Vrouw in Engeland opgehangen
PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND
OUDE GENEVER
Aaq
BALANS
HET GEHEIM VAN
DE 7 WIJZERPLATEN
FI.3.60R LITER
Alle abonné’s
ZATERDAG 29 DECEMBER 1934
Het doceürtje
voor
Koninklijk schrijfster
Een nacht in Beieren
Beroemde peetooms
Typisten-uniform
Een geduldswerkje
DOOR AGATHA CHRISTIE
s
Ziekenhuis
visschen
Hartstochtelijke actie
tot redding
Geen straf werkt zoozeer op de
volksverbeelding in ids
de doodstraf
OPSCHORTING WERD
GEWEIGERD
De rijkste vrouw van
haar tijd?
I
J
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
e
iiiniiiitniiiiiiiiim
nederzeting, hetgeen
■•De
zuilen we naar
DERDE HOOFDSTUK
DE MISLUKTE GRAP
we het hem
Wl) besloten hier een dag uit te rusten. Daar
na vertrokken wü weer om na een vlucht van
Een horlogemaker te St. Imier (Zwitserland)
heeft een beweegbaar model van een draaimolen
vervaardigd. HU is twintig jaar hiermede bezig
geweest. Het model bestaat uit 1900 onderdee-
len, hoewel het slechts 35 cM. In doorsnede is.
GemakkelUk was dit niet. Met onze messen
moesten wü ons door het oerwoud heen worste
len. Niets wees erop, dat hier menschen waren
Het parlement van Turktye overweegt de uit
vaardiging van een decreet, krachtens hetwelk
alle Turksche typistes verplicht worden uni
forme kleeding te dragen. Men vindt namelUk,
dat de typistes zich te frivool kleeden. Hun
nieuwe uniform zou zwart van kleur en van
een eenvoudige patroon zün. De typistes pro-
testeeren tegen de Invoering van dezen maat
regel.
„Twaalf uur,” zei Soeks wanhopig
De grap als grap was niet erg goed afge-
loopen. De wekken daarentegen hadden hun rol
Het Home Office heeft opschorting geweigerd
van het over Mrs. Major uitgesproken dood
vonnis.
Deae vrouw" was schuldig bevonden aan moord
op haar man.
ZU woonde in het gehucht Klrkby-on-Baln,
nabU het marktstadje Horncastle, In Lln-
vele uren te landen in Sandakan in Britsch-
Bomeo, vanwaar wü den volgenden dag koers
zetten met bestemming naar Bandjermasln
aan Borneo’s Zuidkust. Gebrek aan benzine
noodzaakte ons echter om een noodlanding te
maken aan de groote Dajakrlvier in de Dajak-
landen.
We landden in een uitgedroogde bedding van
een der vele beken, die naar de rivier leidden.
Rondom strekte het oerwoud zich in zün ma
in een herberg te Rosenheim (Beieren)- moes
ten dezer dagen bü gebrek aan kamers twee
heeren In één vertrek slapen. De eene was uit
BerlUn, de andere kwam uit Ingolstadt.
De heer uit BerlUn zocht het eerst zUn bed
op en Het daarbU de twee vensters wUd open
slaan. Na eenlgeh tüd verscheen zijn kamer
genoot, sloot de beide ramen en wilde gaan
slapen. Daarop zei de heer uit BerlUn: „Neem
me niet kwalUk, maar ik kan niet met alle ra
men dicht slapen. Ik ben asthmalüder." De heer
uit Ingolstadt antwoordde: „U hoeft zich niet
te verontschuldigen, maar ik kan hu juist met
open raam niet slapen, want ik hoest en kan
geen tocht verdragen.”
Na vepl heen en wger gepraat sloot mep een
aiUIIUIIII
gegaan. Na eenige dagen zwaren arbeid, waar
bij wU eetbare vruchten, wat boschhoenders en
ander wild ontdekten, die ons voedsel voldoende
verschaften, stond op zekeren dag een gewapen
de Dajakker voor ons. De man wierp onrnid-
deUUk zUn wapens weg en toonde aldus zUn
vreedzame bedoeling. HU sprak eenlg Neder-
landsch en bood ons aan als gids te dienen op
onzen tocht naar de
wU gaarne aanvaardden.
jestueuze pracht uit. Thans moesten wü ons
oriënteeren, en hlerbU de grootste voorzichtig
heid In acht nemen. Even voor de deZng had
den wU een nederzetting meenen te zien en
thans begaven wü ons, zwaar gewapend op weg
daarheen.
