van
den dag
H
DE ENGELSCHE KAPERS
De rol
‘Louise Thulier tijdens
van
den wereldoorlog
SIMPEL, DOCH BOEIEND
VERHAAL
SCHOONHEID
HET GEHEIM VAN
DE 7 WIJZERPLATEN
DINSDAG 22 JANUARI 1935
Vreemd verschijnsel
Uniformen in Bulgarije
DOOR AGATHA CHRISTIE
zei'
Zeer oorlogszuchtige
stammen
Durf, die bewondering
afdwingt
Bourillon onder
scheiden
Soldaten, die met behulp van val-
ache papieren uit het bezette
gebied werden gezmohkeld
i De kleurenblinde
i
juweliersbediende
Geen hanengevechten
in Frankrijk?
De nalatenschap van
Lord Riddell
AANGIFTE MÖET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
r
de
Waarom zou je het ontkennen?
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
iiiiiiHiiinni
ülllllllllll
voorthelpen
den
rooden
waardoor wU
i
op dit blad zijn Ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen
28
(Wordt vervolgd)
Geheel onverwacht kwam
ding. De Spaansche gezant
Kilometers lippenstiften,
Kilogrammen poederach.
Komt bij zulke surrogaten
Niet iets anders aan den dag?
Vrouwen toch, die zóó misdeeld zijn,
Dat de verven 't moeten dóen.
Die verkoopen dan den mannen
Toch maar knollen voor citroen!
Dat de vrouw goed voor den dag komt
Is natuurlijk niets te gek.
Maar helaas door overdrijving
Lijdt zij menigmaal échec-
Als zij onder poeder schuil gaat
Sn zij zich aan stiften hecht,
Wat? tenslotte ga je vragen,
Is bij deze vrouwen echt?
Mannen zien nog altijd gaarne
Juist de schoonheid bij een vrouw!
En de vrouw neemt zeer gewillig
Deze adoratie aan.
Ja, zij ziet in de vereering
'n Onderdeel van haar bestaan!
Volgens opgave der Industrie werden
in 1934 in Engeland 800 KM lippen
stift en 5000 ton poeder verkocht.
.Krantenbericht”
„We
klam.
Een patrouille op zoek naar eenlge misdadi
gers, heeft in het Papoeagebergte Nieuw-
Guinea) eenlge kleine, doch zeer oorlogszuch
tige stammen ontdekt. Deze droegen de afge
hakte handen van hun doode verwanten, welke
eerst beven een vuur „gerookt” waren, aan een
koord om den hals, als een herinnering aan de
dooden.
Deze stammen wisten de patrouille op han
dige wijze om den tuin te leiden. Door schreeu
wen gaven zij de nadering der blanken steeds
verder door, en wanneer dezen in een dorp aan
kwamen, dikwijls na een vollen dag besteed te
I
Want ontkennen staat zoo flauw, f
f en liet
De Fransche regeering heeft het Legioen van
Eer verleend aan den heer Bourillon, die van
1895 tot 1900 verscheidene malen wereldkam
pioen wielrennen is geweest en bovendien des
tijds als zanger groote beroemdheid heeft ver
kregen in de rol van Don José in de opera
Carmen. Bourillon, die aan de Opéra Comlque
verbonden was. is indertijd in vele Europeeeche
hoofdsteden opgetreden.
et komt niet zeer dikwijls voor dat een
vrouw de roset van officier van het Le
gioen van Eer ontvangt. En al bijzonder
raad,” zei de Rus op vrfendelUken toon.
Er heerschte stilte, nogal een onaangename
stilte, voelde Bundle.
Ze keek nog altijd als betooverd naar de
vrouw. Haar japon was op den rug gedecolle
teerd en ze zag een kleine moedervlek juist bij
het rechterschouderblad, dat de blankheid vaa
de huid nog meer deed uitkomen. Bundle voelde
dat de uitdrukking .schoons avonturierster.” die
ze zoo dikwijls gelezen had nu echt beteekents
voor haar kreeg. Ze was er heel zeker van dat
deze vrouw een knap gezicht had, een donker,
Slavisch gezicht met hartstochtelijke oogen
Ze werd uit haar fantasieën gewekt door
den Rus, die scheen op te treden als ceremonie
meester
..Zullen we de zaak afhandelen? Eerst over
onzen afwezigen kameraad No. 2.”
Hij maakte een eigenaardig gebaar met de
hand in de richting van den stoel naast de
vrouw wat allen die er waren nadeden, terwijl
ze zich daarbij naar den stoel keerden.
