van den dag H DE ENGELSCHE KAPERS De rol ‘Louise Thulier tijdens van den wereldoorlog SIMPEL, DOCH BOEIEND VERHAAL SCHOONHEID HET GEHEIM VAN DE 7 WIJZERPLATEN DINSDAG 22 JANUARI 1935 Vreemd verschijnsel Uniformen in Bulgarije DOOR AGATHA CHRISTIE zei' Zeer oorlogszuchtige stammen Durf, die bewondering afdwingt Bourillon onder scheiden Soldaten, die met behulp van val- ache papieren uit het bezette gebied werden gezmohkeld i De kleurenblinde i juweliersbediende Geen hanengevechten in Frankrijk? De nalatenschap van Lord Riddell AANGIFTE MÖET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL r de Waarom zou je het ontkennen? MARTIN BERDEN (Nadruk verboden) iiiiiiHiiinni ülllllllllll voorthelpen den rooden waardoor wU i op dit blad zijn Ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen 28 (Wordt vervolgd) Geheel onverwacht kwam ding. De Spaansche gezant Kilometers lippenstiften, Kilogrammen poederach. Komt bij zulke surrogaten Niet iets anders aan den dag? Vrouwen toch, die zóó misdeeld zijn, Dat de verven 't moeten dóen. Die verkoopen dan den mannen Toch maar knollen voor citroen! Dat de vrouw goed voor den dag komt Is natuurlijk niets te gek. Maar helaas door overdrijving Lijdt zij menigmaal échec- Als zij onder poeder schuil gaat Sn zij zich aan stiften hecht, Wat? tenslotte ga je vragen, Is bij deze vrouwen echt? Mannen zien nog altijd gaarne Juist de schoonheid bij een vrouw! En de vrouw neemt zeer gewillig Deze adoratie aan. Ja, zij ziet in de vereering 'n Onderdeel van haar bestaan! Volgens opgave der Industrie werden in 1934 in Engeland 800 KM lippen stift en 5000 ton poeder verkocht. .Krantenbericht” „We klam. Een patrouille op zoek naar eenlge misdadi gers, heeft in het Papoeagebergte Nieuw- Guinea) eenlge kleine, doch zeer oorlogszuch tige stammen ontdekt. Deze droegen de afge hakte handen van hun doode verwanten, welke eerst beven een vuur „gerookt” waren, aan een koord om den hals, als een herinnering aan de dooden. Deze stammen wisten de patrouille op han dige wijze om den tuin te leiden. Door schreeu wen gaven zij de nadering der blanken steeds verder door, en wanneer dezen in een dorp aan kwamen, dikwijls na een vollen dag besteed te I Want ontkennen staat zoo flauw, f f en liet De Fransche regeering heeft het Legioen van Eer verleend aan den heer Bourillon, die van 1895 tot 1900 verscheidene malen wereldkam pioen wielrennen is geweest en bovendien des tijds als zanger groote beroemdheid heeft ver kregen in de rol van Don José in de opera Carmen. Bourillon, die aan de Opéra Comlque verbonden was. is indertijd in vele Europeeeche hoofdsteden opgetreden. et komt niet zeer dikwijls voor dat een vrouw de roset van officier van het Le gioen van Eer ontvangt. En al bijzonder raad,” zei de Rus op vrfendelUken toon. Er heerschte stilte, nogal een onaangename stilte, voelde Bundle. Ze keek nog altijd als betooverd naar de vrouw. Haar japon was op den rug gedecolle teerd en ze zag een kleine moedervlek juist bij het rechterschouderblad, dat de blankheid vaa de huid nog meer deed uitkomen. Bundle voelde dat de uitdrukking .schoons avonturierster.” die ze zoo dikwijls gelezen had nu echt beteekents voor haar kreeg. Ze was er heel zeker van dat deze vrouw een knap gezicht had, een donker, Slavisch gezicht met hartstochtelijke oogen Ze werd uit haar fantasieën gewekt door den Rus, die scheen op te treden als ceremonie meester ..Zullen we de zaak afhandelen? Eerst over onzen afwezigen kameraad No. 2.” Hij maakte een eigenaardig gebaar met de hand in de richting van den stoel naast de vrouw wat allen die er waren nadeden, terwijl ze zich daarbij naar den stoel keerden. „Ik wou dat No. 2 vanavond bij ons was.” vervolgde hij. „Er moet veel gedaan worden. Er hebben zich onverwachts moeilijkheden voor gedaan?” „Hebt u zijn rapport gekregen?" Nu was het de Amerikaan die sprak. ,,Tot nu toe.... heb tk niets van hem ge hoord." Hjj zweeg even. ,Jk kan het niet begrijpen.” „Denkt u. dat het in verkeerde handen kan gevallen zijn?’’ .Dat is.... mogeljjk.’’ ..Verricht onverwijld huiszoeking bij be diende; indien niets te vinden, fouilleer hem!’ HOPE. „Met andere woorden,” aei Vijf Uur zacht, „er is gevaar." Hij sprak het woord behoedzaam uit en toch met een zeker genot. De Rus knikte nadrukkelijk. „Ja.... er is gevaar. Men komt te veel aan de weet over ons.over dit huis. Ik weet dat verscheidene menschen vermoedens hebben." Hij voegde er klam aan toe: ,Die moeten tot zwijgen worden gebracht.” Bundle voelde, dat ze kippenvel kreeg. Als ze gevonden werd, zou ze dan tot zwijgen gebracht worden? Plotseling werd haar aandacht weer getrokken door een woord. „Dus van Chimneys is niets aan het licht gekomen.” De Rus schudde het hoofd. .Niets." Opeens boog no. 5 zich voorover. „Ik vind dat Anna gelijk heeft. Waar is onze president no. 7, hij die ons in het leven rfep. Waarom zien we hem nooit?” „No. 7,” aei de Rus, „heeft zijn eigen manier van werken.” ,Dat zegt u tenminste altijd „Ik zal nog meer zeggen.” zei Mosgorovsky. „Ik beklaag den man of vrouw, die met hem in conflict komt." Er was weer een onaangename stilte. moeten ópschieten,” zet Mosgorovsky „No. 3 hebt ge den plattegrond van Wyver Abbey." Bundle spitste de ooren Tot nu toe had ae no. 3 niet gezien noch zijn stem gehoord Die hoorde ae nu en herkende d*e zonder zich te hebben aan het doortrekken van diepe ravij nen. vonden zjj alles verlaten. Eenmaal werd getracht de bewoners van een dorp, die zich schuldig hadden gemaakt aan een overval op een naburig dorp des nachts te verrassen, doch wederom bleken zij gewaarschuwd te zijn, en tijdig de vlucht te hebben genomen. Den tweeden keer was de expeditie echtyr ge lukkiger en konden de schuldigen worden ge vangen genomen. Schoonhei# is niet enkel middel. Doch men stelt haar ook tot doel. Want zij streelt juist zoo bijzonder Het aesthetische gevoel. Mannen drinken graag de schoonheid Als een glaasje bier of wijn. Vrouwen dulden slechts de schoonheid Voor zoover zij ’t zelve zijn! Vijf uur haalde zijn schouders op. „Tenzij men waagt....” Hij maakte den zin niet af. Uit het testament van Lord Riddell, den kort geleden overleden dagbladeigenaar, blijkt, dat hij een kapitaal van 1.638.901 pd. sterling heeft nagelaten. Hierop zal een successiebelasting moeten worden betaald van bij benadering 734.021 pd. sterling. Er zijn verscheidene groote legaten aan liefdadige Instellingen en eenige bekende persoonlijkheden, benevens al zijn vroegere employé s toegekend. Onder deze lega ten bevindt zich een legaat van 1000 pd. sterling voor Lloyd George en van 1000 pd. sterling voor Winston Churchill. Een derde van het restee- rende bedrag na aftrek der legaten is vermaakt aan het fonds van de dagbladpers, een derde aan een ziekenhuis en een zesde resp. aan het pensioenfonds der drukkers en de Solicitors genevoient Association samen met de Solicitors en Managing Clerks Association. Visschers In het plaatsje Wielka Wiea nabij Kaap Rozewie, nebben een vreemd verschijnsel aan de kust van de Oostzee waargenomen. Het water daalde tot beneden den normalen stand, waardoor een deel van" de kust, dat gewoonlijk onder water staat, droog kwam te liggen. Dit verschijnsel, dat aan de Oostzee, waar men geen eb en vloed kent, een zeldzaamheid is, wordt toegeschreven aan de ongewone kraqkt van den wind, welke aan de kust heeft gewo«l. Weer