verlies van een hand f 1 OC OU verlies van een f Cfl bU een breuk van f Aft bü verlies van *B
ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerlngen f w verliss van belde armen, belde beenen of belde oogen «z(/«** doodelUken afloop f een voet of een oog luim of wijsvinger «zv«**been df arm J anderen vinger
lederen dag trekt de Konlngin-Moeder
Maria van Roemenië zich enkele uren in een
rustige kamer '■van het Dedinje-Palels te Bel
grado terug, om aan 'haar vierde boek te ar
beiden.
Koningin Maria verbluft Ihier sedert de be
grafenis van den vermoorden koning Alexan
der, teneinde haar dochter, de Konlngin-
Weduwe van Joegoslavië, wier gezondheids
toestand verre van goed is, «gezelschap te
houden.
Het. grootste gedeelte van den dag is de
Konlngin-Moeder bU haar dochter, doch enkele
uren wUdt zU aan haar litterairen arbeid.
Koningin Maria zal in haar boek nog nim
mer gepubliceerde bUzonderheden vertellen van
de Vredesconferentie te Versailles, waarbU zU
?elf een niet geringe rol heeft gespeeld Te
vens zal zU haar eigen levensgeschiedenis bU-
werken tot het tUdstlp van den dood van haar
gemaal. Koning Ferdinand.
Morks een streep onder het lijstje’ zette.
I
Zevenduizend honderdtwlntlg porie! en tien
•■■■hilling, zei de klerk zonder aarzelen.
De boekhouder keek hem even aan en con
troleerde toen zUn boek.
Heb Je wel goed geteld. Morks? Volgens
de boeken moet er zevenduizend honderd en
tien pond zUn. Er is dus tien pond en tien
shilling teveel. Tel het nog maar even over.
Even....? zei de teleurgestelde Jongeman
sarcastisch. Dat duurt op z’n minst weer een
uur. En in zichzelf mompelde hU: Achtf uur
begint de revue en Lenl zal woedend zUn als
ik niet op tUd ben. Dadehjk begon hij opnieuw
net geld te teilen. Het ging nu een beetje vlug
ger en precies om half acht was hU voor de
tweede maal gereed, met precies dezelfde uit
komst. De fout moest dus in de boeken zitten.
MUnheer Chabot, die eveneens de boeken nog
eens nazag, sloeg eensklaps met de vuist op
de tafel, zoodat de geldstukken bU Willy door
elkaar rolden.
Drommels, riep hU woedend, dat ik zoo
dem kan zUn. Ik begin oud te worden, Morks.
Weet je dat nu pas? prevelde de ander
binnensmonds
Zei je wat. Morks?
Ik zei dat u er nog erg jong uitziet, mUn
heer. Maar heeft u de fout gevonden?
Ik heb tien shilling over het hoofd gezien,
Morks. sprak Chabot. Het verschil is dus nog
tien pond. Tel het nog maar eens over.
De jongeman gromde iets, keek even op de
k’ok en begon ten derde male te tellen. Als dat
zoo doorging, dan zou de heele avond in duigen
vallen, dacht hU. en de Jongste bediende keek
nem even zwUgend aan. Niets werd gehoord
dan het rinkelen van de goud- en zilverstukken
en het ritselen van het bankpapier. Wist hu
maar iets te bedenken. Plotseling overtoog een
kleur zUn gelaat. HU had het gevonden. Het
verschil was precies tien pond sterling. Er was
tien pond te veel. Wat was eenvoudiger dan
ern tlenpondsbiljet te verdonkeremanen en het
er morgen weer bU te leggen?
Even keek hU naar zUn chef, toen naar den
jongste bediende, die het evenmin mocht zien,
ris hU een briefje in zUn zak liet glUden. Het
tceval kwam hem te hulp. Er vielen enkele
muntstukjes op den grond en Drummond bukte
z!ch, om het geld op te rapen. Van dit oogen-
tllk maakte hU gebruik snel een biljet in zUn
zrk te steken en toen hU gereed was met tellen,
riep hU opgewekt:
lis in orde, mUnheer. We hadden ver
keerd geteld. Er is precies zevenduizend hon
derd en tien pond en tien shilling.