„Ik wou dat No. 2 vanavond bij ons was.”
vervolgde hij. „Er moet veel gedaan worden.
Er hebben zich onverwachts moeilijkheden voor
gedaan?”
„Hebt u zijn rapport gekregen?"
Nu was het de Amerikaan die sprak.
,,Tot nu toe.... heb tk niets van hem ge
hoord."
Hjj zweeg even.
,Jk kan het niet begrijpen.”
„Denkt u. dat het in verkeerde handen kan
gevallen zijn?’’
.Dat is.... mogeljjk.’’
..Verricht onverwijld huiszoeking bij be
diende; indien niets te vinden, fouilleer
hem!’ HOPE.
„Met andere woorden,” aei Vijf Uur zacht,
„er is gevaar."
Hij sprak het woord behoedzaam uit en toch
met een zeker genot.
De Rus knikte nadrukkelijk.
„Ja.... er is gevaar. Men komt te veel aan
de weet over ons.over dit huis. Ik weet dat
verscheidene menschen vermoedens hebben."
Hij voegde er klam aan toe:
,Die moeten tot zwijgen worden gebracht.”
Bundle voelde, dat ze kippenvel kreeg. Als ze
gevonden werd, zou ze dan tot zwijgen gebracht
worden? Plotseling werd haar aandacht weer
getrokken door een woord.
„Dus van Chimneys is niets aan het licht
gekomen.”
De Rus schudde het hoofd.
.Niets."
Opeens boog no. 5 zich voorover.
„Ik vind dat Anna gelijk heeft. Waar is onze
president no. 7, hij die ons in het leven rfep.
Waarom zien we hem nooit?”
„No. 7,” aei de Rus, „heeft zijn eigen manier
van werken.”
,Dat zegt u tenminste altijd
„Ik zal nog meer zeggen.” zei Mosgorovsky.
„Ik beklaag den man of vrouw, die met hem in
conflict komt."
Er was weer een onaangename stilte.
moeten ópschieten,” zet Mosgorovsky
„No. 3 hebt ge den plattegrond van
Wyver Abbey."
Bundle spitste de ooren Tot nu toe had ae
no. 3 niet gezien noch zijn stem gehoord Die
hoorde ae nu en herkende d*e zonder zich te
hebben aan het doortrekken van diepe ravij
nen. vonden zjj alles verlaten. Eenmaal werd
getracht de bewoners van een dorp, die zich
schuldig hadden gemaakt aan een overval op
een naburig dorp des nachts te verrassen, doch
wederom bleken zij gewaarschuwd te zijn, en
tijdig de vlucht te hebben genomen.
Den tweeden keer was de expeditie echtyr ge
lukkiger en konden de schuldigen worden ge
vangen genomen.
Schoonhei# is niet enkel middel.
Doch men stelt haar ook tot doel.
Want zij streelt juist zoo bijzonder
Het aesthetische gevoel.
Mannen drinken graag de schoonheid
Als een glaasje bier of wijn.
Vrouwen dulden slechts de schoonheid
Voor zoover zij ’t zelve zijn!
Vijf uur haalde zijn schouders op.
„Tenzij men waagt....”
Hij maakte den zin niet af.
Uit het testament van Lord Riddell, den kort
geleden overleden dagbladeigenaar, blijkt, dat
hij een kapitaal van 1.638.901 pd. sterling heeft
nagelaten. Hierop zal een successiebelasting
moeten worden betaald van bij benadering
734.021 pd. sterling. Er zijn verscheidene groote
legaten aan liefdadige Instellingen en eenige
bekende persoonlijkheden, benevens al zijn
vroegere employé s toegekend. Onder deze lega
ten bevindt zich een legaat van 1000 pd. sterling
voor Lloyd George en van 1000 pd. sterling voor
Winston Churchill. Een derde van het restee-
rende bedrag na aftrek der legaten is vermaakt
aan het fonds van de dagbladpers, een derde
aan een ziekenhuis en een zesde resp. aan het
pensioenfonds der drukkers en de Solicitors
genevoient Association samen met de Solicitors
en Managing Clerks Association.
Visschers In het plaatsje Wielka Wiea nabij
Kaap Rozewie, nebben een vreemd verschijnsel
aan de kust van de Oostzee waargenomen. Het
water daalde tot beneden den normalen stand,
waardoor een deel van" de kust, dat gewoonlijk
onder water staat, droog kwam te liggen.
