<Ket<Mfaal
UCUl
H
c
w
I
'1^
I
j
I
I!
den dagi
DE ENGELSCHE KAPERS
Rome ontdaan van alle rumoerigheid
F
■I
i
HET GEHEIM VAN
DE 7 WIJZERPLATEN
1
Si
f
■X.l
h
H
ZATERDAG 12 JANUARI 1935
Bierverbruik
I
De verloving
J
Russische lucifers
Malaria verdreven
Sprinkhanenplaag
N
'ff
y
JU
Overdrijving
DOOR AGATHA CHRISTIE
Regeling in strijd met
de wet
(feestelijke gezondheid
in New-York
Doodgewaande keert
weer naar huis terug
DE KUUR WAS SNEL
EN RADICAAL
4
De binnenstad werd enkele dagen
een soort van openluchtschool
in veilig en stil verkeer
w
H
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
5
zenden.
I
MARTIN BERDEN
0'
piano
opgestaan
en
of
lord
i
ij'.
'fft
A
I
[1’1
I
i»
TIENDE HOOFDSTUK
Bundle brengt een bennek aan Scotland Yard.
.Goeden middag, lady Eileen,' Mi hü. .wilt
ik
(Wordt vervolgd)
ir.
Spoedig was de troep in de dichte wouden ver
dwenen. „Kük goed uit, of je iets verdachts riet,”
fluisterde Hal's vader „en maak zoo weinig mogehjk
lawaai. Denk er om, we naderen het doel.
„Klik, een man," riep Hal, en hü had gelijk. Tus
schen de struiken trachtte iemand zich te verbergen.
aan zijn vrienden voor en het bleek, dat Ned voor
de expeditie van groot nut kon worden. Want nauwe
lijks had deze van de plannen vernomen, of hij stelde
den kapitein voor hem het pad te wijzen, waarlangs
over eenlge uren een belangrijk zilvertransport zou
plaats vinden.
Toen hij zich ontdekt
op hem gericht werden,
bij, de handen omhoog.
Vlug sprong John Rope naar voren. „Wel verdraaid,
dat is Ned." riep hij uit.
John stelde zijn kameraad en vroegeren lotgenoot
dat
hoe
L
I
j
i
li
zagPrde dreigende musketten
n. Kram hij aarzelend dlchter-
maar Het haar blik
onsympathieke ge
en zij
-
De malaria is bijna geheel uit Port Moresby
(Papoea) verdreven, met behulp van een kleine
vischsoort, de Gambusla afflnis, waarvan er
twee jaar geleden een hoeveelheid is ingevoerd
en uitgezet in alle wateren en moerassen.
Dit vischje is niet grooter dan een grondel,
doch het is zeer vraatzuchtig en valt alle klei
nere visschen en insecten, die in zijn nabijheid
komen, aan.
De Gambusla afflnis leeft en vermenigvuldigt
zich zelfs in zeer modderig water, en legt een
sterke voorkeur aan den dag voor de larven
van de anopheles, de mug, die de malaria over
brengt.
als langs de straten van een provinciestad. De
zenuwen varen er wel bij, en de conversatie
eveneens. Het verkeer is wat langzamer ge
worden, geregelder en minder avontuurlijk.
Het komt verder geheel op de voetgangers
aan, om de vlotheid van het verkeer op peil te
houden. En onder dezen zijn er, die de nieuwe
discipline nog niet in zich hebben opgenomen.
die onmogelijk verzinnen.''
„Wat sou jij dan willen voorstellen?" vroeg
Jimmy nederig.
„O, het is heel gemakkelijk. BUI beschrijft jou
als een rijken jongen man dte zich interes
seert voor politiek en in het Parlement wil
komen. Dan sal George direct beswijken. Je kent
die politieke partijen immers wel, die zoeken
altijd naar nieuwe rijke Jongelui. Hoe ^Jker
(Nadruk verboden)
niiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiu^
die hij
aan....
een hard voorwerp terecht was gekomen en
buiten kennis eenlge mijlen voort was gedre
ven. HU werd tenslotte aan den kant gespoeld
waar hu door een rondtrekkend circus gevon
den en opgenomen werd. HU had volkomen
het geheugen verloren. Langzamerhand keerde
het echter weer terug, zoodat hU nu de toe
dracht van gebeurtenissen weer kan recon-
strueeren. Zün familie heeft hem geld gestuurd,
zoodat hU w^er naar huis kan terugkeeren.
