den dag
van
H
DE ENGELSCHE KAPERS
i
M
Als koning der uitgevers gevierd,
doch arm gestorven
Killuniiiimillmu
HET GEHEIM VAN
DE 7 WIJZERPLATEN
gimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiM^
Zijn roem overleefd
De sollicitatie
Minder recruten
'll
R
DOOR AGATHA CHRISTIE
Zii
-
Vrouwelijke autoriteit
in China
Jim en Amy over het
vliegen
1
MAANDAG 28 JANUARI 1935
DE ONDERGANG VAN
LADVOCAT
I
s
een
het
I
V
dat
ii
1
op dit blad zijn Ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen
er buiten gehouden worden, hè
vroeg
38
Wordt vervolgd.
Tien tegen
ini'
Geleid door het licht van de lantaarn was Hal in
staat, den vluchteling in *t gezicht te houden, maar
naarmate hij verder kwam werd de duisternis min
der. Hal zette de lantaarn op een houtblok neer en
rende verder. ,Jk win op hem," dacht hij.
Bill, „jij krijgt de eerste
|k zul JU alles meemaken.
„Hier, die heb ik geschreven."
Ben las....
„Hahaha! kostelijk."
„Zeg als je me nu uit wil lachen....”
„Iedereen zou toch zeker de kriebel krijgen.
als hij zoo’n sollicitatiebrief op zijn dak krjjgt.”
„Moet je niet zeggen; de een neemt het zus
op en de ander zoo, ik kan toch ook niet schrjj-
rege
ta t
rej
de
eln
De
vei
dei
1
off
aai
I
pie
eer
len
ten
2
nai
me
Vat
vlu
gut
per
L
«ow
die
■ng
vin<
Zuli
rik ik.
enne
I
et is niet voor het eerst, dat het boek een
crisis doormaakt. Integendeel. Men zou
zelfs kunnen beweren, dat het boe!' steeds
het allereerst den terugslag ondervond van alle
groote sociale gebeurtenissen. Vooral ir. Frank
rijk ondervond men dat in de eerste jaren der
negentiende eeuw. Elke revolutie sleurde cenige
grootere of kleinere uitgevers In den afgrond.
Een der grootste slagen, welke de schrijvers
wereld trof, was ongetwijfeld in 1830 de onder
gang van Ladvocat, die ongetwijfeld een voor
name plaats zou innemen in de geschiedenis der
Fransche uitgeverij, welke nog altijd niet ge
schreven is.
Een poosje was hü in staat zich een weg te ba
nen bij het licht, dat van buiten af binnenkwam,
maar eindelijk moest hü halt houden en een lan
taarn aansteken. ,,Ik wou. dat Mary bij me was,"
dacht hij. „Zij zou het heerlijk vinden, een mijn te
onderzoeken."
Ook al voelt men democratisch,
Toch heerscht nog in dezen tijd
,jè hoeft niet met complimentjes te begin
nen. Laat ons een plan ’maken."
Tot haar verlichting ging Bill op dat voor
stel in.
„Ik weet, dat je de beste meid ter wereld
bent; Bundle, maar...."
X^B.
iiiiiiimniiiiiiiiiiiiiiiiiiimu
Tusschen d’eenen en den ander
Eenig klasse-onder scheid!
Met een weegschaal wordt gewogen
En precies als bij een klucht
Gaat het ijdeltuitig neusje
Dertig graden in de lucht!
Daarom heeft men in de treinen
Eerste, tweede, derde klas.
Iedereen mag dus bepalen
D'eigen waarde van zijn ras.’
Ieder zegt wel van egn standpunt
D’eerste klasse hoort aan hèm.
Maar de prijs werkt zeer natuuflijk
Als een Westinghouse-rem!
Daarom vindt men eerste klasse
Niet meer zoo op elke lijn,
Wijl er voor de roode kussens
Veel te weinig klanten zijn.'
Maar ook bij goedkoope treinen
Heeft de tweede klasse pech,
Want de centjes wisschen hier ook
Alle klasverschillen weg!
Weldra gaat bij dit soort treinen
Ook de tweede aan den haal
En dan blijft alleen de derde
Als de klas voor allemaal.'
Maar dit is beslist een uitkomst
Als je gaarne deftig wilt
En bjj al je medemenschen
Zeer bewust in klas verschilt!
Want dan zeg je als een ander
Jou dan in de derde ziet:
Zag, ik moet wel derde reizen,
Want een tweede is er niet!