Te Toronto In Canada bestaat een visschen -
kliniek, waar alle ziekten vanaf een ontsteking
aan de oogen tot tuberculose toe behandeld
worden. Iedere ongestelde visch heeft zün eigen
ziekbed, dat een aquarium is. Daar boven hangt.
gelUk bü gewone kHnleken het geval is, een
kaart, waarop aard en verloop van de ziekte
beschreven staan.
Het dieet der zieke visschen is van het groot
ste belang en varieert, naar gelang van den
aard van de ziekte tusschen brood, eieren, kalfs
lever en gedroogde garnalen. Röntgenfotografie
en kunstmatige hoogtezon worden In deze kli
nieken eveneens toegepast. terwUl, indien noo-
dlg, ook operatief wordt' ingegrepen.
compromis: van de twee openslaande vensters
zou men één der vleugels op een kier zetten.
Toen dit gebeurd was, viel de asthmalUder on
mlddellUk in tevreden slaap. Maar de gevoelige
IngolstMdter bespeurde duldeUJk den kouden
luchtstroom.
Ondanks het dikke veerenbed begon hü
te hoesten. ZUn buurman in het andere bed
liet zich daardoor niet storen, Tenslotte stond
de Ingolstitdter op en sloot teneinde raad het
venster.
HU sluimerde daarna In om de verloren uren
BOOTA
RECORD
Op het Lützendorferveld ten Noorden van
Weimar heeft men kort geleden de grootste
begraafplaats gevonden, die dateert uit het
late steenen tUdperk van ongeveer vierduizend
jaar geleden. Er zou toentertUd daar een bU-
zondere locale cultuur hebben gebloeid.
In een van de graven trof men een in behoor-
lUken staat verkeerenden ketting aan, bestaande
uit 225 doorboorde hondentanden. Verder heeft
men een breede buikverslering gevonden, sa
mengesteld uit plus minus 1000 bewerkte mos
selschelpen. Geleerden hebben aan dit graf bU-
zondere aandacht besteed.
Men vermoedt, dat de schelp van de parel-
mossel, die in Goethe’s tüd nog in de Hm voor
kwam, niet een sieraad was, maar vooral een
betaalmiddel van groote waarde uit dezen tUd.
Het is niet onmogelUk, dat men thans In Wei
mar het graf van de rijkste dame uit het stee-
hen tUdperk gevonden heeft.
Generaal ven Epp, de RUksstadhouder voor
Beleren, is peet geworden van den negenden
zoon in een boerengezin.
President von Hindenburg werd peet van den
zevenden zoon in 1932, Hitler van den acht
sten in 1933 en nu generaal Von Epp van den
negenden.
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
4
„Ik vraag me af of dat zoo is,” zei Jimmy
Thesiger
„Wat zoo to?”
„Of hU wel wo n groote ezel is, als wü alle-
mill danken"
Ronny staarde hem verbaasd aan.
.Jimmy,” zei hU. .JU hebt hersens."
„Zoo," zei Jimmy. „Ik heb wel eens gedacht
dat, nou ja, dat het niet mogelUk is, dat iemand
aoo’n ezel is als Gerry zich voordoet.”
Nu keken ze allen verbaasd en verwonderd
naar hem.
Er was een ernstige trek op Ronfiy’s gezicht.
Jimmy," zet hü. ,JU hebt hersens.”
„Een tweede Pongo” moedigde Bill aan.
„Och, het kwam zoo maar In me op.” ver
dedigde Jimmy zich.
„Hè, laten we nu niet allemaal zoo subtiel
zün.” riep Soeks. „Wat moeten we met die wek
kers doen F’
„Her is Pongo al weer. Laten
jrragen,” stelde Jimmy voor.
Pongo aangespoord om aan deze zaak zün
groot verstand te wjjden, gaf zün beslissing.
zoo goed mogelUk in te halen. Maar door het
plotselinge gebrek aan lucht ontwaakte de heer
uit BerlUnl HU kreeg onmlddellUk twee asthma-
aanvallen. HUgend trachtte hü lucht te krügen.
Elndelük strompelde hü naar het raam, kon In
het donker de vensterkllnk niet vinden, en sloeg
na enkele wanhopige pogingen, een ruit In.
Weliswaar had hü zün hand bezeerd, maar de
frissche lucht stelde hem althans in staat de
slaap te hervatten.
