den dag
van
DE ENGELSCHE KAPERS
I
z
I
I
Sc
13
K
Rome ontdaan van alle rumoerigheid
p
WATER
7
HET GEHEIM VAN
DE 7 WIJZERPLATEN
de kuur was snel
EN RADICAAL
1
i i
I
li
lift
III
III
III
ZATERDAG 12 JANUARI 1935
Bierverbruik
De verloving
Russische lucifers
Malaria verdreven
Sprinkhanenplaag
f
Overdrijving
DOOR AGATHA CHRISTIE
u
Geestelijke gezondheid
in New-York
Regeling in strijd met
de wet
Doodgewaande keert
weer naar huis terug
De binnenstad werd enkele dagen
een soort van openluchtschool
in veilig en stil verkeer
ft J
De verloving
-
zenden.
MARTIN BBRDBN
(Nadruk verboden)
be-
iiiiiiiiiiifiiiiiiiiiiiiniiiiiiiNiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiifiiiinimiiiiiitE
vroeg
ld
opgestaan
en
was
of
lord
7
i
c
Bundle brengt een bezoek aan Scotland Yard.
(Wordt vervolgd)
z
gg
Toen hü zich ontdekt zag en de dreigende musketten
op hem gericht werden, kwam hij aarzelend dichter
bij, de handen omhoog.
Vlug sprong John Rope naar voren. „Wel verdraaid,
dat is Ned," riep hü uit.
John stelde zijn kameraad en vroegeren lotgenoot
dat
hoe
Water mag al
Nuttig wezen
Alt men met het
Water wascht,
Maar alt water
watten.
Zelf
Dient terdege
Opgepast!
’t Water it thans
Weer aan ’t wasten
Met het natte
Resultaat,
Dat de velden
Zijn veranderd
In een stukje
Water-staat!
't Land ontwoekerd
Aan de baren
Baart nu zorgen
Bn verdriet,
Wijl men hier nu
Weer den vijand
Vit de vroeger
laren ziet!
Doch wij willen
Holland hou’en’
Drooggelegd en
Dijk-paraat.
Dus wij steunen.
Hoe onlogisch!
Juist op hulp van
Waterstaat!
op
>P.
itfg, veronderstel
itlg streden mee;
W.
aan zijn vrienden voor en het bleek, dat Ned voor
de expeditie van groot nut kon worden. Want nauwe
lijks had deze van de plannen vernomen, of hij stelde
den kapitein voor hem het pad te wijzen, waarlangs
over eenige uren een belangrijk zilvertransport zou
plaats vinden.
Wade er een voorname positie bekleedde. En
dat verklaart alles. Ik herinner me dien laatsten
avond op Chimneys. dat ik terloops opmerkte
dat Gerry ónmogelijk zoon ezel kon zijn als
hij het deed voorkomen.”
„En als je daarin gelijk hebt?” vroeg Bundle
practlsch zooals altijd.
„Dan is het geval ernstiger dan we gedacht
hebben. Die Zeven Wijzerplaten club Is niet
alleen een misdadlgersgenootschap.ze Is in
ternationaal. Eén ding is zeker; er moet iemand
op die partij bij Lomax trachten te zijn.”
Bundle vertrok even haar gezicht.
„Ik ken George goed maar hij mag me niet;
hij zou er niet aan denken mü op een ernstige
partij te verzoeken. Toch zou ik...."
Ze bleef even in gedachten verzonken.
..Denk je dat Ik het zou kunnen ooen door
bemiddeling van Bill?” vroeg Jimmy.
„Hü zal er vast zijn, daar hij de lechterhand
van den Kabeljauw te. Hij kon me misschien
op de een of andere manier meebrengen.
„Ik sou niet weten waarom niet," zei Bundle.
,Je zult Bill moeten bewerken en zorgen, dat
hij de passende termen gebruikt. Zelf kan hij
die onmogelijk verzinnen.”
„Wat sou jij dan willen voorstellen?" vroeg
Jimmy nederig.
„O, het is heel gemakkelijk. BUI beschrijft jou
als een rijken jongen man die zich interes
seert voor politiek en in het Parlement wil
komen. Dan zal George direct beswijken. Je kent
die politieke partijen immers wel, die zoeken
altijd naar nieuwe rijke jongelui. Hoe rijker
ting voor hem te zijn. „Ik dacht wel dat je het
zoudt begrijpen.”