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
haar zakelijke 'beteekenis. Malitourne, Romieu
cn Merle, die zoo ongeveer alle kranten van die
dagen volschreven, en ook de andere journalis
ten wisten op die manier steeds waar ze hem
vinden konden. En Ladvocat was gul met uit-
noodigen. Hij praatte niet alleen met ztjn meu-
schen, maar hij voedde ze ook.
Het duurde niet lang of hij was een figuur
geworden in het Parijsche leven. In 1824 liep
er in het „Variétés" een stuk .L’Imprimeur sans
caractère" of ,,Le Classique et le Romantique”.
De boekhandelaar Satiné. die daar de hoofd
persoon van was en gespeeld werd door Brunet,
was Ladvocat. Deze vond de reclame prachtig
en zond den tooneelspeler een volledig stel
kleeren, opdat de gelijkenis zoo sprekend moge
lijk zou zijn.
Ladvocat was nu vrijwel beroemd en achtte
zich aan zijn stand verplicht om van het Palais
Royal te verhuizen naar den Seine-oever. Hij
vestigde zich aan de qual Malaquals, op den
hoek der rue des Salnt-Pères. HU huurde tevens
den muur van een magazijn naast zUn winkel
om daar reclames op te kunnen schilderen. Dit
voorbeeld werkte echter aanstekelük op een
wijnhandelaar, die de andere helft van den-
zelfden muur huurde. En heel ParUs gierde var.
de pret. Want las men daar niet broederlUk
naast elkaar, neen, dóór elkaar: Chateaubriand
en Champagne grand mousseux? Lamartine en
Mécon? „Les Messéniennes” en Malvotsle? De
„Contes d’Espagne et d'Italle" en Xérès en Mar
sala? Ladvocat intusschen ergerde zich niet.
Men mocht om hem lachen en over hem huilen,
wanneer men maar over hem sprak.
Het was aan de quai Malaquals, dat hjj zün
grootste onderneming op stapel zette: een vol
ledige uitgave der werken van Chateaubriand in
dertig deelen. Volgens sommigen zoude hü den
schrijver van „Martyrs" vUfhonderd-duizend
franken betaald hebben voor deze uitgave, vol
gens anderen echter niet meer dan honderd
duizend.
I
Ook China heeft thans zUn eerste vrouwe
lijke autoriteit, namelUk de 32-jarige mevrouw
Han. die benoemd is tot directrice van het
Runder-Registratiebureau. Haar taak is het
alle runderen in het district te registreeren en
de belasting hierop te innen.
Mevrouw Han trad op 24-jarlgen leeftijd in
het huwelUk met een zeventienjarigen jonge
man, die nog op school was. Zij schonk hem
drie kinderen, werkte voor de heele familie en
betaalde de studiekosten van haar man tot deze
de school verliet. De heer Han is thans door
haar als boekhouder op haar kantoor aange
steld.
Ijnheer v. d. Meulen ontving op zekeren
Maandagmorgen volgenden ietwat zon
derlingen sollicitatiebrief
„Mijnheer. Naar mü van bevoegde zUde ter
core is gekomen, gaat u in Rotterdam een filiaal
openen. De zaakwaarnemer is reeds door u
aangesteld en 1 Augustus hebt u pas een be
diende noodig. U doet nu als volgt: U neemt
mü per 1 Juli as. in dienst, ik verdien deze
bcele maand niets, zoodat u dit geen cent kost.
1 Augustus hebt u een bediende noodig. ik ga
dan verdienen en u hebt geen gezanik meer
met adverteeren, lezen en beantwoorden van
sollicitatiebrieven en het laten inwerken van
den bediende. Hoogachtend, F. v. d. Plas."
Mijnheer v. d. Meulen grijnsde kwaadaardig,
nam z'n pen op en begon te schrUven:
„Mijnheer. Ik ga in Rotterdam géén filiaal
openen, er is géén zaakwaarnemer aangesteld,
en ik heb geen bediende noodig. Indien u zich
nogmaals met mUn zaken bemoeit, doe ik als
volgt: Ik ga naar het telefoontoestel en vraag
verbinding met het hoofdbureau van jxilltie,
car. heb ik geen gezanik meer met wat al te
indringerige sollicitanten. Hoogachtend
M. van der Meulen.”
één zal het hommeles worden en dan....”
Hij keek haar aan met een soort pathetische
verstoordheid, wat Bundle een warm en prettig
gevoel gaf.
,2e moet
Jimmy?’’
HU deed een beroep op den ander.
„Dat heb ik haar al gezegd," zei Jimmy.
„Alles goed en wel Bundle, maar er sou wel
eens iemand gewond kunnen worden.”
