<KctcrtAaal
can
i
dm daq
DE ENGELSCHE KAPERS
M
HET GEHEIM VAN
DE 7 WIJZERPLATEN
Als koning der uitgevers gevierd,
doch arm gestorven
3de
MIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIM
MAANDAG 28 JANUARI 1935
Zijn roem overleefd
Minder recruten
DOOR AGATHA CHRISTIE
Vrouwelijke autoriteit
in China
Jim en Amy over het
vliegen
DE ONDERGANG VAN
LADVOCAT
„Boeken blyven uitgeven kan al
leen degene, die ze ook weet
te verkoopen”
i De sollicitatie
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
antwoordde Ben
van
vroeg
28
niet?”
Wordt vervolgd.
den voet.
vroeg ze toen de salondeur
li
b
ei
N
naa
heb
Liti
tlqi
aan
uit
d«
Ru
kt
he
ni
Ri
tol
„Hier, die heb ik geschreven."
Ben las....
„Hahaha! kostelijk."
„Zeg als Je me nu uit wil lachen...."
„Iedereen zou toch zeker de kriebel krijgen,
als hij zoo’n sollicitatiebrief op zijn dak krijgt.”
„Moet Je niet zeggen; de een neemt het zus
op en de ander zoo, ik kan toch ook niet schrü-
wat
heb
B
48 1
Kbi
h<
sc
d<
Z<
R
la
lai
oj
Ui
één zal het hommeles worden en dan...."
HU keek haar aan met een soort pathetische
verstoordheid, wat Bundle een warm en prettig
gevoel gaf.
,2e moet
Jftnmy?"
HU deed een beroep op den ander.
„Dat heb ik haar al gezegd,” zei Jimmy.
.Alles goed en wel Bundle, maar er zou wel
eens iemand gewond kunnen worden."
Bundle keerde zich om naar Jftnmy.
„Hoeveel heb je hem verteld?”
„O alles.”
’n i
ik l
er buiten gehouden worden, hè
i
UIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIII
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiniiu
haar zakelüke beteekenls. Malitourne, Romleu
en Merle, die zoo ongeveer alle kranten van die
dagen volschreven, en ook de andere Journalis
ten wisten op die manier steeds waar ze hem
vinden konden. En Ladvocat was gul met uit-
noodigen. HU praatte niet alleen met zijn meu-
schen. maar hü voedde ze ook.
Het duurde niet lang of hU was een figuur
geworden in het Parijsche leven. In 1824 liep
er in het „Variétés" een stuk .X’Imprimcur sans
caractère" of .Xe Classique et le Romar.tique”.
De boekhandelaar Satlné, die daar de hcofd-
persoon van was en gespeeld werd door Brunet,
was Ladvocat. Deze vond de reclame prachtig
en zond den tooneelspeler een volleciig stel
kleeren, opdat de gelUkenis zoo sprekend moge-
lük zou zUn.
Ladvocat was nü vrüwel beroemd en achtte
zich aan zUn stand verplicht om van het Palais
Royal te verhuizen naar den Selne-oever. HU
vestigde zich aan de quai Malaquais, op den
hoek der rue des Saint-Pères. HU huurde tevens
den muur van een magazün naast zUn winkel
om daar reclames op te kunnen schilderen. Dit
voorbeeld werkte echter aanstekelUk op een
wUnhandelaar, die de andere helft van dén-
zelfden muiu huurde. En heel ParUs gierde var,
de pret. Want las men daar niet broederlUk
naast elkaar, neen, dóór elkaar: Chateaubriand
en Champagne grand mousseux? Lamartine en
MAcon? ,Xes Messénlennes” en Malvotsie? De
„Contes d'Espagne et dltalle” en Xérès en Mar
sala? Ladvocat Intusschen ergerde zich niet.
Men mocht om hem lachen en over hem hullen,
wanneer men maar over hem sprak.
Het was aan de quai Malaquais. dat hij zUn
grootste onderneming op stapel zette: een vol
ledige uitgave der werken van Chateaubriand in
dertig deelen. Volgens sommigen zoude hij den
schrUver van „Martyrs” vUfhonderd-dulzend
franken betaald hebben voor deze uitgave, vol
gens anderen echter niet meer dan honderd
duizend.
Ook China heeft thans zUn eerste vrouwe-
lUke autoriteit, namelUk de 32-jarige mevrouw
Han. die benoemd is tot directrice van het
Runder-Registratiebureau. Haar taak is het
alle runderen in het district te registreeren en
de belasting hierop te innen.