werd er zeven keer geklopt en Mos gorovsky begaf zich naar de geheime deur. Ze kon er niets bepaalds van gewaar worden, maar dadelijk daarop hoorde ze dat de Rus met den baard zijn stem verhief. „Zullen we beginnen met de zaken?" Hjj zelf liep om de tafel Ijeen en ging zitten naast den armstoel aan het hoofd van de tafel. Zoo zat hij recht tegenover Bundle's kast. De elegante Vijf Uur nam plaats naast hem. De derde stoel aan dien kant kon Bundle niét zien, maar de Amerikaan no. 4 kwam even binnen haar gezichtsveld vóór hij ging zitten. Aan de zijde van de tafel het dichtst bij haar, waren maar twee stoelen te zien en terwijl ze keek zette een hand den tweeden dur eigenlijk den middelsten stoel klaar. En toen gleed met een vlugge beweging een van de pasgekomenen langs de kast en nam den stoel tegenover Mos gorovsky. Wie daar ging zitten, zat natuurlijk met den rug naar Bundle toe en naar dien rug keek Bundle met veel belangstelling, want het was de rug van een vrouw, een buitengewoon mooie vrouw. Zij nam het eerst het woord. Haar‘stem was welluidend, met buitcnlandsche accent.... en er lag een diep verleideljjken klank In. Ze keek naar den leegen stoel aan het hoofd van de tafel. ,Dus zullen we No. 7 vanavond niet zien i ze. „Zeg me, kameraden of we hem ooit zul len zien?" „Die is goed," zet de Amerikaan. „Verduiveld goed. Wat Zeven uur betreft tk begin te gelooven dat die niet bestaat." ..Ik kan u niét aanraden dat te denken, kame- Krachtens een nieuwe verordening zullen alle Bulgaarsche rechters en andere gerechtelUke ambtenaren uniformen moeten dragen. Het model van deze nieuwe uniform is nog niet vast gesteld. Intusschen zijn de kepi’s, die de Bulgaarsche politie tot dusver droeg, vervangen door zwarte helmen, overeenkomende met de „Pickelhauben” die de Duitsche huzaren in den oorlogstijd droegen. hem weer dadelijk uit zijn geest bande. Het denkbeeld liet hem echter niet meer los. Om zich zelf ten langen leste rust te bezorgen, stond hij op, liep naar de groote boekenkast die den muur achter hem geheel bedekte en koos zich een boek uit, waarin hij koortsachtig begon te bladeren. Daar had hij het hoofdstuk. Ben zacht gefluit ontsnapte zijn lippen toen zijn oogen over de regels heen gleden. Nog eens, en nog eens las hij het over, tot het als 't ware in zijn brein vastgelegd was. Stomverbaasd staarde Inspecteur Knight eenlge minuten later op het briefje, dat hem zoojuist door een jongen gebracht was. Wat moest dit betee kenen? Hield zijn vriend hem xlor de mal? Neen, hU wist dat hij daar niet bevreesd voor be hoefde te zijn. Bovendien was de zaak veel te ern stig om er gek heid mee te ma ken, dat wist dr. Hope wel. Maar dit, het was bijna ónmogelijk dat zijn vriend, thuis achter zijn bureau gezeten, de oplossing van het raadsel gevonden had. Inspecteur Knight besloot het briefje aan zijn chef te Iconen. Verbaasd staarde deze naar de weinige woorden die in haa^t op het briefje gekrabbeld waren. Het had een telegram kunnen zijn, zoo kort als het was: Evenals men in Spanje en Zuld-Frankrgk gepoogd heeft om door hooge belastingen de stierengevechten ónmogelijk te maken, zoo richt men zich thans ook tegen de hanenge vechten, meldt men uit Parijs. Het hanenge vecht is een der oudste liefhebberijen van het land. Het dateert reeds vanuit den tijd van Julius Caesar en sindsdien heeft men steeds pogingen gedaan om dit wreede kijkspel te on derdrukken. Tot nu toe is dit steeds mislukt. Dezy maal dreigt het echter ernst te worden. De belasting zal zóó hoeg worden geheven, dat het de gevechten practisch verbiedt. Vooral in de Noordelijke departementen is het spel zeer in zwegig. De Bond, die toezicht op de gevech