Bundle keerde zich om naar Jfmrny
„Hoeveel heb je hem verteld?"
„O alles.”
op en ze speelde. En dan hield ze na een korten
tUd even plotseling op.
Lady Coote was tot in haar ziel geroerd, dit
bleek duidelijk. Ze zat met haar mond een beetje
open en haar groote, donkere droevige oogen
op de gravin gericht. Nu en dan bracht zij een
opmerking in het midden.
„Drie kinderen van één van mUn nichtjes
zUn levend verbrand. VreeselUk vindt u niet?"
De gravin sloeg er geen acht op Ze ging
alsmaar door. En ten laatste hield ze even
plotseling op als ze begonnen was.
,,Zoo," zei ze, „nu heb ik het u verteld. We
hebben geld.... maar geen organtsatie. En die
hebben we juist noodig.”
Lady Coote zuchtte.
„Ik heb mUn man hooren zeggen, dat er niets
gedaan kan worden zonder een geregelde
methode Daar schrüft hü zün eigen succes ge
heel aan toe. Hij beweert dat hü zonder dat
nooit vooruit zou zün gekomen."
Ze zuchtte weer. Een plotseling visioen ver
scheen voor haar geestesoogen, een visioen van
een sir Oswald, die niet vooruit was gekomen
In de «wereld, een sir Oswald die alle excen
trieke hoedanigheden had behouden van dien
vroolUken jongen man in den fietsenwinkel. En
een seconde kwam het in haar op, hoeveel pret
tiger het leven voor haar had kunnen zUn. als
sir Oswald geen geregelde methode had ge
had.
Een heel begrijpelijke ideeénassoclatle bracht
er haar toe om zich tot Bundle te wenden
.Vertelt u me eens, lady Eileen." zei ae,
vindt u uw boofdtufnman?'
Hal hield de lantaarn voor zich uit en liep door
de hoofdgang. „Ik wou. dat Mary bü me was,” zei
hU bü zichzelf, toen hü plotseling een kreet van
ontsteltenis hoorde en iemand hard zag wegloopen.
„Een van de Spanjaarden, die ontvlucht is,” dacht
Hal. „Ik moet hem pakken.”
ATT E* A °P dit blad zUn Ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen "E1 blJ levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door C1 b^ een on8eval met F O KG
,1 .r1, ZA r»\_/ w I 1 r« O ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeertngen f VV«“ verlies van belde armen, belde beenen of beide oogen 1 f doodelijken afloop 1 MUV«*
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
avond in de hall zag staan of is het onze oude
vriend Lestrade van Scotland-Yard.”
,,De scherpzinnige Watson," zei Bill.
„We begeven ons eigenlijk op zUn terrein,”
zei Jimmy.
•JJ^t kunnén we niet helpen," zei BUI. Ten
minste als we het tot een goed einde willen
brengen."
..Dus het te afgesproken," zei Jimmy. .Zullen
we den nacht in twee wachten verdeelen?”
Bundle deed weer haar mond open ia sloot
hem weer zonder iets te zeggen.
„Goed," zei Bill. ,,Wie moet het eerst de
wacht houden?"
„Zullen we er voor opgooien?”
„Dat is misschien het beste."
„Goed vooruit. Munt, JU eerst en ik tweedens.
Kruis: omgekeerd.”
Bill knikte. Het muntstuk vloog omhoog.
Jimmy boog zich voorover m te kUken.
„Kruis,” zei hU.
„Verduiveld,” zet
helft. WaarschUnlQl
als er iets gebeurt."
„O. Je kunt nooit weten," zei Jimmy. -Mis
dadigers zün heel onberekenbaar. Hoe laat moet
ik je wekken? Half vier?"
,4a.'dat lUkt met wel geschikt."
En nu sprak Bundle eindelUk.
„En ik dan?" vroeg ze.
.Mac Donald? Och....**
Bundle aarzelde.
„HU is niet het soort, waar je mee on kunt
schieten," legde ae uit. „Maar het is een eerste
klas tuinman.”
„O dat weet k," zei lady Coote.
„HU is niet kwaad, als hü maar goed aan
gepakt wordt,” zei Bundle.
„Dat geloof ik ook," zei lady Coote.
Ze keek benUdend naar Bundle, die de taak
MacDonald goed aan te pakken, licht scheen te
vinden.
„Ik aanbid gewoonweg een met smaak aan-
gelegden tuin.” zei de gravin droomerig.
Bundle keek haar verwonderd aan, maar juist
op dut oogenblk werd ze afgeleid. Jimmy Thesi
ger kwam de kamer binnen en wendde zich
rechtstreeks tot haar op vreemden haastigen
toon.