Nu was evenwel de Ingolst&dter weer in nood.
HU bleef tengevolge van den kouden lucht
stroom den heelen verderen nacht hoesten, en
daar de ruit stuk was kon hü het raam ook
niet meer sluiten.
Toen de asthmaticus den volgenden morgen
ontwaakte en de „wakkere" Berlüner een
blik op de thans door het ochtendlicht verhel
derde kamer wierp, ontdekten belden tot hun
ontzetting, dat de Bledennayer-spiegel, die tus
schen de twee vensters hing, aan gruzels was
.geslagen, terwül belde ramen potdicht waren.
heer. Zevenduizend honderd en tien pond en
tien shilling.
De directeur wendde zich tot den hoofdboek
houder met de vraag:
Wat is er aan de hand, Chabot? Kan je
de kas niet kloppend krügen?
De boekhouder mompelde iets van toovenarU
<n toen hü aan Bromley verteld had wat er
aan de hand was. glimlachte deze en klopte
hem op den schouder r
Schei er dan voor vandaag maar uit, Cha-
tot. Het is oudejaarsavond en je vrouw en kin
deren zitten natuurlük met oUebolleh op vader
te wachten. En Morks zal zeker ook wel naar
zün meisje verlangen, is het niet, Morks?
De jongeman wilde zün'patroon wel omhel
zen en hü beaamde onmlddellUk de woorden
van Bromley. Hü legde het geld In de brand
kast en terwü’. de directeur met Chabot stond
te praten, zag hü even kans het tlenpondsbll-
jet bü de andere te leggen. Met een verlicht
temoed verUet hü het kantoor een kwartier te
laat en Juist toen hü met zün aanstaande den
schouwburg toetrad, werd het scherm voor het
eerst gehaald. Ze waren dus nog niet te laat
Den dag na Nieuwjaar zou het lieve leven
opnieuw beginnen, want dan moest alles op
nieuw te voorschün gehaald worden. Maar het
was in orde, want Willy had het briefje er weer
bü gelegd, dus het klopte natuurlük. Chabot zat
ever de boeken gebogen en toen Morks het geld
uit de brandkast gehaald had. zei de boek
houder:
Nu goed tellen. Morks. We hebben tüd
genoeg, doe dus maar kalm aan.
Na verloop van een half uur keek Chabot op
en keek In het verbaasde gelaat van den klerk.
Wat is er? vroeg hü.
Wat Is er?.... stamelde de jongeman ver
legen. Ik weet zeker dat Ik goed geteld heb en
nu Is er weer tien pond teveel in kas.
Wel allemachies, riep Chabot ongeloovlg,
spookt het hier soms? Hoe kan dat nu? Over
lellen, Morks. Of. wacht eens. Laat mü de kas
maar eens tellen en controleer JU de boeken.
Na een poosje vroeg bü:
Welhoeveel?
Zevenduizend honderdtwintlg pond en tien
shilHng. antwoordde Willy kalm.
Juist.... en ik tel zevénduizend honderd-
dertig pond en tien shilHng. Hoe kan dat nu?
Morks haalde de schouders op. Ik weet het
niet, münheer. en ironisch voegde hü erbü:
Het beste is, dat we nog eens overtellen.
Mijnheer Chabot keek zün ondergeschikte op
lettend aan, of hü die woorden ■.'WdU'toeende,
maar hü hadgeen gelegenheid er verder over
na te denken, want de deur van het kantoor
ring open en belde compagnons kwamen bin
nen.
Wel, Chabot? vroeg Bromley, hoe staat
het ermee?
De boekhouder Het zich In zün stoel vallen
<-n legde het hoofd In de handen, toen stotter
de hü:
Ik zie mü genoodzaakt, münheer. mün
ontslag aan te vragen. Ik word te oud voor dit
werk. Mün oogen worden slecht en ik kan niet
meer tellen ook. Nu is er weer tien pond te veel.
De belde firmanten keken elkander lachend
tan.
Dan zou ik verder maar geen moeite doen,
Chabot, zei Bromley. En van dat ontslag daar
risten we later nog wel eens over. Over een
jaar of tien büvoorbeeld. Sluit de boeken maar
al op het bedrag, zonder die tien pond sterling,
ole er te veel zün. Münheer White en ik heu
len die tien pond er eergisteren zelf bügelegd,
cm je zenuwen te sparen, begrüp je?We heb-
ten het stiUeljes in de brandkast gelegd.