Mevrouw Han trad op 24-Jarigen leeftUd in
het huwelUk met een zeventlenjarigen Jonge
man, die nog op school was. ZU schonk hem
drie kinderen, werkte voor de heele familie en
betaalde de studiekosten van haar man tot deze
de school verliet. De heer Han is thans door
haar als boekhouder op haar kantoor aange
steld.
Unheer v. d. Meulen ontving op zekeren
Maandagmorgen volgenden ietwat zon
derlingen sollicitatiebrief:
„Mijnheer. Naar mU van bevoegde zUde ter
core is gekomen, gaat u in Rotterdam een filiaal
openen. De zaakwaarnemer is reeds door u
aangesteld en 1 Augustus hebt u pas een be
diende noodig. U doet nu als volgt: U neemt
mU per 1 Juli as. in dienst, ik verdien deze
heele maand niets, zoodat u dit geen cent kost.
1 Augustus hebt u een bediende noodig. ik ga
dan verdienen en u hebt geen gezanik meer
met adverteeren, lezen en beantwoorden van
sollicitatiebrieven en het laten inwerken van
den bediende. Hoogachtend. F, v. d. Plas.”
MUnheer v. d. Meulen grünsde kwaadaardig,
nam z’n pen op en begon te schrUven:
„MUnheer. Ik ga in Rotterdam géén filiaal
openen, er is géén zaakwaarnemer aangesteld,
en ik heb geen bediende noodig. Indien u zich
nogmaals met mün zaken bemoeit, doe ik als
volgt: Ik ga naar het telefoontoestel en vraag
verbinding met het hoofdbureau van politie,
can heb ik geen gezanik meer met wat al te
Indringerige sollicitanten. Hoogachtend
M. van der Meulen."
et is niet voor het eerst, dat het boek een
crisis doormaakt. Integendeel. Men zou
zelfs kunnen beweren, dat het boek steeds
het allereerst den terugslag ondervond van alle
groote sociale gebeurtenissen. Vooral 1c Frank
rijk ondervond men dat- in de eerste jaren der
negentiende eeuw. Elke revolutie sleurde cenlge
grootere of kleinere uitgevers in den afgrond.
Een der grootste slagen, welke de schrijvers
wereld trof, was ongetwüfeld in 1830 dc onder
gang van Ladvocat, die ongetwijfeld een voor
name plaats zou Innemen in de geschiedenis der
Fransche ultgeverU, welke nog altUd niet ge
schreven is.
Een geniale zet volgde: historische herin
neringen en vooral „mémoires" wa’cn in de
mode en Ladvocat ging dus op zeek, naar
iemand, die hem zooiets leveren kon. Hü vond
een zekere Ida de Saint-Elme, bUgenaamd „la
Veuve de la grande Année”, die beweerde de
grootste figuren van het Directoire en het Em
pire gekend te hebben. HU gaf haar een dak
boven haar hoofd en dagclüks te eten, vp voor
waarde, dat ze zooveel vertelde, dat een paar
beroemde (en discrete) Journalisten er dage-
UJks acht bladzUden over vol konden schrUven,
Zoo ontstonden de .Mémoires d'une Contem
poraine", die op slag beroemd werden en on
danks, dat ze maar liefst acht deelen besloe
gen, in een onwaarschUnlUk groote oplage ver
kocht werden.
Toen kwam de Juli-revolutie, die ailes ineen
deed storten. Ladvocat verkocht niet meer en
de veel te groote verplichtingen, welk.’. hU op
zich genomen had, ruïneerden hem spoedig. HU
hield braaf stand. Bü alle premières verscheen
hü als te voren, onberispelijk gekleed waardig
en bemlnnelUk. Doch hU was niet langer de
geldschieter der litteraire wereld en het werd
steeds leeger om hem heen. HU was een man.
die zün roem' overleefd had. een .Jilrondelle",
zooals men tegenwoordig zou zeggen. Hij. dien
men als den Koning der Uitgevers gevleid had,
stierf arm in het „hospital Salnt-Louis”.
De beroemde vlieger Jim Molllson heeft tü-
dens een debatavond voer de club van Vrouwe
lijke Ingenieurs, waar ook zün vrouw (Amv
Johnson) tegenwoordig was, verklaard, dat het
tUdstip niet veraf meer is, waarop in de stra
tosfeer gevlogen zal worden, en men in weste
lijke richting vliegende gelUken tred met de
zon zal kunnen houden, en aldus voortdurend
van het daglicht kan profiteeren.
