u&faal van den dag
PER VLIEGMACHINE DE WERELD ROND
Het bewogen leven
Sir Lagden
van
DE VLEGEL
Meestersgarven
I
HET GEHEIM VAN
DE 7 WIJZERPLATEN
J
VRIJDAG 4 JANUARI 1935
Een roekelooze daad
De schilders
eerste klasse
van Montmartre
Zeegras als voedsel
Nieuwe millioenenstad
Kapitein J. Bernier i*
DOOR AGATHA CHRISTIE
r
Garderobe-meisjes in
staking
ZIJN DRANG NAAR
AVONTUUR
L
ie
ir
9
Crooteche en plechtstatige rechts
zitting onder een brandende,
verzengende Afrihaansche
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
e -
!t
L
En tiend-recht
rnees-
son
dus
be-
(Nadruk verboden)
Gaspard."
merkte
Rou-
•Jaat
B.
weet dat ik hèt
8.
krant
te
vroolljk
Durand
Waarom?”
lachte
(Slot volgt.)
voor
luid
VIJFDE HOOFDSTUK
DE MAN OF DEN WEG
Wie schetst onze verbazing, toen wU daar
eensklaps Amy Bickenson met haar vader en
Professor Tilden, leider van een groep bota
nisten van de unlversltelt In Minnesota, is van
meenlng, dat zeegras wellicht meer en meer
als menschelljk voedsel gebruikt zal worden.
Prof. Tilden zegt dat de menschen langen
tijd voedsel gebruikt hebben, dat zijn oorsprong
in het zeegras vindt, o.a. verschillende soorten
gelet
Japan gebruikt groote hoeveelheden seegras
air voedsel en gemiddeld gebruikt elk Japansch
gezin ongeveer neven soorten zeegras bU de
bereiding van het voedsel.
1) „Dank voor stonk btf dominee”, door D
J. van der Ven; uitgave Bosch Keunlng. Baam.
In den trein legde Amv dadelijk beslag op
mU en ze*hlrld niet op te vragen naar mijn
verschillende avonturen
Na een voorspoedige reis kwamen wij in Mar
seille aan. Vol aandacht stonden wjj te kijken
naar het bedrijvig gedoe aan de kade, toen ik
opeens luide mijn naam hoorde roepen.
en
niet
handen
i volle
waarom
binnen
diep in
Uit de officleele bevolkingsstatistiek blijkt,
dat Milaan zich bU de miUloenensteden heeft
gevoegd. Op 1 November van dit jaar bedroeg
de bevolking van Rome 1128.196 <1931
1 008083). die van Milaan 1061413 992 036).
die van Napels 877.084. die van Genua 837.058.
die van Turijn 621.596.
moeder aan de kade sagen staan. Dit was een
vreugdevol weerzien. Oom Sydney sou tha.is
doorreizen naar Weenen. waar tante hem on
getwijfeld met groot verlangen zou tegemoet zien
trein afleggen. Hoe popelde ik In het vooruit
zicht mijn lieve vader en moeder weer spoedig
te kunnen omhelzen.
W^'vmwter
De heer en mevrouw Dickenson. Amy en ik
zouden het laatste gedeelte van de reis per
Te Quebec is op 83-Jarigen leeftijd overleden
kapitein Joseph Bernier.
Reeds op 12-jarigen leeftijd ging Bernier naar
see en hij was eerst 17 jaar toen hij het com
mando over een brik voerde. HIJ is 221 malen
den Atlantlschen Oceaan overgestoken. HU
maakte verscheidene reizen om de wereld en
negen reizen naar de Noordpool.
van gisteren waarin wjj
..Dank voor stank bij domi-
Frere een aanstelling te on»”c
Afrika. Dol gelukkig verliet Lat
geland, voorzien *hn een aanbeveling aan Sir
Theophile Shepstone (die toen juist Transvaal
had geannexeerd), weinig vermoedend, dat zijn
verlangen naar andere dan kantoorsensaties in
de toekomst In verschillende deelen van het
Zwarte werelddeel naar genoegen zou worden
bevredigd.
Het conflict tusschen Engeland en de Zuid-
Afiikaansche boerenrepublieken was zoo juist
begonnen en Lagden moet wel tot voor kort de
laatste, zoo niet de allerlaatste Engelschman
zijn geweest, die dit conflict van zijn begin in
1877 tot het einde 1902 in conferenties en op de
slagvelden heeft medegemaakt Immers Lagden
was niet alleen secretaris van bet Executive
Council, waarvan ook Paul Krtiger lid was. doch
hij was tevens privé-secretaris van Sir Evelyn
Wood, de opperbevelhebber. Het elndelooze ge
harrewar, die op de wederrechtelijke annexatie
van 1877 volgde, vond zijn einde in den Boeren
oorlog van 1881, waaraan Lagden mede deelnam
bij het beleg van Pretoria.