Ohhh.... zuchtte de ander met een kleur
«.an opwinding. En.... eh.... eh.... wat moet
met die tien pond gebeuren, die er teveel
‘Dat zeg jü altüd. En ik probeer het toch zoo
goed.”
„Dat doet ze zeker,” zei Gerald Wade sotto
voce. „Ze zoekt geen voorwendsels. Ze zou haar
hoofd op je schouder leggen, als ze op geen
andere manier kans zag In je kaarten te küken.”
„Ik weet, dat je het probeert,” zei sir Oswald.
„Het komt gewoon, omdat Je geen aanleg voor
net kaartspel hebt.”
.Dat weet ik, lieve,” zet lady Ooote. „Dat zeg
JU altüd. En ik krüg nog tien shilling van je
Oswald.”
„Heusch?”
Sir Oswald leek verbaasd.
,ja. Vüfhonderd zestig punten: acht pond
tien shUllng. Je hebt me maar acht pond ge
geven.”
,JJeve hemel,” zei air Oswald, „dan heb ik me
vergist.”
Lady Coote lachte hem tragisch toe en nam
het bankbiljet van tien shUllng op. Ze hield
veel van haar man, maar ze was niet voor
nemens zich voor tien shilling door hem te kort
te laten doen.
Sis Oswald ging naar een zütafeltje en be
diende zich royaal van whisky en soda. Het
was half twaalf toen allen naar bed gingen.
vervuld. ZU waren afgeloopen met een vurig
heid en een élan, die moeilük overtroffen kon
den worden. Ronny Devereux was er door uit
bed gesprongen met een verward idee, dat de
laatste oordeelslag daar was. Als dit de uit
werking was in de kamer ernaast wat moet het
er dan vlakbü wel niet geweest zün? Ronny
snelde de gang op en legde zün oor aan de
spleet van de deur.
HU verwachtte vloeken, verwachtte die met
schrandere intuïtie en vol vertrouwen. Maar hü
hoorde heelemaal niets. Dat wil zeggen hij
hoorde niets van hetgeen hü verwacht had. De
wekkers echter hoorde hü wel, ze tikten op een
„Wacht tot hü naar bed gegaan en Ingeela-
pen Is. Ga dan heel stil zün kamer binnen ep
zet de wekkers pp den vloer.”
kleine Pongo heeft weer gelük,” zei
Jimmy. „Als er één gezegd wordt, zetten we
allen de wekkers neer en dan
beneden gaan om de verdenking van ons af te
wenden.”
Beneden waren ze nog aan het bridgen met een
kleine wüzigtng.
Sir Oswald speelde nu met zün vrouw en
legde haar gewetensvol de fouten uit die ze
had gemaakt in den loop van leder spelletje.
Lady Coote ontving de berispingen zonder een
oogenblik haar buitengewoon goed humeur te
verliezen en met een totaal gebrek aan eenige
werkelüke belangstelling. ZU herhaalde niet eens,
maar vele malen:
„Juist, lieve, Ik begrüp het Het Is aardig van
je het me te zeggen."
En ze ging door met juist dezelfde feuten te
maken.
Nu en dan zei Gerald Wade tegen Pongo:
„Goed gespeeld, partner, heel goed gespeeld.”
Billy Everslelgh zat te rekenen met Ronny
Devereux.
>tLaten we aannemen, dat hü ongeveer twaalf
uur naar bed gaat, op hoeveel tüd moeten we
dan rekenen, ongeveer een uur?”
Hü geeuwde.
„Vreemd om drie uur nachts, zeg Ik
gewoonHJk „wel te rusten” maar vanavond juist
omdat we een tüdje op moeten bleven, zou tk
er alles voor over hebben een moedersjongetje
te zün en direct naar kool te gaan."
niet In het grootboek is genoteerd. Drommels
nog toe, Morks.... overtellen.
De jongeman wilde een hatelükheid zeggen,
maar gelukkig bedacht hü zich bütüds. Er bleef
i’lets anders over dan het biljet er maar weer
bü te leggen. Dan klopte de kas tenminste en
ken hü weggaan. Maar de eene teleurstelling
volgde op de andere. Juist toen Willy het bil
jetje stlllétje te voorschijn wilde halen, werd
de deur geopend en de directeur van het waren
huis, münheer Bromley, kwam binnen. HU bleef
bü het teUen
Morks toe-
deze
ge-
meer
de tier! pond
erbü te doen.