ten houdt en 1200 vereenlgingen van tezamen 60.000 leden cm vat, heeft een afvaardiging naar de regeering gezonden om haar te verzoeken de belasting te verlagen of te laten vervallen. „Het kostte mij zeer veel moeite dezen avond vrij te maken. Men kan dfe zaken niet altijd even gemakkelijk regelen. Ik ben niet, zooals no. 4 hier, mijn eigen heer en meester.' Bundle trachtte zijn nationaliteit te raden. Totdat hjj begon te spreken had ze ge meend. dat hij wel een Franschman kon ziin. maar zijn aceent was niet Fransch. Het kon een Oostenrijker of een Hongaar of zelfs wel een Rus wezen. De Amerikaan begaf zich naar den anderen kant van de tafel en Bundle hoorde dat men een stoel onder de tafel uitschoof. ,Dén uur is een succes,” .lei hij „Ik felici teer u, dat u het waagt.” toen plots de red- - - --te Brussel maakte Konlng Alfons XIII opmerkzaam op ons geval met het gevolg dat eerst de voltrekking van ons vonnis voor onbepaalden tijd werd uitgesteld en ten slotte de Kaiser zelf ons begenadigde. Onze straf werd nu veranderd in dwangarbeid en op een goeden morgen werden wij op transport gesteld naar Siegburg in het Rijnland. Het was den 8 November 1918 dat de gevan genisdeuren weer voor ons open gingen. Het waren de Duitsche revolutionnairen die ons onze vrijheid teruggaven. Zij zonden ons naar Keulen waar wij aankwamen voor we nog goed begre pen hadden wat er eigenlijk met ons gebeurde. Nog voor den wapenstilstand, 10 November, ar riveerden wij, Jeanne de Belleville en ik, te Leuven. Het smartelijk avontuur was ten einde. Later? Toen het eenmaal vrede was ben ik aan het werk gegaan om de regeering de namen te doen kennen van haar die voor Frankrijk zoo fel gestreden en ook zoo fel geleden had den. Ik slaagde er ten slotte in door te dringen tot Clemenceau die mij om een lijst vroeg van mjjn medewerksters met de onderscheidingen waarop zij, naar mijn meenlng, aanspraak kon- den maken. Hjj was zeer gemoedelijk en las onderscheiding te overhandigen, de lijst welke ik hem voorlegde., aandachtlg door. Ik tuurde Intusschen op een beeldje van Edith Cavell dat hij voor zich had staan. Plots keek hij mij aan en zeide op zijn bekenden barachen toon: „U heeft op deze lijst een naam vergeten." Ik protesteerde, maar hij viel mij in de rede. „Uw eigen naam staat er niet op!” Hjj dacht even na. En toen: „Wat denkt u van het oorlogskruis en van het kruis van ridder van het Legioen van Eer?” Mijn bezoek verliep, zooals trouwens de mees te bezoeken aan den „Tlgre”, niet zonder een incident. Ik had een foto van hem meegebracht en vroeg hem vriéndelijk daar zijn handteeke- ning onder te willen zetten. Hjj bekeek zijn conterfeitsel aandachtig en viel toen plotseling bijna ruw uit: „Wat dacht u? Dat ik mijn naam onder dat monster zette?” Ik schrok hevig en wist niet hoe gauw ik moest maken dat ik weg kwam. Maar reeds den volgenden morgen ontving ik een groot portret van Clemenceau met een lange opdracht er onder. Dit portret hangt nog altijd in mijn werkkamer met er naast een foto van mij zelve in mijn gevangenispakje van Siegburg. kelUk van elkaar te onderscheiden. De een was een elegante, slanke jonge man. die avond- kleeren droeg van een voortreffelijke snit Bet gemak waarmede hjj zich bewoog, deed meer aan een buitenlander dan aan een Engelschman denken. Den anderen heer zou men beter taai en mager heben kunnen noemen. Zijn kleeren pasten hem nogal goed, maar m.?er ook met en Bundle ried zijn nationaliteit zelfs voor ze zijn stem gehoord had. „Ik veronderstel dat wij de eersten zijn op deze kleine bijeenkomst. Een prettige volle stem met een eenigszins Amerikaansche intonatie, die ook eenigszins aan lërsch deed denken. De Jonge man sprak in goed, maar een beetje hoogdravend Engelsch. T-sen wandelende reclame voor een parfumc- H. rie-winkel schoot toe, toen inspecteur ■““'Knight van Scotland Yard, de juwelien.