„Je begrijpt”, legde Bundle uit, „dat als we
met ons drieën ons toegang verschaften het
tamelijk verdacht zou kunnen lijken. En voor
al met jou zou het heel moeilijk gaan. Je be
grijpt het toch wel hé?”
„O ja", zet Loraine.
„Dan is het af gesproken.Jij doet niets”,
zei Jimmy.
„Ik doe niets”, zei Loraine tam.
Bundle keek haar plotseling lichtelijk arg
wanend aan. De kalmte waarmee Loraine het
opnam leek nauwelijks natuurlijk. Loraine keek
haar aan. Haar oogen waren blauw en arge
loos. Zi) ontmoetten die van Bundle zonder dat
Z—“j was maar
gedeeltelijk voldaan. Zij vond de tamheid van
Loraine Wade in hoogste mate verdacht.
TIENDE HOOFbsTUK
een hard voorwerp terecht was gekomen en
bulten kennis eenige mijlen voort was gedre
ven. Hjj werd tenslotte aan den kant gespoeld
waar hij door een rondtrekkend circus gevon
den en opgenomen werd. Hij bad volkomen
het geheugen verloren. Langzamerhand keerde
bet echter weer terug, soodat hij nu de toe
dracht van gebeurtenissen weer kan recon-
strueeren. Zijn familie heeft hem geld gestuurd,
aoodat hjj wteer naar huis kan terugkeeren.
dend: „U ziet, dat uw liefde voor schilderijen
u in een moeilijk parket gebracht heeft.”
„Inderdaad, dat merk ik.”
,Jk sou u natuurlijk aan de politie moeten
oyerleveren,” hernam zij.
,4a, dat zou u kunnen doen, want ik ben in
uw macht, mevrouw."
Ze dacht even na. Er kwam een glimlach op
haar gezicht.
„Ik zal u niet
maar u op mijn
manier straflen.
U moet van
avond doen, wat
ik u zal opdra
gen, zonder naar
iets te vragen. Ik
geloof dat u on-
Volgens een publicatie van het staatsdeparte-
ment voor geestelijke hygiëne te New-York is
het aantal opgenomen geesteszieken in de
ziekenhuizen van den .staat New-York gedu
rende 1934 grooter dan in eenig voorafgaand
jaar. In totaal werden ter verpleging opgenomen
17.042 patiënten, waarvan 14.881 geesteszieken,
1787 geestelijk defecten en 374 lijders aan
vallende ziekten. In de laatste jaren is het
aantal geesteszieken voortdurend toegenomen.
De gemiddelde toename in de laatste vijf jaren
bedraagt 2525 per jaar. De toeneming is het
grootst ten aanzien van de slachtoffers van t
alcoholisme. Wat de alcoholisten betreft waren
er het afgeloopen jaar 884 nieuwe patiënten,
tegen 706 in 1933 en 593 in 1932.
Spoedig was de troep in de dichte wouden ver
dwenen. ..Kijk goed uit, of je iets verdachts ziet.”
fluisterde Hal's vader „en maak zoo weinig mogelijk
lawaai. Denk er om, we naderen het doel.
„Kijk, een man,” riep Hal, en hij had gelijk. Tus-
schen de struiken trachtte iemand zich te verbergen.
De malaria, is bijna geheel uit Port Moresby
(Papoea) verdreven, met behulp van een kleine
vischsoort, de Gambusla afflnis, waarvan er
twee jaar geleden een hoeveelheid is ingevoerd
en uitgezet in alle wateren en moprassen.
Dit vlschje is niet grooter dan wen grondel,
doch het is zeer vraatzuchtig en valt alle klei
nere visschen en Insecten, die in zijn nabijheid
komen, aan.
De Gambusla afflnis leeft en vermenigvuldigt
zich zelfs in zeer modderig water, en legt een
sterke voorkeur aan den dag voor de larven
van de anopheles, de mug, die de malaria over
brengt.
slanke, donker uitzende man kwam naar bet
tweetal en maakte een diépe buiging.
„Hoe gaat het met u. Sir Gillian?”
mevrouw Payson. „Ik sta er van te kijken, u
hier te ontmoeten. Kent u lord Fammore? Mag
ik hem anders even aan u voorstellen?"
,Jk meen z'n naam wel eens van je gehoord
te hebben. Valentine.” zei Fammore toen beide
heeren elkander de hand hadden gedrukt.