Er bleef dus
tien pond te weinig en slotte sprak hü:
Ik kan geen andere uitkomst krügen. mün-
Allen gaven ze toe, dat ze er ook zoo over
dachten.
„MUn beste Maria,” verhief zfch de stem van
sir Oswald lichteUJk geïrriteerd. ..Nu heb ik je
al zoo dlkwüls gezegd, dat je niet moet’ aarze
len, wanneer je niet weet of je moet .snüden’
of niet. De heele tafel kan daaruit opmaken,
welke kaarten je hebt.”
Lady Coote zou hem heel goed van antwoord
hebben kunnen dienen, door hem-te zeggen, dat,
daar sir Oswald de „blinde" was*. hü «een recht
had op haar spel aanmerking te maken. Maar
ze deed het niet. In plaats daarvan el ml ach te
ze vriendelük, boog zich ver over de tafel en
keek flinkweg in Gerald Wade’s kaarten, die
rechts van haar zat.
Toen ze dfe vrouw bemerkte, was ze weer ge
rust, ze speelde den boer, nam den slag op en
legde haar kaarten neer.
„Vier slagen en den robber," kondigde ze aan
„Ik geloof, dat het een geluk te geweest, dat ik
vier slagen gehaald heb."
„Geluk,” mompelde Gerald Wad», terwül hü
zün stoel achteruit schoof en zich bü de anderen
aan den haard voegde. „Dat noemt ze geluk. Dfe
vrouw moet in de gaten gehouden worden.”
Lady Coote raapte haar bankbiljet en het
zilvergeld op.
,Jk weet, dat ik geen goede xaartspeelster
ben,” deelde ze op triesten toon, die echter niet
geheel vrü was van eenlg plelzier meda. .Maar
ik heb altüd erg veel geluk In het spel.”
,Je zult nooit een echte bridge-speelster wor
den.” zet sir Oswald.
een Ifeve," zei lady Ooote. „Dat weet ik.
De verwachting, spoedig onze familieleden
weer terug te zien, maakte den tocht zeer aan-
trekkelük, en ook het weder werkte daartoe
mee. Na een tocht van eenige uren zagen wU
de hoofdstad der Phlllppünen, Manilla voor
ons opdoemen en weldra stond het toestel weer
veilig op den grond.
dat hü ons maar wil beetnemen. Natuurlük is
hü wakker geworden. Maar hü wfi zeker over
ons trlomfeeren door te doen alsof hu niets
hoorde."
lederen dag trekt de Konlngin-Moeder
Maria van Roemenië zich enkele uren In een
rustige kamer van het Dedinje-Paleis te Bel
grado terug, om aan haar vierde boek te ar
beiden. 7
Koningin Maria verbluft hier sedert de be
grafenis van den vermoorden koning A’exan-
der. teneinde haar dochter, de Koningln-
Weduwe van Joegoslavië, wier gezondheids
toestand verre van goed te, gezelschap te
houden.
Het grootste gedeelte van den dag is dc
Konlngin-Moeder bü haar dochter, doch enkele
uren wüdt zü aanx haar Utteralren arbeid.
Koningin Maria'zal in hatfï boek nog nim
mer gepubliceerde büzonderheden vertellen van
de Vredesconferentie te Versailles, waet-bü zü
zelf een niet geringe rol heeft gespeeld. Te
vens zal zü haar flgen levensgeschiedenis bü-
werken tot het tüostlp van den dood van haar
gemaal, Koning Ferdinand.
Ieder praat nu van balansen
En van jaarlijksch overzicht.
Daar een beetje nabetrachting
In den aard der menschen ligt!
Dustmen ziet uit statistieken
Hoe de markt het wilfie doen
In de thee, de suiker, rubber
Koffie, koper en katoen!
O-fc de Beurs wordt niet vergeten
En men ziet nu een graphiek
Hoe de koersen zich bewogen
In de tynen der...^ tragiek!
En van zelf, de eigen zaken,
‘t Zij dan goed of niet gelukt,
Moeten in een credit-cijfer
Of een. debet uitgedrukt!
- Maar Van heel de serie cijfers
Wint de nul het bovenal,
óf zij tempert onze vreugde
Óf zij schept eengroot getal!
Doch ten slotte, ook al weet je
Hoe het met de zaken staat.
Wat voorbij is heet verleden
En dus helpt geen raad of daad!