HU verklaarde aan stratosfeervluchten te
zullen deelnemen, zoodra hem flnancieele steun
zou warden aangeboden. De bewering van me
vrouw Molllson, dat recordvluchten niet langer
van nut zUn, bestreed hu met de verklaring;
„WU moeten doorgaan Indien er flnancieele
steun verkrijgbaar is, want er moet nog heel
wat gedaan worden. Het vraagstuk der nuttige
belasting büvoorbeeld Is nog niet geheel opge
lost. Theoretisch weten wU wat een vliegtuig
kan dragen, doch in de praktUk moet het ook
bewezen worden.
Mevrouw Molllson verklaarde, dat een vlie
ger, die beroemd wil worden, geheel afhanke-
lUk Is van de dagblad-publicltelt, want het Is
niet langer mogelUk in een slag een beroemd
aviateur te zUn. Lange afstandsvluchten en
l’.chtraces zullen ml uitsluitend door sport
beoefenaars worden ondernomen, aldus ver
klaarde zU- Luchtraces zullen veel overeenkomst
gnan vertonnen met de motorraces van tegen
woordig De gemaakte tUden zullen worden
vq-beterd met minuten, In plaats van dagen en
uren. En de deelnemers aan dergelUke races
zullen niet door een enkele prestatie beroemd
worden, doch door voortdurende successen.
Vliegtuigen zullen ingericht worden op dezelfde
wUze als onderzeeërs. ZU zullen luchtdichte
compartimenten bevatten, waarin door de mo
toren lucht zal worden gepompt met het ver
eist h te percentage zuurstof. Er zullen echter
groote risico's moeten worden genomen en veel
geld zal er voor proefnemingen moeten worden
uitgegeven. De toekomst zal beheerscht wor
den door vluchten van experimenteelen aard
en niet door wedstrüdviuchten.
ploeteren tot ie een behoorhjk salaris had, zich
dan bU z’n baas bemind maken en ten laatste
onderdanig cm de hand van z’n dochter vra
gen Daar waren jaren voor noodig.
Bovendien zou 't meisje het al gauw te we
ten moeten komen, dat hü bU haar vader op 't
kantoor werkte! Het heele plan leek hem nu
zóó absurd, zóó gewaagd, dat hU het heelemaal
liet varen 1 Was toch te gek, hU morgen naar
v. d. Meulen en zeggen, dat hU den sollicitatie
brief geschreven had en dan overmorgen Frank
er nog eens heen en zeggen, dat hü z’n neef
was? neen, zoo’n plan was rijp voor de asch-
bak.
„Recht door zee,” dat was de eenige oplos
sing. maar.. natuurlijk niets aan Frank ver
tellen, die zou overmorgen enkele onaangename
oogenblikken doormaken, maar dan was ook
alles kits. HU overwoog nog de büzonderheden,
grinnikte stil voor zich heen bU de gedachte
aan het figuur van Frank en kroop toen stUf
verkleumd in z’n warm bedje terug.
„Vervloekt, kerel.”
Kwasi-driftig sprong Ben op.
„Neen, zoo bedoel ik het niet. Je bent een
engel, ‘n fee 'n meermin, maar help me!”
sprak Frank van der Plas opgewonden.
„Helpen? Met alle plezier,” antwoordde Ben
tn stroopte z’n mouwen op. „Wie, waarzoo?"
„Van der Meulen, in de Achterstraat, maar
doe in 's hemelsnaam die mouwen naar be
neden."
„Niks te meppen? Da's jammer, dan kan ik
Je ook niet helpen.”
„Dat kan Je wel, toe nou, Ben, zeg tenminste
dat Je me helpen wilt.”
„Is ze aardig?” informeerde Ben op goed ge
luk af, terwUl hü z’n wenkbrauwen hoog op
trok en Frank schuin aankeek.
„Aardig? Is ’n bullebak, *n.... ’n....”
„Ik vroeg: Is ze aardig?”
„Ze? wat ze? wie ze?”
„Nou, da'3 nogal glad, de dochter van dien
bullebak natuurlUk."
Ben, zeg op, Ben, hoe weet je dat?” vroeg
Frenk driftig.
„En je zei het zelf.” deed Ben onschuldig
„Ik? Heb Ik dat gezegd? Nou, ze is een engel,
een lieveling, Ben, Je moet me helpen.”
„Goed, zeg op, wat moet Ik doen?”
Frank haalde een verfrommeld papiertje uit
z’n zak en liet het Ben lezen.
„Is die effe goed,” sprak deze, toen hü klaar
was.
„Goed, noem Je d at goed? Ik vind het af-
schuwelUk.”