'Oigen.
ik me
niet vergis, bent u het origineel van dat mooie
portret, dat daar hangt."
„Ja.” zeide ze. minder onvriendehjk. blijkbaar
gevleid door deze opmerking. Daarna ging ze
op haar vorigen bitsen toon voort: „U schünt
dus kunstkenner te zUn en het op schilderijen
gemunt te hebben."
„Neen, toch niet, en als het wel zoo was. zou
de waarde daarvan toch aanzlenluk verminderd
wezen door het aanschouwen van haar die er
voor geposeerd heeft."
Het compliment bleek Indruk te maken, want
de houding der dame werd iets minder vUandlg.
Toen de man z'n hoed opnam, kwam het
meisje zeggen, dat Dickson met den auto voor
stond.
„Zeg, dat ik direct kom,” anwoordde zij, en
zich daarna tot den pseudo-pianostemmer wen-
Het aantal gevallen, dat een doodgewaande
tot zün familie is teruggekeerd, is wfeer met
'één vermeerderd. In Mei van het vorig jaar had
J. O. Hom, een jongen uit Caughnawaga, een
plaatsje op 10 mjjl van Montreal gelegen, zUn
flets tegen de leuning van een brug gezet. Een
windvlaag blies de fiets in het vfeter, waarbij
de jonge Horn meegesleurd werd in zün poging
om de flets te grijpen. ZUn oom Josef Hom,
die het. ongeval zag gebeuren, dook hem achter
na; van geen van beiden werd gedurende lan
gen tUd eenig teeken van leven waargenomen.
Uit Florida heeft men nu een brief ontvan
gen van Joeef Hom. Deze deelde mede, dat hU.
toen Ik in de rivier dook, met zUn hoofd op
Water mag al
Nuttig wezen
Als men met het
Water wascht,
Maar als water
Zelf gaat wassen.
Dient terdege
Opgepast!
't Water is thans
Weer aan "t wassen
Met het natte
Resultaat,
Dat de velden
Zijn veranderd
In een stukje
Waterstaat!
‘t Land ontwoekerd
Aan de baren
Baart nu zorgen
En verdriet,
Wijl men hier nu
Weer den vijand
Vit de vroeger
Jaren ziet!
Doch wij willen
Holland -hou’en
Drooggelegd en
Dijk-paraat-
Dus wij steunen,
Hoe onlogisch'
Juist op hulp van
Waterstaat!
Volgens een publicatie van het staatsdeparte-
ment voor geestelijke hygiëne te New-York is
het aantal opgenomen geesteszieken in de
ziekenhuizen van den staat New-York gedu
rende 1934 grooter dan in eenig voorafgaand
Jaar. In totaal werden ter verpleging opgenomen
17.043 patiënten, waarvan 14.881 geesteszieken,
1787 geestelUk defecten en 374 lUders aan
vallende ziekten. In de laatste Jaren is het
aantal geesteszieken voortdurend toegenomen.
De gemiddelde toename in de laatste vUf jaren
bedraagt 2525 per Jaar. De toeneming is het
grootst ten aanzien van de slachtoffers van t
alcoholisme. Wat de alcoholisten betreft waren
er het afgeloopen jaar 884 nieuwe patiënten,
tegen 70S in 1933 en 593 in 1932.
De staat Victoria wordt opnieuw door sprink
hanen bedreigd, nu na de abnormale regen
buien er overvloedig voedsel voor deze insecten
is ontstaan.
Ook rupsen komen overvloedig voor en bren
gen veel vernieling in de wijngaarden en
bouwlanden.
„Van dit artikel", riep de handelsreixiger,
Jieb ik op deze reis reeds 10.000 stuks verkocht.
10.000 stuks, weet U, wat dat beteekent?"
„Jawel", zei de koopman rustig, „dat beteekent
tien stuks”.
e jaariuksche cadeautjesdag, schrijft onze
I 1 Romeinsche correspondent, dien de Hol-
landers met Sinterklaas, de Duitschers
met Kerstmis en de Franschen met Nieuwjaar
vieren, valt in Italië op Driekoningen. En aan
onzen Spaanschen bisschop en den Duitschen
Kerstman beantwoordt hier de „Befana" Het
woord is bHjkbaar eep verbastering van Epipha-
nla. zooals het Driekoningenfeest in de liturgie
heet, d.wa. de VerschUning van Christus aan
de. door de drie Koningen vertegenwoordigde
menschheid.