„Zeg wil Je nu even naar die etsen komen
kUken. Ze wachten op je.”
Bundle verliet haastig de kamer en Jimmy
volgde haar op den voet.
„Welke etsen?” vroeg ze toen de salondeur
zich achter haar sloot.
„Geen etsen," zei Jimmy Thesiger. „Ik moest
iets zeggen om je mee te krügen. Schiet op,
BUI wacht op ons in de bibliotheek. Daar is nu
niemand."
Bill was in de bibliotheek aan het Usberen,
UaarblUkelUk zeer verstoord.
..Hoor eens hier," barstte hij los. ,Jk heb het
niet graag.”
„Wat heb je niet graag?”
„Dat JU hier in gemengd bent.
hing, dat Je er in het donker niet tegen
kon loopen; Jammer dat die goeie ziel zoo klein
was.
„Au,” daar had je het geduvel al. HU schoof
ce zware overgordUnen weg en ging in een
grooten armstoel zitten. De maneschün drong
brutaal naar binnen en verlichtte het kleine
kamertje spookachtig. Enorme schaduwen ston
den op de wanden en de cactus tooverde een
griezeligen bajonet aan val Tegen een vredelie
vend landschapje boven i'n bed.
Ziezoo, dót was stemming, dót was roman
tiek, hU zou hier net zoo lang blUven zitten,
totdat hU het geheele plan ragfUn in z’n kop
had. HU tuurde naar buiten, naar de geheim
zin nig wuivende boomen, naar den grooten stil
len, maanverlichten weg en zUn gedachten
rangschikten zich tot een vastomlUnd plan.
Twee dagen later liet Frank zachtjes zUn
knokkels op de deur van het privé-kantoor van
v. d. Meulen vallen.
„Binnen," bromde iemand aazaden anderen
kant.
Frank deed de deur open en bleef op de mat
staan.
Eerst toen Frank ten einde raad een keer
„humde" keek v. d. Meulen op.
„Meneer van der Plas.... eh,‘ gaat u zitten,
waarmede kan ik U van dienst zUn?"
„Toch niets bullebak-achtigs," dacht Frank.
„Ziet u eens,” begon Frank, jk ben nu reeds
eenlge maanden Meester In de Rechten en sol
liciteer naar iedere betrekking die in de krant
staat. Nu dacht ik zoo.... datte.... de moge
lijkheid misschien niet heelemaal uitgesloten
zou zün, datte.... dat op uw advocatenkan-
kantoor nog een plaatsje open was."
„Het spUt me voor u,” antwoordde v. d. Meu
len, „maar iemand is u vóór geweest: ik ga in
Rotterdam een filiaal openen en daar heb ik
gisteren reeds iemand voor aangenomen, ’n
zekerenvan der Plas, hee, is dat misschien
ten neef van u of zoo?”
Frank hapte naar adem.
„Nee.... eh.... dat is Benach wat za-
dat is.... dat is een neef van me.,
enne
Verwonderd keek v. d. Meulen op.
Frank wenschte niets vuriger, dan dat de
grond zich zou openen en hem zou verzwelgen.
De grond ging echter niet open, maar wel de
groote suite-deur en Elly kwam binnen.
Beschaamd keek hü haar aan.
Van der Meulen nam t woord
„Meneer van der Plas, uw vriend Ben heeft
zich op een uitstekende manier van z’n taak
gekweten, on heeft mU en mUn dochter alles
verteld. De een neemt het zus op en de andere
zoo, hU heeft het nu „zus” opgenomen. Ik heb
informaties over u ingewonnen, voomamelUk
bU mUn dochter en heb u nu een voorstel te
doen: lyat denkt u van de advocatenfirma.
„Van der Meulen van der Plas”?
Stomverbaasd staarde Frank meneer van der
Meulen aan. Ailes werd hem nu op slag dul-
delUk.
„Zoo’n kerel die Ben.”
HU drukte van der Meulen warm de hand en
snelde toen pp Elly toe.
„De een neemt het zus op en de andere zoo.
!k neem het nu zóó op," lachte hU en hU kuste
haar.
Volgens een officieel bericht vertoont
aantal recruten van de territoriale troepen van
het Britsche leger, dat geheel uit vrUwtlllgers
bestaat, in het jaar 1934 een sterke daling.
Het aantal bedroeg 24.500 tegen 51.207 in het
jaar 1933.