„Da’s nou allemaal goed en wel, kerel
hier, steek eerst eens op en als Je dan een
beetje op Je gemak gekomen bent, vertel me dan
eens iets waar ik uit wijs kan worden."
Frank nam een sigaret en diepte nog een
papiertje uit z’n zak op.
.Mac Donald? Och....”
Bundle aarzelde.
,,HU is niet het soort, waar je mee oo kunt
schieten," legde ze uit. „Maar het is een eerste
klas tuinman.”
„O dat weet k,” zei lady Coote.
,,HU is niet kwaad, als hü maar goed aan
gepakt wordt,” zei Bundle.
„Dat geloof ik ook,” zei lady Coote.
Ze keek benüdend naar Bundle, die de taak
MacDonald goed aan te pakken, licht scheen te
vinden.
„Ik aanbid gewoonweg een met smaak aan-
gelegden tuin.” zei de gravin droomerig.
Bundle keek haar verwonderd aan, maar juist
op dat oogenblk werd ze afgeleid. Jimmy Thesi
ger kwam de kamer binnen en wendde zich
rechtstreeks tot haar op vreemden haastigen
toon.
„Zeg wil Je nu even naar die etsen komen
kUken. Ze wachten op je.”
Bundle verliet haastig de kamer en Jftnmy
-volgde haar op
i, Welke etjpn
zich achter haar sloot.
„Geen etsen,” zei Jimmy Thesiger. „Ik moest
Iets zeggen om Je mee te krijgen. Schiet op.
BUI wacht op ons in de bibliotheek. Daar is nu
niemand.”
Bill was in de bibliotheek aan het ü’beren.
klaarblükelUk zeer verstoord.
„Hoor eens hier,” barstte hij los. ,Jk heb het
niet graag.”
„Wat heb Je niet graag?”
s
I
Ook al voelt men democratisch,
Toch heerscht nog in dezen tijd
Tusschen d’eenen en den ander
Eenig klasse-onderscheid!
Met een weegschaal wordt gewogen
En precies als bij een klucht
Gaat het ijdeltuitig neusje
Dertig graden in de lucht!
Daarom heeft men in de treinen
Eerste, tweede, derde klas.
Iedereen mag dus bepalen
D’eigen waarde van zijn ras!
Ieder zegt wel van zijn standpunt
D’eerste klasse hoort aan hèm,
Maar de prijs werkt zeer natuurlijk
Als een Westinghouse-rem!
Daarom vindt men eerste klasse
Niet meer zoo op elke lijn,
Wijl er voor de roode kussens
Veel te weinig klanten zijn!
Maar ook bij goedkoope treinen
Heeft de tweede klasse pech,
Want de centjes wisschen hier ook
Alle klasverschillen weg!
Weldra gaat bij dit soort treinen
Ook de tweede aan den haal
En dan blijft alleen de derde
Als de klas voor allemaal!
Maar dit is beslist een uitkomst
Als je gaarne deftig wilt
En bij al je medemenschen
Zeer bewust in klas verschilt!
Want dan zeg je als een ander
Jou dan in de derde ziet:
Zag, ik moet wel derde reizen,
Want 'een tweede is er niet!
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
niiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuuiniiii?
„Hé?” zei de gravin.
„Hongaarsche kinderen, lUden die er aan?"
„Ik weet het niet.” zef de gravin, „hoe zou
ik?”
Lady Coote keek haar met eenige verwon
dering aan.
„Maar ik dacht dat u werkte....”
„O, bedoelt u dat.”
De gravin ging rechtop zitten, nam haar siga-
«ttenpüpje uit haar mond en begon riug te
praten.
„Ik zal u eenige gruwelen vertellen," zef ze.
„Gruwelen, die ik gezien heb. Ongcioofelük. U
zoudt het niet kunnen gelooven.”
En ze hart gelük. Ze sprak vloeiend en wtst
aanschouwelUk te beschrijven. OngcloofeUjke too
neelen van hongerdood en ellende werden door
haar geschilderd ten genoegen van haar ge
hoor. Ze sprak over Budapest kort na den
oorlog en vertelde de lotswisselingen van de
stad tot op den dag van heden. Ze was dra
matisch, maar ze leek ook.een beetje, vond
Bundle op een gramnfoonplaat. Je zette haar
„Ik ben er nog niet achter,” bekende Bill.
.Dat JU daar In „Zeven WUzerplaten” geweest
bent en zoo.”
HU keek haar met een ongelukkige uitdruk
king op zUn gezicht aan.