Chabot stampte van woede op den grond.
In orde?.... in orde?.... Hoe kom Je erbU?
Dat is het toppunt, eerst hebben we tien pond
te veel en nu hebben we tien pond te weinig,
want ik zie hier juist dat er *n bedrag van tien
pond staat °P de rekening van Thomsen, dat
Allen ga’
dachten,
„Mijn beste Maria." verhief zich de stem van
j/ti Oswald lichtelUk geïrriteerd. „Nu heb ik je
al zoo dikwUls gezegd, dat je niet moet aarze
len, wanneer je niet weet of je moet '.snUden'
of niet. De heele tafel kan daaruit opmaken,
welke kaarten Je hebt.”
Lady Coote zou hem heel goed van antwoord
hebben kunnen dienen, dow hem te zeggen, dat,
daar sir Oswald de „blinde" was, hU geen recht
had op haar spel aanmerking te maken. Maar
ze deed het niet. In plaats daarvan glimlachte
ze vrlendelUk, boog zich ver over de tafel en
keek flinkweg in Gerald Wade's kaarten, die
rechts van haar zat.
Toen ze die vrouw bemerkte, was ze weer ge
rust, ze speelde den boer, nam den slag op en
legde haar kaarten neer.
„Vier slagen en den robber.” kondigde ze aan
,Jk geloof, dat het een geluk Ik geweest, dat ik
vier slagen gehaald heb.”
„Geluk,” mompelde Gerald Wade. terwUl hU
zUn stoel achteruit schoof en zich bU de anderen
aan den haard voegde. ..Dat noemt ze geluk.-Dfe
vrouw moet in de gaten gehouden worden.”
Lady Coote raapte haar bankbiljet en het
zilvergeld op.
„Ik weet, dat ik geen goede xaartspeelster
ben,” deelde ze op triesten toon, die echter niet
geheel vrU was van eenfg plelzier. mede .Maar
ik heb^ altUd erg veel geluk in het spel."
,Je zult nooit een echte brtdge-speelster wor
den." zef sir Oswald
„Neen lieve," zei lady Ooote. „Dat weet ik.
De misdaad, door Mrs. Major begaan, was
monsterachtig.
Desondanks werd er een bUna hartstochte-
lUke actie gevoerd om haar van de galg te red
den. Niemand zal haar dood gewenscht hebben
dit spreekt vanzelf, maar hoe was die paniek
te verklaren onder bet volk dat aan den anderen
kant toch zeer goed wist, dat zU volgens de
Engelsche wet dubbel en dwars den dood ver
diend had?
De paniek was hierdoor te verklaren dat geen
straf zoozeer op de volksverbeelding invferkt
als de doodstraf. Zoo vaak een doodvonnis vol
trokken wordt, komt het publiek diep onder
den indruk van het ontzagwekkende eener
strafwet, welker uiterste attribuut de galg is.
Zelfs de shilling boete waartoe men wegens
et., kleine overtreding eens veroordeeld is ge
worden, krUgt een heel andere beteekenls, wan
neer men zich ervan bewust wordt dat diezelf
de wet ook de doodstraf kent. Vandaar die al
gemeens ontroering zoo vaak die wet zich in
al haar strengheid doet gelden; vandaar ook dat
bUna vreesachtige verlangen naar opschorting
of genade voor ter-dood-veroordeelden.
Het Home Office heeft opschorting geweigerd
▼an het over Mrs. Major uitgesproken dood
vonnis.
Deze vrouw* was schuldig bevonden aan moord
op haar man.
ZU woonde in het gehucht Kirkby-on-Bain,
nabU het marktstadje Homcastle, in Lin
colnshire.