„Gaat u even zitten en vertel me eens, waar
u al dien tijd geweest bent,” noodigde zij Sir
Gillian vriendelijk uit. Deze voldeed direct aan
het verzoek en vertelde over z'n reizen op het
vasteland. Een nauwkeurig opmerker zou heb
ben gezien, dat het hem alles behalve aanstond,
zoon knappen, gedistlngeerden vriend in gezel
schap van mevrouw Payson aan te treffen. Ook
lord Farnmore scheen dit op te vallen. Hij
mengde zich dus ongemerkt tusachen de gasten,
waar hij zich met zoo'n gemak bewoog,
mevrouw Payson zich verbaasd afvroeg,
iemand zoo brutaal kon zijn.
Een kwartier later zag Sir Gillian, dat
Farnmore mat mevrouw Payson een nieuwen
dans begon. Hij verbleekte op dit gezicht en
mevrouw Payson, die juist een glimp van zijn
ontsteld gezicht opving, lachte vriendelijk tegen
lord Farnmore en zei:
„Dat hebt u uitstekend gedaan. Dat maakt
het verkeerde van vanavond weer goed.”
Nu ging hem een licht op. HU moes’ mevrouw
Payson vergezellen om een schuchteren aanbid
der van haar Jaloersch te maken HU zag er
goed uit in z’n rok cost uum, was niet onknap,
was afhankelijk van de mooie, slimme mevrouw
Payson, daar ze hem op heeterdaad in haar
woning betrapt had en moest dus doen wat ee
hem beval. Het fluisteren van haar tot hem en
z'n familiaar optreden, hadden hun uitwerking
niet gemist en Sir Gillian scheen z'n schuchter
heid te hebben overwonnen.
Kort voor het einde der avondpartij, zei me
vrouw Payson tot haar partner: JU kunt np
vertrekken. Ik hoop u nooit meer te zien, al ben
ik ook zeer .3vreden over u.”
Lord Farnmore boog, nam afscheid van de
gastvrouw en wilde juist de zaa.' verlaten, toen
Sir Gillian naar hem toekwam en hem zicht
baar opgewonden vroeg:
„Neem me niet kwalijk, tnylord, maar bent u
met mevrouw Payson verloofd?”
„Neen,” luidde het antwoord. ,se heeft me
zoo juist een blauwtje laten loopenl Goeden
avond I”
HU zag hoe Sir Gillian’s gezicht geheel op
klaarde en hoorde hem mompelen: „Gelukkig,
nu is het tUd.”
Tien minuten later deelde de gastvrouw aan
de aanwezigen mede, dat mevrouw Payson zich
zoo juist met Sir Walter Gillian verloofd had.
Toen lord Farnmore het huis verlaten had.
riep hU een ixl aan en trad binnen een kwar
tier de groote club binnen, waar zich een uitge
lezen gezelschap bevond.
„Ha... daar is lord FarnmoreI” riep men
van verschillende kanten. „Nu, hoe is het?"
„Ik heb m'n 100 pond verdiend. Zie je wel,
dat, als je een willekeurig huls binnendringt,
en je als gentleman gedraagt, je ook een aardig
avontuur beleeft!”
En lord Farnmore vertelde lachend z'n weder
varen. „WaarschUnljjk staat hun verloving
morgen al in de krant," zoo besloot hU z’n ver
haal.
En zoo was het ook.
„Van dit artikel", riep de hwndelsreiziger,
.heb ik op deze reis reeds 10.000 stuks verkocht.
10.000 stuks, weet U, wat dat beteekent?”
„Jawel”, zei de koopman rustig, „dat beteekent
tien stuks".
De staat Victoria wordt opnieuw door sprink
hanen bedreigd, nu na de abnormale regen
buien er overvloedig voedsel voor deze insecten
is ontstaan.
Ook rupsen komen overvloedig voor en bren
gen veel vernieling in de wijngaarden en
bouwlanden.
■j—e jaarlUksche cadeautjesdag, schrijft onze
1 Romeinsche correspondent, dien de Hol-
landers met Sinterklaas, de Duitschers
met Kerstmis en de Franschen met Nieuwjaar
vieren, valt in Italië op Driekoningen. En aan
onzen Bpaanschen bisschop en den Duitschen
Kerstman beantwoordt hier de „Befana Het
woord is blijkbaar een verbastering van Eplpha-
nla. zooals het Driekoningenfeest in de liturgie
heet, d.w_z. de VerschUnlng van Chris.us aan
de, door de drie Koningen vertegenwoordigde
inenschheid.