„Zeg Bundle, ik wou dat je het niet deed.”
„Wat?"
„Je mengen' fn zulke dingen.”
„Waarom niet?” zei Bundle. „Die zijn zoo
spannend."
„O Ja, spannend. Maar ze kunnen gevaarlijk
zijn. KUk eens naar dien armen Ronny
„Ja,” zei Bundle, „als dat niet gebeurd was
had ik me misschien nooit in deze zaak ge
mengd. Maar nu wel. En het helpt geen zier of
of Je er nu al over zeurt."
„Ik weet, dat Je de beste meld ter wereld
bent. Bundle, maar
,4e hoeft niet met complimentjes te begin
nen. Laat on^eeif plan maken.”
Tot haar verlichting ging Bill op dat voor-
Jirnrny.
,Die gaat morgen weer.”
,,Hm,” zei Jftnmy. „dan is er een ding heel
duidelijk. Indien zooals ik vermoed sii Stanley
de formule mee zal nemen, zal net vanavond
zün, dat er iets gebeurd is, als er tenminste iets
gebeuren moet.”
.Je., dat denk ik ook."
„OngetwUfeld. Dus dan IS het nogal in be
perkten tUd. Maar die slimmerikken zullen heel
slim moeten zün. Nu moeten we in bijzonder
heden treden. Waar zal de netlfge formule
hedenavond zUn? Zal Eberhard die hebben, of
sir Oswald Coote?”
„Geen van beiden. Ik heb begrepen, dat 41e
vanavond aan den minister van Luchtvaart
overhandigd wordt om ze morgen mee naar
Londen te nemen. In dat geval zal O Rourke
ze hebben. Dat is zeker.”
„Nu dan kunnen we maar één ding doen.
Als we gelooven dat iemand dat stuk zal pro-
beeren te gappen, dan moeten we vannacht de
wacht houden ouwe Jongen.” Bundle opende
den mond als om te nrotesteereu, maar sloot
hem weer zonder iets gezegd te hebben.
„Tusschen twee haakjes.” vervolgde Jimmy.
Volgens een officieel bericht vertoont het
aantal recruten van de territoriale troepen van
het Brltsche leger, dat geheel uit vrijwilligers
bestaat, In het jaar 1934 een sterke daling.
Het aantal bedroeg 24.500 tegen 51207 in het
jaar 1933.
Op 1 Januari 1935 bedroeg het aantal offi
cieren in het territoriale leger 7030, of 1096
minder dan het verelschte aantal.
op en ze speelde. En dan hield ze na een korten
tüd even plotseling op.
Lady Coote was tot in haar ziel geroerd, dAt
bleek duidelük. Ze zat met haar mond een beetje
open en haar groote. donkere droevige oogen
op de gravin gericht. Nu en dan bracht zü een
opmerking In het midden.
.Drie kinderen van één van mUn nichtjes
zUn levend verbrand. Vreeselük vindt u niet?”
De gravin sloeg er geen acht op Ze ging
alsmaar door. En ten laatste hield ze even
plotseling op als ze begonnen was.
,2oo,” zei ze, „nu heb ik het u verteld. We
hebben geld.... maar geen organisatie. En die
hebben we Juist noodig.”
Lady Coote zuchtte.
„Ik heb mün man hooren zeggen, dat er niets
gedaan kan worden zonder een geregelde
methode. Daar schrUft hU zUn eigen succes ge
heel aan toe. HU beweert dat hU zonder dat
nooit vooruit zou zyn gekomen.”
Ze zuchtte weer. Een plotseling visioen ver
scheen voor haar geestesoogen, een visioen van
een sir Oswald, die niet vooruit was gekomen
in de wereld, een sir Oswald die alle excen
trieke hoedanigheden had behouden van dien
vroolUken jongen man in den f.etsenwtnkel. En
een seconde kwam het in haar op, hoeveel pret
tiger het leven voor haar had kunnen zUn, als
sir Oswald geen geregelde methode had ge
had.
Een heel begrijpelUke ideeénassoclatie bracht
er haar toe om zich tot Bundle te wenden.
.Vertelt u me eens, lady Eüeen,” zei ze,
Uwe vindt n uw boofdtutaman?”
rik ik....
enne.... enne....”
Verwonderd keek v. d. Meulen op.
Frank wenschte niets vuriger, dan
grond zich zou openen en hem zou verzwel
De grond ging echter niet open, maar we
groote suite-deur en Elly kwam binnen.
Beschaamd keek hü haar aan.