ZU zat in de „condemnedcell” de cel der
ter-dood-veroor<jeelden te Huil. De te elfder
ure aangewende pogingen om haar van de
galg te redden, zUn vruchteloos gebleven. De
vrouw is opgehangen.
De laatste vrouw voor haar, die dit vreeselUke
lot onderging, was Mrs. Calvert, die in 1926 we
gens moord op een weduwe te Leeds opgehangen
werd in de Strangeways-gevangenis te Man
chester. K
Gedurende haar laatste dagen was te Horn-
castle en in de andere dorpen en gehuchten van
*t district druk gewerkt om opschorting van het
vonnis te verkrijgen. Tal van inwoners waren
met petltlfes van huis tot huis, en van hoeve tot
hoeve gegaan. Oók te HuU was een petitie gecir
culeerd en geteekend geworden. Men zegt, dat
de beide documenten het Home .Office eerst
bereikten, nad$t het besluit, geen opschorting
te verleenen, genomen was. Ook zou de minis
ter onder den Indruk verkeerd hebben dat de
openbare meenlng in dit geval geen opschor
ting wenschte.
Beweerd Wordt dat slechts het rijfde deel van
de bewoners van het gehucht Kirkby ertoe te
bewegen geweest is een petitie te onderteeke-
nen. Van andere zUde daarentegen wordt vcj-
gehouden dat zoowel in het gehucht als in het
heel district de bevolking vurig hoopte dat het
vonnis opgeschort zou worden, en dat in koorts-
achtlgen Uver gewerkt is geworden, ten einde
dit doel te bereiken.
Eén ding schUnt vast te staan: Mrs. Major,
die beschuldigd werd van, en ten slotte veroor
deeld werd wegens een afschuwelUken moord,
vond weinig sympathie en nog minder verdedi
gers. Maar naarmate de dag der terechtstelling
naderde, kwam er een wUzlging l^de gevoelens.
Het volk bleef gelooven in haar schuld; ver
zachtende omstandigheden waren er niet. Maar
daar was Tom Brown, de oude vader van Mrs.
Major, die in zUn klein <boschwachtershulsje te
Roughtln (een gehucht in hetzelfde district)
dagen van doodsangst doorbracht met zUn 15-
jarigen kleinzoon, en met zUn kleindochter
Auriol, die zelf een baby heeft. Want de ver
oordeelde vrouw was grootmoeder.
Men kende de omstandigheden reeds lang.
Een leder in het district wist dat Mrs. Brown,
wanneer zU ter dood g'bracht werd, een onver
zorgde dochter-moeder met haar baby, en een
halfwassen jongen moest overlaten aan de
zorgen van haar vader, een doodarmen grijs
aard. Maar eerst in de laatste dagen drong het
teri volle tot de menschen door hoe vreesehjk
de toestand was van de veroordeelde en van
haar verwanten.
Die toestand zou ternauwernood be
ter worden Indien het vonnis opgeschort werd,
en Mrs. Major dus niet uit de gevangenis zou
komen vóór haar kleinkind volwassen was ge
worden.
Maar hieraan dacht men niet. Nu de uitvoe
ring van 't vonnis nog maar 'n kwestie van da
gen was, werd *t publiek nog slechts beheerscht
dooreen gevoel van ontzetting. Een vrouw
zou gehangen worden! Elk doodvonnis brengt
onder duizenden menschen geweldige beroe
ring te weeg. Maar nu gold hit een vrouw. ZU
mocht een misdadigster, een slecht mensch
zUn, maar toch.... een vrouw.
Ter dood veroordeelde vrouwen krUgen
Engeland bUna steeds opschorting, maar aan
gezien de wet haar niet van de doodstraf vrij
stelt, kan en mag opschorting geen regel wor
den.
niet in het grootboek te genoteerd. Drommels
nog toe, Morks.... overtellen.