De Befana is echter, evenals het Kerstman
netje. een persoonUjkheld geworden. ZU Is een
weldadige fee, die den kinderen elk jaar speel
goed en lekkers brengt. Men moet zich deze fee
echter niet voorstellen als een wezen van lou
ter nauw-stoffelUke schoonheid. De Befana is
veeleer, dunkt mü, een fee van een zekeren
leeftUd. die heel goed een bril en grijze haren
kan hebben, en die in haar stille uren met op
een bloeiende welde danst, maar eerder een
kous breit. De Befana is, in één woord, een
veredelde verbeelding van het begrip tante.
Op Driekoningen loopen alle kleine jongens
aan vaders hand in blinkende bordpapieren
uniformen van bersaglieri of kurassiers, en alle
kleine meisjes torsen een nieuwe pop, die nog
geen vlek en geen deuk heeft. De grooten heb
ben hun Befana-vreugde den avond te voren al
geult en wel vooral door toeteren. Het blazen
op een langen toeter, die een varkensblaasachtig
en oorverscheurend geluld teweeg brengt, is
namelUk het middel, waardoor de Rcne.nsche
jongelingschap haar feestvreugde pleegt te
uiten, zjj het op Befana In den winter of op
Suit Jan in den zomer. Wanneer een groep van
twintig of dertig zulke jongemannen, die met
de longencapaciteit van een stafmuzikant een
parig en onafgebroken in hun atonalen toeter
blazen, u op straat gepasseerd is. zUt ge zoo
ontdaan, alsof een voorwereldlUk monster daar
zijn neus gesnoten had.
Toen mUn autobus gisteravond zulk een fees
telijk groepje voorbUreed, keek de chauffeur hen
met een weemoedig oog na en zei op afgunstigen
toon: „KUk, die mogen wél”. En treurig staarde
hu naar den gladden knop van zUn claxon,
waar zUn handpalm vroeger zco goed op rustte
en die nu al weken lang geen dienst mee*- doet.
Rome is namelUk drastisch geopereerd aan
een lastige aandoening, zün rumoerigheid. De
luidruchtigheid van het verkeer had langzamer
hand een graad bereikt, die niet meer te ver
dragen was. De Romeinen zelf, die blijkens het
geliefde toetervermaak, niet van stilte houden,
begonnen het bar te vinden. Wat erger is:
vreemdelingen, die rust zoeken, bleven weg. Wat
nóg erger is: Mussolini werd erdoor gestoord in
•Un werkkamer in Palazzo Venezia.
De kuur is snel en radicaal geweest. Door de
pers voosbereid. werd op een goeden oehtend, nu
drie wek«Ü geleden, voor een deel van de bin
nenstad aan de politie het parool gegeven geen
signalen. Elke automobilist, die het gebied bin
nen kwam, werd gewaarschuwd: „Denkt u erom:
geen signalen”. Wie die waarschuwing vergat
of in den wind sloeg, kreeg een vermaning of
desnoods een boete. Maar de opzet was. niet
met harde middelen, doch met zachten dwang
dit stukje stadskarakter te beteren. TegelUk
werden de voetgangers door een leger van agen
ten gehoed als schapen door scherpe honden:
geen oversteken buiten de witte Ujnen of buiten
de voorgeschreven momenten werd geduld. Een
paar dagen lang was de heele binnenstad een
soort van openluchtschool, waarin een heir van
geunlformde schoolmeesters les gaf in „veilig en
stil verkeer”.
Het succes was volledig. Al spoedig werd de
zone uitgebeeld, tot zU de gansche stad omvatte
En ook op de buitenwegen denkt de automobilist
er nu nauwelüks meer aan. zUn hoorn te ge
bruiken. die misschien langzaam zal gaan ver
welken en verschrompelen als een overbodlg-
geworden orgaan, een soort van mechanische
blindedarm.
Andere steden zün reeds bezig het Romein
sche voorbeeld te volgen. De ministerraad zal de
zaak straks ook wettelUk in orde maken. Want
eigenlijk is deze Romeinsche regeling in fla-
granten strijd met de wet, die voorschrijft, dat
men op kruispunten een signaal moet geven. En
waar sommige drukke straten van de binnen
stad niet veel anders dan een snoer van kruis
punten zijn, hadden vooral dé autobuschauf
feurs langzamerhand de gewoonte aangenomen,
hun hand maar op den knop te laten liggen,
wanneer zU door zulk een straat daverden.