Open dus een nieuwe reek’ning
En het beste wat je doet:
Plaats daarop dan maar' als goodwill
Weer een groote dosis moed!
bü
van
zien en
kreeg geen
legenheld
tiert'
te
bleef
■n yr ünheer Chabot laat vragen, of u hem
lyl vanavond bü het sluiten van de boeken
"‘’en het tellen van de kas wilt assistee-
ren,” zei dekjongste bediende van het Waren
huis „Bromrey, and White”.
Willy Morks; de jonge klerk, keek bet jochie
leoe aan en antwoordde kortaf: „In orde.”
Dat beleefde verzoek van den hoofdboekhou
der was niets anders dan een bedekt bevel. Er
was geen ontkomen aan. En dat, terwül hü
juist dezen avond met zün meisje had afge
sproken de nieuwe revue te gaan zien. Hü
spoedde zich naar het privékantoor, om zoo
vlug mogelUk klaar te zün.
Münheer Chabot zat met een dik boek voor
zich en Jack Drummond, de jongste bediende,
was bezig de verschillende muntsoorten op
volgorde te leggen.
De boekhouder knikte tevreden en sprak:
Morks, als we een beetje geluk hebben,
kunnen we om zeven uur weg zün.
De ander knikte en begon aanstonds het geld
'c tellen. Het viel tegen. Er was veel klein-geld
bU en dat hield langer op dan Willy gehoopt
bad. Toen hü met tellen gereed was en op de
klok keek, was het al vüf minuten voor zeven.
Welnu? vroeg Chabot, toen hü zag dat
Morks een streep onder het lijstje zette.
Zevenduizend honderdtwintlg pond en tien
shilling, zei de klerk zonder aarzelen.
De boekhouder keek hem even aan en con
troleerde toen zün boek.
Heb je wel goed geteld, Morks? Volgens
de boeken moet er zevenduizend honderd en
tien pond zün. Er is dus tien pond en tien
shilling teveel. Tel het nog maar even over.
Evenzei de teleurgestelde jongeman
sarcastisch. Dat duurt op z’n minst weer een
uur. En In zichzelf mompelde hü: Acht uur
begint de revue en Lenl zal woedend zün als
ik j^let op tüd ben. Dadelük begon hü opnieuw
net geld te tellen. Het ging nu een beetje vlug
ger en precies om half acht was hü voor de
tweede maal gereed, met precies dezelfde uit
komst. De fout moest dus in de boeken zitten.
Münheer Chabot, die eveneens de boeken nog
eens nazag. sloeg eensklaps met de vuist op
de tafel, zoodat de geldstukken bü WUly door
elkaar rolden.
Drommels, riep hü woedend, dat ik zoo
dom kan zün. Ik begin oud te worden, Morks.
Weet je dat nu pas? prevelde de ander
binnensmonds.
Zei je wat, Morks?
Ik zei dat u er nog erg jong uitziet, mün
heer. Maar heeft u d& fout gevonden?
Ik heb tien shUllng over het hoofd gezien.
Morks, sprak Chabot. Het verschil is dus nog
tien pond. Tel het nog maar eens over.
De jongeman gromde iets, keek even op de
k'ok en begon ten derde male te tellen. Als dat
zoo doorging, dan zou de heele avond in duigen
vallen, dacht hü. en de jongste bediende keek
nem even zwügend aan. Niets werd gehoord
dan het rinkelen van de goud- en zilverstukken
«n het ritselen van het bankpapier. Wist hü
maar iets te bedenken. PlotseHng overtoog een
kleur zün gelaat. Hü had het gevonden. Het
verschil was precies tien pond sterling. Er was
tien pond te veel. Wat was eenvoudiger dan
ern tienpondsblljet te verdonkeremanen en het
er morgen weer bü te leggen?
Even keek hü naar zün chef, toen naar den
jongste bediende, die het evenmin mocht zien,
ris hü een briefje In zün zak liet glüden. Het
tceval kwam hem te hulp. Er vielen enkele
muntstukjes op den grond en Drummond bukte
zich, om bet geld op tc rap^n. Van dit oogen-
Hik rnaakti! hü gebruik snel een biljet in zün
zr k te steken en toen hü gereed was met tellen,
riep hü opgewekt:
t Is in orde, münheer. We hadden ver
keerd geteld. Er is precies zevenduizend hon
derd en tien pond en tien shilling.
Chabot stampte van woede op den grond.
In orde?... In orde?.... Hoe kom je erbü?