De Befana is echter, evenals het Kerstman
netje, een persoonlUkheld geworden. ZU is een
weldadige fee, die den kinderen elk jaar speel
goed en lekkers brengt. Men moet zich deze fee
echter niet voorstellen als een wezen van lou
ter nauw-stoffelUke schoonheid. De Befana is
veeleer, dunkt mü, een fee van een zekeren
leeftijd, die heel goed een bril en gnjze haren
kan hebben, en die in haar stille uren niet op
een bloeiende weide danst, maar eerder een
kous breit. De Befana is, in één woord, een
veredelde verbeelding van het begrip tante.
Op Driekoningen loopen alle kleine Jongens
aan vaders hand in blinkende bordpapieren
uniformen van bersaglieri of kurassiers, en alle
kleine meisjes torsen een nieuwe pop, die nog
geen vlek en geen deuk heeft. De grooten heb
ben hun Befana-vreugde den avond te voren al
geuit en wel vooral door toeteren. Het blazen
op een langen toeter, die een varkensblaasachtig
en oorverscheurend geluid teweeg brengt, is
namelijk het middel, waardoor de Rome.nsche
jongelingschap haar feestvreugde pleegt te
uiten, zij het op Befana in den winter of op
Sint Jan in den zomer. Wanneer een groep van
twintig of dertig zulke Jongemannen, die met
de longencapaciteit van een stafmuzikant een
parig en onafgebroken in hun atonalen toeter
blazen, u op straat gepasseerd is, zijt ge zoo
ontdaan, alsof een voorwereldlijk monster daar
zijn neus gesnoten had.
Toen mijn autobus gisteravond zulk een fees
telijk groepje voorbijreed, keek de chauffeur hen
met een weemoedig oog na en zei op afgunstigen
toon: „Kijk, die mogen wél”. En treurig staarde!
hij naar den gladden knop van zijn claxon;
waar zijn handpalm vroeger zoo goed op rustte
en die nu al weken lang geen dienst meer doet.
Rome is namelijk drastisch geopereerd aan
een lastige aandoening, zijn rumoerigheid. De
luidruchtigheid van het verkeer had langzamer
hand een graad bereikt, die niet meer te ver
dragen was. De Romeinen zelf, die blijkens het
geliefde toetervermaak. niet van stilte houden,
begonnen het bar te vinden. Wat erger is:
vreemdelingen, die rust zoeken, bleven weg. Wat
nég erger isMussolini werd erdoor gestoord in
zijn werkkamer in Palazzo Venezia.
De kuur is snel en radicaal geweest. Door de
pers voorbereid, werd op een goeden ochtend, nu
drie weken geleden, voor een deel van de bin
nenstad aan de politie het parool gegeven- geen
signalen. Elke automobilist, die het gebied bin
nen kwam, werd gewaarschuwd: „Denkt u erom:
geen signalen". Wie die waarschuwing vergat
of in den wind sloeg, kreeg een vermaning of
desnoods een boete. Maar de opzet was. niet
met harde middelen, doch met zachter, dwang
dit stukje stadskarakter te beteren. Tegelijk
werden de voetgangers door een leger van agen
ten gehoed als schapen door scherpe honden:
geen oversteken bulten de witte lijnen of bulten
de voorgeschreven momenten werd geduld. Een
paar dagen lang was de heele binnenstad een
soort van openluchtschool, waarin een heir van
geuniformde schoolmeesters les gaf in"„veilig en
stil verkeer”.
Het succes was volledig. AI spoedig werd de
zone uitgebreld. tot zij de gansche stad omvatte.
En ook op de buitenwegen denkt de automobilist
er nu nauwelijks meer aan, zijn hoorn te ge
bruiken, die misschien langzaam zal gaan ver
welken en verschrompelen als een overbodlg-
geworden orgaan, een soort van mechanische
blindedarm.
Andere steden zijn reeds bezig het Romein
sche voorbeeld te volgen. De ministerraad zal de
zaak straks ook wettelijk in orde maken. Want
eigenlijk is deze Romeinsche regeling in fla-
grsnten strijd met de wet, die voorschrijft, dat
men op kruispunten een signaal moet geven. En
waar sommige drukke straten van de binnen
stad niet veel anders dan een snoer van kruis
punten zijn, hadden vooral de autobuschauf
feurs langzamerhand de gewoonte aangenomen,
hun hand maar op den knop te laten liggen,
wanneer zij door zulk een straat daverden.