Dit verschijnsel, dat aan de Oostzee, waar
men geen eb en vloed kent, een zeldzaamheid
is, wordt toegeschreven aan de ongewone kraqkt
van den wind, welke aan de kust heeft gewo«l.
Weer werd er zeven keer geklopt en Mos
gorovsky begaf zich naar de geheime deur. Ze
kon er niets bepaalds van gewaar worden, maar
dadelijk daarop hoorde ze dat de Rus met den
baard zijn stem verhief.
„Zullen we beginnen met de zaken?"
Hjj zelf liep om de tafel Ijeen en ging zitten
naast den armstoel aan het hoofd van de tafel.
Zoo zat hij recht tegenover Bundle's kast. De
elegante Vijf Uur nam plaats naast hem. De
derde stoel aan dien kant kon Bundle niét zien,
maar de Amerikaan no. 4 kwam even binnen haar
gezichtsveld vóór hij ging zitten.
Aan de zijde van de tafel het dichtst bij haar,
waren maar twee stoelen te zien en terwijl ze
keek zette een hand den tweeden dur eigenlijk
den middelsten stoel klaar. En toen gleed met
een vlugge beweging een van de pasgekomenen
langs de kast en nam den stoel tegenover Mos
gorovsky. Wie daar ging zitten, zat natuurlijk
met den rug naar Bundle toe en naar dien rug
keek Bundle met veel belangstelling, want het
was de rug van een vrouw, een buitengewoon
mooie vrouw. Zij nam het eerst het woord.
Haar‘stem was welluidend, met buitcnlandsche
accent.... en er lag een diep verleideljjken
klank In. Ze keek naar den leegen stoel aan het
hoofd van de tafel.
,Dus zullen we No. 7 vanavond niet zien
i ze. „Zeg me, kameraden of we hem ooit zul
len zien?"
„Die is goed," zet de Amerikaan. „Verduiveld
goed. Wat Zeven uur betreft tk begin te gelooven
dat die niet bestaat."
..Ik kan u niét aanraden dat te denken, kame-
Krachtens een nieuwe verordening zullen alle
Bulgaarsche rechters en andere gerechtelUke
ambtenaren uniformen moeten dragen.
Het model van deze nieuwe uniform is nog
niet vast gesteld.
Intusschen zijn de kepi’s, die de Bulgaarsche
politie tot dusver droeg, vervangen door zwarte
helmen, overeenkomende met de „Pickelhauben”
die de Duitsche huzaren in den oorlogstijd
droegen.
hem weer dadelijk uit zijn geest bande. Het
denkbeeld liet hem echter niet meer los. Om
zich zelf ten langen leste rust te bezorgen, stond
hij op, liep naar de groote boekenkast die den
muur achter hem geheel bedekte en koos zich
een boek uit, waarin hij koortsachtig begon te
bladeren. Daar had hij het hoofdstuk. Ben
zacht gefluit ontsnapte zijn lippen toen zijn
oogen over de regels heen gleden.
Nog eens, en nog eens las hij het over, tot
het als 't ware in zijn brein vastgelegd was.
Stomverbaasd staarde Inspecteur Knight
eenlge minuten later op het briefje, dat hem
zoojuist door een jongen gebracht was. Wat
moest dit betee kenen? Hield zijn vriend hem
xlor de mal? Neen, hU wist dat hij daar niet
bevreesd voor be
hoefde te zijn.
Bovendien was de
zaak veel te ern
stig om er gek
heid mee te ma
ken, dat wist dr.
Hope wel. Maar
dit, het was bijna ónmogelijk dat zijn vriend,
thuis achter zijn bureau gezeten, de oplossing
van het raadsel gevonden had. Inspecteur
Knight besloot het briefje aan zijn chef te
Iconen. Verbaasd staarde deze naar de weinige
woorden die in haa^t op het briefje gekrabbeld
waren. Het had een telegram kunnen zijn, zoo
kort als het was:
Evenals men in Spanje en Zuld-Frankrgk
gepoogd heeft om door hooge belastingen de
stierengevechten ónmogelijk te maken, zoo
richt men zich thans ook tegen de hanenge
vechten, meldt men uit Parijs. Het hanenge
vecht is een der oudste liefhebberijen van het
land. Het dateert reeds vanuit den tijd van
Julius Caesar en sindsdien heeft men steeds
pogingen gedaan om dit wreede kijkspel te on
derdrukken. Tot nu toe is dit steeds mislukt.