Onder het nieuwe regime wandelt men nu
langs de Romeinsche trottoirs zoo behaaglijk
als langs de straten van een provinciestad. De
zenuwen varen er wel bij, en de conversatie
eveneens. Het verkeer is wat langzamer ge
worden, geregelder en minder avontuurlijk.
Het komt verder geheel op de voetgangers
aan, om de vlotheid van het verkeer op peil te
houden. En onder dezen zijn er. die de i ieuwe
discipline nog niet in zich I^ebben opgenomen.
Er kan nu al dadelijk gezegd worden, dat in
het bovenstaande gesorek Ieder van de deel
nemers als het ware iets achtergehouden had.
„Niemand vertelt alles", is een heel ware
spreuk. Men kan bUvoorbeeld de vraag stellen, of
Loraine Wade heelemaal oprecht «as in het
vermelden der motieven dfe er haar toe ge
bracht hadden Jimmy Thesiger oo te zoeken.
Op dezelfde manier had Jimmy Tliesiger ver
scheidene ideeën en plannen in verband met
de op handen zUnde partij bü George Lomax,
die hü niet voornemens was mede te deelen
aan laat ons zeggen aan Bundle. En
Bundle had een volkomen uitgedacht plan, dat
zU onmlddeUUk ten uitvoer wilde brengen en
waar ze heelemaal geen woord van gezegd had.
Nadat ze Jimmy's kamers verlaten had. reed
ze naar Scotland Yard, waar ze den hoofdin
specteur Battle te spreken vroeg.
De hoofdinspecteur Battle was nogal een be
roemd Iemand. HU behandelde bijna uitsluitend
gevallen van delicaten polltieken aard. Vier
jaar geleden was hU voor zoo n geval on Chim
neys geweest en Bundle speculeerde er Inder
daad op, dat hU zich dit zou herinneren.
Na even wachten werd ze door veischeidane
gangen naar de kamer van den geweldige geleld.
Battle was een flegmatiek uitz ende man met
een houten gezicht. HU zag er ulteist dom uit
en leek meer op een handelsrejger dan op een
detective. Toen ze binnenkwam stond hU aan
het raam en keek met wezenloosen blik naar
een paar musschen. x
„Goeden middag, lady Eileen.” Mi hij. „wilt
u maar even plaats nemen."
„Graag." zet Bundle. ,Jk waa bang, dat u me
vergeten zoudt hebben."
Ik onthoud menschen altUd.” zei Battle. „Dat
moet wel in mijn vak,” voegde hu er aan toe.
„O," ael Bundle een beetje ontmoedigd.
.En wat te er van uw dienst," informeerde
de hoofdinspecteur.
Bundle Ml direct waar het op stond.
Het aantal gevallen, datr een doodgewaande
tot zUn familie is teruggekeerd, is w*3er met
één vermeerderd. In Mei van het vorig jaar had
J. O. Hom, een jongen uit Caughnawaga, een
plaatsje op 10 mUl van Montreal gelegen, zUn
flets tegen de leuning van een brug gezet. Een
windvlaag blies de fiets in het whter, waarbij
de jonge Horn meegesleurd werd in zUn poging
om de flets te grUpen. ZUn oom Josef Hom.
die het ongeval zag gebeuren, dook hem achter
na; van geen van belden werd gedurende lan
gen tUd eenig teeken van leven waargenomen.
Uit Florida heeft men nu een brief ontvan
gen van Joeef Hom. Deze deelde mede, dat hU,
boen hU in de rivier dook, met zUn hoofd op
„Dat denk ik ook,” zei Bundle.
„Dat klopt allemaal,” zei Jimmy bijna als in
een droom.
HU wendde zich tot Loraine.
„Hoe oud was u toen de oorlog uitbrak?”
vroeg hU onverwachts.
„Negen.... neen, acht."
,En Gerry was ongeveer twlnl
ik. De meeste jongens van twlnl
Gerry niet.”
,,Neen," zei Loraine, nadat ze een minuut of
Bill zegt, dat je bent, hoe gemakkelUker het zal
gaan.”
„Daar heb ik niets op tegen, mits ze me niet
beschrUven als een Rotschild,” zei Jimmy.
„Dan vind ik dat het elgenUjk al geregeld is.
Morgen ga ik uit dlneeren met Bill en Ik zal een
Ujst vragen van de gasten. Die zal nuttig zijn.”