De gelegenheid om even uit te blazen In Lon
den in 1882 liet hU niet ongebruikt voorbijgaan.
Te Londen aangekomen vond hij de publieke
aandacht geheel in beslag genomen door den
troebelen toestand in Egypte De strijd tusschen
Engeland en Frankrijk om bet Swizkanaal.' de
wig die men trachtte te drijven tusschen Con-
stantlnopel en Egypte, dat toebehoorde aan het
Turkscbe rijk, de brutale Arabi Pacha met zjju
machtigen aanhang, die alles doorzag en werkte
met nog andere argumenten dan woorden. Daar
•ouden wel meer dan een paar voetzoekers af
gaan, meende Lagden. fiU kende geen rust meer,
daar moest hU bjj zijn. Het gelukte hem cor
respondent te worden van een Engelsch blad
voor Egypte. Waarschijnlijk heeft zijn courant
nooit spijt gehad van haar besluit. Lagden was
een van de weinige, die Cairo binnen ging en
de overgave eischte, ofschoon de lioofdmacht
nog ver en ver achter was. Aan de charge van
Kassassin neemt hjj ook deel, doch zijn naam
vestigde hjj voorgoed, toen hjj ’s nachts met
groot levensgevaar dwars door de vijandelijke
Unies reed om een dringende missive aan Wol
seley, den opperbevelhebber, te overhandigen.
Wolseley, attent gemaakt op de positie van den
vijand, wierp zich nu met den grootsten spoed
op bet leger van Arabi Pacha en behaalde ten
Schitterende overwinning
Lagden naam was op aller lippen. Tot be
kroning van zijn dappere daad werd hij be
noemd tot secretaris van de Engelsche Kolonie
Sierra Leone, welke benoeming hjj dankbaar
aanvaarde. Na de dagen van de Egyptische
hoogspanning meende hjj eenlge ontspanning te
mogen vl den door een bezoek aan de Aal*anti
negers, d-ch als een streep door zün rekening
vond hij een schrijven van den Gouverneur van
Slera Leone, welke hem verzocht direct In func
tie te komen. Neen, daar had hij nu heelemaal
geen zin In en met gevaar voor zijn betrekking
vertrok hjj 6 maanden naar Kamasl, de hoofd
stad van Ashanti. Een roekelooze daad eerste
klasse! Sinds Wolseley had zich geen Europeaan
meer in dit gebied vertoond en men xan zich
de groot* gevaren voorstellen, waaraan Lagden
zich blootstelde Vroeg of laat zou men hem
opmerken, want hjj was nu eenmaal geen neger
en wat dan In dit verlaten vijandige land? Zijn
zucht tot avontuur behield echter de overhand
met als gevolg, dat bet onvermijdelijke ge
beurde: op een goeden dag werd hjj opgemarkt
en gevangen genomen.
Orootach en plechtstatig was de rechtszit
ting. Onder een brandende, verzengende Afri-
kaansche zon, op een open veld, zat de konlng
der ABhantl’s, konlng Koffie.» op zyn gouden
troon. Daaromheen in een groot carré duizenden
gewapende krijgers. Een tafereel, dat om zijn
spanning en omgeving nooit uit Legden's ge
heugen verdween en dat hem in dea verderen
loop van zijn leven menige nachtmerrie zal
hebben bezorgd. Het was een groote plechtig
heid, er werd veel bi) gesproken,' doch Lagden
verstond er geen woord van. Een ding dringt
echter tot hem door: dat hl) ter dood vciuor-
deld is. De angst, dien hu uitstond laat zich
moeilijk beschrijven, doch zie, in elk kamp zijn
barmhartige Samaritanen te vinden, 's Nachts
werd hij gewekt en bevrijd door een ouden ne
ger, die medelijden met hem had, Zijn citybag,
die hjj nog wilde medenemen, moest hjj In oer
haast achterlaten, daar een cobraalang haar tot
legerstede gekozen had. In de duisternis door
zjjn bevrijder uit het kamp geleid, wist Lagden
na vele hindernissen eindelijk de bewoonde we
reld weer te bereiken.
Dat was wat n Engelschman noemt „a nar
row escape". Als eerste verrassing bjj zijn thuis
komst vond hij zijn ontslagbrief uit den Kolo
nialen dienst. Daar zat hU nu. Eigen schuld I HU
tracht een positie te verwerven In Brltsch Co
lumbia Tot zün geluk had Lagden vele vrien
den. Een van hen. Kolonel Clarke die den
jongen man om zijn durf en ondernemings
geest gaarne mocht, wist aan het Departement
van Koloniën vergeving voor zun ve.zuim van
Sierra Leone te krijgen niet alleen, doch ook
"n nieuwen werkkring, thans in Basutoland. Ook
hier was Lagden niet zonder succes werkzaam.