Op 1 Januari 1935 bedroeg het aantal offi
cieren in het territoriale leger 7030, of 1096
minder dan het verelschte aantal.
zichtig in het donker z’n bed uit.
Boems! o ja, het nachtkastje. Verdorie, wat
was dat zeil koud!
Voetje voor voetje liep hU op het raam toe.
Pas op! hier moest ergens die groote ge-
meene cactus hangen; ui van z’n kostjuffrouw,
die vond als zoo’n ding hoog aan het plafond
hing, dat Je er in het donker niet tegen aan
bjj verlies van een hana
een voet of
snoeken blyven uitgeven kan al
leen degene, die ze ook weet
te verkoopen”
„Vervloekt, kerel."
Kwasi-driftig sprong Ben op.
„Neen, zoo bedoel ik het niet, je bent een
engel, ’n fee ’n meermin, maar help me!"
sprak Frank van der Plas opgewonden.
„Helpen? Met alle plezier,” antwoordde Ben
en stroopte z’n mouwen op. „Wie, waarzoo?"
„Van der Meulen, in de Achterstraat, maar
doe in 's hemelsnaam die mouwen naar be
neden.”
.Niks te meppen? Da’s jammer, dan kan ik
je ook niet helpen.”
„Dat kan je wel, toe nou, Ben, zeg tenminste
dat je me helpen wilt.”
„Is ze aardig?” informeerde Ben op goed ge
luk af, terwUl hU z’n wenkbrauwen hoog op
trok en Frank schuin aankeek.
.Aardig? Is ’n bullebak, ’n.... ’n....”
„Ik vroeg: is ze aardig?”
„Ze? wat ze? wie ze?”
„Nou, das nogal glad, de dochter van dien
bullebak natuurlUk.”
«- ,.Ben, zeg op, Ben, hoe weet Je dat?” vroeg
Frank driftig.
„En je zei het zelf,” deed Ben onschuldig
„Ik? Heb ik dat gezegd? Nou, ze is een engel,
een lieveling, Ben, je moet me helpen."
„Goed, zeg op, wat moet ik doen?"
Frank haalde een verfrommeld papiertje uit
z’n zak en liet het Ben lezen.
„Is die effe goed," sprak deze, toen hU klaar
was.
„Goed, noem je d a t goed? Ik vind het af-
schuwelUk.”
„Da’s nou allemaal goed en wel, kerel
hier, steek eerst eens op en als je dan een
beetje op Je gemak gekomen bent, vertel me dan
eens iets waar ik uit wijs kan worden.”
Frank nam een sigaret en diepte nog een
papiertje uit z’n zak op.
,4e hebt gelUk, wat de formule betreft,” zei
hU. ..Eberhard heeft zoo iets als een formule
bU zich, of liever str Oswald. Ze hebben het
geprobeerd op zUn fabriek heel in het ge
heim en zoo. Eberhard is er met hem heen
geweest. Ze zitten nu alleen in dc studeer
kamer te praten over de eigenlUke zaak.”
„Hoe lang blUft air Stanley Digby?”
Jimmy.
„Die gaat morgen weer."
,,Hm.” zei Jimmy, „dan is er een ding heel
duidelUk. Indien zooals ik vermoed sii Stanley
de fonnule mee zal nemen, zal net vanavond
zUn, dat er iets gebeurd is, als er tenminste iets
gebeuren moet."
,4a, dat denk ik ook."
„OngetwUfeld. Dus dan ts het nogal in be
perkten tUd. Maar die slimmerikken zullen heel
slim moeten zUn. Nu moeten we in bUzondcr-
heden treden. Waar zal de heilige formule
hedenavond zUn? Zal Eberhard die hebben, of
sir Oswald Coote?"
„Geen van beiden. Ik heb begrepen, dat die
vanavond aan den minister van Luchtvaart
overhandigd wordt om ze morgen mee naar
Londen te nemen. In dat geval zal O Rourke
ze hebben. Dat is zeker.”
„Nu dan kunnen we maar één ding doen.
Als we gelooven dat Iemand dat stuk zal pro-
beeren te gappen, dan moeten we vannacht de
wacht houden ouwe jongen.” Bundle opende
den mond als om te orotesteereu, maar sloot
hem weer zonder iets gezegd te hebben.
„Tusschen twee haakjes,” vervolgde Jimmy,
.Jtan t dat ik den portier van Harrods van
’t maar met
,F" begint;
,Mé?" zei de gravin.
Hongaarsche kinderen, lUden die er aan?”
„Ik weet het niet.” zei de gravin, „hoe zou
ft?"
Lady Coote keek haar met eenlge verwon
dering aan.