„Het spUt me, dat JU er nfet kunt zUn,” zei
Jimmy, „maar over het geheel genomen vind ik
het toch de beste regeling.”
„Ik weet nog niet zoo zeker, dat ik er niet
zal zUn," zei Bundle. ..De Kabeljauw haat me
als vergif, maar er zün nog wel andere manieren
om er te komen.” Ze begon ernstig na te
denken.
n“t “CfU nede' ZelfS trlld'n Bundle
rlg stemmetje. „~iJJ
„JU treedt niet op fn dit bedrUf,” zei Jimmy
oogenbllkkelUk. ..BegrUo je? We moeten toch
ook iemand hebben die er bulten staat, om....
hm.
„Om wat?” vroeg Loraine.
Jfmmy besloot er niet verder op door te gaan.
HU deed een beroep op Bundle,
„Hoor eens,” zei hU, „Moet Loraine er alch
nu nfet buiten houden?”
Ik vind ook, dat dat beter te.”
„Den volgenden keer,” zei Jimmy vriéndelijk.
„En als er nu geen volgende keer is” zei
Loraine.
„O die is er zeker. Daar valt mat aan te
twijfelen."
„Dus ik moet naar huls gaan en afw achten 7"
.Juist,” zet Jimmy en het scheen een verlich-
Wanneer men een kranten lezenden voetganger
op zUn gemak de straat in een slappe diago
naal ziet oversteken, terwUl de arme automobi
list, die hem van achter nadert, met pet! nallo!
en hé daar! zijn aandacht tracht te trekken,
dan wordt de felste auto-hater door medelijden
bewogen.
Ligt het welslagen van de nieuwe stille ver
keersregeling dus in de hand of in de beenen
van den voetganger, het volle gewicht var. den
moellUken en snellen overgang hebben de „me
tropolitan!”, de agenten van de stadspolitie ge
dragen. Op Driekoningen heeft de fee Befana
ook him het loon gebracht. Overal, waar een
verkeersagent op zUn kleine podium stond,
kwam vanmiddag uit de voorbUrijdende auto's
een sierlijke hand te voorschUn om hem een
cadeautje te reiken. Koeken en andere onbreek
bare voorwerpen worden soms zelfs met een
lichten smak aan zUn voeten neergeworpen.
Flesschen wUn en andere breekbare waar wordt
in het passeeren overhandigd En tusschen de
stereotype verkeersgebaren door buigt de me-
tropolltano zich naar rechts en naar links,
vangt pakjes op en neemt flesschen aan vleit
ze neer op den snel groetenden heuvel rondom
zUn voeten, glimlacht en knikt en buigt en
dankt voor de „Befana".
naar de gevangenis
••••MaanMgMMaaaaaMMaaMMwavaamgMwaaMMM
danks alles, een gentleman bent, en wil u In
de gelegenheid stellen dit te bewUsen.”
„U kunt geheel en al over mU beschikken
mevrouw; ik geef u mUn eerewoord, dat ik uw
bevelen stipt zal opvolgertZ^^
„Welnu, u moet me van avond vergezellen
naar een partU. waar ik noodzakelUk heen moet.
Volg mü.”
HU opende beleefd de deur voor haar; zU ging
hem voor naar den auto, die snel wegreed in
de richting van Londen.
„U moet een houding aannemen, alsof u me
al jaren kent, dus een beetje vriéndelijk-fami
liaar tegen me zUn.”
„Het zal me een groote eer wezen,” antwoord
de de man aan haar zUde.
„Om kort te gaan,” hernam de dame, „u doet,
alsof u in alle opzichten een man van ..stan
ding” bent en volgt m'n bevelen stipt op.”
„In orde, mevrouw; maar hoe lang duurt dat?”
.Alleen dezen avond. Daarna moet alles ver
geten zUn en moogt u nergens meer aan denken.
Me dunkt, dat de straf niet te zwaar is.”
„Integendeel, mevrouw, maar als Ik nu een
maal een oud vriend ben, moet ik toch uw naam
weten.”
„O Ja. mUn naam is mevrouw Payson.”
„Vindt u dat niet een beetje te koel voor een
oud vriend. Ik zal u bU uw voornaam moeten
noemen.”
„Ik heet Valentine. We moeten echter ook een
naam voor u hebben."
„Ja, hebt u ook een bepaalde voorkeur?"
.Absoluut niet. Neemt u maar den een
anderen behoorlUken naam aan.”
„Dan zal ik mU lord Farnmore noemen. Gaat
u daarmee accoord?”