Dat is het toppunt, eerst hebben we tien pond
te vee! en nu hebben we tien pond te weinig,
want Ik zie hier Juist dat er ’n bedrag van tien
pond staat op de rekening van Thomsen, dat
I
llllllilllllllllln
De misdaad, door Mrs. Major begaan, was
monsterachtig.
Desopdafiks werd er een büna hartstochte-
lüke actie gevoerd om haar van de galg te red
den. Niemand zal haar dood gewenscht hebben
dit spreekt vanzelf, maar hoe was die paniek
te verklaren onder het volk dat aan den anderen
kant toch zeer goed wist, dat zü volgens de
Engelsche wet dubbel en dwars den dood ver
diend had?
De paniek was hierdoor te verklaren dat geen
straf zoozeer op de volksverbeelding invrerkt
als de doodstraf. Zoo vaak een doodvonnis vol
trokken wordt, komt het pubUek diep onder
den Indruk van het ontzagwekkende eener
strafwet, welker uiterste attribuut de galg Is.
Zelfs de shilling boete waartoe men wegens
et., kleine overtreding eens veroordeeld Is ge
worden, krijgt een heel andere beteekenis, wan
neer men zich ervan bewust wordt dat diezelf
de wet ook de doodstraf kent. Vandaar die al
gemeens ontroering zoo vaak die wet zich In
al haar strengheid doet gelden: vandaar ook dat
büna vreesachtige verlangen naar opschorting
of genade voor ter-dood-veroordeelden.
het
eolnshire.
Zü zat In de „condemnedcell” de cel der
ter-dood-veroordeelden te HuU. De te elfder
ure aangewende pogingen om haar van de
galg te redden, zün vruchteloos gebleven. De
vrouw to opgehangen.
De laatste vrouw voor haar, die dit vreeselüke
lot onderging, was Mrs. Calvert, die in 1920 we
gens moord op een weduwe te Leeds opgehangen
werd in de Strangeways-gevangenis te Man
chester.
Gedurende haar laatste dagen was te Horn
castie en In de andere dorpen en gehuchten van
’t district druk gewerkt om opschorting van het
vonnis te verkrügen. Tal van inwoners waren
met petities van huls tot huls, en van hoeve tot
hoeve gegaan. Oök te HuU was een petitie gecir
culeerd en geteekend geworden. Men zegt, dat
de beide documenten het Home Office eerst
bereikten, nadat het besluit, geen opschorting
te verleenen, genomen was. Ook zou de minis
ter onder den indruk verkeerd hebben dat de
openbare meening In dit geval geen opschor
ting wenschte.
Beweerd «tardt dat Slechts het vüfde deel van
de bewoners van het gehucht Kirkby ertoe te
bewegen geweest Is een petitie te onderteeke-
nen. Van andere züde daarentegen wordt vol
gehouden dat zoowel in het gehucht als In het
heel district de bevolking vurig hoopte dat het
vonnis opgeschort zou worden, en dat in koorts-
achtlgen Uver gewerkt is geworden, ten einde
dit doel te bereiken.
Eén ding schünt vast te staan: Mrs. Major.'
die beschuldigd werd van, en ten slotte veroor
deeld werd wegens een afschuweUJken moord,
vond weinig sympathie en nog minder verdedi
gers. Maar naarmate de dag der terechtsteUtng
naderde, kwam er een wüziglng in de gevoelens.
Het volk bleef gelooven in haar schuld; ver-
Zkchtende omstandigheden «Wen er niet. Maar
daar was Tom Brown, de oude vader van Mrs.
Major, die In zün klein boschwachterthulsje te
Roughtin(een gehucht In hetzelfde district)
dagen van doodsangst doorbracht met zün 15-
jarlgen kleinzoon, en met zün kleindochter
Aurtol, die zelf een baby heeft. Want de ver
oordeelde vrouV was grootmoeder.
Men kende de omstandigheden reeds lang.
Een teder in het district wist dat Mrs. Brown,
wanneer zü ter dood g'bracht werd, een onver
zorgde dochter-moeder met haar baby, en een
halfwassen jongen moest overlaten aan de
aorgen van haar vader, een doodarmen grijs
aard. Maar eerst In de laatste dagen drong het
ten volle tot de menschen door hoe vreeeelük
de toestand was van de veroordeelde en van
haar verwanten.