Onder het nieuwe regime wandelt tien nu
langs de Romeinsche trottoirs zoo behaaglijk
ATT T A AT AT op «Mt blad zijn Ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen E* biJ levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door b^ een on8*va' met T7 O CXO bÜ verlies van een hana
/A lil <r< Tl\/ 1 vl 1 vl T_a ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeerlngen JT g èJvJa"* verlies van beide armen, beide beenen of beide oogen X doodelijken afloop MWVa" een voet of een oog
Volgens zoo juist gepubliceerde cijfers is er
in de eerste tien maanden van 1934 in Austra
lië ruim 27 millioen liter bier meer gebruikt
dan in de overeenkomstige periode van het
voorafgaande jaar. Dit vermeerderde verbruik
schrijft men toe aan de vermindering van de
werkloosheid en de verlaging van den bierprijs.
Niettegenstaande de prijsverlaging is het bedrag
van den betaalden accijns nog aanmerkelijk ge
stegen.
f f iHZMIUUllllHIIIIIIUIIII TER
at uw liefde voor schilderijen
I
Wade er een voorname positie bekleedde En
dat verklaart alles. Ik herinner me dien laatsten
avond op Chimneys, dat ik terloops opmerkte
dat Gerry onmogelijk zoo n ezel kon zijn als
hij het deed voorkomen."
,,En als je daarin gelük hebt?” vroeg Bundle
practisch zooals altüd.
„Dan is het geval ernstiger dan we gedacht
hebben. Die Zeven Wijzerplaten club is nfet
alleen een misdadige rage nootschap.ze Is in
ternationaal. Eén ding is zeker; er moet iemand
op die partij bij Lomax trachten te zün.”
Bundle vertrok even haar gezicht.
„Ik ken George goed maar hü mag me niet;
hü zou er niet aan denken mij op een ernstige,
partü te verzoeken. Toch zou ik
Ze bleef even in gedachten verzonken.
„Denk je dat ik het zou kunnen doen door
bemiddeling van Bill?’’ vroeg Jfmmy.
„Hü zal er vast zün, daar hü de rechterhand
van den Kabeljauw te. Hü kon me misschien
op de een of andere manier meebrengen.”
„Ik zou niet weten waarom niet," zei Bundle.
,Je zult Bill moeten bewerken en zorgen, dat
hü de passende termen gebruikt. Zelf kan hü
nu niet buiten houden?"
Ik vind ook, dat dat beter tl."
„Den volgenden keer," zei Jimmy vriendehjk,
„En als er nu geen volgende keer is" zei
Loraine.
„O die is er zeker. Daar valt niet aan te
twüfelen."
„Dus ik moet naar huis gaan en afwaehten?"
„Juist,” zef Jimmy en het scheen een verlich-
,,Dat denk ik ook," zei Bundle.
„Dat klopt allemaal," zei Jimmy büna als m
een droom.
Hü wendde zich tot Loraine.
„Hoe oud was u toen de oorlog uitbrak?”
vroeg hü onverwachts.
„Negen.... neen, acht.”
,En Gerry was ongeveer twintig, veronderstel
ik. De meeste jongens van twintig streden mee;
Gerry niet."
„Neen," zei Loraine, nadat ze een minuut of
twee nagedacht had. Gerry was geen soldaat,
waarom weet ik niet.’
„Ik kan Je dat wel vertellen,” zei Jimmy.
„Of ik kan tenminste een heel sluwe gissing
maken. Van 1915 tot 1918 was hü niet in
Engeland. En niemand schünt precies te weten
waar hü geweest is. Ik denk dat hü m Duitsch-
land is geweest."
Loraine kreeg een kleur. Ze keek Jimmy be
wonderend aan-
„Hoe slim van je.”
„Hü sprak goed Duitsch, hè?”
O alsof hü er geboren was."
„Ik weet zeker, dat tk gelük heb. Luistei
Jullie eens: Gerry Wade was aan het Ministerie
voor Bultenlandsche Zaken. Hü scheen te be-
hooren tot hetzelfde soort beminnelüke Idioten
vergeef me den term, maar je weet wac
bedoel als Bill Everslelgh en Ronny
Devereux. Eenvoudig een decoratieve aanwas.
Maar fn werkelükheid was hü heel jets anders.
Ik geloof dat Gerry er een van het rechte
soort was. Onze Geheime Dienst wordt geacht
de beste ter wereld te zün. Ik geloof dat Gerry
Bill zegt, dat Je bent, hoe gemakkelüker het zal
gaan."