Dezy maal dreigt het echter ernst te worden.
De belasting zal zóó hoeg worden geheven, dat
het de gevechten practisch verbiedt. Vooral in
de Noordelijke departementen is het spel zeer
in zwegig. De Bond, die toezicht op de gevech
ten houdt en 1200 vereenlgingen van tezamen
60.000 leden cm vat, heeft een afvaardiging naar
de regeering gezonden om haar te verzoeken de
belasting te verlagen of te laten vervallen.
„Het kostte mij zeer veel moeite dezen avond
vrij te maken. Men kan dfe zaken niet altijd
even gemakkelijk regelen. Ik ben niet, zooals
no. 4 hier, mijn eigen heer en meester.'
Bundle trachtte zijn nationaliteit te raden.
Totdat hjj begon te spreken had ze ge
meend. dat hij wel een Franschman kon ziin.
maar zijn aceent was niet Fransch. Het kon een
Oostenrijker of een Hongaar of zelfs wel een Rus
wezen.
De Amerikaan begaf zich naar den anderen
kant van de tafel en Bundle hoorde dat men
een stoel onder de tafel uitschoof.
,Dén uur is een succes,” .lei hij „Ik felici
teer u, dat u het waagt.”
toen plots de red-
- - --te Brussel maakte
Konlng Alfons XIII opmerkzaam op ons geval
met het gevolg dat eerst de voltrekking van ons
vonnis voor onbepaalden tijd werd uitgesteld en
ten slotte de Kaiser zelf ons begenadigde. Onze
straf werd nu veranderd in dwangarbeid en op
een goeden morgen werden wij op transport
gesteld naar Siegburg in het Rijnland.
Het was den 8 November 1918 dat de gevan
genisdeuren weer voor ons open gingen. Het
waren de Duitsche revolutionnairen die ons onze
vrijheid teruggaven. Zij zonden ons naar Keulen
waar wij aankwamen voor we nog goed begre
pen hadden wat er eigenlijk met ons gebeurde.
Nog voor den wapenstilstand, 10 November, ar
riveerden wij, Jeanne de Belleville en ik, te
Leuven. Het smartelijk avontuur was ten einde.
Later? Toen het eenmaal vrede was ben ik
aan het werk gegaan om de regeering de namen
te doen kennen van haar die voor Frankrijk
zoo fel gestreden en ook zoo fel geleden had
den. Ik slaagde er ten slotte in door te dringen
tot Clemenceau die mij om een lijst vroeg van
mjjn medewerksters met de onderscheidingen
waarop zij, naar mijn meenlng, aanspraak kon-
den maken. Hjj was zeer gemoedelijk en las
onderscheiding te overhandigen, de lijst welke ik hem voorlegde., aandachtlg door.
Ik tuurde Intusschen op een beeldje van Edith
Cavell dat hij voor zich had staan. Plots keek
hij mij aan en zeide op zijn bekenden barachen
toon:
„U heeft op deze lijst een naam vergeten."
Ik protesteerde, maar hij viel mij in de rede.
„Uw eigen naam staat er niet op!”
Hjj dacht even na. En toen:
„Wat denkt u van het oorlogskruis en van
het kruis van ridder van het Legioen van Eer?”
Mijn bezoek verliep, zooals trouwens de mees
te bezoeken aan den „Tlgre”, niet zonder een
incident. Ik had een foto van hem meegebracht
en vroeg hem vriéndelijk daar zijn handteeke-
ning onder te willen zetten. Hjj bekeek zijn
conterfeitsel aandachtig en viel toen plotseling
bijna ruw uit:
„Wat dacht u? Dat ik mijn naam onder dat
monster zette?”
Ik schrok hevig en wist niet hoe gauw ik
moest maken dat ik weg kwam. Maar reeds
den volgenden morgen ontving ik een groot
portret van Clemenceau met een lange opdracht
er onder. Dit portret hangt nog altijd in mijn
werkkamer met er naast een foto van mij zelve
in mijn gevangenispakje van Siegburg.
kelUk van elkaar te onderscheiden. De een was
een elegante, slanke jonge man. die avond-
kleeren droeg van een voortreffelijke snit Bet
gemak waarmede hjj zich bewoog, deed meer
aan een buitenlander dan aan een Engelschman
denken. Den anderen heer zou men beter taai en
mager heben kunnen noemen. Zijn kleeren
pasten hem nogal goed, maar m.?er ook met
en Bundle ried zijn nationaliteit zelfs voor ze
zijn stem gehoord had.