Opnieuw maakte hjj naam. door een oorlog te
verhinderen tusschen twee elkander vijandige
Basutostammen. Reeds stonden de legers, waar
van een niet minder dan 20.000 man telde,
tegenover elkaar In slagorde, toen Lagden te
paard tusschen hen in verscheen en na lang
onderhandelen bewerkte, dat de beide legers
vreedzaam huiswaarts keerden. Dit moet wel
een van de mooiste en gelukkigste dagen uit
Lagden's leven zjjn geweest, den dag waarop hij
onnoemelijk leed voor zoovele duizenden mede-
menschen wist te voorkomen.
In 1892 zien wjj Lagden In Swasiland om hem
elndelUk weer terug te vinden In 1899 bij den
Boerenoorlog. Vlak bU zjjn gebied lag de stad
Wepener in Oranje Vrijstaat, waar 1600 bereden
Engelsche infanterie Ingesloten waren. Lagden
verzamelt 10.000 Basuto» en smokkelt levens
middelen in de stad voor de bezetting. Hij wei
gert echter met zijn Basuto's de Boeren aan te
vallen. Waar ons Nederlanders in het bijzonder
de Engelsche actie in Zuld-Afrika van voor tot
achter in hooge mate weerzinwekkend genoemd
mag worden, kunnen wjj echter met sympathie
de weigering van dezen Engelschman appre-
cleeren om met Basuto's op de Boeren af t«
gaan. Lagden maakte den geheelen Boeren
oorlog mede ZUn naam werd dikwijls in de
rapporten vermeld. HU commandeerde de
Transvaal Light Infantry.
26 Juni van dit Jaar heeft Sir Godfrey Lag
den In den hoogen leeftijd van 83 jaar het lijde
lijke met eeuwige verwisseld.
Toen ze echter 1» avonds in haar slaapkamer
aan den haard zat, bemerkte ze. dat ze telkens
dacht aan dien vroolUken leeghoofdlgen Jongen
man Gerry Wade. Het was onmogelük te ge
kloven, dat iemand, die zoo levenslustig was,
opsettelUk zelfmoord zou gepleegd hebben. Neen,
de andere oplossing was wel de juiste. HU had
een slaapdrank gebruikt en had eenvoudig bij
vergissing een groote dosis genomen. Dat was
mogelljk zu dacht niet dat Gerry Wade ge
bukt had gegaan onder een teve>4 aan Intel
ligentie t
Haar blik ging nu naar den schoorsteenmantel
en ae begon na te donken over die gesch.edents
van de wekken. Haar kamenier was er vol van
geweest daar ze juist op de hoojto was ge
bracht door oen van de meiden. Die had er een
bUsonderheid aan toegevoegd, die Tredwell niet
de moeite waard bad gevonden aan lord Cater
ham mede te deelen. maar die Bundle’s nieuws
gierigheid prikkelde. Zeven wekkers had men op
een rijtje op den schoorsteen gezet, de laatste
..We zün gisteren pas thuisgekomen,” plaagde
lord Caterham.
.Dat weet ik Het lukt al wel een eeuw Ik
was vergeten hoe saai het bulten kan zijn
„Ik ben het niet met Je ééns," zei lord Cater
ham „Het is rustig, inderdaad rustig. En
hudengewoon geaellig. Ik waardeer het meer,
dan ik je kan zeggen, dat ik weer terug ben bU
Tredwell. Die man bestudeert mUn gemak en
rust op de wonderUjkaCe wijze Vanmorgen
kwam er bUvoorbeeld iemand vragen of ae
hier een meeting van padvinders mochten hou
den. Ik zou het werkelük vreeeeUJk gevonden heb
ben als ik zou hebben moeten weigeren trou
wens; ik zou waarzchUnlUk niet geweigerd
hebben. Maar Tredwell beeft me gered. Ik ben
vergelen wat hU gezegd heeft. Iets verduiveld
geniaals, dat toch nlemands gevoelens kon kwet
sen en de zaak niettemin voorstelde als as
was.”
„Gezelligheid en rust voldoen mü niet,” zei
Bundle. ,,Ik moet opwinding hbben."
Lord Caterham rilde.
„Hebben wü vier jaar geleden geen opwinding
gehad?" vroeg hU op kagenden loon.
„Ik ben zoo ongeveer klaar voor nog meer dan
toen." zei Bundle .Niet dat ik die verwacht in
de stad te vinden Maar In leder geval wil ik
mün kaken niet ontwrichten door net geeuwen."
„Ik heb altijd ondervonden." rel lord Cater
ham. dal menschen die op zoek gaan "‘S'
moeilUkheden die gewoonlijk vinden."
HU geeuwde.
..Toch." voegde hu eraan toe. ..zou ik er niets
op tegen hebben ook naar de stad te gaan."
„Ga dan mee," zei Bundle. ..Maar vtag wat.
Ik heb haast
Lord Caterham die al half uit zün stoel waa
opgestaan ging weer zitten.
„Heb je haast?" vroeg hU achterdochtig.
.Ben verduivelden haast," sei Bundle.