.Maar ik dacht dat u werkte....
„O, bedoelt u dat.”
De gravin ging rechtop zitten, nam haar siga-
rettenpUpje uit haar mond en begon ’dug te
praten.
Jk zal u eenlge gruwelen vertellen,zei ze.
.Gniwelen, die ik gezien heb. Oi«gcioofelUk. U
■oudt het niet kunnen gelooven.”
En ze had gelUk. Ze sprak vloeiend en wfst
•anachouwelUk te beschrUven. OngeloofelUke too
neelen van hongerdood en ellende werden door
haar geschilderd ten genoegen van haar ge
hoor Ze sprak over Budapest kort na den
zwrlog en vertelde de lotswisselingen van de
atad tot op den dag van heden. Ze was dra
matisch, maar ze leek ook een beetje, vond
Bundle op een gramofoonplaat. Je zette haar
„Eerst dat gedaas van Frank uit den knoop
halen.”
Frank was dus verliefd, en niet zuinig ook!
en nog wel op de dochter van zoo’n groot
zakenman.
Dusverliefd, geen geld, geen betrekking
schoonpapa, betrekking, geld en dan einde
lUk huwelUk.
Hm, toch nog niet zoo stom bekeken, maar
het was toch in ieder geval een groote draaierU,
dat ging vjpl te langzaam. Eerst al het moge
lijke doen voor die betrekking; dan net zoo lang
Een geniale zet vólgdehistorische herin
neringen en vooral /.mémoires” waren in de
mode en Ladvocat ging dus op zoek naar
iemand, die hem zqoiets leveren kon. HU vond
een zekere Ida de Saint-Elme, bUgenaamd „la
Veuve de la grande Armée”, die beweerde de
grootste figuren van het Directoire en het Em
pire gekend te hebben. HU gaf haar een dak
boven haar hoofd en dagelijks te eten, jp voor
waarde, dat ze zooveel vertelde, dat een paar
beroemde (en discrete) journalisten er dage
lijks acht bladzUden over vol konden schrUven.
Zoo ontstonden de .Mémoires d’une Contem
poraine", die op slag beroemd werden en on
danks. dat ze maar liefst acht deelen besloe
gen, in een onwaarschUnlUk groote oplage ver
kocht werden.
Toen kwam de Juli-revolutie, die alles ineen
deed storten. Ladvocat verkocht niet meer en
de veel te groote verplichtingen, welke hU op
zich genomen had, ruïneerden hem spoedig. HU
hield braaf stand. BU alle premières verscheen
hU als te voren, onberispelijk gekleed waardig
en bemlnnelUk. Doch hU was niet langer de
geldschieter der litteraire wereld en het werd
steeds leeger om hem heen. HU was een man.
die zUn roem overleefd had, een .Jilrondelle",
zooals men tegenwoordig zou zeggen. Hij. dien
men als den Koning der Uitgevers gevleid had,
stierf arm in het „hospita! Saint-Louis”.
Ullllllllllllllllllllllllllllllllll 3de
niiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii?
ven: „Hiermede verzoekt ondergeteekende u
beleefd, in overweging te nemen, of de moge-
U'kheid misschien niet geheel uitgesloten zou
rUnzulke brieven komen natuurlUk bU
bosjes binnen."
„De een neemt het zus op en de ander zoo.
deze heeft het nu zus npgenomen," merkte Ben
wUsgeerlg op.
„Zeg. als Je er prUs op stelt nog langer op de
planeet rond te zwerven, verkoop dan in zulke
omstandigheden geen onzin.”
„Vertel JU me dan maar, wat ik dén jnpeE
doen!”
„Luister, je snapt dat dat gevalletje van dien
sollicitatiebrief uit de wereld geholpen moet
worden. Nou ga JU morgen naar het huis van
v. d. Meulen, je zegt dat je v. d. Plas heet,
biedt Je excuus aan voor dezen brief, zwam er
voor mUn part
maar wat óp lós. i’
je heet Frits of j
Frans of Fanny.
’t bomt niet, als
-- ,n
ik
vertel later dan
wel dat je een neef van mU bent."
Even later scheidden de vrienden, met
blik van verstandhouding.
Onnistlg woelde Ben in z’n bed. HU kon niet
slapen vóór hU z’n veldtochtsplan in elkaar ge
draaid had.
Beste kerel, die Frank, maar hU had er geen
kaas van gegeten om zich uit zulke gevalletjes
te redden.
Sjonge, sjonge, wat was ’t warm in bed, vow-
al als je zoo ligt te piekeren over iets waar Je
met geen mogelUkheid uit wUs kunt worden.