- zaak van Coon tt Comp. binnentrad. Het fat terige heerschap leidde hem, na hem aange diend te heoben, naar het privékantoor von mijnheer Coon. Hoe was bet mogelijk dat zijn patroon zulke ordinaire menschen ontving, stond duidelijk te lezen in de verwonderde oogen van het jongmensch. Als een wanhopige, wat hij op dat oogenblik ook was, ijsbeerde de heer Coon zijn kantoortje m het rond en niet zoodra was inspecteur Knight binnengetreden, of hU vloog op hem af een zondvloed van weeklachten over hem nederdalen, die Knight niets wijzer maak ten. Het eenlge, dat hij wist, was bet feit dat men uit de safe van den Juwelier Coon een snoer paarlen had ontvreemd, dat voor het duurste In zijn soort doorging. Ns hem dan ook eenigszins gekalmeerd te hebben, begon hij hem te ondervragen en op het eind moest ook Knight bekennen dat hier zijn verstand bij stil stond. Hoe ter wereld was de dief er In ge slaagd de safe te openen zonder een enkel spoor achter te laten en dat. terwijl de brandkast voorzien was van het nieuwste snufje op het gebied van beveiliging. nX een onzichtbare straal, de infra-roode straal die, zoodra hij on derbroken werd, een aantal alarmschellen in werking bracht, voldoende om half Londen uit zijn slaap te wekken. Een bevelllgingsmlddel hetwelk alleen aan den heer Coon bekend was. Na verschillende dingen genoteerd te hebben, stelde Knlght een onderzoek in. dat echter niets naders aan het licht bracht. In een wrevelige stemming liep hij 'S middags even bij zijn vriend dr. Hope aan, die als me disch doctor aan Scotland Yard, met de crimi naliteit volkomen op de hoogte was. Zonder terughouding vertelde hij deze het geheele geval. Meermalen was het vóórgekomen, dat zijn vriend hem bij moeilijke gevallen kostbare aanwijzingen gaf, die aanleiding waren dat de daders binnen korten tijd gevat werden. Maar ook Hope wist geen raad in dit geval. Stilzwijgend had hü het verhaal aangehoord. Vooral het feit dat de dief de alarmschellen die op de infra-roode straal reageerden, riet in werking had gebracht, scheen hem te treffen. „Houd dat in gedachten. Knight.” sprak hU: „mogeljjk kan dit tot de arrestatie van den da der lelden. Heb Je bijgevolg eenlge verdenking op den bediende?” Schokschouderend hoorde Knlght hem aan. „Och wat. die prul Is tot zooiets niet In staat. Hij heeft veel te veel tijd noodlg voor zijn uiterlijk. Hoe ze zoon bediende In dien winkel kunnen gebruiken, mag Joost weten. Iemand die kleurenblind is, als bediende In een juwe- lierszaak, om je dood te lachen. Een gewoon wit naphtaline-balletje noemt hU. volgens mijnheer Coon, diepblauw van kleur.” Glimlachend liet Hope zijn vriend rustig uit razen. Als hi) In zulk een stemming was, kon men geen land met hem bezeilen. HU moest toegeven, het was Inderdaad een buitengewoon geval. Toen hU zijn vriend uitgelaten had. zette hU zich weer aan zUn bureau om zijn werk te her vatten. Het wilde echter niet meer vlotten. Steeds weer opnieuw kwamen de woorden in zUn gedachten, die zUn vriend Knlght geull had: „Hoe is het mogeljjk dat de dader den infra-róoden straal vermeden heeft?” Plotseling schoot een gedachte door zijn hoofd, zoo vreemd, zoo onwaarschUnlIJk, dat hu kunnen vergissen. Zacht, prettig, onduidelijk, de stem van een welopgevoeden Engelschman. „Hier zjjn ze, mUnheer.” Er werden eenlge papieren over tafel ge schoven. Iedereen boog zich voorover. Dan hief Mosgorovsky zijn hoofd weer op.' „En de Ujst van de gasten?” „Hier.” De Rus las ze. ..Sir Stanlye