De jongeman wilde een hatelijkheid zeggen,
maar gelukkig bedacht hü zich bijtijds. Er bleet
niets anders over dan het biljet er maar weer
bü te leggen. Dan klopte de kas tenminste en
kon hü weggaan. Maar de eene teleurstelling
volgde op de andere. Juist toen Willy het bil
jetje sülletje te voorschün wildé halen, werd
de deur geopend en de directeur van het waren
huis, mUnheer Bromley, kwam binnen. Hü bleef
bü het tellen
van Morks toe-
deze
ge-
meer
pond i
doen.
dus
tien pond te weinig en slotte sprak hü:
Ik kan geen andere uitkomst krijgen, mijn
heer Zevenduizend honderd en tien pond en
tien 'shilling.
De directeur wendde zich tot den hoofdboek
houder met de vraag:
Wat is er aan de hand, Chabot? Kan je
c*e kas niet kloppend krUgen?
De boekhouder mompelde iets van toovenarij
n toen hü aan Bromley verteld had wat er
aan de hand was. glimlachte deze en klopte
hem op den schouder:
Schel er dan voor vandaag maar uit, Cha-
tot. Het is oudejaarsavond en je vrouw en kin
deren zitten natuurlük met oliebollen op vader
te wachten. En Morks zal zeker ook wel naar
zün meisje verlangen, is het niet, Morks?
De Jongeman wilde zün patroon wel omhel
zen en hü beaamde onmiddellUk de woorden
van Bromley. Hü legde het geld in de brand
kast en terwü! de directeur met Chabot stond
te praten, zag hü even kans het tlenpondsbil
jet bü, de andere te leggen. Met een verlicht
gemoed verliet hü het kantoor een kwartier te
laat en juist toen* hü met zün aanstaande den
schouwburg betrad, werd het scherm voor het
eerst gehaald. Ze waren dus nog niet te laat.
Den dag na Nieuwjaar zou het lieve leven
opnieuw beginnen, want dan moest alles op
nieuw te voorschün gehaald worden. Maar het
was in orde, want Willy had het. briefje er weer
bü gelegd, dus het klopte natuuriük. Chabot zat
ever de boeken gebogen en toen Morks het geld
uit de brandkast gehaald had, zei de boek
houder:
Nu goed tellen. Morks. We hebben tüd
genoeg, doe dus maar kalm aan.
Na verloop van een half uur keek Chabot op
en keek in het verbaasde gelaat van den klerk.
Wat is er? vroeg hü.
Wat is er?.... stamelde de jongeman ver
legen. Ik weet zeker dat ik goed geteld heb en
nu is er weer tien pond teveel in kas.
Wel allemachies, riep Chabot ongeloovlg,
spookt het hier soms? Hoe kan dat nu? Óver-
tellen, Morks. Of, wacht eens. Laat mü de kas
maar eens tellen en controleer JU de boeken.
Na een poosje vroeg hü:
Wel.... hoeveel?
Zevenduizend honderdtwlntlg pond en tien
shilling, antwoordde Willy kalm.
Juist.... en ik tel zevenduizend honderd-
dertig pond en tien shilling. Hoe kan dat nu?
Morks haalde de schouders op. Ik weet het
niet, mUnheer. en ironisch voegde hü erbü:
Het beste is, dat we nog eens overtellen.
MUnheer Chabot keek zün ondergeschikte op
lettend aan, of hü die woorden wel meende, r
maar hü had geen gelegenheid er verder over.n
na te denken, want de deur van het kantoor
ging open en beide compagnons kwamen bin
nen.
Wel, Chabot? vroeg Bromley, hoe staat
het ermee?
De boekhouder liet zich in zün stoel vallen
en legde het hoofd in de handen, toen stotter
de hü:
Ik zie mü genoodzaakt, mUnheer, mün
ontslag aan te vragen. Ik word te oud voor dit
werk. Mün oogen worden slecht en ik kan niet
meer tellen ook. Nu is er weer tien pond te veel.
De beide firmanten keken elkander lachend
aan.