HU gooide de dekens van zich af en stapte voor-
Ladvocat was een man met flair. Uit de sta
pels manuscripten, welke hem wespen toege
zonden, diepte hU jonge, «nbekende schhjvers
op, in wie hU iets zag. en koos hij verzen en
romans, die ofwel iets nieuws boden ofwel het
oude deden herleven, doch die hem in elk geval
op het moment actueel voorkwamen; hU waag
de; hU stak zUn geld alleen in het origineele;
en hU won: al was het publiek soms wat aarze
lend, hU Wist bet zUn producten steeds op te
dringen. ZUn opgang was verblindend snel. In
tien jaren tUds veroverde hU de ParUscne markt.
En dit in den moeilUken tUd, die vóór de ro
mantische school lag. Van Urbaln Carrel. Gos
selin en Renduel heeft hU nooit iets uitgegeven.
HU begon bescheiden, doch was vnendeUjk,
innemend en van een ridderlUke gulhePl, en
had dus alle eigenschappen, waarmee men in
het wereldje der schrijvers, groote en kleine,
vooruitkomt. HU had een boekhandeltje, toen
hU, voorvoelende in welke richting de smaak
van het eerste Empire gaan zou, een klein
boekje uitgaf. „Emploi de ma demi-solde", ge
schreven door een Jongen Jultenant Ladvocat
twUfelde reeds toen niet aan zUn succes, zooals
hU ook later nooit aan zUn succes zou twUfelen.
Doch dat er van zUn boekje twintlg-duizend
exemplaren vlot weg gingen, sloeg hem met ver
bazing. Zoo gauw mogelUk ging „Chamu d’asile”
in zee. Over heel Frankrijk werd het verspreid.
Na eenigen tUd was Ladvocat bUna een rUk
man.
Het eerste Empire bloeide en werd dus be
zongen, al was het dan ook in de eenigszins
bleeke verzen van Casimir Delavigne. Deze vol
slagen onbekende dichter kwam op een goeden
dag bU Ladvocat, die zich intusschen op waar
dige wUze in het Palais Royal gevestigd had, met
Zün „Les Messéniennes”. Het werd een triomf
voor den uitgever, die zUn boek voor het eerst
een beetje duur had durven maken, en ook voor
den dichter, die op slag beroemd was. In de om
geving van den Hertog van Orleans maakten
„Les Messéniennes" een goeden indruk en Lad
vocat mocht voortaan den titel voeren van
„boekhandelaar van den Hertog van Chartres”.
De zaak liep uitstekend en dagelUks verdrong
zich bU Ladvocat in den winkel de hoogste
aristocratie.
Ladvocat voelde dat hU succes had en zUn
uitgaven volgden elkaar nu snel en ir bonte
mengeling op: „Odes et ballades” van Victor
Hugo, twee romans van Charles Nodier. verzen
van Casimir Delavigne. een nieuwe vertaling
der volledige werken van Shakespeare, „L’His-
toire des Dues de Pourgogne", de gedichten
van Byron, de volledige werken van Goethe en
van Schiller, en verder een ongeteld aantal ro
mans van jonge schrijvers.
Boeken uitgeven kan iedereen, doch boeken
blUven uitgeven kan alleen degene, die ze ook
weet te verkoopen. En om een boek te ver
koopen is het noodig, dat het bekend raakt.
Daarin school de groote kracht van Ladvocat.
Wien men rustig de eer kan gunnen van het
eerst de waarde der reclame voer het boek be
grepen te hebben. De litteraire rubriek der dag
bladen stond nog in haar kinderschoenen. Het
werd een gelukkige tüd voor de boekbeoor-
deelaars. Geen ruzie, geen verwUten. geen woe
dende protesten, geen bedreigingen. Ledvocat
sprong eiken middag in zUn gele tilbury, reed
naar alle hpeken van Parijs, waar men copie
maakte voor den volgenden dag, en hU dacht
daarbU niet alleen aan de „Constltutionnel”, het
„Journal des Débats”, de „Courrier Francais"
en de „Quotldlenne", doch ook aan de mindere
góden als .Mlroir”, „Pandore” en .Mercure de
France”. HU drukte handen, schertste, deelde
stapels nieuwe boeken uit, vertelde hier een
aardigheidje, daar een anecdote, en vooral met
zUn vertrouwelUkheden, die overigens weinig
vertrouwelUk bedoeld waren, was hU scheutig.