„Daar heb ik niets op tegen, mits ze me met
beschryven als een Rotschild,zei Jimmy.
„Dan vind ik dat het efgenlük al geregeld is.
Morgen ga ik uit dineeren met BUI en tk zal een
lüst vragen van de gasten. Die zal nuttig zün.”
„Het spüt me, dat Jü er nfet kunt zün." zei
Jimmy, snaar over het geheel genomen vind ik
het toch de beste regeling.”
„Ik weet nog niet zoo zeker, dat Ik er niet
zal zün," zei Bundle. ..De Kabeljauw haat me
als vergif, maar er zün nog wel andere manieren
om er te komen." Ze begon ernstig na te
denken.
„En ik?" yppeg Loraine met een zacht nede
rig stemmetje.
„Jü treedt niet op fn dit bedrijf,” zei Jimmy
oogenbUkkelük. ..Begrüo je? We moeten toch
ook iemand hebben die er bulten staat, om
hm.
„Om wat?" vroeg Loraine.
Jimmy besloot er niet verder op door te gaan.
Hü deed een beroep op Bundle,
„Hoor eens," zei hü, .Moet Loraine er zich
Wanneer men een kranten lezenden voetganger
op zün gemak de straat in een slappe diago
naal ziet oversteken, terwül de arme automobi
list, die hem van achter nadert, met pet! nallo!
en hé daar! zün aandacht tracht te trekken,
dan wordt de felste auto-hater door medelüden
bewogen.
Ligt het welslagen van de nieuwe stille ver
keersregeling dus in de hand of in de beenen
van den voetganger, het volle gewicht van den
moeilüken en snellen overgang hebben de „me-
tropoUtani”, de agenten van de stadspolitie ge
dragen. Op Driekoningen heeft de fee Befana
ook hun het loon gebracht: Overal, waar een
verkeersagent op zün kleine podium stond,
kwam vanmiddag uit 8e voorbürijdende auto’s
een sierlüke hand te voorschün om hem een
cadeautje te reiken. Koeken en andere onbreek
bare voorwerpen worden soms zelfs met een
lichten smak aan zün voeten neergeworpen.
Flesschen wün en andere breekbare waar wordt
in het passeeren overhandigd. En tusschen de
stereotype verkeersgebaren door buigt de me-
tropolitano zich naar rechts en naar links,
vangt pakjes op en neemt flesschen aan. vleit
ze neer op den snel groetenden heuvel rondom
zün voeten, glimlacht en knikt en buigt en
dankt voor de „Befana”.
In 1934 heeft de Sovjet-Russische lucifers-
industrle 9.200.000 kisten lucifers geproduceerd,
tegen 7 millioen kisten in 1931, alflus meldt
Tass.
De laatste drie Jaren zün verscheidene groote
moderne luclfers-fabrleken gebouwd.
Te Nowosybow staat thans de grootste luci
fersfabriek ter wereld.
De luclfersindustrie in de Sovjet-Unie
schikt thans over 95 automatisch werkende
machine-lnstallaties.
Zoo wordt binnenkort een automatische ma
chine in bedrijf gesteld, die 35 kisten lucifers
per uur kan produceeren, terwijl de huidige
installaties slechts 23 kisten voortbrengen.
De laatste twee jaar bestaat in Engeland,
Amerika en in de Oostelüke landen groote
vraag naar Russische lucifers.
Er kan nu al dadelük gezegd worden, dat in
het bovenstaande gesprek teder van de deel
nemers als het ware iets achtergehouden had.
„Niemand vertelt alles", is een heel ware
spreuk. Men kan büvoorbeeld de vraag stellen, of
Loraine Wade heelemaal oprecht «as in het
vermelden der motieven dte er haar toe ge
bracht hadden Jimmy Thesiger oo te zoeken
Op dezelfde manier had Jimmy Thesiger ver
scheidene Ideeën en plannen in verband met
de op handen zünde partü bü George Lomax,
ting voor hem te zün. „Ik dacht wel dat je het
zoudt begrüpen."
„Je begrijpt”, legde Bundle uit, „dat als we
met ons drieën ons toegang verschaften het
tamelük verdacht zou kunnen lüken. En voor
al met jou zou het heel moellük gaan. J« be
grijpt het toch wel hé?"
„O ja”, zef Loraine.
„Dan is het af gesprokenJü doet niets”,
zei Jimmy.