Qan zou ik verder maar geen moeite doen,
Chabot, zei Bromley. En van dat ontslag daar
4
„Ik vraag me af of dat zoo is,” zei Jimmy
Thesiger
„Wat soo is?”
„Of hü wel zoo'n groote ezel is, als wü alle
maal denken."
Ronny staarde hem verbaasd aan.
„Jlmmy," zei hü. „JU hebt hersens."
^Zoo," zel Jimmy. „Ik heb wel eens ged«nt
dat, nou ja, dat het niet mogerijk ts. dat iemand
zoo'n ezel is als Gerry zich voordoet.”
Nu keken ze allen verbaasd en verwonderd
naar hem.
Er was een ernstige trek op Ronny's gezicht.
„Jtaiïny,” zei hü. JU hebt hersens."
„Een tweede Pongo," moedigde Bill aan.
„Och, het kwam zoo maar in me op," ver
dedigde Jlmmy rich.
,Jië, laten we’ nu piet allemaal zoo subtiel
zün.” riep Soeks. „Wat moeten we met die wek
kers doen?"
,,Her is Pongo al weer. Laten
Vragen," stelde Jlmmy voor.
Pongo aangespoord om aan deze zaak zün
groot verstand te wjjden, gaf zün beslissing.
dat hü ons maar wil beetnemen. Natuurrijk is
hü wakker geworden. Maar hü wfl zeker over
ons triomfeeren door te doen alsof hü niets
hoorde."
Iedereen keek Soeks aan met eerbied en be
wondering.
,Dat is een oplossing,” rei Bril.
is subtiel, hoor!” rei Soeks. „Je zult
zien, dat hü extra laat aan het ontbüt rel
komen vanmorgen alleen maar om ons te
plagen
En daar de klok nu al eenige minuten over
twaalf wees, dacht men algemeen, dat Soeks'
idee het juiste was. Slechts Ronny Devereux
maakte bezwaren.
.Jullie vergeten, dat ik aan de deur stond
toen de eerste afliep. Wat Gerry later ook doen
wou, de eerste moet hem toch verrast hebben.
Hü zou toen wel iets hebben laten merken.
Waar heb je hem gezet Pongo?”
„Op een tafeltje dicht bü zün oor," zei mUn
heer Bateman.
„Dat was goed van je bedacht Pongo,” rei
Ronny. jZeg me nu eens,” wendde hü rich tot
Bill, „als er om zeven uur 's morgens een
reuzengroote klok begon te lulden en een paar
centimeters afstand van je oor wat zou je daar
tge-
iten
en
lam.
te
sren
liet.
verwachtte vloeken, verwachtte die met
schrandere intuïtie en vol vertrouwen. Maar hij
hoorde heelemaal niets.
hoorde niets van hetgeen hü verwacht had. De
wekkers echter hoorde hü wel. ze tikten op een
arrogante, harde tergende manier. En dan liep
er weer een af die belde met een scherp, oor-
verdoovend geluld, dat zelfs een doove zeer
geïrriteerd zou hebben.
Er was geen twüfel aan, de wekkers hadden
hun aandeel getrouw vervuld. ZU deden alles
zelfs meer dan mUnheer Margatroyd van hen
beloofd had. Schünbaar echter hadden ze hun
man gevonden in Gerald Wade. Het syndicaat
vertoode neiging tot vertwüfellng.
„Het is onmenschelük zoo’n kerel,” mopperde
Jimmy Thesiger.
„Hu dacht waarschünlük. dat hü de telefoon
hoorde, draalde zfch om sliep weer in.” ver
onderstelde Helen (of misschien Nancy).
„Het rijkt mü erg eigenaardig,” sei Rupert
Bateman ernstig. „Ik vtnd, dat bü er voor naar
den dokter moet gaan
..Een ziekte van het trommelvlies," veronder
stelde BUI hoopvol.
„Nu. als je mü vraagt,” rel Soeks. Jk denk.
«haüwHG