Dlgby. mijnheer Terence D’Rourke sir Oswald en lady. mevr. Macatta, Bateman, gravin Anna Radzky, mevr. Macatta, mijnheer James Thesiger....” HU zweeg en vroeg toen op scherpen toon: „Wfe is mijnheer James Thesiger?” De Amerikaan lachte. „Ik geloof dat u voor hem niet bang behoeft te zUn. Een jonge stommerik, zooals er hon derden rondloopen.” ..Herr Eberhard en mUnheer Everslefgh. Dat is de heele Ujst.” „Zoo,” zei Bundle stilletjes. „En dat' lieve meisje lady Eileen Brent dan?" „Ja, daar schijnen we ons niet bang over be hoeven te maken," zet Mosgorovsky. „HU keek de tafel rond." „Ik veronderstel, dat er aan de waarde der uitvinding .niet getwUfeld kan worden?” Drie Uur gaf een laconiek Britsch antwoord. .Absoluut niet.” „Voor den handel is het mUUoenen waard," zei de Rus, „en Internationaal,... och, de heb zucht van de naties is maar al te goed be kend." „Wel, Knight, wat denk JU er van?” klonk de zware basstem van zUn superieur, „sullen we het er op wagen? Je weet, als Hope iets aanraadt, kunnen we ons op hem vertrouwen.” Vijf minuten later stond de poUtle-auto voor het perceel, waar de bediende der firma Coon <t Comp. in den kost was. Een verschrikte hos pita. die waarschUnlUk zoo van de waschtobbe vandaan kwam, gezien haar druipnatte, met schuim overdekte handen, deed open. Het duur de even voor men haar had bU gebracht, wat men wenschle, maar zooals overal, verrichtte ook hier het tooverwoord „Politie" wonderen. Eenige oogenbllkken later stond men in een irisch. kraakzindelUk kamertje en niet dan met lichte wroeging oegon men den boel overhoop te halen. Intusschen had Knlght van de hos pita reeds vernomen, dat mUnheer Cornelius, zooals de bediende heette, op den avond van den diefstal na middernacht was thuisgekomen. Deze mededeeling deed de balans in het nadeel van mUnheer Cornelius overslaan. Maar hoe ter wereld was zijn vriend Hope op het spoor gekomen, was de vraag die zich bU Inspecteur Knlght opdrong. Een kreet van een der rechercheurs wekte hem uit zijn overpeinzingen. TriomfanteUjk hield deze een snoer paarlen van buitengewone grootte in zijn handen en toonde dit den in specteur. did zUn oogen nauwelUks kon ge looven. Dus toch; Hope had het dus bU het rechte eind gehad. Na verloop van een kwartier arriveerde onder bewaking van twee detectives een ietwat over dieven gekleed jongmensch op het bureau, die bU 'het verhoor een volledige bekentenis af legde. Dit was nauwelijks achter den rug, of dr. Hope trad binnen, zjjn oogen glinsterend van genoegen. „Wel, Knlght," antwoordde hU op den om uitleg vragenden blik van zUn vriend, „dat had je niet gedacht né. dat de zaak zoo spoedig zou zijn opgelost. Je hebt me echter zelf den weg gewezen Toen je melding maakte van het feit, dat de bediende kleurenblind was dat hU n.l. een naphtalineballetje jdiepblauw zag, drong de beteekenis ervan eerst nog niet recht tot me door. Opeens echtepl schoot me iets te binnen, wat ik vroeger eens gelezen had. Zooals je weet kan zonlicht met behulp van een prisma ontleed worden, waardoor stralen van verschillende kleur naar voren treden. NU zün er echter twee bekende stralen bU, waar voor ons oog niet ontvankelUk Is en dat zUn de infra-roode straal en de ultraviolette straal, die het laatst komt. Voorwerpen nu hebben van zichzelf geen kleur. Dat wU iets rood gekleurd zien, komt daaruit voort, dat dit voorwerp de stralen van het licht, behalve straal, opslorpt. De roode straal wordt echter teruggekaatst en treft ons oog. het voorwerp rood waarnemen. Toen je me nu vertelde van het naphtalineballetje. dat voor ons normale menschen wit is. maar dat echter volgens den bediende diepblauw van kleur was, drong even later ten