,Jk doe niets” zei Loraine tam.
Bundle keek haar plotseling lichtelük arg
wanend aan. De kalmte waarmee Loraine het
opnam leek nauwelüks natuurlijk. Loraine keek
haar aan. Haar oogen waren blauw en arge
loos. Zü ontmoetten dte van Bundle zonder dat
zelfs haar wimpers trilden. Bundle was maar
gedeeltelük voldaan. ZU vond de tamheid van
Loraine Wade in hoogste mate verdacht.
et was omstreeks negen uur *s avonds, dat
een deftig gekleed heer aanbelde aan een
der heerenhuizen van New-Drury-Lane
in een der voorsteden van Londen. Een keurig
gekleed dienstmeisje opende de deur en de
heer vroeg onmkidelljjk: „Ben ik erg laat?"
Het meisje keek hem verbaasd aan en toen
deze haar vriendelük toelachte, antwoordde hü
aarzelend: „Neen, ik denk het niet. Maar me
vrouw is juist even de deur uitgegaan.”
Ze ging hem voor door de gang en liet hem
in een keurig gemeubeld vertrek, waar recht
tegenover den ingang een prachtige olieverf
schilderij hing van een beeldschoon meisje.
„Mevrouw dacht, dat u van middag al geko
men zou zün zooals u schreef."
De man scheen niet tc weten wat hü moest
antwoorden, liep eenlge passen de kamer op
en neer en bleef tenslotte voor het schilderij
staan, dat hü nauwkeurig bekeek.
Het meisje was inmiddels naar de piano se-
loopen en had de klep opgeslagen:
„Mevrouw zegt, dat de hooge noten het meest
ontstemd rijn.”
De man keerde zich om en ging naar de piano.
.Ha juist,1’ antwoordde hü en er lag een vreem
de, blüde klank in z’n stem, alsof hü verheugd
was eindclük een reden voor zün bezoek te heb
ben gevonden.
Toen het dienstmeisje de kamer verlaten had,
zette hü zich op de pianokruk en liet z'n vin
gers over de toetsen glüden.
„Wat doet een pianostemmer ook weer.” mom
pelde hü- „Ze nemen, geloof ik, de bovenkap in
den achterkant weg en gaan dan met een soort
kurketr.ekker aan de snaren kriebelen.”
Hü nam eenlge snuisterijen weg, die er boven
op stonden. Juist wilde hü de leap er afnemen,
toen zün oor door een licht gedruisch werd
getroffen. HU draalde z'n hoofd, om en keek
recht in 't gezicht van een dame, die in 'en
eenvoudig, maar smaakvol avondtoilet gereed
stond om uit te gaan.
„U bent niet de pianostemmer” slonk het
beslist, „ik onderste! dus met een inbreker u*
doen te hebben.”
De man aan de piano was
maakte een lichte buiging.
„Waarachünlük wel, mevrouw.” antwoordde
hü. .Misschien roept u nu een politie-agent.”
Zü antwoordde niet direct,
glüden langs z’n rijzige, niet
stalte. Z'n overjas was opengevallen
constateerde, dat hü in rok gekleed was en
twee zwarte parels in zün smetteloos wit over
hemd droeg.
„U schünt me geeen nieuweling toe in ’t’vak”,
sprak zij. „en heeft u inmiddels gevonden wat
u wenschte?" liet ze er sarcastisch op vi
„Zeker.” antwoordde hü galant, „als
slanke, donker uitrende man kwam naar het
tweetal en maakte een diépe buiging.
„Hoe gaat het met u. Sir Gillian?” vroeg
mevrouw Payson „Ik sta er van te küken. u
hier te ontmoeten. Kent u lord Farnmore? Mag
ik hem anders even aan u voorstellen?”
„Ik meen z’n naam wel eens van je gehoord
te hebben. Valentine." zei Farnmore. toen beide
heeren elkander de hand hadden gedrukt.
„Gaat u even ritten en vertel me eens, waar
u al dien rijd geweest bent,” noodigde zü Sir
Gillian vriendelük uit. Deze voldeed direct aan
het veraoek en vertelde over z’n reizen op het
vasteland. Een nauwkeurig opmerker zou heb
ben gezien, dat het hem alles behalve aanstond,
zoo n knappen, gedistlngeerden vriend in gezel
schap van mevrouw Payson aan te treffen. Ook
lord Farnmore scheen dit op te vallen. Hü
mengde zich dus ongemerkt tusschen de gasten,
waar hü zich met zoon gemak bewoog,
mevrouw Payson zich verbaasd afvroeg,
iemand zoo brutaal teon zün.