„Ik veronderstel dat wij de eersten zijn op
deze kleine bijeenkomst.
Een prettige volle stem met een eenigszins
Amerikaansche intonatie, die ook eenigszins aan
lërsch deed denken.
De Jonge man sprak in goed, maar een
beetje hoogdravend Engelsch.
T-sen wandelende reclame voor een parfumc-
H. rie-winkel schoot toe, toen inspecteur
■““'Knight van Scotland Yard, de juwelien.-
zaak van Coon tt Comp. binnentrad. Het fat
terige heerschap leidde hem, na hem aange
diend te heoben, naar het privékantoor von
mijnheer Coon. Hoe was bet mogelijk dat zijn
patroon zulke ordinaire menschen ontving,
stond duidelijk te lezen in de verwonderde
oogen van het jongmensch.
Als een wanhopige, wat hij op dat oogenblik
ook was, ijsbeerde de heer Coon zijn kantoortje
m het rond en niet zoodra was inspecteur
Knight binnengetreden, of hU vloog op hem af
een zondvloed van weeklachten over
hem nederdalen, die Knight niets wijzer maak
ten. Het eenlge, dat hij wist, was bet feit dat
men uit de safe van den Juwelier Coon een
snoer paarlen had ontvreemd, dat voor het
duurste In zijn soort doorging. Ns hem dan ook
eenigszins gekalmeerd te hebben, begon hij hem
te ondervragen en op het eind moest ook
Knight bekennen dat hier zijn verstand bij stil
stond. Hoe ter wereld was de dief er In ge
slaagd de safe te openen zonder een enkel spoor
achter te laten en dat. terwijl de brandkast
voorzien was van het nieuwste snufje op het
gebied van beveiliging. nX een onzichtbare
straal, de infra-roode straal die, zoodra hij on
derbroken werd, een aantal alarmschellen in
werking bracht, voldoende om half Londen uit
zijn slaap te wekken. Een bevelllgingsmlddel
hetwelk alleen aan den heer Coon bekend was.
Na verschillende dingen genoteerd te hebben,
stelde Knlght een onderzoek in. dat echter
niets naders aan het licht bracht.
In een wrevelige stemming liep hij 'S middags
even bij zijn vriend dr. Hope aan, die als me
disch doctor aan Scotland Yard, met de crimi
naliteit volkomen op de hoogte was. Zonder
terughouding vertelde hij deze het geheele
geval. Meermalen was het vóórgekomen, dat
zijn vriend hem bij moeilijke gevallen kostbare
aanwijzingen gaf, die aanleiding waren dat de
daders binnen korten tijd gevat werden.
Maar ook Hope wist geen raad in dit geval.
Stilzwijgend had hü het verhaal aangehoord.
Vooral het feit dat de dief de alarmschellen
die op de infra-roode straal reageerden, riet in
werking had gebracht, scheen hem te treffen.
„Houd dat in gedachten. Knight.” sprak hU:
„mogeljjk kan dit tot de arrestatie van den da
der lelden. Heb Je bijgevolg eenlge verdenking
op den bediende?”
Schokschouderend hoorde Knlght hem aan.
„Och wat. die prul Is tot zooiets niet In staat.
Hij heeft veel te veel tijd noodlg voor zijn
uiterlijk. Hoe ze zoon bediende In dien winkel
kunnen gebruiken, mag Joost weten. Iemand
die kleurenblind is, als bediende In een juwe-
lierszaak, om je dood te lachen. Een gewoon
wit naphtaline-balletje noemt hU. volgens
mijnheer Coon, diepblauw van kleur.”
Glimlachend liet Hope zijn vriend rustig uit
razen. Als hi) In zulk een stemming was, kon
men geen land met hem bezeilen. HU moest
toegeven, het was Inderdaad een buitengewoon
geval.
Toen hU zijn vriend uitgelaten had. zette hU
zich weer aan zUn bureau om zijn werk te her
vatten. Het wilde echter niet meer vlotten.
Steeds weer opnieuw kwamen de woorden in
zUn gedachten, die zUn vriend Knlght geull
had: „Hoe is het mogeljjk dat de dader den
infra-róoden straal vermeden heeft?”
Plotseling schoot een gedachte door zijn
hoofd, zoo vreemd, zoo onwaarschUnlIJk, dat hu
kunnen vergissen. Zacht, prettig, onduidelijk,
de stem van een welopgevoeden Engelschman.