„Is dat geen lid van het Hoogerhuis? Enfin,
't kan me ook niet schelen. Laten we dus m.iar
zeggen lord Farnmore.”
Op dit oogenblik stond de auto stil voor een
voorname woning.
BU het binnentreden werd het tweetal ont
vangen door de vrouw des huizes, een dame van
middelbaren leeftUd.
„Wat ben je laat lieve," zei ze tot mevrouw
Payson.
De aangesprokene glimlachte. „Mag ik Je even
voorstellen: lord Farnmore mevrouw Light
ning.”
„Wat aardig van je. lieve mevrouw Payson,
om lord Farnmore mee te brengen. Ga mee. net
dansen is juist begonnen, dan zal ik u aan m’n
dochter voorstellen.”
Mevrouw Lightning werd echter spoedig weer
door andere zorgen in beslag genomen. Mevrouw
Payson en haar „oude vriend" bevonden zich
spoedig weer alleen Beiden liepen naar de an
dere zUde van de danszaal en nauwelUks had
den zU zich'daar in een hoek neergezet, of een
twee nagedacht had. „Gerry was geen soldaat,
waarom weet ik niet.’
,.Ik kan je dat we! vertellen," rei Jimmy.
„Of ik kan tenminste een heel sluwe gissing
maken. Van 1915 tot 1918 was hU niet In
Engeland. En niemand schUnt precies te weten
waar hU geweest is. Ik denk dat hU In Dultsch-
land is geweest."
Loraine kreeg een kleur. Ze keek Jimmy be
wonderend aan.
„Hoe slim van je."
„Hjj sprak goed Dultsch, hé?”
,fO, alsof hil er geboren was.”
„Ik weet zeker, dat fk gelijk heb. Luiste:
jullie eens: Gerry Wade was aan het Ministerie
voor Buitenlandsche Zaken HU scheen te be-
hooren tot hetzelfde soort beminnelijke Idioten
vergeel me den term, maar je weet wac
ik bedoel als BUI Eversle gh en Ronny
Devereux. Eenvoudig een decoratieve aanwas.
Maar In werkelUkheid was hU heel iets anders.
Ik geloof dat Gerry er een van het rechte
soort was. Onze Geheime Dienst wordt geacht
de beste ter wereld te zijn. Ik geloof dat Gerry
et was omstreeks negen uur 's avonds, dat
een deftig gekleed heer aanbelde aan een
der heerenhuizen van New-Drury-Lane
in een der voorsteden van Londen. Een keurig
gekleed dienstmeisje opende de deur en de
heer vroeg onmlddeUUk: .Ben ik erg laat?”
Het meisje keek hem verbaasd aan en toen
deze haar vriendelUk toelachte, antwoordde hU
aarzelend: .Been, ik denk het niet. Maar me
vrouw is juist even de deur uitgegaan.”
Ze ging hem voor door de gang en liet hem
in een keurig gemeubeld vertrek, waar recht
tegenover den ingang een prachtige oiieverf-
schilderU hing van een beeldschoon meisje.
„Mevrouw dacht, dat u van middag al geko
men zou zUn zooals u schreef.”
De man scheen niet te weten wat hU moest
antwoorden, liep eenige passen de kamer op
en neer èn bleef tenslotte voor het schilderij
staan, dat hU nauwkeurig bekeek.
Het meisje was inmiddels naar de piano se-
loopen en had de klep opgeslagen:
.Mevrouw zegt, dat de hooge noten het meest
ontstemd zUn."
De man keerde zich om en ging naar de piano.
„Ha juist," antwoordde hU en er lag een vreem
de, blUde klank in z’n stem, alsof hU verheugd
was elndelUk een reden voor zUn bezoek te heb
ben gevonden.
Toen het dienstmeisje de kamer verlaten had,
zette hU zich op de pianokruk en Uet z'n vin
gers over de toetsen glUden.
„Wat doet een pianostemmer ook weer,” mom
pelde hU. ,^te riemen, geloof ik, de bovenkap in
den achterkant weg en gaan dan met een soort
kurketrekker aan de snaren kriebelen,”
HU nam eenige snuisterUen weg. die er boven
op stonden. Juist wilde hU de kap er afnemen,
toen zUn oor door een licht gedrulsch werd
getroffen. HU draaide z'n hoofd om en keek
recht in 't gezicht van een dame, die in een
eenvoudig, maar smaakvol avondtoilet gereed
stond om uit te gaan.