.Dan la het al uitgemaakt." ael lord Caterham.
,,Ik ga niet mee. Om door jou gereden te worden
In een Hispano, sis je haast hen. nu dat is
geen doen voor een bejaarden man. Ik aal hter
blUven." f
„Zooala u win," zet Bundle en ae verdween.
Tredwell trad dadelijk na haar verdwijnen de
kamer binnen.
„De dominee, uw lordschap sou ik heel gaarne
spreken, daar er een vervelend geschil ontstaan
is over den toestand van de jongensbrigade.”
Lord Caterham kreunde.
„Ik dacht, dat ik uwe lordschap aan het
ontbUt had hooren zeggen, dat u van morgen
naar het dorp zoudt wandelen om met den
dominee over dat onderwerp te spreken."
-Heb je hem dat gezegd?" vroeg lord Cater
ham gretig.
Ja, uwe lordschap. HU holde om aoo aeggen.
Ik hoop dat Ik sr goed aan deed uw lordschap."
„Natuurlijk, Tredwell. hebt altUd geHJk.
Zelfs al wilde Je het, je zoudt nooit tote ver
keerds kunnen doen."
Tredwell glimlachte goedmoedig en verdween.
Bundle deed ondertuasehen ds claxon weer
klinken voor het hek. terwUl een klein kind
zeer haastig uit ds portierswoning kwam onder
de vermaningen dia haar moMtar baar achterna
aond.
■j—e zucht naar kennis en avontuur is een
1 der kenmerken van bet Angelsaksische
ES ras en het is zeker geen toeval, dat de
ondernemende zeevarende Engelsche natie haar
taal en stempel heeft gedrukt op vele landen
en steden van onze planeet. Meer dan andere
volken zit het reizen en trekken Brittanma in
hel bloed en overtalrUk zUn hare zonen, die ge
varen te zee tn gevaren te land hebben ge
trotseerd om de Union Jack te planten en een
der nog niet bezette gebieden van onzen aard
bol.
De man. wiens leven wU hier tn het kort wil
len schetsen, draagt niet een van die weidsche
algemeen bekende namen, die de trvts van Al
bion uitmaken. De naam van Sir Godfrey Lag
den zal zelfs den meesten Engelschcn volslagen
onbekend zUn. Geboren in 1851 als zoon van een
dominee, kwam hU na de Sherborne school te
hebben doorloopen in 1869 als klerk op het Ge
neral Post Office Lagden had echter niet de
eigenschap, die men wel eens zltvleesch placht
te noemen. HU kon geen bevrediging vinden in
dit kantoorleven. De drang naar avontuur ver
teerde hem en het gelukte hem van Sir Barite
Frere een aanstelling te ont"angen voor Zuld-
Afrika. Dol gelukkig verliet Legden in 1877 En-
Mag dan alleen maar Le Grix met s*n stok op
de trap trommelen?"
Eensklaps herinnerde zich Rouvots de woor
den van Padilla En haastig sprak hU: ..Heb je
niet gehoord, dat hU gezegd heeft: ik heb iets
in s'n wUn gedaan? Laten we direct naar Le
Orix gaan. Misschien is het nog niet te laat!"
We vlogen de deur uit en renden naar Le
Grix's atelier.
Zouden we het lichaam van onzen vriend
dood voor zUn ezel vinden? De korte afstand,
dien we hadden af te leggen, scheen ons een
eeuwigheid toe. Toen we bU het atelier ge
komen wdfen. drongen we met een vaart naar
binnen. Uit ten hoek klonk een vroolUft stem:
„Jullie Inbrekers! Kan Je een armen schil
der nog niet eens rustig san z"n diner laten?"
Het was Le Grix. .Kerel!" riep Rouvois, „wat
drink Je daar?"
-Voor den drommel!” riep onze vriend.
„Niets! Padilla heeft van morgen in een zeld
zame opwelling van goedheid mUn karaf met
een speciaal soort funen wijn gevuld Maar ik
heb geen tüd gehad, om er van te drinken; ik
ten druk bezig aan m n schllderu
-Gelukkig!" zuchtten we allen tegelijk
.Waarom gelukkig?" lachte Le Grix Jullie
rUn zeker jaloersch, omdat men mU zoo ver
went."
„Neen, dat niet," antwoordde Rouvois opge
wonden Jdaar Padilla scheen er tets in ge
daan te hebben, waardoor je niet in staat zou
zUn, je schllderU voor den salon af te maketx.
Een zwaar soort vergift, meen ik. En dan zou
hU zUn eenlgen mededinger voorgoed kwijt zijn
geraakt
Met ten sprong «ras Le Grix op de been.
„Groote hemel!" riep hij. ..en ik heb nog wel
gemeend, den armen, zieken Valei, die mU s*n
nood kwam klagen, een dienst te bewuzen. door
tem m’n beerlUk wijntje af te staan. Ik moet
direct naar hem toe; misschien is het nog niet
te laat.”