„Hier zjjn ze, mUnheer.”
Er werden eenlge papieren over tafel ge
schoven. Iedereen boog zich voorover. Dan hief
Mosgorovsky zijn hoofd weer op.'
„En de Ujst van de gasten?”
„Hier.”
De Rus las ze.
..Sir Stanlye Dlgby. mijnheer Terence
D’Rourke sir Oswald en lady. mevr. Macatta,
Bateman, gravin Anna Radzky, mevr. Macatta,
mijnheer James Thesiger....”
HU zweeg en vroeg toen op scherpen toon:
„Wfe is mijnheer James Thesiger?”
De Amerikaan lachte.
„Ik geloof dat u voor hem niet bang behoeft
te zUn. Een jonge stommerik, zooals er hon
derden rondloopen.”
..Herr Eberhard en mUnheer Everslefgh. Dat is
de heele Ujst.”
„Zoo,” zei Bundle stilletjes. „En dat' lieve
meisje lady Eileen Brent dan?"
„Ja, daar schijnen we ons niet bang over be
hoeven te maken," zet Mosgorovsky. „HU keek
de tafel rond."
„Ik veronderstel, dat er aan de waarde der
uitvinding .niet getwUfeld kan worden?”
Drie Uur gaf een laconiek Britsch antwoord.
.Absoluut niet.”
„Voor den handel is het mUUoenen waard,"
zei de Rus, „en Internationaal,... och, de heb
zucht van de naties is maar al te goed be
kend."
„Wel, Knight, wat denk JU er van?” klonk
de zware basstem van zUn superieur, „sullen
we het er op wagen? Je weet, als Hope iets
aanraadt, kunnen we ons op hem vertrouwen.”
Vijf minuten later stond de poUtle-auto voor
het perceel, waar de bediende der firma Coon
<t Comp. in den kost was. Een verschrikte hos
pita. die waarschUnlUk zoo van de waschtobbe
vandaan kwam, gezien haar druipnatte, met
schuim overdekte handen, deed open. Het duur
de even voor men haar had bU gebracht, wat
men wenschle, maar zooals overal, verrichtte
ook hier het tooverwoord „Politie" wonderen.
Eenige oogenbllkken later stond men in een
irisch. kraakzindelUk kamertje en niet dan met
lichte wroeging oegon men den boel overhoop
te halen. Intusschen had Knlght van de hos
pita reeds vernomen, dat mUnheer Cornelius,
zooals de bediende heette, op den avond van
den diefstal na middernacht was thuisgekomen.
Deze mededeeling deed de balans in het nadeel
van mUnheer Cornelius overslaan. Maar hoe
ter wereld was zijn vriend Hope op het spoor
gekomen, was de vraag die zich bU Inspecteur
Knlght opdrong.
Een kreet van een der rechercheurs wekte
hem uit zijn overpeinzingen. TriomfanteUjk
hield deze een snoer paarlen van buitengewone
grootte in zijn handen en toonde dit den in
specteur. did zUn oogen nauwelUks kon ge
looven. Dus toch; Hope had het dus bU het
rechte eind gehad.
Na verloop van een kwartier arriveerde onder
bewaking van twee detectives een ietwat over
dieven gekleed jongmensch op het bureau, die
bU 'het verhoor een volledige bekentenis af
legde. Dit was nauwelijks achter den rug, of
dr. Hope trad binnen, zjjn oogen glinsterend van
genoegen.
„Wel, Knlght," antwoordde hU op den om
uitleg vragenden blik van zUn vriend, „dat had
je niet gedacht né. dat de zaak zoo spoedig
zou zijn opgelost. Je hebt me echter zelf den
weg gewezen Toen je melding maakte van het
feit, dat de bediende kleurenblind was dat hU
n.l. een naphtalineballetje jdiepblauw zag,
drong de beteekenis ervan eerst nog niet recht
tot me door. Opeens echtepl schoot me iets te
binnen, wat ik vroeger eens gelezen had.