„U bent niet de pianostemmer” Klonk het
beslist, „ik onderstel dus met een inbreker u*
doen te hebben.”
De man aan de plano
maakte een lichte buiging.
„WaarschUnlUk wel, mevrouw,” antwoordde
hU- .Misschien roept u nu een politle-agent.”
ZU antwoordde niet direct, maar liet haar blik
ghjden langs z'n rUzlge. niet onsympathieke ge
stalte. Z'n overjas was opengevallen en zij
constateerde, dat hU in rok gekleed was en
twee zwarte parels in zUn smetteloos wit over
hemd droeg.
„U schUnt me geeen nieuweling toe in 't vak”,
sprak zU. „en heelt u inmiddels gevonden wat
u wenschte?” liet ze er sarcastisch op volgen.
„Zeker.” antwoordde hU galant, „als ik me
niet vergis, bent u het origineel van dat mooie
portret, dat daar hangt.”
„Ja.” zeide ze. minder onvrlendelUk, blUkbaar
gevleid door deze opmerking. Daarna ging ze
op haar vorigen bitsen toon voort: „U schUnt
dus kunstkenner te zUn en het op schilderUen
gemunt te hebben.”
.Been, toch niet, en als het wel zoo was. sou
de waarde daarvan toch aanzienluk verminderd
wezen door het aanschouwen van haar die er
voor geposeerd heelt.”
Het compliment bleek Indruk te maken, want
de houding der dame werd iets minder vUaridig.
Toen de man z'n hoed opnam, kwam het
meisje zeggen, dat Dickson met den auto voor
stond.
„Zeg, dat ik direct kom,” anwoordde zU. en
zich daarna tot den pseudo-planostemmer wen-
In 1934 heeft de Sovjet-Russische lucifers-
industrle 9.200.000 kisten lucifers geproduceerd,
tegen 7 millioen kisten in 1931, aldus meldt
Tass.
De laatste drie jaren zUn verscheidene groote
moderne ludfers-fabrieken gebouwd.
Te Nowosybow staat thans de grootste luci
fersfabriek ter wereld.
De lucifersindustrie in de Sovjet-Unle
schikt thans over 95 automatisch werkende
machlne-lnstallaties.
Zoo wordt binnenkort een automatische ma
chine in bedrUf gesteld, die 35 kisten lucifers
per uur kan produceeren, terwUl de huidige
Installaties slechts 22 kisten voortbrengen.
De laatste twee jaar bestaat in Engeland,
Amerika en in de OostelUke landen groote
vraag naar Russische lucifers.
Plotseling gaf Bundle een gil en de twee
•nderen schrokken hevig.
„Idioot," zei Bundle. „Stommeling Ik bedoel
daar mezelf mee. Ik wist wel dat ik iets vergeten
had."
„Wat?"
•Ben je den Kabeljauw? Ik bedoel George
Lomax.”
„Ik heb dikwijls over hem hooren spreken,"
«el Jimmy. ,,Door BH en Ronny, weet Je?"
Jiu, die Kabeljauw geeft volgende week een
PartU...en hij heeft een dreigbrief gekregen
uit Zeven Wijzerplaten.”
„Wat!" riep Jimmy die vooroverleunde en erg
opgewonden was. „Dat meen je toch zeker
nfet?”
•Jawel. HU heeft het aan vader verteld. Nu,
*aar denk je dat dat op wijst?”
Jimmy leunde achterover in zün stoel! Hij
dacht vlug en zorgvuldig na. Ten laatste sprak
hü- Wat hU zei was kort en ter zake.
„Dan zal ex iets gebeuren op die partij.” zei
Mi.
ATT f A °P blad zlJn ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen 17 biJ levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door T7 7^X0 bW een onKeval met 17 bW verlies van een hano
/A I <1 .r. IT 11 Li O ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeeringen V Owe" verlies van belde armen, beide beenen of belde oogen E doodelljken afloop A een voet of een oog
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
■3 w
Volgens zoo juist gepubliceerde cüfers is er
in de eerste tien maanden van 1934 in Austra
lië ruim 27 millioen liter bier meer gebruikt
dan in de overeenkomstige periode van het
voorafgaande jaar. Dit vermeerderde verbruik
schrijft men toe aan de vermindering van de
werkloosheid en de verlaging van den bierprUs-
Niettegenstaande de prijsverlaging is het bedrag
van den betaalden accUns nog aanmerkelijk ge
stegen.