In enkele maanden was hU beroemd onder de
schrijvers Overal werd hU met gevlei ontvan
gen en een ieder zelde het Jules Janin van
harte na: „Ladvocat is de eerste uitgever, die
de schrijvers in het leven houdt”. HU dejeu
neerde in de „Rocher de Cancale” en dineerde
in het „Café de Paris”. Ook deze gewoonte had
l 'oeteren tot ie een behoorUjk salaris had, zich
dan bU z’n baas bemind maken en ten laatste
onderdanig cm de hand van z’n dochter vra
gen Daar waren jaren voor noodig.
Bovendien zou ’t meisje tet al gauw te we
ten moeten komen, dat hü bij haar vader op ’t
kantoor werkte! Het heele plan leek hem nu
zóó absurd, zóó gewaagd, dat hü het heelemaal
liet varen. 1 Was toch te gek, hü morgen naar
2 v. d. Meulen en zeggen, dat hü den sollicitatie
brief geschreven had en dan overmorgen Frank
er-nog eens heen en zeggen, dat hü z’n neef
was? neen, zoo’n plan was rüp voor de asch-
bak.
„Recht door zee,” dat was de eenlge oplos
sing. maar.... natuurlUk niets aan Frank ver
tellen. die zou overmorgen enkele onaangename
oogenblikken doormaken, maar dan was ook
alles kits. Hü overwoog nog de büzonderheden,
grinnikte stil voor zich heen bü de gedachte
aan het -figuur van Frank en kroop toen stüf
verkleumd in z’n warm bedje terug.
„Ik ben er nog niet achter," bekende Bill.
„Dat Jü daar in „Zeven Wüzerplaten" geweest
bent en zoo.”
Hü keek haar met een ongelukkige uitdruk
king op zün gezicht aan.
,Zeg Bundle, ik wou dat je het niet deed."
„Wat?"
„Je mengen in zulke dingen.”
„Waarom niet?” zei Bundle. „Die zün zoo
spannend."
„O ja, spannend. Maar ze kunnen gevaarlük
zün. Kük eens naar dien armen Ronny.”
„Ja," zei Bundle, „als dat niet gebeurd was
had Ik me misschien nooit in deze zaak ge
mengd. Maar nu wel. En het helpt geen zier of
of je er nu al over zeurt."
De beroemde vlieger Jim Mollison heeft tü-
dens een deoatavond voer de club van Vrouwe
lijke Ingenieurs, waar ook zün vrouw (Amv
Johnson) tegenwoordig was, verklaard, dat het
tUdstip niet veraf meer is. waarop in de stra
tosfeer gevlogen zal worden, en men in weste-
lUke richting vliegende gelüken tred met de
zon zal kunnen houden, en aldus voortdurend
van het daglicht kan profiteeren.
Hü verklaarde aan stratosfe^rvluchten te
zullen deelnemen, zoodra hem flnancieele steun
zou worden aangeboden. De bewering van me
vrouw Mollison, dat recordvluchten niet langer
van nut zün, bestreed hü met de verklaring;
„Wü moeten doorgaan indien er flnancieele
steun verkrügbaar is, want er moet nog heel
wat gedaan worden. Het vraagstuk der nuttige
belasting büvoorbeeld is nog niet geheel opge
lost. Theoretisch weten wü wat een vliegtuig
kan dragen, doch in de praktük moet het ook
bewezen worden.
Mevrouw Mollison verklaarde, dat een vlie
ger, die beroemd wil worden, geheel afhanke-
lük is van de dagblad-publlcttelt, want het is
niet langer mogelük in een slag een beroemd
aviateur te zün. Lange afstandsvluchten en
l’.chtraces zullen mi. uitsluitend door sport
beoefenaars worden ondernomen, aldus ver
klaarde zü- Luchtraces zullen veel overeenkomst
gaan vertoonen met de motorraces van tegen
woordig De gemaakte tüden zullen worden
verbeterd met minuten, in plaats van dagen en
uren. En de deelnemers aan dergelüke races
zullen niet door een enkele prestatie beroemd
worden, doch door voortdurende successen
VUegtuigen zullen ingericht worden op dezelfde
wüze als onderzeeërs. Zü zullen luchtdichte
compartimenten bevatten, waarin door de mo
toren lucht zal worden gepompt met het ver-
eischte percentage zuurstof. Er zullen echter
groote risico’s moeten worden genomen en veel
geld zal er voor proefnemingen moeten worden
uitgegeven. De toekomst zal beheerscht wor
den door vluchten van experimenteelen aard
en niet door wedstrüdvluchten.
8«
kl
ke
te
«e
in
in
di
si
at
ei
B