„Helaas, dat Is het w«L* antwoordde ik; Jn
de straten riepen de krantenjongens al dat
een schilder dood in rn atelier gevonden waa”
Le Grix won den prils van 10.000 francs, en
van Padilla hebben we nooit meer tets ver
nomen.
Liefste Loraine.
Ik kom Woensdag Ik maak net uitstekend
en ben over het geheel heel erg in mUn schik.
Het zal heerlUk zUn, weer te zien Luister
eens. vergeet wat ik gezegd neb over du
Zeven WUzerplaten. Ik dacht dat het iels
leuks sou worden, maar het is net zoo alles
behalve Het spUt mU dat ik er colt over Na
spraken heb. het is niet iets waar kleine meis
jes als JU iets mee te maken mogun hebben
Dus je moet het maar uit Je hoofd w»ten
hoor.
Dan ia er no* iets wat Ik je moet vertellen,
maar ik heb zoo'n slaap dat ik mUn oog'n
niet open -kan houden.
O. over Lurcher ik denk...."
Hier brak de brief af.
Bundle fronste het voorhoofd. De zeven
wijzerplaten, wat was dat? Ze dacht dat het
een achterbuurt tn Londen waa
Zeven WUzerplaten herinnerden
„Vader," zei Bundle. terwUl ae de deur van
lord Caterham's particulier heiligdom opende
De woorden en het hoefd naar binnenstak. „Ik ga naar de
haar nog stad met de Hlspsno, ik kan de eentonigheid
ergens aan. maar waaraan wist ae op bet oogen-1 hier niet langer verdragen."
had men op het grasveld gevonden, daar klaar-
bUJkelUk van u t het raam opgegooid.
Bundle piekerde nu over die bUsonderheid Het
scheen zooiets absoluut doelloos. Ze kon zich
voorstellen dat een van de meiden ze zoo netjes
gerangschikt had en toen bang geworden door
het onderzoek naar i t zaak, ontkend had dit
gedaan te hebben. Maar een meid zou toch
zeker geen wekker in den tu n gegooid hebben
Had Gerry Wade gedaan, toen de eerste
scherpe aanmaning van den wekker hem deed
ontwaken. Maar neen dat «ras ook cnmogelUk.
Bundle herinnerde zich dat zUn dood plaats
moest gehad hebben In de vroege morgenuren
en eenlgen tUd daarvoor zou hü wel in een
slaperigen toestand geweest zün
Bundle fronste het voorhoofd Die Reach
denis met de wekkers was raar. ZU moest Bill
Eversleigh te pakken zien te krUgen HU *as
er geweest dat «rist se. Denken was doen bU
Bundle Ze stond op en ging naar het bureautje
Het was van ingele ,d hout met een terugrol
lenden deksel Bundle g.ng ervoor zitten, legde
een blaadje postpapier voor zich en schreef.
.Baste BUI...."
Ze hield even op om het blad van het
bureautje wat verder te trekken. Het was hal
verwege bUJven steken, zooala d kwUls gebeurde.
Bundle trok er ongeduldig san maar het ver
schoof niet. ZU herinnerde zich dat er eet»
vorigen keer een enveloppe tusschen gekomen
was en bet aoo was blijven klemmen ZU nam
esn dun vouwbeen en stak hot in de smalle
gleuf. Ze had succes want er kwam esn hoekje
wit papier te vocrachUn. Bundle greep het^m
l r
leder weet het
Uit de laren
Der befaamde
Korte broek:
Vlegel» zet men.
Waar zij hooren
In dat i» dan
In een hoek.'
Kn wij hebben.
Naar de feiten.
Ook aan vlegel»
Geen gebrek,
Dui het kweeken.
Nota bene!
Lijkt al daarom
Reeds te gek!
Doch de crisis
Zet de zaken.
Naar wij méér zien.
Op haar kop:
tn zjj neemt het,
Con amore,
Voor de vlegels
Than» ook op!
Officieel zelf»
Blijkt men hevig
Op de vlegel»
Weer gesteld.
Daar de vlegel
iOm te dorschen!)
Thans tn eere
Wordt hersteld!
MARTIN BERDtN
het
van
klaar rog de heerlUkste pastoorsbrooden, terwijl
ook bovenst beste boereboter dsor twee eer
bare boerendochters in een collecte voor den
pastoor werd Ingezameld
Door deze gebruiken bluft nog een stuk fol
klore bewaard, dat getuigenis aflegt van dor-
pelUken gemeenschapszin, die bUna overal e'ders
door den modernen tUd niet meer gelegenheid
vindt zich te uiten op een dergelUke patriar
chale «rUze.
rookten sigaretten en keken uit het
over de mlllloeneftstad Parijs.
waarvan de ontelbare lichten zich tn de
heldere avondlucht spiegelden.