Zooals je weet kan zonlicht met behulp van
een prisma ontleed worden, waardoor stralen
van verschillende kleur naar voren treden. NU
zün er echter twee bekende stralen bU, waar
voor ons oog niet ontvankelUk Is en dat zUn de
infra-roode straal en de ultraviolette straal, die
het laatst komt. Voorwerpen nu hebben van
zichzelf geen kleur. Dat wU iets rood gekleurd
zien, komt daaruit voort, dat dit voorwerp de
stralen van het licht, behalve
straal, opslorpt. De roode straal wordt echter
teruggekaatst en treft ons oog.
het voorwerp rood waarnemen. Toen je me nu
vertelde van het naphtalineballetje. dat voor
ons normale menschen wit is. maar dat echter
volgens den bediende diepblauw van kleur was,
drong even later ten volle de beteekpnis ervan
tot mU door. Het balletje kaatst rifimelUk de
ultraviolette stralen in groote mate terug. Wat
blijkt hier dus uit? Het oog van den heer Cor
nelius is ontvankelUk voor den ultra-violetten
straal en dit houdt tevens in dat hU ook den
infra-rooden straal moet kunnen zien, daar
deze in rang vóór de ultra-violette voorkomt.
En daarmede was tevens de persoon gevon
den, die den onzichtberen straal, welke de safe
vin den heer Coon beveiligde, kon vermUden.
Daarbij komt nog dat hu in bezit was van een
sleutel van de safe. Daar hU den straal kon zien,
was het mogelUk, dat hU zonder een alarmsche!
in werking te brengen en zonder eenlg spoor
achter te laten, zich meester kon maken van
het parelsnoer."
Na deze klare uiteenzetting moest dr. Hope
meerdere gelukwenschen In ontvangst nemen
en nog lang daarna had zijn vriend Knlght
het over het geval van den kleurenblinden ju
weliersbediende.
A T T T? A DAMMÉ’C op dit blad zijn ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen T? *7CA bij levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door 7^0 - J*n<?ngeVal<^t F 2^0
I /X r>C_J IN IN o ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen F DUa" verlies van belde armen, beide beenen of belde oogen F Dl/a" doodelijken afloop 1 MkJVFe een voet of een oog
Toen ze hem weer kon zien, kon ze zich
nauwelUks beheerschen en ze hijgde bUna van
verbazing.
ZUn gezicht was nu bedekt met een masker,
maar geen masker van de gewone soort Het was
niet op maate-voor het gezicht gemaakt, het
was maar een lapje goed dat er voor hing, een
gordUntje met twee spleten erin voor de oogen
Het was van voren rond; er stond een afbeelding
op van een wijzerplaat, waarvan de wijzers zes
uur aanwezen.
„De Zeven Wüzerplaten," zei Bundle bU zlch-
■eU.
TerzelfdertUd klonk er een nieuw geluld
zeven gedempte klopjes. Mosgorovsky liep naar
de plaats waar Bundle wtst dat de andere kast
deur was. Ze hoorde een scherp geklik en toen
het geluld van begroetingen in een vreemde
taal. DadelUk daarop kon ze de nieuwgekome-
nen zien. Ze droegen allen klokmaskerr. maar bü
hen stonden de wUsers anders, reepectlevelUk
op vfer en op vUf uur. De belde heeren waren
ia arondtnUrt.maar toch waren ae gemak-
aeldzaam is het dat een Maarschalk van Frank
rijk er prUs op stelt persoonlijk aan een vrouw
deze hooge
Toch was het Maarschalk Weygand die te ParUs
dezer dagen deze plechtigheid verrichtte en een
Jonge vrouw, Mlle. Louise Thulier, met de roset
yan officier van het Legioen van Eer begiftigde.
Een doodvonnis en drie jaren dwangarbeid
te Siegburg, dat Is, om zoo te zeggen, de staat
van dienst van haar die Frankrijk terecht
eert als een der heldinnen van die guerre des
femmes” welke vooral in het begin van den
oorlog achter de Duitsche stellingen fel woedde
en waarin vele Fransche en Belgische vrouwen,
onder de voortdurende dreiging van een smar
telijker dood dan dien In de loopgraven, prach
tige voorbeelden van moed, offervaardigheid en
vaderlandsliefde gaven.
Mlle. Louise Thulier deed aan een Fransche
collega van ons een simpel doch boeiend ver
baal over haar rol in den wereldoorlog.
U kunt zich niet Indenken, vertelde ze, hoe
veel namen en gezichten mU voor den geest
komen wanneer ik terugdenk aan die vreeselljke
Jaren. Er was, geloof ik, In heel het Noorden
van ons land dat door den vijand bezet werd,
niet één vrouw die niet wilde dienen. Deze dienst
was zeer veelzUdlg: correspondeeren met Frank
rijk wanneer het verzenden van kranten en
brieven verboden was; verbergen van Fransche
en Engelsche soldaten die tijdens den terugtocht
van hun regimenten waren afgedwkald en dreig
den in de handen der Duitschers te vallen;
smokkelen van soldaten der Entente vla Neder
land of Engeland; werken voor den Franschen
inlichtingendienst; voorthelpen van geheime
agenten, enz. enz.