volle de beteekpnis ervan tot mU door. Het balletje kaatst rifimelUk de ultraviolette stralen in groote mate terug. Wat blijkt hier dus uit? Het oog van den heer Cor nelius is ontvankelUk voor den ultra-violetten straal en dit houdt tevens in dat hU ook den infra-rooden straal moet kunnen zien, daar deze in rang vóór de ultra-violette voorkomt. En daarmede was tevens de persoon gevon den, die den onzichtberen straal, welke de safe vin den heer Coon beveiligde, kon vermUden. Daarbij komt nog dat hu in bezit was van een sleutel van de safe. Daar hU den straal kon zien, was het mogelUk, dat hU zonder een alarmsche! in werking te brengen en zonder eenlg spoor achter te laten, zich meester kon maken van het parelsnoer." Na deze klare uiteenzetting moest dr. Hope meerdere gelukwenschen In ontvangst nemen en nog lang daarna had zijn vriend Knlght het over het geval van den kleurenblinden ju weliersbediende. A T T T? A DAMMÉ’C op dit blad zijn ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen T? *7CA bij levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door 7^0 - J*n<?ngeVal<^t F 2^0 I /X r>C_J IN IN o ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen F DUa" verlies van belde armen, beide beenen of belde oogen F Dl/a" doodelijken afloop 1 MkJVFe een voet of een oog Toen ze hem weer kon zien, kon ze zich nauwelUks beheerschen en ze hijgde bUna van verbazing. ZUn gezicht was nu bedekt met een masker, maar geen masker van de gewone soort Het was niet op maate-voor het gezicht gemaakt, het was maar een lapje goed dat er voor hing, een gordUntje met twee spleten erin voor de oogen Het was van voren rond; er stond een afbeelding op van een wijzerplaat, waarvan de wijzers zes uur aanwezen. „De Zeven Wüzerplaten," zei Bundle bU zlch- ■eU. TerzelfdertUd klonk er een nieuw geluld zeven gedempte klopjes. Mosgorovsky liep naar de plaats waar Bundle wtst dat de andere kast deur was. Ze hoorde een scherp geklik en toen het geluld van begroetingen in een vreemde taal. DadelUk daarop kon ze de nieuwgekome- nen zien. Ze droegen allen klokmaskerr. maar bü hen stonden de wUsers anders, reepectlevelUk op vfer en op vUf uur. De belde heeren waren ia arondtnUrt.maar toch waren ae gemak- aeldzaam is het dat een Maarschalk van Frank rijk er prUs op stelt persoonlijk aan een vrouw deze hooge Toch was het Maarschalk Weygand die te ParUs dezer dagen deze plechtigheid verrichtte en een Jonge vrouw, Mlle. Louise Thulier, met de roset yan officier van het Legioen van Eer begiftigde. Een doodvonnis en drie jaren dwangarbeid te Siegburg, dat Is, om zoo te zeggen, de staat van dienst van haar die Frankrijk terecht eert als een der heldinnen van die guerre des femmes” welke vooral in het begin van den oorlog achter de Duitsche stellingen fel woedde en waarin vele Fransche en Belgische vrouwen, onder de voortdurende dreiging van een smar telijker dood dan dien In de loopgraven, prach tige voorbeelden van moed, offervaardigheid en vaderlandsliefde gaven. Mlle. Louise Thulier deed aan een Fransche collega van ons een simpel doch boeiend ver baal over haar rol in den wereldoorlog. U kunt zich niet Indenken, vertelde ze, hoe veel namen en gezichten mU voor den geest komen wanneer ik terugdenk aan die vreeselljke Jaren. Er was, geloof ik, In heel het Noorden van ons land dat door den vijand bezet werd, niet één vrouw die niet wilde dienen. Deze dienst was zeer veelzUdlg: correspondeeren met Frank rijk wanneer het verzenden van kranten en brieven verboden was; verbergen van Fransche en Engelsche soldaten die tijdens den terugtocht van hun regimenten waren afgedwkald en dreig den in de handen der Duitschers te vallen; smokkelen van