„Zeg, is Le Grix er met?" vroeg ik. Le Grix
was de vriend, van wlen we het meest hielden
Zonder hem was 't onmogelUk feest te vieren ot
een fuifje op touw te zetten HU was evenals wü
sc hilder, en had veel meer succes dan de
ten van ons,
..Neen." antwoordde Rouvois. ..HU ral wel
bezig zijn met het schilderen van s'n pauwen-
veeren."
„En Dumeenil?” vroeg Ik verder.
„Die ligt met een maag vol slechten wUn
een hoofd vol katers, die zal dus aeker
komen.”
„Nu. dan moet je me 50 francs leenen.”
„Mn portPmonnale." zei Rouvois. ,js
vroren. Er zit letterlUk niets In."
„Ik heb nog een chëque van L-évy. Maar ik
ken geen idioot die voor een chèque van Mont
martre een centiem geeft
Daar klonk een voetstap op de trap. We luis
terden in gespannen aandacht.
..Neen, beste jongen, hij gaat ons koninkrijk
voorbu”
Boven ons was de school van Père Duchène en
Lc Grix kwam nooit voorbu. zonder met z'n stok
op de deur of de trap te trommelen
Dit was een zUner eigenaardigheden. De jo
viale kerel was sterk als een beer en altUd in
eer. vroolUke stemming. HU zong en floot steeds,
dat het een lust was. Als we In moeilijkheden
zaten, wm het altUd Le Grix die ons er utthlelp.
We luisterden naar de voetstappen die terug-
keerden.
..Misschien is het
vois op.
Er «*d een paar maal op de deur geklopt
.Binnen!" schreeuwde ik. Het was Padilla.
Rouvois keerde zich geërgerd naar het venster
HU was niet bijzonder op den Spanjaard gesteld.
Ik trouwens ook niet
..Zoo Don Quichotte.” zet Ik. „Je komt geluk
kig niet dlkwuls bij ons op bezoek
„Ik ben den heelen dag allërn gewpest." ant
woordde hU. „en daarom kom ik wat met je
praten.”
Er viel een onaangename stilte. .We dachten
dat het Le Grix was." zei ik. om tóch iets te
zeggen. „Maar hU zal bezig zijn aan de schllde-
iüen voor de tentoonstelling."
„Le Grix. Le Grix. altUd Le Grix." riep Pa
dilla wrevelig. „En dat schllderU van hem heeft
meer weg van een uitgehongerde kat dan van
een pauw Neen, de 10 000 francs voor de beste
schllderU zullen dit jaar wel aan mU toegekend
worden."
„Ben je er al mee Klaar?" vroeg Ik.
.Been, maar vandaag heb ik er hard aan ge
werkt.”
..Maar je zult met Le Grix te rekenen heb
ben," zei Ik droog.
Inderdaad zou het gaan tusschen deze twee:
Padilla en Le Grix. want ze waren de besten
ender de jongeren.
„Heb je z'n schllderU al gezien?” vroeg ik
weer.
„Ja.” antwoordde Padilla, „maar het is nog
niet klaar en het zal ook nooit....”
HU zweeg eensklaps en eindigde dan: ,Boo
goed als het mUne worden."
Hier onderbrak Rouvots ons gesprek.
„Hoor!” riep hU- „In de straten roept men.
dal een schilder dood In z'n atelier gevonden is.
Padilla rende naar het venster. „Wat schreeu
wen ze?” riep hU zenuwachtlg.
.Dat is er geen van onzen kring,” zei Rou
vois, „dus we hebben er niets mee te maken.”
We gingen alle drie om de tafel zitten en rol
den een nieuwe sigaret.
„Leen me even wat geld, om een
koopen," vroeg Padilla.
„Hoe kom je daarbU?" set Ik. „Zie je ons soms
voor tnilllonnalrs aan? We sUn artisten van
Montmartre.”
Rusteloos liep Padilla naar het venster. „Ja.
maar het is een artist van Montmartre, die dood
gevonden is. Ik heb dat dufdelUk gehoord. Ze
21 September.
„21 September," zei Bundle langzaam, „wel
dat was immers
Ze sweeg plotseling. Ja; ze wist het nu zeker
Den 22sten werd Gerry Wade dood op zUn bed
gevonden. Dus was dit een brief dien hu moest
geschreven nebben op den avond van het drama
self.
Bundle streek het velletje glad en las het De
brief was niet af.
trok het eruit Het was het eerste kantje van blik niet. Tn plaats daarvan werd haar aan
een brief en eenigazlna gekreukt. Ds datum, dacht gevestigd op twee regels:
„Ik maak het uitstekend en Ik heb zoo'n
slaap, dat ik mUn oogen niet open kan houden."
Dat klopte niet. Dat klopte heelemaal niet.