AanvankelUk deed ieder op zUn eigen houtje
wat hem goed leek. Al spoedig echter groeide
ons werk uit tot een geweldige organisatie
waarin vrijwel uitsluitend vrouwen werkten en
waarbU velen bewijzen hebben geleverd van een
durf welke bewondering afdwingt. NatuurlUk
waren ook de slachtoffers talrUk: Louise de
Bettlgnles stierf in de gevangenis; Miss Edith
Cavell werd m October 1915 doodgeschoten.
Léonle van Houtte had het vorig Jaar de eer
door Kard. Verdier in het huwelUk verbonden
te worden: deze drie maakten allen deel uit van
den inlichtingendienstMarie Gervaise werd in
September 1914 gefusilleerd onder de beschul
diging van spionnage; Flore Lafrance en Geor
gina Danel werden te Doornik, Angèle Lecas
te Saint-Armand doodgeschoten wegens het
verzenden van mededeelingen met postduiven;
Mme. Malicet werd ter dood veroordeeld en op
het laatste oogenblik begenadigd omdat zU moe
der moest worden; Mile. Berkel werd in 1915
gearresteerd omdat zU een ultgebreiden spion-
nagedienst had weten te organiseeren inde
gevangenis van Antwerpen; Henriette Moriamé
trad later in het klooster; Mile. L’Hotelller ver
borg gedurende den heelen oorlog zestig offi
cieren en soldaten te Cambral; prinses Marie
Croy werd veroordeeld tot vUftien jaren dwang
arbeid wegens het verbergen van soldaten in
haar kasteel te Bettlgnles; en dan vooral mjjn
dierbare vriendin Jeanne de Belleville met wie
ik te gelUk ter dood veroordeeld en begenadigd
werd en met wie ik samen dwangarbeid ver
richtte!
MUn medewerkster en ik, wU hadden de
taak op ons genomen om de soldaten die wU
verborgen, met behulp van valsche papieren
vX het bezette gebied te smokkelen. WU werk-
f n met valsche stempels en eigengemaakte
tandteekeningen. Om niet dadelijk gesnapt te
♦orden, moesten wU de mannen 's nachts weg
brengen en eveneens des nachts in verbinding
treden met onze verschillende posten. WU de
den alles te voet. Marschen van dertig en veer
tig kilometer in de duisternis van den nacht
waren heel gewoon. Wjj waren dikwijls gebro
ken van vermoeidheid, doch de vreugde van
ons land gediend te hebben, hield ons op de
been, evenals het besef dat wij er een keer te
meer goed van waken afgekomen! Want wan
neer men gegrepen werd, dan wist men de
rest....
Het was 31 Juli 1915 dat de Duitschers mUn
vriendin, gravin Jeanne de Belleville, en mU
te pakken kregen. WU werden oogenblikkelUk
overgebracht naar de gevangenis te Brussel.
Jeanne de Belleville en ik woonden in de-
eelfde cel. WU wisten niet wanneer de executie
plaats zou hebben. Uit onze bewakers viel niets
te halen. WU konden elkaar ook niet aanmoe
digen, daar wU allebei heel goed wisten dat het
afgeloopen was. Maar de grootste marteling was
het dat wU ons eiken avond ter ruste begaven
met de gedachte: „Zullen wU nu morgen wak
ker worden voor het peleton?”
De kanonnen werden gevechtsklaar gemaakt en de
Engelsche vlag woei uitdagend van den grooten mast.
Mary werd naar haar kajuit gebracht, omdat het op
het dek te gevaarlUk zou warden.
Allen snelden naar de zeezUde en daar zagen ze de
schepen naderen. Tom Verkende ze met zUn kUker
en zag direct dat de tegenpartU veel te sterk voor
hen was en dat het schip verloren was. Maar oude
vechtjassen zUn niet altUd verstandig, als ze beter
doen te vluchten.
-« Na eenige oogenbllkken was het gevecht in vol
len gang. De „Zeewolf” werd zwaar gehavend. De
groote mast van een der Spaansche schepen werd in
tweeën geschoten. Aan beide zUden werden eenige
manschappen gewond.