Van der Meulen nam 't woord
Meneer van der Élas, uw vriend Ben heeft
zich op een uitstekende manier van z’n taak
gekweten, on heeft mU en mün dochter alles
verteld. De een neemt het zus op en de endere
zoo, hü heeft het nu „zus” opgenomen. Ik heb
Informaties over u Ingewonnen, voornameUJk
bü mün dochter en heb u nu een voorstel te
doen: Wat denkt u van de advocatenfirma;
„Van der Meulen van der Plas"?
Stomverbaasd staarde Frank meneer van der
Meulen aan. Alles werd hem nu op slag dui-
delük.
„Zoo’n kerel die Ben.”
HU drukte van der Meulen warm de hand en
snelde toen op Elly toe.
„De een neemt het zus op en de andere zoo.
Ik neem het nu zóó op," lachte hü en hü kuste
haar.
,4e hebt gelük, wat de formule betreft,” zei
hü. .Eberhard heeft zoo Iets als een formule
bü zich, of liever str Oswald. Ze hebben het
geprobeerd op zün fabriek.... heel in het ge
heim en zoo. Eberhard is er met hem heen
geweest. Ze zitten nu alleen in dc studeer
kamer te praten over de elgenlüke zaak."
„Hoe lang blüft slr^Stanley Digby?”
met geen mogelükheid uit wijs kunt worden.
Hü gooide de dekens van zich af en stapte voor
zichtig in het donker z’n bed uit.
Boems! o Ja, het nachtkastje. Verdorie, wat
was dat zeil koud!
Voetje voor voetje liep hü op het raam toe.
Pas op! hier moest ergens die groote ge
nie ene cactus hangen; ui van z’n kostjuffrouw.
die vond als zoo’n ding hoog aan het plafond
hing, dat Je er In het donker niet tegen aan
kon loopen; jammer dat die goeie ziel zoo klein
was.
„Au,” daar had je het geduvel al. HU schoof
ce zware overgordijnen weg en ging in een
grooten armstoel zitten. De maneschün drong
brutaal naar binnen en verlichtte het kleine
kamertje spookachtig. Enorme schaduwen ston
den op de wanden en de cactus tooverde een
griezeügen bajonetaanval tegen een vredelie
vend landschapje boven z’n bed.
Ziezoo, dit was stemming, dAt was roman
tiek, hü zou hier net zoo lang blüven zitten,
totdat hü het geheele plan ragfün in z’n kop
had. Hü tuurde naar bulten, naar de geheim
zin nig wuivende boomen, naar den grooten- stil
len, maanverlichten weg en zün gedachten
rangschikten zich tot een vastomlünd plan.
„Eerst dat gedaas van Frank uit den knoop
halen.”
Frank was dus verliefd, en niet zuinig ook!
en nog wel op de dochter van zoo’n groot
zakenman.
Dus: verliefd, geen geld, geen betrekking....
schoonpapa, betrekking, geld en dan elnde-
lükhuwelük.
Hm, toch nog niet zoo stom bekeken, maar
het was toch in ieder geval een groote draalerü,
dat ging veel te langzaam. Eerst al het moge
lijke doen voor die betrekking, dan net zoo lang
avond in de hall zag staan of is het onze oude
vriend Lestrade van Scotland-Yard.”
,,De scherpzinnige Watson,” zei B1U.
„We begeven ons elgenlük op zün terrein.”
zei Jimmy.
„Dat kunnen we nfet helpen," zet BUI. „Ten
minste als we het tot een goed einde willen
brengen."
.Dus het ts afgesproken,” zei Jimmy. ,2ullen
we den nacht in twee wachten verdeelen?”
Bundle deed weer haar mond open en sloot
hem weer zonder iets te zeggen.
„Goed,” zei Bill. „Wie moet het eerst de
wacht houden?”
„Zullen we er voor opgooien?”
„Dat is misschien het beste.”
ven: „rtiermede verzoekt ondergeteekende u
beleefd, in overweging te nemen, of de moge
lijkheid misschien niet geheel uitgesloten zou
rün....; zulke brieven komen natuurlUk bü
bosjes binnen.”
,De een neemt het zus op en de ander zoo,
deze heeft het nu zus opgenomen,” merkte Beo
wüsgeerig op.
„Zeg, als je er prijs op stelt nog langer op de
planeet rond te zwerven, verkoop dan in zulke t
omstandigheden geen onzin.”
„Vertel JU me dan maar, wat ik dAn moet
doen!”