Want dienzelfden avond had Gerry zoo'n groote
deals chloraal Ingenomen, dat hU nooit meer
ontwaakte En als. wat hU In dien brief ge
schreven had waar was. waarom had hU die
dan ingenomen Bundle schudde het hoofd. ZU
keek de kamer rond en rilde even Stel Je voor,
dat Gerry Wade nu naar haar keek. In deze
zelfde kamer was hU gestorven
Ze bleef heel stil zitten. De stilte werd slechts
verbroken door het tikken van haar klein gouden
klokje Dat klonk onnatuurlUk hard en betee-
kenisvol.
Bundle wierp een blik op den schoorsteen
mantel.
Plotseling kon zU het zich levendig
stellen.
De doode die op het bed lag en reven wek
kers die op den schoorsteenmantel stonden te
tikkenluid en cnhellspellend tikkende,
tikkende, tikkende, tikkende
De garderobe-meisjes van de New Yorkzche
nachtclubs, die een tntegreerend deel vormen
van het nachtleven der stad. zUn in staking
gegaan.
Op verschillende punten van Broadway wordt
gepost door lieftallige meisjes, die groote bor
den dragen, waarop de grieven staan vermeld.
De voornaamste hiervan is. dat de meisjes 84
uur per week moeten werken voor een loon van
slechts 15 A 30 gulden. Enkele directeuren van
nachtclubs hebben uit woede de borden van de
meisjes afgenomen, doch zU halen bU het ge
bouw van hun vakvereenlgtng eenvoudig nieuwe
en nemen hun post weder In. waar zU tot den
vroegen morgen blUven.
Een der meisjes verklaarde, dat de tUd »*n
de groote fooien voorbu is. Kreeg vroeger een
meUje wel eens vUftten gulden, soms zelfs
honderdvljftig gulden, thans is een gulden
meestal de hoogste fooi die gegeven wordt.
Eindelijk dan hadden «re de hoofdstad van
Nederland, mijn geliefde geboorteplaats Am
sterdam. bereikt. MUn ongeduld was steeds
grooter geworden en de ouders van Amy en sU
zelf hadden de grootste moeite om mu te kal-
meeren, aoo opgewonden was ik.
J ff 1 op dit blad SUn Ingevolge de nreekerlngsvoorwaarden tegen f bU levenslange «eheele ongeschiktheid 1 >t «rerken door f 7Cfi bij een ongeval met Z 9C/) bU verlies van sen hand f 1 *SC sU verllee van sen f Cfï t>U een breuk van Z Z/) bU vorttes van W
All€ QD0HÏIC S ongevallen verzekerd voor Mn der volgende ultkeerlngen «?(/(/(/•-verlies van belde armen, belde beenen at belde oogen f doodeUJKen afloop een voel at een oog# faiz.’luuaot wyevlngar f «z(/«~been at ann f anderan vtngw
roepen, dat hU vergift beeft ingenomen. Ik wil
weten, wie dat is.”
„Och. dat Is de een of andere arme duivel, die
z'n «rerk teruggekregen heeft”
Padilla wandelde naar de deur en weer terug
Z n onrust ging ook op ons over.
„Stel je voor, dat het Le Grix ia," iel hU eens
klaps.
„Dat kan niet," antwoordde ik.
.Indien het zoo was.onderstelde de Span
jaard.
.Dan zou j U waarschUnlük den prijs van den
salon krijgen." meende Rouvois.
Padilla lachte zacht en onaangenaam.
Rouvois die een hekel aan den Spanjaard had.
zet. om hem onaangenaam te rijn: Ja, stel je
voor. dat het
Le Grix ia. Ik
ben benieuwd, of
zijn geest ons
dan nog sou ko
men oproeken. A
propos heb je
nog wel eens wat
gehoord van Durand?”
HU is in Tours en zal we! niet eerder dan
over een maand terugkomen Zeg. heb je niets
voor me te orinken? Ik verga van dorst.
Ik schonk drie glazen wUn In.
„Nu. op den prijswinnaar!" riep Rouvois.
En dat de beste van hen mag winnen." ael ik
Eensklaps klonk oo de trap een gebombar-
deer. bom. ran-tan.”
.Xe Grix!"
Onze zenuwen trilden, omdat we juist over s'n
dood gesproken hadden. Padilla werd doods
bleek. s'n lippen beefden het leek of het licht
uit z'n oogen verdween. Het glas wUn dat hu tn
de hand hield, viel met een smak op den grond
en brak in duizend stukken.
Rouvois ging naar de deur ..Gelukkig." lachte
hU. „binnen een minuut ral hU hier zUn."
..Binnen een minuut!" herhaalde de Span
jaard. met een stem alsof hU in s'n slaap sprak:
„binnen een minuut, neen.... neen, we moeten
hem tegenhouden."
Er viel een Urige stilte. Rouvois en Ik voelden,
dat we getuigen waren van een vreeeelUke
zenuwcrisis van Iemand wiens gevreten nlêt In
erde is. En terwijl de doffe voetstappen op de
trap reeds naderden en de echo er van tegen de
n.uren weerkaatste, zagen we hetangstzweet op
het gericht van Padilla te voorachUn komen.