Een kwartier later zag Sir Gillian, dat
Farnmore mzt mevrouw Payson een nieuwen
dans begon. HU verbleekte op dit gericht en
mevrouw Payson, die Juist een glimp van zün
ontsteld gericht opving, lachte vriendelük tegen
lord Farnmore en rei:
.Dat hebt u uitstekend gedaan. Dat maakt
het verkeerde van vanavond weer goed.”
Nu ging hem een licht op. Hü moes» mevrouw
Payson vergezellen om een schuchteren aanbid
der van haar jaloersch te maken. Hü zag er
goed uit in z’n rok cost uum. was niet onknap,
was afhankelük van de mooie, slimme mevrouw
Payson, daar ze hem op heetardaad in haar
woning betrapt had en moest dus doen wat ze
hem beval. Het fluisteren van haar tot hem en
z’n familiaar optreden, hadden hun uitwerking
niet gemist en Sir Gillian scheen s’n schuchter
heid te hebben overwonnen.
Kort voor het einde der avondpartü. zei me
vrouw Payson tot haar partner: „U kunt m
vertrekken. Ik hoop u nooit meer te rien, al ben
ik ook zeer .zweden over u.”
Lord Farnmore boog, nam afscheid van de
gastvrouw en wilde Juist de zaal verlaten, toen
Sir Gillian naar hem toekwam en hem zicht
baar opgewonden vroeg:
„Neem me niet kwalyk, mylord, maar bent u
met mevrouw Payson verloofd?”
„Neen.” luidde het antwoord, „ze heeft me
zoo juist een blauwtje laten loopen! Goeden
avond I”
Hü zag hoe Sir Gillian's gericht geheel op
klaarde en hoorde hem mompelen: „Gelukkig,
nu is het tUd."
Tien minuten later deelde de gastvrouw aan
de aanwezigen mede, dat mevrouw Payson zich
zoo Juist met Sir Walter Gillian verloofd had.
Toen lord Farnmore het huis verlaten had,
riep hü een tixl aan en trad binnen een kwar
tier de groote club binnen, waar zich een uitge
lezen gezelschap bevond.
„Ha.... daar is lord Farnmore!” riep men
van verschillende kanten. „Nu. hoe is het?”
„Ik heb m’n 100 pond verdiend. Zie je wel.
dat, als Je een willekeurig huis binnendringt,
en Je als gentleman gedraagt, je ook een aardig
avontuur beleeft!"
En lord Farnmore vertelde lachend z’n weder
varen. „WaarschUnlUk staat hun verloving
morgen al in de krant," zoo besloot hü z’n ver
haal.
En zoo was het ook.
Plotseling gaf Bundle een gil en de twee
anderen schrokken hevig.
„Idioot,” zei Bundle „Stommeling Ik bedoel
daar mezelf mee. Ik wist wel dat ik iels vergeten
had.”
„Wat?”
.Hen je den Kabeljauw? Ik bedoel George
Lomax.”
•JUc heb dlkwüls over hem booren spreken,”
zei Jimmy. „Door Bill en Ronny. weet je?"
„Nu, die Kabeljauw geeft volgende week een
Partü.,.. en hü heeft een dreigbrief gekregen
Uit Zeven Würerplaten."
„Wat!" riep Jimmy die vooroverleunde en erg
opgewonden was. „Dat meen je toch zeker
nfet?"
„Jawel Hü heeft het aan vader verteld. Nu,
waar denk je <^t dat op wüat?"
Jimmy leunde achterover in zün stoel! HU
dacht vlug en zorgvuldig na. Ten laatste sprak
hü. Wat hü zei was kort en ter sake.
zal iets gebeuren op dia partü.” set
hü.
niet voornemens was mede te deelen
laat ons zeggen aan Bundle. En
Bundle had een volkomen uitgedacht plan, dat
zü onmlddellük ten uitvoer wilde brengen en
waar ze heelemaal geen woord van gezegd had.
Nadat ze Jimmy’s kamers verlaten had, reed
ze naar Scotland Yard, waar ze den hoófdin-
specteur Battle te spreken vroeg.