„Luister, je snapt dat dat gevalletje van dien
sollicitatiebrief uit de wereld geholpen moet
worden. Nou ga JU morgen naar het huis van
v. d. Meulen, Je zegt dat Je v. d. Plas heet,
biedt je excuus aan voor dezen brief, zwam er
voor mün part
r ((IISStSMISSSSSSIISiSSMSSISSSIISaSSSSMSSSIISiSSSItS
maar wat op los.
Je heet Frits of i
Frans of Fanny, i i
’t bomt niet, als j DC SOlllCltCltlC
1 maar met ’n i
,F" begint; ik f
vertel l&ter dan
wel dat Je een neef van mü bent.”
Even later scheidden de vrienden, met een
blik van verstandhouding.
Onrustig woelde Ben in z’n bed. Hü kon niet
slapen vóór hü z’n veldtochtsplan in elkaar ge
draaid had.
Beste kerel, die Frank, maar hü had er geen
kaas van gegeten om zich uit zulke gevalletjes
te redden.
Sjonge, sjonge, wat was ’t warm In bed, voor
al als je zoo ligt te piekeren over iets waar je
dat de
Ladvocat was een man met flair. Uit de sta
pels manuscripten, welke hem werden toege
zonden, diepte hü Jonge, onbekende schrijvers
op, in wie hü iets zag. en koos hü verzen en
romans, die ofwel iets nieuws boden ofwel het
oude deden herleven, doch die hem in elk geval
op het moment actueel voorkwamen; hü waag
de; hü stak zün geld alleen in het origineele;
en hü won: al was het publiek soms wat aarze-
lend, hü wist het zün producten steeds op te
dringen. Zün opgang was verblindend snel. In
tien jaren tüds veroverde hü de ParUsche markt.
En dit in den moeilüken tüd, die vóór de ro
mantische school lag. Van Urbaln Carrel, Gos
selin en Renduel heeft hü nooit iets uitgegeven.
Hü begon bescheiden, doch was vriendelük,
Innemend en van een ridderlüke gulheid, en
had dus alle eigenschappen, waarmee men in
het wereldje der schrijvers, groote en kleine,
vooruitkomt. Hü had een boekhandeltje, toen
hü, voorvoelende in welke richting de smaak
van het eerste Empire gaan zou, een klein
boekje uitgaf, „Emplol de ma deml-soldc". ge
schreven door een jongen luitenant. Ladvocat
twüfelde reeds toen niet aan zün succes, zooals
hü ook later nooit aan zün succes zou twüfelen.
Doch dat er van zün boekje twlntlg-dulzend
exemplaren vlot weg gingen, sloeg hem met yer-
bazing. Zoo gauw mogeljjk ging „Chamv d’asile"
in zee. Over heel Frankrijk werd het verspreid.
Na eenlgen tüd was Ladvocat büna een rijk
man.
Het eerste Empire bloeide en werd dus be
zongen, al was het dan ook in de eentgszins
bleeke verzen van Casimir Delavigne. Deze vol
slagen onbekende dichter kwam op een goeden
dag bü Ladvocat. die zich Intusschen op waar
dige wüze in het Palais Royal gevestigd had, met
zün ,Xes Messénlennes". Het werd een triomf
voor den uitgever, die zün boek voor het eerst
een beetje duur had durven maken, en ook voor
den dichter, die op slag beroemd was. In tie om
geving van den Hertog van Orleans maakten
,Xes Messénlennes" een goeden indruk en Lad-
vbcat mocht voortaan den titel voeren van
„boekhandelaar van den Hertog van Chartres”.
De zaak liep uitstekend en dageUjks verdrong
zich bü Ladvocat in den winkel de hoogste
aristocratie.
Ladvocat voelde dat hü succes had en zün
uitgaven volgden elkaar nu snel en Ir bonte
mengeling op: „Odes et ballades” van Victor
Hugo, twee romans van Charles Nodier, verzen
van Casimir Delavigne, een nieuwe vertaling
der volledige werken van Shakespeare, .XHis-
toire des Dues de Bourgogne", de gedichten
van Byron, de volledige werken van Gocthe en
van Schiller, en verder een ongeteld aantal ro
mans van jonge schrijvers.
Boeken uitgeven kan iedereen, doch boeken
blüven uitgeven kan alleen degene, die ze ook
weet te verkoopen. En om een boek te ver
koopen is het noodig. dat het bekend raakt.
Daarin school de groote kracht van Ladvocat.