Die toestand zou ternauwernood be
ter worden Indien het vonnis opgeschort werd,
en Mrs. Major dus niet uit de gevangenis zou
komen vóór haar kleinkind volwassen was ge
worden.
M^ar hieraan dacht men niet. Nu de uitvoe
ring van "t vonnis -nog maar *n kwestie van da
gen was, werd t publiek nog slechts beheerscht
door een gevoel van ontzetting. Een vrouw
zou gehangen worden I Elk doodvonnis brengt
onder duizenden menschen geweldige beroe
ring te weeg. Maar nu gold hit een vrouw. ZU
mocht een misdadigster, een slecht mensch
zün. maar toch.... een vrouw.
Ter dood veroordeelde vrouwen krügen in
Engeland büna steeds opschorting, maar aan
gezien de wet haar niet van de doodstraf vrij
stelt, kan en mag opschorting geen regel wor
den.
•j»
zün?
Chabot, zei White vriendelük, je bent een
man, die een belooning waard Is. en münheer
Morks niet minder. JulHe hebt beiden een paar
onplezierige uurtjes beleefd en daarvoor komt
jullie wel een kleine schadeloosstelUng toe. Hü
ram tien biljetten van een pond sterilng van
de tafel en legde er vüf voor den boekhouder
neer en de andere vüf stopte hü Morks in
dc hand.
Ziezoo, zei hü lachend, nu zün die over
complete tien pond ook verrekend en nu klopt
de zaak, nietwaar?
Maar.... stotterden beiden tegelük.
Niets te marenviel Bromley hen In
de rede. Jullie hebt dat bagatel dubbel en dwars
verdiend. Beschouw het dus maar als een
Nieuwjaarsfooi.
op dit blad rijn Ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen óflfifï bü levenslange geheele ongeschiktheid t >t werken door f TCfl bij een ongeval met f bü verlies Van een hand Z 9C ?JJf50 ZmJ f sndMen* rinear
ongevaHan veroekerd voor een der volgende ultkeeringen T ÖUUU. - verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen T lüU.- doodeUjkan afloop J JsUtZ.- een voet of een oog 2 ZIU. luim of wü» vinger Ut/.-been of arm J TV» anderen vinger
arrogante, harde tergénde manier. En dan liep
er weer een af die belde met een scherp, oor-
verdoovend geluld, dat zelfs een doove zeer
geïrriteerd zou hebben.
Er was geen twüfel aan, de weKkers hadden
hun aandeel getrouw vervuld. Zü dedeu alles
zelfs meer dan münheer Margatroyd van hen
beloofd had. Schünbaar echter hadden ze hun
man gevonden in Gerald Wade. Het syndicaat
vertoode neiging tot vertwüfellng.
„Het is onmenschelük zoo n kerel,” mopperde
Jftnmy Thesiger.
„Hü dacht waarschünlük, dat hü de telefoon
hoorde, draalde zfch om sliep weer in," ver
onderstelde Helen (of misschien Nancy).
„Het lükt mü erg eigenaardig,” zei Rupert
Bateman ernstig. „Ik vfnd, dat hü er voor naar
den dokter moet gaan.”
.Een ziekte van het trommelvlies,” veronder
stelde Bill hoopvol.
„Nu als je mü vraagt,” zei Soeks. Jk denk,
Iedereen keek Soeks aan met eerbied en be
wondering.
,Dat is een oplossing," zei Bfll.
,EÜ is subtiel, hoorl” zei Soeks. ^Je zult
zien, dat hü extra laat aan het ontbüt zal
komen vanmorgen alleen maar om ons te
plagen
En daar de klok nu al eenfge minuten over
twaalf wees, dacht men algemeen, dat Soeks'
Idee het Juiste was. Slechts Ronny Devereux
maakte bezwaren.
.Jullie vergeten, dat tk aan de deur stond
toen de eerste afliep. Wat Gerry later ook doen
wou, de eerste moet hem toch verrast nebben.
Hü zou toen wel Iets hebben laten merken.
Waar heb je hem gezet Pongo?”
„Op een tafeltje dicht bü zün oor,” «el mün
heer Bateman.
.Dat was goed van je bedacht Pongo,” zet
Ronny. „Zeg me nu eens,” wendde hü zich tot
Bill, „als er om zeven uur morgens een
reuzengroote klok begon te luiden en een paar
centimeters afstand van Je oor wat zou je daar
dan van zeggen?”
„Lieve hemel,” zei BUI. „Ik zou zeggen...
Hü zweeg
K>H6