1 Duurde misschien tien seconden en we hoor
den hem mompelen„Neen, dat ts Le Grix niet.
Het kan Le Grix niet sUn!"
We begrepen er niets van en Rouvois her
baalde: Ja. dat Is Le Grix of anders z’n geest
Dit was voldoende voor den bijgeloovlgen
Spanjaard om naar de deur te rennen en er
rich met uitgestrekte srmen voor te plaatsen."
„Om 's hemels «ril!”, schreeuwde hU.
hem niet binnen!”
.Wees nu niet gek!" zei Rouvois:
zouden wU den goeden Le Grix niet
laten?” HU lachte even: Je schijnt te
't glaasje te hebben gekeken. Padilla."
Maar de Spanjaard greep met beide
de deurknop en drukte er met s’n
lichaamsgewicht tegen.
.Xe Grix!” huilde hU. .Bom niet naar mr
toe. Raak me niet aan! Ik
deed! Ik heb het in je wUn gedaan Maar....
heb medelUden met me Ik wil alles voor je
doen. Ik....”
Op dit oogenbllk waren de voetstappen bU de
deur genaderd en scheen een hand de deur
knop te grijpen. Toen Padilla dit zag, vloog hU
terug als een pU> uit den boog en blUkbaar
zender te weten wat hU deed, sprong hij door
't geopende venster naar buiten. Men hoorde
hem op het plaveisel terecht komen, en toen
we hem nakeken, zagen we hem. strompelend,
zwaar gewond, maar blUkbaar door doodsangst
gedreven, in de duisternis verdwUnen.
De deur ging open en Charles Durand stond
op den drempel.
„We dachten dat je Le Grix was,” stotter
de ik.
Ja?
n ons blad
schreven over
nee” 1) deelden wU aan het slot mede, dst
de schrijver ook nog stil staat bU de „melsters-
garven".
Wat zUn deze meestersgarven? Wat heeft
men eronder te verstaan? De schrijver vertelt
er hel volgende van:
De bneren in Hengelo <G brengen nog elk
Jaar een „offergave" in den vorm van de s.g
„meisteragarve" op. Het tiendrecht. waaroU de
elfde schoof van 'n tlel den landheer toekwam.
is wel is waar afgeschaft en ook scheen het ge
bruik van de Hengelosche .jnelstersgarve" om
streeks 1890 tot het verleden te gaan behooren,
maar na den oorlog stelde bet „college van toe
zicht op de kerkeiUke goederen en fondsen in
Gelderland" het gebruik weer in en zoo kon ik
op een der eerste dagen van Augustus omstreeks
zes uur in den ochtend Dominee s tuinman met
een gtooten wagen van den pastorlehof zien ver
trekken. om overal de .jnelstersgarven" op te
halen, die zouden worden verkocht en waarvan
de opbrengst aan den schoolmeester ten goede
zou komen. De tlendpUchtige boeren moeten
daarbU persoonlUk de .jnelstersgarven" aan-
wtjBen en hierin riet de folklorist een laatste
herinnering aan vroegere contact-magie: im
mers eerst dAn mag de tuinman de schoof op
laden. wanneer de eigenaar of eigenares van h-*t
veld deze met den vinger heeft aangeraakt, tn
1926 b.v. werden nog een 140-tal schoven op het
(toen) lommerrijke kerkplein van dit Ge deriche
dorp opgesteld, waar rappe handen de „meisters-
garven" in rijen .garaten" opzetten en een der
beide wethouders een paaltje In den grond s!oeg
met de aankondiging, dat deze publiek zouden
worden verkocht. c
Booze tongen beweerden toen reeds, dat de
kwaliteit der .jnelstersgarven” ieder jaar min
der werd, net als zulks het geval moet zUn ge
weest bU de haverpacht, die op het Zuld-Lltn-
burgsche dorp Schlnveld drukt, ten behoeve
van het kasteel „Amstenrade”, waar het volk
niet meer sprak van het .Jiavenjkcht”. maar
van .Jiaverbocht”, welke het ophalen niet meei
waard is.
Tegen de oude kerk der Ned. Herv gemeente
ziet men de gouden meestersgarven In lange
rijen staan. Tegen de kerk aangebouwd riet men
er het .jneistersbankske" met een afdakje, waar
onder des Zondags na kerktUd tot voor enkele
jaren door den meester openbare bekendmakin
gen werden uitgeroepen (afgelezen zou gen beter
woord ervoor zUn! S.). Een soortgelUké kerke-
spraak-bank vindt men ook nog te Brummen,
waar ook mijnheer pastoor zUn parochiale regge
liet ophalen door de roggegaardsrs. die overal
op een kommeken thee werden onthaald en aan
de pastorie een borrel of een glas „«den met een
segaor” ontvingen. De molenaar maalde
pastoorskoren gratis en de bakker bakte
LS
L8
:e-