Wien men rustig de eer kan gunnen van het
eerst de waarde der reclame voor het boek be
grepen te hebben. De litteraire rubriek dei dag
bladen stond nog in haar kinderschoenen. Het
Werd een gelukkige tüd voor de boekbeoor-
deelaars. Geen ruzie, geen verwüten, geen woe
dende protesten, geen bedreigingen. Ledvocat
sprong eiken middag in zün gele "tilbury, reed
naar alle hoeken^ van Parijs, waar men cople
maakte voor den volgenden dag. en hü dacht
daarbü niet alleen aan de „Constitutionnel”, het
„Journal des Débats”, de „Courrier Francais"
en de „Quotidlenne”, doch ook aan de mindere
góden als „Miroir”*, „Pandore" en .Mercure de
France”. HU drukte handen, schertste. Geelde
stapels nieuwe boeken uit, vertelde hier een
aardigheidje, daar een anecdote, en vooral met
zün vertrouwelükheden. die overigens weinig
yertrouwelük bedoeld waren, was hü scheutig.
In enkele maanden was hü beroemd onder de
schrijvers. Overal werd hü met gevlei ontvan
gen en een ieder zeide het Jules Janin van
harte na: „Ladvocat is de eerste uitgever, die
de schrijvers In het leven houdt”. Hü dejeu
neerde in de „Rocher de Cancale” en dineerde
in het „Café de Paris”. Ook deze gewoonte had
ATT E* A A^XTTkTTT1 ?C? op dit blad zijn ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen TT bW levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door TZ* een on8eval met T7 OEaO ver^es VBn e«n hana
<1 rA l> |1 IT I—a O ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeeringen T verlies van belde armen, belde beenen of beide oogen T Olza" doodelijken afloop A een voet of een, oog
Twee dagen later liet Frank zachtjes zün
knokkels op de deur van het privé-kantoor van
v. d. Meulen vallen.
„Binnen,” bromde iemand aan den anderen
kant.
Frartk deed de deur open en bleef op de mat
staan.
Eerst toen Frank ten einde raad een keer
„humde” keek v. d. Meulen op.
„Meneer van der Plas.... eh, gaat u zitten,
waarmede kan ik U van dienst zün?”
„Toch niets bullebak-achtlgs," dacht Frank.
„Ziet u eens,” begon Frank, ,Jk ben nu reeds
eenige maanden Meester in de Rechten en sol
liciteer naar iedere betrekking die in de krant
staat. Nu dacht ik zoo..,, datte.... de moge
lijkheid misschien- niet heelemaal uitgesloten
zou zün, datte.... dat op uw advocatenkan
kantoor.... nog een plaatsje open was.”
„Het spüt me voor u," antwoordde v. d. Meu
len, „maar iemand is u vóór geweest: ik ga in
Rotterdam een filiaal openen en daar heb ik
gisteren reeds iemand voor aangenomen, 'n
zekeren.... van der Plas, hee, is dat misschien
een neef van u of zoo?”
Frank hapte naar adem.
.Nee-... eh.... dat is Benach wat za-
dat is.... dat is een neef van „me..
„Goed vooruit. Munt, JU eerst en ik tweedons.
Kruis: omgekeerd.”
BUI knikte. Het muntstuk vloog omhoog.
Jftnmy boog zich voorover m te rijken.
„Kruis," zei hü.
„Verduiveld.” zei BUI, ,JÜ krijgt de eerste
helft. Waarschünlük zul JU alles meemaken,
als er iets gebeurt.”
„O, Je kunt nooit weten," zei Jftnmy. -Mle-
dadlgers zün heel onberekenbaar. Hoe laat moet
ik je wekken? Half vier?"
,4a, dat lükt met wel geschikt.”
En nu sprak Bundle eindelük.
„En ik dan?” vroeg ze.
Een poosje was hü in staat zich een weg te ba
nen bü het licht, dat van buiten af binnenkwam,
maar eindelük moest hü halt houden en een lan
taarn aansteken. ,Jk wou. dat Mary bü me was.”
dacht hü- „ZU zou het heerlük vinden, een mün te
onderzoeken.”
Geleid door het licht van de lantaarn was Hal in
staat, den vluchteling in *t gezicht te houden, maar
naarmate hü verder kwam werd de duisternis min
der. Hal zette de lantaarn op een houtblok neer en
rende verder. „Ik win op hem,” dacht hü-
Hal hield de lantaarn voor zich uit en liep door
de hoofdgang. „Ik wou, dat Mary bü me was,” zei
hü bü zichzelf, toen hü plotseling een kreet van
ontsteltenis hoorde en iemand hard zag wegloopen.
„Een van de Spanjaarden, die ontvlucht is,” dacht
Hal. „Ik moet hem pakken.”
tl
v
h