De hoofdinspecteur Battle was nogal een be
roemd iemand. Hü behandelde büna uitsluitend
gevallen van delicaten polltieken aard. Vier
Jaar geleden was hü voor aoo'n geval oo Chim
neys geweest en Bundle speculeerde er inder
daad op dat hü zich dit zou herinneren.
Na even wachten werd ze door verscheidene
gangen naar de kamer van den geweldige geleid.
Battle was een flegmatiek uitziende man met
een houten gericht. HU zag er uiterst dom uit
en leek meer op een handetereiziger dan op een
detective. Toen ze binnenkwam stond hü aan
het raam en keek met weaenloozen blik naar
een paar musschen.
„Goeden middag, lady Eileen,' zei hü. „wilt
u maar even plaats nemen.”
„Graag,” eet Bundle. ,Jk was bang, dat u me
vergeten zoudt hebben.”
„Ik onthoud menschen altüd," rel Battle. „Dat
moet wel in mün vak," voegde hü er aan toe.
„O." zei Bundle een beetje ontmoedigd.
,.En wat ts er van uw dienst," informeerde
de hoofdinspecteur.
Bundle rel direct waar het op stond.
dend: „U ziet, dat uw liefde voor schilderüen
u in een moellük parket gebracht heeft.”
„Inderdaad, dat merk ik.”
„Ik zou u natuurlük aan de politie moeten
overleveren," hernam zü-
,Ja. dat zou u kunnen doen, want ik ben in
uw macht, mevrouw.”
Ze dacht even na. Er kwam een glimlach op
haar gezicht.
„Ik zal u niet naar de gevangenis
maar u op mün
manier straffen.
U moet van
avond doen, wat
ik u zal opdra
gen, zonder naar
iets te vragen. Ik
geloof dat u on
danks alles, een gentleman bent, en wil u in
de gelegenheid stellen dit te bewüzen.”
„U kunt geheel en al over mü beschikken
mevrouw; ik geef u mün eerewoord, dat ik uw
bevelen stipt zal opvolgen.
„Welnu, u moet me van avond vergezellen
naar een partü. waar Ik noodzakelük heen moet.
Volg mü
Hü opende beleefd de deur voor haar; zü ging
hem voor naar den auto, die snel wegreed in
de richting van Londen.
„U moet een houding aannemen, alsof u me
al jaren kent, dus een beetje vriendelük-faml-
liaar tegen me zün.”
„Het zal me een groote eer wezen,” antwoord
de de man aan haar züde.
„Om kort te gaan,” hernam de dame, „u doet,
alsof u in alle opzichten een man van .stan
ding” bent en volgt m’n bevelen stipt op.”
„In orde, mevrouw; maar hoe lang duurt dat?”
.Alleen dezen avond. Daarna moet alles ver
geten zün en moogt u nergens meer aan denken.
Me dunkt, dat de straf niet te zwaar is.”
„Integendeel, mevrouw, maar als ik nu een
maal een oud vriend ben. moet ik toch uw naam
weten.”
„O ja, mün naam is mevrouw Payson.”
„Vindt u dat niet een beetje te koel voor een
oud vriend. Ik zal u bü uw voornaam moeten
noemen.”
„Ik heet Valentine. We moeten echter ook een
naam voor u hebben."
„Ja. hebt u ook een bepaalde voorkeur?”
.Absoluut niet. Neemt u maar den een
anderen behoorlüken naam aan."
„Dan zal ik mü lord Farnmore noemen. Gaat
u daarmee accoord?"
„Is dat geen lid van het Hoogerhuls? Enfin,
't kan me ook niet schelen. Laten we dus m.iar
zeggen lord Farnmore.”
Op dit oogenblik stond de auto stil voor een
voorname woning.
Bü het binnentreden werd het tweetal ont
vangen door de vrouw des huizes, een dame van
middelbaren leeftüd.
„Wat ben je laat lieve,” zei ze tot mevrouw
Payson.
De aangesprokene glimlachte. „Mag ik Je even
voorstellen: lord Farnmore.... mevrouw Light
ning.”
„Wat aardig van Je, lieve mevrouw Payson,
om lord Farnmore mee te brengen. Ga mee, net
dansen is juist begonnen, dan zal ik u aan m’n
dochter voorstellen.”
Mevrouw Lightning werd echter spoedig weer
door andere zorgen in beslag genomen. Mevrouw
Payson en haar „oude vriend" bevonden zich
spoedig weer alleen. Belden Hepen naar de an
dere züde van de danszaal en nauwelüks had
den zü zich daar in een hoek neergezet, of een