soldaten der Entente vla Neder land of Engeland; werken voor den Franschen inlichtingendienst; voorthelpen van geheime agenten, enz. enz. AanvankelUk deed ieder op zUn eigen houtje wat hem goed leek. Al spoedig echter groeide ons werk uit tot een geweldige organisatie waarin vrijwel uitsluitend vrouwen werkten en waarbU velen bewijzen hebben geleverd van een durf welke bewondering afdwingt. NatuurlUk waren ook de slachtoffers talrUk: Louise de Bettlgnles stierf in de gevangenis; Miss Edith Cavell werd m October 1915 doodgeschoten. Léonle van Houtte had het vorig Jaar de eer door Kard. Verdier in het huwelUk verbonden te worden: deze drie maakten allen deel uit van den inlichtingendienstMarie Gervaise werd in September 1914 gefusilleerd onder de beschul diging van spionnage; Flore Lafrance en Geor gina Danel werden te Doornik, Angèle Lecas te Saint-Armand doodgeschoten wegens het verzenden van mededeelingen met postduiven; Mme. Malicet werd ter dood veroordeeld en op het laatste oogenblik begenadigd omdat zU moe der moest worden; Mile. Berkel werd in 1915 gearresteerd omdat zU een ultgebreiden spion- nagedienst had weten te organiseeren inde gevangenis van Antwerpen; Henriette Moriamé trad later in het klooster; Mile. L’Hotelller ver borg gedurende den heelen oorlog zestig offi cieren en soldaten te Cambral; prinses Marie Croy werd veroordeeld tot vUftien jaren dwang arbeid wegens het verbergen van soldaten in haar kasteel te Bettlgnles; en dan vooral mjjn dierbare vriendin Jeanne de Belleville met wie ik te gelUk ter dood veroordeeld en begenadigd werd en met wie ik samen dwangarbeid ver richtte! MUn medewerkster en ik, wU hadden de taak op ons genomen om de soldaten die wU verborgen, met behulp van valsche papieren vX het bezette gebied te smokkelen. WU werk- f n met valsche stempels en eigengemaakte tandteekeningen. Om niet dadelijk gesnapt te ♦orden, moesten wU de mannen 's nachts weg brengen en eveneens des nachts in verbinding treden met onze verschillende posten. WU de den alles te voet. Marschen van dertig en veer tig kilometer in de duisternis van den nacht waren heel gewoon. Wjj waren dikwijls gebro ken van vermoeidheid, doch de vreugde van ons land gediend te hebben, hield ons op de been, evenals het besef dat wij er een keer te meer goed van waken afgekomen! Want wan neer men gegrepen werd, dan wist men de rest.... Het was 31 Juli 1915 dat de Duitschers mUn vriendin, gravin Jeanne de Belleville, en mU te pakken kregen. WU werden oogenblikkelUk overgebracht naar de gevangenis te Brussel. Jeanne de Belleville en ik woonden in de- eelfde cel. WU wisten niet wanneer de executie plaats zou hebben. Uit onze bewakers viel niets te halen. WU konden elkaar ook niet aanmoe digen, daar wU allebei heel goed wisten dat het afgeloopen was. Maar de grootste marteling was het dat wU ons eiken avond ter ruste begaven met de gedachte: „Zullen wU nu morgen wak ker worden voor het peleton?” De kanonnen werden gevechtsklaar gemaakt en de Engelsche vlag woei uitdagend van den grooten mast. Mary werd naar haar kajuit gebracht, omdat het op het dek te gevaarlUk zou warden. Allen snelden naar de zeezUde en daar zagen ze de schepen naderen. Tom Verkende ze met zUn kUker en zag direct dat de tegenpartU veel te sterk voor hen was en dat het schip verloren was. Maar oude vechtjassen zUn niet altUd verstandig, als ze beter doen te vluchten. -« Na eenige oogenbllkken was het gevecht in vol len gang. De „Zeewolf” werd zwaar gehavend. De groote mast van een der Spaansche schepen werd in tweeën geschoten. Aan beide zUden werden eenige manschappen gewond.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1935 | | pagina 17